Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[nektaria...]

Εμαθες ποτε για ποιο λογο το μωρο σας , κοντεψε να πεθανει???

Εννοω σας ειπε ο γιατρος σας αν ειχε καποιο προβλημα με τον λωρο κλπ???

Ή απλα ετσι συμβαινει αυτο???

[georgiab]

10 01 2010 Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗ ΜΟΥ

Αυτή η ιστορία μπορεί να μην έχει τίποτα το ξεχωριστό που να τη κάνει ενδιαφέρουσα αλλά κάθε φορά που σκέπτομαι τα γεγονότα που τη σχημάτισαν τα μάτια μου τρέχουν χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου!!!

Απ΄ την αρχή της εγκυμοσύνης αντιμετώπισα κάποια προβληματάκια που με εκαναν να είμαι αρκετά φοβισμένη σε όλη τη διάρκεια της! Προς το τέλος σκεφτομουνα συνέχεια μη είμαι μόνη μου την ώρα που θα με πιάσουν οι πόνοι και ο άντρας μου είναι στη δουλεία καθότι δεν είμαι από Αθήνα και οι δικοί μου είναι όλοι μακρια!! Στην 31η εβδομάδα η μπεμπούλα μου είχε ισχιακή προβολή και ο γιατρός μου είπε αν δε γυρνούσε μέχρι την 38η εβδομάδα θα κάναμε δυστυχώς καισαρική, στενοχωρήθηκα γιατί ήθελα να φέρω στο κόσμο φυσιολογικά το παιδί μου, αλλά μετά σκέφτηκα πως το σπουδαιότερο είναι να γεννηθεί με ασφάλεια!

Επιτέλους μπήκα στον 9ο!Στις 12 Ιανουάριου την έβλεπα μου χει λείψει 1 μήνα, επιπλέον είχα και άγχος μη στριμώχνεται στη κοιλιά μου και έλπιζα να χει γυρίσει το αγγελουδάκι μου στη σωστή θέση!

Το σκ της 8ης Ιανουαρίου ήμουν στην 36 εβδομάδα, ο άντρας μου μόλις είχε βγει σε 15η καθιερωμένη άδεια, επιτέλους είχα παρέα και θα πέρναγαν δυο εβδομάδες χωρίς να τις καταλάβω, επίσης θα ερχόταν η αδέρφη μου με τον άντρα της να μας δουν και επιπλέον έφτανε η πολυπόθητη μέρα να κάνω το NST!

Την Κυριακή 10Ιανουαρίου το πρωί ξυπνήσαμε μες στη καλή χαρά να μαγειρέψουμε με την αδελφή μου γρήγορα γιατί θα επίστρεφαν στο σπίτι τους!! Στις 1:00 περίπου και ενώ ήμουν στην τουαλέτα, την ώρα που πήγα να σηκωθώ απ τη λεκάνη ένοιωσα ένα πονάκι όπως όταν κοβόμαστε βαθιά με το μαχαίρι και μετά ακούω ένα πλαξ σα μπαλόνι που σπάει, και ταυτόχρονα κάτι να τρέχει ανάμεσα στα πόδια μου!! Σπάσανε τα νερά πολλά νερά όμως!! Φωνάζω τον άντρα μου, παίρνω αμέσως το γιατρό ο οποίος μου είπε να ετοιμαστώ με την ησυχία μου, σκέφτηκα πως το μωρό μπορεί να μην χει γυρίσει και του το είπα, όπως επίσης είχε ξεχάσει ότι ήμουνα στην 36 εβδομάδα!

Πανικοβλήθηκε πολύ γιατί όπως διαπίστωσα αργότερα έλειπε στο εξωτερικό!!

Μου είπε να φύγω για το μαιευτήριο αμέσως, μού δώσε και ένα όνομα γιατρού να του πω να μου κάνει υπέρηχο! Τον ρωτώ «εσείς ποτέ θα ρθειτε»,¨ θα ρθω και γω μου λέει, από πού να ρθει που ήταν Ιταλία!

Φτάνω στο μαιευτήριο ευτυχώς σε 10 λεπτά, κάνουμε τον υπέρηχο και το μωρό παρέμεινε δυστυχώς ισχιακό, μου είπανε θα κάνουμε εισαγωγή και το απόγευμα που θα ρθει ο γιατρός σας θα κάνουμε καισαρική!

Εν τω μεταξύ άρχισα να πονάω οι πόνοι ερχόταν και φεύγανε κάθε 5 λεπτά αλλά σε λίγη ώρα μέχρι να μου πάρουν το ιστορικό δε μπορούσα να περπατήσω ερχόταν συχνότεροι και εντονότεροι!

Με εξετάζουν και είχα διαστολή 7 , η μαία έπιανε το πατουσάκι της κόρης μου!! Έπρεπε να μπω χειρουργείο και ηξερα πως αποκλειεται να με χειρουργησει ο γιατρος μου, αρχισα να φοβαμαι γιατι του ειχα μεγαλη εμπιστοσυνη!!

Όλα μετά γίνανε τόσo γρήγορα, δεν προλαβαίναμε το μωρό δεν έπρεπε να κατέβει άλλο!! Θυμάμαι τους νοσοκόμους να τρέχουν πανικόβλητοι να ετοιμάσουν το χειρουργείο δυο γιατροί πάνω απ΄το κεφάλι μου να με ρωτανε αν ποναω! Το μονιτορ που προσπαθουσαν να βρουν τους παλμους του μωρου και μενα να ρωταω επιμονα αν εγινε κατι κακο! Να μην πολυλογω δε προλαβαιναμε να κανουμε επισκληριδιο και εκανα ολικη ναρκωση η μικρουλα βιαζοτανε και αντίκρισε το κόσμο μας στις 15και 35!!Ξυπνησα απ΄τους χτύπους της καρδιάς μου αντικρίζοντας απέναντι μου την Παναγια να κραταει στην αγκαλια της το Χριστο ήμουν σίγουρη ότι το παιδί μου είναι καλά!!

Τη κοιτάζω και δακρύζω απ΄τη χαρά μου!! Ευχαριστώ το θεό που με ευλόγησε και με βοήθησε να γίνω μάνα!!

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες του κόσμου να νιώσουν αυτό το μοναδικό συναίσθημα!!

Γεννήθηκε τη μέρα που είχαμε επέτειο με τον άντρα μου νομίζω πως δε θα μπορούσα να του χαρίσω καλύτερο δώρο τι λέτε και σεις;

[anastasia&marilou]

Θυμαμαι πριν γεννησω διαβαζα τις ιστοριες κ εκλαιγα με καθε λεξη απο τις ιστοριες σας...Τωρα δυομιση μηνες μετα εχω να πω κ εγω την δικη μου ιστορια!15 γεναρη παμε στο γιατρο μου για εξεταση,ειχε ερθει η ωρα μου,39 εβδομαδων κ κατι..Παρασκευη ηταν θυμαμαι πρωι κ η μαμα μου που ηρθε απο μακρια λεει στη γιατρο δεν το επισπευδουμε λιγο?κ μου εβαλε ενα χαπι για να προκαλεσει διαστολη!Φευγουμε παμε στα μαγαζια για να περπατησω κ λιγο κ ενοιωθα κατι περιεργα πονακια κ ειχα αρχισει να πανικοβαλλομαι.Μεχρι το βραδυ μου περασαν κ κοιμηθηκα καλα!Το πρωι ομως(Σαββατο κ ειχαν μαζευτει 20 ατομα σπιτι περιμενοντας)ξεκινησαν παλι αλλα ακαθοριστα οι πονοι(μικροι κ ανα δεκαλεπτα)Πηγα παλι για εξεταση 2 φορες μεχρι το μεσημερι απο το φοβο μηπως δεν προλαβω αλλα τιποτα!Η μαμα μου ετοιμαζε γαριδομακαροναδα για να φαμε πριν το μεγαλο γεγονος!Γυρω στις 4 λεω παιδια δεν αντεχω παμε παλι στο ιατρειο γτ οι πονοι μου ηταν ανα λεπτο ουτε ανασα δεν επαιρνα!Παμε κ μου λεει να γυρισω σπιτι να τσιμπησω κατι να κανω μπανιο κ γυρω στις 6 να ειμαι στο ιασω.Ολα καλα κ πολυ αγχος!Ο αντρας μου ενθουσιασμενος..΄΄δλδ γενναμε σημερα??΄΄Όυφφφ...Θυμαμαι καθε λεπτο!Ξεκιναμε για ιασω και μας πιανει κινηση στη κηφισιας..τελεια λεω!Φτασαμε 7.30 κ εκανα εισαγωγη.Στις 8 μου εβαλαν ορους κ περιμεναμε στην αιθουσα!Μια παρενθεσηη εδω.Επειδη η κουνιαδα μου γεννησε 2 μηνες πριν απο μενα κ μετα ααπο 16 ωρες μου ειπε οτι ειχε κουραστει απο τα χερια(εξεταση)δεν το αντεχε κ για αυτο εβαλε επισκληριδιο.Ετσι κ εγω ελεγα στη γιατρο μην μου βαζεις χερι καθε δεκα λεπτα αφου θα βαλεις πολλα κ ετσι την καθυστερουσα.Το βαζει τη πρωτη τιποτα..μηδεν.δευτερη...μηδεν..τριτη στις 9 και μου σπανε τα νερα πριν το βαλει.Εκει ξεκινησαν κ οι πονοι που δεν αντεχα,ετρεμα ολοκληρη απο το φοβο!9.15 ερχεται μου κανει την ενεση η γιατρος,παρα 25 μου κανει κ αλλη γτ δεν ειχε υπολογισει καλα υψος κ βαρος(!)κ χρειαζομουν κ αλλη!Ηρεμω λιγο με εξεταζει μετα στις 10.15 κ ειχα διαστολη 1.5.Ειχα δροοοομο μπροστα μου!ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ αργοτερα της λεω ΑΝΝΑ ΘΕΛΩ ΚΑΚΑ ΜΟΥΥΥ(ΧΙΧΙΧΙ) κ μου λεει τι ειπες???κατσε να εξετασω!Μα γιατι της λεω εγω θελω τουαλετα!μου ανοιγει το συστημα κ μου λεει εχεις 9 διαστολη(μετα απο δεκα λεπτα ξαναλεω!)ΓΕΝΝΑΑΑΑΑΣΣΣΣΣ!ΒΓαζει τον αντρα μου εξω ξεκιναμε σπρωξιματα με εχει πιασει πανικος λεω δεν αντεξω παναγιτσα μου!Ειδικα με το ειπε βλεπω το κεφαλι ειναι μελαχροινη..εκει τα ειδα ολα!Λεω παει τελειωσε θα με παρουν 4 αποδω!μπαινουμε χειρουργιο κ με τα σπρωξιματακια κ με ολα τα αγγεια του προσωπου μου σπασμενα γεννησα 10.50 το σαββατογεννημενο μου!

Το μονο που θυμαμαι σαν κακη εμπειρια ηταν το κλισμα!ακομα θελω να την δειρω!Κ τα σπρωξιματα γτ εγω δεν ειχα σφιχτει ποτε τοσο(τελικα το να σε εισαι δυσκοιλια σε βοηθαει σε κατι τετοια!)κ το υποθετο που εβαλαν τελευταια μερα κ θελω να την δειρω κ αυτη τη νοσοκομα!Γενικα ηταν ομως υπεροχη εμπειρια!κ μολις μου την εδωσαν στα χερια επαθα πλακα με ολη τη σημασια της λεξης.Αρχισα κ χασκογελουσα!Θυμαμαι ειπα χαρακτηριστικα στη γιατρο..΄΄καλα με μεξικανο την εκανα??τη φατσα ειναι αυτη?Τωρα εχει εξελιχθει εχει φατσουλα μεταξυ κινεζου κ μαυρου κ πουερτορικανου!Καλο κουραγιο σε ολες που γεννανε τωρα!ειναι αξεχαστη κ πολυ ομορφη εμπειρια!!

[ELED]

Γεια σε όλους,

θα σας πω κι εγω τη δική μου εμπειρία που είναι πολυ πρόσφατη.

Γέννησα στις 23 Μαρτίου, στο ΙΑΣΩ, προγραμματισμένη καισαρική, λογω διδυμης κύησης.

12:00 πήγαμε στο μαιευτήριο με τον άντρα μου, συμπληρώσαμε τα χαρτια της εισαγωγής και μετά με έβαλαν σε ενα δωμάτιο, μου πήραν αίμα μου έβαλαν καθετηρα για τον ορό, μου έκαναν κλισμα, με ξύρισαν και έκανα ντους. Όλα καλά μέχρι στιγμής δεν πονάς πουθενά.

13:00 μου έβαλαν ορό και καρδιοτοκογράφους. Εδώ είναι που βαριόμουν απίστευτα και η ώρα δεν περνουσε με τίποτα. Φώναξαν και το σύζυγο να μου κάνει παρέα.

14:30 ήρθε η μαία μου. Τι ανακούφιση είχα εναν δικό μου άνθρωπο... μετά με πήγαν με ένα φορίο σε ένα άλλο δωμάτιο και μου εκαναν επισκληρίδιο, δεν πόνεσα καθόλου μόνο δυσκολεύτηκα να διπλώσω το σώμα μου στο πλάι, γιατι είχα μεγάλη κοιλιά. Κάποια στιγμή ζαλίστηκα και μου έβαλαν οξυγόνο, αλλα γρήγορα συνήλθα. Αρχισα να μουδιάζω αλλα κούναγα κανονικά τα πόδια μου, απλα ήταν βαρια και δεν μπορούσα να τα σηκώσω.

15:10 ξεκίνησαν, δεν καταλάβαινα τιποτα.

15:14 ακουσα το πρώτο κλάμα του μπέμπη μου, άρχισα να κλαίω, μα τοσο γρήγορα...;

15:15 να και το κλάμα της μπέμπας μου, κλάμα και συγκίνηση.

μου τα έβαλαν στο στήθος και τα δυο ήταν Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. Τα ματάκια τους ανοικτά και με κοιτούσαν σαν να μου έλεγαν, ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΑΝΟΥΛΑ. Δε θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή...

15:20 ειχαν τελειώσει οι γιατροι και πήγα στην ανάνηψη για 2 ώρες, στη μια ώρα με πήγαν σε ένα διάδρομο να με δουν οι δικοί μου... κλάμααα και συγκίνηση μαζί... και με ξαναπήγαν στην ανάνηψη.

17:30 με πήγαν στο δωμάτιο και μου έφεραν και τα μωράκια μου.

22:00 με σήκωσαν για να κάνω ένα βήμα... και μετά ξανα το πρωί.

 

Εχω να πω οτι δεν πόνεσα καθόλου πουθενα, όλα πήγαν καλά δόξα το Θεό, και αυτό ωφείλεται στον γιατρό μου να ναι καλά ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ.....

[katerina1981]

Πόσες πολλές ιστοριες...πόσο διαφορετικες η μία απο την αλλη!Η δικη μου ιστορια αφορα ενα μικρο κατασπρο αγγελουδακι με καταγαλανα ματακια!!! Τη μικρη μου ζουζουνα...που την ακουω να σαλευει στο δωματιο της κ να στριφογυρνα... Εχουν περασει βεβαια 10 μηνες απο τοτε, αλλα δε νομιζω οτι θα ξεχασω ποτε μου αυτη την εμπειρια!

" Κυριακη πρωι χτυπαει το κουδουνι του σπιτιου! Αλαφιασμενη απο τον υπνο κ με παραπατηματα ανοιγω την πορτα. Η αδερφη μου εκπληξη απο την Κρητη... "Ηρθα να γεννησεις" μου λεει κ ξεσπαμε σε γελια κ αγκαλιες...! Οσο μπορουσε βεβαια να αγκαλιασει καθοτι κ η κοιλια μου ηταν ολιγον μεγαλουτσικη! 39 εβδομαδων κ η μικρη μπουμπου μου ειχε καταβολευτει. Δεν ηθελε να μας γνωρισει. Μονο εμεις ειχαμε φαγωθει να τη γνωρισουμε, αυτη εκανε τις τουμπες της μια χαρα στην κοιλια μου... Οσο για τα νευρα εκεινου του μηνα, δεν νομιζω οτι μπορω να τα περιγραψω..απορω πως με αντεχαν...το μονο που ηθελα ηταν να δω αυτη την μπεμπουλινα κι αυτη να μη μου κανει το χατηρι!Τελικα μαλλον περιμενε τη θεια της. Το μεσημερακι εκει που ημουν ξαπλα στον καναπε μου κ εριχνα τον υπνακο μου, ξαφνικα ξυπναω γιατι νιωθω οτι πρεπει να παω τουαλετα. Να εχω ενα πονο στα εντερα αλλα να μην μπορω να απαλλαγω απο αυτον...(καταλαβαινετε φανταζομαι). Ειμαι λοιπον πανω κατω στο σαλονι να παραπονιεμαι κ γι αυτο! Να με πιανουν τα πονακια κ γω να πηγαινω τουαλετα. Κ τιποτα. Κ παλι πισω στο σαλονι... Ωσπου με βαζει κατω η αδερφη μου με κοιταει στα ματια κ μου λεει "αδερφουλα εγω λεω οτι γεννας. Κατσε να σε χρονομετρησω να δουμε καθε ποτε πονας." Κοιταω τον αντρα μου, κι αυτος εμενα. "Μπααααααααα" λεμε κι οι δυο. "Εχω συχνα τετοια ποναλακια". Η αδερφη μου ομως το χε βαλει σκοπο. Ηρθε για να γεννησω. "Λεγε μου καθε ποτε πονας" ...μου λεει με χιτλερικο υφακι κ καθομαι στον καναπε κ δε βγαζω τσιμουδια. Ασε ...μπορει να χει κ δικιο! "χα χα χα...τα πονακια μας κυρια μου ειναι καθε 10 λεπτα!!!!!" Ξανακοιταω τον αντρα μου κι αυτος εμενα. Η διαφορα τωρα ειναι οτι ο αντρουλης μου ειναι ασπρος σαν το πανι!!! Εγω εχω μεινει στηλη αλατος στον καναπε κ ο αντρας μου ψαχνει το τηλ. του γιατρου. "Να παρει ενα μπουσκοπαν κι αν δε σταματησουν οι πονοι, αυτο σημαινει οτι γενναμε. Παρτε με τηλεφωνο κ αν ειναι τα λεμε στο Μητερα". Ωχ...νομιζω οτι ηρθε η ωρα...γενναμε...καλε ετσι...?τοσο απλα?εγω περιμενα νερα, σφουγγαριστρες, πονους, αιματα! Τιποτα απο ολα αυτα???απλα ενα πονακι εντερου??? Χα ! αν ειναι ετσι, γενναω κ χωρις επισκληριδιο αμα λαχει...Αυτοι ειναι οι πονοι που ολοι λενε? Σιγα!!! τελικα ειμαι πολυ ανεκτικη στους πονους... Σκεφτομουνα η αμοιρη...που να ξερα?που να ξερα??ειχα ξαναγεννησει?οχι βεβαια!!! πρωτα παθαινεις κ μετα μαθαινεις, ετσι δε λενε???? Η αττικη οδος για πρωτη φορα στα χρονικα Κυριακη κ ειχε κινηση! Να παρατηρω τον αντρουλη μου να οδηγαει κ να βλεπω ασπρες τριχουλες να ξεφυτρωνουν στο κεφαλακι του απο το αγχος... "Εγω περιμενα αλλα. Στους ανωδυνους αυτο το σημειο το ειχα προσπερασει. Μονο για τα νερα θυμαμαι οτι εχουμε χρονο μεχρι τη γεννα. Για τους πονους, δε θυμαμαι. Δε θυμαμαι!!!! " "Εχουμε χρονο , εχουμε..." ελεγα εγω αλλα ουτε κι εγω θυμονουνα... Κ ξαφνικα να μου ερχονται στο μυαλο...γεννησε στο ταξι για το νοσοκομειο, γεννησε στο αμαξι, δεν προλαβανε. Ωχ!!! ναι ναι εχω ακουσει τετοιες ιστοριες... πω πω!!! λες να γεννησω εδω μεσα? καλα...ειμαι πολυ ανεκτικη στον πονο... Τελικα φτανουμε σωοι κι αβλαβεις (αλλα με ρυτιδες κ ασπρες τριχες πια απο το αγχος) στο Μητερα! μπαινω μεσα... με εξεταζουνε... "Γεννας! Σε κραταμε! Αλλα εχεις χρονο...η διαστολη σου ειναι στο 2 ακομα!!! " Τελικα δεν εφταιγε το οτι ειμαι ανεκτικη στον πονο... Η αιθουσα αναμονης αδεια!!! Μονο η αδερφη μου κ ο αντρας μου περιμενουν! Η μαια βγαινει κ ξελαρυγγιαζεται... "Για την κυρια ταδε...?" πλακα κανεις...!!!καλε!!! Δυο ανθρωποι ειναι ολοι κι ολοι, τι φωναζεις ????? "Την κραταμε. Γεννατε. Παρτε τα πραγματα της!" Δηλαδη γενναμε??? ρωταει η αδερφη μου. "Ναι ναι. Γεννατε!" "Αληθεια ε? Δηλαδη γενναμε! " "Ναι κυρια μου, ναι". "Πω πω γενναμε. Γαμπρουλη μου γενναμε." Η αδερφη μου αν κ ηρθε για να γεννησω αργησε να το συνειδητοποιησει...

Η νυχτα ηταν μεγαλη... η μικρη δεν ηθελε να βγει... η ωρα περνουσε με ανεκδοτα κ ολες τις φιλοσοφιες του κοσμου! Αααααααααααα!!!κ δεν ειμαι καθολου ανεκτικη στον πονο! Η επισκληριδιος ηταν αναγκαια!!!!

Τελικα στα ξαφνικα η μικρη μας εκανε το "ΝΤΟΥ"...κ μεσα σε μιση ωρα ειχε γεννηθει!!! Την πηραν την καθαρισαν. Μεχρι να ακουσω το κλαμα της μου φανηκε αιωνας!!! Την τυλιξαν με το πρασινο χειρουργικο σεντονακι κ την εφεραν στην αγκαλιτσα μου!!! Καλε...τι μικρο πλασματακι ειναι αυτο? με κοιταει με το ενα ματακι...το αλλο προσπαθει να το ανοιξει αλλα δυσκολευεται... κ νομιζω μου χαμογελαει...νομιζω λαμπει...νομιζω ειμαι ευτυχισμενη!!!!!!

Η μητροτητα ειναι ενα συναισθημα που μεγαλωνει μερα με τη μερα...Την ημερα που γεννηθηκε την αγαπησα. Την επομενη μερα τη λατρεψα...Τωρα πια πεθαινω γι αυτην...Δινω τη ζωη μου, χωρις δευτερη σκεψη ,χωρις αμφιβολια!!! Η μητροτητα ειναι οτι πιο ομορφο εχω ζησει!!!!!

Συγνωμη αν σας κουρασα!!!!

[Stellinula]

κάθε φορά με κάνετε και κλαίω μονάχη μου σαν χαζή εδώ πέρα που σας διαβάζω...να στε καλα με κάνετε να έχω δύναμη για το μέλλον.....

[mariazei]

Δεν μας κουρασες καθολου γλυκια μου! Ισα ισα τα λες πολυ ωραια! Να το χαιρεσαι το αγγελουδι σου!

"Η μητροτητα ειναι ενα συναισθημα που μεγαλωνει μερα με τη μερα...Την ημερα που γεννηθηκε την αγαπησα. Την επομενη μερα τη λατρεψα...Τωρα πια πεθαινω γι αυτην...Δινω τη ζωη μου, χωρις δευτερη σκεψη ,χωρις αμφιβολια!!! Η μητροτητα ειναι οτι πιο ομορφο εχω ζησει!!!!!"

Υπεροχα τα λογια σου...πολυ γεματα!!!!

Ειλικρινα ετσι νιωθω κ εγω για το δικο μου αγγελουδι!

Ευχομαι τα καλυτερα!

[katerina1981]

Νομιζω ολες οι μανουλες ειμαστε ευλογημενες που ζουμε αυτο το συναισθημα!!!! Οτι καλυτερο μας εχει δωσει η φυση...Ευχομαι ολες οι γυναικες του κοσμου να το νιωσουν!!!!!

[rena]

Λοιπον,μετα απο μια δυσκολη εγκυμοσυνη,με αιμορραγιες και συσπασεις,νοσηλεια στην κλινικη, τελικα γεννησα το πρωτομαγιατικο μωρακι μου!Εκεινη την ημερα ειχα συσπασεις και πονους απο το μεσημερι,αλλα εγω συνηθισμενη στις συσπασεις που ειχα καθε τοσο δεν εδωσα πολυ σημασια.Το απογευμα σταματησαν για κανενα διωρο και μετα κατα τις 8.30-9 το βραδακι αρχισαν πιο συχνες,καθε 7-8 λεπτα.Βρε λες λεμε με τον αντρα μου?...Παιρνω το γιατρο μου, και μου λεει πανε μια βολτα στην κλινικη να σε δουν οι μαιες και βλεπουμε.Ανετοι εμεις πηγαμε κατα τις 11 το βραδυ,σιγουροι οτι θα μας διωξουν,αλλα τελικα...ειχα ηδη διαστολη 3 προς 4 οποτε μου λεει η μαια,γενναμε!!

 

Εκανα επισκληριδιο κατα τις 12 και στις 2.05 ειχε βγει το ζουζουνακι μου!Τους πονους τους ενιωθα προς το τελος (οπως και στην πρωτη μου γεννα) αλλα στις εξωθησεις με βοηθησε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η μαια του γιατρου μου που ειχε δειξει τι ακριβως πρεπει να κανω,ετσι οι εξωθησεις ηταν 4-5,πολυ καλα και συνειδητα πραγματοποιημενες.Το δυσκολοτερο κομματι ηταν η προτελευταια εξωθηση, που δεν προλαβε να βγει ολο το κεφαλακι κι επρεπε να περιμενουμε την επομενη συσπαση με το κεφαλακι σφηνωμενο!!`Δεν υπηρχε κανενας κινδυνος,απλως εγω ενιωθα να με ανοιγουν εντελως και ελεγα στο γιατρο μου:"Κανε κατι,παρτο,δεν μπορω να περιμενω!!"Τωρα το σκεφτομαι και γελαω σχεδον,αλλα εκεινη την ωρα τα εχασα!Παντως με το που βγηκε και ο πλακουντας ημουν ετοιμη και σηκωθηκα κατευθειαν,ουτε ζαλη,ουτε πονο, ΤΙΠΟΤΑ!Ουτε ραμματα ειχα,ας ειναι καλα ο γιατρος μου!

 

Βαλαμε κατευθειαν,μετα απο μια δεκαλεπτη εξεταση απο την παιδιατρο, το μωρο μου και θηλασε και κατεβηκαμε στο δωματιο.Ο αντρουλης μου ηταν μαζι μου μεχρι πριν τις εξωθησεις,και μετα ηταν ακριβως απ'εξω και ακουσε το κλαματακι του μωρου μας.

 

Τωρα το εχω το αγορακι μου εδω διπλα (ειμαστε ακομη μεσα στην κλινικη) και θηλαζουμε αποκλειστικα,εκτος απο το βραδυ που τον δινω μεσα για να κοιμηθω δυο τρια βραδια και να ξεκουραστω!Ανυπομονω να παμε σπιτακι μας!!

[lame]

να το χαιρεσαι!!να ειναι ενα ευλογημενο παιδακι!!

[lame]

εγω παλι πως νομιζα οτι εχω γραψει εδω ενω δεν ειχα γραψει τιποτα??

θα σας τα πω τωρα δεν πειραζει....

κανονινα ειχα ΠΗΤ 26/4 ομως στην τελευταια επισκεψη που ειχα στην γιατρο νου οταν μπηκα στον 9ο αποφασισαμε να κανω τελικα καισαρικη γιατι ο πλακουντας ειχε κατεβει αρκετα κατω σε οριακη αποσταση απο τον τραχηλο..να πω την αληθεια η γιατρος μου επειδη ειναι υπερ του φυσιολογικου σκεφτοταν αν μπορουσε να το ρισκαρει επειδη οκ δεν ηταν και επιπωματικος ομως επειδη εμενα με ενδιεφερε να βγει καλα το παιδι και εγω να μην παθω τιποτα της ελυσα χερια λεγοντας της να κανουμς την καισαρικη...

ετσι 8/4 στις 7.30 το πρωι εκανα την εισαγωγη μου στα εξωτερικα του ελενα βενιζελου

οσες εχουν γεννησει εκει θα ξερουν την διαδικασια...

χαιρετησα τον αντρα μου και τη μαμα μου και μπηκα στο διαδρομο που εχουν τις επιτοκους...φορεσα την ψιλοαθλια ρομπιτσα και ξαπλωσα να περιμενω ποτε θα με καλεσουν για το χειρουργειο...

αισθανομουν περιεργα..προσπαθουσα να μην σκεφτομαι τι θα συμβει για να με κραταω ηρεμη...χαϊδευα την κοιλια μου για τελευταια φορα...

η ωρα περνουσε κι εγω εκει...δεν ειχα και ρολοϊ να βλεπω ....

ξαφνικα ακουω την φωνη της γιατρου μου...ερχετια μου δινει μαι αγκαλια και ενα φιλι...τι ωρα ειναι της λεω...ειχε παει 8.30 9 παρα...ποτε θα μπουμε???αγνωστο μου λεει... γινοταν χαμος στα χειρουργεια και ειχαν προτεραιοτητα οι γιατροι που εφημερευαν....

τι να κανω κι εγω πηρα αγκαλια την κοιλιτσα μου και ξαπλωσα στο φορειο περιμενοντας...καποια στιγμη <πρεπει να ηταν 10 η ωρα> ακουω να με φωναζουν ...με επιασε μια ταχυκαρδια να σας πω την αληθεια...ηρθε ενας τυπακος πολυ αστειος να με καρει με μια καρεκλα...στο διαδρομο ειχαν φωναξει τους δικους μου...φιλαω τη μαμα μου και αποχαιρετω τον αντρα μου στην εισοδο του τμηματος των χειρουργειων...νομιζα οτι ειχε ερθει η ωρα...

οοοοοοοοοοοχι εκανα λαθος...απλα με εβαλαν σε ενα φορειο και με τοποθετησαν σε μια αιθουσουλα μαζι με αλλες 3 κοπελες που περιμεναν κι εκεινες....εκει μου εβαλαν καθετηρα και ορο....ευτυχως που ειχα παρεα τις κοπελες πιασαμε την συζητηση και ξεαγχωθηκαμε και περνουσε και η ωρα..

στις 11.40 ηρθαν να με παρουν....επαψα νομιζω να ακουμπαω την κοιλια μου δνε ξερω γιατι...δεν σκεφτομουν τιποτα δεν ενιωθα τιποτα....

το μονο που με ενδιεφερε ηταν να σιγουρευτω οτι θα κανω τοπικη και οχι ολικη ναρκωση...

μπαινω στην αιθουσα...η γιατρος ενημερωνει το προσωπικο οτι ειμαι συναδελφος<ειμαι νοσηλευτρια...> και ερχεται η αναισθησιολογος μ ετον βοηθο της...εισια σιγουρη οτι δεν θελεις να σε κοιμησουμε ???σιγουρη λεω...και ξεκινησαν την διαδικασια για την ραχιαια περιοχικη ναρκωση...δεν ενιωσα ουτε το τσιμπιμα της βελονας στην μεση μου...

σε λιγοτερο απο 1 λεπτο ξεκινησαν ....θυμαμαι οτι με χαϊδευαν στο κεφαλι μου κρατουσαν το χερι...δεν εβλεπα ποιος....με ρωταγαν συνεχως αν ειμαι καλα .....το μονο που μπορουσα να δω ηταν το μονιτορ με τα ζωτικα μου σημεια...κοιταγα την πιεση μου να μην ανεβει...νομιζα πως αν με εβλεπαν αγχωμενη θα με κοιμιζαν...ξαφνικα αισθανομαι πιεση στην κοιλια μου...βλεπω το κεφαλακι μου λεει η αναισθησιολογος και ακουω ξαφνικα μια φωνιτσα και ενα αααααα απο τα κοριτσια της αιθουσας!!να σου ζησει μου ελεγαν!!γυρανω στο πλαϊ να τον δω,,,το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα οταν τον ειδα -μα τι μαλλι ειναι αυτο???-

ειχα γυρισει το βλεμμα μου αριστερα και χαζευα που τον επλεναν...προσπαθουσα απλα να συνειδητοποιησω τι ειχε συμβει..ηταν το παιδι μου το δικο παιδι ειχα γινει μητερα μεσα σε 15 λεπτα....

η μαια μου τον εφερε διπλα στο προσωπο μου θυμαμαι οτι εκλαιγε πολυ και μολις ηρθε διπλα μ ου και τον φιλησα σταματησε αμεσως!!εκανε εντυπωση και στην μαια!!τον φιλαγα στα χειλακια στα μαγουλα οπου εβρησκα...

τον πηραν και εμεινα να με ραψουν...εκει επαθα μια μεγαλη αιμορραγια...εκαναν 10-15 να την σταματησουν ...ειχα κιρσους στην μητρα μου ειπε η γιατρος μου ευτυχως που δεν το ρισκαραμε για φυσιολογικο...

για να μην τα πολυλογω περισσοτερο οταν τελειωσαν με πηγαν να με δουν οι δικοι μου και μετα εμεινα σε εναν διαδρομο 3 ωρες μεχρι αν μπορεσω να κουνησω τα ποδια μου <γιατι η ραχιαια δεν ειναι σαν την επισκληριδιο κανει αναισθησια και αναλγησια > σκεφτομουν πως ειμαι πλεον παλι μονη...αδεια...που να ηταν το μωρο μου???

επιτελους μπορεσα να πατησω τα ποδια και να σηκωσω την μεση οπως μου ειχαν πει..ηρθε μια μαια με καθαρισε και με πηγαν στο δωματιο μου ....σε λιγο μου εφεραν και το γιο μου....

εχει περασει σχεδον 1 μηνας και μου φαινεται σαν χθες...

[pasxalitsa v]

lena...μπραβο στον γιατρο σου και στην μαια σου που ηταν τοσο υποστηρικτικοι...

lame...συγκινηθηκα....

 

Να σας ζησουν τα αγγελουδια σας κοριτσια!!!

[SOFIA 76]

ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ...Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΣΤΙΣ 18 ΣΕΠΤΕΒΡΗ...ΕΓΩ ΓΕΛΟΥΣΑ!ΠΛΗΣΙΑΖΩΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ, Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΑΡΚΕΤΑ, ΣΤΕΝΗ ΓΑΡ Η ΛΕΚΑΝΗ ΙΣΩΣ ΝΑ ΧΡΕΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΕΛΕΓΕ Η ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΟΥΤΣΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΠΕΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΚΕΤΟ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΙ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ.ΚΙ ΕΝΩ ΒΑΔΙΖΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΚΑΙ ΤΟΝ 9ο ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΤΙΣ 18 ΤΟΥ ΜΗΝΑ....ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΚΑΜΑΡΙ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ!!!!ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΑΝΕΤΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΗ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΗΜΟΥΝ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΧΑΡΑ ΨΥΧΡΑΙΜΟΤΑΤΗ ΓΙΑΤΙ Η ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΠΟΛΗ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΟΥΝ, ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΩΔΙΝΕΣ...ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ!!!!!ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ...ΕΔΩ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΧΑΡΑ!!!!!ΞΕΚΙΝΑ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΤΟΚΕΤΟΣ, ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΑ ΕΓΩ ΑΝΤΕΧΩ Ως ΜΑΝΑ ΜΕ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΑΡΝΟΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΕΛΑ ΜΟΥ ΝΤΕ ΠΟΥ Ο ΜΙΚΡΟς ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΖΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ Η ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΕΙΧΕ ΑΓΓΙΞΕΙ ΤΟ ΔΕΚΑ ΕΠΕΦΤΑΝ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΤΟΥ....ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΕΓΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Η κα ΤΟΜΥ (ΟΣΕΣ ΠΗΓΑΤΕ ΠΥΛΑΙΑ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝΩΔΥΝΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ ΘΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΕΝΝΟΩ) ΚΑΙ ΔΩΣΤΟΥ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΓΙΑ ΚΑΝΑ 2ΩΡΕΣ ΩΣΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ, ΛΙΠΟΘΥΜΑΩ, ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΩ ΠΛΑΚΩΣΑΝ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΜΕ ΜΑΣΚΕΣ, ΑΝΑΠΝΤΕΥΣΤΗΡΕΣ ΚΛΠ, ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΗΜΕΝΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΞΩ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΣΑΝ ΧΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΕ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ....ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ?ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΚΟΙΤΟΥΣΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΩ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ. ΚΙ ΟΛΑ ΠΗΓΑΝ ΚΑΛΑ...ΣΥΝΗΛΘΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΑΛΛΑ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...ΕΓΩ ΕΠΙΜΟΝΗ ΓΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΟΚΕΤΟ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΜΕ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΕΝΙΣΧΥΕ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ Η ΒΟΗΘΟΣ ΤΗΣ ΚΑΙ Η κα ΤΟΜΥ ΤΟΞΑΝΑΛΕΩ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΤΗΣ ΕΞΩΘΗΣΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΜΑΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΠΩΘΕΜΑΤΑ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ (Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ) ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΜΟΥ!!!!ΜΙΑ ΧΑΡΑ 3,5 ΚΙΛΑ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΟ ΚΑΛΕΣ ΚΙ ΩΣ ΤΩΡΑ 7 ΜΗΝΩΝ ΠΛΕΟΝ ΕΝΑ ΖΩΗΡΟΤΑΤΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ ΜΩΡΟ!!ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΟΣ...ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ.ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ...ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!:D:D:D

[elpidat]

sofia με έκανες και εκλαψα δεν μπορω να γραψω............να σου ζησει

[lame]

ενα μεγαλο μπραβο κοριτσι μου

[JENIFFER]

αχ !! κοριτσια εγω γενναω τον αρχες ιουλιου...και γενικα φοβαμαι παρα μα παρα πολυ ... απο την αλλη διαβαζω καθε μερα τις ιστοριες και κλαιω και θελω να ερθει εκεινη η μερα...γενικα,,δεν ξερω τι θελωω,,οχι οτι εχω επιλογηη ..αλλα μπραβο σας για την ψυχραιμια σας ...εγω πραγματικα δεν ξερω πως θα καν...

[SOFIA 76]

Αχ ευχαριστώ κορίτσια πάλι με συγκινήσατε μιας και έχω διαβάσει κι εγώ τις ιστορίες 2 φορές τουλάχιστον!!!!!και μπράβο για όλες τις μανούλες του κόσμου!κι εγώ πάντα κλάίω όταν διαβάζω εδώ και μάλιστα ξεκίνησα να διαβάζω όταν δεν είχα καν χρόνο με το μωρό στις αρχές στη δύσκολη περίοδος της λοχείας τότε που το κλάμα πάει σύννεφο, ξέρετε!παρ'όλα αυτά όμως μέσα σε εκείνη την περίοδο μοναξιάς και σχετικής απομόνωσης -συναισθηματικής και όχι μόνο- ένιωσα ότι έχω αποκτήσει τόσες πολλές φίλες ξαφνικά που αν μη τι άλλο με καταλαβαίνουν γιατί έχουν κάτι κοινό με μένα: γίναμε μητέρες!τι ευλογία, ακόμη δεν έχω συλλάβει το μεγαλείο της μητρότητας και όλο ευχαριστώ τον Θεό. Ξαφνικά λοιπόν ένιωσα οικειότητα με γυναίκες που δεν ξέρω καν αλλά μοιραζόμαστε τόσα πολλά....δεν είμαστε πολύ τυχερές?!!!!

[SOFIA 76]

JENNIFER μην αγχώνεσαι και μην φοβάσαι διόλου. Πρόκειται να ζήσεις κάτι ανεπανάληπτο και σου εγγυώμαι ότι την στιγμή που θα κρατήσεις το πλασματάκι που θα φέρεις στον κόσμο στα χέρια σου θα ξεχάσεις αυτομάτως ότι κι αν έχεις περάσει, όποιο πόνο, όποια ταλαιπώρια. Όσο για την ψυχραιμία αν καταφέρεις να ελέγξεις το άγχος σου θα διαπιστώσεις ότι έχεις δύναμη και υπομονή που ίσως να μην γνώριζες κι εσύ ή γιατί ίσως ο Θεός στα χαρίζει γενναιόδωρα εκείνες τις στιγμές!!!μην φανταστείς ότι είμαι καμιά θρησκόληπτη, καμία σχέση...στα λέω όλα από καρδιάς και σου εύχομαι όλα κατ'ευχήν να πάνε!!!

[JENIFFER]

ευχαριστω Σοφια μου ,,ετσι θελω να πιστευω,,και απο οτι διαβαζω απο τισ ιστοριες σας ολες το ιδιο λέτε..απλα μου αρεσει και θα ηθελα και εγω να καταφερω να ειμαι ψυχραιμη ..!!!

[JENIFFER]

Σε όλη μου την εγκυμοσύνη διάβαζα εδώ και αναρωτιόμουν πως θα ναι. Τελικά όσα και να διαβάσεις η δική σου γέννα θαναι μόνο δική σου! Θα γράψω και γω την ιστορία μας, είμαι ακόμα τόσο συγκινημένη, μπορώ να μιλάω ώρες γι'αυτό. Ηταν πανέμορφα!

 

Μπήκα με ραντεβού για πρόκληση 40η εβδομάδα, αφού είχα πολλές συσπάσεις και διαστολή 2, αλλά το μωρό ψηλά εκτός λεκάνης.

5.30 το πρωί κλαίγοντας από άγχος και συγκίνηση πάμε στο Λητώ, κάνουμε εισαγωγή, μπαίνω με μια γλυκύτατη κοπέλα για ντύσιμο (νυχτικάκι μίνι) ξύρισμα (δεν έκανα, είχα κάνει μόνη μου) και κλίσμα (1 δευτερόλεπτο υπόθεση ούτε το κατάλαβα). Μετά ανέβηκα στην αίθουσα ωδίνων, μου έβαλαν τον καρδιοτοκογράφο και χαλάρωσα για μισή ώρα βλέποντας τηλεόραση. Στις 7 ήρθε η μαία μου, μου έβαλε ορό και περιμέναμε να ξεκινήσουν συσπάσεις. Βέβαια είχα από μόνη μου συσπάσεις, οπότε δε κατάλαβα τη διαφορά, είτε είχα τον ορό είτε όχι το ίδιο ήταν, καθόλου πόνος, μόνο σφίξιμο. Ηρθε και ο γιατρούλης μου, με κοίταξαν με το χέρι κάποιες φορες και οι δυο (επίσης καθόλου πόνος, ήμουν πολύ χαλαρή) και βλέπαμε Σπάιντερμαν στο Star, μιλάγαμε για ταξίδια, πραγματικά όμορφη ατμόσφαιρα. Και γω να ρωτάω πότε θα αρχίσει το γλέντι! Και γελούσαν όλοι, μου λέγαν έχει αρχίσει και δε τους πίστευα. Και φέραν τον αντρούλη μου μέσα ο οποίος ήταν σούπερ δυνατός!

Στις 8 με τη διαστολή να προχωρά αλλά το μωρό ψηλά αποφασίζουν να μου σπάσουν τα νερά για να προχωρήσουμε μπας και κατέβει το μωρό και γλιτώσω τη καισαρική. Μου τα σπάνε, εγώ να ρωτάω τι έγινε ακόμα? Και να γελάνε πάλι, μα δε τα νιώθεις να τρέχουν μου λένε? Μόο κάτι ζεστό ένιωσα, ούτε πόνο, τίποτα.

Μετά από λίγο άρχισα επιτέλους να νιώθω πίεση χαμηλά, μπροστά και πίσω, σα να θες ΠΟΛΥ τουαλέτα και να μη μπορείς. Η χαρά μου ανείπωτη, μου λέει η μαία, μπράβο κατεβαίνει το μωρό, θα πάμε καλά. Επισκληρίδιο δεν πολυήθελα να κάνω γιατί ειλικρινά δεν πονούσα και είχα φτάσει διαστολή 8. Αλλά το ξανασκέφτηκα και είπα να κάνω μια δόση μπας και....να μαι προετοιμασμένη. Στις 9 ήρθε η αναισθησιολόγος, πολύ πλακατζού, μαγικό χέρι, πάλι τίποτα δε κατάλαβα! Και μετά χαλάρωση....σα να μουν σε σπα! Μιλαγαμε με τον άντρα μου όλοι μαζί, με έβαζαν να ξαπλώνω σε διαφορετικές στάσεις για να το βοηθήσουμε να κατέβει, έκλαιγα που και που από υπερφόρτωση συναισθημάτων, με κοίταζαν από κάτω, διαστολή 10! Ξεκινάμε εξωθησεις, έκανα 3 φορές από 3 εξωθήσεις. Η μαία μου φώναζε Μπράβο πας τέλεια βλέπω μαύρο μαλλί για αλογοουρά! Ανατριχιάζω. Τόσο έντονες στιγμές! Δε συνειδητοποιούσα ότι αυτό που σπρώχνω και με πιέζει εκεί κάω είναι το μωρό μου!

Μέσα σε 10 λεπτά φωνάζει η μαία Φεύγουμε και σε 3 λεπτά βρέθηκα με το κρεβάτι-φορείο στο χειρουργείο παραδίπλα. Ενω μου έβαζαν τα πόδια επάνω, νιώθω να έρχεται η πίεση, λέω έρχεται τι να κάνω? Μου λένε σπρώξε έτσι όπως είσαι. Σπρώχνω και φωνάζουν Φτάνει φτάνει και ξαφνικά βλέπω το γιατρό να κρατάει ένα μωρό και τον άντρα μου να βγάζει φωτογραφια με άνα βλέμμα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Και γω να ρωτάω τον άντρα μου, τι έγινε, αυτό είναι το μωρό μας? Και να κλαίω. Μου τη δίνουν αγκαλιά και αμέσως με κοίταξε στα μάτια, Θεέ μου έλιωσα, αναρωτιώμουν τι συνέβη, τι θαύμα, κοίταζα μια το μωρό μια τον άντρα μου.

Την πήραν για καθάρισμα και ο γιατρός μας έδειξε τον πλακούντα, τι θαύμα και αυτό, ο άντρας μου με 2 γουρλωμένα μάτια! Βγήκε έξω με το μωράκι να το δείξει στους δικούς μας και μένα με έραβαν για 5 λεπτά ενώ μου έλεγαν τι ωραίος τοκετός και γω να λέω μα τώρα τέλειωσε??? Και μετά μου τη ξανάφεραν αγκαλιά και θήλασε, Παναγιά μου τι συναίσθημα πάλι.....

Και τώρα κοιμάται και τη βλέπω και αναρωτιέμαι.....από που ήρθε? Εμείς τη δημιουργησαμε? Και χαίρομαι και φοβάμαι πολύ! Ναναι πάντα καλά και να τη μεγαλώσουμε ευτυχισμένη!

 

Εύχομαι όλα τα κορίτσια να ζήσουν τη δική τους μοναδική εμπειρία, εύκολη ή δύσκολη, μοναδική θα είναι![/quote

 

να σε ρωτησω...σε ποιο νοσοκομειο γεννησες????

[JENIFFER]

να σε ρωτησω...σε ποιο νοσοκομειο γεννησες????

[alex4]

Να σας ζήσουν κορίτσια τα μωρά σας και καλή λευτεριά στις έγκυες. Εγώ έχω 4 γέννες στο ιστορικό μου.

Ο 1ος μου γιος βιάστηκε να βγει (36η εβδομ, 3κιλά), ίσα που πρόλαβα να φτάσω. Εφημερεύων γιατρός με ξεγέννησε. Πρωτάρα, δεν κατάλαβα τα σημάδια. Σε εμένα ο τοκετός προκαλεί ευκοίλια (συνοδευόμενη με το γνωστό πόνο στα έντερα και τάση για εμετό). Ναι, μη γελάτε, πριν γεννήσω πέρασα κανα 6ωρο στην τουαλέτα. Έτσι ξεγελλάστηκα και δεν κατάλαβα ούτε πόνους, ούτε σπάσιμο νερών. Το θετικό ήταν ότι δεν αγχώθηκα καθόλου. Αφού έως την τελευταία στιγμή ήμουν σίγουρη ότι δε γεννάω. Και αν δεν ήταν η μάνα μου το μωρό θα το έχεζα! χαχα

Στην 1η κόρη φτάσαμε 39η εβδομ, ημέρα Σάββατο και πήγαμε στο μαιευτήριο να μας δει ο γιατρός. Μου λέει "σήμερα-αύριο θα γεννήσεις, δε μπαίνουμε τώρα να σ'έχω από κοντά γιατί πολύ φοβάμαι ότι αν φύγεις δε θα προλάβεις να έρθεις έγκαιρα, έτσι γρήγορα που γεννάς?". Έτσι και έγινε, μου έσπασε τα νερά (2σταγόνες είχα) και σε 2ώρες γέννησα. (Και πάλι με έπιασε ευκοίλια, παρά το κλίσμα.) Το μωρό 4050γρ, να πω ότι δεν πόνεσα? πόνεσα. Και μου έλεγε ο γιατρός για επισκληρίδιο αλλά εγώ εκεί, στην άρνηση.

Στην 2η κόρη και μετά στο 2ο γιο πήγα με ραντεβού στην 38η εβδομάδα (για ασφάλεια) και ...με επισκληρίδιο. Και ήταν τέλεια. Καθόλου άγχος, καθόλου πόνος και συμμετείχα οπτικώς! Είχα την άνεση να σκύβω και να βλέπω, πχ πώς ξεμπέρδεψε τον λώρο από τον μπέμπη.

Ο άντρας μου σε όλες τις γέννες ήταν μέσα εκτός στην 1η, που πήγε να παρκάρει και μόλις ήρθε του δώσαν τα συχγαρητήρια! Στη 2η το βιντεοσκοπήσαμε (απ'τη δικιά μου οπτική γωνία)! Στην 3η και στην 4η ήταν δίπλα ακριβώς απ'το γιατρό. Αφού παραλίγο να με ξεγεννήσει αυτός! χαχα

[demi]

ας γραψω και εγω αναλυτικα λοιπον...κυριακη πρωι μπαινω σε δημοσιο νοσ/μειο για καισαρικη..ηταν το 2 παιδι μου και πηγα χαλαρη..δεν ηθελα να φοβαμαι ..εμπαινα για να γιορτασω τον ερχομο του παιδιου μου..μαζι μου αλλες 3 κοπελες μαζι για προετοιμασια..ετρεμαν οι καημενες..τις εδινα θαρρος ,γελουσα..

μπαινουμε ολες μαζι και μας κανουν κλισμα ,μας βαζουν ορο και στα 2 χερια και περιμενουμε στην ανανηψη την σειρα μας...

παιρνουν μια κοπελα μεσα σε 5 λεπτα ακουμε το πρωτο κλαμα..βγαινει χαρουμενη και σε καλη κατασταση...μετα την αλλη κοπελα...τα ιδια μεσα σε 5 λεπτα ακουμε το κλαμα του μωρου της..ερχεται η σειρα μου..μου κανουν επισκληριδιο και μπαινω στο χειρουργειο..ολα καλα και ο γιατρος κανει χιουμορ...βγαινει το μωρο και το φιλαω..να πω την αληθεια ηταν ασχημουτσικο και κανω και εγω χιουμορ με τιςκοπελεςστο χειρουργειο..

ξαφνικα ακουω τον γιατρο ν αλεει ..εχουμε αιμμοραγια..φερτε αιματολογους..παραγγειλτε αιμα,πλασμα και κρυοιζηματα...ερχεται ο γιατρος της εφημερειας...αναθεματιζει την τυχη του και μου λεει.."δεν πιστευω να θελετε και αλλο παιδι...δεν μπορειτε ...

εγω παγωνω..με μεταφερουν στην ανανηψη και τρεμω σαν το ψαρι..με σκεπαζουν και βαζουν και μια φυσουνα με ζεστο αερα κατω απο το σεντονι...

τρεχουν..ολοι τρεχουν και μου πατουν την κοιλια..και η αιμμοραγια δεν σταματαει..

ο γιατρος πανω απο το κεφαλι μου πανω απο 4 ωρες μου παταει την μητρα και ταυτοχρονα η νοσοκομες σκουπιζουν το πατωμα απο τα αιματα..

φωναζουν τον αντρα μου και τον ενημερωνουν..εκεινος χλωμιαζει και απλα μου κραταει το χερι..παραισθησεις ..βλεπω τον παππου μου που εχει πεθανει...επανερχομαι γρηγορα και ακουω μονο "την χανουμε"...

δεν αισθανομαι πια τιποτα...μου παιρνουν αιμα ανα μιση ωρα αλλα εχουν σπασει ολες οι φλεβες..ξεκινανε αιμμοληψια απο τα ποδια..

δεν ξερω αλλα ειμαι ψυχραιμη..ακουγα διαφορους πανω απο το κεφαλι μου..εγω επεμενα οτι ειμαι καλα και χαιρομαι για την γεννηση του παιδιου μου..

δεν ξερω ποσες ωρες περασαν ..θυμαμαι μονο τον αντρα μου ..πιστευα οτι ειναι σκληρος λογο επαγγελματος..δεν αντεχει λυγιζει και φευγει με τα κλαματα στο σπιτι..

ενημερωνει τον 4 χρονο γιο μας οτι η μανουλα ειναι στην εντατικη..."τι ειναι η εντατικη μπαμπα?δεν αντεχει ξαναγυρναει στο νοσοκομειο..τον αφηνουν να ειναι διπλα μου..

ο γιατρος μουσκεμα στον ιδρωτα αλλα διπλα μου..νιωθω την αγωνια του..

ποναω πολυ,με βασανιζουν αλλο τοσο βαζοντας ενα τουβλο πανω στην κοιλια μου..μου παιρνουν αιμα μου χωνουν τα χερια τους απο κατω..αγαρμπα ,αδεξια..φωναζω στον γιατρο μου οτι δεν θελω να με τυρρανανε αλλο..αναλαμβανει μονο αυτος..

η χαρα μου μετατρεπεται σε εφιαλτη..θα ζησω αραγε?θα ξαναδω τα παιδια μου?ποιος θα τα μεγαλωσει?ανεβαζω σφυγμους,,τα ηρεμιστικα απαραιτητα..

περασαν 2 μερες βασανιστικα αργα ..δεν εχω δει το παιδι μου..μου το φερνουν μετα..

επιτελους παω σε θαλαμο...οι κοπελες με περιμενουν ,με αγγαλιαζουν με φιλανε.."σε περιμεναμε ΄'με φροντιζουν και ας ειχαν και αυτες την τομη...αξεχαστες στιγμες..φιλιες που θα αντεξουν στον χρονο..

φερνουν το παιδι μου ερχεται ο αντρας μου ..κλαιμε ολοι μαζι..απο χαρα απο συγκίνηση...

τα καταφερες μου λεει και με αγκαλιαζει..φοβηθηκα πολυ..

δεν θελω αλλο παιδι φωναζει ..θελω την γυναικα μου...

ΑΛΛΑ εγω του απαντω ψυχραιμα...ολα θα τα περνουσα ξανα απο την αρχη...για ενα ακομα παιδι....ΟΛΑ!!!!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕς ΣΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ και στο προσωπικο που ηταν στα χειρουργεια και στην αναισθησιολογο μου..

[alex4]

Αχ ρε Demi ανατρίχιασα, δάκρυσα. Δόξα το Θεό που πήγαν καλά τα πράγματα. Ούτε να σκεφτώ δε θέλω τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Να'σαι πάντα καλά, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και χαρά στο κουράγιο σου να θες κι άλλο μετά απ'αυτό!

[smartaki09]

Δακρυσα με την ιστορια σου κοριτσι μου να εισαι παντα καλα και να χαιρεσε τα παιδακια σου.Θα αποφασισεις καποια στιγμη για τριτο?