Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[honey]

Σε όλη μου την εγκυμοσύνη διάβαζα εδώ και αναρωτιόμουν πως θα ναι. Τελικά όσα και να διαβάσεις η δική σου γέννα θαναι μόνο δική σου! Θα γράψω και γω την ιστορία μας, είμαι ακόμα τόσο συγκινημένη, μπορώ να μιλάω ώρες γι'αυτό. Ηταν πανέμορφα!

 

Μπήκα με ραντεβού για πρόκληση 40η εβδομάδα, αφού είχα πολλές συσπάσεις και διαστολή 2, αλλά το μωρό ψηλά εκτός λεκάνης.

5.30 το πρωί κλαίγοντας από άγχος και συγκίνηση πάμε στο Λητώ, κάνουμε εισαγωγή, μπαίνω με μια γλυκύτατη κοπέλα για ντύσιμο (νυχτικάκι μίνι) ξύρισμα (δεν έκανα, είχα κάνει μόνη μου) και κλίσμα (1 δευτερόλεπτο υπόθεση ούτε το κατάλαβα). Μετά ανέβηκα στην αίθουσα ωδίνων, μου έβαλαν τον καρδιοτοκογράφο και χαλάρωσα για μισή ώρα βλέποντας τηλεόραση. Στις 7 ήρθε η μαία μου, μου έβαλε ορό και περιμέναμε να ξεκινήσουν συσπάσεις. Βέβαια είχα από μόνη μου συσπάσεις, οπότε δε κατάλαβα τη διαφορά, είτε είχα τον ορό είτε όχι το ίδιο ήταν, καθόλου πόνος, μόνο σφίξιμο. Ηρθε και ο γιατρούλης μου, με κοίταξαν με το χέρι κάποιες φορες και οι δυο (επίσης καθόλου πόνος, ήμουν πολύ χαλαρή) και βλέπαμε Σπάιντερμαν στο Star, μιλάγαμε για ταξίδια, πραγματικά όμορφη ατμόσφαιρα. Και γω να ρωτάω πότε θα αρχίσει το γλέντι! Και γελούσαν όλοι, μου λέγαν έχει αρχίσει και δε τους πίστευα. Και φέραν τον αντρούλη μου μέσα ο οποίος ήταν σούπερ δυνατός!

Στις 8 με τη διαστολή να προχωρά αλλά το μωρό ψηλά αποφασίζουν να μου σπάσουν τα νερά για να προχωρήσουμε μπας και κατέβει το μωρό και γλιτώσω τη καισαρική. Μου τα σπάνε, εγώ να ρωτάω τι έγινε ακόμα? Και να γελάνε πάλι, μα δε τα νιώθεις να τρέχουν μου λένε? Μόο κάτι ζεστό ένιωσα, ούτε πόνο, τίποτα.

Μετά από λίγο άρχισα επιτέλους να νιώθω πίεση χαμηλά, μπροστά και πίσω, σα να θες ΠΟΛΥ τουαλέτα και να μη μπορείς. Η χαρά μου ανείπωτη, μου λέει η μαία, μπράβο κατεβαίνει το μωρό, θα πάμε καλά. Επισκληρίδιο δεν πολυήθελα να κάνω γιατί ειλικρινά δεν πονούσα και είχα φτάσει διαστολή 8. Αλλά το ξανασκέφτηκα και είπα να κάνω μια δόση μπας και....να μαι προετοιμασμένη. Στις 9 ήρθε η αναισθησιολόγος, πολύ πλακατζού, μαγικό χέρι, πάλι τίποτα δε κατάλαβα! Και μετά χαλάρωση....σα να μουν σε σπα! Μιλαγαμε με τον άντρα μου όλοι μαζί, με έβαζαν να ξαπλώνω σε διαφορετικές στάσεις για να το βοηθήσουμε να κατέβει, έκλαιγα που και που από υπερφόρτωση συναισθημάτων, με κοίταζαν από κάτω, διαστολή 10! Ξεκινάμε εξωθησεις, έκανα 3 φορές από 3 εξωθήσεις. Η μαία μου φώναζε Μπράβο πας τέλεια βλέπω μαύρο μαλλί για αλογοουρά! Ανατριχιάζω. Τόσο έντονες στιγμές! Δε συνειδητοποιούσα ότι αυτό που σπρώχνω και με πιέζει εκεί κάω είναι το μωρό μου!

Μέσα σε 10 λεπτά φωνάζει η μαία Φεύγουμε και σε 3 λεπτά βρέθηκα με το κρεβάτι-φορείο στο χειρουργείο παραδίπλα. Ενω μου έβαζαν τα πόδια επάνω, νιώθω να έρχεται η πίεση, λέω έρχεται τι να κάνω? Μου λένε σπρώξε έτσι όπως είσαι. Σπρώχνω και φωνάζουν Φτάνει φτάνει και ξαφνικά βλέπω το γιατρό να κρατάει ένα μωρό και τον άντρα μου να βγάζει φωτογραφια με άνα βλέμμα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Και γω να ρωτάω τον άντρα μου, τι έγινε, αυτό είναι το μωρό μας? Και να κλαίω. Μου τη δίνουν αγκαλιά και αμέσως με κοίταξε στα μάτια, Θεέ μου έλιωσα, αναρωτιώμουν τι συνέβη, τι θαύμα, κοίταζα μια το μωρό μια τον άντρα μου.

Την πήραν για καθάρισμα και ο γιατρός μας έδειξε τον πλακούντα, τι θαύμα και αυτό, ο άντρας μου με 2 γουρλωμένα μάτια! Βγήκε έξω με το μωράκι να το δείξει στους δικούς μας και μένα με έραβαν για 5 λεπτά ενώ μου έλεγαν τι ωραίος τοκετός και γω να λέω μα τώρα τέλειωσε??? Και μετά μου τη ξανάφεραν αγκαλιά και θήλασε, Παναγιά μου τι συναίσθημα πάλι.....

Και τώρα κοιμάται και τη βλέπω και αναρωτιέμαι.....από που ήρθε? Εμείς τη δημιουργησαμε? Και χαίρομαι και φοβάμαι πολύ! Ναναι πάντα καλά και να τη μεγαλώσουμε ευτυχισμένη!

 

Εύχομαι όλα τα κορίτσια να ζήσουν τη δική τους μοναδική εμπειρία, εύκολη ή δύσκολη, μοναδική θα είναι!

[doraki]

Αχ honey μια μελένια περιγραφή!!Τι όμορφο πρέπει να είναι!!

[honey]

Αχ honey μια μελένια περιγραφή!!Τι όμορφο πρέπει να είναι!!

 

Είναι, όπως και να γίνει είναι!

Θα δεις!

[maria_s]

Αχ βρε μελένια, είχες έναν τοκετό όπως τον ονειρεύομαι! Σου εύχομαι πάντα έτσι όμορφα και αβίαστα να συμβαίνουν όλα στη ζωή σας Για άλλη μια φορά να χαίρεσαι την μπουμπουδένια σου!

[marianthee]

Honey απιστευτη η περιγραφη σου... η καλυτερη που εχω διαβασει... Να στε καλα ολοι σας...

[honey]

Αχ κοριτσάκια, πρέπει να ξεκολλήσω....συνέχεια τα θυμάμαι και συγκινούμαι, δε θα συγκεντρωθώ ποτέ στο μωρό έτσι όπως πάω, έχω κολλήσει στην εγκυμοσύνη και στη γέννα!

Πωπωω....Οι εγκυούλες με το καλό να τα ζήσετε όλα αυτά!

[irini.a]

Να πω κι εγώ την ιστορία του τοκετού της κοριτσάρας μου!!

 

Π.Η.Τ. 14/2/2009 (ναι, παιδι του ερωτα!)

 

5/2 το πρωί με βλέπει ο γιατρός μου και μου λέει ότι έχω δρόμο ακόμα, και δε γεννάω μέχρι την επόμενη εβδομάδα!

Το ίδιο βράδυ νιώθω κάτι πονάκια (είχα φάει καυτερά για μεσημεριανό!) και ζητάω από το γιατρό μου να πάω να με εξετάσει. Με βάζουν στον τοκογράφο, αν θυμάμαι έτσι λέγεται, δεν είχα και τίποτα φοβερές συσπάσεις, αλλά μου ανακοινώνει ο γιατρός "Αύριο έλα το πρωί να σε βάλουμε να γεννήσεις!!".

Περιττό να πω ότι κοιμήθηκα ελάχιστα το βράδυ, όχι από τους πόνους, αλλά από την αγωνία! Το πρωί πρωί πηγαίνουμε στο Ιασώ, με ελάχιστα πονάκια εγώ, φωνάζουν το όνομά μου, μπαίνω στην αίθουσα εκεί να με προετοιμάσουν. Η ώρα 8...

Κατά τις 9, με βάζουν σε ένα δωμάτιο, φωνάζουν και τον άντρα μου, καθόμαστε και περιμέναμε, και λέγαμε ανέκδοτα!

Σε λίγη ωρίτσα έρχεται κι ο γιατρός μου να με τσεκάρει, κάτι σαν καλαμάκι κράταγε, κάτι μου έκανε, λέω "γιατρέ, τι ήταν αυτό;" , "ααα, τίποτα μωρέ, σπάσαμε τα νερά!!!".

Μη σας τα πολυλογώ, μετά με έβαλαν σε ένα δωμάτιο μόνη μου με τη μαία, και τον άντρα μου φυσικά. Ερχόταν ο γιατρός κάθε λίγο και μου έλεγε, άντε, ακόμα;;

Να σημειώσω ότι πόνο δεν είχα πολυκαταλάβει μέχρι στιγμής.

Και να που αρχίζουν τα πονάκια, ζητάω και μου κάνουν μια παυσίπονη ένεση, ο άντρας μου βγαίνει να πιει έναν καφέ, κι εμένα... με παίρνει ο ύπνος!!!

Μετά από καμιά ώρα με πιάνουν δυνατοί πόνοι για κάνα τέταρτο, και ήρθε η ώρα της επισκληριδίου!! Από την ώρα που μου την έκαναν και με έπιασε, δεν κατάλαβα καθόλου πόνο, μου έλεγε η μαία "τώρα έχεις τεράστια σύσπαση, πονάς πολύ!", "ναιι, βέεεεβαια" της απαντούσα γελαστή!

Κάποια στιγμή έρχεται η ιδέα στον άντρα μου, να είναι μέσα στον τοκετό, ρωτάμε το γιατρό και λέει εντάξει! Αυτό ήταν! Σε δεκα λεπτά αρχίζει το μωρό να ετοιμάζεται! (Ήθελε τον μπαμπά της!)

Μου λέει η μαία "ώρα να σπρώξουμε!" και σπρώχνω εγώ, μετά από λίγο, κάνει του άντρα μου "έλα να δεις το κεφάλι της μικρής!", προσπαθώ να σπρώξω εγώ και με παίρνουν τα γέλια και σταματώ την προσπάθεια, γιατί ο μπαμπάς της σχολίαζε τη χωρίστρα της μπέμπας!! (Γεννήθηκε με πολύ μαλλί!)

Συνεχίζω το σπρώξιμο, μου λένε "ΠΑΜΕ!!!", και παμε στην αίθουσα τοκετού! Μέσα σε ανέκδοτα του άντρα μου και γέλια, μου λέει ο γιατρός μου, "άνοιξε τα μάτια σου και δες το μωρό σου" (ειλικρινά, τα γράφω και ακόμα γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα...) και κοιτάζουμε με τον άντρα μου και τραβάει τη μικρή μας από το ποδαράκι, την τρίβουν και κάνει ένα νιαουρισματάκι, μου τη φέρνουν, ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάζει... Δεν έχω λόγια... Τα δάκρυα τρέχουν, τρέχουν, μου την παίρνουν να την καθαρίσουν και μου την ξαναφέρνουν, κι ο μπαμπάς μας από δίπλα να μας κρατάει...

 

Μετά τον έβγαλαν έξω, με έραψαν και όταν συνήλθα με πήγαν στο δωμάτιο.

 

Για λίγες ώρες, κάθε φορά που μου την έφερναν έτρεχαν τα δάκρυα. Είναι ένα όνειρο, ένα θαύμα, πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να εκφράσω όλα αυτά που είναι το μωρό μας.

 

Η εμπειρία όπως καταλάβατε ήταν υπέροχη. Ξέχασα να πω, μέσα σε 6 ώρες είχα γεννήσει, πρώτο παιδί. Ο άντρας μου μέσα όλη την ώρα, δεν υπάρχει καλύτερο.

 

Το συμπέρασμα όταν με ρωτάνε αν θέλω κι άλλο παιδί;; Εννοείται!! Με χαρά θα ξαναζήσω τέτοια εμπειρία, μακάρι να είναι όλες οι γέννες έτσι!!

 

Αυτά. Συγκινήθηκα πάλι.

Να μας ζήσουν τα παιδάκια μας!!

[mariakar]

Χαίρομαι πολύ για όλες σας! Αλλά ομολογω ότι αναρωτιέμαι σε πόιά διάσταση γεννήσατε εσείς γιατ'ι εμένα με ξεχάσανε προφανώς σε άλλη. Δεν σας γράφω την εμπειρία μου γιατί κι εγώ προσπαθώ να την ξεχάσω, αλλά ειλικριν'α αναρωτιέμαι πως γίνεται εγώ να πέφτω πάντα στα δύσκολα!

[irini.a]

Τι εννοεις σε ξεχασανε;;

Τωρα που το σκεφτομαι, υπηρχε περιπου μια ωρα που βιωσα απιστευτο πονο με τα ραμματα, στην αιθουσα που περιμενουμε ολες οι φρεσκογεννημενες μετα, κατα την οποια κοιμομουν και ξυπναγα συνεχως και φωναζα καποιο νοσοκομο να μου δωσει ενα παυσιπονο (μιλαμε ποναγα πιο πολυ απο τον τοκετο), και ηταν ολοι εξαφανισμενοι. Μια κοπελα την ειχαν ετοιμασει για το δωματιο, και την αφησαν μια ωρα να περιμενει. Μηπως ησουν εσυ;;;

[Effaki]

irini.a akoygetai san paramithi i istoria soy!! pragmatika apisteyti.. Makari ki emeis etsi...na tin xairesai tin koroula soy..

[Anstef]

Όλα ξεκίνησαν την Δευτερα 17/8 όπου όντας 40w+5d έμπαινα για προκληση...συναισθηματα χάλια..

Πολυ κλαμα,πολυ αγχος τις τελευταίες 10 μέρες..μιας και το μωρο επρεπε να εχει γεννηθεί αλλά..

Βγαλαμε με τον άντρα μου την «τελευταια» φωτογραφία με την κοιλιά πριν ξεκινησουμε για τη μαιευτική,εγώ βουρκωμένη εκεινος προβληματισμένος.. οι οικογενειες μας μες το άγχος..για να πανε ολα καλα...

Φτανουμε στις 8 στο νοσοκομείο,με παιρνουν μέσα, ο γιατρός μου,μια μαία και ενας αλλος γιατρός,με κοιτανε απο κάτω,ουρλιαξα στον πονο,τραχηλος κλειστος, το μωρο σε περιεργη θεση..όλα αλλαξαν..πριν 1 εβδομάδα μου ελεγε οτι όλα ηταν ιδανικά ότι εχω πολλές πιθανοτητες και τωρα...?

Μου βαζουν τον ορο..ερχεται και ο άντρας μου,δε μπορουσα να σταματησω να κλαιω..περασε μια ωρα..πονοι ΄τιποτα...2 ωρες...τιποτα..εγω να εχω σπαραξει..να παρακαλάω το Θεό να πονέσω..κάτι να γίνει...3 ωρες...τίποτα..ουτε μισή σύσπαση.Ο γιατρός δεν ηθελε να μου σπάσει τα νερά γιατί φοβοταν οτι ετσι οπως ηταν το κεφάλι της δε θα εβγαινε ποτε..Μου λενε ντυσου και ελα πάλι αύριο..

Οι χειροτερες στιγμες? Τι να πω..δεν ειχα κουράγιο να σηκωθω απτο κρεββάτι..ημουν τοσο χάλια..υστερα αρχισα να φοβάμαι..μηπως κατι δε πάει καλα?Γιατι δε με πιασανε οι πονοι? Γυρνάμε σπιτι όλοι μαζι και ήταν λες και γυρνουσαμε απο κηδεία,όλοι ελεγαν ελα δε πειραζει..αλλά στα μάτια τους εβλεπα το αγχος και την απογοήτευση..και γω το ιδιο ενιωθα..

Τριτη πρωι 18/8 την ιδια ωρα,τα ιδια ρουχα, χωρις φωτογραφίες αυτη τη φορα ξεκινησαμε για το μαιευτηριο.Με βλεπει ο γιατρος μου,Αγγελικουλα δεν εχουμε πολλες ελπιδες θα το παλεψουμε αλλά..να εισαι προετοιμασμένη για όλα..

Με παιρνει η μαία,παω να βαλω τη νυχτικιά μου, λέει καλυτερα να βαλεις τη ρομπα του χειρουργείου μωρε μην αλλάζεις μετα...μου κοπηκε το αιμα..καταδικασμένη με εχουν δηλαδη σκεφτηκα..

Παλι τα ιδια..παλι ορός, ο αντρας μου να κρατα το χερι και να με κοιτα στα μάτια..πονοι?αφαντοι...

Μετά απο καμιά ωρα ερχεται ο γιατρος..”τιποτα μικρή μου?”Ρωτάει... ”τίποτα γιατρέ μου...”

«Ετοιμαστε το χειρουργείο» λέει στη μαία..σε 15 λεπτάκια κατεβάστε την..Δεν ηθελα πολυ να το παρω αποφαση..ειχε ερθει η στιγμη, δε γινοταν αλλιως..σε μενα..που ημουν τοσο φανατική με το φυσιολογικο..που εκανα τοσα ονειρα..για το πως θα το πω στον αντρα μου που σπασανε τα νερα..πως θα γεννησω..τι θα της πω οταν την αντικρυσω..ολα αυτα πάνε...θα εκανα καισαρική, ότι μισούσα,ενα κρυο κρεββάτι με περιμενε οπου εκει με ολικη νάρκωση θα ερχοταν στον κόσμο το παιδάκι μου..χωρίς να ακουσω το πρώτο της κλάμα,χωρίς να δω το πρώτο της βλέμμα..ημουν χάλια..

Ερχονται οι δικοι μας να με αποχαιρετισουν πριν μπω μεσα,προσπαθουσαν πολύ να με κανουν να γελάσω..η καρδιά μου το ξέρει..η ψυχη μου ετρεμε, φοβομουν πολυ αλλά σε μια μικρή μεριά της καρδιάς μου ενιωθα ανακουφιση που όλα επιτέλους θα τελείωναν..

Κατεβαινουμε στο χειρουργίο,καθετηρας κτλ,ευτυχως κλίσμα δε μου εκαναν..εγω να ειμαι σα ζόμπι..να με πάνε να με φέρνουν να μη καταλαβαίνω..με ξαπλωνουν στο κρεββάτι..2 αναισθησιολογοι ,μια μαία,ο γιατρός μου και ο διευθυντης της μαιευτικής..αρχισα να τρεμω.Μου δενουν τα ποδια,ο αναισθ/γος να με τρυπάει και να μου περνάει ρευμα στο αριστερο χερι,οι αλλοι να ντυνονται,εγω παγωμένη,αρχισα να παιρνω ανασες..(κερί..βοηθησανε κάπου τελικά) και να λέω,Θεε μου βοηθαμε...θα περασει..κανε να κοιμηθω γρηγορα..

Κοιταω τα φωτα και νιωθω μια απιστευτη ηρεμία...................................................

Στις 9,43 ακουστηκε το κλάμα της..ετσι μου ειπαν...Ο πεθερός μου μέχρι και στην καθαρίστρια είχε βγάλει και μοίραζε λεφτά..εννοείται και σε όλες τις μαίες..ενα πάρτυ είχε στηθεί αλλά εγω δεν ήμουν εκει..

Ξυπνησα στο κρεβατι μουδιασμένη παντου..ακουγα γελια και χαρες...ανοιγω τα μάτια μου και δε βλέπω..ο αντρας μου ερχεται και με χαιδευει στο κεφαλι..Ολα πηγαν καλα,είναι πανέμορφη μου λεει.

Κοιταω δεξιά μου και με το ζόρι διακρίνω το γνωστό σε όλες «πυρεξάκι» προσπαθώ να απλωσω το χερι μου μέσα, ίσα ίσα καταφέρνω να την ακουμπήσω..με πεταλούδες και στα δύο χέρια αδύνατον να κουνηθώ.....

”είμαι η μαμα σου” της λεω και βαζω τα κλάματα..αλλά εξακολουθω να μη βλέπω καλα..ο αντρας μου την παιρνει και μου τη βαζει στην αγκαλιά,ακουμπάω το κεφάλι μου στο δικο της και παγωσαν ολα...ξεχασα τον πονο,το φοβο,τα οσα ελεγα,το αγχος μου,τις απειρες ωρες που περπατουσα και εβριζα,τα κλαματα, τη στενοχωρια...ολα...υποκλίθηκα στο παιδί μου........και στο μεγαλείο του να νιώθεις μητέρα......

Μετά απο λίγο ερχεται ο γιατρός..τους βγαζει ολους εξω, με ρωταει πως ειμαι κτλ..πονουσα πολυ αλλά την κοιταγα και τα ξεχναγα όλα..

Μου λέέι....."Ειχαμε Αγιο ...η φυση,ο Θεος..σε προστάτεψε εσενα και κυρίως το παιδί σου.

Η μικρή ηταν τυλιγμένη στο λαιμό με το λώρο αλλά αυτο δεν ηταν το προβλημα...Ο λώρος ηταν πολύ κοντός..εαν σε πιάνανε οι πόνοι και οι συσπάσεις αρχισαν να την σπρωχνουν μπορεί και να τη χάναμε,δεν υπηρχε περιθώριο να περάσει τον τράχηλο με τέτοιο λώρο, για αυτο ειχε αλλάξει και θεση το κεφαλάκι της απο την περασμένη εβδομάδα..και καισαρική ηταν ζητημα εαν θα προλαβαίναμε να κάνουμε..Ειστε πολύ τυχερές.."

Αν με ρωτησεις ποσες ωρες εκλαιγα μετά θα σου πω ψεμματα..εχω ξεχασει..

Οπως ξεχασα τα πάντα...10 μέρες μετά και το μόνο που κάνω είναι

 

να ευχαριστώ το Θεό, τη μοίρα..την τυχη ..που την εχω σήμερα αγκαλιά.

[ΜΑΤΑ]

ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ

ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙ ΚΑΠΟΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΓΕΝΝΗΣΕ Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΛΛΙΝΔΡΟΜΗ. ΤΗΣ ΕΙΧΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΤΑΝ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΕΤΡΕΞΑ ΚΟΝΤΑ ΤΗΣ (ΑΝ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΕΠΑΡΧΙΑ) ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΓΕΝΝΑ (ΦΥΣΙΟΛΟΓΚΗ) ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΓΚΥΟΣ (ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ). ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΡΙΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 8 ΜΗΝΕΣ. Η ΧΑΡΑ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΡΝΑΓΑΜΕ ΜΑΖΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ. ΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΛΛΑ ΕΞΙΣΟΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΦΟΥ ΕΙΧΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΕΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΔΗΛΑΔΗ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΧΑΡΙΣΩ ΣΤΗΝ ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΔΕΡΦΑΚΙ. ΣΕ ΕΚΕΙΝΙ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΛΟΙΠΝ (ΣΕ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΡΟ) Η ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ (ΔΟΞΑ Ο ΘΕΟΣ) ΑΛΛΑ ΕΓΩ............ ΠΑΛΛΙΝΔΡΟΜΗ ΣΕ ΔΙΔΥΜΑ!!!!!!!!!!!!!! ΦΡΙΚΗ ! ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ ΑΣ ΜΗΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΩ ΑΛΛΟ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΑΘΩΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΕΙΧΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΜΩΡΑΚΙΑ!!!!!!!! ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟ ΠΑΙΖΩ ΠΟΛΥ ΑΝΕΤΗ ΜΕ ΤΟ ΟΛΟ ΘΕΜΑ ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΡΕΛΑΘΕΙ. ΣΤΗΝ ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΧΩΝΑ ΚΑΙ Η ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ.

ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ Ο ΓΙΟΚΑΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΟΚΕΤΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

[marianthee]

Το λοιπον!!! Ειπα να γραψω εδω το μικρο story της γεννησης του μικρουλη μου ανθρωπακου!!!

 

Πεμπτη 10/09 λοιπον, 6 το απογευμα, παμε για ενα τελευταιο ραντεβου στον γιατρο, αποφασισμενοι οτι μπαινουμε για προκληση την ιδια μερα το βραδυ... Οι λογοι??? Ειμουν ηδη 38w+4d κ απο βδομαδα θα αρχιζα να τσεκαρω αν ειναι ολα οκ μερα παρα μερα. Ο Θοδωρης μου ηταν μονιμως με το αγχος αν θα προλαβει να ερθει απο Παρο κ σε ποιο βρωμοταξι θα μπω, αν θα προλαβει τη γεννηση του παιδιου του, κ γενικα μας βολευε ετσι για πολλους λογους, κυριως ασφαλειας...

Ολα ενταξει στον γιατρο, το μπεμπακι μια χαρα κ χαμηλα, NST καλο, τραχηλος ετσι κ ετσι... Γυρω στις 11 το βραδυ, μαζευουμε τα μπογαλακια μας κ κανουμε ωραια ωραια εισαγωγη στο Λητω... Εκει με περιλαβαινουν οι κοπελες για τα γνωστα... Και παω για υπνο..Τι υπνο δηλαδη, μιαμιση ωρα σκαρτη κοιμηθηκα..

Την επομενη το πρωι 7.30 με κατεβαζουν στην αιθουσα οδινων κ ερχεται κ η μαια μου... 2 κοπελες ειμασταν απ τον ιδιο γιατρο, συστηνομαστε κ αρχιζει σιγα σιγα με ψιλοκουβεντουλα να περνα η ωρα… Στο μεταξυ, ειχαν ερθει κ οι αντρες μας κ κάθε μιση ωριτσα, μας τσεκαρε κ ο γιατρος, πως παει η διαστολη κ τα λοιπα… Καποια στιγμη, παιρνω χαμπαρι κατι σποντες της μαιας μου με μια άλλη μαια του νοσοκομειου, κατι μισολογα, αλλα όχι κατι το τρελο.. Τη ρωταω κ μου λεει “δεν είναι κατι να σε αγχωσει, αλλα μαλλον ο μαγκας εχει τυλιχτει με το λωρο γιατι οι παλμοι του πεφτουν… αλλα όχι ανησυχητικα..” Όπως εχω ξαναπει, ειχα κ εχω στον γιατρο μου τυφλη εμπιστοσυνη, κ ηξερα πως αν τυχον μου ελεγε ότι θα μου κανει καισαρικη, θα ειχε σιγουρα εξαντλησει κάθε άλλη πιθανοτητα, οπως θα δειτε κ παρακατω…

Γυρω στις 2 το μεσσημερι με διαστολη 4 κ πολύ σκληρο τραχηλο, ( η διπλα κοπελα ειχε 6!) περναει αυτή η ηλ^θ^@ η αναισθησιολογος για να κανει επισκληριδιο στην διπλα κοπελα… Εγω ψιλοποναγα αλλα το αντεχα, όμως μου λεει η μαια μου, θα σου βαλουμε απλα το καθετηρακι να ειμαστε ετοιμοι… ΚΑΙ ΤΡΩΩ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΤΤΑ… Ειλικρινα, απ ολους τους πονους κ την ταλαιπωρια, το κ*λ*καθετηρακι της επισκληριδιου ηταν το πιο τραυματικο, κ δεν θελω να το ξαναζησω… Να εχω κατσει κουλουριασμενη στο πλαι, η κοιλια μου απ το τσιτωμα να μην παει άλλο, να μου λεει η βλ@μ#νη «Πεταξε μου εξω τη μεση σου» κ εγω να μην μπορω… Προσπαθουσα να κινησω το σημειο του σωματος μου, αλλα δεν!!! Μου βαζει τις φωνες η αναισθησιολογος «Μην κουνιεσαι γιατι είναι επικυνδινο! Αν πονας δαγκωσε το μαξιλαρι» Ε! αυτό ηταν! Φρικαρα… Τελοσπαντων μην σας τα πολυλογω, με τρυπαει μια, φωνες κακο εγω, ποναγα παααρα πολύ, κ δεν βρισκει σημειο, με αλλαζει θεση κ επιτελους τα καταφερνει… Πραγματικα, επαθα σοκ! Ε μετα από λιγο, μου ριχνει η μαια μου μια ψιλοαραιη δοση κ αρχιζει το μουδιασμα... Μου λεει, θα σε πιασει νυστα, είναι απ την επισκλ/διο, κοιμησου να ξεκουραστεις..

Ποια νυστα??? Ξαφνικα νιωθω να σβηνω, τις λεω δεν ειμαι καλα, μου λεει δεν είναι τιποτα, επιμενω εγω μου παιρνει την πιεση 8 κ 5!!! Με γυρναει λοιπον στο δεξι πλαι κ μου ανοιγει τον ορο… Σε κανα 20 λεπτο συνηλθα… Η διπλα κοπελα με διαστολη δεν θυμαμαι κ εγω 8? Φευγει κατά τις 4 για να γεννησει, κ ενώ εγω ακουσα ολη της την προσπαθεια κ τους πονους να σπρωξει το μωρο…

Γυρναει σε μενα ο γιατρος, με εξεταζει, κ εχει αρχισει να υποχωρει η επισκληριδιος κ η διαστολη από κει που χε φτασει στο 7, πηγε πισω….! Μου κοπανανε άλλη μια αραιη δοση κ με γυρνανε στο αριστερο πλαι για να μην εχουμε τα ιδια…. Αποτελεσμα?? Μουδιαζει ολη η αριστερη μου πλευρα, κ η δεξια καθολου.. Παρολα αυτά, κ ενώ ειχα αρχισει να ποναω πιο εντονα, το αντεχα.. Το μωρο όμως τυλιγμενο κ γυρισμενο με το προσωπακι του προς τα πανω, σε τελειως λαθος θεση, να μην ξερουμε αν ο λωρος είναι αρκετα μακρυς, παμε για καισαρικη με πιθανοτητα 60%-40% υπερ της καισ.. αλλα ελπιζωντας ο μικρος μου τζαναμπετης να αλλαξει γνωμη… Η ωρα 6 το απογευμα κ η επισκληριδιος εχει αρχισει να φευγει όταν πιανουν οι δυνατοι πονοι , Με ρωταγαν στο μεταξυ «Αντεχεις? Αντεχω… Αντεχεις?-Αντεχω» Κ φευγει τελειως η ναρκωση κ ρουφαω τους πονους γερους…! Μεσα σ όλα, το μωρο εχει γυρισει σωστα κ εχω πλεον πληρη διαστολη! Αλλα ο τραχηλος μου είναι πολύ σκληρος, κ να μου κανει κ πλακα ο γιατρος «Αχ, εισαι σκληροτραχηλη» Κ να ποναω κ να γελαω…. Ότι εσπρωχνα κ κατεβαζα εγω τις επομενες 2 η 3 ωρες δεν θυμαμαι, τραβαγε πισω ο λωρος… Ε καποια στιγμη εχει κατεβει οσο γινετε περισσοτερο ο μικρουλης μου, μου πατανε μια γερη δοση κ με βαζουν μεσα… ετοιμη για καισαρικη παρακαλω! Με τη δοση ετοιμη να με κοψουν με καθετηρα με τα παντα!! Το μωρο να ανεβοκατεβαζει παλμους κ λεει ο γιατρος μου «Παμε 2 ευκαιριες να τον βγαλουμε φυσιολογικα!» Ερχονται από πανω μου άλλες 2 μαιες, κ 2 αντρες (δεν ξερω ειδικοτητα) Κ αρχιζουν κ με πατανε στην κοιλια με τους αγκωνες τους μπας κ κατεβασουν το μωρο!!! Η μητρα μου τα παιξε κ σταματησε τις συσπασεις, κ ολη την προσπαθεια την καναμε με σπρωξιμο εγω, κ οι 2 από πανω μου… Κ ταυτοχρονα να ακουμε τους παλμους του μωρου… Ειλικρινα τετοια ενταση στα ματια ολων, κ ειδικα του γιατριου μου, δεν ειχα ξανανιωσει!!!

Βγηκε με την δευτερη, κ μεσα σε λιγα δευτερα, ακουω ένα βραχνο κλαματακι, σαν να βγαζε μπουρμπουληθρες απ τα υγρα που πηρε… 8.45… Φωναζουν μεσα τον Θοδωρη, στον οποιο εγω ειπα ότι δεν χρειαζετε να μπει, καθως ενιωθα ότι θα με αποσυγκεντρωνε αν τον ειχα διπλα μου.. Ερχετε κοντα μου, κ σε λιγα λεπτα, φερνουν επανω μου το μωρακι μου…

Εχω διαβασει σχεδον ολες σας τις περιγραφες, κ το πώς αισθανοσασταν όταν πρωτοειδατε τα μωρακια σας… Εγω μολις τον ειδα, σοκαρισμενη κ κουρασμενη καθως ειμουν, προσπαθουσα να συνειδιτοποιησω ποιος ηταν αυτος ο μικρος ανθρωπος επανω μου, τοσο χαμενος, τοσο μικρος.. Τον κοιτουσα σαν χαμενη.. «Τι είναι τωρα αυτό που νιωθω????» Μην σας τα πολυλογω, τον πηραν να τον καθαρισουν καλυτερα, να τον βαλουν στο πυρεξ κ να τον παρουν για παρακολουθηση, καθως ειχε ζοριστει ο μικρος μου… Εγω να τρεμω σαν το ψαρι, κ να κρυωνω… Μετα από 2 ωρες στην ανανηψη, με πανε στο δωματιο κ σε 2 ωρες μου τον φερνουν… Δεν πιστευω στον ερωτα με την πρωτη ματια, Το μικρο μου ανθρωπακι το ερωτευτικα κάθε λεπτο που περνουσε, ολο κ περισσοτερο… Ωρα με την ωρα, Απολαυστικα, κ όχι στιγμιαια… Και να μοιαζει σαν τοσο του μπαμπα του…. Απιστευτα ιδιος.. Κλωνοποιηση.. (Χαρα τα πεθερια!!) Κ για να τελειωνω με τα πρακτικα 3320 βαρος κ 51cm.. Κ όλα μια χαρα!!!

 

Κλεινοντας το στορυ, θελω απλα να αναφερω ότι ο γιατρος μου είναι απιστευτος κ αν ηταν άλλος σιγα μην καθοταν να με περιμένει 13 ωρες!! Θα μου χε πατησει μια καισαρικουλα κ όλα καλα!! Όμως ο ανθρωπος με επιβεβαιωσε πανυγηρικα κ μου εδωσε την ευκαιρια που χρειαζομουν, για έναν κουραστικο, απολαυστικο φυσιολογικο τοκετο, κ έναν απιστευτο μικρουλη, που κάθε μερα ερωτευομαι…

 

Σορυ αν σας κουρασα…. Να στε ολοι καλα, να χαιρεστε τα παιδακια σας με υγεια κ μπολικη αγαπη, κ σε ολες τις εγκυμονουσες, να πανε όλα καλα κ να κρατησετε γερα τα παιδακια σας στην αγκαλια σας….!!!Αυτη ειναι η ιστορια μου κ εμενα, Κ ετσι, τωρα εχω δυο αντρες στη ζωη μου να λατρευω.....

[marianthee]

Σορυ, διορθωσα κατι τυπογραφικα, γιατι δεν εβγαινε νοημα..

[maria_s]

Στο υπέροχο ταξίδι της εγκυμοσύνης μου πέρασα ώρες πολλές στο forum διαβάζοντας, κουβεντιάζοντας και κάνοντας όνειρα για το πώς θα ήταν όταν θα κρατούσα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου τον πριγκηπάκο μου.

Στο topic αυτό «χωνόμουν» και διάβαζα κάθε φορά που αισθανόμουν ανυπόμονη να φτάσει η μοναδική αυτή στιγμή και ευχόμουν να ζήσω μια υπέροχη εμπειρία σαν τις περισσότερες που αποτυπώνονταν εδώ…

 

Προς το τέλος της όμορφης πραγματικά εγκυμοσύνης μου και έχοντας φτάσει στη μέση της 39ης εβδομάδας, ο αγαπημένος μας γιατρός μας ενημέρωσε ότι ο μπεμπάκος είχε φτάσει ήδη τα 3500γρ., οι συνθήκες για έναν όμορφο (όπως τον χαρακτήρισε) φ.τ. ήταν ιδανικές και μας ρώτησε αν θα θέλαμε να προχωρήσουμε σε πρόκληση στις αρχές τις 40ης εβδομάδας έτσι ώστε να αποφύγουμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες για ένα πιο δύσκολο τοκετό αν ο μπέμπης μεγάλωνε κι άλλο.

 

Έχοντας ήδη δηλώσει ότι δεν πρόκειται να γεννήσω με καισαρική (ναι, είχα και άποψη και θέση κάθετη ) και καθώς ο γιατρός είχε κερδίσει ήδη την εμπιστοσύνη μας, συμφωνήσαμε στην πρόκληση και το ραντεβού κλείστηκε για την Τρίτη 08/09 ανήμερα της γέννησης της Παναγίας και 4 μέρες πριν την ΠΗΤ μου…

 

Ήμουν πολύ ήρεμη (εγώ το νευρόσπαστο!) και αποφασισμένη ότι όλα θα κυλήσουν αβίαστα και όμορφα γιατί έτσι άξιζε στο πολυπόθητο αυτό μωρό.

 

6:15 το πρωί φτάσαμε στο Μητέρα. Στις 07:30 και έχοντας τελειώσει με την προετοιμασία, βρέθηκα ξάπλα μαζί με μια ακόμα εγκυούλα του γιατρού μου να μας παίρνουν αίμα, να μας βάζουν ορό και να ελέγχουν τη διαστολή. Μωρό και τράχηλος χαμηλά αλλά χωρίς εξάλειψη και με οριακή διαστολή 1. Η μέρα προβλεπόταν μακριά, αλλά και πάλι είχα μια ολύμπια ηρεμία. Ήμουν στην τελική ευθεία να ανταμώσω με τον γιο μου και δε με χάλαγε τίποτα

Η ώρα πέρασε με κουτσομπολιό και τελευταίες απορίες σχετικά με τον τοκετό και την φροντίδα των μωρών. Στις 09:30 μας χώρισαν με την άλλη κοιλίτσα και βρέθηκα σε ένα δωμάτιο μόνη μου. 10 παρά 20 μου έβαλε η μαία μου τον ορό με την ωκυτοκίνη και φέρανε μέσα τον αντρούλη μου. Στις 11 ο γιατρός μου έσπασε τα νερά. Μέχρι και τις 12 και κάτι, λέγαμε ιστορίες με τη μαία και τον Γιώργη μου και οι ωδίνες ήταν υποφερτές (είχα χειρότερους πόνους στην περίοδο, οπότε piece of cake οι ωδίνες ως εδώ ). Μετά τις 12:30 και με διαστολή 2 άρχισα πλέον να πονάω. Είναι ώρα να κάνω την επισκληρίδιο και η μαία φωνάζει την αναισθησιολόγο. Η οποία βιαζόταν και δεν είχε την υπομονή να περάσει η ωδίνη που εκείνη την ώρα βίωνα παρόλο που, ενώ με γύρισε με το ζόρι στο πλάι, την παρακαλούσα να περιμένει δυο λεπτά γιατί πονούσα. Με έγραψε κανονικά και μου φώναζε να μην κουνιέμαι…ακινητοποιημένη, μαζεμένη κόμπος να πονάω και αυτή να μου τρυπάει την πλάτη…και εκεί η ένταση της ημέρας, η ανυπομονησία, τα ανάμεικτα συναισθήματα για την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου, έγιναν όλα ένα παράπονο…ένα κλάμα, ένα αναφιλητό γιατί ο ξανθός αυτός διάβολος ήρθε να μου χαλάσει τη μέρα μου αυτή! :evil:

Αν με ρωτήσετε, το πιο ζόρικο σημείο ήταν η επισκληρίδιος και ένα γαμώτο γιατί δεν περίμενε 2 λεπτά να περάσει η ωδίνη πριν μου χτυπήσει την επισκληρίδιο!!!! (Όπως αργότερα έμαθα από το γιατρό και τη μαία, δεν υπήρχε λόγος να μην περιμένει!!!)

 

Το προσπέρασα και αυτό! Μεγάλη ανακάλυψη η επισκληρίδιος! Σε στάση γιόγκα το μόνο που αισθανόμουν ήταν το σφίξιμο στην κοιλιά κάθε φορά που ερχόταν ωδίνη. Και τώρα πλέον ερχόταν συχνά. Είχε πάει 14:30. Διαστολή 7.

Ο Γιώργης μου συνεχώς δίπλα μου. Να με χαϊδεύει και να γελάμε. Να ανυπομονούμε να γνωρίσουμε το αντράκι μας.

 

Η ώρα σχεδόν 15:00 και ένιωθα πάλι τους πόνους. Με εξετάζει ο γιατρός. Διαστολή 7. Φωνάζουμε αναισθησιολόγο για τη δεύτερη δόση. Ευτυχώς δεν εμφανίζεται η ξανθιά! Μου ρίχνει τη δεύτερη δόση, με εξετάζει πάλι ο γιατρός, διαστολή τελεία! Ξεκινάω να σπρώξω…2 ή 3 φορές δε θυμάμαι…θυμάμαι μόνο τον αντρούλη μου να ψελλίζει «πω πω τα μαλλάκια του» και τον γιατρό μου να φωνάζει «φεύγουμε για χειρουργείο». Ανοίγουν δυο πόρτες και περνάω ακριβώς απέναντι…τολμάω να ψελλίσω ότι πονάω ακόμα και ότι διψάω. Η απάντηση είναι ότι δεν προλαβαίνουμε. Σε κλάσματα δευτερολέπτου σκέφτομαι ότι επιτέλους θα δω το μωρό μου και να αναρωτιέμαι αν πρόλαβε να πιάσει η επισκληρίδιος…στην ωδίνη που ήρθε αμέσως μετά μου λύθηκε η απορία. Όχι δεν είχε προλάβει να επιδράσει…να μου φωνάζουν να σπρώξω και γω να βάζω τα δυνατά μου με τα μάτια κλειστά ελπίζοντας ότι το μωρό μου θα βγει σύντομα. Στη δεύτερη ωδίνη και ενώ έσπρωχνα με πείσμα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά, ο γιατρός μου φώναξε «Μαρία, μη σπρώχνεις άλλο!». Ώρα 15:27. Άνοιξα τα μάτια και είδα το απολλώνειο μωρό μου να το κρατάει ανάποδα ο γιατρούλης μου και να του κόβει το λώρο. Ψιλόλιγνος, λευκός με πολλά πυκνά μαλλάκια! Βούρκωσα, «ίδιος ο Γιώργος μου», σκέφτηκα. Σηκώνω το κεφάλι να δω το συντροφάκι μου στα αριστερά μου. Έκλαιγε ο πατερούλης με αναφιλητά. Έσκυψε μου φιλούσε το πρόσωπο και έκλαιγε στο λαιμό μου ψιθυρίζοντας πόσο με αγαπάει και πόσο τέλειο είναι το μωρό μας…να τον κοιτάμε όσο τον εξέταζε η παιδίατρος και να κλαίμε…το αντράκι μας είχε φτάσει! Μας το έδωσαν αγκαλιά και μας κοίταξε. Δεν το πιστεύαμε ότι είχαμε το θαυματάκι μας!

 

Ο γιατρός για να μπορέσει να με ράψει (τρανταζόμουν από τα κλάματα και τα φιλιά), ζήτησε από τον Γιώργο μου να βγει έξω, για να «πάψω να χαϊδεύομαι» όπως είπε .

Εκεί κάπου συνήλθα και συγκεντρώθηκα για να τελειώσει ο γιατρός αν και ένιωθα και πονούσα. Μου έκανε και τοπική αναισθητική και μου τραγουδούσε «Χάρτινο το φεγγαράκι»…

 

Μπαίνοντας στο «Μητέρα» το πρωί είχα παρακαλέσει την Παναγία να μου τον φέρει γερό και χωρίς να ταλαιπωρηθεί. Έτσι κι έγινε. Με ευλόγησε με μια υπέροχη εμπειρία, όπως τόσο καιρό ευχόμουν να έχω…

[Sisi24]

Μετά από τρεισήμισι εβδομάδες σας γράφω κι εγώ τη δική μου εμπειρία από τη γέννηση του γιού μου. Ήταν Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου, τελευταία μέρα του 9ου μήνα, 4/9 είχα ΠΗΤ, και εγώ από το προηγούμενο βράδυ είχα κάποιες ενοχλήσεις που δε με άφησαν να κοιμηθώ καλά. Το πρωί είχα ραντεβού στο γιατρό να δει πως πάμε, του είπα και για τα πονάκια, με εξέτασε και μου είπε πως ο τράχηλος είναι μαλακός και έχω κάτι συσπασούλες, λογικά μου είπε μέχρι το Σαβ/κο θα έχεις γεννήσει, όπως και έγινε.

Μέχρι το μεσημέρι τα πονάκια έγιναν πιο έντονα και έρχονταν κάθε 20 λεπτά, λέω θα γεννήσω σήμερα ας ετοιμαστώ! Πρώτη μου δουλειά ποια ήταν λέτε? να φάω γρήγορα μη γεννήσω και είμαι νηστική( και δεν έχω δύναμη να ανταπεξέλθω στους πόνους) είμαι λίγο τρελή το ξέρω! Έφαγα λοιπόν, αρακά είχα φτιάξει, έκανα το μπάνιο μου, ξυρίστηκα και πήρα τον άντρα μου να έρθει σπίτι μόλις σχολάσει γιατί μάλλον θα γεννήσω σήμερα. Ήρθε κι αυτός αμέσως, χαρούμενος φυσικά που θα γεννήσουμε και φύγαμε για το νοσοκομείο κατά τις 6.30 με τις βαλίτσες μας, αφού βιντεοσκοπήσαμε τις τελευταίες μας στιγμές σπίτι με την κοιλιά στο στόμα κι εμένα να πονάω, να έχουμε να θυμόμαστε!!. Εκεί με εξέτασαν και μου είπαν ότι πάμε καλά και σήμερα ή αύριο γεννάμε αλλά δε με κράτησαν γιατί είχα διαστολή 1 με 2 ακόμα, μου είπαν να επιστρέψω όταν οι πόνοι γίνουν πεντάλεπτοι. Φύγαμε λοιπόν, πήγαμε για καφέ στην καφετέρια που δουλεύει η κοπελιά του αδερφού μου μπας και περάσει η ώρα ευχάριστα αλλά εγώ πονούσα, πού να χαλαρώσω, και μετά από λίγο φύγαμε, μη μας κοιτάει κι ο κόσμος που αγκομαχούσα! Ξανά σπίτι λοιπόν, όχι για πολύ όμως, κατά τις 10 οι πόνοι γίνονται πεντάλεπτοι, λέω κάτσε να βεβαιωθώ μην πάω και ξαναγυρνάω, κοντά μένω ευτυχώς αλλά μην το κάνουμε και για βόλτα, 10.30 όμως λέω του Άρη φεύγουμε δεν την παλεύω άλλο!

Πάμε λοιπόν 10:45 με εξετάζουν η διαστολή 5 και μου λένε θα μείνεις να γεννήσεις απόψε, πέφτει σύρμα στην οικογένεια και αρχίζουν σιγά σιγά να μαζεύονται όλοι οι αγχωμένοι συγγενείς, η μάνα μου δε να πονάει περισσότερο από μένα, το στομάχι της να είναι χάλια, έχει μια ευαισθησία γενικά αλλά όταν αγχώνεται γίνεται άσπρο πανί! Εγώ να πονάω μέσα στο δωμάτιο κι αυτή στο μπαλκόνι να κάνει εμετό, γενικά ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα! Α, το πιο καλό που έμαθα μετά, οι άντρες , ο αδερφός μου, ο πατέρας μου, ο γαμπρός μου, ο άντρας μου, που ήταν από κάτω γιατί ήμασταν πολλοί για να κάτσουμε μέσα στο δωμάτιο, να έχουν παραγγείλει σουβλάκια και να τρώνε… είναι όπου τον βγάλει τον καθένα το άγχος τελικά!! Τους είπανε λέει ότι θα αργήσω να γεννήσω και είπανε να τσιμπήσουν κάτι…μήπως είναι οικογενειακό μας η πείνα τελικά???

Τέλος πάντων, εγώ να είμαι με την αδερφή μου και την κοπελιά του αδερφού μου στο δωμάτιο, η μαμά πάντα στο μπαλκόνι, αφού μου έκαναν κλίσμα, δεν ήταν τίποτα φοβερό, αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες στο διάδρομο γιατί οι πόνοι δυνάμωναν και με πόναγε πολύ κι η μέση, στο κρεβάτι με τίποτα δε μπορούσα ξαπλωμένη, μόλις ερχόταν η οδύνη να σταματάω και τα κορίτσια να με τρίβουν στη μέση, ναʼ ναι καλά, πόσο με ανακούφιζαν. Κάθε μισή ώρα με εξέταζαν, η διαστολή παρέμενε 5, είχαν έρθει και κάτι άλλοι συγγενείς, αλλά όταν πήγε 2 παρά το βράδυ τους είπαν να φύγουν γιατί μάλλον θα αργούσαμε.

Και ξαφνικά 2:00 νιώθω κάτι υγρά να τρέχουν, όχι πολλά, μου λένε έσπασαν τα νερά, και όλα μετά έγιναν τόσο γρήγορα..Οι πόνοι να διαδέχονται ο ένας τον άλλο απανωτά, εγώ να νιώθω το παιδί να κατεβαίνει, με εξετάζουν ξανά, 9 η διαστολή 2:15, μου λένε να σπρώξω μήπως φανεί το παιδί, και με το σπρώξιμο κατέβηκε πολύ χαμηλά, γρήγορα για χειρουργείο, πέφτει σύρμα στους από κάτω να αφήσουν τα σουβλάκια και να ανέβουν, πλάκα κάνω πρέπει να είχαν φάει τόση ώρα που πέρασε! Μπαίνουμε χειρουργείο, αφού με χαιρέτισαν όλοι συγκινημένοι, το ίδιο κι ο άντρας μου, εγώ ηθικό ακμαίο, δεν ήθελα να τους αγχώσω κι άλλο, ήμουν και πεπεισμένη όμως πως όλα θα πάνε καλά.

Οι γιατροί όλοι πολύ καλοί, και ο γιατρός μου και κάποιοι πιο νέοι, μου εξήγησαν πως πρέπει να σπρώχνω για να μην δυσφορήσει το μωρό, και ξεκινάμε, ερχόταν η οδύνη, μου έλεγαν πότε πρέπει να σπρώξω και πώς να αναπνέω σωστά, κάποιες στιγμές τρόμαξαν κι αυτοί γιατί οι παλμοί του παιδιού δεν ακούγονταν δυνατοί, έπεφταν σε ρυθμό, αλλά σε λίγα δευτερόλεπτα επανέρχονταν με τις σωστές αναπνοές, κάναμε τρεις εξωθήσεις ή τέσσερις, δε θυμάμαι καλά λόγω της έντασης, πόνεσα μόνο όταν μια μαία μου πάτησε την κοιλιά με τον αγκώνα να κατέβει το μωρό, στο τελευταίο σπρώξιμο νιώθω το μωρό να γλιστράει και να βγαίνει και αντικρίζω ένα άσπρο αγγελούδι, τόσο όμορφος μου φάνηκε παρά το πρήξιμο από το ζόρισμα , θυμάμαι έκανα το σταυρό μου και ευχαρίστησα την Παναγία, και ένιωσα μία αγαλλίαση..το καμάρι μου έκλαψε αμέσως, ρώτησα αν είναι καλά μου είπαν είναι άριστος ο μικρός και τον πήραν δίπλα να τον πλύνουν, γεννήθηκε 3.330 και 51 πόντους, πιο μεγάλο τον νόμιζα και είχα τρομάξει για το πως θα βγει!.

Και εδώ αρχίζει μια μικρή ταλαιπωρία για μένα καθώς κόπηκε ένα αγγείο όταν το μωρό έβγαινε και έπρεπε να κάνουμε κάποια ράμματα παραπάνω, διαδικασία που κράτησε 1,5 ώρα και με πόνεσε αρκετά παρά την ένεση που μου έκαναν τοπικά, φώναξαν κι άλλο γιατρό για να βοηθήσει κι αυτός.. Όλα καλά όμως πήγαν, πήρα το μωρό μου αγκαλιά και βγήκαμε με το καροτσάκι να δούμε την οικογένεια που είχαν τρομάξει γιατί ενώ τους είχαν ειδοποιήσει ότι γεννήσαμε και όλα πήγαν καλά, μας περίμεναν να βγούμε και αργούσαμε.. Όλοι κατασυγκινημένοι να με φιλάνε κι ο άντρας μου να κλαίει, δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

Αυτή ήταν η μέρα που ήρθε στον κόσμο το παιδί μας, ο λόγος για να υπάρχουμε από δω και μπρος, και να είμαστε μια αγαπημένη οικογένεια! Τα περιέγραψα με όλες τις λεπτομέρειες και με μια δόση χιούμορ, δε θέλω να είμαι και πολύ μελό!!

[arous]

maria s eisai tyxeri pou exeis tetoio giatro kai glitoses thn kaisariki.

ego ekana kaisariki logo allioiosis palmon- an iksera pos einai meta de tha kathomoun na mou thn kanoun!

[zarzaliara]

ΕΧΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΓΡΑΨΩ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΙΟΣ ΜΟΥ 8 ΜΗΝΕΣ!! ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΕΜΠΟΥΙΝΟ ΜΟΥ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ.ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ. ΙΣΩΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ...ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ.ΠΟΛΛΑ ΧΑΔΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΑΝΗΠΟΜΟΝΥΣΙΑ, ΤΡΥΦΕΡΑΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΜΑΣ... Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟΝ ΜΗΝΑ ΜΟΥ.. ΣΤΙΣ 21-3-2009 ΕΙΧΑ ΠΗΤ..ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ! ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΙΣ 10-3. ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΟΤΙ Ο ΜΠΕΜΠΑΚΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΜΠΕΔΩΘΕΙ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ 10ΑΡΙΑ ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ! Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΤΟ ΦΟΥΛ! ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ 12-10 ΑΦΟΥ ΒΛΕΠΑΜΕ ΤV Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΕΣΠΡΩΞΕ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΕ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΞΩΓΚΟΜΑ (Ή ΠΩΠΩΣ ΗΤΑΝ Ή ΠΟΔΑΡΑΚΙ)ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΠΛΑΚΑ ΟΤΙ Ο ΜΠΕΜΠΑΚΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ!!!!ΤΕΛΙΚΑ ΞΕΦΟΥΣΚΩΣΕ ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΝΑΝΙ. ΣΤΙΣ 1+30 ΝΙΩΘΩ ΕΝΑΝ ΠΟΝΟ ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΗΘΕΛΑ ΠΙΠΙ ΜΟΥ!!!! ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ.ΚΡΑΤΑΩ ΣΕ ΕΝΑ ΧΑΡΤΑΚΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΟΙΜΑΜΑΙ! ΣΤΙΣ 2+30 ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ! ΩΠ ΛΕΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ? ΕΡΧΕΤΑΙ?? ΞΥΠΝΑΩ ΤΟ ΣΩΤΗΡΑΚΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ ΕΧΩ ΠΟΝΑΚΙΑ..ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ!!! 2+50 ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΡΟΖ ΥΓΡΟΥΛΙ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΡΑ! ΠΟΝΟΣ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ! ΠΡΙΝ ΠΟΛΑΒΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΣΤΟ ΣΩΤΗΡΗ ΕΙΧΕ ΝΤΥΘΕΙ ΚΡΑΤΑΓΕ ΚΑΙ ΜΠΟΥΦΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ!ΜΕΝΟΥΜΕ ΩΡΩΠΟ ΚΑΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΤΑΣΗ! ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΑΚΙ ΝΤΥΘΗΚΑ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ! ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΙ! ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΤΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΑΓΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΦΗΝΑΚΙ ΝΑ ΡΙΞΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΑΚΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ!!!!! (ΤΡΕΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ)! ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΜΑΣ ΟΛΟ ΤΟ ΣΟΙ! ΕΚΑΝΑ ΤΙΣ ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣΑ ΟΛΟΥΣ ΠΗΓΑ ΣΤΙΣ ΟΔΙΝΕΣ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ!! ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ ΕΙΔΕ ΠΩΣ ΕΙΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΜΟΥ ΒΑΛΕΙ ΟΡΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΓΗΓΟΡΑ! ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΙ ΤΟ ΣΩΤΗΡΑΚΟ ΜΟΥ ΠΕΤΑΓΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ! ΑΡΧΙΖΑ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΩ, ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ, ΝΑ ΤΑ ΣΠΑΣΩ ΟΛΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ ΜΟΥ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ "ΣΤΑΜΑΤΑ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ"!ΚΟΚΑΛΩΣΑ..... ΕΜΕΙΝΑ ΑΚΙΝΗΤΗ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ, ΝΑ ΚΟΙΤΩ ΤΟΝ ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΩ ΑΠΟ 140 ΣΕ 30 ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!! ΕΧΑΝΑ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ....ΕΧΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ..ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΤΟΝ ΟΡΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΟΞΥΓΟΝΟ.... ΚΑΠΩΣ ΣΥΝΗΛΘΑ ΚΑΙ ΑΝΕΒΗΚΑΝ ΠΑΛΙ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΤΟΥ ΜΠΕΜΠΗ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ!Η ΔΟΣΗ ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΣΤΟΝ ΟΡΟ ΗΤΑΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ. Η ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΜΗΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ.. ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΤΡΕΜΟΥΛΟ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΚ. ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΝΑ ΜΕ ΗΡΕΜΗΣΟΥΝ ( ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΕΣΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΜΟΥΛΟ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΕΙ. ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΗΡΕΜΗΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΛΙΓΑΚΙ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΚΕΝΕ ΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ! ΚΑΙ ΕΝΩ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ, ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΟ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ! ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΟΔΙΝΕΣ ΚΙΝΗΤΟ (ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ) ΚΑΙ ΚΑΝΑΜΕ ΒΙΝΤΕΟΚΛΙΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΗΡΕΜΙΣΟΥΝ... ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΟΛΥΛΟΓΩ ΕΓΙΝΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΑΛΜΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΠΑΛΙ! Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ! ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΧΑΡΗΚΑ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΟ ΕΒΛΕΠΑ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ! ΜΕ ΕΤΟΙΜΑΣΑΝ ΚΑΙ Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ! ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΑ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΤΣΑ ΝΕ ΜΕ ΧΑΙΡΕΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ! ΤΕΛΙΚΑ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΜΕ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ! ΚΑΙ ΣΤΙΣ 11+45 ΕΙΔΑ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ - ΓΛΥΚΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΑΓΟΡΑΚΙ!!!! ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΟΛΥ ΜΑΛΛΙ!!!! ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΡΑΝΕ ΣΤΟΝ ΩΜΟ ΜΟΥ ΚΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ!!!!! ΗΤΑΝ Η ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!!!!!! ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΝΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΟΣΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΑΚΟΜΑ. ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙΣ......... ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΑΚΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΧΑΡΙΣΕ!!!!!!!!!!!! ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΑΓΟΡΑΚΙΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!

[stellap]

ποια είναι η ψυχολογια της μέλλουσας μητερας λίγο πριν γεννήσει? σε μια εβδομάδα κλέινω την 40 εβδομάδα και σήμερα νιώθω να έχω πολλά νεύρα και κανένα πονάκι σε αντίθεση με τις προηγούμενες μέρες... λετε να ανησυχω? μήπως πλησιάζει η ωρα???

[evmo]

Στελλα (μαλλον ετσι σε λενε φανταζομαι)εγω ημουν πολυ καλα.Αν εξαιρεσεις οτι ανυπομονουσα να γεννησω γιατι οπως κι εσυ ειχα φτασει την 40η βδομαδα.Τα πονακια της γεννας να εισαι σιγουρη οτι θα τα καταλαβεις.Εγω ειχα συσπασεις τον τελευταιο μηνα πολυ συχνα.Την ημερα που γεννησα ομως καταλαβα οτι αυτοι ητυαν πονοι γεννας.Ειχα συσπασεις καθε 5-7 λεπτα,πονο οπως την περιοδο και πονο στην μεση.Σαν να ανοιγε η λεκανη μου.Και αν αλλαζα πλευρο ή αν περπατουσα δεν περνουσαν.

Δεν υπαρχει λογος ανησυχιας.Σε λιγο θα ζησεις μια συγκλονιστικη εμπειρια που θα σου μεινει αξεχαστη.Προσπαθησε να εισαι χαλαρη και να απολαυσεις την καθε στιγμη.

Και θα δεις πως ολα αυτα θα ειναι μια γλυκια αναμνηση οταν αντικρυσεις το αγγελουδι σου!

Σου ευχομαι να πανε ολα καλα!

Καλη λευτερια!

[Smouts]

Καλημερα και απο μενα.

Έχω ΠΗΤ 26/7/09. Στις 9/7 πρωί πηγαινω για ενα τελευταιο doppler στο εξειδικευμενο κέντρο που με στέλνει ο γιατρός μου, και την ίδια μερα το απόγευμα εχω συναντηση με τη μαια και το γιατρό. Ο γενετιστής μου λεει 21/7 να μπεις να γεννήσεις (χωρίς να μου το αιτιολογήσει, πλακουντας-υγρά σε καλή κατασταση). Το λεω το απόγευμα στο γιατρό, μου λέει, δεν σε βαζω με ραντεβου, αφου εχει μερες το παιδάκι μπροστά του και ολα τα αλλα ειναι καλα, αστο να ερθει μονο του. Μου έφυγε ενα βαρος, δεν ηθελα με τιποτα να παω με προκληση. Με εξεταζει κολπικα, τραχηλος μαλακος, αλλα πισω ακομα. Μου λεει παρε με στις 21/7 για να ερθεις 22 πρωι να σε δω. Οπως και εκανα. Τον παιρνω 21 απογευμα, μου λεει ελα στις 23 απογευμα να σε δω γιατί ειχε βαλει γεννα για τις 22 το πρωι.

Νύχτα 22 προς 23 με πιανουν πόνοι ανά πενταλεπτο. (Είχα διαπιστωσει πόνους από το πρωί ανά 20λεπτο, και επειδή κάτι έγραψα στο facebook στο status μου, πολλοί το ψιλιαστήκανε και είχαμε αρχίσει διάλογο σχετικά. Αντρες - γυναίκες. Καλά την επόμενη έγινε χαμός από μηνύματα στο προφίλ μου γιατί ο άντρας μου ανεβασε φωτο από το κινητό του και όλοι επιβεβαιώθηκαν.)

Ξυπναω λοιπον στη 01:30 και αρχιζω να σημειώνω. Μετά από μισή ώρα σπάνε και τα νερα, αλλά ηταν πολυ λιγα και δεν ήμουν 100% σιγουρη. Στις 02:30 παιρνω πρωτα τη μαια, μου επιβεβαιωνει οτι αυτο είναι, μου λεει να τηλεφωνησω και στο γιατρό και να παω στο μαιευτηριο. 03:30 ο γιατρός μου δινει ραντεβου στο μαιευτηριο. Κανω τα beaute μου, βγάζουμε τις τελευταιες φωτογραφιες και παμε στο μαιευτηριο. Από καλωπισμό και τουαλετα εκεί δεν μου εκαναν τίποτα, ήμουν έτοιμη. Μου παίρνουν ιστορικό, με εξεταζει ο γιατρός κολπικά, ο τράχηλος έχει εξαλειφθεί πλήρως, διαστολή 2 και ακουμπαει το κεφαλάκι. Ετοιμαζομαι και με ανεβαζουν στο δωματιο ωδινών. Έρχεται και ο άντρας μου. Εγώ cool. Αστειευομαστε, κάνουμε τις αναπνοές μας με τη μαία, επισκληρήδιος δεν έπαιζε γιατί ήμασταν σε δημόσιο μαιευτήριο και το ήξερα και όλα πανε καλά. Ο γιατρός πηγαινοερχεται, χαζοκουβεντιάζουμε (παντα μεταξύ των συσπασεων, γιατί κατα τη διάρκεια... φου και φου) Από τις 04:00 που ανεβήκαμε με διαστολή 2, στις 06:00 εχω διαστολή 10 και μπαίνουμε χειρουργείο. Προσπαθώ να συντονιστώ στις 2 πρωτες εξωθήσεις και η άληθεια ειναι οτι δεν τα καταφερνω καλα. Στην τρίτη σύσπαση, που πηρα το κολάι, έρχεται και ένας από το χειρουργείο, μου πιέζει λίγο την κοιλιά μου και ακουω τη μαια να μου λεει "Γιώτα, κοίτα την κόρη σου" για να παρω κουραγιο και να συνεχισω για να βγει και το σωματακι της μικρής. Παιδιά, δεν θα ξεχασω ποτέ τη φωνή της μαίας. Θυμαμαι ακόμα και την ανάσα μου εκείνη την ώρα. Ωρα γέννησης 06:15. Η μικρή μας βγήκες 3180 και 50 πόντους. Λιοντάρι με ωροσκόπο Λιοντάρι (μαύρο φίδι που μας έφαγε). Ο γιατρός μου έδωσε συγχαρητήρια γιατί ήμουν λέει εξαιρετικά συνεργάσιμη. Δεν χρειάστηκα πολλά ράματα και το καλύτερο απ' όλα ειναι ν' ακούς ένα γιατρό να σε ράβει και να σου λεει "Έλα να το κάνουμε ωραίο":oops:. Α!!! τους γονείς μου τους ειδοποιήσαμε 05:30 γιατί αρχικά πιστεύαμε ότι έχουμε ωρες μπροστά μας (πρωτοτοκή). Μισή ώρα περιμεναν μόνο.

Πολύ ωραία εμπειρία ο τοκετός μου, ευτυχώς γρήγορος και εύκολος, έτσι ακριβως τον φανταζόμουν, και σοφή η απόφασή μου να παρω μαία. Με συντόνιζε καθόλη τη διάρκεια της γέννας. Δεν θα πω ότι δεν πόνεσα, αλλά δεν είναι τραγικοί οι πόνοι, και φυσικά αυτό που λενε ότι τους ξεχνάς αμέσως είναι περα για περα αλήθεια. Για μενα τουλαχιστον που δεν ταλαιπωρήθηκα, delete κατευθειαν. Ο δέ αντρας μου, μου είπε ότι ήμουν τόσο ψύχραιμη, από το σπίτι μέχρι και που γεννήθκε που ήταν λες και είχα γεννήσει 15 φορές. Νομίζω έπαιξε ρόλο η καλή ψυχολογική μου κατασταση. Πίστευα ότι θα γεννήσω εύκολα και γρήγορα και έτσι έγινε. Καισαρική δεν έπαιξε ποτέ στο μυαλό μου. Και νομιζω το σημαντικο ειναι να μην αφηνεις το φόβο σε τέτοιες καταστασεις να σου κλέβει στιγμές. Είναι η σημαντικότερη εμπειρία νομιζω στη ζωή μιας γυναίκας η γέννηση του παιδιού της.

Το πιο αστείο της υπόθεσης? Μόλις καταλαβα από το σπίτι ότι ειναι πόνοι τοκετού, το πρώτο πράγμα που εκανα ήταν να βάλω βαζελίνη στις φτερνες μου, γιατί είχα κάνει πεντικιούρ πριν μια εβδομάδα και δεν ήταν στην ιδανική κατασταση. Λέω φάτσα θα τις εχει ο γιατρός, να ειναι περιποιημενες.

[JENIA]

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΣΤΕΛΛΑ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΜΑΜΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 3 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ 13 ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ 40 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ 3 ΗΜΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ 40 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ 4 ΗΜΕΡΩΝ. ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΑΞΗΖΕΙ Η ΑΝΑΜΩΝΗ 100% .ΟΤΑΝ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ,Η ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ ΟΛΟ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ !!!! ΚΟΥΚΛΑ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΝΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΙ ΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΑΜΗ ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΙΣ !!! ΦΙΛΑΚΙΑ

[korinaki80]

Κοριτσια μακαρι να εχω τετοια γεννα και στο επομενο παιδι. Την προηγουμενη μερα και 3 μερες πριν απο την ΠΗΤ ειχαμε πανηγυρι στο χωριο του αντρα μου, βγηκα περπατησα (ηταν η πρωτη και η τελευταια φορα που με περασε η πεθερα μου στο περπατημα, εχει και το λεει η γυναικα και αυτο ηταν κατι που την εκανε να ψιλιαζεται οτι φτανει η ωρα μου...) γυρισα σπιτι εβαλα τα πλυντηρια μου, εκανα ενα ενα μπανιο και εκατσα να ξεκουραστω. Ειχα καποια υγρα και πηρα τον γιατρο μου και με εστειλε στο νοσοκομειο να με εξετασουν. Μολις μιλησα εκει με εναν αλλο γιατρο μου λεει "κατσε να δουμε αν εσπασαν τα νερα". Μολις ξαπλωσα σπαζουν τα νερα και του λεω "ασε το καταλαβα και εγω τωρα πως ειναι να σπαζουν τα νερα". Μου φωναξαν εναν τραυματιοφορεα για να με παει με το καροτσακι να μου παρουν αιμα. Εγω οσο αγχωμενη ημουν στην εγκυμοσυνη αλλο τοσο μεσα στην τρελη χαρα ημουν εκεινες τις ωρες, αφου ο τραυματιοφορες με ρωτησε με μια απορια "κοπελια ξερεις που πηγαινεις και εισαι μεσα στο χαμογελο? Αλλες ειναι μεσα στο αγχος, μπραβο σου". Απο τις 21:30 που εσπασαν τα νερα κατα τις 11 μου εβαλαν τον καρδιοτοκογραφο και στις 00:00 δεν ειχα καθολου διαστολη. Με αφησαν στο δωματιο των επιτοκων και τους ακουγα απο διπλα που ελεγαν οτι μετα τις 6 θα μου εκαναν κλισμα και θα μου εβαζαν ορο για να γεννησω. Κατα τη 01:00 ηρθε μια μαια και με ειδε και ειχα διαστολη 1 και ξαπλωσε διπλα μου για να με κανει παρεα για να μην ειμαι μονη το βραδυ (ηταν το μονο που με χαλουσε να μεινω μονη το βραδυ σε ενα δωματιο και να μην εχω κανεναν διπλα μου ευτυχως τελικα και στα νοσοκομεια υπαρχουν ανθρωποι που σε καταλαβαινουν). Μετα απο λιγο αρχισα να εχω πονους περιοδου και τα σχετικα και την ενημερωσα. Μου εδωσε συμβουλες για αναπνοες και τα σχετικα και μιλουσαμε. Σε καποια φαση κατα τις 2 παρα της λεω "Θελω να παω τουαλετα" και μου λεει οριστε πηγαινε και της εξηγησα οτι φοβαμαι να ζοριστω (πως αλλιως να το πω....) με κοιταζει και ειχα φτασει διαστολη 10!!!!! Μεσα σε μια ωρα σχεδον. Για το ποτε με πηγαν χειρουργειο δεν θυμαμαι, για το ποτε ηρθε ο γιατρος ουτε αυτο θυμαμαι. Θυμαμαι μονο τον αλλο τον γιατρο (ηταν ειδικευομενος) που με κοιτουσε με απορια και μολις μπηκε ο γιατρος μου μεσα του ειπα πως δεν εκανα κλισμα (το μυαλο μου εμενα ή μαλλον η μεγαλυτερη μου εννοια ηταν πως θα κανω κλισμα) και μου λεει "καλα εδω εσυ γεννας κλισμα θελεις?" και 2:25 γεννησα. Ειχα παρα πολυ ευκολη γεννα και παρακαλαω και στη δευτερη οταν με το καλο ετσι να ειμαι.

Κοριτσια και αμα δεν περπατησα στην εγκυμοσυνη μου. Πολλοι λενε οτι βοηθαει για να γεννησεις ευκολα. Εγω δεν ειχα σταματησει να περπαταω ακομα και οταν ειχα μπει στο μηνα μου που ειχα "βαρυνει". Και καλο ειναι να μην σκεφτεστε αρνητικα γιατι αδικα αγχωνεστε και δεν χαιρεστε εκεινη την στιγμη. Και οι πονοι ειναι αυτο που λενε "γλυκος πονος" που τον εχεις μετα σαν μια γλυκια αναμνηση. Εγω που ειμαι συνεχεια στην τσιτα και το αγχος δεν φοβηθηκα εκεινη την στιγμη καθολου. Και το βασικο ειναι να αισθανεσαι ασφαλεια με το γιατρο που εχεις διπλα σου. Ηταν να γεννησω σε ιδιωτικο μαιευτηριο και αλλαξα γνωμη και πηγα σε δημοσιο νοσοκομειο σε εναν γιατρο ο οποιος με στηριξε σε μια δυσκολη στιγμη στην εγκυμοσυνη και με βοηθησε παρα πολυ.

[Sonia28]

Είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη εκτός απο τον τρίτο μήνα που είχα κάτι ανακατοσούρες τα απογεύματα. Πείρα μόνο 6 κιλά και χαιρόμασταν την κοιλίτσα μου. ΠΗΤ 22/08/09. Στις αρχές Αυγούστου με βλέπει ο γιατρός μου όλα καλά. Ο πλακούντας μια χαρά, το μωρό ψηλά, θα τον φάμε τον μήνα η απάντηση του. Ξημερώνοντας 14/08 είχα το βράδυ κάτι πονάκια ανα μια ώρα περίπου και έτσι δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά. Όλο το πρωί ένοιωθα την κοιλιά μου να γίνεται πέτρα και το μωρό να με πατάει ψηλά σαν να ήθελε να μπει μέσα στα πλευρά μου. Είχα ανησυχία χωρίς να ξέρω τι είναι και ένα συνεχές κάψιμο στο λαιμό μου. Το μεσημέρι ξάπλωσα και με ξυπνάει η μαμά μου κατά τις έξι και μισή λέγοντας μου να πιούμε καφέ. Πηγαίνω στο μπάνιο και λίγο πριν βγώ βλέπω κάτι καφέ υγρά. Πανικοβάλομαι και η μαμά μου μου λέει μην ανησυχείς γεννάς. Μην κάθεσε μου λέει κάνε βόλτες. Κάνω βόλτες ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, γενικά περπατάω. Μπαίνω κάνω μπάνιο τα μαλλιά μου πιστολάκι και η μαμά μου να γελάει. Στις 8 και μισή πέρνω τηλ τον γιατρό μου που ήταν διακοπές. Μέχρι τότε είχα πόνους αλλά όχι σε καθορίσμένα διαστήματα. Μου λέει ξαναπάρε τηλ σε μια ώρα να μου πείς. Τον Ξαναπέρνω οι πόνοι είχαν γίνει κάθε τέταρτο. Ξεκίνα για το μαιευτήριο μου λέει γιατί έχετε και κανένα 40λεπτο δρόμο. Είμασταν εκεί κατά τις 11. Με βλέπει η μαία που με ανέλαβε. Διαστολή καθόλου, ο τράχηλος σκληρός, το παιδί ψηλά και τα νερά δεν έσπασαν. Θα πάς σπίτι σου. Ο γιατρός μου φτάνει 10 λεπτά μετά, με βλέπει και μου λέει δεν είσαι για σπίτι γιατί είσαι για γέννα αλλά όχι άμέσως. Δίνει οδηγίες για εισαγωγή και για πρόκληση το πρωί στις 6 και μισή. Με ανεβάζουν στο δωμάτιο μία παρά με το σκεπτικό να ξεκουραστώ. Κατά τις 1 και μισή με πιάνουν έντονοι πόνοι που μετράει ο άντρας μου και είναι κάθε τρίλεπτο. Με κατεβάζουν στην αίθουσα ωδινών-τοκετού για να με συνδέσουν ξανά στο καρδιοτοκογράφο. Μόλις φεύγει η μαία νοιώθω ένα πλάφ και γεμίζει το κρεββάτι νερά. Η ώρα έχει πάει δυο και μισή έγω να πονάω πολυ και ο αναισθησιολόγος να μην έρχεται. Να ρωτάω την μαία που είναι και να μου λέει έρχεται. Μα από που έρχεται χριστιανή μου της λέω από το βουνό κατεβαίνει. Έκανα και χιουμορ μέσα στους πόνους μου. Τελικά στις 3 μου κάνει επισκληρίδιο. Στην πρώτη τοπική που μου έκανε για νάρκωση δεν με προηδοποίησε και τινάχτικα. Μου έβαλε τις φωνές που κουνήθηκα αλλά και έγω από τους πόνους μου του απάντησα ότι ήταν δικό του λάθος και να μην μου φωνάζει. Το βούλωσε και μάλιστα όταν πήγε να μου βάλει το καθετηράκι είχα σύσπαση και του φώναξα να περιμένει. Στις 3 και τέταρτο είρθε ο γιατρός μου με την μαία και λέει στο άντρα μου γεννάει έρχεται το παιδί. Ποιό παιδί λέω εγώ το δικό μου? Και μετά γίνεται πανικός. Να είναι πέντε βοηθοί και μια μαία, ο γιατρός μου και ο άντρας μου σε ένα τόσο δα δωμάτιο. Και να βλέπω τις μαίες να τρέχουν πανικόβλητες και να πέρνουν κομάτια από το κρεββάτι. Για πότε μπήκα σε θέση γέννας δεν το κατάλαβα. Οπώς λέμε σε θέση μάχης ένα τέτοιο πράγμα. Βέβαια είχα ένα σφάχτη αριστερά σε κάθε σύσπαση αλλά γενικά δεν πονούσα όπως πριν την επισκληρίδιο που ο πόνος ήταν συνεχώμενος και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Για να μην τα πολυλογό μετά από μερικά σπροξήματα, δεν θυμάμε πόσα, ακούω το γιατρό να φωνάζει τον άντρα μου "έλα να δεις πώς ήταν τυλιγμένος με το λόρο" και ξαφνικά ακούω κλάμα και βλέπω το γιατρό να κρατάει ένα μωρό ανάποδα. Τον καθάρησαν και τον έφεραν στην αγκαλιά μου και θυμάμε σταμάτησε να κλαίει και με κοιτούσε με δύο ματάκια όλο γλύκα. Μόνο χαμογελούσα που τον έβλεπα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο. Τοκέτος έξπρές. Πήγα στο μαιευτήριο σχεδόν 11, στις 1 και μισή με πιάσαν πόνοι τρελοί και στις 4 και μισή γεννήθηκε το μικρό μου. Δεν μετανοιώνω που έκανα επισκλήριδιο γιατί μπόρεσα να απολάυσω την γέννηση του. Εύχομαι όλες οι μανούλες να έχουν μια τόσο απολαυστική εμπειρία στη γέννα του παιδιού τους.

[ΡΟΖ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ FORUMΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΙΔΙΑ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΣΑΣ .ΠΑΡ ΌΛΑ ΑΥΤΑ ΨΩΦΑΩ ΝΑ ΤΗΝ ΛΕΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΛΕΩ.ΑΝΑΒΗΚΑ ΑΘΗΝΑ ΣΤΙΣ 5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΜΕ Π.Η.Τ ΣΤΙΣ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.ΕΧΩ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ .ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΑΧΙΛΟΣ ΜΟΥ ΜΑΛΑΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΥΛΟΣ.ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ Φ.Τ.!!!ΣΤΙΣ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΞΥΠΝΑΩ ΜΕ ΠΟΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΥΓΡΑ ΣΤΟ ΕΣΩΡΟΥΧΟ ΜΟΥ.ΕΙΔΟΠΟΙΩ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΟΥ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ.Η ΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΗΡΕΜΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΙ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ.ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΟΙ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΠΟΝΑΚΙΑ.ΒΓΗΚΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑ ΜΕΡΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΒΗΜΑ.ΠΕΡΝΩ ΤΗΛ. ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΩΡΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΦΤΑΣΕ. ΑΦΟΥ ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΔΙΑΣΤΟΛΗ 3 ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ 24 ΩΡΕΣ ΘΑ ΕΧΩ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ ΜΟΥ.ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΠΛΩΣΩ ΝΑ ΦΑΩ ΚΑΤΙ ΕΛΑΦΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΜΗΤΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΚΤΟΣ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΕΣΠΑΓΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΜΟΥ ΤΗ ΝΥΧΤΑ.ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΝΥΣΙ ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΚΟΜΜΩΤΗΡΙΟ ΕΚΑΝΑ ΜΑΝΙΚΙΟΥΡ ΚΑΙ ΠΕΝΤΙΚΙΟΥΡ ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ. ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΟΙΟ.ΤΩΡΑ ΕΥΛΟΓΑ ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΤΕ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΑΣ ΜΠΑΜΠΑΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ!!!ΔΟΥΛΕΥΕ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ...!ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΠΟΣΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΒΕΙ ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΝ ΣΤΗ ΓΕΝΝΑ!!!ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΑΥΤΟ.. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΗΜΟΥΝ ΛΙΓΟ ΑΝΥΣΗΧΗ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΕΣ.ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ 6 ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΕΚΑΝΑ ΜΠΑΝΑΚΙ ΒΑΦΤΙΚΑ ΣΤΟΛΙΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΠΗΓΑ ΚΟΥΝΑΜΕΝΗ ΣΥΝΑΜΕΝΗ ΣΤΟ ΜΗΤΕΡΑ.ΕΚΕΙ ΜΠΗΚΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΕΠΙΤΟΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΛΥΣΜΑ ΚΑΙ ΞΥΡΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 8 ΜΙΣΗ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΓΜΗ ΕΝΙΩΣΑ ΜΟΝΗ ΣΑΝ ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ.ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ΕΒΛΕΠΑ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΑΠΝΟΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΖΗΛΕΥΑ.ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ. ΟΝΤΩΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΥΣ ΔΙΑΒΙΛΟΥΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΛΟΙΟ ΚΑΙ ΑΝΑΒΗΚΕ ΣΤΟ ΜΗΤΕΡΑ. ΣΤΙΣ 10 ΜΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΠΟΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ.ΚΑΤΑ ΤΙΣ 12 Η ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΟ 5. ΣΤΙΣ 4 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΝΟΙΞΕ Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΘΑΛΑΜΟΥ ΚΑΙ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΤΡΟΥΛΗΣ ΜΟΥ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ!!! ΕΚΛΑΨΑ ΑΠΟ ΧΑΡΑ ΕΝΙΩΣΑ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΜΟΥ.ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 5 Η ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΣΤΟ 5 ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΘΕΛΩ ΣΑΝ ΤΡΕΛΗ ΝΑ ΣΠΡΩΞΩ.Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΤΟΤΕ ΜΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΧΙΛΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΨΙΜΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΒΟΡΑ ΑΝΑΡΩΣΗ.ΕΓΩ ΚΑΤΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ.ΜΕ ΕΛΟΥΣΕ ΚΡΥΟΣ ΙΔΡΩΤΑΣ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΜΟΥ ΠΕΤΟΥΣΕ ΦΛΟΓΕΣ ΕΝΩ Η ΠΙΕΣΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ 10 ΜΕ 5.ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΣΩ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΙΠΑ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΜΕ Κ.Τ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΑΛΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ ΕΣΠΡΩΞΑ.ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΕΙΧΕ ΣΤΑΓΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ ΝΑ ΒΓΕΙ. ΕΤΣΙ ΣΤΙΣ 6 ΕΚΑΝΑ ΕΠΙΣΚΛΗΡΗΔΙΟ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΠΗΚΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ.ΕΝΤΟΜΕΤΑΞΕΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΟΣΗ ΩΡΑ ΓΕΝΝΟΥΣΑ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΞΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΟΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ.ΣΤΙΣ 6 ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟ ΑΡΧΙΣΕ Η ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΣΤΙΣ 6 ΜΙΣΗ ΑΚΟΥΣΑ ΕΝΑ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΙ ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ ΚΑΤΑΣΠΡΟ ΜΕ ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΙΤΣΑ ΣΑΛΑΚΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΤΑΚΙ.ΤΗΝ ΠΗΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΕΠΑΨΕ.ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΕΝΑ ΜΑΤΑΚΙ ΤΗΣ ΜΕ ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΕΝΑΞΕ.ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΛΟ ΑΡΩΜΑ ΤΗΣ.ΠΕΡΙΤΟ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΜΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ.ΤΛΟΣ ΚΑΛΟ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ . . . . ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΓΓΥΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ . . . .