Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Κοριτσομανα]

Οχι βρε, σιγα! Απλα το δηλωσα μη μας μπερεψουν και βαζουν στο στομα μας λογια που λεει η αλλη!

 

Εχω 4 κοριτσια, σε νικαω 4-1 δηλαδη αλλα μην το αλλαζεις το νικ, ξεχωριζουμε απο τους ελληνικους και λατινικους χαρακτηρες, οποτε ειμαστε ενταξει!

[ifi79]

Οχι βρε, σιγα! Απλα το δηλωσα μη μας μπερεψουν και βαζουν στο στομα μας λογια που λεει η αλλη!

 

Εχω 4 κοριτσια, σε νικαω 4-1 δηλαδη αλλα μην το αλλαζεις το νικ, ξεχωριζουμε απο τους ελληνικους και λατινικους χαρακτηρες, οποτε ειμαστε ενταξει!

 

Oh my God!!!

4 κορίτσια!!!

Τέλεια! Καλά λες τυχερή μαμά!!!

Να σου ζήσουν κοριτσομάνα!!!

[μανουλα]

Παρασκευη 21/11 κανω ΝΣΤ και καταγραφει συσπασεις γεννας. ο γιατρος μου θα ελειπε 3 μερες και θεωρησε καλο να ειμαι εισαγωγη για καθε ενδεχομενο γιατι ειχα και διαστολη 2 αλλα ο τραχηλος ψηλα. μεχρι την δευτερα 24/11 ειχα συσπασεις αλλα ο τραχηλος σταθερα ουτε που ενοιωθα πονο απλα πετρωματα εντονα. παιρνω εξιτηριο και την επομενη μερα την τριτη 25/11 πηγα στο ιατρειο παλι για ΝΣΤ. με εξεταζει και βλεπει οτι ο τραχηλος αρχισε να εξαλειφεται και θα ξεκινουσε τοκετος συντομα. μου λεει θα σε κρατησω αυριο γεννας ελα ομως που εγω αγχωθηκα και ειπα δεν θελω φοβαμαι καλα λεει ''πηγαινε σπιτι αποψε και οταν ερθει η ωρα σου ελα, αν και θα ερθεις συντομα''. Κατι ηξερε ο ανθρωπος.

το βραδυ δεν με επερνε ο υπνος γιατι ενοιωθα σαν να περιμενω περιοδο. καθε ωρα πηγαινα τουαλετα απο το φοβο μου. το πρωι 26/11 στις 9 παω τουαλετα και στο σκουπισμα ειδα αιμα ωχ ηρθε η μεγαλη μερα ξυπναω τον αντρα μου του λεω ''σηκω γενναω''.

μου λεει ''που το ξερεις?''

''εχω αιμα''

''αφου σου ειπε ο γιατρος να μεινεις , δεν τον ακουσες''

''βρε σηκω να ετοιμαστεις''

φτασαμε στο νοσοκομειο στις 12 και 12,30 εγινε εισαγωγη και ετοιμασιες (κλυσμα, ξυρισμα). ηδη ειχα πονους αλλα ανεκτους αφου ηταν σαν να ειχα περιοδο. περιμενα εξω με τους δικους μου και δεν καταλαβα ποτε πηγε 5.

ειχα αρχισει να ποναω περισσοτερο. με εξεταζει η μαια 3 διαστολη. στις 5,20 ημουν στο χειρουργειο. αρχισε η μαια να ετοιμαζει τα εργαλεια και της λεω''θα γεννησω τοσο γρηγορα και τα ετοιμαζεις τωρα?''

''ετσι τα ετοιμαζουμε γιατι ειναι πολλες οι γεννες και πρεπει να ειναι ετοιμα'' μου λεει.

στις 5,40 μου εσπασε ο γιατρος τα νερα και μετα απο λιγο που με εξετασε ειχα 5 διαστολη. στις 6 λεω τη μαια ''ποναω πολυ νοιωθω οτι θελω να σπρωξω'' ερχεται με εξεταζει 7 διαστολη. η αλλη μαια εκειη τη στιγμη ηταν διπλα στο ΝΣΤ που με ειχαν συνδεμενη και ειπε οτι χαθηκαν οι σφυγμοι του μωρου. με γυρναει αριστερα τιποτα, με γυρναει δεξια παλι τιποτα οι πονοι αφοριτοι. η αλλη μαια ειδοποιησε τους γιατρους και ξαφνικα εφτασε ο γιατρος μου αλλοι 2 γυναικολογοι και μια ειδικευομενη, 3 μαιες και 2 παιδιατροι. ηταν 6,10 μου κανουν υπερηχο και ακουω να λενε ''γρηγρα χανουμε το παιδι εγινε αποκκοληση πλακουντα'' η μια μαια και ο ενας γιατρος μου πατουσαν την κοιλια, οι αλλοι 2 μου κρατουσαν τα ποδια και προσπαθουσαν να ανοιξουν απο κατω στα γεννητικα οργανα με τα χερια τους και ο γιατρος μου με αναρροφητηρα να βγαλει το μωρο ολα αυτα εγιναν με 7 διαστολη. για καισαρικη δεν θα προλαβαιναμε. πονεσα τοσο πολυ μακαρι να πεθαινα για λιγο στις 6,18 γεννηθηκε το παιδι μου αλλα δεν εκλαιγε βγηκε νεκρο. αμεσως το ανελαβαν οι παιδιατροι και διασωληνωθηκε. δεν το ειδα καθολου

μετα αρχισε το μαρτυριο με το ραψιμο ημουν ασχημα κομμενη αφου γεννησα με 7 διαστολη. μετα πηγα ανανηψη για 2 ωρες που εκει δεν σταματησα να κλαιω αν και μου ελεγαν ολοι οτι το νινι μου ζει. οταν εφτασα στο δωματιο τα ματια μου ηταν πρησμενα(και για 2 μερες ακομη). εβαλα τη μαμα μου να μου ορκιστει οτι ηταν ολα καλα με το παδι και ετσι ηρεμησα λιγο. μετα μου εφερε ο αντρας μου βιντεο απο το κινητο και ειδα το γιο μου σε θερμοκοιτιδα να κλαιει. ηταν κουκλος. 2 μερες μονο εμεινε θερμοκοιτιδα και 5 μερες σε κουνακι γιατι πηρε αντιβιωση προληπτικα επειδη εγω ειχα στρεπτοκοκκο. εφυγα απο το νοσοκομειο με αδεια χερια αλλα ευτυχως στις 3/12 τον πηραμε σπιτι. ελπιζω να μην συμβει σε καμια αλλη γυναικα.

[ifi79]

μανουλα μου συγκλονίστηκα!

Ευτυχώς όλα καλά με τον μπέμπη σου!

Να είναι πάντα γερός από δω και πέρα!

[irenese]

Τι λες βρε manoula;;;; Βουρκωσα με την ιστορια σου .....ευχομαι να μην σου ξανασυμβει κατι τετοιο και να καμαρωσεις τον μπεμπη σου οπως επιθυμεις .............

[demmy]

ΜΑΝΟΥΛΑ μεγαλη περιπετεια περασες,παλι καλα που ειχε αισιο τελος!σου ευχομαι να χαιρεσαι το παιδακι σου και ολα αυτα να τα θυμασαι σαν ενα ασχημο ονειρο...

[giovannaΧΑ]

ΚΑΛΑ, ΤΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΩ ΜΩΡΕ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΑ ΝΑ ΒΟΥΡΚΩΝΩ; ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΜΟΝΟ ΧΑΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΕΜΠΟΥΛΙΝΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ.

[otis]

GEIA SAS...........PRIN 2 MINES EKANA TON GIO MOU...EINAI TO DEYTERO PAIDAKI MOU.

EKLISA TON ENATO MINA KAI PIRA 3 MERES APO TON DEKATO.....

STIS 04:00 TA KSIMEROMATA MOU ESPASAN TA NERA MOU.......MEXRI NA ETOIMASTW KAI NA PAW STIN KLINIKI OPOU IMOUN EKEI STIS 05:15 TO PRWI....ME PIRE I MAIA KAI 06:30 GENNISA.

OUTE EPISKLIRIDIO DEN PROLAVA NA KANW............FISIKA KAI PONESA POLU,OLA TA KATALAVA DILADI OTI ERXOTAN TO MWRO.TO KEFALAKI TOY....KTL OLA!

HTAN KAI O ANTRAS MOU MESA FISIKA ME THN KAMERA.....ALLA DEN TON AFISAN NA TRAVIKSI.STHN MEGALI MOU KORH TON EIXAN AFHSEI!

AYTA............................FILIA KAI NA MAS ZHSOUN TA MWRA MAS,NA NAI GEMATO YGEIA KAI KALOTYXA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[νεραϊδα]

ΜΑΝΟΥΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΟΛΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΑΦΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΤΡΕΧΑΝΕ ΣΥΝΕΧΩΣ..... ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ!!!!!!!!!! ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΑΣ.......

[ANNA27!]

Τελευταία επίσκεψη στο γιατρό 21/12 όπου και κανονίζουμε ραντεβού την επόμενη μέρα για το τοκετό "είναι πολύ μεγάλο το παιδί για τα κυβικά σου αν το αφήσουμε κι άλλο αποκλείεται να γεννήσεις φυσιολογικά οπότε έλα αύριο στο μαιευτήριο για πρόκληση μπας και κατέβει και αποφύγουμε τη καισαρική".

 

Όλο το βράδυ δε κοιμήθηκα,6 30 το πρωί στο μαιευτήριο,μετά τα τυπικά και τη πρόκληση,άρχισα να περπατάω συνέχεια μπας και γίνει κάτι.Όταν οι πόνοι έγιναν εντονότεροι και διαδτολή δεν υπήρχε για δείγμα κατά τις 9 30 λέω για επισκληρίδιο,ήμουν πια σίγουρη ότι πάω για καισαρική.Έρχεται μια αναισθησιολόγος και άλλες 3 από πάνω από το κεφάλι μου με πατάνε από δω με πατάνε από κει με τίποτα δε μπορούσε αυτή να μου περάσει την επισκληρίδιο.6 φορές με τρύπησε, ούρλιαζα από τους πόνους,έσπασαν και τα νερά και να φωνάζει κι αυτή ότι εγώ φταίω γιατί είχα οίδημα φοβερό σε όλο το σώμα.Με τη ταλαιπωρία αρχίζουν και πέφτουν οι παλμοί του παιδιού και να ναι από πάνω μου καμιά δεκαριά και να γκαρίζουν "40 οι παλμοί, 30 οι παλμοί!".

 

Είχα πάθει υστερία το έχανα το μωρό,σταμάτησα να αναπνέω,μου βάζουν οξυγόνο,έρχεται μια άλλη αναισθησιολόγος και μου τη περνάει την επισκληρίδιο με τη πρώτη.Μπαίνει μέσα και ο γιατρός κι αρχίζει να φωνάζει.Με τα πολλά με τρέχουνε για εσπευσμένη καισαρική με το φορίο στο χειρουργείο.Εγώ σε κατάσταση αλλοφροσύνης, ήθελα να πεθάνω.

Ευτυχώς στις 10 20 γεννήθηκε ο γιος μου (κατευθείαν έτοιμος να πάει φαντάρος, 3 830 και 56 εκ.)

 

Όλες τις μέρες στη κλινική είχα φοβερούς πόνους στη πλάτη και τη μέση,φώναξαν καρδιολόγο και έβγαλα και ακτινογραφίες (που φυσικά στο τέλος μου τα χρεώσανε όλα διπλά,ήταν και χριστούγεννα).Η εν λόγω αναισθησιολόγος έλεγε στον άντρα μου και στους γονείς μου που δεν είχαν σταματήσει λεπτό να κλαίνε ότι με το οίδημα που είχα τώρα να ξέρουν ότι έχω πόνους καρκινοπαθών και πρέπει να παίρνω χάπια που παίρνουν οι καρκινοπαθείς!Για να καταλάβαιτε για τι γύναιο μιλάμε το τι πήγε να πει σε συγγενείς λεχώνας 25 χρονών!Φυσικά ο γιατρός μου είχε βγει απ τα ρούχα του γιατι ποτέ δεν είχα κάτι τέτοιο παρά μόνο στη φαντασία της εν λόγω κυρίας!

 

Με πλακώσανε στα φάρμακα,σε ενέσεις,κάθε μία ώρα,όλες τις μέρες,που επίσης μου τα χρεώσανε όλα.

 

Το αποτέλεσμα ήταν να βγω Τετάρτη απ τη κλινική και Πέμπτη 12 το βράδυ να κάνω εκτάκτως εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο με λεχωειδή υπέρταση,κοινώς 18 πίεση ακατέβατη.Με πήγαν σηκωτή στο νοσοκομείο δεν ήθελα να αφήσω το μωρό μου πρώτη μέρα που το είχα κοντά μου μετά από τόση ταλαιπωρία.Από κει και ύστερα αρχίζει η κατάθλιψη...

Η υπέρταση φάνηκε ότι οφειλόταν στα πολλά φάρμακα που μου είχαν δώσει.Στο τέλος υπέγραψα για να φύγω δεν άντεχα άλλο χωρίς το μπουμπούκο μου...Το ζήτημα είναι ότι παίχτηκε η ζωή μου κορώνα γράμματα το ίδιο και του παιδιού μου και πέρασε πολύς καιρός για να σταματήσουν οι εφιάλτες!

 

Τώρα στο δεύτερο παιδί μου θα πάω σε δημόσιο νοσοκομείο,δεν εμπιστεύομαι πλέον τα ιδιωτικά.Τουλάχιστον αν είμαι ξανά άτυχη να μη πληρώσω τη βλακεία κανενός σε χρυσάφι!

 

Ευχαριστώ όμως το γιατρό μου που έδειξε μεγάλη ψυχραιμία και πάνω από όλα τη μαία μου που ήταν φύλακας - άγγελος για μένα τη στιγμή που έπαιξε ρόλο βοηθού χειρούργου μιας και δε προλαβαίναμε μέχρι να έρθει ο δεύτερος που είναι απαραίτητος και νομικά για να γίνει η καισαρική.

Αυτά από μένα (δε θέλω να κατονομάσω το κατά τ άλλα γνωστότατο μαυευτήριο της Θεσσαλονίκης) εύχομαι να μη συμβεί τίποτα παρόμοιο σε καμία!

[aqua]

Θα μοιραστώ και γω τη δική μου ιστορία μαζί σας! Καταρχήν, ΠΗΤ είχα 11/1/09 ήμουν σίγουρη όμως ότι θα γεννούσα νωρίτερα! Τα Χριστούγεννα λοιπόν πάμε στο Ιπποκράτειο να κάνουμε τον τελευταίο προγραμματισμένο υπέρηχο και ο γιατρός μας λέει ξεφυσώντας ότι το παιδί είναι ήδη 3.720 "κομένα τα γλυκάκια" μου λέει "και μακριά απ τα μελομακάρωνα!" (είχα πάρει βλέπετε 20 κιλάκια και δεν είμαι και καμιά μικροκαμωμένη)! Το ίδιο απόγευμα πάμε στη γιατρό μου να δει τα αποτελέσματα και η απάντησή της ήταν "μόνο? εγώ το περίμενα πιο μεγάλο!", έλα όμως που μου μετράει την πίεση και βαράω ένα 16άρι στη μεγάλη "κομένο το αλάτι" μου λέει "εντελώς!" (είχα κάνει και απίστευτη κατακράτηση υγρών στην εγκυμοσύνη). Τέλοσπάντων, περνάω όλο το ΠΣΚ με το πιεσόμετρο στο χέρι και έπαιζα ανάμεσα σε 13 και 14 στη μεγάλη με αυστηρή δίαιτα. Δευτέρα πρωί μου τηλ η γιατρός μου και δεν της αρέσει η πίεσή μου και ανησυχεί ότι όσο περνάνε οι μέρες και μεγαλώνει το παιδί, τόσο πιο δύσκολος θα είναι ένας φυσ τοκετός. Τελικά, Τρίτη 30/12 μου ζητάει να μπώ στο Γέννεσις για πρόκληση. Περιττό να σας πω ότι η πίεση μου είχε ανέβει στα ύψη λόγω του άγχους που είχα για το τί με περίμενε μετά από τόσες ιστορίες που είχα ακούσει Ξεκινάμε λοιπόν το πρωί, 8:00πμ κάνουμε εισαγωγή, με παραλαμβάνει μια μαία για κλύσμα, καλωπισμό κτλ και αφού μου έβαλαν τον ορό με την οξυτοκίνη περίμενα τους πόνους μου! Οι πόνοι ήρθαν και όσο περνούσε η ώρα δυνάμωναν, αλλά με διαστολή 1 ξεκινήσαμε και εκεί μείναμε! Δεν κατέβαινε ο μπέμπης με τίποτα και ούτε τον συγκινούσε η όλη διαδικασία. Το χειρότερο βέβαια ήταν κάθε φορά που ερχόταν η γιατρός να με εξετάσει(να βάλει χέρι δηλ) και σκάλιζε τον τράχηλο μπάς και ανοίξει (απίστευτος πόνος), ευτυχώς που δε μου έσπασε και τα νερά μέσα σε όλη την ταλαιπωρία μου! Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω, ότι ο καλός μου ήταν συνέχεια στο πλευρό μου να με βοηθάει, να κάνουμε τις γνωστές βόλτες και να μου τρίβει συνέχεια το χέρι (τόσο που κόντεψα να πάθω έγκαυμα!). Ήταν απίστευτα ψύχραιμος απ την αρχή, αλλά δεν κάθισε ούτε λεπτό απ την αγωνία του για μένα και το μωρό! Ήταν θαυμάσιο που το ζούσαμε μαζί όλο αυτό! Έτσι, αφού είχαμε δεί πια όλα τα σήριαλ και τις εκπομπές της τηλεόρασης, μετά το Ράδιο Αρβύλα μου έβαλαν και δυό υπόθετα μπάς και κάνω διαστολή, αλλά τίποτα. Καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας, η πίεση μου ήταν καλούτσικη, στις 8:30μμ όμως τους δίνω πάλι ένα 16άρι και μου λένε "ετοιμάσου μπαίνουμε για καισαρική". Έφαγα 12 ώρες τους πόνους για να μπώ τελικά για καισαρική! Για πότε ήρθαν οι τραυματιοφορείς και με μετέφεραν στο χειρουργείο δεν πήρα χαμπάρι, έπαθα τέτοιο σοκ που έκλαιγα και ήθελα να σηκωθώ να φύγω. Μου κάνουν την επισκληρίδιο, που δεν υπάρχει τρόπος να το περιγράψεις με λόγια αυτό το πράγμα και αφού με ξαπλώνουν, με δένουν και με ετοιμάζουν, ρωτάει ο γιατρός τι ώρα μπορούν να ξεκινήσουν (είναι 8:50μμ) και του φωνάζει ο αναισθησιολόγος "στις 9 κόβετε" λες και είμαι βόδι για σφάξιμο. Το μεγαλύτερο σοκ το είχα πάθει όμως γιατί αισθανόμουν κανονικά τα πόδια μου και μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλα. "Θα με σφάξουν ζωντανή" σκέφτηκα, ώσπου μου κάρφωσε δυο βελόνες ο αναισθησιολόγος στην κοιλιά και είδα ότι δεν αισθανόμουν τίποτα. Στις 9:15μμ άκουσα ένα κλάμα και η καρδιά μου σταμάτησε, ανακουφίστηκα και το δάκρυ ποτάμι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συγκίνηση και ευτυχία που να μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Έμοιαζε απίστευτα του άντρα μου, ζύγιζε 3.820 και είχε ύψος 53cm. Μόλις με έβγαλαν από το χειροργείο και ήρθε να με δει ο άντρας μου, μου ψυθίρισε "Σ ευχαριστώ" και ήταν ότι πιο όμορφο μου χει πει ποτέ! Κλαίγαμε από χαρά και η ζωή μας είχε αλλάξει για πάντα ! Όταν γέννησα είπα "Θεέ μου κάνε να το ξεχάσω, γιατί πως θα κάνω και δεύτερο" και τελικά ως δια μαγείας τα ξεχνάς όλα και μόλις το πάρεις αγκαλιά φεύγει και ο χειρότερος πόνος που μπορεί να είχες 1 λεπτό πιο μπροστά!

[Eirini_Dr]

Αχ να σου ζησει να ειναι παντε γερος και καλοτυχος ο αντρακλας και σεις μαμα μπαμπας ευχτυχισμενοι! παντως πολυ γελασα με το"βοδι για σφαξιμο"

[aqua]

Σε ευχαριστώ πολύ Eirini_Dr! Και γω σου εύχομαι με το καλό να σφίξεις στην αγκαλιά σου το νινάκι σου γερό και συ με έναν πόνο! Σύντομα θα αλλάξει η ζωή σου με έναν υπέροχο τρόπο και δεν θα πιστεύεις πόση ευτυχία μπορούν να φέρουν στη ζωή μας αυτά τα πλασματάκια ! Εγώ ακόμα μόνο που τον κοιτάω βουρκώνω

[protoula]

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 17/11/2008 ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ & ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ. ΗΜΟΥΝ ΗΔΗ 5 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΤΟΚΕΤΟΥ. ΕΙΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ 1,5 ΔΑΧΤΥΛΟ ΔΙΑΣΤΟΛΗ & ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΤΟ NST ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΩ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ.ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΑ ΥΠΟΘΕΤΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥ (ΤΑ ΕΠΑΙΡΝΑ ΜΟΝΟ ΒΡΑΔΥ). ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΣΑΝ ΑΛΛΑΓΗ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΗ ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΒΛΕΝΝΑ ΤΡΑΧΗΛΟΥ. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΧΕ ΦΥΓΕΙ ΟΛΗ. ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΑ ΣΠΙΤΙ ΕΒΑΛΑ ΤΟ ΥΠΟΘΕΤΟ & ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΝΙΩΘΑ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΕΤΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΙΑΣ.ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΒΑΛΑ ΤΟ ΥΠΟΘΕΤΟ, ΕΦΑΓΑ & ΠΗΓΑ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. ΣΤΙΣ 00:45 ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΘΗΚΑ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ Κ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΝΕΡΑ. ΞΥΠΝΗΣΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ, ΕΤΟΙΜΑΣΤΗΚΑ Κ ΣΤΙΣ 01:45 ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΕΛΕΝΑ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ. ΕΠΕΙΔΗ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΧΕ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟ ΤΗΛ ΤΗΣ, ΕΙΠΑ Κ ΤΗΝ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ. (ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΗΔΗ ΕΚΕΙ Κ ΞΕΓΕΝΝΟΥΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΠΕΛΑ). ΠΗΓΑ ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ Κ ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΑΝ. ΔΙΑΣΤΟΛΗ 1,5 ΔΑΧΤΥΛΟ ΑΚΟΜΑ ΑΛΛΑ ΕΙΧΑΝ ΣΠΑΣΕΙ ΟΝΤΩΣ ΤΑ ΝΕΡΑ. ΗΡΘΕ Κ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ Κ ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ Κ ΜΕ ΠΗΓΕ ΣΤΟ NST. ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΛΕΠΤΟΥ. ΜΕΤΑ ΕΚΑΝΑ ΥΠΕΡΗΧΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΠΟΣΟ ΑΜΝΙΑΚΟ ΥΓΡΟ ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ. ΕΓΙΝΑΝ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΟΙ ΠΟΝΟΙ & ΕΒΓΑΛΑ Κ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΦΑΕΙ. ΠΡΙΝ ΤΟ NST ΜΕ ΕΙΧΑΝ ΞΥΡΙΣΕΙ & ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΥΠΟΚΛΙΣΜΟ (ΠΗΓΑ 2 ΦΟΡΕΣ).ΜΕΤΑ ΕΙΔΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΜΟΥ Κ ΜΕ ΠΗΓΑΝ ΣΤΙΣ ΩΔΙΝΕΣ, ΜΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΟΡΟ Κ ΖΩΝΗ NST.ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ ΠΑΛΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ Κ ΜΕ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΩ. ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ Κ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ, ΜΕ ΕΞΕΤΑΣΕ Κ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΤΡΑΧΗΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕ ΚΑΛΑ (ΒΑΣΙΚΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙ ΕΙΠΑΝ) ΜΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 5ΛΕΠΤΟΥ. ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ....ΟΙ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΜΟΥ ΕΚΟΒΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ, ΑΛΛΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΤΟ ΟΤΙ ΜΕΤΡΟΥΣΑ Κ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΦΤΑΣΩ ΣΤΟ 70 ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ. ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΡΩΧΝΩ (ΕΝΩ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΩ) Κ ΕΚΕΙ ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ Η ΜΑΙΑ Κ Η ΓΙΑΤΡΟΣ Κ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΣΠΡΩΧΝΩ. Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ Κ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΑΣ ΤΟ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΖΩ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & Η ΜΑΙΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΠΡΩΞΩ Κ ΠΩΣ. ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΒΕΒΑΙΑ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΙΕΥΤΗΡΑΣ - ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ Κ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΜΟΛΙΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ (4-5 ΦΟΡΕΣ ΕΣΠΡΩΞΑ) ΜΕ ΠΗΓΑΝ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΚΕΤΟΥ. ΕΚΕΙ ΕΣΠΡΩΞΑ ΑΛΛΕΣ 2-3 ΦΟΡΕΣ Κ ΒΓΗΚΕ Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ. ΤΟ ΕΝΙΩΣΑ ΣΑΝ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ. ΠΕΡΙΝΕΟ ΜΟΥ ΕΚΟΨΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΝΟ, ΜΟΝΟ ΣΑΝ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕ Ο ΧΩΡΟΣ ΚΑΤΩ. ΜΟΛΙΣ ΠΗΡΑΝ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΣΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΒΓΗΚΕ Κ Ο ΠΛΑΚΟΥΝΤΑΣ. ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΜΕ ΡΑΒΕΙ (ΜΟΥ ΕΒΑΛΕ ΠΡΩΤΑ ΕΝΕΣΗ ΞΥΛΟΚΑΙΝΗΣ - ΟΧΙ ΟΤΙ ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ, ΕΚΕΙ ΠΟΝΕΣΑ!!) Κ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ. ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΑ Κ ΤΗΝ ΠΗΓΑΝ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗΣ ΟΠΟΥ Κ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ. ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΡΑΜΜΑΤΑ, ΜΕ ΦΙΛΗΣΕ Η ΓΙΑΤΡΟΣ, ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, Κ ΜΕΤΑ ΜΕ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΔΩ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΜΟΥ. ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΙΧΑΝΕ ΔΕΙΞΕΙ. ΣΤΗΝ ΑΝΑΝΗΨΗ ΕΜΕΙΝΑ ΓΥΡΩ ΣΤΟ ΤΡΙΩΡΟ (ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΓΕΝΝΕΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ), ΟΠΟΥ ΜΕ ΚΑΘΑΡΙΣΑΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ Κ ΜΕΤΑ ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ. ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΤΗΝ ΕΦΕΡΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1 ΤΕΤΑΡΤΟ, ΤΗΝ ΞΥΠΝΗΣΑ Κ ΘΗΛΑΣΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ. Η ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ ΜΟΥ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ) ΗΤΑΝ 4,5 ΩΡΕΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΠΟΝΕΣΑ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΞΑ ΚΑΛΑ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ. Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΑΡΤΕΜΙΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 05:10 Κ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΟΥΛΑ ΣΚΟΡΠΙΝΑ.

[EFIMIKEL]

Καλημέρα.. νομίζω ήρθε η στιγμή να σας πώ κι εγώ την δική μου ιστοριούλα .. γιατί πραγματικά σαν ιστοριούλα μου φαίνεται...δεν το'χω συνειδητοποιήση ακόμα!!

 

Ταλαιπωρήθηκα αρκετά χρόνια για να μπορέσω να φέρω στον κόσμο την πριγκιπισσούλα μου!! ..αλλά δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ την ημέρα εκείνη..

 

..ειχαμε παει μια βόλτα με το αυτοκίνητο εκείνο το πρωινό με τον αντρούλη μου μέχρι να μας πάρουν τηλέφωνο να μας πούν τα αποτελέσματα της χοριακής.. ώσπου ντριιιιν ... Ετρεμα ολόκληρη.. δεν μπορούσα να μιλήσω καλά καλά.. με τρόμο στη φωνή απάντησα.. και ακούω τον μικροβιολόγο να μου λέει <Έχετε χωριακή 80 μονάδες..> και πριν προλάβει να συνεχίσει του λέωω.. <δηλαδή τίιιι> .. <Συγχαρητήρια .. είναι Θετικό> !! Εεε μετά δεν μπορούσα να μιλήσω να κουνηθώ .. τίποτα! Εκλαιγα και έκλαιγα.. το μόνο που έκανα ένα νόημα με το κεφάλι στον άντρούλη μου ότι είναι καλά και ξέσπασε κι αυτός σε κλάματα!!

Αφού συνήλθαμε πήρα τον γιατρό μου.. του είπα τα αποτελέσματα και μου είπε με τη σειρά του συγχαρητήρια... και τις πρώτες οδηγίες!! Δεν το πιστεύαμαι .. ακόμα δηλαδή!!

(ΠΗΤ 07.01.2008) ..Η εγκυμοσύνη μου ήταν παραπάνω από καλή!¨Ολα κύλισαν ομαλά!! Στην 37η εβδομάδα .. παραμονές Χριστουγέννων πήγαμε

για την καθιερωμένη επίσκεψη στον γιατρό.. και του λέω βρέ γιατρέ .. έχω κάτι φουντώσεις τελεύταία.. έξω είχε χιόνια .. κι εγώ έβγαινα στο μπαλκόνι με το τιραντάκι να πάρω λίγο αέρα.. Με τα λεγόμενα μου εκέινος κατάλαβε τί συνέβαινε.. μου μετρησε την πίεση και ήταν αρκετά ανεβασμένη.. λέει λοιπόν του άντρα μου.. είσαι έτοιμος να γίνει μπαμπάς.. <ναι> του απάντησε εκείνος , χωρίς να πάει στο μυαλό μας τί εννοούσε.. Αντε λέει ο γιατρός μπροστά εσείς και έρχομαι .. πάμε για το ΜΗΤΕΡΑ! Τα έχασα.. τότε μου ανέβηκε σίγουρα η πίεση !! Μα τί λές , απάντησα εγώ .. έχω κανονήσει να πάω μετά στα μαγαζιά και αύριο έχω να.... ..πρέπει να πάω σπίτι να ετοιμαστώ.. δεν, όχι!! Φυσικά δεν έπερνε αναβολή.. μου λέει ο γιατρός.. <εσύ όοοτι και να γίνει πάς μαιευτήριο!>Κι έτσι πήραμε το δρόμο για το ΜΗΤΕΡΑ.. (Η μικρή μας ήθελε να είναι κοντά μας πιό νωρίς..για τα Χριστούγεννα!!)

Χωρίς να το καταλάβω ήμουν ήδη στην αίθουσα τοκετών.. μου έκανα όλη την προετοιμασία.. και περιμέναμε... ο άντρας μου εντω μεταξύ τους είχε ειδοποιήσει όλους..οι οποίοι λόγω παρασκευής ήταν εκτός σπιτιού..και πολύ κόντευαν να φτάσουν στα εξοχικά τους και ενώ εγώ ήμουν σε μια περίεργη φάση, .. εκείνος με έπερνε βίντεο με το κινητό για να τους δείχνει έξω μέχρι να βγώ...

Έκανα καισαρική με επισκληρίδιο.. γιατί το μωρό δεν είχε πάρει θέση.. Γέννησα στις 14.12.2007/19.45 μια υγιέστατη μικρή πριγκίπισσα 50 μόλις πόντους ύψος και 3050κιλά.

Πραγματικά ήταν μια μονάδική εμπειρία.. ο γιατρός μου εξηγούσε κάθε στιγμή τη διαδικάσία.. και η μαία μου δεν με άφησε ούτε λεπτό.. Ειδα την μπουμπούκα μου αμέσως.. μου την βάλανε επάνω μου μέχρι να τελειώσουν.. με τη διαφορά ότι επειδή δεν έκλαιγε .. την ξέχασαν και την είχα μαζί μου σχεδόν 45 λεπτά.. ήταν μοναδικό .. απίστευτο το τί νοιώθεις... και η μικρούλα μου είχε τα ματάκια της ορθάνοιχτα και με κοιτούσε!! Μύριζε τοοσο όμορφα.. μωρουδίλα!! ΤΕΛΕΙΑ ! Αχχ σαν να το ζω πάλι...

 

Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτή τη στιγμή! .. κι έτσι μπορώ να τη μοιραστώ σήμερα μαζί σας..

 

Φιλιά

[Lola Bunny]

Πολύ συγκινητική η ιστορία σας EFIMIKEL.

Ευχομαι μέσα από την καρδιά μου σε όλες τις κοπέλες που προσπαθούν τόσο καιρό όπως εσύ, να καταφέρουν να κρατήσουν και αυτές στην αγκαλιά τους ένα μωράκι, το συντομοτερο...

Αντε...και με έναν μπέμπη τώρα!

[EFIMIKEL]

Σ'ευχαριστώ LOLA BUNNY..

 

κι εγώ να ευχηθώ απ'τη μεριά μου,σ'όλες τις κοπέλες που προσπαθούν να μην απελπίζονται!! Και σ'εμας ... μ'ένα δεύτερο! (και να δω μετά που θα βρίσκουμε το χρόνο να μιλάμε στο forum )

 

Φιλάκια!!

[Panoraia]

μανούλα πολύ έκλαψα με την ιστορία σου...

 

Να σου ζήσει το μωράκι σου και σου εύχομαι μόνο γέλια στη ζωή του και τη δική σας!!!!!!!!!

[Panoraia]

Καλησπέρα σας,

 

διαβάζοντας τις ιστορίες σας και δακρύζοντας πολλές φορές αποφάσισα να σας πω και τη δική μου ιστορία.

 

Δεν είχα καλή εγκυμοσύνη από την αρχή είχα αιμμοραγία και τους πρώτους 4 μήνες τους έβγαλα στο κρεβάτι τάβλα.

Δεν είχα αποκόλληση αλλά χαμηλό πλακούντα και όταν ανέβηκε ψηλά σταμάτησε το αίμα.Επρεπε όμως να προσέχω.Ήταν και η 3 εγκυμοσύνη με 2 προηγούμενες αποβολές που δεν είχαμε βρει αιτία όσες εξετάσεις και να κάναμε.

Ο άντρας μου 45 ετών, εγώ 36 και όλο το σόι να πιστεύει πως παιδί δεν θα κάνουμε τελικά.

Από τον 5 μήνα που αρχίσαμε να πιστεύουμε πως θα πάνε καλά τα πράγματα και θα γεννήσω αυτό το παιδί, αποφασίσαμε να το πούμε και παραέξω. Μέχρι τότε μόνο οι γονείς μας το ξέρανε.....Μειώθηκαν και οι επισκέψεις στο γιατρό που αρχικά ήταν ανα 2 με 3 ημέρες!!!!!!!!

 

Έιχα ΠΗΤ 20/4/2008 και ήμουν αποφασισμένη να γεννήσω τότε ακριβώς!!!!!Το έλεγα σε όλους ακόμα και στο γιατρό που όταν έκλεισα 36 εβδ.μου είπε '' από δω και πέρα να ετοιμάζεσαι μπορεί και να γεννήσεις". Εγώ του λέω θα γεννήσω 20/4/08!!!!!!!!

 

Είχα πάρει και πολλά κιλά, 35 δηλαδή!!!!!!!και φοβόταν ο ανθρωπος.Βλέπεις τον πρώτο καιρό με την ξάπλα έτρωγα συνεχώς και έτσι τα πολλά κιλά τα πήρα αρχικα.

 

Παρασκευή 18/4/2008 κατά 11 το βράδυ όλη η κοιλιά μου γινόταν πέτρα τον πήρα τηλ και μου είπε να πάω στο Λητώ. Εκει η μαία μου ανακοινώνει οτι το παιδί είναι πολύ ψηλα, διαστολή δεν έχω καθόλου αλλά οι συσπάσεις ειναι καθολικές και πρέπει να γεννήσω άμεσα με καισαρική ΤΩΡΑ!!!!!!Μου λέει:θέλεις να χάσεις το παιδί;

Ενημερώνει το γιατρό που ήρθε τρέχοντας, τον άντρα μου που με παρακαλούσε να λυπηθώ το μωρό και κείνον και να κάνω ότι μου λένε, αλλά εγώ εκει να επιμένω φυσιολογικό τοκετό και ΧΩΡΊΣ επισκληρίδιο!!!!!!

το πείσμα μου μόνο ο γιατρός μου το πίστεψε και με άφησε να περπατάω πάνω κάτω μπας και γίνει κάτι!!!!!!

Από 2 το ξημέρωμα του Σαββάτου έως 2 το μεσημέρι( 12 ώρες δηλαδή) περπατούσα όλο το νοσοκομείο, ανέβηκα σκάλες και στο τέλος βγήκα και έξω με τα νυχτικά και έφερα βότα το τετράγωνο μέχρι που εξαντληθηκα.Κάτι πόνοι υπήρχανε διαστολη 1 και μωρό ψηλά..........

Πέφτω να ξαπλώσω και πάνω που με πήρε λίγο ο ύπνος πετάγομαι γιατί ένιωσα ένα ΠΑΦ μέσα μου!!!!!Το λέω στον άντρα μου και μου λέει όνειρο είδες. Όχι του λέεω φώναξε η μαία έσπασαν τα νερα μου!!!!!

 

Ερχεται η μαία να τρέχουν τα νερά ποτάμι και διαστολή 2!!!!!!!!!

Με πάνε στην αίθουσα, μου απαγορεύουν να σηκωθώ και αρχίζει ο γολγοθας για άλλες 14 ώρες!!!!!!!Στο μεταξύ αλλάζει και η μέρα, ξημερωνε Κυριακή 20/4/08 σου το πα του λέω του γιατρού μου θα γεννησω 20/4 με φυσιολογικό τοκετό!!!!!!!

 

4 το πρωί με τον άντρα μου λιώμα απο αγωνία και κόυραση, το γιατρό με κόκκινα μάτια, την αναισθησιολόγο να επιμένει για επισκληρίδιο και γω να λέω πως αντέχω ακόμα, γέννησα το γιό μου νιώθωντας ακόμα και το κόψιμο του!!!!!!!Ακουσα το κλάματα του, μου τον έδωσαν αγκαλιά με κοιτούσε με 2 τεράστια μάτια και γελούσε!!!!!!!Κανείς δεν περίμενε πως μετα από 26 ώρες θα έβγαινε 1 παιδί ατσαλάκοτο!!!!!!!!

Και από βάρος όχι και λίγα:3950 και 56 εκατοστά!!!!!

Δεν πήρα κανένα φάρμακο, σε 1 ώρα ήμουν στο δωμάτιο τόσο ξεκούραστη σαν να είχα ξυπνήσει από πολύωρο ύπνο και το γάλα μου έτρεχε βρύση!!!!!

 

ακόμα και τώρα που σας τα γράφω όλα αυτά δεν θα άλλαζα τίποτα μα τίποτα.Την κούρασή μου ούτε που την κατάλαβα, το πόνο δεν τον θυμάμαι πια και αν κάτι μου λείπει τώρα 11,5 μήνες μετα είναι να ξαναζήσω όλη τη διαδικασία πάλι!!!!!!

Να έχετε πίστη στις μανούλες είπα στη μαία όταν τη χαιρέτησα 4 μέρες μετά κάτι ξέρουν!!!!!κούναγε το κεφάλι της. Βέβαια ήταν και ο γιατρός μου μοναδικός μια και τον είχα 26 ώρες παρών!!!!!!!!

 

Σε όλες τις μέλλουσες μανούλες εύχομαι να ζήσουν και να απολάυσουν ότι έζησα εγώ και κυρίως να τολμούν με βάση το ένστικτό τους.

Συγνώμη αν σας κούρασα.

Ρέα

[μανουλα]

panoraia κι εσυ δεν περασες λιγα. μπραβο σου που αντεξες τοσες ωρες τοκετο. εγω στην κορη μου 14 ωρες εκανα και παρακαλουσα για καισαρικη. μετα την γεννηση του γιυ μου δεν θελω να ξανα ακουσω για εγκυμοσυνη ουτε για γεννα

[Panoraia]

"μανουλα" καλησπέρα,

 

νομίζω ότι άντεξα επειδή σκεφτόμουν πάντα τον τοκετό σαν μια φυσιολογική κατάσταση. Αν θεωρούσα τον πόνο παθολογικό τότε θα ήθελα βοήθεια ειδικού.

Τώρα θα μου πεις λίγα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια ενός κατά τα άλλα φυσιολογικού τοκετου;

 

Εγώ πάντως θυμάμαι ότι έφταναν οι συσπάσεις στο 100 και πονούσα αλλά δεν το σχολίζα στη μαία, το θεωρούσα οκ. Κατάλαβα αργότερα πως εκείνη περίμενε κάτι να ακούσει όταν με ρώτησε: πονάς καθόλου ή οι συσπάσεις είναι ανώδυνες;

 

Και είχα και τη διπλανή μου κοπέλα μου ούρλιαζε και έβριζε!!!Και να απορώ γιατί. νόμιζα ότι κάτι της έκαναν οι γιατροί.........

 

Να μας ζήσουν τα μωράκια μας πάντως και ναναι γερα.

[zouzounel]

Απ' όταν πρωτοανακάλυψα το φορουμ, το θέμα αυτό ήταν το αγαπημένο μου. Να τωρα που ήρθε και η δική μου σειρά να γράψω την εμπειρία μας.

 

Η εγκυμοσύνη εξελίχθηκε πολύ πολύ καλά, ούτε εμετους το πρωτο τρίμηνο, τίποτα, δεν καταλαβαινα καν οτι ήμουν εγκυος. Στον 7ο μήνα παρουσιάστηκε ανεβασμένο σάκχαρο και έκανα ενέσεις ινσουλίνης, πρόσεχα λίγο τη διατροφή και όλα καλά. Εξαιτίας όμως του σακχάρου, ο γιατρός μου ξεκαθάρισε ότι πάμε για καισαρική, ΟΚ ήθελα να προσπαθήσω τον φυσιολογικό τοκετό και μάλιστα σκεφτόμουν να μην κάνω ούτε επισκληρίδιο, αλλά προέχει το καλό του ζουζουνιού μου και δεν υπήρχε περίπτωση να το ρισκάρω να μου πάθει καμιά υπογλυκαιμία, οπότε αποδέχθηκα από νωρίς την ιδέα της καισαρικής την 38η εβδομάδα.

 

Πέμπτη βράδυ 19/03 κάναμε εισαγωγή στο Λητώ, σύμφωνα με το ραντεβού μας,. Μας παραλάβανε, κάναμε εξετάσεις, καλλωπιστήκαμε (το κλίσμα το αποφύγαμε, προς μεγάλη μου χαρά!) και πήγαμε στο δωμάτιό μας περιμένοντας την Παρασκευή.

Την Παρασκευή από νωρίς το πρωί η κίνηση στα χειρουργία ήταν μεγάλη, οπότε η αναμονή ήταν ατελείωτη. Τελικά 10:45 ήρθε ένας κυριουλης με εμπριμέ σκουφάκι και πολυθρονίτσα και με πήγε προς το χειρουργείο. Εκεί μπαίνεις με το κεφάλι σκυφτό και τα αυτιά κλειστά, οι περισσότερες καταλαβαίνετε τι εννοώ... Με περίμενε κόσμος στο χειρουργείο, κάναμε την επισκληρίδιο, την οποία και κατάλαβα κανονικότατα, και τα τρυπήματα και το φάρμακο που έρεε μέχρι τη λεκάνη... Και όπως φάνηκε δεν ήμουν ενημερωμένη αρκετά, μιας και ένιωθα τα πάντα μετά την ένεση, μέχρι και τις πατούσες μου κούναγα κανονικά, απλά δεν ένιωθα πόνο και θερμοκρασία. Σοκαρίστηκα όμως, νόμιζα ότι δε με είχε πιάσει... Τελικά ήρθε ο γιατρός και ξεκίνησε την επέμβαση, ζήτησα μουσική μπας και χαλαρώσω λίγο, είχα ένα τρέμουλο όλη την ώρα, αφήστε που από τα άσπρα πλακάκια του τοίχου έβλεπα πολλά πράγματα, οπότε και γύρισα το κεφάλι μου απ' την άλλη μεριά! Κάποια στιγμή μου λεει η μαία μου ότι ήρθε η ώρα να βγει το μωρό, θυμάμαι μια αναστάτωση και αμεσως μετά είχαν πέσει πάνω στην κοιλιά μου οι δυο νοσοκόμες, η μαία και η αναισθησιολόγος και έσπρωχναν, νόμιζα ότι θα μου κοβόταν η αναπνοή, έπεσαν τα παραβάν, μου έφυγαν τα πιεσόμετρα, τι να περιγράψω, δεν το περίμενα ότι θα ήταν έτσι, νόμιζα ότι στην καισαρική σε ανοίγουν, σου παίρνουν το μωρό και τελείωσε, δε νιώθεις τίποτα, πάλι απληροφόρητη ήμουν... Να φανταστείτε ότι σήμερα 20 μέρες μετά δεν με πονάει η τομή της καισαρικής, όσο το στομάχι μου από την πίεση... Τελικά ο γιατρός με βεντούζα τον έβγαλε τον ζούζουνό μου, μου λέει η μαια "σήκωσε το κεφάλι σου να δεις το μωρό σου", πώς να σηκωθώ, πόναγα πολύ, κοιτάω και βλέπω μόνο ένα χεράκι σηκωμένο και ανοιχτό, άσπρο από τα υγρά και τον άκουσα να κλαίει, έκλαιγα κι εγώ, τον καθάρισαν από τα πολλά πολλά και μου τον έφεραν δίπλα στο κεφάλι μου, ακουμπησαν τα μάγουλά μας και σταματήσαμε να κλαίμε και οι δύο, θυμάμαι τη μυρωδιά του και τη ζεστασιά του... Μου τον έδειξαν και τον πήραν, είχα άγχος να τον εξετάσουν να σιγουρευτούμε ότι είναι καλά (μπορεί να εμφάνιζε υπογλυκαιμία, εξαιτίας του διαβήτη κύησης), έμεινε μια μέρα στην παρακολούθηση και μου τον έφεραν την επόμενη... Δε θα σας πω ότι με το που τον είδα τον ερωτεύτηκα, όταν όμως μου τον έφεραν μέσα στο πυρεξάκι για πρώτη φορά, ξύπνιο και με τα ματάκια του ανοιχτά να με κοιτάνε, όταν τον έβαλα στο στήθος για πρώτη φορά και τον είδα που πάλευε να θηλάσει, τότε κατάλαβα γιατί λένε ότι το μητρικό ένστικτο μπορεί να κάνει επικίνδυνο και το πιο ήρεμο ζώο, ένιωσα ότι αν κάποιος τον πειραζε, θα τον έκανα κομματάκια...

Από την αρχή ο μπέμπης μου ήταν κύριος, θηλασε με την πρώτη (χρησιμοποιούμε θηλές σιλικόνης για την ώρα, θα δούμε στο μέλλον αν θα μπορέσουμε να τις καταργήσουμε), τηρεί ωράριο, μιας και τρώει κάθε 3-4 ώρες, το βράδυ κοιμόμαστε μια χαρά, μόνο στην αλλαγή πάνας παραπονιέται, ειδικά αν είναι πεινασμένος. Και η μαμά έχει αναρρώσει, δε μου πήρε και πολύ, η αλήθεια είναι αυτή, ήθελα τόσο πολύ να βγάλω ορό και καθετήρα πού από την πρώτη μερα ξεκίνησα να κάνω διαδρομές, την επόμενη βγάλαμε τα πάντα, πόνο ιδιαίτερο δεν ένιωσα, απλά ένα βάρος στην κοιλά έχω. Α, επίσης αξίζει να αναφέρω ότι από τα 10 κιλά της εγκυμοσύνης είχα ήδη χασει τα 8 βγαίνοντας από το μαιευτήριο. Και συνεχίζω να χάνω από το υπάρχον πλεόνασμα!

Εύχομαι σε όλες τις εγκυούλες με το καλό να έρθει η ώρα να αγκαλιάσουν τα μωράκια τους, δεν υπάρχει πιο δυνατό συναίσθημα από αυτό που θα νιώσετε κοιτώντας το στα μάτια...

[nnm004]

Σε πιο πισω σελιδες εχω γραψει την ιστορια γεννησης του Ντινακου μας , εχει τοσο καιρο που γεννηθηκε η μικρουλα μας και ακομα συνιδιτοποιησα οτι δεν εγραψα για την δικη της γεννηση , οποτε ας τη γραψω .

Απο τοτε που ο μικρος μας ητανε 9,5 μηνων , περιπου στα Χριστουγεννα του 2007 αποφασησαμε με τον Πανο οτι θελαμε και αλλα παιδια , οχι αμεσα αλλα το τοποθετουσαμε περιπου οταν ο Κωνσταντινος θα γινοτανε 2 ετων . Λιγο καιρο αργοτερα και εφοσον ειχα χασει και ολα τα κιλα της εγκυμοσυνης (πραγμα πολυ σημαντικο για μενα ) ειχα μια λαχταρα να ξαναμεινω εγκυος , το συζητησαμε απο εδω απο εκει και ειπαμε γιατι οχι , αν και πολυ μικρος ακομα ο πιτσιρικας μας θα ειχανε και μικρη διαφορα με το αδελφακι , και ετσι Φεβρουαριο αρχησαμε τις προσπαθειες χαχαχα και αυτη τη φορα τυχεροι και αυτη τη φορα με την πρωτη . Ερχεται τελος Φεβρουαριου και περιμενα περιοδο , λεω εντα3ει θα μου ερθει και παλι δεν το πιστευα , παλι μπερδεψα τα συμπτωματα της περιοδου με της εγκυμοσυνης και πηρα απλα ενα τεστ χωρις να εχω ακομα καθυστερηση ποιο πολυ για να δω οτι δεν ειμαι εγκυος , ετσι νομιζα δηλαδη , και φυσικα ημουνα .Μια δυσκολη εγκυμοσυνη , ο Κωνσταντινος μας 12 μηνων σχεδον , βαρυ παιδακι οπου ηθελε τις αγκαλιες του και εγω δεν μπορουσα να τους τις στερησω , βοηθεια στη Θεσνικη καμια μονο λιγο ελαχιστα απο τη μαμα μου οπου και αυτη οτι μπορουσε εκανε και ηλικιωμενη και με τον αρρωστο πατερα μιυ να φροντιζει .Ο γιατρος οποτε πηγαιναμε μου ελεγε συνεχεια να μην σηκωνω αγκαλια τον μικρο , πραγμα αδυνατον φυσικα για μενα , και παντα εκανα το αντιθετο , και ετσι καπου εκει στον 4ο μηνα περιπου ειδε οτι υπαρχει περιπτωση να παθω αποκοληση , ο πλακουντας πολυ χαμηλα , αναγκαστικαμε και πηγαμε για 1 βδομαδα τον μικρο στην Λαρισα στη μαμα του πανου για να ξεκουραστω , μετα θα επερνε αδεια και ο Πανος ισα ισα για να περασει ο 4ος μηνας . Ολα πηγανε κατευχην με την αποκοληση ,περνουσε οκαιρος και παλι ομως εκει κοντα στον 5,5 μηνα με επιασε το προβλημα με τις αρρυθμιες καιπαλι φοβηθηκα και παλι τρεξαμε σε γιατρους για να μας πουνε και παλι οτι ειναι συμπτωμα δικο μου της εγκυμοσυνης και τιποτα που θα επρεπε να με φοβηζει μεχρι και 24ωρο holder εβαλα αυτη τη φορα , ολα ηταν οκ , εγω αρχησα να κουραζομαι οταν φουντωναν οι ζεστες , χωρις καμια βοηθεια δεν μπορουσα να ξεκουραστω , εκανα τα παντα , και τον μικρο σηκωνα και τον επαιζα και το σπιτι καθαρηζα συνεχεια και τα βραδια με λιγο υπνο την βγαζαμε , περασε ο καιρος με αρκετη γκρινια απο μενα , αρκετη καταθλιψη λογω ορμονων , ειχα φτασει σε σημειο να λεω οτι ηταν λαθος που εκανα 2ο παιδακι , δεν ετρωγα και οχι απλα δεν ειχα βαλει κιλα αλλα ειχα χασει κιολας , με ολα αυτα περασε ο καιρος και οσο ερχοτανε η ΠΗΤ τοσο συνερχομουνα εγω , μπηκαμε και στον Οκτωβριο περασε και ο μισος και τοτε ο γιατρος βρηκε διαστολη 2 , μου λεει να μην ανυσηχω και οτι ειναι κατι συνηθησμενο για δευτεροτοκη , αλλα ηταν σιγουρος οτι σε 10ρια μερες θα γεννουσα , τον πιτσιρικα μας θα μας τον κρατουσε για τις μερες της γεννας η μαμα του πανου στο χωριο , μας προτεινε να τον παμε και 1 βδομαδα νωριτερα για να ξεκουραστω και για να χαλαρωσω για να ειμαι οκ για τη γεννα , δεν ηθελα να τον αποχωρηστω τον αρκουδιτσο μου αλλα ηταν η μονη λυση ωστε να καταφερω να χαλαρωσω , Παρασκευη του ετοιμασαμε τη βαλιτσουλα του και τον πηγαμε , Σαββατο βραδακι φυγαμε οι 2 μας και εκλαιγα σε ολο το δρομο μου ελειπε ηδη το αγορακι μου , ευτυχως ο Πανουλης μου δεν με αφησε ετσι , βγαιναμε καθε μερα απο την επομενη για περπατημα ,ψωνια , καφεδακια και εκανε τα παντα για να περασω καλα αυτες τις μερες , την Τριτη πηγα Γενεσις για την εξεταση και ο γιατρος ειπε οτι αμα δεν γεννησω νωριτερα το Σαββατο πρωι στις 6.00 να παω για να αρχησουμε τη διαδικασια , ητανε εντελως σιγουρος οτι για κανενα λογω δεν θα γινοτανε καισαρικη και μου υποσχεθηκε μια ευκολη και ωραια γεννα . Χαρηκαμε και τις υπολοιπες μερες μας με βολτες , φαγητο εξω και καφεδακια εως και την προηγουμενη απο τη γεννα ημασταν ολη μερα εξω , εφτασε το Σαββατο το ξημερωμα , με ελαχιστο υπνο απο την αγωνεια , ολο το βραδυ εκανα τσατ , ξεκινησαμε κατα τις 5.30 απο το σπιτι μας και στις 6.00 ημασταν στην κλινικη , αφου εγιναν τα γνωστα κλισμα και ξηρισμα και εξεταση διαστολης με πηγανε στο δωματιο μας , ηρθε και ο Πανος καθομασταν , μιλουσαμε γελουσαμε ακομα δεν ειχα πονους αν και μου ειχανε βαλει τον ορο κατα τις 8.30 ολα ηταν χαλαρα . Επειτα μου βαλανε και τον καθετηρα για την επισκληρηδιο , μου επεσε και η πιεση αποτομα , φοβηθηκα αλλα ολα εντα3ει , ο γιατρος μου ηταν εκει συνεχεια και με εξεταζε ηταν σιγουρος οτι το αργοτερο εως το μεσημερι θα ειχα γεννησει . Οι πονοι αρχησαν να ερχονται , ειχα την αναισθησια και δεν καταλαβαινα και πολυ , ομως σε καποια φαση και μετα πονουσα απιστευτα πολυ ηθελα να αρχισω να ουρλιαζω οπως στις ταινιες , γινοτανε ολο και πιο εντονο και το σκηνικο αλλαξε δραματικα ενω πριν απο 10 λεπτα ειχα ακομα λιγη ωρα ενοιωθα οτι θα μου βγει το μωρο και τοτε ακουσα την μαγικη λεξη απο το γιατρο μου "σπαμε ( το κρεββατι) και γεναμε " τρεχοντας ηρθαν οι μαιες , ο παιδιατρος και ολα ετοιμα για να γεννησω , με μια σπρωξια βγηκε το κεφαλι με μια ακομα το σωμα και με μια τελευταια η υπολοιπη και ο πονος ξαφνικα περασε , ηταν παρελθον και ημασταν και παλι ολοι καλα , τοσο απλα , τοσο φυσικα , η μπεμπα εκλαψε αμεσως .Ημασταν γονεις ξανα , οταν μας την εδωσαν αγκαλιτσα μας πηρανε τα ζουμια και κλαιγαμε οι 3 αγκαλια , εστειλα τον πανο να παρει τη μαμακα μου και της δικια του να τους ανακηνωσει το ευχαριστο νεο και να πουνε στον μονακριβο μου οτι ειναι αδελφουλης πλεον . Οι μερες στην κλινικη περασανε ευχαριστα , εγω απο τη 2η μερα ειχα συνελθει και την εβγαζα στην καφετερια με καφε και κουβεντα , γυρησαμε σπιτι μας και 2 μερες μετα πηγαμε να παρουμε το γιοκα μας, ημασταν πλεον 4μελης οικογενεια .Ηταν τοσο διαφορετικο αυτη τη φορα , στον πιτσιρικα μας δεν ειχαμε ιδεα , δεν ξεραμε πως να τον πιασουμε πως να τον αλλαξουμε πως να ανταποκριθουμε στις αναγκες του πως να τον αγαπησουμε , στην μπεμπα μας ημασταν ετοιμοι , ημασταν ηδη γονεις . Εχουνε περασει 6 μηνες απο την γεννηση της Μαρουλας μας και 26 μηνες απο την γεννηση του Κωνσταντινουλη μας , η ζωη μου εχει αλλαξει τοσο μα τοσο πολυ , ειμαι πλεον μονο μια ευτυχισμενη μαμα και εναι τοσο ωραιο να ζεις για αυτα τα αθωα ματακια που σε εχουνε τοσο αναγκη .Ειμαι ερωτευμενη με τα παιδια μου , ειναι η μεγαλυτερη αγαπη απο ολες . Ειναι φανταστικο πραγμα να τους βλεπεις να μεγαλωνουνε και να κατακτανε πραγματα για τον εαυτο τους , σε λιγο καιρο θα περπαταει και η μπεμπα μας και τοτε θα αρχησει και εκεινη να παιζει με τον πιτσιρικα , να μαλωνουνε ,να περνει ο ενας τα παιχν9δια του αλλου , να αγαπιουνται και να αλληλουποστηριζονται οταν θα χρειαζεται , να ειναι αδελφια . Μακαρι να μπορουσα να τους χαρησω ενα ακομα αδελφακι , ειναι πολυ δυσκολο για μας τωρα αλλα ποτε δεν 3ερεις το μελλον , προς το παρον ζουμε για αυτα τα 2 πλασματακια μας , τη Μαρουλα και τον Κωνσταντινουλη μας .

[Eirini_Dr]

Ηταν και ειναι το αγαπημενο μου θεμα!!!! εχω γραψει ην ιστορια μου και αλλου αλλα δεν μπορω να αντισταθω και να μην την γραψω κι εδω....

 

Οι πιο υπεροχες 21 ωρες της ζωης μου.....

Λοιπον 40 κ 5 Παρασκευη 3/4 κοντευα να σκασω!!!! Ξυπναω παω τουαλετα χτυπαει το κιν. μου λεει η πεθερα μου Ειρηνη ο Σουλακης(ο γυναικολογος μου)....βγαινω κυριολεκτικα με τα βρακια κατεβασμενα γιατι ειχαμε πει να μιλησουμε παρασκευη. Μου λεει φευγεις τωρα για το ΜΗΤΕΡΑ κανεις doppler και εξετασεις ουρια ουρικο οξυ και γενικη αιματος....Παω τα κανω ολα καλα αλλα συσπασεις δεν ειχα!!!

Με παιρνει που λετε το βραδυ 8 η ωρα να μου πει οτι οι εξετασεις ειναι καλες και οτι με περιμενει στις 10 το πρωι του Σαββατου για προκληση!!!! Παιρνω κι εγω να ενημερωσω τον λαο να ειναι ετοιμοι και αφου εχει περασει 1 ωρα παρλας σηκωνομαι και νιωθω ακριβως σα να μου εχει ερθει περιοδος....παω στην τουαλετα και τι να δω....Αυτα τα καφε στην αρχη της πρωτης μερας περιοδου τρελαθηκα και φωναζω "ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ????" "ΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ?!!!!" λεει ο Αλεκακος μου "ΓΕΝΝΑΩ!" (Εμεις στην Λακωνια δε μιλαμε πολυ) Τρεχει τα βλεπει και μου λεει παρε τον γιατρο! Να μην τα πολυλογω τον εψαχνα απο τις 9 και η ωρα 11 εγω ειχα ηδη ανα 20 λεπτο συσπασεις. Δεν ηξερα τι πρεπει να κανω και φυγαμε για το ΜΗΤΕΡΑ...Του στειλα μηνυμα να ξερει τι κανω και περιμενα τηλ. του!! Με παραλαμβανουν με ξυριζουν μου κανουν κλισματακι (ωραιοτατο το μπουκαλακι λεω να το παρω και σπιτι) με παιρνει και ο γιατρος τηλ και μου λεει δινω στην προισταμενη οδηγιες μην ανησυχεις ερχομαι!!!! Σε ενα τεταρτο ειχε ερθει....με εξεταζει και μου λεει δε φευγεις ανεβαινεις στο δωματιο σου τρως καλα κοιμασαι παιρνεις το (ομοιοπαθητικο) χαπακι σου και οπως ειπαμε 10 η ωρα το πρωι σε κατεβαζουν και βλεπουμε...

Κοιμηθηκα με το ζορι 1 ωρα ποναγα συνεχεια ερχοταν και μια μαια με το μικροφωνο να ακουμε την μπεμπα και ετσι ξημερωσε και κατεβηκαμε.....Κανω αλλο ενα κλησματακι ξαλαφρωνω και κατεβαινουμε στην αιθουσα τοκετων!!! ανα 10 λετπο συσπασεις δυναμωνουν τις αντεχω νιωθω δυνατη...στις 12 παρα 20 μου σπαει τα νερα...και σε μιαωρα μου βαζει τεχνιτους γιατι δε προχωραγαμε καλα....ΕΙΔΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΦΑΝΤΑΡΟ ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΧΩΡΑΜΕ!!!!!!!!!!! Κατα τις 2 ειχα εξαντληθει και ελεγα στον Αντρα μου δεν αντεχω αλλο δεν μπορω σε παρακαλω φωναξε μου να κανω επισκληριδιο τωρα μη με αφησουν αλλο!!!! Μετα μου ειπε οτι το εκανε γιατι απο την ενταση ειχα βγαλει κοκκινιλες στο λαιμο και στο στερνο μου.Μου κανει διπλη δοση χωρις λογο ο ανισθησιολογος και χανουμε εντελως τις συσπασεις....Μου λεει ο γυναικολος μου τι σου κανε???Γάματα περιμενουμε 8 με 10 ωρες!!!! Κοιμησου να ξεκουραστεις και να παει ο Αλεξανδρος να φαει!!! Αλλαζει η βαρδια φευγει ενα ζωον μαια και ερχεται μια σουπερ κοπελα και πως τα φερνει η μοιρα ετυχε να ειναι απο το νησι του αντρα μου και κοντοχωριανοι!!!! η ωρα 3μιση ξυπνησα πιασαμε την παρλα γελαγαμε εγω δεν ενιωθα τιποτα συσπασεις ειχα....κατα τις 4μιση χαναμε τους παλμους τις μπεμπας και επαιρνα ανασες λες και θα κανα 8 χλμ μακροβουτι! 5 η ωρα λεω στον Αλεξανδρο αγαπη μου νιωθω νερα να μου φευγουνσηκβνει το σεντονι μου λεει ναι και φευγει σα κυριως εξω.....η επισκληριδιος εχει αρχισει να φεθγει και γω ποναω και νιωθω μεηαλη πιεση προς τα κατω! Ερχεται η μαια και μου λεει γυρνα ανασκελα να σε εξατασω κοριτσι μου...Τα νερα ηταν αιμα δε μου το πε για να μην πανικοβληθω και μετα το δαχτυλο της μαιας μου λεει κοριτσι μου ηρθε το μωρακι σου γεννας!!!! Μεσα σε 2μιση ωρες απο διαστολη 3μιση ειχα 10 και το μωρο κατεβαινε μονο του.....Εκει τα δα ολα η επισκληριδιος εφυγε και το μωρο κατεβαινε. Φωναζουν τον γυναικολογο μου ο οποιος ηρθε 5 μιση εγω εντομεταξυ εσπρωχνα με τη μαια και την προισταμενη και ποναγα τρελα, και με το που ερχεται τρεχαμενος και βαζει χερι μου λεει ωραια φευγουμε σε μιση ωρα γεννησαμε!! ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ????? 6 παρα τεταρτο μπηκα στο χειρουργειο μου κανουν και την αλλη δοση αααααχχχχχχχχχ αρχιζει το μουδιασμα ποναγα αλλααρκετα ανεκτα!!! Και μου λεει ο γιατρος μου "ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΡΗΝΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ..ΧΕΣΕΙΣ ΟΣΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΧΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ" Πεθανα στα γελια και μετα τα γελια αρχισε το σπρωξιμο.....6 και 10 μου ακουμπησα πανω μου ενα πλασματακι με πλατη γυριμσενη προς τα μενα το οποιο κουνιοταν και μου μοιαζε σα λουτρινο με μπαταριες....εκλαιγε και γω δε καταλαβαινα τι εχει γινει!!! Ο Αλεκακος μου εκλαιγε και μου λεγε πως με αγαπει πολυ...Την σκουπισαν την βαλαν πανω μου και ειδα οτι πιο ομορφο εχω δει ποτε στην ζωη μου!!! Δεν μπορουσα να κλαψω μονο ευχαριστω ελεγα!!!! Με ραβε και την κραταγα!!! Δεν μπορω να σας περιγραψω.....

ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!! Να μας ζησει!!!!!! 3400 52 ποντους μελαχρινη σγουρομαλλα θεογκομενα!!!!!!(παντα αντικειμενικα μιλωντας!!!!!! )

Ευχαριστω που διαβασατε την εκθεση που εγραψα!!!!!!! Τα πα αναλυτικα πιο αναλυτικα σε μπορουσα!!! Σας φιλω!!!

[Guest BARAKI]

O τοκετός μου διήρκεσε μόλις 3 ώρες , απότι μου λένε είναι πολύ καλά για πρώτο παιδί ειδικά . Δεν πόνεσα καθόλου διότι σχεδόν από την αρχή είχα επισκληριδιο αναισθησία , ευτυχώς που ο γιατρός μου ΕΠΕΜΕΝΕ . Ο σύζυγος μου ήταν μέσα στον τοκετό σε όλη τη διάρκεια και ίσως γιαυτό και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα ! Φυσικά όλα αυτά έγιναν με την παρότρυνση του γιατρού μου του edit amin διότι απότι ακούω και συζυτάω με φίλες και γνωστές δεν είναι όλοι έτσι !! Εντέλει είναι να σε εμπνέει και ο γιατρός σου, ειδικά ο δικός μου είναι super .