Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Μαρια Στυλιανακη]

Ήρθε η ώρα. Διήρκεσε πολύ ο τοκετός σας?

Πως ήταν για εσάς αυτή η εμπειρία? Υπήρχαν επιπλοκές?

Ήσασταν μαζί με την/τον συντροφό σας?

[ΜΑΡΥ.Τ]

16 ώρες διήρκησε ο τοκετός μου.

Μπήκα στις 8 το πρωϊ και γέννησα στις 12:15 το βράδυ!

Φυσικά είχα και άγχος και αγωνία όμως γίνονται τόσα πολλά γύρο σου που γρήγορα αναγκάζεσαι να επικεντρωθείς στην όλη διαδικασία.

Μεγάλο ρόλο παίζει και το προσωπικό της κλινικής το οποίο ήταν αφάνταστα φιλικό και δεν αισθάνθηκα σε καμιά περίπτωση άσχημα για την κατάσταση μου……..( έχω κάποια κιλά παραπάνω και είχα πάντα το άγχος ότι θα ντρέπομαι αφάνταστα εκείνη την ώρα.)

Ο Γυναικολόγος μου επίσης ήταν από την πρώτη ώρα μαζί μου, αυτό μου έδινε μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.

Επίσης ο άντρας μου ο οποίος ήταν φανταστικός, με βοήθησε, με υποστήριξε, έκανε χιούμορ …..για να περνάει η ώρα, δεν με άφησε στιγμή να χάσω το κουράγιο μου, την ώρα της γέννας μου κρατούσε το χέρι και με βοηθούσε να σπρώξω.

Απίστευτες στιγμές!!

 

Είναι μια φανταστική εμπειρία, την οποία όσο και να την φοβόμαστε πριν την γέννα, μετά την θυμόμαστε με τρυφερότητα.

Όσο για τον άντρα μου, ο ίδιος λέει ότι έζησε το θαύμα της ζωής .

[BIZELI]

ήρθε η ώρα εκείνη την ωραία βραδιά στις 21 Αυγούστου στις 10.00 το βράδυ.

Στις 22 έκλεινα τον 9ο και θα έμπαινα το πρωϊ στο Ιασώ με ραντεβού. Η κυρία φασολίνα όμως ήρθε στην ώρα της από μόνη της. Είχα κάτι πονάκια περίεργα(σαν περιόδου να τα πω...), πιο περίεργα από αυτά που έχεις καθόλη τη διάρκεια του 9ου, που λέγεται ότι κάνει συσπάσεις ο τράχηλος για να προετοιμαστεί. Πήραμε λοιπόν τον γυναικολόγο μου για να τον ρωτήσουμε αν είναι κάτι ύποπτο και μου είπε να περάσω μία βόλτα από το Ιασώ και το πολύ-πολύ να με κρατήσουν και μέσα, αφού έτσι και αλλιώς θα έμπαινα το πρωϊ στις 7. Με βάλανε λοιπόν σε ένα δωμάτιο (μόνη μου, ο άντρας μένει εκτός σε αυτή τη φάση) και ήρθε η προϊσταμένη μαία για να εξετάσει τον τράχηλο...εκεί σε αυτό το σημείο κατάλαβα ότι αυτό πονάειιιι.Διότι σου "βάζει χέρι" κοινώς στα ελληνικά και εκεί την ακούς λίγο στέρεο!!!

Με χαρά διαπίστωσε ότι είχα αρχίσει διαστολές οπότε μου είπε ότι ξεκινάει ο τοκετός και θα ενημερώσουν τον άντρα μου για να κάνει την εισαγωγή μου.

Εκεί χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα τα μούτρα του Ηλία όταν θα του είπαν ότι ξεκινάει ο τοκετός (..ήμουν σίγουρη ότι θα έκανε και μία σβούρα γύρω από τον εαυτό του)

Στο εντωμεταξύ μόνη σε αυτό το δωμάτιο με ένα κρεββατάκι και 1 μπανάκι περίμενα να έρθουν λεει να με ετοιμάσουν. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα φίλες που δεν έχετε γεννήσει ακόμη: ξύρισμα (το οποίο να αφήσετε να σας το κάνουν στο νοσοκομείο, γιατί εγώ είχα γίνει σαν γαλλικό 8 προσπαθώντας με την κοιλιά μόνη μου στο σπίτι) & κλίσμα. Επίσης σου πέρνουν κάποιο ιατρικό ιστορικό γενικά.Και αφού κάνεις και ένα ντουζάκι μετά το κλίσμα και το... σε παίρνουν και σε πάνε στο δωμάτιο για ωδίνες. Εκεί με περίμενε ήδη η μαία μου που την είχα ειδοποιήσει, η οποία παρεπιπτόντως με βοήθησε πάρα πάρα πολύυυυυ. Η ώρα ήταν 12.00 το βράδυ.Ξεκίνησε να μου λέει τί θα ακολουθήσει και πως θα κάνουμε τις ανάσες την ώρα της διαστολής. Στο εντωμεταξύ σκάει μύτη και ο Ηλίας με το σκουφάκι και τη ρόμπα του,τί να σας λέω...μέ ένα ύφος στα χαμένα τελείως!! Τον βάλανε να υπογράψει και κάτι χαρτιά ότι υπ'ευθύνη του παρακολουθεί τις ωδίνες, τα οποία αμφιβάλλω αν διάβασε όταν υπέγραφε (και το σπίτι να του πέρνανε δεν θα έπαιρνε χαμπάρι!!!) και καθόμασταν οι τρεις μας και μιλάγαμε, γελάγαμε, μια χαρά.

Αυτά τα γέλια μέχρι τις 1 περίπου γιατί όσο πέρναγε η ώρα οι ωδίνες ήταν όλο και πιο μεγάλες και αυτό το σκηνικό με το χέρι της μαίας κάθε τρεις και λίγο για να πιάνει τον τράχηλο, δεν έιναι και ότι πιο ευχάριστο.Ευτυχώς άντεχα...ήρθε και ο γυναικολόγος και μου είπε ότι πάμε μια χαρά και έχω πολύ καλή διαστολή και εκεί ήταν που του είπα "πότε θα κάνουμε την επισκληρίδιο?" και μου λέει "ρε χριστινάκι αφού αντέχεις δεν περιμένουμε να σου σπάσουμε εμείς πρώτα τα νερά (γιατί δεν μου είχαν σπάσει) και μετά να την κάνουμε, για να μην μας καθυστερήσει τον τοκετό. Ε συμφώνησα και εγώ (δεν ήξερες δεν ρώταγες πάει εδώ!!!).Οι πόνοι αφού μου σπάσαν τα νερά ήταν πολύ έντονοι και εγώ προσωπικά δεν τους άντεχα. Μου κάναν την πρώτη επισκληρίδιο, η οποία δεν με έπιασε και χρειάστηκε να μου κάνουν μέχρι και 3. Το στάδιο πάντως που καταλαβαίνεις ότι σε έπιασε η επισκληρίδιος είναι τόσο μα τόσο ανακουφιστικό. Εκεί ηρεμείς τελείως!!!!και επιτέλους απολαμβάνεις την όλη διαδικασία του τοκετού. Κατά τις 3.30 το πρωϊ ο doctor μου είπε ότι είμαστε έτοιμοι και πάμε για χειρουργείο. Ο ηλίας θερμοπαρακάλεσε τον γιατρό να μπει και λόγω της προχωρημένης ώρας κατάφερε και τον έβαλε μέσα. Εκεί με 3 σπρωξήματα βγήκε η μπουμπού, στις 03.50 το πρωϊ στις 22 Αυγουστου.Ίσως ακουστεί λίγο κλισέ αλλά η στιγμή που στην δίνουν στην αγκαλιά σου δεν περιγράφεται...ούτε το δάκρυ του μπαμπά και το βλέμα του...τίποτα δεν υπάρχει για να το περιγράψεις!Αν το ξανακάνω πάντως θα είναι πάλι μαζί με τον Ηλία μέσα στον τοκετό,γιατί πραγματικά μου έδωσε κουράγιο (αν και μερικές φορές του έδινα εγώ η αλήθεια είναι) αλλά μας έδεσε περισσότερο και σαν ζευγάρι.

[Λίτσα]

μετά από 8 ώρες και ενώ είχα φτάσει στο τελικό στάδιο ('σπρώξιμο") μπήκα στο χειρουργειο για καισαρική, επειδή η μικρή έχασε παλμούς και την σώσαμε την τελευταια στιγμή. Εχω ζήσει δηλαδή και τον φυσιολογικό τοκετό (αν και ξεκίνησα με προκληση), και την συμπαράσταση του συζύγου μου που ήταν και αυτός μέσα στην αίθουσα ωδινών και την βοήθεια του προσωπικού αλλά και την τρομάρα του χειρουργείου. Βέβαια κάποια στιγμή τα εβαλα με τον εαυτό μου γιατί δεν μπόρεσα να γεννήσω φυσιολογικά αλλά μετά κατάλλαβα πως το μωρό μου ήταν πολυ μεγάλο, δεν είχε καλή θέση και δεν θα άντεχε άλλο αν ο γυναικολόγος μου δεν έπερνε την απόφαση να κάνω καισσαρική. Ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε το παιδάκι μου καθως επίσης και ένα δεύτερο αδερφάκι. Όταν βρέθηκα στην θέση να αποφασίσω αν στον δεύτερο τοκετό θα προσπαθούσα να γεννήσω φυσιολογικά (γιατί πλέον υπάρχει και αυτή η πιθανότητα δηλ μετά απο καισαρική ο φυσιολογικός τοκετός) επέλεξα το χειρουργείο, γιατι πλέον για εμένα είχε σημασία ένα γερό παιδί.

Τα συναισθήματα είναι ίδια ούτως σοι άλλως, η μητρότητα σε αλλάξει και σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα από αλλη οπτική γωνία και τότε συνειδητοποιείς το τι σημαίνει να εισαι γονιός καθώς επίσης δικαιολογεις και τους δικούς σου γονεις, γιατί τότε καταλαβαίνεις όλα τα όχι που άκουσες απο αυτους.

Μετά την απόκτηση παιδιών νομίζω ότι ολοκληρώνεσαι ως άνθρωπος. Η οικογένεια δένεται περισσότερο και βέβαια η σχέση με τον σύζυγο αλλάξει ολοκληροτηκα.!!!!!!

[fokion]

Πες πες πεσ θα με κανετε να μποω μεσα και το κριμα στο λαιμο σας

[almak]

Πες πες πεσ θα με κανετε να μποω μεσα και το κριμα στο λαιμό σας

Φιλική συμβουλή να μπεις να μπεις , μην το χάσεις.

 

Το 1994 παρακολούθησα μια σειρά από σεμινάρια (μαζί με την γυναίκα μου ) στην κλινική ( 50 με 70.000 δρχ παρακαλώ) για τις αναπνοές , για την μεταφορά της εγκυμονούσας στην κλινική την ημέρα της γέννας , τι να κάνεις αν γεννήσει στον δρόμο , και βεβαίως τι σε περιμένει στο δωμάτιο του πόνου και μετά στην αίθουσα που γενούν.

 

ήλθε η μέρα , άρχισαν οι πόνοι , πήγαμε κλινική και τελικά βρεθήκαμε στο δωμάτιο του "πόνου" κάποια στιγμή.

Μας εξήγησαν στα γρήγορα ότι αυτό το πραγματάκι που έχουν δέσει γύρω - γύρω από την κοιλιά της είναι για να ακούμε την καρδιά του μωρού .

Η γυναίκα πόναγε ( τι άλλο να έκανε η κακομοίρα ) και φυσικά που να καθίσει σε ένα σημείο ,, άρα το πραγματάκι έφευγε από την θέση του και δεν ακούγαμε το μωρό......πανικός......το ξαναβάζαμε στην θέση του και ξανά μανά τα ίδια. Μαία από ότι κατάλαβα δεν είχαμε κι έτσι ρωτούσα κάθε φορά δεξιά και αριστερά όποιον έβρισκα για όποια απορία..............και είχα πολλές

 

Τελικά μετά από 5~6 ώρες με φρικτούς πόνους ο γιατρός λεει χειρουργείο-καισαρική

Βγήκα έξω και σε μισή ώρα όλα είχα τελειώσει.

 

Σίγουρα μου έμεινε η πίκρα που τελικά δεν ήμουν εκεί την ώρα που γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί. Να ξέρετε όμως πως συγκινήθηκα- έκλαψα από τις περιγραφές σας για το πως βίωσαν αυτές τις στιγμές οι άνδρες σας.

 

Το δεύτερό μας παιδί γεννήθηκε μετά από 18 μήνες και η καισαρική ήταν μονόδρομος ( όταν μάλιστα γεννάς μωρά 4~4,5 κιλά )

 

Λοιπόν αγαπητέ Φωκίωνα να είσαι εκεί ( αν σε παίρνει) διότι ότι φεύγει δεν ξαναγυρίζει............εκτός κι αν πας για τέταρτο

συγνώμη αστειεύτηκα

[Sofia]

Ήταν Πέμπτη απόγευμα 3/6/2004 και 10 μέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία γέννησης. Είχαμε πάει στον γιατρό μου για να με δει. Μας είπε ότι το μωρό είναι ψηλά και ότι δεν γεννάω ακόμη και ότι θα τις πάρω όλες τις μέρες. Είπε επίσης να περπατάω.

Μόλις πήγαμε στο σπίτι άρχισα να έχω κάτι πονάκια στην κοιλιά αλλά δεν έδωσα σημασία. Κοιμηθήκαμε το βράδυ, τα πονάκια εκεί. Το πρωί ξυπνήσαμε, πήγε ο άντρας μου στη δουλειά κι έμεινα εγώ σπίτι (είχα πάρει ήδη άδεια τοκετού). Τότε μέναμε στην αθήνα.

Περνώντας η ώρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τα πονάκια ήταν συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας και επαναλαμβάνονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Τελικά κατά το μεσημεράκι πήρα το γιατρό τηλέφωνο και μου είπε να πάω το απόγευμα στο μαιευτήριο να με δούνε. Εντωμεταξύ όλοι οι άλλοι είχαν αγχωθεί (η μαμά μου πήρε άρον άρον το τραίνο να έρθει από Βόρεια Ελλάδα, ο άντρας μου ήθελε να φύγει από τη δουλειά ...).

Τελικά πήγαμε στο μαιευτήριο όπου τελικά μας είπαν ότι είχε έρθει η ώρα.

Ήρθε κι ο γιατρός μου, και μου λέει άντε να κάνουμε την επισκληρίδιο. Εγώ παληκάρι, όχι θα γεννήσω φυσιολογικά. Κάνε μου λέει επισκληρίδιο γιατί φαίνεται ότι θα έχεις σκληρούς πόνους. Όχι εγώ (μέχρι εκείνη την ώρα ήταν υποφερτά τα πονάκια, οπότε λέω σίγά μωρέ πόσο μπορεί να πονάει?). ΟΚ μου λέει τώρα θα σου σπάσουμε τα νερά. Και με το που τα σπάει .... είδα τον ουρανό σφοντύλι που λένε... εκεί άρχισαν οι αληθινοί πόνοι. Του λέω τώρα θα την κάνω εκείνη την επισκληρίδιο.

Αφού την έκανα και μέχρι να γεννήσω δεν κατάλαβα κανέναν πόνο. Εκ των υστέρων ο γιατρός μου είπε ότι το κεφάλι της μικρούλας μου είχε σφηνώσει για μιάμιση ώρα ενώ είχα τέλεια διαστολή και προσπαθούσε να την ξεκολήσει ο άνθρωπος χωρίς να χρησιμοποιήσει λαβίδες, εξολκείς κι όλα εκείνα τα τρομακτικά εργαλεία.

Τελικά η μικρή γενήθηκε στις 01.40 την νύχτα και όλα πήγαν καλά.

 

Θα ήθελα να σημειώσω ότι ενώ στην αρχή είχα πει να μην μπει ο άντρας μου μέσα, τελικά ό γιατρός μόλις ήρθε τον είδε που περίμενε έξω μόνος του (δεν είχαμε κανέναν στην αθήνα να περιμένει μαζί του) και τον έφερε μέσα στις ωδίνες. Στο χειρουργείο δεν τον άφησε να μπει γιατί φοβήθηκε μήπωε είναι δύσκολα τα πράγματα και τρομάξει. Είναι μια ασύγκριτη εμπειρία και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα και την ζήσαμε μαζί.

 

Επίσης να σημειώσω ότι καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν είχαμε μάθει το φύλο του παιδιού οπότε όταν γεννήθηκε είχαμε την αγωνία να δούμε τί είναι. Αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. Και τώρα που είμαι πάλι έγκυος θα επιδιώξω να μην μάθω πάλι το φύλο.

 

Αυτά, ελπίζω να μην σας κούρασα

 

Σοφία

[ΣΟΦΙΑ]

Δηλώνοντας υπέρμαχος του φυσιολογικού τοκετού - ζηλεύω τις μανούλες που κατάφεραν να γεννήσουν φυσιολογικά..

Εγώ παρόλο το θέλω μου, τη δύναμη μου, παιδιά δεν είχα καθόλου άγχος - φόβο, ένα φοβερό πραγμα , δεν μπορούσα να φανταστώ τη στιγμή με τον απαιτούμενο για την περισταση γλυκό φόβο, λες και καπου βαθιά μέσα μου ήξερα ότι δεν θα το ζησω...

Ξεκινώντας η εγκυμοσύνη μου, η επιλογή του γυναικολόγου έγινε βαση του ότι ο συγκεκριμένος δεν έκανε εύκολα καισαρική.. Είχε τη μαία στο ιατρείο του με την οποία παρακολούθησα και όλα τα μαθήματα ανώδυνου τοκετού.. μαζί με τον Κώστα (τον άντρα μου). Μάλιστα, τα έκανα μαζί με μια κοπέλα η οποία φοβόταν παρα πολυ το φυσιολογικό τοκετό.. και ήθελε να κάνει καισαρική με επισκληρίδιο... Εγω, την ενθάρρυνα και της έλεγα αυτό που πραγματικά αισθανόμουν, ότι φοβάμαι περισσότερο την καισαρική με επισκληρίδιο και τις επιπλοκές που κατά καιρούς είχα ακούσει.. Ότι ο φυσιολογικός τοκετός είναι μαγεία, και μετά από μια ώρα μπορείς να σηκωθείς να κάνεις το μπάνιο σου κτλ.. Τελικά, εκείνη γέννησε φυσιολογικά και εγω με καισαρική και επισκληρίδιο... Το μωρό μου ήταν αρκετά μεγάλο 3800 δεν είχε εμπεδωθεί και όσο και αν περίμενα εξάντλησα όλο τον 9ο συν μία εβδομάδα δεν γινόταν τίποτα.. Ηταν να γεννήσω έως 21/9, στις 27 λοιπόν και αφού κάθε μέρα με την τεράστια κοιλιά μου περπάταγα από ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΕΩΣ ΤΟΥΡΚΟΛΙΜΑΝΟ !! πήγα στον γιατρό για να παρακολουθήσει το μωρό.. (πηγαινα κάθε 2η μέρα) Ο γιατρός λοιπόν μας πιάνει και τους δύο και μας έθεσε τα πράγματα ως εξής << Οταν η φύση δεν θέλει υπάρχει σοβαρός λόγος που δεν μπορούμε να τον αγνοήσουμε>> δηλαδή για κάποιο λογο μας λέει το μωρό δεν κατεβαίνει, δεν μπορούμε να το καθυστερήσουμε άλλο ούτε προτείνω τεχνιτούς πόνους γιατί πιστεύω ότι θα την ταλαιπωρήσω άδικα 10-15 ώρες πιθανόν να πάθει ζημιά με τόσο μεγάλο παιδί, και τελικά θα καταλήξουμε σε όλική νάρκωση Εγω στη γυναίκα μου δεν θα το έκανα είπε στον Κώστα με αυστηρό ύφος νομίζοντας ότι αυτός (και το οικογενειακό του περιβάλλον πεθερά κλπ) με πιέζει για φυσιολογικό τοκετό.. Ο Κώστας έγινε έξαλλος του είπε ότι συμφωνει απολύτως μαζί του και πραγματικά έτσι ήταν, όλοι μου έλεγαν να κάνω καισαρική γιατί είχαν αρχίσει να ανησυχούν (εγω είχα μια περίεργη ηρεμία και αισιοδοξία) Τελικά, στις 28/12, τον Κώστα τον έζωναν τα φίδια και ενώ έχουμε πάει supermarket τον παίρνει απο το κινητό και του λέει γιατρέ κανονίστε το για αύριο δεν παει άλλο... Και τον γιατρό μου όμως τον έζωναν τα φιδια και του λέει Κώστα όχι αύριο έλατε τώρα το απόγευμα..

Τους ευχαριστώ και τους δύο γιατί παρολίγο το μωρό μου να είχε πρόβλημα.. Μόλις είχε κάνει κακά στην κοιλιά και ποιος ξέρει τι θα γινόνταν αν καθυστερούσαμε κι'άλλο.. Τον γέννησα με καισαιρική και επισκληρίδιο.. Τουλάχιστον ήμουν ξύπνια και τον κράτησα στην αγκαλιά μου και τον είδα που άρπαξε το πέτο του γιατρού με το που βγήκε...

Πραματικά η φύση δεν ήθελε γιατί ήταν πολύ κοντός ό λώρος και δεν μπορούσε να κατέβει το παιδί.. Οποιαδήποτε προσπάθεια θα πήγαινε χαμένη και πιθανόν να είχε άσχημες συνέπειες και σε μένα και στο μωρό μου..!!!!!!!

[BIZELI]

Πες πες πεσ θα με κανετε να μποω μεσα και το κριμα στο λαιμο σας

 

Nα μπείς!!!να μπείς!!!!! ε θα είναι σκάνδαλο με 3 να μην έχεις μπει σε κανένα!!!

[ΣΟΦΙΑ]

Πες πες πεσ θα με κανετε να μποω μεσα και το κριμα στο λαιμο σας

 

Nα μπείς!!!να μπείς!!!!! ε θα είναι σκάνδαλο με 3 να μην έχεις μπει σε κανένα!!!

 

ΣΥΜΦΩΝΩ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΙ Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ ΔΗΛΑΔΗ!!!!!!!!!!!!!!!! ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ!!!!!!!!!

[maria]

Και η δικιά μου εμπειρία ήταν παρόμοια...

 

Και εγώ αρχικά ήθελα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Αν και δεν είχα παρακολουθήσει μαθήματα ανώδυνου τοκετού διότι δούλευα αρκετές ώρες μέχρι και τον ένατο μήνα, ήμουν πεπεισμένη ότι θα γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Φυσικά είχα συζητήσει το θέμα με τον γιατρό μου και είχαμε πει ότι θα προσπαθούσα να γεννήσω φυσιολογικά με επισκληρίδιο. Λόγω της μυωπίας δεν θα έπρεπε να ζοριστώ πολύ διότι το μυωπικό μάτι από την πολύ πίεση μπορεί να πάθει εύκολα αποκόλληση αμφιβληστροειδούν (νομίζω). Πάντως ο γιατρός μου ήταν ενημερωμένος για όλα, και γνώριζα άπο φίλη μου ότι δεν κάνει εύκολα καισαρική.

 

Όταν μπηκα στον ένατο μήνα η κοιλιά μου ήταν πραγματικά τεράστια. Το παιδί καθόταν πολύ ψηλά με αποτέλεσμα να μην έχω καθόλου πόνους όλο τον μήνα, και φυσικά να έχω τρομερές καούρες στο στομάχι και να μην μπορώ να αναπνεύσω εύκολα. Προσπαθούσα να περπατάω όσο μπορούσα, αλλά το παιδί δεν έλεγε να κατέβει.Τις 2 τελευταίες βδομάδες κάθε βδομάδα συναντιώμουν με τον γιατρό μου στο μαιευτήριο για να κάνουμε βιοφυσικό προφίλ. Το παιδί ήταν μια χαρά, αλλά δεν κατέβαινε. Αφού και εγώ δεν άντεχα άλλο την κατάσταση να μην κοιμάμαι από τις καούρες και να μην μπορώ να αναπνεύσω κάθε φορά που κουνιόμουν λίγο παραπάνω, ο πλακούντας ήταν και στα τελευταία του, έτσι κανόνισα με τον γιατρό να πάω στο μαιευτήριο για τεχνητούς πόνους στις 21.11.2005 (που τύχαινε να είναι και η προβλεπόμενη ημερομηνία).

 

Ξεκινάμε με τον άντρα μου πρωί πρωί για το μαιευτήριο (6:30 ώρα έπρεπε να ήμουν εκεί). Στους υπόλοιπους είχα πει να έρθουν αργότερα γιατί τεχνητούς πόνους θα έκανα και μπορεί να γενναγα και το βράδυ.

Αφού λοιπόν με ετοιμάσανε κατά τα γνωστά, με βάλαν στο δωματιάκι για τις ωδίνες. Μου βάλαν τον ορό με το φάρμακο και περιμένα..Ευτυχώς μετά από λίγο ήρθε και ο άντρας μου μέσα με μια ρόμπα και είχα παρέα. Έρχόταν που και που ο γιατρός να δει αν κατέβηκε το παιδί, αλλά ούτε εγώ πόναγα ούτε και το παιδί κατέβαινε.

Ενώ περιμέναμε, ο άντρας μου που ήθελε να είναι μαζί μου στον τοκετό υπέγραψε ένα χαρτί, (μάλλον ότι θα ερχόταν υπευθυνη του) και του δώσαν να φορέσει μια ολόσωμη φόρμα που ήταν σαν διαστημική στολή. Επειδή η πόρτα του δωματίου ήταν ανοιχτή, βλέπαμε και τους άλλους άντρες που φορούσαν την απλή ρομπίτσα, μπαίναν μέσα και οι νοσοκόμες και τον βλέπαν με την στολή του διαστημάντρωπου και τον δουλεύαν. Εγώ δε, δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω με τίποτα..ίσως να ήταν νευρικό γέλιο, δεν ξέρω.Πάντως αντί να πονάω γέλαγα...

Κάποια στιγμή αφού είχε περάσει η ώρα και εγώ βρισκόμουν στην ίδια κατάσταση, ο γιατρός μου είπε ότι το παιδί δεν σκοπεύει να βγει με φυσιολογικό τρόπο.

 

Αν είχα αυτή την πιθανότητα στο μυαλό μου, ομολογώ ότι φοβήθηκα πολύ εκέινη την στιγμή. Έτσι όταν έπρεπε να απαντήσωστο ερώτημα "επισκληρίδιο ή ολική νάρκωση" απάντησα αμεσως επισκληρίδιο.

 

Αυτό είναι το μόνο που μετάνιωσα, αν και πιστεύω ότι την δεδομένη χρονική στιγμή ίσως και να μην άντεχα να κάνω κάτι τέτοιο. Ήδη θυμάμαι ότι είχα παγώσει και έτρεμα μέχρι να μου δώσουν την νάρκωση.

 

Φυσικά το κακό με την ολική νάρκωση είναι ότι βλέπεις το παιδί σου τελευταία. Εγώ αν και γέννησα στις 11:45 το πρωί πήρα το παιδί στα χέρια μου μετά τις 4:00 το απόγευμα. Έλεγα στον άντρα μου και τους υπόλοιπους να μου περιγράψουν πως ήταν και να πάνε να το βγάλουν φωτογραφία με το κινητό για να το δω αφού δεν μου το φέρνουν από κοντά. Αυτά άκουγε ο άντρας μου και τους κυνήγησε και μου το φέραν επιτέλους (αμέσως μετά τις φοβέρες)

 

Έτσι ο πρώτος που έπιασε το μωρό στα χέρια του ήταν ο μπαμπάς του όταν το φέρανε. Ομολογώ ότι χάρηκα πολύ γι αυτό, γιατί αν και εκείνη την στιγμή ήταν σαστισμένος και το κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα, πρέπει να το χάρηκε πολύ που το έπασε πρώτος.

 

Βέβαια επειδή στο δεύτερο παιδί θα κάνω σίγουρα καισαρική με την τροπή που πήραν τα πράγματα, θα κάνω επισκληρίδιο ώστε ζήσω και εγώ την εμπειρία της γέννας έστω και με αυτό τον τρόπο.

 

Πάντως μετά την ολική νάρκωση η πρώτη μέρα είναι φρίκη. Πονάς πάρα πολύ από την καισαρική αλλά δεν μπορείς να πιείς ούτε νερό. Θυμάμαι ότι μου είχαν φέρει μόνο τσάι και ότι ούτε και αυτό μπορουσα να το πιώ.

τα παυσίπονα τα έπερνα από το στόμα, αλλά με άδειο στομάχι πόσα μπορούσα να πιω και έτσι το πρώτο βράδυ ήταν το χειρότερο της ζωής μου διότι πόναγα πολύ και δεν κατάφερα να κοιμηθώ καθόλου.

Θυμάμαι που απορούσα γιατί οι άνθρωποι κάνουν και 2ο παιδί έχοντας πλέον διδαχτεί από την εμπειρία του πρώτου, όμως πλέον ξέρω ότι τα πράγματ δεν είναι έτσι.

 

Όταν γίνεσαι γονιός δεν έχεις πια κένό μέσα σου καθώς το γεμίζει μια απεριόριστη αγάπη για το παιδί σου η οποία μεγαλώνει μαζί του μέρα με την μέρα.

[hara]

Γέννησα και τα δύο μου κοριτσάκια με φυσιολογικό τοκετό και χωρίς κανένα παυσίπονο ή επισκληρίδιο ή τεχνητούς!!

 

Είχα δύο υπέροχες εμπειρίες και ούτε υπέφερα ούτε ταλαιπωρήθηκα εγώ ή τα μωρά.

 

Την πρώτη τη γέννησα μέσα σε έξι ώρες απο την εισαγωγή με διαστολή 2 και τη δεύτερη μέσα σε δύο ώρες...(αυτή έγινε τσάκ μπάμ...!!).

Ήμουν όρθια ή ξαπλωτή ανάλογα με το πώς αισθανόμουν...με εξέτασε κολπικά η γιατρός μου μόνο μία φορά πρός το τέλος.

 

Ίσως ήμουν τυχερή ή έχω πολύ καλή γιατρό και μαία (δημοσίου...).

 

Το μόνο κακό είναι ότι λόγω του ότι γέννησα σε δημόσιο δεν άφησαν τον άντρα μου να μπεί μέσα....!!! ...και το έχει παράπονο...!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

απίστευτο,.. και μία φίλη μου έτσι γέννησε... τρελλό αν το σκεφτείς σε σύγκριση με όλη αυτή τη ταλαιπωρία που έζησαν άλλες γυναίκες...

 

..στο δημόσιο δεν επετράπη να είναι ο πατέρας εκεί ??

αυτό σηκώνει νέο τόπικ επειγόντως...!! γράψτε εδώ

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?p=1247#1247 για αυτό το θέμα!

[gini]

Παρασκευή πρωί 6:30 ένιωσα τον πρώτο πόνο. Από εκεί και πέρα είχα κάθε 15-20 λεπτά οπότε την έβγαλα στο σπίτι μέχρι τις 21:30 το βράδυ όπου ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο.

Εκεί απλά περίμενα με τον αντρούλη μου και τη μαία (ο γιατρός μπαινόβγαινε) στο δωμάτιο με πόνους που όλο και γίνονταν πιο συχνοί.

Ήθελα να γεννήσω χωρίς οξυτοκίνη, επισκληρίδιο και άλλα φάρμακα (εφόσον δεν υπήρχε ανάγκη φυσικά) και έτσι έγινε. Έκανα βολτούλες στο δωμάτιο και έσπρωχνα όταν είχα πόνους.

Τελικά γύρω στις 1 παρά (Σάββατο πλέον) ένιωσα τα νερά να σπάνε και το κεφάλι να προβάλλει - δεν ξεχνάω τις χαρές του άντρα μου που φώναζε "Βλέπω τα μαλλιά!!!"

Γέννησα με δύο εξωθήσεις στις 1:15.

Ο άντρας μου με βοήθησε τόσο πολύ που νιώθω ότι χωρίς αυτόν δεν θα τα κατάφερνα. Ήταν παρών σε όλα και καλός βοηθός επίσης.

 

Ήταν υπέροχη εμπειρία και θέλω να την ξαναζήσω!

[elen]

Είχα ήδη πάρει παράταση απο την ημερομηνί του τοκετού και το βράδυ της Κυριακής (3η ημέρα παράτασης)με πιάνουν ψιλοπονάκια σαν τις περιόδου κατα τη 1και μέχρι να καταλάβω τι γίνεται μου σπάνε τα νερά και με πιάνουν πόνοι ανα 5 λεπτά.Μπαινω να κάνω ενα ντουζάκι και βλέπω οτι τα νερα ήταν πρασινα που σημαινε οτι ο μπέμπης μου ζοριζόταν και τα είχε κάνει.

Πέρνω τη βαλιτσούλα μου και πηγαίνουμε στο νοσοκομείο που θα γεννούσα,με παραλαμβάνει η μαια να με ετοιμάσει(ξύρισμα,κλίσμα)και αφου ξανακάνω ντουζάκι βάζω τη νυχτικιά μου και αποχαιρετω την κερκίδα που είχε μαζευτεί απο έξω(γονεις.πεθερικά,κουνιάδα)και τον άντρα μου και μπάινω στο δωμάτιο ωδινών και με καλωδιώνουν με τον παλμογράφο.Είχα κολλήσει σε διαστολή 4 και κάθε ώρα που περνούσε και οι πόνοι γινόταν εντονότεροι έλεγα δεν μπορει θα κοντεύω και όταν μου έλεγαν ακόμη 4 είμαστε κόντευα να σκάσω .

Να μην τα πολυλογώ γέννησα στη 1 το μεσημέρι της Δευτέραςεναν μπέμπη 4120,φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο και μετά απο 11 ώρες πόνους με σπαμένα νερά.

 

Ήταν καλύτερη εμπειρία της ζωής μου,αν εξαιρέσω τα ράματα που έγιναν χωρίς αναισθησία και ήταν πολλάααααα.

 

Αξίζουν όλα όμως γι αυτά τα ζουζούνια που είμαστε τυχερές να κραταμε στη ν αγκαλιά μας!

[Μαρια Στυλιανακη]

Αμάν 11 ώρες! έκανες καλό κουράγιο!

 

ράματα χωρίς αναισθησία - εννοείς του περινεου ε ?

 

έγινε μικρό σκίσιμο ή μεγάλο ? επειδή λες ότι ήταν πολλά τα ράμματα?

 

διάβασα ότι ο γυναικολόγος ή η μαία εάν κρατάνε το περίνεο πιέζοντάς το λίγο κόντρα, την ωρα που είναι να βγεί το κεφάλι μπορούν να γλυτωσουν το σκίσιμο αυτό...

 

έχει τύχει σε καμιά σας να το κάνει αυτό η μαία/ο γιατρός?

[elen]

Δυστυχώς Μαρία μου ήταν πολλά τα ράματα,δε μου είπαν πόσα,.Το μωρό ήταν μεγάλο και είχε και μεγάλο κεφάλι,στο τέλος χρησιμοποίησε βεντούζα ο γιατρός

[anima]

διάβασα ότι ο γυναικολόγος ή η μαία εάν κρατάνε το περίνεο πιέζοντάς το λίγο κόντρα, την ωρα που είναι να βγεί το κεφάλι μπορούν να γλυτωσουν το σκίσιμο αυτό...

 

έχει τύχει σε καμιά σας να το κάνει αυτό η μαία/ο γιατρός?

Την γιατρό μου την είδα 3 λεπτά πριν γεννήσω.Ήρθε ίσα-ίσα για να βγάλει το μωρό.Καθόλη την διάρκεια του τοκετού όμως η μαία μου έκανε συνέχεια μασάζ του περίνεου και γέννησα χωρίς κανένα ράμα.

[zebelia]

Αμάν 11 ώρες! έκανες καλό κουράγιο!

 

 

 

έγινε μικρό σκίσιμο ή μεγάλο ? επειδή λες ότι ήταν πολλά τα ράμματα?

 

διάβασα ότι ο γυναικολόγος ή η μαία εάν κρατάνε το περίνεο πιέζοντάς το λίγο κόντρα, την ωρα που είναι να βγεί το κεφάλι μπορούν να γλυτωσουν το σκίσιμο αυτό...

quote]

 

Ασε εγω εκανα 17!!!

Απ' οτι ξερω ο λογος που ο γιατρος σε κοβει με το ψαλιδι ειναι για να μην σκιστεις ασχημα την ωρα της γεννας.Οσο για τα ραμματα εμενα μου ειπε σου εκανα 4 αλλα δεν νομιζω παραπανω ηταν.

Προχτες που πηγα να κανω τεστ παπ λεω στην κυτταρολογο ποσα ραμματα εχω παρει?δεν φενοντε μου λεει ποσα εχεις παρει,4 της λεω μου ειπε ο γιατρος.Κανενας γιατρος μου λεει αυτη δεν λεει ποσα ραμματα εχει κανει πραγματικα ,παραμυθια λενε.

[lina]

Ζηλεύω όσες γέννησαν με φυσιολογικό. Είναι περίεργο που δίνουμε τόση σημασία στη διαδικασία ενώ το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει. Απλά δεν ξέρω γιατί, ένιωσα περίεργα που γέννησα τελικά με καισαρική...

Εμένα οι πόνοι άρχισαν γύρω στα μεσάνυχτα και θύμιζαν πόνους διάρροιας. Πήγαινα, ερχόμουν στην τουαλέτα, τίποτα. Ούτε που πήγε το μυαλό μου αν και βρισκόμουν δύο μέρες πριν κλείσω το μήνα μου. Απλά το φανταζόμουν πιο φαντασμαγορικό, ότι δηλαδή θα σπάσουν τα νερά, θα σφουγγαρίζουμε κ.τ.λ. Με πήρε ο ύπνος για 2 ώρες και το πρωί ξύπνησα στις 6 με πιο δυνατούς πόνους. Ακόμη εγώ απτόητη. Κάνω μπανάκι, τρώω τοστάκι και κάποια στιγμή αποφασίζω να τηλεφωνήσω στον γιατρό μου. Αυτός μου λέει να πάω στην κλινική. Παίρνω τον άντρα μου να γυρίσει από τη δουλειά και πολύ χαλαρά πηγαίνουμε στην κλινική. Κάνω εισαγωγή στις 10 το πρωί. Ξυρισματάκι, κλυσματάκι, όλα τα καλά τα κάναμε. Οι πόνοι αντέχονταν γιατί ήταν περιοδικοί. Όταν όμως άρχισαν τις εξετάσεις στον τράχηλο και όταν μου έσπασε ο γιατρός τα νερά, πέθανα στον πόνο. Το υγρό ήταν κεχρωσμένο, τουτέστιν ο μπέμπης είχε κάνει κακά. Πρώτη ανησυχία. Μετά, επισκληρίδιο και βλέπαμε πρωινάδικα με τον άντρα μου. Δυστυχώς όμως γύρω στις 3 30, αν και η διαστολή συνεχιζόταν, στις συσπάσεις έπεφταν οι παλμοί του μπέμπη και δεν κατέβαινε όσο και να με ζουπούσαν. Ο γιατρός δεν το ρίσκαρε, εγώ έβαλα τα κλάματα και μπήκαμε στο χειρουργείο. Δεν θα ξεχάσω το κεφαλάκι του να βγαίνει (κοιτούσα τα φώτα του χειρουργείου που ήταν σαν καθρέφτης). Μόλις βγήκε στην επιφάνεια το στοματάκι του άρχισε να ουρλιάζει. Τέλος καλό όλα καλά! Βγήκε το απογευματάκι γερός, τεράστιος (4050 και 53 εκ.) και δεν ταλαιπωρήθηκε άλλο. Όσο για μένα, ένιωθα περιέργως πολύ καλά. Την επόμενη ημέρα στις 12 είχα περπατήσει, έβγαλα ορό, καθετήρα και έφαγα. Δεν μπορώ να πω ότι ζορίστηκα δηλαδή με την καισαρική. Συμβουλεύω λοιπόν τις κυοφορούσες να μην φοβούνται τίποτα. Εμπιστοσύνη στον γιατρό και τα μάτια στον Θεό. Και όλα θα πάνε καλά. Τώρα ζούμε την απόλυτη ευτυχία.

[rena]

ΚΑΙ ΝΑΙ ΗΡΘΕ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ!ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΗΔΗ ΔΙΑΣΤΟΛΗ 2 ΕΚΑΤ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ.ΤΡΟΜΑΞΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ,ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΔΕΝ ΠΟΝΑΣ ΚΑΘΟΛΟΥ;

ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΣ ΜΕΛΛΟΥΣΕΣ:ΕΓΩ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΑΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ...ΠΙΑΝΟΥΝ ΠΟΟΟΟΝΟΙ!!ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΕΛΑΦΡΟΤΑΤΕΣ ΜΙΚΡΟΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΔΕ ΘΕΩΡΗΣΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ.ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΝΟΙ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 5 ΕΚΑΤ. ΔΙΑΣΤΟΛΗ

ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ(ΠΡΩΤΟ ΠΑΙΔΙ),Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΙΣΑ-ΙΣΑ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΑΝ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΛΕΩ ΟΛΑ ΡΟΔΙΝΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΙΣΑΩΡΟ ΗΤΑΝ ΟΛΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ...ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟΤΟΜΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΟΝΟΥΣΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΚΑΙ ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ...

Α!ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟΣ:ΝΟΜΙΖΑ ΔΕ ΠΟΝΑΣ ΚΑΘΟΛΟΥ!ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΣ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΕΝΙΩΘΑ!!

ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΠΙΑΣΑ ΤΟ ΜΠΕΜΠΗ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΕΜΠΗΞΑ ΚΑΤΙ ΚΛΑΜΑΤΑ...ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΒΕΒΑΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΙΣΑΩΡΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΕΞΩΘΗΣΗ

[euapap]

να σας πω και τη δικια μου εμπειρία:

Κατά της 00.15 ξημερώματα Πέμπτης ένιωσα τον πρώτο πόνο, δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν αυτό που τόσες μέρες περίμενα… στις 02.00 εγώ είχα πια σιγουρευτεί πήρα το γιατρό μου και μου είπε να περιμένω και να προσπαθήσω να κοιμηθώ, και αν δεν μπορέσω να τον ξαναπάρω σε 1 ώρα. Φυσικά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, τον ξαναπήρα και μου λέει, «ωραία, σήμερα θα γεννήσουμε!!» Του είπα ότι δε θέλω να πάω ακόμα στο μαιευτήριο και θέλω να περάσω τις πρώτες ώρες του τοκετού σπίτι μου. Μου είπε εντάξει εγώ σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, καλλωπίστικα, μάζεψα κάτι τελευταία πραγματάκια για τη βαλίτσα, έφτιαξα κάτι στο Γιώργο να φάει ο οποίος κοιμόταν και δεν τον είχα ξυπνήσει επειδή ήξερα τι θα επακολουθήσει. Κατά τις 5.30 ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Είχα συστολές περίπου κάθε 6-8 λεπτά αλλά ο πόνος αρκετά ανεκτός. Ο Γιώργος τραγούδαγε στο δρόμο «πάμε μαιευτήριο να φέρουμε τη μπέμπα» και εγώ γέλαγα και πόναγα ταυτόχρονα.

 

Στο μαιευτήριο με παρέλαβε η προϊσταμένη και μετά κάποιες τυπικές διαδικασίες (ας μη σχολιάσω) πήγα στην αίθουσα συστολών. Σε λίγο ήρθε και ο Γιώργος με τη ρόμπα του χειρουργείου. Οι πόνοι είχαν αρχίσει και γίνονταν πολλοί δυνατοί. Ο γιατρός μου έκανε ρήξη ωοθυλακίου και οι πόνοι φτάσανε στο αποκορύφωμα, και κάθε 3-4 λεπτά υπέφερα. Τους ζήτησα να κλείσουν πόρτες και φώτα για να μπορέσω να νιώσω μόνη μου. Όταν ένιωθα συστολή έκλεινα τα μάτια μου και έφερνα στο μυαλό μου το μωρό ότι κατεβαίνει και ότι κάθε πόνος με φέρνει πιο κοντά στην στιγμή που τόσο περίμενα, 9 μήνες τώρα. Αυτό με βοήθησε πολύ να αυτοσυγκεντρώνομαι και να μην πονάω τόσο. Η μαία με είχε βάλει στο πλάι και είχα βγάλει τη ζώνη που ακούς την καρδιά του μωρού και κάθε τόσο έμπαιναν στο δωμάτιο γιατί δεν ακούγαν το μωρό. Η μαία μου κράταγε με το χέρι της τον αισθητήρα αυτόν και μπορούσα λίγο να γυρνάω άνετα χωρίς τη ζώνη, και χωρίς να πρέπει να είμαι ανάσκελα συνέχεια…. Επίσης μου είχε πει αν θέλω να σηκώνομαι να κάνω βόλτες, να κάθομαι στην τουαλέττα που πολύ με ανακούφιζε.. αλλα από ενα σημείο και μετά δεν πορούσα να πολυκουνιέμαι και είχα κάτσει στο κρεβάτι στο πλάι

 

Σε κάποια στιγμή οι πόνοι έγιναν ανυπόφοροι στη μέση-πλάτη…, ο άντρας μου έπιανε το χέρι και μου έδινε κουράγιο.. σε πολύ λίγο χρόνο μου είπε ο γιατρός ότι η διαστολή είναι πλήρης και μέσα σε μία ώρα έχουμε γεννήσει. Οι πόνοι πολύ έντονοι αλλά και η ανυπομονησία ακόμα μεγαλύτερη! Το μωράκι είχε φτάσει πολύ χαμηλά και έπρεπε να σπρώχνω, μου δείξαν πώς και όλοι μαζί με ενθάρρυναν, ο Γιώργος πάρα πολύ.

 

Με μετέφεραν σε μία άλλη αίθουσα και εκεί μετά από περίπου ένα τέταρτο (εγώ νόμιζα ότι ήμουν εκεί 1 βδομάδα) άκουσα ένα νιαούρισμα πολύ κοριτσίστικο και παραπονιάρικο και μας δείξαν το μωράκι μας. Ο Γιώργος με είχε πάρει αγκαλιά και κλαίγαμε. Μετά την πήραν να την καθαρίσουν, εμείς δεν την αφήναμε από τα μάτια μας και μας τη φέρανε πλυμένη. Ένιωθα ότι είχα όλο το χρυσάφι του κόσμου στα χέρια μου. Εκείνη την ώρα μου κάνανε τα ράμματα και πόναγα λιγάκι. Παραπονέθηκα στη μαία αλλά μου είπε «κρίμα δεν είναι να σου κάνω τώρα αναισθησία για 2 ράμματα?» δεν ήταν 2 αλλά δεν με πείραζε.. αφού ολοκληρώθηκε αυτή η διαδικασία, με βγάλανε να δω τους γονείς μου, τη γιαγιά μου και την κολλητή μου που περίμεναν απέξω.

 

Συγκινήθηκα πολύ που τους είδα. Το μωρό το είχαν δει και μου είπαν και εκείνοι αυτό που είχα δει και από μόνη μου ότι είναι το πιο όμορφο του κόσμου! Μετά η μαία είπε αν θέλω να θηλάσω το μωρό και ξαναπήγαμε οι 3 μας στο δωμάτιο ωδινών. Η μπέμπα είχε ανοίξει τα μάτια της και κοίταγε και της συστηθήκαμε με το Γιώργο. Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν η οικογένεια μας μαζί. Ήρθε και η μαία για να μου δείξει πώς να τη θηλάσω και προσπαθήσαμε λιγάκι, όχι με μεγάλη επιτυχία. Στην ανάνηψη δεν έκατσα καθόλου και με πήγαν στο δωμάτιο.

 

Το μωρό μου το έφερναν πολύ συχνά γιατί είχα ζητήσει αποκλειστικά μητρικό θηλασμό. Υπήρχαν μέρες (νύχτες πιο πολύ) που μου την έφερναν κάθε ώρα… παρά την κούραση χαιρόμουν πολύ να τη βλέπω και να την κάνω να μην κλαίει. Τώρα έχω πάρει το «κολάι». Είναι πολύ ήσυχη και τρώει αρκετά καλά. Της έχω πει για όλους και σχεδόν όλα όσα ξέρω. Τα πιο πολλά τα έχω κάνει και τραγούδι, άλλα παραμύθι..! είναι πολύ ωραία να έχεις μωρό

Μπέμπα μου, μου έδωσες να καταλάβω τι σημαίνει ευτυχία και ότι σε ένα σου βλέμμα όλα τα άλλα είναι μηδαμινά. Σε ευχαριστούμε για τα πρωτόγνωρα αυτά μοναδικά συναισθήματα. Θα σε φροντίζουμε και θα σε αγαπάμε για όλη μας τη ζωή

[administrator]

Ιστορία της

BIKY

Ο πρώτος μου γιός γεννήθηκε με τεχνιτό τοκετό. Ήθελα ο δεύτερος να είναι φυσιολογικός. Να δω πως είναι να σπάνε τα νερά και να τρέχει το έτερο ήμισύ στην Κηφησίας να προλάβει και εγώ να λέω πιο γρήγορα-πιο γρήγορα....

Η εγκυμοσύνη μου ήταν δύσκολη, στην αρχή είχα αποκόλληση, κρεββατώθηκα. Μετά με πιάσανε φαγούρες ύστερα καούρες΄, πρήζονταν τα πόδια μου...Λένε οτι η 2η εγκυμοσύνη είναι πιο εύκολη. Καμία σχέση. Στην πρώτη δεν έχεις ιδέα περί τίνος πρόκειτε, ενώ όταν το έχεις ήδη ζήσει και ξέρεις τι να περιμένεις τους κινδύνους κ.λ.π. έχεις πιο πολύ άνχος. Εγώ ειδικά επειδή ο πρώτος μου γιός κατά την γέννα είχε 2πλη περιτύλιξη του ομφάλιου λώρου, έβγαινε ανάποδα και τελικά τον έβγαλε ο γιατρός με βεντούζα, φοβόμουν πολύ για την 2η γέννα.

Στο τελευταίο ραντεβού μου είπε ο γιατρός πως έπρεπε να πάω για τεχνικό γιατί αν και ήμουν στην 38 εβδ. το μωρό ήταν ήδη 3750 και ο πλακούντας grade2-3. Έτσι δεν τον γλίτωσα τον τεχνιτό για ακόμα μια φορά...

Ξεκίνησε λοιπόν η όλη διαδικασία και ο τράχηλος καμία ανταπόκριση, μου σπάσαν τα νερά τεχνιτά, πέρασαν 7 ώρες και δεν έλεγε να βγεί. Τελικά για να μην τα πολυλογώ και ανχώνω τις εγκυούλες μας και αυτός είχε περιτύλιξη του ομφάλιου λώρου και αυτός βγήκε με βεντούζα!

Σημασία έχει, οτι πήγαν όλα καλά. Τώρα, είμαι σπίτι με έναν μπέμπαρο γαλανομάτη, που γεννήθηκε 3.900 και ήδη είναι 5.650! Μου χουν πέσει τα χέρια...

Και όσο κι αν ταλαιπωρούμε γιατί έχουμε πολλούς κολικούς και έχω και την φροντίδα του μεγαλύτερου παιδιού, και βοήθεια από πουθενά, τίποτα δεν συγκρίνεται με το να κρατάς αγκαλιά τα μωρά σου. Θα ξαναζούσα τις ίδιες δυσκολίες και περισσότερες όχι μια αλλά και 1000 φορές αν χρειαζόταν για να έχω την εμπειρία της μητρότητας. Εμείς οι γυναίκες είμαστε πολύ τυχερές γι΄αυτό το προνόμιο που έχουμε.

 

Δημοσιευμένη εδώ: http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=889

[administrator]

Ιστορία της

mimika

Τριτη βραδυ 17/7 αργα....

Παμε για το καθιερωμενο μας περπατημα επι της παραλιακης με τον καλο μου. Για πρωτη φορα δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου ενιωθα παρα πολυ κουρασμενη. Γυρναμε στο σπιτι και εχω κατι περιεργα πονακια αλλα δεν δινω σημασια μιας και ημουν σιγουρη οτι θα γεννοθυσα το Σαββατο αφου ο μικρος μου ειναι αρκετα ψηλα ακομα στην κοιλια μου.

 

Τεταρτη 18/7 7.00 π.μ.

Ξυπναω απο τα πονακια μου και απο το αγχος που ολη νυχτα δεν εχω ακουσει τον πριγκιπα μου. Κανω τσισα και συνεχιζω να ποναω. Μετα απο λιγο ξυπναει ο καλος μου να ετοιμαστει για την δουλεια και ενω ξαναπαω για τσισα βλεπω πολυ βλεννα μαζεμενη με λιγο αιματακι. "Εχει γουστο" σκεφτομαι και κοιταζω το πλυντηριο που ηταν γεματο ρουχα και επρεπε να απλωθουν! (Εννοια που την ειχα!)

Περνω τον γιατρο μου τηλεφωνο και μου λεει "ετοιμασου σιγα σιγα ο γιος ερχεται...! Παλι καλα που δεν ειχε φυγει ο καλος μου για δουλεια!

 

Ψυχραιμοτατη εγω βαζω το πληντυριο των πιατων να δουλευει, μαζευω δυο τελευταια πραγματακια στην βαλιτσουλα μου, ενεργηθηκα μονη μου και εκανα το ντουζακι μου. Ετοιμη και καθαρουλα ξεκιναμε για το μαιευτηριο. Εν τω μεταξυ οι πονοι εχουν αρχισει να γινονται αφορητοι.... Στο δρομο εχει πολυ κινηση και οι πονοι δυναμωνουν παρα πολυ γρηγορα και ερχονται καθε δυο λεπτα. Με πολλες κορνες και ελιγμους φτανουμε στο Μητερα μεσα σε 20 περιπου λεπτα απο Φαληρο μεσω του κεντρου!!!

 

Με παραλαμβανουν και εχω ηδη διαστολη 4 μονο να με ξυρισουν προλαβαν και ερχεται ο γλυκος μου ο γιατρος και παμε στην αιθουσα ωδινων. Περιμενουμε τις εξετασεις για να κανω επισκληριδιο και οι πονοι ειναι αφορητοι κυριολεκτικα. Ο μοναδικος μου συζυγος ειναι μονιμα στο πλαι μου και μου κραταει το χερι σφιχτα.

 

Κανουμε επισκληριδιο και ηταν τελεια μονο μια πιεση ενιωθα απο τον μικρο που προσπαθουσε να κατεβει. Σε μιση ωρα ομως ξαναρχιζουν πονοι και ο πριγκιπας μου χανει για λιγο παλμους....

Ο γιατρος μου με κραταει λιγο ακομα μιας και ηθελα να παω με Φ.Τ. αλλα οταν μου εσπασε τα νερα τον χανουμε ολο και πιο συχνα.

"Δυστυχως παμε με καισαρικη" μου λεει και μου κανει δευτερη δοση επισκληριδιο και εμενα το μονο που με νοιαζει ειναι να ειναι καλα το παιδι μου!

 

Σε χρονο dt με ετοιμαζουν για το χειρουργιο. Με φιλαει ο καλος μου και ξερω οτι ολα θα πανε τελεια. Βγαινει εξω αλλα εμενα μου λειπει τρομερα. Ηθελα να συνεχεισει να μου κραταει το χερι αλλα δυστυχως δεν γινοταν....

Σε λιγο μου κανουν και τριτη δοση επισκληριδιο και νιωθω τον γιατρο μου να με πιεζει πολυ στην κοιλια κι ενας κυριος πανω απο το κεφαλι μου μου δινει κουραγιο και μου λεει τι ακριβως θα συμβει.

Ξαφνικα νιωθω ενα τρομερο ζουληγμα και ακουω ενα κλαματακι! Γυρναω το κεφαλι μου και βλεπω ενα πλασματακι να το καθαριζουν και να μου το φερνουν στον ωμο μου. Προσπαθει να με κοιταξει αλλα το τυφλωνουν τα φωτα του χειρουργειου... Τον παρατηρω και νομιζω οτι βλεπω το πιο ομορφο πλασμα του συμπαντος! Ενα πλασματακι με πολυ μαλλι καρφακι, τρελλο σαγονακι και χειλακια ζουμερα!

 

Δυστυχως μου τον πηραν γρηγορα ( ) ο γιατρος μου με ραβει κι εγω νιωθω να νυσταζω... Του λεω να τελειωνει θελω να παω στο μωρο μου.... Καθομαι μιαμιση ωρα στην ανανηψη και μολις με ανεβαζουν στο δωματιο μετα απο λιγο μου τον φερνουν.

Ανοιγει τα ματια του και με κοιταει αλλα δυστυχως λογω της επισκληριδιου εχω αναγουλες και μου τον πηραν παλι.

Οταν τον ξαναπηρα στην αγκαλια μου ενιωσα τοσο γεματη και τετοια συναισθηματα που δεν ηξερα ποτε οτι υπηρχαν ποτε!

 

Τοσες μερες στο μαιευτηριο ηταν το πιο ησυχο μωρακι με το μαλλι παντα χτενισμενο προς τα πανω! Κοινωνικοτατος και ησυχος παρατηρουσε τα παντα και εκανε δημοσιες σχεσεις με ολους και κυριως με ολες!!!

 

Θελω να ευχαριστησω ολοψυχα τον Γιωργο τον γιατρο μου που προλαβε τα χειροτερα και μου εδωσε την μεγαλυτερη χαρα στη ζωη μου, ολες τις κοπελες στο Μητερα που ηταν ευγενεστατες και πολυ εξυπηρετικες σε ολα τους και κυριως τον αντρα μου τον Μανο που ηταν σε ολα διπλα μου και μαζι αποκτησαμε εναν πανεμορφο αγγελο!

 

 

 

Ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου κι ολες εσας που σας ενιωθα κοντα μου κατα την εγκυμοσυνη μου και μου σταθηκατε με τις συμβουλες σας! Να ειστε ολες παντα καλα και να χαιρεστε τις οικογενειες σας!

 

Δημοσιευμένη εδώ: http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=900

[ΧΑΡΙΣ]

...στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, με τη σκέψη μόνο του τοκετού έβαζα τα κλάμματα...ποτέ δεν ήμουν φοβιτσιάρα, κι όμως η λέξη "τοκετός" με γέμιζε πανικό...

Λοιπόν...Ιούνιος 2005...ζέστη και κάνω τον καθιερωμένο ημερήσιο περίπατο των 5 χλμ αφού ο γιατρός μου επέμενε να περπατώ για να διατηρήσω καλή φυσική κατάσταση (είχε δίκιο, παρεπιπτόντως!). Απο το πρωί έχω την αίσθηση της...χμμ, πώς να το πω κομψά...-υγρασίας ας πούμε...τελικά το απογευματάκι περνάω απο το γιατρό και διαπιστώνουμε μερική ρήξη, σε απλά ελληνικά "έχουν σπάσει τα νερά" αλλά με μια μικρή οπή που δημιουργεί σταδιακή και πολύ αργή απώλεια αμνιακού υγρού. Δυο επιλόγές...περιμένουμε 2-3 ημέρες τον επερχόμενο τοκρτό ή επισπεύδουμε με ολική ρήξη στο μαιευτήριο για να αποφευχθεί ο -μικρός- κίνδυνος μόλυνσης...επιλέγω το δεύτερο. Το επόμενο πρωί, 08.30 είμαστε στην πόρτα του ΜΗΤΕΡΑ, υποτίθεται εγώ νηστική αλλά τον καφέ μου τον ήπια. Μέσα με περίμενε η μαία μου με την οποία είχα κάνει ανώδυνο και προετοιμασία, με είχε ξεναγήσει στο χώρο του μαιευτηρίου και ήξερα ακριβώς τα κατατόπια, έτσι μπήκα σε ένα χώρο σχετικά γνωστό.

Μετά τις εργασίες...καλλωπισμού απο την Προισταμένη, μεταφέρθηκα σε δωμάτιο οδυνών...η ώρα 09.30, χαλαρά, ο άντρας μου μαζί μου ντυμένος σαν τον Κλούνευ στο ER(!) και αφού η Μαίρη (μαία) με κατσάδιασε που δεν καθόμουν να μου βάλει τον ορό, τσουπ και ο γιατρούλης μου.

Μπαίνει το ειδικό φάρμακο, ξεκινάμε με πολύ μικρή δόση και λίγο αργότερα έχω τα πρώτα σημάδια, σα πονάκια περιόδου ενοχλητικά αλλά όχι σπουδαία....11.30 σπάμε τα νερά...μέχρι τότε κάθομαι άνετα, κάνω τις αναπνοές μου, κουτσομπολεύω με τον άντρα μου και επισκέπτομαι το μπάνιο παρέα με τον ορό μου, πολύ πλάκα δε χωράμε και οι δύο!!!

Όταν έσπασαν τα νερά είχα ήδη διαστολή 3...σύντομα έφτασα στο 5 και στο 7 οι πόνοι ήταν πια έντονοι και συνεχείς..."με δουλεύεις, λέω στο γιατρό, που είναι η ανάπυλα ενδιάμεσα;;;;...διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι δεν έχω καθόλου διάλλειμμα ανάμεσα στις ωδίνες λόγω υπεραιευαισθησίας στο φάρμακο του ορού, και το κόβουμε τελείως....ο αναισθησιολόγος προτείνει επισκληρίδιο γιατί ήδη έχω ταλαιπωρηθεί, ο γιατρός μου και εγώ αρνούμαστε...κάνω τις αναπνοές μου, συγκεντρώνομαι στο στόχο...δε ξέρω για τις άλλες μανούλες αλλά το πιο δύσκολο ήταν οι εξωθήσεις...ο μικρός ήταν ψηλά, δεν είχε εμπεδώσει θέση και μα τω Θεώ ξεθεωθήκαμε μέχρι να φανεί κεφάλι....θυμάμαι χαρακτηριστικά τον γιατρό μου μούσκεμα στον ιδρώτα να μου λέει να σπρώξω, τη Μαίρη να μου κρατά το χέρι και να δίνει οδηγίες για τις αναπνοές μου και εγώ σκεφτόμουν ότι πάει δεν θα τα καταφέρω...ευτυχώς η φύση είναι σοφή, λίγο πρίν αισθανθώ τελείως ανήμπορη, φάνηκε κεφάλι...."ώπα, σταμάτα το σπρώξιμο..." είπε ο γιατρός, μεταφερθήκαμε κρεββάτι-μαμά-κεφάλι-καταγοητευμένος μπαμπάς στο χειρουργείο, τρείς εξωθήσεις ακόμα και ένας απίστευτος φωνακλάς, κάτασπρός και στραβομουτσουνιασμένος που τον ενοχλήσαμε, προσγειώθηκε στο στήθος μου απο όπου θήλασε πρίν ακόμα κόψουμε τον λώρο! Ώρα 13.30! Χρειάστηκα 2 ράμματα τα οποία έγιναν με τοπική αναισθησία και υποτίθεται ότι μετά έπρεπε να μείνω 3 ώρες στην ανάνηψη, αλλά εγώ δεν πονούσα, απείλησα ότι θα βγάλω μόνη μου τον ορό και θα πάω στην καφετέρια να φάω, και έτσι με την γκρίνια, 1 ώρα και κάτι μετά τον τοκετό ήμουν στο δωμάτιο μου, παρέα με τον μπέμπη και τον εντελώς πια γοητευμένο μπαμπά μας.

Πρέπει να σας πω, ότι βιώσα την πιο περήφανη στιγμή της ζωής μου όταν με το κρεββάτι και το μωρό στην αγκαλιά μας πήγαν στο χώρο όπου φωνάζουν τους συγγενείς να δουν μαμά και μωρό....το κρυφό δάκρυ στα μάτια του πατέρα μου είναι απο τα ακριβότερα δώρα που έχω πάρει ποτέ...

 

Καρμπόν ήταν και ο δεύτερος τοκετός μου, πάλι με μερική ρήξη, πάλι με προγραμματισμένη εισαγωγή αλλά αυτή τη φορά δε δέχτηκα να μου βάλουν καθόλου φάρμακο και ο γιατρός μου το σεβάστηκε απόλυτα, κάναμε ρήξη και χωρίς τεχνητούς πόνους γέννησα 2 ώρες μετά....ομολογώ ότι οι ωδύνες ήταν πιο ενοχλητικές την δεύτερη φορά μολονότι είχα την εμπειρία του τοκετού, ίσως επειδή ο μπεμπης ήταν και λίγο πιο βαρύς, 4.050 κιλά....αυτή τη φορά τα ράμματα ήταν περισσότερα και πήρα "μέθη" για την ραφή, κατά τη διάρκεια της οποίας όπως μου έλεγαν μετά έλεγα ότι έχω αργήσει και αφού τελειώσαμε να με αφήσουν να σηκωθώ να πάω στη δουλειά!!!!

Εν κατακλείδι....δεν είναι σα να πηγαίνουμε και για καφέ αλλά αν δεν υπάρχει σοβαρό ιατρικό πρόβλημα, ο τοκετός είναι μια ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ διαδικασία στην οποία το σώμα είναι προορισμένο να ανταπεξέλθει. Απόδειξη ότι μια ώρα μετά θα θέλετε να φάτε, να πιείτε και να σουλατσάρετε στους διαδρόμους για να κόψετε κίνηση στο μαιευτήριο!

Εγώ πάντως, λέω να το ξανακάνω...!