Η οικογένειά μου και ο δύσκολος πατέρας με άνοια και καρκίνο.

[Μάρμελ]

Καλημέρα σας,

Αποφάσισα να σας γράψω, μήπως κάποιος διαβάσει και μπορέσει να με βοηθήσει.
Είμαι 24 χρόνια με τον άντρα μου και έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 7 μισή χρονών.
Εδώ και δύο χρόνια, έχω φέρει στο σπίτι μας και φροντίζω τον 78χρονο πατέρα μου.
Για να σας κάνω μια σύντομη εισαγωγή,  ο πατέρας μου πότε,  δεν δέχτηκε τον σύζυγό μου και πάντα μας δημιουργούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο πατέρας μου τον Δεκέμβριο του 2020 διαγνώστηκε με επιθετικής μορφής κακοήθης σαρκώμα στο αριστερό μέρος κοντά στον οισοφάγο. Κολλάει covid 19, στο νοσοκομείο,  όπου και εγχειρίστηκε με covid-αφού το φρόντισε ο σύζυγός μου- και εκ τότε, ως εκ θαύματος επιβιώνει και ζει σε σταθερή πλέον κατάσταση.
Σε αυτήν την στάσιμη κατάσταση βοήθαει, η κάθε 15 μέρες χημειοθεραπεία που κάνει μέχρι και σήμερα. 
Ο πατέρας μου παίρνει 350 σύνταξη και δίνω και εγώ ως άγαμη θυγατέρα σε αυτόν αλλά 350 ευρώ (εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πέθανε η μητέρα μου), για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Και τα 700 ευρώ πάνε στις χημειοθεραπείες που κάνει.
Εγώ πλέον δεν αντέχω άλλο, ούτε ψυχικά αλλά και σωματικά να ανταπεξέλθω.
Δεν έχω βοήθεια από κανέναν συγγενή. Ο αδερφός μου, έκοψε κάθε επαφή μαζί του και μαζί μου, από τότε που αρρώστησε ο πατέρας μου.Αυτο έγινε όταν μια μέρα έμεινε μόνος στο σπίτι μας, να τον προσέχει και μας έκλεψε τα τελευταία μας λεφτά, όπου και φυλάγαμε να ανοίξουμε μια επιχείρηση.
Από τότε ζω μια κόλαση!!
Ο πατέρας μου έπαθε κατάθλιψη, καθώς, επίσης προχώρησε κατά πολύ και η άνοια που είχε.Εγώ παραλίγο να χωρίσω με τον άντρα μου, και οι καβγάδες και τα προβλήματα πάνε και έρχονται.
Όπως είπα και προηγουμένως, έχω και ένα παιδάκι 7 μισή χρονών και δεν θέλω πια να βλέπει τα όσα γίνονται , γιατί υποφέρει και αυτό.
Θέλω πολύ να ηρεμήσω την κατάσταση. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να μην επιβαρύνω τον άντρα μου και το παιδί μου, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Και συν της άλλης, πρέπει να αρχίσω και να δουλεύω.
Έχω ψάξει διάφορα κέντρα ανακουφιστικής φροντίδας και κάποιους οίκους ευγηρίας, δεν γίνεται τίποτα όμως. Είτε μου ζητάνε πολλά λεφτά, είτε την υπογραφή του πατέρα μου, όπου αυτός δεν μένει λεπτό χωρίς εμένα.
Αν πήγαινε σε κάποιο οίκο ευγηρίας και εκείνος στην πορεία θα ήταν πιο ευτυχισμένος, καθώς θα τον επισκέπτομουν συχνά και θα έχει κάτι να περιμένει πλέον με χαρά. Τη χαρά που δεν έχει ποτέ.
Γιατί τελευταία έχω αρχίσει και χάνω και εγώ την ψυχραιμία μου και δεν τον βοηθάω ούτε εκείνον, αλλά κάνω και κακό στην οικογένειά μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία  λύση στο πρόβλημα μου !
Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μου πει κάτι, δεν έχω γνώση που πρέπει να απευθυνθώ και τι άλλο να κάνω και βρίσκομαι σε απόλυτο αδιέξοδο.
Συγνώμη αν αυτά που γράφω ακούγονται υπερβολικά και ίσως και σκληρά,  είναι όμως η δική μου καθημερινότητα.

[λουκουμαδάκι]

On 14/2/2022 at 11:03 ΠΜ, Μάρμελ είπε:

Καλημέρα σας,

Αποφάσισα να σας γράψω, μήπως κάποιος διαβάσει και μπορέσει να με βοηθήσει.
Είμαι 24 χρόνια με τον άντρα μου και έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 7 μισή χρονών.
Εδώ και δύο χρόνια, έχω φέρει στο σπίτι μας και φροντίζω τον 78χρονο πατέρα μου.
Για να σας κάνω μια σύντομη εισαγωγή,  ο πατέρας μου πότε,  δεν δέχτηκε τον σύζυγό μου και πάντα μας δημιουργούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο πατέρας μου τον Δεκέμβριο του 2020 διαγνώστηκε με επιθετικής μορφής κακοήθης σαρκώμα στο αριστερό μέρος κοντά στον οισοφάγο. Κολλάει covid 19, στο νοσοκομείο,  όπου και εγχειρίστηκε με covid-αφού το φρόντισε ο σύζυγός μου- και εκ τότε, ως εκ θαύματος επιβιώνει και ζει σε σταθερή πλέον κατάσταση.
Σε αυτήν την στάσιμη κατάσταση βοήθαει, η κάθε 15 μέρες χημειοθεραπεία που κάνει μέχρι και σήμερα. 
Ο πατέρας μου παίρνει 350 σύνταξη και δίνω και εγώ ως άγαμη θυγατέρα σε αυτόν αλλά 350 ευρώ (εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πέθανε η μητέρα μου), για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Και τα 700 ευρώ πάνε στις χημειοθεραπείες που κάνει.
Εγώ πλέον δεν αντέχω άλλο, ούτε ψυχικά αλλά και σωματικά να ανταπεξέλθω.
Δεν έχω βοήθεια από κανέναν συγγενή. Ο αδερφός μου, έκοψε κάθε επαφή μαζί του και μαζί μου, από τότε που αρρώστησε ο πατέρας μου.Αυτο έγινε όταν μια μέρα έμεινε μόνος στο σπίτι μας, να τον προσέχει και μας έκλεψε τα τελευταία μας λεφτά, όπου και φυλάγαμε να ανοίξουμε μια επιχείρηση.
Από τότε ζω μια κόλαση!!
Ο πατέρας μου έπαθε κατάθλιψη, καθώς, επίσης προχώρησε κατά πολύ και η άνοια που είχε.Εγώ παραλίγο να χωρίσω με τον άντρα μου, και οι καβγάδες και τα προβλήματα πάνε και έρχονται.
Όπως είπα και προηγουμένως, έχω και ένα παιδάκι 7 μισή χρονών και δεν θέλω πια να βλέπει τα όσα γίνονται , γιατί υποφέρει και αυτό.
Θέλω πολύ να ηρεμήσω την κατάσταση. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να μην επιβαρύνω τον άντρα μου και το παιδί μου, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Και συν της άλλης, πρέπει να αρχίσω και να δουλεύω.
Έχω ψάξει διάφορα κέντρα ανακουφιστικής φροντίδας και κάποιους οίκους ευγηρίας, δεν γίνεται τίποτα όμως. Είτε μου ζητάνε πολλά λεφτά, είτε την υπογραφή του πατέρα μου, όπου αυτός δεν μένει λεπτό χωρίς εμένα.
Αν πήγαινε σε κάποιο οίκο ευγηρίας και εκείνος στην πορεία θα ήταν πιο ευτυχισμένος, καθώς θα τον επισκέπτομουν συχνά και θα έχει κάτι να περιμένει πλέον με χαρά. Τη χαρά που δεν έχει ποτέ.
Γιατί τελευταία έχω αρχίσει και χάνω και εγώ την ψυχραιμία μου και δεν τον βοηθάω ούτε εκείνον, αλλά κάνω και κακό στην οικογένειά μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία  λύση στο πρόβλημα μου !
Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μου πει κάτι, δεν έχω γνώση που πρέπει να απευθυνθώ και τι άλλο να κάνω και βρίσκομαι σε απόλυτο αδιέξοδο.
Συγνώμη αν αυτά που γράφω ακούγονται υπερβολικά και ίσως και σκληρά,  είναι όμως η δική μου καθημερινότητα.

Δύσκολες καταστάσεις κανένας δεν σε κρίνει για αυτά που αισθάνεσαι σχεδόν όλοι όσοι ήρθαμε αντιμέτωποι με τέτοιες δύσκολες ασθένειες καταλαβαίνουμε τι περνάς.  Στο σπίτι μπορεί να μένει μόνος; Έχεις δλδ κάποιες ώρες που μπορείς να αποφορτιστείς εκτός σπιτιού ή να τον αφήνετε σπίτι να κάνετε πράγματα σαν οικογένεια οι υπόλοιποι; Έχεις σκεφτεί ίσως μια γυναίκα είτε να σου κάνει δουλειές είτε να ασχοληθεί μαζί του ώστε ένα κομμάτι από εσένα να περάσει σε κάποιον άλλο για δύο τρεις φορές την εβδομάδα; Δυστυχώς στην Ελλάδα οι δομές για τους υπερήλικες είναι είτε πανάκριβες είτε χάλια γιατί κυριαρχεί το 'πατριωτικό οικογενειακό' του θα γίνει η κόρη συνήθως φροντιστής και νοσοκόμα και ψυχολόγος με το ζόρι να φροντίσει καταστάσεις που δεν φροντίζονται εις βάρος αρκετών χρόνων από τη ζωή της οπότε δομές για αξιοπρεπή διαβίωση δεν υπάρχουν αν δεν τις χρυσοπληρώσεις. Εσύ σε τι φάση είσαι; Μπορείς να τον χειριστείς; Τον βάζεις στη θέση του; 

[Μάρμελ]

On 14/2/2022 at 11:03 ΠΜ, Μάρμελ είπε:

Καλημέρα

Καλησπέρα,

επιτέλους νιώθω μια ανακούφιση που κάποιος καταλαβαίνει κ δίνει σημασία  στο πρόβλημα μου.Δυστυχως, αυτόν τον καιρό δεν είμαστε κ τόσο καλά οικονομικά για να μπορώ να φέρω κάποιον να με βοηθάει. Μένουμε στο ίδιο σπίτι ( του συζύγου μου), με την  διαφορά ότι εκείνος έχει το διαμέρισμα του στο ισόγειο κ εμείς είμαστε από πάνω.

Δεν ειναι εύκολο να χειριστείς ενα άτομο με άνοια,  συνέχεια ζητάει το γιό του, μιλάει άσχημα στον εγγονό του κάποιες φορές,  τον άντρα μου τον θεωρεί εχθρό του κ έχει φαντασιώσεις ότι προσπαθεί να του κάνει κακό,..γενικά είναι λίγο παρανοϊκή η κατάσταση. Εγώ κάνω την νοσοκόμα την ψυχολόγο, την μαγείρισσα,  την καθαριότητα, τους γιατρούς τα πάντα. 

Από την άλλη πρέπει να τρέχω το παιδί σε δραστηριότητες, να το διαβάζω, να παίζω κ να γελάω μαζί του όσο μπορώ. 

Με τον άντρα μου, ενώ αγαπιόμαστε δυστυχώς, έχουμε χαθεί.

Δεν μπορώ να πω ότι τα καταφέρνω υπάρχουν πολλές φορές που κατάρρεω κρυφά μόνη μου.

Πραγματικά, όμως, δεν βρίσκω λύση!

Ευχαριστώ  που μοιράστηκες τον χρόνο σου μαζί μου, μου έδωσες λίγο κουράγιο.

Μάλλον πρέπει έτσι να συνεχίσω.  

[Mamaloulou]

On 14/2/2022 at 11:03 ΠΜ, Μάρμελ είπε:

Καλημέρα σας,

Αποφάσισα να σας γράψω, μήπως κάποιος διαβάσει και μπορέσει να με βοηθήσει.
Είμαι 24 χρόνια με τον άντρα μου και έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 7 μισή χρονών.
Εδώ και δύο χρόνια, έχω φέρει στο σπίτι μας και φροντίζω τον 78χρονο πατέρα μου.
Για να σας κάνω μια σύντομη εισαγωγή,  ο πατέρας μου πότε,  δεν δέχτηκε τον σύζυγό μου και πάντα μας δημιουργούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο πατέρας μου τον Δεκέμβριο του 2020 διαγνώστηκε με επιθετικής μορφής κακοήθης σαρκώμα στο αριστερό μέρος κοντά στον οισοφάγο. Κολλάει covid 19, στο νοσοκομείο,  όπου και εγχειρίστηκε με covid-αφού το φρόντισε ο σύζυγός μου- και εκ τότε, ως εκ θαύματος επιβιώνει και ζει σε σταθερή πλέον κατάσταση.
Σε αυτήν την στάσιμη κατάσταση βοήθαει, η κάθε 15 μέρες χημειοθεραπεία που κάνει μέχρι και σήμερα. 
Ο πατέρας μου παίρνει 350 σύνταξη και δίνω και εγώ ως άγαμη θυγατέρα σε αυτόν αλλά 350 ευρώ (εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πέθανε η μητέρα μου), για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Και τα 700 ευρώ πάνε στις χημειοθεραπείες που κάνει.
Εγώ πλέον δεν αντέχω άλλο, ούτε ψυχικά αλλά και σωματικά να ανταπεξέλθω.
Δεν έχω βοήθεια από κανέναν συγγενή. Ο αδερφός μου, έκοψε κάθε επαφή μαζί του και μαζί μου, από τότε που αρρώστησε ο πατέρας μου.Αυτο έγινε όταν μια μέρα έμεινε μόνος στο σπίτι μας, να τον προσέχει και μας έκλεψε τα τελευταία μας λεφτά, όπου και φυλάγαμε να ανοίξουμε μια επιχείρηση.
Από τότε ζω μια κόλαση!!
Ο πατέρας μου έπαθε κατάθλιψη, καθώς, επίσης προχώρησε κατά πολύ και η άνοια που είχε.Εγώ παραλίγο να χωρίσω με τον άντρα μου, και οι καβγάδες και τα προβλήματα πάνε και έρχονται.
Όπως είπα και προηγουμένως, έχω και ένα παιδάκι 7 μισή χρονών και δεν θέλω πια να βλέπει τα όσα γίνονται , γιατί υποφέρει και αυτό.
Θέλω πολύ να ηρεμήσω την κατάσταση. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να μην επιβαρύνω τον άντρα μου και το παιδί μου, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Και συν της άλλης, πρέπει να αρχίσω και να δουλεύω.
Έχω ψάξει διάφορα κέντρα ανακουφιστικής φροντίδας και κάποιους οίκους ευγηρίας, δεν γίνεται τίποτα όμως. Είτε μου ζητάνε πολλά λεφτά, είτε την υπογραφή του πατέρα μου, όπου αυτός δεν μένει λεπτό χωρίς εμένα.
Αν πήγαινε σε κάποιο οίκο ευγηρίας και εκείνος στην πορεία θα ήταν πιο ευτυχισμένος, καθώς θα τον επισκέπτομουν συχνά και θα έχει κάτι να περιμένει πλέον με χαρά. Τη χαρά που δεν έχει ποτέ.
Γιατί τελευταία έχω αρχίσει και χάνω και εγώ την ψυχραιμία μου και δεν τον βοηθάω ούτε εκείνον, αλλά κάνω και κακό στην οικογένειά μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία  λύση στο πρόβλημα μου !
Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μου πει κάτι, δεν έχω γνώση που πρέπει να απευθυνθώ και τι άλλο να κάνω και βρίσκομαι σε απόλυτο αδιέξοδο.
Συγνώμη αν αυτά που γράφω ακούγονται υπερβολικά και ίσως και σκληρά,  είναι όμως η δική μου καθημερινότητα.

Κοντινός μου άνθρωπος ζει παρόμοια κατάσταση,οπότε μπορώ να σε καταλάβω ως ένα βαθμό διότι το ζω με έμμεσο τρόπο.Δυστηχως όταν έχεις άρρωστο άνθρωπο στο σπίτι είναι σίγουρο πως θα δημιουργηθούνε εντάσεις και καβγάδες με τον άντρα με τα παιδιά σου κτλ,γιατί ο άρρωστο θέλεις τη φροντίδα σου 100% ειδικά σε περιπτώσεις άνοιας που πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούμε να μείνουμε μόνοι ουτε για ένα τέταρτο.Οτι βρισκεσαι σε αδιεξοδο και εχεις κουραστει ειναι παρα πολυ φυσιολογικό.Οι λύσεις είναι πολύ περιορισμένες η θα τον βάλεις σε κάποιο ίδρυμα ή θα βάλεις κάποια γυναίκα να τον προσέχει,αν έχεις την οικονομική δυνατότητα συνέχεια αλλιώς για κάποιες ώρες την ημέρα να μπορείς να ηρεμήσεις.

[Μάρμελ]

On 14/2/2022 at 11:03 ΠΜ, Μάρμελ είπε:

Καλημέρα σας,

Αποφάσισα να σας γράψω, μήπως κάποιος διαβάσει και μπορέσει να με βοηθήσει.
Είμαι 24 χρόνια με τον άντρα μου και έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 7 μισή χρονών.
Εδώ και δύο χρόνια, έχω φέρει στο σπίτι μας και φροντίζω τον 78χρονο πατέρα μου.
Για να σας κάνω μια σύντομη εισαγωγή,  ο πατέρας μου πότε,  δεν δέχτηκε τον σύζυγό μου και πάντα μας δημιουργούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο πατέρας μου τον Δεκέμβριο του 2020 διαγνώστηκε με επιθετικής μορφής κακοήθης σαρκώμα στο αριστερό μέρος κοντά στον οισοφάγο. Κολλάει covid 19, στο νοσοκομείο,  όπου και εγχειρίστηκε με covid-αφού το φρόντισε ο σύζυγός μου- και εκ τότε, ως εκ θαύματος επιβιώνει και ζει σε σταθερή πλέον κατάσταση.
Σε αυτήν την στάσιμη κατάσταση βοήθαει, η κάθε 15 μέρες χημειοθεραπεία που κάνει μέχρι και σήμερα. 
Ο πατέρας μου παίρνει 350 σύνταξη και δίνω και εγώ ως άγαμη θυγατέρα σε αυτόν αλλά 350 ευρώ (εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πέθανε η μητέρα μου), για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Και τα 700 ευρώ πάνε στις χημειοθεραπείες που κάνει.
Εγώ πλέον δεν αντέχω άλλο, ούτε ψυχικά αλλά και σωματικά να ανταπεξέλθω.
Δεν έχω βοήθεια από κανέναν συγγενή. Ο αδερφός μου, έκοψε κάθε επαφή μαζί του και μαζί μου, από τότε που αρρώστησε ο πατέρας μου.Αυτο έγινε όταν μια μέρα έμεινε μόνος στο σπίτι μας, να τον προσέχει και μας έκλεψε τα τελευταία μας λεφτά, όπου και φυλάγαμε να ανοίξουμε μια επιχείρηση.
Από τότε ζω μια κόλαση!!
Ο πατέρας μου έπαθε κατάθλιψη, καθώς, επίσης προχώρησε κατά πολύ και η άνοια που είχε.Εγώ παραλίγο να χωρίσω με τον άντρα μου, και οι καβγάδες και τα προβλήματα πάνε και έρχονται.
Όπως είπα και προηγουμένως, έχω και ένα παιδάκι 7 μισή χρονών και δεν θέλω πια να βλέπει τα όσα γίνονται , γιατί υποφέρει και αυτό.
Θέλω πολύ να ηρεμήσω την κατάσταση. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να μην επιβαρύνω τον άντρα μου και το παιδί μου, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Και συν της άλλης, πρέπει να αρχίσω και να δουλεύω.
Έχω ψάξει διάφορα κέντρα ανακουφιστικής φροντίδας και κάποιους οίκους ευγηρίας, δεν γίνεται τίποτα όμως. Είτε μου ζητάνε πολλά λεφτά, είτε την υπογραφή του πατέρα μου, όπου αυτός δεν μένει λεπτό χωρίς εμένα.
Αν πήγαινε σε κάποιο οίκο ευγηρίας και εκείνος στην πορεία θα ήταν πιο ευτυχισμένος, καθώς θα τον επισκέπτομουν συχνά και θα έχει κάτι να περιμένει πλέον με χαρά. Τη χαρά που δεν έχει ποτέ.
Γιατί τελευταία έχω αρχίσει και χάνω και εγώ την ψυχραιμία μου και δεν τον βοηθάω ούτε εκείνον, αλλά κάνω και κακό στην οικογένειά μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία  λύση στο πρόβλημα μου !
Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μου πει κάτι, δεν έχω γνώση που πρέπει να απευθυνθώ και τι άλλο να κάνω και βρίσκομαι σε απόλυτο αδιέξοδο.
Συγνώμη αν αυτά που γράφω ακούγονται υπερβολικά και ίσως και σκληρά,  είναι όμως η δική μου καθημερινότητα.

Κ δεν φτάνει κ αυτό σήμερα ανακάλυψα  ότι κ ο άντρας μου έχει αρχίσει κ ψάχνεται κ με άλλες γυναίκες.!!!

Νομίζω δεν την παλεύω πια. Λύση μηδέν!

Εγκλωβισμένη κ προδομένη από όλους όσους πίστεψα. Δεν ξέρω πια τι μπορώ κ τι έχω δύναμη να κάνω. Δεν έχω κ πουθενά να πάω με έναν πατέρα σε αυτή την κατάσταση κ ένα παιδάκι κ χωρίς την δυνατότητα να μπορώ να δουλέψω. Ζω την απόλυτη φρίκη. Αναρωτιέμαι τι κακό έχω κάνει κ τα πληρώνω όλα αυτά. Έλεος!!!Αν υπάρχει Θεός,  έλεός!

[theodosiaaetou]

έχεις απευθυνθεί στην κοινωνική υπηρεσία του δήμου σου μηπως προτείνουν κάποια λύση ; μπορείς ίσως να ξεκινήσεις με ένα τηλέφωνο 

[annoulen]

On 14/2/2022 at 11:03 ΠΜ, Μάρμελ είπε:

Και τα 700 ευρώ πάνε στις χημειοθεραπείες που κάνει.

 

Γιατί? Ιδιωτικά τις κάνετε τις χημειοθεραπείες ? 

Δεν μπορείτε να τις κάνετε σε δημόσιο νοσοκομείο ? 

 

[kotsifikos]

12 hours ago, Μάρμελ said:

Κ δεν φτάνει κ αυτό σήμερα ανακάλυψα  ότι κ ο άντρας μου έχει αρχίσει κ ψάχνεται κ με άλλες γυναίκες.!!!

Νομίζω δεν την παλεύω πια. Λύση μηδέν!

Εγκλωβισμένη κ προδομένη από όλους όσους πίστεψα. Δεν ξέρω πια τι μπορώ κ τι έχω δύναμη να κάνω. Δεν έχω κ πουθενά να πάω με έναν πατέρα σε αυτή την κατάσταση κ ένα παιδάκι κ χωρίς την δυνατότητα να μπορώ να δουλέψω. Ζω την απόλυτη φρίκη. Αναρωτιέμαι τι κακό έχω κάνει κ τα πληρώνω όλα αυτά. Έλεος!!!Αν υπάρχει Θεός,  έλεός!

Σε πρώτη φάση θα σε συμβούλευα να φροντίσεις λίγο τον εαυτό σου, κυρίως ψυχικά. Για να μπορείς να φροντίσεις τους ανθρώπους σου πρέπει πρώτα να είσαι εσύ καλά.

Απευθύνσου σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας, αν δεν μπορείς οικονομικά υπάρχουν γραμμές στήριξής που μπορείς να καλέσεις.

Σίγουρα τα μέλη εδώ θα μπορούν να σε βοηθήσουν δίνοντας σου περισσότερα στοιχεία ώστε να σε καθοδηγήσουν.

Σκέψου το παιδί σου..εκείνο σε χρειάζεται περισσότερο από όλους, φρόντισε τον εαυτό σου για να έχει το παιδί σου μια μαμά που είναι καλά.

[Μάρμελ]

1 ώρα πρίν, annoulen είπε:

 

Γιατί? Ιδιωτικά τις κάνετε τις χημειοθεραπείες ? 

Δεν μπορείτε να τις κάνετε σε δημόσιο νοσοκομείο ? 

 

Ο πατέρας μετά την αφαίρεση σαρκώματος ήταν σε πολλή κακή κατάσταση. Ήταν να κάνει κ 2ο χειρουργείο, αλλά μας είπαν πως είναι ανεγχειρητος!

Τον γιατρό αυτό μας τον σύστησε ο χειρουργός του κ μπορώ να πω ότι με διάφορες θεραπείες που δοκίμασε τον έφερε σε μια σταθερή κατάσταση.

Δεν μπορώ να τον αλλάξω, δεν ξέρω κ φοβάμαι. Δεν είναι κ εύκολος στην μετακίνηση,  διότι λόγω άνοιας έχει τρομερές φοβίες δεν περπατάει με καμία ευκολία,  είναι αρκετά εξασθενημένος.

Γι' αυτό κ ήθελα να πάει κάπου , να τον βοηθήσουν , να έχει κάτι να περιμένει κ να προσπαθήσει να συνελεύθει λιγάκι. 

Κ ναι, 700 ευρώ πάνε σε εισαγωγή μερικών ωρών στην κλινική που πάει, στον ιατρό κ στις θεραπείες ανά 15 μέρες. Κ χαλάλι του θα τα έδιναν κ σε ένα ειδικό μέρος αρκεί να μπορούσε να τα έχει όλα !

 

 

[Μάρμελ]

1 ώρα πρίν, kotsifikos είπε:

Σε πρώτη φάση θα σε συμβούλευα να φροντίσεις λίγο τον εαυτό σου, κυρίως ψυχικά. Για να μπορείς να φροντίσεις τους ανθρώπους σου πρέπει πρώτα να είσαι εσύ καλά.

Απευθύνσου σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας, αν δεν μπορείς οικονομικά υπάρχουν γραμμές στήριξής που μπορείς να καλέσεις.

Σίγουρα τα μέλη εδώ θα μπορούν να σε βοηθήσουν δίνοντας σου περισσότερα στοιχεία ώστε να σε καθοδηγήσουν.

Σκέψου το παιδί σου..εκείνο σε χρειάζεται περισσότερο από όλους, φρόντισε τον εαυτό σου για να έχει το παιδί σου μια μαμά που είναι καλά.

 

1 ώρα πρίν, kotsifikos είπε:

Σε πρώτη φάση θα σε συμβούλευα να φροντίσεις λίγο τον εαυτό σου, κυρίως ψυχικά. Για να μπορείς να φροντίσεις τους ανθρώπους σου πρέπει πρώτα να είσαι εσύ καλά.

Απευθύνσου σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας, αν δεν μπορείς οικονομικά υπάρχουν γραμμές στήριξής που μπορείς να καλέσεις.

Σίγουρα τα μέλη εδώ θα μπορούν να σε βοηθήσουν δίνοντας σου περισσότερα στοιχεία ώστε να σε καθοδηγήσουν.

Σκέψου το παιδί σου..εκείνο σε χρειάζεται περισσότερο από όλους, φρόντισε τον εαυτό σου για να έχει το παιδί σου μια μαμά που είναι καλά.

Αγαπητέ kotsifiko, προσπαθώ πολύ για το παιδί μου.Τα κάνω όλα μόνη μου γι' αυτό. 

Αλλά, ίσως έχεις δίκιο! Δεν έχω μιλήσει ποτέ με κάποιον ειδικό. 

[annoulen]

17 ώρες πρίν, Μάρμελ είπε:

...... Κ χαλάλι του .....

 

 

Χαλάλι όπως το λες. 

Κατάλαβα. 

Να μείνετε εκεί που ξεκινήσατε και έχει κάποιο αποτέλεσμα, εννοείται. ούτε κ εγώ θα άλλαζα στην περίπτωσή σας. 

Καλή δύναμη. 

[Μάρμελ]

Σε ευχαριστώ, βλέπεις είναι λίγο δύσκολο!

Δεν μπορεί τις πολλές μετακινήσεις.  είναι,  ναι μεν αυτοεξυπειρετούμενος, αλλά κουράζεται αμέσως. Και μονίμως φοβάται να είναι μόνος.

Οπότε  που μπορώ εγώ ανά 15 μέρες να τον πηγαίνω σε δημόσιο νοσοκομείο κ να περίμενει.

Μακάρι, να υπήρχε ένα ίδρυμα για τέτοιες περιπτώσεις με έμπειρους γιατρούς να μένει κ να τον βοηθούν σε όλα κ ψυχολογικά κ σωματικά κ να αναλαμβάνουν κ χημειοθεραπείες. Κ ας ήταν μετά πληρωμής. 

[vtgian]

@Μάρμελ λόγω της χαμηλής σύνταξης του και αφού εσύ είσαι άνεργη, ο πατέρας σου λογικά δικαιούται στήριξη από το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι".

Το έχεις ερευνήσει;

Τουλάχιστον να εξασφαλίσεις ότι θα έχεις κάποιο χρόνο ελεύθερο να τον αφιερώσεις σε εσένα, το παιδί σου και τον σύζυγο, χωρίς οικονομική επιβάρυνση, συν να διευκολυνθείς σε κάποια θέματα φροντίδας που έχεις τώρα αποκλειστικά πάνω σου.

[tzenaki1982]

On 14/2/2022 at 11:03 ΠΜ, Μάρμελ είπε:

Καλημέρα σας,

Αποφάσισα να σας γράψω, μήπως κάποιος διαβάσει και μπορέσει να με βοηθήσει.
Είμαι 24 χρόνια με τον άντρα μου και έχουμε ένα πανέμορφο αγοράκι 7 μισή χρονών.
Εδώ και δύο χρόνια, έχω φέρει στο σπίτι μας και φροντίζω τον 78χρονο πατέρα μου.
Για να σας κάνω μια σύντομη εισαγωγή,  ο πατέρας μου πότε,  δεν δέχτηκε τον σύζυγό μου και πάντα μας δημιουργούσε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Ο πατέρας μου τον Δεκέμβριο του 2020 διαγνώστηκε με επιθετικής μορφής κακοήθης σαρκώμα στο αριστερό μέρος κοντά στον οισοφάγο. Κολλάει covid 19, στο νοσοκομείο,  όπου και εγχειρίστηκε με covid-αφού το φρόντισε ο σύζυγός μου- και εκ τότε, ως εκ θαύματος επιβιώνει και ζει σε σταθερή πλέον κατάσταση.
Σε αυτήν την στάσιμη κατάσταση βοήθαει, η κάθε 15 μέρες χημειοθεραπεία που κάνει μέχρι και σήμερα. 
Ο πατέρας μου παίρνει 350 σύνταξη και δίνω και εγώ ως άγαμη θυγατέρα σε αυτόν αλλά 350 ευρώ (εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πέθανε η μητέρα μου), για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς.
Και τα 700 ευρώ πάνε στις χημειοθεραπείες που κάνει.
Εγώ πλέον δεν αντέχω άλλο, ούτε ψυχικά αλλά και σωματικά να ανταπεξέλθω.
Δεν έχω βοήθεια από κανέναν συγγενή. Ο αδερφός μου, έκοψε κάθε επαφή μαζί του και μαζί μου, από τότε που αρρώστησε ο πατέρας μου.Αυτο έγινε όταν μια μέρα έμεινε μόνος στο σπίτι μας, να τον προσέχει και μας έκλεψε τα τελευταία μας λεφτά, όπου και φυλάγαμε να ανοίξουμε μια επιχείρηση.
Από τότε ζω μια κόλαση!!
Ο πατέρας μου έπαθε κατάθλιψη, καθώς, επίσης προχώρησε κατά πολύ και η άνοια που είχε.Εγώ παραλίγο να χωρίσω με τον άντρα μου, και οι καβγάδες και τα προβλήματα πάνε και έρχονται.
Όπως είπα και προηγουμένως, έχω και ένα παιδάκι 7 μισή χρονών και δεν θέλω πια να βλέπει τα όσα γίνονται , γιατί υποφέρει και αυτό.
Θέλω πολύ να ηρεμήσω την κατάσταση. Κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να μην επιβαρύνω τον άντρα μου και το παιδί μου, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Και συν της άλλης, πρέπει να αρχίσω και να δουλεύω.
Έχω ψάξει διάφορα κέντρα ανακουφιστικής φροντίδας και κάποιους οίκους ευγηρίας, δεν γίνεται τίποτα όμως. Είτε μου ζητάνε πολλά λεφτά, είτε την υπογραφή του πατέρα μου, όπου αυτός δεν μένει λεπτό χωρίς εμένα.
Αν πήγαινε σε κάποιο οίκο ευγηρίας και εκείνος στην πορεία θα ήταν πιο ευτυχισμένος, καθώς θα τον επισκέπτομουν συχνά και θα έχει κάτι να περιμένει πλέον με χαρά. Τη χαρά που δεν έχει ποτέ.
Γιατί τελευταία έχω αρχίσει και χάνω και εγώ την ψυχραιμία μου και δεν τον βοηθάω ούτε εκείνον, αλλά κάνω και κακό στην οικογένειά μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία  λύση στο πρόβλημα μου !
Μακάρι κάποιος να μπορούσε να μου πει κάτι, δεν έχω γνώση που πρέπει να απευθυνθώ και τι άλλο να κάνω και βρίσκομαι σε απόλυτο αδιέξοδο.
Συγνώμη αν αυτά που γράφω ακούγονται υπερβολικά και ίσως και σκληρά,  είναι όμως η δική μου καθημερινότητα.

Εγώ θα σου δώσω συγχαρητήρια..είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που κανεισ..κ μάλιστα επί 2 χρόνια..κ με οικογένεια..θέλει μεγάλη ψυχή..κ μεγάλο σθένος..κ μεγάλη καρδιά ,ειδικά μετά από τα θέματα που σασ δημιουργούσε ο πατέρας .

λυπάμαι πολύ για όλα τα άλλα που τράβηξες..με τον αδερφό σου..

 

επισησ μετά από τα τόσα προβλήματα που σασ δημιουργούσε κ σασ δημιουργει ο πατέρας σου θέλει κ ένα μεγάλο μπράβο ο σύζυγος.. ξερεισ λίγοι θα το δεχόταν αυτό..πέρα από αυτό με λυπει το ότι στρέφει την προσοχή του άλλου..δεν θέλω να τον δικαιολογήσω..σε καμμία περίπτωση δεν είναι αυτή η πρόθεση μου..αλλά μιλά του..η όλη κατάσταση αν είναι για σένα επιβαρυντική που είσαι κόρη,φαντάσου οωσ είναι για αυτόν..κ οπωσ ειπεσ δεν έχεισ χρόνο...κ μόνο που δέχτηκε αυτόν τον πεθερό σπίτι του για μένα δείχνει μεγάλη αγάπη προς τα εσένα..ίσωσ κάπου στην πορεία λόγω τον προβλημάτων να κλονίστηκε..αλλά δεν έχεισ χάσει το παιχνίδι..για μένα κοίτα να διεκδικήσεις τον άντρα σου..κ τα λέω αυτά πιστεύοντας πως δεν έγινε η απιστία .

Ξέρω οωσ είναι να φροντίζεις άρρωστο άτομο...σε καταλαβαίνω απόλυτα που λυγίζεις..κ που ψαχνεισ διέξοδο..δεν είναι κακό αυτό..να μην έχεισ τύψεις..

Δεσ οπωσ σου είπαν για το βοήθεια στο σπίτι..αν θυμάμαι καλά έχουν νοσηλευτικά ψυχολόγο κ καθαρίστρια..που μπορουν να σε βοηθήσουν..

Έχεισ μεγάλη δύναμη.κ μεγάλη καρδιά..

Το Γράψα λίγο βιάστηκα το μήνυμα .ελπίζω να μην παρεξηγηθω..

[Μάρμελ]

Βρίσκω μεγάλη παρηγοριά κ δύναμη που μου γράφεται.

Προσπάθησα πολύ να βοηθήσω τους αλλου κ ξεχασα τη ζωη μου.Συμπέρασμα, είμαι εγώ καλά είναι κ η οικογένεια.

Αγαπώ τον πατέρα μου αλλά αγαπώ κ την οικογένεια που έχω δημιουργήσει, το παιδάκιμου κ τον άντρα μου.

 

Είναι αρκετά καλός κ τόσα χρόνια υπομένει πολλά. 

Προσπαθούσε τόσο καιρο να μου δείξει ότι τον είχα αφήσει,όμως εγώ δεν έβλεπα. Άρχισα να είμαι πιο κοντά του κ βλέπω ότι είμαστε καλύτερα από παλιά.

Είναι δύσκολη η περίπτωση μου, αλλά ίσως να μην ήρθε κ το τέλος του κόσμου. 

Πλέον, μπορώ να είμαι πιο δυνατή ακόμη, κ όλα αυτά χάρη στις πολύτιμες συμβουλές σας.

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

Τόσο καιρό δεν είχα μοιραστεί τίποτα με κανένα κ κοντεύα να σκάσω. Τελικά όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις κ τους προβληματισμούς σου πάντα κάπου θα καταλήξεις...!

 

[Μάρμελ]

On 17/2/2022 at 1:20 ΜΜ, vtgian είπε:

@Μάρμελ λόγω της χαμηλής σύνταξης του και αφού εσύ είσαι άνεργη, ο πατέρας σου λογικά δικαιούται στήριξη από το πρόγραμμα "Βοήθεια στο σπίτι".

Το έχεις ερευνήσει;

Τουλάχιστον να εξασφαλίσεις ότι θα έχεις κάποιο χρόνο ελεύθερο να τον αφιερώσεις σε εσένα, το παιδί σου και τον σύζυγο, χωρίς οικονομική επιβάρυνση, συν να διευκολυνθείς σε κάποια θέματα φροντίδας που έχεις τώρα αποκλειστικά πάνω σου.

Vegan,καλημέρα,

Αυτό δεν το γνώριζα ίσως να πρέπει να ρωτήσω.

Είναι πολύ σημαντική η πληροφορία που μου δίνεις. 

Σε ευχαριστώ  πάρα πολύ!

[kotsifikos]

21 hours ago, Μάρμελ said:

Βρίσκω μεγάλη παρηγοριά κ δύναμη που μου γράφεται.

Προσπάθησα πολύ να βοηθήσω τους αλλου κ ξεχασα τη ζωη μου.Συμπέρασμα, είμαι εγώ καλά είναι κ η οικογένεια.

Αγαπώ τον πατέρα μου αλλά αγαπώ κ την οικογένεια που έχω δημιουργήσει, το παιδάκιμου κ τον άντρα μου.

 

Είναι αρκετά καλός κ τόσα χρόνια υπομένει πολλά. 

Προσπαθούσε τόσο καιρο να μου δείξει ότι τον είχα αφήσει,όμως εγώ δεν έβλεπα. Άρχισα να είμαι πιο κοντά του κ βλέπω ότι είμαστε καλύτερα από παλιά.

Είναι δύσκολη η περίπτωση μου, αλλά ίσως να μην ήρθε κ το τέλος του κόσμου. 

Πλέον, μπορώ να είμαι πιο δυνατή ακόμη, κ όλα αυτά χάρη στις πολύτιμες συμβουλές σας.

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

Τόσο καιρό δεν είχα μοιραστεί τίποτα με κανένα κ κοντεύα να σκάσω. Τελικά όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις κ τους προβληματισμούς σου πάντα κάπου θα καταλήξεις...!

 

Καλό είναι να αντλησεις βοήθεια από όπου μπορείς.

Μη κατηγορείς τον εαυτό σου που απομακρύνθηκες από τον άντρα σου σε αυτή τη δύσκολη φάση, είναι φυσικό επακόλουθο της πίεσης που προκαλεί αυτή η κατάσταση.

Είναι καλό το ότι νιώθεις ήδη καλύτερα, όμως όσο μπορείς προσπάθησε να δώσεις προτεραιότητα στην ψυχική σου υγεία, δεν είναι λίγα αυτά που έχεις να διαχειριστείς.

[lauram]

Καλημέρα και από μένα

ίσως θα μπορούσες να απευθυνθείς και σε κάποιο σύλλογο φίλων καρκινοπαθών? Αν μπορείς δες εδώ

https://www.anticancerath.gr/

και ίσως εδώ

https://ellok.org/members/πνοη-αγαπησ-σύλλογος-εθελοντών-κοινω/

Ο πρώτος σύλλογος μπορεί και στέλνει και βοήθεια στο σπίτι, ακόμα και ψυχολόγους. Αν ο πατέρας σου φοβάται να

μείνει μόνος ίσως να βοηθούσε κάποιος ψυχολόγος/ κοινωνικός λειτουργός?

Ο δεύτερος σύλλογος είναι για μέσα στον Άγιο Σάββα (νομίζω μόνο αυτό το νοσοκομείο καλύπτουν), αναλαμβάνουν ακόμα και

ασυνόδευτους ασθενείς και είναι πολύ καλοί (από προσωπική πείρα αυτό). .. ίσως να υπάρχουν και άλλοι σύλλογοι για καρκινοπαθείς

που δεν τους γνωρίζω, ίσως ακόμα να υπάρχουν και σύλλογοι για ασθενείς με άνοια...

[Kounavi]

Καλησπέρα σας.

Ο μπαμπάς μου με άνοια και με άσχημα οικονομικά θέματα καθώς ζουν με μια μόνο σύνταξη οι γονείς μου ( του μπαμπά) . 

Θα σου πω μια λύση ως προς το οικονομικό.

Θα περάσεις ΚΕΠΑ τον μπαμπά σου και θα διεκδικήσεις το εξωιδρυματικο επίδομα. Το ποσό είναι από 300 ως 780€ το μήνα .δίνεται σε ανοιακους ασθενείς για βοήθεια..δηλ αντί να τον πας σε μια κλινική, θα τον έχεις σπίτι. Θα βρεις έτσι μια κυρία να τον αναλάβει. 

[Μάρμελ]

Τελικά υπάρχουν τρομερές δυσκολίες παντού. Υπάρχουν όμως κ δυνατοί άνθρωποι που με σύνεση κ ψυχραιμία συνεχίζουν μπροστά. 

Εύχομαι υγεία,  σε κάθε σπιτικό. Υγεία  αγάπη σε καθε οικογένεια κ λίγη τύχη σε όλους μας.

Ευχαριστώ για την στήριξη κ τις συμβουλές σας . Ομολογώ ότι ακολούθησα κάθε συμβουλή σας. Με βοηθήσατε έστω κ αν άργησα.

Σας είμαι τόσο πολύ ευγνώμων. 

[tzenaki1982]

On 18/5/2022 at 10:56 ΜΜ, Μάρμελ είπε:

Τελικά υπάρχουν τρομερές δυσκολίες παντού. Υπάρχουν όμως κ δυνατοί άνθρωποι που με σύνεση κ ψυχραιμία συνεχίζουν μπροστά. 

Εύχομαι υγεία,  σε κάθε σπιτικό. Υγεία  αγάπη σε καθε οικογένεια κ λίγη τύχη σε όλους μας.

Ευχαριστώ για την στήριξη κ τις συμβουλές σας . Ομολογώ ότι ακολούθησα κάθε συμβουλή σας. Με βοηθήσατε έστω κ αν άργησα.

Σας είμαι τόσο πολύ ευγνώμων. 

Εύχομαι να είσαι καλά..κ εσύ κ η οικογένεια σου..ότι θεσ να μασ μιλασ...