Yπάρχουν χωρισμένοι γονείς εδώ;

[ΑΡΓΚ]

Περιμένω να ξεκινήσω τη διαδικασία διαζυγίου, δυστυχώς με αντιδικία. Αν το πάμε τυπικά και εντελώς τίμια, έχουμε κλείσει ένα χρόνο και κάτι μήνες σε διάσταση, ο σύζυγος μένει σε ανεξάρτητο διαμέρισμα στο ίδιο σπίτι, με δική του απόφαση αλλά δε θέλει διαζύγιο (τι θέλει, δεν ξέρω, και δε με νοιάζει πια μετά από πολλή στεναχώρια). Λογικά περιμένω να κλείσει ο δεύτερος χρόνος διάστασης και τέλος, αν και σκέφτομαι να περιμένω να περάσει και η επόμενη χρονιά να δώσει η κόρη πανελλήνιες. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να υπάρχει ένταση τώρα ή αργότερα με δικαστήρια, γιατί και τώρα προφανώς είναι άρρωστη κατάσταση και είμαι μέσα στα νεύρα. Συν ότι πλέον εδώ και καιρό πρακτικά ο σύζυγος δε δίνει τίποτα (βγάζει τα τριπλάσια ως τετραπλάσια από μένα και απλά πετάει 3-4 πενηντάευρα στο τραπέζι μία φορά στις τόσες, λες και έτσι θα φάνε 3 παιδιά συν λογαριασμοί, ρούχα, εξωσχολικά). Γενικά τραγική κατάσταση, πώς καταντά έτσι ο άνθρωπος δεν ξέρω.

Τέλος πάντων, μέσα σε όλο το μπάχαλο, έχω αρχίσει πρακτικά να μεγαλώνω εδώ και καιρό τα παιδιά μόνη, άντε να δουν καμιά ταινία στην τηλεόραση 2 φορές τη βδομάδα με τον μπαμπά και αυτό παίζεται, και άντε να τα πάρει από καμιά προπόνηση τη βδομάδα και αυτό πάλι παίζεται.

Δεν ξέρω πώς να προσαρμοστώ, πραγματικά. Θέλω ιδέες. Απλά πράγματα, να πάμε ξέρω γω να φάμε έξω, πόσο μάλλον διακοπές, νιώθω από τη μία ωραία που έχω τα παιδιά και τα κάνουμε, από την άλλη πρέπει κάπως να προσαρμοστώ στη ζωή μόνη πια και όχι σα ζευγάρι, δε θέλω να γίνω από τις μανάδες που περιμένουν τον εικοσάρη γιο τους να τις διασκεδάσει

Φιλίες έχω ελάχιστες, μία φίλη από την προ παιδιών ζωή βασικά, που έχει και αυτή ένα κάρο θέματα. Παρέες πιο πολύ και όχι φιλίες, έχω από τη γειτονιά μαμάδες άλλων παιδιών, ειδικά το καλοκαίρι βρισκόμαστε κάθε 1-2 βδομάδες για κανένα καφέ ή και φαγητό. Δυστυχώς οικογένεια δεν, η μάνα μου δεν είναι καλά και φροντίζει τον αδερφό μου που είναι βαρειά άρρωστος.

Αλλά νιώθω μια ανασφάλεια, ότι χρειάζεται να χτίσω κάπως πιο μεγάλο κύκλο, να βρω σιγά σιγά φιλίες, να προετοιμαστώ στο να γίνω ξανά εργένισσα (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ρομαντικές σχέσεις, αυτό θα το ξαναδώ πολύ μετά το διαζύγιο και πάλι παίζεται). Καμιά ιδέα από κάποιον που έκανε την αλλαγή και προσαρμόστηκε;

 

[student]

7 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Περιμένω να ξεκινήσω τη διαδικασία διαζυγίου, δυστυχώς με αντιδικία. Αν το πάμε τυπικά και εντελώς τίμια, έχουμε κλείσει ένα χρόνο και κάτι μήνες σε διάσταση, ο σύζυγος μένει σε ανεξάρτητο διαμέρισμα στο ίδιο σπίτι, με δική του απόφαση αλλά δε θέλει διαζύγιο (τι θέλει, δεν ξέρω, και δε με νοιάζει πια μετά από πολλή στεναχώρια). Λογικά περιμένω να κλείσει ο δεύτερος χρόνος διάστασης και τέλος, αν και σκέφτομαι να περιμένω να περάσει και η επόμενη χρονιά να δώσει η κόρη πανελλήνιες. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να υπάρχει ένταση τώρα ή αργότερα με δικαστήρια, γιατί και τώρα προφανώς είναι άρρωστη κατάσταση και είμαι μέσα στα νεύρα. Συν ότι πλέον εδώ και καιρό πρακτικά ο σύζυγος δε δίνει τίποτα (βγάζει τα τριπλάσια ως τετραπλάσια από μένα και απλά πετάει 3-4 πενηντάευρα στο τραπέζι μία φορά στις τόσες, λες και έτσι θα φάνε 3 παιδιά συν λογαριασμοί, ρούχα, εξωσχολικά). Γενικά τραγική κατάσταση, πώς καταντά έτσι ο άνθρωπος δεν ξέρω.

Τέλος πάντων, μέσα σε όλο το μπάχαλο, έχω αρχίσει πρακτικά να μεγαλώνω εδώ και καιρό τα παιδιά μόνη, άντε να δουν καμιά ταινία στην τηλεόραση 2 φορές τη βδομάδα με τον μπαμπά και αυτό παίζεται, και άντε να τα πάρει από καμιά προπόνηση τη βδομάδα και αυτό πάλι παίζεται.

Δεν ξέρω πώς να προσαρμοστώ, πραγματικά. Θέλω ιδέες. Απλά πράγματα, να πάμε ξέρω γω να φάμε έξω, πόσο μάλλον διακοπές, νιώθω από τη μία ωραία που έχω τα παιδιά και τα κάνουμε, από την άλλη πρέπει κάπως να προσαρμοστώ στη ζωή μόνη πια και όχι σα ζευγάρι, δε θέλω να γίνω από τις μανάδες που περιμένουν τον εικοσάρη γιο τους να τις διασκεδάσει

Φιλίες έχω ελάχιστες, μία φίλη από την προ παιδιών ζωή βασικά, που έχει και αυτή ένα κάρο θέματα. Παρέες πιο πολύ και όχι φιλίες, έχω από τη γειτονιά μαμάδες άλλων παιδιών, ειδικά το καλοκαίρι βρισκόμαστε κάθε 1-2 βδομάδες για κανένα καφέ ή και φαγητό. Δυστυχώς οικογένεια δεν, η μάνα μου δεν είναι καλά και φροντίζει τον αδερφό μου που είναι βαρειά άρρωστος.

Αλλά νιώθω μια ανασφάλεια, ότι χρειάζεται να χτίσω κάπως πιο μεγάλο κύκλο, να βρω σιγά σιγά φιλίες, να προετοιμαστώ στο να γίνω ξανά εργένισσα (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ρομαντικές σχέσεις, αυτό θα το ξαναδώ πολύ μετά το διαζύγιο και πάλι παίζεται). Καμιά ιδέα από κάποιον που έκανε την αλλαγή και προσαρμόστηκε;

 

Δεν έχω προσωπική εμπειρία και δεν έχω βρεθει στην θέση σου, σκέφτομαι όμως οτι  ότι χρειάζεσαι για να είσαι καλά αυτό και θα σου έρθει γιατί έτσι είναι η φύση μας. Ότι έχουμε ανάγκη αυτό θα ελκυσουμε. Αν χρειάζεσαι συντροφιά, παρέα θα το αναζητήσεις και στην πράξη. Έχεις κάνει ήδη την αρχή προσδιοριζοντας αυτό που επιθυμείς!

[Annitamik]

Ήθελα να σου γράψω, όχι λόγω προσωπικής εμπειρίας, αλλά για να σου πω ότι κάθε αλλαγή ζωής είναι δύσκολη ( συμπεριλαμβανομένου του διαζυγίου). Ίσως πρέπει να ξεκολλήσεις από τη σκέψη ότι πρέπει να βρεις νέες φιλίες, ούτως ή άλλως η φιλία είναι μια σχέση που χτίζεται με το χρόνο και τις κοινές εμπειρίες και να εστιάσεις στον εαυτό σου και να τον ρωτήσεις με τι πραγματικά θα ήθελε να ασχοληθεί στον ελεύθερο χρόνο του. Από εκεί και πέρα, μπορεί να προκύψουν και νέες γνωριμίες που ίσως εξελιχθούν σε φιλίες, αλλά ο σκοπός είναι να δεις εσύ τί θες. Έχω περάσει δύο τέτοιες αλλαγές ζωής ( καμία σχέση όμως με διαζύγιο, δεν εμπλέκονταν παιδιά ,δεν ειχε τέτοια βαρύτητα- μετακόμιση σε άλλο τόπο, χωρισμός από πολύχρονη σχέση) και αυτό που με βοήθησε ήταν ότι κάθε φορά έκανε ενδοσκόπηση στο πώς να βελτιώσω τη ζωή μου και να δω τι με κρατάει πίσω για να το αποβάλλω. Προέκυψαν νέες φιλίες επειδή κυρίως άλλαξα εγώ σαν άνθρωπος, αλλά ήταν το αποτέλεσμα όχι ο αρχικός στόχος. Εστίασα στο να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου ( χόμπι, νέες δραστηριότητες κτλ).

[belleblue]

Ξέρεις γιατί δεν θα σου γράψουν πολλές χωρισμένες εδώ;

εγώ είμαι μια χωρισμένη και εχω δεί σε φίλες που επισης 7-8 είναι χωρισμένες. 

Είναι έξω, και περνάνε καλά!  και έχουν ζωή που δε γυρνάει γύρω από την παθολογία του πρώην τους! 

και εγώ είμαι μία από αυτές και δεν χάνω πια το χρόνο μου. 

για αυτό δεν θα τις βρείς εδώ. 

Όπως κάθε βουνό, θέλει δύναμη να το ανέβεις. 

Μετά όμως, έχεις την ζωή δική σου. 

σου συστήνω την dr Ramani   δες κάποια βίντεο που λέγονται 

 ruminating,    euphoric recall,     

είναι οι έννοιες που σε εμποδίζουν από το να διεκδικήσεις στην ζωή αυτό που θέλεις και να φύγεις από μια σχεση που σου ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΜΙΑ ΣΟΥ ΖΩΗ! 

 

συστήνω να πας σε ψυχολόγο, να σε στηρίξει,  (εγώ το έκανα)  για να μπορεί και μετά να σου κάνει γνωμάτευση για το δικαστήριο. δεν το ήξερα, αλλά τελικά, αποδειχτηκε πολύ σημαντικό. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, belleblue είπε:

Ξέρεις γιατί δεν θα σου γράψουν πολλές χωρισμένες εδώ;

εγώ είμαι μια χωρισμένη και εχω δεί σε φίλες που επισης 7-8 είναι χωρισμένες. 

Είναι έξω, και περνάνε καλά!  και έχουν ζωή που δε γυρνάει γύρω από την παθολογία του πρώην τους! 

και εγώ είμαι μία από αυτές και δεν χάνω πια το χρόνο μου. 

για αυτό δεν θα τις βρείς εδώ. 

Όπως κάθε βουνό, θέλει δύναμη να το ανέβεις. 

Μετά όμως, έχεις την ζωή δική σου. 

σου συστήνω την dr Ramani   δες κάποια βίντεο που λέγονται 

 ruminating,    euphoric recall,     

είναι οι έννοιες που σε εμποδίζουν από το να διεκδικήσεις στην ζωή αυτό που θέλεις και να φύγεις από μια σχεση που σου ΤΡΩΕΙ ΤΗΝ ΜΙΑ ΣΟΥ ΖΩΗ! 

 

συστήνω να πας σε ψυχολόγο, να σε στηρίξει,  (εγώ το έκανα)  για να μπορεί και μετά να σου κάνει γνωμάτευση για το δικαστήριο. δεν το ήξερα, αλλά τελικά, αποδειχτηκε πολύ σημαντικό. 

 

 

Η αλήθεια είναι ότι από τη μία έχω πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω, από την άλλη είμαι σε μία κάπως εγκλωβισμένη κατάσταση, που τα παιδιά δεν μπορώ να τα αφήσω, τουλάχιστον το μικρό. Ο πατέρας τους απλά είναι πλέον απών, εξ ου και η διάσταση και το διαζύγιο. Λογικά αν πάρουμε διαζύγιο επίσημα θα έχει κάποιες μέρες τα παιδιά, αυτός ισχυρίζεται ότι και καλά τα θέλει εκείνος (εδώ γελάνε και οι πέτρες, ούτε 2 ώρες τη βδομάδα δεν περνά μαζί τους τώρα που ζούμε μαζί), αν και πιστεύω ότι θα είναι από τους πατεράδες που χάνουν το ενδιαφέρον μετά το πρώτο τρίμηνο και πλέον έρχονται στη χάση και στη φέξη, δυστυχώς  . Μακάρι να διαψευσθώ και το σοκ της αλλαγής να τον κάνει να συνέλθει και να βελτιωθεί ως πατέρας μεν για το καλό των παιδιών, αλλά από την άλλη έχω μεγαλώσει πολύ για να πιστεύω σε θαύματα. Οπότε με δεδομένες τις αρκετές ώρες δουλειάς, την ουσιαστικά ολοκληρωτική φροντίδα πλέον των παιδιών και του σπιτιού, τις αρκετές δρστηριότητες των παιδιών και την απουσία δικής μου οικογένειας που θα μπορούσε να βοηθήσει, είναι δύσκολο να χωρέσω δραστηριότητες και παρέες εκτός του κύκλου των παιδιών σε αυτή τη φάση . Πιστεύω αυτό θα αλλάξει σε 3-4 χρόνια, αλλά μέχρι τότε, δύσκολο. 

[student]

On 23/8/2020 at 10:45 ΠΜ, Annitamik είπε:

Ήθελα να σου γράψω, όχι λόγω προσωπικής εμπειρίας, αλλά για να σου πω ότι κάθε αλλαγή ζωής είναι δύσκολη ( συμπεριλαμβανομένου του διαζυγίου). Ίσως πρέπει να ξεκολλήσεις από τη σκέψη ότι πρέπει να βρεις νέες φιλίες, ούτως ή άλλως η φιλία είναι μια σχέση που χτίζεται με το χρόνο και τις κοινές εμπειρίες και να εστιάσεις στον εαυτό σου και να τον ρωτήσεις με τι πραγματικά θα ήθελε να ασχοληθεί στον ελεύθερο χρόνο του. Από εκεί και πέρα, μπορεί να προκύψουν και νέες γνωριμίες που ίσως εξελιχθούν σε φιλίες, αλλά ο σκοπός είναι να δεις εσύ τί θες. Έχω περάσει δύο τέτοιες αλλαγές ζωής ( καμία σχέση όμως με διαζύγιο, δεν εμπλέκονταν παιδιά ,δεν ειχε τέτοια βαρύτητα- μετακόμιση σε άλλο τόπο, χωρισμός από πολύχρονη σχέση) και αυτό που με βοήθησε ήταν ότι κάθε φορά έκανε ενδοσκόπηση στο πώς να βελτιώσω τη ζωή μου και να δω τι με κρατάει πίσω για να το αποβάλλω. Προέκυψαν νέες φιλίες επειδή κυρίως άλλαξα εγώ σαν άνθρωπος, αλλά ήταν το αποτέλεσμα όχι ο αρχικός στόχος. Εστίασα στο να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου ( χόμπι, νέες δραστηριότητες κτλ).

Annitamik, σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έχω βρεθεί στην θέση σου παραπάνω από μια φορά. Αυτά που περιγραφεις νομίζω ότι έρχονται από μόνα τους ως εσωτερική ανάγκη επιτακτική θα έλεγα και δεν αρκεί να τα σκέφτεσαι. Πρεπει να ωριμάσουν μέσα σου και να έρθουν από μόνα τους σε δεύτερο χρόνο.
Ως προς την φιλιά μπορώ να πω ότι οποτεδήποτε βρέθηκα σε φάση ενδοσκόπησης, αλλαγής, εξέλιξης πάντα ερχόταν ένα νέο πρόσωπο στην ζωη μου γιατί όπως είπες και εσυ άλλαζα εγώ άρα άλλαζαν οι ανάγκες μου, τα θέλω μου, ερχόταν ο επαναπροσδιορισμος.
Για να σχετιστεις ουσιαστικά με έναν άνθρωπο βασικό συστατικό είναι το συναισθηματικο δεσιμο. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν την δεδομένη χρονική στιγμή που περνάς κάτι δύσκολο και πιθανόν να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο κάπως τυχαίνει να είναι και ο άλλος σε παρόμοια κατάσταση και έτσι προκύπτουν όμορφες συνδέσεις που συνήθως έχουν μέλλον.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατι ο κάθε ένας έχει την δυνατότητα να δει τον πυρήνα του άλλου με προσοχή και κατανόηση. Υπάρχει ανάγκη για συμπόνια και δεσιμο.
ΑΡΓΚ, στην δική σου περίπτωση που θα έρθεις αντιμέτωπη με την αλλαγή αυτή αν νιώθεις ότι χρειάζεσαι στήριξη να το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Μην χάνεις πολύτιμο χρόνο για εμένα.

[vvassoula]

On 8/22/2020 at 4:31 PM, ΑΡΓΚ said:

Περιμένω να ξεκινήσω τη διαδικασία διαζυγίου, δυστυχώς με αντιδικία. Αν το πάμε τυπικά και εντελώς τίμια, έχουμε κλείσει ένα χρόνο και κάτι μήνες σε διάσταση, ο σύζυγος μένει σε ανεξάρτητο διαμέρισμα στο ίδιο σπίτι, με δική του απόφαση αλλά δε θέλει διαζύγιο (τι θέλει, δεν ξέρω, και δε με νοιάζει πια μετά από πολλή στεναχώρια). Λογικά περιμένω να κλείσει ο δεύτερος χρόνος διάστασης και τέλος, αν και σκέφτομαι να περιμένω να περάσει και η επόμενη χρονιά να δώσει η κόρη πανελλήνιες. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να υπάρχει ένταση τώρα ή αργότερα με δικαστήρια, γιατί και τώρα προφανώς είναι άρρωστη κατάσταση και είμαι μέσα στα νεύρα. Συν ότι πλέον εδώ και καιρό πρακτικά ο σύζυγος δε δίνει τίποτα (βγάζει τα τριπλάσια ως τετραπλάσια από μένα και απλά πετάει 3-4 πενηντάευρα στο τραπέζι μία φορά στις τόσες, λες και έτσι θα φάνε 3 παιδιά συν λογαριασμοί, ρούχα, εξωσχολικά). Γενικά τραγική κατάσταση, πώς καταντά έτσι ο άνθρωπος δεν ξέρω.

Τέλος πάντων, μέσα σε όλο το μπάχαλο, έχω αρχίσει πρακτικά να μεγαλώνω εδώ και καιρό τα παιδιά μόνη, άντε να δουν καμιά ταινία στην τηλεόραση 2 φορές τη βδομάδα με τον μπαμπά και αυτό παίζεται, και άντε να τα πάρει από καμιά προπόνηση τη βδομάδα και αυτό πάλι παίζεται.

Δεν ξέρω πώς να προσαρμοστώ, πραγματικά. Θέλω ιδέες. Απλά πράγματα, να πάμε ξέρω γω να φάμε έξω, πόσο μάλλον διακοπές, νιώθω από τη μία ωραία που έχω τα παιδιά και τα κάνουμε, από την άλλη πρέπει κάπως να προσαρμοστώ στη ζωή μόνη πια και όχι σα ζευγάρι, δε θέλω να γίνω από τις μανάδες που περιμένουν τον εικοσάρη γιο τους να τις διασκεδάσει

Φιλίες έχω ελάχιστες, μία φίλη από την προ παιδιών ζωή βασικά, που έχει και αυτή ένα κάρο θέματα. Παρέες πιο πολύ και όχι φιλίες, έχω από τη γειτονιά μαμάδες άλλων παιδιών, ειδικά το καλοκαίρι βρισκόμαστε κάθε 1-2 βδομάδες για κανένα καφέ ή και φαγητό. Δυστυχώς οικογένεια δεν, η μάνα μου δεν είναι καλά και φροντίζει τον αδερφό μου που είναι βαρειά άρρωστος.

Αλλά νιώθω μια ανασφάλεια, ότι χρειάζεται να χτίσω κάπως πιο μεγάλο κύκλο, να βρω σιγά σιγά φιλίες, να προετοιμαστώ στο να γίνω ξανά εργένισσα (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ρομαντικές σχέσεις, αυτό θα το ξαναδώ πολύ μετά το διαζύγιο και πάλι παίζεται). Καμιά ιδέα από κάποιον που έκανε την αλλαγή και προσαρμόστηκε;

 

 

Αγαπητή ΑΡΓΚ,

Αποφάσισα να χωρίσω το 2017, έφυγα απο το σπίτι 6 μήνες μετά (το σπίτι είναι του πρώην). Έχουμε ενα γιο που τώρα είναι 11 χρονών. Ο πρώην σύζυγος εντελώς απών στην μεχρι τοτε κοινή μας ζωή.

Η δική μου προσαρμογή πανεύκολη, ήμουν περήφανη για τον εαυτό μου που πήρα την απόφαση και έφυγα απο μια τελματωμένη κατάσταση.

Η ψυχολόγος με βοήθησε πάρα πολύ στο να ανακαλύψω γιατί ανεχόμουν μια τέτοια κατάσταση, να κάνω ενδοσκόπηση, να δω τα λάθη μου αλλά και να χειριστώ ένα παιδί που απορούσε γιατί δυο γονείς που δεν μάλωναν ποτέ χώρισαν.

Ο πρώην μου δεν είχε καμία διάθεση να δώσει διαζύγιο (τελικά πήραμε συναινετικό φέτος) με διάφορες προφάσεις. 

Δεν είμαι σίγουρη πως η συγκατοίκηση σας κάνει καλό. 

Θα πρότεινα να μιλήσεις με ένα δικηγόρο για να καθοδηγήσει στα της διατροφής κλπ αν δεν το έχεις ήδη κάνει, πρέπει να συνεισφέρει στα έξοδα των παιδιών.

Θα προσαρμοστείς αλλά πρέπει πρώτα να κλείσεις αυτόν τον κύκλο - η παρούσα κατάσταση όπως την περιγράφεις απλά τον διαιωνίζει.

 

Η ρομαντική σχέση θα έρθει εκεί που δεν το περιμένεις - βρες τον εαυτό σου πρώτα! Τόλμησε το βήμα και θα δεις πόσο ωραία θα αισθανθείς!!!!

 

 

[MagdaP]

Καταλαβαίνω τους προβληματισμούς σου... Είμαι κι εγω σε παρόμοια φάση. Από τον περασμένο Νοεμβρη-Δεκεμβρη περασα πολυ δυσκολες στιγμές... Η σχέση μου με τον άντρα μου άλλαξε πάρα πολύ. Κατάλαβα ότι υπήρξε κάποια άλλη, οχι απαραίτητα ολοκληρωμένη σχέση (και μαλλον δεν ηταν), ούτε και το έψαξα ποτε ιδιαίτερα. Καταλαβα ομως οτι κατι έκρυβε. Πέρασε σίγουρα κρίση ηλικιας και ισως υπήρξε κάποιο φλερτ για επιβεβαίωση. Το θέμα είναι ότι εγώ εχασα την εμπιστοσύνη μου και ηρθαν στην επιφάνεια και αλλα πράγματα που με ενοχλούσαν, αλλά τα παρεβλεπα για χάρη της οικογένειας. Έδωσα περιθώριο για εξηγήσεις και αλλαγη και εκανα ξεκάθαρο ότι αν δεν γινόταν θα εκανα χαρτιά να φυγω από το νησί. Ο σύζυγος δεν εκανε απολύτως τίποτα να μας κρατήσει οποτε φύγαμε από το νησί εγω και ο 6χρονος γιος μου. Ηταν πολυ δυσκολη αποφαση αλλα ειμαι περήφανη που βρήκα τη δυναμη και την πήρα.

 

Πλεον ζουμε στον τοπο μου. Μετακομισαμε πριν δυο μήνες. Ευτυχώς έχω δικό μου σπίτι, οχι πολυ μακρια απο τους γονεις μου, οι οποίοι είναι πολυ υποστηρικτικοι. Οι αδερφές μου με τα παιδια τους ζουν στην ίδια πολη και εχει και ο μικρος τα ξαδερφια του για παρεα. Πάντα πίστευα πως αν φυγω ποτέ από το νησι θα στεναχωρηθω καθώς έζησα εκει 12 χρόνια! Παρόλα αυτά ένιωσα μεγαλη ανακούφιση οταν μπηκα στο καράβι... Αυτό νομιζω λεει πολλα. Αισθάνομαι πολυ καλά που κανω μια καινούρια αρχή. Ισως και η αλλαγη περιβάλλοντος με βοηθάει. Δεν ξερω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον. Προς το παρον δε με απασχολούν ουτε παρέες ουτε τίποτα. Απολαμβάνω την ηρεμία του σπιτιού μου παρεα με τον γιο μου και χωρίς εντάσεις. Έχω μπει στη διαδικασία να ανανεώσω τα έπιπλα και φυσικά εχω σκοπό να ασχοληθώ με καποια χόμπι που είχα στο παρελθόν και δεν ειχα τη δυνατότητα στο νησί.

 

Σίγουρα είναι μια δύσκολη κατάσταση αλλα οταν βρεις τη δύναμη ν το κάνεις θα δεις πόσο θα αλλάξει η ψυχολογία σου. Αυτό που περιγράφεις, ότι συμβιωνετε στο ιδιο σπίτι, είναι πολυ ψυχοφθορο. Το βίωσα κι εγω κάποιους μήνες μέχρι να τελειώσουν τα σχολεια και να μπορέσω να φυγω και ηταν πραγματικά πολυ δυσκολο. Αρρωστημένη κατάσταση. Θα δεις πόσο θα αλλάξει η διάθεσή σου οταν θα βγει το διαζύγιο και ζήσετε χώρια. Και τότε σιγα σιγα θα βρεις τα πατήματά σου. Εύχομαι το καλύτερο για σένα και τα παιδιά. 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 41 λεπτά , MagdaP είπε:

Καταλαβαίνω τους προβληματισμούς σου... Είμαι κι εγω σε παρόμοια φάση. Από τον περασμένο Νοεμβρη-Δεκεμβρη περασα πολυ δυσκολες στιγμές... Η σχέση μου με τον άντρα μου άλλαξε πάρα πολύ. Κατάλαβα ότι υπήρξε κάποια άλλη, οχι απαραίτητα ολοκληρωμένη σχέση (και μαλλον δεν ηταν), ούτε και το έψαξα ποτε ιδιαίτερα. Καταλαβα ομως οτι κατι έκρυβε. Πέρασε σίγουρα κρίση ηλικιας και ισως υπήρξε κάποιο φλερτ για επιβεβαίωση. Το θέμα είναι ότι εγώ εχασα την εμπιστοσύνη μου και ηρθαν στην επιφάνεια και αλλα πράγματα που με ενοχλούσαν, αλλά τα παρεβλεπα για χάρη της οικογένειας. Έδωσα περιθώριο για εξηγήσεις και αλλαγη και εκανα ξεκάθαρο ότι αν δεν γινόταν θα εκανα χαρτιά να φυγω από το νησί. Ο σύζυγος δεν εκανε απολύτως τίποτα να μας κρατήσει οποτε φύγαμε από το νησί εγω και ο 6χρονος γιος μου. Ηταν πολυ δυσκολη αποφαση αλλα ειμαι περήφανη που βρήκα τη δυναμη και την πήρα.

 

Πλεον ζουμε στον τοπο μου. Μετακομισαμε πριν δυο μήνες. Ευτυχώς έχω δικό μου σπίτι, οχι πολυ μακρια απο τους γονεις μου, οι οποίοι είναι πολυ υποστηρικτικοι. Οι αδερφές μου με τα παιδια τους ζουν στην ίδια πολη και εχει και ο μικρος τα ξαδερφια του για παρεα. Πάντα πίστευα πως αν φυγω ποτέ από το νησι θα στεναχωρηθω καθώς έζησα εκει 12 χρόνια! Παρόλα αυτά ένιωσα μεγαλη ανακούφιση οταν μπηκα στο καράβι... Αυτό νομιζω λεει πολλα. Αισθάνομαι πολυ καλά που κανω μια καινούρια αρχή. Ισως και η αλλαγη περιβάλλοντος με βοηθάει. Δεν ξερω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον. Προς το παρον δε με απασχολούν ουτε παρέες ουτε τίποτα. Απολαμβάνω την ηρεμία του σπιτιού μου παρεα με τον γιο μου και χωρίς εντάσεις. Έχω μπει στη διαδικασία να ανανεώσω τα έπιπλα και φυσικά εχω σκοπό να ασχοληθώ με καποια χόμπι που είχα στο παρελθόν και δεν ειχα τη δυνατότητα στο νησί.

 

Σίγουρα είναι μια δύσκολη κατάσταση αλλα οταν βρεις τη δύναμη ν το κάνεις θα δεις πόσο θα αλλάξει η ψυχολογία σου. Αυτό που περιγράφεις, ότι συμβιωνετε στο ιδιο σπίτι, είναι πολυ ψυχοφθορο. Το βίωσα κι εγω κάποιους μήνες μέχρι να τελειώσουν τα σχολεια και να μπορέσω να φυγω και ηταν πραγματικά πολυ δυσκολο. Αρρωστημένη κατάσταση. Θα δεις πόσο θα αλλάξει η διάθεσή σου οταν θα βγει το διαζύγιο και ζήσετε χώρια. Και τότε σιγα σιγα θα βρεις τα πατήματά σου. Εύχομαι το καλύτερο για σένα και τα παιδιά. 

 

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι θα ήθελα να έμενα σε νοίκι, θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα γιατί θα αρκούσε μία προσωρινή απόφαση και θα έφευγα εγώ με τα παιδιά. Τώρα το σπίτι είναι δικό μου, και άρα πρέπει να τον βγάλω έξω, που θα είναι και πιο δύσκολο σα διαδικασία και άσχημο για τα παιδιά αφού δε συνεργάζεται και θα πρέπει να γίνει με δικαστικό κλητήρα, αστυνομία κλπ Να νοικιάσω σπίτι, να ξεσπιτώσω προσωρινά τα παιδιά για μερικούς μήνες, και ταυτόχρονα για ένα διάστημα να πληρώνω νοίκι και ΕΝΦΙΑ για ένα σπίτι στο οποίο θα μένει ο άντρας μου, πραγματικά δεν παίζει. Άσχημο να φτάνει ένας άνθρωπος σε τόσο κατάσταση ασυνεννοησίας πάντως

[diane2020]

Μπορώ να ρωτησω μιας και το αναφέρετε? Αν το σπιτι ειναι του συζυγου και υπάρχουν ανήλικα παιδια, μπορεί να σε διωξει εκείνος? Εκείνος κανονικα δεν πρεπει να φυγει εφοσον η μητέρα εχει την επιμέλεια, ειναι εκει η ζωη τους το σχολείο τους κοκ?

Αργκ δεν ξερω τι να σου πω σε ολα αυτα εγω ειμαι σιγουρη πως θα περάσουν ολα και θα γίνουν κακη ανάμνηση και καποια στιγμή θα ηρεμήσεις . Έχεις τα παιδακια σου τη δουλίτσα σου το σπιτάκι σου δεν τον  έχεις αναγκη κι άλλωστε ουδείς αναντικατάστατος. Εισαι πολυ νεα και θα ξαναστρωσεις τη ζωη σου.

Εγω παντως αμα θες ειμαι εδω να μιλάμε και να παμε και για καφε αμα θες,  σοβαρα! Εγω ανοιξα φετος πολυ τον κύκλο μου γιατι ειχα κλειστεί αρκετα και μια χαρα τα πηγα. Μια αποφαση ειναι. Φίλες μην ψάχνεις ,έρχονται! Παρεες πανευκολο!! Υγ. Δεν είμαι χωρισμενη, απελπισμενη ημουν απο το πολυ ξεσκατισμα

[MagdaP]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ότι θα ήθελα να έμενα σε νοίκι, θα έκανε τα πράγματα πιο εύκολα γιατί θα αρκούσε μία προσωρινή απόφαση και θα έφευγα εγώ με τα παιδιά. Τώρα το σπίτι είναι δικό μου, και άρα πρέπει να τον βγάλω έξω, που θα είναι και πιο δύσκολο σα διαδικασία και άσχημο για τα παιδιά αφού δε συνεργάζεται και θα πρέπει να γίνει με δικαστικό κλητήρα, αστυνομία κλπ Να νοικιάσω σπίτι, να ξεσπιτώσω προσωρινά τα παιδιά για μερικούς μήνες, και ταυτόχρονα για ένα διάστημα να πληρώνω νοίκι και ΕΝΦΙΑ για ένα σπίτι στο οποίο θα μένει ο άντρας μου, πραγματικά δεν παίζει. Άσχημο να φτάνει ένας άνθρωπος σε τόσο κατάσταση ασυνεννοησίας πάντως

Ναι δυσκολη κατάσταση... του εχεις ζητήσει να φυγει από το σπίτι και αυτος μενει; ή δε μπήκες στη διαδικασία; αν του το έχεις ζητήσει, δεν εχει λιγο εγωισμο να το κανει; εμενα αν με έδιωχναν από το σπίτι θα εφευγα την ίδια στιγμή. Ο ιδιος είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση; αποκλείεται... Αν το κανει για σπάσιμο δικο σου και δε φεύγει, τα παιδιά δεν τα σκέφτεται; γιατι είναι πολυ άσχημη κατάσταση να βιώνουν τ παιδιά. Εγώ ενιωσα να πνίγομαι οταν χειροτέρεψε η κατάσταση και δεν έβλεπα την ωρα να φυγω απο ολο αυτο. Και όφειλα να το κανω, οχι μονο για μενα αλλα και για το παιδι, που δεν εφταιγε σε τιποτα να ζει σε τέτοιο κλιμα.

[diane2020]

23 ώρες πρίν, MagdaP είπε:

Ναι δυσκολη κατάσταση... του εχεις ζητήσει να φυγει από το σπίτι και αυτος μενει; ή δε μπήκες στη διαδικασία; αν του το έχεις ζητήσει, δεν εχει λιγο εγωισμο να το κανει; εμενα αν με έδιωχναν από το σπίτι θα εφευγα την ίδια στιγμή. Ο ιδιος είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση; αποκλείεται... Αν το κανει για σπάσιμο δικο σου και δε φεύγει, τα παιδιά δεν τα σκέφτεται; γιατι είναι πολυ άσχημη κατάσταση να βιώνουν τ παιδιά. Εγώ ενιωσα να πνίγομαι οταν χειροτέρεψε η κατάσταση και δεν έβλεπα την ωρα να φυγω απο ολο αυτο. Και όφειλα να το κανω, οχι μονο για μενα αλλα και για το παιδι, που δεν εφταιγε σε τιποτα να ζει σε τέτοιο κλιμα.

Οκ, ας μπούμε λιγο στη θεση του αν επιτρεπεται. Πως θα φυγει ετσι απλα απο το σπιτι του? Γιατι και δικο του ειναι αν όχι στα χαρτια, ειναι τα παιδια του εκει... δεν ειναι και τοσο ευκολο.. εγωισμός? Εγω αν ειχα μέσα τα παιδια μου πολυ δύσκολα και εγω θα έφευγα..

Δεν κανω το συνηγορο του διαβόλου αλλά να βλεπουμε και την αλλη πλευρά..πατέρας ειναι,  δεν ειναι ενα ζωο που χθες αγορασαμε αύριο το πουλαμε η το διώχνουμε..

[ΑΡΓΚ]

On 6/9/2020 at 3:03 ΠΜ, MagdaP είπε:

Ναι δυσκολη κατάσταση... του εχεις ζητήσει να φυγει από το σπίτι και αυτος μενει; ή δε μπήκες στη διαδικασία; αν του το έχεις ζητήσει, δεν εχει λιγο εγωισμο να το κανει; εμενα αν με έδιωχναν από το σπίτι θα εφευγα την ίδια στιγμή. Ο ιδιος είναι ικανοποιημένος από την κατάσταση; αποκλείεται... Αν το κανει για σπάσιμο δικο σου και δε φεύγει, τα παιδιά δεν τα σκέφτεται; γιατι είναι πολυ άσχημη κατάσταση να βιώνουν τ παιδιά. Εγώ ενιωσα να πνίγομαι οταν χειροτέρεψε η κατάσταση και δεν έβλεπα την ωρα να φυγω απο ολο αυτο. Και όφειλα να το κανω, οχι μονο για μενα αλλα και για το παιδι, που δεν εφταιγε σε τιποτα να ζει σε τέτοιο κλιμα.

 

Του το εχω επανειλλημενα ζητησει, εχει δηλωσει οτι θα φυγει μονο με αστυνομια. Ειμαι σιγουρη οτι περνα βαρεια καταθλιψη, η οποια εκδηλωνεται πλεον με μια χρονια εριστικοτητα. Εχει διαγνωση την οποια αμφισβητει και αρνειται (φανταζομαι ειχε παει στο γιατρο περιμενοντας να ακουσει κατι του τυπου "παρε βιταμινες" η οτι δεν εχει τιποτα). Φιλη ψυχιατρος που φυσικα δεν μπορει να τον παρακολουθησει, πιστευει οτι εχει καταθλιψη που δε θα περασει χωρις φαρμακα, ειχε επιχειρησει να του κανει μια φιλικη κουβεντα να μιλησει ξανα με γιατρο και απλα της εκοψε την καλημερα. Δυστυχως ναι, τα μισα απο οσα κανει και λεει ειναι πλεον μονο για σπασιμο: δικο μου, του αδερφου του, και ακομη και των παιδιων.

[ΑΡΓΚ]

On 7/9/2020 at 5:41 ΠΜ, diane2020 είπε:

Οκ, ας μπούμε λιγο στη θεση του αν επιτρεπεται. Πως θα φυγει ετσι απλα απο το σπιτι του? Γιατι και δικο του ειναι αν όχι στα χαρτια, ειναι τα παιδια του εκει... δεν ειναι και τοσο ευκολο.. εγωισμός? Εγω αν ειχα μέσα τα παιδια μου πολυ δύσκολα και εγω θα έφευγα..

Δεν κανω το συνηγορο του διαβόλου αλλά να βλεπουμε και την αλλη πλευρά..πατέρας ειναι,  δεν ειναι ενα ζωο που χθες αγορασαμε αύριο το πουλαμε η το διώχνουμε..

 

Συμφωνω απολυτα. Ειχα σαφεστατα ζητησει να βρει με την ησυχια του διαμερισμα, να μου πει τι θελει απο πλευρας επιμελειας και να δουμε με φιλικο διακανονισμο πως θα βρουμε ενα συμβιβασμο  που να ειναι αποδεκτος απο ολους μας. Το θεμα ειναι οτι η απαντηση ειναι πληρης αρνηση. Δε δεχεται καμια προταση, δε δεχεται να ψαξει για διαμερισμα, δε δεχεται να συζητησουμε διακανονισμο για επιμελεια, δε δεχεται γενικα τιποτα. Επιμενει οτι διαζυγιο θα βγει μονο με αντιδικια, να του στειλω τα χαρτια και αυτος θα φυγει μονο με περιοριστικα μετρα και χειροπεδες.

 

Επειδή τα παιδιά δεν είναι μωρά και προφανώς συζητάνε την κατάσταση και αναλαμβάνουν και πρωτοβουλία: η μεγάλη δε μιλά στον πατέρα της και αν χωρίσουμε δεν πιστεύω ότι θα δεχτεί ούτε μία νύχτα στο όποιο σπίτι είναι αυτός (δε χάλασαν οι σχέσεις της με τον μπαμπά εξαιτίας των δικών μας σχέσεων, το ανίστροφο, η σχέση μας σαν ζευγάρι χάλασε και γιατί ο άντρας μου συμπεριφέρεται αγενώς στην κόρη μας), ο μεσαίος τον οποίο ο πατέρας του σαφέστατα καλοπιάνει και προτιμά από τα αδέρφια του θα δεχόταν κάποια ΣΚ με τον μπαμπά ίσως αλλά θα έφταναν σε άγριο καβγά αν  έμεναν μαζί για μέρες,  και ο μικρός έχει προσκολληθεί εντελώς επάνω μου και θα πέθαινε στο κλάμα αν έπρεπε να μείνει μόνος με τον μπαμπά, είναι πολύ πικραμένος από τη συμπεριφορά του πατέρα του και έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη. 

 

Έχω πολλές φορές παρακαλέσει να προσπαθήσει να ενδιαφερθεί λίγο για τα παιδιά και να καταλάβει πόσο άσχημα νιώθουν αλλά με ειρωνεύεται. Δεν ξέρει ειλικρινά καν σε τι τάξη πάνε, ποιους φίλους έχουν, έχει πάνω από 2 χρόνια να παραβρεθεί σε αγώνες που συμμετέχουν, σχολικές παραστάσεις, γιορτές αποφοίτησης ή έστω να τα πάει μια βόλτα στο πάρκο. Τον τελευταίο χρόνο δεν ήταν παρόν ούτε στα πάρτυ γενεθλίων τους, δεν παρατήρησε καν πότε ήταν οι γιορτές του και δεν έκατσε καν μαζί μας για φαγητό Χριστούγεννα ή Πάσχα. Αν διαμαρτυρηθούν, απλά τους λέει ότι είναι κακομαθημένα και ότι έχουν γίνει σαν τη μάνα τους... 

[ΑΡΓΚ]

On 6/9/2020 at 2:30 ΠΜ, diane2020 είπε:

Μπορώ να ρωτησω μιας και το αναφέρετε? Αν το σπιτι ειναι του συζυγου και υπάρχουν ανήλικα παιδια, μπορεί να σε διωξει εκείνος? Εκείνος κανονικα δεν πρεπει να φυγει εφοσον η μητέρα εχει την επιμέλεια, ειναι εκει η ζωη τους το σχολείο τους κοκ?

Από όσο ξέρω από δικηγόρο, θεωρητικά όποιος έχει τον περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μένει καταρχήν για ένα διάστημα στο σπίτι, μέχρι να βρεθεί άλλη λύση. Από εμπειρία σε 3 φίλες και γνωστές, ο πιο ψυχρός και πιο αδιάφορος για τα παιδιά έχει την δύναμη. Αν δηλαδή θες να κάνεις το βίο αβίωτο στον άλλον και σκασίλα σου αν διαταράσσεται η ηρεμία και η ρουτίνα των παιδιών, τότε τελικά υποχρεώνεις τον άλλον να ανεχτεί πολλά γιατί χρησιμοποιείς τα παιδιά σαν όπλο. Εμετικό μεν, ο κανόνας δε. Όχι πάντα από μπαμπά προς μαμά. έχω δει σε γνωστή και το αντίστροφο σενάριο. 

[MagdaP]

On 7/9/2020 at 5:41 ΠΜ, diane2020 είπε:

Οκ, ας μπούμε λιγο στη θεση του αν επιτρεπεται. Πως θα φυγει ετσι απλα απο το σπιτι του? Γιατι και δικο του ειναι αν όχι στα χαρτια, ειναι τα παιδια του εκει... δεν ειναι και τοσο ευκολο.. εγωισμός? Εγω αν ειχα μέσα τα παιδια μου πολυ δύσκολα και εγω θα έφευγα..

Δεν κανω το συνηγορο του διαβόλου αλλά να βλεπουμε και την αλλη πλευρά..πατέρας ειναι,  δεν ειναι ενα ζωο που χθες αγορασαμε αύριο το πουλαμε η το διώχνουμε..

Δε γνωρίζω τον συγκεκριμένο ανθρωπο προφανως, οπότε γράφω την άποψή μου σύμφωνα με τα λεγόμενα της αργκ. Αυτό λοιπόν που καταλαβα απο τα λεγόμενά της και συγχωρέστε με αν εχω καταλαβει λάθος, είναι ότι ο κύριος απλά υπάρχει στο χώρο, δε συμμετέχει στις ευθυνες των παιδιών και το κλίμα είναι ψυχρό. Επισης η αργκ του εχει ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της. Υπό αυτές τις συνθήκες δε νομίζω να προσφέρει κάτι άλλο η συμβιωση εκτος από προβλήματα και εντάσεις. Και μη μου πείτε ότι είναι καλό για τα παιδια γιατι διαφωνώ! Τετοιο κλιμα μεσα στο σπιτι μονο κακό μπορεί να κάνει στα παιδιά. Τους δίνει λαθος εντυπωση για το πως πρέπει να είναι η συμβιωση σε ένα γάμο. Άποψή μου. 

[vvassoula]

Αγαπητή ΑΡΓΚ,

Δυστυχώς, όσο και να θέλεις να κρατήσεις το κλίμα πολιτισμένο, είναι απλά αδύνατο.

Ασφαλιστικά μέτρα, αστυνομία και χειροπέδες αν αυτό θέλει. Τραβάει το σχοινί γιατί ξέρει πως εσύ ακολουθείς τον συμβιβαστικό δρόμο.

Δείξε του το άλλο σου πρόσωπο, όσο πιο γρήγορα φύγει τόσο το καλύτερο.

 

[anemoni1989]

Συμφωνώ με τη @vvassoula... Αφού εσύ έχεις εξαντλήσει κάθε περιθώριο πολιτισμένης επίλυσης του θέματος και αυτός απλά αδιαφορεί, πρέπει να σηκώσεις μανίκια και να υπερασπιστείς το δικαίωμα για μια ήρεμη ζωή για εσένα και τα παιδιά σου! Συμβουλεύσουν ένα δικηγόρο και ζήτα εάν γίνεται να γνωρίζεις ποτέ θα έρθει η αστυνομία για να τον διώξει από το σπίτι... Έτσι, θα μπορούσες να κανονίσεις να λείπουν τα παιδιά σε συγγενείς ή φίλους για να μην είναι παρόντα στο συμβάν...

 

Όσον αφορά την κόρη που δίνει πανελλήνιες, θεωρώ πως χειρότερα την επηρεάζει αυτή η καθημερινότητα, παρά ένα διαζύγιο

[student]

On 8/9/2020 at 2:29 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Συμφωνω απολυτα. Ειχα σαφεστατα ζητησει να βρει με την ησυχια του διαμερισμα, να μου πει τι θελει απο πλευρας επιμελειας και να δουμε με φιλικο διακανονισμο πως θα βρουμε ενα συμβιβασμο  που να ειναι αποδεκτος απο ολους μας. Το θεμα ειναι οτι η απαντηση ειναι πληρης αρνηση. Δε δεχεται καμια προταση, δε δεχεται να ψαξει για διαμερισμα, δε δεχεται να συζητησουμε διακανονισμο για επιμελεια, δε δεχεται γενικα τιποτα. Επιμενει οτι διαζυγιο θα βγει μονο με αντιδικια, να του στειλω τα χαρτια και αυτος θα φυγει μονο με περιοριστικα μετρα και χειροπεδες.

 

Επειδή τα παιδιά δεν είναι μωρά και προφανώς συζητάνε την κατάσταση και αναλαμβάνουν και πρωτοβουλία: η μεγάλη δε μιλά στον πατέρα της και αν χωρίσουμε δεν πιστεύω ότι θα δεχτεί ούτε μία νύχτα στο όποιο σπίτι είναι αυτός (δε χάλασαν οι σχέσεις της με τον μπαμπά εξαιτίας των δικών μας σχέσεων, το ανίστροφο, η σχέση μας σαν ζευγάρι χάλασε και γιατί ο άντρας μου συμπεριφέρεται αγενώς στην κόρη μας), ο μεσαίος τον οποίο ο πατέρας του σαφέστατα καλοπιάνει και προτιμά από τα αδέρφια του θα δεχόταν κάποια ΣΚ με τον μπαμπά ίσως αλλά θα έφταναν σε άγριο καβγά αν  έμεναν μαζί για μέρες,  και ο μικρός έχει προσκολληθεί εντελώς επάνω μου και θα πέθαινε στο κλάμα αν έπρεπε να μείνει μόνος με τον μπαμπά, είναι πολύ πικραμένος από τη συμπεριφορά του πατέρα του και έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη. 

 

Έχω πολλές φορές παρακαλέσει να προσπαθήσει να ενδιαφερθεί λίγο για τα παιδιά και να καταλάβει πόσο άσχημα νιώθουν αλλά με ειρωνεύεται. Δεν ξέρει ειλικρινά καν σε τι τάξη πάνε, ποιους φίλους έχουν, έχει πάνω από 2 χρόνια να παραβρεθεί σε αγώνες που συμμετέχουν, σχολικές παραστάσεις, γιορτές αποφοίτησης ή έστω να τα πάει μια βόλτα στο πάρκο. Τον τελευταίο χρόνο δεν ήταν παρόν ούτε στα πάρτυ γενεθλίων τους, δεν παρατήρησε καν πότε ήταν οι γιορτές του και δεν έκατσε καν μαζί μας για φαγητό Χριστούγεννα ή Πάσχα. Αν διαμαρτυρηθούν, απλά τους λέει ότι είναι κακομαθημένα και ότι έχουν γίνει σαν τη μάνα τους... 

Δεν ξέρω αν έχει συζητηθεί αλλά σκεφτόμουν πόσο θα ζορίζονται τα παιδιά (και ας μην το δείχνουν απαραίτητα) με ολ αυτά τα σκηνικά και ότι μακροπροθεσμα θα έχουν ανάγκη την υποστήριξη ίσως από κάποιον ειδικό. Ίσως να το έχεις σκεφτεί και εσύ αυτό.. .

Είναι σε ηλικία που μπορούν να καταλάβουν τι τρέχει με τον πατέρα τους ή είναι επιθετικά απεναντι του? Σε ρωτάω γιατί νομίζω ότι έχεις να σκεφτείς και αυτό το θέμα που μελλοντικά να αποδειχθεί σημαντικό για εκείνα.

Νομίζω ότι αν ήμουν στην θέση σου θα έπαιρνα βοήθεια παρέα με τα παιδιά αν συμφωνούσε ο ειδικός και μεμονωμένα. 
Έχω στο νου μια παρόμοια περίπτωση που και τα δύο παιδιά βοήθηθηκαν απίστευτα και απέφυγαν την εσωτερική κατάρρευση.