Απαγορευμενη εκπαιδευση

[Sentir...natureza]

6 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Αν αποδεχτούμε την υπάρχουσα 'δομημένη' εκπαίδευση, το παιδί, όσο καλά και να ξέρει φυσική, θα πρέπει να μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο και να έχει κάποια τεκμηρίωση των γνώσεων του. Αυτή η τεκμηρίωση δίνεται μόνο με τον συμβατικό τρόπο, με διάβασμα στο γραφείο, μολύβι και χαρτί.

Το θεμα ειναι οτι για να εχει καποιο νοημα η γνωση του θα πρεπει να την μαθει βιωματικα. Αν ξεκιναμε να μαθουμε σε ενα παιδι πχ για τα φυσικα φαινομενα απο το βιβλιο, το πιο πιθανο ειναι να το βρει βαρετο και η αναγκαστικη αποστηθιση για να γραψει εξετασεις να οδηγησει σε στειρα γνωση. Ενω, αν για παραδειγμα καναμε πειραματα και το παιδι "ζουσε" τον κυκλο του νερου θα μαθαινε καλυτερα για αυτο. Ποσοι απο μας μαθανε στο γυμνασιο τον πινακα των χημικων στοιχειων και πλεον δεν θυμαται τιποτα; Ενω αν υπηρχαν εξοπλισμενα εργαστηρια οπου τα παιδια θα μπορουσαν να πειραματιστουν και να ενωσουν διαφορα χημικα στοιχεια, θα το εβρισκαν πιο ενδιαφερον. Ποσοι απο εσας οταν ψαξατε κατι μονοι σας, σας εμεινε η γνωση, επειδη πηρατε πρωτοβουλια και ερευνησατε, ανακαλυψατε τη γνωση εκουσια;

 

6 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Η βιωματική μάθηση είναι ευρύτερη αλλά σαφώς πιο επιφανειακή, και μπορεί να σε κάνει μορφωμένο άνθρωποι αλλά όχι ανταγωνιστικό στους χώρους εργασίας. 

Διαφωνω με τον ορο "επιφανειακη". Ακριβως επειδη δεν βασιζεται σε αποστηθιση δεν ειναι επιφανειακη. Προσωπικα, δεν κινουμαι βαση της ανταγωνιστικοτητας. Το βρισκω προτιμοτερο ενας ανθρωπος να μορφωθει παρα να μαθει κατι για να επιβιωσει στην ανταγωνιστικη κονωνια που ζουμε.

 

6 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Σε ένα τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα, σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει το βιωματικό μέρος, όμως σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και το μέρος της συστηματικής λήψης έτοιμων γνώσεων, ώστε να μπορεί ο μαθητής να χτίσει κάπου. 

Για μενα ειναι σημαντικοτερο να υπαρχει βιωματικη μαθηση στο μεγαλυτερο μερος του εκπαιδευτικου συστηματος και το βιβλιο να δρα συμπληρωματικα. Δεν θεωρω οτι η ληψη ετοιμων γνωσεων ειναι η βαση για να χτισει ο μαθητης τη γνωση του, το αντιθετο θα ελεγα. Ξεκινας να βιωσεις την γνωση, ωστε να την αφομοιωσεις και η ετοιμη γνωση ερχεται μεταγενεστερα, σαν συμπερασμα αυτων που εζησες.

 

6 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Και αν θέλετε τη γνώμη μου, εμείς δεν πάσχουμε στο βιωματικό κομμάτι. Μία χαρά γίνεται στα περισσότερα σχολεία τώρα πια, λίγο πολύ.

Δεν εχω παιδι σε σχολικη ηλικια,αλλα θα μπορουσαν να μας διαφωτισουν αυτοι που εχουν και η @Έσπερος σαν εκπαιδευτικος που ειναι. Παντως, προ 15 ετιας που ημουν μαθητρια γυμνασιου δεν θυμαμαι να καναμε ουτε ενα πειραμα στο μαθημα της χημειας, ουτε κοιταξαμε μια φορα σε μικροσκοπιο στο μαθημα της φυσικης, ουτε παρακολουθησαμε καποιο θεατρο στο μαθημα της οδυσσειας, ουτε επισκεφτηκαμε καποιον αρχαιολογικο χωρο στο πλαισιο του μαθηματος των αρχαιων κα. Ουτε στο δημοτικο (που κατα την γνωμη μου πρεπει να υπαρχει μονο το βιωματικο κομματι) δεν θυμαμαι κατι παρομοιο.

 

6 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Αυτό όμως που πρέπει να εξασφαλίσω στο παιδί είναι ότι το σχολείο θα το φέρει σε επαφή με πολλά μουσικά όργανα, θα το εξοικειώσει με διάφορα είδη μουσικής, και στο τέλος θα διαλέξει ένα όργανο που θέλει και θα το διδαχθεί με αγάπη, όχι με πίεση. 

Συμφωνω απολυτως. Επισης, θα συμφωνουσα με το να διδασκεται η μουσικη περισσοτερες ωρες. Το ιδιο τα καλλιτεχνικα και η γυμναστικη. Διδασκοντας αυτα τα μαθηματα τις λιγοτερες ωρες ειναι σαν να παραδεχομαστε οτι δεν ειναι πρεπουσας σημασιας, κατι στο οποιο ειμαι τελειως αντιθετη. Θεωρω, οτι τουλαχιστον στο δημοτικο, οι περισσοτερες ωρες μαθηματων θα επρεπε εχουν να κανουν με αυτες τις δημιουργικες δραστηριοτητες.

 

6 ώρες πρίν, Unpluged είπε:

Για να βρει δουλειά έπρεπε να πάρει το proficiency, δεν είδα να πει κανένας εργοδότης, δεν πειράζει, μου αρκεί η βιωματική σου εκπαίδευση.

Προσωπικα μιλωντας, ο συζυγος μου δουλευει απο τα 15 και εχει περασει ελαχιστα χρονικα διαστηματα που ηταν ανεργος, κι αυτο με δικη του αποφαση. Δεν εχει παει σε καποια ανωτατη σχολη, ουτε καν στο λυκειο. Το απολυτηριο γυμνασιου το πηρε οταν ηταν 25 χρονων απο το σχολειο δευτερης ευκαιριας, απο το οποιο του εχουν μεινει οι καλυτερες εντυπωσεις. Το μαθημα γινοταν σε φιλικο κλιμα, χωρις υπερογκη υλη, καθε χρονο δουλευαν καποιο project βιωματικα, και οι γνωσεις που εισεπραξε ηταν σαφως ανωτερες και πιο ποιοτικες με οτι ειχε διαδαχτει στο δημοτικο. Οι καθηγητες τους αντιμετωπιζαν με ισοτητα και σεβασμο. Βεβαια, επαιζε ρολο το οτι ολοι ηταν ενηλικες, διαμορφωμενοι χαρακτηρες και ο καθηγητης αναγκαστικα επρεπε να τους αντιμετωπισει με εναν συγκεκριμενο τροπο...Θυμαμαι που μου ειχε πει για μια καθηγητρια, η οποια πηγε πρωτη φορα να διδαξει σε ενηλικους και τους μιλουσε με αυταρχικο υφος, λες και ηταν η αυθεντια. Φυσικα, της εξηγησαν καποια πραγματα, την εβαλαν στην θεση της με λιγα λογια. Κατι το οποιο τα μικρα παιδια και οι εφηβοι δεν μπορουν να κανουν. Αν το κανουν το πιο πιθανο ειναι να χαρακτηριστουν ατακτα/αδαη, στη χειροτερη να παρουν αποβολη. Ο τροπος που φερομαστε στα μικρα παιδια και στους μαθητες γενικοτερα δειχνει το πως τους αντιλαμβανομαστε. Ολα ξεκινανε απο εκει. Πρεπει πρωτα να μαθεις οτι εχεις απεναντι σου εναν ανθρωπο που χρηζει σεβασμου και επειτα να του μαθεις τον κοσμο με τροπο ενδιαφερον και οχι γραμμικο, κατι το οποιο επισης δειχνει οτι δεν υπολογιζεις την σημαντικοτητα της μοναδικοτητας του κατα την αποψη μου.

[Έσπερος]

Στο βιωματικό κομμάτι η ελληνική εκπαίδευση πάσχει πάρα πολύ. Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες με τα περιβαλλοντικά και πολιτιστικά προγράμματα και με κάποιες πρωτοβουλίες όπως η θεματική εβδομάδα στα γυμνάσια, που είναι όμως τελείως αποσπασματικές και ακριβώς επειδή γίνονται παράλληλα ή εκτός τυπικού προγράμματος, δεν αποτελούν μέρος της τυπικής διαδικασίας μάθησης στο σχολείο, ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίστροφο: ανάλογα με τη βαθμίδα, σε κάθε μάθημα να συνδυάζεται η βιωματικότητα με άλλες μορφές παραδοσιακής διδασκαλίας, ανάλογα με τις ανάγκες, την ύλη, την ετοιμότητα των μαθητών κλπ. Απλώς επειδή έχει αυξηθεί και ο αριθμός διαφόρων εκδηλώσεων που γίνονται σε ώρα μαθήματος, με διαταγή του υπουργείου, υπάρχει συχνά δυσφορία από τους γονείς ότι τα παιδιά βλέπουν ταινίες ή παίζουν αντί να κάνουν μάθημα. Εννοείται ότι την ίδια δυσφορία έχουμε και εμείς γιατί καλώς ή κακώς, πέρα από τις παιδαγωγικές μας ευαισθησίες, έχουμε και μια δουλειά συγκεκριμένη να κάνουμε που πρέπει να γίνει σε περιορισμένο χρόνο. Αυτές οι δραστηριότητες συχνά μπερδεύονται με τη βιωματικότητα, όμως απέχουν έτη φωτός. Βιωματικό δεν είναι να δεις μια ταινία π.χ. για τα άτομα με αναπηρία, απλώς να τη δεις, άντε και να τη συζητήσεις μετά, και κατά βάθος να είσαι και χαρούμενος που έχασες μάθημα. Βιωματικό θα ήταν π.χ. να κλείσεις τα μάτια σου με μια κορδέλα και να πάρεις ένα μπαστούνι για να δοκιμάσεις να κυκλοφορήσεις όπως ο τυφλός στους δρόμους της πόλης, ή να πάρεις συνέντευξη από κάποιον για να μάθεις από πρώτο χέρι τα προβλήματά του.

 

Επίσης μην μπερδεύουμε το βιωματικό με τις δραστηριότητες και τον χαβαλέ. Ανάλογα με τη βαθμίδα, η βιωματική μάθηση παίρνει διάφορες μορφές. Βιωματικό είναι και το παιχνίδι, και η δραματοποίηση, και οι κατασκευές, αλλά είναι και τα οργανωμένα πειράματα στο εργαστήριο, που απαιτούν προφανώς κάποιες γνώσεις, βιωματική είναι και μια συνθετική εργασία που θα κάνει ο μαθητής μελετώντας διάφορες πηγές με την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού, αρκεί να τις μελετήσει και να τις συνθέσει και όχι απλά να κάνει copy-paste.  Οι έτοιμες γνώσεις είναι μια επιφανειακή εμβάθυνση που αρκεί απλώς για να επιτύχει στις τελικές εξετάσεις ένας καλά προπονημένος μαθητής. Επίσης, τώρα μου ήρθε στο μυαλό το παράδειγμα, σε πολλά ιδιωτικά, όσα έχω παρακολουθήσει τουλάχιστον κατά καιρούς ακούγοντας από γνωστούς μου μαθητές ή καθηγητές εκεί, όπου δεν υπάρχει ανάγκη να βγει επίσημη ύλη για εξετάσεις (εκτός λυκείου δηλαδή), πολλές φορές φτιάχνεται ένα τροποποιημένο πρόγραμμα σπουδών που βασίζεται φυσικά στις επίσημες οδηγίες του υπουργείου, αλλά περιορίζει κάποιες ενότητες, ή το βάθος με το οποίο θα διδαχτούν κάποια αντικείμενα σε μικρότερες τάξεις, ακριβώς για να υπάρχει χρόνος να εμβαθύνουν και να εμπεδώσουν τα ουσιώδη και να μπορούν να συνεχίσουν χωρίς πολλά κενά. Έχουν καταλάβει δηλαδή ότι τα πολλά δεν είναι απαραίτητα καλό - κι επίσης, λόγω υποδομών, αλλά προφανώς και για τη φιγούρα που είναι μέρος του μάρκετινγκ, έχουν και κάποια περιθώρια για βιωματική διδασκαλία. Αυτά τα λίγα χωρίς να έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ την ιδιωτική εκπαίδευση ως θεσμό και τους τρόπους με τους οποίους πιέζουν τους εκπαιδευτικούς να κάνουν καινοτομίες, χωρίς κανένα παιδαγωγικό υπόβαθρο. 

 

Να προσθέσω εδώ ότι πολλοί εξωτερικοί παρατηρητές της εκπαίδευσης θεωρούν ότι το πρόβλημά της είναι η χαλαρότητα και ότι χρειάζεται μεγαλύτερη εντατικοποίηση. Πριν μπω στο χώρο, κι εγώ ακριβώς τα ίδια πίστευα! Αφού μπήκα συνειδητοποίησα ότι η χαλαρότητα που φαίνεται να επικρατεί σε κάποιους τομείς σε μεγαλύτερες βαθμίδες (για παράδειγμα το πόσο υποβαθμισμένα είναι πολλά ΕΠΑΛ, ή το ότι για να μείνεις μεταξεταστέος στο λύκειο είναι πραγματικό κατόρθωμα), είναι ουσιαστικά η μόνη μέριμνα του συστήματος για να μην πετάξει έξω από την εκπαίδευση τους μαθητές που η εντατικοποίηση των χαμηλότερων βαθμίδων κράτησε εκτός μαθησιακής διαδικασίας. Δηλαδή ο μαθητής που στο Γυμνάσιο κανονικά θα έπρεπε να κοπεί στις εξετάσεις, δεν έχει νόημα να κοπεί επειδή πχ δεν έμαθε την ύλη των αρχαίων ή των μαθηματικών, γιατί το πρόβλημά του δεν ήταν η ύλη αυτής βαθμίδας, ήταν η ύλη από τρίτη /  τετάρτη δημοτικού και μετά. Οπότε αυτός ο μαθητής απλώς θα επιβιώσει στο σχολείο για κοινωνικούς και ψυχολογικούς λόγους κυρίως, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, κι αν πολλοί γονείς δυσανασχετούν θεωρώντας αυτά τα παιδιά βαρίδι του συστήματος, ας σκεφτούν ποια θα ήταν η θέση τους στην κοινωνία εάν ήταν εκτός εκπαίδευσης από τα 12. Περιττό να πω ότι πολλά από αυτά τα παιδιά, που υποφέρουν την ώρα του παραδοσιακού μαθήματος και κάνουν και τους γύρω τους να υποφέρουν, έτσι και τους βάλεις σε ένα λίγο διαφορετικό πλαίσιο, δείχνουν έναν τελείως διαφορετικό εαυτό -  ενώ πολλοί καλοί, επιμελείς και ήσυχοι μαθητές, μόλις βγουν από το πλαίσιο της τάξης, ξεχνούν και επιμέλεια, και καλούς τρόπους, γιατί θεωρούν ότι αν κάτι δεν το κάνεις για τον βαθμό και το διαγώνισμα, δεν υπάρχει λόγος να το δεις σοβαρά. 

 

Επίσης, ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά, είναι ότι πολλοί απόφοιτοι ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων διαπρέπουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, άρα δεν μπορεί να μην έχουν τις αναγκαίες γνώσεις. Αυτό ισχύει. Και σίγουρα σε επίπεδο ποσότητας και έκτασης γνώσεων, το ελληνικό σχολείο και το ελληνικό πανεπιστήμιο προσφέρει πολλά, σε όποιον έχει το υπόβαθρο και τη διάθεση για δουλειά - στους λίγους πολύ καλούς δηλαδή. Για να επιβιώσεις όμως σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, και αυτό το λέω εκ πείρας, ως Έλληνας αντιμετωπίζεις μεγάλα εμπόδια που πρέπει να υπερνικήσεις με πολλή δουλειά:  απουσία αυτόνομης σκέψης,  αδυναμία λήψης πρωτοβουλιών,  φόβος να πεις την άποψή σου με βάση αυτά που έχεις μελετήσει, διαρκής ανάγκης να επικαλείσαι μια αυθεντία, δυσκολία πρωτότυπης εργασίας. Με το που τα υπερνικήσεις αυτά, που θα γίνει θες - δε θες γιατί είσαι υποχρεωμένος να έχεις αυτές τις δεξιότητες, έχοντας και το γνωστικό υπόβαθρο, μπορείς να κάνεις πάρα πολλά. 

Επεξεργάστηκαν 28 Νοεμβρίου,2017 by Έσπερος

[Unpluged]

Πάντως όσο πιο πολύ βλέπω το ντοκιμαντέρ, τόσο έχω απορίες. Γιατί είναι άλλο πράγμα να μαθαίνουμε βιωματικά (με πειράματα, με υλικοτεχνική υποδομή, με επισκέψεις σε χώρους κλπ.) και άλλο αυτό που βλέπω, αφήσετε το παιδί ήσυχο να τραβήξει το δρόμο του, το παιδί είναι σαν ένα σπόρος, εμπεριέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, το παιδί είναι όπως το δάσος, πρέπει να μην παρεμβαίνουμε καθόλου για να φυτρώσει κλπ. 

Εκεί πχ. που ρωτάει τη μαθήτρια, αν θέλει να σπουδάσε -ή κατι τέτοιο- και αυτή απαντά: μα ήδη δεν είμαι κάποια?, ε, εκεί ανατρίχιασα. Βασικά δεν είχε πει κανείς ότι το παιδί είναι ένα τίποτα, αλλά αυτό είχε καταλάβει ότι το να της προτείνουν να μάθει κάτι είναι .... προσβλητικό και ακυρώνει την προσωπικότητά της. 

 

Επειδή κι εγώ έχω ζήσει - σπουδάσει στο εξωτερικό, ως ενδιάμεση παρατήρηση αναφέρω ότι ναι, οι δεξιότητες που ΔΕΝ καλλιεργούνται από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Η γνώση όμως, η μετρήσιμη γνώση, - ναι, η παράθεση του περιοδικού πίνακα των στοιχείων- είναι επίσης πολύ σημαντική και δεν τη συναντάς συχνά, γιατί τώρα που η πληροφόρηση είναι τόσο κοντά μας, παραλείπουμε πολλές φορές να 'αποστηθίσουμε' πράγματα. Πόσες φορές λέμε: ξέρω πού θα το βρω, αλλά δεν ξέρω να το πω!

Για μένα μορφωμένος είναι ΚΑΙ αυτός που ξέρει πώς θα το βρει αλλά ΚΑΙ αυτό που ξέρει να το πει εκείνη τη στιγμή που το χρειάζεται.

Συνεχίσω με το βίντεο.....

[ΑΡΓΚ]

9 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

Να προσθέσω εδώ ότι πολλοί εξωτερικοί παρατηρητές της εκπαίδευσης θεωρούν ότι το πρόβλημά της είναι η χαλαρότητα και ότι χρειάζεται μεγαλύτερη εντατικοποίηση. Πριν μπω στο χώρο, κι εγώ ακριβώς τα ίδια πίστευα! Αφού μπήκα συνειδητοποίησα ότι η χαλαρότητα που φαίνεται να επικρατεί σε κάποιους τομείς σε μεγαλύτερες βαθμίδες (για παράδειγμα το πόσο υποβαθμισμένα είναι πολλά ΕΠΑΛ, ή το ότι για να μείνεις μεταξεταστέος στο λύκειο είναι πραγματικό κατόρθωμα), είναι ουσιαστικά η μόνη μέριμνα του συστήματος για να μην πετάξει έξω από την εκπαίδευση τους μαθητές που η εντατικοποίηση των χαμηλότερων βαθμίδων κράτησε εκτός μαθησιακής διαδικασίας. Δηλαδή ο μαθητής που στο Γυμνάσιο κανονικά θα έπρεπε να κοπεί στις εξετάσεις, δεν έχει νόημα να κοπεί επειδή πχ δεν έμαθε την ύλη των αρχαίων ή των μαθηματικών, γιατί το πρόβλημά του δεν ήταν η ύλη αυτής βαθμίδας, ήταν η ύλη από τρίτη /  τετάρτη δημοτικού και μετά. Οπότε αυτός ο μαθητής απλώς θα επιβιώσει στο σχολείο για κοινωνικούς και ψυχολογικούς λόγους κυρίως, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, κι αν πολλοί γονείς δυσανασχετούν θεωρώντας αυτά τα παιδιά βαρίδι του συστήματος, ας σκεφτούν ποια θα ήταν η θέση τους στην κοινωνία εάν ήταν εκτός εκπαίδευσης από τα 12. Περιττό να πω ότι πολλά από αυτά τα παιδιά, που υποφέρουν την ώρα του παραδοσιακού μαθήματος και κάνουν και τους γύρω τους να υποφέρουν, έτσι και τους βάλεις σε ένα λίγο διαφορετικό πλαίσιο, δείχνουν έναν τελείως διαφορετικό εαυτό -  ενώ πολλοί καλοί, επιμελείς και ήσυχοι μαθητές, μόλις βγουν από το πλαίσιο της τάξης, ξεχνούν και επιμέλεια, και καλούς τρόπους, γιατί θεωρούν ότι αν κάτι δεν το κάνεις για τον βαθμό και το διαγώνισμα, δεν υπάρχει λόγος να το δεις σοβαρά. 

 

 

 

Ενα μεγάλο κομμάτι των μαθητών που πραγματικά θα έπρεπε να έχουν μείνει μετξεταστέοι, είναι απλά θύματα της παντελούς αδιαφορίας των δασκάλων από το δημοτικό, της πλήρους ακαταλληλότητάς τους να διδάξουν, και της αδυναμίας των γονιών τους να αντιμετωπίσουν ή έστω να εντοπίσουν το πρόβλημα. Για να περιοριστώ σε ένα κομμάτι πολύ απλό και πολύ κραυγαλέο, πολύ μεγάλο ποσοστό των δασκάλων της πρωτοβάθμιας αδυνατεί να διδάξει μαθηματικά έστω δευτέρας δημοτικού. Δε μιλάω για πολύπλοκες έννοιες, το πώς εξηγούμαι το κρατούμενο, τα κλάσματα ή την έννοια της εξίσωσης, είναι κάτι που εντελώς τους ξεπερνά. Οι άνθρωποι αυτοί όμως κάπως έφτασαν να αποφοιτήσουν από Πανεπιστήμιο, κάπως βρέθηκαν να διδάσκουν, και το κυριότερο, στην πράξη δεν υπάρχει κανείς μηχανισμός να εντοπιστούν και να αντιμετωπιστούν οι αδυναμίες τους. Οταν λοιπόν υπάρχει στο σπίτι ένας συγγενής που καταλαβαίνει από μαθηματικά, που θα δει το πρόβλημα σε ένα μαθητή που έχει μπλοκάρει με τον τρόπο διδασκαλίας, θα βοηθήσει το παιδί, πιθανόν και θα διαμαρτυρηθεί στο σχολείο. Ενα παιδί που και στο περιβάλλον τους κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει, θα του μπει απλά η ταμπέλα του αργού ή του τεμπέλη, και θα σέρνεται από τάξη σε τάξη, χωρίς πλέον καμία ελπίδα να σωθεί. Είναι σπάνιες οι εξαιρέσεις όπου έχω δει εκπαιδευτικό επόμενης τάξης να τολμά να πει ότι "βλέπω ότι αυτό το κομμάτι δεν το έχετε καταλάβει, θα γυρίσουμε πίσω να εξηγήσουμε τα βασικά", μιας και αυτό θα σήμαινε ότι κάπου κάποιος έφταιξε, που δείχνει θέμα ταμπού στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Συνήθως απλά θα προχωρησει η τάξη με τους 5 που κατάλαβαν, τους άλλους 5 που μισοκατάλαβαν και θα αναθεωρηθεί και η έννοια της "βάσης" να νιώθει η πλειοψηφία χαρούμενη.

Δεν μπορώ να πιστεψω ότι οποιοδήποτε πιο προοδευτικό και ευέλικτο σύστημα εκπαίδευσης θα δούλευε σε οποιαδήποτε χώρα χωρίς να έχουν αναθεωρηθεί πρώτα πολλά πράγματα πριν φτάσουμε σε αυτή καθαυτή τη διδασκαλία: το πρόγραμμα σπουδών των δασκάλων, η ύπαρξη μίας διαδικασίας συνεχούς δια βίου ενημέρωσης των δασκάλων, διαδικασίες αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, αναθεώρηση των συγγραμμάτων και διαδικασία αξιολόγησης των σχολικών βιβλίων από μαθητές και εκπαιδευτικούς, ειλικρινής εκτίμηση του τι τελικά αποκομίζουν οι μαθητές από κάθε εκαπιδευτικό αντικείμενο με βάση το σε τι ωφελεί και όχι πόσοι άνεργοι πτυχιούχοι αντίστοιχης ειδικότητας υπάρχουν, και πολλά άλλα που είναι προαπαιτουμενα πριν μιλήσουμε για αλλαγή μέσα στην τάξη.

[Έσπερος]

@ΑΡΓΚ αυτό με τους δασκάλους και τα μαθηματικά, δεν μπορώ να το εξακριβώσω η ίδια διότι δεν έχω τις γνώσεις, αλλά το έχω ακούσει από πολλές πλευρές ακόμα και ημιεπίσημα. Απ' ό,τι λένε το πρόβλημα αποδίδεται στους νέους δασκάλους κυρίως, διότι στα Παιδαγωγικά Τμήματα φοιτούν κυρίως μαθητές θεωρητικής κατεύθυνσης, αφού οι θετικοί έχουν πολύ προσφορότερες επαγγελματικές επιλογές να κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ την τελευταία 15ετία οι βάσεις των παιδαγωγικών σχολών εκτινάχθηκαν, αυτή η εικονική άνοδος του επιπέδου να βασίζεται σε φοιτητές μόνο θεωρητικού προσανατολισμού, οι οποίοι δεν έχουν υπόβαθρο θετικών επιστημών και μετά βίας περνάνε τα αντίστοιχα μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Τώρα γιατί τα περνάνε; Αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα....  Και στα γλωσσικά βέβαια που είναι πιο καταρτισμένοι, οι περισσότεροι κάνουν το άλλο λάθος, από υπερβάλλοντα ζήλο ή δεν ξέρω από τι, να μεταφέρουν γνώσεις ακαδημαϊκού επιπέδου σε παιδάκια δημοτικού, έτσι για να είμαστε σίγουροι ότι όποιος δεν σιχαθεί το σχολείο εξαιτίας των μαθηματικών, να το κάνει εξαιτίας της γλώσσας κι αν προέρχεται και από ένα μη υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, να σταματήσει να ασχολείται με τα μαθήματα και πάει λέγοντας. Και έχεις απόλυτο δίκιο δυστυχώς στο ότι το μάθημα προχωρά με τους λίγους που καταλαβαίνουν και τους λίγους που προσπαθούν και τα καταφέρνουν μέτρια. 

 

Και φυσικά έχεις δίκιο στο ότι το βασικό που χρειάζεται είναι ένας στόχος στο κάθε εκπαιδευτικό σύστημα. Η μέθοδος θα ακολουθήσει. Η στοχοθεσία βέβαια συνοδεύεται από περιστασιακή εκτίμηση του κατά πόσον επιτυγχάνονται οι στόχοι και ενδεχόμενη αναθεώρησή τους, και φυσικά προϋποθέτει ξεβόλεμα εκπαιδευτικών, υπουργών που θέλουν να δείξουν άμεσο έργο, και γονέων που έχουν μάθει να σκέφτονται με μια συγκεκριμένη λογική.  Κατά τη γνώμη μου ο στόχος στο νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο θα έπρεπε να είναι η σταδιακή εξοικείωση με διάφορα αντικείμενα, αρχικά με βιωματικό και στη συνέχεια, όσο προχωρούμε, με πιο "επιστημονικό" τρόπο, με διαβάθμιση της δυσκολίας των δραστηριοτήτων, ασκήσεων κλπ από τάξη σε τάξη, αλλά με έμφαση στη γενική παιδεία και την επικοινωνία με τον γύρω κόσμο (π.χ. γεωγραφία, βιολογία, πολιτική αγωγή, ιστορία) και όχι στο τι είναι χρήσιμο για το λύκειο. Ταυτόχρονα χρειάζεται ικανοποίηση των αναγκών των παιδιών για άλλες μορφές έκφρασης μέσω της κίνησης, της άθλησης, των τεχνών, των κατασκευών, για να υπάρχει ολόπλευρη ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους Φαντάζομαι μια Γ΄ Γυμνασίου και την Α΄ Λυκείου σαν μεταβατικές τάξεις, στις οποίες ο μαθητής θα δοκιμάζει τις δυνάμεις του στα μαθήματα που αποτελούν συνήθως τον κορμό της εισαγωγής σε οποιαδήποτε σχολή, ώστε να επιλέξει, αφού έχει έρθει σε επαφή με διάφορα αντικείμενα τα προηγούμενα χρόνια και θα έχει καλλιεργήσει διάφορες δεξιότητες, εάν επιθυμεί να συνεχίσει σε ένα σχολείο που θα τον προετοιμάσει εντατικά για πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ή σε ένα σχολείο που θα του προσφέρει εκπαίδευση και πιστοποίηση σε κάποιον τεχνικό-επαγγελματικό κλάδο. 

 

Αυτά όλα βέβαια δεν τα έχουν επιλύσει όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα, αλλά γενικά κινούνται με μια μεγαλύτερη ευελιξία, σου δίνουν τη δυνατότητα ακόμα και να δουλέψεις για λίγα χρόνια και μετά να σπουδάσεις, αλλά κυρίως έχουν αποσυνδέσει την ιδέα ότι πρέπει όλοι να σπουδάσουν, θέλουν δε θέλουν. Αυτό είναι που λείπει από την ελληνική κοινωνία, αν και τολμώ να πω ότι λόγω της κρίσης κάποιες οικογένειες αρχίζουν να το σκέφτονται κάπως διαφορετικά. 

 

@Unpluged, νομίζω ότι η ταινία έχει κυρίως στόχο να ταρακουνήσει μέσω του σοκ και να δείξει ότι υπάρχουν καιι άλλοι δρόμοι για προβληματισμό. Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι να παγιωθούν εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης - ή μάλλον, αν παγιωθούν, θα γίνουν σύστημα, δεν θα είναι πια εναλλακτικές, οπότε θα καταλήξουν κάποια στιγμή να τυποποιηθούν και να σκουριάσουν,. Μπορούμε να κρατήσουμε όμως πράγματα για την αυτενέργεια, την ομαδική εργασία, την εμπιστοσύνη στις ανάγκες των παιδιών να μαθαίνουν, τις συχνά τεχνητές ή διογκωμένες διαγνώσεις μαθησιακών διαταραχών, ειδικά της ελλειμματικής προσοχής, κ.α. Και να μελετήσουμε και την αντίδραση των παιδιών και ειδικά και των εφήβων. Εάν ένας νέος έχει συνδυάσει τη μόρφωση και τις σπουδές με την ταμπέλα - την ταμπέλα του αριστούχου στο σχολείο, την ταμπέλα του πτυχιούχου σχολής με κύρος στη συνέχεια- έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι οι γνώσεις που αποκτά από αυτή τη διαδικασία δεν κάνουν τον ίδιο καλύτερο, ούτε του διαμορφώνουν την προσωπικότητα. Απλώς τον βοηθούν να εναρμονιστεί με τις επιταγές της κοινωνίας. 

Πόσοι νέοι στην Ελλάδα σπουδάζουν αυτό που θέλουν; Αμφιβάλλω αν είναι οι μισοί. Οι περισσότεροι έχουν κάνει έναν συμβιβασμό επιλέγοντας σχολές που είναι στα μέτρα τους, και ακόμα και οι "άριστοι" διαλέγουν με κριτήριο τι θεωρείται κοινωνικά επιθυμητό. Οι οικογένειες σπαταλούν τεράστια ποσά στα φροντιστήρια και στη συνέχεια στη συντήρηση των σπουδών των παιδιών τους σε σχολές αμφίβολης ποιότητας σε κάθε χωριό και ραχούλα της ελληνικής επικράτειας. Πόσα από αυτά τα παιδιά θα ωφελούνταν άραγε από μια τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση που θα λάμβανε υπ' όψη τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις τους και θα τους έβγαζε έτοιμους στην αγορά εργασίας λίγο μετά τα 20, και με διαθέσιμο ένα οικονομικό κεφάλαιο σαν χρήσιμη αρχή για την επαγγελματική τους πορεία; Πόσο έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός νέου ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αφήνει τον "άριστο" τις παραμονές της κατάθεσης του μηχανογραφικού να αναρωτιέται αν θα επιλέξει ιατρική ή πολυτεχνικές σχολές, αντικείμενα που απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους και απαιτούν τελείως διαφορετικές δεξιότητες; Θέλουν όλα τα παιδιά να αφήσουν τον τόπο καταγωγής τους για να σπουδάσουν στις πόλεις και να κυνηγούν μια θέση υπαλλήλου μαζεύοντας χαρτιά για το πτυχίο, χαρτιά για τις ξένες γλώσσες, χαρτιά για τους υπολογιστές, και κάθε είδους χαρτί, που όσο πολλαπλασιάζονται αυτοί που τα έχουν, θα πολλαπλασιάζονται και οι φορείς που τα παρέχουν με το αζημίωτο; 

 

Νομίζω ότι υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να βλέπει κανείς τις διάφορες πειραματικές ή εναλλακτικές μορφές διδασκαλίας, σαν αφορμή για προβληματισμό σχετικά με τους στόχους και τις μεθόδους της οργανωμένης εκπαίδευσης.

 

 

[ΑΡΓΚ]

Πάντως το πώς θα γίνει η διδασκαλία είναι νομίζω από τα μικρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, σε σχέση με το τι πρέπει να διδαχτεί και ποιος αξιολογεί τέλος πάντων το έργο που έγινε σε μία χρονιά. Υπάρχουν μαθήματα στα οποία υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ελευθερία σε σχέση με τη γραμματική ή τα μαθηματικά, όπως τα αγγλικά των πρωτων τάξεων του δημοτικού, τα εικαστικά, η μουσική, η θεατρική αγωγή. Το αποτέλεσμα: Οι μισοί εκπαιδευτικοί, για να πω και τα καλά, κάνουν εξαιρετική δουλειά, προκαλούν τα παιδιά να συμμετάσχουν, ακολουθούν τα ενδιαφέροντά τους, και πράγματι τους μαθαίνουν. Οι άλλοι μισοί, τους λένε "βγάλτε το μπλοκ σας και ζωγραφίστε και ήσυχα".

Την προηγούμενη χρονιά είχαμε στο δημοτικό μία εξαιρετική κυρία που έκανε εικαστικά: τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με νέες τεχνικές, όπως γκράφιτι (ζωγράφισαν λίγο λίγο μέσα στη χρονιά όλους τους μαδημένους τοίχους του κτιρίου), γλυπτική με πηλό (και με αντίστοιχη εκδρομή), παπιέ μασέ, έκαναν κινούμενα σχέδια κλπ και σε μεγάλο βαθμό επηρέασαν και το αντικείμενο του μαθήματος, όπως κάποιες τεχνικές με χαρτί ή πηλό που διδάχτηκαν κατόπιν αιτήματος των ίδιων των μαθητών. Φέτος, τα ίδια παιδιά κάθονται μέσα σε μία τάξη με τη νέα δασκάλα και ζωγραφίζουν σπιτάκια. Ξανά και ξανά, από την πρώτη ως την έκτη δημοτικού. 

Παρομοίως προηγούμενη χρονιά πέρασε από το σχολείο ένας μουσικός ο οποίος έφερνε όργανα από προσωπική συλλογή να δείξει στα παιδιά, τα βοήθησε να φτιάξουν αυτοσχέδια μουσικά όργανα, τα οργάνωσε σε χορωδία, τα έφερε σε επαφή με διαφορετικά είδη μουσικής. Η κυρία που τον αντικατέστησε, βάζει CD με ηχογραφημένες ιστορίες σε κάθε μάθημα και φωνάζει στα παιδιά να καθήσουν ήσυχα και να ζωγραφίσουν ό,τι ακούνε.

Δεδομένου ότι τον ίδιο μισθό παίρνουν και οι δύο παραπάνω μουσικοί, και οι δύο παραπάνω εικαστικοί, και έλεγχος κανείς δε γίνεται από κανέναν, οπότε όλα βασίζονται στο φιλότιμο, φαντάζομαι ότι αν υπήρχε μία εξίσου μεγάλη ελευθερία κινήσεων σε ένα φιλόλογο, κάποιες τάξεις θα ασχολιόντουσαν με τη συγγραφή του δικού τους βιβλίου, και σε κάποιες άλλες όλα τα παιδιά θα έβγαζαν από ένα κινητό και θα περίμεναν να περάσει η ώρα. Και πολύ φοβαμαι ότι το δεύτερο σενάριο αρκετοί μαθητές και γονείς θα το προτιμούσαν κιόλας.

 

[Unpluged]

11 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

@Unpluged, νομίζω ότι η ταινία έχει κυρίως στόχο να ταρακουνήσει μέσω του σοκ και να δείξει ότι υπάρχουν καιι άλλοι δρόμοι για προβληματισμό. Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι να παγιωθούν εναλλακτικές μορφές εκπαίδευσης - ή μάλλον, αν παγιωθούν, θα γίνουν σύστημα, δεν θα είναι πια εναλλακτικές, οπότε θα καταλήξουν κάποια στιγμή να τυποποιηθούν και να σκουριάσουν,.

E, τότε συμφωνούμε απόλυτα.

Παράθεση

 

 

Επεξεργάστηκαν 29 Νοεμβρίου,2017 by Unpluged

[Έσπερος]

Ενδιαφέρον ρεπορτάζ για την υπερβολική ευκολία με την οποία διαγιγνώσκονται μαθησιακές δυσκολίες και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές. Θίγει και το θέμα του πώς η λειτουργία του σχολείου ωθεί στη χρήση της ταμπέλας αυτής. 

 

http://www.efsyn.gr/arthro/viomihania-diagnoseon-paidion-me-mathisiakes-dyskolies

[erin0000]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ενδιαφέρον ρεπορτάζ για την υπερβολική ευκολία με την οποία διαγιγνώσκονται μαθησιακές δυσκολίες και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές. Θίγει και το θέμα του πώς η λειτουργία του σχολείου ωθεί στη χρήση της ταμπέλας αυτής. 

 

 

 

Πρόκειται για βιομηχανία ταμπελοποίησης όπως είχε πει κάποτε μια ειδικός του χώρου. Οποιοσδήποτε αποκλίνει από τον μέσο όρο πρέπει να κατηγοριοποιηθεί κάπως και να πάρει την ταμπέλα του.

 

[ferby]

Καλό άρθρο Εσπέρος.

 

Ειδικά Το μέρος που μιλά για το  ρόλο του σχολείου που  είναι πραγματικά  η αιτία  της έξαρσης. 

*Το κομμάτι με την φαρμακευτική αγωγή μόνο είναι λίγο τραβηγμένο κατα την άποψη μου. Τραβηγμένο όχι ότι  δεν συμβαίνει.

[Deena]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ενδιαφέρον ρεπορτάζ για την υπερβολική ευκολία με την οποία διαγιγνώσκονται μαθησιακές δυσκολίες και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές. Θίγει και το θέμα του πώς η λειτουργία του σχολείου ωθεί στη χρήση της ταμπέλας αυτής. 

 

http://www.efsyn.gr/arthro/viomihania-diagnoseon-paidion-me-mathisiakes-dyskolies

Αντίστοιχα ενδιαφέρον και παράλληλα συγκλονιστικό είναι το ντοκιμαντέρ "Take your pills" του Netflix.

[Dust pink]

7 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Ενδιαφέρον ρεπορτάζ για την υπερβολική ευκολία με την οποία διαγιγνώσκονται μαθησιακές δυσκολίες και άλλες αναπτυξιακές διαταραχές. Θίγει και το θέμα του πώς η λειτουργία του σχολείου ωθεί στη χρήση της ταμπέλας αυτής. 

 

http://www.efsyn.gr/arthro/viomihania-diagnoseon-paidion-me-mathisiakes-dyskolies

Η υπόδειξη από τους δασκάλους της πόρτας των ειδικών για μαθησιακές δυσκολίες προς πάντες μαθητές ακόμη και αν δεν το χρειάζονται είναι στις μέρες μας σύνηθες φαινόμενο. Για το παραμικρό και απλό θέμα παραπέμπονται γονεις και παιδιά σε ένα φαύλο κύκλο διαγνώσεων , ειδικών και πάει λέγοντας. Νομίζω το έχω ξαναπεί...είναι σαν μόδα πια και γίνεται κατάχρηση διότι αποτελεί αποποίηση ευθυνών εκ μέρους των εκπαιδευτικών αλλά και εύκολη λύση. Πράγματι γύρω από όλο αυτό διακυβευονται πολλά συμφέροντα που τα αναγάγουν σε ολόκληρη βιομηχανία πλουτισμού σε βάρος απελπισμένων γονέων και παιδιών. Υπάρχουν βέβαια όντως περιπτώσεις που χρήζουν βοήθειας, δεν μιλάω για αυτές αλλά για την κατάχρηση. Και πραγματικά ώρες ώρες αναρωτιέμαι, στα δικά μου μαθητικά χρόνια οι καταστάσεις στο εκπαιδευτικό ήταν εξ ολοκλήρου αγνότερες... Ίσως και οι άνθρωποι...εκπαιδευτικοί, ειδικοί αλλά και γονείς (κατά περιπτώσεις και απ' αυτούς ξεκινούν πολλά ). Τώρα όσον αφορα τα παιδαγωγικά τμήματα δημοτικής εκπαίδευσης, οι βάσεις εισαγωγής ανέβηκαν πριν κάποια χρόνια στον Θεό γιατί υπήρχε ζήτηση, δηλαδή αμεσος διορισμός, δηλαδή δουλειά...οπότε χωρίς μεγάλη σκέψη ήταν πρώτη προτίμηση προκειμένου να εξασφαλισθεί ένα σίγουρο εισόδημα , άρα η προτίμηση του καθένα δεν έγινε με βάση τα θέλω του αλλά με κριτήριο την σίγουρη δουλειά...κάτι σαν τις στρατιωτικές σχολές πχ που πλειοψηφία γονιών "σπρώχνει" τα παιδια τους χωρίς να γνωρίζουν που μπαίνει και αν του αρέσει αυτή η δουλειά. Φυσικά ήταν 1ο πεδίο οι παιδαγωγικές, άρα θεωρητική με μηδενικη γνώση μαθηματικών και γενικά θετικών μαθημάτων (και στα θεωρητικά μη νομίζετε ότι είναι καλύτερα τα πράγματα...έχω ακούσει ασυναρτησίες από δασκάλα στο μάθημα της ιστορίας που μου σηκώθηκε η τρίχα). Τώρα έχει αλλάξει πεδίο και δίνουν πανελληνίως και μαθηματικά. Τελος πάντων για να μην κουράζω κάποια επαγγέλματα τα ακολουθείς επειδή πραγματικά επιτελείς κοινωνικό έργο με δική σου βούληση υπό κάθε αντιξοη συνθήκη. Όταν η επιλογή γίνεται αποκλειστικά για το χρήμα ,καταλαβαίνει καθένας μας με τι έχει να κάνει!

[Έσπερος]

Οι πολυ σοβαρες περιπτωσεις δυστυχως συχνα ειναι απο οικογενειες που δεν θα ασχοληθουν οσες προτασεις κ αν κανεις... απο την αλλη εχω δεχτει πιεσεις και απο γονεις να βαλουμε στο παιδι την ταμπελα! λες και ειναι δικαιολογια για το τι μπορει και τι δεν μπορει να κανει ενα παιδι σε μια δεδομενη στιγμη.