Απαγορευμενη εκπαιδευση

[krakenaki]

Κορίτσια επιφυλάσσομαι να γράψω και εγώ την άποψή μου αφού δω ολόκληρο το ντοκιμαντέρ είναι και 2,5 ώρες. Και όχι δεν είστε γραφικές άλλωστε έχουν διατυπωθεί πολύ καλές και τεκμηριωμένες απόψεις.

[Sentir...natureza]

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

 

 

@Sentir...natureza κι εμένα με εξέπληξε η μειωμένη κίνηση του θέματος, αλλά υπάρχουν πιο καυτά εκπαιδευτικά θέματα να συζητηθούν. Έτσι απομείναμε 2-3 γραφικές που έχουν πρόβλημα με τους καλούς μαθητές και θέλουν να τα ισοπεδώσουν όλα. Είναι πολύ ωραία η παρατήρησή σου για τις οργανωμένες δραστηριότητες και σχετίζεται και με αυτά που λέμε σε άλλα τόπικ για τη γυάλα και την κανονική ζωή. Εμένα με ξενίζει ακόμα και ο όρος playdate και playgroup, δηλαδή το τόσο φυσικό πράγμα να παίζει ένα παιδί με φίλους χρειάζεται ειδική ορολογία; Τα αποτελέσματα αυτής της υπεροργάνωσης κάθε πτυχής της ζωής του παιδιού είναι ορατά στο σχολείο. Όταν ήμασταν μαθητές και είχαμε κενό πετούσανε από τη χαρά μας. Τώρα τα παιδιά... βαριούνται! Αλήθεια! Χαίρονται που λείπει καθηγητής αλλά θέλουν απλά να αλλάξει το πρόγραμμα για να σχολάσουν νωρίτερα, αλλίως πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσουμε μπάλα να παίξουν γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Εννοείται δε ότι ανάληψη πρωτοβουλίας, καμία. Κατανόηση του τι πρέπει να κάνουν σε δεδομένες περιστάσεις, καμία. Πρέπει να σε ρωτήσουν αν θα κλείσιυν το τετράδιο των σημειώσεων, σε ποιο σημείο της φωτοτυπίας θα γράψουν το όνομά τους, φέτος χρειάστηκε να εξηγήσω ότι το τετράδιο της Γλώσσας είναι για τη Γλώσσα και της Λογοτεχνίας για τη Λογοτεχνία, γιατί είχαν μπερδευτεί! Και μιλάω για παιδιά 12 ετών!

Να διορθωσω πως η Kine εκανε την παρατηρηση, οχι εγω  και συμφωνω μαζι της...Τιποτα δεν μπορει να συγκριθει με το αυθορμητο, ελευθερο παιχνιδι της γειτονιας. Ευτυχως,στα χωρια (και σε αυτο που μενω εγω) και σε καποιες γειτονιες της πολης που εμενα, ακομη συνεχιζεται και χαιρομαι που θα το ζησει το παιδι μου. Εγω εχω τις πιο ομορφες αναμνησεις απ΄τη γειτονια μου και τις ατελειωτες ωρες που περνουσαμε παρεα με τα παιδια. Ειναι πολυ σημαντικη η ελευθερια στις επιλογες. Αυτο που μου εχει μεινει εντονα απο το ντοκιμαντερ ειναι η διαπιστωση οτι οταν το παιδι ειναι ελευθερο να κανει τις επιλογες του, γινεται πραγματικα ο εαυτος του, γιατι οι πραξεις του ειναι αποτελεσμα εσωτερικων κινητρων και οχι εξωγενων παραγοντων. Ετσι, ο ανθρωπος που δημιουργειται ειναι σχεδον ολοκληρωτικα ο εαυτος του, καθως εφτασε εκει που εφτασε χαριν τις δικες του, προσωπικες επιλογες...Το υπερτατο κατορθωμα για μενα...να μπορεσει καποιος να ειναι ο εαυτος του...

Επεξεργάστηκαν 22 Οκτωβρίου,2017 by Sentir...natureza

[vicky86]

Παντως νιωθω πολυ τυχερη που οι 3απο τους 4δασκαλους που ειχα στο δημοτικο ξεφευγανε απο το μαθημα.κ στα χρονια το γυμνασιου κ του λυκειου υπηρχαν συνολο 5-6καθηγητες που κανανε το κτ παραπανω.οπως αυτα τα καλα παραδειγματα που αναφερατε η vtgian,η κινε με τις σουηδικες πρακτικες αλλα κ η εσπερος η ιδια.εχουμε κανει κ μπαζαρ,κ μαζευαμε σκουπιδια,ακομη κ δεντροφυτευση.ειχαμε καθηγητρια που καθε φορα πριν το μαθημα ελεγε ενα ανεκδοτο

Εσπερος δ εχετε πιεση απο το σχολειο να βγαλετε στανταρ υλη;στο δημοτικο φανταζομαι θα ναι πιο χαλαρα

Οσο για τα play date που εδω τα γνωρισα φανταζομαι οτι χρειαζεται σαν εννοια οταν θες να κανονισεις να δεις φιλους για τα παιδια.με τις δουλειες κ τις δραστηριοτητες των παιδιων λογικονα μη βρισκεται χρονος

Ειδικα στην αθηνα,με δυο εργαζομενους γονεις,αν οι φιλοι τους δ εχουν παιδια,στα πλαισια να κοινωνικοποιηθουν,ειδικα χειμωνα που δ μπορεις να πας απλα σε μια παιδικη η ενα παρκο

Προσωπικα η παραγραφος της κινε πανω σε αυτο το θεμα με καλυπτει,απλα υπαρχει μια αλλη διασταση

[Niki81]

Χαιρομαι παρα πολύ που καποιες θυμαστε ορισμένους δασκαλους/καθηγητες σας που κατορθωσαν εστω για λιγο να κανουν την υπερβαση και να πανε το μαθημα σας ένα βημα παρακατω.Κι εχω εχω καποιους να θυμαμαι και ευχομαι και στο δρομο των παιδιων μου να βρεθουν τέτοιοι εκπαιδευτικοι.Ο δάσκαλος...ειδικα στο δημοτικο...που εχει μερακι και ορεξη να κανει το κατι διαφορετικο θα το κανει.Εγω βλεπω στο σχολειο του γιου μου καποιοι δάσκαλοι πανε με το νομο και φτανουν τα πρωτακια να εχουν 2 ωρες γραψιμο τη μερα.Λες και πρεπει το πιτσιρικι να γραψει 100 φορες τη λεξη παπι για να τη μαθει.Υπαρχουν και αλλοι που θεωρουν ότι βασικος σκοπος στην πρωτη είναι να αγαπησουν τα παιδια το σχολειο και ασχολούνται περισσοτερο με την ψυχολογια των παιδιων.

 

Από την άλλη ειμαστε κι εμεις οι μαμαδες μεσα στην υπερβολή.Ξερω κοπελες που κάθονται και μαθαινουν τα τετράχρονα να γραφουν μη τυχον και πανε δημοτικο απροετοίμαστα.Και από μικρα τα τρεχουμε σε δραστηριότητες μη και τους μεινει καμια ωρα κενη και δεν εχουμε πως να τα απασχολήσουμε.Για να κοινωνικοποιηθουν και καλα.Που καλυτερο μερος κοινωνικοποίησης από τις παιδικες χαρες που είναι και δωρεαν δεν υπαρχει.

 

Για να φτασουμε στο επιπεδο που περιγράφεται στο βιντεο...καλα απεχουμε ετη φωτος.

[vtgian]

Niki χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης, ο δάσκαλος που βάζει 2 ωρες δουλειά στη πρώτη δημοτικού δεν πάει με το νόμο, πάει με τον φόβο μη του πουν οι γονείς ότι δε κάνει δουλειά . Η κατεύθυνση που έχουν από τη σχολή και από τους συμβούλους είναι τοπ μισή ώρα διάβασμα για την πρώτη δημοτικού. Και όχι φωτοτυπίες. Αλλά έχει γονείς που αν δε δουν φωτοτυπία στο πρωτακι νομίζουν ότι θα χάσει το παιδί τους την υποτροφία του Χάρβαρντ.  

[Niki81]

Εχουμε δασκαλα στο σχολειο μας που παρα τα παραπονα των μαμαδων οτι βαζει πολλα...αυτη επιμενει να βαζει 4 και 5 φωτοτυπιες τη μερα γαιτι λεει η αρχη ειναι το ημισι του παντως .Και φτανουν μετα τα Χριστουγεννα και τα παιδακια τα χουν παιξει.Σου λεω συγκεκριμενα να κατσει το παιδι να γραψει 30 φορες τη λεξη παπι για να τη μαθει.Μα ειναι δυνατον να μη καταντησει μετα το διαβασμα βαρεμαρα για το εξαχρονο?

[Έσπερος]

Η φωτοτυπία και τα άπειρα επαναληπτθκά είναι ασθένεια της πρωτοβάθμιας. Στο γυμνάσιο αυτή την έχουμε ξεπεράσει, γενικά, αλλσ´ αρκετοί πάσχουν από την ασθένεια του μαθήματος-διάλεξη κσι της πλήρους παθητικότητας του μαθητή. Αμφότερα εκκινούν από την καλοπροαίρετη διάθεση του να κάνεις το κάτι παραπάνω, κσι ίσως και μια διάθεση εντυπωσιασμού των γονέων, αλλά αγνοούν πλήρως τον τρόπο εκμάθησης και τις ανάγκες των μσθητών. Δεν ξέρω αν τα ενσλλακτικά σχολεία της ταινίας μπορούν να γίνουν εκπαιδευτική νόρμα, όμως σίγουρα πολλές πρακτικές της βιωματικής μάθησης και της αυτενέργριας πρέπει να ενταχθούν έςτω και στο παραδοσιακό σχολείο. 

[kine]

13 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εμένα με ξενίζει ακόμα και ο όρος playdate και playgroup, δηλαδή το τόσο φυσικό πράγμα να παίζει ένα παιδί με φίλους χρειάζεται ειδική ορολογία;

 

Πόσο δίκιο έχεις! Έχει συζητηθεί και σε άλλα θέματα και μου πέσανε τα αυτιά όταν συνειδητοποίησα ότι υπάρχει η αντίληψη, πως ένα παιδί 10-12 χρονών, δεν μπορεί να πάει να παίξει στο σπίτι του γείτονα ασυνόδευτο, γιατί αυτό σημαίνει ότι η μάνα του "το παρατάει" στην εποπτεία ενός άλλου γονέα, ότι ο άλλος γονέας φέρει την ευθύνη της σωματικής του ακεραιότητας και ότι είναι σαν να ζητάς να σου κάνουν δωρεάν φύλαξη του παιδιού σου! Το παιδί και οι φίλοι του και οι επιθυμίες του, δεν υπάρχουν πουθενά και κυριαρχεί ο ρόλος του γονέα, η θέση του γονέα απέναντι σε άλλους ενήλικες, η εικόνα του γονέα, το πολιτικά ορθό της εκάστοτε απόφασης του γονέα κτλ κτλ κτλ.

Και το ζήτημα της ορολογίας είναι από μόνο του, πολύ σοβαρό. Νομίζω δεν γίνεται κατανοητό ότι η ορολογία από μόνη της, είναι απόδειξη αλλά και ενίσχυση της ρύθμισης, οργάνωσης και κατάτμησης της ζωής του παιδιού - και του γονέα. 

 

Είχες αναφέρει νωρίτερα την ευθυνοφοβία των εκπαιδευτικών, μη και χτυπήσει κανένα παιδί. Θα αναφέρω μονάχα ότι ενώ στο δημοτικό πηγαίναμε εκδρομές με τα πόδια, στα κοντινά δασάκια της περιοχής μας και παίζαμε σε τεράστιες εκτάσεις, χωρίς εποπτεία, στο γυμνάσιο καταργήθηκε η εκδρομή και αντικαταστάθηκε από ολιγόωρο προαυλισμό!! Για να μην συμβεί κάτι! Για την ασφάλεια μας! Είχαμε δηλαδή ένα τρίωρο γύρω γύρω όλοι, στο σχολικό τσιμέντο κι έπειτα σπίτια μας. Να μην έχει το σχολείο την ευθύνη!

Πρόσφατα μου είπε παππούς που παραλαμβάνει την εγγονή του από το σχολείο, όλο χαρά, ότι η δασκάλα δεν αφήνει κανέναν να φύγει, αν δεν δει πρώτα ότι ήρθε ο γονέας του, να το παραλάβει. Στην έκτη δημοτικού! Αλλά, αφού το παιδί δεν έχει περπατήσει ποτέ μόνο του στο πεζοδρόμιο, είναι από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο σε όλες του τις μετακινήσεις, έχει συναναστραφεί ανθρώπους μόνο σε τυποποιημένο πλαίσιο, δεν έχει πάει ούτε μέχρι το μπακάλικο που λένε, πώς να γυρίσει μόνο του στο σπίτι; 

Οι διαφορές στις μεγάλες πόλεις, με την επαρχία είναι τεράστιες, αλλά σε πολλά πράγματα εξαντλούνται σε αποχρώσεις της ίδιας νοοτροπίας. 

 

 

[Έσπερος]

@vicky86 για τα playdates δεν αμφισβητω την αναγκαιότητά τους, ειδικά σε παιδιά της πόλης, που μεγαλώνουν χωρίς το ευρύτερο οικογενεισκό δίκτυο, αλλά μου φσίνεται περίεργο το να υπάρχει ορολογία, και μάλιστα ξενόφερτη, που το κάνει να ακούγεται πιο επιστημονικό ή πιο ψαγμένο. Σε λίγο και το να πας με το παιδί στο σούπερ μάρκετ θα βαφτιστεί με κάποιον όρο και θα θες να περάσεις και από σεμινάρια για να ξέρεις πώς θα το κάνεις με επιτυχία! 

 

Όσο για τις δραστηριότητες, είμαι φανατικά υπέρ και μέχρι την πρώτη- δευτέρα γυμνασίου τις θεωρώ σαφώς σπουδαιότερες από το σχολείο (εννοώ ότι αν κάνει και μια σ´σκηση λίγο τσαπατσούλικα ή γράψει μια μονσ´δα λιγότερη στο διαγώνισμα δεν έγινε και τίποτα, αν είναι μα κάνει κάτι που του αρέσει). Αρκεί να μη μας γίνεται ψυχαναγκασμός, ότι πρέπει να δοκιμάσει οτιδήποτε διατίθεται στην περιοχή μας και είναι προσιτό στο πορτοφόλι μας. Και κάποια απογεύματα στο σπίτι, με συμμετοχή στις κανονικές δραστηριότητες της οικογένειας, είναι εξίσου επιμορφωτικά. Είναι και αυτό που λείπει από την εκπαίδευσή μας: πρακτικές δεξιότητες. Στην προσπάθεια να πετύχουμε την πνευματική καλλιέργεια, ξεχάσαμε τα πρακτικά. Όλα γίνονται με θεωρία. Αν πρότεινε κάποιος να γίνεται και η γυμναστική θεωρητικά, μέσα στην αίθουσα, οι μισοί εκπαιδευτικοί θα συμφωνούσαν γιατί το σχολείο θα είχε λιγότερη φασαρία, θα μειωνόταν ο κίνδυνος ατυχημάτων κλπ. Και καταλήγουμε σε γενιές μορφωμένων που ακόμα κι αν έμειναν μόνοι ως φοιτητές, με το ζόρι βάζουν πλυντήριο και βράζουν μακαρόνια με έτοιμη σάλτσα. 

[ΑΡΓΚ]

Εχει φέτος στο σχολείο ο ένας μου γιος μία συμπαθέστατη και αποτελεσματικότατη δασκάλα που κάνει πολλή δουλειά μέσα στην τάξη, εξηγεί πάρα πολύ καλά και δεν γεμίζει τις τσάντες φωτοτυπίες, πέραν από μερικά επεξηγηματικά φυλλάδια, τύπου αφίσούλα για την ιστορία ή άντε κανένα επαναληπτικό. Ετυχε μάλιστα να την έχουν και τα άλλα δύο μου παιδιά σε διαφορετικές τάξεις. Θυμαμαι μία χρονιά μας είχε πει κιόλας να μην αφήνουμε τα τότε δευτεράκια μας να διαβάζουν πάνω από 30 λεπτά γιατί αποκλείεται ποτέ να τους βάλει τόση δουλειά και αν τους παίρνει παραπάνω να της το πούμε να δούμε που είναι το πρόβλημα. Ε, δεν υπήρξε χρονιά που αρκετές μαμάδες να μην είναι έξαλλες γιατί "τα παιδιά δεν έχουν δουλειά"... Δυστυχώς έτσι μάθαμε, και είναι πολύ δύσκολο για τους ίδιους τους γονείς να βγουν από τη λογική: παπαγαλία, πολύ γράψιμο και πολλές μηχανικές ασκήσεις.

[Niki81]

Εχω τυχει σε παρεα μαμαδων κι εχω ακουσει να λενε...να οργανώσουμε ένα παιδικο brunch για να παιξουν τα παιδια και εχω μεινει να τις κοιταω σα χαζη για να καταλαβω τι εννοει ο ποιητης.

[vicky86]

Εμεις σαν μαμαδες ομως τι μπορουμε να κανουμε;

Δ ξερω πως θα τα διαχειριστω στο μελλον γτ ακομη τα παιδια μου ειναι μικρα

Του χρονου θα παει η κορη μου προνηπιο,κ λογικα με βαση τις αναγκες κ τις δυνατοτητες μας στο νηπιο της γειτονιας

Ουτε καν την προσαρμογη που θα ηθελα δ μπορουμε να εχουμε

Γι αυτο το μονο που κανω ειναι να μιλαω απο φετος για το σχολειο

Για παραδειγμα κτ απλο που με προβληματιζει ειναι η σχολικη τσαντα κ το βαρος της

Θα ηθελα παρα πολυ να μην χρειαζεται το παιδι στο δημοτικο να κουβαλαει ολα τα βιβλια

Νομιζω το να δινουν φωτοτυπιες βοηθαει σε αυτο

Φυσικα δ εννοω μια Α4 για το καθε μαθημα μπρος πισω

Με τρομο ειχα ακουσει για νηπιακια που ειχαν καθημερινα να κανουν αντιγραφη 2-3προτασεις καθε μερα απο καποιο βιβλιο,εστω παραμυθι.κ χωρις να ξερουν αναγνωση καν

Για μας παντως τα ψωνια στο μαρκετ ειναι "βολτα". Ενθουσιαζονται κ τα δυο

Ευτυχως εκδρομες πηγαιναμε σε ολες τις βαθμιδες,δ ξερω τι θα ζησουν τα παιδια

Νομιζω μεχρι τα 8δ θα ενιωθα ανετα να πηγαινοερχεται η να μενει καπου μονο το παιδι μου εκτος σχολειου η επιβλεψη απο καποιον αλλο ενηλικα που εμπιστευομαι

Ειχα διαβασει οτι μεχρι τοτε δ εχει αναπτυχθει καλα η περιφερειακη οραση κ τα αντανακλαστικα

Βεβαια εξαρταται κ την αποσταση κ το ειδος του δρομου

[Niki81]

Παντως στην Αθηνα ενας γονιος που θελει και μπορει...εχει απειρα πραγματα ν ακανει με το παιδι του..που και το παιδι θα περασει ομορφα και θα γνωρισει καινουρια πραγματα.Το δικο μας σχολειο ευτυχως κατι κανει...πχ φετο ςτα πηγανε και μαζεψαν σταφυλια,τα πατησαν ,συμμετηχαν στη διαδικασια της εμφιαλωσης κλπ.Ο δικος μου τρελλαθηκε παροτι ηταν δευτερη φορα που πηγαινε.Καμια σχεση με το να δειχνουμε παλα φωτογραφιες του τρυγου και να περιμενουμε να καταλαβουν τα παιδια.

3 minutes ago, vicky86 said:

Εμεις σαν μαμαδες ομως τι μπορουμε να κανουμε;

Δ ξερω πως θα τα διαχειριστω στο μελλον γτ ακομη τα παιδια μου ειναι μικρα

Του χρονου θα παει η κορη μου προνηπιο,κ λογικα με βαση τις αναγκες κ τις δυνατοτητες μας στο νηπιο της γειτονιας

Ουτε καν την προσαρμογη που θα ηθελα δ μπορουμε να εχουμε

Γι αυτο το μονο που κανω ειναι να μιλαω απο φετος για το σχολειο

Για παραδειγμα κτ απλο που με προβληματιζει ειναι η σχολικη τσαντα κ το βαρος της

Θα ηθελα παρα πολυ να μην χρειαζεται το παιδι στο δημοτικο να κουβαλαει ολα τα βιβλια

Νομιζω το να δινουν φωτοτυπιες βοηθαει σε αυτο

Φυσικα δ εννοω μια Α4 για το καθε μαθημα μπρος πισω

Με τρομο ειχα ακουσει για νηπιακια που ειχαν καθημερινα να κανουν αντιγραφη 2-3προτασεις καθε μερα απο καποιο βιβλιο,εστω παραμυθι.κ χωρις να ξερουν αναγνωση καν

Για μας παντως τα ψωνια στο μαρκετ ειναι "βολτα". Ενθουσιαζονται κ τα δυο

Ευτυχως εκδρομες πηγαιναμε σε ολες τις βαθμιδες,δ ξερω τι θα ζησουν τα παιδια

Νομιζω μεχρι τα 8δ θα ενιωθα ανετα να πηγαινοερχεται η να μενει καπου μονο το παιδι μου εκτος σχολειου η επιβλεψη απο καποιον αλλο ενηλικα που εμπιστευομαι

Ειχα διαβασει οτι μεχρι τοτε δ εχει αναπτυχθει καλα η περιφερειακη οραση κ τα αντανακλαστικα

Βεβαια εξαρταται κ την αποσταση κ το ειδος του δρομου

Στα νηπια να σου πω...τουλάχιστον στο δικο μας..δημοσιο...καλα το πανε.Σε εμας τουλάχιστον εχει ξακαθαριστει από την αρχη ότι στοχος του νηπιου δενειναι να μαθουν τα παιδια να γραφουν.Αυτο με το παραμυθι που λες είναι κατι που γινεται μια φορα της εβδομαδα στα πλαισια της δανειστικης βιβλιοθήκης...τους τελευταίους μηνες..δεν είναι εργασια...καμια σχεση .Τοπαιδι δανειζεται ένα βιβλιο.Και μετα σε ένα χαρτι αντιγραφει τον τιτλο και τον συγγραφεα και ζωγραφιζει κατι που του αρεσε από το παραμυθι.Σε εμας εχει γδοθει σαφης αντολη από τη νηπιαγωγο ότι θα πρεπει ολο αυτό να γινει από το παιδι...αν θελει και οσο θελει.

[vicky86]

Ιδια αποψη δ εχω,

Γι αυτο επιφυλασσομαι να απαντησω

Απο φιλους οτι εχω ακουσει

Επλιζω τουλ να μην εχει καμια "τιμωρια" αν δ γραψει τιτλο κ συγγραφεα αλλα κανει τη ζωγραφια

Η εννοια της δανειστικης βιβλιοθηκης ειναι ωραια ομως

Οπως κ.τετοιες εκπαιδευτικες εκδρομες

Επαρχια ναι μεν εχεις τη δυνατοτητα να παει το παιδι μονο σχολειο στο δημοτικο η να παιξει ασυνοδευτο στη γειτονια αλλα στα πλαισια της δραστηριοτητας εχει ελλειψεις

[Έσπερος]

@vicky86 το θέμα των εξωσχολικών δραστηριοτήτων στην επαρχία είναι πιο περίπλοκο γιατί εξαρτάται από το πού είσαι. Υπάρχουν δήμοι που έχουν πολύ καλές εγκαταστάσεις και προσφέρουν δωρεάν διάφορες αθλητικές δραστηριότητες, ή τη δυνατότητα να μάθεις μουσική στη φιλαρμονική κλπ. Μπορεί, ανάλογα και με την περιοχή που είσαι, το παιδί σου να κάνει ιστιοπλοΐα ή ιππασία, δραστηριότητες που στην Αθήνα είναι προσβάσιμες μόνο σε όποιους μένουν σε συγκεκριμένες περιοχές για πρακτικούς λόγους. Αυτό βέβαια ισχύει κυρίως για μεγάλα νησιά και μικρές επαρχιακές πόλεις, ένα παιδί που μεγαλώνει σε χωριό ή σε κάποιο μικρό νησάκι βρίσκεται σε πολύ πιο μειονεκτική θέση σε τέτοια θέματα.

 

Επειδή όμως η εκπαίδευση δεν έχει μόνο αυτό το ακαδημαϊκό κομμάτι, η επαρχία προσφέρει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τα αστικά κέντρα σε όσα παιδιά δεν έχουν έφεση σε τέτοιες δραστηριότητες, αλλά τους αρέσουν πιο πρακτικά πράγματα. Εννοώ την εικόνα επαγγελματικών δραστηριοτήτων όπως η αγροτοκτηνοτροφία ή η αλιεία ή κάποια τεχνικά επαγγέλματα, που μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετική επαγγελματική διέξοδο στην εποχή μας, που έχει δοθεί τόση έμφαση στον κλάδο της παροχής υπηρεσιών, είτε από τον δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτά είναι εικόνες που λείπουν από τα μεγάλα αστικά κέντρα και που το σχολείο δυστυχώς δεν τις προσφέρει -κι εδώ δένει η συζήτηση με το θέμα της ταινίας αλλά και τους ευρύτερους προβληματισμούς για τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Κι όχι μόνο δεν τις προσφέρει, αλλά ουσιαστικά απορρίπτει όσα παιδιά έχουν τέτοια ενδιαφέροντα και τέτοιες δεξιότητες, αλλά δεν τους αρέσει να μαθαίνουν πράγματα με τον ακαδημαϊκό τρόπο του σχολείου. 

 

@Niki81 αυτό με τον τρύγο φαντάζομαι πόσο θα ενθουσίασε τα παιδιά. Οι γνώσεις που αποκόμισαν εκεί δεν μπορούν να συγκριθούν με καμία θεωρητική παρουσίαση.

 

Τα περισσότερα σχολεία τα τελευταία χρόνια συμμετέχουν και σε διαφόρων ειδών εκπαιδευτικά, πολιτιστικά ή περιβαλλοντικά προγράμματα, που παρέχουν πολλές δυνατότητες βιωματικής μάθησης και είναι εξαιρετικές εμπειρίες για τα παιδιά. Δεν ξέρω αν στα δημοτικά αυτά γίνονται με εθελοντική συμμετοχή μαθητών ή τα αναλαμβάνει ένας δάσκαλος με όλο το τμήμα του, στο Γυμνάσιο γίνονται εθελοντικά πάντως. Αν λοιπόν το παιδί σας έχει την ευκαιρία να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο, μη διστάσετε να το ενθαρρύνετε. Κι επειδή ξέρω ότι οι σύλλογοι γονέων στα δημοτικά είναι συνήθως δραστήριοι, είναι κάτι που μπορούν να προτείνουν στους δασκάλους. Ειδικά οι νεότεροι εκπαιδευτικοί έχουν πολλή διάθεση για τέτοιες δουλειές. Οι μεγαλύτεροι όχι πάντα, καμιά φορά τους είναι πιο δύσκολο να φύγουν από την πεπατημένη της παραδοσιακής διδασκαλίας, ενώ στην τάξη μπορεί πραγματικά να δίνουν την ψυχή τους. 

[vtgian]

Μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία σχετικά με την ευαισθητοποίηση των παιδιών για το περιβάλλον και πως μπορεί να γίνει αυτό πρακτικά στο σχολείο, είναι η παρακάτω:

 

 

Προσωπικά, θα ήθελα τέτοιες προσεγγίσεις στο σχολείο, βιωματικές μέσα από παιχνίδι. 

[vicky86]

Εσπερος κ γω ειμαι της αποψης οτι οι συνθηκες για να μεγαλωσεις ενα παιδι τουλ ετσι οπως θα ηθελα εγω οτι ειναι καλυτερες στην επαρχια

Για μας ηταν κ ψιλοαναγκαστικο να γυρισουμε γτ στην αθηνα θα δυσκολευομασταν παρα πολυ οικονομικα

Μας ηταν ομως σχετικα ευκολο γτ ειμαστε κ απο επαρχια

Ολα αυτα που λες παντως για πιο αγροτικες δραστηριοτητες πολλα παιδακια εδω το εχουν αυτονοητο

Πχ εμεις εχουμε παππουδες στο χωριο.εχουν κοτες,μαζευουμε αυγα,κουνελακια,αρνακια,ο θειος διπλα αγελαδες που αρμεγει,εχουμε μπαχτσε

Οπως ειπα ακομη τα παιδακια μου ειναι μικρα.θελω να πιστευω ενα-δυο βασικα πραγματα θα τα βρισκουμε

Πχ ενα μουσικο οργανο,μια αθλητικη δραστηριοτητα

[Έσπερος]

Εγώ βρέθηκα σε νησί λόγω δουλειάς, αλλά είναι συνειδητή η απόφαση να παραμείνουμε εδώ για κάποια χρόνια τουλάχιστον για τα διάφορα πλεονεκτήματα που έχει ως προς το επίπεδο ζωής ειδικά για τα παιδιά. Για μένα προσωπικά βέβαια, που δεν είχα τέτοια βιώματα, η πλήρης προσαρμογή δεν έχει επιτευχθεί (και δεν μένω καν σε χωριό, χαχα!). Αυτά που λες για τις κοτούλες και τα μποστάνια για μένα ήταν πρωτόγνωρες εικόνες, έχοντας μεγαλώσει στη γυάλα της πόλης, πίστευα ότι έχουν εξαφανιστεί (υπάρχουν πολλών ειδών γυάλες, μια που το συζητούσαμε αλλού...)! Στο κάτω κάτω, η εικόνα που σου περνάει από την εκπαίδευση είναι ότι όλοι ζουν σε αστικές περιοχές, σε διαμερίσματα, έχουν χάσει την επαφή με τη φύση κλπ, και λίγο έξω από την Αθήνα να βγεις, συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν ισχύει! Γί αυτό χαίρομαι πολύ όταν ακούω μαθητές μου να ξέρουν από πρώτο χέρι τι είναι ο τρύγος, ο θερισμός, το μάζεμα της ελιάς, το τάισμα των ζώων, το μάζεμα των μανιταριών κλπ. Εγώ φυσικά δεν ξέρω τι φυτά έχω στον κήπο του σπιτιού μου και θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν σπούδαζα στο εξωτερικό, που ήταν πολύ φυσικό για έναν άνθρωπο που κινείται στον ακαδημαϊκό χώρο να έχει και χειρωνακτικά ενδιαφέροντα, ειδικά την κηπουρική. Σε αυτά τα θέματα η ελληνική εκπαίδευση έχει βάλει πολλές παρωπίδες...

[vicky86]

Εκεινη την ωραια εργασια με τα κεσεδακια κ τα οσπρια δ την κανουν πια;

Θα φτασουμε στο σημειο που εχω δει σε αλλο ντοκιμαντερ να δειχνουν στα αμερικανακια ντοματες κ να μην ξερουν τι ειναι

[vtgian]

Μη το γελάτε καθόλου για το πόσο αδαής μπορεί να γίνει κανείς στο δυτικό αστικό κόσμο. Αστείο πραγματικά περιστατικό, έρχεται Ελλάδα πιτσιρίκα (17) αμερικάνα ξαδέλφη μας (γεννημένη εκεί από Ελληνα πατέρα και Ιταλίδα μάνα) με την κολλητή της (αμερικάνα γέννημα θρέμμα). Τις πάμε για ψαράκι (θάλασσα, άμμος, ουζάκι κλπ), μας φέρνουν γάβρο και φρικάρουν τα παιδιά! Δε μπορούμε να το φάμε αυτό, έχει κεφάλι μας λένε! Αστείο από τη μία, τραγικό από την άλλη. Είναι πραγματικά κάποιες περιοχές τόσο αστικοποιημένες που δεν ξέρουν καν πως γίνονται τα αυγά, τα παιδιά δεν έχουν δει ζωντανή κατσίκα στη ζωή τους.

 

Το κεσεδάκι πάντως καλά κρατεί (και καλά κάνει). Σε αυτό το κομμάτι, ευτυχώς στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουμε το περιθώριο να έχουμε μια επαφή με τη φύση, είτε λόγω καταγωγής είτε λόγω τόπου κατοικίας. 

[krakenaki]

Πάρα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ και εξαιρετικά διαφωτιστικό.

Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα ξεκινάει από τη βρεφική και κυρίως νηπιακή ηλικία των παιδιών. Ως γονείς συνήθως αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως ελεγχόμενους οργανισμούς, οι οποίοι θα πρέπει να ακολουθήσουν συγκεκριμένους κανόνες που απαντώνται σύμφωνα με τους τύπους και τα στερεότυπα της καλής διαγωγής. Τα μωρά δεν πρέπει να τα αφήνουμε κάτω γιατί μπορεί να πέσουν, δεν πρέπει να τα βγάζουμε έξω το χειμώνα γιατί μπορεί να κρυώσουν, δεν πρέπει να τα αφήσουμε να αγγίξουν το χώμα ή τα ζώα γιατί μπορεί να κολλήσουν μικρόβια και να λερωθούν, δεν πρέπει να τα παίρνουμε συνεχώς αγκαλιά γιατί μπορεί να κακομάθουν και ένα σωρό άλλα δεν πρέπει. Όλα αυτά βέβαια έχουν ως συνέπεια να περιορίζονται οι λειτουργίες των αισθητήριων οργάνων και οι ανάγκες ενός μωρού στα πολύ βασικά.

Τα πράγματα χειροτερεύουν στη νηπιακή ηλικία όπου κάποιοι γονείς αδυνατούν να παρουσιάσουν τον αληθινό τους εαυτό μπροστά στο παιδί τους προβάλλοντας μία πλασματική εικόνα του σωστού γονιού που γνωρίζει τα πάντα και ελέγχει τη συμπεριφορά του παιδιού του. Έτσι έχουμε γονείς που ποτέ δεν ζητάνε συγνώμη από το παιδί τους ή συγχώρεση για κάποιο σφάλμα που έκαναν, σπάνια λένε ευχαριστώ ή εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους για την αγάπη που εισπράτουν από το παιδί τους, ντρέπονται να εκφράσουν τις αδυναμίες τους μη τυχόν και τις υιοθετήσει, επικροτούν τα κατορθώματα και όχι την προσπάθεια που καταβάλει ένα παιδί έστω και αν αποτύχει και πολλά άλλα.

Και φτάνουμε στα σχολικά χρόνια όπου οι εκπαιδευτικοί παραλαμβάνουν πειθήνια όργανα και ως επί τον πλείστον ασχολούνται μόνο με αυτά, αφού είναι καλύτερα διαχειρίσιμα, μεταδίδοντας στείρα και καθολική γνώση. Πρόκειται για ένα σύστημα συντηρητικό και αυταρχικό που εναντιώνεται σε οποιαδήποτε νεωτεριστική ενέργεια προς όφελος των παιδιών. Αποτέλεσμα αυτού του συστήματος είναι φυσικά να αναπαράγεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου που θα είναι χειραγωγήσιμος αφου θα του έχουμε εντρυφήσει την ψευδαίσθηση ότι ζει σ ‘ένα προστατευμένο περιβάλλον με ψήγματα ελευθερίας και αυτοβούλησης.

Όλα αυτά αντιτίθονται στον αυτοσκοπό του ανθρώπου που είναι η αυτοπραγμάτωση, την ανάγκη του ανθρώπου να μπορεί να είναι αυτό που δύναται να είναι. Στα παιδιά η ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης συναντάται πολύ πιο έντονα απ’ ότι στους ενήλικες. Μέσω της βιωματικής εκπαίδευσης ένα παιδί μπορεί να αντιληφθεί καλύτερα τόσο τις δικές του δυνατότητες και αδυναμίες όσο και των άλλων, να κατανοήσει περισσότερο την δράση και την αντίδραση που συντελούνται στη φύση , καθώς και να εκφράσει ελεύθερα τα συναισθήματά του, τον αυθορμητισμό του, την περιέργειά του.

Συμπερασματικά στην παρούσα κατάσταση το βάρος πέφτει εξ ολοκλήρου στους γονείς και στους ελάχιστους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να προσφέρουν τα κατάλληλα ερεθίσματα ώστε να αναδειχθεί η μοναδικότητα της προσωπικότητας των παιδιών.

Συγνώμη για το μεγάλο πστ!

 

[Έσπερος]

Πολύ σωστές παρατηρήσεις! Τολμώ να πω βέβαια ότι, αν και ο συντηρητισμός είναι χαρακτηριστικό όλων των εκπαιδευτικών συστημάτων παγκοσμίως, αυτό στην Ελλάδα, και δεν ξέρω και σε ποιες άλλες χώρες, έχει εντονότερες διαστάσεις γιατί αντανακλά τις κοινωνικές δομές μας. Παίρνω ως παράδειγμα την αυτοσυντήρηση των νηπίων, το οποίο για την ελληνική πραγματικότητα είναι ανέκδοτο. Πραγματικά χαίρομαι όταν στο νησί βλέπω τους ξένους που έρχονται για διακοπές με τα παιδάκια τους, που δεν θα σχολιάσω το αν είναι ήσυχα, το κλασικό κλισέ, αλλά το πώς αυτοεξυπηρετούνται σε απλά πράγματα. Παιδάκια 2-3 ετών, μπαινοβγαίνουν από τη θάλασσα, παίρνουν μόνα τους την πετσέτα τους και σκουπίζονται, φοράνε το καπέλο τους, στρώνουν την πετσέτα να κάτσουν ή παίρνουν το παιχνιδάκι τους και παίζουν, κάποιες φορές με τους γονείς, κάποιες μόνα τους. Αν έρθει κύμα, μαζεύουν ήσυχα ήσυχα την πετσετούλα τους και πάνε πιο πέρα. Δεν χρειάζεται να έχουν κάποιον από πίσω τους να τους ντύσει, να τους γδύσει, να τους ταΐσει, να τους κουβαλήσει ένα κάρο παιχνίδια, και φυσικά οι γονείς δεν δυσανασχετούν να περπατήσουν λίγο για μια πιο απόμερη παραλία επειδή έχουν να μεταφέρουν όλη την οικοσκευή μαζί τους για τα παιδιά τους. Εδώ βέβαια έχουμε νέα ζευγάρια που αν και ενήλικες δεν αυτοεξυπηρετούνται, τι να περιμένουμε ότι θα περάσουν στα παιδιά τους; 

 

Και στο σχολείο βλέπω παιδιά στο μεταίχμιο παιδικής και εφηβικής ηλικίας που θεωρούν δεδομένο ότι θα παρεμβαίνουμε για να λύσουμε χαζά προβλήματα τύπου χάθηκε μια κασετίνα, κάποιος πάτησε στο μπουφάν κάποιου, κάποιος πήρε το μπουκαλάκι κάποιου κλπ. Εγώ έχω ξεκαθαρίσει ότι το σχολείο είναι χώρος κοινωνικοποίησης και πρέπει να εξασκηθούν να λύνουν τα προβλήματά τους μόνοι τους πολιτισμένα σ' έναν χώρο που ούτως ή άλλως προστατεύεται από την επίβλεψη ενηλίκων, και γι' αυτό αν δεν τίθεται θέμα ασφάλειας ή παραβατικής συμπεριφοράς, δεν σκοπεύω να κάνω τον ανακριτή ή τον ντετέκτιβ. Το θλιβερό είναι όμως ότι τα ίδια τα παιδιά, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, καταφεύγουν στην εύκολη λύση του να προτείνουν να κλειδώνουμε τις αίθουσες στα διαλείμματα για να μην συμβαίνουν τέτοια. Πόσο εύκολα δηλαδή τους έχει περάσει η νοοτροπία του να στερούν μόνα τους την ελευθερία τους για να μην αναλάβουν την ευθύνη να ακολουθήσουν κάποιους απλούς κανόνες. Εννοείται ότι και πολλοί συνάδελφοι το θεωρούν καλή λύση γιατί ησυχάζουμε, δεν έχουμε ευθύνη κλπ. Οπότε το μήνυμα του τι πολίτες δημιουργεί η εκπαίδευση είναι σαφές: άβουλα όντα, ευθυνόφοβα, με διαρκή ανάγκη νταντέματος, και πάντα θα φταίει κάποιος άλλος... 

[Έσπερος]

Ομιλία με συναφείς προβληματισμούς

 

[Unpluged]

Μα η ανατροφή των παιδιών στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίας, είναι ακριβώς αυτό: πώς να φτιάξουμε πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών παιδιά. Μία μαμά συμμαθητή του γιου μου μου έλεγε χθες, 'καλά να πληρώνω για πιάνο, για κιθάρα, άντε για βιολί. Για ντραμς δεν πληρώνω'. Αν λοιπόν τα ..... ντραμς θεωρούνται παρέκκλιση, φαντάσου να προσπαθούσε ο μικρός να κάνει μεγαλύτερα άλματα. Αν αποδεχτούμε την υπάρχουσα 'δομημένη' εκπαίδευση, το παιδί, όσο καλά και να ξέρει φυσική, θα πρέπει να μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο και να έχει κάποια τεκμηρίωση των γνώσεων του. Αυτή η τεκμηρίωση δίνεται μόνο με τον συμβατικό τρόπο, με διάβασμα στο γραφείο, μολύβι και χαρτί. 

Έχω φίλη ελληνοαμερικανίδα, μπαμπάς αμερικανός, οι άνθρωποι σπίτι τους μιλούσαν αγγλικά. Για να βρει δουλειά έπρεπε να πάρει το proficiency, δεν είδα να πει κανένας εργοδότης, δεν πειράζει, μου αρκεί η βιωματική σου εκπαίδευση.

Το παιδί μου θέλει να γίνει φυσικός και αυτό απαιτεί πανελλήνιες, αν θέλει να σπουδάσει εδώ, και ακόμα πιο φρικτά πράγματα, αν θέλει να βγει έξω. Δεν θα μετρήσει ποτέ κανείς την αγάπη του για τη φυσική και αν έπρεπε να μάθει όλη αυτή την ύλη βιωματικά, θα χρειάζονταν δύο ζωές. Δεν μπορεί να λέμε από τη  μία βιωματική μάθηση και από την άλλη να υπεραμυνόμαστε την 'αριστεία'. Η βιωματική μάθηση είναι ευρύτερη αλλά σαφώς πιο επιφανειακή, και μπορεί να σε κάνει μορφωμένο άνθρωποι αλλά όχι ανταγωνιστικό στους χώρους εργασίας. 

 

Εννοείται δεν υπεραμύνομαι την εκπαίδευση στη χώρα μας, αλλά ας μην τα μπερδεύουμε. Άλλο  η συστηματική εκπαίδευση και άλλο η εκπαίδευση του ενός βιβλίου, της αποστήθισης, της αναπαραγωγής μασημένων γνώσεων κλπ. όπως είναι αυτή που έχουμε εδώ. Σε ένα τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα, σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει το βιωματικό μέρος, όμως σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και το μέρος της συστηματικής λήψης έτοιμων γνώσεων, ώστε να μπορεί ο μαθητής να χτίσει κάπου. 

Και αν θέλετε τη γνώμη μου, εμείς δεν πάσχουμε στο βιωματικό κομμάτι. Μία χαρά γίνεται στα περισσότερα σχολεία τώρα πια, λίγο πολύ. Αυτό που μας λείπει είναι ένα σύστημα που να μας επιτρέπει να συνδυάζουμε κομμάτια του εαυτού μας με τη γνώση που μας προσφέρει. Πχ δεν θα μάθω βιωματικά ένα μουσικό όργανο. Αυτό όμως που πρέπει να εξασφαλίσω στο παιδί είναι ότι το σχολείο θα το φέρει σε επαφή με πολλά μουσικά όργανα, θα το εξοικειώσει με διάφορα είδη μουσικής, και στο τέλος θα διαλέξει ένα όργανο που θέλει και θα το διδαχθεί με αγάπη, όχι με πίεση. 

 

 

 

Vtgian, τα ξαδέρφια από την αμερική αντέδρασαν όπως η φίλη μου που πήγε στην Ταιλάνδη και της προσφεραν τηγανητά.... έντομα. Μην την κατακρίνεις, είναι μία καθαρά βιωματική αντίδραση.   

[Έσπερος]

πρίν από 8 λεπτά , Unpluged είπε:

Μα η ανατροφή των παιδιών στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίας, είναι ακριβώς αυτό: πώς να φτιάξουμε πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών παιδιά. Μία μαμά συμμαθητή του γιου μου μου έλεγε χθες, 'καλά να πληρώνω για πιάνο, για κιθάρα, άντε για βιολί. Για ντραμς δεν πληρώνω'. Αν λοιπόν τα ..... ντραμς θεωρούνται παρέκκλιση, φαντάσου να προσπαθούσε ο μικρός να κάνει μεγαλύτερα άλματα. Αν αποδεχτούμε την υπάρχουσα 'δομημένη' εκπαίδευση, το παιδί, όσο καλά και να ξέρει φυσική, θα πρέπει να μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο και να έχει κάποια τεκμηρίωση των γνώσεων του. Αυτή η τεκμηρίωση δίνεται μόνο με τον συμβατικό τρόπο, με διάβασμα στο γραφείο, μολύβι και χαρτί. 

Έχω φίλη ελληνοαμερικανίδα, μπαμπάς αμερικανός, οι άνθρωποι σπίτι τους μιλούσαν αγγλικά. Για να βρει δουλειά έπρεπε να πάρει το proficiency, δεν είδα να πει κανένας εργοδότης, δεν πειράζει, μου αρκεί η βιωματική σου εκπαίδευση.

Το παιδί μου θέλει να γίνει φυσικός και αυτό απαιτεί πανελλήνιες, αν θέλει να σπουδάσει εδώ, και ακόμα πιο φρικτά πράγματα, αν θέλει να βγει έξω. Δεν θα μετρήσει ποτέ κανείς την αγάπη του για τη φυσική και αν έπρεπε να μάθει όλη αυτή την ύλη βιωματικά, θα χρειάζονταν δύο ζωές. Δεν μπορεί να λέμε από τη  μία βιωματική μάθηση και από την άλλη να υπεραμυνόμαστε την 'αριστεία'. Η βιωματική μάθηση είναι ευρύτερη αλλά σαφώς πιο επιφανειακή, και μπορεί να σε κάνει μορφωμένο άνθρωποι αλλά όχι ανταγωνιστικό στους χώρους εργασίας. 

 

Εννοείται δεν υπεραμύνομαι την εκπαίδευση στη χώρα μας, αλλά ας μην τα μπερδεύουμε. Άλλο  η συστηματική εκπαίδευση και άλλο η εκπαίδευση του ενός βιβλίου, της αποστήθισης, της αναπαραγωγής μασημένων γνώσεων κλπ. όπως είναι αυτή που έχουμε εδώ. Σε ένα τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα, σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει το βιωματικό μέρος, όμως σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει και το μέρος της συστηματικής λήψης έτοιμων γνώσεων, ώστε να μπορεί ο μαθητής να χτίσει κάπου. 

Και αν θέλετε τη γνώμη μου, εμείς δεν πάσχουμε στο βιωματικό κομμάτι. Μία χαρά γίνεται στα περισσότερα σχολεία τώρα πια, λίγο πολύ. Αυτό που μας λείπει είναι ένα σύστημα που να μας επιτρέπει να συνδυάζουμε κομμάτια του εαυτού μας με τη γνώση που μας προσφέρει. Πχ δεν θα μάθω βιωματικά ένα μουσικό όργανο. Αυτό όμως που πρέπει να εξασφαλίσω στο παιδί είναι ότι το σχολείο θα το φέρει σε επαφή με πολλά μουσικά όργανα, θα το εξοικειώσει με διάφορα είδη μουσικής, και στο τέλος θα διαλέξει ένα όργανο που θέλει και θα το διδαχθεί με αγάπη, όχι με πίεση. 

 

 

 

Vtgian, τα ξαδέρφια από την αμερική αντέδρασαν όπως η φίλη μου που πήγε στην Ταιλάνδη και της προσφεραν τηγανητά.... έντομα. Μην την κατακρίνεις, είναι μία καθαρά βιωματική αντίδραση.   

Πολλά από αυτά που περιγράφεις είναι αποκλειστικά ελληνικές στρεβλώσεις,  και κυρίως του δημοσίου, ή όσων ιδιωτικών επιχειρήσεων λειτουργούν με νοοτροπία ελληνικού δημοσίου. Υπάρχει κόσμος που σε σοβαρές ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα έχει προσληφθεί χωρίς να ασχοληθεί κανείς με το αν έχει ECDL ή Proficiency γιατί βλέπουν τις σπουδές του και καταλαβαίνουν ότι αν κάποιος πχ έχει αναπτύξει μια database για το μεταπτυχιακό του, προφανώς και έχει γνώσεις παραπάνω από το ECDL! Ακόμα και για ανθρώπους που όταν το τότε ΔΙΚΑΤΣΑ λειτουργούσε με μια λογική ό,τι να 'ναι και τα μισά πτυχία (από σοβαρά πανεπιστήμια μάλιστα) δεν τα αναγνώριζε λόγω διαφόρων κωλυμάτων και κολλημάτων, οι σοβαρές ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν ασχολούνταν με το τυπικό χαρτί του πτυχίου τους. Τα χαρτιά της γλωσσομάθειας να μην τα σχολιάσω, άλλη μια πατέντα που απευθύνουν κυρίως σε τριτοκοσμικές χώρες. Έτρεχα θυμάμαι να έχω το proficiency από την Α΄ Λυκείου, και μετά όταν πήγα για μεταπτυχιακό στην Αγγλία, ήθελαν κάποια πρόσφατη απόδειξη γλωσσομάθειας, και έδωσα IELTS. Προφανώς τα Αγγλικά με βάση τα οποία εξετάστηκα, δεν ήταν οι γνώσεις που είχα πάρει 7 χρόνια πριν στο φροντιστήριο, ήταν ό,τι είχα συντηρήσει βιωματικά από ταινίες, μουσική, βιβλιογραφία κλπ. Το να μαζεύουμε χαρτιά για το καθετί είναι μια ελληνική πατέντα για να κάνει αντικειμενικές προσλήψεις στο δημόσιο μετά από τόσες δεκαετίες ασυδοσίας. Το αντικειμενικό όμως δεν είναι πάντα αξιοκρατικό. 

 

Δεν εννοώ φυσικά ότι όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα του εξωτερικού τα έχουν λύσει αυτά. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν τα παραπάνω βιντεάκια :). Όμως πολλά πράγματα τα κρίνουμε αποκλειστικά και μόνο από την ελληνική εικόνα, που είναι η πιο ακραία μορφή όλων αυτών των προβλημάτων που θίγονται διεθνώς. Και η περίφημη αριστεία στην Ελλάδα έχει πάρει μια προβληματική μορφή, γιατί εστιάζει στις σχολικές και μόνο επιδόσεις με κριτήριο αποκλειστικά την εξέταση. Αυτού του είδους η αριστεία, δεν σε προετοιμάζει για καμία σοβαρή αγορά εργασίας. Η ανταγωνιστικότητα, για να χρησιμοποιήσω έναν κάπως πιο πρόσφορο όρο, καλλιεργείται και στο εξωτερικό και σε υψηλότατο βαθμό, όμως εκεί δεν θα κολλήσουν (μόνο) στο τι έγραψες και πόσα χαρτιά έχεις μαζέψει. Θα σε περάσουν από συνεντεύξεις και τεστ για να δουν τι προσωπικότητα είσαι, πώς μπορείς να τεκμηριώσεις το τι μπορείς να κάνεις, τι στόχους έχεις κλπ. Αυτές οι δεξιότητες δεν καλλιεργούνται με το διάβασμα και δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τη σχολική αριστεία. 

 

Από κει και πέρα βέβαια, προφανώς θα υπάρχει και κάποια τυποποιημένη μορφή εξέτασης και μια εντατικοποίηση της εκπαίδευσης, η οποία όμως δεν χρειάζεται να εισαχθεί κατά τη γνώμη μου πριν από τη Β΄/ Γ΄ Γυμνασίου. Ας μην ξεχνάμε ότι η εκπαίδευση απευθύνεται σε όλα τα παιδιά και όχι μόνο όσα έχουν ακαδημαϊκές κλίσεις, κι ένας τρόπος για να βρει το παιδί την κλίση του είναι μέσω του σχολείου να έρθει σε επαφή με ποικίλα ερεθίσματα, όχι μόνο καθαρά γνωστικά, και όχι μόνο με τον παραδοσιακό τρόπο διαβάζω- λύνω ασκήσεις -  γράφω τεστ. Ειδικά όσοι έχουν κλίση προς πιο εφαρμοσμένες επιστήμες (φυσικοχημεία, βιολογία, επιστήμες μηχανικού κλπ) συνήθως είναι τύποι που ωφελούνται από τη βιωματική μάθηση (εργαστηριακές ασκήσεις, κατασκευές κλπ), παράλληλα βέβαια με το γνωστικό κομμάτι στο οποίο απαιτείται πολύ σκληρή δουλειά. Οι θεωρητικοί τύποι ίσως το έχουμε λιγότερο ανάγκη, αλλά κι αυτό είναι μια καθαρά ελληνική στρέβλωση, που σπουδάζουμε όλοι φιλολογίες, αρχαιολογίες, γλώσσες, κοινωνιολογίες, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε με αυτές τις σπουδές είναι να τις διδάξουμε σε σχολεία. Στο εξωτερικό υπάρχει μια κάποια ευελιξία και σε αυτό.