Απαγορευμενη εκπαιδευση

[Sentir...natureza]

Πριν καποια χρονια παρακολουθησα ενα ντοκιμαντερ που το ελεγαν "Απαγορευμενη εκπαιδευση" και μου φανηκε πολυ ενδιαφερον. Παρ'οτι, λογω της σχολης μου ειχα διαβασει για τους διαφορους παιδαγωγους, τα διαφορετικα συστηματα αγωγης που υποστηριζουν και τα ποικιλα εκπαιδευτικα συστηματα σε πολλες χωρες, δεν πιστευα οτι υπαρχουν περιοχες οπου εφαρμοζεται το νεο σχολειο για την ελευθερια, την αναπτυξη της κριτικης σκεψης, της καλλιεργειας της αγαπης για την φυση και τα φυσικα φαινομενα και τοσα αλλα που φανταζουν ουτοπια για τα δημοσια σχολεια της χωρας μας, η οποια ακολουθει ακομη σε μεγαλο βαθμο τις αρχες του Johan Friedrich Herbart, ενος παιδαγωγου που ανεστειλε (αν οχι εσβησε) την ανθιση των νεων παιδαγωγικων τασεων που εμφανιστηκαν τον 16ο αιωνα (βλεπε Rabelais, Descartes, Locke, Montaigne, Rousseau, Pestalozzi,). Με λιγα λογια, η παιδαγωγικη του Herbart τεινει προς συντηρητικες αντιληψεις μιας προβιομηχανικης εποχης, και εχει σκοπο τη προετοιμασια κυριαρχικων και πειθαρχημενων ατομων. Λειτουργει με βαση τη νοησιαρχια, την αυστηρα οργανωμενη απο πριν "διδακτεα υλη" (σας θυμιζει κατι;) και την ατμοσφαιρα συστηματοποιησης, οργανωσης και ταξης. Ειναι η ριζα του "κοιταμε παρατεταγμενοι στα θρανια τον πινακα", "παρακολουθουμε το μαθημα χωρις να μιλαμε", βαθμολογηση με αριθμους κα. Και αυτο υπαρχει και στην προσχολικη αγωγη, απο τη νοοτροπια της φωτοτυπιας που καταστρεφει την δημιουργικοτητα, στον διαχωρισμο φιλων που καθονται διπλα-διπλα και μιλανε μεταξυ τους την ωρα του κυκλου για να διατηρηθει η "ταξη", μεχρι την αυστηρη τηρηση της υλης, οπου πρεπει ενα 4χρονο να ξερει να γραφει το ονομα του.

 

Και ενω τα χρονια περασαν και στην Ευρωπη το συστημα του Herbart αρχισε να φθινει, εδω στην Ελλαδα συνεχισαμε να το χρησιμοποιουμε ολο τον 19ο αιωνα (και συνεχιζουμε) κι αυτο οφειλεται εν μερει στο οτι το συστημα του παρουσιαζει καταπληκτικη οργανωση, μεθοδικοτητα και πειστικοτητα, με αποτελεσμα να φαινεται επιστημονικα εγκυρο. Να τονισω οτι υπαρχουν παιδαγωγοι σε ολες τις βαθμιδες της εκπαιδευσης που πραγματικα αγωνιζονται να αλλαξουν αυτο το σαπιο συστημα και συνειδητοποιημενοι για την αναγκη αλλαγης νοοτροπιας που να συμβαδιζει με τις νεοτερες παιδαγωγικες τασεις (βλεπε Claparede, Dewey, Montessori, Decroly, Kerschensteiner, Piaget) ,κοιτανε την ολοπλευρη αναπτυξη των παιδιων και οχι απλα να προλαβουν να βγαλουν την υλη.

 

Σας προσκαλω να παρακολουθησετε το ντοκιμαντερ, το οποιο υπαρχει με ελληνικους υποτιτλους στο youtube και περιμενω σχολια  

 

 

Επεξεργάστηκαν 27 Αυγούστου,2017 by Sentir...natureza

[kine]

Αχ, το είχα δει πριν κάτι χρόνια και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό! Δε μπορούσα να φανταστώ ότι πράγματα που θεωρούσα ότι κινούνται στον κόσμο του ονειρικού, εφαρμόζονται όντως! Από τη μια με είχε ενθουσιάσει η πρακτική αυτή κι από την άλλη είχα την γνωστή απογοήτευση του τύπου "αλλά αυτά γίνονται αλλού, εδώ δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί το σύστημα εκπαίδευσης ούτε κατ' ελάχιστο κτλ".

 

Θα το ξαναδω όμως με την πρώτη ευκαιρία για να το ξαναθυμηθώ και θα επανέλθω.

 

Καλημέρα.

[Sentir...natureza]

http://www.thetoc.gr/new-life/creatives/article/giati-oi-mathites-stis-boreies-xwres-den-foroun-papoutsia-stin-taksi

[Sentir...natureza]

 

[Sentir...natureza]

Το ειδε καποιος/α;;;;;;

[kine]

Το είδα εγώ! Αλλά δεν ξέρω αν πιάνεται, γιατί το έχω ξαναδεί 

 

Ακούω εντυπώσεις @Sentir...natureza !

Πάντως, όταν το είχα δει παλαιότερα, είχα εντυπωσιαστεί! Δεν είχα ακούσει ή δει τίποτε ανάλογο και είχα την εντύπωση πως η αμφισβήτηση μου στο σύστημα εκπαίδευσης και το σχολικό περιβάλλον εν γένει, είναι μια υποκειμενική κριτική στο σύστημα, που δεν θα βρει ποτέ ανταπόκριση. Αυτό το ντοκιμαντέρ, όχι μόνο ήταν η ανταπόκριση που δεν μπορούσα να φανταστώ, αλλά με πήγε και πολύ μπροστά στη σκέψη, πάνω σε συγκεκριμένα, επι μέρους ζητήματα.

Τώρα που το ξανα είδα, οκ. Δεν με έπιασε τέτοια έξαψη όπως τότε. Ευτυχώς το υλικό που έχω μελετήσει από τότε μέχρι σήμερα, έχει δώσει λύσεις και απαντήσεις στη συλλογιστική μου, που τότε δεν είχα.

 

Κάνε κανένα σχόλιο να ανοίξουμε συζήτηση όμως! 

[Sentir...natureza]

Bασικα, εμενα μου εκανε αρκετη εντυπωση η ελευθερια που δινεται στα παιδια, πχ ο καθενας ασχολειται με αυτο που θελει, χωρις να διαταρασσεται η αρμονια της ταξης, καθως υπαρχει σεβασμος στον διπλανο. Αυτο που με προβληματιζει ιδιαιτερα ομως ειναι αν ειμαστε ετοιμοι (πχ στην Ελλαδα, μιας που εδω μενουμε) να δεχτουμε τετοια ελευθερια. Περα απο το πρακτικο κομματι (πχ μονο 1 παιδαγωγος με 15-20 παιδια στη σχολικη ταξη), αναρωτιεμαι αν οι γονεις θα δεχοντουσαν αυτην την αλλαγη. Νομιζω πως ειναι τοσο δεδομενο και αποδεκτο το τωρινο μας εκπαιδευτικο συστημα που πιθανον να θεωρουνταν ακομη και επικινδυνη αυτη η ελευθερια και η αποψη οτι θα γινει η ταξη "ξεφραγο αμπελι". Δηλαδη την ιδια αντιδραση των γονεων και των καθηγητων που δειχνει στο ντοκιμαντερ. Ειναι αναγκαιο να γινουν ριζικες εσωτερικες αλλαγες στους ανθρωπους για να αποδεχτουν εστω αυτην την φιλοσοφια, ποσο μαλλον να την ενστερνιστουν και να την εφαρμοζουν αυθορμητα σε ολες τις πτυχες της ζωης τους.

 

Επισης, πιστευω στην εσωτερικη παρορμηση των παιδιων για μαθηση. Εμεις ειμαστε αυτοι που τους βαζουμε ορια και περιοριζουμε τις νοητικες τους και φυσικες τους δυνατοτητες, με αποτελεσμα σταδιακα και με το περασμα των χρονων να φθινει η δημιουργικοτητα τους και η ερευνητικη τους διαθεση. Απο τα πιο σημαντικα ζητηματα για την ολοπλευρη αναπτυξη του ανθρωπου πιστευω ειναι η επαφη με τη φυση. Ειναι απιστευτη η ικανοποιηση που παιρνει ενα παιδι οταν παιζει με τις λασπες, την αμμο, το νερο, οταν φροντιζει ζωα, φυτα, οταν παρατηρει τα φυσικα φαινομενα. Ολα αυτα πιστευω παιζουν πολυ σημαντικο ρολο στην αναπτυξη της κριτικης σκεψης, της κατανοησης του περιβαλλοντος ωστε να επελθει αυτοματα ο σεβασμος στο πλανητη μας και σε οποιον κατοικει σ'αυτον. Εχω ομως απογοητευτει βλεποντας πως αντιμετωπιζονται οι εσωτερικες παρορμησεις των παιδιων: "Μην πας στα χωματα, θα λερωθεις", "Μην πιανεις τον σκυλο ειναι βρωμικος/δαγκωνει κλπ", "Μην κανεις αυτο, μη κανεις εκεινο, θα ακους τους μεγαλους", "Τι βαθμοι ειναι αυτοι;" λες και ενας αριθμος μπορει να καθορισει την ποιοτητα του ανθρωπου και τοσα αλλα απειρα παραδειγματα που υπαρχουν.

[asopos8]

Το ντοκιμαντερ ειναι εξαιρετικο στο θεμα της ενημερωσης και της αφυπνισης> αποτελεσμα αυτης της θεασης απο γονεις κα ιπαιδαγωγους είναι η πρωτοβουλία για συσταση πανελλαδικου σωματείου για την προασπιση του δικαιωματος της επιλογης στην εκπαιδευση. Αν ενδιαφερεστε μπορειτε να ακολουθησετε το συνδεσμο με το σχετικο ερωτηματολογιο.  μπορω να σας το στειλω αν επικοινωνησετε μαζι μου στο [email protected]

 

 

[Sentir...natureza]

Να προσθεσω κατι οσον αφορα την ετοιμοτητα του λαου μας να δεχτει μια τοσο μεγαλη αλλαγη. Αρχικα, χρειαζεται να δουμε διαφορετικα και σε αλλο επιπεδο την αναπτυξη των παιδιων. Ψυχολογικη, πνευματικη, δημιουργικη... Να αλλαξουμε τον τροπο που αντιμετωπιζουμε αλλα πρωτιστως που αντιλαμβανομαστε τα μικρα μας, τις πραξεις τους, τα συναισθηματα τους, τις αντιδρασεις τους. Ποσο ευκολο ειναι να ανοιξουν οι Ελληνες γονεις τους οριζοντες τους ωστε να δουν την "αλλη πλευρα";
Ποσο εφικτο ειναι να δωσουμε σημασια στην ολιστικη αναπτυξη και οχι στην ακαδημαϊκη; Ποσο ευκολο ειναι για την πλειοψηφια των γονεων στην Ελλαδα να παραμερισουν τους βαθμους, τις αξιολογησεις, τις στειρες γνωσεις, την αποστηθιση κειμενων κα, και να καλωσορισουν το νεο σχολειο για την ελευθερια, χωρις να κατηγορηθει σαν μερος της κουλτουρας των παιδιων των λουλουδιων; Προσωπικα, πιστευω οτι στην παρουσα φαση (και νομιζω για πολλα χρονια ακομη) δεν ειναι εφικτο κατι τετοιο. Ακομη κι αν η κυβερνηση, και οσοι αποφασιζουν τελοσπαντων, περασουν τετοιες αλλαγες, λογω της ανωριμοτητας που υπαρχει στο συγκεκριμενο ζητημα θα αρχισει να ξεθωριαζει. Για να γινει αποδεκτο κατι τετοιο πρεπει να συντελεστουν πολλες ταυτοχρονες αλλαγες στην κουλτουρα ενος λαου.

 

Το συγκεκριμενο συστημα θα μπορουσε πραγματικα να μερος της εξελιξης της ανθρωποτητας, αλλα ακομη βρισκεται σε βρεφικο σταδιο. Οχι μονο στην χωρα μας, αλλα σε παγκοσμιο επιπεδο. Επιπλεον, και στο ντοκιμαντερ απ'οτι καταλαβα αφορα μεμονωμενα ιδιωτικα σχολεια και οχι το δημοσιο εκπαιδευτικο συστημα της εκαστοτε χωρας. Θα μπορουσαμε να χρησιμοποιησουμε σαν αψογο παραδειγμα τη Σουηδια, στην οποια χρησιμοποιειται εδω και χρονια το νεο ελευθερο σχολειο.

Επεξεργάστηκαν 17 Οκτωβρίου,2017 by Sentir...natureza

[kine]

Εϊχα διαβάσει πριν χρόνια (πριν δω αυτό το ντοκιμαντέρ) για ένα βρετανικό ιδιωτικό που τα παιδιά έπαιρναν πρωτοβουλίες για όλα. Κι όταν λέμε για όλα, εννοούμε ακόμη και για το πρόγραμμα σπουδών, την υλοποίηση του μέσα στην εβδομάδα και τη μέρα, το αν θα κάνουν διάλειμμα και ποια ώρα κτλ. Υποθέτω ότι, μπορεί η παρουσίαση του να ήταν κάπως εξειδανικευμένη ή ίσως ακόμη εγώ να την ωραιοποίησα λόγω του νεαρού της ηλικίας μου, αλλά μου είχε ανοίξει ένα νέο παράθυρο σκέψης, αυτή η σχολική πρακτική. Πολλοί γονείς ανησυχούν για την έλλειψη πειθαρχίας και το χάος που μπορεί να προκληθεί από τα παιδιά, αν δεν τους επιβληθεί ευθύς εξαρχής, αυστηρό πρόγραμμα και εποπτεία, αλλά δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, τί επίδραση έχει πάνω σε ένα παιδί, η ανάληψη ευθύνης. Να κάνει πράγματα, τα οποία έχει αποφασίσει προηγουμένως, ότι θα τα κάνει, έχει δώσει την συγκατάθεση του, έχει το ίδιο το παιδί αποφασίσει να υλοποιήσει τον δεδομένο στόχο. 

 

Πιστεύω ειλικρινά, ότι αν τα παιδιά στα σχολεία μας, είχαν λόγο για όσα κάνουν, όσα μαθαίνουν, όσα διδάσκονται, θα ήταν πολύ πιο ενεργά και πολύ πιο αποδοτικά και δεσμευμένα στον στόχο της μάθησης. Αλλα πιστεύω ότι στην πραγματικότητα ο ενήλικας προτιμά να έχει τον έλεγχο του παιδιού, παρά την συγκατάθεση του και την οικειοθελή εμπλοκή του στην διαδικασία της εκπαίδευσης. Προτιμούμε το "έτσι είναι, πρέπει να το κάνεις - για το καλό σου", παρά να διακινδυνεύσουμε να αποδεχτούμε μια αμφισβήτηση από το παιδί.

 

Η ελευθερία, ενέχει τον κίνδυνο του αγνωστου. Το πρόγραμμα μπορεί να είναι στείρο και βαρετό και κουραστικό και άχρηστο εν τέλει, αλλά είναι γνώριμο και πεπερασμένο.

 

 

[Έσπερος]

Έχω δει αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ και έχω μια ιδέα για το περιεχόμενό του, όμως δεν μπορώ να συζητήσω τις λεπτομέρειές του. Δεν ξέρω σε ποιες κοινωνίες είναι εφικτό να εφαρμοστούν εκπαιδευτικά συστήματα που να είναι βασισμένα αποκλειστικά και μόνο στη βιωματική μάθηση σε όλες τις ηλικίες, αλλά είμαι σίγουρη έστω και μικρά βηματάκια μπορούν να γίνουν. Για την Ελλάδα βέβαια, είμαι τελείως απαισιόδοξη και γι' αυτό ευθύνονται και πολλοί συνάδελφοί μου αλλά και οι περισσότεροι γονείς. Θα έλεγα ότι ευθύνεται συνολικά η κοινωνική νοοτροπία, η οποία έχει αναγάγει σε υπέρτατη αξία το πανεπιστημιακό πτυχίο, χωρίς όμως αυτό να συνοδεύεται από την αντίστοιχη καλλιέργεια, και έχει υποτιμήσει οτιδήποτε πρακτικό, εξομοιώνοντας π.χ. τον εξειδικευμένο τεχνίτη ή αγρότη με τους ανειδίκευτους εργάτες και τους αγράμματους παππούδες μας στα χωριά. Έτσι επιδιώκουμε για τα παιδιά μια ακαδημαϊκή μόνο εκπαίδευση, με ύλη η οποία είναι απαράδεκτη σε βαθμό κακουργήματος ήδη από το δημοτικό, και με έναν τρόπο εκμάθησης μηχανιστικό και ισοπεδωτικό. Το θλιβερό είναι ότι όλο αυτό, ειδικά στην πρωτοβάθμια, το ενισχύουν οι γονείς, που κρίνουν τους δασκάλους με βάση το ποιος δίνει περισσότερες φωτοτυπίες ή βάζει περισσότερα επαναληπτικά τεστ. Την υστερία για τους βαθμούς δεν τη συζητώ καν. Αυτά εν μέρει τα σιγοντάρουν και κάποιοι εκπαιδευτικοί, ελπίζω όμως ότι όσο περνούν τα χρόνια λιγοστεύουν. 

 

Κι εγώ η ίδια βέβαια, ως προϊόν ενός συντηρητικού εκπαιδευτικού συστήματος, δεν μπορώ να ξεφύγω από την ιδέα μιας πιο ακαδημαϊκά οργανωμένης τάξης, τουλάχιστον για ηλικίες μετά τα 13/14, πιστεύω όμως ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να γίνεται σταδιακά όσο μεγαλώνουν τα παιδιά. Πάντως, όσες φορές έχουμε δοκιμάσει στα σχολεία να δώσουμε πρωτοβουλίες σε μαθητές, τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Έχω δει μαθητές με τη στάμπα του τεμπέλη να σκίζονται να βοηθήσουν στη διοργάνωση γιορτών. Έχω δει μαθητές με πλήρη αρνητισμό για το σχολείο όταν είμαστε σε περιβαλλοντικό πρόγραμμα να κάνουν παρατήρηση στους συμμαθητές τους να είναι ήσυχοι για να ακούσουν, επειδή το θέμα τους ενδιαφέρει. Από την άλλη όμως, έχω δει και "άριστους" μαθητές, όταν τους βγάζεις από το πλαίσιο της τάξης, δηλαδή τη διαδικασία της εξέτασης και της βαθμολόγησης, να αδιαφορούν προκλητικά όχι μόνο για τις δραστηριότητες, αλλά και για την τήρηση βασικών κανόνων ευγενικής συμπεριφοράς (δεν μιλώ καν για πειθαρχία)... Φυσικά η ευθύνη εκεί δεν επιρρίπτεται στα παιδιά, αλλά στους γονείς που τους πέρασαν την ιδέα πως ό,τι δεν βαθμολογείται δεν έχει σημασία. Επίσης βλέπω μαθητές μέτριους που ήδη από το γυμνάσιο ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και είμαι σίγουρη ότι θα το επιδιώξουν και θα το επιτύχουν. Αντίθετα πολλοί άριστοι, φορτωμένοι από το βάρος της κοινωνικής πίεσης, θα σου πουν τα τετριμμένα "γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός", άντε και ψυχολόγος ή παιδαγωγός που είναι της μόδας, αλλά κατά βάθος δεν έχουν οι ίδιοι κανένα ενδιαφέρον και καμία άλλη δεξιότητα πέραν του να διαβάζουν για να ευχαριστούν τους άλλους. Αυτά τα παιδιά στο ελληνικό πανεπιστήμιο πιθανότατα θα  επιβιώσουν, γιατί η νοοτροπία είναι ίδια, αν όμως πάνε για μεταπτυχιακά σε ένα σοβαρό πανεπιστήμιο του εξωτερικού, ή αν αναζητήσουν δουλειά σε μια σοβαρή εταιρεία, θα υποφέρουν μέχρι να καταλάβουν τι σημαίνει δεξιότητα, πρωτοβουλία, συνεργασία και ένα σωρό άλλα προσόντα που δεν είναι μετρήσιμα και αξιολογήσιμα αλλά θα παίξουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην πορεία τους. 

 

Ένα άρθρο με συναφείς προβληματισμούς που διάβασα πρόσφατα και ίσως ενδιαφέρει: 

http://www.themamagers.gr/tha-sou-po-mia-istoria/aristia-den-ine-pio-simantiko-efodio-paidia-mas/

[vicky86]

10 ώρες πρίν, kine είπε:

 

 

Πιστεύω ειλικρινά, ότι αν τα παιδιά στα σχολεία μας, είχαν λόγο για όσα κάνουν, όσα μαθαίνουν, όσα διδάσκονται, θα ήταν πολύ πιο ενεργά και πολύ πιο αποδοτικά και δεσμευμένα στον στόχο της μάθησης. Αλλα πιστεύω ότι στην πραγματικότητα ο ενήλικας προτιμά να έχει τον έλεγχο του παιδιού, παρά την συγκατάθεση του και την οικειοθελή εμπλοκή του στην διαδικασία της εκπαίδευσης. Προτιμούμε το "έτσι είναι, πρέπει να το κάνεις - για το καλό σου", παρά να διακινδυνεύσουμε να αποδεχτούμε μια αμφισβήτηση από το παιδί.

 

 

Αυτη η παραγραφος εκφραζει οτι σκεφτομαι.οτι αυτος ειναι ο λογος που κτ τετοιο δ θα ειχε εφαρμογη στη χωρα μας.

Εχω δει σε ντοκιμαντερ για τα δημοσια στη σουηδια,παρα πολυ θα μου αρεζε να ηταν καπως ετσι

Προσωπικα σαν μαμα κ μονο,αν μπορουσαν να το υποστηριξουν τεχνικα κ εκπαιδευτικα οι επαγγελματιες παιδειας θα το υποστηριζα

[Έσπερος]

Ξεκίνησα να το παρακολουθώ από την αρχή για να έχω μια πλήρη εικόνα και να συμμετάσχω στη συζήτηση γιατί το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Τα 15 πρώτα λεπτά που είδα με έχουν καθηλώσει -αν η φουσκωμένη κοιλιά μου με άφηνε να κάτσω για ώρα ακίνητη θα το έβλεπα χωρίς διακοπή! Δεν είναι πράγματα που δεν τα είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά τώρα που απέχω εδώ και λίγο καιρό από το σχολείο λόγω της άδειας, έχω την ευκαιρία να σκεφτώ καθαρότερα κάποια πράγματα, ενώ τον άλλο καιρό με απορροφά η καθημερινότητα της τάξης. 

 

Η εισαγωγή είναι καταιγιστική σε πληροφορίες και φυσικά ανταποκρίνεται απόλυτα και στην ελληνική πραγματικότητα. Θέλω να ελπίζω ότι οι αυστηροί δάσκαλοι παρουσιάζονται απλά ως καρικατούρες και ότι δεν είναι έτσι ο μέσος όρος, όμως όλα τα υπόλοιπα ευσταθούν. Για αρχή εστιάζω στα εξής με τα οποία συμφωνώ: 

 

- πόσες ώρες περνούν τα παιδιά στο σχολείο - το σχολείο ως χώρος φύλαξης ή πιο κυνικά "πάρκινγκ". Αυτά ισχύουν απόλυτα και είναι από τα πιο δύσκολα να αλλάξουν. Ανάμεσα στους καθηγητές επικρατεί απίστευτη ευθυνοφοβία για τη φύλαξη και την ασφάλεια των παιδιών και μια εμμονή να κλείσουμε τα σχολεία από τον έξω κόσμο, να κλειδώσουμε τις εξώπορτες, να κλειδώσουμε τις αίθουσες, γενικά να διασφαλίσουμε ότι τα παιδιά θα κινούνται σε έναν συγκεκριμένο χώρο με πλήρη εποπτεία μην τυχόν και πάθουν κάτι. Αν μπορούσαμε να τα πεδικλώναμε όπως τα κατσίκια, πολλοί θα είχαν ήδη προτείνει. Εννοείται ότι τα κτίρια είναι τελείως ακατάλληλα και τα ατυχήματα αν συμβούν δεν θα συμβούν λόγω πλημμελούς επιτήρησης, αλλά επειδή οι υποδομές είναι επικίνδυνες, όμως εμείς ασχολούμαστε με το αν θα φυλάμε σκοπιά στο πόστο μας την ώρα της εφημερίας για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας αναζητηθούν ευθύνες. Η ευθυνοφοβία βέβαια είναι δικαιολογημένη ως ένα σημείο λόγω των υπερβολών των γονέων. Πώς γίνεται όμως, να στέλνεις 15χρονα στο σχολείο με μηχανάκι (στην επαρχία τουλάχιστον συμβαίνει κατά κόρον) αλλά μετά να ζητάς ευθύνη από τον καθηγητή αν το παιδί σκοντάψει και πέσει επειδή κυνηγιέται με τον φίλο του σαν να είναι 3χρονο; Η αντίληψη περί πάρκινγκ υπάρχει επίσης και στη διαχείριση του προσωπικού. Φέτος για παράδειγμα, επειδή ως συνήθως δεν επαρκούν οι μόνιμοι καθηγητές, η γραμμή που δόθηκε ήταν να καλυφθούν πρώτα τα κενά της πρωτοβάθμιας που "φαίνονται" πιο πολύ για να μην παραπονιούνται οι γονείς ότι δεν έχουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους. Το ότι οι μορφωτικές ανάγκες όλων των βαθμίδων είναι ισότιμες, δεν μας απασχολεί. 

 

Όσο για το χρόνο παραμονής στο σχολείο σε σχέση με τα εκπαιδευτικά αντικείμενα, πάλι είναι απόλυτα σωστό. Τα παιδιά κάνουν περισσότερα αντικείμενα από ό,τι στο πανεπιστήμιο! Στο Γυμνάσιο έχουν 15-16 διαφορετικά μαθήματα! Απόλυτος βομβαρδισμός πληροφοριών χωρίς καμία σύνδεση, εργασίες σχεδόν σε κάθε μάθημα για το σπίτι, μέχρι πρότινος εξετάσεις σχεδόν σε όλα.... Τι να σχολιάσει κανείς; Αλλά και η μικρή αλλαγή που πήγε να γίνει στο γυμνάσιο πολύ άτολμα με τον περιορισμό των διαγωνισμάτων και των εξετάσεων, συνδέθηκε πάλι με τη στάμπα μιας συγκεκριμένης πολιτικής γραμμής που υποτίθεται ότι ευνοεί την ήσσονα προσπάθεια. Τώρα για τη μείωση των αντικειμένων... Εκεί θα γίνει συνδικαλιστική μάχη μεταξύ των κλάδων και όποιος επιβιώσει... Το σίγουρο είναι ότι αν είναι να κοπεί κάποιο αντικείμενο, πιο πιθανό είναι να καταργήσουν τη φυσική, τη βιολογία ή τη λογοτεχνία, παρά τα Θρησκευτικά. 

 

- εστίαση στο αντικείμενο του μαθήματος μόνο και όχι στον μαθητή: και αυτό ισχύει. Η κυρίαρχη νοοτροπία στους εκπαιδευτικούς είναι να διδάξουν μια συγκεκριμένη ύλη, όχι να διδάξουν συγκεκριμένους μαθητές. Για αυτό ευθύνονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και υπεύθυνοι χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής, δεν περιμένω από όλους τους γονείς να καταλάβουν τη διαφορά του "διδάσκω συγκεκριμένα παιδιά με βάση συγκεκριμένους στόχους" και του "παραδίδω την τάδε ενότητα". Αυτό κατά τη γνώμη θα ήταν πιο εύκολο να διορθωθεί, ακόμα και στα πλαίσια ενός παραδοσιακού ημιδασκαλοκεντρικού συστήματος. Το δημοτικό αλλά και ο περιορισμός των εξετάσεων στο Γυμνάσιο το διευκολύνουν, γιατί δεν απαιτείται πλέον απόλυτη ομοιομορφία μεταξύ τμημάτων, άρα μπορείς να προσαρμόσεις τη διδασκαλία πιο εύκολα στις ανάγκες του τμήματος. Μάλλον η προθυμία και η τόλμη λείπουν. Αντιδράσεις από τους γονείς φυσικά θα υπάρξουν, ειδικά στο δημοτικό που καταλαβαίνω ότι υπάρχει στενή παρακολούθηση του αν η κυρία Χ κάνει περισσότερα από την κυρία Ψ άρα είναι καλύτερη άρα τα παιδιά μας θα μάθουν καλύτερα, αλλά δεν είναι και κάτι που χρειάζεται να πάρουμε στα σοβαρά.

 

-η ταμπελοποίηση των μαθητών και ο ανταγωνισμός: εδώ δεν θα σχολιάσω κάτι, είναι μια νοοτροπία που συντηρούν και εκπαιδευτικοί και γονείς, μια ματιά στη hot συζήτηση των τελευταίων ημερών αρκεί. Αν μπορεί να αλλάξει; Από τους εκπαιδευτικούς μπορεί. Από την κοινωνική νοοτροπία φοβάμαι πως όχι. Είναι και πολιτικό το θέμα όπως έχουμε καταλάβει και φοβάμαι ότι σε περίπτωση κάποιας κυβερνητικής αλλαγής για λόγους εντυπωσιασμού ο ανταγωνισμός στα σχολεία θα ενταθεί - δεν ξέρω όμως αν επιτρέπεται πολιτική συζήτηση οπότε δεν επεκτείνομαι. 

 

Αυτά προς το παρόν, θα επανέλθω με σχόλια όταν παρακολουθήσω τη συνέχεια. 

[Sentir...natureza]

Πολυ ενδιαφεροντα αυτα που μας παρεθεσες @Έσπερος και χαιρομαι που δραστηριοποιουνται ατομα σαν εσενα στο εκπαιδευτικο συστημα! Προσωπικα, δεν γνωριζα οτι υπαρχει τετοια πιεση στους δασκαλους/καθηγητες για την ασφαλεια των παιδιων. Ειχα την εντυπωση οτι γινονται μονο στη προσχολικη εκπαιδευση, αντε και στις πρωτες ταξεις δημοτικου. Αλλα να πρεπει να προσεχεις τα 15χρονα γιατι θα σου την πουν οι γονεις ουτε που το φανταζομουνα. Παντως, κι εγω πιστευω οτι η πλειοψηφια των γονεων ενδιαφερεται μονο για την επιβιωση του παιδιου. Τουλαχιστον, για την προσχολικη βαθμιδα που με αφορα, οι περισσοτεροι γονεις οταν ερχονται να παρουν τα παιδια ρωτανε μονο αν εφαγε. Λες και μονο αυτο εχει σημασια απο ολη τη μερα στον παιδικο. Ελαχιστοι ρωτανε "Πως περασε; Τι δραστηριοτητες κανατε σημερα; Εκανε καποιο καινουριο φιλο; Μαλωσε με καποιον;" κα. Σε αυτο το κομματι ομως δεν μπορω να ριξω ολη την ευθυνη στους γονεις, γιατι και οι παιδαγωγοι το δεχονται. Θα μπορουσαν καλλιστα να τους εμπλεξουν τοσο πολυ στη μαθησιακη διαδικασια (βασικος παραγοντας ομως η προθυμια) που να αντιληφθουν την σημαντικοτητα αλλων θεματων, οπως η ομαδικοτητα, η φιλια, η αναπτυξη δεξιοτητων κλπ. Eπισης, σχετικα με τις ωρες και πως τις περνουν τα παιδια στο σχολειο: Πως γινεται να ανγανωριζουμε στη σημασια του παιχνιδιου πχ στο νηπιαγωγειο, αλλα ενα χρονο μετα να καθηλωνουμε για 6-7 ωρες το παιδι σε μια καρεκλα; Τι μεσολαβησε σε 3-4μηνες για να αλλαξει η φυση του παιδιου που εχει σχεση με το παιχνιδι και την κινηση;

 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Το σίγουρο είναι ότι αν είναι να κοπεί κάποιο αντικείμενο, πιο πιθανό είναι να καταργήσουν τη φυσική, τη βιολογία ή τη λογοτεχνία, παρά τα Θρησκευτικά. 

Αληθεια, κατι ακουστηκε για καταργηση προσευχης και οι γονεις ξεσηκωθηκαν. Λες να γινει το ιδιο; Αληθεια, ποσο διαστρεβλωμενα τα βλεπουμε τα πραγματα για να δινουμε τοση σημασια σε κοσμοθεωριες εντος του σχολικου περιβαλλοντος; Αυτο ειναι ενα μεγαλο εμποδιο για εξελιξη της εκπαιδευσης κατα την αποψη μου. Σεβαστο σε ποιον θεο πιστευει η οχι ο καθενας, αλλα γιατι πρεπει να εντασσεται στη μαθησιακη διαδικασια; Ο γονιος μπορει αν θελει να μεταδωσει τα πιστευω του σε προσωπικο επιπεδο. Η εκπαιδευση πρεπει να ειναι ελευθερη προκαταληψεων, δογματισμων, θρησκειων. Αυτα ειναι προσωπικες αντιληψεις, οχι δογματικο μαθημα σε δημοσια ταξη.

 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Η κυρίαρχη νοοτροπία στους εκπαιδευτικούς είναι να διδάξουν μια συγκεκριμένη ύλη, όχι να διδάξουν συγκεκριμένους μαθητές.

Μιας και εχεις την εμπειρια, θα μπορουσες να μου απαντησεις αν ειναι εφικτο κατι τετοιο; Θα μπορει ο εκπαιδευτικος να εστιασει μεμονωμενα, ξεχωριστα στον καθενα οταν εχει 15-20 μαθητες, δικη του οικογενεια και πιθανον καποιο χομπυ; Θελω να πω γινεται να δωθει ο εκπαιδευτικος ολοκληρωτικα στην μορφωση των ατομων που εχει μπροστα του υπο αυτες τις συνθηκες, χωρις να δωσει την ζωη του; 

 

3 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

η ταμπελοποίηση των μαθητών και ο ανταγωνισμός: εδώ δεν θα σχολιάσω κάτι, είναι μια νοοτροπία που συντηρούν και εκπαιδευτικοί και γονείς, μια ματιά στη hot συζήτηση των τελευταίων ημερών αρκεί. Αν μπορεί να αλλάξει; Από τους εκπαιδευτικούς μπορεί. Από την κοινωνική νοοτροπία φοβάμαι πως όχι.

Ο ανταγωνισμος και η ανταγωνιστικοτητα ειναι η μαστιγα της εποχης μας. Ολα κινουνται γυρω απο αυτην. Νομιζω εδω εντασσεται αυτο που εγραψα παραπανω οτι για να γινει αποδεκτο κατι τετοιο πρεπει να συντελεστουν πολλες μικρες ταυτοχρονες αλλαγες στην κουλτουρα ενος λαου και μια βασικη να ειναι η εξαλλειψη του ανταγωνισμου. 

 

 

Επεξεργάστηκαν 19 Οκτωβρίου,2017 by Sentir...natureza

[ΑΡΓΚ]

Για να θέσω και ένα θέμα που πονά δυστυχώς τους εκπαιδευτικούς, χωρίς αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, δεν γίνεται τίποτα. Υπάρχουν στα σχολεία άνθρωποι με όρεξη και γνώσεις που καταφέρνουν θαύματα σε αντίξοες συνθήκες. Υπάρχουν όμως και αρκετοί (όχι ένας και δύο) που ούτε τα κατσίκια που αναφέρθηκαν παρα πάνω δε θα ήταν σε θέση να προσέξουν, όχι παιδιά να διδάξουν.

Υπάρχουν διδάσκοντες που απλά διεκπεραιώνουν το μάθημα, υπάρχουν άλλοι που ανακατεύουν τις προσωπικές τους πεποιθήσης με το μάθημα (και καταλήγουν να κάνουν κύρηγμα για άσχετα θέματα), που απλά δεν κάνουν καν μάθημα, που προσβάλλουν, που δεν πατάνε καν στα σχολεία το μισό χρόνο. 

Και τα παιδιά πραγματικά νομίζω τον ανταμοιβουν αυτον τον εκπαιδευτικό που έχει όρεξη.

[Έσπερος]

1 hour ago, Sentir...natureza είπε:

Μιας και εχεις την εμπειρια, θα μπορουσες να μου απαντησεις αν ειναι εφικτο κατι τετοιο; Θα μπορει ο εκπαιδευτικος να εστιασει μεμονωμενα, ξεχωριστα στον καθενα οταν εχει 15-20 μαθητες, δικη του οικογενεια και πιθανον καποιο χομπυ; Θελω να πω γινεται να δωθει ο εκπαιδευτικος ολοκληρωτικα στην μορφωση των ατομων που εχει μπροστα του υπο αυτες τις συνθηκες, χωρις να δωσει την ζωη του; 

 

 

 

 

Θα απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια σε αυτήν την ερώτηση. Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι. Εγώ δεν το έχω πετύχει ούτε καν στα "μικρα" τμήματα των 18-20 μαθητών (κατά μέσο όρο έχουμε 22-24). Βέβαια στο γυμνάσιο το χάσμα είναι ήδη τεράστιο: έχεις από μαθητές στα όρια του ανσλφαβητισμού μέχρι αριστούχους. Κι εδώ διευκρινίζω ότι οι μαθητές που υστερούν σχεδόν πάντα είναι μαθητές που ξεκίνησαν με διάθεση να διαβάσουν αλλα κάπου στη δευτέρα- τρίτη δημοτικού δεν μπορούσαν να σκολουθήσουν το ρυθμό της τάξης, απογοητεύτηκαν και έμειναν πίσω. Αυτά τα παιδιά κανονικά ήθελαν υποβοήθηση απο νωρίς. Αυτή δεν υπάρχει, οπότε απλώς περνάνε την τάξη, γιατί φυσικά δεν έχει νόημα να κόψεις κάποιον στα Αρχαία ή την τριγωνομετρία ενώ αυτός δεν ξέρει καν την προπαίδεια ή την ορθογραφία της Νέας Ελληνικής. Σωστό ή λάθος, είναι η μόνη λύση στο υπάρχον σύστημα για να μην οδηγηθούν κάποια άτομα στο κοινωνικό περιθώριο από τόσο μικρή ηλικία.

 

Θα σας πω τώρα κάποια πράγματα που κάνω εγώ για να βάλω σε προτεραιότητα τις ανσ´γκες των μαθητών και όχι της ύλης. Δεν είναι εξατομικευμένη διδασκαλία, είναι ημίμετρα, το ξεκαθαρίζω. Αν μας διαβάζουν εκπαιδευτικοί, θα με ενδιέφερε να γίνει ανταλλαγή ιδεών, αλλά και οι γονείς μπορούν να συνεισφέρουν αναφέροντας πρακτικές δασκάλων που έχουν θεωρήσει βοηθητικές. 

 

- Κατ' αρχάς, στην ΑΓυμνασίου δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Στα πρώτα μαθήματα προχωράω πάρα πολύ αργά εξηγώντας και το πιο απλό, έτσι ώστε να μην νιώσει εξαρχής κάποιος "χαμένος" και τα παρατήσει. Προσπαθώ στην αρχή να κάνουμε τις ασκήσεις όλοι μαζί για να δουλεύουν όλοι, και να μιλάνε όλοι και όχι μόνο όσοι τελειώνουν πρώτοι.

 

- Όταν διδάσκω λογοτεχνία τους αφήνω την πρωτοβουλία να μου προτείνουν κάποιο κείμενο αν κάτι τους έκανε εντύπωση. Αν δεν ενδιαφέρονται για τη λογιτεχνική ανάγνωση, προσπαθώ να συσχετίσω τη λογοτεχνία με ταινίες, για να το δουν σαν μια παρόμοια μορφή τέχνης, και διαλέγω κείμενα πιο ανάλαφρα. Αν πάλι αγαπούν το διάβασμα, τους προτείνω λογοτεχνικά που τα παρουσιάζουν στην τάξη. Εκεί βέβαια δεν κινούμαι εξατομικευμένα αλλά με βάση τον μέσο όρο της τάξης. 

 

- Αν τους κεντρίσει κάτι το ενδιαφέρον, θα σταθώ σε αυτό κι ας παραμελήσω κάποιες ασκήσεις ή την εμβάθυνση σε κάτι άλλο που "πρέπει" να κάνω. Ακόμα κι αν θέλουν να συζητήςουμε κάτι στα όρια του μαθήματος, με αφορμή την επικαιρότητα ή ένα συμβάν του σχολείου. Ας χάςω και όλη τη διδακτική ώρα. Θα προσαρμόσω αναλόγως μετά τους ρυθμούς μου ώστε να έχουν κάνει όλα τα τμήματα συγκεκριμένα βασικά πράγματα. 

 

- από παιδιά που είναι πολύ αδιάφορα ή υστερούν πολύ, ζητώ να κάνουν κάποια πολύ υποτυπώδη πράγματα για να συμμετέχουν στη διαδικασία και να μην τους περάσει η ιδέα ότι πήραν χαριστικά τη βάση. Μπορεί να τους ζητήσω να γράψουν μία παράγραφο αντί για τρεις, για παράδειγμα. Ή να τους σηκώσω στον πίνακα να κλίνουν ένα ρήμα κι ας τους υποδείξω εγώ τις απαντήσεις. Από κάποιον αδιάφορο, αν μια μέρα μου φέρει επιτέλους μια απάντηση απο λυσάρι, θα είμαι ευχαριστημένη, όσο κι αν είναι καταδικαστέα η πρακτική αυτή... Με αυτά βέβαια δεν μαθαίνουν κάτι, απλώς τους δίνω λίγη σημασία, γι αυτό το λέω ημίμετρο. 

 

Όλα αυτα βέβαια εφαρμόζονται όσο μου επιτρέπουν οι συνθήκες. Αν κάνω ένα μάθημα μόνη μου, είμαι πιο ευέλικτη. Αν σε άλλο τμήμα το κάνει συνάδρλφος που τρέχει, αναγκαστικά θα κινηθώ κι εγώ λίγο πιο γρήγορα. Αν μια χρονιά χαθούν ώρες για διάφορους λόγους, κάποια στιγμή θα βιαστώ. 

[vtgian]

@kine το σχολείο για το οποίο μιλάς είναι το Summerhill, του Alexander Sutherland Neill, ενός προοδευτικού εκπαιδευτικού, σημαντικού υπερασπιστή της προσωπικής ελευθερίας των παιδιών. Όντως ο τρόπος του λειτουργεί το Summerhill ακούγεται ακόμα και σήμερα ακραίος. Εννοείται ότι υιοθετεί ένα εντελώς αντιαυταρχικό μοντέλο εκπαίδευσης, όπου μαθητές και εκπαιδευτές είναι ισότιμα μέλη.

 

Το είχα δει παλαιότερα το ντοκιμαντερ και το θλιβερό για εμένα είναι ότι αυτά που λέει θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Αφαιρούμε από τα παιδιά την ανάληψη πρωτοβουλίας και ευθύνης και ταυτόχρονα παραπονιόμαστε όταν ως ενήλικες δείχνουν ανήμποροι να διαχειριστούν τις αποφάσεις του...

 

@esperos προσωπικά αυτά που γράφεις τα βρίσκω καταπληκτικά για το πλαίσιο του ελληνικού σχολείου!

[Έσπερος]

@vtgian, αυτά που αναφέρω εννοείται δεν είναι καθημερινή πρακτική μου, είναι μικρές πινελιές όσο επιτρέπει το πλαίσιο. Είναι όμως εύκολο να γίνουν από όλους, αν παγιωθούν ως νοοτροπία - στο δημοτικό και το γυμνάσιο εννοείται. Πραγματικά δεν υπάρχει δικαιολογία σε αυτές τις βαθμίδες να μπαίνει κάποιος στην τάξη και να αρχίζει με φούρια την ύλη ασχολούμενος μόνο με αυτούς που τα πιάνουν πιο γρήγορα. Το επίπεδο μιας τάξης ανεβαίνει από κάτω προς τα πάνω, όχι εςτιάζοντας στο πώς θα πάει πιο πάνω το ήδη πάνω! Την πρώτη μου χρονιά βέβαια το είχα κάνει κι εγώ, το ομολογώ με ντροπή, πάνω στον ενθουσιασμό να μεταδώσω τις γνώσεις μου. Σ' αυτόν τον τομέα όμως χρόνο με το χρόνο μαθαίνω. 

 

Το δύσκολο είναι η πραγματικά εξατομικευμένη εκπαίδευση. Αυτό για να γίνει θέλει τελείως διαφορετική οργάνωση της τάξης και του τρόπου διδασκαλίας: άλλη διάταξη θρανίων, πραγματική αυτενέργεια με καθοδήγηση και όχι απλά κατευθυνόμενο διάλογο που νομίζουμε ότι επαρκεί για να καταργήσει το δασκαλοκεντρικό μοντέλο, εστίαση στο πώς μαθαίνουμε και όχι τι μαθαίνουμε, ομαδική εργασία

κλπ. Υπάρχουν συνάδελφοι που καταφέρνουν να εμπλουτίσουν το μάθημά τους με τέτοιες μεθόδους ακόμα και στο λύκειο και τους βγάζω το καπέλο.

[vtgian]

Μου τελείωσαν τα like για σήμερα

Είμαι πολλά χρόνια μακριά από τα σχολεία, η μεγάλη κόρη του άντρα μου είναι φέτος είναι τρίτη λυκείου σε ιδιωτικό, πράγμα που κάνει λίγο διαφορετικό το πλαίσιο. Λέω λίγο γιατί το μοντέλο που ακολουθεί το σχολείο είναι το ίδιο με του δημοσίου, απλά εκεί οι καθηγητές έχουν την πίεση αλλά και τα εργαλεία να κάνουν πιο καλά τη δουλειά τους. Από τη δική μου εμπειρία ελάχιστοι καθηγητές τολμούσαν να βγουν από την πεπατημένη. Γρήγορα ταμπέλιαζαν τους μαθητές τους και ανάλογα συμπεριφέρονταν. Είχα μόνο έναν καθηγητή, σε δευτερεύον μάθημα, που έκανε όλη την τάξη να συμμετέχει σε θεωρητικό μάθημα (κοινωνιολογία) το οποίο όμως έδινε αφορμή για διάλογο.

Οι λόγοι ήταν οι εξής: 

• Από την πρώτη μέρα μας αντιμετώπισε ως ίσους και είχε παρόμοιες προσδοκίες από όλους μας, που δεν είχαν να κάνουν με βαθμό.
• Ήταν λες και είχε μετρητή μέσα του και δεν άφηνε κανέναν αμέτοχο.
• Έδειχνε πραγματικό ενδιαφέρον για τις σκέψεις των μαθητών του, ζητούσε τη γνώμη μας.
• Είχε χιούμορ με τους μαθητές του και ήξερε την τρέχουσα pop culture, προσπαθούσε να την ενσωματώσει με παραδείγματα στο μάθημα
• Ήταν εξαιρετικά καλοντυμένος και έδειχνε να σέβεται τον χώρο.

Επίσης θυμάμαι ότι αν μας πετύχαινε στο δρόμο παρέα πχ σε καφέ μας έλεγε να καθίσουμε αν θέλουμε μαζί του. Αν το καλοσκεφτείς, δεν έκανε κάτι ουάου, απλά διέφερε από το γκρίζο των υπολοίπων και αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να αλλάξει την αντιμετώπιση της τάξης (η οποία είχε κάτι παιδιά κουμπιά που λένε). Κάποιες φορές χρειάζεται αυτό το μικρό το λίγο και τα παιδιά το επιστρέφουν άμεσα νομίζω. Πολλά χρόνια μετά έμαθα έγινε διευθυντής στο λύκειο και μεταμόρφωσε κυριολεκτικά το κτίριο, το οποίο έμοιαζε με φυλακή (τσιμέντο, εσωτερική αυλή, καθόλου πράσινο). Έβαλε αναρρηχητικά, έδωσε τοίχους για graffiti κ.α. Μέχρι τότε όμως, πέρασαν χρονιές σε ένα απαίσιο περιβάλλον.

[Έσπερος]

Το πρώτο ημίωρο του ντοκιμαντέρ ολοκληρώνεται με μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην οποία εξηγεί πώς προέκυψε στα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης, πώς συνδέεται με την ιδέα της μαζικής παραγωγής και πώς λειτουργεί ως μηχανισμός διατήρησης των κοινωνικών τάξεων και δομών. Είχε και μια ωραία διατύπωση που ανταποκρίνεται απόλυτα στην ελληνική πραγματικότητα: το σχολείο είναι το μέρος στο οποίο θα επιλεγούν αυτοί που θα φοιτήσουν στο πανεπιστήμιο για να αποτελέσουν μετά μέρος μιας ελίτ που θα διαιωνίσει το υπάρχον σύστημα.

 

Η κοινωνιολογία της εκπαίδευσης αυτά τα φαινόμενα τα έχει μελετήσει διεθνώς και τα συμπεράσματα είναι ότι σε γενικές γραμμές η σχολική επιτυχία, ειδικά στις υψηλότερες βαθμίδες, εξαρτάται από το κοινωνικό, μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο των γονέων, όπως επίσης και ότι το σχολείο διαιωνίζει την κουλτούρα των μεσοανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, οπότε τα παιδιά των άλλων κοινωνικών τάξεων δεν μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν και νιώθουν απόρριψη. Στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια αρχίζουν να γίνονται τέτοιες έρευνες. Βέβαια εδώ τις προηγούμενες δεκαετίες είχαμε τη μαζική εισαγωγή στο πανεπιστήμιο που έδωσε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει καμία ταξικότητα, σε συνδυασμό με τις ιστορίες των γενεών των γονέων μας (αυτών χοντρικά που σπούδασαν το 60 και το 70) όπου πάλι ήταν εφικτό αρκετά παιδιά από φτωχές οικογένειες ή από την επαρχία να σπουδάσουν. Οπότε ακούμε διαρκώς το κλισέ ότι τα παιδιά της επαρχίας έχουν μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας, τα παιδιά των δημόσιων σχολείων έχουν μεγαλύτερα ποσοστά επιτυχίας, όλοι ξέρουμε έναν θείο ή ξάδερφο ή νονό που με μεγάλες στερήσεις ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει κλπ. Αυτό που δεν κοιτάμε όμως, είναι το σε ποιες σχολές μπαίνουν τα παιδιά της κάθε κοινωνικής ομάδας, γιατί εκεί αν απομονώσεις τους φοιτητές της Ιατρικής, του Πολυτεχνείου ή της Νομικής, μάλλον θα δεις μια ομοιογένεια ως προς την κοινωνική και γεωγραφική προέλευσή τους. 

 

Πιστεύω όμως ότι ο λόγος για τον οποίο αυτό το φαινόμενο στην Ελλάδα δεν γίνεται τόσο εύκολα αντιληπτό, αν δεν διαβάσεις βιβλιογραφία ή αν δεν το δεις από μέσα, είναι επειδή μέχρι πριν από την κρίση η μικροαστική τάξη επεδίωκε και πετύχαινε ως ένα βαθμό να ζει σαν τη μέση και την ανώτερη, τα παιδιά θα έκαναν λίγο πολύ μία- δυο ξένες γλώσσες εκτός σπιτιού, κάποιο άθλημα, κάποιο μουσικό όργανο, θα πήγαιναν σε φροντιστήρια για να περάσουν στο πανεπιστήμιο με κάθε κόστος, δεν είχαμε ακόμα στα αστικά κέντρα γειτονιές που να γκετοποιούνται ή να αλλάζει η δημογραφική σύστασή τους, οπότε δεν ήταν τόσο έντονο το φαινόμενο των υποβαθμισμένων σχολείων σε υποβαθμισμένες περιοχές που οι μαθητές τους έχουν λιγότερες ευκαιρίες κλπ, φαινόμενα πολύ συνηθισμένα σε χώρες του εξωτερικού. 

 

 

[kine]

@vtgian πόοοοοσο σε ευχαριστω!! Χρόνια το είχα στο νου μου και δεν είχα στοιχεία για να το ψάξω. Πίστευα κάπου μέσα μου ότι ήταν προϊόν της φαντασίας μου. Και τώρα που μου το έδωσες στο πιάτο, άρχισα να το ψάχνω και να διαβάζω πάλι και έχω ξανα ενθουσιαστεί! 

 

@Έσπερος Δεν είναι πολύ δύσκολο να συμβεί οποιαδήποτε προσέγγιση στον μαθητή, την στιγμή που ο εκπαιδευτικός έχει ελάχιστη ώρα να διαθέσει στο τμήμα και πραγματικά πρέπει να τρέξει έστω για παραδώσει την ύλη; Πέρα από το δημοτικό, που έχει ένας δάσκαλος όλα τα μαθήματα, στις υπόλοιπες τάξεις, όλη αυτή η εξειδίκευση και ο διαχωρισμός των αντικειμένων και των παραδόσεων, κάνει το πρόγραμμα από μόνο του, ασφυκτικό σε βαθμό να μην μπορεί εύκολα να ξεφύγει ο εκπαιδευτικός από το πρόγραμμα του. Με πιάνει θλίψη όταν σκέφτομαι τι πρέπει να κάνει ένας καθηγητής μέσα σε 40 λεπτά κι απέναντι σε 25 παιδιά. Ούτε να τα κοιτάξει όλα, ένα προς ένα δεν προλαβαίνει! Που να μπορέσει να μιλήσει ή να συζητήσει, ξεφεύγοντας από το αυστηρό πλαίσιο της  ύλης; 

 

Φυσικά, οι καθηγητές που εκτιμούσαμε στο λύκειο, ήταν εκείνοι που παρά το άγχος τους να μπορέσουν να παραδώσουν, έβρισκαν και 4-5 ώρες σε ολόκληρο το έτος, να πούμε και μια κουβέντα κι ας έφευγε όλο το μάθημα έτσι. Ή θυμάμαι μια φιλόλογο που έπρεπε να μας προετοιμάσει για πανελλήνιες και μόνη της έπαιρνε πρωτοβουλία να μην κάνουμε καθόλου κείμενα γενικής, για να αφιερώνει όλη την ώρα στην έκθεση. Κι όμως, αφιέρωσε τα τελευταία δίωρα της χρονιάς για να μας φέρει να ακούσουμε μερικά ποιήματα μελοποιημένα, έτσι απλώς να τα τραγουδήσουμε και να τα νιώσουμε λιγάκι. Ηταν το ελάχιστο που προλάβαινε, αλλά δεν θεώρησε μάταιο να το κάνει. Επίσης είχαμε καθηγητή, που ανέλαβε την ενισχυτική διδασκαλία για τα μαθηματικά κι ενώ αυτή καταργήθηκε τελικά στα μέσα της χρονιάς, ερχόταν κάθε μέρα και ειδικά όσο πλησίαζαν οι πανελλήνιες και αφιέρωνε ώρες ολόκληρες, να δείχνει ασκήσεις στους μαθητές του - δεν αφέθηκε στην γνώριμη πρακτική "θα σας τα πούνε στο φροντιστήριο". Σε σημείο μάλιστα, που ερχόντουσαν 7 το πρωί στο σχολείο 50 μαθητές, σάββατιάτικα, για να τον παρακολουθήσουν. Και ναι. Τον εκτιμώ κι εγώ, που δεν έχω καμία εκτίμηση στο αντικείμενο του και είχα ωραιότατη βάση, σε αυτά τα μαθήματα.

 

Τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους και ξέρω ότι δεν είναι ούτε αδιάφοροι, ούτε νωθροί. Κι όμως, σε ποιο πλαίσιο να κάνεις εξατομικευμένη εκπαίδευση; Είναι δομικά κατασκευασμένο το σχολείο, με τρόπο που να μην έχει περιθώριο για πρωτοβουλίες και καινοτομίες. 

 

 

 

 

Γενικότερα, την πρακτική του εκπαιδευτικού συστήματος, εγώ την βλέπω σε όλο το φάσμα της καταφατικής διαπαιδαγώγησης. Ενα παράδειγμα: οι οργανωμένες δραστηριότητες. Συζητάμε για την σημασία του ελεύθερου παιχνιδιού στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και στην ψυχοκινητική του ανάπτυξη και πηγαίνουμε και κάνουμε εγγραφή το 2χρονο σε οργανωμένο τμήμα messy play. Θέλουμε να ενισχύσουμε τα ενδιαφέροντα και τις προσλαμβάνουσες του παιδιού και πάμε σε τμήμα "δημιουργικό πλάσιμο" ή "ακροβατικά" κτλ. αντί να πάρουμε να πλάσουμε κουλουράκια κυριολεκτικά, στο φυσικό περιβάλλον του παιδιού και να κάνουμε ζογκλερικά με τα παιχνίδια και τα αντικείμενα του σπιτιού μας. Κατανοείτε τον παραλογισμό; Εχουμε συστηματοποιήσει και οργανώσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής του παιδιού κι ακόμη δεν έχει πάει σχολείο. Ερχεται και το σχολείο και βάζει την ταφόπλακα στον όποιο αυθορμητισμό είχε απομείνει.

 

@Sentir...natureza δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία των γονέων έχουν προβληματισμούς τέτοιου τύπου, για το εκπαιδευτικό σύστημα. Η νοοτροπία, έτσι τα ξέρουμε, έτσι τα βρήκαμε είναι ο επίλογος πολλών συζητήσεων για το εκπαιδευτικό (κι οχι μόνο). Εχω αναφέρει σε άλλο θέμα, για δασκάλα δημοτικού που ήρθε με τις σουηδικές αντιλήψεις της περί σχολείου και κάθε μικρή της πρόταση, γινόταν αιτία μεγάλων διαμαρτυριών και ανακατωσούρας από πλευράς γονέων. πχ. πρότεινε να φέρουν τα παιδιά παντόφλες για την τάξη. Χαμός. Πρότεινε να μαζέψουν μια μέρα, τα σκουπίδια από το προαύλιο. Χαμός. Πρότεινε να κάνουν bazaar και με τα έσοδα να αγοράσουν ένα βιβλίο που ήθελε να δουλέψουν στην τάξη. Χαμός. Εμείς φωτοτυπίες θέλουμε, να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα!  

[Sentir...natureza]

6 ώρες πρίν, kine είπε:

δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά δεν πιστεύω ότι η πλειοψηφία των γονέων έχουν προβληματισμούς τέτοιου τύπου, για το εκπαιδευτικό σύστημα. Η νοοτροπία, έτσι τα ξέρουμε, έτσι τα βρήκαμε είναι ο επίλογος πολλών συζητήσεων για το εκπαιδευτικό (κι οχι μόνο). Εχω αναφέρει σε άλλο θέμα, για δασκάλα δημοτικού που ήρθε με τις σουηδικές αντιλήψεις της περί σχολείου και κάθε μικρή της πρόταση, γινόταν αιτία μεγάλων διαμαρτυριών και ανακατωσούρας από πλευράς γονέων. πχ. πρότεινε να φέρουν τα παιδιά παντόφλες για την τάξη. Χαμός. Πρότεινε να μαζέψουν μια μέρα, τα σκουπίδια από το προαύλιο. Χαμός. Πρότεινε να κάνουν bazaar και με τα έσοδα να αγοράσουν ένα βιβλίο που ήθελε να δουλέψουν στην τάξη. Χαμός. Εμείς φωτοτυπίες θέλουμε, να μάθουν τα παιδιά μας γράμματα!  

Ναι, το γνωριζω για την πλειοψηφια, αλλωστε και οι ερωτησεις που εκανα σε προηγουμενη παραθεση για την ετοιμοτητα των γονεων ηταν μαλλον ρητορικες. Αλλα η αληθεια ειναι οτι περιμενα περισσοτερη συμμετοχη απο πλευρας γονεων στο θεμα. Μπορει να μην συμφωνουν αλλα τουλαχιστον δεν υπαρχει η περιεργεια να δουν το ντοκιμαντερ; Ετσι για αλλαγη...

 

Παντως, ειχα κι εγω εναν καθηγητη στο ΤΕΙ στο μαθημα της κοινωνιολογιας (ηταν και σχολικος συμβουλος στη πρωτοβαθμια εκεινη την περιοδο), ο οποιος μου ειναι απο τους πιο συμπαθεις σαν εκπαιδευτικος. Αναμεσα σε αλλα, καναμε πολλες συζητησεις για το εκπαιδευτικο συστημα και παντα συμφωνουσε οτι οι μαθητες (παιδια, ενηλικες) εχουν πολλη χαμηλη αυτοεκτιμηση και διαστρεβλωμενη εικονα του εαυτου τους και των δυνατοτητων τους. Επισης, η τελικη εξεταση εγινε προφορικα και η μονη ερωτηση που μας εκανε ηταν "Τι βαθμο θα εβαζες στον εαυτο σου και γιατι;" Αυτο που μου εκανε περισσοτερη εντυπωση ομως ηταν οτι το τμημα μου ειχε γραμμενα 65 ατομα, το συγκεκριμενο μαθημα το ειχαν επιλεξει 12 και στο μαθημα ημαστε 4-6 ατομα, ακομη και 3 καποιες φορες. Σπουδαζεις παιδαγωγος και δεν σε ενδιαφερει η κοινωνιολογια;;; Μου φαινεται αδιανοητο.

[Josephine]

http://www.imdb.com/title/tt6373738/

 

Υπάρχει και αυτό για όποια/οιον ενδιαφέρεται. Το προέβαλαν στο Μπενάκη φέτος απ' όσο θυμάμαι, αν το βρείτε κπ στιγμή στο ίντερνετ

[kine]

Νομίζω ότι αν αρχίσουμε να συζητάμε τα προβλήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, θα το χάσουμε, γιατί δεν συμμαζεύεται εκεί το πράγμα. Η γνώμη μου είναι, πως στο πανεπιστήμιο φτάνει "κατεστραμένος" ο μαθητής, έχει ήδη απαξιώσει κάθε αξία γνώσης και μόρφωσης, έχει ήδη περάσει από το απόλυτα ισωπεδωτικό και ανταγωνιστικό πνεύμα των πανελληνίων, έχει βρεθεί σε μια σχολή που πιθανότατα δεν ξέρει με τι ασχολείται, δεν την επέλεξε ο ίδιος, δεν ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει κτλ. Και το πιο σημαντικό ίσως, είναι ότι η μεγάλη μάζα των φοιτητών, περνούν σε μια σχολή και μετά έχουν σαν ανταμοιβή για τον εαυτό τους και την καταπίεση που πέρασαν μέχρι να περάσουν, το να "χαλαρώσουν" για μερικά χρόνια, προσποιούμενοι ότι σπουδάζουν. Σαν μια παύση εκτόνωσης, πριν την ενήλικη ζωή.

Ακόμη θυμάμαι τον δάσκαλο του δημοτικού, να μας λέει πως τα φοιτητικά χρόνια, είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής του ανθρώπου! Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το έλεγε αυτό και δεν μπορούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν τα καλύτερα του χρόνια, να έχουν ήδη παρέλθει. Εφτασα να σπουδάσω για να συνειδητοποιήσω με τι καταπίεση μπορεί να ζει ένα παιδί όλα του τα χρόνια, ώστε το ξενύχτι και η διασκέδαση χωρίς έλεγχο που θα κάνει στα 20 του, να του φαίνονται "παράδεισος"!! Σιγά μην σηκωθεί να έρθει και για μάθημα! Τι λέμε τώρα;

Στην δική μου σχολή, στα μαθήματα ήμασταν μονίμως 3 έως 7 άτομα. Στις εξετάσεις, ολόκληρα αμφιθέατρα. 

 

Τέλοσπαντων, αυτό που θέλω να πω, είναι ότι το παιδί το έχεις διαμορφώσει σε όλα του τα σχολικά χρόνια, με τρόπο που είναι πολύ λογικό, στο πανεπιστήμιο να εξαντληθεί σε πάρτυ και δημόσιες σχέσεις μέσω κομματικών παρατάξεων.

 

Πιστεύω ότι οι γονείς ενδιαφέρονται να γίνουν τα παιδιά τους, πρώτα μέσα στα άλλα, στα διάφορα πράγματα που θα κάνουν σε όλη τους τη ζωή. Απασχολούμαστε δηλαδή από την διάκριση ή έστω την καλή θέση, αλλά όχι στο να προβληματιστούμε για τους στόχους αυτούς καθε αυτούς. Δηλαδή θέλουν να είναι καλός μαθητής το παιδί, αλλά δεν τους πειράζει αν πρέπει να μάθει χίλιες δυο βλακείες και να τις παπαγαλίσει, προκειμένου να του αναγνωριστεί αυτή η αξιοσύνη. Το σύστημα είναι αυτό που είναι! Προτρέπουμε το παιδί, να είναι καλύτερος από τους άλλους, σε αυτό που του δίνεται. Οχι να το αμφισβητήσει ή να προβληματισεί, πόσο μάλλον να το απορρίψει. Οπότε μια συζήτηση που αμφισβητεί τη δομή και τους ίδιους τους στόχους του σχολείου, δεν είναι αρεστή ή τουλάχιστον ενδιαφέρουσα. 

[Έσπερος]

@kine, επί της ουσίας εξατομίκευση διδασκαλίας σε τμήματα άνω των 15 μαθητών με τον υπάρχοντα όγκο της ύλης, απλούστατα δεν μπορεί να γίνει. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως, χωρίς να αλλάξει κάτι από πλευράς συστήματος, είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι δουλειά τους να διδάξουν όσο πιο διεξοδικά μπορούν ένα επιστημονικό αντικείμενο, αλλά να διδάξουν τους συγκεξριμένους μαθητές που έχουν να κάνουν ή να γνωρίζουν συγκεκριμένα πράγματα. Να μην τους νοιάζει δηλαδή τι θα πουν εκείνοι στους μαθητές, αλλά τι θα μάθουν τα παιδιά φεύγοντας από την τάξη. Αν γινόταν αυτό ήδη απο τος πρώτες τάξεις του δημοτικού πιστεύω ότι θα υπήρχαν τελικά λιγότερα παιδιά που να χρειάζονται εξατομικευμένη υποστήριξη. Αυτό βέβαια θέλει υπομονή και συνεννόηση μεταξύ όλων των εκπαιδευτικών για να υπάρχει μια κοινή γραμμή και μια συνέχεια. Οι σύμβουλοι συνήθως μας αφαιρούν την πίεση του να κάνουμε πολλά και εστιάζουν σε κάποια βασικά, και ξέρω ότι και στην πρωτοβάθμια το ίδιο κάνουν, και επιμένουν να μην δίνονται φωτοτυπίες κλπ. Δεν ξέρω όμως ακριβώς τι συμβαίνει και γιατί τελικά οι δάσκαλοι παρασύρονται από την επιθυμία να βγάλουν μια ποσότητα ύλης και ασκήσεων με κάθε κόστος. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει πιεση από τους γονείς αλλά αυτό δεν είναι λόγος. 

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να καταλάβει κι ο γονιός ότι το συνολικό επίπεδο της τάξης δεν ανεβαίνει όταν ο δάσκαλος κάνει πολλά για τους καλούς και οι υπόλοιποι μαθητές με το ζόρι συλλαβίζουν. Αυτό εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει προβλήματα αργότερα.

 

@Sentir...natureza κι εμένα με εξέπληξε η μειωμένη κίνηση του θέματος, αλλά υπάρχουν πιο καυτά εκπαιδευτικά θέματα να συζητηθούν. Έτσι απομείναμε 2-3 γραφικές που έχουν πρόβλημα με τους καλούς μαθητές και θέλουν να τα ισοπεδώσουν όλα. Είναι πολύ ωραία η παρατήρησή σου για τις οργανωμένες δραστηριότητες και σχετίζεται και με αυτά που λέμε σε άλλα τόπικ για τη γυάλα και την κανονική ζωή. Εμένα με ξενίζει ακόμα και ο όρος playdate και playgroup, δηλαδή το τόσο φυσικό πράγμα να παίζει ένα παιδί με φίλους χρειάζεται ειδική ορολογία; Τα αποτελέσματα αυτής της υπεροργάνωσης κάθε πτυχής της ζωής του παιδιού είναι ορατά στο σχολείο. Όταν ήμασταν μαθητές και είχαμε κενό πετούσανε από τη χαρά μας. Τώρα τα παιδιά... βαριούνται! Αλήθεια! Χαίρονται που λείπει καθηγητής αλλά θέλουν απλά να αλλάξει το πρόγραμμα για να σχολάσουν νωρίτερα, αλλίως πρέπει οπωσδήποτε να τους δώσουμε μπάλα να παίξουν γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Εννοείται δε ότι ανάληψη πρωτοβουλίας, καμία. Κατανόηση του τι πρέπει να κάνουν σε δεδομένες περιστάσεις, καμία. Πρέπει να σε ρωτήσουν αν θα κλείσιυν το τετράδιο των σημειώσεων, σε ποιο σημείο της φωτοτυπίας θα γράψουν το όνομά τους, φέτος χρειάστηκε να εξηγήσω ότι το τετράδιο της Γλώσσας είναι για τη Γλώσσα και της Λογοτεχνίας για τη Λογοτεχνία, γιατί είχαν μπερδευτεί! Και μιλάω για παιδιά 12 ετών!