θα μεταναστεύατε;

[ΑΡΓΚ]

Δεν ξέρω αν ειναι το σωστό σημείο, αλλά δε μου έρχεται και καλύτερη ιδέα, αν κάνω λάθος, πείτε μου.

Προ κάποιων εβδομάδων, και εγώ και ο σύζυγος χάσαμε τις δουλειές μας σε μία πολυεθνική, η δική μου θέση καλοπληρωμένη σε σχέση με το μέσο μισθό, του συζύγου πολύ καλοπληρωμένη. Στην αρχή (προ Χριστουγέννων) αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να ψάξουμε έξω, ο σύζυγος ήταν κάθετος πως όχι (είναι μεγάλη ιστορία, πώς θα προσαρμοστούν τα παιδιά, εδώ έχουμε καλό επίπεδο ζωής), αλλά δεν έπαψε και να γκρινιάζει: δε θα βρω τίποτα, όλα είναι χάλια κλπ κλπ.

Με τα πολλά βρήκα δουλειά, χειρότερη από αυτή που είχα οικονομικά, αλλά πάλι καλή, και προσπάθησα να δω τα θετικά: αλλαγή αντικειμένου με πιο πολλές προοπτικές μελλοντικά, καλό περιβάλλον (πριν ήταν όντως χάλια από στρες) κλπ. Με το σύζυγο πάντα να γκρινιάζει...

Τώρα ο σύζυγος είναι κοντά στο να βρει και αυτός δουλειά. Πάλι όχι τόσο καλή όσο πριν, αλλά σίγουρα καλά χρήματα και με καλές προοπτικές, σε μεγάλη σοβαρή πολυεθνική.

Και τώρα, πάνω που έλεγα ότι θα ηρεμήσουμε, είχε κάποια επαφή με μία μεγάλη εταιρεία στο εξωτερικό και ξαφνικά κόλλησε από το πουθενά με το έξω και κοντεύω να τρελαθώ πλέον.

Αν και δε μου αρέσει η ιδέα, γιατί δεν έχουμε συγγενείς για βοήθεια και άντε να μείνω μόνη στη χώρα με 3 παιδιά και δουλειά, το μόνο λογικό που βλέπω αν επιμείνει, είναι να φύγει ένα χρόνο μόνος, να βεβαιωθεί ότι όλα είναι καλά, να βρει σπίτι, περιοχή να βολεύει από σχολεία κλπ, να προετοιμαστούν και τα παιδιά εντατικά στα Αγγλικά, και μετά αν είναι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά, να ακολουθήσουμε. Εκείνος, θέλει να ψάξουμε και οι δύο άμεσα, και να φύγουμε το καλοκαίρι.

Πέρα του ότι αμφιβάλω αν γίνεται, δεν μπορώ να φανταστώ παιδιά Δημοτικού

να τα πετάω το καλοκαίρι σε μια χώρα που δεν μπορούν να συνεννοηθούν καλά καλά, σε ένα σχολείο αγγλόφωνο, με babysitter που μόλις θα γνωρίσουν και που δε θα μπορούν καλά καλά να μιλήσουν μαζί της, και να ξεκινάμε και οι 2 γονείς κατευθείαν με τα ωράρια και το ζήλο που απαιτούνται σε νέες θέσεις εργασίας. Είμαι εγώ περίεργη;

Αν δεν είχαμε τίποτα εδώ, ή χωρίς μικρά παιδιά, είμαι η πρώτη που θα έφευγα. Αλλά με παιδιά, δουλειά εδώ, και καλό σπίτι που δεν έχει πια καν δάνειο, παίρνεται μια απόφαση έτσι στα γρήγορα; Υπόψιν ότι ο σύζυγος δεν είναι γενικά περιπετειώδης τύπος, δύσκολα προσαρμόζεται σε αλλαγές.

[ninaki80]

Δεν ξέρω αν ειναι το σωστό σημείο, αλλά δε μου έρχεται και καλύτερη ιδέα, αν κάνω λάθος, πείτε μου.

Προ κάποιων εβδομάδων, και εγώ και ο σύζυγος χάσαμε τις δουλειές μας σε μία πολυεθνική, η δική μου θέση καλοπληρωμένη σε σχέση με το μέσο μισθό, του συζύγου πολύ καλοπληρωμένη. Στην αρχή (προ Χριστουγέννων) αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να ψάξουμε έξω, ο σύζυγος ήταν κάθετος πως όχι (είναι μεγάλη ιστορία, πώς θα προσαρμοστούν τα παιδιά, εδώ έχουμε καλό επίπεδο ζωής), αλλά δεν έπαψε και να γκρινιάζει: δε θα βρω τίποτα, όλα είναι χάλια κλπ κλπ.

Με τα πολλά βρήκα δουλειά, χειρότερη από αυτή που είχα οικονομικά, αλλά πάλι καλή, και προσπάθησα να δω τα θετικά: αλλαγή αντικειμένου με πιο πολλές προοπτικές μελλοντικά, καλό περιβάλλον (πριν ήταν όντως χάλια από στρες) κλπ. Με το σύζυγο πάντα να γκρινιάζει...

Τώρα ο σύζυγος είναι κοντά στο να βρει και αυτός δουλειά. Πάλι όχι τόσο καλή όσο πριν, αλλά σίγουρα καλά χρήματα και με καλές προοπτικές, σε μεγάλη σοβαρή πολυεθνική.

Και τώρα, πάνω που έλεγα ότι θα ηρεμήσουμε, είχε κάποια επαφή με μία μεγάλη εταιρεία στο εξωτερικό και ξαφνικά κόλλησε από το πουθενά με το έξω και κοντεύω να τρελαθώ πλέον.

Αν και δε μου αρέσει η ιδέα, γιατί δεν έχουμε συγγενείς για βοήθεια και άντε να μείνω μόνη στη χώρα με 3 παιδιά και δουλειά, το μόνο λογικό που βλέπω αν επιμείνει, είναι να φύγει ένα χρόνο μόνος, να βεβαιωθεί ότι όλα είναι καλά, να βρει σπίτι, περιοχή να βολεύει από σχολεία κλπ, να προετοιμαστούν και τα παιδιά εντατικά στα Αγγλικά, και μετά αν είναι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά, να ακολουθήσουμε. Εκείνος, θέλει να ψάξουμε και οι δύο άμεσα, και να φύγουμε το καλοκαίρι.

Πέρα του ότι αμφιβάλω αν γίνεται, δεν μπορώ να φανταστώ παιδιά Δημοτικού

να τα πετάω το καλοκαίρι σε μια χώρα που δεν μπορούν να συνεννοηθούν καλά καλά, σε ένα σχολείο αγγλόφωνο, με babysitter που μόλις θα γνωρίσουν και που δε θα μπορούν καλά καλά να μιλήσουν μαζί της, και να ξεκινάμε και οι 2 γονείς κατευθείαν με τα ωράρια και το ζήλο που απαιτούνται σε νέες θέσεις εργασίας. Είμαι εγώ περίεργη;

Αν δεν είχαμε τίποτα εδώ, ή χωρίς μικρά παιδιά, είμαι η πρώτη που θα έφευγα. Αλλά με παιδιά, δουλειά εδώ, και καλό σπίτι που δεν έχει πια καν δάνειο, παίρνεται μια απόφαση έτσι στα γρήγορα; Υπόψιν ότι ο σύζυγος δεν είναι γενικά περιπετειώδης τύπος, δύσκολα προσαρμόζεται σε αλλαγές.

 

Το πιο καλο ειναι να παει μονος του για ενα διαστημα γιατι ποιος του εγγυατε οτι θα μεινει σε αυτη την δουλεια στο εξωτερικο???? Δηλαδη να πατε κ οι δυο να χασεις κ εσυ την δουλεια σου κ μετα να παει κατι στραβα στο εξωτερικο τι θα κανετε κ οι δυο??? Αν ολα πανε καλα με την δουλεια εγω θα εφευγα.!!! Τα παιδια προσαρμοζωνται αμεσως θα αποκτησουν κ περισσοτερα εφοδια θα εχουν κ καλητερο μελλον σε μια ξενη χωρα γιατι εδω δεν το βλεπω. Για πια χωρα μιλατε???

[ΑΡΓΚ]

Το πιο καλο ειναι να παει μονος του για ενα διαστημα γιατι ποιος του εγγυατε οτι θα μεινει σε αυτη την δουλεια στο εξωτερικο???? Δηλαδη να πατε κ οι δυο να χασεις κ εσυ την δουλεια σου κ μετα να παει κατι στραβα στο εξωτερικο τι θα κανετε κ οι δυο??? Αν ολα πανε καλα με την δουλεια εγω θα εφευγα.!!! Τα παιδια προσαρμοζωνται αμεσως θα αποκτησουν κ περισσοτερα εφοδια θα εχουν κ καλητερο μελλον σε μια ξενη χωρα γιατι εδω δεν το βλεπω. Για πια χωρα μιλατε???

 

Μάλλον προς Αγγλία ή Ιρλανδία.

Αυτό το να παρατήσουμε μία σχετικά στρωμένη ζωή, να ρισκάρουμε να μείνουμε και οι δύο άνεργοι, και να πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα με παιδιά, λες και είμαστε 20άρηδες εργένηδες, πραγματικά με τρελαίνει, τουλάχιστον δεν είμαι τρελή που θεωρώ ότι έχει ρίσκο, γιατί έτσι με αντιμετωπίζει.

Είμαστε σε φάση:

Σύζυγος: Για το καλό σου το λέω;

Εγω: Ε;

Σύζυγος: Εσύ δεν ειπες να φύγουμε;

Εγώ: Είπα αν δε βρίσκαμε δουλειά, να κοιτάγαμε έξω, και να το σχεδιάζαμε, όχι να φευγαμε στα καλά καθούμενα σαν τους τρελούς

Σύζυγος: Τι αλλάζει;

 

Τι του λες τωρα;;; Νομίζω τον γλύκανε η πιθανότητα να κάνει έστω και αργά μία όντως πολύ σοβαρή καριέρα και δεν βλέπει τίποτα πέραν από το όνομα του δίπλα σε μια μεγάλη και πολύ γνωστή εταιρεία.

[Niki81]

Μια φιλη μου εφυγε φετος για Αγγλια.Αυτη ειχε βρει εκει καλη δουλεια..ο αντρας της όχι.Οταν εφυγαν η φιλη μου ελεγε για τα παιδια...δεν πειραζει ας χασουν και μια χρονια στο σχολειο μεχρι να προσαρμοστουν.τελικα τα παιδια προσαρμοστηκαν πολύ ευκολα.Σε δυο μηνες και τη γλωσσα ειχαν μαθει και στο σχολειο μια χαρα.Πλεον εχυν βρει και καλες δουλειες και όλα καλα.Δυσκολευονται λιγο που δεν εχουν φιλους να κανουν αρεα ακομα όπως ειχαν εδώ αλλα γενικα είναι πολύ ευχαριστημένοι.

 

Εγω όταν σκεφτηκα το ενδεχομενο να φυγουμε...νομιζω στις περισσοτερες οικογενειες εχει τεθει πλεον τετοια σκεψη...να σου πω την αληθεια μου κολλησα στους γονεις μου.Κι εδώ μενυν μακρυα μας και τα βλεπουν σπανια τα παιδια μου...δε θελω να τα παρω τελειως μακρυα τους.Θα εφευγα λοιπον αφου ειχα εξαντλησει ολες τις επιλογες μου εδώ.Στο μυαλο μου ελεγα πως αν φταναμε ποτε σε κατασταση να μη μπορω να εξασφαλισω την υγεια για τα παιδια μου σε αυτή τη χωρα,δε μπορω να αγορασω φαρμακα κλπ...τοτε θα φυγω.Περα από το θεμα των γονιων μου όμως δε θα κολλαγα πουθενα αλλου..τα παιδια μια χαρα προσαρμόζονται.

[ninaki80]

Μάλλον προς Αγγλία ή Ιρλανδία.

Αυτό το να παρατήσουμε μία σχετικά στρωμένη ζωή, να ρισκάρουμε να μείνουμε και οι δύο άνεργοι, και να πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα με παιδιά, λες και είμαστε 20άρηδες εργένηδες, πραγματικά με τρελαίνει, τουλάχιστον δεν είμαι τρελή που θεωρώ ότι έχει ρίσκο, γιατί έτσι με αντιμετωπίζει.

Είμαστε σε φάση:

Σύζυγος: Για το καλό σου το λέω;

Εγω: Ε;

Σύζυγος: Εσύ δεν ειπες να φύγουμε;

Εγώ: Είπα αν δε βρίσκαμε δουλειά, να κοιτάγαμε έξω, και να το σχεδιάζαμε, όχι να φευγαμε στα καλά καθούμενα σαν τους τρελούς

Σύζυγος: Τι αλλάζει;

 

Τι του λες τωρα;;; Νομίζω τον γλύκανε η πιθανότητα να κάνει έστω και αργά μία όντως πολύ σοβαρή καριέρα και δεν βλέπει τίποτα πέραν από το όνομα του δίπλα σε μια μεγάλη και πολύ γνωστή εταιρεία.

 

Χα χα τον εχει πιασει το περιπετειωδες!! Γιατι δεν παει ομως για λιγο μονος του??? Δεν θα ηταν ασχημη ιδεα να σιγουρεψει μια θεση μονος του κ μετα να πατε εσεις. Μεχρι να βρεις κ εσυ κατι θα εχεις στρωσει κ τα παιδια. Αλλα να φυγετε ολοι μαζι μια κ καλη ειναι τρελα νομιζω!!!!!

[magdoulini]

με δοδομενο οτι και οι δυο ξαναβρηκατε δουλειες,εστω και οχι τοσο καλοπληρωμενες οσο πριν,αλλα με καλες προοπτικες, με δεδομενο οτι αναφερεις οτι εχετε ενα καλο επιπεδο ζωης ...οχι δεν θα το εκανα ως σκεψη...δεν ειναι η ζωη στρωμενη με ροδοπεταλα στο εξωτερικο οπως πολλοι νομιζουν...και δεν ειστε οι δυο σας μονο ωστε σημερα να ζητε στην ελλαδα και αυριο καπου αλλου και μεθαυριο σε αλλη χωρα...αναφερεις οτι υπαρχουν και τρια παιδακια...προς το παρον, δεν θα το τολμουσα με τα δεδομενα που αναφερεις...ειναι τρελλα να ξεσηκωθει μια πεντεμελης οικογενεια απο το πουθενα να μεταναστευσει σε μια αλλη χωρα....ακομα και ο συζυγος να φυγει, παλι πρεπει να ζυγισετε πολυ καλα,τις προοπτικες,τα υπερ και τα κατα για την οικογενεια σαν συνολο και οχι για την επαγγελματικη σταδιοδρομια ατομικα του καθενος...εγω με τα δεδομενα που αναφερεις, δεν θα αφηνα την χωρα μου...ψυχραιμια μονο γιατι οπως τα γραφεις,νομιζω οτι ο καλος σου εχει κολλησει μονον στο κομματι το επαγγελματικο και δεν ειμαι σιγουρη οτι ειναι σε θεση να δει την γενικοτερη αλλαγη στην οικογενεια με μια τετοια κινηση...

[Lisbet]

Δεν ξέρω αν έχει πάρει το μάτι σας μια εκπομπή που στην ουσία παρακολουθεί μεσιτικά γραφεία ανα τον κόσμο. Στους υποψήφιους ενοικιαστές/αγοραστές δείχνουν 3 σπίτια στο μπάτζετ τους και περιγράφεται η διαδικασία μέχρι να επιλέξουν. Έχω παρακολουθήσει πολλές ιστορίες με οικογένειες που μεταναστεύουν λόγω εργασίας, ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη. Όλοι ακολουθούν σχεδόν το ίδιο μοτίβο, που μου φαίνεται το πιο λογικό από όλα.

 

1)Πριν δεχτούν τη θέση, το ζευγάρι κάνει ένα πρώτο διαγνωστικό ταξίδι, για να δουν κατά πόσον τα πράγματα είναι περίπου όπως τα φαντάζονται στη νέα χώρα ή αν έχουν πέσει εντελώς έξω και νιώθουν ότι δε θα μπορέσουν να προσαρμοστούν με τίποτα (πχ κάποιος που δούλευε σε πολυεθνική προσπάθησε να πάει από την Φλόριντα των ΗΠΑ στο Άμστερνταμ, η γυναίκα του κόντεψε να πάθει κατάθλιψη λόγω κλίματος, δε μπορούσε να μάθει τη γλώσσα και τελικά πήγανε κάπου προς Ασία).

 

2)Στη συνέχεια ή ο σύζυγος μένει και ξεκινάει να ψάχνει για σπίτι, σχολείο για τα παιδιά κλπ και η σύζυγος επιστρέφει ή επιστρέφουν και οι δύο μαζί και ξαναγυρνάνε με τα παιδιά, συνήθως το καλοκαίρι, έχοντας κανονίσει τα της μετακόμισης. Περνάνε τις διακοπές τους όλοι μαζί στη νέα χώρα, αποφασίζουν για το νέο σπίτι και ξεκινάνε τη νέα τους ζωή. Όσοι έχουν τη δυνατότητα, αφήνουν και σε αυτή τη φάση τα παιδιά πίσω, μέχρι να ετοιμάσουν τα πάντα και φέρνουν τα παιδιά κατευθείαν στο καινούριο σπίτι, ένα διάστημα πριν αρχίσουν τα σχολεία, όπου πάλι κάνουν διακοπές και προσπαθούν να τα προσαρμόσουν και να τους παρουσιάσουν τις αλλαγές με τον καλύτερο και πιο ήπιο τρόπο.

 

Νομίζω πως δεν υπάρχει πλέον οικογένεια στην Ελλάδα που να μην έχει αναλογιστεί τη μετανάστευση. Ξέρω πολλούς που έφυγαν, οι περισσότεροι δούλεψαν πρώτα κανένα χρόνο χωρίς τα παιδιά, κάποιοι γύρισαν, κάποιοι έμειναν. Όμως να ξεσηκώθηκε ολόκληρη οικογένεια να φύγει με τη μία, σαν κυνηγημένοι, δεν έχω ακούσει και το θεωρώ μεγάλο λάθος.

[Dragonfly]

ΑγγεΚ σκέφτεσαι πολύ λογικά, ενώ βλέπω τον σύζυγο παρορμητικό. Επειδή είναι μια απόφαση που εκτός όλων των άλλων επηρεάζει τα παιδιά σας, εγώ θα έλεγα να μην κάνετε βιαστικές κινήσεις. Εκεί εσύ θα έχεις δουλειά;;

Το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ είναι να σιγουρέψετε πρώτα από όλα, δουλειά και για τους δυο σας, να δείτε από κοντά την περιοχή και τις συνθήκες εργασίας και να ζυγίσετε όλα τα υπέρ και τα κατά. Όχι μόνο το οικονομικό. Υπάρχουν και άλλα κριτήρια για να πάρει κανείς μια τόσο σημαντική απόφαση.

[Dragonfly]

.......................

Επεξεργάστηκαν 2 Φεβρουαρίου,2017 by Daenerys_T
διπλή καταχώρηση

[ZWH]

Θα εφευγα ..χθες!!!!! Ειχαμε φυγει για δυο χρονια λογο μεταθεσης του συζυγου στο εξωτερικο με δυο παιδια, ενα τοτε 7 χρονων (θα πηγαινε δευτερα δημοτικου) και ενα 3 ετων. Η μεγαλη μου σε Αμερικανικο σχολειο, οπου δεν υπηρχε Ελληνοπουλο ουτε για δειγμα.Προσαρμοστηκε αμεσως και μεχρι τα Χριστουγεννα μιλουσε και καταλαβαινε αγγλικα. Την δευτερη χρονια ηταν μια απο τις καλυτερες μαθητριες ολου του σχολειου. Εννοειται οτι στο σχολειο υπηρχε στηριξη και ειδικα τμηματα που ετρεχαν παραλληλα με το κανονικο της τμημα. Την επομενη χρονια, στα 4 του, ο γιος μου πηγε σε παιδικο σταθμο. Και αυτος μεχρι τα χριστουγεννα μιλαγε αψογα αγγλικα (για την ηλικια του). Εγω δεν εργαζομουν (δεν ειχα το δικαιωμα), αλλα πηγαινα σε κολλεγιο, τις ωρες που επεστρεφε στο σπιτι ο αντρας μου. Α ξεχασα.. το σχολειο της κορης μου τελειωνε στις 4 ετσι κ αλλιως, και τον γιο μου τον παίρναμε στις 6. Γιατι τονειχαμε παιδικο σταθμο? για να μαθει την γλωσσα γιατι υπηρχε το ενδεχομενο να μεινουμε περισσοτερο και εκει το νηπιο ειναι κατι σαν τηνπρωτη δημοτικου. Η ζωη πολυ καλυτερη, χωρις ιδιαιτερο αγχος. Γενικα ενσωματωθηκαμε αμεσως και απολαμβαναμε την καθε στιγμη. Στην Ελλαδα που ειναι καμπένη γη τι να κανετε κοριτσι μου? Σκεφτείτε και τα παιδια σας, τις ευκαιριες που θα εχουν στην ζωη τους στο εξωτερικο. Η κορη μου φετος δινει πανελληνιες και τις λεω να εχει ενα καλο απολυτηριο και να ψαξει και το εξω, που το θελει τοσο πολυ. Μακρια απο την Ελλαδα, οσο και να την αγαπαμε το μονο που μας δινει ειναι ανεργία και δυστυχία.

[kine]

Καλημέρα,

Αν κάνω λάθος εκτίμηση, παρακαλώ, διόρθωσε με.

 

Νομίζω πως ο σύζυγος, όπως και κάθε άνθρωπος στον τόπο μας πια, αισθάνεται λίγο απαξιωμένος, λίγο προδομένος από το σύστημα και το περιβάλλον στην ελλάδα. Ενώ είστε και οι δυο ικανοί επαγγελματίες και ανταμοίβεστε αναλόγως, ξαφνικά, χωρίς δική σας υπαιτιότητα, μένετε μετέωροι επαγγελματικά. Κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο σημαντικό για κάποιον καριερίστα μάλιστα, απ' ότι για έναν οποιοδήποτε εργαζόμενο.

 

Αυτή η συνθήκη και με την προοπτική να καταξιωθεί κάπου αλλού, τον κάνει να είναι παράτολμος. Θέλει "εδώ και τώρα" να φύγει και να αποδείξει (στον εαυτό του) ότι είναι ικανός και αξίζει καλύτερα απ' ότι του δίνεται.

 

Γνώμη μου είναι, πως παρόλο που μπορεί να βρείτε καλές δουλειές (αν είστε σε αυτό το επίπεδο που λες, γιατί ο δρόμος στο εξωτερικό, δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως θέλουν πολλοί να φαντασιώνονται: μόνο οι πραγματικά ικανοί και επίμονοι, θα έχουν αυτό που προσδοκούν κι όχι μια κάποια, οποιαδήποτε δουλίτσα όπως κι εδώ), το κομμάτι "περιβάλλον-οικογένεια-φίλοι" είναι ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ για την ευτυχία και την ευημερία των ανθρώπων και δεν πρέπει να παραγνωρίζεται.

 

Αν το έχετε και οι δυο ανάγκη, αν και για τους δυο σας, η καριέρα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωής σας, θα έχετε και το σθένος και την επιμονή να το καταφέρετε και να εμπλακούν και τα παιδιά σας στη νέα τους ζωή.

 

Αν όμως έχετε κι άλλες αξιώσεις από τη ζωή σας, πρέπει να τις σκεφτείτε και να τις συζητήσεις σοβαρότατα με τον σύζυγο. Ας πούμε, αν είστε οικογένεια του διαμερίσματος, δεν θα έχεις πρόβλημα να είστε κι εκεί ψιλό απομονωμένοι. Αν όμως έχετε μάθει στην εξωστρέφεια, στις βόλτες, στα πάρκα, στην συχνή επίσκεψη φίλων και συγγενών, θα σας κοστίσει ιδιαιτέρως αυτή η απώλεια, μέχρι να καταφέρετε να την ξαναχτίσετε, στο βαθμό που θα τα καταφέρετε.

 

Αλλοι παράγοντες:

το κλίμα (καμιά φορά, παίζει πιο σοβαρό ρόλο απ' όσο φανταζόμαστε)

δημόσιες, κοινωνικές παροχές

πάρκα και άλλοι δημόσιοι χώροι εξωστρέφειας

ευκαιρίες κοινωνικοποίησης (εχετε άλλους γνωστούς εκεί κτλ)

υποστήριξη από την οικογένεια για το ξεκίνημα σας, ηθική και πρακτική

και άλλα πράγματα που μπορείς να σκεφτείς εσύ, που ξέρεις τις ανάγκες της οικογένειας σας.

[Niki81]

Ενταξει είναι και πως το βλεπει ο καθενας και τι ανθρωπος είναι γενικα.Προσωπικα θεωρω ότι καπου χρειαζεται να παιρνεις και καποια ρισκα στη ζωη.Οταν περιμενεις παντα τις ιδανικες συνθήκες για να κανεις κατι στο τελος δε το κανεις ποτε.Και να φυγει μια οικογενεια αλλα να μη της κατσει το ολο εγχείρημα και να αναγκαστεί να επιστρεψει οκ δεν είναι και η συντελια του κοσμου ουτε θα παθουν κατι τα παιδια.Προσωπικα αν επρεπε να φυγουμε θα επελεγα να φυγουμε ολοι μαζι.Δε μου αρεσει να χωριζονται οι οικογενειες.Ουτε θεωρω ότι κατι τετοιο σημαινει ότι φευγεις σαν κυνηγημένος.

 

Παντως στον δικο μας περιγυρο τουλάχιστον οσοι εφυγαν τα τελευταια 2 χρονια μια χαρα εχουν στρωσει τη ζωη τους.

[kine]

Συμφωνώ, φυσικά. Αν είσαι αποφασιμένος να το δοκιμάσεις, πας και ότι βγει. Και στην τελική αν δεν τα καταφέρεις ή δεν σε ικανοποιεί η κατάσταση, γυρίζεις πίσω.

 

Και με βρίσκει και πολύ σύμφωνη το να είναι όλη η οικογένεια μαζί. Αλλιώς είναι να κάνει ένα νέο ξεκίνημα η οικογένεια, κι αλλιώς να φεύγει ο ένας ή οι γονείς και τα υπόλοιπα μέλη να αισθάνονται ότι απλώς ακολουθούν.

 

Το ζήτημα είναι να είσαι συμφιλιωμένος με τις αποφάσεις σου, με τις συνέπειες τους και να έχεις αντιληφθεί πως το ρίσκο μπορεί να σημαίνει και αποτυχία. Αυτό που εμένα με ανησυχεί σε τέτοιες απόπειρες, είναι όταν το ζευγάρι δεν έχει από κοινού τις ίδιες επιδιώξεις και ο ένας ακολουθεί για να ικανοποιηθεί ο άλλος. Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν τα πράγματα πάνε καλά, δεν έγινε και τίποτα, ΑΝ όμως τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάζονται, τότε είναι επόμενο , το άτομο που δεν ήταν εξαρχής και πολύ "μέσα" στην απόφαση, να έχει αγωνίες, ανησυχίες και ενοχλήσεις ή νοσταλγίες που μπορούν να φέρουν προβλήματα στη σχέση.

 

Εμείς έχουμε στο φιλικό μας περιβάλλον ζευγάρι που έφυγε προς την γη της επαγγελίας μες τον ενθουσιασμό και έχουν περάσει 4 χρόνια κι ακόμη προσπαθούν. Εχουν αλλάξει περιοχές διαμονής, δεν βρίσκουν σπίτι και όλο υπενοικιάζουν και συγκατοικούν, οι δουλειές είναι περιστασιακές, δεν βρίσκουν στο αντικείμενο τους κάτι μόνιμο και ναι...κάποιες φορές, δεν την παλεύουν και πολύ. Είναι απομονωμένοι και δεν έχουν προσαρμοστεί επαρκώς. Ο ένας είναι αποφασιμένος να συνεχίσει μέχρι να τους έρθουν τα πράγματα όπως θέλουν. Ο άλλος όμως κουράστηκε και νοσταλγεί το σπίτι τους με την έννοια των φίλων και των συγγενών, της παρέας και της εξωστρέφειας.

 

Αν είναι ΜΑΖΙ το ζευγάρι σε όλα, τα παντα γίνονται

[vtgian]

Καλημέρα ΑγγεΚ,

 

Όπως ειπώθηκε και από άλλες σχολιάστριες, η σκέψη αυτή έχει περάσει από τα μυαλά όλων κάποια στιγμή. Νομίζω όμως ότι χρειάζεται τεράστιο ζύγισμα η όποια απόφαση.

 

Σχετικά με τα παιδιά, η άποψή μου είναι ότι όσο μικρότερα, τόσο καλύτερα. Προσαρμόζονται απείρως πιο εύκολα από τους ενήλικες. Αν μιλάμε όμως για παιδί εφηβείας, εκεί είναι μεγάλο το ρίσκο καθώς ζητάμε από το παιδί σε μια πολύ κρίσιμη ηλικία (έχουν χτιστεί φιλίες και γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο) να υποστεί τις συνέπειες των αποφάσεών μας. Φίλοι μας που το τόλμησαν, αν και οι ίδιο προσαρμόστηκαν άψογα βρέθηκαν με ένα παιδί δυστυχισμένο που μπορεί ακαδημαϊκά να σκίζει αλλά η ψυχολογία του είναι στα τάρταρα, θέλει να γυρίσουν πάση θυσία.

 

Στο εργασιακό κομμάτι, εγώ θα το τολμούσα μόνο με το σενάριο φεύγει πρώτα ο ένας και μετά από ένα χρόνο και αν όλα πάνε καλά, πάνε και οι υπόλοιποι. Βρίσκω τεράστιο ρίσκο να ξεσηκωθείτε για το άγνωστο όλοι μαζί και αυτές οι κινήσεις για να πετύχουν θέλουν πολύ πολύ καλό σχεδιασμό. Όσα ζευγάρια ξέρω που ακολούθησαν τέτοια συντηρητική μέθοδο, τελικά είχαν επιτυχία (και δεν το μετανιώνουν στο ελάχιστο!).

 

Στα υπόλοιπα, θα συμφωνήσω ότι το κλίμα παίζει τεράστιο ρόλο, αν κρίνω από εμένα, αυτός ο χειμώνας με έχει φτάσει στα όρια μου, δεν μπορώ να φανταστώ να το έχω αυτό για μήνες

[mama_3]

Πολύ δύσκολη μία τέτοια απόφαση ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά, συμφωνώ με vtgian σε αυτά που λέει. Εγώ δεν ξέρω αν θα το τολμούσα, ακόμη και το κλίμα να λάβεις υπόψη εγώ που είμαι καλοκαιρινός τύπος δεν θα το σκεφτόμουν να πάω να ζήσω Αγγλία.

Αλλά όταν πρόκειται για την οικογένεια ζυγίζεις όλα τα θετικά και αρνητικά.

Εγώ σου εύχομαι καλή τύχη ότι και να διαλέξετε!

[Rosali]

Συμφωνώ και με τη Niki81 και με τη vtgian και με τη mama_3. Εγώ δεν θα έφευγα κυρίως για τους γονείς μου και τα πεθερικά μου. Νιώθω ότι η οικογένειά μου δεν είμαι μόνο εγώ, ο άντρας μου και τα παιδιά μου, αλλά και οι γονείς που μας πρόσφεραν τα πάντα και μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν και γίνονται πιο αδύναμοι. Τώρα ίσως να μην έχουν τόσο ανάγκη, αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να βιώσουν τη μοναξιά, τη στέρηση των παιδιών τους, την αδυναμία να κάνουν κάτι ή να πάνε σε κάποιο γιατρό κλπ και να μην είμαι δίπλα τους να τους στηρίξω. Ίσως να έφευγα μόνο αν είχα φτάσει στο μηδέν, όχι να έχω υποστεί απλά κάποιες περικοπές μισθού (όπως έχουμε υποστεί όλοι εξάλλου) ή να έχω αναγκαστεί να ασχοληθώ με κάτι πέραν του αντικειμένου μου. Για χτίσιμο καριέρας και προσωπικές φιλοδοξίες, εννοείται ότι δεν θα έφευγα, αυτά τα έχω ιεραρχήσει πολύ πιο κάτω. Δεν κατακρίνω όμως όσους φεύγουν γι' αυτό το λόγο.

Εύχομαι να πάρετε την καλύτερη απόφαση.

[AthinaP]

Καλησπέρα.

 

Θα πω ότι το διάστημα από τώρα μέχρι τον Αύγουστο δεν ακούγεται τόσο μικρό, μάλλον κάπως μεγάλο θα ήταν 1,5 χρόνος από τώρα μέχρι τον Αύγουστο του 18 για να μείνει μακριά ένα ζευγάρι που δεν είναι εντελώς μαζί σε μια τέτοια απόφαση.

 

Έχουμε και εμείς γνωστούς που το τόλμησαν και είναι σύνηθες να φεύγει πρώτα ο ένας να βολιδοσκοπεί καταστάσεις.

 

Από την άλλη, γράφτηκαν παραπάνω, πολλά πράγματα είναι υποκειμενικά, η δυναμική της οικογένειας, οι ηλικίες των παιδιών, η ιδιοσυγκρασία των παιδιών, πόση αξία δίνεις στα υπόλοιπα πράγματα που μπορεί να σε κρατάνε εδώ...

 

Δες το θετικά όμως, έχετε επιλογές.

 

Εγώ δεν ξέρω, έχουμε βρεθεί και εμείς σε δίλημμα απέξω απέξω και δεν κάναμε την κίνηση. Ίσως ειναι που έχω ζήσει έξω και δεν μου λείπει, δεν το έχω εξιδανικεύσει. Και στο εξωτερικό σε γενικές γραμμές και ειδικά στην Ευρώπη οι εργαζόμενοι άνθρωποι μαζεύονται σπίτια τους όταν κάνουν οικογένειες και κανείς δεν κάνει τη μεγάλη ζωή, ούτε οι ντόπιοι, όπως κάνουμε και εδώ δηλαδή. Δηλαδή αν οι δυο σας κάνατε γουαου ζωή ως μεταπτυχιακοί δεν είναι ότι θα είναι εκεί αυτή η ζωή να την ξαναπιάσετε.

 

Από την άλλη θα μου έλειπε από το εξωτερικό η έννοια ότι επαγγελματικά είσαι στην καρδιά των γεγονότων, με ανθρώπους ορεξάτους και λιγότερο συχνή γκρίνια και απαισιοδοξία. Και λογικά με τα σημερινά δεδομένα σε καλά σχολεία τα παιδιά σου θα έχουν καλύτερες προοπτικές.

 

Στη Βρετανία υπάρχει ένα θέμα με τα καλά σχολεία και τα έτσι και έτσι σχολεία, διαμορφώνουν σε κάποιο βαθμό και τις τιμές στις κατοικίες, στις καλές περιοχές, έτσι άκουγα παλιά τουλάχιστον. Έχουν πιο πολλή ζήτηση αυτά που έχουν καλή φήμη.

[AthinaP]

Όσον αφορά το να είναι κοντά κανείς στους γονείς που γερνάνε, υπάρχουν παράγοντες που δεν μπορείς να τους εκτιμήσεις αν δεν βρεθείς στη θέση να έχουν ανάγκη οι γονείς σου ανθρώπους. Εξαρτάται και για πόσο διάστημα θα έχουν αυτή την ανάγκη. ΄

 

Έχουμε πια φτάσει στη φάση που τραβολογιούνται πεθερογονείς στα νοσοκομεία, πότε ο ένας και πότε ο άλλος και το ίδιο συμβαίνει σε αρκετούς φίλους και συνεργάτες.

 

Αν και οι δύο στο ζευγάρι έχουν απαιτητικές δουλειές εδώ στην Ελλάδα, τι νομίζετε ότι μπορούν να προσφέρουν; Έστω ότι είναι όλοι στην ίδια πόλη. Οι απαιτήσεις της δουλειάς των εργαζομένων τρέχουν, οι υποχρεώσεις του δικού τους σπιτιού και των παιδιών τρέχουν. Για να είναι όρθιοι οι ίδιοι, δεν μπορούν για πολύ καιρό να τρέχει ο ένας έστω συνεχώς για τους γονείς του, κάθε απόγευμα και ΣΚ για μεγάλο διάστημα, οπότε τελικά μοιράζονται τις υποχρεώσεις με τους άλλους συγγενείς. Το βλέπω και σε γνωστούς που έχουν γονείς εδώ στην Ελλάδα σε άλλη πόλη, καμιά φορά φαίνεται πιο ποιοτικό να μπορεί να πάρει ο άλλος δυο μέρες έκτακτη άδεια, μαζί με ένα ΣΚ να πάρει το πρώτο αεροπλάνο (αν προλάβει) και να βρεθεί κοντά στους γονείς του, θα τους δει πιο ήρεμα έτσι. Αυτό μπορείς να το κάνεις και από το εξωτερικό. Και ίσως με καλό εισόδημα, θα μπορείς να αγοράσεις μόνιμη και πιο πρακτική βοήθεια για τους γονείς σου εδώ.

 

Επισης, σε κάτι επείγον, μπορεί να είναι πιο γρήγορο να είσαι κοντά στους δικούς σου αν μένεις πχ κάπου στο Λονδίνο που έχει συνεχείς πτήσεις, σε σχέση με τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου ειδικά το χειμώνα.

 

Άσε που το να πέσεις στην ανάγκη νοσοκομείου δεν ειναι το πιο καλό πράγμα ειδκά στην Ελλάδα της κρίσης αλλά και γενικά και για αυτό πρέπει οι ίδιοι εμείς οι μεσήλικες που στηρίζουμε γονείς να δίνουμε χρόνο σε τακτική βάση στο δικό μας φιτνες, γιατί αλλιώς κλάφτα. Η δική μας ζωή είναι πολύ πιο καθιστική από της προηγούμενης γενιάς και τα προβλήματα βγαίνουν πιο νωρίς σε γενικές γραμμές αν δεν προσέχουμε και δεν δίνουμε κάποιο χρόνο και στη δική μας φυσική κατάσταση.

 

Αν το ζητούμενο είναι να βλέπεις συχνά τους γονείς σου και να τους ζεις, κάποιοι το λύνουν φιλοξενώντας τους γονείς τους στο εξωτερικό για κάποια διαστήματα. Η αλήθεια είναι ότι οι διακοπές είναι πιο επιβαρυντικές για τους ξενιτεμένους συνήθως, γιατί στις ελεύθερες μέρες τους προσπαθούν και να ξεκουραστούν και να δουν κάποιους συγγενείς.

[mkcm]

Συμφωνώ απόλυτα με τις φίλες vtgian και mama_3. Πρόκειται για μεγάλη απόφαση, η οποία ωστόσο, αν σχεδιαστεί καλά, μπορεί να έχει αρκετά οφέλη και για σας και για τα παιδιά σας.

Ας πάει αρχικά ο σύζυγος, να εγκατασταθεί, να δει και τη δουλειά που του προτείνουν, τις συνθήκες ζωής, κλπ. κι αν θεωρεί ότι μπορεί να σας προσφέρει ένα α' επίπεδο ζωής μπορείτε να ακολουθήσετε κι υπόλοιποι.

Καλή τύχη σε ό,τι κι αν αποφασίσετε!

[HOPE77]

Κοριτσι δύσκολη αποφαση .Εγω την έζησα πριν λιγο καιρο με την ξαδέρφη μου.Ιδιωτικοι υπάλληλοι κ οι δύο έχασαν τη δουλεια τους πριν 3χρονια.Τοτε ειχαν δρομολογησει να φύγουν αλλα το ανέβαλλαν.Εκ τοτε εβρισκε δουλεια μια ο ένας μια ο άλλος μια κ οι δύο αλλά με συμβασεις κλπ κ έτσι πέρασαν 3χρόνια .Τελικά το αποφάσισαν γιατι με δύο παιδια ,αυτη δεν ηταν κατάσταση.Αυτο που μου τονιζε συνεχεια ειναι οτι το εκανε κ για τα παιδια της ,που ειναι στην εφηβεια ,για να έχουν καλυτερο μελλον,να εχουν επιλογη στα επαγγελματα τους κλπ.

ΣΗμερα ο άνδρας της δουλευει στην ειδικοτητα του,η ιδια εχει βρει μια δουλεια 4ωρη ασχετη προσπαθώντας να μαθει τη γλώσσα.Τα παιδια προσαρμοζονται σιγα-σιγα χωρις μεγαλα θέματα,τα έχει κ αυτη απο κοντα.Δεν ειναι οι δουλειες τους μονιμες αλλα μ λεει οτι κ να τις χασουν υπάρχουν δουλειες.Απο ζωη,δουλεια -σπιτι καμια βόλτα .λιγα πράγματα αλλα αυτα εκαναν κ εδω.Ευχαριστημενοι δηλωνουν.

[BabyCute]

ΑγγεΚ υπάρχουν ποοοοοολλλλλεεεεες δουλειές Αγγλία με παρα πολλα λεφτά - δεν ξερω τον τομέα σου αλλα συγκεκριμένοι τομείς εχουν όντως παρα πολλα λεφτά και μέλλον

Αλλα..... Γενικως ο ρυθμός της ζωής ειναι πολυ έντονος ειδικα αν δεν εχεις βοήθεια- προσωπικά τρέχω απο το πρωι ως το βράδυ!

Επιςης κουλτούρα ειναι διαφορετική σε θέματα ιατρικά , εκπαίδευσης κλπ ειναι αςπρο μαυρο με ελλαδα

Αλλα... Αν εχεις η βγάζεις λεφτά ολα γίνονται και βοήθεια εχεις και τελεια σχολεια εχεις και δεν τρέχεις

Το καλο... Μέλλον και προοπτική πολυ εδω

Αλλα.... Λαβέ υπόψη σου το brexit!!!! Αν δεν αρπάξεις την ευκαιρία τωρα μπορει να μην την εχεις του χρόνου....

 

Στην τελική ... Στην θέση σου θα έφευγα χθες!!

[babycobra]

Κι εγώ θα έφευγα χτες..Προσωπικά με έχει κουράσει απίστευτα όλο αυτό το κλίμα στην Ελλάδα, τη θεωρώ χώρα τελειωμένη, χωρίς προοπτικές.

Εσείς μιλάτε για καλά αμοιβόμενες δουλειές και την ευκαιρια να δώσετε φτερά στα παιδιά σας. Ξερω ανθρώπους που έφυγαν για σερβιτόροι και τα παιδιά τους προσαρμοστηκαν μια χαρά.

Αν ξεπεράσεις το κομμάτι έλλειψης φίλων και οικογένειας, για μένα η Ελλάδα δεν έχει και πολλά να προσφέρει πλέον σε κανεναν επαγγελματία. Εκτός αν είσαι στο δημόσιο οπου με τα υπάρχοντα ωράρια, συνθήκες, πάντα σε σύγκριση με τον ιδ. τομέα, ναι έχεις μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής.

[AthinaP]

Θα επεκταθώ λίγο στο θέμα του πώς είναι όταν οι γονείς χρειαστούν κάποιον να τρέχει, ο μη γένοιτο.

 

Εκεί υπάρχει το εργαζόμενο ζευγάρι με μικρά παιδιά, σε απαιτητικές δουλειές και ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι σχεδόν συγγενείς που έχουν εξορισμού περισσότερο χρόνο να διαθέσουν σε βοήθεια σε άλλους.

 

Εκεί, όταν έρθουν τα ζόρια, αυτοί όλοι οι υπόλοιποι κοιτάνε να χώσουν το εργαζόμενο ζευγάρι, γιατί σου λέει αυτοί είναι οι δραστήριοι, οι ικανοί, έχουν γνωριμίες και γενικά τα καταφέρνουν βρε αδερφέ! Οι υπόλοιποι δεν έχουν την κατάλληλη ψυχολογία!

 

Οπότε ναι, νομίζω πρέπει κανείς να θέσει τα όριά του στο τι είναι λογικό να περιμένουν οι άλλοι από την ευρύτερη οικογένεια και πότε πρέπει να βοηθάς αφού πρώτα έχεις βοηθήσει τον εαυτό σου και τα παιδιά σου κυρίως.

 

Για την απόφαση να φύγει κανείς, ναι έχει νόημα πώς βλέπει το μέλλον του εδώ. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κύματα μετανάστευσης ειδικά σε ανθρώπους με σοβαρές δουλειές και μικρά παιδιά εστιάστηκαν σε συγκεκριμένες φάσεις των εξελίξεων εδώ. Αν πιστεύεις ότι τα χειρότερα είναι πίσω ή έρχονται και χειρότερα. Αυτό αλλάζει κατά διαστήματα.

 

Το τι έχει μια χώρα να σου προσφέρει, πώς δεν έχει; Καλοκαίρι μετά τη δουλειά μπάνιο Σχοινιά, ΣΚ στον αργοσαρωνικό, μονοήμερη στο Σούνιο, ΣΚ χειμώνα σε καταπληκτική φύση, δεν τα προσφέρει καμιά άλλη πρωτεύουσα σχεδόν αυτά, ιδιαίτερα τα καλοκαιρινά. Αλλά έζησα έξω και απολαμβάνω συνειδητά αυτά τα λίγα που έχουμε. Και ταχωνω στους άμυαλους που μας παίρνουν αυτά τα λίγα που έχουμε, που μας βάζουν να διχαζόμαστε και καίνε τις περιοχές που κάνουν βόλτα οι φτωχοί. Ο κόσμος γενικά όμως έχει αφήσει να καταστρέφεται ο δημόσιος χώρος, χωρίς σημαντική αντίδραση ./διάλογο για το θέμα αυτό, ο διάλογος γίνεται δήθεν όταν κάποιος θέλει να κατσει σε μια καρέκλα και βάζει ανθρώπους να τρώγονται για αυτό το λόγο.

[summer wine]

Κι εγώ θα έφευγα χτες..Προσωπικά με έχει κουράσει απίστευτα όλο αυτό το κλίμα στην Ελλάδα, τη θεωρώ χώρα τελειωμένη, χωρίς προοπτικές.

Εσείς μιλάτε για καλά αμοιβόμενες δουλειές και την ευκαιρια να δώσετε φτερά στα παιδιά σας. Ξερω ανθρώπους που έφυγαν για σερβιτόροι και τα παιδιά τους προσαρμοστηκαν μια χαρά.

Αν ξεπεράσεις το κομμάτι έλλειψης φίλων και οικογένειας, για μένα η Ελλάδα δεν έχει και πολλά να προσφέρει πλέον σε κανεναν επαγγελματία. Εκτός αν είσαι στο δημόσιο οπου με τα υπάρχοντα ωράρια, συνθήκες, πάντα σε σύγκριση με τον ιδ. τομέα, ναι έχεις μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής.

 

Θα συμφωνησω με την babycobra.

Ουτε και στο δημοσιο ομως ειναι καλα για κλαδους ΠΕ . Οι μισθοι ειναι μισθοι κλητηρα , απαξιωτικοι τελειως για ενα επιστημονα και με τεραστιες ευθυνες . Και παλι μιλαμε για μια στοιχειωδη ποιοτητα ζωης,ομως.

 

Τα παιδια ειναι προσαρμοστικα, εχουν πολυ θετικη ενεργεια μεσα τους και το καλυτερο για αυτα ειναι να εχουν διπλα τους γονεις ευτυχισμενους και χαρουμενους. Δυστυχως στην Ελλαδα δεν υπαρχει καμια ελπιδα , καμια προοπτικη για εμας τους Ελληνες και παντου κυριαρχει η μιζερια.

[ZWH]

Eιμαι αρκετα κατασταλαγμενη και προτεραιοτητα εχουν τα παιδια μου ,χωρις να σημαινει οτι δεν αγαπαω τους γονεις μου ή οτι δεν θα τους σταθω οταν θα με εχουν αναγκη. Πολυ ωραιες οι μπυριτσες το καλοκαιρι και τα ρακομελα τον χειμωνα στα κουτουκακια (τα λατρευω),αλλα αυτα δεν θα προσφερουν μια καλυτερη ζωη στα παιδια μας και σε εμας. Οπως ειναι τα πραγματα ως ποτε θα πινουμε τις μπυριτσες μας και τα ρακομελα στα κουτουκακια? Ξεχναμε οτι οι μισθοι εχουν πεσει στα 400-500 ευρω και ακομη και αν δουλευουν και οι δυο σε ενα σπιτι, τι να πρωτοπληρωσουν? Να πουμε για την παιδεια μας που πατο δεν εχει? Να πω οτι για να μπορεσει το παιδι μου να περασει στο πανεπιστημίο πρεπει να δινω 300 ευρω τον μηνα (και λιγα δινω συμφωνα με αυτα που ακουω), και για ποιονλογο ακριβως? Για να μπει σε μια σχολη που θα γινονται συνεχεια καταληψεις ή θα περναει ο καθηγητης τον φοιτητη αναλογα με τα κεφια του? (ναι γινονται και αυτα). η να δινω αλλα 300 ευρω τον μηνα για τον ειδικο παιδαγωγο του γιου μου γιατι στο σχολειο που πηγαινε η δασκαλα ειχε ξεκοψει οτι δενμπορει να βοηθησει κανενα παιδι με δυσκολιες οποτε προχωραγε μονο με τα αριστα παιδια? Η να παρακαλαω για τα τμηματα ενταξης? Και μετα? Αφου σπουδασουν (λεμε τωρα) να παρακαλανε για μια δουλεια της ταξεως των 300 ευρω? Δεν θελω τετοια ζωη για τα παιδια μου. Τα μπανια και της μπυριτσες θα τα βρουν με καλοκαιρινες διακοπες στην Ελλαδα, αν και οταν εμενα στο εξωτερικο,προτιμουσα να γνωρισω και την χωρα (συγκεκριμενα Αμερικη). Μπορει ναμην ειχαμε τις Ελληνικες θαλασσες αλλα ειχαμε αλλα πραγματα που ζησαμε και περασαμε πολυ ομορφα. Ζουσαμε σε ενα κρατος με ευκαιριες, οχι μονο για τα παιδια αλλα και για εμας,με free μαθηματα για την γλωσσα, με σχολεια που στηριζαν τα παιδια απο το εξωτερικο , με ειδικα τμηματα που δεν παρακαλαγες τον καθε δασκαλο να κανουν το αυτονοητο. Ενα κρατος οργανωμενο που δεν παρακαλαγες τον δημοσιο υπαλληλο να σε εξυπηρετησει, ουτε σου ετρωγε την σειρα το καθε λαμογιο. Αν μου ελειπαν πραγματα απο την Ελλαδα? Σαφως μου ελειπαν, οπως μουελειπαν και οι γονεις μου, μονο οι γονεις μου τελικα γιατι οταν γυρισα καταλαβα οτι πολλες φιλιες στηριζονταν στο ψεμα. Τελοσπαντων... Αυτο που λεω στην κορη μου, προσπαθησε για ενα καλο απολυτηριο, γραψε καλα και στις πανελληνιες και δοξα τω θεω, αν τα κανει αυτα θα εχει συγκεκριμενες ευκαιριες για το εξωτερικο. Να φυγει να γλυτωσει και βλεπουμε οι αλλοι τρεις τι θα κανουμε.