Eίναι ο σχολικός εκφοβισμός καινουριο "φρουτο"??

[Little Monkey]

Δείτε τι λέει για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού ο Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Παπαδημητριάδης http://papadimitriadis.gr/2015/03/02/bullying-pai-sto-scholio-kolatsio-apo-spiti/

 

Συγκεκριμένα, για όσους δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν όλο το άρθρο:

 

Τα παιδιά γίνονται νταήδες:

Γιατί έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση

Για να κερδίζουν την προσοχή και τον θαυμασμό των φίλων τους

Γιατί νιώθουν τα ίδια αδύναμα

Από φόβο ότι θα είναι μόνα τους και επιδιώκουν τη συμμετοχή στην παρέα

Γιατί δεν έχουν ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση για τα άλλα παιδιά

Για να εκτονώνουν συναισθήματα θυμού που έχουν από το σπίτι

Γιατί εμπνέονται από την επιθετικότητα στο περιβάλλον τους

Γιατί είναι τα ίδια θύματα εκφοβισμού σε ένα διαφορετικό πλαίσιο

 

Και μερικές συμβουλές για μαμάδες νταήδων ή για να αποφύγουμε να γίνουμε μαμάδες νταήδων.

 

Ρωτήστε το παιδί ποιοί είναι οι φίλοι του και τι του αρέσει / δεν του αρέσει σε αυτούς.

Ρωτήστε το παιδί τι σκέπτεται για το άλλο παιδί που διαμαρτυρήθηκε.

Ρωτήστε αν φοβάται ένα άλλο παιδί που ηγείται της ομάδας και αν συμμορφώνεται με εκείνον από φόβο ότι θα στραφεί εναντίον του.

Ρωτήστε σε ποιά ομαδικά παιχνίδια συμμετέχει και ποιός αποφασίζει για τη συμμετοχή σε αυτά, τον τόπο και τον χρόνο τους.

Προσπαθήστε να μάθετε αν έχει αλλάξει παρέες.

Μάθετε πώς αισθάνεται για πρόσφατες αλλαγές στην οικογένειά σας (πχ. τόπος κατοικίας, ο ερχομός νέου μωρού, διαζύγιο ή χωρισμός, θάνατος, κ.α.)

Διερευνήστε τις δυναμικές στο περιβάλλον του σπιτιού σας, τη σχέση του παιδιού με τα αδέλφια του και με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σας.

Εγκαταλείψτε την άρνηση, δεν αποτελεί επιλογή. Αν γυρίσετε την πλάτη ή επιμένετε να μην πιστεύετε ότι το παιδί σας επιβάλλεται σε άλλα παιδιά, διακινδυνεύετε την παραγνώριση της σημασίας που έχουν τα όρια.

Αν η παρέμβασή σας δεν λάβει χώρα έγκαιρα, στην κατάλληλη ηλικία, ενδέχεται να αντιμετωπίσετε περισσότερο παραβατικές συμπεριφορές του παιδιού σας σε μεγαλύτερη ηλικία και την έκθεσή του σε περιπέτειες.

Μην διστάζετε να κάνετε συστάσεις το παιδί σας, να χρησιμοποιείτε απαγορεύσεις, ή να περιορίζετε δραστηριότητές του εν είδει τιμωρίας. Προτιμήστε τη θετική ενίσχυση αρχικά.

Μελετήστε και εξηγήστε τι σημαίνει ισότητα, ισονομία, ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα.

Προσπαθήστε να καταγράψετε και να κατανοήσετε το περιεχόμενο της συμπεριφοράς του παιδιού προς ένα άλλο παιδί. Μιλήστε με το παιδί σας για το σωστό και το λάθος.

Τονίζω το συγκεκριμένο κομμάτι γιατί τείνουμε να δαιμονοποιήσουμε την τιμωρία. Λέμε όχι στη σωματική τιμωρία και στις συναισθηματικές ενοχές ("αν το κάνεις αυτό η μαμά δεν θα σε αγαπάει") αλλά δεν διστάζουμε να τιμωρήσουμε στερώντας δραστηριότητες ή με απώλεια προνομίων ή πραγμάτων, όταν είναι απαραίτητο.

 

Πάντως μωρομάνες που φροντίζετε με τόση προσοχή τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, ετοιμαστείτε για ήττα στο δημοτικό...εγώ ήμουν κάπως απροετοίμαστη για το όλο σκηνικό...

Αγγελίνα, εξήγησέ το λίγο παραπάνω αυτό αν θέλεις.

[LA LATINA]

Τα παιδιά που είναι θύτες ή θύματα σχολικού εκφοβισμού είναι κατά μεγάλο ποσοστό παιδιά που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με το κοντινό τους περιβάλλον για διάφορους ψυχολογικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν. Πιστεύω ότι αν αυτά τα παιδιά μπορούσαν να επικοινωνήσουν δεν θα υπήρχε καν το πρόβλημα του σχολικού εκφοβισμού.

 

Αν μου επιτρέπεις φίλη, από προσωπική και όχι μόνο εμπειρία, κακώς έχει συνδεθεί το bullying με θύματα που οπωσδήποτε ΔΕ μιλάνε... στο δικό μας περιβάλλον τα πιο πολλά παιδιά τα λένε και μάλιστα λεπτομερέστατα, πρώτα στους δασκάλους και μετά στους γονείς τους...απλά οι δάσκαλοι κάνουν τον κινέζο με τα εξής 3 βήματα:

1. βγάζουν τα παιδιά λίγο πολύ ψεύτες

2. τους λένε πως δε μπορεί να συμβαίνουν αυτά στα καλά καθούμενα

3. τους κάνουν να αναρωτιούνται μήπως προκάλεσαν τα ίδια/ φταίνε/ άξιζαν αυτή την συμπεριφορά

Ανελέητος πόλεμος νεύρων, απλά και μόνο για να βγει το συμπέρασμα πως δεν υπάρχει πρόβλημα...στα φανταστικοφανταστικά σχολεία τους...

Όπως έγινε και με το Βαγγέλη, που και καλά κανείς δεν ήξερε αλλά όλοι ήξεραν...και εκεί ήταν και ενήλικες τα παιδιά....αν λοιπόν από μικρά βλέπουν πως επιτρέπονται τέτοιες συμπεριφορές, διδάσκονται πως τα νταηλίκια τους θα μείνουν ατιμώρητα και θα ρίξουν και μομφές στα θύματα...μετά σαν ενήλικες είναι απόλυτα ικανοί να στείλουν κάποιον εκεί που έστειλαν τον Βαγγέλη...

[mariab]

.....

Το ότι βάζεις όρια και τιμωρείς τις λανθασμένες συμπεριφορές δεν σημαίνει πως δεν αγαπάς, δεν στηρίζεις, δεν επικοινωνείς. Το ότι καθοδηγείς τα παιδιά σου διδάσκοντάς τους το σωστό και το λάθος, δεν σε κάνει "μπαμπούλα". Το παιδί θέλει υποστήριξη, θέλει να ξέρει πώς να φερθεί. Αν εσύ δεν θέσεις όρια, να ξέρει ποια συμπεριφορά είναι σωστή και ποια λανθασμένη, τότε συνέχεια θα χάνεται στα μονοπάτια της ζωής.

 

.....

 

Θα συμφωνήσω απολύτως. Να πω επίσης ότι, κατά τη δική μου γνώμη τουλάχιστον, αυτή η καθοδήγηση ανήκει στις συμβατικές υποχρεώσεις ως γονιού, στο "job description" που θα λέγαμε και στα Ελληνικά. :razz:

 

Για να δώσω λοιπόν και τα δίκια στους δασκάλους δεν είναι σωστό να μεγαλώνω εγώ έναν μικρό αντικοινωνικό τύρανο μέχρι τα 6 και να τον κάνω μετά πάσα στο σχολείο. Και να έχω μετά την απαίτηση το σχολείο να τον μεταμορφώσει σε έναν μικρό κύριο, χωρίς όμως να τον μαλώσει, χωρίς να του υψώσουν τη φωνή και πάει λέγοντας. Πολύ απλά ΔΕΝ γίνεται.

[Αγγελίνα_2]

Αγγελίνα, εξήγησέ το λίγο παραπάνω αυτό αν θέλεις.

 

Η εξήγηση είναι αυτό ακριβώς που λέει η mariab:

 

Για να δώσω λοιπόν και τα δίκια στους δασκάλους δεν είναι σωστό να μεγαλώνω εγώ έναν μικρό αντικοινωνικό τύρανο μέχρι τα 6 και να τον κάνω μετά πάσα στο σχολείο. Και να έχω μετά την απαίτηση το σχολείο να τον μεταμορφώσει σε έναν μικρό κύριο, χωρίς όμως να τον μαλώσει, χωρίς να του υψώσουν τη φωνή και πάει λέγοντας. Πολύ απλά ΔΕΝ γίνεται.

 

Ήμουν απροετοίμαστη για το ποσοστό των παιδιών that fit the description. Αυτό ακριβώς. Μικροί τύραννοι και κακομαθημένες πριγκηπέσες, που δε δέχονται το "όχι", ούτε αναγνωρίζουν την "εξουσία" του δασκάλου μέσα στην τάξη, γεμάτα εγωισμό κι αλαζονεία. Τα αγόρια το κάνουν φανερά, τα κορίτσια ύπουλα. Οι γονείς συνήθως κάνουν τους κουφούς και τα ρίχνουν στον άχρηστο δάσκαλο, που "δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά του". Γιατί είναι, βλέπεις, δουλειά του δασκάλου να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα των 5-6 προηγούμενων χρόνων.

 

Κι εσύ, σαν μάνα, από τη μια συμπονάς το δάσκαλο, από την άλλη εξοργίζεσαι γιατί βλέπεις το παιδί σου να γίνεται αυλικός των αυτοανακηρυγμένων αρχηγών της τάξης ή να απομονώνεται, γιατί δε θέλει να ακολουθήσει αυτό το μοτίβο, χάνονται ώρες μαθήματος εν τω μεταξύ, για να επιλύονται οι διαφορές που προκύπτουν από αυτές τις καταστάσεις μέσα στην τάξη και καταλήγεις να βρίζεις τον εαυτό σου για τις ώρες που ξόδεψες, τη φαιά ουσία που σπατάλησες, τα μέτρα που έλαβες όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκείμενου να δημιουργήσεις ένα παιδί με σωστή αγωγή και τρόπους, για να το αφήσεις στη συνέχεια στο κατώφλι της ζούγκλας.

 

Και να πρέπει να ξανακάνεις όλον αυτόν τον αγώνα από την αρχή, για να καταλάβει το ευγενικό, καλοσυνάτο, υπάκουο παιδάκι σου, γιατί οι συμμαθητές του δε φέρονται όπως αυτό και πώς να θωρακιστεί απέναντί τους, χωρίς να καταλήξει να γυρνάει στα διαλείμματα πάνω κάτω στην αυλή ολομόναχο, σαν λιλιπούτειος πρωταγωνιστής σε ένα ιδιότυπο Εξπρές του Μεσονυχτίου, που ξεκινάει κάθε πρωί στις 8.

[ioanna_Ldk]

Αν μου επιτρέπεις φίλη, από προσωπική και όχι μόνο εμπειρία, κακώς έχει συνδεθεί το bullying με θύματα που οπωσδήποτε ΔΕ μιλάνε... στο δικό μας περιβάλλον τα πιο πολλά παιδιά τα λένε και μάλιστα λεπτομερέστατα, πρώτα στους δασκάλους και μετά στους γονείς τους...

 

 

Παραθέτω την ερμηνεία της λέξης επικοινωνία όπως την δίνει η wikipedia:

 

Επικοινωνία είναι η διαδικασία της ανταλλαγής πληροφορίας μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μερών για τα οποία η πληροφορία έχει νόημα, οπότε αποκτά νόημα και η ανταλλαγή της ως πράξη. Επικοινωνία έχουμε για παράδειγμα μεταξύ έμβιων όντων με την ανταλλαγή σκέψεων, μηνυμάτων, συναισθημάτων ή πληροφορίας μέσω της ομιλίας, της εικόνας, της γραφής, της συμπεριφοράς κλπ.

Η επικοινωνία είναι η διαδικασία με την οποία ένας πομπός Α (άνθρωπος ή ομάδα) μεταβιβάζει πληροφορίες, σκέψεις, ιδέες ή συναισθήματα σε ένα δέκτη Β (άνθρωπος ή ομάδα) με στόχο να ενεργήσει πάνω του με τρόπο ώστε να προκαλέσει σε αυτόν την εμφάνιση ιδεών, πράξεων ή συναισθημάτων και σε τελική ανάλυση να επηρεάσει την κατάστασή του και τη συμπεριφορά του

Παραθέτω αυτήν την ερμηνεία για να δείξω ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάω (μπορεί κάποιος να μιλάει 3 ώρες και τελικά να μην μπορεί να σου «περάσει» το μήνυμα) και άλλο να επικοινωνώ με την σωστή έννοια του όρου δηλ. σου περνάω το μήνυμα που θέλω να ακούσεις. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή είναι η ρίζα του κακού.

 

Επίσης σε καμία των περιπτώσεων δεν πιστεύω ότι τα όρια είναι κάτι κακό, το αντίθετο μάλιστα. Απλά το να μένουμε μόνο σε αυτά και να μας γίνονται εμμονή πιστεύω είναι λάθος. Παραθέτω όμως μια φράση του Σοπενχάουερ σαν τροφή για σκέψη…

 

Κάθε άνθρωπος θεωρεί τα όρια του δικού του οπτικού πεδίου σαν τα όρια του κόσμου.

Άρθουρ Σοπενχάουερ, 1788-1860, Γερμανός φιλόσοφος

[Little Monkey]

Παραθέτω αυτήν την ερμηνεία για να δείξω ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάω (μπορεί κάποιος να μιλάει 3 ώρες και τελικά να μην μπορεί να σου «περάσει» το μήνυμα) και άλλο να επικοινωνώ με την σωστή έννοια του όρου δηλ. σου περνάω το μήνυμα που θέλω να ακούσεις. Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι αυτή είναι η ρίζα του κακού.

Σαφώς μέρος του προβλήματος οφείλεται σε ανεπαρκή ή ανεπιτυχή ή λανθασμένη επικοινωνία. Αυτό για μας τους γονείς σημαίνει κατ' αρχάς σκέψη, αυτοκριτική, και ενσυναίσθηση - ώστε να είμαστε σίγουροι πως αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε είναι το σωστό. Και στη συνέχεια περισσότερη σκέψη, αυτοκριτική και ενσυναίσθηση ώστε η επικοινωνία να γίνεται με το σωστό τρόπο. Η μαμά που θεωρεί ότι τα αγόρια "παιδιά είναι μωρέ" και καμαρώνει όταν βλέπει τον ατίθασο γιο της να πρωτοστατεί στα παιχνίδια με συνομιλήκους ρίχνοντας και καμιά ψιλή, μια χαρά επικοινωνεί το συναίσθημά της. Απλά το συναίσθημά της είναι λάθος αν και εφόσον επιθυμεί να μεγαλώσει υπάκουα παιδιά και όχι μικρούς τύραννους. Και οι δασκάλες της 5χρονης Θ που βλέπουν τα άλλα παιδιά (ΟΛΑ τα άλλα παιδιά - τι στην ευχή όλα πρόβλημα επικοινωνίας έχουν στο σπίτι??) να την κρατάνε στο περιθώριο ή να την κοροϊδεύουν, μια χαρά επικοινωνούν την αδιαφορία τους. Είναι όμως λάθος.

 

Επικοινωνώ δεν σημαίνει καθοδηγώ σωστά. Ούτε το να βάζω όρια προϋποθέτει πως δεν έχω επικοινωνία.

 

Στο σχολείο χρειάζονται αυστηρότερα όρια και πιο στοχευμένη και προσεκτική επικοινωνία. Δεν μπορεί ο δάσκαλος να προσπαθεί να συνετίσει 20 πρωτάκια μόνο με το μπλα μπλα. Δεν μπορεί ο δάσκαλος να βλέπει άσχημες συμπεριφορές και να χαζογελάει. Δεν μπορεί ο δάσκαλος να επιπλήττει ένα παιδί και να έρχονται την άλλη μέρα οι γονείς να ζητήσουν το λόγο. Δεν είναι 3-4 να τους δώσεις ατομική προσοχή, αλλά 20, 25 ίσως και περισσότερα, και δεν μπορεί ένας δάσκαλος να τα πιάσει όλα από το χεράκι. Συνεπώς εκεί πρέπει να υπάρχει "μηδενική ανοχή" και ξεκάθαρα όρια (αυτό επιτρέπεται, αυτό ΔΕΝ επιτρέπεται). Και μετά, αφού βεβαιωθούμε ότι κανένα παιδάκι δεν τρώει ξύλο, δεν ντροπιάζεται και δεν κακοποιείται συναισθηματικά, φέρνουμε και τους ψυχολόγους να κάνουν παρεμβάσεις με πολύ μπλα μπλα για ένα καλύτερο αύριο...

[summer wine]

Η συνεισφορά των εκπαιδευτικών στην διαπαιδαγώγηση των μαθητών είναι συμπληρωματική και περιορισμένη. Η αληθεια ειναι οτι αναζητούμε τις αιτίες της παραβατικής συμπεριφοράς των παιδιών μας στο σχολείο-στους εκπαιδευτικούς, γιατί αυτό καθησυχάζει τις συνειδήσεις μας.

Τα παιδιά αντιγράφουν τις συμπεριφορές των γονιών τους και του περιβάλλοντος τους και ως γνωστό ο χαρακτήρας τους διαμορφώνεται στην προσχολική ηλικία.

Πρέπει να βλεπουμε τον εκπαιδευτικό σαν σύμβουλο , ώστε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα των παιδιών μας, που κύριοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς και οχι αυτοι. Να τον έχουμε δίπλα μας και όχι απέναντι μας.

Αλλά δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που επικρατεί η χαλαρότητα των αξιών και η αποποίηση των οποιωνδήποτε ευθυνών . Από αυτό το σημείο ξεκινούν όλα.

 

Εάν δούμε τους γονείς των παιδιών που συμμετεχαν σε ακραία περιστατικά βίας , θα καταλάβουμε. Όταν αυτές οι μητέρες δεν έχουν συναίσθηση της δικής τους ευθύνης , όταν δεν βλέπεις να ζητούν συγγνώμη που είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαν να κάνουν αλλά αντίθετα με θρασύτητα δικαιολογούν τα παιδιά τους -έμμεσα τον εαυτό τους ,τι περιμένουμε από αυτά τα παιδιά?

Και αλλοίμονο στα παιδιά που θα βρεθούν δίπλα τους.

 

Συμφωνω και εγω με την τοποθέτηση της little monkey και της miriki .

 

Και να προσθέσω ότι το θέμα της συνεχόμενης παραβατικότητας εκτος από θέμα ορίων είναι κυρίως θέμα σεβασμού στην προσωπικότητα του άλλου. Και εάν δεν καλλιεργούμε εμείς σαν γονεις τον σεβασμό πρώτα από όλα στους εκπαιδευτικούς στους ανώτερους τους, πως περιμένουμε να σέβονται τους συμμαθητές τους που ειναι ισοτιμοι?

Εαν αντιμετωπιζουν τους ανωτερους σαν ισοτιμους, τους ισοτιμους θα τους αντιμετωπιζουν σαν κατωτερους. Θα τους θεωρουν του χεριου τους.

Δυστυχώς τελευταια επικρατεί η λάθος νοοτροπία ότι ο εκπαιδευτικός πρέπει να κερδίζει τον σεβασμό των παιδιών.

Στο σχολείο δεν στέλνουμε τα παιδιά μας για να τεστάρουν τους εκπαιδευτικούς . Οι εκπαιδευτικοί καλώς η κακώς , πέρασαν τις εξετάσεις τους, και αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους αρμόδιοι για να το κρίνουν είναι τα ελεγκτικά όργανα και όχι τα παιδιά μας.

Στο σχολείο κρίνονται-αξιολογούνται τα παιδιά μας. Τα παιδιά πρέπει καταλάβουν τις υποχρεωσεις τους και τα δικαωματα τους, ποιος είναι ο σκοπός τους στο σχολείο, να τους διδάσκουμε την αυτογνωσία , και όχι να δημιουργούμε κριτές των πάντων σαν να είναι αυτοί οι υπέρτατοι κριτες.

Ένα τέτοιος χαρακτήρας πάντα θα θελει να προβάλλεται , να επιβεβαιωνεται με κάθε θεμιτό η αθέμιτο τρόπο εις βάρος των άλλων.

Απο αυτο το σημειο ξεκιναει η παραβατικοτητα.

 

Καλος και ο ψυχολογος στα σχολεια, αλλα πρεπει να ξεκινησει τη δουλεια του πρωτα απο τους γονεις.

 

Στο σχολείο χρειάζονται αυστηρότερα όρια και πιο στοχευμένη και προσεκτική επικοινωνία. Δεν μπορεί ο δάσκαλος να προσπαθεί να συνετίσει 20 πρωτάκια μόνο με το μπλα μπλα. Δεν μπορεί ο δάσκαλος να βλέπει άσχημες συμπεριφορές και να χαζογελάει. Δεν μπορεί ο δάσκαλος να επιπλήττει ένα παιδί και να έρχονται την άλλη μέρα οι γονείς να ζητήσουν το λόγο. Συνεπώς εκεί πρέπει να υπάρχει "μηδενική ανοχή" και ξεκάθαρα όρια (αυτό επιτρέπεται, αυτό ΔΕΝ επιτρέπεται).

 

Σωστο

[ekavi_]

Αυτό που προσπαθώ να περάσω στα παιδιά μου είναι να ενδιαφέρονται για τα συναισθήματα των άλλων. Και νομίζω το έχω πετύχει. Βλέπεις κάποια παιδιά που είναι απίστευτα σκληρά, σε βαθμό που δεν χωρά δικαιολογία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τι όρια να βάλει κανείς. Έχει χαθεί το παιχνίδι.

 

Παράλληλα, αν κάτι τους συμβαίνει θα ήθελα να τα μάθω να μου το εκμυστηρεύονται. Να μην κλείνονται στον εαυτό τους, να ζητάνε βοήθεια.

 

Πάντως, όχι, δεν θεωρώ ότι είναι καινούριο φρούτο. Ίσως τώρα είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι και καταδικάζουμε τέτοια φαινόμενα.

[mariab]

.....

Στο σχολείο δεν στέλνουμε τα παιδιά μας για να τεστάρουν τους εκπαιδευτικούς . Οι εκπαιδευτικοί καλώς η κακώς , πέρασαν τις εξετάσεις τους, και αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους αρμόδιοι για να το κρίνουν είναι τα ελεγκτικά όργανα και όχι τα παιδιά μας.

Στο σχολείο κρίνονται-αξιολογούνται τα παιδιά μας. Τα παιδιά πρέπει καταλάβουν τις υποχρεωσεις τους και τα δικαωματα τους, ποιος είναι ο σκοπός τους στο σχολείο, να τους διδάσκουμε την αυτογνωσία , και όχι να δημιουργούμε κριτές των πάντων σαν να είναι αυτοί οι υπέρτατοι Θεοί.

Ένα τέτοιος χαρακτήρας πάντα θα προσπαθεί να αναδεικνύεται, να προβάλλεται με κάθε θεμιτό η αθέμιτο τρόπο εις βάρος των άλλων.

Απο αυτο το σημειο ξεκιναει η παραβατικοτητα.

 

Καλος και ο ψυχολογος στα σχολεια, αλλα πρεπει να ξεκινησει τη δουλεια του πρωτα απο τους γονεις.

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου, με μία μικρή διαφορά. Όλοι κρινόμαστε στη δουλειά μας, άρα και οι εκπαιδευτικοί κρίνονται. Ό γονιός σαφώς και δεν πρέπει να απαξιώνει τον δάσκαλο στα μάτια του παιδιού, αλλά και ο δάσκαλος θα κριθεί και μάλιστα αυστηρά.

 

Εν πάσει περιπτώσει όμως, εάν οι δάσκαλοι πιστεύουν ότι μπορούν και θέλουν να διαχειριστούν την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, ας πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και ας ορίσουν αυτοί ΚΑΝΟΝΕΣ για το σχολείο τους. Την πρώτη μέρα του σχολείου να βγει ο διευθυντής και να γνωστοποιησει τους κανόνες στους γονείς και να φροντίσει αυτός στο χώρο του σχολείου (που είναι το δικό του σπίτι) οι κανόνες να τηρούνται. Είμαι βεβαία ότι σε κάθε σχολείο θα είναι περισσότεροι οι γονείς που θα συμφωνήσουν, παρά αυτοί που θα διαφωνήσουν. Θα πρέπει ομως και ο διευθυντής και το σχολείο να είναι διατεθειμένοι να σπάσουν αυγά.

[LA LATINA]

..............

Παραθέτω αυτήν την ερμηνεία για να δείξω ότι είναι άλλο πράγμα να μιλάω (μπορεί κάποιος να μιλάει 3 ώρες και τελικά να μην μπορεί να σου «περάσει» το μήνυμα) και άλλο να επικοινωνώ με την σωστή έννοια του όρου δηλ. σου περνάω το μήνυμα που θέλω να ακούσεις. ............

 

Δεν υπάρχει τίποτα ακαταλαβίστικο σε ένα 8 χρονο που σου λέει ότι το χτυπάνε, το βρίζουν, και το βλέπεις μες τα αίματα!!! Δε χρειάζεται να σου κάνει ανάλυση, επίσης τα παιδιά μια χαρά τρέχουν να πουν ποιος και τι έγινε...οπότε έχεις ΚΑΙ μαρτυρίες...

Για μένα το μυστικό είναι ένα:

Στο σπίτι να διδαχτεί η ενσυναίσθηαη

Και στο σχολείο να υπάρχουν ΟΡΙΑ...

[LA LATINA]

Θα πρέπει ομως και ο διευθυντής και το σχολείο να είναι διατεθειμένοι να σπάσουν αυγά.

 

Με κάλυψες πλήρως!

[Little Monkey]

Στο σπίτι να διδαχτεί η ενσυναίσθηαη

Και στο σχολείο να υπάρχουν ΟΡΙΑ...

Παντού πρέπει να υπάρχουν όρια - και στην οικογένεια και στο σχολείο και στην κοινωνία. Και η ενσυναίσθηση καλό είναι να δουλεύεται όχι μόνο στην οικογένεια αλλά και στο σχολείο.

 

Το σχολείο παίζει καθοριστικό ρόλο γιατί είναι η προέκταση της οικογένειας και η μικρογραφία της κοινωνίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και η οικογένεια δεν παίζει ρόλο. Ευθύνη για να μεγαλώσουμε σωστούς πολίτες και ευτυχισμένους ανθρώπους έχουμε όλοι μας, και οι γονείς και οι δάσκαλοι. Αν εμείς κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα για όλους.

 

Και κάτι άλλο. Μην περιμένετε από τους ψυχολόγους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Ξέρετε τι λέει το ανέκδοτο (παλιό αλλά καλό, και πάντα επίκαιρο):

 

Πόσοι ψυχολόγοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;

Ένας, αλλά πρέπει να θέλει και η λάμπα...

 

Ο ψυχολόγος μόνο να συμβουλεύσει μπορεί. Δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Αντί να ζητάμε ψυχολόγους στα σχολεία θα ήταν πιο χρήσιμο να ζητάμε διευθυντές με τσαγανό.

[LA LATINA]

Δεν εννοούσα ότι το σπίτι είναι άμοιρο ευθυνών...ούτε ότι δεν πρέπει να έχει όρια...συνδυασμός χρειάζεται....απλά είπα αυτό που ζω. Με δεδομένο ότι στο σπίτι μας υπάρχουν και η ενσυναίσθηση και ο σεβασμός και η αγάπη προς το δάσκαλο χωρίς διαπραγματεύσεις...απλά δεν έχω χρόνο για αναλύσεις σήμερα.....είμαι σοκαρισμένη με το γεγονός ότι πήγαν να αποχαιρετίσουν το παλλικάρι, ρίχνοντας μπαλωθιές......

[Αγγελίνα_2]

Σήμερα πήραμε βαθμούς. Η δασκάλα ήταν στα όριά της. Μας μίλησε για πολύ βία και απαράδεκτο λεξιλόγιο, για συνεχείς διακοπές του μαθήματος από καυγάδες ή απλά επειδή κάποια παιδιά συνηθίζουν να πετάγονται και να λένε ό,τι άσχετο τους κατέβει. Είπε ότι προσπάθησε με όλους τους παιδαγωγικά αποδεκτούς τρόπους να διορθώσει την κατάσταση, αλλά δεν είναι ένα και δύο τα παιδιά για να απομονωθούν, είναι πολλά. Είπε επί λέξει "μετά από τόσα χρόνια στην έδρα, πρώτη φορά από παιδαγωγός έχω μετατραπεί σε θηριοδαμάστρια". Το σκέφτεται πολύ σοβαρά να μη συνεχίσει με το τμήμα μας του χρόνου.

 

Περιττό να πω πως οι περισσότεροι γονείς των παιδιών που δημιουργούν τα προβλήματα έλαμπαν δια της απουσίας τους.

 

Όταν μπήκα μόνη μου μέσα, τη ρώτησα τι περιθώρια έχει το σχολείο να λάβει πιο δραστικά μέσα. Μου απάντησε πως είναι σε συνεννόηση με το διευθυντή και τη σχολική σύμβουλο και για αυτά τα ενδεχόμενα, αν και συνήθως πρέπει να γίνει κάτι πολύ σοβαρό για να γίνουν αποδεκτές αυτές οι λύσεις. Της είπα "δηλαδή πρέπει να φτάσουμε να θρηνήσουμε έναν Βαγγέλη της Γ΄δημοτικού, για να λυθεί το πρόβλημα;" και μου είπε πως έχω δίκιο.

 

Δε θέλω δίκιο...θέλω άμυνα. Μπορεί όντως να γίνει κάτι δραστικό, ξέρει κανείς; Τύπου αλλαγή τμήματος, σχολείου, αποβολή;

[ioanna_Ldk]

Δυστυχώς θα αναφερθώ στην περίπτωση του αδικοχαμένου Βαγγέλη από την Κρήτη και ας με συγχωρήσει από εκεί ψηλά…

Διάβασα κάπου ότι το εν λόγω παιδί έκανε το βράδυ παρέα με τους ίδιους ανθρώπους που τον καταδυνάστευαν. Για μένα αυτό είναι συγκλονιστικό! Αυτή η πράξη του ήταν ένας λάθος τρόπος επικοινωνίας. Δηλ. το μήνυμα που περνούσε στους βασανιστές του ήταν «ΟΚ συνεχίστε να κάνετε ότι κάνετε, εγώ δεν βάζω όριο» (να το και το σωστό όριο) .

Επίσης διάβασα ότι δεν μιλούσε στους γονείς του για να μην τους στεναχωρήσει. Δηλ. περνούσε στους γονείς του το μήνυμα «όλα καλά εδώ, μην ανησυχείτε»

Με αυτά τα παραδείγματα θέλω να επισημάνω να μην σκεφτόμαστε την επικοινωνία με την στενή έννοια του. Δεν επικοινωνούμε μόνο με τις λέξεις άλλα και με αυτά που κάνουμε ή ΔΕΝ κάνουμε.

[argini]

Aποβολη σε 8χρονα δεν νομιζω να παιζει...αλλα φανταζομαι ότι ο διευθυντης μπορει να προχωρησει εγγραφως σε προσκληση όλων των γονιων για να γινει μια συζητηση ενδεχομενως παρουσια συμβουλου...να κανω και μια ερωτηση ..αν γινουν 1,2,3, 4 συναντήσεις και καποιοι γονεις δεν εμφανιστουν ποτε αυτό δεν είναι "παραμέληση ανηλίκου"?????? Ο γονιος που ποτε δεν προλαβαινει να παραστει στις ενημερώσεις του σχολειου ενώ το παιδακι του δημιουργει προβλήματα δεν πρέπει να δεχθει μια επισκεψη από κοινωνικο λειτουργο????

Το εχω γραψει ξανα σε άλλο θεμα...η μαμα μου ηταν μια εκπαιδευτικος παλαιας κοπης που και τσουλούφια τραβουσε και αποβολες έδινε και στον εισαγγελέα πηγε μια μανα που έβγαζε την κόρη στην "γυρα" για να την ξεφορτωθεί... παρόλα αυτά οι μαθητες την την λατρευαν...ευτυχως που πλεον είναι στην συνταξη διοτι από τις πολλες μυνησεις που θα ειχε δεχτει από εξαγριωμένους γονεις θα έπρεπε να είναι κάθε μερα στα δικαστηρια!!

[AthinaP]

Summer wine, καλά όσα γράφεις, αλλά να σου πω, δεν με απασχολει και τόσο. Έχω ακούσει δασκάλους να βγάζουν συμπεράσματα στο πόδι για άλλες οικογένειες που απέχουν από την πραγματικότητα και στο κάτω κάτω δεν θα τους εμποδίσει κάτι από το να κατευθύνουν τις εικασίες τους προς κάθε πλευρά, προς την κατεύθυνση των οικογενειών. Ίσως δεν ξέρουν κιόλας πώς είναι να μεγαλώνεις παιδιά δουλεύοντας με κανονικά ωράρια και κανονικές διακοπές! Σου λέει ήρθε σήμερα αχτένιστο, ούξου από δω, παραμέληση...

 

Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Δεν με ενδιαφέρει να διαπιστώνουν τις αιτίες, ας το θεωρήσουμε δεδομένο, ότι κάποιοι γονείς δεν κάνουν τη δουλειά τους με τον ιδανικό τρόπο.

 

Εγώ ξέρω πολύ καλά πώς να χειριστώ ένα παιδί που το έχουν ξαμολήσει σε ένα παιδότοπο να χτυπάει τα άλλα και το παιδί θα μαζευτεί, είτε το θέλει το ίδιο ή ο γονιός του, είτε όχι.

 

Ναι, για εμένα κυρίως ο γονιός φταίει για το 8χρονο που το ξαμολάει και ξέρει τι φρούτο είναι. Άλλο αυτό και άλλο να φροντίσω να σταματήσει η άσχημη συμπεριφορά.

 

Θέληση, δεν υπάρχει στο σχολείο, ή μάλλον τα όρια είναι διαφορετικά. Κάποιες φορές τέλος πάντων και υπό κάποιες συνθήκες, γιατί τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα. Ποικίλλει η κατάσταση από σχολείο σε σχολείο.

 

Αγγελίνα, αν δυστυχώς για τον Α ή Β λόγο δεν μπουν όρια από νωρίς, υπάρχει το φαινόμενο που λες, η τάξη να είναι έκρυθμη και πολλά παιδιά να συμμετέχουν σε άσχημες συμπεριφορές.

[Alexia1985]

Δεν θά ξεχάσω ενα θεμα εδώ στο φόρουμ που ειχε βάλει μια δασκάλα ενα παιδάκι τιμωρία όρθιο να κοιτάει τον τοίχο επειδη το ειχε προειδοποίησει επανειλημμένως και εκείνο συνέχισε να μιλάει.

 

Οι αντιδράσεις γονιών: απαράδεκτο!, του δημιούργησε ψυχολογικά!!,τον πρόσβαλε που κοιτούσε τον τοίχο και οχι την τάξη!, θα της εκανα συστάσεις!!, και αλλα τέτοια πετυχημένα...

 

 

.Αυτη η δασκάλα αν τρέχει ο καθε γονιός για ψηλού πήδημα να της κανει συστάσεις ( εχω ακούσει και κατι κουβέντες: πρόσεχε γιατι εχω τον τάδε μπάρμπα και θα σε στείλει στην άλλη άκρη της Ελλάδας!!!)να μην πληγώσει το Κανακάρη τους..... τι να κανει αυτη η εκπαιδευτικός;

 

 

Προσωπικά ειμαι υπέρ της τιμωρίας οσο στο σπιτι τοσο και στο σχολείο χωρις φυσικα να ειναι ακραία και να γινεται κατάχρηση!!!

[Αγγελίνα_2]

Argini δε γνωρίζω τι ισχύει. Μου φαίνεται πως πρέπει να κάνω μια βόλτα από διευθυντή και σύμβουλο, κατά προτίμηση με άλλους γονείς μαζί. Θα μιλήσω όμως πρώτα με τη δασκάλα, η οποία είναι πραγματικά εξαιρετική και θεωρώ μεγάλη τύχη που την έχουμε. Να βοηθήσω θέλω, όχι να της δημιουργήσω επιπλέον προβλήματα.

 

Αν με διαβάσει κάποια εκπαιδευτικός, θα εκτιμούσα πολύ την άποψή της για το πώς πρέπει να κινηθώ. Η δασκάλα μου είπε πως υπάρχουν εξαιρετικά παιδιά μέσα στο τμήμα, που αδικούνται από πολλές πλευρές. Το μάθημα δε γίνεται όπως πρέπει, χάνουν τον ειρμό τους, υφίστανται κοροϊδίες και ακούνε τα ακατανόμαστα μέσα κι έξω από την τάξη.

[MarcoPolo]

Ο σχολικός εκφοβισμός πάντα υπήρχε από όταν ήμουν και εγώ παιδί και έχοντας αλλάξει αρκετά σχολεία από την εμπειρία μου θα πω ότι στην επαρχία ειδικά ήταν πιο έντονο το φαινόμενο. Φεύγοντας από σχολείο δύσκολο της Γκράβα στην δευτέρα δημοτικού αντιμετώπισα στην Κρήτη πολύ χειρότερα πράγματα γιατί ήμουν ξένη και όχι Χανιώτισσα, κατά τα άλλα δεν τους τράβαγε κάτι άλλο πάνω μου.Την Κρητική ψευτομαγκιά την έζησα στο πετσί μου και φυσικά ήταν θέμα οικογένειας και παιδείας.

Εγώ μπορούσα να το διαχειριστώ,ο αδερφός μου όμως πιο ευαίσθητο παιδί τράβαγε σαν μαγνήτης τα Κρητικά τραμπουκάκια και έπρεπε κάθε μέρα να τον προστατεύω παρότι ήταν μεγαλύτερος. Και όλα αυτά φυσικά με την ανοχή της δασκάλας που αγρόν αγόραζε.

Έπιασα την μαμά μου της είπα δεν πάει άλλο είχε καταλάβει και πολλά γιατί ο αδερφός μου δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο και πήγε στο σχολείο και τους έβαλε στην θέση τους όχι με μια μόνο παρέμβαση ξανά και ξανά...Έγινε ο εφιάλτης τους μέχρι που ίσιωσαν και αποφάσισαν να βάλουν όρια στην τάξη.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση που έζησα εγώ το θέμα δεν το δημιουργούσαν τα παιδιά μόνο, που δεν σέβονταν κανέναν αλλά και η δασκάλα που δεν έπαψε ποτέ και αυτή να μας θεωρεί ξένους γιατί δεν ήμασταν από την Κρήτη.

 

Σήμερα για μένα τα πράγματα έχουν χειροτερέψει γιατί τα παιδιά φτάνουν σε ηλικία σχολείου χωρίς ίχνος παιδείας από την οικογένεια και σεβασμού σε οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Εάν πέσει σε εκπαιδευτικό που κατέχει κάποια πράγματα και έχει όρεξη να ασχοληθεί με τα παιδιά καλώς ,διαφορετικά την έβαψες εάν το παιδί σου είναι το θύμα. Το μόνο που σώζει για μένα είναι πριν το δημοτικό να έχεις χτίσει άμυνες στο παιδί έτσι ώστε να μην ανέχεται οποιουδήποτε είδους βία και να έχεις χτίσει σχέση επικοινωνίας μπας και προλάβεις οτιδήποτε.

Επιπλέον οι περισσότεροι γονείς που ξέρω τρέχουν τόσο πολύ βλέποντας ελάχιστα τα παιδιά τους.πιστεύετε δεν επηρεάζει αυτό το χτίσιμο της προσωπικότητας ενός παιδιού?? Για να μην γίνει θύτης ή θύμα?

 

Το βασικό για μένα είναι ότι από μικρά τα παιδιά πρέπει να ξέρουν οτι δεν υπάρχει καμία ανοχή στην βία και αν οι εκπαιδευτικοί δεν το σιγοντάρουν αυτό, από κοντά οι γονείς, για να μην νιώσει ποτέ κανένα παιδί ολομόναχο και αβοήθητο μπροστά σε οποιονδήποτε τραμπούκο.

 

Και τρελή δουλειά με την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας.

[ekavi_]

Δεν θά ξεχάσω ενα θεμα εδώ στο φόρουμ που ειχε βάλει μια δασκάλα ενα παιδάκι τιμωρία όρθιο να κοιτάει τον τοίχο επειδη το ειχε προειδοποίησει επανειλημμένως και εκείνο συνέχισε να μιλάει.

 

Οι αντιδράσεις γονιών: απαράδεκτο!, του δημιούργησε ψυχολογικά!!,τον πρόσβαλε που κοιτούσε τον τοίχο και οχι την τάξη!, θα της εκανα συστάσεις!!, και αλλα τέτοια πετυχημένα...

 

 

Αλεξία, άλλο το να θέτει η δασκάλα όρια και να βάζει τιμωρίες (με το οποίο συμφωνώ) και άλλο να κάνει άστοχες κινήσεις που δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα. Το να βάλει ένα παιδί όρθιο να κοιτάει τον τοίχο επειδή μίλαγε μου θυμίζει μέθοδο που θα χρησιμοποιούσε κάποιος αγράμματος 50 χρόνια πριν...

 

Όπως η δασκάλα μας των εικαστικών, όποτε δεν μπορεί να οριοθετήσει τα παιδιά, τους βάζει σαν τιμωρία να μην κάνουν εικαστικά. Με αποτέλεσμα να γίνεται μάθημα 1 φορά το μήνα, γιατί προφανώς όλο και κάποιο παιδάκι θα την παρακούσει... έλεος και με όλους τους άχρηστους δασκάλους.

[free dom]

Συμφωνώ κι εγώ ότι ο σχολικός εκφοβισμός υπήρχε και στα δικά μας σχολικά χρόνια. Διέφερε, απλώς, ο τρόπος αντιμετώπισης. Όταν ήμουν στο δημοτικό, μ ενοχλούσε ένα μεγαλύτερο αγόρι. Το είπα κι εγώ στη μαμά μου σαν καλό κορίτσι, εκείνη έστεισε καρτέρι έξω από το σχολείο και όταν τον πέτυχε, τον έπιασε από το αυτί και τον έκανε "καινούριο". Αντιπαιδαγωγικό τελείως δεν το συζητώ, ωστόσο εμένα δεν με ξαναπλησίασε το παιδί εκείνο. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο πάλι, έπεφταν οι απόβολές βροχή, οπότε αυτό κρατούσε κάπως τα προσχήματα.

 

Δεν ξέρω με ποιον τρόπο παιδαγωγικά ορθό αλλά και αποτελεσματικό,θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο τώρα. Οι εκπαιδευτικοί και οι ψυχολόγοι λογικά θα πρεπει να γνωρίζουν τις σωστές μεθόδους για το χώρο του σχολείου, όμως πιστεύω ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουμε οι γονείς. Θα ένιωθα εντελώς αποτυχημένη στο ρόλο μου ως μητέρα αν μάθαινα ότι το παιδί μου ταλαιπωρεί κάποιο συμμαθητή του..

 

Από την άλλη σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, όταν ένα παιδί 10, 15, 20 χρονών χτυπάει , εξευτελίζει, τρομοκρατεί κάποιον άλλον, δε γνωρίζει ότι αυτός ο άλλος υποφέρει; Σαφώς και το γνωρίζει και μάλιστα βρίσκει τον πόνο του άλλου διασκεδαστικό. Από τη στιγμή που έχει φτάσει σ αυτό το σημείο, πραγματικά δεν ξέρω ποια συζήτηση και ποια προσέγγιση θα μπορούσε να βοηθήσει και να αλλάξει αυτό το παιδί.

[Αγγελίνα_2]

Ποια τιμωρία ξέρετε, που να είναι και παιδαγωγικά ορθή και αποτελεσματική, σε ένα ξεσαλωμένο 9χρονο; Από χθες στύβω το μυαλό μου.

[ekavi_]

Ποια τιμωρία ξέρετε, που να είναι και παιδαγωγικά ορθή και αποτελεσματική, σε ένα ξεσαλωμένο 9χρονο; Από χθες στύβω το μυαλό μου.

 

Εξαρτάται τι εννοείς "ξεσαλωμένο"...

[Αγγελίνα_2]

Το περιέγραψα παραπάνω. Αυτά της τάξης μας, ας πούμε, που η δασκάλα αδυνατεί να κουμαντάρει.