Eίναι ο σχολικός εκφοβισμός καινουριο "φρουτο"??

[argini]

Με αφορμή την πρόσφατη ιστορία με τον νεαρό στην Γαλακτοκομικη Σχολή Ιωαννινων οπου υπαρχουν αναφορες σε ενδεχόμενη ενδοσχολική βία αλλα και την παλαιότερη υποθεση Άλεξ αρχισα να αναρωτιέμαι...Ειχαμε πριν 20 χρονια αναλογα περιστατικα ή απλως δεν "διαδιδονταν"??? Χθες μιλουσα με την κομμωτριά μου που εχει ένα συμπαθεστατο κοριτσακι με καποια ιδιαιτερα εμφανισιακά χαρακτηριστικά. Εκλαιγε από τα νευρα της...υπηρχαν συμμαθητριες που εδερναν, εβριζαν το όχι τοσο όμορφο κοριτσακι...Εμεινα αναυδη...Δεν θυμαμαι κατι αναλογο ως παιδι...οκ μπορει πανω στο παιχνιδι καποιος να φωναζε τον άλλον "κοντο" ή "χοντρο" αλλα όχι αυτό το πραγμα...Η αδελφη μου είναι εκπαιδευτικος. Κάθε μηνα στο σχολειο της εχουν αναλογα θεματα. Ψυχολογο έφεραν, σε δρασεις για την βια τα πηγαν, θεατρικη παρασταση με αναλογο θεμα ανεβασαν...τα φαινομενα εξακολουν...Τ ΦΤΑΙΕΙ?? Εχασε η κοινωνια μας την ανεκτικοτητα της?? Τα παιδια μας δεν μαθαινουν να αποδέχονται την διαφορετικότητα/? Τα παιδια διοχετευουν την βία και την ένταση που βιωνουν στο σπιτι?? Παιζει ρολο η οικονομικη κρίση?? Υπαρχει ασυδοσία υπο την εννοια ότι ο μαθητης πλεον δεν φοβαται τιποτα?? Οι γονεις δεν ελεγχουν τα παιδια τους??? Πως θα ξερουμε ότι το παιδι μας δεν θα γινει ουτε θυτης ουτε θυμα??? Πόσο συχνα είναι αναλογα φαινομενα πχ στην κεντρικη ευρωπη??( για αμερικη ξερουμε ότι μπορει να είναι και χειροτερα)...

[yogini]

Σαφώς και είχαμε και εμείς τέτοια περιστατικά απλά δεν δίνανε τόσο σημασία παλαιότερα στην ψυχολογία του παιδιού και δεν υπήρχε και ο τρόπος μετάδοσης των ειδήσεων που υπάρχει σήμερα. Σιγουρα πάντως τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πιο σοβαρά και τα κρούσματα πολυπληθέστερα.

 

Η τηλεοραση, τα βιντεογκειμς, τα βιαια παιδικά, οι μόδες έχουν κάνει τα παιδιά πιο επιθετικά, πιο ανεξέλεγκτα

 

Βλέπω πάντως κινητοποίηση γενική πάνω στο πρόβλημα και αυτό ειναι θετικό.

 

Τρέμω για οταν πάει το παιδί μου γυμνάσιο από τώρα :roll:

[Little Monkey]

Ειχαμε πριν 20 χρονια αναλογα περιστατικα ή απλως δεν "διαδιδονταν"???

Είχαμε, αλλά ήταν μικρότερης έντασης και περισσότερο ελεγχόμενα. Αν έπεφτε κάτι στην αντίληψη του δασκάλου, ο δράστης τιμωρούνταν άμεσα (κάποιες φορές και με σωματική τιμωρία) και ο γονιός δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρει το μέρος του δασκάλου, εφόσον ενημερωνόταν. Ο φόβος φυλούσε τα έρημα.

 

Τώρα δεν υπάρχει αυστηρότητα απέναντι στα παιδιά, οι δάσκαλοι έχουν ευνουχιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι γονείς έχουν γίνει πιο ανεκτικοί (ή πιο αδιάφοροι) απέναντι στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα η κατάσταση στα σχολεία και στους χώρους που μαζεύονται παιδιά να έχει αρχίσει να γίνεται ανεξέλεγκτη. Από την πολλή μας έννοια μην στεναχωρηθεί ο Γιαννάκης ή η Μαρία, μην πιεστεί, μην κλάψει, μην μπει τιμωρία από τη δασκάλα (είναι και ευαίσθητος μωρέ), μεγαλώνουμε παιδιά που δεν έχουν όρια. Τα περισσότερα από αυτά θα αποκτήσουν συνείδηση μεγαλώνοντας αλλά κάποια άλλα θα επωφεληθούν της έλλειψης ορίων και θα συμπεριφέρονται λες και οι υπόλοιποι τους χρωστάνε.

 

Αν δεν αλλάξει κάτι, θα δούμε κι άλλα φαινόμενα στο μέλλον, σε μικρότερες ηλικίες, σε άλλους χώρους, μπροστά σε γονείς κλπ.

[argini]

Eχω την αίσθηση ότι εχει επιβληθει ενας ειδος τρομου του "μεσου όρου"...οποιο παιδακι ξεχωριζει με οποιονδηποτε τροπο κινδυνευει..είναι χοντρο? Το δερνουνε...είναι σκακιστης? Το κοροϊδεύουνε...είναι κοντο? Είναι χαρισματικο? Εχει αναπηρία? Εχει ξεχωριστο ταλέντο?? Μπαινει στο στοχαστρο και τοποθετειται στο κρεβατι του Προκρουστη...αυτή την αισθηση έχω...παλιοτερα προς τα "ξεχωριστα" παιδακια υπηρχε ισως μια αμηχανία αλλα δεν υπηρχε μισος!!!! ή τουλάχιστον δεν επαιρνε ακραιες διαστασεις...

[argini]

Τα περισσότερα από αυτά θα αποκτήσουν συνείδηση μεγαλώνοντας αλλά κάποια άλλα θα επωφεληθούν της έλλειψης ορίων και θα συμπεριφέρονται λες και οι υπόλοιποι τους χρωστάνε.

 

.

 

Αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

[Little Monkey]

Υπάρχει και αυτή η διάσταση, που την εκφράζει το παρακάτω ποστ που διάβασα στο Facebook.

 

Ο καθένας έχει τις ευθύνες του για όσα πράττει. Η ελληνική κοινωνία όμως νομιμοποιεί κάθε είδους βία και κλείνει το μάτι σε τραμπούκους, δολοφόνους, τρομοκράτες. Καλά έκανε η 17 Νοέμβρη, καλά έκαναν στην Κερατέα, καλά του έκαναν του Παύλου Φύσσα, καλά έκανε ο αλήτης που άδειασε τα σκουπίδια στο γραφείο του Πρύτανη, καλά του έκαναν του Πάγκαλου, καλά της έκαναν της αδελφής, καλά τους έκαναν τους πολιτικούς στις παρελάσεις, καλά του έκαναν του Γρηγορόπουλου κ.λπ. κ.λπ.

Και τώρα όλοι κλαίμε για το παιδί στα Γιάννινα.

 

Καλό είναι να κάνουμε και την αυτοκριτική μας ως κοινωνία γενικότερα, όχι μόνο ως γονείς.

[LA LATINA]

Όσο πιο νωρίς συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι σενάριο αμερικάνικης ταινίας, και πως ήρθε και στη χώρα μας το κακό αυτό, τόσο καλύτερα θα είναι για να προλάβουμε τα χειρότερα.

 

Καλό ταξίδι, Βαγγέλη...

μακάρι να τιμωρηθούν οι ένοχοι...

 

http://news247.gr/eidiseis/koinonia/eglima/vrethhke-ptwma-se-proxwrhmenh-shpsh-sth-limnh-pamvwtida.3358656.html

[Adios amigos]

φυσικά και υπήρχαν προ 20ετίας σε αστικά περιβάλλοντα αυτά τα φαινόμενα. η κατάλληλη παιδεία δεν υπήρχε ώστε να αντιμετωπιστούν. μετά λύπης διαπιστώνω από τα λεγόμενα της μητέρας μου ότι η αγροτικές κοινωνίες ήταν τελικά πολύ περισσότερο δεκτικές στη διαφορετικότητα. εκεί κανένας δεν ήταν πραγματικά απομονωμένος. στα δύσκολα, ό, τι και να ήταν ο άλλος, υπήρχε αλληλεγγύη...

σήμερα μας φάγανε τα αμερικάνικα πρότυπα, ο ατομικισμός, η έλλειψη αλληλεγγύης, ο χωρίς λόγος ανταγωνισμός για να αποδείξουμε ότι είμαστε σώνει και καλά καλύτεροι από τον άλλον......

είμαι πολύ ευαίσθητη σ αυτό το θέμα, έχω επιπλήξει πάρα πολύ αυστηρά μαθητες μου όταν υπέπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή μου, και προσωπικά θεωρώ πώς έχουν και οι διδάσκοντες της γαλακτοκομικής ευθύνη... το ότι "δεν υπήρχαν κονδύλια για επίβλεψη" το ακούω βερεσε... αν απειλήσεις τον ψευτόμαγκα ότι θα τον πετάξεις έξω από τη σχολή, μια χαρα μαζέυεται.

[Adios amigos]

Υπάρχει και αυτή η διάσταση, που την εκφράζει το παρακάτω ποστ που διάβασα στο Facebook.

 

Ο καθένας έχει τις ευθύνες του για όσα πράττει. Η ελληνική κοινωνία όμως νομιμοποιεί κάθε είδους βία και κλείνει το μάτι σε τραμπούκους, δολοφόνους, τρομοκράτες. Καλά έκανε η 17 Νοέμβρη, καλά έκαναν στην Κερατέα, καλά του έκαναν του Παύλου Φύσσα, καλά έκανε ο αλήτης που άδειασε τα σκουπίδια στο γραφείο του Πρύτανη, καλά του έκαναν του Πάγκαλου, καλά της έκαναν της αδελφής, καλά τους έκαναν τους πολιτικούς στις παρελάσεις, καλά του έκαναν του Γρηγορόπουλου κ.λπ. κ.λπ.

Και τώρα όλοι κλαίμε για το παιδί στα Γιάννινα.

 

Καλό είναι να κάνουμε και την αυτοκριτική μας ως κοινωνία γενικότερα, όχι μόνο ως γονείς.

 

Πρέπει να εξετάζουμε και το κίνητρο πίσω από κάθε πράξη βίας.. μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι.

[Little Monkey]

Πρέπει να εξετάζουμε και το κίνητρο πίσω από κάθε πράξη βίας.. μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι.

Είναι κι αυτό μια άποψη. Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που αποδέχεσαι τη βία με το κίνητρο Χ κάποιος άλλος την αποδέχεται με το κίνητρο Ψ - και ένας τρίτος που παρακολουθεί από μακριά χωρίς να βλέπει ή να κατανοεί τα κίνητρα (π.χ. ένα παιδί που ακούει τις συζητήσεις των γονιών του), αυτό που εισπράττει είναι η αποδοχή της βίας.

 

Να είσαι βέβαιη πως και οι εκφοβιστές του άτυχου Βαγγέλη κάπως δικαιολογούσαν τη συμπεριφορά τους στο μυαλό τους. Κάποιο κίνητρο είχαν κι αυτοί... που τους φαίνονταν δικαιολογημένο...

[Adios amigos]

εχεις δίκιο, πολλές φορές τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν πολιτικά κτλ κριτήρια..

τώρα για τους νταήδες...εγώ το ονομάζω "αυτοπεποίθηση του όχλου" το φαινόμενο..

αναρωτιέμαι εάν θα πρέπει να βρεθεί κάποιος πιο μαγκας από αυτούς για να δουν κι αυτοί τι εστί βερύκοκο. γιατί απ ότι φαίνεται έβαλαν τα μεγάλα μέσα για να τη γλιτώσουν.

[yogini]

εγω σας λέω οτι και ο ίδιος ο διευθυντής της σχολής φοβόταν αυτά τα "παιδιά", αυτούς τους εκφοβιστές. Ξέρετε τι εστί ορεσίβιος Κρητικός μάγκας; οποιονδήποτε συναντήσει στον δρόμο του θεωρεί οτι μπορεί να τον απειλήσει γιατί όποιος του πάει κόντρα θα έχει απέναντι του 20 κουμπούρια έτοιμα και ζεστά. Ο σύζυγός μου που εχει σχέση με θάλασσα έβριζε ανέκαθεν τους Κρητικούς και τον έλεγα προκατελειμένο κτλ. Οταν άρχισε να μου λέει περιστατικά τρελάθηκα με το θράσος αυτών των ανθρωπων. Πραγματικά δεν πάει ο νούς σας. Μια κοπέλα πήγε να παραδόσει ένα δέμα στην αποθήκη του πλοίου για Αθήνα και ο υπεύθυνος της ζήτησε το όνομα και το τηλέφωνο της για να γράψει το απόκομμα.....τον περίμεναν να τον σφάξουν μετά στον καταπέλτη 4 άτομα γιατι τόλμησε και μίλησε έτσι στην αδελφή τους.....και πόσες άλλες ιστορίες μόνο από εκει που εχω ακούσει. Η ίδια περιμένω στο λιμάνι κοντά στα Χανιά με τον τότε 3 χρονο γιό μου να περάσει η ώρα να μπούμε στο καράβι και κάνουμε βόλτες στους γύρω δρόμους και βλέπω ενα αυτοκίνητο να έχει κλείσει τον δρόμο με πόρτες ανοιχτες και μουσική τσίτα και ενα κουμπούρι στο ταμπλό του μπροστά και του λέει ενας από ενα μαγαζί "καντο ρε τάδε στην άκρη να μην σου πουν τίποτα" και βγαίνει ένας μαυροφορεμένος μουστακαλής, 25 δεν θα ήταν, και λέει "ποιος θα τολμήσει εμένα να μου πει τίποτα;"....είχα σοκαριστεί τόσο πολύ που ακόμα σαν να το βλέπω μπροστά μου.

Κοινωνίες ολόκληρες εκτρέφουν εκφοβιστές....

[Alexia1985]

Γιατι τα σημερινά παιδια ειναι τοσο σκληρά;Δεν μπορω να καταλάβω τι λαθος έγινε σε αυτη την γενιά; Τι φταίει; Δεν ηταν κάποτε ετσι...

[argini]

Γιατι τα σημερινά παιδια ειναι τοσο σκληρά;Δεν μπορω να καταλάβω τι λαθος έγινε σε αυτη την γενιά; Τι φταίει; Δεν ηταν κάποτε ετσι...

 

Aυτο τι ερωτημα με καίει ...για τι τοση σκληροτητα από 6χρονα πχ...οκ παλια μπορει να πειραζαν την χοντρη συμμαθητριά τους...αλλα δεν έφτανε στο σημειο να την δερνουν...σίγουρα παίζει ρόλο και ο δάσκαλος...υπο την εννοια ότι παλια μπορουσε με μια φωνη να βαλει τα πραγματα στην θεση τους εν των γενασθαι...τωρα κιχ να βγαλει θα τον βγαλουν στα καναλια και θα φερουν ψυχολογο μηπως επαθε τραυματα από την φωνή η Αννουλα που ειχε πλακωσει στο ξυλο την Κατερινουλα...Εγω δεν θυμαμαι στην σχολικη μου ζωη ακραια φαινομενα σχολικου εκφοβισμου. Και εχω την αισθηση ότι χρονια με την χρονια επιδεινώνονται τα πραγματα...άρα το φαινόμενο εκτρέφεται...

[χριστινάκι π.]

Φταίνε πολύ και τα καρτούν και τα βιντεογκέιμς που παίζουν τα παιδιά, που προωθούν αποκλειστικά τη βία. Αλλά και στην τηλεόραση μπροστά που τα παρκάρουν πολλοί γονείς, στα περισσότερα προγράμματα φωνάζουν και καυγαδίζουν.

Εν τω μεταξύ, έχει καταρρεύσει τόσο πολύ η κοινωνία, που για να πετύχεις κάτι πρέπει να τσακωθείς. Ας πούμε το παιδάκι βλέπει ότι για να κάνεις τη δουλειά σου στη ΔΕΗ πρέπει να φωνάξεις και να απειλήσεις, και το ίδιο συμβαίνει στα πάντα στην καθημερινότητα.

Άσε δε που δεν τολμάει πια κανείς να κάνει παρατήρηση σε κανένα παιδάκι. Εμείς όταν ήμασταν μικρά αρκούσε να δούμε έναν οποιοδήποτε μεγάλο (ας μην τον είχαμε ξαναδεί ποτέ στη ζωή μας) για να ησυχάσουμε και αν μας έκανε παρατήρηση τον ακούγαμε πάραυτα. Κάθε μεγάλος ήταν μορφή σεβασμού και τυφλής υπακοής, αλλιώς θα το έλεγε στους γονείς μας και θα μας έτρωγε η μαρμάγκα .

Τώρα αν κάνει κάποιος παρατήρηση σε ένα παιδάκι, ο γονιός θα κάνει τεράστιο χαμό, του τύπου δεν θα πεις εσύ στο παιδί μου τι να κάνει (ακόμα κι αν έχει δείρει όλη την παιδική χαρά)!Έτσι μεγαλώνουμε παιδιά που δεν σέβονται και φοβούνται τους μεγάλους, αλλά με τον τσαμπουκά και τις πλάτες της μαμάς αλωνίζουν κάνοντας ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.

Μην τυχόν και χαλάσουμε την ψυχολογία τους, αλλά τελικά χαλάμε τον χαρακτήρα τους, καθώς γίνονται άτομα άχρηστα στην ουσία για την κοινωνία, εκφοβιστές και τραμπούκοι.

[AMD080911]

Aυτο τι ερωτημα με καίει ...για τι τοση σκληροτητα από 6χρονα πχ...οκ παλια μπορει να πειραζαν την χοντρη συμμαθητριά τους...αλλα δεν έφτανε στο σημειο να την δερνουν...σίγουρα παίζει ρόλο και ο δάσκαλος...υπο την εννοια ότι παλια μπορουσε με μια φωνη να βαλει τα πραγματα στην θεση τους εν των γενασθαι...τωρα κιχ να βγαλει θα τον βγαλουν στα καναλια και θα φερουν ψυχολογο μηπως επαθε τραυματα από την φωνή η Αννουλα που ειχε πλακωσει στο ξυλο την Κατερινουλα...Εγω δεν θυμαμαι στην σχολικη μου ζωη ακραια φαινομενα σχολικου εκφοβισμου. Και εχω την αισθηση ότι χρονια με την χρονια επιδεινώνονται τα πραγματα...άρα το φαινόμενο εκτρέφεται...

 

 

Για να κατανοησουμε το φαινομενο θα πρεπει να ριξουμε μια ματια στην ευρυτερη κοινωνια. Τι εχει αλλαξει λοιπον τα τελευταια τριαντα χρονια? Οι μαμαδες βγηκαν μαζικα στο χωρο εργασιας, εγινε τρομερη μοδα ο ανταγωνισμος στον εργασιακο χωρο, επικρατησαν τα ΜΜΕ επιβαλλοντας μια συγκεκριμενη εικονα για τον επιτυχημενο, τον καταπληκτικο νεοελληνα, τον αψεγαδιαστο, αρυτιδιαστο, φραγκατο κλπ. Επισης το εκπαιδευτικο συστημα εγινε γνωσιοκεντρικο και επισης ανταγωνιστικο. Ακομα επικρατησε ατιμωρησια στο σχολειο με αποτελεσμα καποιοι να ξεσπαθωνουν. Τελος, εννοειται οτι υπαρχουν ακομα περιοχες στην Ελλαδα οπου οι κλειστες κοινωνιες με παλαιολιθικου τυπου προτυπα εκτρεφουν την καρικατουρα του βαρυμαγκα.

[Little Monkey]

Τα παιδιά πάντα ήταν σκληρά, άγαρμπα, επιθετικά, προσβλητικά. Ίσως τώρα λίγο παραπάνω λόγω της γενικότερης έκθεσης στη βία μέσω της τηλεόρασης και της στάσης της κοινωνίας γενικότερα (δείτε αυτό που έγραψα πιο πάνω). Ειδικά με την κρίση έχουμε γίνει λίγο πιο σκληροί, λίγο πιο ευερέθιστοι. Πας στη ΔΕΗ και φωνάζεις για να γίνει η δουλειά σου, είτε χρειάζεται να φωνάξεις είτε όχι.

 

Αυτό που έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό είναι τα όρια. Οι γονείς πιστεύουν ότι η αγάπη και η αποδοχή λύνουν όλα τα προβλήματα, ασπάστηκαν τις απόψεις των παιδαγωγών από τις αγγλόφωνες χώρες που μιλούσαν για απεριόριστη αγάπη, να μην κλάψει το μωρό, να μην στεναχωρηθεί το παιδάκι, και πήγαν στο άλλο άκρο: σταμάτησαν να λένε όχι, να τιμωρούν, να βάζουν όρια. Άρχισαν να ζητούν συγγνώμη που μάλωσαν τον μικρό Γιαννάκη. Άρχισαν να μην λένε όχι για να μην στεναχωρήσουν τη Μαιρούλα. Εκεί που κάποτε φοβόταν ο Γιαννάκης τον μπαμπά, τώρα φοβάται ο μπαμπάς τον Γιαννάκη.

 

Μετά επικράτησαν και κάτι απόψεις που επιφανειακά φαίνονται λογικές όπως για παράδειγμα το κλασικό "τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς" το οποίο ακούγεται όμορφο και δημοκρατικό, όμως κρύβει κάτι πολύ άσχημο και επαναστατικό. Καλό είναι εμείς ως ενήλικες να έχουμε υπόψιν μας ότι πρέπει να φερόμαστε με τρόπο που να κερδίζει τον σεβασμό των άλλων, αλλά δεν μπορεί να περνάς στο παιδάκι των 6 χρονών ή στον έφηβο την ιδέα πως ο σεβασμός του προς τους γύρω του θα πρέπει να κερδιθεί και μέχρι να κερδιθεί δικαιούται να μην λαμβάνει τίποτα υπόψιν του.

 

Στη συνέχεια χάθηκε η αυθεντία του δασκάλου. Εκεί που ο λόγος του δασκάλου ήταν νόμος, εκεί που αν πήγαινες στο σπίτι και έλεγες ότι σε μάλωσε η δασκάλα, πρώτα έτρωγες την κατσάδα του γονιού και μετά σε ρωτούσε λεπτομέριες για το τι έγινε, τώρα ο γονιός παίρνει το μέρος του παιδιού χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δείτε και τα ποστ στο φόρουμ. Πόσο συχνά ακούμε παράπονα του στυλ έβαλε το παιδί μου τιμωρία, του φώναξε, το απομόνωσε, του κοκκίνησε το τετράδιο με διορθώσεις... Σκεφτείτε πόσοι είναι αυτοί που πάνε κατευθείαν στο δάσκαλο να εκφράσουν τα παράπονά τους.

 

(Δεν υποστηρίζω πως όλοι οι δάσκαλοι είναι σωστοί, αντιθέτως έχω τσακωθεί πολλές φορές στο φόρουμ επειδή έχω πει ότι η ποιότητα των δασκάλων δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι, αλλά αυτό δεν μπορείς να το πεις στο 6χρονο. Για το 6χρονο ο δάσκαλος πρέπει να είναι θεός και ο λόγος του να έχει κύρος - επειδή είναι δάσκαλος, όχι επειδή κέρδισε το σεβασμό του.)

 

Τα παιδιά χρειάζονται όρια. Όρια από τους γονείς, όρια από τους δασκάλους, όρια από την κοινωνία. Πρέπει να ξέρουν ανά πάσα στιγμή όταν κάνουν κάτι αν η συμπεριφορά τους είναι αποδεκτή ή όχι. Αν κάθε φορά η αντίδραση από το γονιό ή το δάσκαλο είναι του στυλ "εντάξει μωρέ, παιδιά είναι" το παιδί δεν παίρνει το σωστό μήνυμα. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο το παιδί με την άσχημη συμπεριφορά που δεν παίρνει το σωστό μήνυμα, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, που αφού βλέπουν τον Κωστάκη να δέρνει χωρίς να τον επιπλήξει κανείς, λογικό είναι να θεωρήσουν πως μπορούν να δείρουν κι αυτά. Ή αν δουν κάποιον άλλο να δέρνει, δεν νιώθουν πως πρέπει να ενημερώσουν δάσκαλο ή γονιό, αφού δεν αναγνωρίζουν τη συμπεριφορά ως κάτι επιλήψιμο.

 

Πριν από 20 χρόνια μάλωσα μια τάξη με 8χρονα γιατί είχαν μιλήσει άσχημα σε μια συμμαθήτριά τους με αποτέλεσμα αυτή να φύγει από το σχολείο και να πάει σπίτι της (μόνο ένα 8χρονο στους δρόμους της Αθήνας). Στο τέλος έκλαιγαν όλα, ακόμα κι αυτά που δεν είχαν κάνει τίποτα. Όταν τα ρώτησα γιατί κλαίνε, μου είπαν "φταίμε κι εμείς γιατί είδαμε τι γινόταν και δεν μιλήσαμε". Αλήθεια, τώρα θα τολμούσε μια δασκάλα να στεναχωρήσει 8χρονα παιδάκια για να τους μάθει ένα μάθημα; Ή θα έρχονταν την άλλη μέρα οι γονείς να της κάνουν παράπονα που μίλησε έτσι στα παιδιά τους; Σκεφτείτε το...

[xena]

Είχαμε, αλλά ήταν μικρότερης έντασης και περισσότερο ελεγχόμενα. Αν έπεφτε κάτι στην αντίληψη του δασκάλου, ο δράστης τιμωρούνταν άμεσα (κάποιες φορές και με σωματική τιμωρία) και ο γονιός δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρει το μέρος του δασκάλου, εφόσον ενημερωνόταν. Ο φόβος φυλούσε τα έρημα.

 

Τώρα δεν υπάρχει αυστηρότητα απέναντι στα παιδιά, οι δάσκαλοι έχουν ευνουχιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι γονείς έχουν γίνει πιο ανεκτικοί (ή πιο αδιάφοροι) απέναντι στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα η κατάσταση στα σχολεία και στους χώρους που μαζεύονται παιδιά να έχει αρχίσει να γίνεται ανεξέλεγκτη. Από την πολλή μας έννοια μην στεναχωρηθεί ο Γιαννάκης ή η Μαρία, μην πιεστεί, μην κλάψει, μην μπει τιμωρία από τη δασκάλα (είναι και ευαίσθητος μωρέ), μεγαλώνουμε παιδιά που δεν έχουν όρια. Τα περισσότερα από αυτά θα αποκτήσουν συνείδηση μεγαλώνοντας αλλά κάποια άλλα θα επωφεληθούν της έλλειψης ορίων και θα συμπεριφέρονται λες και οι υπόλοιποι τους χρωστάνε.

 

Αν δεν αλλάξει κάτι, θα δούμε κι άλλα φαινόμενα στο μέλλον, σε μικρότερες ηλικίες, σε άλλους χώρους, μπροστά σε γονείς κλπ.

 

Προσυπογράφω! τα λεει όλα. Λείπουν πια τα όρια, λείπει η τιμωρία. Ο φόβος φυλάει τα έρημα. Σε ανάλογη περίπτωση στην οικογένεια πάντως, που αλλοδαπό παιδάκι είχε χτυπήσει, ενοχλήσει και κλέψει επανειλλημένα το ανιψάκι μου, είχε ενημερωθεί η δασκάλα, μετά ο διευθυντής, και είδε κι απόειδε η μητέρα, πήγε κι έπιασε κατευθείαν την μάνα του άλλου παιδιού.Της είπε "κοίτα, τα παιδιά μας τσακώνονται, ας σταματήσει αυτό εδώ γιατί σήμερα χτύπησε ο δικός σου τον δικό μου, αύριο θα γίνει το αντίθετο - μην έχουμε ατυχήματα. Και άλλαξαν όλα. Το παιδάκι δεν ξαναπείραξε το δικό μας. Θέλω να πω, είναι και η δική μας στάση αυτή που παίζει ρόλο. Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά όχι μόνο αν θίγεται το παιδί μας αλλά κι αν θίγει άλλα παιδιά. Παλιά το'χανε ντροπή.

[Αγγελίνα_2]

Σήμερα δε νοούνται τέτοιες τιμωρίες, όπως στο παρελθόν. Οι δάσκαλοι ξέρουν πως δε μπορούν να διορθώσουν τίποτα και παρακολουθούν το φαινόμενο με τα χέρια σταυρωμένα. Καλούν τους γονείς, οι γονείς συνήθως δεν παρουσιάζονται και γίνεται ένας φαύλος κύκλος. Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να μπει στην ουσία του προβλήματος, ούτε υπάρχουν οι κρατικές δομές για παρέμβαση, παρά μόνο αν κακοποιείται το ίδιο το παιδί από τους γονείς. Αν το παιδί κακοποιεί τα άλλα παιδιά, δεν είναι κανενός παπά βαγγέλιο.

 

Γενικά έχουμε μπει στη διαδικασία να μεγαλώνουμε αντιδραστικούς ξερόλες, αρνητές οποιασδήποτε μορφής "εξουσίας", από νηπιακή ηλικία. Και καθόμαστε και τους καμαρώνουμε, γιατί "το παιδί μου εμένα δεν είναι πρόβατο, έχει χαρακτήρα, έχει άποψη".

[Καλλιτεκνια]

Τα παιδιά πάντα ήταν σκληρά, άγαρμπα, επιθετικά, προσβλητικά. Ίσως τώρα λίγο παραπάνω λόγω της γενικότερης έκθεσης στη βία μέσω της τηλεόρασης και της στάσης της κοινωνίας γενικότερα (δείτε αυτό που έγραψα πιο πάνω). Ειδικά με την κρίση έχουμε γίνει λίγο πιο σκληροί, λίγο πιο ευερέθιστοι. Πας στη ΔΕΗ και φωνάζεις για να γίνει η δουλειά σου, είτε χρειάζεται να φωνάξεις είτε όχι.

 

Αυτό που έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό είναι τα όρια. Οι γονείς πιστεύουν ότι η αγάπη και η αποδοχή λύνουν όλα τα προβλήματα, ασπάστηκαν τις απόψεις των παιδαγωγών από τις αγγλόφωνες χώρες που μιλούσαν για απεριόριστη αγάπη, να μην κλάψει το μωρό, να μην στεναχωρηθεί το παιδάκι, και πήγαν στο άλλο άκρο: σταμάτησαν να λένε όχι, να τιμωρούν, να βάζουν όρια. Άρχισαν να ζητούν συγγνώμη που μάλωσαν τον μικρό Γιαννάκη. Άρχισαν να μην λένε όχι για να μην στεναχωρήσουν τη Μαιρούλα. Εκεί που κάποτε φοβόταν ο Γιαννάκης τον μπαμπά, τώρα φοβάται ο μπαμπάς τον Γιαννάκη.

 

Μετά επικράτησαν και κάτι απόψεις που επιφανειακά φαίνονται λογικές όπως για παράδειγμα το κλασικό "τον σεβασμό τον κερδίζεις, δεν τον απαιτείς" το οποίο ακούγεται όμορφο και δημοκρατικό, όμως κρύβει κάτι πολύ άσχημο και επαναστατικό. Καλό είναι εμείς ως ενήλικες να έχουμε υπόψιν μας ότι πρέπει να φερόμαστε με τρόπο που να κερδίζει τον σεβασμό των άλλων, αλλά δεν μπορεί να περνάς στο παιδάκι των 6 χρονών ή στον έφηβο την ιδέα πως ο σεβασμός του προς τους γύρω του θα πρέπει να κερδιθεί και μέχρι να κερδιθεί δικαιούται να μην λαμβάνει τίποτα υπόψιν του.

 

Στη συνέχεια χάθηκε η αυθεντία του δασκάλου. Εκεί που ο λόγος του δασκάλου ήταν νόμος, εκεί που αν πήγαινες στο σπίτι και έλεγες ότι σε μάλωσε η δασκάλα, πρώτα έτρωγες την κατσάδα του γονιού και μετά σε ρωτούσε λεπτομέριες για το τι έγινε, τώρα ο γονιός παίρνει το μέρος του παιδιού χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δείτε και τα ποστ στο φόρουμ. Πόσο συχνά ακούμε παράπονα του στυλ έβαλε το παιδί μου τιμωρία, του φώναξε, το απομόνωσε, του κοκκίνησε το τετράδιο με διορθώσεις... Σκεφτείτε πόσοι είναι αυτοί που πάνε κατευθείαν στο δάσκαλο να εκφράσουν τα παράπονά τους.

 

(Δεν υποστηρίζω πως όλοι οι δάσκαλοι είναι σωστοί, αντιθέτως έχω τσακωθεί πολλές φορές στο φόρουμ επειδή έχω πει ότι η ποιότητα των δασκάλων δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι, αλλά αυτό δεν μπορείς να το πεις στο 6χρονο. Για το 6χρονο ο δάσκαλος πρέπει να είναι θεός και ο λόγος του να έχει κύρος - επειδή είναι δάσκαλος, όχι επειδή κέρδισε το σεβασμό του.)

 

Τα παιδιά χρειάζονται όρια. Όρια από τους γονείς, όρια από τους δασκάλους, όρια από την κοινωνία. Πρέπει να ξέρουν ανά πάσα στιγμή όταν κάνουν κάτι αν η συμπεριφορά τους είναι αποδεκτή ή όχι. Αν κάθε φορά η αντίδραση από το γονιό ή το δάσκαλο είναι του στυλ "εντάξει μωρέ, παιδιά είναι" το παιδί δεν παίρνει το σωστό μήνυμα. Και δυστυχώς δεν είναι μόνο το παιδί με την άσχημη συμπεριφορά που δεν παίρνει το σωστό μήνυμα, αλλά και όλα τα υπόλοιπα, που αφού βλέπουν τον Κωστάκη να δέρνει χωρίς να τον επιπλήξει κανείς, λογικό είναι να θεωρήσουν πως μπορούν να δείρουν κι αυτά. Ή αν δουν κάποιον άλλο να δέρνει, δεν νιώθουν πως πρέπει να ενημερώσουν δάσκαλο ή γονιό, αφού δεν αναγνωρίζουν τη συμπεριφορά ως κάτι επιλήψιμο.

 

Πριν από 20 χρόνια μάλωσα μια τάξη με 8χρονα γιατί είχαν μιλήσει άσχημα σε μια συμμαθήτριά τους με αποτέλεσμα αυτή να φύγει από το σχολείο και να πάει σπίτι της (μόνο ένα 8χρονο στους δρόμους της Αθήνας). Στο τέλος έκλαιγαν όλα, ακόμα κι αυτά που δεν είχαν κάνει τίποτα. Όταν τα ρώτησα γιατί κλαίνε, μου είπαν "φταίμε κι εμείς γιατί είδαμε τι γινόταν και δεν μιλήσαμε". Αλήθεια, τώρα θα τολμούσε μια δασκάλα να στεναχωρήσει 8χρονα παιδάκια για να τους μάθει ένα μάθημα; Ή θα έρχονταν την άλλη μέρα οι γονείς να της κάνουν παράπονα που μίλησε έτσι στα παιδιά τους; Σκεφτείτε το...

Εξαιρετικη αναλυση σε κάθε σημειο της!

[Αγγελίνα_2]

Και να πω πως πολλές φορές έχω αγανακτήσει κι αναρωτήθηκα γιατί μπαίνω στον κόπο να μάθω καλούς τρόπους στα παιδιά μου, για να τα ξαμολύσω στη συνέχεια σε μια κοινωνία θηρίων.

 

Συμφωνώ απόλυτα με την ανάλυση της Little Monkey. Η πολύ δημοκρατία βλάπτει σοβαρά την υγεία.

[argini]

Noμιζω ότι η Little Monkey εκανε ανατομία του ζητήματος με εξαιρετικο τρόπο...και τωρα το ερωτημα..αν ερθουμε εγω ,εσεις και 5-6 ακομη και μεγαλώσουμε το παιδακι με ορια, σεβασμό κτλ κτλ θα επιβιωσει στο σχολικο περιβαλλον???? ή θα το βρούμε σφαγμε΄νο σε καμμια γωνια?? Εγω πχ από τωρα αναζητω ένα σχολειο που θα θετει ορια στα παιδια, θα είναι "αυστηρο", θα υπάρχει έλεγχος στα παιδακια... Μηπως και αποφυγουεμ τα παρατράγουδα...Μου εκανε εντυπωση ότι ο βαφτισιμιος μου που ζει στην Γερμανία μενει στην φυλαξη του σχολειου 4-6 μμ ώσπου να τον παρουν οι γονεις του...ΑΛΛΑ μιλαμε για φυλαξη...η δασκαλα τους μαζεψε τους γονεις και τους ειπε ότι το διωρο αυτό θα επιβλεπει τα παιδια υπο την εννοια να μην παθουν ατύχημα, βγουν εξω από το σχολειο κτλ κτλ αλλά τα παιδακια πρεπει να αυτό-απασχολούνται, να μαθουν να περιμενουν υπομονετικα, να μην κανουν φασαρία , να μην δερνονται κτλ κτλ διοτι όσα δημιουργουν προβλήματα θα εξαιρουνται από την φυλαξη...και εγω συμφωνω με αυτην την τακτικη...αυτό εννοω "αυστηροτητα" στο σχολειο...

[daisy1]

εχω μικρό παιδί και σκέφτομαι όπως πολλοί γονείς απο τώρα πώς θα είναι τα πράγματα όταν θα πάει δημοτικό. Η προσωπική μου άποψη είναι οτι δε φταίει η απαξίωση των εκπαιδευτικών. Κι εγώ ως μάνα δε θέλω παιδί που να "υπακούει" στην "εξουσία" ή στην "αυθεντία". Θέλω παιδί που να μάθει να κρίνει πιο είναι το σωστό και να το πράττει, να αυτοοριοθετείται, να σέβεται τους συνανθρώπους του και τη διαφορετικότητα, να μη γίνει ούτε θύτης ούτε θύμα.

 

Πιστευω πως ένα παιδί που μεγαλώνει με αγάπη αλλά όχι με αδιαφορία (αυτό που λέτε, έλα βρε παιδάκια είναι) δύσκολα θα γίνει θύτης. Επίσης αν θα γίνει θύμα θα έχει τη δύναμη να μιλήσει γιατί θα έχει εμπιστοσύνη στο γονιό και στη στήριξή του. Ακόμα και στο δάσκαλο, αν ο δάσκαλος είναι εκεί ουσιαστικά για τα παιδιά και δεν τον φοβούνται, θα μπορέσουν να απευθυνθούν σε αυτόν για να τα βοηθήσει. Καθόλου δεν αναπολώ τα παλιά χρόνια στα σχολεία που οι δάσκαλοι ρίχναν και καμιά με τις ευλογίες των γονιών. Και επειδή ως παιδί είχα αρκετούς δασκάλους όπως και όλοι μας, θυμάμαι οτι αυτοί που ήταν κοντά στα παιδιά είχαν πάντα καλύτερα αποτελέσματα στη συμπεριφορά της τάξης. Δε μιλάω φυσικά για αδιάφορους δασκάλους αλλά για καλούς δασκάλους που ξόδεψαν τόνους σάλιο για να μάθουν στα παιδιά κάτι παραπάνω απο τη ύλη, ξόδεψαν χρόνο στο σπίτι τους για να μαζέψουν υλικό και ακόμα και στις εκπαιδευτικές εκδρομές δεν άφηναν τα παιδιά να τριγυρνάνε αλλά φρόντιζαν να είναι όντως εκπαιδευτικές.

 

Εκτός του οτι πιστευω οτι όλα ξεκινάνε απο το σπίτι, θεωρώ οτι οι δάσκαλοι και καθηγητές θα χρειαστούν μια επιπλέον εκπαίδευση ωστε να είναι ικανοί να χειρίζονται τέτοια περιστατικά. Στη βία δεν πρέπει να δείχνουμε ανοχή ούτε αδιαφορία, πρέπει να την ξεριζώνουμε πριν γιγαντωθεί. Ακόμα κι αν οι γονείς δε συνεργάζονται πρέπει να υπάρχουν εργαλεία που να μπορεί να χρησιμοποιήσει ο δάσκαλος για να συνεφέρει τα παιδιά ανάλογα με την ηλικία και τη σοβαρότητα της κατάστασης. Να υπάρχου θεσμοί και να λειτουργούν.

 

Εννοείται οτι είμαι πολύ συγχυσμένη με τα πρόσφατα γεγονότα και αναρωτιέμαι.... Αυτό το παιδί δεν είχε κάπου να απευθυνθεί; Να πεί τι του συμβαίνει; Οι μάρτυρες γιατί σιωπούσαν; Αυτοί δεν είχαν ευθύνη;

[BabyCute]

Noμιζω ότι η Little Monkey εκανε ανατομία του ζητήματος με εξαιρετικο τρόπο...και τωρα το ερωτημα..αν ερθουμε εγω ,εσεις και 5-6 ακομη και μεγαλώσουμε το παιδακι με ορια, σεβασμό κτλ κτλ θα επιβιωσει στο σχολικο περιβαλλον???? ή θα το βρούμε σφαγμε΄νο σε καμμια γωνια?? Εγω πχ από τωρα αναζητω ένα σχολειο που θα θετει ορια στα παιδια, θα είναι "αυστηρο", θα υπάρχει έλεγχος στα παιδακια... Μηπως και αποφυγουεμ τα παρατράγουδα...Μου εκανε εντυπωση ότι ο βαφτισιμιος μου που ζει στην Γερμανία μενει στην φυλαξη του σχολειου 4-6 μμ ώσπου να τον παρουν οι γονεις του...ΑΛΛΑ μιλαμε για φυλαξη...η δασκαλα τους μαζεψε τους γονεις και τους ειπε ότι το διωρο αυτό θα επιβλεπει τα παιδια υπο την εννοια να μην παθουν ατύχημα, βγουν εξω από το σχολειο κτλ κτλ αλλά τα παιδακια πρεπει να αυτό-απασχολούνται, να μαθουν να περιμενουν υπομονετικα, να μην κανουν φασαρία , να μην δερνονται κτλ κτλ διοτι όσα δημιουργουν προβλήματα θα εξαιρουνται από την φυλαξη...και εγω συμφωνω με αυτην την τακτικη...αυτό εννοω "αυστηροτητα" στο σχολειο...

Καλα κανεις και ψάχνεις απο τώρα.. Και εγω 6 μηνών έγραψα τον μεγάλο σα ενα ΤΕΛΕΙΟ σχολείο - πειθαρχικος διευθυντής, μικρά δείχνουν τον ύστατο σεβασμό! Το τέλειο παράδειγμα οταν πήγα να επισκεφτώ, οταν τα τετράχρονα (αρχίζουν απο τα 4 εδώ σχολείο ) στο διάλειμμα κατέβαιναν κάτω τις σκάλες , έπρεπε όλα να ειναι στα δεξιά, ενα μικρακι πήγε αριστερά, ο διευθυντής έκανε ενα ' ε ε ε' και το μικρο πήγε δεξιά χωρις κουβέντα! Μου ειπε ο τύπος ότι τα εχει φέρει σε σημείο που δεν χρειάζεται να τα μαλωσει καν, απλα λέει 'ε ε ε' και τον ακούνε.. Να πω την αλήθεια ήταν απο τους τύπους που σε έκανε να τον 'υπακους' και μόνο που σε κοίταγε! Στο τέλος γυρνάει και μου λέει 'τους γονείς τους μπορεί να μην τους ακούν αλλα εμένα πάντα με ακούν, δεν χρειάζεται να το πω δεύτερη φορα'

Τώρα ξέρω ότι ακούγεται κάπως αλλα για μένα το περιβάλλον του σχολείου πρεπει να τα κάνει να φοβούνται τις επιπτώσεις της μη επιθυμητής συμπεριφοράς! Στο συγκεκριμένο σχολείο δεν υπάρχει μπουλινγκ! Το παραμικρό αντιμετωπίζεται αμεςως!!!

[miriki]

Να καταγραφεί στα πρακτικά ότι συμφωνώ με τη Little Monkey, ζούμε συγκλονιστικές στιγμές σε αυτό το φόρουμ. :)

 

Και συμπληρώνω, h δημοκρατία διδάσκεται και κατακτάται με πολύ κόπο. Δε σημαίνει απλά ελαστικότητα στους κανόνες και χαλαρά όρια.

 

Το πεντάχρονο που βρίσκεται στη διαδικασία οικοδόμησης της ηθικής του ανάπτυξης, χρειάζεται πιο απλά, πιο σταθερά και πιο εμφανή όρια. Δε χρειάζεται η δασκάλα να του αποδείξει ότι αξίζει το σεβασμό του, άσχετο αν είναι καλό κι εκείνη να λειτουργεί ως πρότυπο σεβασμό γιατί μαθαίνω αυτό που βλέπω όχι αυτό που μου λες.

 

Το πεντάχρονο πρέπει να έχει τη δυνατότητα να μιλήσει στη μαμά του για την αυθαιρεσία της δασκάλας και η μαμά να το χειριστεί διακριτικά. Χωρίς να αφήσει το παιδί ξεκρέμαστο και ανυπεράσπιστο, χωρίς να εκθέσει ανεπανόρθωτα το δάσκαλο. Να γίνει η μαμά πρότυπο διπλωματικής παρέμβασης.

 

Μεγαλώνοντας το παιδί και καθώς προχωρά η ηθική του και κοινωνική ανάπτυξη, οι όροι του παιχνιδιού μπορούν σιγά σιγά να αλλάζουν. Και πάλι όμως οι σταθερές (= κανόνες απαράβατοι) πρέπει να συνεχίσουν να ισχύουν. Για να μπορέσουν και οι έφηβοι να κάνουν την επανάστασή τους με ασφάλεια. Αν όλα είναι χύμα τι στο καλό θα γκρεμίσεις ως έφηβος;

 

Άρα ναι πρώτα υπακούμε και συμμορφωνόμαστε στην αυθεντία του ενηλίκου (ζητώντας βοήθεια όταν νομίζουμε ότι υπάρχει αυθαιρεσία, για να μάθουμε να δεχόμαστε και να βάζουμε όρια) και προοδευτικά ανεξαρτητοποιούμαστε, αμφισβητούμε, αντιπροτείνουμε, συνεργαζόμαστε. Έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τα παιδιά για αυτοέλεγχο της συμπεριφοράς, σαν να τους ζητάμε να τρέξουν κατοστάρι πριν να μάθουν να κάθονται.

 

νομίζω ότι χρειαζόμαστε όλοι και όλες έναν εννοιολογικό επαναπροσδιορισμό του τι είναι κανόνας, τι είναι δημοκρατία, τι είναι όριο, τι σεβασμός, τι σπιουνιά κλπ.