'κακές' παρέες?

[Λαΐδα]

Υπομονη αγγελινα...τι αλλο? δεν ειμαστε ολοι οι ανθρωποι ιδιοι...να ειναι καλα, τουλαχιστον, και τα υπολοιπα θα τα βρουμε πιστευω στην πορεια.

Η γεννηση του μικρου , του εδωσε χαρα. Δεν μπορω να πω....Επειδη δουλευω κι ολας, ηξερε καλα οτι η μαμα θα ειναι στην δουλεια εκεινος στο σχολειο και το μωρο με τη γιαγια ας πουμε. Ουτε μια αφορμη δεν μου εδωσε να σκεφτω οτι ζηλεψε...ο μικρος ζηλεψε μεγαλωνωντας χαχαχαχα....παιδι και αυτο....

σκεφτομαι καμια φορα μην τυχον τετοια ηρεμα παιδια ξαφνικα αλλαξουν τελειως προσανατολισμο και αντιδρουν στο καθε τι.

[Αγγελίνα_2]

Πάντως θα ήταν πολύ χρήσιμο να μας έλεγε την εμπειρία της καμια μαμά με παιδί σαν το δικό μας, που έχει μεγαλώσει πια. Εγώ έχω ακούσει διάφορα, πως μεγαλώνοντας κάποια γίνανε σούπερ κοινωνικά και δημοφιλή, αλλά, ειλικρινά, μου φαίνεται εντελώς απίθανο για τον δικό μου. Κι αναρωτιέμαι συνέχεια, αυτό το πράγμα, να μην ενδιαφέρεται να αποκτήσει φίλους, να είναι όσα πάνε κι όσα έρθουν, είναι φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία; Τον ρώτησα ποιους θεωρεί εκείνος φίλους του και μου είπε 2 παιδιά από το σχολείο, με τα οποία, όμως, δεν πάει να παίξει! Βρισκόμαστε μόνο και παίζουνε εκτός σχολείου. Και την κόρη της κουμπάρας μας, ΟΚ.

 

Επιπλέον, δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό να επιμένω...μου έχει δείξει πολλές φορές πως έχει βαρεθεί με αυτή τη συζήτηση...

[ChristinaESL]

Maya μου έχεις δίκιο, αλλά μάλλον παρερμηνεύτικε αυτό που εννοούσα. Το ότι ένας άνθρωπος είναι πολύ ήρεμος και ένα άλλο ήρεμο άτομο θα νιώσει άνετα με αυτόν, δεν τον κάνει άνθρωπο κακό, ούτε λάθος. Γι αυτό το "χειρότεροι" το έβαλα σε εισαγωγικά, γιατί εννοούσα, ότι απλά αυτό που βλέπουμε σαν αρνητικό, στη συγκεκριμένη περίπτωση το ότι το παιδάκι είναι πολύ ήρεμο, αυτό το βλέπει σαν κοινό στοιχείο με κάποιο άλλο άτομο.

 

Γενικώς πάντως, θεωρώ ότι όλοι, όταν επιλέγουμε φίλους, επιλέγουμε άτομα που θαυμάζουμε και όχι άτομα τα οποία λυπούμαστε. Δεν μπορείς να κάνεις παρέα με ένα τέτοιο άτομο.

Προς θεού, δεν εννόησα ότι θα πρέπει να βρούμε ναρκωμανείς, άστεγους φίλους, για να νιώσουμε εμείς καλά, αλλά εγώ που είμαι ήπιων τόνων και πολλοί άνθρωποι το βλέπουν σαν αρνητικό, νιώθω πιο άνετα να βγω για καφέ με κάποιον άλλον που είναι εξίσου ή περισσότερο ήπιων τόνων από μένα, παρά με κάποιον που θα ουρλιάζει και θα "γεμίσει το χώρο" όταν βρεθούμε. Για άλλους, ο χαρακτήρας αυτός θα μπορούσε να είναι ιδανικός βέβαια. Αυτό εννοώ "χειρότερος", εξ ού και τα εισαγωγικά.

[livinath]

Σκέφτομαι.... Μήπως η παρέα με πιο ζωηρά παιδιά (βάζω και τη μικρή μου μέσα που είναι κι αυτή χαμηλών τόνων) κάνει τα δικά μας ακόμα πιο μαζεμένα? Γιατί στην πράξη αυτό βλέπω.... Η μικρή μου είναι 4 ετών και βλέπω πως μπορεί ναι μεν να ξεσηκώνεται όταν κάνει παρέα με πιο ζωηρά παιδιά από αυτήν αλλά από την άλλη καπελώνουν και τα θέλω της. Ενώ όταν παίζει με πιο ήσυχα παιδιά, γίνεται εκείνη το δυναμικό στοιχείο της παρέας.

[Λαΐδα]

Σκέφτομαι.... Μήπως η παρέα με πιο ζωηρά παιδιά (βάζω και τη μικρή μου μέσα που είναι κι αυτή χαμηλών τόνων) κάνει τα δικά μας ακόμα πιο μαζεμένα? Γιατί στην πράξη αυτό βλέπω.... Η μικρή μου είναι 4 ετών και βλέπω πως μπορεί ναι μεν να ξεσηκώνεται όταν κάνει παρέα με πιο ζωηρά παιδιά από αυτήν αλλά από την άλλη καπελώνουν και τα θέλω της. Ενώ όταν παίζει με πιο ήσυχα παιδιά, γίνεται εκείνη το δυναμικό στοιχείο της παρέας.

ναι σε αυτες τις ηλικιες, συμβαινει και αυτο... Τον θυμαμαι να κανει παραχωρησεις που με εκνευριζαν!! Μια μερα ομως που του εξηγουσα, μου ειπε οτι δεν τον ενοχλει αυτο που κανει ο Β. ας πουμε. και ετσι σταματησα να 'εκνευριζομαι'. Μεγαλωνωντας αυτο αλλαξε στην περιπτωση μας, εκει γυρω στα 6 ηταν λιγοτερο παραχωρητικος.

[matal]

Λαίδα μου, ο γιος μου είναι το ακριβώς αντίθετο του δικού σου. Είναι σούπερ κοινωνικός, ο "αρχηγός" της παρέας, χειριστικός με τους άλλους, απορριπτικός πολλές φορές με παιδιά που δεν ¨τα πάει¨. Δημιουργεί κλίκα αυστηρά αγορίστικη σε όποιο περιβάλλον και να βρεθεί, είναι ζωηρός και ατίθασος, δεν "κωλώνει" πουθενά. Πολλά παιδιά θέλουν την παρέα του, αφού κάνει σκανδαλιές και μάλλον φαντάζει σπουδαίος στα μάτια τους.

Αλλά πίστεψέ με, όλα αυτά είναι μόνο η επιφάνεια. Εγώ ξέρω πόσο ανασφαλής και ευαίσθητος είναι. Η αυτοπεποίθησή του ώρες-ώρες είναι πολύ χαμηλή. Είναι σαν να χρειάζεται παιδιά "οπαδούς" για να πατήσει στα πόδια του. Συν το ότι είναι ζωηρός και οι παρατηρήσεις από τη δασκάλα σχεδόν καθημερινές. Μακάρι να είχε έστω και λίγα στοιχεία από το παιδί σου, να είχε δηλαδή τη μαγκιά να πλησιάσει ένα παιδί διαφορετικό, ένα παιδί που να μην είναι μούρη! Χρειάζεται πολύ θάρρος και δυναμισμό για να κάνεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που σου επιβάλλει η ομάδα ή η μόδα κάθε φορά. Γι΄αυτό σου λέω και τα πολύ δημοφιλή παιδιά είναι η άλλη όψη του νομίσματος!

[livinath]

ναι σε αυτες τις ηλικιες, συμβαινει και αυτο... Τον θυμαμαι να κανει παραχωρησεις που με εκνευριζαν!! Μια μερα ομως που του εξηγουσα, μου ειπε οτι δεν τον ενοχλει αυτο που κανει ο Β. ας πουμε. και ετσι σταματησα να 'εκνευριζομαι'. Μεγαλωνωντας αυτο αλλαξε στην περιπτωση μας, εκει γυρω στα 6 ηταν λιγοτερο παραχωρητικος.

 

Μακάρι να γίνει και σ'εμάς αυτό... Να σου πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει να γίνει η super-δυναμική (ίσως επειδή είναι και κορίτσι και τα κορίτσια κινούνται αλλιώς γενικά... ) αλλά με νοιάζει και με καίει να μην υποχωρεί σε αυτά που θέλει, να μην επιτρέπει να τη χειρίζονται (αυτό κι αν γίνεται σ'αυτή την ηλικία... ) Το καλοκαίρι ειδικά προσπαθήσαμε να το δουλέψουμε πολύ αυτό και νομίζω πως κάναμε σοβαρή πρόοδο, αλλά ο χρόνος θα δείξει...!

[Αγγελίνα_2]

Λαίδα μου, ο γιος μου είναι το ακριβώς αντίθετο του δικού σου. Είναι σούπερ κοινωνικός, ο "αρχηγός" της παρέας, χειριστικός με τους άλλους, απορριπτικός πολλές φορές με παιδιά που δεν ¨τα πάει¨. Δημιουργεί κλίκα αυστηρά αγορίστικη σε όποιο περιβάλλον και να βρεθεί, είναι ζωηρός και ατίθασος, δεν "κωλώνει" πουθενά. Πολλά παιδιά θέλουν την παρέα του, αφού κάνει σκανδαλιές και μάλλον φαντάζει σπουδαίος στα μάτια τους.

Αλλά πίστεψέ με, όλα αυτά είναι μόνο η επιφάνεια. Εγώ ξέρω πόσο ανασφαλής και ευαίσθητος είναι. Η αυτοπεποίθησή του ώρες-ώρες είναι πολύ χαμηλή. Είναι σαν να χρειάζεται παιδιά "οπαδούς" για να πατήσει στα πόδια του. Συν το ότι είναι ζωηρός και οι παρατηρήσεις από τη δασκάλα σχεδόν καθημερινές. Μακάρι να είχε έστω και λίγα στοιχεία από το παιδί σου, να είχε δηλαδή τη μαγκιά να πλησιάσει ένα παιδί διαφορετικό, ένα παιδί που να μην είναι μούρη! Χρειάζεται πολύ θάρρος και δυναμισμό για να κάνεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που σου επιβάλλει η ομάδα ή η μόδα κάθε φορά. Γι΄αυτό σου λέω και τα πολύ δημοφιλή παιδιά είναι η άλλη όψη του νομίσματος!

 

Πολύ ενδιαφέρον το μήνυμά σου, σε ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου στη συζήτηση! Τελικά ισχύει αυτό που λένε, όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος...

 

Η αλήθεια είναι πως, παρόλο που ο δικός μου τουλάχιστον δεν ανήκει στα ιδιαίτερα δημοφιλή παιδιά της τάξης, από την άλλη, δεν ανήκει ούτε στα "θύματα". Είναι αρκετά εγωιστής για να μην αφήσει κανέναν να τον χειριστεί, ούτε είναι διατεθειμένος να κάνει ιδιαίτερους συμβιβασμούς για να ανήκει στη δημοφιλή ομάδα. Αυτό κυρίως είναι που μου κάνει εντύπωση σε εκείνον, γιατί θυμάμαι πως εγώ στην ηλικία του ήμουν πολύ υποχωρητική σε τέτοια θέματα...πράγμα που μου βγήκε σε κακό, μεγαλώνοντας, και μου πήρε πολλά πολλά χρόνια να το αλλάξω. Δεν διανοούμουν να υψώσω το ανάστημά μου σε κάποια "φίλη" μου, όσο κι αν διαφωνούσα με τη συμπεριφορά της, ούτε -προς Θεού!- να προσεγγίσω κάποιον που "υστερούσε" κοινωνικά.

[Λαΐδα]

Μακάρι να είχε έστω και λίγα στοιχεία από το παιδί σου, να είχε δηλαδή τη μαγκιά να πλησιάσει ένα παιδί διαφορετικό, ένα παιδί που να μην είναι μούρη! Χρειάζεται πολύ θάρρος και δυναμισμό για να κάνεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που σου επιβάλλει η ομάδα ή η μόδα κάθε φορά. Γι΄αυτό σου λέω και τα πολύ δημοφιλή παιδιά είναι η άλλη όψη του νομίσματος!

το ξερω...ημουν ενα δημοφιλες παιδι και ισως για αυτο προσπαθησα να μην γινει αυτος. Μαλλον ομως το παρακανα! χαχαχαχα Το θεμα ειναι να υπαρχει μια ισορροπια, ετσι δεν ειναι?? Σιγουρα δεν μπορει να ειναι ολα τα παιδια ιδια. Απλα να μπορουν να 'επιβιωνουν ' και να 'αναπτυσσονται' ψυχολογικα. Εμενα αυτο με καίει. Αληθεια, εσυ τι νομιζεις οτι συνεβη και ακολουθησε το αγορακι σου αυτους τους ρυθμους? Ειναι καθαρα θέμα χαρακτηρα η νομιζεις οτι και εσυ επαιξες καποιον ρόλο? Δηλαδη αν μου πεις οτι εσυ ησουν ενα ησυχο παιδακι και το προετρεψες να κανει διαφορετικα, ε ας παμε να φουνταρουμε ολες μαζι!!

 

Να σου πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει να γίνει η super-δυναμική (ίσως επειδή είναι και κορίτσι και τα κορίτσια κινούνται αλλιώς γενικά... )

ουτε εμενα ειλικρινα! Να μη φτασει στο αλλο ακρο αν και να ηθελα...χλωμο!

 

Αυτό κυρίως είναι που μου κάνει εντύπωση σε εκείνον, γιατί θυμάμαι πως εγώ στην ηλικία του ήμουν πολύ υποχωρητική σε τέτοια θέματα...πράγμα που μου βγήκε σε κακό, μεγαλώνοντας, και μου πήρε πολλά πολλά χρόνια να το αλλάξω. Δεν διανοούμουν να υψώσω το ανάστημά μου σε κάποια "φίλη" μου, όσο κι αν διαφωνούσα με τη συμπεριφορά της, ούτε -προς Θεού!- να προσεγγίσω κάποιον που "υστερούσε" κοινωνικά.

Εγω ημουν ακριβως το αντιθετο! ...Και με κουρασε τοσο πολυ ολο αυτο ...και ετσι απεφυγα να κανω οσα θεωρω οτι 'δημιουργησε' εναν τετοιο χαρακτηρα!

 

Μαλλον τρωγομαστε αδικως...θα τα βρουν και αυτα τους ρυθμους τους θελω να πιστευω. Θα κανουν τις πατατες τους, θα πεσουν, θα ξανασηκωθουν...

[matal]

Αληθεια, εσυ τι νομιζεις οτι συνεβη και ακολουθησε το αγορακι σου αυτους τους ρυθμους? Ειναι καθαρα θέμα χαρακτηρα η νομιζεις οτι και εσυ επαιξες καποιον ρόλο? Δηλαδη αν μου πεις οτι εσυ ησουν ενα ησυχο παιδακι και το προετρεψες να κανει διαφορετικα, ε ας παμε να φουνταρουμε ολες μαζι!!

 

Εγώ ήμουν ένα μετριοπαθές παιδί στο σχολείο, σχετικά υποχωρητική μάλλον. Και τώρα που στο επάγγελμά μου χρεάζεται να διεκδικείς, δεν είμαι όσο δυναμική θα ήθελα σε σχέση με άλλους και δεν μου αρέσουν οι αντιπαραθέσεις. Θέλω όμως να πιστεύω ότι δεν ¨φταίω¨πολύ για τον μικρό και ότι είναι περισσότερο θέμα ίδιοσυγκρασίας. Από την άλλη ο άντρας μου είναι πιο σκληρός από εμένα και ίσως πήρε από αυτόν.

Γενικά, θέλουμε τα παιδιά μας να αναπτύσσονται συναισθηματικά και κοινωνικά ομαλά, όπως τουλάχιστον εμείς αντιλαμβανόμαστε το "ομαλά". Να μην ούτε πολύ ευαίσθητα αλλά ούτε και αναίσθητα πλάσματα. Να μην είναι συνεσταλμένα αλλά ούτε ατίθασα. Μάλλον πρέπει να τα αφήσουμε να ακολουθήσουν το δρόμο τους και να τους δίνουμε όσο περισσότερη στοργή και υποστήριξη μπορούμε. Έτσι άλλωστε διαπλάθονται χαρακτήρες στη ζωή...

[Unpluged]

Σίγουρα η ιδιοσυγκρασία παίζει έναν σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση της στάσης των ανθρώπων απέναντι στους άλλους, και στα πράγματα γενικότερα. Και φυσικά η ιδιοσυγκρασία διαμορφώνεται από διάφορους παράγοντες, δεν είναι κάτι 'εντελώς γραμμένο'. Έχει σημασία το πως μεγαλώνει ένα παιδί, και σε αυτό το σημείο έχουν σημασία και οι φίλοι, γιατί επηρεάζουν την συμπεριφορά μας. Σχετικά με τα παιδιά τώρα: Από τους φίλους που επιλέγουν, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για τον τρόπο που αισθάνονται, γιατί τα παιδιά στην ηλικία αυτή δεν σκέφτονται με τη λογική (πρέπει να κάνω παρέα με το παιδάκι αυτό, γιατί ο μπαμπάς του είναι πλούσιος) αλλά είναι πιο αυθόρμητα, οπότε μπορούμε να τα παρατηρήσουμε καλύτερα από τον τρόπο που φέρονται στις παρέες. Κάθε παρέμβαση από την δική μας πλευρά, επιδρά στον αυθορμητισμό αυτόν και χάνουμε την αυθεντική πληροφορία. Πχ. Το κοριτσάκι μου αρχίζει κάνει παρέα με τον looser της τάξης. Χμμμ, χτυπάει καμπανάκι. Τι θέλει να μου πει με αυτό? Τι την τραβάει σε αυτό το παιδί? Ποιο είναι το κέντρο βάρους στην παρέα? Το κάνει γιατί βρίσκει κάτι που την γοητεύει? Το κάνει γιατί τον λυπάται? Το κάνει για να δώσει ένα μήνυμα στους άλλους, ίσως και σε μένα.

Αν διαπιστώσω 'σχέση εξουσίας' εις βάρος του παιδιού μου, τότε θα δουλέψω στην αυτοπεποίθηση του παιδιού, θα του τονώσω το εγώ του, θα το φέρω σε επαφή και με άλλα παιδιά.

Αν διαπιστώσω ότι το παιδί μου 'σέρνει΄ από τη μύτη ένα άλλο παιδάκι, θα του μιλήσω για την αξία του ανθρώπου, για τις ισότιμες σχέσεις κλπ.

Γενικά δεν θα επέλεγα σε καμία περίπτωση την 'κατά μέτωπον' επίθεση. Κάνει τα παιδιά να αισθάνονται ανεπαρκή. Μπορώ όμως να πω τη γνώμη μου αν μου ζητηθεί, γιατί, αν έχουμε θεμελιώσει μία καλή σχέση με το παιδί, θα τη λάβει σοβαρά υπόψη του.

Φέτος το καλοκαίρι, σε μία συζήτηση ανάμεσα στο 'με παίζουν, δεν τους παίζω', είχα πει στο γιο μου: 'Καλό παιδί φαίνεται αυτός ο Νικίτας. Εγώ στη θέση σου φέτος θα προσπαθούσα να τον γνωρίσω λίγο καλύτερα'. 'καλά λες' μου λέει. Τώρα τι έγινε δεν ξέρω, θα βρω ευκαιρία να μάθω.

Ως μαμά μεγαλύτερων παιδιών από τα δικά σας, θέλω απλά να σας πω, ότι όταν παιδιά σας αρχίσουν να σας μιλάνε για τους φίλους τους, είναι πολύ εύκολο να κάνουμε το λάθος, να φερθούμε αυστηρά, να αμφισβητήσουμε τις επιλογές τους και τελικά να τα .... απομακρύνουμε. Ο γονιός μέσα μας λέει: μα δεν βλέπεις, αυτός δεν είναι για σένα. Ο γονιός απέξω μας πρέπει να λέει: Κοίτα, δεν το ξέρω το παιδί, αν θέλεις να σου πω τη γνώμη μου, μήπως να τον καλούσες μία μέρα σπίτι. Στο κάτω κάτω οι φίλοι πρέπει να μας κάνουν να νοιώθουμε καλά κλπ κλπ κλπ. .

[livinath]

Λοιπόν, την τεχνική που προτείνει η Unpluged, με την οποία πρέπει να χειριζόμαστε μια "κακή" παρέα του παιδιού μας την υιοθέτησα κι εγώ πέρισυ.

 

Η μικρή έκανε πολύ παρέα με ένα κοριτσάκι. Καλό παιδάκι - δεν πιστεύω πως υπάρχουν κακά παιδιά - αλλά αλλιώς μαθημένο από την κόρη μας. Παρατήρησα ότι ήταν αρκετά προσκολλημένες η μια στην άλλη και επιδιώξαμε (και οι γονείς του άλλου κοριτσιού) να γνωριστούμε. Και ενώ σαν παρέα θα μπορούσαμε και με τους γονείς να ταιριάξουμε πολύ πιστεύω, στην αντιμετώπιση των ορίων των παιδιών και στην διαπαιδαγώγηση γενικότερα, διαπίστωσα ότι έχουμε πολύ διαφορετικές απόψεις. Είδα λοιπόν, παρατηρώντας τα παιδιά, ότι η φίλη της κόρης μου γινόταν ορισμένες φορές πολύ χειριστική με την κόρη μου (σε σημείο που την έκανε να κλαίει) όπως έκανε και με τους ενήλικες. Είδα επίσης ότι είχε πολύυυυ πιο χαλαρά όρια από τους γονείς της (δικαίωμά τους) αλλά παρασηρόταν και η δική μου από αυτό. Και γενικά, έβλεπα την κόρη μου να δημιουργεί μια σχέση εξάρτησης που δεν της πρόσφερε συναισθηματικά (ίσα ίσα την πλήγωνε κιόλας) διότι δεν φαινόταν να είναι αμφίδρομη. Να προσθέσω επίσης ότι υπήρχαν φορές που η φιλενάδα της γινόταν εως και ανάγωγη προς τους άλλους (ενήλικες και μη) χωρίς να βλέπω ιδιαίτερη πρόθεση για μάζεμα από τους ενήλικες. Σε ποιόν αρέσει να ξεσηκώνει το παιδί του τέτοιες συμπεριφορές?

 

Την άφησα παρόλαυτα να κάνει παρέα κανονικά και δεν είπα ποτέ κάτι εις βάρος της φίλης της. Όταν βέβαια συνέβαινε κάτι αρνητικό απλώς της επιστούσα την προσοχή με τον τρόπο που είπε η Unpluged. Όχι άμεσα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και η ίδια καταλάβαινε την αδικία που μπορεί πχ να της έκανε η φίλη της ή τον χειρισμό που μπορεί να την έκανε ακόμα και να κλαίει. Έδειχνε όμως σαν να μην μπορεί να το αποσαφηνίσει ("κάτι μου φταίει αλλά τι") και συνεχιζε μετά από λίγο να αποζητά την παρέα ξανά. Προς το τέλος της χρονιάς φάνηκε να ψιλοξενερώνει με τη συμπεριφορά του άλλου κοριτσιού.

 

"Οι φίλοι δεν πρέπει να μας πληγώνουν" μου είπε κάποια στιγμή και η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα. Της το είχα αναφέρει πέρισυ αλλά μου είχε φανεί σαν να μην μου είχε δώσει σημασία. Φέτος δεν μου την αναφέρει συχνά. Η αλήθεια είναι ότι κάναμε αρκετή δουλειά πέρισυ, ελπίζω σωστή, και προσπαθούμε συνεχώς να την βοηθάμε να τονώσει το εγώ της - με την καλή έννοια πάντα. Περιμένω την φετινή συνάντηση με την δασκάλα της πως και πως για να μάθω πως τα πάει.

[ekavi_]

Livinath, μου θύμησες μια περίπτωση με την κόρη μου.

Γνώρισε ένα κοριτσάκι με το οποίο προσωπικά δεν θα ήθελα να κάνει παρέα. Παρόλαυτά, δεν της είπα τίποτα. Έκαναν παρέα το καλοκαίρι σχεδόν καθημερινά. Αλλά το κοριτσάκι φερόταν άσχημα. Επέβαλλε την άποψή της στα υπόλοιπα παιδιά, που παραδόξως ακολουθούσαν ότι τους έλεγε. Τους κανόνιζε ακόμα και τι παιχνίδι θα παίξουν ακόμα και αν διαφωνούσαν όλα τα υπόλοιπα! Και αυτά υποχωρούσαν!

Δεν ανακατεύτηκα αλλά σιγά σιγά άρχισαν να δυσανασχετούν τα υπόλοιπα. Έτρεχε η κόρη μου σε εμένα και με ρώταγε πως να χειριστεί το θέμα. Εγώ της έλεγα ότι θα πρέπει όλοι μαζί σαν παρέα να συμφωνούν στο τι θα κάνουν και αν υπάρχουν πολλές γνώμες να ψηφίσουν ή να παίζουν τα παιχνίδια εναλλάξ ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Πράγματι μετά από λίγο ψήφιζαν αλλά όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα της "ψηφοφορίας" το άλλο κοριτσάκι έκανε τα δικά του και σιγά σιγά όλα υποχωρούσαν. Και όταν πήγαιναν να αντιδράσουν, εκείνη φώναζε ότι δεν τους έχει φίλους και τους έβριζε. Κάποια στιγμή την άφησαν μόνη της και έπαιζαν το παιχνίδι τους, αλλά μετά τη λυπήθηκαν και της ξαναέκαναν το χατήρι.

Οπότε, έπιασα την κόρη μου και της εξήγησα ότι οι πραγματικοί φίλοι δεν σε εκβιάζουν, σκέφτονται και τα δικά σου αισθήματα και επιθυμίες (και όχι μόνο τα δικά τους) και δεν σε παρατάνε μόλις δεν τους κάνεις το χατήρι. Αλλιώς δεν είναι πραγματικοί φίλοι και αν φέρονται έτσι συνέχεια, στο τέλος θα μείνουν μόνοι τους Έτσι, άρχισε σιγά σιγά να υψώνει ανάστημα και περιόρισε την παρέα με το άλλο κορίτσι, το οποίο δεν υποχωρούσε με τίποτα.

[Λαΐδα]

Γενικά, θέλουμε τα παιδιά μας να αναπτύσσονται συναισθηματικά και κοινωνικά ομαλά, όπως τουλάχιστον εμείς αντιλαμβανόμαστε το "ομαλά". Να μην ούτε πολύ ευαίσθητα αλλά ούτε και αναίσθητα πλάσματα. Να μην είναι συνεσταλμένα αλλά ούτε ατίθασα. Μάλλον πρέπει να τα αφήσουμε να ακολουθήσουν το δρόμο τους και να τους δίνουμε όσο περισσότερη στοργή και υποστήριξη μπορούμε. Έτσι άλλωστε διαπλάθονται χαρακτήρες στη ζωή...

ετσι σκεφτομαι και αυτο προσπαθωΠροσπαθω να μην πολυεπεμβαινω (μια που ειμαι τετοιος χαρακτηρας ) και συναμα νατον προστατευσω οσο μπορω....Βεβαια με 'χαρα' τον βλεπω πολλες φορες να 'σπαει' τα μουτρα του και αυτο γιατι μονο ετσι θα μαθει και ο ιδιος. Αρκει αυτες οι απογοητευσεις να μην δημιουργουν σοβαρα προβληματα.

 

Ως μαμά μεγαλύτερων παιδιών από τα δικά σας, θέλω απλά να σας πω, ότι όταν παιδιά σας αρχίσουν να σας μιλάνε για τους φίλους τους, είναι πολύ εύκολο να κάνουμε το λάθος, να φερθούμε αυστηρά, να αμφισβητήσουμε τις επιλογές τους και τελικά να τα .... απομακρύνουμε. .

Στα μικροτερα παιδια, αυτα που ακομη δεν αμφισβητουν τους γονεις τους γιατι εμεις ειμαστε στη φαση οτι 'οι γονεις ξερουν καλυτερα' , πιστευω οτι εύκολα θα δεχτουν οτι ενα παιδι δεν 'κανει' για παρεα. Και αυτο ειναι ενα επικινδυνο σημειο....γιατι αφενος θα πρεπει να εχουν δικη τους κριση και να μην περιμενουν απο γονεις να τα προστατευουν συνεχως και αφετερου υπαρχει και η περιπτωση οι γονεις να κανουν λαθος! Ω ναι !

 

 

Η αλήθεια είναι ότι κάναμε αρκετή δουλειά πέρισυ, ελπίζω σωστή, και προσπαθούμε συνεχώς να την βοηθάμε να τονώσει το εγώ της - με την καλή έννοια πάντα. Περιμένω την φετινή συνάντηση με την δασκάλα της πως και πως για να μάθω πως τα πάει.

Πως την βοηθας να τονωσει το εγω της στ'αληθεια?? Θα ηταν ωραιο να γραψουμε η καθε μια πως το παλευουμε ολο αυτο.

[ekavi_]

Πως την βοηθας να τονωσει το εγω της στ'αληθεια?? Θα ηταν ωραιο να γραψουμε η καθε μια πως το παλευουμε ολο αυτο.

 

Εγώ την αφήνω να παίρνει πρωτοβουλίες και να κάνει κάποια πράγματα μόνη της . Δείχνω ότι της έχω εμπιστοσύνη, τη ρωτάω τη γνώμη της για διάφορα θέματα ή αν έρθει να μου πει κάποιο "πρόβλημα" την κατευθύνω να βρει μόνη της τη λύση, επιβραβεύοντάς την μετά (μπράβο, είδες που βρήκες τη λύση μόνη σου; Εγώ δεν το είχα σκεφτεί αυτό-και καλά)

 

Επίσης αν δεν καταφέρει κάτι να το κάνει καλά ή όπως θα΄θελε, της λέω πως όλοι μας μπορεί να κάνουμε λάθη ή να μην κάνουμε κάτι τέλεια, αλλά σημασία έχει ότι προσπαθούμε και ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ότι η ίδια είναι πολύ έξυπνη γιατί πάντα προσπαθεί, μαθαίνει από τα λάθη της κτλ.

[livinath]

Εγώ την αφήνω να παίρνει πρωτοβουλίες και να κάνει κάποια πράγματα μόνη της . Δείχνω ότι της έχω εμπιστοσύνη, τη ρωτάω τη γνώμη της για διάφορα θέματα ή αν έρθει να μου πει κάποιο "πρόβλημα" την κατευθύνω να βρει μόνη της τη λύση, επιβραβεύοντάς την μετά (μπράβο, είδες που βρήκες τη λύση μόνη σου; Εγώ δεν το είχα σκεφτεί αυτό-και καλά)

 

Επίσης αν δεν καταφέρει κάτι να το κάνει καλά ή όπως θα΄θελε, της λέω πως όλοι μας μπορεί να κάνουμε λάθη ή να μην κάνουμε κάτι τέλεια, αλλά σημασία έχει ότι προσπαθούμε και ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ότι η ίδια είναι πολύ έξυπνη γιατί πάντα προσπαθεί, μαθαίνει από τα λάθη της κτλ.

 

Αυτά κι εμείς! Γενικά προσπαθώ να την ωθώ - όπου είναι εφικτό βέβαια - να αποφασίζει μόνη της.

 

Εμείς έχουμε κι ένα θέμα ακόμα το οποίο παίζει ανασταλτικό ρόλο ακόμα και κακώς δεν το είπα από την αρχή. Η ανάπτυξή της είναι κανονική αλλά είναι μικροκαμωμένο παιδί. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ είμαι μετά βίας 1.60 κι ο μπαμπάς της 1.70. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δεν είναι ένα παιδί που θα επιβληθεί δια της παρουσίας του καθώς είναι συνήθως πιο λιλιπούτια σε σχέση με τους συνομηλίκους της και αυτό επιδρά και στον χαρακτήρα της (την κάνει πιο μαζεμένη, αν και είναι ιδιαίτερα κοινωνική).

 

Στα μικροτερα παιδια, αυτα που ακομη δεν αμφισβητουν τους γονεις τους γιατι εμεις ειμαστε στη φαση οτι 'οι γονεις ξερουν καλυτερα' , πιστευω οτι εύκολα θα δεχτουν οτι ενα παιδι δεν 'κανει' για παρεα. Και αυτο ειναι ενα επικινδυνο σημειο....γιατι αφενος θα πρεπει να εχουν δικη τους κριση και να μην περιμενουν απο γονεις να τα προστατευουν συνεχως και αφετερου υπαρχει και η περιπτωση οι γονεις να κανουν λαθος! Ω ναι !

 

Κοίτα, έτσι κι αλλιώς, δεν θα πει ποτέ κάποιος σε ένα παιδί "μην κάνεις παρέα με τον τάδε". Δεν νομίζω πως θα καταφέρει κανείς κάτι έτσι, ίσα ίσα θα εγείρει αντιδράσεις (σε μεγαλύτερες ηλικίες) ή - όπως πολύ σωστά γράφεις - θα εμποδίσει το παιδί να αναπτύξει τη δική του κρίση. Το να του τονίσεις όμως τα κακώς κείμενα, είναι κάτι άλλο. Όπως και το να του μιλήσεις για το πως "πρέπει" να είναι η φιλία και μετά να το αφήσεις να βγάλει τα συμπεράσματά του σε σχέση με τους δικούς του φίλους, δεν είναι κάτι που το εμποδίζει να αναπτύξει την κρίση του. Πως να το πω, αν στραβά αρμενίζει θα την αφήσω να πιστεύει πως στραβός είναι ο γυαλός? Δεν πρέπει να της δείξω το σωστό?

[moon child]

hello mommies

 

Ενδιαφέρον το θέμα σας...

 

Ο κονφορμισμός στην παιδική ηλικία...

 

εγώ υπήρξα το εσωστρεφές παιδί, μπορεί ενίοτε να έπαιζα και ξύλο, αλλά ήμουν εσωστρεφής και τότε μου άρεσαν πράγματα διαφορετικά απ' ότι στα περισσότερα παιδιά (πχ η ιστορία μας αλεπούς, να κοιτάω τα σύννεφα, να παίζω με χαλασμένα ρολόγια)...

 

τον γιο σου τον νιώθω. τον ωθείς να είναι κάτι που δεν είναι, για να ταιριάζει στο προφίλ του συνόλου, που εσύ θεωρείς υγιές...

 

αυτός θέλει την υσηχία του...τον χρόνο και τον χόρο του... αυτός θέλει να είναι ο εαυτός του, ρίχνεις μεγάλο φορτίο στο παιδί που άμεσα ή έμεσα- δεν έχει σημασία, του δείχνεις οτι δεν είναι ωραίο/σωστό/υγιές/χρήσιμο κτλ, να είναι έτσι όπως είναι, και πως πρέπει να υιοθετήσει άλλη μανιέρα για να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι, γιατί το κάτι άλλο είναι καλύτερο...

 

εγώ ένιωθα δύο φορές παρίας όταν μου λέγανε "πήγαινε και σύ να παίξεις"... δεν ήθελα να πάω, γιατί είχα μαλώσει με την ανόητη την αντιγόνη και μου την έσπαγε, γιατί φοβόμουν οτι δεν θα μπορέσω να χειριστώ την κατάσταση αν ξέφευγε, γιατί ήξερα μέχρι που φτάναν οι δυνάμεις μου και το ένιωθα οτι δεν με έπερνε - δεν ήθελα να αγωνιστώ σε αυτό το σπορ ρε παιδί μου... γενικά, όταν άκουγα "πήγαινε και συ" ένιωθα σαν να με δείχναν 50 δάχτυλα --> το ούφο της τάξης.

 

το οτι το άλλο αγόρι που πλησίασε, έχει 100 δάχτυλα επάνω του, με στενοχωρεί ακόμη παραπάνω. δείχνει όμως οτι ο μικρός σου δεν είναι τόσο μονόλυκος όσο εγώ, θέλει φιλαράκο, και δεν τον νοιάζει και τι λένε οι άλλοι, μεγάλο προσόν σε παιδί, υπέρβαση θα έλεγα. άσε τα παιδιά, η κοινωνικότητα εξελίσεται μέσα από επαφές, θα την βρούνε την άκρη...

 

εγώ τι να πω η έρμη που έχω μια κόρη υπερ-κοινωνική, σε σημείο να γίνεται φορτική στους άλλους, ή να μανατζάρει και να σέρνει παιδάκια, και σκέφτομαι οτι το κάνει γιατί μας βλέπει λίγο και αποζητά την επαφή σε άλλους ανθρώπους?

 

κάθε σπίτι τα άπλυτά του!

 

τι να πω, που κάθομαι και δίνω και την γνώμη μου η άχρηστη, εγώ, που σήμερα την μάλωνα, μή θα πέσεις, μή θα πέσεις, και έκανα το μέγα λάθος να της πω- αφού έπεσε γιατί επειδικτικά με κορόιδευε- "καλά να πάθεις", και μου είπε πως της μιλάω απαίσια, πως δεν μου επιτρέπει να της ξαναμιλήσω έτσι, και πως όταν θα μεγαλώσει θα φύγει από το σπίτι και έτσι δεν θα μπορώ ποτέ να της ξαναπώ "καλά να πάθεις"?

 

συμπέρασμα αυτής της παρανοϊκής και καθόλου λογικής αλληλουχίας, το αγόρι σου είναι μια χαρά, ας τον στην γωνίτσα του, be and let be;)

[Λαΐδα]

Moonchild....

Κανω μεγαλη προσπαθεια να μην προσπαθω να τον κανω διαφορετικο και πιστεψε με ΔΕΝ τα καταφερνω!

Η λογικη μου λεει αυτα που μου λετε και οι πραξεις μου ξεπερνανε τη λογικη μου...

Αλλα ετσι δεν ειναι οι μανες? παρ ΄ολα αυτα προσπαθω...προσπαθω να με πεισω και να πραξω ετσι ωστε το παιδι να εξελιξει την δικη του προσωικοτητα. Αυτην που θα τον κανει ευτυχισμενο.

Προσπαθω κανοντας λαθη βεβαια αλλα δεν παυω να προσπαθω.

Την παρασκευη πρωι λοιπον, ενω ημουν ξυπνια απο τις εφτα και εγω και τα μικρα, καταλληξαμε να φτασουμε σχολειο αργοπορημενοι....και δεν μενουμε μακρυα. Τους μαλωσα και τους δυο γι ατι μου εβγαλαν την πιστη μεχρι να ετοιμαστουν, τους ΄παρατησα ΄ στο σχολειο και πηγα στην δουλεια. Οταν τους πηρα, λοιπον ενημερωθηκα οτι ο μεγαλος ηταν κακοκεφος, στεναχωρημενος και καμια φορα δακρυσμενος. Εννοειται οτι δεν επαιξε καθολου. Τον ρωτησα γιατι και μου ειπε επειδη εκανε κακες σκεψεις για εμενα.....

Και εμεινα να συνειδητοποιω οτι κανενας Π. δεν βλαπτει το παιδακι μου, εγω ομως το κανω....

Ο μικρος ειναι πιο εξωστρεφης και δεν χαμπαριαζει ευκολα....ο μεγαλος τα παιρνει ολα τοις μετρητοις...

Τους λατρευω και τους δυο, ο μεγαλος ομως για εμενα ειναι σχολειο. Ισως γιατι ειναι τοσο διαφορετικος. Και ως ΄μαθητρια ΄ κανω και τα λαθη μου

[moon child]

Λαίς.... και εγώ ανεπείδεκτη μαθήσεως νιώθω... ντουβάρι ένα πράμα... άστα!