'κακές' παρέες?

[Λαΐδα]

Λιγο τα φωτα σας και απο εδω παρακαλω...

Ο μεγαλος μου γιος παει τριτη δημοτικου. Δεν ειναι ιδιαιτερα εξωστρεφης δεν ειναι ομως και ντροπαλος. Θα τον ελεγα 'ησυχο'...καλος μαθητης, υπακουος και ωριμος. Αρνητικα του? κατα τη γνωμη μου παντα, μια που μπορει να μην ειναι αρνητικο στην ουσια, επιφυλακτικος με τον κοσμο, λιγο ανασφαλης και δεν εχει πολλους 'φιλους'. Δεν ειναι απο τους τυπους δηλαδη που θα επιθυμουν τα αλλα αγορια της ηλικιας του να τον κανουν φιλο γιατι δεν κανει ευκολα 'ζουζουνιες'. Ο ιδιος βεβαια ανταποκρινεται παντα σε προσκλησεις τους...ακολουθει δηλαδη, απλα δεν τα ξεκιναει.

Εχει δυο πολυ καλους φιλους μεγαλυτερους του που ομως περνανε πολυ καλα μαζι, τον αδερφο του και τα ξαδερφια του.

Στο σχολειο λοιπον ο διπλανος του θελησε να κατσει με αλλο παιδακι και εκεινος μου ειπε οτι θα κατσει με τον Π. γιατι καθεται μονος του

...και εδω βγαινουν ολη τα ασχημα στοιχεια του χαρακτηρα μου απο μεσα μου,και εχω ενδοιασμους...να πω τον λογο:

Ο Π. ειναι ενα παιδακι πολυ πιο εσωστρεφης απο τον δικο μου, που δεν εχει καθολου φιλους, που μεχρι περυσι ολοι τον κοροιδευαν 'κοριτσι'...εννοειται οχι ο δικος μου. Αλλα οταν τον ρωτησα αν φερεται σαν κοριτσι μου ειπε 'μερικες φορες, ναι'

Ποιοι ειναι οι φοβοι μου?

1) μην κλειστει πιο πολυ στον εαυτο του

2) δεν θα υπαρχει καποιος για να τον 'ξεσηκωνει'

3) Μην απομονωθουν εντελως απο τα αλλα παιδια

4) Μην αρχισουν τα αρνητικα σχολια απο τους αλλους και για το παιδι μου.

 

Δεν φοβαμαι μην γινει το παιδι μου 'αδερφη', μην πεσετε να με φατε, πρωτον γιατι το αλλο παιδακι το βλεπω μια χαρα, δευτερον γιατι ο δικος μου εχει εκδηλωσει την ταση του, τριτον γιατι ξερω οτι δεν 'κολλαει' η ομοφυλοφιλια και τεταρτον γιατι αυτος δεν ειναι και ο χειροτερος φοβος μου.

 

Φοβαμαι επειδη ειναι κλειστος χαρακτηρας, μην απομονωθει περισσοτερο, και μην νιωθει οτι οι αλλοι τον κοροιδευουν γιατι δυσκολα θα το ξεπερασει. Προσπαθησαμε πολυ για να ειμαστε φετος 'εντος ομαδας'και εχει μεγαλη διαφορα στην ψυχολογια του.

 

Απο την αλλη ευτυχως εχω και καλα στοιχεια που μου υπενθυμιζουν ποσο 'γαιδουρα' ειμαι ετσι που σκεφτομαι για το αλλο παιδακι! Εννοειται ειναι δικες μου σκεψεις και μονο και δεν τις λεω ουτε στον αντρα μου!!

 

Θα ηθελα τη γνωμη σας και τη συμβουλη σας, ιδιατερα απο οσα κοριτσια εχουν ειδικες γνωσεις. Να επεμβω? Εγω λεω να μην επεμβω....αλλα μηπως δεν πρεπει να το αφησω ολο αυτο να εξελιχθει? Γιατι ισως εξελιχθει εις βαρος του. Αν ηταν πιο 'δυναμικος' και με μεγαλυτερη αυτοπεποιηθηση δεν θα το συζητουσα. Απο την αλλη ομως ειναι ωριμος, συζηταμε τα παντα, εξυπνο θα τον ελεγα....

 

[Ειρηνη Μ]

Λαίδα καλησπέρα

 

Εγώ θα σου θίξω και την άλλη πλευρά του νομίσματος :

μήπως επειδή ακριβώς το άλλο παιδί είναι πιο εσωστρεφές, εξωτερικεύσει ο γιος σου τη δυναμική του πλευρά...

Εγώ στη θέση σου δεν θα ανησυχούσα ούτε θα παρενέβαινα

Θεωρώ ότι τα παιδιά ξέρουν τι ζητάνε από τους φίλους τους.

 

Όταν ήμουν κι εγώ στη β δημοτικού έκατσα διπλα στο πιο ντροπαλό κοριτσάκι της τάξης , το οποίο δεν είχε καθόλου φίλους και το σνομπαραν τα παιδιά γιατί ήταν μελαμψό (άλλες εποχές εκείνες). Ο πατέρας της Έλληνας , η μητέρα της από την Αφρική. Γίναμε πολύ καλές φίλες μεχρι και λίγο μετά την ενηλικίωσή μας που χαθήκαμε για διάφορους λόγους.

 

Δεν θεωρώ ότι επηρεάστηκε ο χαρακτήρας μου ούτε έγινα πιο ντροπαλή , δεδομένου ότι το κορίτσι αυτό μέχρι και που την είδα τελευταία φορά ήταν πάντα χαμηλών τόνων, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και όχι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο. Είμασταν πάντα φίλες αλλά η καθεμία είχε τον δικό της χαρακτήρα . Και μπορώ να σου πω ότι ούτε εκείνη μπόρεσε να γίνει πιο κοινωνική ή πιο εξωστρεφής κατά τη διάρκεια της παρέας μας.

 

Άστο να δεις πως θα πάει αν και νομίζω ότι ο γιος σου από μόνος του θα επιλέξει στο τέλος αν του κάνει σαν φίλος ή όχι

[elenip]

Λιγο τα φωτα σας και απο εδω παρακαλω...

Ο μεγαλος μου γιος παει τριτη δημοτικου. Δεν ειναι ιδιαιτερα εξωστρεφης δεν ειναι ομως και ντροπαλος. Θα τον ελεγα 'ησυχο'...καλος μαθητης, υπακουος και ωριμος. Αρνητικα του? κατα τη γνωμη μου παντα, μια που μπορει να μην ειναι αρνητικο στην ουσια, επιφυλακτικος με τον κοσμο, λιγο ανασφαλης και δεν εχει πολλους 'φιλους'. Δεν ειναι απο τους τυπους δηλαδη που θα επιθυμουν τα αλλα αγορια της ηλικιας του να τον κανουν φιλο γιατι δεν κανει ευκολα 'ζουζουνιες'. Ο ιδιος βεβαια ανταποκρινεται παντα σε προσκλησεις τους...ακολουθει δηλαδη, απλα δεν τα ξεκιναει.

Εχει δυο πολυ καλους φιλους μεγαλυτερους του που ομως περνανε πολυ καλα μαζι, τον αδερφο του και τα ξαδερφια του.

Στο σχολειο λοιπον ο διπλανος του θελησε να κατσει με αλλο παιδακι και εκεινος μου ειπε οτι θα κατσει με τον Π. γιατι καθεται μονος του

...και εδω βγαινουν ολη τα ασχημα στοιχεια του χαρακτηρα μου απο μεσα μου,και εχω ενδοιασμους...να πω τον λογο:

Ο Π. ειναι ενα παιδακι πολυ πιο εσωστρεφης απο τον δικο μου, που δεν εχει καθολου φιλους, που μεχρι περυσι ολοι τον κοροιδευαν 'κοριτσι'...εννοειται οχι ο δικος μου. Αλλα οταν τον ρωτησα αν φερεται σαν κοριτσι μου ειπε 'μερικες φορες, ναι'

Ποιοι ειναι οι φοβοι μου?

1) μην κλειστει πιο πολυ στον εαυτο του

2) δεν θα υπαρχει καποιος για να τον 'ξεσηκωνει'

3) Μην απομονωθουν εντελως απο τα αλλα παιδια

4) Μην αρχισουν τα αρνητικα σχολια απο τους αλλους και για το παιδι μου.

 

Δεν φοβαμαι μην γινει το παιδι μου αδερφη, μην πεσετε να με φατε, πρωτον γιατι το αλλο παιδακι το βλεπω μια χαρα, δευτερον γιατι ο δικος μου εχει εκδηλωσει την ταση του, τριτον γιατι ξερω οτι δεν 'κολλαει' η ομοφυλοφιλια και τεταρτον γιατι αυτος δεν ειναι και ο χειροτερος φοβος μου.

 

Φοβαμαι επειδη ειναι κλειστος χαρακτηρας, μην απομονωθει περισσοτερο, και μην νιωθει οτι οι αλλοι τον κοροιδευουν γιατι δυσκολα θα το ξεπερασει. Προσπαθησαμε πολυ για να ειμαστε φετος 'εντος ομαδας'και εχει μεγαλη διαφορα στην ψυχολογια του.

 

Απο την αλλη ευτυχως εχω και καλα στοιχεια που μου υπενθυμιζουν ποσο 'γαιδουρα' ειμαι ετσι που σκεφτομαι για το αλλο παιδακι! Εννοειται ειναι δικες μου σκεψεις και μονο και δεν τις λεω ουτε στον αντρα μου!!

 

Θα ηθελα τη γνωμη σας και τη συμβουλη σας, ιδιατερα απο οσα κοριτσια εχουν ειδικες γνωσεις. Να επεμβω? Εγω λεω να μην επεμβω....αλλα μηπως δεν πρεπει να το αφησω ολο αυτο να εξελιχθει? Γιατι ισως εξελιχθει εις βαρος του. Αν ηταν πιο 'δυναμικος' και με μεγαλυτερη αυτοπεποιηθηση δεν θα το συζητουσα. Απο την αλλη ομως ειναι ωριμος, συζηταμε τα παντα, εξυπνο θα τον ελεγα....

 

 

Γιατί βλέπεις τα αρνητικά και ότι τα θετικά? δηλ. εάν το άλλο παιδάκι είναι πιο εσωστρεφή από το δικό σου και μόνο συγκριτικά το δικό σου παιδί θα αισθανθεί από μόνο του μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αφού θα υπάρχει ο κολλητός του που θα πρέπει να τον "προστατεύει"... επίσης θεωρώ πολύ ακραίο να ρωτάς ένα παιδάκι εάν καποιο άλλο παιδάκι φέρεται σαν κορίτσι!! από που προκύπτει αυτό?? τα παιδιά είναι πολύ "αθώα" σε αυτή την ηλικία και αυτές τις σκέψεις μόνο από μεγάλους μπορούν να τις ξεσηκώσουν.... επίσης σε ότι αφορά το θέμα της ομοφυλοφιλίας λάβε υπόψη σου ότι μπορεί να εκδηλωθεί στον οποιοδήποτε σε οποιαδήποτε ηλικία... εάν ο φόβος σου είναι να μην "απομονωθούν" τα δυο τους, μπορείς σε συνεργασία με την δασκάλα τους να παρακολουθείς την κοινωνικοποίηση των παιδιών και εάν η δασκάλα σου αναφέρει πως όντως δεν λειτουργούν σαν ομάδα τότε σε συνεργασία με την δασκάλα θα πρέπει να φροντίσετε (αυτό είναι κυρίως ο ρόλος της δασκάλας) να ενταχθούν σε ομάδα.. μπορείς εάν θέλεις να ρωτήσεις την δασκάλα πως πάει γενικά και ότι σε ανησυχεί το γεγονός ότι μπορεί να απομονωθεί.. από εκεί και πέρα κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα και μέσα από το πέρασμα των χρόνων επιλέγει διάφορες παρέες, σήμερα έχει αυτόν φίλο αύριο κάποιον άλλον... το παιδί είναι πολύ μικρό για "κακές παρέες" όπως άστοχα θεωρώ αναφέρεις στον τίτλο σου.... από ότι καταλαβαίνω μιλάμε για ένα παιδάκι πολύ συνεσταλμένο... επίσης, η ενταξη του παιδιού σε μία ομάδα (που είναι πρωταρχικός ρόλος του σχολείου) συνεχίζεται και από εμάς τους ίδιους εκτός σχολείου... οπότε θα σε συμβούλευα από την μία να "παρακολουθείς" την πρόοδό του στο σχολείο σε αυτό το επίπεδο και από την άλλη θα μπορούσες να του βάλεις και καμία δραστηριότητα (εκτός σχολείου, εάν δεν κάνει ήδη) που να στηρίζεται στο ομαδικό πνεύμα και συνεργασία... για το ποια είναι η πλέον κατάλληλη ας μας διαφωτίσουν άλλες μαμάδες που έχουν παιδάκια σε αυτή την ηλικία....

[Λαΐδα]

μήπως επειδή ακριβώς το άλλο παιδί είναι πιο εσωστρεφές, εξωτερικεύσει ο γιος σου τη δυναμική του πλευρά...

Εγώ στη θέση σου δεν θα ανησυχούσα ούτε θα παρενέβαινα

Θεωρώ ότι τα παιδιά ξέρουν τι ζητάνε από τους φίλους τους.

 

σωστο και αυτο....

 

το δικό σου παιδί θα αισθανθεί από μόνο του μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση αφού θα υπάρχει ο κολλητός του που θα πρέπει να τον "προστατεύει"...

---

επίσης θεωρώ πολύ ακραίο να ρωτάς ένα παιδάκι εάν καποιο άλλο παιδάκι φέρεται σαν κορίτσι!! από που προκύπτει αυτό??

---

εάν ο φόβος σου είναι να μην "απομονωθούν" τα δυο τους, μπορείς σε συνεργασία με την δασκάλα τους να παρακολουθείς την κοινωνικοποίηση των παιδιών και εάν η δασκάλα σου αναφέρει πως όντως δεν λειτουργούν σαν ομάδα τότε σε συνεργασία με την δασκάλα θα πρέπει να φροντίσετε

---

το παιδί είναι πολύ μικρό για "κακές παρέες" όπως άστοχα θεωρώ αναφέρεις στον τίτλο σου.... από ότι καταλαβαίνω μιλάμε για ένα παιδάκι πολύ συνεσταλμένο...

---

οπότε θα σε συμβούλευα από την μία να "παρακολουθείς" την πρόοδό του στο σχολείο σε αυτό το επίπεδο και από την άλλη θα μπορούσες να του βάλεις και καμία δραστηριότητα (εκτός σχολείου, εάν δεν κάνει ήδη) που να στηρίζεται στο ομαδικό πνεύμα και συνεργασία.......

 

ισως...αν και δεν νομιζω αλλα και δεν με ενοχλει να παραμεινει 'μετριοπαθης'...απλα δεν θελω να απομονωθει

 

ακραιο ξε ακραιο, οταν μου το ειπε τον ρωτησα! ....αυθορμητα!!..Εννοειται οτι μετα του εξηγησα οτι αυτα ειναι βλακειες.

 

ναι... θα παρω και τη γνωμη της η οποια θα ειναι σιγουρα πιο αντικειμενικη και πιο 'ειδικη'.

 

το 'κακες' το στολισα με εισαγωγικα ....μονο του....χωρις το παρεες...και εβαλα και ερωτηματικουλι.... μη με μαλωνεις! αχχαχαχα

 

Ναι παει μπασκετ, αγγλικα, σε φιλους...ολα καλα...Στο σχολειο ειναι πιο 'κλειστος'

[elenip]

σωστο και αυτο....

 

 

 

ισως...αν και δεν νομιζω αλλα και δεν με ενοχλει να παραμεινει 'μετριοπαθης'...απλα δεν θελω να απομονωθει

 

ακραιο ξε ακραιο, οταν μου το ειπε τον ρωτησα! ....αυθορμητα!!..Εννοειται οτι μετα του εξηγησα οτι αυτα ειναι βλακειες.

 

ναι... θα παρω και τη γνωμη της η οποια θα ειναι σιγουρα πιο αντικειμενικη και πιο 'ειδικη'.

 

το 'κακες' το στολισα με εισαγωγικα ....μονο του....χωρις το παρεες...και εβαλα και ερωτηματικουλι.... μη με μαλωνεις! αχχαχαχα

 

Ναι παει μπασκετ, αγγλικα, σε φιλους...ολα καλα...Στο σχολειο ειναι πιο 'κλειστος'

 

Εχει τον δικό του χαρακτήρα, πρέπει να το δεχτείς, άσχετα εάν η αθάνατη Ελληνίδα μάνα θέλει πάντα κάτι διαφορετικό εφόσον σε όλα τα θέματα είναι εντάξει, μην τον πιέσεις.. άστον να κάνει τις δικές του επιλογές... μόνο άμα δεις ότι μία επιλογή δεν θα του βγει σε καλό παρεμβαίνεις διακριτικά... αλλά μιλάμε για πολύ μεγαλύτερες ηλικίες...

[goody]

Κι εγω ειμαι υπερ του να μην παρεμβεις.

Συμφωνω με την Ειρηνη, κρινοντας και απο τον εαυτο μου ειναι πολυ πιθανο η εσωστρεφεια και η ντροπαλοσυνη του Π. να του ξυπνησει την δικη του εξωστρεφεια. Μπορεις να τον παροτρυνεις κι εσυ να βοηθησει τον Π. να μπει στην παρεα του γιου σου ή πχ. να παιζουν ολοι μαζι στο διαλειμα.

Κατα τα αλλα, εγω θα χαιρομουν βλεποντας τον να διαφοροποιειται απο το συνολο που κοροιδευει ενα παιδακι και να διαλεγει τον πιο δυσκολο δρομο, την προσεγγιση και τη φιλια μαζι του. Νομιζω οτι η κινηση αυτη δειχνει ενα πολυ δυναμικο και ευαισθητο χαρακτηρα!

Απο οτι θυμαμαι εμας μας αλλαζανε διπλανους στα μισα της χρονιας (μαλλον για να κοινωνικοποιουμαστε) οποτε αν δεις οτι αποτραβιεται απο τα αλλα παιδια μπορεις με τη δασκαλα να το διορθωσετε. Αλλα δεν νομιζω οτι εχεις λογο να φοβασαι, ειναι μια ωραια πρωτοβουλια του γιου σου, ασε το να εξελιχθει και βλεπεις.

[ekavi_]

Εγώ θα έλεγα να μην επέμβεις άμεσα. Δηλαδή να μην δείξεις ότι σε νοιάζει το γεγονός. Πες του να κάτσει με όποιον θέλει αρκεί να μην τον ενοχλεί κατά τη διάρκεια του μαθήματος.

 

Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι αν ένα παιδάκι είναι εσωστρεφές, δεν σημαίνει ότι ένας δυναμικός χαρακτήρας δίπλα του θα τον ξυπνήσει απαραίτητα και θα τον ξεσηκώσει. Μπορεί να τον κλείσει ακόμα περισσότερο στο καβούκι του. Ενώ αν βρει κάποιον πιο κλεισμένο από τον ίδιο, μπορεί να νιώσει ξαφνικά δυναμικός.

 

Για το θέμα της απομόνωσης, θα του λες πως όποιος και να κάθεται δίπλα του δεν σημαίνει ότι είναι και κολλητός του. Γενικά είμαι κατά των κολλητών. Να τον συμβουλεύεις να κάνει παρέα με διάφορα παιδιά.

 

Για το θέμα της κοροιδίας από άλλα παιδιά, μπορεί να βρεθεί αφορμή για τον οποιοδήποτε λόγο. Οπότε καλύτερα να εστιάσεις στο να χτίσεις τον χαρακτήρα του και την αυτοπεποίθησή του και να μάθει να υποστηρίζει τον εαυτό του χωρίς να έχει ανάγκη από κάποιον πιο δυναμικό δίπλα του.

 

Επίσης μην δώσεις έμφαση στο γεγονός ότι ο διπλανός του θέλησε να κάτσει αλλού. Μην το πάρει δηλαδή σαν απόρριψη. Δεν έχει σημασία με ποιον καθόμαστε δίπλα. Δεν είναι σημαντικό γεγονός. Ευκαιρία πες του να ανανεωθεί και ο ίδιος.

 

Και να προσθέσω: ότι την κόρη μου την ωθώ εγώ η ίδια να προσεγγίζει "διαφορετικά" παιδιά με οποιαδήποτε έννοια. Δηλαδή αν βλέπει ένα παιδάκι απομονωμένο από τα άλλα για οποιοδήποτε λόγο, της λέω να το προσεγγίζει και να το βοηθάει να νιώσει καλύτερα και να κάνει φίλους. Όχι να απομονωθεί και εκείνη μαζί του. απλώς να το κάνει να νιώθει άνετα ώστε να ενταχθεί σιγά σιγά σε μια παρέα. Δεν ανακατεύομαι όμως σε συγκεκριμένα περιστατικά. Της λέω κάποια πράγματα γενικά και μόνη της εντοπίζει που μπορεί να τα εφαρμόσει

Edited October 4, 2013 by ekavi_
προσθήκη

[Λαΐδα]

Κατα τα αλλα, εγω θα χαιρομουν βλεποντας τον να διαφοροποιειται απο το συνολο που κοροιδευει ενα παιδακι και να διαλεγει τον πιο δυσκολο δρομο, την προσεγγιση και τη φιλια μαζι του. Νομιζω οτι η κινηση αυτη δειχνει ενα πολυ δυναμικο και ευαισθητο χαρακτηρα!

.

αυτο μου αρεσε, αυτο κραταω! Λες να ειναι τελικα πιο δυναμικος απο οσο νομιζω? Ισως...Γιατι ειναι κατι που εχω σκεφτει και εγω....Ειναι ησυχος αλλα οχι αφελης, δεν παρασυρεται ευκολα, εχει αντιστασεις...μακαρι!

Και να προσθέσω: ότι την κόρη μου την ωθώ εγώ η ίδια να προσεγγίζει "διαφορετικά" παιδιά με οποιαδήποτε έννοια. Δηλαδή αν βλέπει ένα παιδάκι απομονωμένο από τα άλλα για οποιοδήποτε λόγο, της λέω να το προσεγγίζει και να το βοηθάει να νιώσει καλύτερα και να κάνει φίλους. Όχι να απομονωθεί και εκείνη μαζί του.

συμφωνω σε ολα εκαβη! και εγω καπως ετσι τα σκεφτομαι. Η τελευταια συμβουλη μου αρεσε πολυ!

 

Σημερα ξυπνησα καλυτερα και λιγοτερο 'γαιδουρι'....σκεφτομαι και το αλλο παιδακι και λεω να φωναξω 3-4 παιδια απο την ταξη του στο σπιτι, μαζι με τον Π. να παιξουν ολα μαζι.

 

Ευχαριστω σας, ολες!

[μυρι]

ετσι ακριβως οπως τα λες! διακριτικη παρακολουθηση και ενθαρυνση των επιλογων του παιδιου σου να καθησει με οποιον θελει.

η συγκεντρωση σπιτι ειναι οτι πρεπει!

[goody]

αυτο μου αρεσε, αυτο κραταω! Λες να ειναι τελικα πιο δυναμικος απο οσο νομιζω? Ισως...Γιατι ειναι κατι που εχω σκεφτει και εγω....Ειναι ησυχος αλλα οχι αφελης, δεν παρασυρεται ευκολα, εχει αντιστασεις...μακαρι!

 

 

Ηρεμη δυναμη! Μαλλον ειναι πιο δυναμικος απο οσο νομιζεις!

Ειναι συνειδητη του αποφαση να κατσει με το παιδι που οι αλλοι κοροιδευουν, αυτο δειχνει και ευαισθησια αλλα και δυναμισμο να παει κοντρα στο ρευμα!

Και πιστευω ειναι προετοιμασμενος και για πιθανες κοροιδιες και θα τους απαντησει καταλληλα, μην φοβασαι τιποτα!

Ασε το παιδακι σου να ξεδιπλωσει την προσωπικοτητα του

[Maya]

Αγαπητή Λαϊδα, (και η λοιπή παρέα, φυσικά)

Πάντα και για όσα χρόνια θα ζούμε ακόμη και είμαστε καλά, θα ανησυχούμε για τις παρέες των παιδιών μας. Ακόμα και όταν τα παιδιά μας έχουν τα δικά τους παιδιά, θα φοβόμαστε -και ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε καν- μήπως κάποιος τα 'παρασύρει'. Εγώ έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα αυτή και νοιώθω μία χαρά και ελπίζω να φτάσω σε ένα σημεία να ... αυτοσαρκάζομαι γι αυτό.

 

Στην προ προ εφηβεία, που είναι τα παιδιά μας για λίγο ακόμη, οι παρέες αλλάζουν συνέχεια και είναι εντελώς ελεγχόμενες, οπότε θεωρητικά είναι η πιο εύκολη φάση (κλείσε τα μάτια και σκέψου την κατάσταση αυτή σε 10 χρόνια, όταν ο γιος σου θα είναι 1, 80 και θα καταλάβεις τι εννοώ). Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένα νόημα να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο παιδάκι, εκτός βέβαια από την τακτική παρακολούθηση της σχέσης.

 

Στην ηλικία αυτή έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να διαμορφώσουμε τη συμπεριφορά των παιδιών (με τη γνωστή μέθοδο του μπλα μπλα), και να του δείξουμε τις αρχές που διέπουν -κατά τη γνώμη μας πάντα - οι ανθρώπινες σχέσεις. Με άλλα λόγια πρέπει να του πούμε τις γενικές αρχές για όλη τους τη ζωή. ΕΚΕΙ μπορείς να κάνει δουλειά, αφού πρώτα το ξεκαθαρίσεις με τον εαυτό σου και ο κάθε γονιός χωριστά.

Εγώ πχ. τους λέω τα εξής:

Διαλέγουμε τις παρέες μας με προσοχή.

Τα παιδιά που κάνουμε παρέα δεν είναι αυτά που θα γίνουν και φίλοι μας

Προχωράμε τις παρέες μας σταδιακά, δεν πέφτουμε με τα μούτρα, ο άλλος κερδίζει την εμπιστοσύνη μας λίγο λίγο

Είμαστε πάντα ευθείς και σωστοί, λέμε αυτά που σκεφτόμαστε με ευγένεια, διακριτικότητα και αγάπη στους φίλους μας.

Δεν είμαστε με κάποιον επειδή τον λυπόμαστε. Δεν είναι τίμιο και αξιοπρεπές.

Κρατάμε δίπλα μας τους ανθρώπους που μας βγάζουν ένα καλό εαυτό, δεν μας βασανίζουν, δεν μας ζητούν να παραβιάσουμε τις αρχές μας κλπ κλπ κλπ.

Δίνουμε χρόνο στις σχέσεις, αν ο φίλος μας να απογοητεύσει, του δίνουμε μία δεύτερη και τρίτη ευκαιρία (μέχρι εκεί)

 

Μπορεί να σας φέρονται δύσκολα για παιδιά, αλλά σιγά σιγά μπαίνουν στην λογική τους.

Αν ΤΩΡΑ διαμορφώσουν ένα τέτοιου είδους πρότυπο συμπεριφοράς, νομίζω στη συνέχεια θα είναι πιο ελεγχόμενα τα πράγματα, και θα έρθουν να 'κουμπώσουν' δίπλα τους σωστοί άνθρωποι, γιατί θα έχουν μάθει να λειτουργούν έτσι.

 

A, ξέχασα να σου πω το σπουδαιότερο. Όσο μπορούμε εμείς, εκτός σχολείου, προωθούμε τις 'καλές' παρέες των παιδιών μας, βάζουμε δηλαδή στη ζωή τους σωστά παιδιά από σωστές οικογένειες, μέσα στα πρότυπα που θέλουμε να προωθήσουμε (όλα αυτά είναι υποκειμενικά, όπως καταλαβαίνετε). Μπαίνουμε στον κόπο να αλλάξουμε το πρόγραμμά μας, για να κάνει το παιδί μας παρέα με ένα 'καλό' παιδί, που ίσως μένει λίγο πιο μακριά. Δεν το αφήνουμε στην τύχη, πάντα βέβαια στο πλαίσιο της μέσης λογικής.

[Λαΐδα]

Διαλέγουμε τις παρέες μας με προσοχή.

Τα παιδιά που κάνουμε παρέα δεν είναι αυτά που θα γίνουν και φίλοι μας

Προχωράμε τις παρέες μας σταδιακά, δεν πέφτουμε με τα μούτρα, ο άλλος κερδίζει την εμπιστοσύνη μας λίγο λίγο

Είμαστε πάντα ευθείς και σωστοί, λέμε αυτά που σκεφτόμαστε με ευγένεια, διακριτικότητα και αγάπη στους φίλους μας.

Δεν είμαστε με κάποιον επειδή τον λυπόμαστε. Δεν είναι τίμιο και αξιοπρεπές.

Κρατάμε δίπλα μας τους ανθρώπους που μας βγάζουν ένα καλό εαυτό, δεν μας βασανίζουν, δεν μας ζητούν να παραβιάσουμε τις αρχές μας κλπ κλπ κλπ.

Δίνουμε χρόνο στις σχέσεις, αν ο φίλος μας να απογοητεύσει, του δίνουμε μία δεύτερη και τρίτη ευκαιρία (μέχρι εκεί)

 

ειλικρινα, ακριβως ετσι θα του τα πω το σκ χαχαχα. Οταν ειναι τριτος σκεφτεσαι πιο καθαρα, σε ο, τι αφορα το παιδι σου τα χανεις λιγο.

[ChristinaESL]

Λαΐδα μου, τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία δε δημιουργούν ισχυρούς φιλικούς δεσμούς με τη λογική που το έχουμε στο μυαλό μας. Στην προεφηβική ηλικία, κάνουν παρέα με όποιον τους "βολεύει" και με αυτό εννοώ ότι κάνουν παρέα με παιδιά που τους αρέσουν τα ίδια παιχνίδια και γενικότερα νιώθουν άνετα μαζί τους.

Ο μικρός σου, ίσως να διάλεξε να κάτσει με τον Π. γιατί κουράστηκε από τα "ξεσηκώματα" των άλλων ή μπορεί να νιώθει πιο δυναμικός όταν κάνει παρέα με ένα πιο "μαζεμένο" παιδάκι. Όταν ένα παιδάκι είναι ήπιων τόνων, δε σημαίνει ότι κλείνεται στον εαυτό του ή ότι δεν περνάει καλά στο σχολείο γιατί δεν κάνει "σκανταλιές" με κάποια από τα παιδιά.

Είσαι πολύ τυχερή που έχεις καταφέρει να εμφυσήσεις στο παιδί σου το γεγονός ότι όλοι είναι διαφορετικοί και σε συνδυασμό με τον ήρεμο χαρακτήρα του, δεν καταφεύγει στο σχολικό εκφοβισμό, που είναι μεγάλη μάστιγα για τη σχολική εκπαίδευση.

 

Πίστεψέ με, αργότερα, θα εκτιμήσεις τον τόσο ήρεμο χαρακτήρα του παιδιού σου. Θα έχεις μία χαλαρή προεφηβική φάση και σίγουρα πολύ πιο προβλέψιμα και ελεγχόμενα εφηβικά ξεσπάσματα.

 

Επίσης, η ομοφυλοφιλία καλά κάνει και δε σε τρομάζει, μιας και ακόμα και αν είχε αντίστοιχες τάσεις το άλλο παιδάκι, ας το πω ωμά, δεν είναι κολλητική, ούτε μιμητική. Η διατάραξη της ταυτότητας του φύλου είναι μεγάλη ιστορία και δεν προκύπτει από την παρέα με ένα παιδί που ίσως να έχει κάποιες πιθανότητες προς την ομοφυλοφιλία.

 

Μη θεωρείς τον εαυτό σου "γαϊδούρα". Κάθε μαμά θέλει το καλύτερο για το παιδί της και είναι λογικό.

 

Γενικότερα, έχει τύχει πολλές φορές να δω παιδιά που στην Α'Δημοτικού δε μιλάνε καν σε άλλα παιδάκια και αποφεύγουν τις διαπροσωπικές επαφές και στα τέλη της Β'Δημοτικού έχουν γίνει υπερκοινωνικά. Μην αγχώνεσαι για την ήρεμη προσωπικότητα του παιδιού σου.

Προσωπικά, ήμουν ένα από τα πιο ήρεμα παιδιά και ως κόρη στρατιωτικού, άλλαξα και πολλά σχολεία, που με έκανε ακόμα πιο εσωστρεφή. Κάπου στη μέση του Γυμνασίου, άρχισα επιτέλους να κάνω παρέες, με τη λογική που έχουν οι ενήλικες στο μυαλό τους. Ωστόσο, αυτό δε με έκανε καθόλου κοινωνική. Τώρα που το συζητάω με τη μητέρα μου, η ίδια μου εκμυστηρεύεται ότι το γεγονός αυτό την άγχωνε πάρα πολύ. Το αποτέλεσμα είναι, ότι μετά τα πρώτα χρόνια στο Πανεπιστήμιο, έγινα από τα πιο κοινωνικά άτομα και θεωρώ τον εαυτό μου μία πολύ δραστήρια προσωπικότητα.

 

Το ότι το παιδί σου είναι ώριμο και ήρεμο είναι το μεγαλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να ζητήσει μία μητέρα, κυρίως μία μητέρα ενός μικρού αγοριού. Μπορείς να παρακολουθείς την κατάσταση από κοντά και να μιλήσεις με τη δασκάλα για της ανησυχίες σου, ώστε και να σε πληροφορήσει κατάλληλα και για την κατάσταση στο σχολείο, αλλά και για να δώσει μεγάλη προσοχή σε αυτήν την κατάσταση.

 

Τώρα, όσον αφορά στον "εκφοβισμό" των υπόλοιπων συμμαθητών, ξαναλέω, είναι μεγάλο πλήγμα, κυρίως στη δημόσια εκπαίδευση και υπάρχουν τρομακτικά στατιστικά επί του θέματος.

 

Παραθέτω ένα μικρό κείμενο που είχα γράψει παλαιότερα, σε περίπτωση που βοηθήσει, καθαρά για λόγους ενημέρωσης, γιατί πρακτικά οι γονείς είναι ιδιαίτερα αδύναμοι απέναντι σε αυτό το φαινόμενο.

 

Υ.Γ. Κάποια στιγμή στην ζωή μου, πήρα κάποια κιλά. Όταν πήγα στο γυμναστήριο, δεν πήγα δίπλα στον πιο γυμνασμένο άνθρωπο που υπήρχε. Κάθισα μόνη μου και προσπαθούσα να δω τι γίνεται. Μετά από λίγες μέρες, πλησίασα μία παχουλή κοπελίτσα (πιο παχουλή από μένα). Κάναμε παρέα γιατί είχαμε κοινό στόχο: την επιβίωση στο συγκεκριμένο χώρο και το να γίνουμε καλύτερες. Έξι μήνες μετά, είμαστε και οι δύο στο ιδανικό μας βάρος και ακόμα δίνουμε ραντεβού για να πάμε μαζί. Η αλήθεια είναι ότι νιώθεις πιο άνετα με ανθρώπους που μοιάζουν με σένα, ή ίσως είναι λίγο "χειρότεροι" σε αυτό που έχει επιλεχτεί ως "ιδανικό" από την κοινωνία.

 

[Λαΐδα]

 

Υ.Γ. Κάποια στιγμή στην ζωή μου, πήρα κάποια κιλά. Όταν πήγα στο γυμναστήριο, δεν πήγα δίπλα στον πιο γυμνασμένο άνθρωπο που υπήρχε. Κάθισα μόνη μου και προσπαθούσα να δω τι γίνεται. Μετά από λίγες μέρες, πλησίασα μία παχουλή κοπελίτσα (πιο παχουλή από μένα). Κάναμε παρέα γιατί είχαμε κοινό στόχο: την επιβίωση στο συγκεκριμένο χώρο και το να γίνουμε καλύτερες. Έξι μήνες μετά, είμαστε και οι δύο στο ιδανικό μας βάρος και ακόμα δίνουμε ραντεβού για να πάμε μαζί. Η αλήθεια είναι ότι νιώθεις πιο άνετα με ανθρώπους που μοιάζουν με σένα, ή ίσως είναι λίγο "χειρότεροι" σε αυτό που έχει επιλεχτεί ως "ιδανικό" από την κοινωνία.

 

 

σιγουρα ενας λογος που θελησε να κατσει μαζι του ειναι αυτος...ειναι ησυχο και το αλλο.

Τελικα ομως ξαναεκατσε με τον διπλανο του....

 

Καλη ευκαιρια ομως ολο αυτο γιατι θελω να ασχοληθω λιγο πιο πολυ μαζι του σε αυτο το κομματι...της φιλιας.

 

Σαφως ειμαι περηφανη για ο,τι καταφερνει και υπομονετικη για ο,τι δεν μπορει να καταφερει. 'Συμβιβάζομαι' ( )ακόμη και με την ιδέα να ειναι εσωστρεφης και μετριοπαθης....εξάλλου αυτο, το ιδιο χαρακτηριστικό, με κερδισε και στον πατερα του.

[alcyon]

Λαίδα, νομίζω πως οι ανησυχίες είναι δικές σου και όχι δικές του. Ήταν δυσαρεστημένος που καθόταν με αυτό το παιδάκι; Τον δυσκόλευε κάποια πτυχή του χαρακτήρα του καινούριου του διπλανού;

 

Εφόσον περνά λίγος καιρός και δε βλέπουμε κάποιο νέο αρνητικό χαρακτηριστικό να αναπτύσσεται, ούτε βλέπουμε να δυσανασχετεί το παιδί, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε ούτε να παρέμβουμε.

[Maya]

Η αλήθεια είναι ότι νιώθεις πιο άνετα με ανθρώπους που μοιάζουν με σένα, ή ίσως είναι λίγο "χειρότεροι" σε αυτό που έχει επιλεχτεί ως "ιδανικό" από την κοινωνία.

 

 

Αυτό είναι υποκειμενικό. Εγώ πάντα επιλέγω παρέες ανθρώπων που θαυμάζω που κερδίζω σαν άνθρωπος και με κάνουν να βελτιώνομαι. Θυμάμαι, όταν ο αδερφός μου αργούσε να πάρει πτυχίο, ο πατέρας μου δεν ανησυχούσε καθόλου. Έλεγε: Βλέπω εγώ τις παρέες του. Όσο έχει φίλους που ασχολούνται με τη σχολή, που δίνουν τα μαθήματα, που κάνουν εργασίες κλπ. δεν θα μείνει πίσω.

Οι φίλοι είναι οι άνθρωποι που θα παραδώσουμε τα παιδιά μας, όταν θα φύγουν από τη φωλιά. Πρέπει να τα μάθουμε να επιλέγουν τους καλύτερους, όχι χειρότερους για να αισθάνονται σπουδαίοι.

[miriki]

Αχ μωρέ Λαΐδα, δεν προλάβαινα να μπω να γράψω νωρίτερα και όχι μόνο τα είπανε όλα οι αποπάνω τσούπρες αλλά και πολύ καλύτερα. Συμφωνώ με όλα και κυρίως με την απόφασή σου να το γνωρίσετε οικογενειακώς το παιδάκι.

 

Κάτσε να παρακολουθείς κι αν δεις κάτι που πραγματικά δημιουργεί πρόβλημα στο παιδί σου (πχ να εξωθείται σε αντικοινωνικη΄συμπεριφορά ή να πέφτει σοβαρά η επίδοσή του στο σχολείο) ασχολείσαι με το θέμα. ίσως το παιδί να νιώθει ανακούφιση που δε θα χρειάζεται να ακολουθεί το ζωηρό διπλανό του και να απολαύσει το μάθημα (μη γελάτε ρε σας βλέπω) ή την ονειροπόλησή του με την ησυχία του. Κι αν δεν ξεσηκώνεται από μόνος του ε, δεν πάμε να βγάλουμε τα ματάκια μας με τα χεράκια μας. Οι μαμάδες του ξεσηκωμού κάνουν αμάν να ηρεμήσουν τα βλαστάρια τους.

 

Αφού είσαι εκεί, όλα θα είναι εντάξει. Κι αν δεν είναι, θα γίνουν.

[Λαΐδα]

Λαίδα, νομίζω πως οι ανησυχίες είναι δικές σου και όχι δικές του. Ήταν δυσαρεστημένος που καθόταν με αυτό το παιδάκι; Τον δυσκόλευε κάποια πτυχή του χαρακτήρα του καινούριου του διπλανού;

 

Εφόσον περνά λίγος καιρός και δε βλέπουμε κάποιο νέο αρνητικό χαρακτηριστικό να αναπτύσσεται, ούτε βλέπουμε να δυσανασχετεί το παιδί, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε ούτε να παρέμβουμε.

Δεν προλαβαν να κατσουν μαζι....τη μια μερα εφυγε ο διπλανος και την αλλη ηρθε παλι. οπως και να εχει ομως ειναι μονο δικες μου ανησυχιες, ναι.

Αχ μωρέ Λαΐδα, δεν προλάβαινα να μπω να γράψω νωρίτερα και όχι μόνο τα είπανε όλα οι αποπάνω τσούπρες αλλά και πολύ καλύτερα. Συμφωνώ με όλα και κυρίως με την απόφασή σου να το γνωρίσετε οικογενειακώς το παιδάκι.

 

Κάτσε να παρακολουθείς κι αν δεις κάτι που πραγματικά δημιουργεί πρόβλημα στο παιδί σου (πχ να εξωθείται σε αντικοινωνικη΄συμπεριφορά ή να πέφτει σοβαρά η επίδοσή του στο σχολείο) ασχολείσαι με το θέμα. ίσως το παιδί να νιώθει ανακούφιση που δε θα χρειάζεται να ακολουθεί το ζωηρό διπλανό του και να απολαύσει το μάθημα (μη γελάτε ρε σας βλέπω) ή την ονειροπόλησή του με την ησυχία του. Κι αν δεν ξεσηκώνεται από μόνος του ε, δεν πάμε να βγάλουμε τα ματάκια μας με τα χεράκια μας. Οι μαμάδες του ξεσηκωμού κάνουν αμάν να ηρεμήσουν τα βλαστάρια τους.

 

Αφού είσαι εκεί, όλα θα είναι εντάξει. Κι αν δεν είναι, θα γίνουν.

καλε, ναι! Αν βαλεις τον δικο μου να διαλεξει αναμεσα στον πιο ζωηρο και στον πιο ησυχο, τον ησυχο προτιμαει. και ναι, ειναι ονειροπολος....πολυ!

 

 

εχθες το απογευμα λοιπον καλεσα ( εξω) δυο παιδακια....ηρθαν με τις μητερες τους.και τι διαπιστωσα??? οτι η μαμα του Π. ειναι αυτος ο χαρακτηρας που θα ΄τρομαζά΄ να συναναστραφω! :lol: δεν εχει γιατρεια η κατασταση μου. και οχι δεν ημουν προκατελλειμενη!

 

ισα ισα που τωρα το θεωρω επιτακτικη αναγκη να γινει κατι να συμπεριλαβουν και τον Π. στηνπαρεα....ολη η ταξη.

 

το παιδακι ηταν μια χαρα! Προσωπικα δεν ειδα τιποτα που να μη μου αρεσει απο πλευρας του και μια χαρα επαιξαν και τα τρια.

 

Ο διΚος μου σε διαφορες συζητησεις που κανουμε , απανταει πολυ ωριμα....Δεν τον ενδιαφερει τοσο με ποιον θα καθεται, δεν μπορει να πεΙ οτι εχει καποιον ΄κολλητό ΄ αλλα δεν νομιζει οτι χρειαζεται κι ολας! Χ χαχχααχ

 

...ειναι μικρουλης....

[Αγγελίνα_2]

Πω πω...με φάγανε οι ντουλάπες κι άργησα να γράψω στο θέμα, τα ξεκαθαρίσατε όλα μόνες σας.

 

Λαϊδα, χαίρομαι που βρέθηκε άκρη. Παρεμπιπτόντως, μήπως μεγαλώνουμε το ίδιο παιδί; Διαβάζω πάρα πολλές ομοιότητες, είναι σα να περιγράφεις το γιο μου τον μεγάλο!

 

Υπάρχει και στη δική μας τάξη ένα παιδάκι που, εξωτερικά, από αυτά που μου μεταφέρονταν, έμοιαζε να έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Τελικά, όταν το γνώρισα από κοντά, ήταν μια χαρά και κανείς δεν το κορόιδευε εκτός σχολείου. Η μαμά του ήταν άλλο κεφάλαιο, βέβαια, αλλά τελοσπάντων.

 

Ο δικός μου έκανε αρκετή παρέα με το συγκεκριμένο παιδάκι, επειδή τους είχε βάλει η δασκάλα μαζί τον περισσότερο καιρό στο θρανίο και ήταν στο ίδιο τμήμα και σε μια εξωσχολική δραστηριότητα. Δεν "κόλλησε" κακές συνήθειες, ούτε τον κορόιδεψε κανείς για την παρέα που κάνανε...απλά στην πορεία δεν ταιριάξανε κι απομακρύνθηκαν. Νομίζω πως σε αυτή την ηλικία λίγα έχουν σταθερές παρέες ακόμα και πως οι δικές μας παρεμβάσεις περισσότερο κακό κάνουν, παρά καλό. Θεωρώ πως χειρίστηκες την κατάσταση άριστα, παρά τις αγωνίες σου.

 

Αν μου επιτρέπεις κι έχουν απαντηθεί οι ερωτήσεις σου, να καταχραστώ το θέμα σου για μερικές δικές μου;

[Λαΐδα]

Καλε εννοειται!! Πες και εσυ μπας και βγαλουμε ακρη με τους πρωτοτοκους!!!

[Αγγελίνα_2]

Λοιπόν, ο δικός μου είναι στη Β' δημοτικού φέτος. Αν εξαιρέσεις τον ένα χρόνο διαφοράς, θα μπορούσαν να είναι δίδυμα. Ένα ήσυχο, ευαίσθητο (με την καλή έννοια), τρυφερό παιδί, δεν τα πάει καλά με τα σπορ και δεν του αρέσουν τα κλασσικά αγορίστικα παιχνίδια, οπότε λιγάκι εσωστρεφές κι ανασφαλές με παιδιά της ηλικίας του. Πολύ έξυπνος και πολύ ώριμος, με ιδιαίτερο χιούμορ, καλός μαθητής με έντονη κλίση στα "φιλολογικά" μαθήματα, ξεχωριζει στην απαγγελία και στο θέατρο, με μια τάση να σκέφτεται και να υπεραναλύει τα πάντα...με λίγα λόγια, καμια σχέση με τυπικό 7χρονο αγοράκι!

 

Σε γενικές γραμμές, είναι χαρούμενο παιδί και πολύ δεμένος με τον (μικρότερο) αδελφό του. Δυστυχέστατα, δεν έχουμε συγγενείς ή φίλους με αγοράκια στην ηλικία του, ήταν το πρώτο παιδί της παρέας μας. Σε πλατείες, στο χωριό της πεθεράς μου, στη γειτονιά της κουμπάρας μου, όπου και να τον πάω, δε δυσκολεύεται να πάει και να παίξει πχ κρυφτό, κυνηγητό, ακόμα και με άγνωστα τελείως παιδιά. (Βέβαια, αυτό το προσπαθήσαμε αρκετά για να γίνει). Στο σχολείο, όμως, κολλάει. Συνήθως, ή θα τριγυρίζει μόνος του σιγοτραγουδώντας (μέγας ονειροπόλος κι ο δικός μου) ή θα κάθεται σε μια μεριά να κοιτάζει τους άλλους. Παρόλο που κάνουμε παρέα με 2 μαμάδες από την τάξη, οπότε γνωρίζεται καλά με 3 από τους συμμαθητές του και παίζει άνετα μαζί τους εκτός σχολείου, στα διαλείμματα, ΔΕΝ το κάνει! Αυτή η τακτική του έχει ως αποτέλεσμα να μην έχει φίλους, επίσης. Κι ούτε τον βλέπω να ενδιαφέρεται να κάνει. Μετά από πολύ (μα πάρα πολύ) συζήτηση, σε όλους τους τόνους, έπαιξε καναδυο μέρες με αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά, την Παρασκευή καθόταν στο παγκάκι κι έπαιζε κρεμάλα με μια συμμαθήτρια κι έναν άλλο συμμαθητή του κι από Δευτέρα, Κύριος οίδε.

 

Δεν ξέρω τι στάση να κρατήσω. Βασικά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί στο σχολείο συμπεριφέρεται διαφορετικά από ό,τι πχ στους παιδότοπους. Έχει γενικά μια τάση να απομονώνεται, δεν τον ενοχλεί η μοναξιά, δεν θα επιδιώξει την παρέα των άλλων. Αν τον πλησιάσουν όμως, ακολουθεί ευχαρίστως.

 

Εγώ, σαν μητέρα, τι πρέπει να κάνω; Μίλησα ήδη στη δασκάλα και στον γυμναστή και τους είπα να μην τον αφήνουν να ξεχνιέται, να τον εντάσσουν - αν και μέσα στην τάξη είναι από τους πρώτους που θα συμμετάσχουν, εκεί δεν αφαιρείται, είναι πολύ κοινωνικός και συνεργάσιμος με τους συμμαθητές του, μου είπανε.

 

Από εξωσχολικά, πηγαίνει θέατρο (το συνεχίζουμε από πέρυσι), μπάσκετ (από πέρυσι το Πάσχα) και φέτος αρχίσαμε και αγγλικά. Παντού συμμετέχει κανονικά, είτε είναι καλός, είτε όχι (στο μπάσκετ δλδ). Οι επιδόσεις και η πρωτιά δεν είναι κάτι που τον αγγίζει.

 

Από τον παιδικό μου λέγανε πως το παιδί σου ξεχωρίζει κι εγώ τους έλεγα, ελπίζω μεγαλώνοντας να αλλάξει, γιατί ξέρω εξ ιδίας πείρας πως τα παιδιά που ξεχωρίζουν δεν ταιριάζουν και πρέπει να κάνουν πολλούς συμβιβασμούς. Εγώ, τους έκανα. Ο γιος μου δε δείχνει διατεθειμένος για κάτι τέτοιο. Όμως φοβάμαι πως θα απομονωθεί κι αν συνεχίσει έτσι, θα περάσει όλο το δημοτικό μόνος.

 

Συγγνώμη για το τεράστιο ποστ, αλλά είναι κάτι που με απασχολεί πάρα πολύ...αισθάνομαι ότι διακυβεύονται πολλά πράγματα που αφορούν το μέλλον του από αυτά τα καταραμένα σχολικά διαλείμματα. Έχετε κάτι να με συμβουλεύσετε;

[Λαΐδα]

Πω πω Αγγελινα....σε νιωθω....ολοι να σου λενε οτι το παιδι σου ξεχωριζει και μπραβο και εσυ να σκεφτεσαι τα χιλια δυο αρνητικα....

και απο την αλλη να εχω τον μικρο, που με τον ιδιο τροπο τους μεγαλωσα, και να ειναι το ακρως αντιθετο!!...

να προσπαθεις να ΄ξυπνησεις΄ τον εναν και να ΄ηρεμησεις΄ τον αλλον....

 

για να δουμε....εγω συμβουλη δεν εχω...το μονο που εκανα και κανω, και δουλεψε για να ειμαι ειλικρινης, ειναι να τον παρακινω να κανουμε νεα πραγματα συνεχως....να δοκιμαζει...

[Αγγελίνα_2]

Όχι...μη...μη μου πείς ότι μοιάζουνε ΚΑΙ τα μικρά μας;;;:shock: Δε θα το αντέξω!!!

 

Εμένα ο μικρός είναι το ΑΚΡΩΣ αντίθετο του μεγάλου. Με κόβω σε καμια δεκαριά χρόνια να τρέχω να τον μαζεύω απ' τα γήπεδα. Το βλέπω μπροστά μου.

 

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έχω φτάσει να δίνω στον μεγάλο τη συμπεριφορά του μικρού για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τα κοινωνικά. "Βλέπεις τον μικρό που πλησιάζει αμέσως τα άλλα παιδιά και χώνεται; Δεν τα ρωτάει αν τον θέλουν ούτε περιμένει να δει πώς θα αντιδράσουν" ή "Βλεπεις που όταν πάει κάποιος να τον χτυπήσει, δε γυρίζει την πλάτη να τρέξει μακριά, αλλά αμύνεται;"

 

Εσύ Λαϊδα, όταν λες πως προσπαθήσατε πέρυσι και εντάχθηκε στην ομάδα του σχολείου κι η διαφορά στην ψυχολογία του είναι εμφανής, τι εννοεις; Πώς το κάνατε;

[Λαΐδα]

Κι ομως μοιαζουν , αλλα λογικο δεν ειναι? καναμε τον πρωτο, τον καναμε ναναισθανεται βασιλιας και ο δευτερος αναγκαστικα εμαθε να διεκδικει.

Λοιπον, εμενα το παιδι μεχρι την πρωτη δημοτικου θεωρουσε το σχολειο μαρτυριο...εφταιγα και εγω πιστευω γιατι μαλλον τον αγχωνα....δεν απαιτησα ποτε να ειναι καλος μαθητης αλλα μαλλον τον εκανα να νιωθει ετσι.

Οποτε ξυπνησα ενα πρωι και σταματησα να ασχολουμαι καταρχην με τα μαθηματα του....δεν τον ελεγχα, δεν διορθωνα τα λαθη του, τιποτα....του ελεγα οτι δεν με νοιαζει αν ειναι καλος η οχι. Ο,τι θελει ας κανει....πραγματι ειδα διαφορα στην ψυχολογια του, λιγοτερο αγχος δηλαδη.

Καλουσα συμμαθητες στο σπιτι και πιο πολυ τα ΄καλοπαιδα ΄....τα πιο ατιθασα δηλαδη. Φτιαξαμε νομιζω μια γεφυρα επικοινωνιας μαζι τους.

Γυριζαμε συνεχως και συναναστρεφομασταν με κοσμο...ηθελα να σταματησει να φοβαται τις νεες γνωριμιες. Του εξηγουσα οτι το να γνωρισω κοσμο η να μιλησω δεν με υποχρεωνει σε κατι ουτε με εκθετει σε καποιον κινδυνο.

τελος τον ΄υποχρεωσα ΄ οτι στα δυο απο τα τρια διαλειματα θα πρεπει να παιζει με καποια παιδια...στην αρχη μου λεγε βαριεται, οτι παιζουν βλακειες, οτι δεν του αρεσουν αυτα τα παιχνιδια....Του εξηγουσα οτι πρεπει αλλα του ελεγα και τον πραγματικο λογο. Πρεπει να το κανεις Του ελεγα για να περνας ωραια στο σχολειο.

Στην αρχη το εκανε με βαρια καρδια αλλα μετα απο κανα μηνα, του αρεσε...τρωγωντας ερχεται η ορεξη.

βεβαια και σημερα αν του πω κανε ο,τι θες, ισως δεν βγει σε κανενα διαλειμα! Αλλα τουλαχιστον θα πανε δυο τρια παιδια και θα τον φωναξουν, και εκεινος θα σηκωθει.

[Αγγελίνα_2]

Κι ομως μοιαζουν , αλλα λογικο δεν ειναι? καναμε τον πρωτο, τον καναμε ναναισθανεται βασιλιας και ο δευτερος αναγκαστικα εμαθε να διεκδικει.

Λοιπον, εμενα το παιδι μεχρι την πρωτη δημοτικου θεωρουσε το σχολειο μαρτυριο...εφταιγα και εγω πιστευω γιατι μαλλον τον αγχωνα....δεν απαιτησα ποτε να ειναι καλος μαθητης αλλα μαλλον τον εκανα να νιωθει ετσι.

Οποτε ξυπνησα ενα πρωι και σταματησα να ασχολουμαι καταρχην με τα μαθηματα του....δεν τον ελεγχα, δεν διορθωνα τα λαθη του, τιποτα....του ελεγα οτι δεν με νοιαζει αν ειναι καλος η οχι. Ο,τι θελει ας κανει....πραγματι ειδα διαφορα στην ψυχολογια του, λιγοτερο αγχος δηλαδη.

Καλουσα συμμαθητες στο σπιτι και πιο πολυ τα ΄καλοπαιδα ΄....τα πιο ατιθασα δηλαδη. Φτιαξαμε νομιζω μια γεφυρα επικοινωνιας μαζι τους.

Γυριζαμε συνεχως και συναναστρεφομασταν με κοσμο...ηθελα να σταματησει να φοβαται τις νεες γνωριμιες. Του εξηγουσα οτι το να γνωρισω κοσμο η να μιλησω δεν με υποχρεωνει σε κατι ουτε με εκθετει σε καποιον κινδυνο.

τελος τον ΄υποχρεωσα ΄ οτι στα δυο απο τα τρια διαλειματα θα πρεπει να παιζει με καποια παιδια...στην αρχη μου λεγε βαριεται, οτι παιζουν βλακειες, οτι δεν του αρεσουν αυτα τα παιχνιδια....Του εξηγουσα οτι πρεπει αλλα του ελεγα και τον πραγματικο λογο. Πρεπει να το κανεις Του ελεγα για να περνας ωραια στο σχολειο.

Στην αρχη το εκανε με βαρια καρδια αλλα μετα απο κανα μηνα, του αρεσε...τρωγωντας ερχεται η ορεξη.

βεβαια και σημερα αν του πω κανε ο,τι θες, ισως δεν βγει σε κανενα διαλειμα! Αλλα τουλαχιστον θα πανε δυο τρια παιδια και θα τον φωναξουν, και εκεινος θα σηκωθει.

 

Έχεις δίκιο. Το δεύτερο ξέρει από την πρώτη στιγμή πως τίποτα δεν του ανήκει, πρέπει να διεκδικήσει τα πάντα. Ο μεγάλος μου, παρεμπιπτόντως, έφαγε χοντρή φρίκη με τη γέννηση του μικρού, αν και δεν το εξωτερίκευε ιδιαίτερα.

 

Τα περισσότερα από αυτά που λες τα έκανα και τα κάνω. Με το σχολείο βέβαια δεν είχαμε θέμα, μόνο τον παιδικό σιχαινόταν, από τα μεγάλα νήπια κι έπειτα, όλα καλά.

 

Οπότε συνεχίζω το πρεσσάρισμα για να παίζει στα διαλειμματα. Είμαστε σχετικά στην αρχή σε αυτό. Κι εμένα τα ίδια μου λέει, δε μου αρέσουν αυτά τα παιχνίδια, δε μπορώ να τρέχω μες στον ήλιο...αχ, πότε θα καταλάβει ότι η μαμά ξέρει καλύτερα;