καλή μαμά, καλή σύζυγος, σοβαρή επαγγελματίας, γιατί ΔΕΝ τα καταφέρνω?

[νανσυ2]

Αναρρωτιεμαι αν τα παιδια μου ειναι γερα και ευτυχισμενα, αν μεγαλωνουν με αγαπη και χαμογελα.....αν μαθαινουν τις αρχες που θεωρω εγω καλες.

 

 

κ γω αυτες τις ανησυχιες εχω,το εθεσες καλυτερα εσυ..αυτο εννοω με το καλη μανα,για τα υπολοιπα(φροντιδα,ταισμακλπ,δεν αναρωτιεμαι)

με νοιαζει αν ειναι ευτυχισμενα,αν εγω σαν μανα,τα κανω χαρουμενα,ισορροπημενα παιδια κ αργοτερα ενηλικες

[rosaki]

είστε όλες πολύ γλυκές μαμάδες και σίγουρα πιο ισορροπημένες από μένα. από όταν γνώρισα τον άντρα μου, συνηθίζει να μου λεει "ροζάκι, δεν μπορείς να χαλαρώσεις ποτέ. όλο ψάχνεις τα πράγματα και ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένη με τον εαυτό σου"

και τώρα με την μικρούλα μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου μου λέει "ελπίζω να μην κάνεις και το κοριτσάκι μας έτσι αυστηρό με τον εαυτό του και αυτοταλαιπωρείται".

και μένα η βασική μου έννοια είναι να είναι υγιής και χαρούμενη η μικρούλα μου.νομίζω, ότι θα ισορροπούσα κάπως αν ήξερα με σιγουριά ότι είναι ευτυχισμένη.

 

Υ.Γ: Νάνσυ μου επειδή είμαι άνθρωπος που σκέφτεται τη λύση. και θεραπείες με κουπόνι ξεκίνησα, αλλά μεγάλη απάτη το όλο θέμα (αν θέλετε το συζητάμε και σε άλλη ενότητα, μήπως και προλάβουμε καμία φίλη όλο αυτό το κύκλωμα απάτης). Συν του ότι οι ανασφάλειες περί σώματος αναζωπυρώθηκαν από τις κυρίες του ινστιτούτου, που προκειμένου να μου πουλήσουν ότι θεραπεία είχαν με έκαναν να νιώσω χάλια. ή μάλλον το δήλωσαν ρητά "πρέπει οπωσδήποτε κάτι να κάνετε, είστε χάλια". άλλο να το πιστεύεις για τον εαυτό σου ε....όταν το ακούς κιόλας από τρίτους....

[νανσυ2]

αν συνεχισεις να λες στον εαυτο σου οτι δεν τα καταφερνεις,οτι εσια΄λιγη,στο τελος θα το πιστεψεις!εγω προσωπικα δε σε βρισκω καθολου λιγη

καιρος,να μαθεις να αγαπας περισσοτερο τον εαυτο σου κ να τον κρινεις λιγοτερο αυστηρα

ολες στο ιδιο καζανι βραζουμε,δεν εισαι η μονη

ολες εχουμε τις ενοχες μας για διαφορα...η κουραση ομως ειναι αρνητικος συμβουλος,στο εγγυωμαι αυτο

κοιτα γυρω σου κ πες μου τι βλεπεις?ενα σπιτι που λειτουργει κανονικα,υπαρχει φαγητο,μαγειρεμενο απο σενα,ρουχα κλπ,ενα μωρακι,υγιες,ενας αντρας που σαγαπαει...υπαρχει κατι πιο σημαντικο ?αγαπας κ σαγαπανε...μονο αυτο μετραει στη ζωη

τα υπολοιπα,ειναι δευτερευοντα..εστιασε σε παρακαλω στα θετικα της ζωης σου κ χαμογελα...η κουραση ειναι ανθρωπινη,δεν εισαι ρομποτ,οταν νιωθεις οτι δε μπορεις αλλο,απλα μην κανεις κατι,μη μαγειρευεις,παραγγειλτε,πχ

αυτο δε σε κανει λιγοτερο τελεια....

[alcyon]

....νομίζω, ότι θα ισορροπούσα κάπως αν ήξερα με σιγουριά ότι είναι ευτυχισμένη.

...

 

Για να σου το πει αυτό κάποιος... το βλέπω δύσκολο. Καμία μας δεν ξέρει με σιγουριά. Οδηγός μας... η καθημερινότητά μας και το χαμόγελό τους. Και... ελπίζουμε... μόνο ελπίζουμε και προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε.

 

Το τι πραγματικά θα γίνει θα φανεί... χρόνια μετά!

[νανσυ2]

οκ...σου ειπε μια μλκ καποια...στα φουσκωσε για να πουλησει...οκ..ξεπερασε το

κ κανε οτι μπορεις μονη σου...υπαρχουν κατι σφουγγαρια,σπιτικες συνταγες,παρε καμια κρεμα...κ ο,τι γινει...δε θα πεθανουμε κιολας

α,τωρα μου ηρθε,κ οσο μπορεις παγωμενο νερο

συμφιλιωσου λιγο με την εικονα σου,κ προσπαθησε να καλυπτεις τις ατελειες

αυτο κανω κ γω....

οσο για ισορροπια...αστο,πονεμενο θεμα

εγω παντως δεν ειμαι πιο ισορροπημενη απο σενα

οπτε γιναμε αμεσως αμεσως δυο!

[νανσυ2]

άλλο να το πιστεύεις για τον εαυτό σου ε....όταν το ακούς κιόλας από τρίτους....

 

 

καταλαβαινω τι λες...απολυτα....

κ γω σου λεω οτι εισαι οπως οι περισσοτερες φυσιολογικες μαναδες,κ κανεις οτι καλυτερο μπορεις για το μωρο σου,οτι νιωθεις οπως οι περισσοτερες που μπορει να τα αγαπαμε αλλα υπαρχουν στιγμες...ασχημες,σκεψεις ασχημες...ολα μεσα,ετσι ειναι η ζωη...

απλα καλο μου,πρεπει να μαθεις να παιρνεις λιγοτερα στα σοβαρα ο,τι σε πληγωνει

να βρεις το τροπο να περνας καλα κ με χαλια καιρο...που λεει κ το ασμα

κ γω αυτο προσπαθω

[νανσυ2]

νομίζω, ότι θα ισορροπούσα κάπως αν ήξερα με σιγουριά ότι είναι ευτυχισμένη

 

 

αφου εχει δυο γονεις που την αγαπανε κ προσπαθουν για να ειναι καλα,σιγουρα ειναι ενα χαρουμενο μωρο...ειπαμε,το σημαντικοτερο,ειδικα σε αυτη την ηλικια,ειναι η αγαπη

την προσφερεις?απλοχερα?

[AthinaP]

όπως στον τομέα, παιδί - διαπαιδαγώγηση φοβάμαι ότι δεν τα πηγαίνω και σούπερ. δεν ξέρω αν ασχολούμαι δημιουργικά με το μικράκι μου. η ιδέα ότι η προσωπικότητα, η ευφυία του παιδιού μου εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την δική μου παρουσία με κάνει να αισθάνομαι συνέχεια λίγη, ότι κάτι δεν κάνω καλά.

 

Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν μικρό διάστημα συγκέντρωσης. Είχα την "τύχη" να μη δουλεύω σε εκείνη την ηλικία που είναι το μικρό σου τώρα και επίσης μια αρκετά καλή γνώση σχετικά με την ανάπτυξη των παιδιών. Αν άνθρωπος που προσέχει το παιδί όσο λείπεις δείχνει ένα αποδεκτό επίπεδο ουσιαστικής ενασχόλησης, αν εσύ επιπλέον βρεις ένα τουλάχιστον μισάωρο καθημερινά, που θα αφιερώνεις στο παιδί αποκλειστικά, θα είστε καλά. Τι καταλαβαίνεις να γίνεται όσο λείπεις; Καλώς ή κακώς πολλές ώρες ημερησίως περνάει πλέον το παιδί μακριά από εσένα. Εμείς ως αποκλειστική απασχόληση είχαμε μια "διαδικασία" χαλάρωσης πριν τον ύπνο, όπου διαβάζαμε βιλιαράκια. Καλό είναι ένα επιπλέον μισάωρο κάποια στιγμή που θα έχεις την προσοχη του παιδιου και θα κάνετε κάτι άλλο. Μπορεί να δεις ότι δεν θα κρατάς την προσοχή του ούτε τόσο, οπότε να του δίνεις προσοχή λιγο πιο τμηματικά. Θα δεις το παιδί να ανταποκρίνεται χτίζοντας λεξιλόγιο.

 

Τέλος πάντων, αν ασχολείσαι πιο συνειδητά, έστω και μισάωρα καθημερινά, αντί να συνυπάρχετε απλώς, το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου θα είναι ένα "δουλεμένο" παιδί.

 

Το να βρίσκεις χρόνο να ξεκουράζεσαι εσύ το έχεις ανάγκη και για να είσαι πιο αποτελεσματική μητέρα. Μην έχεις καθόλου ενοχές για αυτό.

[ISI]

ταπεινη μου γνωμη οσες βλεπεις και το παιζουν οι σουπερ γκομενες, οι σουπερ μαγειρισες, οι σουπερ μαμαδες εχουν απο πισω τους μια στρατια παππουδων και γιαγιαδων να τους βοηθαει καθημερινα... για μενα καθε γυναικα ειναι ιδανικη μαμα για τα παιδια της οταν τα μεγαλωνει μονη της με τον αντρα της. (για να μην παρεξηγηθω δεν μιλαω για βοηθεια κατα τις ωρες εργασιες αλλα σε ολα τα άλλα). Τα παιδια ειναι ευτυχησμενα παντου αρκει να ειναι με τους γονεις... ακομα και στην λαικη να πας μαζι τους το Σαββατο το πρωι ΝΑΙ θα τους εχεις προσφερει απλωχερα μαι πολυ σημαντικη μερα για αυτα... ψαξε μεσα στην καθημερινοτητα και θα δεις ποσες στιγμες της προσφερεις κατι μοναδικο

[rosaki]

απαντάω στην AthinaP σχετικά με το αν είμαι ευχαριστημένη με αυτόν που κρατάει το μωρό τις ώρες που δουλεύω.

Το μωρό το κρατάει η πεθερά μου, η οποία είναι νέα, ωραία και ορεξάτη. ορεξάτη όμως για δική της καλοπέραση και δείχνει πραγματικά να βαριέται το παιχνίδι με το μωρό αν και δεν το παραδέχεται.

το σχεδιο ήταν να πάρουμε μια νηπιαγωγό συνταξιούχο ή αδιόριστη αλλά οι τελευταίες περικοπές μας άφησαν με την ιδέα και μόνο.

η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω καθημερινά ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, απλά το συνειδητοποιώ όταν έρχεται η μαμά μου από την επαρχία και κάθεται μαζί μας π.χ 15 μέρες. ασχολείται τόσο με το παιδί που πραγματικά κάθε μέρα που γυρίζω από το γραφείο το μικράκι μου έχει μάθει να κάνει κάτι καινούργιο.

εγώ πάλι τα απογεύματα ναι ασχολούμαι αποκλειστικά μαζί της. αφού σας γράφω ότι παίρνω ταξί για να πάω γρήγορα κοντά της. το μωρό όμως από τις 8.30 νυστάζει, χειμώνα, καλοκαίρι, οπότε οι ώρες μαζί της δεν είναι πολλές.

[ISI]

rozaki υπομομη κοπελα μου και θα δεις οτι του χρονου τετοια εποχη θα εχεις αλλες αποψεις... ειναι μικρουλι και ισως για αυτο να μην μπορεις να εχιες τοσο καλη επικοινωνια μαζι της... εαν δεν σε ικανοποιει η πρωινη βαρδια με το παιδι σου ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ, πηγαινε την παιδικο απο Σεπτεμβρη

αλλα και καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος, σιγουρα και η πεθερα σου κατι καλο θα της προσφερει, δεν εχει σημασια μονο αυτο που κανει αλλα και πως αισθανεται ενα παιδακι, μπορει με την γιαγια της να νιωθει ασφαλης και πληρης (που ειναι το ζητουμενο σε αυτη τη φαση) μπορει η πεθερα σου νε εχει καλυτερη τακτικη ωστε να επιβαλει κανονες για ομαλη συνηπαρξη ... σκεψου θετικα και σιγουρα κατι θα βρει

[Macorina]

Κι εγώ νομίζω ότι έχεις αρνητικές σκέψεις για την επάρκεια σου ως μητέρα, γιατί το μωρό είναι ακόμα πολύ μικρό για να εκφράσει την γνώμη που έχει για σένα.

Είναι φυσικό με τόση κούραση που έχει ένα τόσο μικρό παιδάκι, να μην είσαι 100% καλή σε τίποτα απ'όσα κάνεις, ειδικά αφού δουλεύεις κιόλας. Ο χρόνος είναι περιορισμένος και η ενέργειά σου επίσης. Σε καταλαβαίνω. Δουλεύω από τότε που το μωρό ήταν 10 μηνών. Και ειδικά στην αρχή ένιωθα άχρηστη, ακόμα και τώρα νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω καλά με το μωρό, ότι δεν του δίνω αρκετά, ότι δεν είμαι εκεί για να του δείξω πράγματα. Αυτό όμως γίνεται, χωρίς να το καταλάβεις. Όταν μεγαλώσει λίγο και μπορεί να κρατήσει τη συγκέντρωση του παραπάνω στα πράγματα που κάνετε μαζί, και μπορεί να σου δείξει πόσο σε θαυμάζει και σ'αγαπάει πιο χειροπιαστά, θα καταλάβεις ότι είσαι αν όχι η καλύτερη μάνα σύμφωνα με τα πρότυπα που θέλουν τις γυναίκες σούπερ ήρωες, αλλά η καλύτερη μάνα για το παιδάκι σου. Είσαι μοναδική για κείνο. Και μόλις περάσει λίγο ο καιρός καί αποβάλλεις αυτή την ανάγκη να είσαι και να δείχνεις τέλεια, θα είσαι σε θέση να κάνεις και το καλύτερο που μπορείς στη δουλειά σου, για τον εαυτό σου και για τη σχέση σου. Υπομονή και όλα θα μπούν στη θέση τους.

[maria ampelokipi]

να πω και εγώ τη δική μου ιστορία για...τη δική μου μαμά

Μια μαμά όπως όλες οι άλλες, στρουμπουλή, μέτρια μαγείρισσα, εργαζόμενη για πολλές ώρες, αρκετές φορές με σπασμένα νεύρα και κουρασμένη και ταλαιπωρημένη...όμως εγώ την λάτρευα και τη λατρεύω γιατί είναι η ΜΑΜΑ μου και τώρα που έχω τα δικά μου παιδιά και κατανοώ και την κούρασή της και τα νεύρα της και όλα της, την λατρεύω ακόμα πιο πολύ!

είναι η μαμά μου και αυτό την έκανε πάντα τέλεια στα μάτια μου και μια αγκαλιά της ήταν το πιο όμορφο μέρος στον κόσμο

και εγώ που επίσης νιώθω μέρες μέρες πολύ κουρασμένη και μου τελειώνει η υπομονή και δεν είμαι το ουρί του παραδείσου και μπορεί να μην μου πετύχει το φαγητό και μπορεί να μην έχω τρελλό κέφι να χοροπηδήσω και περιμένω κάποια βράδια πότε θα κοιμηθούν τα μωρά να δω λίγη ρημαδοτηλεόραση, είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου για αυτά γιατί είμαι η μαμά τους, γιατί κανείς δεν τα αγαπάει όσο εγώ (άντε ίσως ο μπαμπάς τους) και γιατί θα πέθαινα δέκα φορές για το καθένα τους!

Τροφή για σκέψη λοιπόν...

[ekavi_]

υπήρξα καλή μαμά? διαβάζω αυτά που κατά καιρούς γράφω, τις φρίκες που έβγαζα για το μωρό και λέω όχι δεν μπορεί να ένιωθα έτσι και να ήμουν καλή μαμά. αυτό τον πρώτο χρόνο ήμουν μια πιεσμένη, γκρινιάρα και μονίμως κουρασμένη μαμά. άραγε αυτό εισέπραττε και το μικράκι μου? πως είναι να είσαι καλή μαμά? από αυτές που είναι όλο όρεξη ενέργεια, χαρά και νιώθουν αυτή την πληρότητα που κάνει την κούραση να μην τις νοιάζει, να φαίνεται ασήμαντος παράγοντας. εγώ γιατί όχι? πως να το διορθώσω, με τι πρέπει να ξεκινήσω? [/font][/color]

κοιτάζω μαμάδες με καυτά σορτς να σπρώχνουν καρότσια στην παιδική χαρά και μετά κοιτάω και μένα. Γιατί ρε γαμώτο? Αφού προσέχω και στην εγκυμοσύνη ούτε 9 κιλά δεν πήρα. Γιατί η κυτταρίτιδα έχει φτάσει μέχρι το γόνατο, γιατί η χαλάρωση στο σώμα είναι χειρότερη και από αυτή της μαμάς μου.

 

Εγώ ορίζω σαν καλή μαμά, εκείνη που βάζει σαν προτεραιότητα τις ανάγκες του παιδιού της.

Επειδή δεν γίνεται να τα προλαβαίνουμε όλα και να είμαστε σε όλα εξίσου καλοί, πρέπει να βάζουμε μια ιεραρχία. Τι είναι απαραίτητο, τι είναι πολύ σημαντικό, τι είναι λιγότερο σημαντικό, τι είναι αδιάφορο κτλ...

Θα νιώθεις κουρασμένη και απογοητευμένη, όσο προσπαθείς να τα προλαβαίνεις όλα... Αυτό είναι αδύνατο, όσο και να προσπαθείς. Άφησε λοιπόν μερικά πράγματα στην άκρη.

Τι μπορείς να αφήσεις; πχ τις δουλειές του σπιτιού. Ας μην είναι όλα στην εντέλεια και να σταματήσει να σε ενοχλεί αυτό.

Τι άλλο μπορείς να αλλάξεις στην καθημερινότητά σου, θα το βρεις εσύ η ίδια.

Όσο για την κυτταρίτιδα, την χαλάρωση κτλ, αυτά δυστυχώς δεν πρόκειται να φύγουν με γυμναστική. Αν θες κάνε γυμναστική όποτε μπορείς για τη δική σου ευεξία. Μην το βάζεις όμως και αυτό στη λίστα με αυτά που θα πρέπει απαραιτήτως να προλάβεις. Όσο γεμίζει η λίστα, τόσο εσύ θα νιώθεις ανεπαρκής. Κράτα μόνο τα πολύ σημαντικά.

[ekavi_]

θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι δεν είμαστε όλες οι γυναίκες ίδιες, θα συμφωνήσω με τα περί προτεραιοτήτων, θα συμφωνήσω ότι όλες λίγο πολύ ζορίζόμαστε. αυτό που ήθελα να εκφράσω με το πρώτο μου μηνυμα είναι το παράπονό μου ότι δεν βλέπω αποτέλεσμα στα πράγματα που προσπαθώ. Δηλαδή, ενώ δίνω αγώνα καθημερινό για να είμαι εντάξει σε όλους τους ρόλους στη ζωή μου, ανακαλύπτω ότι τελικά δεν τα καταφέρνω. και δεν είναι ότι οκ...δεν είμαι η σούπερ γκόμενα αλλά είμαι η σούπερ μαμά, ούτε ότι οκ....δεν είμαι η σούπερ μαμά αλλά κάνω την σούπερ καριέρα.

είναι που ανακαλύπτω πως σε όλα είμαι κάτω του μέσου όρου και αυτό με χαλάει.

 

Δεν ξέρω πως εννοείς το "σούπερ" και ποιος νομίζεις ότι είναι ο μέσος όρος. Μόνη σου βαθμολογείς τον εαυτό σου κάτω του μετρίου, ίσως γιατί βάζεις πολύ υψηλούς στόχους. Δεν γίνεται να τα προλάβεις όλα.

Πιστεύω ότι έχεις και λανθασμένη εικόνα για σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι υπόλοιποι...

[zouzounel]

Επειδή δεν γίνεται να τα προλαβαίνουμε όλα και να είμαστε σε όλα εξίσου καλοί, πρέπει να βάζουμε μια ιεραρχία. Τι είναι απαραίτητο, τι είναι πολύ σημαντικό, τι είναι λιγότερο σημαντικό, τι είναι αδιάφορο κτλ...

 

Μόνη σου βαθμολογείς τον εαυτό σου κάτω του μετρίου, ίσως γιατί βάζεις πολύ υψηλούς στόχους. Δεν γίνεται να τα προλάβεις όλα.

 

Συμφωνώ απολύτως.

Προσφατα διάβασα στο fb το παρακάτω:

 

Το σπίτι μου είναι γεμάτο με παιχνίδια, έχει δαχτυλιές παντού και δεν είναι ποτέ ήσυχο.

Τα μαλλιά μου είναι συνήθως χάλια και είμαι πάντα κουρασμένη, αλλά υπάρχει πάντα αγάπη και γέλιο εδώ.

Σε 20 χρόνια τα παιδιά μου δε θα θυμούνται το σπίτι ή τα μαλλιά μου αλλά θα θυμούνται το χρόνο που περάσαμε μαζί και την αγάπη που ένιωσαν.

Τα παιδιά σας έχουν μόνο μία παιδική ηλικία. Κάντε την να είναι καλή.

 

 

 

 

Βαλε προτεραιότητες και προγραμμάτισε τον χρόνο σου.

Μολις γυριζεις απ τη δουλειά, ασχολήσου με τη μικρή και μολις κοιμηθεί ασχολήσου με το σπίτι ή με τον εαυτό σου. Δεν γινονται όλα, εχε ως βασικό σου μελημα το φαγητό και όλα τα υπολοιπα εναλλάξ (ας πουμε μια μερα σιδερωμα, μια μερα σκουπισμα/σφουγγαρισμα κλπ).Αν αποδεχθείς ότι απλά ειναι αδύνατον να ειναι όλα τέλεια, θα ειναι πιο ευκολο για σενα. Επίσης όσο μεγαλώνει η μικρή θα ειναι πιο ευκολο να ασχοληθείς και με κάτι άλλο. Και όσο μπορείς να ξεκουράζεσαι.

Ξαδελφη μου παιδοψυχολόγος μου ειπε το εξής "η χειρότερη γιαγιά/το καλύτερο σχολείο" και ότι ειναι πολύ σημαντική η σταθερότητα στο παιδί, δλδ να μην αλλάξεις τον άνθρωπο που το φροντίζει τουλαχιστον μεχρι να γινει δυο χρονών.

Κι εγώ εργαζομενη ειμαι με διευρυμενο ωράριο (9 το πρωί - 6 το απογευμα στην καλύτερη), ξυπνάω απ τα χαραματα (πριν τις 6) για να μαγειρεψω/σιδερώσω ό,τι άλλο προκύψει, να ξυπνήσω/ντύσω/ταίσω/ετοιμασω τα παιδιά για τον σταθμό (μη ρωτήσεις για βοήθεια, φευγουμε στις 8,30 και ο συζυγος ξυπνάει 8,25 -δεν υπερβαλλω) και εχω να κοιμηθώ συνεχόμενα χρόοοοονια, μιας και τα παιδιά μου ειναι μαλωμενα με τον υπνο. Οχι μόνο δεν εχω βοήθεια, εχω και τη μητερα μου με κινητικά κλπ προβληματα οποτε χρειαζεται κι εκεινη υποστήριξη. Η πεθερα μου που και θα ήθελε και θα μπορούσε να βοηθήσει, μενει πολλά πολλά χιλιομετρα μακρια, δυστυχώς...

Δεν εισαι μόνη, αν αυτό κάπως σε παρηγορεί.

 

Αφιερωμένο σε όλες μας :

[zouzounel]

Θα βαλω και τους στίχους, για να κάνουμε τις συγκρίσεις

Μη μου πείτε ότι δε μας εκφράζει!

 

 

 

Μια μέρα μιας Μαίρης

 

 

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.

Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.

 

Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά,

λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά

και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω, να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά

ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.

Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,

πάω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης μες στη φούρια να μου πιάνει και τον κω...

να `χω το νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο και σώβρακο καινούριο καθαρό

κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω και δεν βρει ζεστό νερό.

Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά

κι έχω να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά.

 

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

 

Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά να `χω να κάνω και καφέ στʼ αφεντικό

να `χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο και που θέλει να μου πιάνει και τον κω...

να `χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στʼ αυτί μου κι από πάνω τις δικές του τις φωνές

και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές.

Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ

να τηγανίζω, να ετοιμάζω τη σαλάτα, να σερβίρω και να κόβω και ψωμί

να `μαι ένα ράκος που να σέρνεται στα πόδια του απʼ την πείνα κι από το τρεχαλητό

κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.

Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου `ρχεται να κάνω φονικό

κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κω...

 

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

 

Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει "ησυχία" μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά,

είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά,

είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι για νʼ αρχίσουμε να τρέχουμε μετά

στα ιδιαίτερα του ενός και στʼ αλλουνού τα γαλλικά.

Κι αφού μου βγάλουνε καλά καλά την πίστη και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά

τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε και θα παν να κοιμηθούν κανονικά

κι ενώ εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω, ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή,

αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV

κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι και τον δω πως είνʼ ο νους του στο κακό,

"είναι καθήκον σου" γυρίζει και μου λέει, συζυγικό.

 

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.

Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό.

[bobonela]

ΑΠΑΙΧΤΟ!!! ΑΠΑΙΧΤΟ!!! το κείμενο.

 

Η αλήθεια είναι ότι άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο.... όλες στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Ολες που έχουν 1-2 παιδιά σε σχολική κυρίως ηλικία, τα έχουν δει όλα..... (όπως η Μαίρη Παναγιωταρά). Και φυσικά στον αριθμό των παιδιών πρέπει να προσθέτουμε πάντα άλλο ένα : το σύζυγο!

 

Τι κάνουμε βρε κορίτσια?? Θα πεθάνουμε όρθιες? Θα αγιάσουμε? ή απλά όλα τα θεωρούν δεδομένα οι υπόλοιποι στην οικογένεια και απλά αυτοί θα ζήσουν καλά και εμείς χειρότερα μέχρι να μεγαλώσουν (και να μεγαλώσουμε) και να έρθουν νύφες και γαμπροί και να συνεχίσουμε τα ίδια.... μεγαλώνοντας και τα παιδιά τους??? Καμία σωτηρία λοιπόν???

[BOLERO]

Αχ βρε κορίτσια, και εγώ έχω αγχωθεί με το θέμα του χρόνου. Όσο σκέφτομαι οτι τον Σεπτέμβριο ξεκινάω ένα ωράριο 9-6 και μέχρι να φτάσω στο σπίτι θα πηγαίνει 7. Ο μικρός κοιμαται κατά τις 9-9,30 αλλα μπορεί απο Σεπτέμβρη που ξεκινάει παιδικό να θέλει να κοιμάται πιο νωρίς (λέω τώρα εγώ...). Τι θα πρωτόκάνω? Παλι στο ξενυχτι θα το ρίξω ή θα σηκώνομαι πρωι πρωι (πόσο πρωι άραγε??) Θα είμαι μέσα στα νευρα και στο αγχος και δεν θα έχω και πολύ χρόνο με τον μικρο! Μόνο που το σκεφτομαι απο τώρα κουράζομαι και πελαγώνω. Πώς τα καταφέρνουν άλλες με 2, 3, 4 παιδια?? Μπράβο τους!!

[νανσυ2]

ΑΠΑΙΧΤΟ!!! ΑΠΑΙΧΤΟ!!! το κείμενο.

 

Η αλήθεια είναι ότι άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο.... όλες στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Ολες που έχουν 1-2 παιδιά σε σχολική κυρίως ηλικία, τα έχουν δει όλα..... (όπως η Μαίρη Παναγιωταρά). Και φυσικά στον αριθμό των παιδιών πρέπει να προσθέτουμε πάντα άλλο ένα : το σύζυγο!

 

Τι κάνουμε βρε κορίτσια?? Θα πεθάνουμε όρθιες? Θα αγιάσουμε? ή απλά όλα τα θεωρούν δεδομένα οι υπόλοιποι στην οικογένεια και απλά αυτοί θα ζήσουν καλά και εμείς χειρότερα μέχρι να μεγαλώσουν (και να μεγαλώσουμε) και να έρθουν νύφες και γαμπροί και να συνεχίσουμε τα ίδια.... μεγαλώνοντας και τα παιδιά τους??? Καμία σωτηρία λοιπόν???

 

 

 

τι να σου πω...λιγες τα εχουν καταφερει..οι υπολοιπες βραζουμε στο ζουμι μας..αραγε,αυτες ηταν πιο καπατσες?επεσαν στα ******?βρηκαν καλυτερο,ας το πουμε,αντρα?δε ξερω...

[νανσυ2]

Πώς τα καταφέρνουν άλλες με 2, 3, 4 παιδια??

 

 

χαχα,η καρδια μας το ξερει

[alcyon]

Οι απαιτήσεις της καθημερινής φροντίδας στις μικρές ηλικίες είναι υψηλές. Όμως δεν μένουν για πάντα έτσι. Τα παιδιά μεγαλώνουν, συνεννοούνται, αυτοεξυπηρετούνται και ανεξαρτητοποιούνται σιγά σιγά. Ελαφρώνει αυτό το βάρος (μπορεί να αρχίζουν άλλα).

 

Επειδή τυγχάνω μαμά με 4, χωρίς βοήθεια από τρίτους. Να πω πως επιβίωσα εγώ...

- Έχω σύζυγο που κάνει τα πάντα (εκτός του θηλασμού, αλλά άνετα μπορεί να δώσει καλές συμβουλές θηλασμού!) Συμμετέχουμε λοιπόν από κοινού.

- Τον καιρό που ήταν μικρά τα παιδιά (κάτω των 2 ετών), δεν εργαζόμουν. Ήμουν άνεργη (όχι σε άδεια).

- Το σπίτι, μόνιμος παιδότοπος. (Μ' αρέσει!)

- Οι δουλειές στον κόκκορα. (Έχουμε κλατάρει πολλά κοκόρια! )

 

 

Τώρα... κάμποσα χρόνια μετά (τα μεγάλα μου είναι στα 7):

- Ο σύζυγος εξακολουθεί να συμβάλει ισχυρά στο σπίτι.

- Εργάζομαι (ακόμα...).

- Το σπίτι εξακολουθεί να είναι παιδότοπος (προσπαθούμε να είναι όμως σε νορμάλ επίπεδο).

- Σκάμε λιγότερα κοκόρια σε σχέση με παλιά.

[lovely people]

Κοκκινίζω αυτά που μου ταιριάζουν...

 

Θα βαλω και τους στίχους, για να κάνουμε τις συγκρίσεις

Μη μου πείτε ότι δε μας εκφράζει!

 

 

 

Μια μέρα μιας Μαίρης

 

 

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.

Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.

 

Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά,

λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά

και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω, να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά

ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά. ΠΡΩΙΝΟ ΚΑΝΕΙ ΣΥΝΗΘΩΣ Ο ΑΝΤΡΟΥΛΗΣ ΓΙΑΤΟΝ ΙΔΙΟ-ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΡΩΩ ΣΠΙΤΙ

Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,

πάω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης μες στη φούρια να μου πιάνει και τον κω...

να `χω το νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο και σώβρακο καινούριο καθαρό ΤΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ Κ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΣΤΑ ΑΣΥΔΕΡΩΤΑ

κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω και δεν βρει ζεστό νερό.

Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά

κι έχω να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά.

 

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

 

Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά να `χω να κάνω και καφέ στʼ αφεντικό

να `χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο και που θέλει να μου πιάνει και τον κω...ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΣ..ΚΑΦΕ ΜΟΝΟΣ Κ Ο ΚΩΛ.. ΜΟΥ ΜΙΑ ΧΑΡΑ

να `χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στʼ αυτί μου κι από πάνω τις δικές του τις φωνές

και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές.

Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ

να τηγανίζω, να ετοιμάζω τη σαλάτα, να σερβίρω και να κόβω και ψωμί

να `μαι ένα ράκος που να σέρνεται στα πόδια του απʼ την πείνα κι από το τρεχαλητό

κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό. ΣΧΟΛΙΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ..ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ

Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου `ρχεται να κάνω φονικό

κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κω...ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΙ ΜΟΝΙΜΟΥ ΒΑΣΕΩΣ

 

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

 

Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει "ησυχία" μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά,

είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά,

είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι για νʼ αρχίσουμε να τρέχουμε μετά

στα ιδιαίτερα του ενός και στʼ αλλουνού τα γαλλικά.

Κι αφού μου βγάλουνε καλά καλά την πίστη και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά

τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε και θα παν να κοιμηθούν κανονικά

κι ενώ εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω, ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή,

αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV

κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι και τον δω πως είνʼ ο νους του στο κακό,

"είναι καθήκον σου" γυρίζει και μου λέει, συζυγικό.

 

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.

Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό.

 

 

Απο extra χρόνο πάσχω...μάλλον πρέπει να οργανωθώ καλύτερα. Κουράγιο μάνα......8-)8-)

[Daphne-]

Οι απαιτήσεις της καθημερινής φροντίδας στις μικρές ηλικίες είναι υψηλές. Όμως δεν μένουν για πάντα έτσι. Τα παιδιά μεγαλώνουν, συνεννοούνται, αυτοεξυπηρετούνται και ανεξαρτητοποιούνται σιγά σιγά. Ελαφρώνει αυτό το βάρος (μπορεί να αρχίζουν άλλα).

 

Επειδή τυγχάνω μαμά με 4, χωρίς βοήθεια από τρίτους. Να πω πως επιβίωσα εγώ...

- Έχω σύζυγο που κάνει τα πάντα (εκτός του θηλασμού, αλλά άνετα μπορεί να δώσει καλές συμβουλές θηλασμού!) Συμμετέχουμε λοιπόν από κοινού.

- Τον καιρό που ήταν μικρά τα παιδιά (κάτω των 2 ετών), δεν εργαζόμουν. Ήμουν άνεργη (όχι σε άδεια).

- Το σπίτι, μόνιμος παιδότοπος. (Μ' αρέσει!)

- Οι δουλειές στον κόκκορα. (Έχουμε κλατάρει πολλά κοκόρια! )

 

 

Τώρα... κάμποσα χρόνια μετά (τα μεγάλα μου είναι στα 7):

- Ο σύζυγος εξακολουθεί να συμβάλει ισχυρά στο σπίτι.

- Εργάζομαι (ακόμα...).

- Το σπίτι εξακολουθεί να είναι παιδότοπος (προσπαθούμε να είναι όμως σε νορμάλ επίπεδο).

- Σκάμε λιγότερα κοκόρια σε σχέση με παλιά.

 

Βρε Alcyon ανρωτιέμαι μήπως τελικά είναι πιο εύκολο να έχεις 4 αντί για ένα?

 

Γιατί το ένα το δικό μου όταν δεν έχει παρέα μας ξεζουμίζει....

Ο σύζυγος τα ίδια, αλλά όταν δουλεύουν και οι δυο και δεν υπάρχει υποστήριξη από τρίτους, μερικά πράγματακια είναι πολύ δύσκολα.

Πχ τωρα που ειναι κλειστός ο παιδικός λόγω απεργιών δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε...που να την αφήσουμε....

 

Τον τίτλο "καλή μαμά" ή με το αρνητικό πρόσημο: "κακή μαμά" που αναφέρεται σε ένα μόνο άτομο, από τη στιγμή που στην ανατροφή των παιδιών συμβαλουν δυο (συνήθως), δεν τον δέχομαι.

 

Υπάρχουν ένα σωρό θέματα που "ξυπνούν" μέσα μας με τον ερχομό του παιδιού και καθώς αυτό μεγαλώνει. Θέματα που χρειάζονται ισως επανατοποθέτηση, αλλαγή, ψάξιμο κτλ.

Οχι μόνο για να μεγαλώσουμε "ευτυχισμένα παιδιά", αλλά κυρίως (όπως το βλέπω εγω) να κυλάει η καθημερινότητα μας ομαλά-ισσοροπημένα.

 

Ξαδελφη μου παιδοψυχολόγος μου ειπε το εξής "η χειρότερη γιαγιά/το καλύτερο σχολείο" και ότι ειναι πολύ σημαντική η σταθερότητα στο παιδί, δλδ να μην αλλάξεις τον άνθρωπο που το φροντίζει τουλαχιστον μεχρι να γινει δυο χρονών.

Μας το είχε πει κι ο παιδίατρος λίγο διαφορετικά "η χειρότερη γιαγιά/η καλύτερη νταντά"...Γιατί το παιδί εισπράτει από τη γιαγιά αγάπη ενώ από την νταντά επαγγελματισμό. Φυσικά κάτι τέτοιο προυποθέτει να υπάρχει γιαγιά αλλά και να μπορεί.

[fantasy]

Αχ βρε κορίτσια.....

Τα ίδια κι εγώ! Ώρες-ώρες νιώθω τόοοσο πιεσμένη και ανίκανη! Έχω μόνο ένα παιδάκι, 1,5 έτους και είμαι τελείως νευρόσπαστη. Δεν έχω καθόλου υπομονή, με το που πατάει την τσιρίδα (και όπως είναι φυσικό στη μαμά του την πατάει συχνότερα!) βγαίνω εκτός εαυτού

Μέχρι και απαλό χαστουκάκι έχω δώσει...το ξέρω απαράδεκτο, ντρέπομαι, νιώθω τύψεις αλλά τι να κάνω?

Πώς θα ηρεμήσω? Πώς θα νιώσω καλά με το παιδί μου? Εν τω μεταξύ γίνομαι τελείως παράλογη, σκέφτομαι τι θα λένε οι γείτονες που το ακούνε να φωνάζει, ότι θα θεωρούν ότι το έχω κακομάθει, ότι δεν είμαι καλή μαμά κλπ.κλπ.

Γιατί ΤΟΣΟ κόμπλεξ ρε κορίτσια? Μήπως να πάω σε ψυχολόγο?