καλή μαμά, καλή σύζυγος, σοβαρή επαγγελματίας, γιατί ΔΕΝ τα καταφέρνω?

[rosaki]

καλοκαίρι βράδυ, η μικρή μου στη γιαγιά της για 1 εβδομάδα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 11 μήνες. και εγώ στο μπαλκόνι να σκέφτομαι και να κάνω απολογισμό.

υπήρξα καλή μαμά? διαβάζω αυτά που κατά καιρούς γράφω, τις φρίκες που έβγαζα για το μωρό και λέω όχι δεν μπορεί να ένιωθα έτσι και να ήμουν καλή μαμά. αυτό τον πρώτο χρόνο ήμουν μια πιεσμένη, γκρινιάρα και μονίμως κουρασμένη μαμά. άραγε αυτό εισέπραττε και το μικράκι μου? πως είναι να είσαι καλή μαμά? από αυτές που είναι όλο όρεξη ενέργεια, χαρά και νιώθουν αυτή την πληρότητα που κάνει την κούραση να μην τις νοιάζει, να φαίνεται ασήμαντος παράγοντας. εγώ γιατί όχι? πως να το διορθώσω, με τι πρέπει να ξεκινήσω?

κοιτάζω μαμάδες με καυτά σορτς να σπρώχνουν καρότσια στην παιδική χαρά και μετά κοιτάω και μένα. Γιατί ρε γαμώτο? Αφού προσέχω και στην εγκυμοσύνη ούτε 9 κιλά δεν πήρα. Γιατί η κυτταρίτιδα έχει φτάσει μέχρι το γόνατο, γιατί η χαλάρωση στο σώμα είναι χειρότερη και από αυτή της μαμάς μου.

Και μετά σκέφτομαι. Με 9 ώρες δουλειά και μετά με μωρό σπίτι και άντρα, πότε να προλάβω για γυμναστική. Και μετά έρχεται αυτό το διαβολάκι που όλο μου ψιθυρίζει στο αυτί, «αν ήθελες, θα μπορούσες να βρεις χρόνο». Μα πως γίνεται, πως γίνονται οι 24 ώρες περισσότερες? και οι άλλες ποια μυστική συνταγή έχουν βρει?

Και μετά στο γραφείο. Μειώσεις, μειώσεις, κίνδυνος απολύσεων. Ε…όχι καμία διάθεση δεν έχω να δουλέψω για τόσο λίγα, για τόσο άγχος, για τόση πίεση.

Και μετά αναρωτιέμαι «καλά ρε ροζάκι, υπάρχει κάτι που στη ζωή σου το κάνεις καλά». Και δυστυχώς δεν έχω απάντηση θετική.

δεν θέλω να μιζεριάζω, θέλω να διορθώσω και να διορθωθώ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο από αυτά που κάνω κάθε μέρα θα μπορούσα, να κάνω. Τι άλλο να χωρέσω.

και σκάλες ανεβαίνω στο μετρό για να σφίξω αλλά τίποτα. Και υγιεινά σνακ – όπως μας έχουν πρήξει τα περιοδικά κουβαλάω- αλλά τίποτα. Και λιγότερες ώρες κοιμάμαι για να προλάβω αλλά τίποτα. Και κάθε απόγευμα παίρνω ταξί για να γυρίσω γρήγορα στο μικράκι , να την παίξω να την δω περισσότερο, αλλά αλήθεια μήπως και αυτό δεν παίρνει τίποτα από μένα?

θα μου πείτε μην συγκρίνεσαι. δεν ξέρω νομίζω πως γίνεται αυτόματα, σχεδόν ασυνείδητα κοιτάζοντας γύρω μου. και καταλήγω ότι είμαι κάτω του μέσου όρου σε πολλά σε πάρα πολλά πράγματα.

άφησα την μικρούλα μου στην γιαγιά της με τη λογική να κάνω κάποια πράγματα. είχα οργανωθεί, είχα φτιάξει λίστα. αλλά με το που ερχόταν απόγευμα, μετά το γραφείο, μια αβάσταχτη κούραση με κυρίευε, επέστρεφα στο σπίτι και έκανα ταβανοθεραπεία. ίσως να το είχα ανάγκη. άλλαξαν όλα αυτό τον τελευταίο χρόνο και εγώ που θέλω τον χρόνο μου να συνειδητοποιήσω αλλάγές δεν πρόλαβα να καταλάβω τι μου γίνεται.

γενικά, είμαι άνθρωπος που παλεύω στη ζωή μου για μικρά και μεγάλα. και δεν αισθάνομαι ότι έχω σταματήσει να παλεύω, απλώς με τσακίζει που δεν βλέπω αποτέλεσμα.

[Λαΐδα]

δεν ειμαστε ολοι οι ανθρωποι ιδιοι...και σιγουρα η εξαιρεση ειναι οι μαμαδες με τα καυτα σορτς.

Στο μονο που ειμαστε ιδιοι ειναι οτι ολοι εχουμε τις μερες που νιωθουμε χαλια. Τετοια ειναι και αυτη η μερα.

Ανεβα λιγακι.......ολα ειναι στο χερι σου αν το θελεις. Ο,τι δεν καταφερνεις ειναι ειτε επειδη δεν το θες αρκετα, ειτε επειδη δεν το χρειαζεσαι.

Ολα καλα θα πανε....

[TOYL]

καλοκαίρι βράδυ, η μικρή μου στη γιαγιά της για 1 εβδομάδα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 11 μήνες. και εγώ στο μπαλκόνι να σκέφτομαι και να κάνω απολογισμό.

υπήρξα καλή μαμά? διαβάζω αυτά που κατά καιρούς γράφω, τις φρίκες που έβγαζα για το μωρό και λέω όχι δεν μπορεί να ένιωθα έτσι και να ήμουν καλή μαμά. αυτό τον πρώτο χρόνο ήμουν μια πιεσμένη, γκρινιάρα και μονίμως κουρασμένη μαμά. άραγε αυτό εισέπραττε και το μικράκι μου? πως είναι να είσαι καλή μαμά? από αυτές που είναι όλο όρεξη ενέργεια, χαρά και νιώθουν αυτή την πληρότητα που κάνει την κούραση να μην τις νοιάζει, να φαίνεται ασήμαντος παράγοντας. εγώ γιατί όχι? πως να το διορθώσω, με τι πρέπει να ξεκινήσω?

κοιτάζω μαμάδες με καυτά σορτς να σπρώχνουν καρότσια στην παιδική χαρά και μετά κοιτάω και μένα. Γιατί ρε γαμώτο? Αφού προσέχω και στην εγκυμοσύνη ούτε 9 κιλά δεν πήρα. Γιατί η κυτταρίτιδα έχει φτάσει μέχρι το γόνατο, γιατί η χαλάρωση στο σώμα είναι χειρότερη και από αυτή της μαμάς μου.

Και μετά σκέφτομαι. Με 9 ώρες δουλειά και μετά με μωρό σπίτι και άντρα, πότε να προλάβω για γυμναστική. Και μετά έρχεται αυτό το διαβολάκι που όλο μου ψιθυρίζει στο αυτί, «αν ήθελες, θα μπορούσες να βρεις χρόνο». Μα πως γίνεται, πως γίνονται οι 24 ώρες περισσότερες? και οι άλλες ποια μυστική συνταγή έχουν βρει?

Και μετά στο γραφείο. Μειώσεις, μειώσεις, κίνδυνος απολύσεων. Ε…όχι καμία διάθεση δεν έχω να δουλέψω για τόσο λίγα, για τόσο άγχος, για τόση πίεση.

Και μετά αναρωτιέμαι «καλά ρε ροζάκι, υπάρχει κάτι που στη ζωή σου το κάνεις καλά». Και δυστυχώς δεν έχω απάντηση θετική.

δεν θέλω να μιζεριάζω, θέλω να διορθώσω και να διορθωθώ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο από αυτά που κάνω κάθε μέρα θα μπορούσα, να κάνω. Τι άλλο να χωρέσω.

και σκάλες ανεβαίνω στο μετρό για να σφίξω αλλά τίποτα. Και υγιεινά σνακ – όπως μας έχουν πρήξει τα περιοδικά κουβαλάω- αλλά τίποτα. Και λιγότερες ώρες κοιμάμαι για να προλάβω αλλά τίποτα. Και κάθε απόγευμα παίρνω ταξί για να γυρίσω γρήγορα στο μικράκι , να την παίξω να την δω περισσότερο, αλλά αλήθεια μήπως και αυτό δεν παίρνει τίποτα από μένα?

θα μου πείτε μην συγκρίνεσαι. δεν ξέρω νομίζω πως γίνεται αυτόματα, σχεδόν ασυνείδητα κοιτάζοντας γύρω μου. και καταλήγω ότι είμαι κάτω του μέσου όρου σε πολλά σε πάρα πολλά πράγματα.

άφησα την μικρούλα μου στην γιαγιά της με τη λογική να κάνω κάποια πράγματα. είχα οργανωθεί, είχα φτιάξει λίστα. αλλά με το που ερχόταν απόγευμα, μετά το γραφείο, μια αβάσταχτη κούραση με κυρίευε, επέστρεφα στο σπίτι και έκανα ταβανοθεραπεία. ίσως να το είχα ανάγκη. άλλαξαν όλα αυτό τον τελευταίο χρόνο και εγώ που θέλω τον χρόνο μου να συνειδητοποιήσω αλλάγές δεν πρόλαβα να καταλάβω τι μου γίνεται.

γενικά, είμαι άνθρωπος που παλεύω στη ζωή μου για μικρά και μεγάλα. και δεν αισθάνομαι ότι έχω σταματήσει να παλεύω, απλώς με τσακίζει που δεν βλέπω αποτέλεσμα.

μια γυναικα εχει πολλους ρολουσ στην ζωη τησ και ειναι ΑΔΥΝΑΤΟ να ειναι καλη σε ολα!!!!!!!!(ειναι μητερα συζυγοσ νοικοκυρα ερωμενη και εργαζομενη)και πρεπει να τα βαλεισ σε μια σειρα ολα! δυστηχως δεν γινεται να ειμαστε καλες σε ολα!!!!!!εγω εκανα ενα λαθος χωρισ να το καταλαβω εβαλα σε τελευταια προτεραιοτητα τον αντρα μου!και εχασα τον μπουσουλα!!!!!!!ειναι μεγαλο λαθος γιατι υπαρχει συνεχεια ενα αρνητικο κλιμα μεσα στο σπιτι!!!!!και μην νομιζεις ολεσ ειμαστε ετσι να τρεχουμε σαν τις τρελες με αποτελεσμα μια τρυπα στο νερο!!!!

[alcyon]

Είσαι σε ένα καραβάκι στη θάλασσα και χαζεύεις τα κύματα. Βλέπεις κάποιο δελφίνι να πηδά ξανά και ξανά, γρήγορα, με στροφές, με ποικίλες εναλλαγές... Κι αναρωτιέσαι: "μα πώς τα καταφέρνει;! Πότε προλαβαίνει να πέσει στο νερό και πριν καλά καλά βυθιστεί, πετάγεται πάλι πάνω, ξανά και ξανά... ;; "

 

Μόνο που στην πραγματικότητα δεν είναι ένα μόνο δελφίνι. Το αποτέλεσμα που βλέπεις οφείλεται σε μια ολόκληρη παρέα δελφινιών.

Το καθένα κάνει μία, άντε δύο βουτιές το πολύ.

 

 

Αυτό που περιγράφεις για τις μαμάδες... είναι το αποτέλεσμα από διαφορετικές μαμάδες!

Δεν είναι δυνατόν αυτή που βγαίνει με καυτό σορτς να ασχολείται παράλληλα με το παιδί της, τη γυμναστική της, τη μαγειρική της, τη δουλειά της, τη χελώνα Καρέτα-Καρέτα κτλ.

 

Πολλές φορές απομονώνουμε τα καλά χαρακτηριστικά από διάφορες μαμάδες και συνθέτουμε στο νου μας ένα μοντέλο σουπερ-μαμάς το οποίο είναι εντελώς ιδεατό αλλά και αποθαρρυντικό αν το συγκρίνουμε με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε βγει από τη διαφήμιση με το βούτυρο!

 

Είσαι μία αγωνιζόμενη, εργαζόμενη μαμά... Δηλαδή... τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια αληθινή μαμά!

[ΜΑΡΙΑΛ]

Αυτό που περιγράφεις για τις μαμάδες... είναι το αποτέλεσμα από διαφορετικές μαμάδες!

Δεν είναι δυνατόν αυτή που βγαίνει με καυτό σορτς να ασχολείται παράλληλα με το παιδί της, τη γυμναστική της, τη μαγειρική της, τη δουλειά της, τη χελώνα Καρέτα-Καρέτα κτλ.

 

Πολλές φορές απομονώνουμε τα καλά χαρακτηριστικά από διάφορες μαμάδες και συνθέτουμε στο νου μας ένα μοντέλο σουπερ-μαμάς το οποίο είναι εντελώς ιδεατό αλλά και αποθαρρυντικό αν το συγκρίνουμε με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε βγει από τη διαφήμιση με το βούτυρο!

 

Είσαι μία αγωνιζόμενη, εργαζόμενη μαμά... Δηλαδή... τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια αληθινή μαμά!

που είναι το ανθρωπάκι που υποκλίνεται;;;;;;

 

που είναι;;;;;

[Μπουρμπουρ1]

Σας μιλα μια μαμα με καυτο σορτς. Εχω σκεφτει οτι θα με βλεπουν στο δρομο και θα λενε "μπραβο!...":rolleyes:

Στην πραγματικοτητα εχω λιωσει απο την κουραση. Ωρες ωρες νιωθω οτι δεν με κρατανε τα ποδια μου. Κι εχω μεινει πετσι και κοκαλο. Η παιδιατρος της μικρης με λυπηθηκε και μου ειπε να παω για εξετασεις.

 

Και δεν δουλευω. Εσυ και δουλευεις -και αρα δεν κυκλοφορεις λετσος- και παιζεις με τη μικρη και την φροντιζεις και φερνεις και το σπιτι βολτα; σειρα μου να σε θαυμασω! πως τα καταφερνεις;

Καλη μαμα που το ξερεις οτι δεν εισαι; Αν το μικρο σου δεν γρινιαζει φανταζομαι ειναι μια καλη ενδειξη οτι εισαι αρκετα καλη μαμα.

Οσο γι αυτο το παλεμα χωρις αποτελεσμα σε νιωθω αλλα φανταζομαι το αποτελεσμα θα φανει σε καποια χρονια.

[Maya]

Είσαι σε ένα καραβάκι στη θάλασσα και χαζεύεις τα κύματα. Βλέπεις κάποιο δελφίνι να πηδά ξανά και ξανά, γρήγορα, με στροφές, με ποικίλες εναλλαγές... Κι αναρωτιέσαι: "μα πώς τα καταφέρνει;! Πότε προλαβαίνει να πέσει στο νερό και πριν καλά καλά βυθιστεί, πετάγεται πάλι πάνω, ξανά και ξανά... ;; "

 

Μόνο που στην πραγματικότητα δεν είναι ένα μόνο δελφίνι. Το αποτέλεσμα που βλέπεις οφείλεται σε μια ολόκληρη παρέα δελφινιών.

Το καθένα κάνει μία, άντε δύο βουτιές το πολύ.

 

 

Αυτό που περιγράφεις για τις μαμάδες... είναι το αποτέλεσμα από διαφορετικές μαμάδες!

Δεν είναι δυνατόν αυτή που βγαίνει με καυτό σορτς να ασχολείται παράλληλα με το παιδί της, τη γυμναστική της, τη μαγειρική της, τη δουλειά της, τη χελώνα Καρέτα-Καρέτα κτλ.

 

Πολλές φορές απομονώνουμε τα καλά χαρακτηριστικά από διάφορες μαμάδες και συνθέτουμε στο νου μας ένα μοντέλο σουπερ-μαμάς το οποίο είναι εντελώς ιδεατό αλλά και αποθαρρυντικό αν το συγκρίνουμε με τον εαυτό μας. Δεν έχουμε βγει από τη διαφήμιση με το βούτυρο!

 

Είσαι μία αγωνιζόμενη, εργαζόμενη μαμά... Δηλαδή... τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια αληθινή μαμά!

 

Ακριβώς όπως τα λες. Κλασσικό σφάλμα που έχουμε κάνει όλοι. Οι προσωπικοί μας στόχοι πρέπει να καθορίζονται από την προσωπική μας δυναμική. Εννοείται ότι πρέπει να προσπαθούμε όλοι να είμαστε καλύτεροι, αλλά αυτό έχει ξεχωριστή σημασία για κάθε άνθρωπο και μπορεί σε κάποιες φάσεις τις ζωής μας, εμείς οι ίδιες να επιλέξουμε να αφήσουμε κάτι ... πίσω μέχρι να μπορούμε να το χειριστούμε καλύτερα. Δεν χρειάζεται να αισθανόμαστε ενοχές γι αυτό.

[stella261011]

Είσαι μια μαμά που ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ πρώτον και κύριον,που θέλει να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερη σε ολα για την οικογένεια της αυτό τα λέει ολα.θα βρεις τους ρυθμούς κοπέλα μου και θα μεγαλώσει και το μικράκι σου και θα ειναι ευκολότερο για σένα να κανεις αυτά που θέλεις,επικεντρωσου σε ενα ενα σιγά σιγά.αν θέλεις να το πιστεύεις με τον ερχομό του δεύτερου γιου μου αισθάνομαι οτι εχω περισσότερο χρόνο ,βελτίωσα τη σχέση μου με τον μεγαλύτερο μου κα περνάω πολυ πιο ευχάριστα μαζί τους .προσπαθησε να ξεκουράζεται απο εκεί ξεκινάει η καλή διάθεση τουλάχιστο για μένα,βόλτα κατω με το συζυγο και βρείτε μια λύση,έπειτα θα δεις και το σώμα σου,βασικό για μένα για την ψυχολογία μου,φέτος δεν είμαι έτσι ακριβώς οπως θέλω λόγω γεννας αλλα είμαι σε πολυ καλό δρόμο,βάλε Κ εσυ ενα προγραμμα να χάσεις κιλά ,θα σε κανει πιο ανάλαφρη και χαρούμενη,και γενικότερα δες μήπως μπορείς να ελαφρύνεις το ωράριο στη δουλεια σου,ειναι αρκετές οι ώρες που δουλεύεις.ολα καλα θα πανε Κ απο μένα,θα στρωσουν τα πράγματα έχεις κουραστεί Κ εχει πέσει η διάθεση σου.

[goody]

Alcyon ''εγραψες'' παλι!!

Να προσθεσω οτι μολις περασες τον πρωτο χρονο, ο οποιος κατα τη γνωμη μου ειναι ο δυσκολοτερος!

Ειναι η πρωτη γνωριμια με το μωρο, η τεραστια αγωνια να φανεις ανταξια του νεου σου ρολου που σου αλλαζει ολη τη ζωη και το προγραμμα, που ολες νομιζουμε οτι θα ειναι γεματο παιδικα νανουρισματα, μωρουδιστικα γελακια και αγκαλιτσες και μετα ερχεται η πραγματικοτητα και ξυπναμε! Η φροντιδα ενος μωρου ειναι πολυ κουραστικη! Και στην περιπτωση που ειναι τσακωμενο με τον υπνο ή το πιανουν τα κοιλιακα του (κολικοι,γοπ κτλ) εκει ειναι που κλαταρεις και θες ενα τριμηνο να συνελθεις!!

Τωρα πια που ο γιος μου ειναι 3,5 μπορω να πω οτι καθε περσι και χειροτερα, με την εννοια οτι καθε χρονος που περναει μας δενει περισσοτερο, συνεργαζομαστε καλυτερα, καταλαβαινομαστε καλυτερα και περναμε ολο και πιο ωραια! Θυμησου πως ησουν το πρωτο εξαμηνο και πως εισαι τωρα.

Να χαιρεσαι την οικογενεια σου και να εισαι ευγνωμων για οσα εχεις, χωρις αγχος και τρελα, μην πιεζεις τον εαυτο σου να εισαι σουπερ μαμα, να εισαι ο εαυτος σου και θα τα πας μια χαρα!

[ioanna81]

αυτη την ερωτηση την εχω κανει πολλες φορες στον εαυτο μου και η τελευταια ηταν το βραδυ που για ακομα μια φορα ο μικρος δεν κοιμηθηκε. Ειμαι απο αυτες τις αδυνατες που νομιζεις οτι λιωνω στα γυμναστηρια, σε πληροφορω οτι δεν εχω χρονο ουτε μπανιο να κανω, ειμαι απιστευτα κουρασμενη γιατι 17 μηνες δεν κοιμαμαι καλα κι απ οτι βλεπω αντι να πραγματα να φτιαχνουν χειροτερευουν. Πηγαινω στη δουλεια με 3 ωρες υπνου κι εχω ενα παιδι πολυ απαιτητικο και τον τελευταιο καιρο αρκετα γκρινιαρικο. Δεν ξερω αν εχω κανει κατι λαθος στο μεγαλωμα του αλλα πιστεψε με οι πιο πολλες μαμαδες ετσι χαλια νιωθουν. Δεν γινεται να τα προλαβαινουμε ολα, κατι θα μεινει πισω. Μη σε παιρνει απο κατω, εγω θεωρω οτι ειμαστε ηρωες και πραγματικα παραδεχομαι τους γονεις που μεγαλωνουν διδυμα και τριδυμα, εκει υποκλινομαι

[lerkal]

πραγματικα ακουσα προσφατα μια να μεγαλωνει διδυμα χωρις βοηθεια και νατα θηλαζει και αποκλειστικα στον 3ο μηνα...και λεω εμεις οι υπολοιπες γιατι γκρινιαζαμε και ακομα γκρινιαζουμε...παει τελειωσε! θα πρεπει να συνεχιζουμε οπως μπορουμε...με μονη προτεραιοτητα τα παιδια! τωρα για τα καυτα σορτς ε τι να κανουμε μαλλον δεν εχουμε ολες τα οπισθια να κρεμονται απο το ταβανι σαν μερικες που ειναι σαν αγαλματα...και αυτο θα πρεπει να το παρουμε αποφαση!

[mpouli]

Θα σου πω ως μαμα διδυμων χωρις καμια βοηθεια απο τριτα ατομα,εργαζομενη και με πολλαααα ξενυχτια,αισθανομουν ακριβως αυτα που γραφεις.καταρχην εχεις κανει το πρωτο βημα του απολογισμου σου.εγω σκεφτηκα οτι καλυτερα να εχω παραπανω κιλα και φυσικα δεν προλαβαινω να παω γυμναστηριο αλλα ειμαι κοντα στα μωρα τα απογευματα κανοντας μαζι πραγματα.εκανα προγραμμα και λιστες για σουπερ μαρκετ και για δουλιες σπιτιου και ολς πηραν την σειρα τους.ο πρωτος χρονος των μωρων ειναι δυσκολος,οσο μεγαλωνουν περπαταν,μιλανε και ολα γινονται πιο ευκολα.υπομονη κοριτσακι μου εισαι οπως πολλες μαμαδες εδω

[alcyon]

Σας μιλα μια μαμα με καυτο σορτς....

 

Κι εγώ έχω καυτό σορτς! Αλλά ας μην πω καλύτερα το τι ακριβώς βάζω μέσα!

(Είναι που μου ξέμεινε από μια άλλη εποχή. Παίζει να ήταν σύγχρονη της ... ακροπόλεως!)

Κάποτε είχα κοιλιακούς φέτες... και τώρα φέτες έχω, αλλά από καρπούζι.

[rosaki]

θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι δεν είμαστε όλες οι γυναίκες ίδιες, θα συμφωνήσω με τα περί προτεραιοτήτων, θα συμφωνήσω ότι όλες λίγο πολύ ζορίζόμαστε. αυτό που ήθελα να εκφράσω με το πρώτο μου μηνυμα είναι το παράπονό μου ότι δεν βλέπω αποτέλεσμα στα πράγματα που προσπαθώ. Δηλαδή, ενώ δίνω αγώνα καθημερινό για να είμαι εντάξει σε όλους τους ρόλους στη ζωή μου, ανακαλύπτω ότι τελικά δεν τα καταφέρνω. και δεν είναι ότι οκ...δεν είμαι η σούπερ γκόμενα αλλά είμαι η σούπερ μαμά, ούτε ότι οκ....δεν είμαι η σούπερ μαμά αλλά κάνω την σούπερ καριέρα.

είναι που ανακαλύπτω πως σε όλα είμαι κάτω του μέσου όρου και αυτό με χαλάει.

[Λαΐδα]

το να νιωσουμε ολες οτι ειμαστε κατω του μετριου ειναι ευλογια!!!!!! το κακο ειναι οτι ολες νιωθουμε πανω απο το μεσο ορο!χαχαχχαχ

Θελω να πω οτι εισαι στην καλυτερη φαση για να δωσεις ενα σαλτο και να καταφερεις ο,τι θες.

Δες με ψυχραιμια ποια λαθη μπορεις να διορθωσεις, και βαλε σε εφαρμογη το προγραμμα σου και ο,τι θες θα το μπορεσεις!

[Βερενίκη]

Την επόμενη χρονιά, από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Δεκέμβριο (για τρεις μήνες), θα λείπω από το σπίτι δύο απογεύματα την εβδομάδα για καθαρά προσωπική μου ευχαρίστηση. Δηλαδή, τα παιδιά θα έρχονται στις 4 από το σχολείο και εγώ στις 7.30. Δεν είναι καμία ανωτέρα βία, μόνο η προσωπική μου ανάγκη. Μετά από 8 χρόνια μητρότητας, θα είναι η πρώτη φορά που θα το κάνω τόσο συντονισμένα.

Και ..... είμαι καλά! Αισθάνομαι μία μικρή ανησυχία αλλά γενικά το βλέπω θετικά (τώρα πια δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς, έχω αναλάβει υποχρέωση)

[AthinaP]

Γνωριζω αρκετες μαμαδες που τα καταφερνουν αρκετά καλά και με τα παιδιά τους και με τη δουλειά τους και με το σύζυγο, αν και αυτό το τελευταίο δεν το ξέρει κανείς απόλυτα... Οι περισσότερες από αυτές όταν είχαν χρονιάρικο μωρό ήταν όχι σε πολύ καλή κατάσταση θα έλεγα! Ιδιαίτερα οι εργαζόμενες. Σιγά σιγά βρίσκεις ισορροπίες.

 

Επίσης οι περισσότερες σαραντάρες που ξέρω δεν ξέρουν τι θα πει γυμναστήριο. Έχουν βρει η καθεμιά δικούς της τρόπους να κάνουν κάτι ευχάριστο και να κρατιούνται σε φόρμα. Ποδήλατο, κηπουρική, δουλειές σπιτιού (εντάξει αυτό δεν είναι το σούπερ χαλαρωτικό) και... αγκαλίτσες με το σύζυγο. Το θέμα είναι να μη χαλαρώσει μια γυναίκα πολύ στο σώμα ή να μην παρει πολλά κιλά. Συνήθως μέχρι τα 40 το σώμα επανέρχεται, μετά τα πράγματα σκουραίνουν πολύ.

[moon child]

rosaki, κουράγιο...

 

εγώ έχω δύο, και νιώθω ράκος όλη την ώρα...

 

αλλά έχουν ανατραπεί τόσο πολύ όλα στην ζωή μου, που η επιβίωση και μόνο με κάνει χαρούμενη...

 

φέτος τον χειμώνα λόγω δουλειάς και αποστάσεων τα εβλεπα 1-2 ώρες την ημέρα, και μάλισα τις πριν τον ύπνο ώρες που ήταν κουρασμένα και στερημένα από μαμά και γκρίνιαζαν για όλα..

 

στην δουλειά, που χάρισα τον χειμώνα μου, μπορεί να μήν δω επόμενο χειμώνα καθώς αργοσβήνει...

 

στο σπίτι είμαι η μόνη εργαζόμενη... έχω να στηρίξω ακόμη έναν δλδ που τρώγεται με τα δικά του τέρατα...

 

τρώω συνέχεια ανοησίες, και έχω παχύνει αφάνταστα, αλλά αν δεν φάω νομίζω οτι θα πέσω μέσα στην μέση του δρόμου (κάτι το στομάχι, κάτι κάτι παθήσεις, κάτι μεγάλο το ψυχολογικό) το καυτό σορτς δεν θα το ξαναδώ σε αυτή την ζωή, αλλά είναι το τελετυαίο που με απασχολεί...

 

νιώθω ευτυχής απλά και μόνο αν καταφέρω να τα πάω μια βόλτα μια στο τόσο, να τους δείξω κάτι που μου αρέσει, να παίξουμε κάτι παρέα, να τα έχω χαρούμενα, υγειή και ταισμένα.

 

και αυτά όχι κάθε μέρα. αλλά παραδόξως, δεν νιώθω κακή μαμά. δεν με νοιάζει το καυτό σορτς. Δεν με νοιάζει τι έχουν να πουν οι 25άρηδες συνάδελφοι μου, που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τον ευατο τους στο τραπέζι συνεδριάσεων. Δεν ξέρουν τι τους περιμένει, δεν ξέρουν που είναι η ζωή στ' αλήθεια.

 

Με νοιάζει μόνο να κρατήσω την ζωή μου έστω και στο 5 πριν τον γκρεμό, και να βλέπω τα μικρά μου χαρούμενα.

 

όσο το μικρό σου μεγαλώνει, και θα επικοινωνείτε, και θα το βλέπεις να τρελαίνεται γιατί παίζετε με σαπουνόφουσκες στο μπαλκόνι, αυτά τα 5 λεπτά σαπουνόφουσκες θα σου δίνουν δύναμη για 5 μέρες... απλά περίμενε την επικοινωνία

[alcyon]

... αυτό που ήθελα να εκφράσω με το πρώτο μου μηνυμα είναι το παράπονό μου ότι δεν βλέπω αποτέλεσμα στα πράγματα που προσπαθώ.

 

.......

είναι που ανακαλύπτω πως σε όλα είμαι κάτω του μέσου όρου και αυτό με χαλάει.

Με τι κριτήριο βάζεις τον εαυτό σου την ετικέτα "κάτω του μέσου όρου"; Πώς καταλήγεις σε αυτό το συμπέρασμα; Τι αποτελέσματα ακριβώς θα ήθελες εσύ για τη ζωή σου και δεν έχεις; Με τι κριτήριο θεωρείς πως δεν πέτυχες τους στόχους σου; Τους δικούς σου στόχους ή μήπως συγκρίνεις με αυτό που βλέπεις από τους άλλους γύρω σου; Μήπως είχες βάλει τον πήχη πολύ ψηλά; Μήπως οι στόχοι ήταν πολλοί και μεταξύ τους ασυμβίβαστοι; Μήπως αυτό που βλέπεις από τους άλλους δεν είναι αντικειμενικό; (αναλογίσου πόσες φορές λέμε για κάποιον "επιτυχημένος οικογενειάρχης" και πίσω από αυτή την ετικέτα... ανακαλύπτουμε με τον καιρό... απίστευτα άσχημες ιστορίες. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός).

 

Οι ερωτήσεις μου δεν είναι για να απαντηθούν εδώ μέσα... Το μόνο που θέλω να πω είναι να αναρωτηθείς μήπως ανησυχείς περισσότερο απ' όσο πρέπει.

 

Υπάρχουν φάσεις καλές και φάσεις δύσκολες. Αν είσαι σε φάση φρεναρίσματος σε σχέση με τον προηγούμενο ρυθμό σου, είναι πολύ πιθανό να σου βγαίνει η κούραση με μια δόση μελαγχολίας. Μην της δώσεις μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που πραγματικά έχει.

 

Θέλει ηρεμία για να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα.

[rosaki]

κορίτσια μου να διευκρινίσω κάτι. η φράση "καυτά σόρτς" χρησιμοποιήθηκε με μια διάθεση υπερβολής. θέλω να πω, πως σίγουρα σε μια εποχή που οι περισσότεροι παλεύουμε για την επιβίωσή μας, θα ήμουν τουλάχιστον ανόητη να ισχυριζόμουνα πως το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να φορέσω καυτό σορτς.

ήταν απλώς ένα παράδειγμα για να δείξω πως και στον τομέα γυναίκα - φιλαρέσκεια ενώ δεν έχω αφεθεί, ενώ προσέχω όσο μπορώ, ενώ δεν σαβουριάζω, ενώ στερούμαι, ενώ θα βάλω τις κρέμες μου έχω τα μαύρα μου τα χάλια.

Τέσπα, είναι ένας από τους τομείς που αισθάνομαι ότι δεν τα καταφέρνω. σίγουρα δεν είναι ο πρώτος στις προτεραιότητες μου, απλώς ήταν μια αναφορά.

όπως στον τομέα, παιδί - διαπαιδαγώγηση φοβάμαι ότι δεν τα πηγαίνω και σούπερ. δεν ξέρω αν ασχολούμαι δημιουργικά με το μικράκι μου. η ιδέα ότι η προσωπικότητα, η ευφυία του παιδιού μου εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την δική μου παρουσία με κάνει να αισθάνομαι συνέχεια λίγη, ότι κάτι δεν κάνω καλά.

δεν ξέρω αν βάζω τον πήχυ ψηλά. μπορεί, το έκανα και παλιότερα όταν ήμουν μόνη και νεότερη.και επειδή υπέφερα από αυτό το ανικανοποίητο, άλλαξα πορεία στην συνέχεια και είπα χαλάρωσε ροζάκι όσο μπορείς. έτσι πορεύτηκα για αρκετά χρόνια. λέτε λόγω παιδιού να ξαναξύπνησε το διαβολάκι της σκληρής αυτοκριτικής?

[alcyon]

κορίτσια μου να διευκρινίσω κάτι. η φράση "καυτά σόρτς" χρησιμοποιήθηκε με μια διάθεση υπερβολής. θέλω να πω, πως σίγουρα σε μια εποχή που οι περισσότεροι παλεύουμε για την επιβίωσή μας, θα ήμουν τουλάχιστον ανόητη να ισχυριζόμουνα πως το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να φορέσω καυτό σορτς.

ήταν απλώς ένα παράδειγμα για να δείξω πως και στον τομέα γυναίκα - φιλαρέσκεια ενώ δεν έχω αφεθεί, ενώ προσέχω όσο μπορώ, ενώ δεν σαβουριάζω, ενώ στερούμαι, ενώ θα βάλω τις κρέμες μου έχω τα μαύρα μου τα χάλια.

 

Ναι βρε κοριτσάκι... κι εμείς εδώ προσπαθούμε να σου πούμε να μη δίνεις σημασία... Πάρ' το λίγο πιο χαλαρά... Κι εμείς δεν αφεθήκαμε... αλλά αυτό μας άφησε μόνο του! Έτσι είναι η ζωή.

 

Στην αρχή μου την έσπαγε απίστευτα η κοιλιά πλισέ που έχω. Ήμουν πάντα φέτες, του γυμναστηρίου, πρόσεχα σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά. Αλλά τα δίδυμα διέλυσαν κυριολεκτικά τη συνοχή του δέρματός μου. Άμα τη δεις.. άστα χάλια! Κι εκεί που με είχε πάρει από κάτω (μέχρι και αισθητική επέμβαση σκεφτόμουν -προ οικονομικής κρίσης), είδα μια μέρα τα παιδιά να μου σηκώνουν τη μπλούζα να μου λένε "πώς είναι έτσι η κοιλιά σου!?!" Τους εξήγησα ποιοι παίζανε μέσα της για κάμποσο καιρό... και τι κάνανε εκεί... Και μετά... πριν τελειώσω την κουβέντα μου χώσανε τα χέρια μέσα στην κοιλιά μου, τη ζούλιξαν κι αυτή ανταποκρίθηκε σα ζυμάρι, "κρύβοντας" τις χούφτες τους. Το βρήκαν για απίστευτο παιχνίδι και διασκέδασαν πάρα πολύ. Κι έτσι... από σημείο αποστροφής έγινε... ατραξιόν! Δεν είμαι περήφανη για αυτή, προσπαθώ να τη βελτιώσω (???), αλλά κι ας μην τα καταφέρνω κάπου μέσα μου, χαμογελώ γιατί αρέσει στα παιδιά μου!

 

Δεν είναι όλα τόσο μαύρα. Αυτό προσπαθώ να πω... (αν και η κούραση και η ώρα ίσως να μη με βοηθάει).

.....

δεν ξέρω αν βάζω τον πήχυ ψηλά. μπορεί, το έκανα και παλιότερα όταν ήμουν μόνη και νεότερη.και επειδή υπέφερα από αυτό το ανικανοποίητο, άλλαξα πορεία στην συνέχεια και είπα χαλάρωσε ροζάκι όσο μπορείς. έτσι πορεύτηκα για αρκετά χρόνια. λέτε λόγω παιδιού να ξαναξύπνησε το διαβολάκι της σκληρής αυτοκριτικής?

Οι βαθύτερες πτυχές του χαρακτήρα μας βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια, ειδικά μετά από παρατεταμένη κούραση και προσπάθεια. Μη γίνεσαι σκληρή στην κριτική σου! Αναγνώρισε στον εαυτό σου όσα έχεις πραγματικά κάνει. Γιατί έχεις κάνει πράγματα. Αυτό που σου φαίνεται "τίποτα", δεν είναι και πραγματικό τίποτα.

 

Αν ρίξεις μια ματιά γύρω σου, θα συνειδητοποιήσεις από τι κινδύνους έχεις γλυτώσει το παιδάκι σου... πόσο το έχεις θρέψει... πόσο το έχεις αναθρέψει... Οπότε, θα έλεγα πως έχουμε μπροστά μας μια ικανή μαμά. Μια ανθρώπινη μαμά. Μία Μαμά!

 

Διαφωνείς;

[peony]

Rosaki, το πρωτο μήνυμα σου θα μπορούσα να το έχω γράψει επι λέξει, όταν το παιδί μου ήταν ενός έτους. 5 χρόνια μετά με 2 παιδια και μια πολυ απαιτητικη δουλεια, ναι μεν είμαι στη πιο χοντρή μου φάση (και σημειώνω ότι δεν κάνω κάτι για αυτό, θέλω να πω δεν ειναι οτι επιδιώκω να είμαι κάπως και δεν είμαι), αλλά κατα τα αλλά έχω βρει ισορροπίες. Νομίζω ότι όντως ο πρώτος χρόνος είναι πιο δύσκολος - η ίσως κάποια στιγμή συνηθιζεις και τις ενοχές, δεν ξέρω.

Βοηθάει και ότι βλέπω ότι τα παιδιά μου είναι μια χαρά, παρά τις ώρες που λειπω η την κούραση μου, και ότι ξέρουν οτι είμαι εκεί όταν με χρειάζονται.

[νανσυ2]

ειμαι κ γω μια μαμα τριδυμων κ θα μπορουσα να φοραω σορτσς οπως λες....αλλα....

περασα κ γω τη φαση που λες,να ειμαι τελεια σε ολα...βεβαια εγινα ενα ψυχολογικο ρακος,κ πολυ κουρασμενη,κ παλι,τωρα λεω οτι μπορει κ να μην εκανα ο,τι μα ο,τι μπορουσα...καταλαβες?ειναι ενα σαρακι που παντα σς τρωει οσο κ αν προσπαθεις

ακομα κ τωρα,που τα παιδια μου ειναι 4...λεω...νανσυ,εισαι καλη μανα?μηπως αν ειχες κανει τοτε αυτο,ηταν καλυτερα,ειχαν καλυτερη συμπεριφορα,το ενα το αλλο...ο ενας μου γιος εχει εγκεφαλικη παραλυση,σπαστικη διπληγια,σε ηπια μορφη,...τον πηγαινω σε θεραπειες ,γιατρους κλπ...ακομα κ τωρα καμια φορα πιανω τον εαυτο μου να λεει διαοφρα περι πολυδημων κυησεων,παρολο που εκατσα 7μηνες στο κρεβατι,φοβομουν κ να βηξω,εκανα τα παντα,οτι μπορουσα για να τα κρατησω.,αλλα γεννησα προωρα κ κρατησα μια τριδυμη εγκυμοσυνη...με οτι σου λεω θελω να πω οτι αν εισαι τελειομανης,θα εχεις παντα θεμα,παντα θα βρισκεις κατι...εγω ειμαι 60κιλα με υψος 1,75..κ παλι δε μαρεσω!εχω παρει δυο κιλα,λεω....

πρεπει να δουλεψουμε λιγο το θεμα αυτο...πρεπει να εστιασεις στα θετικα της ζωης σου

οτι δε μπορεις να αλλαξεις,πρεπει να μαθεις να το τροπο να το δεχεσαι

εισαι κουρασμενη κ τα βλεπεις χειροτερα απο οτι ειναι,μην εισαι αυστηρη με τον εαυτο σου,αποδεξου τον,καλομαθε τον λιγο

λες οτι προσπαθεις να φτιαξεις το σωμα σου...παρε ενα ελλειπτικο μηχανημα,κανε καμια θεραπεια για τη κυτταριτιδα(μου ειπαν καφε,νες,με γλυκερινη,το απλωνεις κ τυλιγεσαι)παρε καμια κρεμουλα,ψαξε τπτ συνταγες,ανεξοδα πραγματα

εντωμεταξυ,πολλες εταιρειες εχουν βαλει προσφορες του τυπου 5συνεδριες 30ευρω,μπες κ ψαξε

μη σκεφτεσαι το προβλημα,σκεψου τη λυση

[Λαΐδα]

εγω δεν αναρρωτιεμαι αν ειμαι καλη μανα.....δεν θεωρω την ερωτηση αντικειμενικη. Αναρρωτιεμαι αν τα παιδια μου ειναι γερα και ευτυχισμενα, αν μεγαλωνουν με αγαπη και χαμογελα.....αν μαθαινουν τις αρχες που θεωρω εγω καλες.

Αν οι απαντησεις ειναι θετικες, καλυπτομαι....

Αν ειμαι αδυνατη επισης δεν αναρρωτιμαι γιατι εκει η απαντηση δεν θα μου αρεσει! χαχαχαχαχ. Δεν θεωρω ομως οτι ειμαι ασχημη και ας μην βαζω πια καυτα σορτς.

Στα σχεδον 40 μου , δεν θα τα εβαζα ετσι και αλλιως.

[alcyon]

...

Βοηθάει και ότι βλέπω ότι τα παιδιά μου είναι μια χαρά, παρά τις ώρες που λειπω η την κούραση μου, και ότι ξέρουν οτι είμαι εκεί όταν με χρειάζονται.

 

Να συμπληρώσω εδώ -στο πολύ εύστοχο μήνυμα της peony- πως μετά το χρόνο τα παιδιά ανταποκρίνονται πολύ περισσότερο στα ερεθίσματα της καθημερινότητας και αυτό είναι ένα είδος "ανταποδοτικότητας" και επιβεβαίωσης για όσα προσπαθούμε και κάνουμε.