Τι (δεν) λέτε στα παιδιά σας για το Θεό;

[ilonka19]

Για ποια ηλικιακή ομάδα μιλάς (πάνω-κάτω);

5-6 ετων. Παντως δεν θα με ενοχλουσε στο μελλον να γινει ΄ενα θρησκευομενο ατομο, γιατι ειναι πολυ δυσκολο καποιος να μην πιστευει σε καποιον Θεο, γιατι για οτιδηποτε αρνητικο κανεις στη ζωη σου το κουβαλας για μια ζωη και δεν υπαρχει καμια αφεση αμαρτιων, μονο η συνειδηση σου. Επιπλεον πιστευω οτι θρησκεύομενοι τα καταφερνουν για καποιο αγνωστο λογο, καλυτερα στη ζωη απο οτι οι αθεοι. οι Χριστιανοδημοκρατες κυβερνουν τη Γερμανια, στην Αμερικη η εκκλησια εχει βγαλλει τοσους πρόεδρους, η Τουρκια απο τη στιμη που μπηκε στο τιμονι της ενας θρησκευομενος ηγετης, οπως ο Ερντογαν εχει παει 100 χρονια μπροστα, ο Πουτιν ειναι και αυτος βαθια θρησκεύομενος. οποτε μαλλον η θρησκεια ειναι αυτη που βοηθα ΄ολους αυτους τους ηγετες.

[apeleytheros]

οποτε μαλλον η θρησκεια ειναι αυτη που βοηθα ΄ολους αυτους τους ηγετες.

θα είμαι λίγο επιγραμματικός λόγω έλλειψης χρόνου

1) Η αμερική διύνησε τις χειρότερες περιόδους της όντας υπό θρησκευόμενους ηγέτες (βλ Μπούς και τους 2, 9/11, πάνω από 3-4 πόλεμοι και άλλα).

2) Είναι στατιστικά αναμενόμενο να είναι περισσότεροι θρησκευόμενοι μιας και υπάρχουν περισσότεροι θρησκευόμενοι στην κοινωνία.

 

3) Δε βοηθά η θρησκεία σα θρησκεία. ο φανατισμός του ποιμνίου βοηθά. το ποίμνιο διαλέγει ηγέτες που του υποδεικνύονται ως περισσότερο θρησκευόμενοι αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πχ, για την εθνική ακαδημία των επιστημών των ΗΠΑ στατιστικές αναφέρουν πάνω 90% άθεους, παρόλα αυτά το ποίμνιο διάλεξε ηγέτη θρησκευόμενο. Αυτό δεν είναι προσόν σε καμία περίπτωση, προσωπικά το θεωρώ από τα καλύτερα αντι-επιχειρήματα (τον επηρεασμό της κοινής γνώμης με δόλια μέσα όπως διαμέσου της θρησκείας, η οποία έχει και κέντρο εξουσίας, δομή και μπορεί να δίνει γραμμή στην πλειοψηφία με βάση το φανατισμό).

Για παράδειγμα το ΙΡΑΝ πάει κατα διαβόλου τα τελευταία 30-50 χρόνια με την εμφάνιση του Χομενέι, ενός φανατισμένου θρησκευτικού ηγέτη που τοποθέτησε εαυτόν (επηρεάζοντας την κοινή γνώμη) πάνω από το πολίτευμα, και κατευθύνοντας ουσιαστικά την εκάστοτε κυβέρνηση. Το Ιράν έχει μια σταθερή πορεία προς τον ισλαμικό μεσαίωνα τις τελευταίες 4 δεκαετίες και είναι ξεκάθαρο που οφείλεται. Το 1950 ήταν μια χαρά φιλελεύθερη κοινωνία, τώρα λιθοβολούν κόσμο δημόσια.

[Λαΐδα]

Δεν νομιζω οτι ολοι αυτοι ειναι στα αληθεια θρησκευομενοι.....πιστευω οτι χρησιμοποιουν αυτην την ιδιοτητα για να 'μιλησουν' τη γλωσσα του λαου τους...

[ilonka19]

Δεν νομιζω οτι ολοι αυτοι ειναι στα αληθεια θρησκευομενοι.....πιστευω οτι χρησιμοποιουν αυτην την ιδιοτητα για να 'μιλησουν' τη γλωσσα του λαου τους...

Για μενα η εννοια θρησκευομενος δεν σημαινει οτι καποιος ειναι ηθικος ΄η οχι με βαση τη δικη μου ηθικη, αλλα σμαινει οτι ανηκω σε καποια θρησκευτικη ομαδα και απο τη στιγμη που αυτη η θρησκευτικη ομαδα τους αποδεχεται ως μελη της δεν εχω δικαιωμα εγω να αμφισβητησω το γεγονος αυτο. Εξαλλου ως ανθρωποι και αυτοι εχουν δικαιωμα στα λαθη. Το γεγονος οτι καποιος ειναι θρησκευομενος δεν σημαινει οτι ειναι αναμαρτητος.

Επισης ολοι οι μεγαλοι επιχειρηματιες της χωρας μας, οπως οικ. βαρδινογιαννη, Λατση, Βγενοπουλος ειναι ανθρωποι θρησκευομενοι και κοντα στην εκκλησια. ειναι αραγε τυχαιο οτι οσοι ειναι πιστοι προκ΄οβουν και στη ζωη;

[apeleytheros]

Τι σημαίνει αληθινά θρησκευόμενος; Αυτά που κάνουν περιγράφονται ρητά και λεπτομερώς στο κοράνι όπως και στην αγία γραφή (παλαιά διαθήκη, είναι κοινή και στις 2 θρησκείες), οι λιθοβολισμοί των ομοφυλοφίλων, μοίχων, διακορευμένων κορασίδων, για να αναφέρω απλώς λίγα (από τα πολλά).

 

Δεν έχει σημασία αν είναι αληθινά θρησκευόμενοι η όχι. εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό αίσθημα επιβάλλοντας μια «άνωθεν» εξουσία. Επειδή καμουφλάρεται ως «άνωθεν» είναι εξ ορισμού μη αμφισβητήσιμη. [Αν το κάνεις είσαι βλάσφημος και εξοβελίζεσαι (η σε λιθοβολούν, εξαρτάται) από την κοινωνία.]

Η οργανωμένη θρησκεία είναι κερκόπορτα για τη Δημοκρατία και την ευημερία που η τελευταία προσφέρει (όλοι ίσοι, κλπ).

[apeleytheros]

Ειδικά για το ΙΡΑΝ, η γλώσσα του λαού όταν ήρθε ο Χομενεΐ ήταν πολύ διαφορετική. Πρώτα «βρήκαν» εχθρούς, ονόμασαν την Αμερική και τη δύση έθνη του διαβόλου. μετά όταν βρήκαν την ασθένεια, πλάσαραν και τη θεραπεία: πίστη στο θεό και στο λόγο του! ο θεός βέβαια είχε δώσει οδηγίες, το κοράνι, το οποίο μεταξύ άλλων λέει να λιθοβολούνται οι άπιστοι. Εντω μεταξύ, είχε προωθήσει συνταγματική μεταρρύθμιση που τοποθέτησε τον θρησκευτικό ηγέτη πάνω από το πολίτευμα, και ονόμασε τη δημοκρατία «ισλαμική». Το αμφισβητείς ανοιχτά; είσαι άπιστος, με θρησκευτικό διάταγμα και ο φανατισμένος όχλος κάνει τη δουλειά του.

 

Τα παραπάνω είναι ιστορία, όχι άποψη.

[Λαΐδα]

Για μενα η εννοια θρησκευομενος δεν σημαινει οτι καποιος ειναι ηθικος ΄η οχι με βαση τη δικη μου ηθικη, αλλα σμαινει οτι ανηκω σε καποια θρησκευτικη ομαδα και απο τη στιγμη που αυτη η θρησκευτικη ομαδα τους αποδεχεται ως μελη της δεν εχω δικαιωμα εγω να αμφισβητησω το γεγονος αυτο. Εξαλλου ως ανθρωποι και αυτοι εχουν δικαιωμα στα λαθη. Το γεγονος οτι καποιος ειναι θρησκευομενος δεν σημαινει οτι ειναι αναμαρτητος.

Επισης ολοι οι μεγαλοι επιχειρηματιες της χωρας μας, οπως οικ. βαρδινογιαννη, Λατση, Βγενοπουλος ειναι ανθρωποι θρησκευομενοι και κοντα στην εκκλησια. ειναι αραγε τυχαιο οτι οσοι ειναι πιστοι προκ΄οβουν και στη ζωη;

οταν η θρησκευτικη ομαδα αλλα πρεσβευει και αλλα κανουν τα μελη της (και ας τα εχει αποδεχτει) πιστευω οτι εχω δικαιωμα να αμφισβητησω το ποσο θρησκευομενοι ειναι η μαλλον το ποσο πιστευουν αυτα που πρεσβευει η θρησκευτικη ομαδα τους.

Κατα τα αλλα συμφωνω.

ειδικα στο 'αν θες καλες δημοσιες σχεσεις, κανε κονε με την εκκλησια'

 

 

Δεν έχει σημασία αν είναι αληθινά θρησκευόμενοι η όχι. εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό αίσθημα επιβάλλοντας μια «άνωθεν» εξουσία.

Η οργανωμένη θρησκεία είναι κερκόπορτα για τη Δημοκρατία και την ευημερία που η τελευταία προσφέρει (όλοι ίσοι, κλπ).

 

ο θεός βέβαια είχε δώσει οδηγίες, το κοράνι, το οποίο μεταξύ άλλων λέει να λιθοβολούνται οι άπιστοι. Εντω μεταξύ, είχε προωθήσει συνταγματική μεταρρύθμιση που τοποθέτησε τον θρησκευτικό ηγέτη πάνω από το πολίτευμα, και ονόμασε τη δημοκρατία «ισλαμική». Το αμφισβητείς ανοιχτά; είσαι άπιστος, με θρησκευτικό διάταγμα και ο φανατισμένος όχλος κάνει τη δουλειά του.

 

.

 

Για ολα τα παραπανω οπως και για πολλα αλλα, δεν μπορω να θεωρησω τους εξουσιο-θρησκευομενους ως ανθρωπους κοντα στον Θεο = που βοηθουν και αγαπουν το συνανθρωπο.

[apeleytheros]

Αυτό που (επιμένεις; να) αγνοείς είναι ότι το «ο θεός είναι αγάπη» είναι η κερκόπορτα για την επιβολή απολυταρχίας.

 

πρώτα «ο θεός είναι αγάπη», μετά, «ναι μεν, αλλά».

[Λαΐδα]

Αυτό που (επιμένεις; να) αγνοείς είναι ότι το «ο θεός είναι αγάπη» είναι η κερκόπορτα για την επιβολή απολυταρχίας.

 

πρώτα «ο θεός είναι αγάπη», μετά, «ναι μεν, αλλά».

Για εμενα δεν υπαρχει ναι μεν αλλα.....Και ευτυχως για πολυ κοσμο στη ζωη μου. Το 'ναι μεν αλλα' φυσικα και υπαρχει ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΜΟ αλλα τι σκατα...δεν θα το αφησω να μου φαει την ψυχη!

 

Οποιος θελει να επιβαλλει την απολυταρχια θα το κανει με διαφορους τροπους...ενας απο αυτους ειναι σιγουρα η θρησκεια. Υπαρχουν και αλλοι φυσικα τροποι εξουσιας. Δεν ειναι δηλαδη οι θρησκευομενοι που εξουσιαζουν αλλα οι Εξουσιαστες που παρουσιαζονται σαν θρησκευομενοι....

Οταν φτανουμε σε τετοια σημεια η θρησκεια δεν εκφραζει κανεναν Θεο (αποψη μου). Εκφραζει τα παθη των ανθρωπων και μονο.

Φυσικα ομως, στους κυκλους της θρησκειας, υπαρχουν και ανθρωποι που τα βλεπουν οπως εγω και οπως πολλοι αλλοι. Δεν ειναι ολοι διεφθαρμενοι.

[apeleytheros]

Βασικά δεν είπα για εσένα ότι θα αλλάξεις γνώμη, για το ΙΡΑΝ μιλούσα τόση ώρα.

[Λαΐδα]

Αυτό που (επιμένεις; να) αγνοείς είναι ότι το «ο θεός είναι αγάπη» είναι η κερκόπορτα για την επιβολή απολυταρχίας.

 

πρώτα «ο θεός είναι αγάπη», μετά, «ναι μεν, αλλά».

 

Βασικά δεν είπα για εσένα ότι θα αλλάξεις γνώμη, για το ΙΡΑΝ μιλούσα τόση ώρα.

ε, το ΙΡΑΝ απαντησε!!! :lol:

 

τελος παντων, μεσες ακρες καταλαβες τι θελω να πω!

[ekavi_]

εκαβη την προσωπικη μου αποψη για την εννοια του Θεου την εχω γραψει πολλακις σε αυτο το θεμα.....

Επισης, αν με ρωταγες πριν ενα χρονο και τωρα θα σου ελεγα διαφορετικα πραγματα, η αληθεια ειναι......

Αλλα σε αυτα τα ζητηματα νομιζω ετσι και αλλιως πρεπει να ειμαστε επιφυλλακτικοι ως προς το απολυτο των αποψεων μας.

 

Τις ξέρω τις απόψεις σου και είναι απο τις πιο κατασταλλαγμένες-συνειδητοποιημένες που έχω ακούσει. Και όπως είπες είναι θεμιτό το να μην είμαστε απόλυτοι, ακόμα και το να αλλάζουμε γνώμη.

 

Εγώ συμφωνώ με όλα αυτά. Πιο πολύ με εκνευρίζει όταν με ρωτούν αν είμαι "άθεη". Τότε ρωτάω για ορισμό. Αν θες να σου απαντήσω αν είμαι α-θεη, πες μου τι εννοείς λέγοντας Θεός. Εκεί μπλοκάρει ξαφνικά ο άλλος.

 

Βασικά δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, ειδικά για ένα θέμα τελείως προσωπικό και καθόλου μετρήσιμο-αντικειμενικό κτλ...

[Aimee]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει "πολύ νωρίς" για τέτοιες κουβέντες... Αν δεν τις κάνει κανείς στο σπίτι του, από κάπου αλλού θα τις πιάσει το παιδί, κάπως σαν τα παιδιά που δεν πολυακούνε για ποδόσφαιρο στο σπίτι από τους γονείς και τα ρωτάει κατά τύχη κάποιος περαστικός μια μέρα και μαθαίνουν οι γονείς ότι το παιδί είναι πχ Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός...

 

 

Καλησπέρα!

 

Συμφωνώ με την Αθηνά!

Τα παιδιά "αρπάζουν" στον αέρα τα πιστεύω μας (θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, ποδοσφαιρικά ) και κάπου τα καταχωνιάζουν στο μυαλό τους. Ετσι, όταν τους δίνεται το έναυσμα, σαν έτοιμα από καιρό σου ξεφουρνίζουν την άποψη τους.

 

Για αυτό θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει ιδιαίτερη κουβέντα για την ανεκτικότητα και το σεβασμό στη γνώμη του άλλου. Μέχρι να έρθει η ώρα της θρησκείας, η αναγκαιότητα του σεβασμού και της ανοχής θα έχει προκύψει χιλιάδες φορές στη ζωή μας.

Σκεφτείτε, ας πούμε, τη διαφορά νοοτροπίας που συνήθως έχουμε με παππούδες, γιαγιάδες, γονείς και παιδιά που συναντούμε σε παιδικές χαρές. Συνήθως πριν ακόμα περπατήσει το παιδί, έχει αντιληφθεί ότι ενίοτε "καταπίνουμε" τη γλώσσα μας για να μην φέρουμε σε δύσκολη θέση κάποιον. Οπως έχει αντιληφθεί τον τρόπο που εκφράζουμε τη διαφωνία μας.

Γι'αυτό λέω ότι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα εμφυσείται από τη βρεφική ηλικία. Αυτό που (πρέπει να) καλλιεργείται και να διδάσκεται είναι ο τρόπος της έκφρασης της γνώμης μας: πώς δηλαδή να τοποθετούμαστε με ευγένεια και με επιχειρήματα, χωρίς να γυρεύουμε να "κατατροπώσουμε" τον άλλον. Είναι η τέχνη της διαλεκτικής.

 

Σε σχέση με το ρίζωμα της θρησκείας που ανέφερε η Αλκυών:

Ενας που πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, θα τον επικαλέστηκε κάποια στιγμή μπροστά στο παιδί. Μπορεί να έκανε τον σταυρό του, να προσευχήθηκε ή μόνο να αναφώνησε "αχ Παναγία μου".

Οπότε στο υποσυνείδητο του παιδιού καταγράφεται ότι υπάρχει Θεός.

Οποιος δεν πιστεύει, δεν κάνει τίποτα από τα παραπάνω. Ετσι όταν, μέσω του σχολείου, το παιδί θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με την έννοια του Θεού,

θα εκπλαγεί γιατί η έννοια δεν θα είναι οικεία.

 

Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Τα παιδιά ακολουθούν τις πεποιθήσεις των γονιών τους. Άλλα στον ίδιο βαθμό, άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο. Ομως τις ακολουθούν.

Αντίθετα, η ριζική διαφοροποίηση του παιδιού μπορεί να προκύπτει μετά από μία εξαιρετικά θετική ή αρνητική εμπειρία που μπορεί να είχε στο συγκεκριμένο θέμα. Διαφορετικά, είναι μία έμμεση απόρριψη του γονεικού προτύπου.

[alcyon]

Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση Aimee.

........

Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Τα παιδιά ακολουθούν τις πεποιθήσεις των γονιών τους. Άλλα στον ίδιο βαθμό, άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο. Ομως τις ακολουθούν.

Αντίθετα, η ριζική διαφοροποίηση του παιδιού μπορεί να προκύπτει μετά από μία εξαιρετικά θετική ή αρνητική εμπειρία που μπορεί να είχε στο συγκεκριμένο θέμα. Διαφορετικά, είναι μία έμμεση απόρριψη του γονεικού προτύπου.

 

Και πραγματικά θέλω να σταθώ στην τελευταία σου πρόταση. Είναι μια ιδιαίτερη τοποθέτηση, που δεν έχει αναφερθεί έως τώρα. Πώς και σχετίζεις το γονεϊκό πρότυπο με τη θρησκεία; Το συνδέεις ως προς το περιεχόμενο ή όταν κάποιος απορρίπτει τον/τους γονείς, απορρίπτει και ότι έμαθε από αυτούς ;; (Κάπως έτσι το εννοείς;; )

[Aimee]

Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση Aimee.

 

 

Και πραγματικά θέλω να σταθώ στην τελευταία σου πρόταση. Είναι μια ιδιαίτερη τοποθέτηση, που δεν έχει αναφερθεί έως τώρα. Πώς και σχετίζεις το γονεϊκό πρότυπο με τη θρησκεία; Το συνδέεις ως προς το περιεχόμενο ή όταν κάποιος απορρίπτει τον/τους γονείς, απορρίπτει και ότι έμαθε από αυτούς ;; (Κάπως έτσι το εννοείς;; )

 

Γεια Αλκυών!

 

Δεν συσχετίζω το γονεϊκό πρότυπο αποκλειστικά με τη θρησκεία αλλά με τη γενικότερη ιδεολογία (πολιτική, φιλοσοφική, κοινωνική κλπ.). Και όπου "γονεϊκό", μάλλον θα έπρεπε να πω "μητρικό".

 

Νομίζω ότι ένα παιδί απορρίπτει εντελώς την κοσμοθεωρία με την οποία έχει μεγαλώσει, είτε λόγω ενός σοκ (θετικού ή αρνητικού) που δέχτηκε με τη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή, είτε λόγω του ότι έχει απογοητευτεί σε τέτοιο βαθμό από τον γονιό του που απαξιώνει μαζί με τον γονιό του και τη γονεϊκή κοσμοθεωρία.

Γενικότερα, η ριζική διαφοροποίηση (βαθειά θρησκευόμενος/αθεϊα, αθεϊα/κατηχητικά, αριστερά/εθνικισμός, καριερίστρα μητέρα/κόρη νοικοκυρά κλπ.) δεν φαίνεται να αποτελεί τον ιστορικό κανόνα.

[alcyon]

Δηλαδή θεωρείς πως η "αλήθεια" της (όποιας) ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας, δεν επαρκεί από μόνη της για να συγκρατήσει το παιδί σε αυτή;

[alcyon]

Να τολμήσω μια δευτερογενή σκέψη...

Αν το δούμε "αντίστροφα"... θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε κατά πόσο το παιδί αποδέχεται το γονιό του, από το πόσο κοντά βρίσκονται οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις σε σχέση με εκείνον;

 

(Μου ακούγεται κάπως παρακινδυνευμένο, αλλά δεν το έχω επεξεργαστεί ποτέ ως ιδέα... Πραγματικά είναι πρόκληση ως σκέψη! Μου άρεσε αυτή η διάσταση, άσχετο με το πόσο ευσταθεί ή όχι! Το είδος της συσχέτισης είναι που με εντυπωσίασε!)

[Aimee]

Να τολμήσω μια δευτερογενή σκέψη...

Αν το δούμε "αντίστροφα"... θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε κατά πόσο το παιδί αποδέχεται το γονιό του, από το πόσο κοντά βρίσκονται οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις σε σχέση με εκείνον;

 

(Μου ακούγεται κάπως παρακινδυνευμένο, αλλά δεν το έχω επεξεργαστεί ποτέ ως ιδέα... Πραγματικά είναι πρόκληση ως σκέψη! Μου άρεσε αυτή η διάσταση, άσχετο με το πόσο ευσταθεί ή όχι! Το είδος της συσχέτισης είναι που με εντυπωσίασε!)

 

Δεν νομίζω ότι η εγγύτητα των πεποιθήσεων είναι θέμα "αποδοχής" του γονιού αλλά κριτικής σκέψης του παιδιού.

Γιατί η διαφοροποίηση είναι σχεδόν δεδομένη όταν μιλάμε για ελεύθερους ανθρώπους και όχι για κλώνους ή εξαρτώμενους. Την κοσμοθεωρία των γονιών μας, την επεξεργαζόμαστε, επανεξετάζουμε, προσαρμόζουμε, ανανεώνουμε, βελτιώνουμε.

 

Όμως, η "ριζική διαφοροποίηση" (στην οποία αναφέρθηκα μέσω των παραδειγμάτων) είναι μία εντελώς άλλη περίπτωση που -για μένα- εξηγείται αποκαλυπτικά (γεγονός-καταλύτης) ή ψυχολογικά.

[alcyon]

Χμμμμ ... ενδιαφέρουσα τοποθέτηση ...

[alcyon]

....

Όμως, η "ριζική διαφοροποίηση" (στην οποία αναφέρθηκα μέσω των παραδειγμάτων) είναι μία εντελώς άλλη περίπτωση που -για μένα- εξηγείται αποκαλυπτικά (γεγονός-καταλύτης) ή ψυχολογικά.

 

Η ριζική διαφοροποίηση ουσιαστικά είναι -κατά τη γνώμη σου- ένα είδος αντίδρασης ή κάποιου είδους επανάστασης; Δεν εμπεριέχεται κριτική σκέψη στη διαδικασία αυτή; Δηλαδή, το ίδιο παιδί αν ήταν σε περιβάλλον που να μην απέρριπτε το γονιό, ίσως να κρατούσε και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή μήπως ο τρόπος σκέψης του έτσι κι αλλιώς θα το έκανε να αλλάξει γνώμη;

[jannis]

Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Τα παιδιά ακολουθούν τις πεποιθήσεις των γονιών τους. Άλλα στον ίδιο βαθμό, άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο. Ομως τις ακολουθούν.

Αντίθετα, η ριζική διαφοροποίηση του παιδιού μπορεί να προκύπτει μετά από μία εξαιρετικά θετική ή αρνητική εμπειρία που μπορεί να είχε στο συγκεκριμένο θέμα. Διαφορετικά, είναι μία έμμεση απόρριψη του γονεικού προτύπου.

 

Πιστεύω ότι τα παιδιά ακολουθούν την ηθική των γονιών τους (δεδομένου ότι δεν τους έχουν απορρίψει) και ότι οι γονείς επειρεάζουν πολύ τα παιδιά στο πως να ξεχωρίζουν το ''σωστό'' και το ''λάθος''. Παρόλο που μπορεί η ηθική των γονιών να βασίζεται στην θρησκευτική τους πίστη (μπορεί και όχι) δεν νομίζω ότι τα παιδιά ακολουθούν στον ίδιο βαθμό τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η ηθική των γονιών επειρεάζει τα παιδιά βιωματικά. Τα θρησκευτικά πιστεύω σε κάποιο βαθμό αφορούν περισσότερο το πως διαλέγει ο καθένας να εξηγήσει υπαρξιακά ερωτήματα και είναι πιο εύκολο τα παιδιά να αλλάξουν δρόμο σ'αυτό. Νομίζω το είπε πριν η ELEN123 αυτό που κάνεις και όχι αυτό που λες είναι που περνάει στα παιδιά.

Τουλάχιστον αυτό το βλέπω και σε μένα και στον σύζυγο, οι ηθικές μας αντιλήψεις ταυτίζονται με των γονιών μας αλλά έχουμε διαφορετικές απόψεις για την θρησκεία.

 

Θέλω να πω ναι συνήθως το μήλο πέφτει κάτω από την μηλιά, αλλά αυτό έχει να κάνει με το τι θεωρούμε σωστό τι λάθος και πως το εκδηλώνουμε στην καθημερινή μας συμπεριφορα και στις επιλογές μας και όχι άν πιστεύουμε ή όχ στον Θεό, η σε συγκεκριμένο δόγμα / θρησκεία.

[Aimee]

Η ριζική διαφοροποίηση ουσιαστικά είναι -κατά τη γνώμη σου- ένα είδος αντίδρασης ή κάποιου είδους επανάστασης; Δεν εμπεριέχεται κριτική σκέψη στη διαδικασία αυτή; Δηλαδή, το ίδιο παιδί αν ήταν σε περιβάλλον που να μην απέρριπτε το γονιό, ίσως να κρατούσε και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή μήπως ο τρόπος σκέψης του έτσι κι αλλιώς θα το έκανε να αλλάξει γνώμη;

 

Νομίζω ότι η κριτική σκέψη εμπλέκεται αργότερα, στη φάση της επιλογής του τι να πιστέψει κανείς θετικά.

Πριν από αυτό το στάδιο, όμως, το παιδί έχει ήδη αντιδράσει/ επαναστατήσει/ απορρίψει την κοσμοθεωρία των γονιών του. Και το λέω αυτό γιατί η κοσμοθεωρία μας διαπνέει κάθε πράξη της ζωής μας. Οπότε, όταν κάποιος "απορρίπτει" τον γονιό του, απορρίπτει ταυτόχρονα την κοσμοθεωρία του γονιού του, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξης του (του γονιού).

 

Jannis, συμφωνώ με την επισήμανσή σου. Γι΄αυτό και έγραψα για κοσμοθεωρία γενικότερη. Γιατί το θρησκευτικό ζήτημα από μόνο του δεν έχει καμία σημασία. Είναι ο τρόπος που βιώνεται (υποκριτικός, φανατισμένος, παθιασμένος, αποστασιοποιημένος, μειλίχιος, ανοιχτός κλπ.) που μετράει.

[Daphne-]

Εδώ διαφωνώ - εν μέρει. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ''βαθιά θρησκευόμενοι'' (επί της ουσίας) έγιναν έτσι μετά από δικό τους ψάξιμο (ή γεγονότα που συνέβηκαν και τους οδήγησαν σε αυτό τον δρόμο). Όπως και οι περισσότεροι άθεοι. Δεν κάνω στατιστική αλλά έχω δει προσωπκά πολλά παραδειγματα που τα παιδιά να ακολουθούν διαφορετικό δρόμο από τους γονείς - και συνειδητά.

Σαφώς και υπάρχουν παραδείγματα παιδιών που ακολουθούν άλλο δρόμο από τους γονείς.

Αλλά είναι αναμφισβήτιτο ότι "το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει" συνήθως. Ετσι το παιδί του Βουδιστή θα γίνει πιθανότατα Βουδιστής, το παιδί του Χριστιανού θα γίνει Χριστιανός, και το παιδί του άθεου θα γίνει άθεος κ.ο.κ.

Η Θρησκευτική πίστη ριζώνει σε μικρές ηλικίες και μετά αναπτύσεται σιγά σιγά.

Αν δεν ριζώσει θα ειναι δύσκολο να αναπτυχθεί.

Το ίδιο και πολλές άλλες αντιλήψεις και συμπεριφορές. Ολοι οι παιδοψυχολόγοι θεωρούν την ηλικία μέχρι τα 5, καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή του ατόμου εξάλλου.

[Daphne-]

Και το λέω αυτό γιατί η κοσμοθεωρία μας διαπνέει κάθε πράξη της ζωής μας. Οπότε, όταν κάποιος "απορρίπτει" τον γονιό του, απορρίπτει ταυτόχρονα την κοσμοθεωρία του γονιού του, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξης του (του γονιού)..

Δεν συμβαίνει αυτό απόλυτα. Δεν απορίπτουμε συνήθως "όλο το πακέτο". Κάποια στοιχεία κρατάμε, κάποια απορίπτουμε.

Και ειναι λάθος οτι η κοσμοθεωρία μας διαπνέει κάθε πράξη μας. Κάποιος π.χ. ο οποίος δηλώνει "Κομουνιστής" σε ένα καπιταλιστικό κράτος, θα ακολουθήσει αναγκαστικά τους κανόνες του Καπιταλισμού.

[Daphne-]

Το μόνο που θυμάμαι από τα δικά μου χρόνια ήταν να έχει μπει λίγο στο στόχαστρο στο Γυμνάσιο την ώρα των Θρησκευτικών μια κοπέλα ενός άλλου δόγματος, αλλά τελικά νομίζω είχε και καλό βαθμό και γινόταν και το μάθημα πιο ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους. Στο Δημοτικό δεν θυμάμαι να αμφισβήτησε κανείς την ύπαρξη του Θεού, από μέρους των μαθητών, ούτε όμως και κάποιο δάσκαλο που να τον χαρακτήριζε κανείς υπερβολικά θρήσκο. Ποιος ξέρει όμως, τι να γίνεται σήμερα, έχουν αλλάξει οι εποχές.

Κι εγώ θυμάμαι να έχουν μπει στο στόχαστρο δίδυμοι Ιαχωβάδες. Στην Α Γυμνασίου αυτό. Οι συγκεκριμένοι υποστηρίζουν έντονα τις απόψεις τους, και τα παιδιά αυτα έκαναν το ίδιο, ενώ γενικώς ηταν ήσυχα και "αμίλητα" κατά τα άλλα.

Εγω που δεν πίστευα δεν έλεγα τίποτα (γιατί ντρεπόμουν και δεν ήθελα να μπω στο στόχαστρο). Μάλιστα έπαιρνα 20 στα Θρησκευτικά.