και μπαινουμε στην εφηβεια... η επανασταση αρχιζει.....

[bobonela]

1 hour ago, vtgian είπε:

 

Η αντίδραση που μου ερχόταν αυτόματα ήταν --> Ούφ όλο γκρίνια είσαι, ένα σκασμό σου έχουμε πάρει, σταμάτα πια!

Ο τρόπος που τελικά το αντιμετώπιζα --> Θέλεις να σε βοηθήσω; Θέλεις να δεις μήπως βρεις κάτι από εμένα;

 

Τί πίνεις και δεν μας δίνεις???  Πώς δηλ. συγκρατείς τα νεύρα σου όταν π.χ. έχεις αγοράσει 20 φούτερ 65-85 ευρώ τελευταία λέξη της μόδας και σου λέει...δεν μ'αρέσει, δεν έχω ρούχα (!)

πρίν από 50 λεπτά , ekavi_ είπε:

Τέτοιου είδους γκρίνιες ή αναίτια νεύρα έχουμε και τώρα που είναι 10 χρονών. θα χειροτερέψει άραγε ή έχει ήδη μπει στην προεφηβεία; Πάντως και εγώ βλέπω ότι με την κατά μέτωπο αντιπαράθεση τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

10 χρονών είστε??  Προετοιμάσου με συνταγές με ηρεμιστικά χάπια, για να μην τρέχεις σε 1-2 χρόνια τελευταία στιγμή....

[vtgian]

  

Μόλις την προηγούμενη ημέρα έχετε ξεσηκώσει τα μαγαζιά και το βράδυ που είναι να βγει ναααα κάτι μούτρα, τι θα βάλω, τίποτα δεν έχω...

Είναι φορές που πραγματικά κοιτάζεις το παιδί με το βλέμμα του ροφού σκεπτόμενη... δεν το ακούω αυτό τώρα... Αλλά τι να κάνεις; να φωνάξεις; δε το κάνουν επίτηδες μωρέ, εγώ αυτό σκέφτομαι τουλάχιστον.

Βαθιά αναπνοή λοιπόν και ομ!

Και εμείς τα ίδια κάναμε στην ηλικία τους, χθες ζητούσα κόκκινο, σήμερα ήθελα πράσινο. Και αν δεν τα κάναμε, ίσως ήταν γιατί σε κάποιους και ξύλο έπεφτε και καταπίεση, οπότε δε μιλούσαν. Άμα μπεις στη κόντρα όμως, δε θα κερδίσεις τίποτα. Έτσι το βλέπω. Τις ελάχιστες φορές που θεώρησα ότι πρέπει να αντιδράσω τελικά δεν είχε κανένα νόημα. Γιατί το ζήτημα τους εκείνη τη στιγμή δεν είναι πραγματικά το ρούχο αλλά η ανάγκη να δώσουν διέξοδο στα νεύρα λόγω ορμονών, λόγω απότομων αλλαγών που τους συμβαίνουν.

 

 

[bobonela]

πρίν από 4 λεπτά , vtgian είπε:

  

Μόλις την προηγούμενη ημέρα έχετε ξεσηκώσει τα μαγαζιά και το βράδυ που είναι να βγει ναααα κάτι μούτρα, τι θα βάλω, τίποτα δεν έχω...

Είναι φορές που πραγματικά κοιτάζεις το παιδί με το βλέμμα του ροφού σκεπτόμενη... δεν το ακούω αυτό τώρα... Αλλά τι να κάνεις; να φωνάξεις; δε το κάνουν επίτηδες μωρέ, εγώ αυτό σκέφτομαι τουλάχιστον.

Βαθιά αναπνοή λοιπόν και ομ!

Και εμείς τα ίδια κάναμε στην ηλικία τους, χθες ζητούσα κόκκινο, σήμερα ήθελα πράσινο. Και αν δεν τα κάναμε, ίσως ήταν γιατί σε κάποιους και ξύλο έπεφτε και καταπίεση, οπότε δε μιλούσαν. Άμα μπεις στη κόντρα όμως, δε θα κερδίσεις τίποτα. Έτσι το βλέπω. Τις ελάχιστες φορές που θεώρησα ότι πρέπει να αντιδράσω τελικά δεν είχε κανένα νόημα. Γιατί το ζήτημα τους εκείνη τη στιγμή δεν είναι πραγματικά το ρούχο αλλά η ανάγκη να δώσουν διέξοδο στα νεύρα λόγω ορμονών, λόγω απότομων αλλαγών που τους συμβαίνουν.

 

 

Εχεις απόλυτο δίκιο, δεν αντιλέγω. Πώς το πετυχαίνεις το  ομμμμμμμμμ  όμως???  ΟΕΟ???  Μάλλον πρέπει να το κάνω 24h.....  Επίσης να είμαι μουγκή...γιατία όταν αρχίζω και μιλάω/φωνάζω/κραυγάζω  η αντιπαράθεση οδηγεί στα άκρα!  Καταλήγουμε στο "θα καλέσω την πρόνοια να σε μαζέψει".... Απάντηση : κι εγώ "θα καλέσω την αστυνομία να τους πω ότι δεν μ'αφήνεις να παίζω όσες ώρες θέλω υπολογιστή και να μη διαβάζω...."

[vtgian]

Μου θύμισες την αδελφή μου (δασκάλα πια) η οποία στα 10 δήλωνε ότι δεν είναι κοινωνία αυτή να πρέπει να παιδιά να διαβάζουν συνέχεια!

Είναι πολύ δύσκολο, σε καταλαβαίνω αλήθεια. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να κόψω αυτές τις αυτόματες αντιδράσεις. Μεγάλωσα με αυταρχικούς γονείς που μπορεί να μη φώναζαν, αλλά ένιωθα συνεχώς ότι δεν μπορούν να με καταλάβουν και ότι με αδικούν. Αυτό μου δημιούργησε μεγάλο θυμό τον οποίο αργότερα έβγαζα είτε αντιδρώντας με φωνή, είτε να ταμπουρώνομαι στον εαυτό μου και να μη βγάζω λέξη. Τελικά με βοήθησε πολύ να κάνω στο τέλος της ημέρας, σε ήρεμη στιγμή, έναν απολογισμό. Ο βασικός μου στόχος που έβαλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι να γίνω καλύτερη μητέρα, τουλάχιστον καλύτερη από τη δική μου. Το να ξέρω τι δεν θέλω να είμαι έγινε ένα νοητό δίχτυ ασφαλείας που έκοβε την αυτόματη αντίδραση, μου έδινε το περιθώριο να πω στοπ, πάρε μια αναπνοή και μετά μίλα. Έπειτα άρχισα να διαβάζω πολύ και να προσπαθώ να κατανοήσω τις αντιδράσεις του παιδιού. Αυτό με βοήθησε στο να εκλογικεύσω κάποιες καταστάσεις που πριν θεωρούσα απλά καπρίτσια του παιδιού, χειριστικές συμπεριφορές κλπ 

Θέλει διαρκή προσπάθεια, μικρούς στόχους και αναγνώριση των λαθών μας. 

[roula88]

Πολύ μεγαλη αλλαγή τελικα απο το δημοτικό στο γυμνάσιο !!!!Θέλει σταθερότητα και πειθαρχία μεγάλη απο την πλευρα μας .Οι κίνδυνοι ειναι πάρα πολύ δυστυχώς ...

[kine]

Σταθερότητα ναι.

Πειθαρχία γιατί;

Ξέχασες και την κατανόηση από πλευράς γονέα.

 

[Manoscrete]

Κόρη που περπατάει στα 13. Δεν με αφήνει να την αγγίξω. Μόλις πάω την χαιδέψω στα μαλιά κάνει πίσω. Λες και το χέρι μου έχει μαγικές ικανότητες και σπρώχνει το κεφάλι/ σώμα της μακριά. 

Η μόνη στιγμή της ημέρας που με πλησιάζει είναι το βράδυ, εκεί γύρω στης 9-9,30 όταν δηλαδή πλησιάζει η ώρα που θα αρχίσω να της λέω να πάει να ξαπλώσει. Εκεί να δεις      Θα έρθει στο καναπέ, θα κάτσει πάνω μου, θα με αγκαλιάζει, θα μου κάνει νάζια. Το κακό είναι ότι πάντα η ώ΄ρα του κρεββατιού καθυστερεί γιατί ε πως να το κάνουμε κι εγώ μια δόση χαζομπαμπακιασμού την έχω. 

Στο τέλος βέβαια δεν της περνάει. Ναι καθυστερεί να ξαπλώσει 10-15 λεπτά αλλά τελικά, δεν της περνάει. 

Περιμένω τα... χειρότερα βέβαια αργότερα, ελπίζω με λίγη προσοχή να περάσει ξόφαλτσα το ηλικιακό αυτό στάδιο!!!

[Valentina23]

Επαναφέρω πάλι το θέμα!!Νομίζω η εφηβεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που έχει να αντιμετωπίσει ένας γονιός..έχω ένα γιο 13 χρόνων...πριν δύο χρόνια είχε δείξει κάποια σημάδια φοβίας ,κλέφτες στο σπίτι,φοβάμαι να κοιμηθώ μόνος κτλ ..με το που πήγε γυμνάσιο άλλαξε όλη του η συμπεριφορά!!!πολύ άγχος ώστε έχει βγάλει τικ ,πολλά τικ...,φοβίες,κατάθλιψη,κρίσεις πανικού.....είμαι σε απόγνωση!!!τι συμβαίνει στο παιδί μου;;;να σημειώσω ότι έχω και ένα μωρό 11 μηνών ...μημπως φταίει αυτό;;μέχρι πρώτα ήταν μόνος του .ο κορονοιος;;;μαζευοντιυσαν όλοι οι φίλοι του σπίτι,βλεοαν ταινίες,μαγείρευαν,έπαιζαν....μιλάμε συνέχεια και μου λέει ότι ενώ τίποτα δεν του λείπει κάνει άσχημες σκέψεις και στεναχωριέται....σκέφτεται ποιο το νόημα της ζωής και τέτοια...!!!

[AvocadoMama]

On 17/1/2022 at 10:49 ΜΜ, Valentina23 είπε:

Επαναφέρω πάλι το θέμα!!Νομίζω η εφηβεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που έχει να αντιμετωπίσει ένας γονιός..έχω ένα γιο 13 χρόνων...πριν δύο χρόνια είχε δείξει κάποια σημάδια φοβίας ,κλέφτες στο σπίτι,φοβάμαι να κοιμηθώ μόνος κτλ ..με το που πήγε γυμνάσιο άλλαξε όλη του η συμπεριφορά!!!πολύ άγχος ώστε έχει βγάλει τικ ,πολλά τικ...,φοβίες,κατάθλιψη,κρίσεις πανικού.....είμαι σε απόγνωση!!!τι συμβαίνει στο παιδί μου;;;να σημειώσω ότι έχω και ένα μωρό 11 μηνών ...μημπως φταίει αυτό;;μέχρι πρώτα ήταν μόνος του .ο κορονοιος;;;μαζευοντιυσαν όλοι οι φίλοι του σπίτι,βλεοαν ταινίες,μαγείρευαν,έπαιζαν....μιλάμε συνέχεια και μου λέει ότι ενώ τίποτα δεν του λείπει κάνει άσχημες σκέψεις και στεναχωριέται....σκέφτεται ποιο το νόημα της ζωής και τέτοια...!!!

 

Η εφηβεία είναι μια πολύ περίπλοκη περίοδος για τα περισσότερα παιδιά, καθώς πειραματίζονται με διάφορες ταυτότητες ώστε να διαμορφώσουν τη δική τους και να ορίσουν τη θέση τους στον κόσμο. Αυτό που περιγράφετε, όμως, δεν φαίνεται να εξηγείται επαρκώς από τη μετάβαση του παιδιού στην εφηβεία. Φαίνεται ότι κάτι έχει στρεσάρει πολύ το παιδί. Πριν ανησυχήσετε πολύ, να θυμάστε ότι τα παιδιά μπορεί να στρεσαριστούν κι από πράγματα που δεν είναι όντως επικίνδυνα ή φοβερά. Μπορεί, για παράδειγμα, να υπάρχει κάποια ερωτική απογοήτευση, κάποια σύγκρουση με φίλος, μια δυσκολία στο σχολείο ή άγχος για την κοινωνική εικόνα. Η έλευση του νέου μέλους στην οικογένεια, οι δυσκολίες της καραντίνας, οι νέες απαιτήσεις του Γυμνασίου μπορούν επίσης να έχουν βάλει το λιθαράκι τους στην εμφάνιση του άγχους. Προσωπικά θα σας πρότεινα να μιλήσετε με έναν παιδοψυχολόγο ώστε να αξιολογήσει την κατάσταση. Ο ειδικός θα μπορεί να σας δώσει και μερικές κατευθύνσεις ώστε να στηρίξετε το εφηβάκι σας αποτελεσματικά. 

 

Καταλαβαίνω ότι έχετε μια καλή σχέση με το παιδί σας κι ότι σας ανοίγεται στο βαθμό που οι έφηβοι ανοίγονται στους γονείς τους. 

[Venia10]

Πήγατε σε ειδικό, τικς και φοβίες κ. τ. λ θα πρέπει να πάτε σε ειδικό. 

[gogo1987]

Ήθελα να ρωτησω αν καποιος αλλος εχει το ιδιο θεμα και πως το αντιμετωπιζετε. Μετα την καραντινα και ολα αυτα με τον κοβιντ, ο γιος μου πρωτη γυμνασιου δειχνει πολυ δισταγμο να ξαναμπει σε παρεες. Έχει συμβει και σε εσας?