Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

[Sunshine8]

Κι εμένα το ίδιο, τα προγραμματίζει ολα σε υπερβολικο βαθμο και μακροπρόθεσμα,  που για καποια θεματα οικονομικά , πρακτικά κλπ ειναι καλο αλλα σε αλλα  ειναι βασανιστικο,ψυχαναγκασμος σχεδον.  Βέβαια αυτος ηταν, ετσι τον παντρεύτηκα, δεν μπορώ τωρα να εχω την απαίτηση να αλλάξει επειδη στο συγκεκριμένο θεμα με βολεύει. Και για το πρωτο παιδι, το οποιο βέβαια το λατρεύει δεν το συζητώ , ειπαμε άντε να προσπαθησουμε να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε παιδια , ποσο καιρο  θα μας παρει κλπ κ ηρθε σχεδον αμεσως, αναπαντεχα, οποτε τωρα δεν μπορω να χρησιμοποιησω το ιδιο επιχειρημα..!

[popi76]

Καλησπέρα, να καταθέσω και την δική μου εμπειρία. Εγώ θέλω, αυτός δεν θέλει. Τόσο απλά. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχω ψυχρανθεί και απομακρυνθεί ψυχικά από τον σύζυγο. Μάλλον αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα, θα έλεγα... Ομολογώ ότι έχω φτάσει στα όριά μου. Δηλαδή κάνουμε ένα παιδί και μετά για να μην ξεβολευτούμε, δεν θέλουμε δεύτερο; 

[Sunshine8]

Σίγουρα είναι ενα Θεμα που μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση σε ενα ζευγάρι. Εγω παντως σκεφτομαι οτι δεν είχαμε πει κατι συγκεκριμένο απο πριν για το ποσα παιδια θέλουμε, οποτε τωρα που εγω αποφάσισα πως θέλω και δεύτερο, δεν μπορω να τον κατηγορήσω οτι "μου τα γύρισε" . 

[Έσπερος]

Να πω και την αντίθετη άποψη: θα προτιμούσατε ο σύζυγος να δεχτεί να κάνει δεύτερο παιδί, ενώ για τους δικούς του, σωστούς ή λάθος λόγους, δεν το θέλει; Αν κάποιος δεν νιώθει σίγουρος ότι μπορεί να αντέξει την κούραση ή το άγχος, τι θα προσφέρει αυτό στην οικογένεια; Να αποκτήσετε εσείς το παιδί που επιθυμείτε και να έχετε έναν σύντροφο στα όριά του; Αυτό δεν θα έχει επιπτώσεις και στη σχέση σας αλλά και στη δυναμική της οικογένειας; Και φυσικά, δεν θα σας επιβαρύνει με περισσότερες ευθύνες;

 

Ο δικός μου είναι η ανάποδη περίπτωση. Με το πρώτο παιδί κουράστηκε πολύ. Λίγο περισσότερο σε σχέση με αυτά που έκανε, κατά τη γνώμη μου. Αλλά ξέρω όντως ότι κουράστηκε, και ότι δεν τεμπελιάζει. Το καταλαβαίνω γιατί μπορεί για μέρες να ήταν στην τσίτα κάνοντας πράγματα και μετά ξαφνικά για καιρό να ήταν τελείως ψόφιος, να κοιμόταν ώρες κλπ. Κι όμως, δεν θέλει να παραδεχτεί ότι το δεύτερο παιδί, για το οποίο είναι κάπως πιο θερμός από εμένα, θα τον επιβαρύνει ακόμα περισσότερο. Εγώ ειλικρινά δεν ενθουσιάζομαι στην ιδέα, επειδή θυμάμαι τις αντιδράσεις του όταν κουραζόταν στην αρχή. Και γι αυτό θα προτιμούσα να μου πει με ειλικρίνεια ότι δεν μπορεί, δεν αντέχει, τέλος.

 

[Chrysoum]

On 1/17/2019 at 9:22 PM, popi76 said:

Καλησπέρα, να καταθέσω και την δική μου εμπειρία. Εγώ θέλω, αυτός δεν θέλει. Τόσο απλά. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχω ψυχρανθεί και απομακρυνθεί ψυχικά από τον σύζυγο. Μάλλον αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα, θα έλεγα... Ομολογώ ότι έχω φτάσει στα όριά μου. Δηλαδή κάνουμε ένα παιδί και μετά για να μην ξεβολευτούμε, δεν θέλουμε δεύτερο; 

Κι όμως είναι καλύτερο να μην ξεβολευτει γιατι πλέον γνωρίζει τι μερίδιο ευθύνης συνεπάγεται η απόκτηση ενός παιδιού, και να πει συνηδειτα ότι δεν θέλει δεύτερο, παρά να κάνει ένα παιδί χωρίς να το θέλει. Και στο λέω εγώ που μέχρι να μείνω έγκυος στο δεύτερο αλλάζαμε γνώμη με τον σύζυγό μου κάθε βδομάδα και αρκετές φορές δεν συμφωνουσαμε: ήθελα εγώ, δεν ήθελε αυτός, μετά ήθελε αυτός, δεν ήθελα εγώ. Ειναι δύσκολη απόφαση για κάποιους το δεύτερο παιδί. Δυστυχώς όταν υπάρχει διαφωνία πάνω σε αυτό το θέμα δεν γίνεται να γίνει δεύτερο παιδί και όντως αυτό επιφέρει πρόβληματα. Αλλά με πίεση δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. 

[ΑΡΓΚ]

Δυστυχώς ένα παιδί που δεν το θέλουν και οι δύο, συνήθως ένα γάμο θα τον διαλύσει. Εδώ υπάρχουν και παιδιά που τα ήθελαν και οι δύο και πάλι έναν γάμο τον διέλυσαν. Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι θα έκανα αν ο άντρας μου άλλαζε γνώμη μετά το πρώτο, γιατί από την αρχή είχα ξεκαθαρίσει πως θέλω μεγάλη οικογένεια, αλλά σίγουρα όχι άλλο παιδί "με το ζόρι". Η αλήθεια είναι ότι πιο εύκολα μεγαλώνεις την οικογένεια μετά το δεύτερο, παρά το πρώτο. Στην αρχή, δεν ξέρεις πώς θα είναι η ζωή με παιδιά και αν δεις ότι σε κουράζει πάρα πολύ, πώς να προχωρήσεις και σε επόμενα; 

[Sunshine8]

Απο την αλλη, ξερω ζευγάρια που δεν ηθελαν και οι δυο δευτερο και τους ήρθε σαν "ατύχημα".Αν τους ρωτήσεις τωρα θα σου πουν πως δε θα το άλλαζαν με τιποτα στον κοσμο. Αυτο που με προβληματίζει για το δικό μου σύζυγο ειναι οτι δεν ειναι τελείως σίγουρος και πιο πολυ κολλάει σε πρακτικα θέματα που κατα τη γνωμη μου έχουν λύση. Ξέροντας το χαρακτήρα του νομίζω πως μπορεί να θελήσει σε μερικα χρόνια που θα ειμαι 40+ και τοτε να ταλαιπωρηθουμε πολύ ή να μην τα καταφέρουμε κιόλας. Αυτό ειναι νομίζω που θα με διέλυε συναισθηματικά, οχι να μείνει 'βράχος " στην απόφαση του οτι δε θελει. 

[Josephine]

On 20/1/2019 at 9:28 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Δυστυχώς ένα παιδί που δεν το θέλουν και οι δύο, συνήθως ένα γάμο θα τον διαλύσει. Εδώ υπάρχουν και παιδιά που τα ήθελαν και οι δύο και πάλι έναν γάμο τον διέλυσαν. Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι θα έκανα αν ο άντρας μου άλλαζε γνώμη μετά το πρώτο, γιατί από την αρχή είχα ξεκαθαρίσει πως θέλω μεγάλη οικογένεια, αλλά σίγουρα όχι άλλο παιδί "με το ζόρι". Η αλήθεια είναι ότι πιο εύκολα μεγαλώνεις την οικογένεια μετά το δεύτερο, παρά το πρώτο. Στην αρχή, δεν ξέρεις πώς θα είναι η ζωή με παιδιά και αν δεις ότι σε κουράζει πάρα πολύ, πώς να προχωρήσεις και σε επόμενα; 

 

Απ' το δεύτερο στο τρίτο τι αλλαγές βιώσατε στην καθημερινότητά σας; Και στην επικοινωνία ανάμεσά σας; Είναι τα τρία παιδιά ένα διαρκές τρέξιμο, όπου δεν συναντιέστε ποτέ μεταξύ σας για να πείτε δυο κουβέντες; Επίσης, οι έξοδοι με τα τρία παιδιά γίνονται πια μόνο και με τους δύο γονείς ή από μια ηλικία κι έπειτα τα καταφέρνει κι ο ένας μόνος του; Σόρρυ για τη συνέντευξη και την ανάκριση, μην ανοίγω τώρα νέο θέμα τρίτο παιδί, ήρθα στην πηγή κατευθείαν.

[Έσπερος]

On 20/1/2019 at 5:10 ΜΜ, Sunshine8 είπε:

Απο την αλλη, ξερω ζευγάρια που δεν ηθελαν και οι δυο δευτερο και τους ήρθε σαν "ατύχημα".Αν τους ρωτήσεις τωρα θα σου πουν πως δε θα το άλλαζαν με τιποτα στον κοσμο. Αυτο που με προβληματίζει για το δικό μου σύζυγο ειναι οτι δεν ειναι τελείως σίγουρος και πιο πολυ κολλάει σε πρακτικα θέματα που κατα τη γνωμη μου έχουν λύση. Ξέροντας το χαρακτήρα του νομίζω πως μπορεί να θελήσει σε μερικα χρόνια που θα ειμαι 40+ και τοτε να ταλαιπωρηθουμε πολύ ή να μην τα καταφέρουμε κιόλας. Αυτό ειναι νομίζω που θα με διέλυε συναισθηματικά, οχι να μείνει 'βράχος " στην απόφαση του οτι δε θελει. 

Αν έτυχε, έτυχε. Εκεί υποθέτω το αποδέχονται, εκτός αν αρχίσουν να τσακώνονται για το ποιος έπρεπε να προσέξει ή όχι. Άλλο αυτό όμως, άλλο το να νιώσει ο ένας ότ υποχωρεί για τον άλλον. Εγώ σε κάτι καβγάδες κ σε μεγάλη κούραση έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται "καλά, κάνει έτσι και θέλει και να μείνω ξανά έγκυος;" και δεν ξέρω και αν κάποια στιγμή το ξεστομίσω, που δεν έχω νιώσει πίεση από τον άντρα μου για το δεύτερο παιδί, απλώς δεν είμαι τόσο θερμή όσο αυτός, στη δεδομένη στιγμή τουλάχιστον. 

 

Τα πρακτικά αυτά μπορεί να είναι και πρόσχημα για να καλύψει κάποια ανασφάλεια, οπότε δεν θα βγάλεις άκρη με το να εκλογικεύεις προτείνοντας λύσεις. Το λέω γιατί όταν είμαι σε φάσεις άρνησης, κι εγώ διάφορα πρακτικά φέρνω ως παράδειγμα, από πιο σοβαρά όπως το οικονομικό, έως και φαιδρά του στιλ ότι ο μεγάλος δεν έχει συνηθίσει να μένει με άλλους και τι θα κάνει το πρωινό που θα είμαστε πχ για την ωοληψία ή την εμβρυομεταφορά. 

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, Josephine είπε:

 

Απ' το δεύτερο στο τρίτο τι αλλαγές βιώσατε στην καθημερινότητά σας; Και στην επικοινωνία ανάμεσά σας; Είναι τα τρία παιδιά ένα διαρκές τρέξιμο, όπου δεν συναντιέστε ποτέ μεταξύ σας για να πείτε δυο κουβέντες; Επίσης, οι έξοδοι με τα τρία παιδιά γίνονται πια μόνο και με τους δύο γονείς ή από μια ηλικία κι έπειτα τα καταφέρνει κι ο ένας μόνος του; Σόρρυ για τη συνέντευξη και την ανάκριση, μην ανοίγω τώρα νέο θέμα τρίτο παιδί, ήρθα στην πηγή κατευθείαν.

 

Στα διαδικαστικά, δε μου έκανε καμία διαφορά, πιστεύω και 4 να ήταν το ίδιο. Και νεογέννητο που ήταν το τρίτο, ο άντρας μου πήρε άδεια λίγες μέρες, μετά ήμουν μόνη, κάπου εκεί στο μήνα και κάτι που συνηλθα από την καισαρική κάναμε καθημερινά βόλτες με τα παιδιά τα πρωινά. Η μόνη ουσιαστική διαφορά ήταν στις διακοπές, και αυτό μετά τα πρώτα χρόνια, γιατί ας πούμε ένα απλό ξενοδοχείο πια δεν κάνει, που να βρεις πεντάκλινο. Ε και φυσικά όσο μεγαλώνουν, πιο πολλά παιδιά σημαίνει πιο πολλές δραστηριότητες, που σπάνια συμπίπτουν για όλους.

[Sunshine8]

Οπου υπάρχει θέληση, πραγματική και ισχυρή θέληση, βρίσκεις τον τρόπο. Οπου δεν υπάρχει, βρίσκεις δικαιολογίες . Το λεω κάπως απλουστευμενα αλλα ετσι ειναι. Ποτε δεν ξέρεις πως θα ερθει η ζωή και πως θα είσαι οικονομικά και απο όλες τις απόψεις κι αν θα μπορει να αντεπεξέλθει κανεις στο μέλλον στις απαιτήσεις οχι 2-3 παιδιών, ακομα και του ενος. Καλος ο προγραμματισμός δε λεω, αλλα στην υπερβολή του τον βρισκω λιγο κουραστικό και μάταιο, το συγκεκριμένο θεμα θελει απλα τόλμη και λιγο ρομαντισμό... 

 

[Έσπερος]

12 ώρες πρίν, Sunshine8 είπε:

Οπου υπάρχει θέληση, πραγματική και ισχυρή θέληση, βρίσκεις τον τρόπο. Οπου δεν υπάρχει, βρίσκεις δικαιολογίες . Το λεω κάπως απλουστευμενα αλλα ετσι ειναι. Ποτε δεν ξέρεις πως θα ερθει η ζωή και πως θα είσαι οικονομικά και απο όλες τις απόψεις κι αν θα μπορει να αντεπεξέλθει κανεις στο μέλλον στις απαιτήσεις οχι 2-3 παιδιών, ακομα και του ενος. Καλος ο προγραμματισμός δε λεω, αλλα στην υπερβολή του τον βρισκω λιγο κουραστικό και μάταιο, το συγκεκριμένο θεμα θελει απλα τόλμη και λιγο ρομαντισμό... 

 

Δεν διαφωνώ σ' αυτό. Γι αυτό λέω ότι οι πολλές δικαιολογίες είναι δείγμα απουσίας ας μην πω θέλησης, ας πω αποφασιστικότητας. 

 

Αυτό με τον προγραμματισμό το κατανοώ. Το κάνει κι ο άντρας μου για τα πιο απίθανα, νομίζει ότι αν προβλέψουμε την παραμικρή λεπτομέρεια, το παιδί δεν θα αρρωστήσει, δεν θα πέσει, δεν θα χτυπήσει κλπ. Μόνο για διάφορα πρακτικά θέματα για το δεύτερο παιδί δεν κάθεται να προγραμματίσει και να σκεφτεί, έχει τη λογική ότι  κάπως θα τα βολέψουμε. 

[ΑΡΓΚ]

19 ώρες πρίν, Sunshine8 είπε:

Οπου υπάρχει θέληση, πραγματική και ισχυρή θέληση, βρίσκεις τον τρόπο. Οπου δεν υπάρχει, βρίσκεις δικαιολογίες . Το λεω κάπως απλουστευμενα αλλα ετσι ειναι. Ποτε δεν ξέρεις πως θα ερθει η ζωή και πως θα είσαι οικονομικά και απο όλες τις απόψεις κι αν θα μπορει να αντεπεξέλθει κανεις στο μέλλον στις απαιτήσεις οχι 2-3 παιδιών, ακομα και του ενος. Καλος ο προγραμματισμός δε λεω, αλλα στην υπερβολή του τον βρισκω λιγο κουραστικό και μάταιο, το συγκεκριμένο θεμα θελει απλα τόλμη και λιγο ρομαντισμό... 

 

 

 

Να μου επιτρέψεις, έχοντας παράδειγμα συγγενούς με 4 παιδιά, ότι όχι. Καμιά φορά ο ρομαντισμός σημαίνει να απευθύνεσαι σε μηνιαία βάση σε συγγενείς, γείτονες, εκκλησία, κοινωνικά παντοπωλεία κλπ, ενώ τίποτα από αυτά δε θα χρειάζοταν για ένα παιδί. Άλλος ο προϋπολογισμός για να ταϊσεις, να ντύσεις και να στεγάσεις μία τριμελή οικογένεια, άλλος για μια τετραμελή ή πενταμελή.

[Sunshine8]

Δε διαφωνώ αλλα μιλαω για μια μεση οικογένεια που δουλεύουν και οι 2 και με ιδιόκτητο μεγάλο σπιτι, οχι για ενα ζευγάρι που δεν έχει στον ήλιο μοιρα ούτε για 4-5 παιδια, αλλα για 2. Σαφώς και δεν είμαι της άποψης κανω παιδια με τις πλάτες άλλων. Απλα το εξεφρασα λιγο γενικευμένα έχοντας υπόψη τη δικη μου περίπτωση. 

[Josephine]

On 22/1/2019 at 6:48 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Στα διαδικαστικά, δε μου έκανε καμία διαφορά, πιστεύω και 4 να ήταν το ίδιο. Και νεογέννητο που ήταν το τρίτο, ο άντρας μου πήρε άδεια λίγες μέρες, μετά ήμουν μόνη, κάπου εκεί στο μήνα και κάτι που συνηλθα από την καισαρική κάναμε καθημερινά βόλτες με τα παιδιά τα πρωινά. Η μόνη ουσιαστική διαφορά ήταν στις διακοπές, και αυτό μετά τα πρώτα χρόνια, γιατί ας πούμε ένα απλό ξενοδοχείο πια δεν κάνει, που να βρεις πεντάκλινο. Ε και φυσικά όσο μεγαλώνουν, πιο πολλά παιδιά σημαίνει πιο πολλές δραστηριότητες, που σπάνια συμπίπτουν για όλους.

 

Σ' ευχαριστώ, @ΑΡΓΚ, έτσι το φανταζόμουν. Με εξαίρεση τις βόλτες μόνη σου με τα παιδιά, σου βγάζω το καπέλο! Πρέπει να 'ναι πολύ συνεννοήσιμα ή και λίγο μεγαλύτερα τα μεγάλα, ε; Γιατί ο δικός μου "μεγάλος" ετών 3 δεν είναι τόσο συνεργάσιμος για να τα βγάλω βόλτα μαζί με τον μικρό ανερχόμενο των 11 μηνών. Το πολύ σε καμιά παιδική κι αυτό τώρα τελευταία μόνο, που ηρέμησε αρκετά ο "μεγάλος". 

[ΑΡΓΚ]

On 25/1/2019 at 12:35 ΜΜ, Josephine είπε:

 

Σ' ευχαριστώ, @ΑΡΓΚ, έτσι το φανταζόμουν. Με εξαίρεση τις βόλτες μόνη σου με τα παιδιά, σου βγάζω το καπέλο! Πρέπει να 'ναι πολύ συνεννοήσιμα ή και λίγο μεγαλύτερα τα μεγάλα, ε; Γιατί ο δικός μου "μεγάλος" ετών 3 δεν είναι τόσο συνεργάσιμος για να τα βγάλω βόλτα μαζί με τον μικρό ανερχόμενο των 11 μηνών. Το πολύ σε καμιά παιδική κι αυτό τώρα τελευταία μόνο, που ηρέμησε αρκετά ο "μεγάλος". 

 

Δε θα το έλεγα ότι ήταν ήσυχα ιδιαίτερα. Απλά δεν υπήρχε εναλλακτική. Αν ήμουν όλη μέρα μέσα, θα είχα καταλήξει σε ψυχίατρο, δεν αντέχω να κάτσω μέσα ουτε όταν είμαι άρρωστη. Απλά έβαζα το μωρό στο μάρσιπο, και φεύγαμε.

[ZWH]

Διαβασα καπου παραπανω περι ρομαντισμου και δικαιολογιας. Εχω δυο παιδια, σχεδον στα 20 το πρωτο και στα 16 το δευτερο. Τα παιδια εκτος απο αγαπη χρειαζονται και υλικα πραγματα. Το βλεπω καθημερινα και δεν εννοω το πλειστασιον. Περα απο τα βασικα, το καθημερινο φαγητο, το παπουτσι κ το ρουχο, αυτα τα παιδια δεν πρεπει να σπουδασουν; ακομη και η μετακινηση στο πανεπιστημιο κοστιζει. Ευτυχως φετος εβαλαν φοιτητικο στον προαστιακο κ απο 115 που στοιχιζε η μηνιαια καρτα περσι φετος κοστιζει 75. Βαλτε κ το ταξι γιατι δεν υπαρχει λεωφορειο απο τον προαστιακο για την σχολη. Κοριτσια μιλαμε για πρακτικα πραγματα. Εκει η αγαπη τι θα σου κανει; θα πεις μην πας να κανει τα ονειρα σου πραγματικοτητα, να φτθαξεις την ζωη σου οπως θες αλλα πηγαινε στην καφετερια ν; εργαστεις; και αν εχεις κ ενα παιδι με μαθησιακες δυσκολιες η αγαπη παλι θα το βοηθησει; και η αγαπη βεβαια αλλα χρειαζονται και αλλα πραγματα για να ειναι πρωτα απ ολα καλα το μεσα του, να γινει ολοκληρωμενος ανθρωπος χωρις να ντρεπεται για τις δυσκολιες που αντιμετωπιζει και φυσικα να κανει αυτο που ονειρευεται. Οσο μεγαλωνουν τα παιδια εχουν περισσοτερες αναγκες. Δεν ειναι ενα κουτι πανες η δυο γαλατα που θα τα ζητησουμε απο το φεισμπουκ η την γειτονισσα....