ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ («ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»)

[Helen@]

vasfa να σου ζησει το μωρακι...σε καταλαβαινω,μιας και πριν λιγο καιρο τα περασα κ εγω..βγες μια βολτα εξω να ξεσκασεις,θα σου κανει καλο..εγω αν δεν εβγαινα,εστω μεχρι το σουπερ μαρκετ σιγουρα θα ειχα τρελαθει.......μιλα με καποιον γνωστο σου, πες του τι συμβαινει για να σε βοηθησει...πιστεψε με σε λιγο καιρο θα περασει!!!!!ατιμες ορμονες...

[Stav77]

Αγαπημένη μου Vasfa

σταμάτα ΤΩΡΑ να μιλάς έτσι για τον εαυτό σου και να νιώθεις ανίκανη ως μάνα!. Γέννησες ένα υγιέστατο μωράκι, χωρίς προβλήματα, τι και αν γεννήθηκε μικρούλη? Οι κολικοί είναι ένα θέμα δύσκολο και για το μωρό, αλλά κυρίως για σένα. Τρίψε του την κοιλίτσα με λίγο χλιαρό λαδάκι για να ανακουφιστεί το μικρούλη. Το πιο σημαντικό είναι να δώσεις την ευκαιρία στο εαυτό σου να αποδεχτεί τη νέα κατάσταση χωρίς ενοχές. Είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος αφού καλείσε να ανταποκριθείς σε καινούριες, προωτόγνωρες καταστάσεις και αυτό απαιτεί κόπο και χρόνο. Σου μιλάω εγώ που έπαθα μια βαρβάτη επιλόχειο το τρίτο εικοσιτετράωρο αφότου γέννησα, που έκανα ένα χρόνο να απόδεχτώ το γιο μου, που έχασα πολλές σημαντικές του στιγμές, που έκλαιγα όλη μέρα, μόνη μου, χωρίς βοήθεια. Μην καταπιέζεις τα συναισθήματά σου και ζήτα βοήθεια Άσετη μαμά σου και τον άνδρα σου με το μωρό και βγές έξω. Πήγαινε μια βόλτα, μίλα με μια φίλη σου, πιες ένα καφέ, γέμισε τις μπαταρίες σου, ΚΟΙΜΗΣΟΥ!!!!

Όλα αυτά που νιώθεις είναι φυσιολογικά και αναμενόμενα. Οι ορμόνες σου χορευουν τρελά και η αυπνία σε συνδυασμό με την κόπωση σε καταδιώκουν. Μην αφήσεις τον εαυτό σου. Είσαι μια ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΝΟΥΛΑ που κάνει τα πάντα για το μωράκι της. Ένα μωράκι που τη χρειάζεται υγιή και χαρούμενη. Μην αφήνεσαι αγαπημένη μου....Αν μπορείς, πήγαινε και σε ένα ψυχολόγο να μιλήσεις, το έκανα και εγώ και βοηθήθηκα αρκετά. Όλα τα πράγματα θέλουν το χρόνο τους. Απόλαυσε τις στιγμές με το γιο σου...κάθε λεπτό είναι μοναδικό...Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.το οφείλεις στον ευατό σου και στο πλασματάκι σου.

Ό,τι θέλεις, μη διστάσεις....

Καλή δύναμη, 'ολα θα πάνε καλά

Σου κάνω μια αγκαλιά

[dimmi]

Κούκλα να σου ζήσει το μικρούλι. Να μην δίνεις και πολύ σημασία σε αυτά που σκέφτεσαι δεν είσαι εσύ, είναι μια λεχώνα (με ορμόνες ό,τι να ναι) που σκέφτεται.

 

Μίλα άμεσα με ψυχολόγο που να ξέρει από λοχεία ιδανικά με το κέντρο Φαιναρέτη www.fainareti.gr

ε λοιπόν είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει, περιγραφικό, άμεσο και...αληθινό!

Ετσι ακριβώς, είσαι μια λεχώνα (με ορμόνες ο,τι να'ναι) που σκέφτεται!

Υπομονή, σύντομα όλα αυτά θα είναι μακρυνός εφιάλτης!

Να σας ζήσει και υπομονή!

[vasfa]

Κοριτσια ευχαριστω για το ενδιαφερον σας και τα ενθαρρυντικα σας λογια. Τολμω να πω οτι τα πραγματα πανε λιγο καλυτερα για τον μπεμπη μου κι εμενα-φοβαμαι και μην το γκαντεμιασω- ησυχασε λιγακι, πεινουσε ο καημενουλης και τωρα του αυξησα τα ml και ειναι ηρεμος, προσπαθω να του φτιαξω προγραμμα φαγητου για να νιωθει ασφαλης και να μην ξελιγωνεται της πεινας, η παιδιατρος τον βρηκε πολυ καλα και πηρε μισο κιλο σε 10 μερες-φτου φτου το παιδακι μου- κι ετσι εχω μειωσει τα κλαματα. Προσπαθω να ειμαι ηρεμη και βλεπω οτι ειναι κι αυτος, χορευουμε, τραγουδαμε και γενικα προσπαθω να του ειμαι ευχαριστη. Βεβαια επαιξαν ρολο και τα σχολια σας να δω αλλιως την κατασταση και ελπιζω να διατηρηθει αυτη η αισιοδοξια που νιωθω τωρα. Μηπως η επιλοχεια καταθλιψη ειναι θεμα ανασφαλειας και κουρασης και λιγοτερο ορμονων; Η' ολα αυτα μαζι; Μακαρι καμμια να μην βιωνει στρεσογονες καταστασεις και ολα τα μωρακια του κοσμου να ειναι βολικα και ευτχισμενα!!!

[Stav77]

Κοριτσια ευχαριστω για το ενδιαφερον σας και τα ενθαρρυντικα σας λογια. Τολμω να πω οτι τα πραγματα πανε λιγο καλυτερα για τον μπεμπη μου κι εμενα-φοβαμαι και μην το γκαντεμιασω- ησυχασε λιγακι, πεινουσε ο καημενουλης και τωρα του αυξησα τα ml και ειναι ηρεμος, προσπαθω να του φτιαξω προγραμμα φαγητου για να νιωθει ασφαλης και να μην ξελιγωνεται της πεινας, η παιδιατρος τον βρηκε πολυ καλα και πηρε μισο κιλο σε 10 μερες-φτου φτου το παιδακι μου- κι ετσι εχω μειωσει τα κλαματα. Προσπαθω να ειμαι ηρεμη και βλεπω οτι ειναι κι αυτος, χορευουμε, τραγουδαμε και γενικα προσπαθω να του ειμαι ευχαριστη. Βεβαια επαιξαν ρολο και τα σχολια σας να δω αλλιως την κατασταση και ελπιζω να διατηρηθει αυτη η αισιοδοξια που νιωθω τωρα. Μηπως η επιλοχεια καταθλιψη ειναι θεμα ανασφαλειας και κουρασης και λιγοτερο ορμονων; Η' ολα αυτα μαζι; Μακαρι καμμια να μην βιωνει στρεσογονες καταστασεις και ολα τα μωρακια του κοσμου να ειναι βολικα και ευτχισμενα!!!

 

 

Γλυκιά μου είδες που όλα πανε καλά? Και θα πηγαίνουν ακόμα καλύτερα, στο υπόσχομαι...Μην αφήνεις τον εαυτό σου να καταρρέει. Το μωράκι σου σε χρειάζεται, ΠΡΕΠΕΙ να είσαι καλά. Σου εχω πολύ εμπιστοσύνη. Είσαι η καλύτερη ΜΑΝΟΥΛΑ. Ό,τι θέλεις, εδώ είμαστε.

Φιλιά σε εσενα και το υπέροχο πλασματάκι σου.

[alex1979]

Nα σου ζήσει ο μπέμπης! Θα συμφωνήσω με την κοπέλα που είπε ότι οι ορμόνες μιλάνε αυτή τη στιγμή. Αν είναι το πρώτο σου παιδάκι, το βρίσκω λογικό να έχεις χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, που λένε, αλλά να ξέρεις πως σύντομα θα στρώσουν τα πράγματα και θα τα βλέπεις όλα διαφορετικά. οι κολικοί είναι μια φάση που θα περάσει. Υπάρχουν τρόποι να τον ανακουφίσεις όσο γίνεται, μασαζάκι στην κοιλίτσα, ασκησεις σαν ποδήλατο, να του φέρνεις τα ποδαράκια κοντά στην κοιλίτσα, κα. Υπάρχει ανάλογο τόπικ αν θυμάμαι καλά. Όσο για το βάρος γέννησης, η μινιατούρα μου γεννήθηκε τελειόμηνη 2670 και τους πρώτους μήνες έβαζε βάρος με ταχύτατους ρυθμούς! Υπομονή λοιπόν, ψυχραιμία και σύντομα θα στρώσει η κατάσταση!

[vasfa]

Γλυκιά μου είδες που όλα πανε καλά? Και θα πηγαίνουν ακόμα καλύτερα, στο υπόσχομαι...Μην αφήνεις τον εαυτό σου να καταρρέει. Το μωράκι σου σε χρειάζεται, ΠΡΕΠΕΙ να είσαι καλά. Σου εχω πολύ εμπιστοσύνη. Είσαι η καλύτερη ΜΑΝΟΥΛΑ. Ό,τι θέλεις, εδώ είμαστε.

Φιλιά σε εσενα και το υπέροχο πλασματάκι σου.

 

ΠΡΕΠΕΙ να ειμαι καλα και το προσπαθω. Τη νυχτα χανω λιγο τη μπαλα γιατι ειμαι πτωμα, αλλα την ημερα περναμε καλυτερα και πηρα λιγο τα πανω μου. Ευχαριστω για την ψηφο εμπιστοσυνης. Αν σκεφτουμε αυτο που λενε οτι τα μωρα επιλεγουν τους γονεις τους τοτε ο γιος μου με διαλεξε αρα του αρεσω!!!Φιλια stav, να εισαι καλα.

 

 

Nα σου ζήσει ο μπέμπης! Θα συμφωνήσω με την κοπέλα που είπε ότι οι ορμόνες μιλάνε αυτή τη στιγμή. Αν είναι το πρώτο σου παιδάκι, το βρίσκω λογικό να έχεις χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, που λένε, αλλά να ξέρεις πως σύντομα θα στρώσουν τα πράγματα και θα τα βλέπεις όλα διαφορετικά. οι κολικοί είναι μια φάση που θα περάσει. Υπάρχουν τρόποι να τον ανακουφίσεις όσο γίνεται, μασαζάκι στην κοιλίτσα, ασκησεις σαν ποδήλατο, να του φέρνεις τα ποδαράκια κοντά στην κοιλίτσα, κα. Υπάρχει ανάλογο τόπικ αν θυμάμαι καλά. Όσο για το βάρος γέννησης, η μινιατούρα μου γεννήθηκε τελειόμηνη 2670 και τους πρώτους μήνες έβαζε βάρος με ταχύτατους ρυθμούς! Υπομονή λοιπόν, ψυχραιμία και σύντομα θα στρώσει η κατάσταση!

 

Alex εχεις απολυτο δικιο σε ολα οσα λες, ειναι το πρωτο μου παιδι και νιωθω τρομερη ανασφαλεια. Αρκει να σου πω οτι οταν κοιμαται ανακουφιζομαι και οταν ξυπνει νιωθω αρρωστη, γιατι το φαγητο ειναι μεγαλη προκληση. Ειναι λαιμαργος και τρωει γρηγορα, πνιγεται και βηχει, θελει και να ενεργηθει ταυτοχρονα και του κοβεται η ορεξη για φαγητο, αποκοιμιεται, μετα τον αλλαζω και ξυπναει, θελει παλι να φαει, γενικα δεν ειμαι σε θεση να τον ικανοποιησω πληρως ακομα, αλλα ειναι καλυτερα απο τις πρωτες μερες. Ελπιζω ολο και καλυτερα να πηγαινουν τα πραγματα. Θα τα καταφερουμε!

[mando n]

Παιρνω κουραγιο απο οσα διαβάζω γιατι δεν νιωθω μονη μου.Εύχομαι ολες να ειστε καλα και με τον καιρο να νιωθετε ολο και καλυτερα.Το ιδιο ευχομαι και για εμενα. Να περασει

[karg]

Παιρνω κουραγιο απο οσα διαβάζω γιατι δεν νιωθω μονη μου.Εύχομαι ολες να ειστε καλα και με τον καιρο να νιωθετε ολο και καλυτερα.Το ιδιο ευχομαι και για εμενα. Να περασει

 

καλως ηρθα λοιπον και εγω στο κλαμπ της επιλοχειας !!ευχομαι και εγω να περασει πραγματικα γιατι ειναι μαρτυριο !!!! αρχικα αισθανθηκα ολα οσα εχετε γραψει φοβος , αισθημα αγχους απεριγραπτο , ευθυνης , να μην μπορω να ανταπεξελθω , να νιωθω οτι ειναι εμποδιο πια το μωρο που τοσο ηθελα ! και αλλα πολλα και μονιμα ενα κλαμα ! βεβαια ποτε μα ποτε δεν ενιωσα να κανω κακο στο μωρακι μου και απο την αρχη μεχρι και σημερα το φροντιζω ! εχει καταλαγιασει το αγχος , εχω απευθυνθει σε ψυχολογο και ψυχιατρο αλλα θελει χρονο οπως λενε !!! δεν ξερω τωρα νιωθω μονιμα οτι δεν εχω δυναμεις , λειτουργω μηχανικα και σαν διπροσωπη !!! δεν νιωθω χαρα , ανικανοποιητη με ολα !!!! νιωθω οτι δεν θα φυγει ποτε μα ποτε παρολο το τι λενε ! ( εγω λεω θα ειμαι στην εξαιρεση ) μακαρι ΠΑΝΑΓΙΑ μου μακαρι να γινω οπως πριν συγκροτημενη δυναμικη και χαρωπη !!!!!! και πανω απ ολα να νιωσω την μητροτητα που μου χαρισες και που τοσο ηθελα ( νιωθω πολυ ασχημα που τωρα δεν νιωθω μαμα οπως θα επρεπε ) ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ????

[first time mommy]

Καλησπέρα μανούλες! Δεν ξέρω αν είναι το κατάλληλο μέρος να γράψω αυτό που θέλω να σας ρωτήσω αλλά δεν βρήκα κάτι άλλο σχετικό. Δεν ξέρω αν με έχει πιάσει κατάθλιψη, μάλλον είναι και λίγο αργά! Πριν 4,5 μήνες γέννησα το κοριτσάκι μου και ευχαριστώ το Θεό γι' αυτό το θαύμα. Μάλιστα, η γλυκούλα μου, είναι τόσο καλόβολη, κοιμάται όλο το βράδυ από πολύ νωρίς, δεν κλαίει πολύ όταν πεινάει και γενικά δεν με κουράζει. Με τον άντρα μου παντρευτήκαμε και τα κάναμε όλα πολύ γρήγορα (παλιός έρωτας Λυκείου...) καθώς έμεινα έγκυος από την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα χωρίς προφύλαξη. Έτσι ήρθαν όλα λίγο ανακατεμένα, όμως τώρα πια είμαστε πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε ότι δεν έχω καμία μα καμία όρεξη για σεξ ούτε καν για φιλιά. Νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη και έχω φοβερή υπνηλία. Δεν αντέχω πολλές ώρες να κάθομαι με τη μικρή μου γιατί θέλω να κοιμηθώ ενώ αυτή όχι. Δεν ξέρω είναι πιθανό να έχω πάθει κατάθλιψη? Όπως σας είπα δεν με κουράζει σαν παιδί, και η μητέρα μου με βοηθάει πάρα πολύ. Δεν ξέρω τί γίνεται???? Δυστυχώς, σταμάτησα και να τη θηλάζω και αυτό με στεναχωρεί αρκετά. Τί να κάνω? Από τη μία εγώ που είμαι κομμάτια και από την άλλη ο σύζυγος που έχει σκάσει καθώς και στην εγκυμοσύνη μου δεν είχα καμία όρεξη....

[Mariandangela]

Γεια σας σε όλους. Είμαι ένα νέο μέλος και θα ήθελα τη βοήθειά σας. Έγινα μητέρα για δεύτερη φορά πριν 2 1/2 μήνες. Η πρώτη μου κόρη είναι 6 1/2 χρονών και δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα έως τώρα. Μετά τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου και συγκεκριμένα την 7η μέρα παρουσίασα υπέρταση (πέρασα προεκλαμψία λοχείας) αφού μπήκα σε αγωγή με χάπια ρυθμίστηκε η πίεσή μου άρχισα να αγχώνομαι μήπως έχω κάτι πιο σοβαρό και επιρεάστηκα από διάφορα που διάβασα στο internet επισκέφθηκα πολλούς γιατρούς και ένα νοσοκομείο έκανα πολλές εξετάσεις (τριπλεξ καρδιάς, εξ. αίματος ούρων, ακτινογραφίες μέχρι και holder έβαλα γιατί η πίεσή μου που και που, υπέρηχο θυρωειδούς, μετά τον θηλασμό χτυπούσε κάτι υψηλές τιμές) δεν έδειξαν κάτι. Εμένα μου έγινε έμμονη ιδέα ότι έχω κάτι και όταν το ένα σύμπτωμα τελείωνε το άλλο άρχιζε με αποτέλεσμα οι επισκέψεις των γιατρών να μην τελειώνουν. Εν συνεχεία άρχισαν να εμφανίζονται κρίσεις πανικού που πολύ αργότερα έμαθα ότι λέγονται έτσι, φοβόμουνα και ένιωθα ότι πάω να τρελλαθώ, είχα ταχυπαλμία δεν ήξερα γιατί φοβάμαι. Όταν μετά τις εξετάσεις άρχιζα να πείθω τον εαυτό μου ότι δεν έχω κάτι, οι κρίσεις έγιναν εντονότερες και ειδικά σε ώρες που πάω να ξεκουραστώ. Σκέφτομαι διάφορα αρνητικά πράγματα, και να σηκώνομαι από το κρεβάτι ενώ τρέμω ολόκληρη. Υπαρχουν φορές που λέω οτι μετάνιωσα που έκανα δεύτερο παιδί και ότι μια χαρά ήταν η ζωή μου πριν (η αληθεια είναι ότι η πρώτη μου κόρη μας πίεσε πολύ για αδελφάκι και πραγματικά το χαίρεται πιο πολύ από όλους). Μία γιατρός μου συνέστησε βαλεριάνα την όποία έχω πάρει 1-2 φορές μόνο, ένιωσα κάποια ανακούφηση και έχω τρομερή υποστήριξη από σύζυγο και οικογενειακό περιβάλλον. Πως θα αντιμετωπίσω κρίσεις και έχω όντως επιλόχεια κατάθλήψη και αν ναι πότε φεύγει?

[m_f_l]

καλως ηρθα λοιπον και εγω στο κλαμπ της επιλοχειας !!ευχομαι και εγω να περασει πραγματικα γιατι ειναι μαρτυριο !!!! αρχικα αισθανθηκα ολα οσα εχετε γραψει φοβος , αισθημα αγχους απεριγραπτο , ευθυνης , να μην μπορω να ανταπεξελθω , να νιωθω οτι ειναι εμποδιο πια το μωρο που τοσο ηθελα ! και αλλα πολλα και μονιμα ενα κλαμα ! βεβαια ποτε μα ποτε δεν ενιωσα να κανω κακο στο μωρακι μου και απο την αρχη μεχρι και σημερα το φροντιζω ! εχει καταλαγιασει το αγχος , εχω απευθυνθει σε ψυχολογο και ψυχιατρο αλλα θελει χρονο οπως λενε !!! δεν ξερω τωρα νιωθω μονιμα οτι δεν εχω δυναμεις , λειτουργω μηχανικα και σαν διπροσωπη !!! δεν νιωθω χαρα , ανικανοποιητη με ολα !!!! νιωθω οτι δεν θα φυγει ποτε μα ποτε παρολο το τι λενε ! ( εγω λεω θα ειμαι στην εξαιρεση ) μακαρι ΠΑΝΑΓΙΑ μου μακαρι να γινω οπως πριν συγκροτημενη δυναμικη και χαρωπη !!!!!! και πανω απ ολα να νιωσω την μητροτητα που μου χαρισες και που τοσο ηθελα ( νιωθω πολυ ασχημα που τωρα δεν νιωθω μαμα οπως θα επρεπε ) ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ????

εγω περασα καταθλιψη πριν τη γεννα...εκει στον 4ο 5ο μηνα με επιασε ενα αισθημα φοβου,οτι κανω κακο στο μωρο που κουβαλαω κ δεν το καταλαβαινω,ειχα μεγαλες φοβιες γενικα...προεπιλοχεια καταθλιψη λεγεται...ηταν χαλια η κατασταση... ο γιατρος μουλεγε να πινω πχ ελληνικο καφε κ ακουγα απο τριτους οτι δεν κανει ο καφες στην εγκυμοσυνη ή μουχε πει ο γιατρος να πινω ντεπον(ειχα ημικρανιες) μεχρι 3 των 1000ων τη μερα κ αλλοι μουλεγαν ΟΧΙ ντεπον,θα κανεις κακο στο παιδι κ τετοια...ειμαι κ ευαισθητη απο τη φυση μου, οποτε το τοσο τοκανα αλλο τοσο στο μυαλο μου...τελικα,χαζομαρεεεεεεεεεες...το παιδακι μια χαρα ειναι...αφου γεννησα την 1η 2η μερα φοβομουν να τον κραταω πολυ ωρα,ενοιωθα οτι θα "σπασει".σαν να κρατουσα την καρδια μου την ιδια ενοιωθα..παλι εκει με κυριεψε φοβος κ ευτυχως ειχα τον αντρα μου εκει ο οποιος ηταν χαλαρος κ ανετος...απο τη ωρα που ηρθαμε σπιτι ομως λες κ ειχα 10 παιδια κανει..ουτε φοβιες ουτε τπτ.ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΠΤ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΘΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ Να θυμαστε οτι οι γυναικες ειμαστε απο τη φυση μας φτιαγμενες να γινουμε μανες..κ μανα δεν εννοω μονο τη γυναικα που γενναει,αλλα τη γυναικα που μεγαλωνει ενα παιδι...ολες οι γυναικες εχουμε αυτο το ενστικτο...εδω μικρα κοριτσακια βλεπεις ν παιζουν με τις κουκλιτσες τους κ βλεπεις πως κανει οτι ειναι μαμα...μην φοβαστε τπτ, κ οταν νοιωθετε οτι κατι δεν παει καλα να θυμαστε οτι ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!καθε μερα που περναει ειναι καλυτερη κ ο καιρος να ξερετε περναει γρηγορα!!!να χαρουμε τα παιδακια μας!!!οσο για κουραση κ καταπτωση εγω νοιωθω καθημερινα....αυτο δεν λεει κατι....γεννησαμε στο φιναλε,δεν πηγαμε διακοπες ..λογικο ειναι το σωμα μας να αισθανεται την αλλαγη!!!!

[m_f_l]

καλως ηρθα λοιπον και εγω στο κλαμπ της επιλοχειας !!ευχομαι και εγω να περασει πραγματικα γιατι ειναι μαρτυριο !!!! αρχικα αισθανθηκα ολα οσα εχετε γραψει φοβος , αισθημα αγχους απεριγραπτο , ευθυνης , να μην μπορω να ανταπεξελθω , να νιωθω οτι ειναι εμποδιο πια το μωρο που τοσο ηθελα ! και αλλα πολλα και μονιμα ενα κλαμα ! βεβαια ποτε μα ποτε δεν ενιωσα να κανω κακο στο μωρακι μου και απο την αρχη μεχρι και σημερα το φροντιζω ! εχει καταλαγιασει το αγχος , εχω απευθυνθει σε ψυχολογο και ψυχιατρο αλλα θελει χρονο οπως λενε !!! δεν ξερω τωρα νιωθω μονιμα οτι δεν εχω δυναμεις , λειτουργω μηχανικα και σαν διπροσωπη !!! δεν νιωθω χαρα , ανικανοποιητη με ολα !!!! νιωθω οτι δεν θα φυγει ποτε μα ποτε παρολο το τι λενε ! ( εγω λεω θα ειμαι στην εξαιρεση ) μακαρι ΠΑΝΑΓΙΑ μου μακαρι να γινω οπως πριν συγκροτημενη δυναμικη και χαρωπη !!!!!! και πανω απ ολα να νιωσω την μητροτητα που μου χαρισες και που τοσο ηθελα ( νιωθω πολυ ασχημα που τωρα δεν νιωθω μαμα οπως θα επρεπε ) ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ????

εγω περασα καταθλιψη πριν τη γεννα...εκει στον 4ο 5ο μηνα με επιασε ενα αισθημα φοβου,οτι κανω κακο στο μωρο που κουβαλαω κ δεν το καταλαβαινω,ειχα μεγαλες φοβιες γενικα...προεπιλοχεια καταθλιψη λεγεται...ηταν χαλια η κατασταση... ο γιατρος μουλεγε να πινω πχ ελληνικο καφε κ ακουγα απο τριτους οτι δεν κανει ο καφες στην εγκυμοσυνη ή μουχε πει ο γιατρος να πινω ντεπον(ειχα ημικρανιες) μεχρι 3 των 1000ων τη μερα κ αλλοι μουλεγαν ΟΧΙ ντεπον,θα κανεις κακο στο παιδι κ τετοια...ειμαι κ ευαισθητη απο τη φυση μου, οποτε το τοσο τοκανα αλλο τοσο στο μυαλο μου...τελικα,χαζομαρεεεεεεεεεες...το παιδακι μια χαρα ειναι...αφου γεννησα την 1η 2η μερα φοβομουν να τον κραταω πολυ ωρα,ενοιωθα οτι θα "σπασει".σαν να κρατουσα την καρδια μου την ιδια ενοιωθα..παλι εκει με κυριεψε φοβος κ ευτυχως ειχα τον αντρα μου εκει ο οποιος ηταν χαλαρος κ ανετος...απο τη ωρα που ηρθαμε σπιτι ομως λες κ ειχα 10 παιδια κανει..ουτε φοβιες ουτε τπτ.ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΠΤ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΘΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ Να θυμαστε οτι οι γυναικες ειμαστε απο τη φυση μας φτιαγμενες να γινουμε μανες..κ μανα δεν εννοω μονο τη γυναικα που γενναει,αλλα τη γυναικα που μεγαλωνει ενα παιδι...ολες οι γυναικες εχουμε αυτο το ενστικτο...εδω μικρα κοριτσακια βλεπεις ν παιζουν με τις κουκλιτσες τους κ βλεπεις πως κανει οτι ειναι μαμα...μην φοβαστε τπτ, κ οταν νοιωθετε οτι κατι δεν παει καλα να θυμαστε οτι ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!καθε μερα που περναει ειναι καλυτερη κ ο καιρος να ξερετε περναει γρηγορα!!!να χαρουμε τα παιδακια μας!!!οσο για κουραση κ καταπτωση εγω νοιωθω καθημερινα....αυτο δεν λεει κατι....γεννησαμε στο φιναλε,δεν πηγαμε διακοπες ..λογικο ειναι το σωμα μας να αισθανεται την αλλαγη!!!!

[marialag]

Καλησπέρα μόλις γραφτηκα στο φορουμ γιατι αισθανθηκα την αναγκη να μιλησω με καποιον. έχω μια κόρη 3.5 μηνών που είναι μια κουκλα και καλόβολη. Δεν με έχει δυσκολέψει πουθενά απο τη μέρα που γεννήθηκε. Ελάχιστα ξενύχτια, καθόλου κολικοί και γενικά ένα εύκολο μωρό. Παρόλα αυτά η ψυχολογία μου τον τελευταίο μήνα είναι απαίσια. Περνάνε ένα σωρό άσχημες σκέψεις απο το μυαλό μου, ότι δηλαδή η ζωή μου πια τελείωσε. οτι δηλαδή οτι θα ήθελα να κάνω που να μου αρέσει και να με γεμίζει δεν μπορεί να γίνει πια γιατί υπάρχει ένα μωρό τώρα. Αισθάνομαι οτι πέρασα ξαφνικά σε μια κανούργια "γενιά" που είναι πιο κοντά στον θάνατο, οτι "άλλαξα κατηγορία" δηλαδή και με πιάνουν όλο μαύρες σκέψεις. Ξέρω οτι φταίει το γεγονός οτι ο αντρας μου τον τελευταίο μήνα λείπει απίστευτες ώρες λόγω πολλής δουλειάς, ενώ η μαμά μου πρέπει να φροντίζει την γιαγιά μου για την οποία μάθαμε μόλις πριν 2 εβδομάδες οτι έχει καρκίνο, γεγονός που με έχει επηρεάσει ακόμα παραπάνω αφού είναι η γιαγιά που με μεγάλωσε. Κι έτσι δεν μπορώ να της ζητήσω βοήθεια παρα το γεγονός οτι η ίδια έχει προσφερθεί. Σκέφτομαι, μετά και τα τελευταία γεγονότα που σας είπα να ζητήσω βοήθεια απο ψυχολόγο, γιατί αισθάνομαι πολυ χάλια αλλά νιώθω οτι δεν έχω χρόνο ούτε ακομα και για αυτό. Ξερώ οτι πολλές γυναίκες έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση με τη δική μου και γι' αυτό ξεκίνησα σήμερα με το φόρουμ, για να αισθάνομαι τουλάχιστον ότι δεν ειμαι μόνη...

 

ευχαριστώ

[elenip]

Καλησπέρα μόλις γραφτηκα στο φορουμ γιατι αισθανθηκα την αναγκη να μιλησω με καποιον. έχω μια κόρη 3.5 μηνών που είναι μια κουκλα και καλόβολη. Δεν με έχει δυσκολέψει πουθενά απο τη μέρα που γεννήθηκε. Ελάχιστα ξενύχτια, καθόλου κολικοί και γενικά ένα εύκολο μωρό. Παρόλα αυτά η ψυχολογία μου τον τελευταίο μήνα είναι απαίσια. Περνάνε ένα σωρό άσχημες σκέψεις απο το μυαλό μου, ότι δηλαδή η ζωή μου πια τελείωσε. οτι δηλαδή οτι θα ήθελα να κάνω που να μου αρέσει και να με γεμίζει δεν μπορεί να γίνει πια γιατί υπάρχει ένα μωρό τώρα. Αισθάνομαι οτι πέρασα ξαφνικά σε μια κανούργια "γενιά" που είναι πιο κοντά στον θάνατο, οτι "άλλαξα κατηγορία" δηλαδή και με πιάνουν όλο μαύρες σκέψεις. Ξέρω οτι φταίει το γεγονός οτι ο αντρας μου τον τελευταίο μήνα λείπει απίστευτες ώρες λόγω πολλής δουλειάς, ενώ η μαμά μου πρέπει να φροντίζει την γιαγιά μου για την οποία μάθαμε μόλις πριν 2 εβδομάδες οτι έχει καρκίνο, γεγονός που με έχει επηρεάσει ακόμα παραπάνω αφού είναι η γιαγιά που με μεγάλωσε. Κι έτσι δεν μπορώ να της ζητήσω βοήθεια παρα το γεγονός οτι η ίδια έχει προσφερθεί. Σκέφτομαι, μετά και τα τελευταία γεγονότα που σας είπα να ζητήσω βοήθεια απο ψυχολόγο, γιατί αισθάνομαι πολυ χάλια αλλά νιώθω οτι δεν έχω χρόνο ούτε ακομα και για αυτό. Ξερώ οτι πολλές γυναίκες έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση με τη δική μου και γι' αυτό ξεκίνησα σήμερα με το φόρουμ, για να αισθάνομαι τουλάχιστον ότι δεν ειμαι μόνη...

 

ευχαριστώ

 

Καλώς ήρθες στην παρέα μας και να σου ζήσει το μωράκι σου.. εάν διαβάσεις θέματα αντίστοιχα στο φόρουμ θα καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνη σου... η μετάβαση από την εποχή προ παιδιού και μετά είναι πολύ δύσκολη στην προσαρμογή της... δεν έχεις και πολλά περιθώρια βέβαια δεν είναι π.χ. μία δουλειά που λες ότι λάθος έκανα παραιτούμαι και θα ψάξω κάτι άλλο.... αυτό που θα πρέπει να συνηδειτοποιήσεις είναι ότι η ζωή σου είναι διαφορετική τώρα... για το εάν θα είναι καλώς διαφορετική ή κακώς διαφορετική κρίνεται από εμάς πια.... θα πρέπει να βλέπεις τα θετικά τα οποία είναι πολλά.... σίγουρα οι καταστάσεις γύρω μας (π.χ. ασθένεια δικού σου ανθρώπου) σε επηρεάζουν αλλά δεν παίζουν καταλυτικό ρόλο.. .. καταλυτικό ρόλο παίζει στην ζωή σου πια αυτό το παιδί... ναι θα πρέπει κάποια πράγματα να τα αφήσεις πίσω και να τα ξεχάσεις αλλά όχι όλα... π.χ. εάν σου λείπει ένας καφές με μία φίλη σου, θα αφήσεις το παιδί στη μαμά σου και θα πας... είσαι από τις τυχερές του φόρουμ που το παιδί δεν σε έχει ταλαιπωρήσει με τα γνωστά... υπάρχουν κοπέλες εδώ μέσα (βλέπε εμένα) που δεν έχουν βοήθεια από πουθενά.. εγώ π.χ. πρέπει να πάω στην επαρχία που μένει η μαμά μου για να της αφήσω το παιδί και να πάω για ένα καφέ μόνη με φίλη μου.... θα πρέπει να προσαρμόσεις την ζωή σου στα νέα δεδομένα... και αυτά τα νέα δεδομένα είναι ευχάριστα, όπως ο ερχομός ενός παιδιού.... σίγουρα κάθε προσαρμογή δεν είναι εύκολη αλλά αυτή τη στιγμή έχεις ένα μωράκι που είσαι το σημείο αναφοράς του... πλέον το "εγώ" μας έρχεται σε δεύτερη μοίρα... για να πάρεις τα πάνω σου θα πρέπει να βρεις τις ισορροπίες σε αυτή την νέα εποχή... και με το μωρό και με τον άντρα σου και με τους δικούς σου ανθρώπους... θέληση να έχεις μόνο και θετική σκέψη... εάν νιώθεις ότι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει μπορείς να πας... αυτό όμως που νομίζω ότι σου λείπει πιο πολύ είναι ένας άνθρωπος να μοιραστείς τα συναισθήματά σου.. εμείς εδώ είμαστε πάντως!!!!

[BabyCute]

Αγάπη μου το έχει περάσει τόσος πολύς κόσμος αυτό!!! Τρία πράγματα:

1) ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει παρά πολύ!!! Εχει σώσει πολλές γυναίκες! Το να ανοίξεις την καρδιά σου και να μιλήσεις σε κάποιον που δεν σε ξέρει ήδη και είναι και επαγγελματίας είναι πολύτιμο και θα σου αλλάξει την ζωή!

2) πήγαινε στο πάρκο και στους παιδοτοπους και άρχισε να επικοινωνεις με άλλες μανούλες - εδώ που μένω έχουν ήδη προγράμματα για να γνωρίζονται οι εγγυες τη ίδιας περιοχής λίγο πριν γεννήσουν και να κάνουν φιλίες και να είναι μαζί όταν έρθουν τα μωρά και τους.. Αποδείχτηκε οτι βοήθησε να αποτραπεί η κατάθλιψη!!

 

3) υπάρχει μια βιταμίνη η ινοσιτολη (inositol powder) που ενώ είναι για μαλλιά, δέρμα κλπ έχει αποδειχτεί οτι βοηθάει για την κατάθλιψη!! Αν δεν την βρεις στο φαρμακείο σου θα την βρεις online

 

Ανοιξε την καρδιά σου, μίλησε σε κάποιον και σκέψου οτι τα καλα της ζωής τώρα αρχίζουν που έχεις το μωρακι σου

[Victori@]

Marialag το πιο σημαντικό βήμα το έχεις ήδη κάνει. Παραδέχεσαι όχι μόνο ότι αντιμετωπίζεις δυσκολίες αλλά και ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Θα σε συμβούλευα να βρεις το χρόνο έστω για μια επίσκεψη σε ψυχολόγο, να δεις ότι θα σε βοηθήσει πάρα πολύ και σύντομα θα αφήσεις πίσω σου όλες τις αρνητικές σκέψεις.

[MAmom?]

Γεια σας κορίτσια.. θα ήθελα κι εγώ να σας πω τη δική μου ιστορία.

 

Πάντα ήμουν τελειομανής και έκανα κάθε προσπάθεια να διακριθώ, να πάρω υποτροφίες κτλ. Εδώ και 2 χρόνια κάνω διδακτορικό και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι κάπου στη μέση.

 

Γέννησα δίδυμα αγοράκια πριν 4 μήνες. Από την αρχή της εγκυμοσύνης μου υποβλήθηκα σε διάφορες πιέσεις. Έκανα εξωσωματική και πήρα πολλές ορμόνες και για να μείνω έγκυος, και για να κρατήσω τα μωράκια. Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ δύσκολη -με δυο μωρά άρχισα να φουσκώνω πολύ νωρίς και οι ενοχλήσεις δε με άφησαν ούτε μια μέρα. Ταυτόχρονα προσπαθούσα να διαβάσω εντατικά για το διδακτορικό μου, πιστεύοντας ότι μπορούσα να το τελειώσω πριν γεννήσω. Όσο ήμουν έγκυος δεν κοιμήθηκα φυσιολογικά κανένα βράδυ, πολλές φορές μάλιστα σηκωνόμουν και έκλαιγα στη μέση της νύχτας γιατί είχαν σπάσει τα νεύρα μου που δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Τον τελευταίο μήνα πριν γεννήσω ανέβαζα πίεση και είχα εμβοές, δηλαδή άκουγα τον χτύπο της καρδιάς μου 24 ώρες το 24ωρο μέσα στο κεφάλι μου... νόμιζα ότι θα τρελαθώ!

 

fast forward στη γέννα, η οποία έγινε απρογραμμάτιστα στη μέση της νύχτας -"αποκόλληση πλακούντα" μου είπαν, "κινδυνεύεις να χάσεις το ένα μωρό" και με έχωσαν στο χειρουργείο για καισαρική. Ούτε η μητέρα μου δεν πρόλαβε να έρθει, κάτι μου πείραξε πάρα πολύ. Στο χειρουργείο είχα τόσο άγχος και έκλαιγα τόσο πολύ, που αναγκάστηκαν να μου κάνουν ολική νάρκωση. Μια ώρα μετά ήμουν μαμά και μάλιστα με 2 μωρά!

 

Ο πρώτος καιρός στο σπίτι με δυο μωρά ήταν τρομερά δύσκολος. Κοιμόμουν ελάχιστα, 4-5 ώρες στο 24ωρο κι αυτό σε διαστήματα της 1-1,5 ώρας. Η μητέρα μου ενώ ήταν εκεί για να βοηθήσει, τελικά μου δημιουργούσε πρόσθετο άγχος γιατί φερόταν σα να τα ξέρει όλα και μάλιστα με απειλούσε ότι θα πάρει πρωτοβουλία να κάνει διάφορα πράγματα (π.χ. "Θα ανοίξω με παραμάνα τη θηλή των μπιμπερό για να τρώνε τα μωρά γρηγορότερα" ή τους έδινε να γλύφουν μπισκότα σοκολάτας :shock:). Είχα όμως τόσο μεγάλη ανάγκη από βοήθεια και από ύπνο, που δεν της έλεγα τίποτα -απλά κατάπινα το άγχος και το θυμό μου προκειμένου να εξοικονομήσω 2 ώρες να κοιμηθώ... Στο τέλος δεν κοιμόμουν κιόλας, γιατί είχα μεγάλη υπερένταση.

 

Να μην τα πολυλογώ, το άγχος μου αντί να μειώνεται, αυξάνονταν. Έφτασα στους 2,5 μήνες μετά τη γέννα να έχω τα εξής συμπτώματα:

- απαισιοδοξία, μαυρίλα, μια αίσθηση ότι είμαι φυλακισμένη, υπηρέτρια των μωρών και ότι ποτέ ξανά δε θα αισθανθώ σα φυσιολογικός άνθρωπος και κυρίως ότι δε θα μπορέσω να τελειώσω το διδακτορικό μου

- συχνές κρίσεις/ξεσπάσματα με τσιρίδες και κλάμματα, απειλές ότι θα αυτοκτονήσω και ότι θέλω να πεθάνω

- δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ακόμη και αν ο άντρας μου και η μαμά μου αναλάμβαναν επι τούτου μερικές ώρες ώστε να μπορέσω να ξεκουραστώ

- οι καθημερινές δουλειές των μωρών (σιδέρωμα, αποστειρώσεις) μου φαινόταν ένα βουνό.. Νόμιζα ότι όλα πρέπει να είναι τέλεια, το σπίτι συμμαζεμένο και καθαρό, τα μπιμπερό γεμισμένα με νερό ακριβώς με όσα ml πρέπει, τα ρούχα τους πατημένα στο σίδερο και κολλαριστά...

- ένιωθα τύψεις ότι επειδή είναι δυο τα μωρά δεν μπορώ να αφιερώσω όση ώρα χρειάζεται στο καθένα

- πολλές φορές που κρατούσα κάποιο μωρό που έκλαιγε για πολλή ώρα και δεν σταματούσε, και είχα κάνει πια τα πάντα αλλά τίποτε δεν είχε αποτέλεσμα, φαντασιωνόμουν ότι το πετάω με δύναμη στον τοίχο και ότι σταματάει

 

Τα πράγματα όλο και χειροτέρευαν. Ώσπου μια μέρα έχασα την υπομονή μου με το ένα μωρό γιατί δεν έτρωγε, και άρχισα να του φωνάζω.. ήθελα να το δείρω :oops:. "Χρειάζεσαι βοήθεια" μου είπε ο άντρας μου, και είχε δίκιο. Στο παρελθόν έχω κάνει ομαδική ψυχοθεραπεία και ήμουν σε θέση να καταλάβω ότι είχε δίκιο. Ξεκίνησα λοιπόν να πηγαίνω σε ψυχολόγο, μια άριστη επιστήμονα που τη γνωρίζω πολλά χρόνια και την εκτιμώ βαθύτατα. Ο καιρός όμως περνούσε, κι εγώ δεν είχα σημαντική βελτίωση. Μάλλον το άφησα να εξελιχθεί πολύ, ενώ έπρεπε να το έχω αντιμετωπίσει νωρίτερα. Εν τέλει κατέληξα να παίρνω αντικαταθλιπτικά χάπια.

 

Πριν 2 εβδομάδες έγινε μια τεράστια αλλαγή μέσα μου. Δεν οφείλεται αποκλειστικά στα χάπια, γιατί τότε τα έπαιρνα μόνο 1 εβδομάδα και δεν είχαν ενεργήσει ακόμη. Σίγουρα οφείλεται στο γεγονός ότι άρχισα να επανέρχομαι ορμονικά (μου ήρθε περίοδος και άρχισαν να πεφτουν τα μαλλιά μου). Επίσης σίγουρα οφείλεται στο ότι τα μωρά μεγάλωσαν αρκετά και άρχισαν τα γελάκια και τα αγκου, δηλαδή αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Ένα σημαντικό γεγονός μου έδωσε την τελική ώθηση -με ταρακούνησε και με έκανε να σκεφτώ τα πράγματα πολύ πιο ξεκάθαρα, και ξαφνικά σα να ήρθαν όλα τα πράγματα στη θέση τους. Καθετί μπήκε στο "κουτάκι που του αξίζει", όπως το είπα στην ψυχολόγο. Κατάλαβα ότι τα παιδιά μου, το χαμόγελο, η υγεία και η ευτυχία τους είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα στον κόσμο. Ότι η δουλειά μου και οι σπουδές μου είναι κι αυτές σημαντικές, αλλά όχι τόσο όσο τα παιδιά μου, και ότι είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω ένα μέρος της επαγγελματικής μου φιλοδοξίας για το χαμόγελο των παιδιών μου. Ότι εγώ και μόνο εγώ μαζί με τον άντρα μου (και όχι η μαμά μου) αποφασίζουμε για το πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.

 

Η περίοδος αυτή με σημάδεψε για πάντα και θεωρώ ότι έχω πολλή δουλειά να κάνω με τον εαυτό μου. Έχω ανάμικτα συναισθήματα για τους πρώτους αυτούς μήνες των μωρών. Αφενός βρέθηκα σε τόσο μεγάλη θλίψη και απόγνωση, που δεν έχω ξαναβρεθεί στη ζωή μου και κανένας άνθρωπος δεν αξίζει να περάσει. Αφετέρου όμως με βοήθησε να καταλάβω πολλά, να ξεκαθαρίσω τις προτεταιότητές μου και εν τέλει να συνδεθώ με τα μωρά μου.

 

Θέλω να πω σε όλες τις μανούλες που υποφέρουν, να μην υποφέρουν σιωπηλά. Να ζητήσουν βοήθεια. Ότι υπάρχει ελπίδα, και ότι κάποια στιγμή τα πράγματα ξεκαθαρίζουν! Το να έχεις παιδιά και να περνάς χρόνο μαζί τους είναι το πιο πολύτιμο δώρο σ΄αυτή τη ζωή και τίποτε αλλο δεν μπορεί να υποκαταστησει το μεγαλείο τη μητρότητας και του να έχεις τη δική σου οικογένεια.

[Ειρηνη Μ]

Χαίρομαι πραγματικά που έχουν βελτιωθεί τα πράγματα.

Δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο που κοντεψες να χάσεις τον έλεγχο όταν έχουν προηγηθεί ενέργειες για εξωσωματική, εξωσωματική, ξαφνικός τοκετός και όλα αυτά σε μια αγχωτική κατάσταση...

Προσπάθησες να τα χωρέσεις όλα μονομιάς : δίδυμα, διδακτορικό,δική σου προσωπική ξεκούραση , ρόλο μάνας, ρόλο συζύγου, δεν γίνεται , είναι ανθρωπίνως αδύνατο...

Εδώ με ένα παιδί τα παίζεις στην αρχή , εσύ με δίδυμα ...

Έυτυχώς κορίτσι μου που βελτιώθηκε η κατάσταση

Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και καλή επιτυχία στο διδακτορικό σου !

[MAmom?]

Σ' ευχαριστώ πολύ Ειρήνη

[ksotikoula]

Εμενα η καταθλιψη αρχισε να μου χτυπαει την πορτα καμια βδομαδα μετα απο οταν βγηκα απο το νοσοκομειο. Δεν ειχα ποτε αγχος για τη φροντιδα του παιδιου ουτε με πτοησε η αυπνια, αλλα αρχισα να εχω προβληματα με τον θηλασμο: ραγαδες και στις δυο θηλες, τοσο που βλεπα δευτερη στιβαδα δερματος. Ο πονος δεν υπηρχε! Ειχα ακουσει γυναικες που ελεγαν οτι πονεσαν περσσοτερο στο θηλασμο απο οτι στη γεννα και ελεγα υπερβολες για να μην πανικοβαλλεται ο κοσμος με τη γεννα. Η μικρη να κοιμαται μονο στο στηθος και να μην ταχταριζεται με τιποτε εφοσον μυριζε το γαλα και δεν ησυχαζε αλλιως. Αφηστε που απο τον πονο δεν μπορουσα να την κρατησω στην αγκαλια. Αυτο με αποξενωσε απο το παιδι. Ειχα ενα κουκλακι με το οποιο επαιζαν ολοι και εκεινο οταν με εβλεπε εβαζε τα κλαματα. Μου πηρε καιρο να καταλαβω οτι ηταν απο τη λαχταρα του για μενα και το γαλα και σκεφτομουν αυτο το παιδι δεν με αγαπαει καθολου.

 

Επιπλεον εκανα τη βλακεια να την κρατησω ολομαναχη τον πρωτο καιρο παρολο που και η μανα και η πεθερα ειναι νεες και δεν δουλευουν. Βασικα απο την εγκυμοσυνη ακομα με αφηναν να σιδερωνω προικες και ρουχα μονη μου με το σιδερο μεσα εξω ενω ειχαν και οι δυο πρεσσες και πρηζονταν τα ποδια μου και στεναχωριομουν κι ελεγα στον αντρα μου αυτες ειναι στην κοσμαρα τους δεν θα με βοηθανε καθολου, αλλα αυτος ελεγε θα αλλαξουν τα πραγματα. Οταν ομως ζητησα βοηθεια στην καθαριοτητα η πεθερα ειπε ειχε ιλιγγο και να παρουμε γυναικα και η μανα μου ελεγε μονο αυτη θα κανει δουλειες στο σπιτι; Τελοσπαντων βοηθουσαν στο φαγητο τουλαχιστον αλλα μονο στο να το φερουν σπιτι και να οι συμβουλες να τρως που θηλαζεις αλλα κανεις να μου κρατησει το παιδι εστω ενα τεταρτο να φαω παρα με παιρνανε τηλ και δεν ειχα με ποιο χερι να απαντησω. Και δεν ελεγα τιποτε γιατι και οι δυο ανηκαν σε γενια που μεγαλωσε εντελως μονη τα παιδια της και η μανα μου δουλευε κιολας. Αλλα καμια δεν εκανε αποκλειστικο θηλασμο να ξερει το ζορι. Στο τελος αρχισαν να με βρισκουν κλαμμενη και αρχισαν να ερχονται κανα διωρο το μεσημερι να κανω κανα ντους και να ξεκουραστω. Πρωτα η πεθερα και μετα η μανα μου θιγμενη που ειπαμε πρωτα στην πεθερα.

 

Ηταν ομως και καλοκαιρι και χωρις τεντες το σπιτι και επειδη ζοριζονταν και οι δυο να ερχονται (το σπιτι μας ειναι μακρια και απο τις δυο) ειπε η μανα μου να πηγαινω πρωι εως απογευμα στο πατρικο μου. Εγω δεν ηθελα δεδομενου οτι επρεπε να προσαρμοστουμε στην δικη μας πραγματικοτητα και σπιτι συν του οτι η μανα μου ειναι τυπος αγχωδης, παρεμβατικος και ποτε δεν ειχαμε πολυ καλη σχεση. Αλλα για να μην ταλαιπωρω το μωρο πηγα. Εκει ηταν που σκοτωθηκαμε. Επεμενε να τα κανω ολα με το δικο της τροπο, ερχοταν απο πανω μου την ωρα που θηλαζα και αρχιζε τα δεν πινει το μωρο και με αγχωνε. Οταν τελος της ειπα οτι εγω ειμαι που παιρνω τις αποφασεις για το παιδι μου και δεν ειμαι υποχρεωμενη να την υπακουω, βγηκα αχαριστη και δεν κανω τιποτε περα του να θηλαζω και εμ, βεβαια μου γινονται ολες οι δουλειες και αν θελω τη βοηθεια της θα τη δεχομαι οπως μου τη δινει. Ειπα οχι ευχαριστω, της τα χωσα κιολας που μου ελεγε οτι την εχω για υπηρετρια γιατι ηρθε 2 φορες στις τελευταιες βδομαδες που ημουν εγκυος να μου καθαρισει το σπιτι, λες και ηταν κατι το τρομερο και αν ηθελε ας μην το εκανε παρα να μου το χτυπαει. Και τελος το μονο που την μεταπεισε καπως ηταν που της ειπα μη γυρισει ποτε και πει οτι την αποξενωσαμε απο την εγγονη της γιατι τη μια βδομαδα που μου κρατουσε μουτρα δεν μιλουσε και στο μωρο.

 

Με αυτα κι αυτα περασα μεγαλο λουκι στη λοχεια. Αισθανομουν οτι οι σαραντα μερες ειναι τα σαραντα του μακαριτη του εαυτου μου που δεν θα εβρισκα ποτε και πιστευα οτι ισως τοσες ειναι οι μερες που χρειαζονται μεχρι να σου τσακιστει το ηθικο και να το παρεις αποφαση οτι η μερα της μαρμοτας ειναι η ζωη σου απο δω και μπρος. Και μου στοιχισε πολυ που επρεπε να υποχρεωθω ξανα σε ανθρωπους που ανεχτηκα σε ολη την εφηβεια και αυτοι να ειναι οι δικοι σου κιολας. Δεν λεω ο πατερας μου ηταν πιο ηπιος αλλα δεν καταλαβαιναν την αναγκη μου να βγω εξω εναν περιπατο. Και αφου δεν κραταγαν το μωρο που πεινουσε καθε τρεις και λιγο με χρειαζοταν, κριτικαραν κιολας να το παιρνω εξω ιουνιο μηνα μη παθει τιποτα.

 

Συν τοις αλλοις επειδη δεν ημουν ποτε η γυναικα που βλεπει μωρο και λιωνει, κι επειδη για μωρο αποφασισα μονο οταν ειδα οτι ο συζυγος μου το θελει και θα βοηθαει, αρχισα να σκεφτομαι μηπως τελικα δεν ειμαι για τετοια πραγματα. Δεν ενιωθα ανεπαρκης. Και το παιδι καλα το προσεχα, και βαρος επαιρνε, αλλα εγω ενιωθα δυστυχισμενη.

[ksotikoula]

Τελικα η λυση ηρθε απο τον συντροφο μου που ηταν πολυ υποστηριχτικος. Τους γραψαμε ολους και πηγαμε ενα σαββατοκυριακο θαλασσα. Ειδαμε οτι τα καταφερναμε και πηγαμε και διακοπες μια βδομαδα οταν η μικρη ηταν τριων. Μη φανταστειτε τιποτα το τρελο, αλλα και μονο που ξυπνουσα στις εφτα και προλαβαινα μιση ωρα μπανιο ανενοχλητη στην πισινα με βοηθησε να ξελαμπικαρω λιγο και να δυναμωσω. Στη συνεχεια αρχισα να χρησιμοποιω μαρσιππο και να βγαινω καθε μερα μια βολτα μαγαζια για να οργανωσω βαφτισια (οι δικοι μου λειψανε ενα μηνα και τα εκανα μονη μου) και ετσι βρηκα τις ισορροπιες μου.

 

Τωρα η μικρη ειναι 7 μηνων. Που και που ομως νιωθω ακομη μελαγχολια. Περναω κοντα στο δεκαωρο μαζι της και δεν εχω πως να την απασχολησω. Κοιμαται μονο ξαπλωμενη και συνδεδεμενη με το στηθος οποτε δεν μπορω να ασχοληθω με τιποτε περα απο το ταμπλετ. Ειναι πρωιμη πολυ και θελει να την περπαταω σε ολο το σπιτι ολη την ημερα και για μενα που ημουν παντα ανθρωπος με πνευματικα ενδιαφεροντα μου στοιχιζει που δεν μπορω να κανω πολλα πραγματα. Οι γνωστοι μας αποφευγουν η θεωρουν οτι δεν μπορουμε να βγουμε επειδη εχουμε παιδι η δεν κανουν παραχωρησεις για καφετεριες χωρις τσιγαρο η ωρες κοντα στις 7-8. Και το κακο ειναι οτι ολοι εξακολουθουν να βοηθουν να κρατησουμε ολοι μαζι το παιδι. Οχι να το κρατησουν μονοι τους οποτε δεν νιωθω να ξεκουραζομαι. Δεν ειναι λιγες φορες που καθομαι να φαω και μου φερνουν τη μικρη πανω απο το κεφαλι και λενε δες τι κανει η μαμα. Και κου ερχεται να φωναξω να με αφησουν λιγο μονη μου. Εχω τασεις φυγης, οχι εγκαταλειψης προς το παιδι που ευτυχως δεν ειδα ποτε αρνητικα, αλλα αρχιζω να βλεπω ως διεξοδο τη δουλεια και πραγματικα ο επαγγελματικος εαυτος ειναι ο μονος που δεν με ενοιαζε και ποτε να ξαναβρω, αλλα ισως αποβει η σωτηρια μου.

 

Προσφατα συνειδητοποιησα και γιατι τοσους μηνες εξακολουθω να σκεφτομαι τη γεννα. Ενταξει ειναι δυνατη εμπειρια και η δικια μου ηταν και δυσκολη: η μικρη ειχε τριπλη περιτυλιξη και επεφταν οι σφυγμοι της αλλα τη γεννησα φυσιολογικα και για αρκετη ωρα ελεγα στον εαυτο μου σπρωξε γιατι αν το μωρο πεθανει δεν θελω να εχω τυψεις οτι δεν προσπαθησα. Και αναρωτιομουν τους επομενους μηνες αν πασχω απο μετατραυματικο στρες, αλλα παλι δεν ενιωθα σημαδεμενη απο την εμπειρια. Ο λογος που σκεφτομουν τοσο εντονα τη γεννα ηταν απλα οτι αυτο ηταν το τελευταιο γεγονος που συνεβη σε μενα σαν ξωτικουλα. Απο κει και περα ηταν σαν να μην ειχα ζωη. Ελπιζω καποια στιγμη να ανεξαρτητοποιηθει η μικρη μου που με θελει διπλα της συνεχεια και να βρω λιγη απο την προηγουμενη ζωη μου. Γιατι πιστευα οτι οταν γινεσαι μητερα στριμωχνεις καπου και αυτη την ιδιοτητα δινοντας προτεραιοτητα, αλλα οχι οτι σταματας να αισθανεσαι ανθρωπος. Αυτα δεν τα σκεφτομαι συνεχως αλλα ωρες ωρες με πνιγουν, ειδικα αν ειναι κουραστικη η μερα.

[nitsa_ge]

Κορίτσια, δεν έχω διαβάσει όλο το θέμα και δεν ξέρω αν έχει ξαναναφερθεί: για την επιλόχειο κατάθλιψη υπάρχει το κέντρο Φαιναρέτη στην Ν.Σμύρνη (http://www.fainareti.gr/) που είναι μη κερδοσκοπικό και παρέχει δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη (επίσης βοηθάει και σε πρακτικά θέματα και απορίες για την περιποίηση του μωρού ή τον θηλασμό - μπορείτε ακόμα και να κλείσετε ραντεβού να πάτε εκεί με το μωράκι να το δουν πώς θηλάζει κλπ αν αντιμετωπίζετε πρόβλημα).

[User1984]

γεια σας και απο μενα. διαβασα πολλες απο τις απαντησεις σας. διεκρινα καποια κοινα στοιχεια,μιας κι εγω πασχω απο επιλοχειο καταθλιψη και μαλιστα βαριας μορφης. εχω εναν μπεμπη 9,5 μηνων και γεννησα με καισαρικη.2 μερες μετα ξεκινησαν τα εντονα ξεσπασματα,κλαματα,υστεριες,μεχρι που ορμησα σε μια μαια δε θυμαμαι καν γιατι.επισης δεν ειχα γαλα,ο μπεμπης δεν ετρωγε,εχασε 300γρ σε 2 μερες κ επεσε το ζαχαρο στο 40,παραλιγο να πεσει σε κωμα.(τραγικα λαθη που εγιναν απο μαιες του ελενα το οποιο παραδοξως υποστηριζει το θηλασμο αλλα ειπαμε οχι κι ετσι). τελοσπαντων περασα τις πιο δυστυχισμενες ημερες της ζωης μου,που για αλλες ειναι οι πιο ευτυχισμενες. πηγαμε σπιτι,τσουπ τα πεθερικα επισκεψη απτο εξωτερικο 20 μερες. επισης ξεσπασματα,κλαματα,κανενα δεσιμο με το μωρο,εκανα καποιες υστατες προσπαθειες για θηλασμο,κατι αρχισα να βγαζω,μαθαινω οτι η μαμα μου ειχε ενα ατυχημα,επαθα σοκ,τελικα δεν ηταν κατι σοβαρο αλλα ο τροπος που το εμαθα ηταν τραγικος.αυτο ηταν κ το τελειωτικο χτυπημα,το γαλα κοπηκε. κλαμα κλαμα κλαμα κλαμα κλαμα...

το μωρο δε με ηθελε,εκλαιγε. στους αλλους καθοταν ομως.αυτο με ποναγε πολυ. ο αντρας μου με στηριξε οσο μπορουσε,αλλα επρεπε κ να δουλεψει. εμεινα μονη μου με το μωρο αγκαλια να κλαιμε παρεα. ο καιρος περασε κι εγω πλεον ειχα απομονωθει εντελως,χωρις καμια βοηθεια,καθολου παρεα.εκοψα απο φιλους,απο βολτες,παραμελησα τον εαυτο μου μεχρι αηδιας.εκανα τα βασικα με το μωρο,οσα επρεπε να κανω.ταισμα,αλλαγμα,μπανιο,υπνο. τιποτα λιγοτερο τιποτα περισσοτερο.

το μωρο μεγαλωνε,αρχισε να καταλαβαινει και να εισπραττει τη συμπεριφορα μου. γκρινιαζε.ασταματητα. ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ. αρχισα να εκνευριζομαι.δεν με αφηνε σε χλωρο κλαρι. εκλαιγα,φωναζα,εβριζα.μετανιωνα που εγινα μανα,γιατι πολυ απλα 'δεν ειμαι εγω γιαυτα'. τραβηξα τα μαρτυρια οταν ειχε κολικους,οταν εβγαζε δοντι,οταν ειχε κ εχει ακομα δυσκοιλια. βαριεται σε δευτερολεπτα.πλεον ειναι 9,5 μηνων και ειναι 10 φορες χειροτερα απο πριν.

πηγα στο γυναικολογο μου για το τσεκαπ μετα τη γεννα,του ειπα τι μου συμβαινει.με εστειλε πακετο στον ψυχιατρο.δεν πηγα.περασαν 2 μηνες μεχρι να το αποφασισω.και αυτο γιατι ο αντρας μου με απειλησε οτι θα στειλει το μωρο στα πεθερικα μου να το μεγαλωσουν,οταν μια μερα γυρισα κ του ειπα πως ''θα το σκοτωσω και μετα θα αυτοκτονησω''. επισης μια φορα το αφησα να κλαιει κ επεσε απτο κρεβατι με το κεφαλι. αδιαφορω,δε θελω να παιξω,να γελασω,να ασχοληθω.εχω χασει καθε ενδιαφερον για τη ζωη και ολα οσα την περιβαλλουν,δεν αφηνω τον αντρα μου να με ακουμπαει νιωθω απεχθεια και τον θεωρω συνυπευθυνο για τα δεινα που περναω. βγαζω το μωρο βολτα και κοιτω με μισος ολο τον κοσμο,λες και ευθυνονται αυτοι που νιωθω εγω ετσι.θελω πραγματικα να τους δολοφονησω.

ο γιατρος με εβαλε αμεσα σε θεραπεια με αντικαταθλιπτικα. συγκεκριμενα με ladose. ''θα αργησεις να γινεις καλα αλλα καποια στιγμη θα περασει''. κ αναρωτιεμαι οοολα αυτα που περιεγραψα πιο πανω,και ακομη περισσοτερα,πως θα περασουν ετσι ευκολα?μονο με ενα χαπι? κ μεχρι τοτε πως μπορω να εμπιστευτω τον εαυτο μου με ενα μωρο που χρειαζεται μια μαμα κ το μονο που εισπραττει ειναι ενα κενο βλεμμα? δεν θα επηρεαστει ανεπανορθωτα ο ψυχισμος του? η προσωπικοτητα του? τι ανθρωπος θα γινει μεθαυριο οταν θα εχει νιωσει την απορριψη απο τοσο μικρος? τα σκεφτομαι ολα αυτα πριν κοιμηθω αλλα δεν με παιρνει ο υπνος. πιστευω πως θα ειχα ηδη αυτοκτονησει αλλα το μετανιωσα γιατι σκεφτηκα πως δεν θα εχουν λεφτα να με θαψουν και κυριως γιατι θα ρωτουσε ο μπεμπης 'γιατι δεν εχω μαμα' και θα του ελεγαν 'γιατι η μαμα σου που δεν σε ηθελε ηταν τρελη κ πηδηξε απτο μπαλκονι'...

 

αυτα.

[Marirena]

Καλή μου κοπέλα, δεν ξέρω αν ο γιατρός σου πέρα από την φαρμακευτική αγωγή, που καλά κανεις και παίρνεις , σε υποστηρίζει και ψυχοθεραπευτικά. Αν όχι, θα ήταν πολύ καλό να βρεις κάποιον, κάποια με τον οποίο θα μπορέσεις νακάνεις και ψυχοθεραπεία, γιατί πολύ σωστά λες, πως μόνο με ένα χάπι δεν θα φύγουν όλα αυτά. Η ψυχοθεραπεία θα σου δώσει την ευκαιρία να αφηγηθείς και να καταλάβεις το πως δικά σου βιώματα εκφράζονται τώρα έτσι. Ως εδω ότι έγινε έγινε. Υπάρχει χρόνος για να διορθωθούν, αλλά γνώμη μου είναι πως δεν γίνεται χωρίς ψυχοθεραπεία. Αν το σηκώνει το βαλάντιό σας, πήγαινε χθες! Αν δεν το σηκώνει, ξέρω πολύ καλά πως πλέον οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας κατανοούν και παίρνουν πολύ λιγότερα, επίσης υπάρχουν κι άλλες δομές, εδώ είμαστε και μιλάμε. Υπάρχει λύση.