ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ («ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»)

[efi25]

κι εγω οταν γεννησα η πρωτη και τη δευτερη μερα ημουν καλα.μετα χωρις να ξερω με επιασαν κλαμματα ενα πρωι στο μαιευτηριο.δεν ηθελα κανεναν μονο το παιδι και τον αντρα μου.δεν ηθελα γονεις και πεθερικα ηθελα το παιδι μονο δικο μου και ηθελα συνεχεια τον αντρα μου διπλα μου.μετα στο σπιτι ειχα ολο νευρα και μου εφταιγαν ολοι.παλι δεν ηθελα κανεναν.μιλησα με μια φιλη μου που ειχε γεννησει και με καθυσηχασε οτι αυτο ειναι φυσιολογικο μετα απο λιγες μερες μου περασε!

[Anasstassia]

Κορίτσια διαβάζω τις εμπειρίες σας και προσπαθώ να παρηγορηθώ. Έχω γεννήσει εδώ και 35 μέρες. Στην αρχή της εγκυμοσύνης έπαθα κρίση πανικού (πρώτη φορά στη ζωή μου) γιατί δεν την περίμενα στα 41 μου χρόνια. Την ξεπέρασα μετά από λίγες εβδομάδες. Από εκεί και έπειτα επικεντρώθηκα στο να πάνε όλα καλά, και νόμιζα ότι όλα θα τελειώσουν με τον τοκετό.

Δυστυχώς. Αρχικά ήμουν πολύ αγχωμένη και κουρασμένη , κυρίως με τον θηλασμό. Κατά την 12η μέρα όμως και ενώ σωματικά άρχισα να είμαι καλύτερα, κατέρευσα ψυχολογικά: άσχημα συναισθήματα, αίσθηση ότι "πνίγομαι" , κανένα συναίσθημα αγάπης για το μωρό, ακόμα και αρνητικές σκέψεις για αυτό (που με "δηλητηρίασαν") κλπ. Μίλησα στον άντρα μου, μίλησα στην μητέρα μου. Είπαμε θα περάσει. Πράγματι βγήκα λίγο από το σπίτι, αποσυμπιέστηκα , είχα καλύτερες μέρες. Όμως προχθές τα συναισθήματα και οι σκέψεις επανήλθαν δριμύτερα. Μία φράση κόλησε στο μυαλό μου:δεν θέλω το μωρό.

Δεν άντεχα άλλο , κόντεψα να σκάσω. Ζήτησα βοήθεια ψυχολόγου, που με καθυσήχασε και θα ξεκινήσουμε τις συνεδρίες. Ωστόσο εγώ αισθάνομαι πολύ άσχημα, δεν αντέχω να κάνω υπομονή. Μίλησα με γνωστή μου ψυχίατρο στην Αθήνα (μένω επαρχία) και μου συνέστησε να πάρω ήπια αντικαταθλιπτικά για να βοηθηθώ αρχικά, ώστε να μπορώ να σταθώ στο μωρό μου, αλλά και στο μεγάλο μου παιδί που είναι 10 ετώΝ. Όμως θα πρέπει να κόψω το θηλασμό. Δεν ξέρω τι νά κάνω. Ο σύζυγός μου δεν θέλει να τον κόψω. Η μητέρα μου με προτρέπει να τον σταματήσω . Εγώ δεν ξέρω τί θέλω να κάνω. Ο θηλασμός είναι καλός για το παιδί, εγώ ωστόσο πιέζομαι και την ώρα που θηλάζω. Θέλω να ανακουφισθώ. Από την άλλη , αν το μετανιώσω μετά? Δεν μπορώ άλλο κορίτσια, νομίζω ότι θα τρελαθώ.

[Totzo]

Κορίτσια διαβάζω τις εμπειρίες σας και προσπαθώ να παρηγορηθώ. Έχω γεννήσει εδώ και 35 μέρες. Στην αρχή της εγκυμοσύνης έπαθα κρίση πανικού (πρώτη φορά στη ζωή μου) γιατί δεν την περίμενα στα 41 μου χρόνια. Την ξεπέρασα μετά από λίγες εβδομάδες. Από εκεί και έπειτα επικεντρώθηκα στο να πάνε όλα καλά, και νόμιζα ότι όλα θα τελειώσουν με τον τοκετό.

Δυστυχώς. Αρχικά ήμουν πολύ αγχωμένη και κουρασμένη , κυρίως με τον θηλασμό. Κατά την 12η μέρα όμως και ενώ σωματικά άρχισα να είμαι καλύτερα, κατέρευσα ψυχολογικά: άσχημα συναισθήματα, αίσθηση ότι "πνίγομαι" , κανένα συναίσθημα αγάπης για το μωρό, ακόμα και αρνητικές σκέψεις για αυτό (που με "δηλητηρίασαν") κλπ. Μίλησα στον άντρα μου, μίλησα στην μητέρα μου. Είπαμε θα περάσει. Πράγματι βγήκα λίγο από το σπίτι, αποσυμπιέστηκα , είχα καλύτερες μέρες. Όμως προχθές τα συναισθήματα και οι σκέψεις επανήλθαν δριμύτερα. Μία φράση κόλησε στο μυαλό μου:δεν θέλω το μωρό.

Δεν άντεχα άλλο , κόντεψα να σκάσω. Ζήτησα βοήθεια ψυχολόγου, που με καθυσήχασε και θα ξεκινήσουμε τις συνεδρίες. Ωστόσο εγώ αισθάνομαι πολύ άσχημα, δεν αντέχω να κάνω υπομονή. Μίλησα με γνωστή μου ψυχίατρο στην Αθήνα (μένω επαρχία) και μου συνέστησε να πάρω ήπια αντικαταθλιπτικά για να βοηθηθώ αρχικά, ώστε να μπορώ να σταθώ στο μωρό μου, αλλά και στο μεγάλο μου παιδί που είναι 10 ετώΝ. Όμως θα πρέπει να κόψω το θηλασμό. Δεν ξέρω τι νά κάνω. Ο σύζυγός μου δεν θέλει να τον κόψω. Η μητέρα μου με προτρέπει να τον σταματήσω . Εγώ δεν ξέρω τί θέλω να κάνω. Ο θηλασμός είναι καλός για το παιδί, εγώ ωστόσο πιέζομαι και την ώρα που θηλάζω. Θέλω να ανακουφισθώ. Από την άλλη , αν το μετανιώσω μετά? Δεν μπορώ άλλο κορίτσια, νομίζω ότι θα τρελαθώ.

θα σου έλεγα να περιμένεις λιγάκι,να ξεκινήσεις με τον ψυχολόγο μια -δυο φορές να δεις πώς θα πάει, και αν δεις ότι όντως δεν αντέχεις άλλο,σκέψου τη λύση των φαρμάκων.αλλά δώσε πρώτα μια ευκαιρία στις συνεδρίες με τον ψυχολόγο ,μπορεί να αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα και να μη χρειαστεί να διακόψεις τον θηλασμό.

[*tingerbell*]

Anastassia συμφωνω με την Τotzo. πριν καταφυγεις στα χαπια δωσε μια ευκαιρια στις συνεδριες. και εχε κατα νου οτι ολα αυτα ειναι παροδικα.θα περασει που θα παει...

εγω αυτο προσπαθω να σκεφτομαι. εχει δυο βδομαδες που γεννησα. ξεικινησα για φυσιολογικο και 10 ωρες μετα μου τον πηραν με καισαρικη. πρωτο τραυμα! αυτη η καισαρικη με διελυσε.νιωθω αποτυχημενη.μπορει να ακουγομαι υπερβολικη και φυσικα αναγνωριζω πως αυτο που εχει σημασια ειναι να ειναι καλα το παιδι αλλα το νυστερι που εφαγα το βλεπω σαν δικη μου αποτυχια να φερω εις περας μια διαδικασια φυσιολογικη.

δευτερο τραυμα: το παιδι νοσηλευτηκε για 6 μερες. γυρισα στο δωματιο και ολη νυχτα εβλεπα λεχωνες απο φ.τ να κοβουν βολτες στο διαδρομο με τα μωρα τους κι εγω διπλα μου ειχα μια αδεια κουνια. ασε που στο νεογνολογικο μας ειπαν οτι το παιδι παρουσιασε προβλημα επειδη ζοριστηκε τοσες ωρες και ειχα ενοχες και γι'αυτο ενω τελικα αυτο ηταν μια βλακεια και μιση και δεν ισχυε.

τριτο τραυμα:θηλασμος! την τριτη μερα μου ειπαν οτι μπορω να τον θηλασω.ξεκινησαμε καλουτσικα αλλα οι πληγες που μου δημιουργησε στις θηλες με οδηγησαν στο θηλαστρο. τωρα ο μικρος πινει μονο το γαλα μου αλλα μονο απο μπουκαλι,κι οσο κι αν προσπαθω φανταζει αδυνατο να ξαναπιασει στηθος.

τεταρτο τραυμα:πεθερομαναδες και λοιποι φωτεινοι παντογνωστες!''μη βγαζεις το παιδι στο μπαλκονι,θα κρυωσει'',''αν θες να βγεις εξω να περιμενεις να παρεις μιση ευχη'', ''παλι κοσμος θα ερθει στο σπιτι?κι αν παθει τιποτα το παιδι?''

τα χερια τους ομως δεν ξερουν να τα πλυνουν πριν πιασουν το παιδι κι αλλα πολλα ευχαριστα που τα βλεπω και μου γυρνανε το ματι αναποδα.το καλυτερο?απ'ολα αυτα επηρεαζεται και ο συζυγος και μου λεει συνεχεια μηπως δεν κανει το ενα και μηπως δεν κανει το αλλο.

κοριτσια τα νευρα μου και η ψυχολογια μου ειναι χαλια.προχθες επιασε το μικρο κολικος...τον κρατουσα αγκαλια,εκλαιγε με λυγμους και μαζι του εκλαιγα κι εγω. αυριο φευγει η μανα μου.απο τη μια λεω παλι καλα κι απο την αλλη αναρωτιεμαι αν θα τα καταφερω μονη. η πεθερα απο την αλλη θελει να μετακομισω σπιτι της...οχι για εμενα φυσικα αλλα για να χορτασει λιγο το παιδι αφου η δικια μου μανα ηταν εδω 2 βδομαδες.ο αντρας μου ταζει οτι θα με παει να μεινω εκει και η δικη μου γνωμη δε μετραει.

κανω υπομονη και λεω πως σιγα σιγα θα μπουμε σε προγραμμα. προς το παρον ομως ειμαστε στον αερα...ασε η αυπνια...να δω ποτε θα καταφερω να κοιμηθω λιγακι...καμια φορα το βραδυ κλαιει ο μικρος και σκεφτομαι πως αν κανω οτι δεν τον ακουω μπορει να σταματησει.μετα ξυπναω για τα καλα και τρεχω σαν την τρελη.

[Anasstassia]

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

Tingerbell σε νιώθω απόλυτα. Τον μεγάλο μου γιο που είναι τώρα 10 ετών τον γέννησα πρόωρα λόγω ενδομήτριας λοίμωξης και τον είχα 1 μήνα στην θερμοκοιτίδα. Η τότε ταλαιπωρία μου με το γάλα μου δεν λέγεται. Είχα πάθει 3 φορές μαστίτιδα μέσα σε εκείνο τον μήνα και στο τέλος από την απελπισία μου μου κόπηκε το γάλα, οπότε παρά τις προσπάθεις του 1 μηνός τελικά δεν θήλασα. Και όταν πήρα το μωρό είχα μετά για μήνες τύψεις. Λόγω αυτών των εμπειριών πήρα ίσως τόσο ανάποδα αυτήν την εγκυμοσύνη.

Αλλά αυτό που αντιμετωπίζω τώρα είναι ανυπόφορο. Το να κοιτάω, να θηλάζω το μωρό και να "ελέγχω" τον εαυτό μου λέγοντας ότι δεν νιώθω τίποτε και δεν το θέλω, με έχει διαλύσει. Θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή για τις πρώτες συνεδρίες , οι οποίες όμως ίσως καθυστερήσουν για περίπου μία εβδομάδα, επειδή η ψυχολόγος θα βρίσκεται στην Αθήνα και βλέπουμε. Ελπίζω να αντέξω...

[*tingerbell*]

ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις μια χαρα!

καποιος φιλος καποια στιγμη με εμπειρια απο τη γυναικα του ειχε πει οτι το καλυτερο αντιδοτο ειναι να λες ξανα και ξανα στον εαυτο σου οτι ειναι απλα μια ορμονικη παρανοια και οτι συντομα ολα θα ειναι καλυτερα.

αυτο προσπαθω να κανω κι εγω και μεχρι στιγμης εστω και λιγο βοηθαει και με κανει να νιωθω οτι δεν ειμαι τρελη!

[fido-dido]

Anastassia συμφωνω με την Τotzo. πριν καταφυγεις στα χαπια δωσε μια ευκαιρια στις συνεδριες. και εχε κατα νου οτι ολα αυτα ειναι παροδικα.θα περασει που θα παει...

εγω αυτο προσπαθω να σκεφτομαι. εχει δυο βδομαδες που γεννησα. ξεικινησα για φυσιολογικο και 10 ωρες μετα μου τον πηραν με καισαρικη. πρωτο τραυμα! αυτη η καισαρικη με διελυσε.νιωθω αποτυχημενη.μπορει να ακουγομαι υπερβολικη και φυσικα αναγνωριζω πως αυτο που εχει σημασια ειναι να ειναι καλα το παιδι αλλα το νυστερι που εφαγα το βλεπω σαν δικη μου αποτυχια να φερω εις περας μια διαδικασια φυσιολογικη.

δευτερο τραυμα: το παιδι νοσηλευτηκε για 6 μερες. γυρισα στο δωματιο και ολη νυχτα εβλεπα λεχωνες απο φ.τ να κοβουν βολτες στο διαδρομο με τα μωρα τους κι εγω διπλα μου ειχα μια αδεια κουνια. ασε που στο νεογνολογικο μας ειπαν οτι το παιδι παρουσιασε προβλημα επειδη ζοριστηκε τοσες ωρες και ειχα ενοχες και γι'αυτο ενω τελικα αυτο ηταν μια βλακεια και μιση και δεν ισχυε.

τριτο τραυμα:θηλασμος! την τριτη μερα μου ειπαν οτι μπορω να τον θηλασω.ξεκινησαμε καλουτσικα αλλα οι πληγες που μου δημιουργησε στις θηλες με οδηγησαν στο θηλαστρο. τωρα ο μικρος πινει μονο το γαλα μου αλλα μονο απο μπουκαλι,κι οσο κι αν προσπαθω φανταζει αδυνατο να ξαναπιασει στηθος.

τεταρτο τραυμα:πεθερομαναδες και λοιποι φωτεινοι παντογνωστες!''μη βγαζεις το παιδι στο μπαλκονι,θα κρυωσει'',''αν θες να βγεις εξω να περιμενεις να παρεις μιση ευχη'', ''παλι κοσμος θα ερθει στο σπιτι?κι αν παθει τιποτα το παιδι?''

τα χερια τους ομως δεν ξερουν να τα πλυνουν πριν πιασουν το παιδι κι αλλα πολλα ευχαριστα που τα βλεπω και μου γυρνανε το ματι αναποδα.το καλυτερο?απ'ολα αυτα επηρεαζεται και ο συζυγος και μου λεει συνεχεια μηπως δεν κανει το ενα και μηπως δεν κανει το αλλο.

κοριτσια τα νευρα μου και η ψυχολογια μου ειναι χαλια.προχθες επιασε το μικρο κολικος...τον κρατουσα αγκαλια,εκλαιγε με λυγμους και μαζι του εκλαιγα κι εγω. αυριο φευγει η μανα μου.απο τη μια λεω παλι καλα κι απο την αλλη αναρωτιεμαι αν θα τα καταφερω μονη. η πεθερα απο την αλλη θελει να μετακομισω σπιτι της...οχι για εμενα φυσικα αλλα για να χορτασει λιγο το παιδι αφου η δικια μου μανα ηταν εδω 2 βδομαδες.ο αντρας μου ταζει οτι θα με παει να μεινω εκει και η δικη μου γνωμη δε μετραει.

κανω υπομονη και λεω πως σιγα σιγα θα μπουμε σε προγραμμα. προς το παρον ομως ειμαστε στον αερα...ασε η αυπνια...να δω ποτε θα καταφερω να κοιμηθω λιγακι...καμια φορα το βραδυ κλαιει ο μικρος και σκεφτομαι πως αν κανω οτι δεν τον ακουω μπορει να σταματησει.μετα ξυπναω για τα καλα και τρεχω σαν την τρελη.

 

πωπω ειδικα το τελευταιο κατι μου θυμιζει. θυμαμαι κι εγω στο πρωτο παιδι απο τη μια ειχα τις προσπαθειες για θηλασμο που δυστυχως δεν απεδωσαν απ[ο την αλλη τα πεθερικα ολη την ωρα πανω απ το κεφαλι μου με την πεθερα να μου λεει συνεχεια τι [πρεπει και τι δεν πρεπει, δεν τη γλιτωσα την καταθλιψη, στη δευτερη γεννα το ξεκοψα απο την αρχη στον αντρα μου, και δεν ειχα προβλημα.

μια συμβουλη μη νοιωθεις οτι φταις για την καισαρικη ή για τη νοσηλεια συμβαινουν αυτα, η αυπνια για λιγο καιρο θα ειναι μονο, αυτο που θελω να σου πω ειναι να μεινεις μονη σου με τον αντρα σου και το μωροι για να βρειτε τους ρυθμους σας. και υποσχεσου στην πεθερα οτι μολις μεγαλωσειο λιγακι θα την επισκεπτεστε συχνα με το μωρο για να ασχολειτε μαζι του.

προσπαθησε να κοιμασαι οταν κοιμαται το μωρο ειναι η μονη λυση και αφου η πεθερα σου ειναι τοσο προθυμη ζητα της βοηθεια με τις δουλειες του σπιτιου ή το μαγειρεμα

[tazoula82]

Κορίτσια να σας ζήσουν καταρχήν τα μωράκια σας και καλο κουράγιο σε ολες μας.Εγω εχω 5 μερες που γεννησα αλλα δυστυχως γυρησα σπιτι χωρις το μωρακι μου καθως νοσηλευετε στην μονάδα νεογνων του Πανεπιστημιακου Νοσοκομειου Λαρισας.Γεννησα ακριβως στισ 37 εβδομαδες με φ.τ ενα κοριτσακι 2700 βαρος αλλα μετα απο λιγη ωρα παρουσιασε αναπνευστικό προβλημα.Ευτυχως τωρα ειναι καλύτερα και πιστευουμε μεχρι την Δευτερα να το παρουμε σπιτι.Εγω ομως νιωθω χάλια ψυχολογικά.Κοιταζω την κοιλια μου και θα θελα να ταν ακομα εκει μεσα.Τον τελευταιο καιρο κουραζομουν αρκετα και νιωθω τυψεις γιατι και για αλλους προσωπικους λογους δεν ημουν καλα ψυχολογικά και εκανα μερικα τσιγαρα τον τελευταίο μήνα και τωρα πιστευω οτι εγω ειμαι η αιτία που το κοριτσακι μου βρισκεται μεσα στην θερμοκιτιδα.Θελω να τιμωρίσω τον εαυτό μου.Και απο την αλλη οταν θα το παρω με το καλο στο σπιτι φοβαμαι οτι δεν θα τα καταφερω να ανταπεξελθω καλά γιατι εχω αλλο ενα αγορακι 2 ετων που με τρεχει συνεχεια.Και αλλες πολλες σκεψεις που με βασανίζουν.Αλλιως περιμενα αυτην την φορα οτι θα ειμαι μετα τον τοκετο.Φανταζομουν οτι θα γυρνουσα σπιτι με το μωρο μου πιο ευτυχισμενη και δυνατή,εχοντας την εμπειρία της πρωτης γέννας,Αλλα τελικα.......

[giotaki83]

tazoula συγχαρητήρια γιατί έφερες στο κόσμο έναν νέο άνθρωπο!! Μπράβο σου που 9 μήνες το είχες μες τη κοιλίτσα σου και του έδινες να φάει!!! Μπράβο σου γιατί κατάφερες να γεννήσεις φυσιολογικά. Το μωράκι λες τώρα είναι καλύτερα.!!Πάρε μια βαθιά ανάσα και σταμάτα να ασχολείσαι με ευθύνες. Σε λίγους μήνες θα έρχονται στην αγκαλιά σου δύο βλασταράκια και θα χορταίνεις μπόλικα φιλάκια!!!!!!!! Και αναρωτιέσαι αν θα καταφέρεις να το μεγαλώσεις...εννοείται καλή μου!!! Και μόνο που αναρωτιέσαι για κάτι τέτοιο σημαίνει ότι το θεωρεις ότι σημαντικότερο και έτσι σίγουρα θα κάνεις το παν για αυτό αρα ΝΑΙ θα είσαι μι ακαταπληκτική μητέρα!!!!!!!!!!!!!!!ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!! Βγες έξω, πιες ένα καφέ!!!!!!!!!!!!!! και απόλαυσε το νινάκι σου!!!!!!!!!!!!!! Βγάλε τη λέξη ευθύνη από το μυαλό σου και αντικατέστησε την μετ η λέξη απόλαυση!!!!!!!!!!!!

[Μαρια2010]

Κορίτσια να σας ζήσουν καταρχήν τα μωράκια σας και καλο κουράγιο σε ολες μας.Εγω εχω 5 μερες που γεννησα αλλα δυστυχως γυρησα σπιτι χωρις το μωρακι μου καθως νοσηλευετε στην μονάδα νεογνων του Πανεπιστημιακου Νοσοκομειου Λαρισας.Γεννησα ακριβως στισ 37 εβδομαδες με φ.τ ενα κοριτσακι 2700 βαρος αλλα μετα απο λιγη ωρα παρουσιασε αναπνευστικό προβλημα.Ευτυχως τωρα ειναι καλύτερα και πιστευουμε μεχρι την Δευτερα να το παρουμε σπιτι.Εγω ομως νιωθω χάλια ψυχολογικά.Κοιταζω την κοιλια μου και θα θελα να ταν ακομα εκει μεσα.Τον τελευταιο καιρο κουραζομουν αρκετα και νιωθω τυψεις γιατι και για αλλους προσωπικους λογους δεν ημουν καλα ψυχολογικά και εκανα μερικα τσιγαρα τον τελευταίο μήνα και τωρα πιστευω οτι εγω ειμαι η αιτία που το κοριτσακι μου βρισκεται μεσα στην θερμοκιτιδα.Θελω να τιμωρίσω τον εαυτό μου.Και απο την αλλη οταν θα το παρω με το καλο στο σπιτι φοβαμαι οτι δεν θα τα καταφερω να ανταπεξελθω καλά γιατι εχω αλλο ενα αγορακι 2 ετων που με τρεχει συνεχεια.Και αλλες πολλες σκεψεις που με βασανίζουν.Αλλιως περιμενα αυτην την φορα οτι θα ειμαι μετα τον τοκετο.Φανταζομουν οτι θα γυρνουσα σπιτι με το μωρο μου πιο ευτυχισμενη και δυνατή,εχοντας την εμπειρία της πρωτης γέννας,Αλλα τελικα.......

Ευχομαι για αρχη, συντομα να εχεις κοντα σου το μωρακι σου με υγεια ...τωρα οσο για την επιλοχια καταθλψη την εχω νιωσει στο πετσι μου και πιστεψεμε ηταν πιο δυσκολο απο αυτο που περνας εσυ...μην στεναχωριεσαι και προσπαθησε να μιλας με τον συντροφο σου για καθετι που σε απασχολει και σε αγχωνει,να ανοιγεις την καρδουλα και να μοιραζεσαι τις σκεψεις σου με ανθρωπους που εχεις καλες σχεσεις και εμπιστευεσαι...μην κρατας τιποτα μεσα σου...μιλα ακριβως οπως θα μιλουσες σε εναν γιατρο ψυχολογο...σιγουρα υπαρχουν ανθρωποι που σε αγαπουν γυρω σου και θα σου δωσουν ενα χερι βοηθειας...μην κλεινεσαι στον εαυτο σου...ασχολησου με το πρωτο σου παιδακι και προετοιμασε το για τον ερχομο της αδερφουλας του...φτιαξε το δωματιο της μικρης..ετοιμασε το κρβατακι της...και ειμαι σιγουρη πως θα πανε ολα καλα...δεν εισαι η μονη...οταν ερθει το παιδακι σου να εισαι ηρεμη και θα δεις ποσο ευτυχισμενη εισαι τελικα...θα ανταπεξελθεις σε ολες τις τυχον δυσκολιες...απλα η συμβουλη μου ειναι οσο περισσοτερο μιλας και δεν τα κρατας μεσα σου τοσο καλυτερα θα αισθανεσαι...αντε με το καλο να ερθει και η μπουμπου και ολα οκ;);)dont worry be happy:p:p

[tazoula82]

Κορίτσια ευχαριστω πολύ για το θάρρος που μου δίνετε.Αυτη τη στιγμη δεν μπορω να μιλήσω σε κανεναν αλλο δικό μου.Ξερω εχει δίκιο η Μαρια2010 που μου λεει οτι πρεπει να μιλάω και να μην τα κραταω μεσα μου.Ολοι με παιρνουν τηλ να ευχηθουν για το μωρο και γω δεν εχω καμια ορεξη να μιλαω.Το απογευμα θα παω στο Νοσοκομείο να το δω και να το ταισω.Στεναχωριέμαι και γι αυτο γιατι δεν με αφήνουν ακομα να του δωσω δικό μου γάλα αλλα μονο ξενο στο μπιμπερο.Επειδη παιρνει λενε μια αντιβιωση και ακομα δεν τρωει ικανοποιητικά το δικό μου γαλα δεν το βοηθαει .Ετσι μου λενε.... τι να πω.

[*tingerbell*]

ταζουλα κι εμενα στη μενν του ΠΝΛ νοσηλευτηκε ο μικρος μου με αναπνευστικο προβλημα κι εγω δεν καπνιζα ουτε καπνιζω οποτε μην σκοτιζεις το μυαλο σου με αυτα.κι εγω γυρισα σπιτι χωρις το μωρο μου και στο νοσοκομειο με βαζανε να αντλω και να πεταω το γαλα μου. εμενα παντως παρα την αντιβιωση,ξενο επαιρνε μονο το βραδυ που δεν υπηρχε προγραμμα θηλασμου.ολη την υπολοιπη μερα πηγαινα και το θηλαζα και η κοπελα που βοηθουσε εκει με το θηλασμο ηταν πολυ καλη.τωρα για σενα δεν ξερω ισως επειδη ειναι και μικρουλι(μικρουλι συγκριτικα με το δικο μου που βγηκε 4 κιλα) να μην εχει πολλη δυναμη ακομα για να θηλασει ικανοποιητικες ποσοτητες.παντως το νεογνολογικο σε γενικες γραμμες,αψογο! το μονο μειον που ειδα ηταν αυτο με το γαλα,που αντλουσα και πετουσα.

μην ανησυχεις,ολα καλα θα πανε και θα εχεις συντομα το μπεμπακι σου σπιτι. για τις τρελαμενες ορμονες,υπομονη. εγω ειμαι πλεον πολυ καλυτερα αν και μου προκαλουν εναν εκνευρισμο τα καθημερινα πηγαινελα των πεθερικων.

dimi.dimi η πεθερα μου ειναι προθυμη μονο για το μαγειρεμα(που οκ ειναι μια σημαντικη βοηθεια αλλα για μενα εντελως δευτερευουσα μιας και ενα φαγητο πλεον μπορω να το κανω)και για την φροντιδα του παιδιου(που τα καταφερνω μια χαρα και μονη) προκειμενου να το χορταινει.γι'αυτο και θελει να παω να μεινω εκει. αλλα εγω δεν θα παω.τα νευρα μου ειναι ακομα καπως...κι οταν ερχεται εδω φορτωμενη κολωνια και παιρνει το παιδι αγκαλια και το αναστατωνει ενω αυτο το δολιο κοιμαται, τρελαινομαι! κι ακομα πιο πολυ τρελαινομαι οταν το φιλαει και το αποκαλει ''παιδι μου''. το πηρε αγκαλια,πνιγηκε το παιδι απο τις κολωνιες,αρχισε να φτερνιζεται και ειπε οτι το κρυωσα..γκρρρρ!συγγνωμη για το οφ τοπικ αλλα τα ειπα λιγο και ξελαφρωσα επισης λιγο!

[fido-dido]

Κορίτσια ευχαριστω πολύ για το θάρρος που μου δίνετε.Αυτη τη στιγμη δεν μπορω να μιλήσω σε κανεναν αλλο δικό μου.Ξερω εχει δίκιο η Μαρια2010 που μου λεει οτι πρεπει να μιλάω και να μην τα κραταω μεσα μου.Ολοι με παιρνουν τηλ να ευχηθουν για το μωρο και γω δεν εχω καμια ορεξη να μιλαω.Το απογευμα θα παω στο Νοσοκομείο να το δω και να το ταισω.Στεναχωριέμαι και γι αυτο γιατι δεν με αφήνουν ακομα να του δωσω δικό μου γάλα αλλα μονο ξενο στο μπιμπερο.Επειδη παιρνει λενε μια αντιβιωση και ακομα δεν τρωει ικανοποιητικά το δικό μου γαλα δεν το βοηθαει .Ετσι μου λενε.... τι να πω.

 

ουτε αντλημενο σ αφηνουν να του δινεις? ισα ισα που με το δικο σου γαλα θα παρει πιο ευκολα τα πανω του και θα παρει και αντισωματα. τουλαχιστον προσπαθησε να αντλεις συνεχεια για να μη σου κοπει το γαλα κι οταν το παρεις σπιτι σου να το θηλασεις κανονικα

[kalliopaki]

Κορίτσια νοείται επιλόχειος κατάθλιψη 2 μήνες μετά τη γέννα??? Είμαι σε μαύρα χάλια.

Το δάκρυ κορόμηλο, απογοήτευση, νεύρα, ένταση στο σπίτι. Ο άντρας στην κοσμάρα του. Αντί να βοηθήσει λίγο επιβαρύνει με τα νεύρα και τις φωνές του.

Προσπαθώ να αναγνωρίσω τις δυσκολίες και το πρόσκαιρο (?) της παρούσας κατάστασης, αλλά δεν ξέρω εάν αντέχω άλλο. Είχα δύσκολη εγκυμοσύνη κι ένα παιδάκι ακόμα 2 ετών. Χάνω την υπομονή μου και χάνω και τις ομορφιες αυτών των ημερών που περνάνε και δεν ξαναγυρνάνε, help!

[Elpis80]

kalliopaki εκ πειρας σου λεω οτι εγω ειχα βαριας μορφης επιλοχειο μελαγχολια (η επιλοχειος καταθλιψη ειναι πολυ ειδικος ορος και για πολυ συγκεκριμενες περιπτωσεις...οι περισσοτερες μανουλες βιωνουμε επιλοχειο μελαγχολια η οποια μπορει να ειναι ηπια αλλα μπορει να ειναι και αρκετα βαρια) μεχρι να γινει η μικρη μου 6 μηνων....σε εσενα εχει συσσωρευτει και η κουραση με το μεγαλυτερο παιδακι οποτε το βιωνεις πιο εντονα....καλο θα ηταν να το συζητησεις με τον συζυγο σου αν και η αληθεια ειναι οτι οι αντρες δεν μπορουν να μας καταλαβουν απολυτα ακομα και αν εχουν ολη την καλη διαθεση!!!παντως ειναι σημαντικο να βρεις καποιον να σε στηριξει συναισθηματικα...στην δικη μου περιπτωση αυτο τον ρολο τον επαιξε η μητερα μου,να ειναι καλα,γιατι χωρις αυτην δεν θα ειχα καταφερει να ανακαμψω ψυχικα!!!

[Erjin]

Κ εγω το χαλι μου το μαυρο ειχα.Αρχισα να συνερχομαι αφου πηγε ο μπεμπης 4 μηνων κ αρχισα λιγο να ξεκουραζουμε κ να μπορω ν αφιερωνω κ λιγο χρονο σε μενα

Καλλιοπακι ειναι μια φυσιολογικη φαση που απλα θα περασει μονη της..

[RATATOULI]

Καλλιοπάκι μου Καλημέρα! Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Κάνε λίγο κουράγιο οι ορμόνες κάνουν πάρτι και η καρδούλα σου είναι ευαίσθητη αν θηλάζεις βοηθά στην κατάθλιψη! Όπως και να έχει! Βρές στον ελαχιστότατο χρόνο που έχεις να κάνεις κάτι για τον ευατό σου! Να αγοράσεις ένα φτηνό μπλουζάκι να βαψεις τα νυχάκια σου να πας στο σουπερ μάρκετ βρε αδελφέ βαμμένη για να ανακάμψει η ψυχολογία να φτιάξεις ένα ωραίο φαγάκι ή γλυκό ακόμα και αν μπορούσες να κάνεις μόνη σου μια βολτούλα αν υπάρχει βοήθεια από γιαγιά ίσως! Μην θυμώνεις με τον σύζυγο όλοι έτσι είναι στην ΚΑΡΑΚΟΣΜΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΤΟΥΣ! Ελπίζω να σου έφτιαξα λίγο την διάθεση!

[asteroyla]

Καλημερα κ απο μενα

Να σας πω τι επαθα εγω στην πρωτη μου εγκυμοσυνη κ θα γελατε για μερες...

Λοιπον με το που μπηκα στον 6ο μηνα σταμματησαν να αναπτυσονται σωστα οι μυροι της μικρης μου κ ειχα αρχισει να ψιλοφρικαρω...

Με το που μπηκα στον 7ο μηνα τυλιχτικε 3 φορες στον ομφαλιο λορο στον λαιμο εκει να δειτε φρικηηηηηηηη....

Ο γιατρος ελεγε βεβαια οτι δεν υπαρχει καποιο προβλημα ειτε με το ενα ειτε με αλλο ολα ειναι υπο ελενχο...(χαχααχα ας γελασουμε ελεγα εγω σαν προτοτοκη μανα)

Με το που μπαινω λοιπον στον μηνα μου η μικρη ενω εχει παρει θεση κανονικα γυρναει με τα μουτρα προς τα εξω(δεν ξερω πως λεγετε)

ΗΤΑΝ η ΣΤΑΓΟΝΑ που ξεχυλισε το ποτηρι!!!!!!!

Απο εκει κ υστερα ξεκινησε το δραμα μου μεχρι να γεννησω (38+2)με καισαρικη φυσικα εκλαιγα μερα νυχτα (ανεφ λογο φυσικα)τα νευρα μου ηταν τοσα πολλα που αντρας μου ελεγε πως κοντευω να τρελλαθω!!!!

Παω λοιοπον να γεννησω κ ειμαι μες την καλη χαρα που θα φυγει ολο αυτο το αγχος απο πανω μου(ετσι νομιζα τουλαχιστον)

Κατα την διαρκεια της γεννας παθαινω αλλεργια απο την επισκλιριδιο χωρις να το παρει χαμπαρι κανεις μετα απο 1,5 ωρα το καταλαβαμε...

Παει κ αυτο...

Την επομενη μερα αρχιζουν παλι τα κλαματα κ τα νευρα ξαφνικα νοιωθω απολυτη μοναξια κ δεν με καταλαβαινει κανεις μα κανεις διοτι το κρατω μεσα μου(το χειροτερο που μπορουσα να κανω!!!!!)

Παιρνουμε την μικρη μας στο σπιτι κ αντι να νοιωθω καλυτερα καθε μερα κ χειροτερα κλαμα κλαμα κλαμα.Ειμαι ανικανη μανα δεν καταλαβαινω το παιδι μου δεν θελω το παιδι μου το μονο που θελω ειναι να φυγω μακρια απο ολους κ ολα.

Ενα πραγμα με παριγορουσε μονο οτι μετα απο 20 μερες θα πηγαιναμε σε ενα φιλικο γαμο κ θα ξεφευγα λιγο απο την ρουτινα!!!!!

Φερνουμε λοιπον το παππα να μας δωσει το μισο σαραντισμο κ γυρναει κ λεει:ΔΕΝ υπαρχει μισος σαραντισμος κ δεν θα βγεις αν δεν σαραντισεις απο την στιγμη που εχεις κ βοηθεια απο την μαμα σου!!!

Παιδια τρελαθηκα μολις το ακουσα κ μου λεει ο αντρας μου:ΑΦΟΥ το ειπε ο παππας δεν θα ερθεις στο γαμο(περιττο να σας πω οτι την μερα που βγηκαμε απο το νοσοκομειο ειχαμε αλλον εναν γαμο στον οποιο ο αντρας μου ειχε παει κ γυρισε στις 5 το πρωι!!!!!!!)

Γυρναω λοιπον κ του λεω ενω εχουν πεταχτει τα ματια μου κ ολες οι φλεβες που ειχα στο προσωπο μου οταν δεν παω ΕΓΩ δεν πας ουτε κ ΣΥ το καταλαβες ρε βλαμ...ο???ΜΕ κοιταει με ενα περιεργο βλεμμα κ μου λεει μα καλα πως κανεις ετσι????

Η τρελλα μου ειχε φτασει στα ορια της!!!!!Ακους τι σου λεω????αν δεν παω δεν πας τελια κ παυλα δεν φτανει που με παρατησες την πρωτη μερα που ηρθαμε στο σπιτι θες να πας κ τωρα μονος σου????ΞΕΧΝΑΤΟ!!!!!!!τελικα πηγαμε στο γαμο κ ψιλο ηρεμησα αλλες 20 μερες πηγαιναν ετσι ξυπνουσα το πρωι επαιρνα την μικρη κ πηγαιναμε στην μανα μου την αφηνα εκει κ εγω πηγαινα μεσα στο δωματιο κ κοιμομουν δεν αντεχα ουτε να την βλεπω που λεει ο λογος...

Η δικη μου εμπηρια πριν απο 2,5 χρονια

Τωρα τα σκεφτομαι κ γελαω τοτε ομως ειμουν πολυ χαλια

 

Τωρα περιμενω το 2ο παιδι κ μεχρι στιγμης παρολου καποιες απολιες που ειχαμε συγκενικα προσωπα φτου φτου φτου ειμαι μια χαρα εχω μπει στον 8ο κ σε 5 βδομαδες γενναω!!!

Φιλακια πολλα

[gitsvictoria]

Κορίτσια ο πρίγκιπας μου κλείνει σε περίπου 10 ημέρες τον 6ο μήνα και τώρα αισθάνομαι καλύτερα!!!! μέχρι τώρα ήμουν όλο νεύρα κλάμματα φωνές στο μωρό -ντρέπομαι που το λέω αλλά ναί-και στον άντρα μου αλλά και σε όλους. όπως καταλάβατε τώρα συνέρχομαι και έχω και βοήθεια απο τον αντρούλη μου-σκεφτείτε να μην είχα-αλλα΄ακομα δεν έχω συνέλθει εντελώς, κάτι που έχω να χάσω άλλα 10-12 κιλά ακόμα-πότε θα φύγουν χριστέ μου!!!! αλήθεια γιατί όλες οι επώνυμες είναι μια χαρά και κορμάρες? τέλος πάντων. αυτά απο εμένα. φιλιά!!!!!

[fotinopsaro]

καλημερα και απο μενα κοριτσια-μανουλες.παθουσα και γω, και διαβαζοντας ολες τις ιστοριες σας και μετα απο 4μιση μηνες μπορω και γω να παραδεχτω οτι αν δεν περασα επιλοχεια σιγουρα την ακουμπησα!στην γεννα ολα καλα γυρνοντας στο σπιτι ειχα το μωρο με ικτερο διαβασμενη για τα παντα προετοιμασμενη και ομως τα ξεχασα ολα.παιδεμα απιστευτο για να θηλασω το μωρο και ναι στην πρωτη εβδομαδα η πεθερουλα αφηνε τον κοσμο να ερχεται επισκεψη ενω ηξερε οτι κλαιω συνεχεια για το μωρο.εχω εναν αντρα καταπληκτικο αλλα λειπει πολλες ωρες.καλοκαιρι με καυσωνα και μεις μεσα.να θελω να τα κανω ολα μονη μου κ να θηλαζω ολη μερα.δοξα τω θεω ολα πηγαν καλα...καλη δυναμη σε ολες μας.

[derbybaby]

ουφ..τι τραβαμε οι μανες...εμενα την μερα που γυρισαμε σπιτι αρχισα το κλαμα γιατι ενω ηθελα αποκλειστικο θηλασμο ο παιδιατρος ειπε οχι τοσξ=η ωρα στο στηθος δινε συμπληρωμα.1 χτυπημα..την επομενη μερα ο μικρος το απογευμα αρχιζει να κλαιει απο τις 6 μεχρι τις 9 σερι..τον εβαζα στο στηθος τιποτα,ερχονται μαναδες πεθερς αδερφες χαμος εγω να κλαιω με λυγμους κ αφηνω το μωρο στην πεθερα κ παω κ ξεραινομαι στον υπνο.ξυπνησα μονο να θηλασω.2 χτυπημα..μετα αρχισαν οι μαστιτιδες κ ο αφορητος πονος στο στηθος χωρις να εχω πληγες.τον εβαζα να θηλασει κ πεθαινα στο κλαμα..η κοιλια μ στο μεταξυ ειχε ραγαδες οποτε τρεχω σκαστη σε δερματολογο για να δει εαν μπορω να κανω λειζερ.οχι μ λεει δεν ειναι πια μωβ...3 χτυπημα ναααα το κλαμα..στις 3 εβδομαδες ξεκιναμε κολικους.να κλαιει το μωρο να καλιω κ εγω..χαλι μαυρο.να μην τα πολυλογω ευτυχως ειχα βοηθεια κ απο τη μανα μ κτην πεθερα μου,σαν μανα σταθηκε η γυναικα κ τον αντρα μου κ στους 2,5 μηνες συνηλθαμε.τωρα φυσικα ολα καλα αλλα οσο το σκεφτομαι ποσο μαυρα τα εβλεπα ολα φοβαμαι.

[geonik]

Γεννησα με φυσιολογικο τοκετο μια χαρα, βιωσα τελεια αυτη την εμπειρια !!!!Ομως απο την ωρα που μου εφεραν να δω το μωρο το κλαμα παει συννεφο......Εχω την απιστευτη στηριξη απο τον αντρα μου αλλα ψυχολογικα η μανα μου με κανει χειροτερο ρακος απο οτι ειμαι. Δεν παω καλα μου ειπε γιατι προσεχω υπερβολικα να μην πιανουν το 15 ημερων μωρο μας μηπως κολλησει κατι.Να το αφηνω να κλαιει και λιγο να ανοιξουν τα πνευμονια του, τι το σηκωνω συνεχεια αγκαλια και το κακομαθαινω....και αν η παιδιατρος μου ειναι τρελη να αλλαξω για να μην τρελαθω και εγω!!!!! Το ιντερνετ και οι ψυχολογοι με εχουν τρελανει λεει, και αλλες εκαναν παιδια αλλα δεν καναν ετσι....ΜΑ ΠΩΣ ΚΑΝΩ ΔΗΛΑΔΗ?????Να σαραντησει θελω ο μπεμπης μου να ξεπεταχτει λιγακι!Φυσικά γινομαι χειροτερα με αυτα ολα που μου εσειρε επειδη τον φιλησε στο κεφαλακι και της την ειπα.Ενταξει μπορει να ειμαι υπερβολικη αλλα περιμενα να καταλαβει οτι και εμενα η ψυχολογια μου ακομα ειναι καπως.Ειμαι υπερβολικη που δεν θελω ακομα να αλλαζει πολλα χερια το παιδι?????Και να ειμαι περιμενα η μαμα μου να με καταλαβει περισσοτερο.....

[MINNI]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγώ όταν γέννησα, αντιμετώπισα όσα περιγράφεις...

Περίμενα όπως και εσύ, τουλάχιστον οι δικοί μου άνθρωποι να με καταλάβαιναν και γινόμουν τούρμπο όταν μου πετάγανε τα δικά τους υποννούμενα και μου κρατούσαν και μουτρα γιατί δε τους έδινα το μωρό να το κρατήσουν!!!

Εσύ θα κάνεις αυτό που νομίζεις καλύτερο για το μωρό σου και αυτό που θεωρείς σωστό για τον εαυτό σου και με το καιρό θα έρθουν και οι ισορροπίες σας!

[fotinopsaro]

βρε κοριτσια αν και ξεφυγαμε λιγο απο το θεμα αυτο που με τρελαινει οτι ολοι γυρω μας μα ολοι μαμαδες μπαμπαδες πεθερες δεν δειχνουν ΚΑΝΕΝΑ σεβασμο σε αυτο που λεμε μητρικο ενστικτο.εχω φασαριες γιατι δεν αφηνω να πιανουν το παιδι παιδακια με γαστρεντεριτιδα με λοιμωξεις κοντευω να φρικαρω.και συμπερασματικα οτι και να μου λεγανε την επιλοχεια την ξεπερασα μονη μου και ακομη εχω καταλειπα μακαρι να περασουν γρηγορα.....καλη μας δυναμη κοριτσια

[aasimak]

Γέννησα με καισαρική ενώ περίμενα με αγωνία να γεννήσω φυσιολογικά μιας και είχα συσπάσεις ανά 20λεπτο όταν μπήκα στην κλινική. Τελικά δε μας έκανε τη χάρη το μωρό μας που πραγματικά ήταν τόσο ψηλά και αρκετά μεγάλο που δεν είχε νόημα να το παλέψω με τεχνητούς πόνους. Το φινάλε ήταν παρόλο που είχα συνειδητοποιήσει πως θα γεννήσω με καισαρική όταν έγινε μου κακοφάνηκε πάρα πολύ. Έκλαιγα στο νοσοκομείο κυρίως τα βράδια και ένοιωθα ένα μεγάλο κενό. Το μωρό μου το συνειδητοποίησα το δεύτερο βράδυ μιας και την πρώτη μέρα μου το κράτησαν για παρακολούθησ λόγω αυξημένου βάρους.

Ερχόμενη στο σπίτι το κλάμα συνεχίστηκε. Ο άντρας μου στην αρχή με βοηθούσε αρκετά μάλιστα πήρε μια εβδομάδα άδεια για να με φροντίζει, αλλά από τότε που επέστρεψε στη δουλεια του η συμβολή του έχει ελλατωθεί. Η μικρή μας είναι επίμονη και έχει και διαπεραστικό κλάμα, και ο σύζηγος δεν αντέχει. Με αποτέλεσμα να ξυπνάω εγώ και γενικώς να τη φροντίζω εγω. Η αυπνία, ο σωματικός πόνος (καισαρική, μέση, στήθος κτλ), ο θηλασμός αλλά και η απάθεια που βλέπω πολλές φορές στον άντρα μου ο οποίος ασχολείται κυρίως με το σκύλο με έχουν τσακίσει. Το μωράκι μου ειναι 20 ημερών, δε μπορώ να πω είναι τρελλά ανήσυχο, αλλά χρειάζεται την προσοχή μου συνεχώς. Τα πρωινα τις καθημερινες έρχεται η μαμα μου αλλά συμβαινει το εξής παράξενο. Οταν είναι στο σπίτι το μωρό ειναι ήσυχο ή κοιμάται και ο σκύλος επίσης και όταν φεύγει 10 λεπτα μετά το μωρό κλαιει και ο σκύλος θέλει βόλτα με αποτέλεσμα να φρικάρω.

Δεν έχω την απαίτηση να με καταλάβει κανένας, γιατι ο καθένας μας τι περνάει αυτός το γνωρίζει. Αλλά πραγματικά πολλές φορές σκέφτομαι να ήμουν μονη μου να μην είχα να σκεφτω πχ πρέπει να μαγειρέψω για να φάει ο άντρας μου ή να βάλω πλυντήριο. Νομίζω πως μου είναι μια επιπλέον υποχρέωση στη φάση που βρίσκομαι.