Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Recommended Posts

Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό το απόσπασμα είναι ο λόγος που αναζήτησα και διαβασα τον "Προφήτη" του Γκιμπράν...

bennettstevenspalestinewall2.jpg

Το τείχος στη λωρίδα της Γάζας, έτος 2009. Ενα κομμάτι γης τέσσερις φορές πιο πυκνοκατοικημένο από την Αττική, αποτελεί τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου... Τα παιδιά στην Παλαιστίνη

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 810
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Τα παιδια σου δεν ειναι παιδια σου. Ειναι οι γιοι και οι κορες της λαχταρας της ζωης για τη ζωη.

 

Για τη ζωη τους εισαι το μεσο και οχι η αρχη, κι ας μενουν κοντα σου, δεν ανηκουν σε σενα.

 

Μπορεις να τους δωσεις μια στεγη στο σωμα τους, οχι ομως και στην ψυχη τους, γιατι η ψυχη τους κατοικει στο σπιτι του αυριο που εσυ δεν μπορεις να επισκευθεις, ουτε και στα ονειρα σου.

 

Μπορεις να προσπαθησεις να τους μοιασεις, ομως μην προσπαθησεις να τα κανεις ομοια σου.

 

Γιατι η ζωη δεν παει προς τα πισω και δεν σταματα στο χθες.

 

Εισαι το τοξο απ΄το οποιο εκτοξευονται τα παιδια σου σαν ολοζωντανα βελη.

 

...................................................................................................

 

Κανε τοξοτη, τη σαιτα που στα χερια σου κρατας να σημαινει ΧΑΡΑ

 

KAHLIL GIRBAN

Αραβας Σοφος

 

Δεν ξερω αν συμφωνειτε αλλα πιστευω πως οσο και αν ''ποναει'' ειναι αληθεια

 

φιλικα

Η μαμα της ΜΙΡΕΛΑΣ

 

Πολύ με συγκίνησες θα το έχω στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω “δικό μου είναι το παιδί ότι θέλω το κάνω” ..................................

Link to comment
Share on other sites

Oλόκληρο το απόσπασμα από τον Προφήτη λίγες σελίδες πιο πίσω

http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=440489&postcount=143

κι επειδή του έχω μία αδυναμία θεωρώ πως το άραβας σοφός

τον αδικεί λίγο ο Χαλίλ Γκιμπράν ήταν στοχαστής συγγραφέας ποιητής

ζωγράφος με καταγωγή από τον Λίβανο.

 

ξέρω άσχετο με την σωματική τιμωρία αλλά όπως είπα παραπάνω του έχω μία

αδυναμία.:D

Το δικαίωμά σας να ομιλείτε,δεν περιλαμβάνει και υποχρέωσή μας να σας πάρουμε στα σοβαρά

Link to comment
Share on other sites

10 ΜΙΚΡΑ & ΠΡΑΚΤΙΚΑ

 

Το έργο ενός γονέα, θαυμαστό απ' όλες τις απόψεις, ξεκινά πριν από την εκδήλωση της ζωής και συνεχίζει όσο η ζωή συνεχίζεται. Η γυναίκα μέσα από την αγάπη συνδέεται με τον άνδρα και οι δύο μαζί επιτρέπουν να ενωθούν τα σώματά τους και να δημιουργήσουν έναν νέο φορέα μέσα στον οποίο θα κατοικήσει η νέα ζωή για να κάνει κι εκείνη τη δική της διαδρομή στον κόσμο και να εξελιχτεί με την εμπειρία που θα συσσωρεύσει.

 

1. Οι γονείς απλά προσφέρονται σ' αυτή τη διαδικασία χωρίς προσωπικές προσδοκίες, χωρίς ιδιαίτερες προτιμήσεις για φύλο (αγόρι ή κορίτσι) ή ιδιότητες (όλες οι αρετές του κόσμου ας είναι η ευχή τους για το παιδί) και απλά επιτρέπουν την ανάδυση και εξέλιξη της ζωής και την υποστηρίζουν.

 

2. Κάνουν χώρο για να εμφανιστεί το παιδί στη ζωή τους, και βρίσκουν το χρόνο που απαιτείται. Φροντίζουν τα όσα μπορούν να αναλάβουν επαγγελματικά ή προς άλλους να είναι τέτοια και τόσα ώστε να επιτρέπουν την καλλιέργεια της γονεϊκής σχέσης. Το παιδί έχει κύρια την ανάγκη της ποιοτικής παρουσίας του γονέα κι όχι των άλλων όσο καλών κι αν είναι και που θα παίξουν τους αντίστοιχους ρόλους.

 

3. Ο γονέας νιώθει την αξία του παιδιού του, όπως νιώθει και την αξία του εαυτού του και ανταποκρίνεται με προσοχή και ενδιαφέρον στις ανάγκες του. Το κρατά αγκαλιά και του εκφράζει με κάθε τρόπο την αγάπη του, σ' όποια ηλικία κι αν είναι. Δεν ανησυχεί μήπως το κακομάθει, γιατί το παιδί που δέχεται αγάπη δεν καταφεύγει σε παιγνίδια για να κερδίσει την προσοχή του γονιού του. Στον χρόνο που είναι μαζί, παρατηρούν το παιδί τους, το ακούν με όλη τους την προσοχή σε όλα όσα λέει κι όσα δεν λέει, ανταποκρίνονται στα κάλεσμά του και συμμετέχουν στο παιγνίδι (αν τους έχει ζητηθεί) χωρίς να κατευθύνουν αυτοί το παιγνίδι του παιδιού τους.

 

4. Ο γονέας δέχεται όλα τα συναισθήματα του παιδιού του, κι ακούει με προσοχή και χωρίς να επικρίνει κάθε συναισθηματική έκφραση του παιδιού του. Γνωρίζει, επίσης, ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τη λύπη, τον θυμό, τα αισθήματα ματαίωσης κλπ που το παιδί του ενδεχομένως να νιώσει στη ζωή του. Έτσι, δεν προσπαθεί να σταματήσει το παιδί του από το να έρθει σ' επαφή με τέτοια συναισθήματα. Του διδάσκει, όμως, πώς να παίρνει τα μηνύματα των όποιων συναισθημάτων κάθε φορά, και πώς να τα χρησιμοποιούν για να προχωράνε.

 

5. Ο γονιός σέβεται το ρυθμό ανάπτυξης που το κάθε παιδί έχει. Προσφέρει, λοιπόν, εκείνα τα ερεθίσματα που ενδείκνυνται για την ωρίμανση του παιδιού του (παιγνίδια, γνώσεις, δραστηριότητες) και εμπιστεύεται το παιδί του να μάθει με τον δικό του ρυθμό και με τον δικό του τρόπο. Δεν βιάζουν το παιδί τους να περνά σε νέα στάδια ανάπτυξης χωρίς να είναι έτοιμο. Ενθαρρύνει και ενδυναμώνει το παιδί του κάθε φορά αλλά δεν κρίνει αυτό που κάνει είτε με σύγκριση είτε με έπαινο.

 

6. Ο γονιός προστατεύει το παιδί του από κάθε κίνδυνο, αλλά δεν προσπαθεί να εμποδίσει τη δράση του παιδιού από φόβο μήπως κάνει λάθος. Κανένας δεν θέλει το λάθος, αλλά είναι κι αυτό μέσα στη διαδικασία της εμπειρίας. Όπως και η σύγκρουση, και η αντιπαράθεση, και το πρόβλημα και πολλά άλλα. Μπορεί όμως να διδάξει στο παιδί πώς να τα αναγνωρίζει και πώς να τα χρησιμοποιεί για την εξέλιξή του όταν αυτά εμφανίζονται. Ενθαρρύνει το παιδί του να επιλύει τα προβλήματα όταν αυτά αναφύονται κι έτσι σιγά σιγά να οδηγούνται στην αυτονομία και την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους. Ο ίδιος ο γονιός είναι βοηθός όταν χρειάζεται κι όταν του ζητά το παιδί την βοήθειά του, όμως, δεν λύνει ο ίδιος τα προβλήματα του παιδιού του αποκλείοντας το παιδί του από την συγκεκριμένη ευκαιρία ανάπτυξης.

 

7. Ο γονέας καθοδηγεί με σοφία το παιδί στα της ζωής. Με ευγένεια του δείχνει ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι, του δείχνει πώς να σέβεται τον εαυτό του αλλά και τους άλλους, του διδάσκουν την ένωση με τους άλλους συνανθρώπους, την συμπόνια και την εκτίμηση. Σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το παιδί τους με ανταμοιβές, απειλές, εκφοβισμό, δωροδοκία ή τιμωρία.

 

8. Ο γονέας φροντίζει τον εαυτό του, ικανοποιεί τις ανάγκες του και υλοποιεί τα οράματά του. Δεν απομακρύνεται από τον δικό του δρόμο για να περπατήσει το δρόμο αλλονών. Το ίδιο κάνει και με το παιδί του. Τιμά την πορεία του στη ζωή και τα προσωπικά του οράματα και δεν του ζητά έμμεσα ή άμεσα να θυσιάζει την ζωή του για να καλύπτει τα κενά ή τις επιθυμίες ή προσδοκίες άλλων. Και το κάνει μέσα από την αγάπη και όχι μέσα από την αδιαφορία και τον εγωκεντρισμό.

 

9. Ο γονέας παίρνει την ευθύνη του δικού του πόνου σαν παιδί και μπαίνει στη διαδικασία να επιλύει τα όσα εκείνος ο πόνος συσσώρευσε στη δική του ψυχή. Έτσι, δεν μεταφέρει τις δικές του πληγές στο παιδί του και στις επόμενες γενιές.

 

10. Γονέας και παιδί απολαμβάνουν την κοινή διαδρομή, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον στην πορεία του και ανταλλάσσουν εμπειρίες, επιτρέποντας ο ένας να εμπλουτίζεται από τον άλλο. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο γονέας και ποιο είναι το παιδί πρόθυμα διδάσκουν και διδάσκονται, αναπτύσσουν καθώς αναπτύσσονται και εξελίσσονται και οι δύο.

 

Ας είναι μακρύ το ταξίδι τους, γεμάτο δώρα και δημιουργικότητα.

 

 

http://www.progenitiki.gr/arthra.htm

 

To ξαναβάζω για όσους δεν το πρόσεξαν...

bennettstevenspalestinewall2.jpg

Το τείχος στη λωρίδα της Γάζας, έτος 2009. Ενα κομμάτι γης τέσσερις φορές πιο πυκνοκατοικημένο από την Αττική, αποτελεί τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου... Τα παιδιά στην Παλαιστίνη

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια,

 

εκτύπωσα αυτή τη σελίδα για να την βλέπω συνέχεια!

 

Τι φοβερά είναι αυτά που λέτε!...

 

Επίσης ήθελα να εμπεδώσω το παρακάτω που έγραψε η Κριστίνα και που

ύστερα απο αυτό, εγώ προσωπικά δεν έχω να πώ τίποτα άλλο γιατί με έχει καλύψει πλήρως!

 

H βία γεννάει βία- κάποτε η αλυσίδα πρέπει να σπάσει και να σταματήσει το ξύλο και ο φόβος ως μέσω διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας. Μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι σήμερα με τόση ενημέρωση γύρω μας δεν μπορούμε να βάλουμε όρια στα παιδιά μας χωρίς να ξεπεράσουμε το δικό μας το όριο της ανθρώπινης (λογικής) συμπεριφοράς. Δεν υπάρχει πολύ και λίγο ξύλο η διαφορά τους είναι στους μώλωπες αλλά οι μώλωπες στην ψυχή του παιδιού είναι οι ίδιοι. Τι λογικούς συνειρμούς κάνει το παιδί που δέχεται χαστούκι επειδή δεν ακούει..... το παιδί φωνάζει, η μαμά το χτυπάει, το παιδί πονάει άρα δεν το ξανακάνει για να μην πονέσει δεν μαθαίνει ποτέ το “γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι” παρά μόνο τις συνέπειες αν το κάνει....άρα δεν κάναμε τίποτα. Κάποια στιγμή μπορεί απλά να μην ενδιαφέρουν οι συνέπειες και η βια να μην λειτουργεί ως μέσω φόβου – μάθησης και εκεί το χάσαμε το παιχνίδι. Το λέω γιατί πολύ συχνά ακούω αυτή την ατάκα “ ελα μωρέ δεν το σαπίζω και στο ξύλο” και αναρωτιέμαι αν έχουν σκεφτεί ποτέ πως το μεταφράζει το παιδί τους αυτό το ένα χαστουκάκι. Αν το παιδί χάσει την εμπιστοσύνη του στο ρόλο μας που είναι να τα μεγαλώνουμε με αγάπη και να τα βοηθάμε να ενταχτούν στην κοινωνία ομαλά πως περιμένουμε αποτελέσματα.
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 3 εβδομάδες μετά...

Η Παιδική Κακοποίηση Προκαλεί Αλλαγές στη Φυσιολογία του Εγκεφάλου

-----------------------------------------------------------------------------------

 

Η τραγική περίπτωση του Άλεξ και των πέντε παιδιών που φέρονται ως υπεύθυνα για ότι του έχει συμβεί, η φρικτή και συστηματική κακοποίηση του τετράχρονου αγοριού από την ίδια τη μητέρα του και το φίλο της, η 19χρονη κοπέλα που τη βίαζε και τη τρομοκρατούσε για χρόνια ο πατέρας της, ο βιασμός και ο φόνος των δύο μικρών κοριτσιών στο Βέλγιο και, γενικά, τα αυξανόμενα παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα περιστατικά παιδικής κακοποίησης και παιδικής εγκληματικότητας, επιβάλλουν μια κατανόηση και αντιμετώπιση αυτού του σημαντικότατου και πανανθρώπινου προβλήματος από μία ευρύτερη οπτική γωνία.

 

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς στο χώρο της ψυχικής υγείας, είναι να παρέχουμε θεραπεία σε όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα αλλά και θύτες. Ο αριθμός όμως των θυμάτων που οι συνθήκες τους επιτρέπουν πρόσβαση στην κατάλληλη θεραπεία είναι περιορισμένος. Και, φυσικά, οι περισσότεροι θύτες δεν ζητάνε σχεδόν ποτέ θεραπεία εθελοντικά, το κάνουν μόνο όταν υποχρεωθούν από κάποια απόφαση δικαστηρίου. Αλλά ακόμη κι αν υπήρχε η δυνατότητα να παρέχεται θεραπεία σε όλα τα θύματα, αυτή δεν θα ήταν λύση. Η μόνη λύση είναι η πρόληψη. Είναι δηλαδή καθαρά θέμα της πολιτείας και του νόμου. Γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυτών έχουν υπάρξει κι αυτοί θύματα, δυστυχώς όμως χρειάζονται σκληρά μέτρα για να σπάσει επιτέλους αυτή η διαχρονική αλυσίδα κακοποίησης που συνεχίζεται από γενιά σε γενιά.

 

Χρειάζεται να δημιουργηθούν ειδικοί φορείς για την προστασία των παιδιών. Οι φορείς αυτοί πρέπει να έχουν διευρυμένες εξουσίες και να απασχολούν ειδικούς επιστήμονες, αλλά και ειδικά εκπαιδευμένα όργανα καταστολής. Χρειάζεται επίσης να θεσπισθούν ειδικοί νόμοι οι οποίοι θα προβλέπουν ιδιαίτερα αυστηρές ποινές, ακόμη και ισόβια στις σοβαρότερες περιπτώσεις και στις περιπτώσεις που η κακοποίηση γίνεται κατʼ επανάληψη για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ένα αποτελεσματικό μέτρο θα ήταν να επιβάλλεται υποχρεωτική θεραπεία στους θύτες στους οποίους δεν θα επιτρέπεται να επιστρέψουν ελεύθεροι στην κοινωνία αν επιτροπές από ειδικούς επιστήμονες δεν πιστοποιήσουν ότι έχουν θεραπευθεί. Ίσως τα μέτρα αυτά ακούγονται υπερβολικά ακόμη και φασιστικά, είναι όμως η μόνη λύση. Φυσικά, χρειάζονται και παράλληλα κοινωνικά μέτρα, όπως ειδικά επιμορφωτικά προγράμματα, βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και πολλά άλλα. Τα μαλακά κοινωνικά μέτρα όμως έχουν μακροπρόθεσμα αποτελέσματα και σε πολλές περιπτώσεις καθόλου αποτελέσματα. Στο μεταξύ τι γίνεται όμως;

 

Εκτός από την παροχή θεραπείας σε θύματα και θύτες, κάτι άλλο που χρειάζεται να κάνουμε οι ειδικοί στο χώρο της ψυχικής υγείας είναι να παρουσιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα τεκμηριωμένα επιστημονικά στοιχεία που δείχνουν τη σοβαρότητα αυτού του προβλήματος και επισημαίνουν τον αντίκτυπο και τις επιπτώσεις που έχει στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

 

Σύμφωνα με μία έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Cerebrum προς το τέλος του 2000, η κακοποίηση ή η εγκατάλειψη κατά την παιδική ηλικία προκαλεί μόνιμες αλλαγές στη φυσιολογία του αναπτυσσόμενου παιδικού εγκεφάλου. Οι αλλαγές αυτές στη δομή του εγκεφάλου είναι σημαντικές και προκαλούν διάφορα ψυχολογικά και συναισθηματικά προβλήματα, αλλά και διαταραχές της προσωπικότητας στο κακοποιημένο παιδί κατά την εφηβική του ηλικία και όταν ενηλικιωθεί.

 

Ο επικεφαλής αυτής της έρευνας Martin Teicher και οι συνεργάτες του εντόπισαν τέσσερις συγκεκριμένες ανωμαλίες στη δομή και στις λειτουργίες του εγκεφάλου ατόμων που είχαν κακοποιηθεί ή εγκαταλειφθεί στην παιδική τους ηλικία.

 

1. Μη φυσιολογική ανάπτυξη του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφαλικού φλοιού. Η εγκεφαλική αυτή ανωμαλία συνδέεται άμεσα με προβλήματα κατάθλιψης καθώς και προβλήματα μνήμης.

 

2. Αδυναμία ενιαίας και εναρμονισμένης λειτουργίας των δύο ημισφαιρίων – δεξιού και αριστερού – του φλοιού του εγκεφάλου. Όπως διαπιστώθηκε κατά την έρευνα, αυτό οφείλεται μάλλον σε σημαντική μείωση του μεγέθους του μεσολοβίου – δέσμη νευρικών ινών οι οποίες συνδέουν τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου και μέσω των οποίων ανταλλάσσονται δεδομένα και εναρμονίζονται οι λειτουργίες τους. Η έρευνα διαπίστωσε μια σημαντική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ο κύριος παράγων μείωσης του μεγέθους του μεσολοβίου στους άντρες είναι η εγκατάλειψη κατά την παιδική ηλικία, ενώ η σεξουαλική κακοποίηση δεν έχει καμία επίδραση. Αντίθετα, στις γυναίκες η σεξουαλική κακοποίηση έχει άμεση σχέση με τη μείωση του μεγέθους του μεσολοβίου, ενώ η εγκατάλειψη δεν παίζει κανένα ρόλο.

 

3. Ανωμαλίες στην ανάπτυξη και στις λειτουργίες του στεφανοειδούς συστήματος – τμήμα του εγκεφάλου που βρίσκεται μέσα και γύρω από το μεσεγκέφαλο και παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση των συναισθημάτων, των συγκινήσεων και των κινήτρων. Εκτός από τα άλλα προβλήματα, διαπιστώθηκε ότι η ανώμαλη ανάπτυξη του στεφανοειδούς συστήματος προκαλεί κατά καιρούς κρίσεις παρόμοιες μʼ αυτές της επιληψίας σε ένα σημαντικό αριθμό ενηλίκων που υπέστησαν κακοποίηση σαν παιδιά. Οι κρίσεις αυτές συνοδεύονται από έντονα συναισθήματα θλίψης, τρόμου, ενοχής, ντροπής, οργής και ορισμένες φορές έντονο γέλιο δίχως το άτομο να αισθάνεται χαρούμενο.

 

4. Τέλος, εντοπίστηκε η παρουσία μιας συγκεκριμένης ανωμαλίας στα εγκεφαλογραφήματα ενός σημαντικού αριθμού ατόμων που υπέστησαν κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία. Η συγκεκριμένη αυτή ανωμαλία σχετίζεται άμεσα με επιθετικότητα και τάσεις αυτοκαταστροφής. Έχει δηλαδή άμεση σχέση με τάσεις για βιαιότητα και εγκληματικότητα.

 

Γενικά, τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας έδειξαν ότι η παιδική κακοποίηση προκαλεί μια αλληλουχία επιδράσεων οι οποίες περιλαμβάνουν διαταραχές στις λειτουργίες των ορμονών και των νευροδιαβιβαστών που παίζουν κρίσιμο ρόλο στην ανάπτυξη ευαίσθητων τμημάτων του εγκεφάλου. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας ήταν μάλλον αναμενόμενα και δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν, καθώς είχαν προηγηθεί πολλές άλλες έρευνες σε ζώα με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα.

 

Ακόμη και σήμερα, πολλοί αντιμετωπίζουν τα ψυχικά τραύματα, τα ψυχολογικά προβλήματα ή τις διαταραχές της προσωπικότητας σαν κάτι που βρίσκεται σε ένα ακαθόριστο και ομιχλώδη χώρο που ονομάζουν νου. Δηλαδή, σαν προβλήματα που δεν υπάρχουν στη χειροπιαστή πραγματικότητα, αλλά είναι αποτέλεσμα της νοσηρής φαντασίας του πάσχοντα. Βρίσκονται «μόνο στο μυαλό» όπως πολλοί συνηθίζουν να λένε. Έτσι, συνήθως, δεν δίνεται σʼ αυτά τα προβλήματα η ίδια βαρύτητα που δίνεται στις ασθένειες του σώματος. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ νου και σώματος, καθώς έχει πια αποδειχθεί ότι τα συναισθήματα προκαλούν μεταλλάξεις όχι μόνο στον εγκέφαλό μας, αλλά και στο ίδιο το DNA μας.

 

Το πρόβλημα λοιπόν της παιδικής κακοποίησης πάει πολύ βαθύτερα από ότι ίσως φαντάζονται πολλοί. Δεν νομίζω ότι θα ήταν παρατραβηγμένο να πούμε ότι αυτές οι αλλαγές στον εγκέφαλο, αλλά πολύ πιθανόν και στο DNA αν λάβουμε υπʼ όψιν τις τελευταίες έρευνες, που προκαλούνται άμεσα από την παιδική κακοποίηση μπορεί να δημιουργούν κληρονομικότητα. Οπότε το πρόβλημα διευρύνεται επικίνδυνα καθώς ξεφεύγει από τα άμεσα θύματα κακοποίησης και επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία. Δηλαδή, η συνεχιζόμενη, διαχρονική αλυσίδα παιδικής κακοποίησης που αναφέρουμε παραπάνω, είναι ουσιαστική και όχι απλά ένα σχήμα λόγου. Πρέπει λοιπόν να ληφθούν άμεσα και δραστικά μέτρα, πριν καταλήξουμε να γίνουμε μια κοινωνία που θα αποτελείται από παιδιά που κακοποιούνται και ενήλικες που ή κακοποιούν και βιαιοπραγούν ή δυσλειτουργούν λόγω άλλων ψυχικών νοσημάτων

 

Συγγραφη & Επιμελεια κειμενου: Δρ. Δοβελος Ιωαννης

Καθηγητης Ψυχολογιας & Ψυχοθεραπειας

Psychotherapia.gr

http://www.psychotherapia.gr/main/index.php?option=com_content&view=article&id=19:2009-05-01-10-51-37&catid=3:2009-05-01-10-35-09&Itemid=8

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Unfortunately, child abuse rates are statistically higher among single parent families than among their two-parent counterparts1. For the most part, this is attributed to increased stress, financial difficulties, and - for many single parents - the absence of a meaningful support system. Fortunately, though, you can minimize the impact of these risk factors by taking care of yourself and having a plan in place for how you're going to deal with emotions like anger and frustration. The next time you find yourself overwhelmed by intense emotions, try one of these strategies for calming down:

(google translate):

Δυστυχώς, τα ποσοστά παιδικής κακοποίησης είναι στατιστικώς υψηλότερη μεταξύ των μονογονεϊκών οικογενειών από ό, τι μεταξύ των δύο γονέων τους counterparts1. Για το μεγαλύτερο μέρος, αυτό οφείλεται στην αύξηση άγχος, οικονομικές δυσκολίες, και - για πολλούς μόνους γονείς - την απουσία ενός ουσιαστικού συστήματος στήριξης. Ευτυχώς, όμως, μπορείτε να ελαχιστοποιηθεί ο αντίκτυπος αυτών των παραγόντων κινδύνου με τη φροντίδα του εαυτού σας και με ένα σχέδιο σε ισχύ για το πώς πρόκειται να ασχοληθεί με τα συναισθήματα όπως το θυμό και απογοήτευση. Η επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κατακλύζεται από έντονα συναισθήματα, δοκιμάστε μία από αυτές τις στρατηγικές για ηρεμήσει κάτω:

1. Take a walk.

(πήγαινε μια βόλτα )

 

 

Stop what you're doing and take a quick family walk. The combination of physical release, a change of scenery, and fresh air will help to clear your mind and give you time to put your frustrations back into perspective.

 

2. Take a deep breath.

(πάρε μια βαθυά ανασα)

 

Breathe in as deeply as you can, very slowly. Do this several times until you feel yourself beginning to calm down.

3. Leave the room.

(φύγε απ το δωμάτιο)

 

Separate yourself from your children for a few minutes. If your child is an infant, place him or her in the crib and walk away until you can feel yourself calming down. Your child may be crying, and that's okay. He or she will be safer in the crib than in your arms during those moments when you feel intensely frustrated or angry.

4. Talk with a friend.

(μίλα με ενα φίλο)

 

Develop some friendships with other parents whom you can lean on when you have a rough day. At first, you might be worried about letting someone else know that you're "not perfect," but the truth is that every parent has bad days. In fact, sharing your experiences will not only help you to feel better and cope more effectively, but your effort to be real with one another will also result in a deeper, closer friendship.

5. Write.

 

(γραψε)

 

Take a moment to sit down and write about what you're feeling in a journal. Or, if you can't think of anything, just write out the words to a favorite song. Focusing on this task will give you a chance to calm down and reorganize your thoughts.

6. Do something productive.

 

(κανε κατι παραγωγικό - δημιουργικό)

 

Many parents find that they become extra sensitive to tantrums when they're already stressed out about other things. One way to gain control over your emotions when this happens is to take a break from the interaction with your child and do something productive, such as cleaning up the kitchen or straightening up the living room. Spending just a few minutes doing something productive that makes you feel more in control can help you approach the situation with your child with a different attitude and intensity.

7. Create a plan.

 

(φτιαξε ενα πλάνο )

 

Many times heightened frustration results from feeling like there are no alternatives. When you find that you're angry over something that your child has done, sit down and think about what needs to change in order to prevent the same thing from happening again. This may include changing your house rules, employing different discipline strategies, or communicating with your child on a different level.

8. Be forgiving.

 

(να συνχωρείς (τον εαυτό σου και το παιδι σου )

Be just as willing to forgive yourself as you are willing to forgive your children. And when it is appropriate, take the time to apologize to your child. This creates a clean slate, but it is also humbling enough as a parent to make you think twice before reacting the same way next time.

 

υ.σ.

(αρια ) αυτα τα βήματα τα βρηκα απλά κατανοητα και χρησημα για ΟΛΟΥΣ τους γονεις ....!

Link to comment
Share on other sites

  • 1 χρόνο μετά...

Γράφει: Νάνσυ Ψημενάτου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

 

Υπάρχει κάποιος ασφαλής, γρήγορος και εύκολος τρόπος να απομακρύνω το παιδί μου από μένα, να το κάνω να αισθάνεται ανασφάλεια και να του δημιουργήσω φόβο; Υπάρχει κάποιος σίγουρος τρόπος που θα εμφυσήσω στο παιδί μου τη βία και θα του καλλιεργήσω μια χαμηλή αυτοεκτίμηση; Υπάρχει κάποιος τρόπος που μπορεί να επιφέρει άμεσα αποτελέσματα υπακοής εκ μέρους του παιδιού αλλά μακροπρόθεσμα θα φέρει πολλά προβλήματα;

Υπάρχει κάποιος τρόπος που να διδάξει στο παιδί μου το «νόμο του δυνατότερου»; Υπάρχει κάποιος τρόπος που να δείχνει ότι, επιφανειακά «έχω το πάνω χέρι» στη σχέση μου με το παιδί μου αλλά ταυτόχρονα υποσκάπτει αυτή τη σχέση; Υπάρχει κάποιος τρόπος όπου να καλλιεργείται ένας μόνιμος θυμός ανάμεσα σε μένα και στο παιδί μου; Υπάρχει κάποιος τρόπος να κάνω το παιδί μου λιγότερο έξυπνο από ότι είναι;

Φυσικά και υπάρχει: Αυτός ο τρόπος είναι, το να του ρίχνω «ένα χέρι ξύλο» κάθε φορά που δεν με υπακούει. Όσο σκληρή και παράδοξη μπορεί να φαίνεται η παραπάνω παράγραφος, είναι μια πραγματικότητα (έπειτα από σειρά ερευνών και μελετών με παιδιά) ότι η διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού που περιλαμβάνει το ξύλο οδηγεί το παιδί και τη σχέση του με τους γονείς σε πολλαπλά και σοβαρά προβλήματα.

 

Η σωματική τιμωρία του παιδιού του διδάσκει μια σειρά από μαθήματα.

 

Μερικά από αυτά είναι:

* Αυτός που είναι πιο δυνατός – επιβάλλεται.

* Η βία φέρνει λύσεις.

* Είναι δικαίωμα μου να χρησιμοποιώ το ξύλο.

* Ο θυμός μου θα εκφράζεται με επιθετικότητα.

 

Το παιδί μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, από τη μόνη σταθερή πηγή πληροφόρησης που έχει στη διάθεση του: Τους γονείς του. Εάν οι γονείς χρησιμοποιούν το ξύλο στη διαπαιδαγώγησή του το μήνυμα το οποίο το παιδί λαμβάνει είναι : «Πραγματικά πρέπει να μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά».

 

Ως φορέας εξουσίας όμως, ένας γονιός θα έπρεπε να εμπνέει σεβασμό, αγάπη και εμπιστοσύνη. Πολλοί γονείς το γνωρίζουν αυτό για αυτό και αισθάνονται ενοχές όταν καταφεύγουν στο ξύλο. Γνωρίζουν ότι, το παιδί ναι μεν μπορεί να υπακούσει αλλά η υπακοή αυτή θα είναι προϊόν φόβου και όχι σεβασμού ή αναγνώρισης των ορίων.

 

Κάποιοι γονείς χρησιμοποιούν το ξύλο για διαφορετικούς λόγους. Ορισμένοι πιστεύουν πραγματικά ότι «δεν βλάπτει», κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν περιστασιακά και «μόνο σε σοβαρές περιπτώσεις» και κάποιοι άλλοι ενώ γνωρίζουν ότι είναι βλαπτικό καταλήγουν εκεί μόνο όταν όλα τα άλλα μέσα δεν έχουν επιφέρει αποτέλεσμα. Ορισμένοι γονείς αισθάνονται ενοχές και κάποιοι πιστεύουν ότι «αυτή είναι η λύση».

 

 

Τι να κάνετε για να αλλάξετε τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού σας

*

Ενημερωθείτε όσο πιο πολύ μπορείτε για τις συνέπειες του ξύλου στα παιδιά. Χρησιμοποιήστε το internet, τα βιβλία ή ότι άλλο μπορείτε για να διαμορφώσετε τη δ ι κ ή σας άποψη για το θέμα αυτό. Μάθετε για τους νέους τρόπους οριοθέτησης των παιδιών (όρια αντί για τιμωρία) και προσπαθήστε να εφαρμόσετε αυτούς τους τρόπους.

*

Ξεκουραστείτε. Χαλαρώστε. Διασκεδάστε. Όσο παράδοξο και αν ακούγετε αυτό, η αλήθεια είναι ότι, όταν ένας γονέας είναι κουρασμένος είναι πιο πιθανό να καταφύγει σε μία συμπεριφορά που θα μετανιώσει για αυτήν αργότερα. Ένας γονέας είναι πάνω από όλα, άνθρωπος. Οι άνθρωποι χρειάζονται να εκπληρώνουν τις βασικές σωματικές και ψυχολογικές τους ανάγκες. Αν για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτές οι ανάγκες δεν εκπληρώνονται τότε δημιουργούνται πολλά και ποίκιλα προβλήματα που καθρεφτίζονται στη συμπεριφορά μας.

*

Εξετάστε τη σχέση σας με το θυμό σας. Τι κάνετε όταν θυμώνετε; Που διοχετεύεται αυτήν την ενέργεια; Μήπως τι μετάθετε στα παιδιά σας; Τι άλλες επιλογές θα μπορούσατε να βάλετε σε εφαρμογή;

*

Μην εκλογικεύετε ή μη μειώνεται την αξία της σωματικής βίας. Το «ήταν μόνο ένα χαστούκι και μάλιστα το χρειαζόταν» μπορεί να οδηγήσει κλιμακωτά και σε άλλες πράξεις «δικαιολογημένης» βίας.

*

Ζητήστε βοήθεια. Αν βλέπετε ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει εκτός ελέγχου, μη διστάσετε να ζητήσετε επαγγελματική βοήθεια. Είναι πολλοί οι γονείς εκείνοι που καταφεύγουν σε κάποια πηγή ενημέρωσης και στήριξης ώστε να αλλάξουν δυσλειτουργικές συμπεριφορές.

 

 

Το παραπάνω άρθρο δεν έχει σκοπό να φορτώσει ενοχές τους γονείς. Έχει ως σκοπό να βάλει ακόμα ένα μικρό λιθαράκι ενάντια, στην επί χρόνια δομημένη αντίληψη ότι, : « το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο».

Η παραπάνω ρήση μόνο συμβολικά μπορεί να εξηγηθεί και όχι επί της ουσίας. Τα παραδείγματα γενεών ολόκληρων που μεγάλωσαν με τη βία στη ζωή τους φαίνονται σήμερα, πιο εμφανή από ποτέ.

Το παραπάνω άρθρο έχει σκοπό να ενημερώσει, να γνωστοποιήσει, να ενθαρρύνει τους γονείς να ψάξουν νέους θετικούς και παραγωγικούς τρόπους για το μεγάλωμα των παιδιών τους.

Γιατί τα καλά νέα είναι ότι, υπάρχουν άλλοι, αμέτρητοι τρόποι για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας. Μη ξεχνάμε τελικά ότι, δεν μεγαλώνουμε απλά παιδιά. Βοηθάμε να ανθίσει το πνεύμα τους. Και έχουμε τη δύναμη ή να το βοηθήσουμε να ανθίσει ή να το τσακίσουμε...

 

 

πηγή : http://www.childit.gr

Link to comment
Share on other sites

τα παιδια μας και ολα τα παιδια ειναι ευθραυστες αγνες αθωες ψυχουλες που ''κραταμε'' στα χερια μας , ο καθρευτης της ψυχης μας..η καρδια μας εξω απο το σωμα μας , πως μπορουμε να κακοποιουμε τη ιδια μας την καρδια?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Στη ζωή μου έχω μάθει να μη λέω ποτέ τη λέξη ποτέ.Για αυτό όμως που μπορώ να φωνάξω είναι ότι ΠΟΤΕ δεν θα sηκώσω χέρι στο παιδί ΠΟΤΕ και δεν ανέχομαι από κανέναν να μου πει νη μην το λέω

rQGhp3.png
Link to comment
Share on other sites

Κι όπως πάντα θα διαβάσουμε ότι καμία και ποτέ σε αυτό το φόρουμ δεν έχει δώσει ξύλο στα παιδιά της!Παρεπιπτόντως συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο...

 

μην το λες αυτο!!να εισαι σιγουρη οτι αυτο το ποτε και το καμια μπορουν σιγουρα να αντικατασταθουν απο το καποτε και το καποια!!!;)

Link to comment
Share on other sites

Ειμαι αντίθετη στην σωματική τιμωρία - προσπάθησα να ευαισθητοποιήσω τα παιδιά μου σε αυτό το θέμα με διάφορα βιβλία κλπ.

Μια φορά δεν άντεξα (σπάσαν τα νεύρα μου εφτασα τα όρια μου κλπ) και έδωσα μια "αθώα" σφαλιάρα στο γιο μου. Αυτός με γείωσε και με έκανε να κλαίω.

"Δεν είναι σωστό και δεν είναι δίκαιο αυτό που έκανες, Εσύ είσαι μια μεγάλη δυνατή μαμά και εγώ ένα τόσο δα παιδάκι και δεν μπόρείς να βάζεις την δύναμη σου πάνω μου. Δεν χτυπάμε ποτέ τους πιο μικρούς μας"

Οκ, φυσικά είχε δίκαιο - εμαθε το μάθημα του και έμαθα και εγώ το δικό μου...

 

Αλλά πειτε μου τι νομίζετε για το εξής:

Περπατάς με το παιδί στο πεζοδρόμιο, κρατάτε χέρι ή περπατά δίπλα σου μια χαρά, ξαφνικά φεύγει τρέχει μακριά σου, κοντεύει να βγει στον δρομο και να τον πατήσουν τα αυτοκίνητα. Τον φωνάζεις να έρθει και τρέχει πιο μακριά. Του λες θα δωσεις χερι αναγκαστικά αφού δεν ακούς, επιμένει όχι,

λες "θα δώσεις χέρι σήμερα και αύριο θα ξαναπροσπαθήσουμε να είσαι δίπλα μου χωρίς χέρι", επιμένει όχι, ε δεν τον παίρνεις με το ζόρι από το χέρι???

έτσι έκανα, και έκλαιγε κτυπιώταν ότι "με κρατάς με το ζόρι, άσε μου το χέρι" και πηγαμε με κλάματα και οδυρμούς σχεδόν σέρνωντας τον ως το σπίτι. Παραδέχομαι είναι μια μορφή βίας και αυτό αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω στην προκειμένη περίπτωση???Ειλικρινα στεναχωρήθηκα αλλά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην σκοτωθεί.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Ειμαι αντίθετη στην σωματική τιμωρία - προσπάθησα να ευαισθητοποιήσω τα παιδιά μου σε αυτό το θέμα με διάφορα βιβλία κλπ.

Μια φορά δεν άντεξα (σπάσαν τα νεύρα μου εφτασα τα όρια μου κλπ) και έδωσα μια "αθώα" σφαλιάρα στο γιο μου. Αυτός με γείωσε και με έκανε να κλαίω.

"Δεν είναι σωστό και δεν είναι δίκαιο αυτό που έκανες, Εσύ είσαι μια μεγάλη δυνατή μαμά και εγώ ένα τόσο δα παιδάκι και δεν μπόρείς να βάζεις την δύναμη σου πάνω μου. Δεν χτυπάμε ποτέ τους πιο μικρούς μας"

Οκ, φυσικά είχε δίκαιο - εμαθε το μάθημα του και έμαθα και εγώ το δικό μου...

 

Αλλά πειτε μου τι νομίζετε για το εξής:

Περπατάς με το παιδί στο πεζοδρόμιο, κρατάτε χέρι ή περπατά δίπλα σου μια χαρά, ξαφνικά φεύγει τρέχει μακριά σου, κοντεύει να βγει στον δρομο και να τον πατήσουν τα αυτοκίνητα. Τον φωνάζεις να έρθει και τρέχει πιο μακριά. Του λες θα δωσεις χερι αναγκαστικά αφού δεν ακούς, επιμένει όχι,

λες "θα δώσεις χέρι σήμερα και αύριο θα ξαναπροσπαθήσουμε να είσαι δίπλα μου χωρίς χέρι", επιμένει όχι, ε δεν τον παίρνεις με το ζόρι από το χέρι???

έτσι έκανα, και έκλαιγε κτυπιώταν ότι "με κρατάς με το ζόρι, άσε μου το χέρι" και πηγαμε με κλάματα και οδυρμούς σχεδόν σέρνωντας τον ως το σπίτι. Παραδέχομαι είναι μια μορφή βίας και αυτό αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω στην προκειμένη περίπτωση???Ειλικρινα στεναχωρήθηκα αλλά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην σκοτωθεί.

 

Σκύβεις και του μιλάς στο ύψος σου, κοιτώντας τον στα μάτια. Το λες ότι ήταν πολύ κακό αυτό που έκανε, ότι δεν τρέχουμε μακριά όταν είμαστε στο δρόμο και ότι η μαμά φοβήθηκε πάρα πολύ. Αν σου λέει εγώ θα το κάνω γιατί έτσι θέλω, τοτε κάθεστε κάπου (εν ανάκγη και στο πεζοδρόμιο) και το συζητατε. Του λες ότι και εσύ θες να κάνεις πολλά πράγματα αλλά δεν τα κάνεις γιατί είναι επικίνδυνα. π.χ. θες να πηδήξεια παό το μπαλκόνι, αλλά δεν το κάνεις γιατί ξέρεις ότι θα πεθάνεις, ή θές να πιάσεις το κερί, αλλά δεν το κάνεις γιατί θα καείς....έτσι και τα παιδιά δεν φεύγουν μακριά πό τη μαμά τους (ή τον μπαμπά τους) όταν περπατάνε γιατί μπορεί να χτυπήσουν, να χαθούν κλπ.

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα φύγετε ήρεμα και ωραία. Αν πάλι όχι, τότε του στερείς κάτι γιατί δεν είχε καλή συμπεριφορά (π.χ. όχι παγωτό το απόγευμα).

 

edit admin ΠΡΟΣΟΧΗ, ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ή ΤΙΜΩΡΙΑ παιδιού με επιπλέον ή λιγότερο ΦΑΓΗΤΟ ή λιχουδιές !
Link to comment
Share on other sites

Σκύβεις και του μιλάς στο ύψος σου, κοιτώντας τον στα μάτια. Το λες ότι ήταν πολύ κακό αυτό που έκανε, ότι δεν τρέχουμε μακριά όταν είμαστε στο δρόμο και ότι η μαμά φοβήθηκε πάρα πολύ. Αν σου λέει εγώ θα το κάνω γιατί έτσι θέλω, τοτε κάθεστε κάπου (εν ανάκγη και στο πεζοδρόμιο) και το συζητατε. Του λες ότι και εσύ θες να κάνεις πολλά πράγματα αλλά δεν τα κάνεις γιατί είναι επικίνδυνα. π.χ. θες να πηδήξεια παό το μπαλκόνι, αλλά δεν το κάνεις γιατί ξέρεις ότι θα πεθάνεις, ή θές να πιάσεις το κερί, αλλά δεν το κάνεις γιατί θα καείς....έτσι και τα παιδιά δεν φεύγουν μακριά πό τη μαμά τους (ή τον μπαμπά τους) όταν περπατάνε γιατί μπορεί να χτυπήσουν, να χαθούν κλπ.

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα φύγετε ήρεμα και ωραία. Αν πάλι όχι, τότε του στερείς κάτι γιατί δεν είχε καλή συμπεριφορά (π.χ. όχι παγωτό το απόγευμα).

 

Αν τα κάνουμε όλα αυτά και πέσουμε στην περίπτωση που τελικά δεν υπακούει όμως, εκείνη την ώρα τι κάνουμε; Ο.k. στερούμε το παγωτό το απόγευμα, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είμαστε αναγκασμένοι να ασκήσουμε μια μορφή βίας (π.χ. να σφίξουμε πολύ το χέρι και να το σούρουμε μέχρι να απομακρυνθούμε από το δρόμο)

Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι στα παιδιά μου (3μιση ετών και 11 μηνών), αλλά έχω να το λέω ότι αν πάει να μου ξεφύγει κάποιο στη μέση του δρόμου, θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα..... Μέχρι στιγμής όλα καλά, αλλά τη φοβάμαι πολύ αυτή την πιθανότητα......

3Wwep3.png

k8Q2p3.png

Link to comment
Share on other sites

Αν τα κάνουμε όλα αυτά και πέσουμε στην περίπτωση που τελικά δεν υπακούει όμως, εκείνη την ώρα τι κάνουμε; Ο.k. στερούμε το παγωτό το απόγευμα, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είμαστε αναγκασμένοι να ασκήσουμε μια μορφή βίας (π.χ. να σφίξουμε πολύ το χέρι και να το σούρουμε μέχρι να απομακρυνθούμε από το δρόμο;).

Δεν έχω σηκώσει ποτέ χέρι στα παιδιά μου (3μιση ετών και 11 μηνών), αλλά έχω να το λέω ότι αν πάει να μου ξεφύγει κάποιο στη μέση του δρόμου, θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα..... Μέχρι στιγμής όλα καλά, αλλά τη φοβάμαι πολύ αυτή την πιθανότητα......

 

 

Νομίζω ότι αν όντως βγει στο δρόμο (ή πάιε να βγει) και όχι τρέχει ή απομακρύνεται, τότε ναι, το αρπάζεις από το χέρι και το πας κάπου να ηρεμήσει λωστε να γίνει η συζήτηση.

Ενοείται ότι δεν περιμένεις να βφγει στο δρόμο, να το χτυπήσει αυτοκίντο ή να γφρενάρει μπροστά του και εσύ θα κάθεσαι και θα μιλάς....

Σκοπός είναι να προλάβεις πριν βρεθέι σε κίνδυνο. Οπότε, όταν βλέπεις ότι περπατάτε στο δρόμο και δεν σου δίνει το χέρι του, λες μία, λες 2, κάθεσαι και του μιλάς, πριν απομακρυνθεί!

Link to comment
Share on other sites

Ούτε και γω χρησιμοποιώ το ξύλο ως λύση αλλά κάποιες φορές φωνάζω (έτυχε να ουρλιάξω κιόλας) για να με ακούσει πράγμα το οποίο είναι επίσης απαράδεκτο. Το δουλεύω αρκετά τελευταίως για να μην ξανασυμβεί αλλά θα ήθελα να επισημάνω ότι και οι φωνές είναι βία (λεκτική).

Link to comment
Share on other sites

Γενικά μην κάνετε στα παιδιά ό,τι δεν θα θέλατε να σας κάνουν εσάς.

Σίγουρα δεν θέλετε κάποιον να σας δέρνει, να σας τσιρίζει, να σας παίρνει όλα σας τα παιχνίδια (όπως μπορεί να μεταφραστεί για ενήλικες αυτό).

Αντίθετα θέλετε κάποιον που να σας εξηγεί με επιχειρήματα κάτι, να σας δείχνει πώς να διακρίνετε το σωστό από το λάθος, να σας μιλά ήρεμα (ΟΚ και το ύψωμα της φωνής μέσα στο π΄ρογραμμα είναι, αλλά όχι η τσιρίδα), να σας εξηγεί γιατί σήμερα δεν θα φάτε γλυκό ενώ το κάνετε κάθε μέρα....

Link to comment
Share on other sites

Ειμαι αντίθετη στην σωματική τιμωρία - προσπάθησα να ευαισθητοποιήσω τα παιδιά μου σε αυτό το θέμα με διάφορα βιβλία κλπ.

Μια φορά δεν άντεξα (σπάσαν τα νεύρα μου εφτασα τα όρια μου κλπ) και έδωσα μια "αθώα" σφαλιάρα στο γιο μου. Αυτός με γείωσε και με έκανε να κλαίω.

"Δεν είναι σωστό και δεν είναι δίκαιο αυτό που έκανες, Εσύ είσαι μια μεγάλη δυνατή μαμά και εγώ ένα τόσο δα παιδάκι και δεν μπόρείς να βάζεις την δύναμη σου πάνω μου. Δεν χτυπάμε ποτέ τους πιο μικρούς μας"

Οκ, φυσικά είχε δίκαιο - εμαθε το μάθημα του και έμαθα και εγώ το δικό μου...

 

Ζησαμε το ιδιο δραμα.

Το θετικο ειναι το υπογραμισμενο.

Ενα μεγαλο μπραβο σε σενα γι αυτο. :wink:

 

Στιγμες που ξεφευγουμε ως γονεις δυστυχως ζησαμε μερικοι απο εμας (ελαχιστες αλλα τις ζησαμε ) . Ειτε με τσιριδα , είτε με ελαχιστη χειροδικια.

 

Το θεμα ειναι οτι το παιδι σε αυτη την περιπτωση ξερει το υπογραμμισμενο - οτι αυτο ειναι λαθος. Ξερει οτι δεν εχουμε δικαιωμα και ξερει οτι δεν φταιει εκεινο και δεν προκαλεσε την συμπεριφορα.

Επισης ξερει οτι αυτο δεν ειναι μια καθημερινοτητα που εχει απλα δεχθει αλλα κατι που δεν εχει ξανασυμβει και σιγουρα η μαμα θα του εξηγησε για τον Α-Β λογο οτι δεν ηταν σωστο και η μαμα δεν επραξε σωστα αλλα "ξεφυγε".

 

Και αυτο να εισαι σιγουρη δεν το ξερει παιδι γονιου που εχει σαν εκπαιδευτικο τροπο το ξυλο.( και ακομα και αν το ξερει δεν διανοειτε καν να το εκφρασει) .

 

Και σου αξιζει ενα μεγαλο μπραβο γι αυτο . :-D

Σιγουρα ο γυαλος ειναι στραβος.. δεν εξηγειτε αλλοιως!!

Link to comment
Share on other sites

Ούτε και γω χρησιμοποιώ το ξύλο ως λύση αλλά κάποιες φορές φωνάζω (έτυχε να ουρλιάξω κιόλας) για να με ακούσει πράγμα το οποίο είναι επίσης απαράδεκτο. Το δουλεύω αρκετά τελευταίως για να μην ξανασυμβεί αλλά θα ήθελα να επισημάνω ότι και οι φωνές είναι βία (λεκτική).

Συμφωνω σε ολο το ποστ. Και εγω με αυτο μαχομαι. Τσιριζω γμτ :-(

 

Προσφατα βαλαμε δυο πινακες επιβραυευσης στο ψυγειο.

Ενα χαμογελακι για μενα οταν δεν τσιριζω :lol:

και ενα για τον Βασιλη οταν φερεται ομορφα στον Γιαννη και στην γιαγια (μεγαααλο θεμα αυτο)

Εγω θα παρω ζωγραφια στην βδομαδα και εκεινος backugan

 

Επειδη ειναι η 1η μας βδομαδα βαλαμε ενα οριο καποιων ημερων αποτυχιας . Για 1η εβδομαδα ξεκινησαμε με 2 . (εχω παρει ενα αρνητικο χαμογελακι γι αυτη την βδομαδα οποτε σημερα δικαιουμε ζωγραφια :lol: )

Σιγουρα ο γυαλος ειναι στραβος.. δεν εξηγειτε αλλοιως!!

Link to comment
Share on other sites

Katerina2 αυτό που λες μου έχει τύχει εμένα δηλ. το έκανε ο μικρός όταν ήταν 3 ετών στον άντρα μου του έφυγε από το χέρι και άρχισε να τρέχει κάθετα σε πολυσύχναστο δρόμο που περνάνε αυτοκίνητα...........εγώ βρισκόμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο (το παιδί προφανώς ήθελε να έρθει σε εμένα). Έτρεξε πίσω του φωνάζοντας πολύ δυνατά, τον άρπαξε και τον σήκωσε αγκαλιά.....Ο μικρός φυσικά έβαλε τα κλάματα γιατί φοβήθηκε, εγώ απέναντι ούρλιαζα....ευτυχώς για καλή μας τύχη δεν πέρναγε αυτοκίνητο. Σημειώνω ότι εννοείται πως δεν έχουμε χτυπήσει το παιδί και ειδικά ο πατέρας του σπανίως θα του μιλήσει έντονα σε αντίθεση με εμένα που αρκετές φορές βάζω τις φωνές:( Ο μπαμπάς του του φώναξε έντονα....το ίδιο και εγώ λέγοντάς του τα γνωστά περί κινδύνων....Δεν ξέρω αν ήταν λάθος η αντίδραση αλλά αργότερα που ηρεμήσαμε όλοι και το συζητήσαμε ξανά μου είπε Μαμά κατάλαβα ότι αυτό που έκανα ήταν λάθος και δεν θα ξαναφύγω τρέχοντας συν ότι το αναφέρει σαν ιστορία ακόμη και σήμερα σε όλους.

 

emmaki μια ''διαφωνία'' αναφέρεις παραδείγματα για το τι θα πούμε στο παιδί λέγοντας το περί μπαλκονιού και κεριού. Εγώ προσωπικά δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ τέτοια παραδείγματα γιατί καμιά φορά βάζουμε και καινούργιες ιδέες στα παιδάκια. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή αλλά πολλές φορές έχω αναφέρει μια έκφραση στο παιδί πχ θα σκάσω από το πολύ φαι και μου κάνει χίλιες ερωτήσεις για να καταλάβει αν μπορεί να γίνει ή όχι....Με όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις συμφωνώ απόλυτα!!!

xZBdp3.png
Link to comment
Share on other sites

 

emmaki μια ''διαφωνία'' αναφέρεις παραδείγματα για το τι θα πούμε στο παιδί λέγοντας το περί μπαλκονιού και κεριού. Εγώ προσωπικά δεν θα χρησιμοποιούσα ποτέ τέτοια παραδείγματα γιατί καμιά φορά βάζουμε και καινούργιες ιδέες στα παιδάκια. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή αλλά πολλές φορές έχω αναφέρει μια έκφραση στο παιδί πχ θα σκάσω από το πολύ φαι και μου κάνει χίλιες ερωτήσεις για να καταλάβει αν μπορεί να γίνει ή όχι....Με όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις συμφωνώ απόλυτα!!!

 

Κοίτα, πάντα εξαρτάται από το παιδί που έχεις μπροστά σου.

Υπάρχουν παιδιά (όπως ήμουν εγώ αλλά και πολλά άλλα παιδάκι που έχω συναντήσει) που όταν τους λες ότι δεν κάνω κάτι γιατί θα πάθω κάτι κακό, δεν πάνε να δουν αν όντως συμβαίνει το κακό.

Υπάρχουν και παιδιά που όταν τους πεις κάτι τέτοιο θέλουν να το επιβεβαιώσουν. Ε, εκεί χρησιμοποιείς κάποιιο άλλο παράδειγμα, π.χ. (πάλι νεδεικτικό είναι και δεν είναι το μόνο) βλέπεις τη μαμά και τον μπαμπά να το κάνουν αυτό; Τα παιδιά κάνουν αυτό που κάνει η μαμά και ο μπαμπάς τους (τώρα αν βλέπει το μπαμπά ή τη μαμά να περνάνε τρέχοντας δρόμους.....). Ο κάθε γονιός ξέρει το δικό του παιδί και ξέρει τι ταιριάζει και τι όχι να πει.

Link to comment
Share on other sites

Guest
Το θέμα αυτό είναι κλειστό για νέες απαντήσεις
×
×
  • Δημιουργία νέου...