Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[Jean]

Καλησπέρα σε όλους!

Θέλω να σας πω την ιστορία του δεύτερου τοκετού μου.

Μια μικρή εισαγωγή πρώτα στον πρώτο τοκετό για να καταλάβετε αυτά που θα ακολουθήσουν.

Ο πρώτος έγινε με καισαρική χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος! ο γιατρός μου ήταν σίγουρος πως θα γεννήσω φυσιολογικά, η θέση ήταν καλή, όλα καλά. Μου έκανε σχεδόν απο την αρχή επισκληρίδιο (εγώ φοβιτσιάρα μέχρι αηδίας δέχτηκα φυσικά και δεν το είχα ψάξει κι'όλας). Το αποτέλεσμα ήταν να αδρανήσει η μήτρα και κάποια στιγμή μου έπεσε η πίεση και με βάλαν άρων άρων για καισαρική.

Μετά απο 3,5 χρόνια όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο, είχα πια ενημερωθεί και καταλάβει πως έφαγα άδικα των αδίκων την καισαρική και πείσμωσα να γεννήσω φυσιολογικά, αν φυσικά δεν υπήρχε κάποια επιπλοκή. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά ο γιατρός ήταν ανένδοτος. Θα γεννήσεις με καισαρική γιατί δεν διακυνδινεύω να γίνει ρίξη της μήτρας. Άλλαξα γιατρό και πάλι τα ίδια. Πήγα στο νοσοκομείο και εκεί τα ίδια. Άρχισα να διαβάζω βιβλία και να ψάχνω στο internet. Εν ολίγις, στο εξωτερικό ενθαρρύνουν την μητέρα που είχε καισαρική, να προσπαθήσει να γεννήσει φυσιολογικά, πρέπει να λειτουργήσει το γεννητικό της σύστημα. Με έφεραν σε επαφή με μια μαία που είχε ξεγεννήσει αρκετές γυναίκες με προηγηθείσα καισαρική. Αρχίσαμε τις συναντήσεις και όσο πλησίαζε ο καιρός και όλα πήγαιναν καλά, αποφασίσαμε όταν θα άρχιζαν οι πόνοι, να τους περάσουμε στο σπίτι και να πάμε στο νοσοκομείο με 9 ή 10 διαστολή για να γλιτώσουμε την καισαρική. Τότε λοιπόν ο σύζυγος άρχισε να καλλιεργεί την ιδέα του τοκετού στο σπίτι. Έλεγε πως αν όλα πάνε τόσο καλά και φτάσουμε στο 9 ή 10 διαστολή, γιατί να πάμε στο νοσοκομείο και να μην γεννήσουμε στο σπίτι?

Αρχίσαμε να το ψάχνουμε, η μαία μας είχε εμπειρία 2.500 τοκετών εκ των οποίων τουλάχιστων 800 στο σπίτι. Η ιδέα άρχισε να με ενθουσιάζει. Μου έλεγαν όλοι ότι παλιά για το λόγο αυτό υπήρχε μεγάλη θνησιμότητα και γενικά να προσπαθούν να με αποτρέψουν και να με φοβίσουν. Κι εγώ, η μεγάλη φοβιτσιάρα, να μην το βάζω κάτω και να τους απαντώ πως παλιά δεν είχαν την υποστήριξη της ιατρικής. Τώρα αν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι σοβαρό (π.χ. προεκλαμψία, να έρχεται ανάποδα κλπ) το ξέρεις απο πριν και δεν ρισκάρεις κάτι. έπειτα το νοσοκομείο είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου και αν υπάρξουν ενδείξεις για κάποια επιπλοκή, θα φύγουμε αμέσως και στην τελική υπάρχουν 2 επαγγελματίες μαίες που αναλαμβάνουν την ευθύνη και ξέρουν τη δουλειά τους. Ήρθα σε επαφή με 5 μητέρες που γέννησαν σπίτι, εκ των οποίων οι 2 με προηγούμενη καισαρική.

Να μην σας τα πολυλογώ, Παρασκευή βράδυ 24 Μαρτίου στις 10 το βράδυ μ'επιασαν τα πρώτα πονάκια. Ήμουν σε υπερένταση και δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ. Το πρωί οι πόνοι δυνάμωναν, σηκώθηκα έκανα μπάνιο και άρχισα να τακτοποιώ το σπίτι. Μετά απο λίγο ήρθαν οι μαίες με όλα τους τα σύνεργα και τον εξοπλισμό. Με εξέτασαν και είπαν πως είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Φάγαμε όλοι μαζί πρωινό και μετά μαγείρεψα για να υπάρχει κάτι να φάμε τόσα άτομα! (Μπακαλιαράκια σκορδαλιά λόγω της ημέρας!). Απο το μεσημέρι και μετά της 25 Μαρτίου (σημαδιακή μέρα, ένιωθα την Παναγίτσα κοντά μου!) οι πόνοι άρχισαν να δυναμώνουν. Με μεγάλη μου έκπληξη και του άντρα μου, τους πόνους τους άντεχα και μάλιστα έλεγα ξανά και ξανά πόσο χαζή ήμουν που νόμιζα την πρώτη φορά πως θα πέθαινα απο τους πόνους. Τόσο φοβερούς τους νόμιζα.

Μου άρεζε που δεν είμουν κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Πήγαινα απο δωμάτιο σε δωμάτιο, ξάπλωνα όπου μου έκανε κέφι, είχα παρέα. Όταν βράδιασε οι πόνοι είχαν γίνει πολύ δυνατοί αλλά η καλή ψυχολογία και υποστήριξη βοηθούσαν να αντέξω, οι εκτιμήσεις έλεγαν πως μέχρι τα ξημερώματα θα είχα γεννήσει. Οι χτύποι της καρδιάς του μικρούλι μου ήταν καταπληκτικοί, είχε πλέον εμπεδωθεί και όλα πήγαιναν καλά, αλλά δεν έλεγε να έρθει. Την επομένη το πρωί 26 Μαρτίου στις 11 είχα πιά 10 διαστολή και άρχισαν οι εξωθήσεις. Αλλά εγώ δεν είχα πια και πολλές δυνάμεις, δεν ήθελαν και να με ζορίσουν λόγω της καισαρικής και το πήγαινα σιγά σιγά (για την ακρίβεια έσπρωχνα πολύ λίγο έως καθόλου!) Αυτή η φάση μου φαινόταν πιο επώδυνη. Και κάποια στιγμή κατά τις 14:00 έβαλα όλα μου τα δυνατά (ο σύζυγος βοήθησε αφάνταστα-ήταν συνεχώς δίπλα μου) σηκώθηκα απο το κρεβάτι πήγα στο σαλόνι, κάθησα σ'ενα ειδικό σκαμπώ σε σχήμα πέταλου και γέννησα!!!!!!! Χωρίς φάρμακα, χωρίς τομές και ράματα!!! Μου έβαλαν το μωράκι μου κατ'ευθείαν επάνω μου στο στήθος μου!! Δεν το έπιασαν διάφορα χέρια, δεν το τύφλωσαν δυνατά φώτα, δεν αποχωρίστηκε καθόλου την μανούλα του! Δεν έκλαψε σχεδόν καθόλου, ήταν απίστευτα ήρεμο και γαλήνιο. Εγώ έκλεγα και του μιλούσα συνεχώς, το χάιδευα, το φιλούσα κι αυτό θαρείς και μου χαμογελούσε, τέτοια έκφραση είχε!!!!

Έβγαλαν τον πλακούντα και μετά έκοψαν το λώρο και περιποιήθηκαν το μωρό. Δεν θυμάμαι ακριβώς τις διαδικασίες γιατί ήμουν σε άλλη διάσταση. Θυμάμαι πως το θήλασα σχεδόν αμέσως. Δεν μπορώ να περιγράψω την ευτυχία μου αλλά και την περηφάνια μου που κατάφερα κάτι τέτοιο. Μετά ήρθε ο παιδίατρος εξέτασε τον μικρό που έχαιρε άκρας υγείας και μου έδωσε συγχαρητήρια για το τόλμημά μου! Είχα μια απίστευτη ενέργεια δεν ήμουν πια καθόλου κουρασμένη. έκανα μπάνιο και μαγείρεψα κρεατόσουπα για να δυναμώσουμε όλοι!!!

Μια απίστευτη εμπειρία!!! Με σημάδεψε για πάντα!!! Αφού κατάφερα κάτι τέτοιο, νιώθω δυνατή, η θέληση μου ενισχύθηκε, ξέρω πως μπορώ να καταφέρω πολλά!!!!

Μανούλες με καισαρική (ειδικά με βλακώδη καισαρική).... τολμήστε έναν φυσιολογικό τοκετό!! Μπορείτε!!!!

Φιλιά σε όλους!!

 

 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!! Πραγματικα δεν εχω λογια!! Μπραβο!!

[ELENA K.]

ΕΡΙΚΑ μπράβο ήταν απίστευτο αυτό που έκανες , μπράβο και μακάρι να μπορούσαμε και άλλες μανούλες να το βιώσουμε !

 

Jean μου , κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου σχετικά με τον τοκετό ξαναζώ τις ίδιες στιγμές που πέρασα και γω ένα χρόνο περίπου πριν την δική σου εμπειρία στην πτέρυγα Βενιζέλου ( έτσι δεν είναι ? ) , με τους άψογους γιατρούς που εκτός απο το να τα παίρνουν φροντίζουν και δεν κάνουν διακρίσεις ούτε στις Αλβανίδες , ούτε στις Πακιστανές , ούτε σε οποιαδήποτε άλλη φυλή του κόσμου , με τις γλυκύτατες μαίες όντως .

Η δική μου περίπτωση διαφορετική από την δική σου με το ίδιο όμως περίπου αποτέλεσμα - άλλωστε το να συχνάζεις στην Βενιζέλου δεν είναι και ότι καλύτερο - εγώ ευτυχώς είχα την τύχη να το γεννήσω 34η εβδομάδα οπότε τα πράγματα ήταν πιο εύκολα για το μωρό ! Να ήξερες πόσο καταλαβαίνω την αγωνία σας ! Εχω ζήσει και γω το σκηνικό από την καλή και την ανάποδη , έκανα και γω να δω το μωρό μου 48 ώρες απλά ήμουν πιο τυχερή το πήρα στα χέρια μου μετά απο μια εβδομάδα !

Να είναι καλά τα παιδάκια μας και όλα τα παιδάκια του κόσμου . Μπράβο κορίτσι μου , μπράβο σε όλες τις μανούλες που τριγυρίζουν πρωϊ - μεσημέρι - βράδυ έξω από το Αλεξάνδρα για να ταϊσουν τα πρόωρα παιδάκια τους . Και κάτι που δεν είναι τυχαίο ! Τα περισσότερα είναι αεροβαφτισμένα και το όνομα αυτών Μαρία ή Μάριος !

[TZOYTZA]

ΜΠΡΑΒΟ ΕΡΙΚΑ!

Οπως προειπαν οι αλλες κοπελες,αποτελεις παραδειγμα!

Να σου ζησουν τα παιδακια σου και να εισαι παντα ετσι δυναμικη στην ζωη σου!!!

 

 

[anima]

Γειά σας και από μένα.Τον γιό μου τον γέννησα στην Αμερική και θα ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας, γιατί πιστεύω ότι ο τοκετός (όπως μου μάθανε εκεί) δεν είναι μια ιατρική πράξη, αλλά κάτι το φυσικό και όμορφο.Γέννησα Παρασκευή και την προηγούμενη Δευτέρα κατα την τακτική επίσκεψη μου, η γιατρός μου διαπίστωσε διαστολή 3 εκατοστών.Μου είπε ότι μέχρι την Παρασκευή θα γεννήσω όπως και έγινε.Στις 12 το βράδυ την ώρα που κοιμόμουν ένιωσα μια έντονη πίεση (σαν μια μικρή έκρηξη μέσα μου) και άρχισε να τρέχει το αμνιακό υγρό.Πήρα τηλέφωνο στο νοσοκομείο και η μαία που εφημέρευε μου είπε να πάω όταν θα ένιωθα συσπάσεις κάθε 10 λεπτά (το νοσοκομείο ήταν 20 λεπτά από το σπίτι μου).Όταν έφτασα εκεί με πήγε σε ένα δωμάτιο (όχι χειρουργείο) μου έβαλε τα μηχανήματα για να ακούει το μωρό και να μετρά τις ωδίνες και με ρώτησε αν θέλω επισκληρίδιο (γιατί χρειάζεται κάποια προετοιμασία με ορό κλπ.)Μου έκανε μασάζ, μου μίλαγε, με έβαζε να κάθομαι πάνω σε μια τεράστια μπάλα για να ανακουφίζομαι και γενικά μου έδινε πολύ κουράγιο.Το αστείο ήταν ότι είχαμε συμφωνήσει με τον άντρα μου ότι δεν θα μείνει μέσα γιατί είχαμε στο μυαλό μας αίματα, χειρουργεία κλπ. και τέλος πάντων ο άνθρωπος δεν ήθελε.Καθόταν λοιπόν δίπλα μου στο κρεβάτι και έλυνε σταυρόλεξο, θεωρώντας όπως και γω ότι κάποια στιγμή θα πάω στο χειρουργείο.Ρώτησα τη μαία αν θα γίνει κλύσμα και ξύρισμα και με κοίταξε απορημένη.Δεν σου φτάνουν οι πόνοι και η ταλαιπωρία σου? μου είπε και μου εξήγησε ότι δεν ξυρίζουν πια γιατί η απολύμανση γίνεται με το Betadine και δεν κάνουν κλύσμα γιατί η διαροή κοπράνων είναι πολύ μικρή εξ΄αιτίας του ότι έχει ήδη αδειάσει ο οργανισμός (πράγματι όλη την προηγούμενη εβδομάδα είχα διάρροιες).Όταν λοιπόν με έβαλε σε θέση για να σπρώξω (χωρίς αυτά τα απαράδεκτα στηρίγματα που τοποθετούν τα πόδια) μου έκανε μασαζ στο περίνεο με αποτέλεσμα να μην κάνω ούτε ένα ράμμα παρόλο που έχω στενή λεκάνη και ήταν και το πρώτο μου παιδί.Ο αντρας μου έμεινε μαζί μου γιατί, όπως μου εξήγησε αργότερα, ήταν τόσο φυσικά και ήρεμα που δεν ένιωσε την επιθύμία να φυγεί.Δεν φόρεσε στολή χειρουργική και ήταν δίπλα μου.Παρόλο που έκανα επισκληρίδιο, πόνεσα πολύ στο τέλος γιατί όπως μου εξήγησε η γιατρός η δόση πρέπει να είναι τόση ώστε να νιώθεις για να σπρώξεις.Την γιατρό μου την είδα 3 λεπτά πριν γεννήσω.Όλη την δουλειά την έκανε μια μαια που δεν είχα ξαναδεί στην ζωη μου και με στηρίξε σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος.Κράτησα το γιό μου στην αγκαλιά μου και τον θήλασα αμέσως.Ένιωσα την απόλυτη ταύτιση με τον άντρα μου και τον γιο μου και θα κουβαλάω για πάντα την ευτυχία εκείνης της στιγμής.

[bon-bon]

αnima, να σου ζήσει ο μπέμπης.

Όντως σε κάποια πράγματα είμαστε 50 χρόνια πίσω.

Αλήθεια , πόσο καιρό έκατσες στο μαιευτήριο;;

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

να σου ζήσει! Τι καλά.... μακάρι να μπορούσαμε κι εδώ να έχουμε κάτι ανάλογο...!

[anima]

Bon bon στο μαιευτήριο κάθησα 2 ημέρες.Αριαδνη μου τα πράγματα θα αλλάξουν αν απαιτούμε και ενημερωνόμαστε.

[ΑΡΙΑΔΝΗ]

Ισως κάποτε να αλλάξουν τα πράγματα...αλλά γενικά σε ρυθμούς χελώνας βαδίζουμε...

[bon-bon]

Αν υποθέτω σωστά δε θα σας στοίχισε όσο κοστίζει εδώ η διαμονή στο μαιευτήριο Το μωράκι σου το είχες συνέχεια μαζί

Από περιέργια ρωτάω

[anima]

Απ΄ότι έχω καταλάβει το 4ήμερο (αν δεν κάνω λάθος) που σε υποχρεώνουν να κάτσεις εδώ έχει να κάνει με το κόστος.Ασφάλεια δεν είχα εκείνη την εποχή και δεν πλήρωσα ούτε τις βιταμίνες που έπαιρνα όσο καιρό εγκυμονούσα.Όσο για την περιποίηση και την συμπεριφορά δεν είχε να κάνει με το είδος της ασφάλισης.Είναι ίδιες για όλους.Όσον αφορά το μωρό είχα την επιλογή να το έχω μαζί μου συνέχεια ή να μου το κρατάνε (μονο το βράδυ) και να μου το φέρνουν όταν πεινάει.Μου το φέρνανε, το τάιζα και μετά το παιρνανε, το αλλάζανε και το βάζανε για ύπνο.Ενθαρύνουν όμως πολύ τον θηλασμό και δεν διανοούνται να δώσουν ξένο γάλα στο μωρό.

[bon-bon]

Όπως ακριβώς γίνεται και στην Ελλάδα....

[gerakina]

Να λοιπόν 2 διαφορετικές ιστορίες τοκετού..Συγχαρητήρια κορίτσια!

Με λίγη τύχη η εγγονή της εγγονής της εγγονής μου...προλάβει τέτοιες γέννες!!

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΕΝΙΑ]

ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΑΣ ΜΑΣ.

ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ. ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΠΟΛΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΓΓΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ. ΟΜΩΣ ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟ ΑΜΝΙΑΚΟ ΥΓΡΟ ΜΟΥ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΕΤΣΙ Ο ΓΙΑΤΡΟ ΜΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΑΤΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ 7ο ΜΕ ΕΝΕΣΕΙΣ ΣΤΗ ΚΟΙΛΙΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΗΜΟΥΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ 5 ΜΕΡΕΣ ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΜΠΕΝΑ ΣΤΟΝ 9ο. ΟΜΩΣ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΟΝ 8ο ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΟΛΥΑΚΟΥΓΑ ΤΟ ΜΩΡΟ (ΕΓΩ ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΑΡΕΙ ΑΨΗΦΙΣΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΘΩ). ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΑΩ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ : ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΓΩ ΣΟΥ ΛΕΩ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΑΠΟΨΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ. ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ ΜΑ ΤΙ ΘΑ ΠΑΘΑΙΝΑ? ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΜΟΝΟ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΟ ΡΙΣΚΑΡΑΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΧΑΣΟΥΜΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΜΕ ΧΑΜΠΑΡΙ. ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΝΙΩΣΑ!!!!!!!!!!!!!

ΕΜΕΙΝΑ ΜΕΣΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΜΑΜΑΔΕΣ ΜΕ ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ. ΟΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΤΟΣΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΟΒΟ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ, ΑΓΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ. ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΠΗΓΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΠΗΚΕ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΗ ΘΕΡΜΟΚΗΤΙΔΑ. ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ ΝΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΖΗΣΩ. ΑΥΤΑ.

[nora]

να πω και εγω την ιστορια μου μιας και βρηκα χρονο!

εμενα η εγκυμοσυνη μου γενικως δεν ηταν και απο τις καλυτερες.. καταρχην ειχα μια αποβολη λογω παλινδρομησης και φυσικα μετα ακολουθησαν ενα σωρο εξετασεις και θεραπεια με ανοσοσφαιρινες για να μεινω εγκυος καινα μπορει το παιδι να κρατηθει, οποτε ημουν με ενα μονιμο αγχος!

Οταν τελικα ξεκινησαμε προσπαθειες εμεινα αμεσως εγκυος, οπου και χαρηκα πολυ, φυσικα λογω θρομβοφιλιας ξεκινησα και καθημερινα ενεσεις υπαρινης που ηταν ισως αυτο που ειχα συχαθει περισσοτερο σε ολη την εγκυμοσυνη.. και ξεκιναμε.. 1η φορα αιμα 2 μηνες σχεδον κρεβατι.. ξανασηκονομαι για 1 μηνα και μετα 2η φορα αισθανομαουνα ενα βαρος κατω χαμηλα οπου πηγα αμεσως στο γιατρο και η μικρη ητανμε το κεφαλι κατω ετοιμη να βγει.. ξανα κρεβατι για αλλο ενα 1,5-2 μηνες.. ξανασηκονομαι για ενα μηνα παλι οπου με το που πηρα την αδεια εγκυμοσυνης ξαναειδα αιμα και εβγαλα την υπολοιπη εγκυμοσυνη εκτος απο τις 2-3 τελευταιες εβδομαδες στοκρεβατι..

στην 38 εβδομαδα οπου δεν μπορουσα πλεον να κουνηθω μου ανακοινωνει ο γιατρος μου οτι την τεταρτη μπανεις για να ξεκινησουμε τη γεννα με φυσιολογικο τοκετο , και μπηκα 11 το βραδυ 26-9-2007 και ξεκινησε η διαδικασια.. ξερετε κλισμα ξυρισμα και τα σχετικα, και ξαφνικα η μαια δοκιμαζει να δει αν εχω διαστολη,χωρις ομως καμια ειδοποιηση και.... με εσκισε... πονεσα παρα πολυ.. διαστολη 2 βαζουμε υποθετο , ορο με τη μαια μουπλεον και περιμενουμε.. η ωρα 3:00 το πρωι.. (η μαμα ειχε να φαει απο τις 2:30 τομεσημερι ) πεφτουν οι παλμοι του μωρου λογω πεινας χορηγουμε γλυκοζη, ξαναμετραμε τη διαστολη.. 2 .

περιμενουμε ακομα οιπαλμοι ανεβηκαν και στις¨7:30 το πρωι ξαναμετραμε διαστολη οπου δεν ειχε καμια αλλαγη, ουτε μια συσπαση ουτε ενας πονος,.. οποτε αποχερεταμε το φυσιολογικο τοκετο και για να μη διακυνδινεψουμε λογω και της "πολυτιμης κυησης" αποφασιζει ο γιατρος μου να κανουμε καισαρικη.. (φεβγει ενα αγχος απο πανω μου ) και περιμενουμε να μπουμε χειρουργειο.. καιπεριμενουμε.. τιποτα.. γινοταν ενας πανικος στο νοσοκομειο και δεν υπηρχαν δωματια . στις 11:15 επιτελους με περνουν και μου κανουν επισκληριδιο μεσα στο διαδρομο πριν το χειρουργειο, με βαζουν μεσα, με δενουν και αρχιζει ο γιατρος να κοβει, νιωθω καποια τραβηγματα στην κοιλια και στις 12 ακριβως 27-9-2008 ακουω το γιατρο μου.. ελα ..ελα... να το !! ουααααααα .. αυτο ηταν βγηκε η ζουζουνα μου!! αγαλιαση... ανακουφηση.. σαστιμαρα.. ολο αυτο το μωρο ηταν στηνκοιλια μου?? και το βαζει η μαια μου πανω στο στηθος μου.. την κοιταγα.. και δεν το πιστευα.. απιστευτο συναισθημα !! και ερχεται και ο γιατρος μου οταν τελειοσε το κλεισιμο και με ακουμπαει στο προσωπο και μου λεει ,.. τα καταφεραμε!! εκει πλεον λυγισα εντελως..

εκει και οταν αντικρυσα τους δικους μου ανθρωπους.. μετα εκλεγα στην αναμονη για ποση ωρα.. ακομα τα θυμαμαι και βουρκωνω απο χαρα!! γενικως δεν εκφραζομαι ευκολα οποτε για μενα ηταν φοβερο!!

Οι πονοι της καισαρικης ηταν αφορητοι για μενα.. γινοταν ενας πανικος στον οροφο απο γεννες , οι νοσοκομες δεν προλαβαινανε.. ζηταγες παυσιπονη και ερχοτανμετα απο μιση ωρα.. αλλα χαλαλι!! ολα χαλαλι!! οταν μου τη φερναν και την καραταγα και τη θηλαζα .... ολα χαλαλι, και παρολη τη δυσκολη εγκυμοσυνη και διαδικασια ανετα το ξανακανω και συντομα!! αυτη ηταν η εμπειρια μου. χαιρομαι που τη μοιραζομαι μαζι σας!

[katerina24]

εγω στην εγκυμοσυνη μου δεν ειχα ιδιαιτερα προβληματα!!!

αλλα ειχα την ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΓΕΝΝΑ!!!!

ειχα μπει στην 38η εβδομαδα και ειχα ραντεβου με τη γιατρο μου το σαββατο.2 ημερες πριν δηλ.την πεμπτη με πιανουν κατι ποναλακια κατω απο την κοιλια!!παιρνω τηλ.τη γιατρο και μου λεει να παω στο νοσοκομειο οπου θα γεννουσα!

κανω το καρδιοτοκογραφημα και μου λεει η μαια πως δεν ειμαι εοιμη ακομη και οτι ειναι τα λεγομενα προπονια!!

την παρασκευη το πρωι που πηγα στην τουαλετα ειδα βλεννα!!

το σαββατο που πηγα στη γιατρο μου λεει πως μεχρι την τεταρτη θα εχω γεννησει!!φευγω εγω και παω σπιτι,μαγειρευω κανω δουλειες και με πιανουν παλι ποναλακια,παω κανω μπανιο και καθομαι στον καναπε!ενιωσα λες και μου πεταξαν 1 ποτηρι νερο!!!

5:10 εφυγα απο το σπιτι,σαββατο απογευμα

5:20 εφτασα στο νοσοκομειο με διαστολη 2,μου λενε θα γεννησεις το βραδυ

μεχρι να με ετοιμασουν κτλ.

6:00 ειχα γεννησει

ουτε καν με ραψανε,ουτε μου χορηγησανε πεθιδινη ουτε τιποτα,ευτυχως προλαβε να ερθει η γιατρος μου και μου λεει μη σπρωξεις γιατι θα φυγει το παιδι και με το που μου λεει σπρωξε,αυτο ηταν!!!!!

γεννηθηκε 2700/μικρουλι και αυτο δεν ζοριστηκε καθολου!!!!

ευχομαι ολες οι εγκυουλες να εχουν την ιδια γεννα με εμενα!!!!

της μισης ωρας!!!!

[ΜΑΡΙΑ Σ.]

Η περιπτωση μου ειναι ομοια με της katerina24. Γενικα ειχα ευκολη εγκυμοσυνη και ακομα πιο ευκολη γεννα! Παρασκευη 16 Μαρτιου 2007 και εχουμε παει στον γυναικολογο για την προβλεπομενη εξεταση. Βρισκομαι 1 εβδομαδα πριν την ΠΗΤ και το μωρο ειναι ακομα ψηλα. Ο γιατρος μου λεει οτι θα περιμενουμε και την επομενη εβδομαδα κι αν δε γινει τιποτα στις 26 μπαινουμε για ''εξωση''. Γυρισαμε σπιτι και κατεβηκαμε στο πατρικο μου για να γιορτασουμε τα γενεθλια της μητερας μου! Κανοντας πλακα της λεω ''αντε κυρα-Ριτα του χρονου θα σβησεις κερακια μαζι με τον εγγονο''. Περασε η βραδια, γυρισαμε σπιτι μας και πεσαμε για υπνο. Κατα τις 5:30 ενιωσα πονους σα να θελω να παω τουαλετα. Σηκωθηκα, πηγα, ξαναγυρισα στο κρεβατι. Μετα απο 20 λεπτα παλι τα ιδια. Τοτε ηταν που ξυπνησα τον αντρα μου και μιλησαμε και στους δικους μου.Εχοντας διαβασει διαφορα βιβλια υπολογιζα οτι θα κοιλοποναω για αρκετες ωρες. Ηρεμη λοιπον μπαινω και κανω ενα ντουζακι για να ειμαι ετοιμη.Μεχρι εκεινη την ωρα ημουν χαλαρη,ομως οι πονοι αρχισαν να ερχονται πιο συντομα και να ειναι πιο δυνατοι καθε φορα! Πανικος! 7:20 τηλεφωνω στον γιατρο και του λεω οτι ξεκιναω για ΙΑΣΩ. Βεβαια εκανα αρκετη ωρα να ντυθω, λογω πονων. 8:00 η ωρα μπηκαμε ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ απο Λ.Φυλης, οι πονοι αφορητοι, το αριστερο χερι του αντρα μου 10 ποντους πιο μακρυ απο το τραβηγμα! 8:12 φτασαμε στο μαιευτηριο, εσπασαν τα νερα...ισα που προλαβαν να με βαλουν στο χειρουργειο! 8:25 και υστερα απο 3 εξωθησεις ηρθε στον κοσμο το αγγελουδι μας! Ζυγιζε 3 κιλα και ειναι ο,τι πιο ομορφο εχω δει! Η στιγμη που το κρατησα αγκαλια μαγικη! Γεννησα φυσιολογικοτατα καθως δεν προλαβαιναν για επισκληριδιο. Οι πονοι ομως ξεχαστηκαν με το που ακουσα το κλαμα του! Δυστυχως ο μπαμπας μας δεν προλαβε να μπει μαζι μας. Αυτη ειναι η ιστορια μας και ζηταω συγγνωμη αν σας κουρασα.

[Jean]

[ μπράβο σε όλες τις μανούλες που τριγυρίζουν πρωϊ - μεσημέρι - βράδυ έξω από το Αλεξάνδρα για να ταϊσουν τα πρόωρα παιδάκια τους . Και κάτι που δεν είναι τυχαίο ! Τα περισσότερα είναι αεροβαφτισμένα και το όνομα αυτών Μαρία ή Μάριος !

 

Δεν θα ξεχασω κι εγω ποτε τις ατελειωτες ωρες στους διαδρομους του Αλεξανδρα. Μαζι με ολες τις μανουλες εξω απο την εντατικη νεογνων ειχαμε γινει μια γροθια, ετοιμες να πολεμησουμε τα παντα, να θυσιασουμε οτι μας ζητησουν για το παιδι μας...

Οσο ζω και αναπνεω δεν θα ξεχασω ποτε ενα ζευγαρι Ρουμανων... Αυτος ο πατερας με συγκινησε οσο κανεις αλλος στη ζωή μου. Ενα πανεμορφο παλληκαρι με 2 μεγαλα μπλε ματια μονιμως κλαμενα, πρησμενα, κοκκινα να καθεται εξω απο την εντατική των προωρων, με τα χαρακτηριστικα σφιγμενα απο την αγωνια, να προσευχεται για το παιδι του και να ρωταει και να αγωνια και για τα δικα μας παιδια... Εκεινη τη μαυρη μερα που του ειπαν μετα απο 60 μερες νοσηλειας πως το παιδι φευγει για δεν λειτουργουσαν πια τα νεφρα ειδα αυτο το παλληκαρι των 2 μετρων να γινεται ενα κουβαρι στο πατωμα. Να λεει: Παρτε το δικο μου νεφρο, ειμαι υγιης. Η γιατρος να του λεει: Δεν γινεται αγορι μου.... Κι αυτος να γονατιζει μπροστα της να της πιανει τα ποδια και να την ρωταει κλαιγοντας σαν μικρο παιδακι: Γιατι δεν γινεται; Θα την ειχε ρωτησει και 200 φορες καθε φορα με περισσοτερα δακρυα. Πηγα κοντα του και τον αγκαλιασα κι αυτος να μου λεει: Γιατι; και να τρεχουν ποταμι τα δακρυα. Τι να του απαντησεις;

Καποτε η Νενα Χρονοπουλου που εζησε κι αυτη παρομοια εμπειρια ειχε πει: Οποιος δεν περασε ατελειωτες ωρες εξω απο την εντατική των προωρων δεν γινεται να καταλαβει και δεν θα καταλαβει ποτε τι νιωθει ενας γονιος.

 

Καποιοι στεκονται τυχεροι (οπως εγω), καποιοι αλλοι οχι, αλλα ολοι μα ολοι που σταθηκαν διπλα στο παιδι τους, οποια κι αν ηταν τελικα η καταληξη εχουν τον απεραντο σεβασμο μου και την αγαπη μου πανω απ' ολα, γιατι θελει καρδια και στομαχι γερο να στεκεσαι πανω απο μια θερμοκοιτιδα, να βλεπεις το παιδι σου διασωληνωμενο και να μπορεις να σφιγγεις τα δοντια και να του χαμογελας. Εγω ημουν τυχερη αλλα για ολους εκεινους που δεν σταθηκαν τυχεροι εχω να πω οτι στη συνειδηση μου, εστω και χωρις παιδακι, ειναι οι καλυτεροι γονεις που γνωρισα ποτε.

[touloumpaki]

Σε γενικες γραμμες ειχα μια ευκολη και πολυ καλη εγκυμοσυνη!

δουλευα μεχρι και τον 9ο μηνα,οδηγουσα,αλλα προς το τελος αρχιζα

να βαρενω πολυ.

ο τοκετος μου ηταν ευκολος και απροβλεπτος γιατι ο μπομπιρας

ερχονταν με ισχιακη προβολη και το ηξερα αυτο.

ειχαμε προγραμματισει να κανουμε το τελευταιο υπερηχογραφημα

για να δουμε αν ειχε γυρεσει,αλλα ο μικρος ειχε αλλα σχεδια!!!

Ηθελα 4 μερες να κλεισω τον 9α μηνα ωσπου ο γιατρος μου λεει οτι

την καισαρικη δεν την αποοφευγουμε.

Ετσι την ιδια μερα μεχρι το μεσημερι ειχα γεννησει με καισαρικη

τον γιο μου διχως καμια παρενεργεια.

δεν καταλαβα απολυτος τιποτα ουτε ενιωσα πονο(λογω της επισκλυριδιου)

ταυτοχρονα εβλεπα απο το νικελ του προβολεα τις κινησεις του γιατρου.ενιωθα καποιος να μου ψαχουλευει την κοιλια μου.

στις 11.50 γεννησα το μωρο μας!!

[happy duckie]

Jean πραγματκα θελει πολυ δυναμη κ κουραγιο να αντεχεις να βλεπεις το μικρο σου πλασματακι να δινει καθε λεπτο μαχη.....γεννηθηκε ο ανηψιος μου προωρα κ εζησα την αγωνια των γονιων του....με τι λαχταρα πηγαιναν καθε μερα για να τον δουν εστω για λιγο....

[Spiroulina]

Ας σας πω και την δικη μου ιστορια του τοκετου μου που δεν εξελιχθηκε τοσο καλα οσο τουλαχιστον εδειχνε απο την αρχη...

Ηταν Πεμπτη 31 Ιανουαριου που μας περασε οταν λογω προγραμματισμενου τοκετου,καναμε την εισαγωγη στο νοσοκομειο.Αφου με ετοιμασαν,με πηγαν στην αιθουσα τοκετου,οπου μου εβαλαν τεχνιτους πονους.Απο τις 7 το πρωι που μπηκα,γεννησα με φυσιολογικο τοκετο στις 9:15 το βραδυ,ενα υγιεστατο κοριτσακι που ζυγιζε 3.260γρ.Μεχρι εδω ολα καλα...Τα δυσκολα αρχισαν μετα,οταν περιμεναμε να πεσει ο πλακουντας,ο οποιος δεν επεφτε με τιποτα.Ο γιατρος μου,φανερα ανησυχος αφου ειχε φτασει 11 η ωρα και δεν γινοταν τιποτα,παρα τις προσπαθειες του για το αντιθετο,δινει εντολη να με πανε στα χειρουργεια να μου κανει αποξεση και να μου βγαλει τον πλακουντα.Μου εκαναν ολικη αναισθησια και θυμαμαι να με ξυπνουν στις 01:20 τα ξημερωματα.Αμεσως καταλαβα οτι κατι δεν πηγαινε καλα,υπηρχε μεγαλη κινητικοτητα γιατρων,πολλων γιατρων θυμαμαι,και δεν εκανα λαθος.Απ'οτι μου ειπαν,παρουσιασα βραδυκαρδια και αμεσως μετα ταχυκαρδια,με την καρδια μου να φτανει τους 150 σφυγμους.Βυθιζομουν χωρις να το καταλαβαινω και πηγαινα να παθω ανακοπη,οταν οι γιατροι ολων των ειδικοτητων της βαρδιας εκεινης,με επανεφεραν.Αμεσως μπηκα στην εντατικη για στενη παρακολουθηση,γιατι η κατασταση μου ηταν πολυ κρισιμη.Μου εβαλαν οξυγονο κτλ ολο το βραδυ και το πρωι εκανα διαφορες εξετασεις οπως αξονικη,triplex κατω ακρων και αλλες.Στο μεταξυ δεν αφηναν κανεναν να με δει,παρα μονο τον αντρα μου και την μητερα μου για 5 λεπτα μονο...Η στενοχωρια μου ηταν απεριγραπτη,το μωρο μου δεν το ξαναδα απο την στιγμη που το γεννησα,ερχοταν η παιδιατρος του νοσοκομειου και με ενημερωνε και επειδη με επαιρνε το παραπονο καθε φορα που μου μιλουσε για την μικρη μου,μου εβγαζε φωτογραφιες με το κινητο της και μου εδειχνε...Αφου οι εξετασεις μου βγηκαν καλες με αφησαν να βγω απο την μοναδα εντατικης την αλλη μερα,αφου μου φορεσαν αντιθρομβωτικες καλτσες.Ξεχασα να σας πω οτι κατα την διαρκεια της αποξεσης,χρειαστηκα 2 φιαλες αιμα,ειχα χασει αρκετο...Αμεσως μου εφεραν το μωρακι μου να το δω και ας μην ηταν η ωρα του επισκεπτηριου και αμεσως μου απαλυνε τους πονους που ειχα περασει αυτη η γλυκια φατσουλα!!!Καπου εδω τελειωνει η ιστορια μου.Το μονο που θελω να πω τελειωνοντας,ειναι οτι ευτυχως που ηταν κυριως ο αντρας μου να με στηριξει και υστερα ολοι οι αλλοι οι δικοι μου ανθρωποι που τους λαχταρησα αθελα μου.Φανταστειτε πως για ολους αυτους τους ανθρωπους που με περιμεναν απο το πρωι να γεννησω,τη χαρα τους διαδεχθηκε η λυπη πολυ γρηγορα...Ευχομαι να ειμαι η τελευταια που περασε τετοιου ειδους δοκιμασια,σε καμια κοπελα να μην της συμβει...Δε θελω να τα θυμαμαι γιατι πεφτω ψυχολογικα,αλλα ηθελα να μοιραστω αυτο που βιωσα μαζι σας και μονο!Να'στε ολες καλα και να χαιρεστε τα μωρακια σας και τις οικογενειες σας,πολλα φιλια!!!

[bon-bon]

Κοπέλα μου να σου ζήσει το μωράκι.

Κρίμα που πέρασες και εσύ και οι δικοί σου μια τέτοια ταλαιπωρία!!

Περαστικά, ευχομαι απο δω και περα η ζωή να σου επιφυλάσει μόνο ευχάριστες εκπλήξεις

[Αθηνά]

Να σας ζήσει το μωράκι

Τέλος καλό όλα καλά!!!

Ευχομαι οτι καλύτερο για εσενα την μπουμπου σου και γενικά την οικογενειά σας!!! Απο εδώ και πέρα η ζωή σας να είναι μονο χαμόγελα και χαρές με πρωταγωνίστρια την κορούλα σας!!!

[pegi]

γλυκια μου να σαι γερη και να χαιρεσαι το μωρακι σου.ευχωμαι να ξεχασεις με το περασμα του χρονου ολα αυτα που σου εγιναν.οταν θα βλεπεις την κοριτσαρα σου θα λες δοξα τον θεο που ολα πηγαν καλα τεληκα.υπαρχουν και χειροτερα οπως τα δικα μου αλλα δε θελω να στα πω τωρα γιατι πρωτον θελω να σαι χαρουμενη και δευτερον αν τα θυμηθω τα δικα μου θα ανησυχησω το μωρακι μου που περιμενει πως και πως να βγει σε 2 βδομαδες απ την κοιλιτσα μου.

[gerakina]

Αφού είσαι καλά τώρα όλα είναι καλά!Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ η ταλαιπωρία και η στεναχώρια σου!

Σου είπαν γιατί συνέβη αυτό?

[TZOYTZA]

Να σας ζήσει το μωράκι

Τέλος καλό όλα καλά!!!

Ευχομαι οτι καλύτερο για εσενα την μπουμπου σου και γενικά την οικογενειά σας!!! Απο εδώ και πέρα η ζωή σας να είναι μονο χαμόγελα και χαρές με πρωταγωνίστρια την κορούλα σας!!!