Τοκετός: Πείτε την δική σας ιστορία/ιστορίες!

[annina]

Λοιπόν έφτασε και η στιγμή μετά απο τόσο καιρό να γράψω και εγώ την δική μου ιστορία.

Το ραντεβού μας με το γιό μου ήταν στις 20/1/2009 για τις 11.30 το πρωί. Σήκωθήκαμε ετοιμαστήκαμε, ο άντρας μου είχε λίγο άχγος ομολογώ, αλλα εγώ ήμουν πολύ χαλαρή λές και πηγαίναμε εκδρομή ένα πραμα.Ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα δώ το μωρό μου. Φτάσαμε στην ώρα μας στο Ιασώ. Με πήρανε αμέσως να με ετοιμάσουνε, και αφού μου έκαναν όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες με πήγανε στο δωμάτιο που σου βάζουνε τη ζώνη και ακούς τους χτύπους της καρδούλας του μωρού. Εκεί ήρθε και ο αντρούλης μου που είχε χαλαρώσει λίγο. Κατά τις 11 παρα τέταρτο με πήρανε για το χειρουργειο. Ήμουν πολύ άνετη και το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώνουμε για να δώ το μωρό. Οταν έφτασε η ώρα με έβαλαν στο κρεβάτι του χειρουργείου ήρθε ο αναισθησιολόγος μου έκανε την επισκληρίδιο, την οποία δεν κατάλαβα πότε την έκανε, και σε λίγα λεπτά άρχισα να μουδιάζω. Μου έβαλαν μπροστά μου το πράσινο πανί και ξεκινήσαμε την διαδικασία της καισαρικής. Στης 11.20 έιδα το γιό μου για πρώτη φορά μετά απο 39 μήνες αναμονής. Ηταν ένας κούκλος, πολύ ξανθός και ασπρούλης. Τα μάτια μου δεν σταμάτησαν να τρέχουν και δεν μπορούσα να ξεκολήσω τα μάτια μου απο πάνω του. Μέχρι να τον καθαρίσουνε και να κλάψει νόμιζα ότι περασε ένας αιώνας. Όταν τον πήρα αγκαλίτσα ήταν ότι καλύτερο μου εχει συμβεί στη ζωή μου. Με κοίταζε με τα ματάκια του και εγώ έκλαιγα και γέλαγα μαζί.

Οσους πόνους και να πέρασα την πρώτη νύχτα μόλις έφαιρνα στο μυαλό μου τη σκηνή αυτή τους ξεχνούσα όλους.

Ο αντρας μου μόλις αντικρυσε το γιό μας έβαλε και εκείνος τα κλάματα, μόλις είδε και εμένα κλάιγαμε και οι δύο μαζί. Ηταν υπέροχο συναίσθημα.

[annia]

ΕΓΩ ΚΟΡΙΤΣΙΑΜΕ ΠΙΑΣΑΝΕ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΕΜΠΤΗ ΜΕΣΗΜΕΡΙ....ΓΕΝΝΗΣΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΠΙΣΚΛΗΡΙΔΙΟ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΙ ΛΕΩ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 7ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΝΙΩΘΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΝΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΗΡΘΕ ΝΑ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΛΟΓΩ ΤΟ ΜΩΡΟ ΗΤΑΝΕ ΜΕΓΑΛΟ 3665ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ Η ΛΕΚΑΝΗ ΜΟΥ ΣΤΕΝΗ ΗΡΘΕ ΚΑΙ ΕΔΕΣΕ ΚΑΙ ΕΠΑΘΑ ΡΗΞΗ ΤΡΑΧΗΛΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΑΘΩ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ,ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ..ΑΛΛΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΑΚΙ ΣΟΥ,ΣΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΟΛΑ!!!!!!!!

[liaki]

Καταρχάς, συγγνώμη για την πολύμηνη αποχή μου!!!!

Γέννησα στις 06/04/2008, στις 10:30 μ.μ., στο ΙΑΣΩ, φυσιολογικός τοκετός, που κράτησε μόνο 4 ώρες!!!

Γεννηθήκαμε πιο νωρίς από το αναμενόμενο (ΠΗΤ 19/04/2008)! Γεννηθήκαμε 2750 γραμ. 50 εκ.

Το πρωί της Κυριακής (06/04/08) είχα κάποια πονάκια τη μέση (ασήμαντα, αν σκεφτείς ότι ο γιος μου έκανε συσπάσεις από το Μάρτιο!), δεν έδωσα σημασία και μάλιστα βγήκα και βόλτα με τα πόδια (από Καμίνια μέχρι τη Ευαγγελίστρια). Επέστρεψα σπίτι, μαγείρεψα και έκανα και γλυκό!!!!

Το μεσημέρι, μετά το φαΐ είδα λίγο αίμα και ανησύχησα, πήρα το γιατρό μου και με ρώτησε αν κουράστηκα ιδιαίτερα εκείνη τη μέρα (τα άκουσα, βέβαια, γιατί είχα και την κουλαμάρα να δουλεύω μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα κανονικό οκτάωρο και εννιάωρο πολλές φορές!)... Μου είπε να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ κι αν ξαναδώ αίμα να τον ξαναενοχλήσω..

Αίμα δεν ξαναείδα, αλλά όταν άλλαξα πλευρό στο κρεβάτι (πρέπει να ήταν 4:00 μ.μ.) άκουσα ένα έντονο κρααααατσ! Έσπασαν τα νερά... Εγώ ήρεμη (σαν να μη συνέβαινε σε 'μενα) φώναξα τον άντρα μου "Κώστάκηηηηη σπάσανε τα νεράαααα"!!! Πήρα το γιατρό μου, ο οποίος με καθησύχασε, μου είπε να μη βιάζομαι, να ηρεμήσω, να πάω ήρεμα στο Νοσοκομείο και ΑΝ είχα διαστολή θα ξεκινούσαμε τοκετό, αν πάλι όχι θα κάναμε τεχνητούς πόνους! Φτάσαμε, αισίως στο Νοσοκομείο (ΙΑΣΩ), εκεί με παραλάβανε οι μαίες της κλινικής, μου δώσανε τη ρόμπα και μου πήρανε τα ρούχα μου, ήρθε η μαία της βάρδιας με εξέτασε και έφριξε.... Διαστολή σχεδόν πλήρης, έτοιμη να γεννήσω! Παιδιά σας ορκίζομαι δεν είχα καταλάβει τίποτα! ή πολύ ζώον είμαι ή πολύ τυχερή!!

Αμέσως με ετοιμάσανε και με πήγανε στο δωμάτιο των ωδίνων.

Ξέχασα να σας πω ότι ο άντρας μου ΔΕΝ μπήκε μαζί μου στον τοκετό, γιατί φοβόταν! Το είχε δηλώσει από πριν και επειδή τον ξέρω καλά, δεν ήθελα να επιμείνω... Ευτυχώς που η μαία μου ήταν τρομερή, πάρα πολύ καλή!

Μου βάλανε "πεταλούδα, όπου, αν θέλετε το πιστεύετε, μου σπάσανε τις φλέβες και στα δυο χέρια!!! Δεν βρίσκανε φλέβα, με αποτέλεσμα να είμαι για κανένα μήνα με τα χέρια κατάμαυρα και να πονάω με ότι ακούμπαγε, ακόμα και οι νοσοκόμες με λυπήθηκαν! Τέλοσπάντων... Στο δωμάτιο ωδίνων μπήκα στις 8:00 και ήμουν σχεδόν "έτοιμη", τα νερά είχαν σπάσει, το παιδί είχε κατέβει και ετοιμαζόμασταν... Αλλά..... Ο γιος μου είχε άλλη άποψη, ανέβηκε ψηλά και οι χτύποι της καρδιάς του μειώθηκαν Μου έβαλαν οξυγόνο και ο γιατρός βγήκε να ενημερώσει τον άντρα μου! Η μαία μου (καλά να είναι όπου βρίσκεται) άρχισε τις μαλάξεις στην κοιλιά μου, ώσπου το αντράκι μου έδωσε βουτιά! Κατέβηκε και άρχισε να βγαίνει! Μέχρι να με μεταφέρουν στο κρεβάτι του χειρουργείου είχε ήδη φανεί το κεφάλι! Όταν έδωσα την τελευταία ώθηση κοίταξα το ρολόι: ήταν 10:30!!!

Ο γιος μου είχε γεννηθεί!!!! Είδα τα πιο όμορφα μάτια του κόσμου και άκουσα την πιο γλυκιά φωνούλα Είχα βέβαια αρκετά ράμματα (αφού άκουσα το γιατρό να λέει "αμάν, κατακόπηκε!) Υπέφερα αρκετά, είναι η αλήθεια, αλλά τώρα πια ούτε που με νοιάζει, είμαι τόοοοοοοσο ευτυχισμένη που έχω αγκαλιά τον πουπουλένιο μου!

[marialenago]

Ηρθε και η δικη μου σειρα να σας πω τις γεννες μου!!

Η πρωτη μου εγκυμοσυνη εγινε κατω απο την φοβερη συναστρια που ολα ηταν κακα, ψυχρα και αναποδα. Αυγουστος του 1999 Λιγο μετα το σεισμο της Παρνηθας μαθαινω για την εγκυμοσυνη μου.

Επιτελους μετα απο τρια χρονια προσπαθειας, πολλων εξετασεων επωδυνων, μαθαινω τα ευχαριστα.

Κανω τις αρχηκες εξετασεις, ειχα σακχαρο. Παιρνω τηλ το διαβητολογο ενδοκρινολογο μου κ του το λεω.

Ο γυναικολογος μου ηταν στο Αρετειο κ με βαζει μεσα για εξετασεις. Χαμενος ολη την ημερα χωρις να μπορω να τον βρω κ να μου πει τι γινεται και τι θα κανουμε απο εδω κ περα

Με τα πολλα το βραδυ βγαινω απο το νοσοκομειο κ παω σπιτι μου. Παιρνω τηλ το δβτλγο κ του ειπα οτι με ειχε προγραμματησει την επομενη μερα για να κανω καμπυλη σακχαρου με γλυκοζη η αντιδραση του; "Εισαι τρελη; ξεκινας με 160 νηστικη, κ θελει να σου κανει καμπυλη; Θα αποβαλεις". Τον πιστευω κ αλλαζω γιατρο.

Μου συστησανε το "καλο γυναικολογο" της οικογενειας του αντρος μου. Πηγαινω σ' αυτον κ ολα φαινονται να πηγαινουν καλα.

Καποια στιγμη ξεκινησα και τις ινσουλινες μου, δυο φορες την ημερα.

Το ελεγχα αρκετα καλα.

"Γιατρε εχω διαβασει οτι στην διαβητικη εγκυμοσυνη γεννας με κτ και οχι φτ. Ειναι αληθεια;" απαντηση του "Χαχα, πολλα βιβλια διαβαζεις. Φτ στις 5/5/2000 τελευταια ημερομηνια".

Η εγκυμοσυνη προχωρουσε κ ολα φαινονταν να πηγαινουν καλα, εκτος απο τα ονειρα που εβλεπα που δεν ηταν καθολου καλα. (Καποια αλλη στιγμη θα σας πω τα προφητικα ονειρα που εβλεπα εγω κ η μητερα μου).

Στι 24 Απριλιου Μεγαλη Πεμπτη μπαινω για καισαρικη γιατι ο μικρουλης μου ειχε το λωρο στο λαιμο του περασμενο και μου λεει ο γυν. οτι παμε για καισαρικη γιατι δεν θα κατεβει.

Του ζητησα επισκληριδιο κ μου ειπε οχι. Εγιναν οι γνωστες διαδικασιες κ γενναω με ολικη ναρκωση.

Την αλλη μερα μου λεγανε οτι ολα ηταν καλα, αλλα το μωρο δεν το φερνανε για να το δω. Για να μην σας κουραζω, στις 25 Απριλιου με κατεβαζουν να το δω εγω κ το βλεπω απο το τζαμι σαν να μην μου φαινοταν καλα ομως "Εχει λοξηγκα;" τους λεω, ναι μου απαντανε γελωντας. Στο κοσμο μου εγω..... που να φανταστω τι γινοταν.

Ο μικρος μου ειχε μια λοιμωξη στο αναπνευστικο και δεν ηταν καλα, ειχε πυρετο κ ξεκινησαν να τουν δινουν αντιβιωση που ομως δεν το επιανε.

Μεγαλο Σαββατο πρωι στην Πρωτη Ανασταση, μολις ειδα απο την τηλεοραση το Χρηστος Ανεστη, μπαινει ο αντρας μου κ μου λεει οτι ο μικρος μου εγινε Αγγελακι.

Δεν μπορεις να τα βαλεις με Τον Θεο, Ο Χρηστουλης ήθελε το δικο μου αγγελακι να Τον συνοδεψει στους Ουρανους.

Πολυ μεγαλος πονος. Πονος για τα ονειρα που δεν πραγματοποιηθηκαν ποτε,κ πολλα γιατι.

Μετα απο πολλες στεναγχωριες ομως που περασαμε ηρθαν δυο λουλουδια.

Τωρα ευχαριστω Τον Θεο για ολα αυτα που περασαμε.

Ευχαριστω πολυ που με ακουσατε κ συγγνωμη για τη πολυλογια μου

[fistikaki]

 

μη μας αφησεις με τη θλιψη...

 

πες μας και για τα αλλα σου παιδακια,που ολα πηγαν καλα!!!!

[marialenago]

Στις αρχες του Ιουνιου του 2001, κ ενα χρονο μετα απο τη γεννα του μωρου που χασαμε, ηρθα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ.

Ενα τεστ εγκυμοσυνης στο σπιτι με μια αχνη κουκιδα ροζ. Νομιζα οτι εβλεπα πουλακια.

Το τεστ στο μικροβιολογικο το επιβεβαιωσε, οπως κ το σακχαρο που ανεβηκε στα υψη.

Τηλεφωνο στο γυναικολογο κ το διαβητολογο αμεσως.

Ο γυναικολογος μου ο καινουριος ήταν πολυ καθησυχαστικος σε ολη τη διαρκεια της εγκυμοσυνης μου που εκλαιγα καθε φορα που οι εξετασεις μου βγαινανε καλες.

Κλαματα απο χαρα που ημουν ξανα εγκυος. Να εχει χιλια καλα η ξαδελφη μου που μου συστησε αυτον τον Αγιο ΑΝΘΡΩΠΟ. Για το γυναικολογο μου μιλαω.

Προγραμματισμενη κτ στις 7 Φεβρουαριου 2002 στις 7 το πρωι. Μπηκα βεβαια απο την προηγουμενη μερα για ολες τις εξετασεις κ φυσικα για μια μερα επιπλεον (Ιασώ ειναι αυτο. Κ να κ@@@σεις πληρωνεις), τελος παντων, ειχα ετοιμαστει, φωναξα κ τη κομμωτρια στο σπιτι " για να μη δει η κορη μου το μαλλι μου χαλια" (ΑΛΗΘΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΜΑΛΛΙ; ΜΟΥ ΛΥΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ; )

Λοιπον, παω στο δωματιο μου κ πεφτω πανω σε δυο αλλες κοπελες οι οποιες ειχαν γεννησει 2 μερες νωρητερα, να ειναι σε κακο χαλι. Κ αυτες με καισαρικη. Να τις βλεπω κ να λεω "ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ " ο ερημος ο αντρουλης μου να προσπαθει να με ησυχασει γιατι η ψυχολογια μου ηταν χαλια σε σημειο να κανω βουτια απο τον 7ο.

Με τα πολλα, εμεινε η μανουλιτσα μου μαζι μου κ ο αντρας μου εφυγε για να γυρησει στις 7 το πρωι.

Ξεχασα να σας πω οτι οταν κανονιζαμε τη γεννα με τον Γιαννη (ετσι λενε το γιατρο μου) του λεω με ενα υφος μισοκακομοιρο "Ολικη ναρκωση;" "Τι λες; Δεν θελεις να ακουσεις το κλαμα της κορης αου; Να σε κατουρησει;"

Ααααααλλο κλαμα εκει.

Στις 8 ημασταν ολη η ομαδα μεσα στο χειρουργιο. Να τρεμω σαν το ψαρι κ να μου κανει πλακα ο Γιαννης κ να προσπαθω να γελασω αλλα τιποτα.

Στις 8,13 ακουσα τον πιο υπερηχο ηχο στο κοσμο. το κλαμα τις κορακλας μου 3260 κ 53 ποντους υψος.

[fistikaki]

μπραβοοοοοοοοοοοοο

 

να σου ζησει!!!! τι ωραια!!!!

[marialenago]

Ολα καλα, με τη κορακλα μου, να πηγαινει στο νηπιο.

Λεμε μετα απο μερικες δυσκολιες να ξαναπροσπαθησουμε για ακομα μια εγκυμοσυνη, κατα προτιμηση αρσενικη αυτη τη φορα.

ΤΕΠ 5/1/07. Περιμενω στο τελος του Ιανουαριου τη περιοδο αλλα τιποτα.

Δεν αισθανομουν καλα, ανακατοσουρες, ζαλαδες, ορεξεις για περιεργα φαγητα κ ολο το πακετακι.

Ο αντρας μου δεν το πιστευε. "Δεν ειναι δυνατον με τη πρωτη φορα να επιασες κιολας!!!! Ιδεα σου θα ειναι" . Στις 3 Φεβρουαριου παω ξανα μικροβιολογικο, εξετασεις αιματος θεττικο στις 11 το πρωι.

Το εμαθε ολο το φροντηστηριο, γιατι τοτε εκανα μαθηματα ιταλικων. Το μεσημερι που γυρισα στο σπιτι, ηρθε ο αντρας μου με τη κορη μας απο το σχολειο κ του λεω τα νεα "Αγαπη μου, ηρθαν οι απαντησεις μου" "Δηλαδη;" "Ειμαι εγκυος" "Αντε με το καλο.". Ηταν πολυ συγκρατημενος. Το ειπαμε μονο στους γονεις μας για τεχνικους λογους βοηθειας κ περιμεναμε πως και πως να παμε στο ιατρειο του Γιαννη να μας το επιβεβαιωσει. οι μερες δεν περνουσαν με τιποτα.

Παω μου λεει, ολα καλα, υπαρχει εγκυμοσυνη ελα στο τελος του μηνα να δουμε κ καρδια.

Περνανε με μεγαλη δυσκολια οι εβδομαδες κ παμε μαζι με τη κορη μου να δουμε τη καρδουλα του μωρου. Μπαινω μεσα κ καθοντε εξω η κορη με τον μπαμπα μας.

"Υπαρχει καρδουλα!!!!! " φωναζω εγω απο εξω κ λεει η κορη μου "Μπαμπα τι λεει η μαμα;" "Οτι εχει καρδουλα το αδελφακι σου. Σε λιγο καιρο θα εχεις αδελφακι" κ η αντιδραση της κορης μου "ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΔΕΛΦΑΚΙΙΙΙΙΙΙΙ ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!" ολοι ειχαν μεινει αφωνοι, στο ιατρειο.

Για να μην σας κουραζω φτανουμε στη μερα που θα μπαιναμε μεσα 1/10/2007. Το μεσημερι παω κ παιρνω τη κορη μου απο το σχολειο, κ με ρωτησε η δασκαλα της κορης μου ποτε γενναω κ μολις της ειπα οτι μπαινω σημερα για να γεννησω αυριο επαθε πλακα.

Γυριζω σπιτι, με πολυ εντονους πονους στη κοιλια και να γινεται πετρα, ξαπλωσα κ μετα απο λιγο μου περασε. στις 6 το απογευμα ξεκιναμε για το νοσοκομειο εγω με τον αντρα μου, για να τακτοποιηθω. Αυτη τη φορα γεννησα στο ΜΗΤΕΡΑ, εξεραιτικη συμπεριφορα απο ολο το προσωπικο. Καμια σχεση με το Ιασώ.

Με πηγαν στο δωματιο αφου τελειωσαν ολα, κ αφου ειχα παρακαλεσει να με βαλουν στο παραθυρο διπλα.

Ξαναρχεται η μητερα μου για να μεινει το βραδυ μαζι μου, κ κατα τις 12μιση κ αφου μου εσπασε κ τις δυο καλες φλεβες που ειχα στο αριστερο μου χερι , η απειρη νοσοκομα, για να μου βαλει ορο, συνειδητοποιω οτι ποναω παλι χαμηλα, κ δεν μπορουσα να κοιμηθω γιατι παλι η κοιλια μου γινοταν πετρα. Ερχετε η κυρια ασχετιδου για να ξαναδει το σακχαρο πως πηγαινε γιατι εκανα υπογλυκαιμια κ της ειπα τι εγινε. και για την ακριβεια τι γινεται γιατι το ξαναπαθα την ωρα που μιλουσα με την ασχετιδου. Επειδη δεν ειχα μαια, λογο προηγουμενων καισαρικων, περασανε 3 διαφορες προισταμενες και ενας ειδικευομενος κ μετα απο 10 λεπτα, βλεπω εναν νοσοκομο με φορειο να μου λεει "κα μ...... ελατε σιγα σιγα να παμε κατω"

"Τι εννοειται να παμε κατω;" "Να σας βαλουμε για παρακολουθηση γιατι μπορει να γεννησετε τωρα, εχετε ωδηνες" κοκκαλο κ εγω κ η μητερα μου.

Προσπαθουσε να παρει τηλ τον αντρα μου αλλα τα εχασε κ τελικα πηρα εγω, της το εδωσα μολις ακουσα οτι χτυπαει. "Ελα αγορι μου, τη Μαριαλενα τη περνουν κατω γιατι εχει πονους κ μπορει να γεννησει νωριτερα".

Με κατεβασανε και με συνδεσανε. Μετα απο δεκα λεπτα βλεπω τον αντρα μου να ερχεται τρεχοντας ντυμενος στα γαλαζια.

Το ξενυχτησαμε γελωντας κ κανοντας αστεια και στις 6μιση τον διωχνουν για να μου κανουν την επισκληριδιο.

Στις 7 το πρωι ημασταν παλι μεσα στο γελιο αυτη τη φορα κ χωρις τρεμουλο με τον Γιαννη. 7,10 ακουω το Γιαννη να λεει "4260 να τ' αφησω;" "Να τα αφησεις." ηρθε κ αυτο το κουκλακι ξανθουλικο καμια σχεση με τη κορη μου που ηταν μαυροτσουκαλο, κουκλακια και τα δυο.

Περιττο να σας πω οτι δεν εχω σταματησει να Δοξαξω Τον Θεο για τα δωρα αυτα που μου εδωσε.. Χαλαλι κ οι ινσουλινες που εχω κανει, χαλαλι τα λεφτα, χαλαλι ολα. Να ειναι γερα τα παιδια ολου του κοσμου κ κανεις να μην ειναι αχαριστος.

Ελπιζω κ ευχομαι να αξιοθω να κανω κ αλλο ενα παιδακι. Τα αγαπω κ αν Ο Θεος με αξιωσει να ξαναζησω αυτη την εμπειρια θα το κανω με μεγαλη ευχαριστηση.

[marialenago]

Ρωτησα τον αντρα μου γιατι οταν γεννησα την κορη μας δεν εφυγε απο τη κλινικη σχεδον καθολου παρα μονο για να παει να κοιμηθει και στο γιο μας, τρομαξα να τον δω. Ειχε ερθει μονο 2 φορες κ αυτες για 20 λεπτα χωρις να δει το μωρο, να το πλησιασει να το αγκαλιασει.

"Δεν μπορεις να φανταστεις ποσο πολυ ηθελα να γυρισουμε στο σπιτι ολοι μαζι. Δεν ηθελα να το γρουσουζεψω."

Η αληθεια ειναι οτι το Σαββατο που ηταν να βγουμε απο το Μητερα ήταν εκει στο λογιστηριο απο τις 8 το πρωι. 9,45 ήμασταν στο σπιτι με τον μπεμπη μας κ η αντιδραση της κορης μας ήταν απαιχτη, "Αυτο ειναι το αδελφακι μου;;" του στυλ "ωραια, κ τωρα ποτε γινεται η επιστροφη;"

[mpiskotaki]

Αχ βρε Μαριαλενα κάθομαι και κλαίω σα χαζή..

Μπραβο για το κουράγιο σου και να σου ζήσουν τα παιδάκια σου. ΚΑι με το καλό το τρίτο

[irenese]

Μιλάμε για πολυ κλαμα με τις ιστοριες σου!!!!!!

Να σαι καλα εσυ και τα παιδακια σου και με το καλο να κανεις και αλλο!!!!!

[mirtoula]

Πολυ κλάμα μας προκάλεσες βρε Μαριαλένα μου!

Ν ασου ζησουν τα αγγελούδια σου! Να είστε παντα ευτυχισμενοι!

[marialenago]

Σας ευχαριστω πολυ κορες για τις ευχες σας

Σας ευχαριστω κ για το χρονο που διαθεσατε για να διαβασετε τις δικες μου ιστοριες.

Δεν εχω ξεχασει ουτε ενα δευτερολεπτο αυτες τις τρεις μερες.

Οι καλυτερες μερες, ωρες, λεπτα.

Εννοω τις στιγμες που πηρα για πρωτη φορα τα παιδια μου στην αγκαλια μου

Ευχαριστω κ παλι ολες σας

Ελπιζω οι ευχες σας να γινουν γρηγορα πραγματικοτητα

[giovannaΧΑ]

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΣ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΥΚΟΛΗ, ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΩ ΚΙΛΑ. ΤΕΛΙΚΑ ΠΗΡΑ 10 ΑΚΡΙΒΩΣ. Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 27/6/2008 ΣΤΙΣ 11:15 Π.Μ. ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΒΡΑΔΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, ΠΗΓΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΣΥΖΥΓΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ. ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ. ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΥ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΝΑΜΕ ΛΟΥΤΣΑ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΛΙΓΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ. ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΕΚΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΒΡΕΧΕΙ. ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΓΥΡΙΣΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΣΤΕΓΝΩΣΑΜΕ, ΦΑΓΑΜΕ ΑΠΟ ΔΥΟ ΠΙΤΕΣ ΜΕ ΣΟΥΒΛΑΚΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΑΙ ΠΕΣΑΜΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ 5:00 Π.Μ. ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΚΑΤΙ ΠΟΝΑΚΙΑ, ΣΑΝ ΠΟΝΟΙ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΗΤΑΝ, ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΑ. ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΚΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ. ΜΕΤΡΟΥΣΑΜΕ ΤΗΝ ΩΡΑ, ΑΛΛΑ ΑΡΧΙΚΑ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΕ ΤΑΚΤΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ. ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ 7, ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΗΤΑΝ ΚΑΘΕ 20' ΠΗΡΑ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ ΜΟΥ. Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ 6 ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΝ ΞΥΠΝΗΣΩ. ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΤΙ ΩΡΑ ΜΕ ΕΠΙΑΣΑΝ ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΠΑΡΩ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ 10'. ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΠΗΡΕ ΑΥΤΟΣ ΣΤΙΣ 8 ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΙΑ. ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΜΠΑΝΑΚΙ ΜΟΥ, ΛΟΥΣΤΗΚΑ, ΙΣΙΩΣΑ ΜΑΛΛΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 9 ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ. ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ 9:15 ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΕΦΤΑΣΑΝ ΚΑΤΑΑΓΧΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ. Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΝΟΥ ΕΚΑΝΕ ΣΑΝ ΝΑ ΓΕΝΝΟΥΣΕ ΑΥΤΟΣ. ΠΡΩΤΟ ΕΓΓΟΝΙ ΒΛΕΠΕΤΕ. ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ. ΜΕ ΕΞΕΤΑΖΕΙ Η ΜΑΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ: 'Α, ΕΔΩ ΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. ΣΕ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΕΧΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙ'. ΕΓΩ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΜΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΧΩΘΩ. ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΛΙΓΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΟΤΕ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΙΣΚΛΗΡΗΔΙΟ. Ο ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΒΟΗΘΑΓΕ. ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΠΝΟΕΣ, ΣΤΟ ΣΠΡΩΞΙΜΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ. ΣΤΙΣ 11:15 ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΜΠΙΖΕΛΑΚΙ ΜΟΥ, 3.400 ΓΡΑΜ. ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΝΟΜΙΣΑ ΟΤΙ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΤΑ ΑΣΤΡΑ. ΠΕΤΑΓΑ ΑΠΟ ΕΥΤΥΧΙΑ. ΟΥΤΕ ΠΟΝΟΣ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕ ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ο ΑΝΤΡΟΥΛΗΣ ΜΟΥ Ο ΓΛΥΚΟΣ ΕΚΛΑΙΓΕ ΣΑΝ ΜΩΡΟ. ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΜΠΙΖΕΛΑΚΙ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΩ. ΤΩΡΑ ΑΝ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ 4ο ΜΗΝΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΕΛΕΓΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΤΙ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27/6 ΘΑ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕΤΕ; ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ 12/7.

[frinda]

Εγω γεννησα με προγραμματισμενη καισαρικη γεγονος που ηξερα απο την αρχη γιατι ειχα στενωση τραχηλου και νευροπιεση. Χωρια απο το γεγονος οτι ειμαι και χεσ...... Επειδη οπως σας ειπα το ηξερα απο την αρχη ημουνα πολυ καλα προετοιμασμενη, και μολις ακουγα το '' Αντε και με ενα πονο '' απαντουσα '' ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΠΟΝΟ. '' Τεταρτη μου ειπε ο γιατρος οτι τη Δευτερα μπαινουμε για την καισαρικη. Δεν σας κρυβω οτι εκει αγχωθηκα αρκετα γιατι ενα χειρουργειο ειναι ενα χειρουργειο πως να το κανουμε.

Το αστειο ειναι οτι δυο φιλες μου που γεννουσαν την ιδια περιοδο ηθελαν να γεννησουν φυσιολογικα και περιμεναν πως και πως να εμπεδωθει το μωρο πραγμα που δεν γινοταν ενω εγω ετρεμα μη μου σπασουν τα νερα πριν το ραντεβου και το μωρακι μου ειχε εμπεδωθει μια χαρα...

Ειρωνεια ετσι; Το προηγουμενο βραδι της καισαρικης ειπα στην κολητη μου να κοιμηθει στο σπιτι μου γιατι ηξερα οτι δεν θα κοιμομουνα ολο το βραδι και το πρωι πρωι με την αυγουλα ξεκινησαμε για το μαιευτηριο.

Το αυτοκινητο μαλιστα το οδηγουσα εγω μιας και η κοιλια μου ητανε πολυ πολυ μικρη και δεν με εμποδιζε. Φτασαμε στο μαιευτηριο, μεγαλο ιδιωτικο, υπεγραψα τα σχετικα χαρτια και μετα με πηρε η μαια απο το χερακι καλη της ωρα και αρχισαμε τα διαδικαστικα. Κλησμα, ξεβαψιμο ονυχων, καρδιογραφημα, ιστορικο. Μετα απο λιγο ηρθε και ο γιατρος μου που διαπιστωσε οτι ειχα συσπασεις τις οποιες θα σας φανει αστειο δεν τις ειχα καταλαβει!!! Μου εκαναν τις εξετασεις αιματος μου δωσανε κι ενα ηρεμιστικουλι για να μη μου ανεβει η πιεση απο το φοβο κι απο εκεινη την ωρα ΕΓΙΝΑ ΠΥΡΑΥΛΟΣ!!! Να με πιασει κοριτσια ενα νευρικο γελιο που να μην σταματα με τιποτα. Να χτυπιεμαι σας λεω λες και ειχα πιει ενα μπουκαλι ουισκι. Να περναμε με το φορειο απο τις αιθουσες ωδινων να ακουω τις αλλες κοπελες να πονανε κι εγω να μην μπορω να σταματησω το γελωτα .... Αφου ελεγα σε καλο να μου βγει τετοιο γελιο!

Σας λεω αυτο το ηρεμιστικουλι να μην το αναφερω ποιο ειναι κανει θαυματα γιατι ποιο χεστ .... απο εμενα δεν υπαρχει. Ιχνος φοβου η Φριντουλα.... Ασε που να εχω πιασει στο καμακι εναν καρδιολογο και να του λεω ... Θεε μου τι ελεγε το στομα μου.....

Τελικα αφου εξακολουθω να χτυπιεμαι απο τα γελια ερχονται μου κανουν την επισκληριδιο, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΝ οτι μου την ειχανε κανει και μπαινουμε στο χειρουργειο. Με κοβουνε με ραβουνε ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΧΤΥΠΙΕΜΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ να λεμε τις απιστευτες ιστοριες με τον γιατρο και τη μαια και μετα απο 7 περιπου λεπτα ακουω ενα κλαμμα σαν νιαουρισμα γατιου και μου λενε '' Να σας ζησει το αγορακι σας! '' Μεσα στο απιστευτο ''μεθυσι'' ρωταω '' Καλε το δικο μου ειναι; Βγηκε κιολας ;;''

Ετσι γεννηθηκε το αγγελουδι μου στις 30 Ιουνιου του 2008!

Στη συνεχεια με πανε στο δωματιο με ξαπλωνουν στο κρεβατι και η εικονα μου ειναι η εξης. Στο ενα χερι ο ορος ο καθετηρας η πεταλουδα μου και στο αλλο το τσιγαρο ... Μη φριξετε αλλα λεμε τις αληθειες.

Εγω εν τω μεταξυ να καθομαι σταυροποδι στο κρεβατι. Ειχα υποβαλει στον εαυτο μου το ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΝΕΣΕΙΣ. Κι οντως αυτο εγινε! Σηκωθηκα την ιδια ημερα, περπατησα, πηγα μονη μου στην τουαλετα και τη δευτερη μερα κατεβηκα στην καφετερια μονη μου για να καπνισω. Την τριτη μερα κι ενω δεν εχω καταλαβει ουτε πονο περιοδου πηγα στην ΑΤΜ για αναλειψη και την τεταρτη φυγαμε για το σπιτι. Κανενας πονος και εκει ανεβοκατεβαινα τη σκαλα λες και δεν ειχα κανει χειρουργειο. Την εβδομη μερα οδηγησα κανονικα το αυτοκινητο και πηγα στο γιατρο μου.

Κατεθεσα την εμπειρια μου που φυσικα δεν συγκρινεται με αυτη του φυσιολογικου τοκετου για ενα και μονο λογο. Για να σας αποδειξω οτι αν χρειαστει να κανετε καισαρικη δεν υπαρχει λογος να φοβηθειτε.

Αυτα που λεγονται για αφορητους πονους και λοιπα και λοιπα ειναι μυθος.

Αμα πας με τη λογικη του '' Παω να με σφαξουνε '' εχεις μονη σου υποβαλει τον εαυτο σου σε αυτη τη διαδικασια. Η καισαρικη δεν ειναι τιποτε.

[melisanthi]

Λοιπόν... γέννησα στις 22/07/08 με καισαρική στην 38η εβδομάδα(ΠΗΤ 06/08/08) μετά από αναμονή 15 ωρών γιατί η μπέμπα ήταν τυλιγμένη στον ομφάλιο λώρο και επίσης ελλειποβαρής(2.700) μάλλον λόγω της λοίμωξης….. ο σύντροφος δεν ήταν μαζί καθώς αποφάσισε γύρω στον 7ο μήνα να μείνει με την μαμά του και με τις 2 φιλενάδες(εννοώ γκομ…..ς ) και να πηγαίνει για μπάνια……αν και ειδοποιήθηκε πολλάκις από τον αδερφό του και μάλιστα μέσω και αστυνομίας......!!!!!!!!!

Στο μαιευτήριο πήγα μόνη μου με το μετρό το πρωί ( είχαν σπάσει τα νερά στις 06.30) ήμουν μόνη στο σπίτι αλλά είχα ετοιμάσει τα πράγματα σε μια βαλίτσα και φωνάζω μια γειτόνισα νατ ης πω το ευχάριστο και εκείνη την στιγμή έφευγε και ένας γείτονας για την δουλειά και με πετάει μέχρι τον προαστιακό όπου πολύ ωραία και άνετα μπήκα με τα νερά να τρέχουν – κατουριόμουνα δηλαδή για να λέμε την αλήθεια( είχα μεριμνήσει μην ανησυχείτε, δεν προξένησα καμμία ζημιά στα καθίσματα του μετρό…..άσε που είχα φάει και 3 φέτες καρπούζι το βράδυ και υποθέτω ότι κάποιο κουκούτσι θα την έκανε την ζημιά στον σάκο και έσπασε!!!!!…..)

Φτάνω σε 40 λεπτά στο νοσοκομείο και πάω με καλή διάθεση στην αίθουσα επιτόκων…. ( με την βαλίτσα μου φυσικά!!!!!) Ο γιατρός είχε κανονίσει από την προηγούμενη να με έβαζε μέσα διότι είχα πίεση λόγω του προκομένου που μου είχε κάνει τσατάλια τα νεύρα με τα καμωματά του και την διπροσωπία του- είχα πάρει και 25 κιλά στην εγκυμοσύνη (104 + 26=130) ήταν πολλά!!!!! τα βάρηηηηη!!! Δούλευα μέχρι και 10 μέρες νωρίτερα μάλλον την κούρασα την μπέμπα μου!!!

Που λέτε στην αίθουσα των επιτόκων μου το κόψανε το χαμόγελο….. Μου λένε : που είναι ο άντρας σου να πάει για τα χαρτιά??? Να σου πάρει και την βαλίτσα γιατί δεν είναι ξενοδοχείο εδώ…. Και κάμποσα άλλα που με πιάσαν τα κλάματα και εκεί λέω από μέσα μου μάλλον δεν ξεκινήσαμε καλά ….. Και όντως μου κόπηκε όλη η καλη διάθεση…Φώναξα έναν φίλο μου που έμενε κοντά και ήρθε πήγε αυτός για τα χαρτιά ( για 5 λεπτά υπόθεση μου κάνανε όλη την φασαρία…)

Μετά περνάγανε οι ώρες και επειδή εγώ με τα φάρμακα δεν τα πάω καλά ( δεν με πιάνει σχεδόν τίποτα ή χρειάζεται διπλή δόση ) ότι και να κάνανε δεν μπορούσε η μπέμπα να κατέβει….. Φύσαγα και ξεφύσαγα από τις 9.00π.μ εως τις 9.00 μ.μ και μετά αποφάσισε ο γιατρός να με βάλει για καισαρική….. Οι βάρδιες από τα αδέρφια μου και τους φίλους μου εναλασσόταν και εγώ ζήτησα από τον γιατρό να μου κάνει ολική για να πάρει την μπέμπα γιατί δεν άντεχα τις 4 τελευταίες ώρες που έσπρωχνε για να βγεί κάθε 5 λεπτά και δεν μπορούσε το κοκομελάκι μου αφού ήταν και τυλιγμένο!!!!

Ήμουν τόσο κουρασμένη και εξαντλημένη που δεν άντεχα να την δώ.. τν είδαν οι αδερφές μου, οι φίλες μου οι συναδέλφισσες και εγώ την είδα την επομένη γιατί λόγω της λοίμωξης δεν ξέρανε αν έπρεπε να θηλάσω αμέσως πριν βεβαιωθούν για το μωρό…. Μετά πόναγα πολύ στην τομή και σηκώθηκα μετά από 3 ημέρες από την γέννα και στις 5 πήγα στο σπίτι παρέα με το κοκομελάκι μου…..

Ηθικόν δίδαγμα από τον τοκετό μου: Μην πάτε ποτέ μόνες σας στο μαιευτήριο έστω και ανύπαντρες μάνες ….

[marialenago]

μελισανθακι μου να ζησεις να χαιρεσαι τη κορουλα σου και να τη δεις οπως επιθυμεις

το γαιδουρι θα βρει το δασκαλο του. μπορει κ απο την ιδια του την κορη.

να σου ζησει αγαπη μου

[foulina]

Θα ήθελα να πώ και έγώ την δικία μου εμπειρία γιατι δεν πρόκειται να τη ξαμαζήσω έτσι. Η εγκυμοσύνη μου ήταν καλή, αν εξερέσεις οτι μεχρι τον 7 είχα εμετούς και εχασα μεχρι το 5ο 13 κιλα. Τα είχα όμως ήδη σε πληθώρα και δεν υπήρξε πρόβλημα. Η μικρή δεν βγήκε στην καθορισμένη ημερομηνία γιατί μαλον της άρεσε στη κοιλιά. Τέσπα αντι για τις 3 Νοέμβρη τα ξημερώματα στις 4 και κατι 5 του μήνα είδα το γνωστό αιματάκι. Λέω άσε καμια ώρα να περάσει νωρίς είναι ακόμα μη ξυπνήσω και το γιατρό. Αφου κατα τις 5 τον πήρα με ρώτησε αν είχα πόνους του είπα όχι και είπε όταν θα έχεις ξαναπάρε με. Ελα μου όμως που μετα απο 10 λεπτά ξεκίνησαν οι πόνοι και μάλιστα 5 λεπτοι. Τον ξαναπέρνω λοιπόν και λέει ξεκίνα. Φτιαχνω καφε στον άντρα μου που τα έχασε λίγο έκανα ένα μπάνιο και φύγαμε με χαρες και χορούς μέσα στο αμάξι. Μετά τον καλωπισμό απο τις μαίες ήρθε και ο άντρας μου μέσα αλλά κάποια στιγμή που σηκώθηκα λίγο σχεδόν λιποθύμισα. Εβγαλαν τον άντρα μου έξω και είδαν ότι το μωρό κάνει βραδυκαρδία, τελικά είχε τυλιχθεί με το λόρο. Μου είπαν λοιπόν οτι πρέπει να πάμε για καισαρική. Συμφώνησα αμέσως αν και με πόνεσε λιγο. Ο γιατρός μου φώναξε τότε τον άντρα μου μέσα να με δεί λίγο πριν την επέμβαση. Δε ξέρω για ποιο λόγο δεν αναφερθήκαμε στο θέμα αλλά ήταν κάπως και εγώ για να νοιώσει καλύτερα τραγούδαγα. Οταν βγήκε είπε στη μάνα μου. Δε πρεπει να ξέρει γα τη καισαρική, αυτη εκει μεσα τραγουδάει. Μετά απο λίγο υταγουδισε η κούκλα μου με το κλάμα της. Λυπάμαι μόνο που το δευτερό που περιμένω θα το γεννήσω με ολική, λόγω κακής εμπειρίας,δε με επειασε καλά η νάρκωση και στο ράψιμο πονούσα μέχρι να ρίξουν και άλλο φάρμακο. Ετσι για να μήν έχω κακή αίσθηση για τον τοκετό μου πρότεινε ολική. Σας κούρασα αλλά είναι όμορφο να μοιράζεσε πράγματα.

[ΚΟΥΚΛΙ]

καλησπερα κοριτσια ειμαι καινουργιο μελος και θα μοιραστω και εγω την ιστορια με το πως γεννησα.το κουκλι μου ειχε παρει θεση απο τον 8 μηνα ,καθως περνουσε ο τελευταιος μηνας ενιωθα οτι θα εσκαγα θα εβγαινε το ποδαρακι του απο το στομα.εβγαλα και τον 9ο και πλεον ημουν σε βδομαδα παρατασης.το σαββατο 11/10/2008 μπηκα στο νοσοκομειο Καβαλας με προκληση.Μπηκα στην αιθουσα και με ξεκινησαμε με μισο χαπι για να κανω διαστολη και να ερθουν πονοι.Στις 1 το μεσημερι με ξαναειδαν,διαστολη ουτε 1,πονοι καθολου,σα να μην γενουσα ενα πραμα.με ξαναβαζουν το αλλο μισο και θα με βλεπανε ξανα στις 5 το απογευμα.οταν με ειδαν μου ειπαν τα μαντατα.ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.εκει αρχισαν ολα ανχος και φοβος.με ετοιμασαν απο τις 6 (καθετηρες,ορο,κλισμα,ολα τα καλα)6:30 ηρθε το φορειο και εκει μπαινει στο πλανο το κλαμα.με κανανε ραχιαια ναρκωση(αν καμια υποψηφια το διαβασει να ζητησει να της κανουνε τετοια ναρκωση,δεν καταλαβαινεις τιποτα).7 παρα 10 ακουσα το κλαμα του και μου τον φερανε να τον δω .ενα αγγελακι.7:30 ημουν στο δωματιο και τους ελεγα την ιστορια.ολοι κλαιγανε εκτος το σκληρο αντρακι μου.με στηριξε πολλη και ο αντρασ μου αλλα και η margarita η οποια ειναι ξαδερφη και κουμπαρα(με παντρεψε με τον αντρα της και θα μου βαφτισει το κουκλι μου)ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ.

 

ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

[Φροιξούλης]

"Αύριο πρωί μπαίνουμε για επείγουσα καισαρική" ήταν τα λόγια του γιατρού μου που πραγματικά με ταρακούνησαν όσο τίποτα άλλο.

 

Τρίτη 13/1/2009, Τρίτη και 13 δηλαδή και εγώ προσπαθούσα να ακούσω τις κινήσεις της μπεμπούλας μου, η οποία όμως δεν μας έκανε την τιμή...

Έτσι λοιπόν μετά από τηλεφώνημα στο γιατρό μου και αφού είχαν περάσει σχεδόν 24 ώρες από τότε που άκουσα για τελευταία φορά την μικρή, ξεκίνησα για το ιατρείο, για να κάνουμε NST.

Κάνουμε το καρδιοτοκογράφημα, όλα καλά, λέω όμως γιατρέ δεν είμαι τρελή, δεν το ακούω το παιδί καθόλου, γίνεται να κοιμάται όλη την ημέρα??? Δεν έρχεσαι και για έναν υπέρηχο, μου λέει ο γιατρός μου.

Κάνουμε τον υπέρηχο και το doppler όπου επιβεβαιώθηκα πλήρως, η μικρή μας δεν κουνιόταν καθόλου.

Αύριο το πρωί μπαίνουμε, λέει ο γιατρός μου, δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε ούτε μέρα παραπάνω και αν δεν την ακούσεις μέχρι το πρωί πάμε οπωσδήποτε για καισαρική.

Να πω ότι δεν τα χρειάστηκα εκείνη την ώρα θα πω ψέμματα, όμως παρέμεινα ψύχραιμη, σε αντίθεση με την μητέρα μου που ήταν μαζί μου, η οποία άσπρισε από τον φόβο της.

 

Αμέσως παίρνω τον αντρούλη μου τηλέφωνο...

"Ετοιμάσου αύριο να συναντήσεις την κόρη σου" ...

Κόντεψε να τρακάρει ο κακομοίρης από την τρομάρα του...

 

Έτσι λοιπόν μετά από μια άυπνη για μένα νύχτα, έκανα προπόνηση για μετά βλέπετε, όπου το μπουμπούκι μου χόρευε μέσα στην κοιλιά, ξυπνήσαμε, πήραμε τα μπογαλάκια μας και 6.30 το πρωί ήμασταν στο Ι@σώ, όπου μας περίμενε η μαία μου.

 

Μετά τις τυπικές διαδικασίες (ιστορικό, κλίσμα, κλπ, για τον καλλωπισμό είχα φροντίσει μόνη μου) μιλάμε με το γιατρό μου και αποφασίζουμε, μια και είχα ακούσει την μικρή το προηγούμενο βράδυ και ήταν και σε καλή θέση, να προχωρήσουμε με φυσιολογικό τοκετό, μπαίνουμε στο δωμάτιο των ωδινών.

Εκεί κάνει και την εμφάνισή του ο αντρούλης μου ντυμένος σαν αστροναύτης... - Παρεπιπτόντως ήταν μεγάλο δώρο και ανακούφιση η παρουσία το άντρα μου σε όλη τη διαδικασία. Εϊναι κάτι που συνιστώ ανεπιφύλακτα, αρκεί βέβαια να μην σωριαστεί στο πάτωμα και αντί να προσέχουν εσάς τρέχουν για τον σύζυγο.-

 

Από εκεί και πέρα ο χρόνος πέρασε χωρίς κανείς μας να καταλάβει τίποτα.

Ξεκινάμε τη διαδικασία των τεχνητών πόνων με το χάπι στις 8.30.

Σπάμε τα νερά στις 9.30 - παρεπιπτόντως πόνεσε το ρημάδι πολύ...

Μου βάζουν τους τεχνητούς πόνους στις 10.00.

Στις 10.30 ξεκινάνε πόνοι ανά τρίλεπτο - έτσι έλεγαν οι άλλοι, εμένα μου φαινόταν ότι ήταν συνεχείς και δυνατοί δυνατοί.

Εκεί λοιπόν ζητάω επισκληρίδιο - καταπληκτική ανακάλυψη, δεν πονάει καθόλου και την συστήνω ανεπιφύλακτα - την οποία και μου κάνουν γύρω στις 11.00.

Από εκείνη την ώρα και μετά χαλάρωσα, ηρέμησα, μέχρι που κοιμήθηκα και κανά μισάωρο. Έτσι φτάνουμε γύρω στις 12.30.

 

Αυτό που ξέχασα να σας πω ήταν πως ο γιατρός μου την ίδια ημέρα είχε, εκτός από τον δικό μου τοκετό, και άλλα δυο μεγάλα χειρουργεία. Έτσι όλη την ώρα ήταν με την μαία μου στο τηλέφωνο για να μαθαίνει την εξέλιξή μου. Άσε που υπολόγιζε ότι ο τοκετός θα μας πάρει βράδυ γιατί ο τράχηλος ήταν την προηγούμενη μέρα αρκετά μακρύς.

 

12.30 ώρα μιλάει ο γιατρός με την μαία μου, ετοιμαζόταν για το επόμενο χειρουργείο του. Μην ανησυχείτε, του λέει η μαία, εδώ έχουμε ακόμα, είμαστε μόλις διαστολή 6, οπότε το βλέπω μετά τις τρεις το μεσημέρι.

Έτσι λοιπόν μπαίνει ο άνθρωπος στο χειρουργείο, που να ήξερε όμως...

12.50 με πιάνει ένας δυνατός πόνος, σαν να είχα τρομερή δυσκοιλιότητα. Το λέω στην μαία μου, με εξετάζει και αμέσως παίρνει το γιατρό, γιατρέ είμαστε διαστολή τελεία (10 εκ) και γεννάμε. Τι να κάνει ο άνθρωπος όμως που είχε ξεκινήσει το χειρουργείο???

Εκείνη την ώρα συνειδητοποιώ ότι ήμουν έτοιμη να γεννήσω και δεν θα είχα κοντά το γιατρό μου...

Νομίζω ότι μεγαλύτερο πανικό δεν έχω ξανανιώσει στη ζωή μου.

Να με κόβει κρύος ιδρώτας, εν τω μεταξύ πονούσα γιατί δεν είχαν προλάβει να μου κάνουν τη δεύτερη δόση επισκληριδίου ακόμα, να νιώθω το παιδί να κατεβαίνει και να λέω συνέχεια κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν πάει καλά...

Η μαία και ο αντρούλης από την άλλη να μου λένε όλα πάνε καλά απλώς .... ΓΕΝΝΑΣ

Γεννάω, τι γεννάω πως γεννάω, δεν είμαι έτοιμη ακόμα, καλέ σταματήστε...

Αμ δε, η μικρή είχε πάρει το δρόμο της και δεν γυρνούσε πίσω...

Μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά, μου είχαν κάνει την επόμενη δόση επισκληριδίου, είχε έρθει η γυναίκα του γιατρού μου, γυναικολόγος και αυτή και είχαμε μπεί στο χειρουργείο.

13.00 μπήκαμε στο χειρουργείο

13.20 μετά από τρια σπρωξίματα είδαμε με τον άντρα μου την πιο όμορφη φατσούλα του κόσμου, την μπουμπούκα μας.

Ένα πανέμορφο μωρό 3.050 γρ με μια ολοστρόγγυλη και γλυκιά φατσούλα. Από εκείνη την στιγμή ο κόσμος έχει αλλάξει για μας...

 

Εκείνη την ώρα γύρισα στον άντρα μου και του είπα

 

Τώρα πια νιώθω πλήρης σαν άνθρωπος.

 

Γι αυτό και εγώ θέλω με την σειρά μου να σας πω να μην το βάζετε κάτω.

Μπορεί το ταξίδι για κάποιους να είναι πιο δύσκολο από άλλους, όμως η Ιθάκη είναι εκεί, μας περιμένει και έχει την πιο όμορφη ανταμοιβή, ένα πλασματάκι που περιμένει από εμάς τα πάντα και πάνω από όλα περιμένει την αγάπη, την στοργή και την φροντίδα που αξίζει.

Περιμένει να το πάρουμε από το χέρι και να του δείξουμε το δρόμο της ζωής και της ελπίδας.

Είτε το παιδάκι μας το κάνουμε φυσιολογικά, είτε με εξωσωματική, είτε με δανεικά ωάρια ή σπέρμα, είτε το υιοθετούμε, αξίζει, αξίζει, αξίζει και πάλι αξίζει...

 

ΥΓ: Μετά από όλα αυτά και όταν είδα κάποια στιγμή το γιατρό μου, μου είπε: Το σώμα σου είναι φτιαγμένο για να γεννάει, ελπίζω να προλάβω να σε ξεγεννήσω στο επόμενο μωρό σου, αν και σε βλέπω να γεννάς στο αυτοκίνητο

[KATERINA Σ.]

Ήρθε η ώρα. Διήρκεσε πολύ ο τοκετός σας?

Πως ήταν για εσάς αυτή η εμπειρία? Υπήρχαν επιπλοκές?

Ήσασταν μαζί με την/τον συντροφό σας?

 

Ο τοκετός μου είχε αρχίσει από την Πέμπτη το βραδάκι, αλλά πήγα στο μαιευτήριο την επόμενη μέρα το μεσημέρι!!!!

 

Η ιστορία έχει ως εξής... Είχα πολύ μικρό τράχηλο. Την Πέμπτη είχαν ξεκινήσει κάποιες ενοχλήσεις και ένιωθα το μωρό να με πιέζει. σαν να ήθελε να βγει. Όταν ξάπλωνα, τα συμπτώματα γίνονταν υπιότερα. Με τα πολλά, μίλησα με το γιατρό μου (ο οποίος ανησυχούσε περισσότερο απ' ότι εγώ!), με ενημέρωσε πως μάλλον έχει ξεκινήσει η διαδικασία τοκετού και μου ζήτησε να πάμε στο μαιευτήριο. Αφού του υποσχέθηκα πως αν οι ενοχλήσεις γίνονταν εντονότερες και με έναν συγκεκριμένο ρυθμό (καθώς οι οδύνες ήταν ΑΚΑΝΟΝΙΣΤΕΣ!) θα τον καλούσα για να πάμε στο μαιευτήριο, κοιμήθηκα κανονικά. Ξημέρωσε η Παρασκευή και οι ενοχλήσεις είχαν σταματήσει... Έστειλα τον σύζυγο στη δουλειά και έμεινα στο σπίτι με τη γιαγιά μου. Το πρωί μίλησα με το γιατρό μου και κατά το μεσημέρι με κάλεσε η μαία, μου ζήτησε να πάω στο μαιευτήριο "για μία απλή εξέταση"! Εγώ πάντως πήρα μαζί μου και τη βαλίτσα μου...

Αφού με εξέτασαν, είχα ήδη διαστολή 1 εκατοστό και δεν το είχα καταλάβει!!! Δεν πονούσα καθόλου!!! Ο τοκετός είχε ξεκινήσει και εγώ δεν ένιωθα τίποτα! Όσο για τις ωδίνες.... Είχα μία τώρα, μία μετά από 25 λεπτά, μία μετά από 45 λεπτά... Τελειώς ακανόνιστα! Συμφώνησα με το γιατρό μου να συντονίσουμε το σώμα μου (και τους πόνους!) με ορό (δηλ. τεχνητούς πόνους). Εκεί που δεν πονούσα ΚΑΘΟΛΟΥ, ξαφνικά άρχισα να ΠΟΝΑΩ - ΠΟΛΥ!!!!

Ευτυχώς όμως τα επιτεύγματα της επιστήμης - βλ. επισκληρίδιος!- έκαναν το θαύμα τους και έτσι η επίπονη διαδικασία έγινε όμορφη και ομαλή.... Πάντα σκέφτομαι τον τοκετό μου με ιδιαίτερη γλυκήτητα... Ήταν ένα θάυμα! Μία υπέροχη διαδικασία! Ο γιατρός και η μαία ήταν διαρκώς δίπλα μου. Το ίδιο και ο σύζυγός μου. Η εμπειρία του τοκετού ήταν ΠΟΛΥ καλύτερη απ' ότι μπορούσα να φανταστώ!!!!

Έχουν περάσει από τότε 5 μήνες (παρά 1 ημέρα) και ανυπομονώ να το ξαναζήσω!

Όσο για τη διάρκεια... Μου έβαλαν τον ορό στις 5 το απόγευμα και ο μικρούλης γεννήθηκε στις 10:50. Σχετικά γρήγορα!

[ifi79]

 

Η μαία και ο αντρούλης από την άλλη να μου λένε όλα πάνε καλά απλώς .... ΓΕΝΝΑΣ

Γεννάω, τι γεννάω πως γεννάω, δεν είμαι έτοιμη ακόμα, καλέ σταματήστε...

 

 

[ifi79]

Δεν έχω πολύ χρόνο να σας γράψω τον δικό μου τοκετό, αλλά ένα δε θα ξεχάσω.

Όταν αντίκρυσα το τσιγκέλι με το οποίο θα μου έσπαγε τα νερά ο γιατρός πάγωσα.. Και από το φόβο μου ξέρετε τι έπαθα? Σπάσανε μόνα τους!

Ο γιατρός δεν το πίστευε! Δεν ξέρεις μου είπε από τι πόνο γλίτωσες...

 

Πολύ όμορφες όλες οι ιστορίες! Τις διάβασα μία προς μία και πέρασε η ώρα.. Τώρα δεν μπορώ να σας γράψω!

[Κοριτσομανα]

koritsomana βρηκες ονομα! θα μας μπερδεψουνε στο τελος αν τελικα δεν πιστεψουν οτι τους δουλευουμε ολους!!Καμια σχεση δεν εχουμε, να δηλωθει αυτο!

[ifi79]

χαχαχαχα κοριτσομάνα!!!! Που να'ξερες και το άλλο!

Είμαι κι εγώ από Βόρεια Ελλάδα!

Πόσο κοριτσομάνα είσαι?

Εγώ έχω ένα κοριτσάκι! Αν έχεις περισσότερα, σου ανήκει δικαιωματικά το nick! Θα το αλλάξω!