Ζωηρό παιδι-Επισκεψη σε ειδικό

[Agapi21]

Καλησπερα σας, 

Ειμαι καινουργιο μέλος και χρειάζομαι τη συμβουλή σας όσον αφορά το παιδι μου. 

Εχω  ένα αγοράκι που σε ένα μήνα θα γίνει 2 ετών. Με προβληματιζει πολυ η συμπεριφορά του. Από ημερών είναι ένα δυσκολο και απαιτητικό παιδι . 

Όλη μέρα γκρινιαζει, δεν ακουει, θέλει να γίνεται το δικό του. Δεν παιζει με κανένα παιχνιδι στο σπίτι. Ασχολουμαι πολυ μαζί του μιας και δεν εργάζομαι από τότε που γεννήθηκε. Κάθομαι να παιξω μαζί του, από παζλ , ζωγραφιές ,παραμυθια και ότι άλλο εκπαιδευτικό παιχνιδι υπάρχει, δεν ασχολείται ουτε δυο λεπτά. Η μόνη ευχαρίστηση που αντλεί ειναι τα πεταει στο πατωμα και να τα σπάει. 

Ολη μερα σκαρφαλώνει στους καναπέδες, στα στραπεζια, στις καρέκλες. Δεν κάθεται ουτε ενα λεπτο. Αν δεν τον αφήσω να κάνει ότι θέλει κλαίει και ουρλιάζει. Περνάω μεγάλο δράμα στο σπίτι μαζί του αλλά καταφέρνω κάπως να το ελέγχω. 

Το μεγάλο προβλημα ειναι όταν βγαίνουμε έξω. Σε καρότσι δεν κάθεται με τίποτα, χτυπιέται για να βγει. Όταν βγαίνουμε με τα ποδια , τρέχει σαν τρελός στους δρόμους και εγώ τον κυνηγάω. Και όταν δεν τον αφήνω να πηγαινει στα αυτοκίνητα, γίνεται χαμός, πεφτει στο δρόμο μπρουμυτα και ουρλιάζει χωρίς σταματημό. Τα ίδια και όταν πηγαινουμε βόλτα στο παρκο και στις παιδικες χαρές. Δεν παιζει με κανένα παιχνιδι , τρέχει γυρω γυρω . Δεν θελει να κάνει ουτε κουνια, ουτε τσουλήθρα, ουτε να παιξει με αλλά παιδακια . 

Αυτό που θέλει να κάνει είναι να κάθεται πισω απο τις κουνιες την ώρα που κάνουν τα αλλά παιδακια . Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι θα χτυπήσει, να του τραβήξω τη προσοχη με κάτι άλλο, αυτός εκεί, να επιμένει. Αν τον απομακρυνω έχουμε δράματα. Ουρλιαχτά, φωνές, να χτυπιέται στο πατωμα . Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ότι και να πω , ότι και να κάνω. 

Τα ίδια κάνει όπου και να παμε από σουπερ μαρκετ (όπου αδειάζει όλα τα ράφια) μέχρι για καφε η φαγητό . Δεν τολμάμε να παμε πουθενα μαζί του. Θα χαλάσει και θα σπάσει τα παντα . 

Σήμερα, συγκεκριμένα στη παιδικη χαρά προσπαθουσε να βγάλει τα παπουτσια ενός παιδιου  και όταν δεν τον αφηνα είχαμε τα ίδια. Προσπάθησα να τον παρω αγκαλιά για να φυγουμε και επαθε κρίση, με κλωτσούσε, με χτυπουσε, ήθελε να κατέβει κάτω, με το ζόρι φυγαμε. Σε όλο το δρόμο ουρλιαζε μέχρι το σπίτι. 

Καθε μερα απο το πρωι μέχρι το βράδυ συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο. 

Εχω πελαγωσει ειλικρινά και δεν ξέρω τι να κάνω. Βλέπω τόσα παιδια έξω, συνομήλικα, μικρότερα, μεγαλυτερα, κανένα δεν συμπεριφέρεται έτσι. 

Αποφάσισα οτι ήρθε η ώρα να δουμε κάποιον ειδικό αλλά δεν ξέρω τι ειδικό. Παιδοψυχολογο;Παιδοψυχιατρο;Αναπτυξιολογο;

Είμαι πολυ στεναχωρημένη και θα ήθελα να ακουσω τις γνώμες σας, τις συμβουλές σας. 

Συγγνώμη για το μακροσκελες κείμενο.

Ευχομαι σε όλους Καλή Αναστάση! 

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Up, λογω τεχνικού θέματος είχε καθυστερήσει έγκριση! Ευχαριστούμε !

[mama16]

On 23/4/2022 at 10:10 ΜΜ, Agapi21 είπε:

Καλησπερα σας, 

Ειμαι καινουργιο μέλος και χρειάζομαι τη συμβουλή σας όσον αφορά το παιδι μου. 

Εχω  ένα αγοράκι που σε ένα μήνα θα γίνει 2 ετών. Με προβληματιζει πολυ η συμπεριφορά του. Από ημερών είναι ένα δυσκολο και απαιτητικό παιδι . 

Όλη μέρα γκρινιαζει, δεν ακουει, θέλει να γίνεται το δικό του. Δεν παιζει με κανένα παιχνιδι στο σπίτι. Ασχολουμαι πολυ μαζί του μιας και δεν εργάζομαι από τότε που γεννήθηκε. Κάθομαι να παιξω μαζί του, από παζλ , ζωγραφιές ,παραμυθια και ότι άλλο εκπαιδευτικό παιχνιδι υπάρχει, δεν ασχολείται ουτε δυο λεπτά. Η μόνη ευχαρίστηση που αντλεί ειναι τα πεταει στο πατωμα και να τα σπάει. 

Ολη μερα σκαρφαλώνει στους καναπέδες, στα στραπεζια, στις καρέκλες. Δεν κάθεται ουτε ενα λεπτο. Αν δεν τον αφήσω να κάνει ότι θέλει κλαίει και ουρλιάζει. Περνάω μεγάλο δράμα στο σπίτι μαζί του αλλά καταφέρνω κάπως να το ελέγχω. 

Το μεγάλο προβλημα ειναι όταν βγαίνουμε έξω. Σε καρότσι δεν κάθεται με τίποτα, χτυπιέται για να βγει. Όταν βγαίνουμε με τα ποδια , τρέχει σαν τρελός στους δρόμους και εγώ τον κυνηγάω. Και όταν δεν τον αφήνω να πηγαινει στα αυτοκίνητα, γίνεται χαμός, πεφτει στο δρόμο μπρουμυτα και ουρλιάζει χωρίς σταματημό. Τα ίδια και όταν πηγαινουμε βόλτα στο παρκο και στις παιδικες χαρές. Δεν παιζει με κανένα παιχνιδι , τρέχει γυρω γυρω . Δεν θελει να κάνει ουτε κουνια, ουτε τσουλήθρα, ουτε να παιξει με αλλά παιδακια . 

Αυτό που θέλει να κάνει είναι να κάθεται πισω απο τις κουνιες την ώρα που κάνουν τα αλλά παιδακια . Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι θα χτυπήσει, να του τραβήξω τη προσοχη με κάτι άλλο, αυτός εκεί, να επιμένει. Αν τον απομακρυνω έχουμε δράματα. Ουρλιαχτά, φωνές, να χτυπιέται στο πατωμα . Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ότι και να πω , ότι και να κάνω. 

Τα ίδια κάνει όπου και να παμε από σουπερ μαρκετ (όπου αδειάζει όλα τα ράφια) μέχρι για καφε η φαγητό . Δεν τολμάμε να παμε πουθενα μαζί του. Θα χαλάσει και θα σπάσει τα παντα . 

Σήμερα, συγκεκριμένα στη παιδικη χαρά προσπαθουσε να βγάλει τα παπουτσια ενός παιδιου  και όταν δεν τον αφηνα είχαμε τα ίδια. Προσπάθησα να τον παρω αγκαλιά για να φυγουμε και επαθε κρίση, με κλωτσούσε, με χτυπουσε, ήθελε να κατέβει κάτω, με το ζόρι φυγαμε. Σε όλο το δρόμο ουρλιαζε μέχρι το σπίτι. 

Καθε μερα απο το πρωι μέχρι το βράδυ συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο. 

Εχω πελαγωσει ειλικρινά και δεν ξέρω τι να κάνω. Βλέπω τόσα παιδια έξω, συνομήλικα, μικρότερα, μεγαλυτερα, κανένα δεν συμπεριφέρεται έτσι. 

Αποφάσισα οτι ήρθε η ώρα να δουμε κάποιον ειδικό αλλά δεν ξέρω τι ειδικό. Παιδοψυχολογο;Παιδοψυχιατρο;Αναπτυξιολογο;

Είμαι πολυ στεναχωρημένη και θα ήθελα να ακουσω τις γνώμες σας, τις συμβουλές σας. 

Συγγνώμη για το μακροσκελες κείμενο.

Ευχομαι σε όλους Καλή Αναστάση! 

Καλημέρα και χρόνια πολλά. Να τον πάτε σε κάποιον αναπτυξιολογο ή παιδοψυχολογο μήπως χρειάζεται κάποια εργοθεραπεία... Από τα λεγόμενά σου χωρίς να είμαι ειδικός με ΔΕΠΥ μου μοιάζει. Αλλά να το κοιτάξετε γιατί στα σχολικά χρόνια θα έχετε θέμα αν είναι κάτι τέτοιο

[Ilaeira]

Καταλαβαίνω πόσο πελαγωμένη είσαι. Πολλά από αυτά που περιγράφεις είναι φυσιολογικά. Φαίνεται να έχει πολλή ενέργεια, την οποία θέλει κάπως να ξοδέψει. 

 

Αν το παιδί δεν ανταποκρίνεται σε κάποια δραστηριότητα στο σπίτι, ίσως δεν είναι αυτή η ανάγκη του τη δεδομένη στιγμή. Βάλε μαξιλάρια και φτιάξε στίβους μάχης για να χοροπηδάει και να κουτρουβαλάει με ασφάλεια. Αν του αρέσει το νερό, βάλτον στην μπανιέρα ή μπροστά στον νεροχύτη για να πλύνετε τα παιχνίδια του ή να γεμίζετε κατσαρολάκια. Δοκίμασε μέσι πλέι, σεντόνι ή χαρτόνι στο πάτωμα και δαχτυλομπογιές. Να έχεις γενικά υπόψη ότι ακόμα και τα πιο "ήρεμα" παιδιά, όταν ξεκινούν μια δραστηριότητα θέλουν να επεξεργαστούν τα υλικά, και μέρος αυτής της γνωριμίας μπορεί να είναι να τα πετάξουν κάτω ή να τα κακομεταχειριστούν. Μην ψαρώνεις δηλαδή από τις αναρτήσεις στις ομάδες στο φβ με τις δομημένες δραστηριότητες όπου τα παιδιά τις κάνουν όμορφα κι ωραία - πάρα πολλά παιδιά δεν λειτουργούν έτσι. 

 

Για έξω, αφού δεν τον ενδιαφέρουν οι κούνιες, δοκίμασε πάρκο, κάποιον χώρο σχετικά ασφαλισμένο και περιφραγμένο όπου θα μπορεί να τρέξει ή να κάνει πατίνι ή να παίξει μπάλα. Baby swimming ίσως. Βρεφικό παιδότοπο με φουσκωτά, όπου θα μπορεί να σκαρφαλώσει με την ψυχή του.

 

Είναι πλέον σε μια ηλικία που αρχίζει να καταλαβαίνει, οπότε κάνετε συμφωνίες από πριν. Θέλεις καρότσι ή να περπατήσεις; Αν θέλεις να περπατήσεις, θέλω να με κρατάς στον δρομο από το χέρι γιατί έχει αυτοκίνητα κι είναι επικίνδυνο. Στο σουπερμάρκετ θα καθίσεις στο καρεκλάκι του καροτσιού και δεν θέλω να σηκωθείς, αλλά θα με βοηθάς να βάζουμε τα πράγματα μέσα. Γενικά η διαπραγμάτευση πιάνει, γιατί τα βοηθάει να ξέρουν τι να περιμένουν από πριν. Βοηθάει επίσης να νιώθει το παιδί ότι έχει επιλογές κι έναν κάποιον έλεγχο, τον οποίο φυσικά θα ορίσεις στα πλαίσια που θέλεις εσύ. 

 

Και οι κρίσεις είναι αναμενόμενες και φυσιολογικές σ' αυτήν την ηλικία. Του μιλάς με ηρεμία, προσπαθείς να εκφράσεις αυτό που νιώθει γιατί το ίδιο δεν μπορεί να δώσει όνομα στα συναίσθηματά του. ("Απογοητεύτηκες, το ξέρω. Αλλά δεν μπορούμε να βγάλουμε τα παπούτσια των άλλων. Αν θέλεις, έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.")

 

Μιλάει γενικά; Στο φαγητό πώς είναι; Στον ύπνο;

 

Έχω κι εγώ ένα αρκετά ζωηρό και δραστήριο παιδί (το δικό μου είναι 2,5), και όσο μεγαλώνει γίνονται καλύτερα τα πράγματα. Το δικό μου πότε δεν κάθισε σε καφετέρια στο καρότσι, οπότε απλά δεν το κάνουμε. Επιλέγουμε χώρους δίπλα σε πάρκο ή κούνιες, τον κάνουμε βόλτα εναλλάξ και στο τέλος ξέρει ότι θα έρθει η ώρα να καθίσουμε στο τραπέζι για να φάμε. Όσες φορές βρεθήκαμε σε χώρο που δεν είχε μέρος για να τρέξει, είχα μαζί παιχνίδια και τον απασχολούσαμε συνεχώς. Δεν έχει συμβεί δηλαδή μέχρι στιγμής να αυτοαπασχοληθεί με κάτι όσο εμείς τρώμε ή συζητάμε, όπως βλέπω να κάνουν άλλα νήπια στα διπλανά τραπέζια. Τι να κάνεις; Κάθε παιδί με τις προκλήσεις του.

 

Πήγαινε σε αναπτυξιολόγο για να σχηματίσεις μια εικόνα. Αλλά γενικά να ξέρεις ότι η ΔΕΠΥ δεν μπορεί να διαγνωστεί σε αυτήν την ηλικία. Ο αναπτυξιολόγος θα τσεκάρει ομιλία, αντίληψη, λεπτή και αδρή κινητικότητα, τυχόν αισθητηριακά θέματα, και θα σου δώσει κάποιες κατευθύνσεις. Ο παιδοψυχολόγος/παιδοψυχίατρος είναι επόμενο στάδιο, αφού πρώτα αποκλειστούν τα αναπτυξιακά θέματα. 

[little lamb]

Δεν έχω να προτείνω κάτι σχετικά με τον ειδικό, και σίγουρα δεν είναι κακό να πάτε. Αλλά ήθελα να πω το εξής: μπορεί να πέφτω κι έξω μιας που δεν ξέρω το παιδί, αλλά νομίζω ότι πολλές φορές προκαλούμε οι ίδιοι άθελά μας αυτα τα φαινόμενα. Τουλάχιστον στη δικιά μου (3 ετών τώρα) το έχω παρατηρήσει ότι αν πούμε από πριν κάποια πράγματα για το πώς πρέπει να είναι/να μην είναι εκεί που θα πάμε, τότε μπορεί να τα κάνει, ενώ αν δεν έχουμε πει τίποτα σαν προκαταβολικο "κανόνα" κ λέμε απλά πόσο ωραία θα είναι εκεί που θα πάμε, τι θα δούμε κλπ, τότε κυλάνε όλα πολύ ομαλά. Σαν να προκαταβαλλεται αρνητικά το παιδί από τα "δεν θα πιάσεις τίποτα στο σουπερμάρκετ", "δεν θα μου αφήσεις το χέρι στο δρόμο", "δεν θα φωνάζεις", "δεν θα πηγαίνεις πίσω από τις κούνιες" κλπ κλπ, ή σαν να του μπαίνουν ιδέες για πράγματα που αλλιώς δεν θα είχε σκοπό να κάνει. Δεν λέω ότι τα λέτε όλα αυτά σαν προκαταβολικους κανόνες, μπορεί απλά να είχατε μια πολύ ξαφνική αντίδραση πχ μια φορά που πήγε να τον χτυπήσει η κούνια ή που πήγε να βγει στο δρόμο και αυτό να του κινει την περιέργεια να το επαναλάβει για να ξαναδεί την αντίδραση. Είναι μωράκι ακόμα και πειραματίζεται με τη δραση-αντιδραση όπως πχ με το ότι αν πατήσει έναν διακόπτη θα ανάψει το φως. Φυσικά ξαναλέω δεν είναι κακή η αξιολόγηση από κάποιον ειδικό, αφού εκείνος θα δει κιολας το παιδί.

[Ilaeira]

16 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Δεν έχω να προτείνω κάτι σχετικά με τον ειδικό, και σίγουρα δεν είναι κακό να πάτε. Αλλά ήθελα να πω το εξής: μπορεί να πέφτω κι έξω μιας που δεν ξέρω το παιδί, αλλά νομίζω ότι πολλές φορές προκαλούμε οι ίδιοι άθελά μας αυτα τα φαινόμενα. Τουλάχιστον στη δικιά μου (3 ετών τώρα) το έχω παρατηρήσει ότι αν πούμε από πριν κάποια πράγματα για το πώς πρέπει να είναι/να μην είναι εκεί που θα πάμε, τότε μπορεί να τα κάνει, ενώ αν δεν έχουμε πει τίποτα σαν προκαταβολικο "κανόνα" κ λέμε απλά πόσο ωραία θα είναι εκεί που θα πάμε, τι θα δούμε κλπ, τότε κυλάνε όλα πολύ ομαλά. Σαν να προκαταβαλλεται αρνητικά το παιδί από τα "δεν θα πιάσεις τίποτα στο σουπερμάρκετ", "δεν θα μου αφήσεις το χέρι στο δρόμο", "δεν θα φωνάζεις", "δεν θα πηγαίνεις πίσω από τις κούνιες" κλπ κλπ, ή σαν να του μπαίνουν ιδέες για πράγματα που αλλιώς δεν θα είχε σκοπό να κάνει. 

 

Αυτό ισχύει ίσως, αλλά έχεις ένα ήσυχο παιδί με το οποίο όλα κυλάνε "πολύ ομαλά". Αν έχεις ένα παιδί που η πρώτη του παρόρμηση μόλις μπει στο Mega Σκλαβενίτ*ς είναι να κόψει καπίστρι και ν' αρχίσει να τρέχει στους διαδρόμους σαν την αδελφή Μαρία στη Μελωδία της Ευτυχίας, η διαπραγμάτευση είναι απαραίτητη. 

Θέλω να πω, δεν υπάρχει one size fits all. Υπάρχουν παιδιά και παιδιά. Σε άλλα δεν θέλεις να βάλεις ιδέες, ενώ άλλα θα κατεβάσουν σίγουρα δικές τους ιδέες οπότε το θέμα είναι να τους τις βγάλεις (σε λογικά πλαίσια φυσικά). Η κοπέλα περιγράφει ένα παιδί αρκετά ζωηρό, όπου το απρόβλεπτο στις εξόδους είναι νόρμα. Δεν περιγράφει ένα παιδί που η νόρμα του είναι να καθίσει ήρεμα στο καρότσι, να συνεργαστεί σε όλα και ο γονιός να πρέπει να διαχειριστεί κάτι απρόβλεπτο μια στο τόσο. 

 

(Φυσικά να ξαναπώ ότι είναι αρκετά φυσιολογικά όλα αυτά, και το ζωηρό παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα προβληματικό παιδί. Πρόβλημα δημιουργεί σ' εμάς. Εκείνο θέλει να κάνει τη δουλειά του, να τρέξει, να ανακαλύψει, να ακολουθήσει τις παρορμήσεις του. Εμείς θέλουμε απλά να κάνουμε τα ψώνια μας ή να φάμε στην ταβέρνα με τους φίλους μας χωρίς να γίνουμε ψυχικά και σωματικά ράκος. Ε κάπου στη μέση πρέπει να συναντηθούμε. Βλέπουμε τι παιδί έχουμε, ποιες είναι οι ανάγκες και τα όριά του, βάζουμε κι εμείς τα δικά μας όρια με βάση το τι και πόσο αντέχουμε, και το καθοδηγούμε ήπια ώστε να βρούμε μια χρυσή τομή για όλους.)

[Super.mum]

3 ώρες πρίν, Ilaeira είπε:

 

Αυτό ισχύει ίσως, αλλά έχεις ένα ήσυχο παιδί με το οποίο όλα κυλάνε "πολύ ομαλά". Αν έχεις ένα παιδί που η πρώτη του παρόρμηση μόλις μπει στο Mega Σκλαβενίτ*ς είναι να κόψει καπίστρι και ν' αρχίσει να τρέχει στους διαδρόμους σαν την αδελφή Μαρία στη Μελωδία της Ευτυχίας, η διαπραγμάτευση είναι απαραίτητη. 

Θέλω να πω, δεν υπάρχει one size fits all. Υπάρχουν παιδιά και παιδιά. Σε άλλα δεν θέλεις να βάλεις ιδέες, ενώ άλλα θα κατεβάσουν σίγουρα δικές τους ιδέες οπότε το θέμα είναι να τους τις βγάλεις (σε λογικά πλαίσια φυσικά). Η κοπέλα περιγράφει ένα παιδί αρκετά ζωηρό, όπου το απρόβλεπτο στις εξόδους είναι νόρμα. Δεν περιγράφει ένα παιδί που η νόρμα του είναι να καθίσει ήρεμα στο καρότσι, να συνεργαστεί σε όλα και ο γονιός να πρέπει να διαχειριστεί κάτι απρόβλεπτο μια στο τόσο. 

 

(Φυσικά να ξαναπώ ότι είναι αρκετά φυσιολογικά όλα αυτά, και το ζωηρό παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα προβληματικό παιδί. Πρόβλημα δημιουργεί σ' εμάς. Εκείνο θέλει να κάνει τη δουλειά του, να τρέξει, να ανακαλύψει, να ακολουθήσει τις παρορμήσεις του. Εμείς θέλουμε απλά να κάνουμε τα ψώνια μας ή να φάμε στην ταβέρνα με τους φίλους μας χωρίς να γίνουμε ψυχικά και σωματικά ράκος. Ε κάπου στη μέση πρέπει να συναντηθούμε. Βλέπουμε τι παιδί έχουμε, ποιες είναι οι ανάγκες και τα όριά του, βάζουμε κι εμείς τα δικά μας όρια με βάση το τι και πόσο αντέχουμε, και το καθοδηγούμε ήπια ώστε να βρούμε μια χρυσή τομή για όλους.)

Ναι πολύ σωστά! Εγώ βλέπω πολύ μεγάλη διαφορά , ο μεγάλος μου γιος το μόνο που σκέφτεται θεωρώ είναι πως θα κάνει κάποια αταξία μόλις βγαίνουμε από το σπίτι. Αν δεν ενημερώσω από πριν ότι θα πρέπει να μου κρατάει το χέρι στον δρόμο , ότι δεν θα πρέπει να κατεβάσει τα πάντα από τα ράφια του σούπερ μάρκετ κλπ θα είχαμε δράματα. Όσο αφορά τώρα τις κούνιες. Εμένα ο δικός μου που είναι σχεδόν 3 τώρα τελευταία ξεκίνησε να δείχνει ενδιαφέρον για τις τσουλήθρες ..οι κούνια δεν τον ενθουσίασε ποτέ , όταν ήθελα να τον βάλω πάνω σε κούνια πάντα φώναζε και ήθελε να κατέβει. Το σκαρφάλωμα του άρεσε πάντα και οι παιδότοποι οι εσωτερικοί που πάλι σκαρφαλώνει και χοροπηδάει και εκτονώνεται. Σε αντίθεση με τον μεσαίο μου γιο που όπου πάμε δεν βγάζει άχνα. Που κάθεται κάνει κούνια για 15 λεπτά. Που ανεβαίνει σιγά σιγά και κάνει τσουλήθρα. Είμαι διαφορετικά παιδιά , διαφορετικοί χαρακτήρες. Θεώρησα και εγώ κάποτε ότι ίσως ο γιος μου έχει Δ.Ε.πυ , το ελέγξαμε , μιλήσαμε με αναπτυξιολογο και παιδοψυχολόγο. Διάγνωση όντως είναι πολύ δύσκολο να γίνει σε τέτοια ηλικία. Αλλά οι ειδικοί με ενημερώνουν ότι είναι απλά ένα υπερκινητικό παιδί , με πολύ ενέργεια και ίσως κάποιες συμπεριφορές που μπορεί κάποιες φορές να ξεπερνούν τα όρια αλλά θα καλυτερέψουν όταν το παιδί ξεκινήσει να πηγαίνει προνήπιο. Όποτε αν θεωρείτε ότι πρέπει να το ελέγξετε να το κάνετε. Απλά ήθελα και εγώ να τονίσω την διαφορετικότητα από παιδί σε παιδί. Το βλέπω καθημερινά και εγώ είναι απίστευτα διαφορετικοί. Ο μεγάλος μου μπορεί εύκολα να με φέρει πολλές φορές μέσα στην μέρα στα όρια μου και να βάλω τα κλάματα ίσως και κάποιες φορές. Ο μικρός ούτε που θα ακουστεί ..ίσως μερικές φορές μόνο να παρασυρθεί λίγο από τον αδερφό του. Παρά το γεγονός αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί , τα καταλαβαίνει όλα πλέον , είναι πολύ καλός αλλά το παίζει πάντα σκληρός και δυνατός. 

[Nantianp]

Θα πρότεινα να πάτε πρώτα σ εναν αναπτυξιολογο να σας πει αν αναπτυξιακα είναι εντάξει.

Είμαι μαμά ένος τετοιου παιδιού 3,5 περίπου ετών, το οποίο όμως είχε καθυστέρηση στην ομιλία. Πήγαμε σε ιδιώτη αναπτυξιολογο τον Ιανουάριο όταν μόλις είχε κλείσε τα 3.

Μας συνέστησε λογοθεραπεια και εργοθεραπεια και συμβουλευτική γονέων, γιατί η διαχείρισή του είναι δύσκολη.  Η διάγνωση για ΔΕΠΥ γίνεται μετά τα 4,5. 

Τον πήγαμε και για εκτίμηση στο παίδων Πεντέλης. Περίπου τα ίδια πράγματα ακούσαμε. Έχουμε ξεκινήσει τις παρεμβάσεις που μας πρότειναν και ο λόγος πάει πολύ καλύτερα αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

 

[little lamb]

Εννοείται κορίτσια ότι έχει διαφορά κάθε παιδί, απλά το είπα σαν ιδέα. Μη νομίζετε πάντως πως και η δικιά μου είναι ένας άγγελος! Απλά αντί να κάνει άμεσα κάτι, θα σου πει ότι θέλει να το κάνει, θα πεις δεν γίνεται για τον τάδε λόγο και θα αρχίσει να φωνάζει. Μιλάμε για πολλή φωνη. Όχι κλάμα, φωνή. Επιμένει ότι θέλει να κάνει το τάδε, χωρίς να το κάνει μεν, αλλά τελικά είναι χειρότερα! Γιατί μπορεί να έχεις πει πχ απλά ότι το μεσημέρι δεν παίζουμε με παιχνίδια που σέρνονται στο πάτωμα και τελικά να αρχίζει να φωνάζει, που είναι χειρότερο για τη γειτονιά! Έχουμε κι εμείς τα προβληματακια μας απλά δεν αφορούν κινητική παρόρμηση, αλλά ...φωνητική  Και το αλλο το ότι τους μπαίνει ιδέα πάλι δεν το είπα με αφορμή το δικό μου, κι εκείνη τις έχει τις ιδέες από μόνη της. Πιο πολύ το ότι η απαγόρευση φέρνει αντίδραση ισχύει στη δικιά μας. Απλά δεν τα πραγματοποιεί, είναι στα λόγια (φωναχτά λόγια...), πχ θέλω να το λερωσω, θέλω να το χαλάσω κλπ, με πολύ δράμα, φωνή κι ενίοτε κλαμα, για πράγματα που στο παρελθόν έχουμε πει ότι λερώνονται, χαλάνε κλπ. Και φυσικά κι εμείς δεν ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε όταν συμβαίνει, γιατί δεν είναι συνηθισμένο, τα περισσότερα θα πήγαιναν όντως να γράψουν στον καναπέ πχ, δεν θα κάθονταν να θρηνούν επειδή νιώθουν ότι θέλουν να το κάνουν

[Super.mum]

1 hour ago, little lamb είπε:

Εννοείται κορίτσια ότι έχει διαφορά κάθε παιδί, απλά το είπα σαν ιδέα. Μη νομίζετε πάντως πως και η δικιά μου είναι ένας άγγελος! Απλά αντί να κάνει άμεσα κάτι, θα σου πει ότι θέλει να το κάνει, θα πεις δεν γίνεται για τον τάδε λόγο και θα αρχίσει να φωνάζει. Μιλάμε για πολλή φωνη. Όχι κλάμα, φωνή. Επιμένει ότι θέλει να κάνει το τάδε, χωρίς να το κάνει μεν, αλλά τελικά είναι χειρότερα! Γιατί μπορεί να έχεις πει πχ απλά ότι το μεσημέρι δεν παίζουμε με παιχνίδια που σέρνονται στο πάτωμα και τελικά να αρχίζει να φωνάζει, που είναι χειρότερο για τη γειτονιά! Έχουμε κι εμείς τα προβληματακια μας απλά δεν αφορούν κινητική παρόρμηση, αλλά ...φωνητική  Και το αλλο το ότι τους μπαίνει ιδέα πάλι δεν το είπα με αφορμή το δικό μου, κι εκείνη τις έχει τις ιδέες από μόνη της. Πιο πολύ το ότι η απαγόρευση φέρνει αντίδραση ισχύει στη δικιά μας. Απλά δεν τα πραγματοποιεί, είναι στα λόγια (φωναχτά λόγια...), πχ θέλω να το λερωσω, θέλω να το χαλάσω κλπ, με πολύ δράμα, φωνή κι ενίοτε κλαμα, για πράγματα που στο παρελθόν έχουμε πει ότι λερώνονται, χαλάνε κλπ. Και φυσικά κι εμείς δεν ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε όταν συμβαίνει, γιατί δεν είναι συνηθισμένο, τα περισσότερα θα πήγαιναν όντως να γράψουν στον καναπέ πχ, δεν θα κάθονταν να θρηνούν επειδή νιώθουν ότι θέλουν να το κάνουν

Αχ ...εμένα ο μεσαίος είναι κάπως έτσι ..αν του πεις όχι τις περισσότερες φορές θα σε ακούσει δεν θα το κάνει αυτό που του λες , αλλά θα πέσει κλάμα αφού δεν τον αφήνω :p

[little lamb]

Η δικιά μας το λέει χωρίς να της έχουμε πει κάτι εκείνη την ώρα. Απλά εκεί που κάθεται λέει "θέλω να το χαλάσω/λερωσω" και κλαίει, σαν εσωτερική σύγκρουση ένα πράγμα! Από καποια άλλη στιγμή που είχαμε πει όχι παλιά προφανώς!

[tzenaki1982]

On 23/4/2022 at 10:10 ΜΜ, Agapi21 είπε:

Καλησπερα σας, 

Ειμαι καινουργιο μέλος και χρειάζομαι τη συμβουλή σας όσον αφορά το παιδι μου. 

Εχω  ένα αγοράκι που σε ένα μήνα θα γίνει 2 ετών. Με προβληματιζει πολυ η συμπεριφορά του. Από ημερών είναι ένα δυσκολο και απαιτητικό παιδι . 

Όλη μέρα γκρινιαζει, δεν ακουει, θέλει να γίνεται το δικό του. Δεν παιζει με κανένα παιχνιδι στο σπίτι. Ασχολουμαι πολυ μαζί του μιας και δεν εργάζομαι από τότε που γεννήθηκε. Κάθομαι να παιξω μαζί του, από παζλ , ζωγραφιές ,παραμυθια και ότι άλλο εκπαιδευτικό παιχνιδι υπάρχει, δεν ασχολείται ουτε δυο λεπτά. Η μόνη ευχαρίστηση που αντλεί ειναι τα πεταει στο πατωμα και να τα σπάει. 

Ολη μερα σκαρφαλώνει στους καναπέδες, στα στραπεζια, στις καρέκλες. Δεν κάθεται ουτε ενα λεπτο. Αν δεν τον αφήσω να κάνει ότι θέλει κλαίει και ουρλιάζει. Περνάω μεγάλο δράμα στο σπίτι μαζί του αλλά καταφέρνω κάπως να το ελέγχω. 

Το μεγάλο προβλημα ειναι όταν βγαίνουμε έξω. Σε καρότσι δεν κάθεται με τίποτα, χτυπιέται για να βγει. Όταν βγαίνουμε με τα ποδια , τρέχει σαν τρελός στους δρόμους και εγώ τον κυνηγάω. Και όταν δεν τον αφήνω να πηγαινει στα αυτοκίνητα, γίνεται χαμός, πεφτει στο δρόμο μπρουμυτα και ουρλιάζει χωρίς σταματημό. Τα ίδια και όταν πηγαινουμε βόλτα στο παρκο και στις παιδικες χαρές. Δεν παιζει με κανένα παιχνιδι , τρέχει γυρω γυρω . Δεν θελει να κάνει ουτε κουνια, ουτε τσουλήθρα, ουτε να παιξει με αλλά παιδακια . 

Αυτό που θέλει να κάνει είναι να κάθεται πισω απο τις κουνιες την ώρα που κάνουν τα αλλά παιδακια . Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι θα χτυπήσει, να του τραβήξω τη προσοχη με κάτι άλλο, αυτός εκεί, να επιμένει. Αν τον απομακρυνω έχουμε δράματα. Ουρλιαχτά, φωνές, να χτυπιέται στο πατωμα . Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ότι και να πω , ότι και να κάνω. 

Τα ίδια κάνει όπου και να παμε από σουπερ μαρκετ (όπου αδειάζει όλα τα ράφια) μέχρι για καφε η φαγητό . Δεν τολμάμε να παμε πουθενα μαζί του. Θα χαλάσει και θα σπάσει τα παντα . 

Σήμερα, συγκεκριμένα στη παιδικη χαρά προσπαθουσε να βγάλει τα παπουτσια ενός παιδιου  και όταν δεν τον αφηνα είχαμε τα ίδια. Προσπάθησα να τον παρω αγκαλιά για να φυγουμε και επαθε κρίση, με κλωτσούσε, με χτυπουσε, ήθελε να κατέβει κάτω, με το ζόρι φυγαμε. Σε όλο το δρόμο ουρλιαζε μέχρι το σπίτι. 

Καθε μερα απο το πρωι μέχρι το βράδυ συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο. 

Εχω πελαγωσει ειλικρινά και δεν ξέρω τι να κάνω. Βλέπω τόσα παιδια έξω, συνομήλικα, μικρότερα, μεγαλυτερα, κανένα δεν συμπεριφέρεται έτσι. 

Αποφάσισα οτι ήρθε η ώρα να δουμε κάποιον ειδικό αλλά δεν ξέρω τι ειδικό. Παιδοψυχολογο;Παιδοψυχιατρο;Αναπτυξιολογο;

Είμαι πολυ στεναχωρημένη και θα ήθελα να ακουσω τις γνώμες σας, τις συμβουλές σας. 

Συγγνώμη για το μακροσκελες κείμενο.

Ευχομαι σε όλους Καλή Αναστάση! 

Πολλά από αυτά που περιγράφεις τα έκανε κ η κόρη μου..κ κάποια συνεχίζει να τα κάνει..τώρα είναι 2 μιση..ωσ τους 6 πρώτους μήνες νόμιζα πως δεν έχω παιδί στο σπίτι..από τον 6ο κ μετά κ ειδικά στον 9ο που μπουσουλησε τα είδα όλα..περαπτησε στους 11 μηνεσ κ από τους δεν έβαλε κωλο κάτω..όλο κάτι κάνει..όλο έτρεχε κ σκαρφάλωνε όπου πάει ο νους σου...μέχρι κ στον πάγκο της κουζίνας μπορούσε να ανέβει μόνη της..κ ασ μην είναι κ πρώτο μποι..μέχρι προτινοσ δεν έπαιζε με παιχνίδια..τώρα πρόσφατα άρχισε να παίζει λίγο.με.τα κουζινικα της.αλλα  κ αυτά για.λιγο θα τησ κρατήσουν το ενδιαφέρον..ολο κάτι θέλει να σκορπάει..όλο θέλει να κάνει θόρυβο...κ συνέχεια ειναι μέσ' τα πόδια μου..τηλεοραση κ κινητό βλέπει ελαχιστα..πήγαιναμε για .μπανιο πέρυσι κ.μια φορά με τα κουβαδάκια δεν έπαιξε.καναμε χιλιόμετρα να την κηνυγαω στην άμμο..με τα παιδιά στην παιδική τώρα τελευταία άρχισε να παίζει..

Η ουσιαστική διαφορά είναι πως οι.αντιδρασεισ τησ είναι πιο ήπιες.πχ δεν θα χτυπιέται μέσα στην μεση του δρόμου για ώρα αν δεν γινει το δικό της.οκ.μπορει.να.κλαψει να φωνάξει.αλλα.δεν της  αφήνω τα περιθώρια για πιο ασχημςσ αντιδράσεις..γενικά προσπαθώ να ειμαι.αυστηρη..κ αν το παρακάνει την έχω μαζέψει κ έχω φύγει..κ τησ εξηγώ τον λόγο.

Από τα 2 κ μετά έχω δει μεγάλη βελτίωση.αρχισε να μιλάει από 11 μηνών οπότε συννενοουμαστε άψογα.παντα όταν δεν έχει σωστή συμπεριφορά τησ το υποδείκνυω κ δεν την αφήνω να περάσει το δικό της..προσπαθώ να είμαι συνεπής σε ότι λέω κ πράξη της να έχει την ίδια στιγμή την συνέπεια..πχ αν δεν Μ ακούσει φεύγουμε..εγώ στο δικό μου παιδί βλέπω πως πιο δραστήριο από το κανονικό..αλλά πλέον όσο μεγαλώνει ηρεμεί.

 

Εγώ θεωρώ πως

 είναι ένα πιο ζωηρό κ υπερκινητικό παιδί που  απλά θα πρέπει να δουλέψετε τισ αντιδράσεις του..αλλά κ τισ δικές σασ..ίσωσ το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθει να είναι πιο πειθαρχημένος..προσπαθήστε να είστε πιο αυστηρή..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[kotsifikos]

On 5/7/2022 at 11:03 AM, Ilaeira said:

(Φυσικά να ξαναπώ ότι είναι αρκετά φυσιολογικά όλα αυτά, και το ζωηρό παιδί δεν σημαίνει απαραίτητα προβληματικό παιδί. Πρόβλημα δημιουργεί σ' εμάς. Εκείνο θέλει να κάνει τη δουλειά του, να τρέξει, να ανακαλύψει, να ακολουθήσει τις παρορμήσεις του. Εμείς θέλουμε απλά να κάνουμε τα ψώνια μας ή να φάμε στην ταβέρνα με τους φίλους μας χωρίς να γίνουμε ψυχικά και σωματικά ράκος. Ε κάπου στη μέση πρέπει να συναντηθούμε. Βλέπουμε τι παιδί έχουμε, ποιες είναι οι ανάγκες και τα όριά του, βάζουμε κι εμείς τα δικά μας όρια με βάση το τι και πόσο αντέχουμε, και το καθοδηγούμε ήπια ώστε να βρούμε μια χρυσή τομή για όλους.)

Αυτές οι προτάσεις τα λένε όλα και κυρίως η φράση που τόνισα!!!!!

Δυστυχώς πλέον όλο και περισσότερο βλέπω γονείς με ζωηρά παιδιά οι οποίοι ψάχνουν να βρουν τι φταίει, λες και η ζωηράδα είναι κάτι μη φυσιολογικό!!!

Συμφωνώ στο χίλια τοις εκατό με αυτή τη παράγραφο, και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, μεγαλώνω ένα παιδί πολύ πολύ ζωηρό! Από την ημέρα που δέχθηκα πως απλά έτσι είναι το παιδί μου, και άρχισα να δουλεύω το πρακτικό κομμάτι(για το παιδί και μόνο - πχ το πως θα συμπεριφέρεται στο σχολείο) , όλα έγιναν καλύτερα και για εκείνον και για εμένα.

 

[belleblue]

για μένα ζωηρό παιδί μπορεί να σημαίνει ότι υπάρχει και μια άλλη κατάσταση που δεν την ονομάζω προβληματική αλλά σημαίνει ότι το ίδιο το παιδί έχει ανάγκη να βοηθηθεί στο πως θα ηρεμεί, με την βοήθεια model behaviour. 

Δηλαδή μέσα στην ημέρα, είναι σημαντικό να έχει περισσότερα διαλλείματα στα οποία θα γίνεται μια συνειδητά ήρεμη δραστηριότητα, που θα εναλάσσεται με μια  έντονη. 

Ο στόχος είναι η αύξηση της συνειδητότητας για τον ρυθμό στον οποίο ζούμε, και ότι μπορούμε να τον ελέγχουμε. 

Αυτό είναι που θα βοηθήσει το ίδιο το παιδί να καταλάβει ότι μπορεί να το κάνει αυτό για να συμβαδίζει. 

Θεωρώ ότι με την ηλικία αυτή των 2 ετών δεν έχει κανένα νόημα να μιλήσεις, αλλά απλώς να καθοδηγείς με τρόπο θετικό, 

δηλαδή τώρα μπορούμε να κάνουμε αυτό, 

τώρα το άλλο. 

 

Στην δική μου περίπτωση, ήταν τόσο κουραστικά που μετά από μια δυο ώρες κουραζόντουσαν τα μάτια μου να βλέπουν που πηγαίνει, γιατί πρέπει σε αυτές τις ηλικίες να κοιτάς για λόγους ασφαλείας. 

Οι κινήσεις ήταν τόσο γρήγορες που πραγματικά ήταν αγχωτικό/ ζαλιστικό. 

Θεωρώ ότι σίγουρα έχει σημάδια υπερκινητικότητας τώρα είναι 9 ετών, αλλά επειδή είναι κορίτσι είναι αλλιώς δεν εκφράζεται όπως στα αγόρια. δηλαδή η υπερικινητικότητα εκφράζεται περισσότερο στο συναίσθημα, στην εναλλαγή σκέψεων ή το να χτυπάει εύκολα κλπ

  

 

[dnaphrodite]

Καλησπέρα στα μέλη και καλή χρονιά. Επαναφέρω το θέμα για να μην ανοίξω καινούριο. Έχω μια κόρη 29 μηνών.Ο άντρας μου έχει δυσλεξία (που διαγνώστηκε από την ηλικία που ήταν στο δημοτικό) και ΔΕΠΥ (που δεν είχε διαγνωστεί τότε αλλά φέρει πολλά χαρακτηριστικά και πλέον του το έχουν επισημάνει οι ειδικοί). Γνωρίζω ότι η διάγνωση στα παιδιά γίνεται μετά τα 4-4,5 έτη. Ωστόσο, να σας πω τι έχω παρατηρήσει μέχρι στιγμής στην κόρη μου.

Περπάτησε κανονικά στους 13 μήνες. Τώρα, έχει αστείρευτη ενέργεια. Της αρέσει πολύ να εκτονώνεται χοροπηδώντας στους καναπέδες. Εναλλάσσει τα παιχνίδια της πολύ γρήγορα. Της αρέσει να ξεφυλλίζει βιβλία. Πάντα διαβάζουμε βιβλίο το βράδυ δικής της επιλογής. Είναι ένα πολύ γελαστό παιδί. Τσαντίζεται και κλαίει όταν δεν γίνεται το δικό της αλλά το ξεπερνάει γρήγορα και πάει παρακάτω.

Τώρα στον λόγο, θεωρώ είναι λίγο πίσω. Να επισημάνω ότι την ξεκινήσαμε με δύο γλώσσες και έχει δώσει προτεραιότητα όπως φάνηκε στα Αγγλικά. Ακόμα δεν κάνει φράσεις δύο λέξεων, εκτελεί εντολές (τις οποίες άργησε σχετικά να μάθει να εκτελεί), απαντά με ναι ή όχι, και λέει τραγουδάκια. Ύστερα από παρότρυνση από τον παιδικό σταθμό που ξεκίνησε τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, ελαττώσαμε αισθητά τα Αγγλικά και επικεντρωθήκαμε στα Ελληνικά. Εδώ να πω ότι μετά από αρκετές έρευνες που έχω διαβάσει πάνω στη διγλωσσία, καμία δεν καταλήγει κατηγορηματικά ότι η καθυστέρηση λόγου προέρχεται από αυτήν. Ωστόσο, είπα να συμπλεύσω με το σχολείο. 

Και η ερώτηση μου είναι τώρα... επειδή στον περίγυρο και στο συγγενικό μου περιβάλλον έχω περιπτώσεις παιδιών που περάσαν από αναπτυξιολόγο και αξιολόγηση, έκαναν λογοθεραπείες εργοθεραπείες για 2-3 χρόνια και τελικά τα παιδιά μετά από 2η και 3η γνώμη άλλων αναπτυξιολόγων και παιδοψυχίατρων δεν θεωρήθηκε ότι έπρεπε να έχουν μπει σε αυτήν την διαδικασία εξαρχής, είμαστε πολύ επιφυλακτικοί στο να προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο. Όχι ότι δεν θα το κάνουμε ποτέ, αλλά τουλάχιστον ακόμα. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας γνώμες, πάντα καλοπροαίρετα.

 

P.S. να παρακαλέσω να μην εστιάσουμε στο γιατί αποφασίσαμε τη διγλωσσία και αν είναι η κύρια αιτία της καθυστέρησης λόγου. Το έχω ψάξει όσο δεν πάει το συγκεκριμένο ζήτημα με έρευνες και συζητήσεις με λογοειδικούς εντός και εκτός Ελλάδας.