Προβλημα με τον πατέρα μου

[Adios amigos]

Just now, ninaki80 είπε:

μα δεν αποφασισε κανεις για αυτην .... απλα της ειπαν μια μαλ..σε ενα τραπεζι.. οταν οι γονεις δεν ανακατευονται πουθενα κ μενουν χιλιομετρα μακρια δεν ζητανε τιποτα απο βοηθεια κ δεν παρεμβαινουν πως φαινετε η παρεμβαση.. 

Οι γονείς της θύμωσαν που μετακόμισε σε μακρυνό μέρος και της το δείχνουν.

Δεν της είπαν κάτι σε ένα τραπέζι, έγινε χοντρός καυγάς με προσβολές και τον πατέρα της να τη διώχνει. Και απ ότι καταλαβαίνω δεν είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται ένταση.

 

[ninaki80]

Just now, jellyfishch είπε:

Οι γονείς της θύμωσαν που μετακόμισε σε μακρυνό μέρος και της το δείχνουν.

Δεν της είπαν κάτι σε ένα τραπέζι, έγινε χοντρός καυγάς με προσβολές και τον πατέρα της να τη διώχνει. Και απ ότι καταλαβαίνω δεν είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται ένταση.

 

εγινε χοντρος καυγας για κατι που ειπωθηκε ... αποψη μπορει να εχουν ολοι κ μαλ μπορει να πουν αλλα οταν ειναι ενας μεγαλος ανθρωπος μπορεις να τον φερεις στα μετρα σου χωρις να γινει καυγας.. 

[ΑΡΓΚ]

@anemoni1989 δεν πιστεύω ότι έχεις καμία "υποχρέωση" στον πατέρα σου λόγω  συγγένειας και όπως σου είπα έχω κόψει η ίδια προ πολλών ετών τις σχέσεις με τον πατέρα μου.

Αλλά επειδή μιλάς για ψυχική ασθένεια, δεν καταλαβαίνεις τι αντιμετωπίζει ούτε ο πατέρας σου ούτε όσοι είναι κοντά του. Ξέρω πολύ καλά πώς το βλέπεις και πόσο απέχει αυτό που βλέπεις και καταλαβαίνεις, από αυτό που συμβαίνει. Αν είχες το ρόλο του φροντιστή, που δεν τον έχεις, θα σου έλεγα να μιλούσες με τον ψυχίατρο που παρακολουθεί τον πατέρα σου. Επειδή όμως η ζωή σου πλέον είναι αλλού, δεν έχει νόημα. Αλλά δνε μπορεί να λες από τη μία ότι ο άνθρωπος γινόταν θυσία για εσάς, και ξαφνικά μεταλλάχθηκε, να έχει διάγνωση αλλά να πιστεύεις ότι το κάνει επίτηδες. Δεν βγάζει νόημα. Δεν είναι μια υποσημείωση η ψυχική νόσος, ούτε επιλογή. Ούτε είναι οπως στα έργα, με έναν εντελώς "τρελο" που λέει ασυναρτησίες ή κόβει τις φλέβες του.

Από εκεί και πέρα, στο οικονομικό έχειςτεράστιο φάουλ, συγγνώμη. Οι γονείς σου πληρώνουν δάνειο, αλλά το σπίτι που χτίστηκε με δικά τους σε μεγάλο βαθμό έξοδα, το δέχεσαι, και το εκμεταλλεύεσαι. Άρα ναι, έχεις υποχρέωση. Δεν έκανες το χατήρι τους, να μείνεις κοντά τους, λες ότι δε χρωστάς τίποτα, αλλά το μεγάλο κόστος το πλήρωσαν εκείνοι. Δεκτό να απορρίπτεις την πυρηνική δομή της οικογένειας όπως είναι στην Ελλάδα, με τα δεσμά της, αλλά όχι στο μισό κομμάτι. Η πιο δυτική κουλτούρα, όντως δεν έχει αυτό το "να φροντίσω τους γονείς μου". Δεν έχει όμως ούτε το "εισπράττω νοίκι από το σπίτι που μου χάρισαν οι γονείς μου". Αντικειμενικά, αν δε θέλεις την υποχρέωση, σε τέτοιες περιπτώσεις δε δέχεσαι το δώρο. Αν θεωρείς ότι υπάρχει χειριστικό κίνητρο στη δωρεά, δεν την αποδέχεσαι. Δεν κάνεις τις επιλογές σου και δηλώνεις ανεξάρτητος απότη μία αλλά με πλάτες το νοίκι που εισπράττεις από δωρεά.

[maripoz]

Just now, ΑΡΓΚ said:

@anemoni1989 δεν πιστεύω ότι έχεις καμία "υποχρέωση" στον πατέρα σου λόγω  συγγένειας και όπως σου είπα έχω κόψει η ίδια προ πολλών ετών τις σχέσεις με τον πατέρα μου.

Αλλά επειδή μιλάς για ψυχική ασθένεια, δεν καταλαβαίνεις τι αντιμετωπίζει ούτε ο πατέρας σου ούτε όσοι είναι κοντά του. Ξέρω πολύ καλά πώς το βλέπεις και πόσο απέχει αυτό που βλέπεις και καταλαβαίνεις, από αυτό που συμβαίνει. Αν είχες το ρόλο του φροντιστή, που δεν τον έχεις, θα σου έλεγα να μιλούσες με τον ψυχίατρο που παρακολουθεί τον πατέρα σου. Επειδή όμως η ζωή σου πλέον είναι αλλού, δεν έχει νόημα. Αλλά δνε μπορεί να λες από τη μία ότι ο άνθρωπος γινόταν θυσία για εσάς, και ξαφνικά μεταλλάχθηκε, να έχει διάγνωση αλλά να πιστεύεις ότι το κάνει επίτηδες. Δεν βγάζει νόημα. Δεν είναι μια υποσημείωση η ψυχική νόσος, ούτε επιλογή. Ούτε είναι οπως στα έργα, με έναν εντελώς "τρελο" που λέει ασυναρτησίες ή κόβει τις φλέβες του.

Από εκεί και πέρα, στο οικονομικό έχειςτεράστιο φάουλ, συγγνώμη. Οι γονείς σου πληρώνουν δάνειο, αλλά το σπίτι που χτίστηκε με δικά τους σε μεγάλο βαθμό έξοδα, το δέχεσαι, και το εκμεταλλεύεσαι. Άρα ναι, έχεις υποχρέωση. Δεν έκανες το χατήρι τους, να μείνεις κοντά τους, λες ότι δε χρωστάς τίποτα, αλλά το μεγάλο κόστος το πλήρωσαν εκείνοι. Δεκτό να απορρίπτεις την πυρηνική δομή της οικογένειας όπως είναι στην Ελλάδα, με τα δεσμά της, αλλά όχι στο μισό κομμάτι. Η πιο δυτική κουλτούρα, όντως δεν έχει αυτό το "να φροντίσω τους γονείς μου". Δεν έχει όμως ούτε το "εισπράττω νοίκι από το σπίτι που μου χάρισαν οι γονείς μου". Αντικειμενικά, αν δε θέλεις την υποχρέωση, σε τέτοιες περιπτώσεις δε δέχεσαι το δώρο. Αν θεωρείς ότι υπάρχει χειριστικό κίνητρο στη δωρεά, δεν την αποδέχεσαι. Δεν κάνεις τις επιλογές σου και δηλώνεις ανεξάρτητος απότη μία αλλά με πλάτες το νοίκι που εισπράττεις από δωρεά.

Συμφωνώ σε όλα. Μια διευκρίνηση : προφανώς εννοείς "δομή της διευρυμενης οικογένειας" οχι πυρηνικη.

[Yovanna]

Just now, ninaki80 said:

εγινε χοντρος καυγας για κατι που ειπωθηκε ... αποψη μπορει να εχουν ολοι κ μαλ μπορει να πουν αλλα οταν ειναι ενας μεγαλος ανθρωπος μπορεις να τον φερεις στα μετρα σου χωρις να γινει καυγας.. 

Δεν νομίζω ότι ο πατέρας της είναι 90 χρονών με άνοια , για να έχει το ακαταλόγιστο. Επίσης πουθενά δεν είδα να αναφέρει η Ανεμώνη ότι ο πατέρας της είπε απλά μια μα....α και εκείνη του το κρατάει μανιάτικο. Είπε ότι όλο το τριήμερο την κατήγορούσε , ακόμη και στην 2,5 χρονών κόρη της (μη γίνεις σαν την μητέρα σου) και την τρίτη μέρα ξέσπασε το "κακό" με τον πατέρα να διώχνει από το σπίτι του κόρη και εγγονή που ξεσπιτώθηκαν για να τον επισκεφτούν, λες και δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν το χρόνο τους.

Just now, ΑΡΓΚ said:

Από εκεί και πέρα, στο οικονομικό έχειςτεράστιο φάουλ, συγγνώμη. Οι γονείς σου πληρώνουν δάνειο, αλλά το σπίτι που χτίστηκε με δικά τους σε μεγάλο βαθμό έξοδα, το δέχεσαι, και το εκμεταλλεύεσαι. Άρα ναι, έχεις υποχρέωση. Δεν έκανες το χατήρι τους, να μείνεις κοντά τους, λες ότι δε χρωστάς τίποτα, αλλά το μεγάλο κόστος το πλήρωσαν εκείνοι. Δεκτό να απορρίπτεις την πυρηνική δομή της οικογένειας όπως είναι στην Ελλάδα, με τα δεσμά της, αλλά όχι στο μισό κομμάτι. Η πιο δυτική κουλτούρα, όντως δεν έχει αυτό το "να φροντίσω τους γονείς μου". Δεν έχει όμως ούτε το "εισπράττω νοίκι από το σπίτι που μου χάρισαν οι γονείς μου". Αντικειμενικά, αν δε θέλεις την υποχρέωση, σε τέτοιες περιπτώσεις δε δέχεσαι το δώρο. Αν θεωρείς ότι υπάρχει χειριστικό κίνητρο στη δωρεά, δεν την αποδέχεσαι. Δεν κάνεις τις επιλογές σου και δηλώνεις ανεξάρτητος απότη μία αλλά με πλάτες το νοίκι που εισπράττεις από δωρεά.

Θες να πεις ότι επειδή οι γονείς της της πήραν ένα σπίτι, ή αυτοκίνητο ή γιοτ ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να πηγαίνει με τα νερά τους και αν όχι , να τα επιστρέφει όλα γιατί τότε δεν δικαιούται τίποτα? Το τοι μετακόμισε αλλού σήμαινε ότι απορρίπτει τη δυτική κουλτούρα της οικογένειας?

[ninaki80]

Just now, Yovanna είπε:

Δεν νομίζω ότι ο πατέρας της είναι 90 χρονών με ανία , για να έχει το ακαταλόγιστο. Επίσης πουθενά δεν είδα να αναφέρει η Ανεμώνη ότι ο πατέρας της είπε απλά μια μα....α και εκείνη του το κρατάει μανιάτικο. Είπε ότι όλο το τριήμερο την κατήγορούσε , ακόμη και στην 2,5 χρονών κόρη της (μη γίνεις σαν την μητέρα σου) και την τρίτη μέρα ξέσπασε το "κακό" με τον πατέρα να διώχνει από το σπίτι του κόρη και εγγονή που ξεσπιτώθηκαν για να τον επισκεφτούν, λες και δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν το χρόνο τους.

εγω αυτο που καταλαβαινω οτι κ η ανεμωνη το φτανει στα ακρα...θελω να πω οτι πουθενα δεν φαινετε οι γονεις της να την εχουν ποτε πιεσει για κατι αντιθετος λεει οτι εκτος απο τα δικα τους θεματα την εχουν βοηθησει κιολας ... βεβαια σε ολα αυτα που λεει βλεπω κ ενα παραπονο οτι θα ηθελε περισσοτερη βοηθεια... μπορει να φαινετε ενας δυστροπος πατερας αλλα οχι κακοποιητικος φαινετε ενας πατερας που θελει ειδικη μεταχειριση... οχι δεν ειναι 90 με αννοια αλλα ειναι μιας ηλικιας με ιατρικα προβληματα ... κ δεν ειπα ποτε να ανεχετε κατι που την ενοχλει ειπα οτι αφου δεν την επιρεαζει πουθενα στην ζωη της να εχει τροπο να αποφευγει τετοιους καυγαδες.. 

[Adios amigos]

Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετική αντιμετώπιση. Προσωπικά θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος να το διαχειριστεί είναι να απομακρυνθεί προσωρινά  και να θέσει νέα όρια και κανόνες στις σχέσεις της. Για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. 

Αργκ μόνο δύο ενστάσεις σε αυτά που έγραψες: το σπίτι που της έφτιαξαν, ακόμη και αν το πήραν με δάνειο που το πληρώνουν ακόμη, ήταν δική τους απόφαση. Αυτοί ήθελαν να το πάρουν και να προσφέρουν στα παιδιά τους και μπράβο τους. Αυτό το σημαίνει? Ότι έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για την πορεία της ζωής της κόρης τους? Ότι θα πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη και ευγνώμων, και για αυτό να κάνει ο,τι και οι ίδιοι θα εγκρίνουν? Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τα παιδιά μου. Και αν δε θέλουν να μείνουν κοντά μου, ας μη μείνουν. Θα το νοικαζουν και θα παίρνουν τα χρήματα. Εγώ σα γονιός, αποφάσισα να κάνω παιδιά, δεν τα ρώτησα για να έρθουν στον κόσμο, και θα εξασφαλίσω υπεύθυνα ότι δε θα πεινάσουν.

Η δεύτερη ένσταση αφορά την ψυχική ασθένεια. Έχω κι εγώ στο πολύ στενό περιβάλλον μου πρόσωπο με ψυχική αναπηρία και δε θέλω να το αναλύσω παραπανω. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως , μερικές φορές υπάρχει και το "άλλοθι" τι εννοώ? Ότι θα πρέπει ο ασθενής να συνεργάζεται. Να κάνει αυτά που του λέει ο γιατρός, να ακολουθεί τις οδηγίες και τις συμβουλές του .να πηγαίνει στα ραντεβού του κάθε εβδομάδα η και πιο συχνά.να νοσηλεύεται όταν χρειάζεται. Να παίρνει τα φάρμακα του συστηματικά. Εάν δεν κάνει όλα τα παραπάνω, είναι πολύ πιθανό να μην είναι λειτουργικός ούτε συνεργάσιμος, αλλά δεν ξέρω πού τελειώνει η ασθένεια και ότι αρχίζει η προσωπική ευθύνη του ασθενή. Εάν αποποιηθεί των ευθυνών του τότε θα πρέπει να δεχτεί ότι θα νοσηλεύεται ακούσια, θα αποφασίζουν οι άλλοι για αυτόν και θα είναι γενικά σαν παιδί. 

Επεξεργάστηκαν 10 Ιανουαρίου,2021 by jellyfishch

[ninaki80]

επισης βλεπω μια απαξιωση γενικα προς την οικογενεια της οποτε σιγουρα ο καυγας ηταν απλα μια αφορμη για να ξεκοψει... νομιζω οτι εψαχνε αφορμες κ αιτιες κ οτι απλα θελει να δικιολογησει την αποφαση της να φτασει ενας καυγας στα ακρα... 

σιγουρα θα εχει τα δικια της κ τα παραπονα της αλλα αυτα τα ξερει η ιδια 

Just now, jellyfishch είπε:

Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετική αντιμετώπιση. Προσωπικά θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος να το διαχειριστεί είναι να απομακρυνθεί προσωρινά  και να θέσει νέα όρια και κανόνες στις σχέσεις της. Για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. 

Αργκ μόνο δύο ενστάσεις σε αυτά που έγραψες: το σπίτι που της έφτιαξαν, ακόμη και αν το πήραν με δάνειο που το πληρώνουν ακόμη, ήταν δική τους απόφαση. Αυτοί ήθελαν να το πάρουν και να προσφέρουν στα παιδιά τους και μπράβο τους. Αυτό το σημαίνει? Ότι έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για την πορεία της ζωής της κόρης τους? Ότι θα πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη και ευγνώμων, και για αυτό να κάνει ο,τι και οι ίδιοι θα εγκρίνουν? Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τα παιδιά μου. Και αν δε θέλουν να μείνουν κοντά μου, ας μη μείνουν. Θα το νοικαζουν και θα παίρνουν τα χρήματα. Εγώ σα γονιός, αποφάσισα να κάνω παιδιά, δεν τα ρώτησα για να έρθουν στον κόσμο, και θα εξασφαλίσω υπεύθυνα ότι δε θα πεινάσουν.

Η δεύτερη ένσταση αφορά την ψυχική ασθένεια. Έχω κι εγώ στο πολύ στενό περιβάλλον μου πρόσωπο με ψυχική αναπηρία και δε θέλω να το αναλύσω παραπανω. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως , μερικές φορές υπάρχει και το "άλλοθι" τι εννοώ? Ότι θα πρέπει ο ασθενής να συνεργάζεται. Να κάνει αυτά που του λέει ο γιατρός .να πηγαίνει στα ραντεβού του κάθε εβδομάδα η και πιο συχνά.να νοσηλεύεται όταν χρειάζεται. Να παίρνει τα φάρμακα του συστηματικά. Εάν δεν κάνει όλα τα παραπάνω, είναι πολύ πιθανό να μην είναι λειτουργικός ούτε συνεργάσιμος, αλλά δεν ξέρω πού τελειώνει η ασθένεια και ότι αρχίζει η προσωπική ευθύνη του ασθενή. Εάν αποποιηθεί των ευθυνών του τότε θα πρέπει να δεχτεί ότι θα νοσηλεύεται ακούσια, θα αποφασίζουν οι άλλοι για αυτόν και θα είναι γενικά σαν παιδί. 

σιγουρα ενας  ασθενης κανει κ πραγματα που ειναι εκτος της ασθενειας αλλα ολοι οι ανθρωποι δεν ειμαστε με φωτοστεφανο μαλ.. εχουμε κανει κ σε ανθρωπους που αγαπαμε το θεμα ειναι πως κ ο απεναντι μας το αντιμετωπιζει... 

ολες οι σχεσεις εχουν προβληματα το θεμα ειναι ποσο μας επιρεςζουν κ ποσο εμεις θελουμε να τα λυσουμε..

[ΑΡΓΚ]

Just now, jellyfishch είπε:

Ο καθένας από εμάς έχει διαφορετική αντιμετώπιση. Προσωπικά θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος να το διαχειριστεί είναι να απομακρυνθεί προσωρινά  και να θέσει νέα όρια και κανόνες στις σχέσεις της. Για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους. 

Αργκ μόνο δύο ενστάσεις σε αυτά που έγραψες: το σπίτι που της έφτιαξαν, ακόμη και αν το πήραν με δάνειο που το πληρώνουν ακόμη, ήταν δική τους απόφαση. Αυτοί ήθελαν να το πάρουν και να προσφέρουν στα παιδιά τους και μπράβο τους. Αυτό το σημαίνει? Ότι έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για την πορεία της ζωής της κόρης τους? Ότι θα πρέπει να νιώθει υποχρεωμένη και ευγνώμων, και για αυτό να κάνει ο,τι και οι ίδιοι θα εγκρίνουν? Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για τα παιδιά μου. Και αν δε θέλουν να μείνουν κοντά μου, ας μη μείνουν. Θα το νοικαζουν και θα παίρνουν τα χρήματα. Εγώ σα γονιός, αποφάσισα να κάνω παιδιά, δεν τα ρώτησα για να έρθουν στον κόσμο, και θα εξασφαλίσω υπεύθυνα ότι δε θα πεινάσουν.

Η δεύτερη ένσταση αφορά την ψυχική ασθένεια. Έχω κι εγώ στο πολύ στενό περιβάλλον μου πρόσωπο με ψυχική αναπηρία και δε θέλω να το αναλύσω παραπανω. Αυτό που ήθελα να πω είναι πως , μερικές φορές υπάρχει και το "άλλοθι" τι εννοώ? Ότι θα πρέπει ο ασθενής να συνεργάζεται. Να κάνει αυτά που του λέει ο γιατρός, να ακολουθεί τις οδηγίες και τις συμβουλές του .να πηγαίνει στα ραντεβού του κάθε εβδομάδα η και πιο συχνά.να νοσηλεύεται όταν χρειάζεται. Να παίρνει τα φάρμακα του συστηματικά. Εάν δεν κάνει όλα τα παραπάνω, είναι πολύ πιθανό να μην είναι λειτουργικός ούτε συνεργάσιμος, αλλά δεν ξέρω πού τελειώνει η ασθένεια και ότι αρχίζει η προσωπική ευθύνη του ασθενή. Εάν αποποιηθεί των ευθυνών του τότε θα πρέπει να δεχτεί ότι θα νοσηλεύεται ακούσια, θα αποφασίζουν οι άλλοι για αυτόν και θα είναι γενικά σαν παιδί. 

 

Δεν πιστεύω ότι το να σου αγοράσουν ένα σπίτι οι γονείς σου σε δεσμεύει. Η ενσταση είναι σε αυτό που επαναλαμβάνει η @anemoni1989 για το πόσο μόνη της τα κατάφερε. Το να σου παρέχει η οικογένειά σου όσα χρειάζεσαι για να σπουδάσεις, να σε στηρίξουν μέχρι να σταθείς στα πόδια σου και να σου δώσουν και ένα σπίτι, είναι προνόμια. Πολλοί τα έχουμε, δεν είναι λόγος να αυτομαστιγωνόμαστε που είμαστε προνομιούχοι, αλλά να έχουμε και συναίσθηση ότι είμαστε. 

Για το δεύτερο κομμάτι, συμφωνά απόλυτα, ο ψυχίατρος δε θα φτιάξει ένα κακό χαρακτήρα. Αλλά επειδή η κοπέλα λέει ότι δεν είναι αυτή η ανάμνηση που έχει από τον πατέρα της παλιότερα, και υπάρχει διάγνωση, λογικά η συμπεριφορά τώρα ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό από την πάθηση. Δεν έχει νόημα να τσακώνεσαι με έναν αρρωστο άνθρωπο. Απλά αποφεύγεις τη σύγκρουση, έστω και απομακρυνόμενος.

[vicky86]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

@anemoni1989 δεν πιστεύω ότι έχεις καμία "υποχρέωση" στον πατέρα σου λόγω  συγγένειας και όπως σου είπα έχω κόψει η ίδια προ πολλών ετών τις σχέσεις με τον πατέρα μου.

Αλλά επειδή μιλάς για ψυχική ασθένεια, δεν καταλαβαίνεις τι αντιμετωπίζει ούτε ο πατέρας σου ούτε όσοι είναι κοντά του. Ξέρω πολύ καλά πώς το βλέπεις και πόσο απέχει αυτό που βλέπεις και καταλαβαίνεις, από αυτό που συμβαίνει. Αν είχες το ρόλο του φροντιστή, που δεν τον έχεις, θα σου έλεγα να μιλούσες με τον ψυχίατρο που παρακολουθεί τον πατέρα σου. Επειδή όμως η ζωή σου πλέον είναι αλλού, δεν έχει νόημα. Αλλά δνε μπορεί να λες από τη μία ότι ο άνθρωπος γινόταν θυσία για εσάς, και ξαφνικά μεταλλάχθηκε, να έχει διάγνωση αλλά να πιστεύεις ότι το κάνει επίτηδες. Δεν βγάζει νόημα. Δεν είναι μια υποσημείωση η ψυχική νόσος, ούτε επιλογή. Ούτε είναι οπως στα έργα, με έναν εντελώς "τρελο" που λέει ασυναρτησίες ή κόβει τις φλέβες του.

Από εκεί και πέρα, στο οικονομικό έχειςτεράστιο φάουλ, συγγνώμη. Οι γονείς σου πληρώνουν δάνειο, αλλά το σπίτι που χτίστηκε με δικά τους σε μεγάλο βαθμό έξοδα, το δέχεσαι, και το εκμεταλλεύεσαι. Άρα ναι, έχεις υποχρέωση. Δεν έκανες το χατήρι τους, να μείνεις κοντά τους, λες ότι δε χρωστάς τίποτα, αλλά το μεγάλο κόστος το πλήρωσαν εκείνοι. Δεκτό να απορρίπτεις την πυρηνική δομή της οικογένειας όπως είναι στην Ελλάδα, με τα δεσμά της, αλλά όχι στο μισό κομμάτι. Η πιο δυτική κουλτούρα, όντως δεν έχει αυτό το "να φροντίσω τους γονείς μου". Δεν έχει όμως ούτε το "εισπράττω νοίκι από το σπίτι που μου χάρισαν οι γονείς μου". Αντικειμενικά, αν δε θέλεις την υποχρέωση, σε τέτοιες περιπτώσεις δε δέχεσαι το δώρο. Αν θεωρείς ότι υπάρχει χειριστικό κίνητρο στη δωρεά, δεν την αποδέχεσαι. Δεν κάνεις τις επιλογές σου και δηλώνεις ανεξάρτητος απότη μία αλλά με πλάτες το νοίκι που εισπράττεις από δωρεά.

εξακολουθω να πιστευω οτι ειναι απολυτα λογικο κ να θυμωσε κ να πληγωθηκε η ανεμωνη,κ να θελει να ξεκοψει απο την πατρικη της οικογενεια

αλλα συμφωνω κ με την αργκ κ την jellyfish

παντα υπηρχαν προβληματα,πιθανον εγιναν χειροτερα με την καταθλιψη του πατερα της

δ ειναι υποχρεωμενη να τα ανεχτει,εκεινη ξερει τι αντεχει

η αποσταση σιγουρα θα βοηθησει

[ninaki80]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν πιστεύω ότι το να σου αγοράσουν ένα σπίτι οι γονείς σου σε δεσμεύει. Η ενσταση είναι σε αυτό που επαναλαμβάνει η @anemoni1989 για το πόσο μόνη της τα κατάφερε. Το να σου παρέχει η οικογένειά σου όσα χρειάζεσαι για να σπουδάσεις, να σε στηρίξουν μέχρι να σταθείς στα πόδια σου και να σου δώσουν και ένα σπίτι, είναι προνόμια. Πολλοί τα έχουμε, δεν είναι λόγος να αυτομαστιγωνόμαστε που είμαστε προνομιούχοι, αλλά να έχουμε και συναίσθηση ότι είμαστε. 

Για το δεύτερο κομμάτι, συμφωνά απόλυτα, ο ψυχίατρος δε θα φτιάξει ένα κακό χαρακτήρα. Αλλά επειδή η κοπέλα λέει ότι δεν είναι αυτή η ανάμνηση που έχει από τον πατέρα της παλιότερα, και υπάρχει διάγνωση, λογικά η συμπεριφορά τώρα ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό από την πάθηση. Δεν έχει νόημα να τσακώνεσαι με έναν αρρωστο άνθρωπο. Απλά αποφεύγεις τη σύγκρουση, έστω και απομακρυνόμενος.

νομιζω στο πρωτο κομματι υπαρχει ενα παραπονο ...που μπορει να μην θελει να το παραδεχτει αλλα το.δειχνει με τον τροπο που κρινει την οικογενεια της . 

[samsympan]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Δεν έχει νόημα να τσακώνεσαι με έναν αρρωστο άνθρωπο. Απλά αποφεύγεις τη σύγκρουση, έστω και απομακρυνόμενος.

Δεν έχει νόημα να τσακώνεσαι γενικά.

Τσακωνόμαστε όταν νιώθουμε ότι μας αδικούν, ότι έχουν παρεξηγήσει τις προθέσεις μας, ότι δεν μας κατανοούν, ότι δεν μας στηρίζουν στις επιλογές μας ενώ θα έπρεπε-όφειλαν να μην μας αδικούν, να μην μας παρεξηγούν, να μας κατανοούν και να μας στηρίζουν στις επιλογές μας. Όταν χωνέψουμε για τα καλά ότι δεν είναι πάντα αυτονόητη ούτε η δικαιοσύνη όπως την εκλαμβάνουμε εμείς, ούτε η αντίληψη βάσει δικής μας οπτικής, ούτε η στήριξη-στοργή ούτε ακόμη από τον ίδιο μας τον γονιό (σκληρό αλλά πραγματικό) τότε θα μπορέσουμε ΕΜΕΙΣ να είμαστε δίκαιοι, να δείξουμε κατανόηση-στήριξη-στοργή στον γονιό μας. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ένα 'χρόνια πολλά' στην γιορτή και τέλος, ένα 'πως είσαι;' και να κάτσεις να ακούσεις τα παράπονα κατεβατό-προσβολές κλπ και να πεις 'ήταν ωραία που σε άκουσα γεία για την ώρα', να παρευρεθείς για τις γιορτές σε ένα οικογενειακό δείπνο και να λουστείς την αρνητική ενέργεια όντας σε κατάσταση ζεν και χωρίς να την πολεμάς αλλά να την αφήνεις να σκάει πάνω σου κι εσύ να είσαι βράχος διότι άλλα "υποστηλώματα" έχεις πια ή εάν δεν τα σηκώνεις ολά αυτά τότε "μακρυά κι αγαπημένοι"-μακρυά και ήρεμοι.

Θέλει όμως πορεία για να φτάσεις εκεί... αν φτάσεις ποτέ. Όπως και να έχει όμως ο τσακωμός (όχι η διαφωνία) δεν οδηγεί ποτέ σε κάτι καλό.

[Yovanna]

¨Παιδιά έχετε εικόνα πόσος κόσμος πάσχει από κατάθλιψη και παίρνει αγωγή? Και μόνο στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον, ο αριθμός είναι διψήφιος. Οι άνθρωποι είναι λειτουργικοί και σε καμία περίπτωση δεν συμπεριφέρονται σαν να τους έχουν κάνει "λοβοτομή". Θεωρώ άδικο και για τους ίδιους να τους αντιμετωπίζουμε σαν άρρωστους και να μην εμπλεκόμαστε καν σε διαμάχη μαζί τους γιατί "δεν τσακώνεσαι με άρρωστο άνθρωπο"..

[ninaki80]

τι να πω ελπιζω να ξεμπερδεψε με τους καυγαδες !! ελπιζω να μην εχει αδερφια ο συζηγος κ τους φθονουν κ απο εκει κ μπουν τιποτα κληρονομικα στην μεση

Just now, Yovanna είπε:

¨Παιδιά έχετε εικόνα πόσος κόσμος πάσχει από κατάθλιψη και παίρνει αγωγή? Και μόνο στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον, ο αριθμός είναι διψήφιος. Οι άνθρωποι είναι λειτουργικοί και σε καμία περίπτωση δεν συμπεριφέρονται σαν να τους έχουν κάνει "λοβοτομή". Θεωρώ άδικο και για τους ίδιους να τους αντιμετωπίζουμε σαν άρρωστους και να μην εμπλεκόμαστε καν σε διαμάχη μαζί τους γιατί "δεν τσακώνεσαι με άρρωστο άνθρωπο"..

οταν ειναι γονεις σου απλως ξερεις τον τροπο να τους κουμανταρεις... κ βεβαια θα εμπλακεις σε καυγαδες αλλα πρεπει να ξερεις για πιο λογο ο αλλος τα λεει αυτα που λεει κ γιατι γινετε ο καυγας... 

αλλο ο αλλος να εχει κακιες προθεσεις κ αλλο ο αλλος να ειναι κολλημενος σε κατι λογο ηλικιας κ να μην μπορεις να του αλλαξεις αποψη

[Anna3011]

Just now, Yovanna είπε:

¨Παιδιά έχετε εικόνα πόσος κόσμος πάσχει από κατάθλιψη και παίρνει αγωγή? Και μόνο στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον, ο αριθμός είναι διψήφιος. Οι άνθρωποι είναι λειτουργικοί και σε καμία περίπτωση δεν συμπεριφέρονται σαν να τους έχουν κάνει "λοβοτομή". Θεωρώ άδικο και για τους ίδιους να τους αντιμετωπίζουμε σαν άρρωστους και να μην εμπλεκόμαστε καν σε διαμάχη μαζί τους γιατί "δεν τσακώνεσαι με άρρωστο άνθρωπο"..

Σαφώς και είναι πολύς ο κόσμος με κατάθλιψη. Η νόσος της εποχής μας είναι. Και ναι, υπάρχουν οι λειτουργικοί, αυτοί που ανταποκρίνονται με μεγάλη επίτυχία στην καθημερινότητα, αυτοί που μπορει να σου πουν σε μια τυχαία κουβέντα ότι παίρνουν αγωγή και να πέσεις από τα σύννεφα, αυτοί που πάσχουν από τη λεγόμενη γελαστη κατάθλιψη και δείχνουν μες την καλή χαρά ενώ μέσα τους υποφέρουν και σίγουρα ένα σωρό άλλες κατηγορίες (δεν είμαι ειδικός, βάσει εμπειριών και συζητήσεων με γνωστή μου ψυχολόγο μιλώ). Υπάρχουν όμως αναμφισβήτητα και οι άλλοι. Αυτοί που όλη μέρα κοιτούν το ταβάνι αφήνοντας τον εαυτό τους να χάνεται σε μαύρες σκέψεις, που έχουν αφεθεί, που δε φροντίζουν καν την προσωπική τους υγειινή, που η οποιαδήποτε δραστηριότητα τους φαίνεται βουνό, που βουλιάζουν στην αυτολύπηση και γίνονται συχνά κακοί και άδικοι με τους άλλους. Η Ανεμώνη μια κατάσταση σαν αυτή νομίζω πως περιέγραψε. Ένα πατέρα καλό μέχρι που κάποια στιγμή λόγω καταστάσεων άλλαξε και στη συνέχεια υπήρξε και διάγνωση ψυχικής νόσου. Προσωπικά εκπλήσομαι που στα αρχικά ποστ δεν το ανέφερε καν και έπρεπε να της το θυμίσω. Φοβάμαι ότι αν το λάμβανε σοβαρότερα υπόψη μπορεί να προστάτευε καλύτερα τον εαυτό της και να είχε περισσότερη γαλήνη μέσα της. Αλλιώς διαχειριζόμαστε στο μυαλό και το συναίσθημά μας ένα κακό και άδικο πατέρα και αλλιώς ένα άρρωστο πατέρα.

[Fenia27]

1 ώρα πρίν, ninaki80 είπε:

εγινε χοντρος καυγας για κατι που ειπωθηκε ... αποψη μπορει να εχουν ολοι κ μαλ μπορει να πουν αλλα οταν ειναι ενας μεγαλος ανθρωπος μπορεις να τον φερεις στα μετρα σου χωρις να γινει καυγας.. 

Μέχρι τώρα διαφωνώ με αυτά που λες. Έχουμε οικογένεια σύζυγο και παιδιά. Δεν ήμαστε ανήλικα που οι γονείς μας έβαζαν στην θέση μας και μας μάλωναν. Υπάρχουν όρια. Οι σχέσεις δεν είναι μονοπλευρες και αυτό ισχύει και για τους γονείς. Και όχι δεν υποχρεούται κανείς να προσπαθεί καν να φέρει τις προσβολές κάποιου στα μετρα του για να αποφύγει έναν καβγα. Αυτό έχει ψυχολογικό κόστος και κουραση. Η ύπαρξη μιας κενης σχεσης μόνο και μόνο για να υπάρχει είναι ανούσιο. Πόσο μάλλον όταν σε πληγώνει και σε χαλαει. Οι προσβολές είναι προσβολές και δεν είσαι πλέον μόνη σού έχεις άντρα που πρέπει να στηρίζεις και να προστατεύεις. εχεις παιδί το οποίο σε οποιαδήποτε ηλικία δεν υποχρεούται να ζει αρρωστημενες καταστάσεις έστω και μια στο τόσο. Σαν ενήλικες πρέπει να βουτάμε την γλώσσα στον μυαλό να σεβόμαστε όχι μόνο το ενήλικο παιδί μας αλλά και την οικογένειά που έχει δημιουργηθεί. Γιατι η ισοπέδωση του σεβασμού πολλών μελών μιας οικογένειας πρέπει να το δικαιολογήσει η συγγενεια; Δηλαδή θα κάνει ένα ταξίδι μια ολόκλ ηρη οικογένεια για να πληγωθεί η κοπέλα να χαλάσει η ψυχολογία τους να τους διώξουν και όλα αυτά μπροστά σε ένα δίχρονο παιδί και πρέπει ελαφρά την καρδία να το περάσει στο ντουκου; όχι διαφωνώ. Οι γονείς κουβαλάνε τα κόμπλεξ και τον εγωισμό τους όπως όλοι μας αλλά υπάρχουν όρια. Δεν δικαιολογεί ούτε η ηλικία ούτε η συγγενεια την μ***και. 

[vicky86]

Just now, Fenia27 είπε:

Μέχρι τώρα διαφωνώ με αυτά που λες. Έχουμε οικογένεια σύζυγο και παιδιά. Δεν ήμαστε ανήλικα που οι γονείς μας έβαζαν στην θέση μας και μας μάλωναν. Υπάρχουν όρια. Οι σχέσεις δεν είναι μονοπλευρες και αυτό ισχύει και για τους γονείς. Και όχι δεν υποχρεούται κανείς να προσπαθεί καν να φέρει τις προσβολές κάποιου στα μετρα του για να αποφύγει έναν καβγα. Αυτό έχει ψυχολογικό κόστος και κουραση. Η ύπαρξη μιας κενης σχεσης μόνο και μόνο για να υπάρχει είναι ανούσιο. Πόσο μάλλον όταν σε πληγώνει και σε χαλαει. Οι προσβολές είναι προσβολές και δεν είσαι πλέον μόνη σού έχεις άντρα που πρέπει να στηρίζεις και να προστατεύεις. εχεις παιδί το οποίο σε οποιαδήποτε ηλικία δεν υποχρεούται να ζει αρρωστημενες καταστάσεις έστω και μια στο τόσο. Σαν ενήλικες πρέπει να βουτάμε την γλώσσα στον μυαλό να σεβόμαστε όχι μόνο το ενήλικο παιδί μας αλλά και την οικογένειά που έχει δημιουργηθεί. Γιατι η ισοπέδωση του σεβασμού πολλών μελών μιας οικογένειας πρέπει να το δικαιολογήσει η συγγενεια; Δηλαδή θα κάνει ένα ταξίδι μια ολόκλ ηρη οικογένεια για να πληγωθεί η κοπέλα να χαλάσει η ψυχολογία τους να τους διώξουν και όλα αυτά μπροστά σε ένα δίχρονο παιδί και πρέπει ελαφρά την καρδία να το περάσει στο ντουκου; όχι διαφωνώ. Οι γονείς κουβαλάνε τα κόμπλεξ και τον εγωισμό τους όπως όλοι μας αλλά υπάρχουν όρια. Δεν δικαιολογεί ούτε η ηλικία ούτε η συγγενεια την μ***και. 

κατα βαση συμφωνω

καταλαβαινω οτι η αννα,που συμφωνω κ με εκεινη,απλα θελει να πει ισως να ειναι πιο "επιεικης" η ανεμωνη λογω της ασθενειας του πατερα.η τουλ να το διαχειριζεται διαφορετικα

δ θεωρω επειδη εχει καταθλιψη οτι παιρνει αφεση για οτι κανει κ λεει

ισως απλα να μην ειναι η ωρα για κτ οριστικο.οπως να ξεκοψει για παντα καθε επαφη

εκτος αν κ πριν την ασθενεια δ ηταν ολα τελεια,οποτε αυτο ηταν απλα το κερασακι,κ λογω των προβληματων που προυπηρχαν,δ υπαρχει η διαθεση να εχεις σχεσεις με εναν ανθρωπο που αντιμετωπιζει καποια προβληματα

[ninaki80]

Just now, Fenia27 είπε:

Μέχρι τώρα διαφωνώ με αυτά που λες. Έχουμε οικογένεια σύζυγο και παιδιά. Δεν ήμαστε ανήλικα που οι γονείς μας έβαζαν στην θέση μας και μας μάλωναν. Υπάρχουν όρια. Οι σχέσεις δεν είναι μονοπλευρες και αυτό ισχύει και για τους γονείς. Και όχι δεν υποχρεούται κανείς να προσπαθεί καν να φέρει τις προσβολές κάποιου στα μετρα του για να αποφύγει έναν καβγα. Αυτό έχει ψυχολογικό κόστος και κουραση. Η ύπαρξη μιας κενης σχεσης μόνο και μόνο για να υπάρχει είναι ανούσιο. Πόσο μάλλον όταν σε πληγώνει και σε χαλαει. Οι προσβολές είναι προσβολές και δεν είσαι πλέον μόνη σού έχεις άντρα που πρέπει να στηρίζεις και να προστατεύεις. εχεις παιδί το οποίο σε οποιαδήποτε ηλικία δεν υποχρεούται να ζει αρρωστημενες καταστάσεις έστω και μια στο τόσο. Σαν ενήλικες πρέπει να βουτάμε την γλώσσα στον μυαλό να σεβόμαστε όχι μόνο το ενήλικο παιδί μας αλλά και την οικογένειά που έχει δημιουργηθεί. Γιατι η ισοπέδωση του σεβασμού πολλών μελών μιας οικογένειας πρέπει να το δικαιολογήσει η συγγενεια; Δηλαδή θα κάνει ένα ταξίδι μια ολόκλ ηρη οικογένεια για να πληγωθεί η κοπέλα να χαλάσει η ψυχολογία τους να τους διώξουν και όλα αυτά μπροστά σε ένα δίχρονο παιδί και πρέπει ελαφρά την καρδία να το περάσει στο ντουκου; όχι διαφωνώ. Οι γονείς κουβαλάνε τα κόμπλεξ και τον εγωισμό τους όπως όλοι μας αλλά υπάρχουν όρια. Δεν δικαιολογεί ούτε η ηλικία ούτε η συγγενεια την μ***και. 

οποτε δεν εχεις τσακωθει ποτε με κανεναν ή μαλλον απο τοτε που τσακωθηκες εκοψες σχεσεις κ δεν βρηκες ποτε κανεναν καυγα παρολογο επειδη απλα ο αλλος ειναι στην φαση του... 

Just now, Fenia27 είπε:

Μέχρι τώρα διαφωνώ με αυτά που λες. Έχουμε οικογένεια σύζυγο και παιδιά. Δεν ήμαστε ανήλικα που οι γονείς μας έβαζαν στην θέση μας και μας μάλωναν. Υπάρχουν όρια. Οι σχέσεις δεν είναι μονοπλευρες και αυτό ισχύει και για τους γονείς. Και όχι δεν υποχρεούται κανείς να προσπαθεί καν να φέρει τις προσβολές κάποιου στα μετρα του για να αποφύγει έναν καβγα. Αυτό έχει ψυχολογικό κόστος και κουραση. Η ύπαρξη μιας κενης σχεσης μόνο και μόνο για να υπάρχει είναι ανούσιο. Πόσο μάλλον όταν σε πληγώνει και σε χαλαει. Οι προσβολές είναι προσβολές και δεν είσαι πλέον μόνη σού έχεις άντρα που πρέπει να στηρίζεις και να προστατεύεις. εχεις παιδί το οποίο σε οποιαδήποτε ηλικία δεν υποχρεούται να ζει αρρωστημενες καταστάσεις έστω και μια στο τόσο. Σαν ενήλικες πρέπει να βουτάμε την γλώσσα στον μυαλό να σεβόμαστε όχι μόνο το ενήλικο παιδί μας αλλά και την οικογένειά που έχει δημιουργηθεί. Γιατι η ισοπέδωση του σεβασμού πολλών μελών μιας οικογένειας πρέπει να το δικαιολογήσει η συγγενεια; Δηλαδή θα κάνει ένα ταξίδι μια ολόκλ ηρη οικογένεια για να πληγωθεί η κοπέλα να χαλάσει η ψυχολογία τους να τους διώξουν και όλα αυτά μπροστά σε ένα δίχρονο παιδί και πρέπει ελαφρά την καρδία να το περάσει στο ντουκου; όχι διαφωνώ. Οι γονείς κουβαλάνε τα κόμπλεξ και τον εγωισμό τους όπως όλοι μας αλλά υπάρχουν όρια. Δεν δικαιολογεί ούτε η ηλικία ούτε η συγγενεια την μ***και. 

η σχεση δεν ειναι κενη αν υπαρχει αγαπη... βεβαια οπως φαινετε δεν υπαρχει αγαπη μονο υπολογισμοι οποτε ναι με αυτην την εννοια γιατι να προσπαθησεις... 

κ βρε παιδια ο πατερας της δεν διαφωνει μαζι της για ολη της την ζωη ... διαφωνησε που φυγαν κ ειπε μια βαρια κουβεντα ωραια αν η ανεμωνη αντεκρουε με πολυ καλη διαθεση κ του ελεγε πως τον αγαπαει σε 1 χρονο ξερει οτι ο πατερας της δεν θα το ειχε μετανιωσει κ θα την υποστητιζε με χιλια... οι ανθρωποι θελουν κ ενα διαστημα για να αλλαξουν αποψη πρεπει δηλαδη να τσακωθεις μς εναν ανθρωπο που δεν σου εχει βαλει εμποδια απλα επειδη ειπε μια βλακεια...

γιατι θιχρηκε απλα το εγω σου 

αφου η ζωη σου ειναι τελεια μπορεις να βρεις τροπο να μην φερεις τα πραγματα στα ακρα 

[Fenia27]

Just now, ninaki80 είπε:

οποτε δεν εχεις τσακωθει ποτε με κανεναν ή μαλλον απο τοτε που τσακωθηκες εκοψες σχεσεις κ δεν βρηκες ποτε κανεναν καυγα παρολογο επειδη απλα ο αλλος ειναι στην φαση του... 

 

Φυσικα και εχω τσακωθει. Απο τοτε που εκανα οικογενεια ομως ξεκαθαρισα οτι δεν θα δεχτω καμια βαρια κουβεντα, να τις κρατανε για τον εαυτο τους και να ειναι ενταξει απεναντι μας αν θελουνε να ημαστε και εμεις ενταξει. Οταν κατι αφορα παρεξηγηση και οχι απλα "να πω μια προσβολη για να την πω επειδη θελω να βγαλω την χολη που που η κορη μου δεν εχει χτισει την ζωη της με τον τροπο που θελω εγω και δεν την κανω οτι θελω εγω" (αυτοι οι χαρακτηρες και αυτες οι συμπεριφορες ξεχωριζουν και δεν πιστευω οτι αλλαζουν ετσι απλα) τοτε περιμενω απο τους γονεις μου να το εκφρασουν με ωραιο τροπο χωρις ενταση. αν δεν μπορουν να το κανουν δεν ειναι δικη μου ευθυνη να κρατησω μια σχεση που δεν ειναι καλη και μου κανει κακο.Οποτε ναι η επαναλμβανομενη κακη συμπεριφορα σε μενα και σε συνεχεια στα παιδια και τον αντρα μου ειναι λογος να κοπουν οι σχεσεις. Μεχρι τουλαχιστον αυτος που συμπεριφερεται ετσι να αλλαξει τροπαριο. 

Just now, ninaki80 είπε:

διαφωνησε που φυγαν κ ειπε μια βαρια κουβεντα ωραια αν η ανεμωνη αντεκρουε με πολυ καλη διαθεση κ του ελεγε πως τον αγαπαει σε 1 χρονο ξερει οτι ο πατερας της δεν θα το ειχε μετανιωσει κ θα την υποστητιζε με χιλια... οι ανθρωποι θελουν κ ενα διαστημα για να αλλαξουν αποψη πρεπει δηλαδη να τσακωθεις μς εναν ανθρωπο που δεν σου εχει βαλει εμποδια απλα επειδη ειπε μια βλακεια...

 

Διαφωνω οτι επειδη οι γονεις "διαφωνουν" με κατι που κανουν τα παιδια (ειδικα με μια αποφαση της οικογενειας ολοκληρης μια αποφαση του ζευγαριου) οτι εχουν "δικαιωμα" και "ειναι ενταξει" να την εκφερουν κιολας..ποσο μαλλον προσβαλλοντας και αν ειναι δυνατον να πρεπει κιολας  να τους πεισει καποιος οτι ηταν το σωστο και να τους δικαιολογηθει...Εχουν οι γονεις τιτλο ιδιοκτησιας απεναντι στα παιδια ή στην οικογενεια που εφτιαξαν? Απο αυτη την νοοτροπια σαν την δικη σου και πολλων αλλων ξεκινανε οι τσακωμοι και χαλανε ακομη και οι οικογενειες...Απο τους "γονεις με δικαιωμα¨και μεγαλο εγωισμο...

Just now, vicky86 είπε:

κατα βαση συμφωνω

καταλαβαινω οτι η αννα,που συμφωνω κ με εκεινη,απλα θελει να πει ισως να ειναι πιο "επιεικης" η ανεμωνη λογω της ασθενειας του πατερα.η τουλ να το διαχειριζεται διαφορετικα

δ θεωρω επειδη εχει καταθλιψη οτι παιρνει αφεση για οτι κανει κ λεει

ισως απλα να μην ειναι η ωρα για κτ οριστικο.οπως να ξεκοψει για παντα καθε επαφη

εκτος αν κ πριν την ασθενεια δ ηταν ολα τελεια,οποτε αυτο ηταν απλα το κερασακι,κ λογω των προβληματων που προυπηρχαν,δ υπαρχει η διαθεση να εχεις σχεσεις με εναν ανθρωπο που αντιμετωπιζει καποια προβληματα

Εγω απο οτι καταλαβα αυτο τραβαει χρονια και δνε ειναι κατι περαστικο και "προσφατο" ωστε να δειξει επιεικεια...Για μενα, απο ενα σημειο και μερτα ο καθε ανθρωποςε να τραβαει τον δρομο και τον σταυρο του...απο την στιγμη που δεν υπαρχει διαθεση απο την αλλη πλευρα, εγω απλα θα ξεκοβα μεχρι να υπαρξει καποια διαθεση και ενα δειγμα οτι οι σχεσεις μπορουν να φτιαξουν σε μια βαση σεβασμου και υγειας. Αλλιως η μονη λυση ειναι να δεχεσαι τις προσβολες και να το παιζεις τρελιτσα για  να περναει η ωρα ανωδυνα και ευχαριστα (για εκεινον) ...

 

Ξεκοβοντας καθε επαφη ειναι ο μονος τροπος να δειξεις οτι εχεις φτασει στα ορια σου. Διαφορετικα οσο εσυ αντεχεις και ανεχεσαι τοσο ο αλλος θα συνεχειζει να προσφερει οτι προσεφερε. Μετα απο ενα σημειο δεν ειναι λογικο να αδειαζεις απο την προσπαθεια και τον τοιχο που τρως? σε ολες τις σχεσεις? 

 

Εγω πιστευω οτι με αυτον τον τροπο, με την απουσια σου και την απομακρυνση, εχεις πραγματικα τις καλυτερες πιθανοτητες να φτιαξουν οι σχεσεις. Αν ο γονιος δεν δει τα λαθη που κανει, αν δεν βαλει τον εγωισμο κατω και δεν αναγνωρισει οτι η συμπεριφορα του του εχει κοστισει την κορη και την οικογενεια της, το εγγονι του τοτε δεν μπορει να υπαρξει καμια απολυτως βελτιωση...και αν δεν το κανει μετα απο αυτο τοτε δεν νομιζω να μπορει μονος του καποιος να σωσει κατι...εκτος αν κανει τον καραγκιοζη..

[ninaki80]

Just now, Fenia27 είπε:

 

Φυσικα και εχω τσακωθει. Απο τοτε που εκανα οικογενεια ομως ξεκαθαρισα οτι δεν θα δεχτω καμια βαρια κουβεντα, να τις κρατανε για τον εαυτο τους και να ειναι ενταξει απεναντι μας αν θελουνε να ημαστε και εμεις ενταξει. Οταν κατι αφορα παρεξηγηση και οχι απλα "να πω μια προσβολη για να την πω επειδη θελω να βγαλω την χολη που που η κορη μου δεν εχει χτισει την ζωη της με τον τροπο που θελω εγω και δεν την κανω οτι θελω εγω" (αυτοι οι χαρακτηρες και αυτες οι συμπεριφορες ξεχωριζουν και δεν πιστευω οτι αλλαζουν ετσι απλα) τοτε περιμενω απο τους γονεις μου να το εκφρασουν με ωραιο τροπο χωρις ενταση. αν δεν μπορουν να το κανουν δεν ειναι δικη μου ευθυνη να κρατησω μια σχεση που δεν ειναι καλη και μου κανει κακο.Οποτε ναι η επαναλμβανομενη κακη συμπεριφορα σε μενα και σε συνεχεια στα παιδια και τον αντρα μου ειναι λογος να κοπουν οι σχεσεις. Μεχρι τουλαχιστον αυτος που συμπεριφερεται ετσι να αλλαξει τροπαριο. 

 

Διαφωνω οτι επειδη οι γονεις "διαφωνουν" με κατι που κανουν τα παιδια (ειδικα με μια αποφαση της οικογενειας ολοκληρης μια αποφαση του ζευγαριου) οτι εχουν "δικαιωμα" και "ειναι ενταξει" να την εκφερουν κιολας..ποσο μαλλον προσβαλλοντας και αν ειναι δυνατον να πρεπει κιολας  να τους πεισει καποιος οτι ηταν το σωστο και να τους δικαιολογηθει...Εχουν οι γονεις τιτλο ιδιοκτησιας απεναντι στα παιδια ή στην οικογενεια που εφτιαξαν? Απο αυτη την νοοτροπια σαν την δικη σου και πολλων αλλων ξεκινανε οι τσακωμοι και χαλανε ακομη και οι οικογενειες...Απο τους "γονεις με δικαιωμα¨και μεγαλο εγωισμο...

Εγω απο οτι καταλαβα αυτο τραβαει χρονια και δνε ειναι κατι περαστικο και "προσφατο" ωστε να δειξει επιεικεια...Για μενα, απο ενα σημειο και μερτα ο καθε ανθρωποςε να τραβαει τον δρομο και τον σταυρο του...απο την στιγμη που δεν υπαρχει διαθεση απο την αλλη πλευρα, εγω απλα θα ξεκοβα μεχρι να υπαρξει καποια διαθεση και ενα δειγμα οτι οι σχεσεις μπορουν να φτιαξουν σε μια βαση σεβασμου και υγειας. Αλλιως η μονη λυση ειναι να δεχεσαι τις προσβολες και να το παιζεις τρελιτσα για  να περναει η ωρα ανωδυνα και ευχαριστα (για εκεινον) ...

 

Ξεκοβοντας καθε επαφη ειναι ο μονος τροπος να δειξεις οτι εχεις φτασει στα ορια σου. Διαφορετικα οσο εσυ αντεχεις και ανεχεσαι τοσο ο αλλος θα συνεχειζει να προσφερει οτι προσεφερε. Μετα απο ενα σημειο δεν ειναι λογικο να αδειαζεις απο την προσπαθεια και τον τοιχο που τρως? σε ολες τις σχεσεις? 

 

Εγω πιστευω οτι με αυτον τον τροπο, με την απουσια σου και την απομακρυνση, εχεις πραγματικα τις καλυτερες πιθανοτητες να φτιαξουν οι σχεσεις. Αν ο γονιος δεν δει τα λαθη που κανει, αν δεν βαλει τον εγωισμο κατω και δεν αναγνωρισει οτι η συμπεριφορα του του εχει κοστισει την κορη και την οικογενεια της, το εγγονι του τοτε δεν μπορει να υπαρξει καμια απολυτως βελτιωση...και αν δεν το κανει μετα απο αυτο τοτε δεν νομιζω να μπορει μονος του καποιος να σωσει κατι...εκτος αν κανει τον καραγκιοζη..

μα δεν ειναι παρεμβαση να σου πει ο αλλος κατι.. παρεμβαση θα ελεγα να της ελεγε ο πατερας της εγω δεν σου ξαναμιλαω επειδη εφυγες... το να της πει κορη μου εκανες βλακεια που εφυγες ακομα κ με ασχημο τροπο δεν παρεμβαινει πουθενα στην αποφαση της απλα λεει την πατατα του... εσυ που εισαι πιο νορμαλ ανθρωπος κ ισσοροπημενος δεν μπορεις να ξεχωρησεις οτι εκεινη την στιγμη πρεπει να τον βαλεις τον αλλο στην θεση του χωρις να γινει ο κακος χαμος....

δηλαδη αυριο θα σου πει η κορη σου μαμα εισαι χαζη γιατι δεν με αφηνεις να βγω μεχρι το πρωι κ εσυ θα την ξεμαλλιασεις...επειδη σε προσβαλε?

πρεπει να βλεπουμε απεναντι σε ποιον μιλαμε κ γιατι φερετε ετσι δεν σημαινει οτι επειδη ενηλικιωθηκαμε δεν σηκωνουμε μυγα στο σπαθι μας οταν μεγαλωνουν τα παιδια πρεπει να δειχνουν μια κατανοηση στους μεγαλητερους οπως οι μεγαλητεροι δειχναν κατανοηση οταν ειμασταν εμεις παιδια.. δεν χρειαζετε να τα λογαριαζουμε ολα σου ειπα μου ειπες... 

δεν λεει πουθενα η ανεμωνη οτι ο πατερας της της εκανε την ζωη δυσκολη

[Yovanna]

Just now, ninaki80 said:

βεβαια οπως φαινετε δεν υπαρχει αγαπη μονο υπολογισμοι οποτε ναι με αυτην την εννοια γιατι να προσπαθησεις...

Nινάκι, αλήθεια τώρα έβγαλες συμπέρασμα ότι δεν αγαπάει η Ανεμώνη τους γονείς της? Αν δεν νοιαζόταν θα πληγωνόταν έτσι και θα καθόταν να μοιραστεί τον πρόβλημα της με αγνώστους? Με συγχωρείς , αλλά δεν σε έχω ξαναδεί τόσο απόλυτη και διακρίνω μια ξεκάθαρη εμπάθεια προς την Ανεμώνη μ η οποία σε κάνει να μην είσαι αντικειμενική. Μας λέει η κοπέλα ότι ο πατέρας της την έψελνε 3 μέρες και εσύ επιμένεις να λες, έλα μωρέ μια κουβέντα είπε ο άνθρωπος.. Καμία προσβλητική κουβέντα δεν έχει δικαίωμα να πει, επειδή είναι πατέρας. Αλίμονο. Αν δεν σε στηρίξουν και δεν σε αγκαλιάσουν οι δικοί σου άνθρωποι, ποιος θα το κάνει? Και να υπενθυμίσω ότι δεν έφυγε μόνη της η Ανεμώνη. Τις έδιωξε ο πατέρας της. Κόρη και εγγονή. 

[Fenia27]

Just now, ninaki80 είπε:

μα δεν ειναι παρεμβαση να σου πει ο αλλος κατι.. παρεμβαση θα ελεγα να της ελεγε ο πατερας της εγω δεν σου ξαναμιλαω επειδη εφυγες... το να της πει κορη μου εκανες βλακεια που εφυγες ακομα κ με ασχημο τροπο δεν παρεμβαινει πουθενα στην αποφαση της απλα λεει την πατατα του... εσυ που εισαι πιο νορμαλ ανθρωπος κ ισσοροπημενος δεν μπορεις να ξεχωρησεις οτι εκεινη την στιγμη πρεπει να τον βαλεις τον αλλο στην θεση του χωρις να γινει ο κακος χαμος....

δηλαδη αυριο θα σου πει η κορη σου μαμα εισαι χαζη γιατι δεν με αφηνεις να βγω μεχρι το πρωι κ εσυ θα την ξεμαλλιασεις...επειδη σε προσβαλε?

πρεπει να βλεπουμε απεναντι σε ποιον μιλαμε κ γιατι φερετε ετσι δεν σημαινει οτι επειδη ενηλικιωθηκαμε δεν σηκωνουμε μυγα στο σπαθι μας οταν μεγαλωνουν τα παιδια πρεπει να δειχνουν μια κατανοηση στους μεγαλητερους οπως οι μεγαλητεροι δειχναν κατανοηση οταν ειμασταν εμεις παιδια.. δεν χρειαζετε να τα λογαριαζουμε ολα σου ειπα μου ειπες... 

 

Με συγχωρεις αλλα εξιστορεις και περιγραφεις διαλογους σαν να ησουνα παρουσα ...

 

Αυτα τα γλυκαναλατα που περιγραφεις δεν ταιριαζουν με την περιγραφη του σκηνικου της ανεμωνης.,..τουλαχιστον εγω καταλαβα κατι με σαφως μεγαλυτερη ενταση απο μια "βλακεια" της στιγμης και μια "κοτσανα"...και κατι που σαφως κρατησε για μερες με υπομονη της ανεμωνης και κατεληξε να τους διωχνει απο το σπιτι το οποιο ειναι τραγικο και πολυ βαρια κινηση...

 

Οποτε ισως μιλαμε σε αλλη βαση. και παλι ομως οχι δεν συμφωνω οτι μπορει να εκφραζετε καποιος με ασχημο τροπο επειδη απλα καταλαβαινει οτι ο κοσμος δεν γυριζει γυρω του. Ακομη και να μην "παρεμβαινει" στην αποφαση που εχει παρθει ηδη και εχει γινει και πραξη, παρεμβαινει στην ψυχολογια και στις ισορροπιες οχι ενος αλλα τριων ανθρωπων...και δεν βλεπω γιατι επιμενεις οτι αυτο ειναι οκ να γινετε και να αντιμετωπιζετε ελαφρα σαν ενα λαχανικο. Που αποσκοπει και που βοηθαει στο να πεις βλακεια την αποφαση της κορης και του αντρα της? Περα απο την πικρια που βγαζεις...Σε μια υγιη σχεση ο πατερας θα ελεγε απλα "σεβομαστε την αποφαση σας παιδια μου, εσεις να ησαστε καλα, μας λειπετε πολυ. " Βεβαια νταξει αλλιως βλεπουμε τα πραγματα ο καθενας και κανουμε οτι θελουμε...απλα εγω τα εχω αλλιως στο κεφαλι μου...

 

Και τι παει να πει ακριβως οπως δειχνανε κατανοηση οι μεγαλυτεροι στα παιδια? τι ακριβως εννοεις πανω σε αυτο? οτι επειδη ενας ενηλικας ανθρωπος κανει υπομονη το παιδι που γενναει οταν ειναι νηπιο, προεφηβος, εφηβος, νεος που κανει τις επιλογες του, πρεπει να κατανοουμε και να δικαιολογουμε μια συνεχομενη κακη συμπεριφορα αυτων των ανθρωπων οταν εμεις κανουμε οικογενεια, και ημαστε πλεον υπευθυνοι να μεγαλωσουμε τα δικα μας παιδια και να κρατησουμε την οικογενεια που δημιουργησαμε ενωμενη και αγαπημενη? Αυτη ειναι η μυγα στο σπαθι?  Φυσικα θα κανεις υπομονη τους φγονεις σου στις παρεξηγησεις και φυσικα θα εισαι διπλα τους να τους στηριζεις. αλλα αυτο σταματα οτι οι ανθρωποι αυτοι προκαλουν ενταση βγαζουν θυμο και πικρια και προσβολες. Οχι μια φορα γιατι εσπασε ο διαολος το ποδαρι του..ουτε δυο γιατι το ξαναεσπασε...πολλες πολλες φορες τοσες ωστε εχει γινει πλεον ενα μοτιβο familiar ρουτινας...

 

 

[ninaki80]

Just now, Yovanna είπε:

Nινάκι, αλήθεια τώρα έβγαλες συμπέρασμα ότι δεν αγαπάει η Ανεμώνη τους γονείς της? Αν δεν νοιαζόταν θα πληγωνόταν έτσι και θα καθόταν να μοιραστεί τον πρόβλημα της με αγνώστους? Με συγχωρείς , αλλά δεν σε έχω ξαναδεί τόσο απόλυτη και διακρίνω μια ξεκάθαρη εμπάθεια προς την Ανεμώνη μ η οποία σε κάνει να μην είσαι αντικειμενική. Μας λέει η κοπέλα ότι ο πατέρας της την έψελνε 3 μέρες και εσύ επιμένεις να λες, έλα μωρέ μια κουβέντα είπε ο άνθρωπος.. Καμία προσβλητική κουβέντα δεν έχει δικαίωμα να πει, επειδή είναι πατέρας. Αλίμονο. Αν δεν σε στηρίξουν και δεν σε αγκαλιάσουν οι δικοί σου άνθρωποι, ποιος θα το κάνει? Και να υπενθυμίσω ότι δεν έφυγε μόνη της η Ανεμώνη. Τις έδιωξε ο πατέρας της. Κόρη και εγγονή. 

εχω καταλαβει οτι εφτασε στα ακρα σποντες του πατερα της... αν δεν αντεχε θα μπορουσε να πει μπαμπα μου με εχεις ζαλισει με αυτο το θεμα κ να σηκωθει να φυγει ηρεμα χωρις βαριες κουβεντες... 

δεν ειναι εμπαθεια απλα προσπαθω να καταλαβω πως γινετε ενας ανθρωπος που αγαπαει την οικογενεια του κ παραδεχετε οτι τον εχουν βοηθησει κ ποτε δεν ανακατεφτηκαν ουσιαστικα στην ζωη της απο δυο κουβεντες δεν θα τους ξαναμιλησει... επισης εχω καταλαβει οτι σε μια οικογενεια που εχεις τσακωθει με ολο σου το σοι δεν γινετε εσυ να εισαι ο ισοροπημενος κ ξαφνικα να γινεσε εξω φρενων κατι εχεις κανει κ εσυ κ απλα δεν το λες..

 

σε ενα φορουμ γραφεις κ για να δικαιολογησεις τον εαυτο σου ... λες πραγματα απο την δικια σου πλευρα για να βρεις ενα αλλοθι για τις πραξεις σου... 

[Fenia27]

Just now, ninaki80 είπε:

δηλαδη αυριο θα σου πει η κορη σου μαμα εισαι χαζη γιατι δεν με αφηνεις να βγω μεχρι το πρωι κ εσυ θα την ξεμαλλιασεις...επειδη σε προσβαλε?

 

Ειναι αστοχο να συγκρινεις την κορη μαλλον την εφηβη κορη που θα πει χαζη την μαμα για την εξοδο..συμπεριφορα δηλαδη που λιγο πολυ ολα τα παιδια εχουν στην εφηβεια απεναντι στους γονεις...με την συμπεριφορα ενος μεσηλικα πατερα απεναντι στην κορη-μαμα πλεον και στην υπολοιπη οικογενεια της...εντελως αστοχο παραδειγμα..

 

Καταλαβαινεις την σημαντικη αυτη διαφορα? Καθε συμπεριφορα της ευρυτερης οικογεινειας του συζυγου και της συζυγου επιρεαζει ολα τα μελη.εκεινη τον αντρα της και τα παιδια..Δεν δημιουργησε ενταση μονο στην κορη του σαν να ειναι μικρο παιδι. Δεν ειναι πλεον μικρο παιδι. Εχει ανθρωπους διπλα της. την οικογενεια της. οπως το ιδιο συμβαινει απο την μερια του αντρα της...Τι θα γινει δηλαδη αυτη η οικογενεια αν αφησει 4 ενηλικες (τους γονεις δηλαδη ασε μην βαλουμε αλλους συγγενεις) με τα δικα τους κομπλεξ και προβληματα να βγαζουν την χολη στην οικογενεια τους? Δεν πρεπει η ψυχικη τους ηρεμια να διαφυλαχτει? Για μενα τα βλεπεις πολυ ρομαντικα και ελαφρα..αλλα ενταξει ο καθε ανθρωπος πορευεται αναλογα, εμενα αυτη ειναι η γνωμη μου γενικα και ελπιζω να πανε ολα καλα στην ανεμωνη και να μην φορτωνεται με την ασχημη συμπεριφορα του πατερα της δεν ειναι δικο της βαρος...

[student]

On 9/1/2021 at 10:43 ΠΜ, anemoni1989 είπε:

Καλημέρα και καλή χρονιά.

Κατά καιρούς, σε ασχετα θέματα έχει τύχει να αναφερθώ στην ιδιαζουσα σχέση με τον πατέρα μου. Πρόκειται για έναν άνθρωπο επίμονο, που του αρέσει να επιβάλλεται και γενικά να κάνει κουμάντο στους άλλους... Όντας κι εγώ πολύ δυναμική σαν χαρακτήρας, πολλές φορές ερχόμαστε σε ρήξη, από την εφηβεία μου κιόλας, με τους καυγάδες μας να χαρακτηρίζονται ως ομηρικοί. Το προβλημα είναι ότι τώρα έχω κάνει οικογένεια και δεν ανέχομαι από κανέναν να μου κάνει κουμάντο (όχι ότι πριν το ανεχομουν). Δεν εξαρτωμαστε από τους γονείς μου οικονομικά, έχουμε και εγώ και ο άντρας μου δόξα τω θεώ πολύ καλές δουλειές, με πολύ καλές για την εποχή απολαβές και μάλιστα έχουμε αρνηθεί προτάσεις για δουλειά ακόμα και μέσα σε αυτή την κρίση. Επιπλέον, καταφέραμε και κάναμε πραγματικότητα το όνειρο μας να φυγουμε από την Αθήνα, ενώ παράλληλα μεγαλώνουμε ένα υπέροχο κοριτσάκι... Το προβλημα μου, λοιπόν, είναι ότι ο πατέρας μου έχει σκυλιασει που "πήρα το παιδί και έφυγα". Τους επισκέφτηκα μέσα στις γιορτές για να δουν τη μικρή γιατί λόγω ΛΟΚ νταουν είχαν αρκετούς μήνες να τη δουν και αντί να εκτιμήσει αυτή την κίνηση από μεριάς μου, με προσέβαλλε ασταμάτητα μπροστά στο παιδί μου. Έλεγε ανυπόστατα πράγματα, ότι έχω αποτύχει, να μην γίνει σαν εμένα, ότι ΤΟΝ πούλησα ενώ μου έφτιαξε σπίτι και πήγα αλλού που δεν μου πρόσφεραν τα αντίστοιχα και άλλα τέτοια, τα οποία αφενός θεωρώ πως δεν ισχύουν, αφετέρου τα θεωρώ απαράδεκτα ακόμα κι αν είχα όντως κάνει λάθος επιλογές στη ζωή μου. Να μην τα πολυλογω, φτάσαμε στο σημείο να μας διώξει από το σπίτι και εγώ πλέον να μην θέλω να πατήσω το πόδι μου ξανά εκεί πέρα. Δήλωσα ήδη στη μητέρα μου πως άμα θέλει να βλέπει τη μικρή, μπορεί να έρχεται η ίδια όποτε θέλει και πως εγώ δεν ξαναπαταω εκεί πέρα.

Το θέμα μου είναι ότι εγω αισθάνομαι πολύ μεγάλο θυμό. Θεωρώ πως σαν παιδί τους έχω φερθεί καλά και με το παραπάνω. Ότι έχουμε καταφέρει με τον άντρα μου το έχουμε επιτύχει μόνοι μας και με ελάχιστη έως μηδαμινή βοήθεια και δεν ανέχομαι να με προσβάλλουν έτσι, ειδικά μπροστά στο παιδί μου. Δηλαδή, οκ, είναι 2,5 χρόνων και δεν καταλαβαίνει πολλά, αλλά αυτό δε δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να προσβάλλει τη μητέρα του μπροστά του και μάλιστα με πραγματα τα οποία είναι ανυπόστατα (δεν είμαι και καμία ναρκομανής, ούτε εγκληματίας)..  Υπαρχουν άλλοι εδώ μέσα που να έχουν έρθει σε ρήξη με τους γονείς τους? Πως το αντιμετωπίσατε??? Η κατάληξη ποια ήταν??? Προσωπικά έχω επηρεαστεί πάρα πολύ... Έχει ήδη σχεδόν 1 βδομάδα που έγινε το σκηνικό και ακόμα κλαίω όταν τα σκεφτομαι και είμαι μονη

Διαβάζοντας αυτό το θέμα ξύπνησαν διαφορά μέσα μου.. 
Έδω και λίγο καιρό έχω καταφέρει να μεταβώ στο στάδιο που περιγράφει ακριβώς (κατά λέξη θα έλεγα!) η @samsympan στάδιο της αποδοχής, της συγχώρεσης, της εσωτερικής γαλήνης. Εχω περάσει πολύ δύσκολα και αυτό το κατάλαβα όταν άρχισα να υπολογίζω, να ανακαλύπτω περισσότερο τον εαυτό μου.Υπήρχαν σημάδια αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία ώσπου ήρθε μια περίοδος στην ζωή μου που ζορίστηκα αρκετά έπεσαν πολλά μαζι και έτσι ξεκίνησα να αναρωτιέμαι διαφορά που αφορούσαν την ταυτότητα μου, το πως είμαι πραγματικά και ότι σχετικό αφορά όλη αυτή η διαδικασία της αυτογνωσίας. 

 

Έχω έναν πατέρα που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι δεν με έιχε στον μυαλό του και στην καρδιά του όπως εγώ θα ήθελα. Όπως έχει ένας πατέρας το παιδι του.. Τα λόγια του ήταν συχνά μαχαίρι στην ψυχή μου.. Συχνά μου μιλούσε  προσβλητικά, φώναζε, με υποτιμούσε, οτιδήποτε αποφάσιζα το θεωρούσε υποδεέστερο από αυτό που ήθελε εκείνος για εμένα και άλλα πολλά τέτοια. Αφου κλείναμε το τηλέφωνο έκλαιγα και ένιωθα μια αφόρητη πίεση στο κεφάλι μου. Η κατάσταση αυτή είχε επεκταθεί και προς της οικογένεια μου ασκωντας άσχημη κριτική προς τον σύζυγο μου (μέσω εμου) παρόλο που ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερες σχέσεις (άκρως τυπικές θα έλεγα)και ουδέποτε είχε δώσει το παραμικρό δικαίωμα. Πιο συγκεκριμένα είχε απαιτήσεις από εκείνον σε διάφορα θέματα. Ήθελε ξεκαθαρα την προσοχή του και την αγάπη του. Αυτή την συμπεριφορά την είχε με τους περισσότερους ανθρώπους και δυσκολεύομουν να καταλάβω γιατί γίνεται επιθετικός, γιατί έχει θυμό μέσα του, γιατί προσβάλει κλπ. Ολ αυτά τα έπαιρνα μέσα μου χωρίς να το καταλαβαίνω και έτσι ήρθε η στιγμή που αποφάσισα να απέχω συναισθηματικά κατά καποιο τρόπο ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩ ΕΓΩ. Πήρα απόσταση πρακτικά αλλά και συναισθηματικά όπως προείπα για αρκετά χρόνια, δημιούργησαμε με τον καλό μου την οικογένεια μας κλπ. Μείναμε στην εξοχή μακριά από την ζωηραδα της πόλης. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία για να τακτοποιήσω μέσα μου ολ αυτά που με ζοριζαν και πραγματικά οικοδομήθηκα επί της ουσίας και φυσικά ήταν μόνο η αρχή για μια νέα ζωη. 
Παράλληλα με την αυτή την απροσδιοριστη σχέση (έτσι την χαρακτήριζα) ειχα στην ζωή μου άλλη μια σχέση φιλική που και οι δύο είχαν πολλά κοινά κυρίως ως προς την δική μου οπτική. Η εξέλιξη ήταν διαφορετική μέχρι και σήμερα αλλά μέσα μου με ζοριζαν παράλληλα και επιθετικά θα έλεγα. 

 

Δεν θα μπω αυτή τη στιγμή σε λεπτομέρειες γιατί δεν ξέρω αν θα ωφελήσει. Θέλω μόνο να πω πως νιώθω σήμερα και τι κατάλαβα. 
Όταν ξεκίνησα να ασχολουμε περισσότερο με τον εαυτό μου, με τα θέλω μου, με τις αδυναμίες μου, με την αποδοχή του εαυτού μου τότε ξεκίνησαν να αλλάζουν διαφορά μέσα μου! Επειδή κατάλαβα εμένα κατάλαβα και είδα καθαρά τι συνέβαινε στον πατέρα μου και στους γύρω μου γενικότερα. 
Ο πατέρα μου έδειχνε την αγάπη του με τρόπους οι οποίοι δεν ήταν αποδεχτοι για εμένα δεν με κάλυπταν και αυτό ήταν ένα από τα εμπόδια, το ότι δεν δεχόμουν κάτι λιγότερο από αυτό που είχα πραγματικά ανάγκη σε συναισθηματικο επίπεδο. Είχα ανάγκη από αγάπη και αποδοχή κάτι το οποίο δεν είχα από την οικογένεια μου όποτε η σχέση μας δεν ήταν ξεκάθαρη, μου ήταν λίγη θα έλεγα..

Ο πατέρας μου είχε θυμό μέσα του γιατί ήταν απελπισμένος, πονεμένος, αναστατωμενος, στενάχωρημενος δεν ήξερε πως να  διαχειριστεί αυτά τα δύσκολα συναισθηματα και ο εύκολος τρόπος είναι η φωνή και η επιβολή συνηθως.Εγώ δε πάντα έλεγα ναι, ήμουν πάντα πρόθυμη να βοηθήσω σε οτιδήποτε με αποτέλεσμα να λέω όχι στον εαυτό μου γιατί κατά βάθος πιεζομουν χωρίς να το καταλαβαίνω άμεσα. Όταν ξεκίνησα να λέω όχι,οταν αποφάσισα να είμαι ο εαυτός μου με ότι σημαίνει αυτό (συνέπειες) τότε ξεκίνησα να αλλάζω να νιώθω πιο ήρεμη με περισσότερη αυτοπεποίθηση και να βλέπω σιγά σιγά να αλλάζουν και οι σχέση μου με εκεινον, άρχισε να είναι περισσότερο ουσιαστική και λιγότερο τοξική. Και κάπου εκεί ήρθε η δική μου "ενηλικίωση" και η ανάληψη ευθύνης της δικής μου ζωής!! . Δύσκολα πλέον κάτι θα με στεναχωρησει γιατί έχω αλλάξει τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου και τις σχέσεις μου γενικα. Για χρόνια σκεφτόμουν ότι έχω αποκοπεί και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε αυτό (ο εύκολος τρόπος). Δεν ήθελα να έχω σχεδόν καμία σχέση. Όταν όμως άλλαξα εγώ γύρισα κοντά του και επέστρεψε και αυτός σε εμένα. Αποδοχή, κατανόηση, αγάπη, νοιαξιμο. 

Με τα παιδιά μου είναι πολύ κοντά συναισθηματικά παρόλο που δεν βλεπόμαστε πολύ συχνά και αυτό δείχνει πολλά για τον άνθρωπο.. 
Έθεσα όρια και έγιναν αποδεχτα. Τα όρια είναι απαραίτητα σε κάθε σχέση όπως και ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου ανθρώπου.

 
Εν κατακλείδι αυτό που έχω κρατήσει από όλο αυτό είναι ότι όταν βλέπουμε ότι ο άλλος μας συμπεριφερεται χωρίς σεβασμό πρέπει να προσπαθούμε να δούμε τι υπάρχει πίσω από αυτό και να ΜΗΝ στεκόμαστε στα λόγια του. Τα άσχημα λόγια συνήθως είναι βγαλμένα από πόνο και όχι από κακία. Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω σε αυτά. Παντα κρύβεται κάποιο δύσκολο συναίσθημα. Αυτό το έχω βίωσει και εγώ στο παρελθόν ωντας στην θέση του πατέρα μου και μπορώ να καταλάβω πως ένιωθα τότε τώρα που τα καταγράφω ολ αυτα. 

Αυτά από εμένα.