Τικ και τραυλισμος σε κοριτσακι 5,5 χρόνων εδω και 1,5 χρονο

[Mary1976]

Just now, polakis είπε:

Ευχαριστω για τις απαντησεις. Εκλεισα ραντεβου στο παιδοψυχιατρικο τομεα νεας σμυρνης γιατι εκει υπαγομαι μου ειπαν που πηρα τηλ στο παιδων και το σισμανογλειο. Θα παμε μετα τις γιορτες. Επισης, σκεφτομαι να κλεισω και σε παιδοψυχολογο. Η κορουλα μου εχει αρκετα κινητικα τικ μαζεμενα (προσωπου, λαιμου και μεσης) και με στεναχωρει και τα κανει ολη μερα, ενω της φερομαστε με τον καλυτερο τροπο, δεν την πιεζουμε καθολου και δεν της λεμε ποτε τιποτα για τα τικ. Εχουμε φτασει στα ορια μας με την γυναικα μου. Ειναι σχεδον 3 χρονια η κατασταση...

Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστη η υπομονή και η στήριξη σας. Εμένα ο γιος μου για 2-3 μήνες είχε αναπτύξει ένα τικ και κάθε φορά που τον έβλεπα δοκιμάζονταν τα νεύρα μου. Οπότε ούτε να φανταστώ δεν μπορώ πώς είστε εσείς επί 3 χρόνια. Όπως σας είπαν και παραπάνω δεν είναι βέβαια το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αλλά σίγουρα είναι ανησυχητικό και ψυχοφθόρο. Όμως θεωρώ ότι μόνο να βελτιωθεί μπορεί η κατάσταση με τη βοήθεια ειδικών, τη δική σας και με την ηλικία του παιδιού.

[ΑΡΓΚ]

6 ώρες πρίν, polakis είπε:

Ευχαριστω για τις απαντησεις. Εκλεισα ραντεβου στο παιδοψυχιατρικο τομεα νεας σμυρνης γιατι εκει υπαγομαι μου ειπαν που πηρα τηλ στο παιδων και το σισμανογλειο. Θα παμε μετα τις γιορτες. Επισης, σκεφτομαι να κλεισω και σε παιδοψυχολογο. Η κορουλα μου εχει αρκετα κινητικα τικ μαζεμενα (προσωπου, λαιμου και μεσης) και με στεναχωρει και τα κανει ολη μερα, ενω της φερομαστε με τον καλυτερο τροπο, δεν την πιεζουμε καθολου και δεν της λεμε ποτε τιποτα για τα τικ. Εχουμε φτασει στα ορια μας με την γυναικα μου. Ειναι σχεδον 3 χρονια η κατασταση...

Mην προτρέχετε με τον ψυχολόγο. Επειδή οι ψυχολόγοι δρουν βοηθητικά ανάλογα με τη διάγνωση, αν μιλήσετε πρώτα με ψυχίατρο, θα σας συστήσει αν και τι υποστήριξη χρειάζεται από ψυχολόγο. Συν ότι τα περισσότερα κέντρα έχουν δικούς τους ψυχολόγους και πολλοί ιδιώτες ψυχίατροι επίσης συνεργάζονται με ψυχολόγο, αν κρίνουν ότι χρειάζεται.

[polakis]

Περα απο το δημοσιο, γνωριζει κανεις καποιον καλο ιδιωτη παιδοψυχιατρο που να ειναι εμπειρος μπας και δοκιμασουμε και εκει;

Επεξεργάστηκαν 29 Δεκεμβρίου,2020 by polakis

[diane2020]

On 29/12/2020 at 8:47 ΜΜ, polakis είπε:

Περα απο το δημοσιο, γνωριζει κανεις καποιον καλο ιδιωτη παιδοψυχιατρο που να ειναι εμπειρος μπας και δοκιμασουμε και εκει;

Δεν έχω εγώ όχι αλλά με ρεγουλα οι παιδοψυλιατροι κλπ. Άποψη μου βέβαια. Η σχέση που πλαθουν σε αυτή την ηλικία με τα παιδιά ειναι καθοριστική. Εμένα δε μου αρέσει η ιδέα της εξάρτησης θεραπευομενου με θεραπευτή. Στη θέση σας θα πήγαινα εγώ σε ειδικό και όχι το παιδί. Αλλά είναι η δική μου άποψη εγώ απλά μαμά είμαι τίποτα παραπανω.. 

Εγώ στη θέση σας θα έπαιρνα γενικά συμβουλές αλλά θααπό δεχόμουν κ κάποια πράγματα, θα έπαυα αρχικώς να τα βλέπω ως κουσούρια. Κοιτάξτε εγώ τρώω τα νύχια μου αιώνες. Έχω ακούσει διάφορα, ότι έχω άγχος, ότι είναι κακή συνήθεια, ότι δεν έχω θηλυκότητα έτσι, ότι είναι γρουσουζιά και δεν ξερω πόσα. Δεν το έκοψα πάρα μόνο όταν το θέλησα εγώ. Όταν θελήσω το κόβω και κάνω φοβερά νύχια. Αλλά άμα μου τη βαρέσει τα χαλάω κι αρχίζω και τα μασουλάω. Αμα το βρίσκουν οι άλλοι κουσούρι εγώ θα πω να κοιτάξουν τα δικά τους που είναι πιο πολλά

[ΑΡΓΚ]

Just now, diane2020 είπε:

Δεν έχω εγώ όχι αλλά με ρεγουλα οι παιδοψυλιατροι κλπ. Άποψη μου βέβαια. Η σχέση που πλαθουν σε αυτή την ηλικία με τα παιδιά ειναι καθοριστική. Εμένα δε μου αρέσει η ιδέα της εξάρτησης θεραπευομενου με θεραπευτή. Στη θέση σας θα πήγαινα εγώ σε ειδικό και όχι το παιδί. Αλλά είναι η δική μου άποψη εγώ απλά μαμά είμαι τίποτα παραπανω.. 

Εγώ στη θέση σας θα έπαιρνα γενικά συμβουλές αλλά θααπό δεχόμουν κ κάποια πράγματα, θα έπαυα αρχικώς να τα βλέπω ως κουσούρια. Κοιτάξτε εγώ τρώω τα νύχια μου αιώνες. Έχω ακούσει διάφορα, ότι έχω άγχος, ότι είναι κακή συνήθεια, ότι δεν έχω θηλυκότητα έτσι, ότι είναι γρουσουζιά και δεν ξερω πόσα. Δεν το έκοψα πάρα μόνο όταν το θέλησα εγώ. Άμα το βρίσκουν οι άλλοι κουσούρι εγώ θα πω να κοιτάξουν τα δικά τους που είναι πιο πολλά

 

Μάλλον συγχέεις τον ψυχίατρο με τον ψυχολόγο;  Δεν νομίζω ότι γίνεται ας πούμε ψυχοθεραπεία σε παιδιά, βασικά διάγνωση ενδιαφέρει φαντάζομαι.

[diane2020]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μάλλον συγχέεις τον ψυχίατρο με τον ψυχολόγο;  Δεν νομίζω ότι γίνεται ας πούμε ψυχοθεραπεία σε παιδιά, βασικά διάγνωση ενδιαφέρει φαντάζομαι.

Φυσικά και γίνεται... Λίγα παιδιά νομίζεις παρακολουθούνται από παιδοψυχολογους?! Και ψυχίατρος. Πάρα πολλά και για μένα είναι λίγο επικίνδυνο αλλά οκ κάθε περίπτωση διαφερει. Εγώ δλδ στη περίπτωση του κυρίου θα πήγαινα εγώ για συμβουλές δε θα βάζα το μικρό 

Όχι δεν τα συγχεω μια χαρά ξέρω τη διαφορά αλλά για μένα το ίδιο ειναι όλοι αυτοί. Δεν τους απορρίπτω αλλά σε τέτοιες ηλικίες τους φοβάμαι... 

Είναι μέσα με το παιδί σου, μπαίνουν βαθιά στον ψυχικό του κόσμο, τα λένε, φτιάχνουν δυνατή  σχέση, επιρροή στην επιρροη, δεν ξέρω δε μαρεσει... 

[xaroumenh mama]

Just now, diane2020 είπε:

Δεν έχω εγώ όχι αλλά με ρεγουλα οι παιδοψυλιατροι κλπ. Άποψη μου βέβαια. Η σχέση που πλαθουν σε αυτή την ηλικία με τα παιδιά ειναι καθοριστική. Εμένα δε μου αρέσει η ιδέα της εξάρτησης θεραπευομενου με θεραπευτή. Στη θέση σας θα πήγαινα εγώ σε ειδικό και όχι το παιδί. Αλλά είναι η δική μου άποψη εγώ απλά μαμά είμαι τίποτα παραπανω.. 

Εγώ στη θέση σας θα έπαιρνα γενικά συμβουλές αλλά θααπό δεχόμουν κ κάποια πράγματα, θα έπαυα αρχικώς να τα βλέπω ως κουσούρια. Κοιτάξτε εγώ τρώω τα νύχια μου αιώνες. Έχω ακούσει διάφορα, ότι έχω άγχος, ότι είναι κακή συνήθεια, ότι δεν έχω θηλυκότητα έτσι, ότι είναι γρουσουζιά και δεν ξερω πόσα. Δεν το έκοψα πάρα μόνο όταν το θέλησα εγώ. Όταν θελήσω το κόβω και κάνω φοβερά νύχια. Αλλά άμα μου τη βαρέσει τα χαλάω κι αρχίζω και τα μασουλάω. Αμα το βρίσκουν οι άλλοι κουσούρι εγώ θα πω να κοιτάξουν τα δικά τους που είναι πιο πολλά

Όταν αποδεχόμαστε τις ιδιαίτεροτητες  των παιδιών μας πρέπει να τα βοηθήσουμε να νιώσουν κ εκείνα καλά με τον εαυτό τους αυτό όμως δε γίνεται χωρίς τη βοήθεια του ειδικού, όταν πάμε σε παιδοψυχολογο η παιδοψυχιατρο τέλος πάντων πάμε πακέτο για να μάθουμε αρχικά κ εμείς οι γονείς πως να δουλέψουμε κάποια πράγματα με το παιδί όμως κάποιες ιδιαίτεροτητες παιδιών χρειάζονται ατομικές οι ομαδικές συνεδρίες για να να μπορέσει κ το παιδί να το δουλέψει μέσα του κ να έχει καλύτερα αποτελέσματα όλο το πακέτο μαζί.. 

Ο θεματοθετης εδώ δε μιλάει για ένα τικ που έχει το παιδί αραιά κ που αλλά για επαναλαμβανόμενα τικ που ίσως χρειάζονται μια άλφα θεραπεία για να βοηθήσουν το παιδί. 

Τα τικ δε φεύγουν από την μία μέρα στην άλλη θέλουν το χρόνο τους αλλά έτσι όπως έρχονται μπορούν κ να φύγουν η και να ξανά έρθουν μετά από χρόνια... 

Κ εγώ σαν παιδί ανοιγοκλεινα τα μάτια μου τότε όλοι μου έλεγαν σταματά να το κάνει και πολλά άλλα.. Τώρα τον τελευταίο χρόνο από το άγχος της καθημερινότητας ξεκίνησα κ το κάνω πάλι κ οπότε με βλέπει ο μπαμπάς μου, μου λέει διαφορά του στυλ σταματά να το κάνεις αυτό κόρη μου χάνεις από την ομορφιά σου.. Κ εμένα μου έρχεται να του πω αν σε ενδιέφερε η εμφάνιση μου θα νοιαζοσουν  όταν έπρεπε κ ήμουν σε μικρή ηλικία για να μη το έκανα πάλι αυτό τώρα, όχι τώρα να μου λες μη κ μη κ μη σε κάτι που ήδη το γνωρίζω κ με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα με τον εαυτό μου 

[diane2020]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Όταν αποδεχόμαστε τις ιδιαίτεροτητες  των παιδιών μας πρέπει να τα βοηθήσουμε να νιώσουν κ εκείνα καλά με τον εαυτό τους αυτό όμως δε γίνεται χωρίς τη βοήθεια του ειδικού, όταν πάμε σε παιδοψυχολογο η παιδοψυχιατρο τέλος πάντων πάμε πακέτο για να μάθουμε αρχικά κ εμείς οι γονείς πως να δουλέψουμε κάποια πράγματα με το παιδί όμως κάποιες ιδιαίτεροτητες παιδιών χρειάζονται ατομικές οι ομαδικές συνεδρίες για να να μπορέσει κ το παιδί να το δουλέψει μέσα του κ να έχει καλύτερα αποτελέσματα όλο το πακέτο μαζί.. 

Ο θεματοθετης εδώ δε μιλάει για ένα τικ που έχει το παιδί αραιά κ που αλλά για επαναλαμβανόμενα τικ που ίσως χρειάζονται μια άλφα θεραπεία για να βοηθήσουν το παιδί. 

Τα τικ δε φεύγουν από την μία μέρα στην άλλη θέλουν το χρόνο τους αλλά έτσι όπως έρχονται μπορούν κ να φύγουν η και να ξανά έρθουν μετά από χρόνια... 

Κ εγώ σαν παιδί ανοιγοκλεινα τα μάτια μου τότε όλοι μου έλεγαν σταματά να το κάνει και πολλά άλλα.. Τώρα τον τελευταίο χρόνο από το άγχος της καθημερινότητας ξεκίνησα κ το κάνω πάλι κ οπότε με βλέπει ο μπαμπάς μου, μου λέει διαφορά του στυλ σταματά να το κάνεις αυτό κόρη μου χάνεις από την ομορφιά σου.. Κ εμένα μου έρχεται να του πω αν σε ενδιέφερε η εμφάνιση μου θα νοιαζοσουν  όταν έπρεπε κ ήμουν σε μικρή ηλικία για να μη το έκανα πάλι αυτό τώρα, όχι τώρα να μου λες μη κ μη κ μη σε κάτι που ήδη το γνωρίζω κ με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα με τον εαυτό μου 

Ναι οκ δε διαφωνώ σε όσα λες. Να πάει αλλά όταν λες πακέτο εννοείς να πάτε και οι δύο? Γονεις και παιδι? Εγώ εκεί διαφωνώ, λέω να πάνε μόνο οι γονείς. Αλλά οκ οποίος θέλει στέλνει το παιδί του στο παιδοψυχολογο η παιδοψυχιατρο, δε με αφορά άλλωστε εγώ την άποψη μου λέω τι θα έκανα

Σε ότι αφορά τον μπαμπά σου, δεν ξέρω τι να σου πω, άλλες εποχές τότε κάθε άνθρωπος διαφορετικός... Καλύτερα μην το κατακρίνεις (άποψη μου έτσι? Χωρίς παρεξήγηση εσύ ξέρεις τι θα κανεις ενήλικη γυναίκα είσαι θα έχεις τους λόγους σου) προφανώς δεν γνώριζαν τότε.. Αν είχε συμβουλευτεί κάποιον ίσως να σε βοηθούσε. Μπορείς εσύ τώρα όμως να το λύσεις μόνη σου οκ δεν είναι δα κάτι τόσο σοβαρό. Έτσι το βλέπω εγώ δλδ, και όχι κουσούρι. Αλλά δυστυχώς βλέπω πως αυτά φαίνονται πολύ άσχημα σε πολύ κόσμο.... 

 

Και κάτι ακόμα :λέτε να νιώσει όμορφα το παιδί, άμα νιώθουν οι δικοί του χάλια πως να νιώσει όμορφα το παιδί... 

 

Εγώ πιστεύω χωρίς να είμαι ειδικός πως σε αυτά τα τικ φταίνε κ λίγο οι γονείς. Η είχαν αυτοί κάποτε κ πάει σόι το βασίλειο που λέμε η κάτι άλλο τρέχει αλλά εγώ δεν είμαι ψυχ, δε βασίζω επιστημονικά αυτά που λέω, καθαρά εμπειρικα από αυτά που βλέπω και ακούω και συναισθανομαι, μιλώντας. Άρα ένας λόγος για μένα παραπάνω ο γονεας να πάει πρώτος σε ψυχ. 

 

Καλή Χρονιά btw to all!

[xaroumenh mama]

Just now, diane2020 είπε:

Ναι οκ δε διαφωνώ σε όσα λες. Να πάει αλλά όταν λες πακέτο εννοείς να πάτε και οι δύο? Γονεις και παιδι? Εγώ εκεί διαφωνώ, λέω να πάνε μόνο οι γονείς. Αλλά οκ οποίος θέλει στέλνει το παιδί του στο παιδοψυχολογο η παιδοψυχιατρο, δε με αφορά άλλωστε εγώ την άποψη μου λέω τι θα έκανα

Σε ότι αφορά τον μπαμπά σου, δεν ξέρω τι να σου πω, άλλες εποχές τότε κάθε άνθρωπος διαφορετικός... Καλύτερα μην το κατακρίνεις προφανώς δεν γνώριζαν τότε.. Αν είχε συμβουλευτεί κάποιον ίσως να σε βοηθούσε. Μπορείς εσύ τώρα όμως να το λύσεις μόνη σου οκ δεν είναι δα κάτι τόσο σοβαρό. Έτσι το βλέπω εγώ δλδ, και όχι κουσούρι. Αλλά δυστυχώς βλέπω πως αυτά φαίνονται πολύ άσχημα σε πολύ κόσμο.... 

 

Και κάτι ακόμα :λέτε να νιώσει όμορφα το παιδί, άμα νιώθουν οι δικοί του χάλια πως να νιώσει όμορφα το παιδί... 

 

Εγώ πιστεύω χωρίς να είμαι ειδικός πως σε αυτά τα τικ φταίνε κ λίγο οι γονείς. Η είχαν αυτοί κάποτε κ πάει σόι το βασίλειο που λέμε η κάτι άλλο τρέχει αλλά εγώ δεν είμαι ψυχ, δε βαδίζω επιστημονικά αυτά που λέω, καθαρά εμπειρικα μιλώντας. Άρα ένας λόγος για μένα παραπάνω ο γονεας να πάει πρώτος σε ψυχ. 

 

Καλή Χρονιά btw to all!

Πάντα πρώτα πάει ο γονέας κ μετά το παιδί αν χρειαστεί με παρουσία του γονέα κ μετά ξεκινάνε πάλι αν χρειαστεί οι συνεδρίες του παιδιού κ παιδιού γονέα... 

Όταν λέω να νιώσει όμορφα το παιδί εννοώ να νιώθει καλά το παιδί με τον εαυτό του γιατί υπάρχει κ η κοινωνική κατακραυγή κ σε ένα σχολείο πχ που το παιδί είναι μόνο του δε ξέρεις τι μπορεί να του πει κάποιος συμμαθητής του ή ο οποίος δηποτε κ εκείνο να κλείνεται στον εαυτό του κ εσύ να μη το μάθεις ποτέ, γιαυτό καλύτερα να γνωρίζει από νωρίς να μπορεί να ανταπεξέλθει σε τέτοιες δυσκολίες κ να πατάει στα πόδια του.. 

[ΑΡΓΚ]

8 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Φυσικά και γίνεται... Λίγα παιδιά νομίζεις παρακολουθούνται από παιδοψυχολογους?! Και ψυχίατρος. Πάρα πολλά και για μένα είναι λίγο επικίνδυνο αλλά οκ κάθε περίπτωση διαφερει. Εγώ δλδ στη περίπτωση του κυρίου θα πήγαινα εγώ για συμβουλές δε θα βάζα το μικρό 

Όχι δεν τα συγχεω μια χαρά ξέρω τη διαφορά αλλά για μένα το ίδιο ειναι όλοι αυτοί. Δεν τους απορρίπτω αλλά σε τέτοιες ηλικίες τους φοβάμαι... 

Είναι μέσα με το παιδί σου, μπαίνουν βαθιά στον ψυχικό του κόσμο, τα λένε, φτιάχνουν δυνατή  σχέση, επιρροή στην επιρροη, δεν ξέρω δε μαρεσει... 

 

Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς. Σε μικρά παιδιά φαντάζομαι ότι ενδιαφέρει η διάγνωση, τουλάχιστον έτσι το έχω στο μυαλό μου, και γι αυτό προσωπικά προτιμώ και τα δημόσια νοσοκομεία, που δεν υπάρχει αυτό το κίνητρο της "πελατείας", γιατί είναι όντως πολλές φορές εύκολη η κατάχρηση στις συνεδρίες.

[diane2020]

13 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς. Σε μικρά παιδιά φαντάζομαι ότι ενδιαφέρει η διάγνωση, τουλάχιστον έτσι το έχω στο μυαλό μου, και γι αυτό προσωπικά προτιμώ και τα δημόσια νοσοκομεία, που δεν υπάρχει αυτό το κίνητρο της "πελατείας", γιατί είναι όντως πολλές φορές εύκολη η κατάχρηση στις συνεδρίες.

Κατάχρηση μόνο?? Είναι πολύ μικρά για να τους τα δώσεις στα χέρια τους δεν μπα να ναι οι παπες. Ξέρουν και πλαθουν ψυχές το χουν σπουδάσει άλλωστε... Δεν θα το ρίσκαρα... Βέβαια αν μας διαβάσει και κανεις θα μπει να μας πει πως όλα προς το καλό τείνουν να βελτιωθεί ένα παιδί. Εγώ γνωρίζω εξ επαγγέλματος 6 ψυχολόγους παίδων υγείας. Τις 5 δεν τις χωνεύω, το κάνουν καθαρά για το χρήμα. Μόνο μία το κάνει επειδή πραγματικά το αγαπά. Αντε τψρα να βρεις εσύ ποιος κάνει τελικά αυτό που πρέπει και γιατί... Ειδικά σε τόσα μικρά παιδιά που δεν έχουν κρίση κ πλαθονται σε αυτές τις ηλικίες... 

Να ναι ενήλικας να πω οκ, σαν εμάς ξέρω γω να τα πούμε έχουμε κ μια εμπειρία αν κάτι δε μας αρέσει η τελοσπαντων ειμαστε ενήλικες αλλιώς τα χειριζόμαστε. Ένα παιδακι τώρα 5.5 ετών μόνο του με μια κυρία να βγάζει τα σωψυχα του να του εμφυτευει πράγματα που δε λέω κάποια είναι καλά μπορεί και όλα αλλά το ρισκάρεις? Τον ξέρεις? Η πας έτσι συστημένα με τύφλα ματιά? Αν είναι κάτι πολύ πολύ σοβαρό κ είναι άκρως απαραίτητη η επαφή με ειδικό πχ ακατάλληλοι γονείς κάπου πρέπει να μιλήσει το παιδακι, εκεί ναι. Αλλά για τα τικ, όχι εγώ προσωπικά με τίποτα δε θα το πήγαινα. Αλλά σίγουρα θα πήγαινα εγώ να συμβουλεύτω πράγματα κι αυτά με φίλτρο. Δεν πιάνουν όλα σε όλους. Ούτε γεννήθηκαμε όλοι να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα παιδιά μας... Το θέμα είναι να τα αγαπάμε και να τα σεβόμαστε για οποιαδήποτε ιδιαιτςροτητα τους. Όχι να τα βλέπουμε ως παιδιά με πρόβλημα και κουσούρια.... 

Εγώ θα έλεγα λοιπόν εκεί να εστιάσει ο κος πολακης κ η σύζυγος του, να μη το βλέπει ως κουσούρι και να μην αγχώνεται, αλλά αυτά απαιτούν συζήτηση με ειδικό για να τους βοηθήσει να το χειριστούνε

[ΑΡΓΚ]

5 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Κατάχρηση μόνο?? Είναι πολύ μικρά για να τους τα δώσεις στα χέρια τους δεν μπα να ναι οι παπες. Ξέρουν και πλαθουν ψυχές το χουν σπουδάσει άλλωστε... Δεν θα το ρίσκαρα... Βέβαια αν μας διαβάσει και κανεις θα μπει να μας πει πως όλα προς το καλό τείνουν να βελτιωθεί ένα παιδί. Εγώ γνωρίζω εξ επαγγέλματος 6 ψυχολόγους παίδων υγείας. Τις 5 δεν τις χωνεύω, το κάνουν καθαρά για το χρήμα. Μόνο μία το κάνει επειδή πραγματικά το αγαπά. Αντε τψρα να βρεις εσύ ποιος κάνει τελικά αυτό που πρέπει και γιατί... Ειδικά σε τόσα μικρά παιδιά που δεν έχουν κρίση κ πλαθονται σε αυτές τις ηλικίες... 

Να ναι ενήλικας να πω οκ, σαν εμάς ξέρω γω να τα πούμε έχουμε κ μια εμπειρία αν κάτι δε μας αρέσει η τελοσπαντων ειμαστε ενήλικες αλλιώς τα χειριζόμαστε. Ένα παιδακι τώρα 5.5 ετών μόνο του με μια κυρία να βγάζει τα σωψυχα του να του εμφυτευει πράγματα που δε λέω κάποια είναι καλά μπορεί και όλα αλλά το ρισκάρεις? Τον ξέρεις? Η πας έτσι συστημένα με τύφλα ματιά? Αν είναι κάτι πολύ πολύ σοβαρό κ είναι άκρως απαραίτητη η επαφή με ειδικό πχ ακατάλληλοι γονείς κάπου πρέπει να μιλήσει το παιδακι, εκεί ναι. Αλλά για τα τικ, όχι εγώ προσωπικά με τίποτα δε θα το πήγαινα. Αλλά σίγουρα θα πήγαινα εγώ να συμβουλεύτω πράγματα κι αυτά με φίλτρο. Δεν πιάνουν όλα σε όλους. Ούτε γεννήθηκαμε όλοι να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα παιδιά μας... Το θέμα είναι να τα αγαπάμε και να τα σεβόμαστε για οποιαδήποτε ιδιαιτςροτητα τους. Όχι να τα βλέπουμε ως παιδιά με πρόβλημα και κουσούρια.... 

Εγώ θα έλεγα λοιπόν εκεί να εστιάσει ο κος πολακης κ η σύζυγος του, να μη το βλέπει ως κουσούρι και να μην αγχώνεται, αλλά αυτά απαιτούν συζήτηση με ειδικό για να τους βοηθήσει να το χειριστούνε

O ψυχίατρος δεν δίνει συμβουλές τέτοιου τύπου και δεν κάνει δουλειά ψυχολόγου, άλλο το ένα άλλο το άλλο.

[vicky86]

9 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Κατάχρηση μόνο?? Είναι πολύ μικρά για να τους τα δώσεις στα χέρια τους δεν μπα να ναι οι παπες. Ξέρουν και πλαθουν ψυχές το χουν σπουδάσει άλλωστε... Δεν θα το ρίσκαρα... Βέβαια αν μας διαβάσει και κανεις θα μπει να μας πει πως όλα προς το καλό τείνουν να βελτιωθεί ένα παιδί. Εγώ γνωρίζω εξ επαγγέλματος 6 ψυχολόγους παίδων υγείας. Τις 5 δεν τις χωνεύω, το κάνουν καθαρά για το χρήμα. Μόνο μία το κάνει επειδή πραγματικά το αγαπά. Αντε τψρα να βρεις εσύ ποιος κάνει τελικά αυτό που πρέπει και γιατί... Ειδικά σε τόσα μικρά παιδιά που δεν έχουν κρίση κ πλαθονται σε αυτές τις ηλικίες... 

Να ναι ενήλικας να πω οκ, σαν εμάς ξέρω γω να τα πούμε έχουμε κ μια εμπειρία αν κάτι δε μας αρέσει η τελοσπαντων ειμαστε ενήλικες αλλιώς τα χειριζόμαστε. Ένα παιδακι τώρα 5.5 ετών μόνο του με μια κυρία να βγάζει τα σωψυχα του να του εμφυτευει πράγματα που δε λέω κάποια είναι καλά μπορεί και όλα αλλά το ρισκάρεις? Τον ξέρεις? Η πας έτσι συστημένα με τύφλα ματιά? Αν είναι κάτι πολύ πολύ σοβαρό κ είναι άκρως απαραίτητη η επαφή με ειδικό πχ ακατάλληλοι γονείς κάπου πρέπει να μιλήσει το παιδακι, εκεί ναι. Αλλά για τα τικ, όχι εγώ προσωπικά με τίποτα δε θα το πήγαινα. Αλλά σίγουρα θα πήγαινα εγώ να συμβουλεύτω πράγματα κι αυτά με φίλτρο. Δεν πιάνουν όλα σε όλους. Ούτε γεννήθηκαμε όλοι να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα παιδιά μας... Το θέμα είναι να τα αγαπάμε και να τα σεβόμαστε για οποιαδήποτε ιδιαιτςροτητα τους. Όχι να τα βλέπουμε ως παιδιά με πρόβλημα και κουσούρια.... 

Εγώ θα έλεγα λοιπόν εκεί να εστιάσει ο κος πολακης κ η σύζυγος του, να μη το βλέπει ως κουσούρι και να μην αγχώνεται, αλλά αυτά απαιτούν συζήτηση με ειδικό για να τους βοηθήσει να το χειριστούνε

δ ξερω αν μιλας απο προσωπικα βιωματα η γνωριζεις κτ παραπανω σε επαγγελματικο επιπεδο.αλλα νομιζω εχεις καποια πραγματα μπερδεμενα στο μυαλο σου

ενα παιδι με περισσοτερα απο ενα τικ,τα οποια μαλιστα εχουν κ διαρκεια,σημαινει οτι κτ το αγχωνει/δυσκολευει.οποτε καλο ειναι οι γονεις να απευθυνονται σε εναν ειδικο .εκεινος μπορει να τους δωσεις συμβουλες.μπορει να κρινει απαραιτητο να δει κ το παιδι με τους γονεις.μετα αναλογως ηλικιας κ θεματων μπορει κ μονο το παιδι

δ μπορεις να ξερεις για ποιον λογο ενα παιδι μπορει να χρειαζεται βοηθεια απο παιδοψυχολογο η ψυχιατρο

καλυτερα να πουν γονεις που εχουν προσωπικη εμπειρια(ουτε εγω εχω,αλλα νομιζω δ ειναι ετσι οπως τα λες)

[samsympan]

Όταν έχουμε πάθηση των ώτων απευθυνόμαστε στον ΩΡΛ. Όταν έχουμε πάθηση γυναικολογική στον γυναικολόγο. Όταν έχουμε διαταραχή μυοσκελετική στον ορθοπεδικό. Όταν έχουμε διαταραχή μυοσπασμάτων (με κλινική εικόνα όπως περιγράφει ο θεματοθέτης) απευθυνόμαστε πρώτα στον νευρολόγο και στον ψυχίατρο (κατόπιν κι άλλες ειδικότητες μπορούν να εμπλακούν εφόσον χρειάζεται, ψυχολόγος, λογοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, εκπαιδευτικός, κλπ). Μάλιστα εκτός των άλλων, επειδή τα τικ έχουν και κοινωνικές προεκτάσεις στο άτομο και τον περίγυρο, ο ψυχίατρος (ειδικά αν έχει εξειδίκευση επί του θέματος) είναι καταλληλότερος στην προκειμένη περίπτωση. Διότι μπορεί εκτός από το να θέσει διάγνωση, να εξηγήσει τον μηχανισμό της εκδήλωσης αυτής του οργανισμού, να τοποθετήσει το θέμα στην σωστή διάσταση και να παρέμβει και στο άτομο και στην οικογένεια και στον κοινωνικό περίγυρο με τρόπο κατάλληλο (ψυχοθεραπευτικά, ενώ ο νευρολόγος δεν έχει τέτοια εκπαίδευση από μόνος του σαν ειδικότητα, εκτός κι αν έχει εξειδικευτεί περαιτέρω). Εννοείται φυσικά ότι όταν μιλάμε για ανηλίκους, η απρόσκοπτη συνεργασία και σύμπνοια με την οικογένεια είναι προαπαιτούμενο και άνευ αυτής δεν γίνεται/δεν πρέπει να γίνεται τίποτα.

 

Τόσο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα. Για ποιο λόγο τώρα μπλέκουμε άσχετα θέματα (παιδιά μαριονέτες στα χέρια φιλοχρήματων-ακατάλληλων ψυχολόγων) και δημιουργούμε σύγχυση, δεν καταλαβαίνω. Ή μάλλον καταλαβαίνω... είναι στα πλαίσια του "παίρνω σβάρνα τα topic και λέω την εξυπνάδα μου" το οποίο όμως έχει κι ένα όριο. Δηλαδή ok να πω την εξυπνάδα μου ελαφρά την καρδία όταν συζητάω για καρτούν και το 3όροφο σπίτι της barbie που κοσμεί τον παιδότοπο δωμάτιο του σπιτιού μου, αλλά όταν γίνεται συζήτηση για κοινωνικές αντιλήψεις, για ψυχολογικά θέματα, για ιατρικά θέματα, κλπ που άνθρωποι εκφράζουν σοβαρά τον προβληματισμό τους και ζητούν μια πρόταση-οπτική, καλό είναι να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω πριν απαντήσουμε.

 

Συγγνώμη @polakis αλλά επειδή το πιθανότερο δεν παρακολουθείτε το forum γενικά (ενώ εγώ το παρακολουθώ κάπως περισσότερο, κι άλλα μέλη πιο παλιά έχουν ακόμη σφαιρικότερη εικόνα), υπάρχουν χρήστες με παραπάνω από έναν λογαριασμούς, χρήστες που δημιουργούν συστηματικά ζητήματα δυναμιτίζοντας συζητήσεις, χρήστες που παραπλανούν, χρήστες που τρολάρουν, κλπ. και σήμερα υπήρξε συρροή κρουσμάτων σε διάφορα topic, δεν μπόρεσα να κρατηθώ και να μην το θίξω.

[xaroumenh mama]

15 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Κατάχρηση μόνο?? Είναι πολύ μικρά για να τους τα δώσεις στα χέρια τους δεν μπα να ναι οι παπες. Ξέρουν και πλαθουν ψυχές το χουν σπουδάσει άλλωστε... Δεν θα το ρίσκαρα... Βέβαια αν μας διαβάσει και κανεις θα μπει να μας πει πως όλα προς το καλό τείνουν να βελτιωθεί ένα παιδί. Εγώ γνωρίζω εξ επαγγέλματος 6 ψυχολόγους παίδων υγείας. Τις 5 δεν τις χωνεύω, το κάνουν καθαρά για το χρήμα. Μόνο μία το κάνει επειδή πραγματικά το αγαπά. Αντε τψρα να βρεις εσύ ποιος κάνει τελικά αυτό που πρέπει και γιατί... Ειδικά σε τόσα μικρά παιδιά που δεν έχουν κρίση κ πλαθονται σε αυτές τις ηλικίες... 

Να ναι ενήλικας να πω οκ, σαν εμάς ξέρω γω να τα πούμε έχουμε κ μια εμπειρία αν κάτι δε μας αρέσει η τελοσπαντων ειμαστε ενήλικες αλλιώς τα χειριζόμαστε. Ένα παιδακι τώρα 5.5 ετών μόνο του με μια κυρία να βγάζει τα σωψυχα του να του εμφυτευει πράγματα που δε λέω κάποια είναι καλά μπορεί και όλα αλλά το ρισκάρεις? Τον ξέρεις? Η πας έτσι συστημένα με τύφλα ματιά? Αν είναι κάτι πολύ πολύ σοβαρό κ είναι άκρως απαραίτητη η επαφή με ειδικό πχ ακατάλληλοι γονείς κάπου πρέπει να μιλήσει το παιδακι, εκεί ναι. Αλλά για τα τικ, όχι εγώ προσωπικά με τίποτα δε θα το πήγαινα. Αλλά σίγουρα θα πήγαινα εγώ να συμβουλεύτω πράγματα κι αυτά με φίλτρο. Δεν πιάνουν όλα σε όλους. Ούτε γεννήθηκαμε όλοι να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι στα παιδιά μας... Το θέμα είναι να τα αγαπάμε και να τα σεβόμαστε για οποιαδήποτε ιδιαιτςροτητα τους. Όχι να τα βλέπουμε ως παιδιά με πρόβλημα και κουσούρια.... 

Εγώ θα έλεγα λοιπόν εκεί να εστιάσει ο κος πολακης κ η σύζυγος του, να μη το βλέπει ως κουσούρι και να μην αγχώνεται, αλλά αυτά απαιτούν συζήτηση με ειδικό για να τους βοηθήσει να το χειριστούνε

Πάντως επειδή εμένα ο ένας μου γιος παρακολουθήτε από πσιδοψυχιατρο κ κάνει κ συνεδρίες σε παιδοψυχολογο αυτό που περιγράφεις δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά που γίνονται από τους ειδικούς στο παιδί μου.. Εγω βλέπω πως μέσα από το παιχνίδι ο θεραπευτης προσπαθεί να βοηθήσει στις δυσκολίες του παιδιού καμία σχέση με το  ότι πλαθουν ψυχές, τουλάχιστον εγώ δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο.. Σίγουρα από κάποιους γίνετε κατάχρηση, αλλά κατάχρηση πιστεύω πως γίνεται σε όλους τους κλάδους γενικώς 

[diane2020]

On 4/1/2021 at 2:37 ΜΜ, vicky86 είπε:

δ ξερω αν μιλας απο προσωπικα βιωματα η γνωριζεις κτ παραπανω σε επαγγελματικο επιπεδο.αλλα νομιζω εχεις καποια πραγματα μπερδεμενα στο μυαλο σου

ενα παιδι με περισσοτερα απο ενα τικ,τα οποια μαλιστα εχουν κ διαρκεια,σημαινει οτι κτ το αγχωνει/δυσκολευει.οποτε καλο ειναι οι γονεις να απευθυνονται σε εναν ειδικο .εκεινος μπορει να τους δωσεις συμβουλες.μπορει να κρινει απαραιτητο να δει κ το παιδι με τους γονεις.μετα αναλογως ηλικιας κ θεματων μπορει κ μονο το παιδι

δ μπορεις να ξερεις για ποιον λογο ενα παιδι μπορει να χρειαζεται βοηθεια απο παιδοψυχολογο η ψυχιατρο

καλυτερα να πουν γονεις που εχουν προσωπικη εμπειρια(ουτε εγω εχω,αλλα νομιζω δ ειναι ετσι οπως τα λες)

Όχι δεν έχω βιώματα όπως κι εσύ, λέω την άποψη μου και τι θα έκανα. Προσωπικά αυτο που περιγράφεται δε μου φαίνεται σοβαρό. Όπως εγραψα φίλη της κόρης μου έχει κάποια τέτοια τικ αλλά δε δίνουμε σημασία, δεν έχει κάτι το παιδάκι μια χαρά ειναι χαρωπο χαρωπο! 

Και κανένα δεν τη κοροϊδεύει. Αν κ πιστεύω αν αργότερα δε το χει κόψει από μόνη της κ την κοροϊδεύουν είναι τόσο έτοιμολογη που δε θα κομπλαρει καθόλου. Με τη δικιά μου κάνουν τρελές συζητήσεις. Κι όταν μαλώνουν νομίζουμε πως είμαστε σε παιδικό δικαστήριο μιλάμε για γλώσσα να και οι δύο όχι αστεια:D

Δεν ξέρω εγώ δε θα το πήγαινα, άλλοι γονεις ας πάνε. Τόσο μικρό γιαυτό το λόγο δλδ, όχι εγώ δεν... Ούτε κ άντρας μου νομίζω θα συμφωνούσε.. 

 

Αλλά οκ κάθε γονιος όπως νομίζει θα πράξει το σωστό για το παιδάκι του!! 

On 4/1/2021 at 8:57 ΜΜ, xaroumenh mama είπε:

Πάντως επειδή εμένα ο ένας μου γιος παρακολουθήτε από πσιδοψυχιατρο κ κάνει κ συνεδρίες σε παιδοψυχολογο αυτό που περιγράφεις δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά που γίνονται από τους ειδικούς στο παιδί μου.. Εγω βλέπω πως μέσα από το παιχνίδι ο θεραπευτης προσπαθεί να βοηθήσει στις δυσκολίες του παιδιού καμία σχέση με το  ότι πλαθουν ψυχές, τουλάχιστον εγώ δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο.. Σίγουρα από κάποιους γίνετε κατάχρηση, αλλά κατάχρηση πιστεύω πως γίνεται σε όλους τους κλάδους γενικώς 

 

Ναι γίνεται κατάχρηση σε όλα αυτά τα τελ χρόνια και έχω αντιρρήσεις, ναι... Προτιμώ όσο γίνεται να απέχω αν δεν υπαρχει σοβαρός λόγος. Δεν ξέρω τι έχει το παιδάκι σου κ το πάτε και στους δύο αλλά εφόσον είσαι ευχαριστημενη, μια χαρά τότε! Εγώ έχω τις αμφιβολίες μου γενικώς με αυτά. Είμαι υπέρ σε σοβαρές περιπτώσεις μόνο που δεν γίνεται αλλιώς.. 

 

 

Γενικά πάντως πιστεύω πως τα σημερινά παιδιά έχουν στρες γενικώς. Πολυ στρες κακή διατροφή υπερπληροφορηση, κακή ποιότητα ύπνου, άσχημα προγράμματα παιδικά και γενικώς ένα άγχος. Στην επαρχία πιστεύω μεγαλώνουν πολύ καλύτερα τα παιδια σήμερα η τελοσπαντων σε περιοχές ήσυχες, σε περιβάλλον ήρεμο με πολύ κινητικό παιχνίδι 

[Niki81]

Ο ένας μου ο γιος βγάζει τικ.Αυτη τη στιγμη εχει σταματησει αλλα για 2-3 χρονια ειχε τικ.Η παιδονευρολογος η οποια τον παρακολουθουσε (για άλλο θέμα που είχε) μου ειχε πει να μην ανυσηχω, να μη του μιλαμε γι'αυτο και να κανουμε υπομονη.Μου εξήγησε οτι το πιθανοτερο ειναι να σταματησει ενα τικ και στο καπακι να αρχισει αλλο ..ετσι και εγινε.Καποια στιγμη απλα σταματησε να το κανει.Επειδη κι εγω εχω ταλαιπωρηθει και ταλαιπωρουμαι με διαταραχη αγχους και κρισεις πανικου και επειδη ξερω οτι αυτα ειναι και κληρονομικά και κατανοώντας οτι στο παιδι ολα αυτα δηλώνουν αγχος...τον εχω ξεκινησει συνεδρίες σε παιδοψυχολογο.Του αρέσει..ανυπομωνει να πηγαινει,ακούει τις συμβουλες τις.Βοηθιέμαι κι εγω αρκετα γιατι κατα βάση μου δίνει εμένα συμβουλές στο πως να χειρίζομαι διάφορες συμπεριφορές του και πως να σταματαω δικές μου λαθος συμπεριφορές.

[Niki81]

On 1/3/2021 at 2:01 AM, diane2020 said:

Φυσικά και γίνεται... Λίγα παιδιά νομίζεις παρακολουθούνται από παιδοψυχολογους?! Και ψυχίατρος. Πάρα πολλά και για μένα είναι λίγο επικίνδυνο αλλά οκ κάθε περίπτωση διαφερει. Εγώ δλδ στη περίπτωση του κυρίου θα πήγαινα εγώ για συμβουλές δε θα βάζα το μικρό 

Όχι δεν τα συγχεω μια χαρά ξέρω τη διαφορά αλλά για μένα το ίδιο ειναι όλοι αυτοί. Δεν τους απορρίπτω αλλά σε τέτοιες ηλικίες τους φοβάμαι... 

Είναι μέσα με το παιδί σου, μπαίνουν βαθιά στον ψυχικό του κόσμο, τα λένε, φτιάχνουν δυνατή  σχέση, επιρροή στην επιρροη, δεν ξέρω δε μαρεσει... 

Οταν ξεκινησα το γιο μου σε παιδοψυχολόγο..αυτο αυτόματα σημαινε οτι ξεκινησαμε και οι δύο.Η παιδοψυχολόγος δλδ κάνει συνεδρίες και με το παιδί και με το γονέα.Ακούει το παιδί και συμβουλευει το γονιό.Σχεδόν πάντα ειναι ο γονιός που κάνει το λάθος και π΄ρεπι να αλλάξει τη συμπεριφορά του.Συμβουλες δε μπορεί να σου δωσει ενας ειδικός αν δε μιλήσει με το ίδιο το παιδι.Δυστυχως η ευτυχως τα παιδια λένε πάντα τηναλήθεια..και περιγράφουν καταστάσεις τις οποίες εμεις ως ενήλικες δεν αντιλαμβανόμαστε πως επηρεάζουν τα παιδιά.

 

οϋετ κι εγω συμφωνω με την κατάχρηση και με τις τόσες διαγνώσεις που βγαίνουν και κολλάνε σαν ταμπελίτσες σε παιδάκια.Όταν όμως ενας γονιός κρίνει οτι χρειάζεται μια επιπλέον βοήθεια είτε για το παιδί είτε και για τον ίδιο το γονιό καλό είναι να απευθύνεται σε κάποιον ειδικό και να μην ταλαιπωρείται μονος του.

[diane2020]

2 ώρες πρίν, Niki81 είπε:

Ο ένας μου ο γιος βγάζει τικ.Αυτη τη στιγμη εχει σταματησει αλλα για 2-3 χρονια ειχε τικ.Η παιδονευρολογος η οποια τον παρακολουθουσε (για άλλο θέμα που είχε) μου ειχε πει να μην ανυσηχω, να μη του μιλαμε γι'αυτο και να κανουμε υπομονη.Μου εξήγησε οτι το πιθανοτερο ειναι να σταματησει ενα τικ και στο καπακι να αρχισει αλλο ..ετσι και εγινε.Καποια στιγμη απλα σταματησε να το κανει.Επειδη κι εγω εχω ταλαιπωρηθει και ταλαιπωρουμαι με διαταραχη αγχους και κρισεις πανικου και επειδη ξερω οτι αυτα ειναι και κληρονομικά και κατανοώντας οτι στο παιδι ολα αυτα δηλώνουν αγχος...τον εχω ξεκινησει συνεδρίες σε παιδοψυχολογο.Του αρέσει..ανυπομωνει να πηγαινει,ακούει τις συμβουλες τις.Βοηθιέμαι κι εγω αρκετα γιατι κατα βάση μου δίνει εμένα συμβουλές στο πως να χειρίζομαι διάφορες συμπεριφορές του και πως να σταματαω δικές μου λαθος συμπεριφορές.

Ακριβώς... 

Όπως είπα κ γω πιο πάνω πιστεύω πολύ στη κληρονομικοτητα. Αν και νομίζω πως αν αποφασίζες να κάνεις μόνη σου τη δουκεια, δηλαδή να πηγαίνεις εσύ στο γιατρό κ να σου υποδεικνύει και να σε βοηθάει, εγώ κατά τη γνώμη μου πάντα πιστεύω το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε στο παιδί αν αυτό δεν πήγαινε εκεί. Γιατί θα ησουν ήρεμη και θα το περνούσες στο παιδί κ δε θα παθαίνες κρίσεις κλπ. Αλλά είναι όπως εσύ το νιώθεις κι αν νιώθεις ότι έτσι επρεπε να γίνει έκανες πολύ καλά! 

Απλώς εγώ έγραψα εγώ τι θα έκανα προφανώς γιατί αισθάνομαι ότι έχω αυτή τη δύναμη. Αν αισθανόμουν ότι δεν την έχω μπορεί να σκεφτόμουν κι εγώ να πάει και το παιδί. Γιαυτό λέω πως κάθε άνθρωπος γονεας λειτουργεί με το δικό του τρόπο κι έτσι πρέπει.. 

 

Σχετικά με την κατάχρηση, όπως εχω ξαναγράψει πιστεύω έχει γίνει μόδα η ταμπέλα στα παιδιά σήμερα και δε κρύβω πως με ενοχλεί. Λόγω δουλειάς αλλά και μέσα στα σχολεία των παιδιών μου από  αρκετες μαμάδες θα ακούσεις"τι έχει το παιδί μου γιατί έτσι το παιδί μου τι θα κάνω μηπως έχει πρόβλημα" και δε φαντάζεσαι πόσο με στεναχωρεί αυτό. Και δεν έχουν πρόβλημα τα παιδάκια. Η τελοσπαντων δεν είναι κάτι τόσο ώστε να κάνουν σαν τρελές που λέμε. Εκείνες το νομίζουν η το μεγενθυνουν. Κάτι έχουν διαβάσει κάτι έχουν ακούσει κάτι έχουν συγκρίνει άλλη πατάτα κι αυτή κάτι έχουν διαστρεβλωσει, Τελοσπαντων είναι δύσκολη η εποχή που διανύουμε.. Όσο λιγότερο ίντερνετ τόσο καλύτερα, αλλά γινεται? Δε γίνεται......... Νομίζω ανοίγω μεγάλο θέμα να μη ξεφύγω. Αυτό ήθελα να πω όπως νιώθει ο καθένας κ τον ευχαριστεί! 

[samsympan]

7 ώρες πρίν, Niki81 είπε:

Ο ένας μου ο γιος βγάζει τικ.Αυτη τη στιγμη εχει σταματησει αλλα για 2-3 χρονια ειχε τικ.Η παιδονευρολογος η οποια τον παρακολουθουσε (για άλλο θέμα που είχε) μου ειχε πει να μην ανυσηχω, να μη του μιλαμε γι'αυτο και να κανουμε υπομονη.Μου εξήγησε οτι το πιθανοτερο ειναι να σταματησει ενα τικ και στο καπακι να αρχισει αλλο ..ετσι και εγινε.Καποια στιγμη απλα σταματησε να το κανει.Επειδη κι εγω εχω ταλαιπωρηθει και ταλαιπωρουμαι με διαταραχη αγχους και κρισεις πανικου και επειδη ξερω οτι αυτα ειναι και κληρονομικά και κατανοώντας οτι στο παιδι ολα αυτα δηλώνουν αγχος...τον εχω ξεκινησει συνεδρίες σε παιδοψυχολογο.Του αρέσει..ανυπομωνει να πηγαινει,ακούει τις συμβουλες τις.Βοηθιέμαι κι εγω αρκετα γιατι κατα βάση μου δίνει εμένα συμβουλές στο πως να χειρίζομαι διάφορες συμπεριφορές του και πως να σταματαω δικές μου λαθος συμπεριφορές.

 

7 ώρες πρίν, Niki81 είπε:

Οταν ξεκινησα το γιο μου σε παιδοψυχολόγο..αυτο αυτόματα σημαινε οτι ξεκινησαμε και οι δύο.Η παιδοψυχολόγος δλδ κάνει συνεδρίες και με το παιδί και με το γονέα.Ακούει το παιδί και συμβουλευει το γονιό.Σχεδόν πάντα ειναι ο γονιός που κάνει το λάθος και π΄ρεπι να αλλάξει τη συμπεριφορά του.Συμβουλες δε μπορεί να σου δωσει ενας ειδικός αν δε μιλήσει με το ίδιο το παιδι.Δυστυχως η ευτυχως τα παιδια λένε πάντα τηναλήθεια..και περιγράφουν καταστάσεις τις οποίες εμεις ως ενήλικες δεν αντιλαμβανόμαστε πως επηρεάζουν τα παιδιά.

 

οϋετ κι εγω συμφωνω με την κατάχρηση και με τις τόσες διαγνώσεις που βγαίνουν και κολλάνε σαν ταμπελίτσες σε παιδάκια.Όταν όμως ενας γονιός κρίνει οτι χρειάζεται μια επιπλέον βοήθεια είτε για το παιδί είτε και για τον ίδιο το γονιό καλό είναι να απευθύνεται σε κάποιον ειδικό και να μην ταλαιπωρείται μονος του.

@Niki81 η παρεμβασή σου, όπως και της @xaroumenh mama είναι πολύ χρήσιμες, διότι μιλάτε βάσει σχετικής εμπειρίας. Και είναι πραγματικά ωφέλιμο να γίνονται συζητήσεις για τέτοια θέματα, τα οποία συχνά αποσιωπούνται, αποκρύπτονται και καλύπτονται από παρωχημένες απόψεις και παραπληροφόρηση.

 

Θέλω μόνο να σχολιάσω κάτι με αφορμή δύο σημεία τα οποία έχω σημειώσει με bold. Δεν είμαι ειδικός, δεν έχω εμπειρία, μιλώ μόνο βάσει σπουδών-προσωπικής μελέτης.

 

Όταν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στο άτομο, όπως τα τικ ή/και ο τραυλισμός, το να απευθυνθεί το άτομο-η οικογένεια (εφόσον μιλάμε για παιδί) στον ειδικό (νευρολόγο/ψυχίατρο) ΔΕΝ σημαίνει υποβάλλω το παιδί σε κάποια επώδυνη διαδικασία θεραπειών-ψυχοθεραπειών προκειμένου να το κάνουμε "φυσιολογικό" (εντός εισαγωγικών για να τονίσω ότι η χρήση του όρου εδώ είναι απολύτως λανθασμένη). Αυτή είναι μια στρεβλή εικόνα, κατάλοιπο του παρελθόντος. Η σύγχρονη ψυχιατρική αλλά κι όλες οι σχετικές επιστήμες-ειδικότητες, έχουν αφήσει πίσω τις ιδεολογίες ιατρικοποίησης και παθολογικοποίησης των ιδιαιτεροτήτων-παρεκκλίσεων καθώς και πρακτικές ετικετοποίησης. Τώρα το ότι κυκλοφορούν ακατάλληλοι ειδικοί, οι αρμόδιοι φορείς (στην εκπαίδευση, την εργασία, κλπ) και γενικά η κοινωνία μας είναι πολύ πίσω στις αντιλήψεις της σχετικά, είναι γεγονός. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι όταν υπάρχει θέμα, το οποίο προκαλεί δυσλειτουργία σε κάποιον τομέα της ζωής του άτομου και προβληματισμό στο ίδιο-την οικογένεια όταν μιλάμε για παιδί, απευθυνόμαστε εγκαίρως στην κατάλληλη ειδικότητα. Και φυσικά μελετάμε κι εμείς σαν γονείς σχετικά, προκειμένου να έχουμε σφαιρική οπτική και σωστότερη κρίση.

 

Τώρα, σχετικά με το θέμα μας.

Στόχος του ψυχιάτρου είναι η ευημερία του ατόμου και η καθοδήγηση-στήριξη του προς αυτό. 

Αυτό σημαίνει ότι:

1) Το άτομο και η οικογένεια καταρχήν ενημερώνονται για το τι σημαίνει η εκάστοτε ιδιαιτερότητα και τον μηχανισμό αυτής. Και η οικογένεια απελευθερώνεται από ενοχές και τύψεις ότι κάτι έκανε λάθος και προκάλεσε κάτι στο παιδί. Βγάζει από πάνω της αυτό το βάρος, το τόσο ψυχοφθόρο και επιβλαβές. Δεν ευθύνεται η οικογένεια που το παιδί εμφανίζει κάποια ιδιαιτερότητα (δεν μιλάμε φυσικά για ακραίες καταστάσεις, αλλά για οικογένειες με αγάπη και ενδιαφέρον για το παιδί-όπως φαίνεται να είναι η οικογένεια του θεματοθέτη). Είναι άλλο το να σκέφτεται έναν γονέας ότι το παιδί του έχει τικ/τραυλίζει κι άρα τι έκανα-κάνω λάθος; πως το προκάλεσα αυτό; Και τελείως διαφορετικό το να αντιληφθεί τον μηχανισμό πίσω από τα τικ/τραύλισμα, να αντιληφθεί ότι δεν ευθύνεται αυτός, ούτε και το παιδί φυσικά για αυτό, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την ιδιαιτερότητα αυτή και μετέπειτα να εργαστεί προκειμένου να μην εμποδίζεται η ευημερία του παιδιού από αυτό.

2) Ο ειδικός δεν δίνει οδηγίες, ούτε κάνει συνεδρίες για να σταματήσει το παιδί να έχει τικ/τραυλίζει. Κύριος στόχος είναι το άτομο να είναι λειτουργικό κι ευτυχισμένο. Εαν για την επίτευξη αυτού κριθεί ότι θα βοηθήσει η μείωση των τικ/τραυλισμού κι εντέλει επιτευχθεί αυτό ή /και η εξάλειψή τους, τότε καλώς. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός.

Ο ειδικός εξετάζει το περιστατικό (η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική), την επίδραση της/των ιδιαιτεροτήτων στο άτομο-την οικογένεια-τον περίγυρο και κατόπιν ΕΑΝ χρειάζεται παρεμβαίνει. Δηλαδή πχ εάν το άτομο δυσφορεί με αυτό που του συμβαίνει, ο ειδικός εξηγώντας και καθησυχάζοντας, επιχειρεί να το συμφιλιώσει αρχικά με αυτό. Αφού το άτομο κατανοήσει κάποια πράγματα, κατόπιν μπορούν να δουλέψουν μαζί με θεραπευτικές τεχνικές προκειμένου να αμβλυνθεί όχι το "πρόβλημα" σαν αυτοσκοπός όπως προείπα, αλλά η αρνητική επίδραση της ιδιαιτερότητας σε κάποιον τομέα της ζωής του ατόμου πχ (σχολικό περιβάλλον, κοινωνικός περίγυρος, κλπ). Εαν πχ το άτομο δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, είναι απολύτως λειτουργικό και ευτυχισμένο, τότε ΔΕΝ χρειάζεται παρέμβαση.

3) Η θεραπευτική παρέμβαση (εάν χρειάζεται ξανά λέω) μπορεί να είναι τεχνικές ελέγχου-μείωσης των τικ/τραυλισμού. Μπορεί όμως να είναι και μαθαίνω για την ιδιαιτερότητα μου και μιλάω στους γύρω μου για αυτήν. Δηλαδή ενημερώνω-εκπαιδεύω το περιβάλλον μου. Δρω προκειμένου το "ανάπηρο-με κουσούρια" περιβάλλον μου να τροποποιηθεί όσο το δυνατόν σε ένα περιβάλλον αποδοχής και εναγκαλισμού των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων. Και άποψη μου είναι, πως σε αυτό πρέπει να εστιάζουμε όλοι. Δηλαδή στο παιδί με τικ/τραυλισμό δεν αποσιωπώ-κάνω πως δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Αλλά του εξηγώ, το υποστηρίζω εφόσον χρειάζεται-εκεί που χρειάζεται-με τον κατάλληλο τρόπο, το ενδυναμώνω ώστε να μιλά και το ίδιο εάν χρειαστεί για αυτό που του συμβαίνει. Κι από εκεί και πέρα, αφού έχουν προηγηθεί αυτά τα βήματα, φυσικά και η ιδιαιτερότητα "σβήνει" στα μάτια μου, στα μάτια της δασκάλας, των συμμαθητών, των φίλων, αργότερα των συναδέλφων, του συντρόφου, κλπ. Όχι γιατί έσβησε κάτι αρνητικό αλλά γιατί έσβησε κάτι που δεν απασχολεί-δεν αποτελεί εμπόδιο πια στην ανθρώπινη επικοινωνία-επαφή.

 

Αυτές κάποιες σκέψεις μου, ξανά λέω δεν είμαι ειδικός. Ο κατάλληλος ειδικός εξηγεί-κατευθύνει σωστά και ένα feedback από τον @polakis (όταν κι αν επιθυμεί να μας δώσει) σχετικά με την προσέγγιση του παιδοψυχιάτρου (γενικά εννοείται, όχι ειδικά-λεπτομέρειες για το παιδί του), θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο για όποιον τον απασχολεί κάτι παρόμοιο.

[Niki81]

Προσωπικά δεν θεωρω οτι ενας παιδοψυχιατρος μπορει να κανει κατι για να περασει το τικ..τουλαχιστον απόσο το ειχα ψαξει εγω.Το παιδακι απόσο καταλαβα εχει περασει απο νευρολογικη εξέταση η οποία δεν εδειξε κατι.Μπορεί ο μπαμπας να παρει και μια δευτερη γνωμη από νευρολογο ή παιδοψυχίατρο ώστε να ειναι σιγουρος οτι δεν υπάρχει κάποιο θέμα ιατρικο που δημιουργει το τικ.Ο δικός μου επειδη έτσι κι αλλιως τον παρακολουθούσε νευρολογος για καιρο και τον ειχε εξετασει πολλές φορές με το που της το ανεφερα μου απέκλεισε την πιθανοτητα να ειναι κατι αλλο.Από κει και περα χρειαζεται υπομονη απο τους γονεις κυριως.Αυτο το δεν πιεζουμε το παιδι εκ πειρας λεω οτι δεν ισχυει.Το εζησα και το ξερω.Ενω ηξερα οτι δεν επρεπε να αναφερω τπτ για το τικ υπηρχαν στιγμές που δεν αντεχα πχ να τον ακουω να καθαριζει το λαιμο του και να γρυλιζει μες στ αφτια μου καθε 1 λεπτο .Ακομα και αν δε μιλαγα ειμαι σιγουρη τοπαιδι εισεπρατε τον εκνευρισμο μου .Ως προς το σχολειο είχα μιλησει με τη δασκάλα του και ειχα εξηγήσει την κατάσταση ώστε ν αμην του γίνει κάποια παρατηρηση από εκείνη.Εννοειται ετυχε να τον κοροιδεψουν συμμαθητες του ..οταν κάποια στιγμη είχε κολλήσει και εκανε κάτι περίεργα με τα ματια αλλά το συζητησαμε και το ξεπερασαμε.ο ίδιος οταν τον ρωταγα πάντως μου έλεγε οτι στην ταξη συγκρατειται και δεν καθαριζει το λαιμο του για ν αμην ενοχλει τη δασκάλα.Στο σπίτι όμως δε μπορούσε να το κάνει...επέμενε οτι κάτι έχει κολλήσει στο λαιμο του.Α επίσης πάει και χίλιες φορές τη μέρα στην τουαλέτα...αυτο δεν το εχει κόψει ακομα.Πλέον τι να πω...εμαθα να ειμαι χαλαρη...Ίσως αυτό τελικά είναι και το καλύτερο που έχω να κάνω γι αυτον. 

[vicky86]

1 hour ago, samsympan είπε:

 

@Niki81 η παρεμβασή σου, όπως και της @xaroumenh mama είναι πολύ χρήσιμες, διότι μιλάτε βάσει σχετικής εμπειρίας. Και είναι πραγματικά ωφέλιμο να γίνονται συζητήσεις για τέτοια θέματα, τα οποία συχνά αποσιωπούνται, αποκρύπτονται και καλύπτονται από παρωχημένες απόψεις και παραπληροφόριση.

 

Θέλω μόνο να σχολιάσω κάτι με αφορμή δύο σημεία τα οποία έχω σημειώσει με bold. Δεν είμαι ειδικός, δεν έχω εμπειρία, μιλώ μόνο βάσει σπουδών-προσωπικής μελέτης.

 

Όταν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στο άτομο, όπως τα τικ ή/και ο τραυλισμός, το να απευθυνθεί το άτομο-η οικογένεια (εφόσον μιλάμε για παιδί) στον ειδικό (νευρολόγο/ψυχίατρο) ΔΕΝ σημαίνει υποβάλλω το παιδί σε κάποια επώδυνη διαδικασία θεραπειών-ψυχοθεραπειών προκειμένου να το κάνουμε "φυσιολογικό" (εντός εισαγωγικών για να τονίσω ότι η χρήση του όρου εδώ είναι απολύτως λανθασμένη). Αυτή είναι μια στρεβλή εικόνα, κατάλοιπο του παρελθόντος. Η σύγχρονη ψυχιατρική αλλά κι όλες οι σχετικές επιστήμες-ειδικότητες, έχουν αφήσει πίσω τις ιδεολογίες ιατρικοποίησης και παθολογικοποίησης των ιδιαιτεροτήτων-παρεκκλίσεων καθώς και πρακτικές ετικετοποίησης. Τώρα το ότι κυκλοφορούν ακατάλληλοι ειδικοί, οι αρμόδιοι φορείς (στην εκπαίδευση, την εργασία, κλπ) και γενικά η κοινωνία μας είναι πολύ πίσω στις αντιλήψεις της σχετικά, είναι γεγονός. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι όταν υπάρχει θέμα, το οποίο προκαλεί δυσλειτουργία σε κάποιον τομέα της ζωής του άτομου και προβληματισμό στο ίδιο-την οικογένεια όταν μιλάμε για παιδί, απευθυνόμαστε εγκαίρως στην κατάλληλη ειδικότητα. Και φυσικά μελετάμε κι εμείς σαν γονείς σχετικά, προκειμένου να έχουμε σφαιρική οπτική και σωστότερη κρίση.

 

Τώρα, σχετικά με το θέμα μας.

Στόχος του ψυχιάτρου είναι η ευημερία του ατόμου και η καθοδήγηση-στήριξη του προς αυτό. 

Αυτό σημαίνει ότι:

1) Το άτομο και η οικογένεια καταρχήν ενημερώνονται για το τι σημαίνει η εκάστοτε ιδιαιτερότητα και τον μηχανισμό αυτής. Και η οικογένεια απελευθερώνεται από ενοχές και τύψεις ότι κάτι έκανε λάθος και προκάλεσε κάτι στο παιδί. Βγάζει από πάνω της αυτό το βάρος, το τόσο ψυχοφθόρο και επιβλαβές. Δεν ευθύνεται η οικογένεια που το παιδί εμφανίζει κάποια ιδιαιτερότητα (δεν μιλάμε φυσικά για ακραίες καταστάσεις, αλλά για οικογένειες με αγάπη και ενδιαφέρον για το παιδί-όπως φαίνεται να είναι η οικογένεια του θεματοθέτη). Είναι άλλο το να σκέφτεται έναν γονέας ότι το παιδί του έχει τικ/τραυλίζει κι άρα τι έκανα-κάνω λάθος; πως το προκάλεσα αυτό; Και τελείως διαφορετικό το να αντιληφθεί τον μηχανισμό πίσω από τα τικ/τραύλισμα, να αντιληφθεί ότι δεν ευθύνεται αυτός, ούτε και το παιδί φυσικά για αυτό, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την ιδιαιτερότητα αυτή και μετέπειτα να εργαστεί προκειμένου να μην εμποδίζεται η ευημερία του παιδιού από αυτό.

2) Ο ειδικός δεν δίνει οδηγίες, ούτε κάνει συνεδρίες για να σταματήσει το παιδί να έχει τικ/τραυλίζει. Κύριος στόχος είναι το άτομο να είναι λειτουργικό κι ευτυχισμένο. Εαν για την επίτευξη αυτού κριθεί ότι θα βοηθήσει η μείωση των τικ/τραυλισμού κι εντέλει επιτευχθεί αυτό ή /και η εξάλειψή τους, τότε καλώς. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός.

Ο ειδικός εξετάζει το περιστατικό (η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική), την επίδραση της/των ιδιαιτεροτήτων στο άτομο-την οικογένεια-τον περίγυρο και κατόπιν ΕΑΝ χρειάζεται παρεμβαίνει. Δηλαδή πχ εάν το άτομο δυσφορεί με αυτό που του συμβαίνει, ο ειδικός εξηγώντας και καθησυχάζοντας, επιχειρεί να το συμφιλιώσει αρχικά με αυτό. Αφού το άτομο κατανοήσει κάποια πράγματα, κατόπιν μπορούν να δουλέψουν μαζί με θεραπευτικές τεχνικές προκειμένου να αμβλυνθεί όχι το "πρόβλημα" σαν αυτοσκοπός όπως προείπα, αλλά η αρνητική επίδραση της ιδιαιτερότητας σε κάποιον τομέα της ζωής του ατόμου πχ (σχολικό περιβάλλον, κοινωνικός περίγυρος, κλπ). Εαν πχ το άτομο δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, είναι απολύτως λειτουργικό και ευτυχισμένο, τότε ΔΕΝ χρειάζεται παρέμβαση.

3) Η θεραπευτική παρέμβαση (εάν χρειάζεται ξανά λέω) μπορεί να είναι τεχνικές ελέγχου-μείωσης των τικ/τραυλισμού. Μπορεί όμως να είναι και μαθαίνω για την ιδιαιτερότητα μου και μιλάω στους γύρω μου για αυτήν. Δηλαδή ενημερώνω-εκπαιδεύω το περιβάλλον μου. Δρω προκειμένου το "ανάπηρο-με κουσούρια" περιβάλλον μου να τροποποιηθεί όσο το δυνατόν σε ένα περιβάλλον αποδοχής και εναγκαλισμού των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων. Και άποψη μου είναι, πως σε αυτό πρέπει να εστιάζουμε όλοι. Δηλαδή στο παιδί με τικ/τραυλισμό δεν αποσιωπώ-κάνω πως δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Αλλά του εξηγώ, το υποστηρίζω εφόσον χρειάζεται-εκεί που χρειάζεται-με τον κατάλληλο τρόπο, το ενδυναμώνω ώστε να μιλά και το ίδιο εάν χρειαστεί για αυτό που του συμβαίνει. Κι από εκεί και πέρα, αφού έχουν προηγηθεί αυτά τα βήματα, φυσικά και η ιδιαιτερότητα "σβήνει" στα μάτια μου, στα μάτια της δασκάλας, των συμμαθητών, των φίλων, αργότερα των συναδέλφων, του συντρόφου, κλπ. Όχι γιατί έσβησε κάτι αρνητικό αλλά γιατί έσβησε κάτι που δεν απασχολεί-δεν αποτελεί εμπόδιο πια στην ανθρώπινη επικοινωνία-επαφή.

 

Αυτές κάποιες σκέψεις μου, ξανά λέω δεν είμαι ειδικός. Ο κατάλληλος ειδικός εξηγεί-κατευθύνει σωστά και ένα feedback από τον @polakis (όταν κι αν επιθυμεί να μας δώσει) σχετικά με την προσέγγιση του παιδοψυχιάτρου (γενικά εννοείται, όχι ειδικά-λεπτομέρειες για το παιδί του), θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο για όποιον τον απασχολεί κάτι παρόμοιο.

θα συμφωνησω απολυτα

στο οτι ο γονιος κανει κτ λαθος κ πρεπει να αλλαξει ο δικος του τροπος διαχειρισης ισως να μην εννοειται οτι το παιδι εχει τικ επειδη κανει κτ λαθος ο γονιος.αλλα πχ μπορει μετα τις συμβουλες του ειδικου να μην το σχολιαζουν στο παιδι,ενω πριν το εκαναν,η να το συζητανε με σωστο τροπο,γτ μπορει να το σχολιαζανε ασχημα.η στην ουσια αν ειναι απορροια καποιας στεσσογονας καταστασης να βρουν τι ειναι,να μαθουν πως να το διαχειριζονται.αν ειναι τροπος εκτονωσης του παιδιου να μαθουν αλλουν τροπους κλπ

[xaroumenh mama]

16 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Όχι δεν έχω βιώματα όπως κι εσύ, λέω την άποψη μου και τι θα έκανα. Προσωπικά αυτο που περιγράφεται δε μου φαίνεται σοβαρό. Όπως εγραψα φίλη της κόρης μου έχει κάποια τέτοια τικ αλλά δε δίνουμε σημασία, δεν έχει κάτι το παιδάκι μια χαρά ειναι χαρωπο χαρωπο! 

Και κανένα δεν τη κοροϊδεύει. Αν κ πιστεύω αν αργότερα δε το χει κόψει από μόνη της κ την κοροϊδεύουν είναι τόσο έτοιμολογη που δε θα κομπλαρει καθόλου. Με τη δικιά μου κάνουν τρελές συζητήσεις. Κι όταν μαλώνουν νομίζουμε πως είμαστε σε παιδικό δικαστήριο μιλάμε για γλώσσα να και οι δύο όχι αστεια:D

Δεν ξέρω εγώ δε θα το πήγαινα, άλλοι γονεις ας πάνε. Τόσο μικρό γιαυτό το λόγο δλδ, όχι εγώ δεν... Ούτε κ άντρας μου νομίζω θα συμφωνούσε.. 

 

Αλλά οκ κάθε γονιος όπως νομίζει θα πράξει το σωστό για το παιδάκι του!! 

 

Ναι γίνεται κατάχρηση σε όλα αυτά τα τελ χρόνια και έχω αντιρρήσεις, ναι... Προτιμώ όσο γίνεται να απέχω αν δεν υπαρχει σοβαρός λόγος. Δεν ξέρω τι έχει το παιδάκι σου κ το πάτε και στους δύο αλλά εφόσον είσαι ευχαριστημενη, μια χαρά τότε! Εγώ έχω τις αμφιβολίες μου γενικώς με αυτά. Είμαι υπέρ σε σοβαρές περιπτώσεις μόνο που δεν γίνεται αλλιώς.. 

 

 

Γενικά πάντως πιστεύω πως τα σημερινά παιδιά έχουν στρες γενικώς. Πολυ στρες κακή διατροφή υπερπληροφορηση, κακή ποιότητα ύπνου, άσχημα προγράμματα παιδικά και γενικώς ένα άγχος. Στην επαρχία πιστεύω μεγαλώνουν πολύ καλύτερα τα παιδια σήμερα η τελοσπαντων σε περιοχές ήσυχες, σε περιβάλλον ήρεμο με πολύ κινητικό παιχνίδι 

Εμείς μένουμε σε νησί κ στην εξοχή το σπίτι μας έχει τεράστια αυλή κ πολλά ερεθίσματα για να τρέξει παίξει σκαρφαλώσει, να παίξει με τα χώματα κ με τις κοτουλες σκυλάκια γατάκια... Κ ειδικά στον ύπνο του πάντα ήταν ένα πολύ καλό ύπνο παιδι. Για τη διατροφή νομίζω οι γονείς πλέον είναι ενημερωμένοι κ προσέχουν περισσότερο τη διατροφή των παιδιών τους από ότι γινόταν παλιότερα, τηλεόραση ο γιος μου είδε πρώτη φορά τον Μάρτη που μας πέρασε στη καραντίνα μέχρι τότε δεν την ήθελε (άσχετα ότι πλέον παρακολουθεί πιο πολύ από ότι πρέπει) παιδικά στο κινητό είδε μετά τα 2,5 

3 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Ακριβώς... 

Όπως είπα κ γω πιο πάνω πιστεύω πολύ στη κληρονομικοτητα. Αν και νομίζω πως αν αποφασίζες να κάνεις μόνη σου τη δουκεια, δηλαδή να πηγαίνεις εσύ στο γιατρό κ να σου υποδεικνύει και να σε βοηθάει, εγώ κατά τη γνώμη μου πάντα πιστεύω το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε στο παιδί αν αυτό δεν πήγαινε εκεί. Γιατί θα ησουν ήρεμη και θα το περνούσες στο παιδί κ δε θα παθαίνες κρίσεις κλπ. Αλλά είναι όπως εσύ το νιώθεις κι αν νιώθεις ότι έτσι επρεπε να γίνει έκανες πολύ καλά! 

Απλώς εγώ έγραψα εγώ τι θα έκανα προφανώς γιατί αισθάνομαι ότι έχω αυτή τη δύναμη. Αν αισθανόμουν ότι δεν την έχω μπορεί να σκεφτόμουν κι εγώ να πάει και το παιδί. Γιαυτό λέω πως κάθε άνθρωπος γονεας λειτουργεί με το δικό του τρόπο κι έτσι πρέπει.. 

 

Σχετικά με την κατάχρηση, όπως εχω ξαναγράψει πιστεύω έχει γίνει μόδα η ταμπέλα στα παιδιά σήμερα και δε κρύβω πως με ενοχλεί. Λόγω δουλειάς αλλά και μέσα στα σχολεία των παιδιών μου από  αρκετες μαμάδες θα ακούσεις"τι έχει το παιδί μου γιατί έτσι το παιδί μου τι θα κάνω μηπως έχει πρόβλημα" και δε φαντάζεσαι πόσο με στεναχωρεί αυτό. Και δεν έχουν πρόβλημα τα παιδάκια. Η τελοσπαντων δεν είναι κάτι τόσο ώστε να κάνουν σαν τρελές που λέμε. Εκείνες το νομίζουν η το μεγενθυνουν. Κάτι έχουν διαβάσει κάτι έχουν ακούσει κάτι έχουν συγκρίνει άλλη πατάτα κι αυτή κάτι έχουν διαστρεβλωσει, Τελοσπαντων είναι δύσκολη η εποχή που διανύουμε.. Όσο λιγότερο ίντερνετ τόσο καλύτερα, αλλά γινεται? Δε γίνεται......... Νομίζω ανοίγω μεγάλο θέμα να μη ξεφύγω. Αυτό ήθελα να πω όπως νιώθει ο καθένας κ τον ευχαριστεί! 

Νομίζω πως πρωτίστως ταμπέλες στα παιδιά βάζουμε εμείς οι ίδιοι οι γονείς τους... Κ μόνο που θα πούμε πχ  είναι ζωηρουλη  το παιδάκι μου ζωή να έχει αυτόματα του έχουμε δώσει την ταμπέλα του ζωηρου... 

Τώρα με το να πηγαίνει μόνο ο γονιος στον ειδικό να του λέει τι να κάνει με την ίδια λογική δε θα έπρεπε τα παιδιά να πηγαίνουν ούτε σε εργοθεραπείες ούτε σε λογοθεραπειες πάνε οι γονείς τους λέει ο ειδικός τι πρέπει κ πως πρέπει να το κάνουν κ το κάνει μετά ο γονιός στο παιδί.. 

Κ επειδή όπως λέμε κάποια πράγματα είναι κ κληρονομικα όταν ένας γονιός έχει μια ιδιαίτεροτητα κ δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα ο ίδιος να την δουλέψει η δυσκολεύεται τέλος πάντων να τη ξεπεράσει σίγουρα δε θα μπορεί να βοηθήσει με τον ποιο κατάλληλο τρόπο το παιδί του.. 

Ένα διάστημα όταν έβλεπα κάτι στο γιο μου αυτόματα ήταν σαν να το περνούσα εγώ ήθελα τόσο πολύ να βρω τον κατάλληλο τρόπο να τον βοηθήσω που ήθελα να νιώσω πως το βιώνει εκείνος ώστε να μπορώ να χρησιμοποιήσω τις σωστές λέξεις κ τους σωστούς τρόπους να τον βοηθήσω αυτό μου είχε ψυχολογικό κ ψυχοσωματικο δε γίνεται ότι έχει το παιδί μου να το κάνω τόσο δικό μου κ εννοείται δε μου έκανε καλό..! 

[xaroumenh mama]

3 ώρες πρίν, samsympan είπε:

 

@Niki81 η παρεμβασή σου, όπως και της @xaroumenh mama είναι πολύ χρήσιμες, διότι μιλάτε βάσει σχετικής εμπειρίας. Και είναι πραγματικά ωφέλιμο να γίνονται συζητήσεις για τέτοια θέματα, τα οποία συχνά αποσιωπούνται, αποκρύπτονται και καλύπτονται από παρωχημένες απόψεις και παραπληροφόρηση.

 

Θέλω μόνο να σχολιάσω κάτι με αφορμή δύο σημεία τα οποία έχω σημειώσει με bold. Δεν είμαι ειδικός, δεν έχω εμπειρία, μιλώ μόνο βάσει σπουδών-προσωπικής μελέτης.

 

Όταν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στο άτομο, όπως τα τικ ή/και ο τραυλισμός, το να απευθυνθεί το άτομο-η οικογένεια (εφόσον μιλάμε για παιδί) στον ειδικό (νευρολόγο/ψυχίατρο) ΔΕΝ σημαίνει υποβάλλω το παιδί σε κάποια επώδυνη διαδικασία θεραπειών-ψυχοθεραπειών προκειμένου να το κάνουμε "φυσιολογικό" (εντός εισαγωγικών για να τονίσω ότι η χρήση του όρου εδώ είναι απολύτως λανθασμένη). Αυτή είναι μια στρεβλή εικόνα, κατάλοιπο του παρελθόντος. Η σύγχρονη ψυχιατρική αλλά κι όλες οι σχετικές επιστήμες-ειδικότητες, έχουν αφήσει πίσω τις ιδεολογίες ιατρικοποίησης και παθολογικοποίησης των ιδιαιτεροτήτων-παρεκκλίσεων καθώς και πρακτικές ετικετοποίησης. Τώρα το ότι κυκλοφορούν ακατάλληλοι ειδικοί, οι αρμόδιοι φορείς (στην εκπαίδευση, την εργασία, κλπ) και γενικά η κοινωνία μας είναι πολύ πίσω στις αντιλήψεις της σχετικά, είναι γεγονός. Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι όταν υπάρχει θέμα, το οποίο προκαλεί δυσλειτουργία σε κάποιον τομέα της ζωής του άτομου και προβληματισμό στο ίδιο-την οικογένεια όταν μιλάμε για παιδί, απευθυνόμαστε εγκαίρως στην κατάλληλη ειδικότητα. Και φυσικά μελετάμε κι εμείς σαν γονείς σχετικά, προκειμένου να έχουμε σφαιρική οπτική και σωστότερη κρίση.

 

Τώρα, σχετικά με το θέμα μας.

Στόχος του ψυχιάτρου είναι η ευημερία του ατόμου και η καθοδήγηση-στήριξη του προς αυτό. 

Αυτό σημαίνει ότι:

1) Το άτομο και η οικογένεια καταρχήν ενημερώνονται για το τι σημαίνει η εκάστοτε ιδιαιτερότητα και τον μηχανισμό αυτής. Και η οικογένεια απελευθερώνεται από ενοχές και τύψεις ότι κάτι έκανε λάθος και προκάλεσε κάτι στο παιδί. Βγάζει από πάνω της αυτό το βάρος, το τόσο ψυχοφθόρο και επιβλαβές. Δεν ευθύνεται η οικογένεια που το παιδί εμφανίζει κάποια ιδιαιτερότητα (δεν μιλάμε φυσικά για ακραίες καταστάσεις, αλλά για οικογένειες με αγάπη και ενδιαφέρον για το παιδί-όπως φαίνεται να είναι η οικογένεια του θεματοθέτη). Είναι άλλο το να σκέφτεται έναν γονέας ότι το παιδί του έχει τικ/τραυλίζει κι άρα τι έκανα-κάνω λάθος; πως το προκάλεσα αυτό; Και τελείως διαφορετικό το να αντιληφθεί τον μηχανισμό πίσω από τα τικ/τραύλισμα, να αντιληφθεί ότι δεν ευθύνεται αυτός, ούτε και το παιδί φυσικά για αυτό, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με την ιδιαιτερότητα αυτή και μετέπειτα να εργαστεί προκειμένου να μην εμποδίζεται η ευημερία του παιδιού από αυτό.

2) Ο ειδικός δεν δίνει οδηγίες, ούτε κάνει συνεδρίες για να σταματήσει το παιδί να έχει τικ/τραυλίζει. Κύριος στόχος είναι το άτομο να είναι λειτουργικό κι ευτυχισμένο. Εαν για την επίτευξη αυτού κριθεί ότι θα βοηθήσει η μείωση των τικ/τραυλισμού κι εντέλει επιτευχθεί αυτό ή /και η εξάλειψή τους, τότε καλώς. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός.

Ο ειδικός εξετάζει το περιστατικό (η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική), την επίδραση της/των ιδιαιτεροτήτων στο άτομο-την οικογένεια-τον περίγυρο και κατόπιν ΕΑΝ χρειάζεται παρεμβαίνει. Δηλαδή πχ εάν το άτομο δυσφορεί με αυτό που του συμβαίνει, ο ειδικός εξηγώντας και καθησυχάζοντας, επιχειρεί να το συμφιλιώσει αρχικά με αυτό. Αφού το άτομο κατανοήσει κάποια πράγματα, κατόπιν μπορούν να δουλέψουν μαζί με θεραπευτικές τεχνικές προκειμένου να αμβλυνθεί όχι το "πρόβλημα" σαν αυτοσκοπός όπως προείπα, αλλά η αρνητική επίδραση της ιδιαιτερότητας σε κάποιον τομέα της ζωής του ατόμου πχ (σχολικό περιβάλλον, κοινωνικός περίγυρος, κλπ). Εαν πχ το άτομο δεν αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, είναι απολύτως λειτουργικό και ευτυχισμένο, τότε ΔΕΝ χρειάζεται παρέμβαση.

3) Η θεραπευτική παρέμβαση (εάν χρειάζεται ξανά λέω) μπορεί να είναι τεχνικές ελέγχου-μείωσης των τικ/τραυλισμού. Μπορεί όμως να είναι και μαθαίνω για την ιδιαιτερότητα μου και μιλάω στους γύρω μου για αυτήν. Δηλαδή ενημερώνω-εκπαιδεύω το περιβάλλον μου. Δρω προκειμένου το "ανάπηρο-με κουσούρια" περιβάλλον μου να τροποποιηθεί όσο το δυνατόν σε ένα περιβάλλον αποδοχής και εναγκαλισμού των ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων. Και άποψη μου είναι, πως σε αυτό πρέπει να εστιάζουμε όλοι. Δηλαδή στο παιδί με τικ/τραυλισμό δεν αποσιωπώ-κάνω πως δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Αλλά του εξηγώ, το υποστηρίζω εφόσον χρειάζεται-εκεί που χρειάζεται-με τον κατάλληλο τρόπο, το ενδυναμώνω ώστε να μιλά και το ίδιο εάν χρειαστεί για αυτό που του συμβαίνει. Κι από εκεί και πέρα, αφού έχουν προηγηθεί αυτά τα βήματα, φυσικά και η ιδιαιτερότητα "σβήνει" στα μάτια μου, στα μάτια της δασκάλας, των συμμαθητών, των φίλων, αργότερα των συναδέλφων, του συντρόφου, κλπ. Όχι γιατί έσβησε κάτι αρνητικό αλλά γιατί έσβησε κάτι που δεν απασχολεί-δεν αποτελεί εμπόδιο πια στην ανθρώπινη επικοινωνία-επαφή.

 

Αυτές κάποιες σκέψεις μου, ξανά λέω δεν είμαι ειδικός. Ο κατάλληλος ειδικός εξηγεί-κατευθύνει σωστά και ένα feedback από τον @polakis (όταν κι αν επιθυμεί να μας δώσει) σχετικά με την προσέγγιση του παιδοψυχιάτρου (γενικά εννοείται, όχι ειδικά-λεπτομέρειες για το παιδί του), θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο για όποιον τον απασχολεί κάτι παρόμοιο.

Για αρχή να αναφέρω σαν αφελής ότι σχεδόν όλοι μας λένε πως είναι πολύ τυχερός ο γιος μας που τις δυσκολίες τους τις είδαμε νωρίς κ ξεκινήσαμε πρώιμη παρέμβαση, γιατί υπάρχουν πολλοί γονείς που έχουν άρνηση κ δε το δέχονται, εγω αυτό πραγματικά ακόμα κ τώρα δε μπορώ να το κατανοήσω πως γίνεται να μη θες να βοηθήσεις το παιδί σου σε μια δυσκολία του, πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να το κατανοήσω αν κ γενικά βλέπω πως υπάρχουν κάποιοι γονείς που θέλουν το χρόνο τους να το αποδεχτούν η δε το παραδέχονται...  Κατά δεύτερον να πω πως ο γιος μου σαν εικόνα προς τα έξω φαίνεται ένα κανονικό παιδί που οι τρίτοι θα τον δουν σαν ένα "ζωηρό παιδί" που ίσως να μην του έχουν βάλει τα σωστά όρια από το σπίτι του.. Συνεδρίες στη παιδοψυχολογο κάνει για το κοινωνικό κομμάτι γιαυτό κάνει ομαδικό με άλλα δύο παιδιά, σκέφτεται κ για την συγκέντρωση να κάνει κάποιες φορές κ ατομικό αλλά για την ώρα το αφήνουμε γιατί τα δουλευουμε στις έργο κ στις λόγο, κ περιμένουμε κ τη διάγνωση του ΚΕΣΥ αν χρειαστεί να ξανά κάνει το νήπιο... 

Πάντως τα παιδιά από μια ηλικία κ μετά ναι πρέπει να γνωρίζουν, για τις ιδιαίτεροτητες τους για να τις δουλέψουν κατανοήσουν κ αποδεχτούν, μιας κ λέμε για τα τικ που έχει κ ο γιος μου σε μικρές ηλικίες δεν ασχολούμαστε αλλά καθώς μεγαλώνει το παιδί αν παραμένουν τα αναφέρουν κ προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο αν μπορεί να τα ελέγξει πχ τα ηχητικά τικ να τα κάνει πιο χαμηλόφωνα, ο γιος μου που κάνει το φτερουγισμα στα χέρια έχει ξεκινήσει να του λέει όταν του έρχεται να το κάνει αυτό για να μη του μείνει συνήθειο να ενώνει  τους δυχτες των δαχτύλων του δλδ προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο που να ταιριάξει στο παιδί κ να μπορεί να βρει έναν άλλον τρόπο να διαχειρίζεται αυτή του τη συνήθεια, για τον γιο μου δεν είναι βέβαια ακόμα εύκολο, δλδ σίγουρα ακόμα δεν έχει κατανόηση για πιο λόγο πρέπει να το κάνει αυτό. 

Ένα τικ που ξεκίνησε ο γιος μου με την έναρξη της σχολικής χρονιάς ήταν να "βογκαει" την ώρα που χαλαρώνει αυτό βέβαια δε μπορούσε να το καταλάβει κανένας ειδικός γιατί το έκανε μόνο όταν χαλαρώνε κ όταν έτρωγε κ ήταν μόνος κ ήρεμος.. Ένα βράδυ τον άκουγα κ βογκουσε πηγα στο δωμάτιο του να δω τι έχει είχε το χερι του μέσα στο παντελόνι τις πιτζάμας του κ εγω έψαχνα να δω μήπως έχει σκουληκάκια  μετά από λίγες μέρες την ώρα που έτρωγε βογκουσε κ εγώ προσπαθούσα να καταλάβω μήπως πονάει ο λαιμός του ( και σκεφτόμουν ταυτόχρονα πως γίνεται να πονάει κ να καταπίνει) με τα πολλά επειδή το έκανε κ στο αυτοκίνητο κ γενικά οπότε ήθελε να χαλαρώσει  κ με συζήτηση με την ψυχολόγο κατάλαβα πως ήταν τικ, κ αντε μέσα στη νύχτα να σε ξυπνάει ο ήχος του παιδιού κ να σκέφτεσαι χαλαρώνει τώρα κ να προσπαθείς να ξανά κοιμηθείς σιγά σιγά ελαττωσαι  τον ήχο κ την ένταση από μόνος του μέχρι που το ξεπέρασε κ αυτό τελείως   

[samsympan]

8 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

Για αρχή να αναφέρω σαν αφελής ότι σχεδόν όλοι μας λένε πως είναι πολύ τυχερός ο γιος μας που τις δυσκολίες τους τις είδαμε νωρίς κ ξεκινήσαμε πρώιμη παρέμβαση, γιατί υπάρχουν πολλοί γονείς που έχουν άρνηση κ δε το δέχονται, εγω αυτό πραγματικά ακόμα κ τώρα δε μπορώ να το κατανοήσω πως γίνεται να μη θες να βοηθήσεις το παιδί σου σε μια δυσκολία του, πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να το κατανοήσω αν κ γενικά βλέπω πως υπάρχουν κάποιοι γονείς που θέλουν το χρόνο τους να το αποδεχτούν η δε το παραδέχονται...

Πάρα πολύ σημαντικό θέμα αυτό!

Ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο, ειδικά όταν αυτό συνοδεύεται από ετικέτες κι έχει αρνητικό πρόσημο στην κοινωνική συνείδηση. Επίσης δυσκολεύεται να αποδεχθεί την ακύρωση των προσδοκιών του για την "τέλεια" οικογένεια όπως την οραματιζόταν. Ακόμη νιώθει αδύναμος να αντιμετωπίσει ένα κοινωνικό σύστημα που λειτουργεί με χρονοκαθυστέρηση. Γιατί ενώ η θεώρηση εννοιών όπως, νόσος, παθολογία, αρτιμέλεια, απόκλιση, ιδιαιτερότητα, κλπ έχει αλλάξει εδώ και καιρό, στην πράξη είμαστε πίσω ακόμη. Όλα αυτά συντελούν στο να υπάρχει σε κάποιες περιπτώσεις αυτό που φαίνεται προς τα έξω ως άρνηση υποστήριξης.

 

On 29/9/2020 at 1:10 ΜΜ, polakis είπε:

Δεν ξερω ποτε και αν θα περασουν και φοβαμαι μην εχει προβλημα στο σχολειο με τα αλλα παιδια. Βεβαια την παω σε ιδιωτικο και ελπιζω να την προστατευσουν οι καθηγητες και το κλιμα γενικοτερα...

 

19 ώρες πρίν, Niki81 είπε:

οϋετ κι εγω συμφωνω με την κατάχρηση και με τις τόσες διαγνώσεις που βγαίνουν και κολλάνε σαν ταμπελίτσες σε παιδάκια.

 

8 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

κ περιμένουμε κ τη διάγνωση του ΚΕΣΥ αν χρειαστεί να ξανά κάνει το νήπιο... 

 

Αυτές οι δηλώσεις (@xaroumenh mamaδιάβασα και σε άλλο topic την συζήτηση σας για το ΚΕΣΥ) είναι πολύ σημαντικές και αποκαλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των εμποδιών που αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι οικογένειες. Μεγάλη συζήτηση χωράει εδώ.