Φιλίες σε παιδί 12 ετών

[ΑΡΓΚ]

Ο γιος μου ήταν από μικρός πολύ κοινωνικό παιδί, μέχρι "χαζομάρας", δηλαδή δεν πτοούταν από το ότι δεν ήξερε τα άλλα παιδιά ή ότι μπορεί κάποιος να ήταν επιθετικός ή να κορόδευε κλπ, φαινόταν να έχει το χάρισμα να μην προσβάλλεται ποτέ από τη μία, και να τους πλησιάζει τελικά όλους.

Κάποια στιγμή βρέθηκε σε άλλο σχολείο από τους πιο στενούς του 3-4 φίλους, και ναι μεν κράτησε μία επαφή, αλλά σποραδική, σε γενέθλια και γιορτές.

Στο σχολείο παιδεύτηκε να κολλήσει με άλλη παρέα, και τελικά κατέληξε να έχει μεν μεγάλη παρέα αλλά κανένα πολύ στενό φίλο, ίσως 1-2 παιδιά που έβλεπε πιο συχνά εκτός σχολείου αλλά όχι "κολλητούς". Δεν υπήρξε ποτέ απομονωμένος, απλά δεν είχε πια έναν πολύ καλό φίλο. Κάτι προσπάθησε να γίνει με 1-2 αγόρια, αλλά βλέπω ότι από το καλοκαίρι δεν κολλάνε πια: αυτός αν και έχει σωματικά αναπτυχθεί, έχει παραμείνει παιδί, ενδιαφέρεται για μπάλα κλπ, τα συγκεκριμένα παιδιά που είχαν κάπως κολλήσει ασχολούνται συνεχώς με social media, κορίτσια, έχουν πάρει το στυλ του "μάγκα", επιδιώκουν παρέα με μεγαλύτερα παιδιά κλπ. Όχι κάτι πραγματικά "κακό" απλά ο δικός μου είναι πολύ "αγαθός" συγκριτικά και μου έχει πει ότι και αυτόν τον ενοχλεί η παρέα τους σιγά σιγά. 

Φέτος λοιπόν στο Γυμνάσιο, βλέπω ότι προσπαθεί να ανακτήσει κάπως τις παλιές του φιλίες, που είναι μάλλον και πιο κοντά στο στυλ του, γιατί 2-3 από τους παλιούς φίλους ξαναβρέθηκαν στο νέο σχολείο, αλλά δεν ξέρει πώς. Έχει πει 2-3 φορές σε αυτά τα παιδιά να βρεθούν και δεν έγινε, δεν μπορώ να ξέρω αν όντως είχαν κάτι να κάνουν ή ήταν δικαιολογία φυσικά. Με τους γονείς τους που περιστασιακά συναντάω σε εκδηλώσεις του Δήμου, στο γυμναστήριο κλπ, δεν έχω αντιληφθεί κάτι, μου φαίνεται να μας συμπαθούν, οπότε πιθανότατα απλά να μην ταιριάζουν τα προγράμματά μας (έχουν όλα τα παιδιά αρκετά εξωσχολικά να κάνουν και ο δικός μου το ίδιο). 
Τον βλέπω λοιπόν σιγά σιγά αρκετά πιο μαγκωμένο από όσο στο παρελθόν. Το Λύκειο συστεγάζεται μαζί με το Γυμνάσιο και η αδερφή του με διαβεβαιώνει ότι ποτέ δεν τον έχει δει μόνο του στο διάλειμμα, αλλά τον βλέπω ότι νιώθει πλέον κάπως άβολα και φοβάται την απόρριψη. Στο κολυμβητήριο που πηγαίνει είναι πολύ κοινωνικός και αγαπητός από όσο βλέπω, αλλά τα παιδιά είναι από διάφορες περιοχές και γενικά εκεί από όσο εχω δει οι παρέες εκτός προπονήσεων ξεκινούν όταν τα παιδιά κινούνται πια ανεξάρτητα στο λεκανοπέδιο, μετά τα 14-15.

Καμιά ιδέα πώς μπορώ να τον βοηθήσω; Δεν είμαστε πια σε ηλικία που οι μαμάδες κανονίζουν playdates δυστυχώς.

 

 

[elenip]

On 9/29/2019 at 11:30 PM, ΑΡΓΚ said:

Ο γιος μου ήταν από μικρός πολύ κοινωνικό παιδί, μέχρι "χαζομάρας", δηλαδή δεν πτοούταν από το ότι δεν ήξερε τα άλλα παιδιά ή ότι μπορεί κάποιος να ήταν επιθετικός ή να κορόδευε κλπ, φαινόταν να έχει το χάρισμα να μην προσβάλλεται ποτέ από τη μία, και να τους πλησιάζει τελικά όλους.

Κάποια στιγμή βρέθηκε σε άλλο σχολείο από τους πιο στενούς του 3-4 φίλους, και ναι μεν κράτησε μία επαφή, αλλά σποραδική, σε γενέθλια και γιορτές.

Στο σχολείο παιδεύτηκε να κολλήσει με άλλη παρέα, και τελικά κατέληξε να έχει μεν μεγάλη παρέα αλλά κανένα πολύ στενό φίλο, ίσως 1-2 παιδιά που έβλεπε πιο συχνά εκτός σχολείου αλλά όχι "κολλητούς". Δεν υπήρξε ποτέ απομονωμένος, απλά δεν είχε πια έναν πολύ καλό φίλο. Κάτι προσπάθησε να γίνει με 1-2 αγόρια, αλλά βλέπω ότι από το καλοκαίρι δεν κολλάνε πια: αυτός αν και έχει σωματικά αναπτυχθεί, έχει παραμείνει παιδί, ενδιαφέρεται για μπάλα κλπ, τα συγκεκριμένα παιδιά που είχαν κάπως κολλήσει ασχολούνται συνεχώς με social media, κορίτσια, έχουν πάρει το στυλ του "μάγκα", επιδιώκουν παρέα με μεγαλύτερα παιδιά κλπ. Όχι κάτι πραγματικά "κακό" απλά ο δικός μου είναι πολύ "αγαθός" συγκριτικά και μου έχει πει ότι και αυτόν τον ενοχλεί η παρέα τους σιγά σιγά. 

Φέτος λοιπόν στο Γυμνάσιο, βλέπω ότι προσπαθεί να ανακτήσει κάπως τις παλιές του φιλίες, που είναι μάλλον και πιο κοντά στο στυλ του, γιατί 2-3 από τους παλιούς φίλους ξαναβρέθηκαν στο νέο σχολείο, αλλά δεν ξέρει πώς. Έχει πει 2-3 φορές σε αυτά τα παιδιά να βρεθούν και δεν έγινε, δεν μπορώ να ξέρω αν όντως είχαν κάτι να κάνουν ή ήταν δικαιολογία φυσικά. Με τους γονείς τους που περιστασιακά συναντάω σε εκδηλώσεις του Δήμου, στο γυμναστήριο κλπ, δεν έχω αντιληφθεί κάτι, μου φαίνεται να μας συμπαθούν, οπότε πιθανότατα απλά να μην ταιριάζουν τα προγράμματά μας (έχουν όλα τα παιδιά αρκετά εξωσχολικά να κάνουν και ο δικός μου το ίδιο). 
Τον βλέπω λοιπόν σιγά σιγά αρκετά πιο μαγκωμένο από όσο στο παρελθόν. Το Λύκειο συστεγάζεται μαζί με το Γυμνάσιο και η αδερφή του με διαβεβαιώνει ότι ποτέ δεν τον έχει δει μόνο του στο διάλειμμα, αλλά τον βλέπω ότι νιώθει πλέον κάπως άβολα και φοβάται την απόρριψη. Στο κολυμβητήριο που πηγαίνει είναι πολύ κοινωνικός και αγαπητός από όσο βλέπω, αλλά τα παιδιά είναι από διάφορες περιοχές και γενικά εκεί από όσο εχω δει οι παρέες εκτός προπονήσεων ξεκινούν όταν τα παιδιά κινούνται πια ανεξάρτητα στο λεκανοπέδιο, μετά τα 14-15.

Καμιά ιδέα πώς μπορώ να τον βοηθήσω; Δεν είμαστε πια σε ηλικία που οι μαμάδες κανονίζουν playdates δυστυχώς.

 

 

 

Καλημέρα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποια βοήθεια το παιδί. Είναι ένας έφηβος που θα βρει τον δικό του δρόμο, που θα κάνει τις δικές του επιλογές, που θα τολμήσει, που θα ντραπεί που θα βάλει τα δικά του κριτήρια, που θα προσπαθήσει.

Δεν είμαι υπέρ της άποψης η μαμά να είναι πίσω από κάθε κίνηση, το παιδί πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να πάρει τον δρόμο του, να ανακαλύψει μόνος του τις φιλίες που θέλει, μιλάμε για Γυμνάσιο πια!!

Εάν κανονίζει / επιδικώκει η μαμά και στο Γυμνάσιο τέτοια θέματα, δεν πρόκειται να ανεξαρτητοποιηθεί το παιδί.

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, elenip είπε:

 

Καλημέρα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποια βοήθεια το παιδί. Είναι ένας έφηβος που θα βρει τον δικό του δρόμο, που θα κάνει τις δικές του επιλογές, που θα τολμήσει, που θα ντραπεί που θα βάλει τα δικά του κριτήρια, που θα προσπαθήσει.

Δεν είμαι υπέρ της άποψης η μαμά να είναι πίσω από κάθε κίνηση, το παιδί πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να πάρει τον δρόμο του, να ανακαλύψει μόνος του τις φιλίες που θέλει, μιλάμε για Γυμνάσιο πια!!

Εάν κανονίζει / επιδικώκει η μαμά και στο Γυμνάσιο τέτοια θέματα, δεν πρόκειται να ανεξαρτητοποιηθεί το παιδί.

Nαι σαφως δεν εννοω να του κλεισω ραντεβου με φιλους. Αναρρωτιεμαι αν μπορω να τον βοηθησω να νιωσει λιγο πιο σιγουρος για τον εαυτο του

[erin0000]

Τα περισσότερα παιδιά είναι μαγκωμένα στην αρχή του Γυμνασίου. Εγώ θα έλεγα να μην τον πιέσεις. Άστον να πάρει τον χρόνο του. Θα γνωριστεί σιγά σιγά και με τους νέους συμμαθητές του και περιστασιακά μπορεί να κάνει παρέα και με τα παιδιά από το παλιό του σχολείο, από το φροντιστήριο, το κολυμβητήριο, κτλ.

 

Βλέπω ότι έχεις άγχος να βρει ένα καλό/στενό φίλο. Δεν χρειάζεται. Εάν σε κάποια χρονική στιγμή δεν βρίσκουμε κάποιον να ταιριάξουμε ή κάποιον που να ταιριάζουν τα ωράριά μας ή οι συνήθειές μας, δεν πρέπει να μας γίνεται αυτοσκοπός. 

[Έσπερος]

Δεν ξέρω πόσο ανεπτυγμένος είναι ο γιος σου, αλλά επειδή γενικά τα αγόρια της Α Γυμνασίου είναι τα περισσότερα μικρόσωμα σε σχέση με τις συμμαθήτριές τους κ σε σχέση με τη Β κ τη Γ που κάπου εκεί πετάνε ύψος απότομα, μου φαίνεται λογικό να είναι συνεσταλμένος. Ειδικά αν είναι παιδί με πιο "παιδικά" ενδιαφέροντα, όπως λες. ΠΙστεύω ότι θα μπορούσες να τον ενθαρρύνεις να μην περιοριστεί στην ανάκτηση των παλιών φίλων, αλλά να προσπαθήσει να βρει και άλλα παιδιά με τα οποία θα ταιριάζει κ που ίσως θα νιώθουν κ αυτά διαφορετικά σε σχέση με τη μάζα.

[Astrien]

Έτσι είναι..  πλέον στο Γυμνάσιο λίγο μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς σε αυτό το θέμα. Από όσο θυμάμαι και εμένα το ίδιο είχε συμβεί στο Γυμνάσιο. Η κολλητή μου πήγε σε άλλο σχολείο και εγώ ένιωθα πολύ μόνη. Άργησα πολύ να βρω κάποιον που να ταιριάζω( στο Λύκειο πια). Έως τότε έκανα  παρέα με διάφορα κορίτσια αλλά ποτέ δεν ένιωσα να ταιριάζουμε,ούτε τα ίδια ενδιαφέροντα είχαμε, ούτε το ίδιο χιούμορ. Το μόνο που θα μπορούσα να προτείνω είναι ίσως κάποια απασχόληση στο Δήμο που μενετε πχ κάποιο άλλο σπορ ή ένα μουσικό όργανο, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του, όπου ίσως μπορέσει να βρει παιδια που να ταιριάζουν.

[vanessaki4]

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ενισχύεις την αυτοπεποίθηση του σε λογικο βαθμό στο σπίτι.Οχι σε κάτι συγκεκριμένο,σε γενικές γραμμές.Να αισθάνεται σίγουρος για τον εαυτό του.πχ ανέθεσε του μια ευθύνη να κάνει κάτι "μεγαλιστικο" και επιβράβευσε τον όταν το ολοκληρώσει Δειξτε του στο σπίτι γενικώς εμπιστοσύνη και αυτο θα έχει άμεσα αντανάκλαση και στην προσωπική του ζωή.Φυσικα μπορεί να λειτουργείς ήδη με αυτό τον τρόπο,αλλά μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ.Ειναι δύσκολη ηλικία για να επέμβει ο γονιός και είναι η φάση που οι γονείς νιώθουν αμήχανοι γνωρίζοντας ότι το παιδί τους ανεξαρτητοποιείται και οι ίδιοι πλέον στέκονται μισό βήμα πίσω του και όχι δίπλα του!

[ΑΡΓΚ]

Γενικά είναι πολύ καλός μαθητής, και το ξέρει, ασχολείται με την κιθάρα πάρα πολύ αλλά αυτό είναι μοναχική δραστηριότητα, και είναι σε ομαδικό άθλημα, όπου τα πάει καλά και είναι δημοφιλής, αλλά επειδή η ομάδα δεν είναι συνοικιακή, δεν προσφέρεται για παρέα γενικότερα ακόμη. 

Χτες μου είπε ότι συμφώνησαν με ένα συμμαθητή του να βρεθούν την Κυριακή, οπότε ίσως τζάμπα ανησύχησα

[vanessaki4]

πρίν από 12 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

Γενικά είναι πολύ καλός μαθητής, και το ξέρει, ασχολείται με την κιθάρα πάρα πολύ αλλά αυτό είναι μοναχική δραστηριότητα, και είναι σε ομαδικό άθλημα, όπου τα πάει καλά και είναι δημοφιλής, αλλά επειδή η ομάδα δεν είναι συνοικιακή, δεν προσφέρεται για παρέα γενικότερα ακόμη. 

Χτες μου είπε ότι συμφώνησαν με ένα συμμαθητή του να βρεθούν την Κυριακή, οπότε ίσως τζάμπα ανησύχησα

Κοίτα,εφόσον είναι κοινωνικό παιδί και ανοιχτό νομίζω ότι άδικα αγχώνεσαι.Ισως να μην έχει βρει το άλλο του μισό σε φίλο και δεν έχει πολλά κολλητηλικια που δεν είναι απαραίτητα κακό.

[Nefeli2014]

Ψαξε να βρεις την αιτία που τον μάζεψε και τον έκανε πιο ανασφαλή, βρες τη ρίζα και ξεκινά από κει. Μόνο έτσι θα τον βοηθήσεις, όλα τα άλλα είναι επιφανειακά.. 

 

Εγώ υπήρξα κάποτε πολυ πολύ κοινωνική με πολλές κολλητές φίλες. Πολλές όταν λέω, είχα 3 ας πούμε και πάρα μα πάρα πολλούς φίλους. Στο σχολείο ημουν Στο 15μελες..στο πανεπιστημιο ενεργή σε όλα, ήξερα κόσμο κι από αλλά τμήματα και κάποια στιγμή άρχισα να αραιωνω. Αραίωμα αραίωμα αραίωνα και έκλεινα. Πέρασαν περί στα 7 χρονια όπου ξύπνησα ένα πρωί και άρχισα να αναπολώ παλιές στιγμές. Όσες φορές πισωγύρισα, δε μου έβγαινε. Δεν το έκανα όπως παλιά, είχα αλλάξει. Εκεί αγχώθηκα. Κάποιες φορές μελαγχολησα, δεν είχα κατσει ποτε να σκεφτώ γιατί συνέβη αυτό. Απλώς ένιωθα παράξενα και άβολα. Αποφάσισα λοιπόν για λίγο καιρό να κάνω σύσκεψη Εαυτου και κατέληξα πως μόνη μου το επέλεξα όλο αυτό. Βγήκε. Είτε γιατί είχα ωριμάσει γρηγορότερα από τις άλλες, είτε γιατί Εβλεπα πράγματα που δε με κάλυπταν πια, είτε γιατί πλέον είχα κορεστει, πόση τρελα πια. Θέλω να πω πως από μια ηλικία και μετά το βασικό είναι να μπορούμε να ερχόμαστε σε επαφή με τα συναισθήματα μας και να μπορούμε να ξεχωρίζουμε τι θέλουμε και γιατί και πως. Ο γιος σου προφανώς και μεγαλώνει και αρχίζει και μπλοκάρει που ειναι απολύτως φυσιολογικό. Δεν ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει και γιατί, δε στο λέει γιατί δεν μπορεί να το πιάσει. Βοήθησε τον να το πιάσει μέσα του. Και θα βρει τον δρόμο του. Αντί δηλαδή να του δίνεις ιδεες για κοινωνικόποίηση ίσως ειναι μια ευκαιρία να αρχίσετε να μιλάτε εκ βαθέων και φιλόσοφοντας... Είναι πολλά τα θέματα μέσα του που μπορεί να υπάρχουν. Οικογένεια.. Σεξουαλιξοτητα.. Σχέσεις.. Η ζωή γενικώς. Τα σημερινά παιδιά ωριμάζουν και γρηγορότερα ειδικά και αν μέσα στο σπίτι τους βιώνουν και καταστάσεις που απαιτούν βάρος σκέψης. Διαζύγια, θάνατοι, νέα μέλη κοκ. Κάτι μπαμ δηλαδή. Δεν μπορείς να εισαχθείς αμέσως σε τέτοιες συζητήσεις γιατί θα μαγκωθει κι άλλο. Μπορείς να τον ξανοιξεις όμως ψυχολογικά. Θα βρεις τον τρόπο κι αν δεν μπορείς, δεν ξέρεις, μπορείς να κάνεις μερικές επισκέψεις σε καπιοον ειδικό για συμβουλές και προσωπική προσέγγιση.. Εγώ πιστεύω πως εκείνος το έχει επιλέξει να απομονώνεται από τα κολλητηλικια αλλά δεν έχει καταλάβει γιατί. Άμα το βρει, θα ισορροπήσει και θα το καταλάβεις κι εσύ. 

Επεξεργάστηκαν 5 Οκτωβρίου,2019 by Nefeli2014