Σχολικός Εκφοβισμός

[Βερενίκη]

Καλησπέρα!

ήθελα να (ξανα) ανοίξω το θέμα του bulling στα σχολεία, και κυρίως στα γυμνάσια- λύκεια. Δεν υποτιμώ το bulling στα δημοτικά σχολεία, απλά έχοντας παιδί που θα πάει στην α' γυμνασίου, και μάλιστα σε καινούργιο σχολείο, με ενδιαφέρει περισσότερο. Άλλωστε νομίζω ότι το παιδί που θα κάνει ή θα υποστεί bulling στο γυμνάσιο μεταφέρει συμπεριφορές από το δημοτικό. 

Θα θέσω τη βάση της συζήτησης αλλά πραγματικά νομίζω ότι δεν μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω, γιατί δεν έχω την εμπειρία. 

Άκουσα ότι φταίνε οι ανεκπαίδευτοι δάσκαλοι, ε τότε κάποιοι γιατί τα καταφέρνουν?. 

Άκουσα ότι δεν υπάρχουν ψυχολόγοι, ε τότε γιατί υπάρχει bulling και σε σχολεία που υπάρχουν ψυχολόγοι?

Διάβασα ότι τα παιδιά είναι υπερευαίσθητα, δηλαδή ποιο είναι το 'πρέπον' μέτρο της ευαισθησίας?

Διάβασα ότι δεν συνεργάζονται οι γονείς, δηλαδή τους έδωσε κανείς οδηγίες ή τους φώναξαν απλά στο σχολείο να τους κατηγορήσουν το παιδί?

Διάβασα ότι γίνονται δράσεις, παντού σε όλα τα σχολεία. Τι δεν πετυχαίνει? Πού χαλάει η συνταγή?

Επίσης διάβασα ότι δεν υπάρχουν ποινές. Δηλαδή παραιτούμαστε από το να πείσουμε ένα 13χρονο να συμπεριφερθεί σωστά και πρέπει να το τιμωρήσουμε και πόσο αυστηρά? 

 

Υπάρχει συνταγή τελικά πέραν από αυτό το ατελείωτο μπλα μπλα μπλα?

 

 

 

 

[vtgian]

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, νομίζω όλοι οι γονείς λίγο πολύ προβληματίστηκαν.

Προσωπικά δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορώ να θωρακίσω το παιδί μου πέρα από τα να του ενδυναμώσω την αυτοεκτίμηση και να το πείσω ότι είμαι πάντα εκεί, χωρίς διάθεση κριτικής, να το ακούσω και να το βοηθήσω. Η μεγαλή μας κόρη έγινε στόχος εκφοβισμού στο γυμνάσιο, πράγμα που αντιμετωπίσαμε άμεσα και συντονισμένα με το σχολείο, πριν αυτό γίνει σοβαρότερο. Το κλειδί σε εμάς ήταν η ανοιχτή επικοινωνία με το παιδί που είχε σαν αποτέλεσμα να απευθυνθεί σε εμάς με το που "ζορίστηκε". Αλλά και όταν μας είπε τι συνέβη, εκτίμησε το γεγονός ότι χειριστήκαμε το θέμα πολύ ψύχραιμα, χωρίς νταηλίκια και διακριτικά. Ως αποτέλεσμα το παιδί ενδυναμώθηκε περισσότερο και ανέπτυξε καλύτερη αντίσταση απέναντι σε τέτοια φαινόμενα.

Οι καθηγητές κάποιοι είναι όντως ευαισθητοποιημένοι, κάποιοι απλά αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα ως "και εμείς μικροί πλακωνόμασταν, δεν έγινε και τίποτα".

Τα παιδιά δεν ξέρω αν είναι πιο ευαίσθητα, από την εμπειρία μου με την μεγάλη θα σου πω ότι πολλά είναι ανορίοτα και ακόμα περισσότερα έχουν χάσμα επικοινωνίας με τους γονείς τους με αποτέλεσμα να νιώθουν ακόμα πιο ευάλωτα. Η κόρη μας έχει φίλους που έχουν πει μόνο σε αυτήν ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Παιδιά ευκατάστατων οικογενειών που δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν στους γονείς τους και δεν θέλουν με τίποτα να γίνει γνωστό. Και επειδή τα ξέρω τα παιδιά, σκέφτομαι ότι αν κάποιος τους εκφοβίσει εκμεταλλευόμενος αυτό το "μυστικό" πόσο εύκολα θα απευθυνθούν στον γονιό τους; πόσο αδύναμα να αντιδράσουν θα νιώσουν;

Η συνταγή εν τέλει για εμένα δεν είναι το ατελείωτο μπλα μπλα (που εύκολα γίνεται 10 λεπτά κήρυγμα,) αλλά η ουσιαστική επικοινωνία και ενδιαφέρον προς το παιδί.

[Dust pink]

πρίν από 56 λεπτά , Βερενίκη είπε:

Καλησπέρα!

ήθελα να (ξανα) ανοίξω το θέμα του bulling στα σχολεία, και κυρίως στα γυμνάσια- λύκεια. Δεν υποτιμώ το bulling στα δημοτικά σχολεία, απλά έχοντας παιδί που θα πάει στην α' γυμνασίου, και μάλιστα σε καινούργιο σχολείο, με ενδιαφέρει περισσότερο. Άλλωστε νομίζω ότι το παιδί που θα κάνει ή θα υποστεί bulling στο γυμνάσιο μεταφέρει συμπεριφορές από το δημοτικό. 

Θα θέσω τη βάση της συζήτησης αλλά πραγματικά νομίζω ότι δεν μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω, γιατί δεν έχω την εμπειρία. 

Άκουσα ότι φταίνε οι ανεκπαίδευτοι δάσκαλοι, ε τότε κάποιοι γιατί τα καταφέρνουν?. 

Άκουσα ότι δεν υπάρχουν ψυχολόγοι, ε τότε γιατί υπάρχει bulling και σε σχολεία που υπάρχουν ψυχολόγοι?

Διάβασα ότι τα παιδιά είναι υπερευαίσθητα, δηλαδή ποιο είναι το 'πρέπον' μέτρο της ευαισθησίας?

Διάβασα ότι δεν συνεργάζονται οι γονείς, δηλαδή τους έδωσε κανείς οδηγίες ή τους φώναξαν απλά στο σχολείο να τους κατηγορήσουν το παιδί?

Διάβασα ότι γίνονται δράσεις, παντού σε όλα τα σχολεία. Τι δεν πετυχαίνει? Πού χαλάει η συνταγή?

Επίσης διάβασα ότι δεν υπάρχουν ποινές. Δηλαδή παραιτούμαστε από το να πείσουμε ένα 13χρονο να συμπεριφερθεί σωστά και πρέπει να το τιμωρήσουμε και πόσο αυστηρά? 

 

Υπάρχει συνταγή τελικά πέραν από αυτό το ατελείωτο μπλα μπλα μπλα?

 

 

 

 

Πρακτικά όχι δεν υπάρχει μαγικη συνταγή. Υπάρχουν νοοτροπίες που πηγάζουν από το περιβάλλον, ενισχύονται από την αδιαφορία ή την εκτίμηση ως "μαγκιά' και εκτονώνονται σε ευαίσθητες ψυχές ως "αδύναμα θύματα".

Ψυχολόγοι στα σχολεία δεν υπάρχουν και αν υπήρχαν δεν είμαι βέβαια κατά πόσο θα τους επέτρεπαν να υπεισέρθουν σε ενδότερα από το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού. Δυστυχώς η εικόνα που έχω είναι ότι γονείς τους θεωρούν ταμπού για τα παιδιά τους...όχι όλοι για να μη λέω γενικότητες.

Το σχολείο είναι ένα περιβάλλον ανάπτυξης τέτοιων φαινομένων και σίγουρα από τα πρώτα χρόνια αλλά δεν είναι η πηγή... περισσότερο το εύκολο θύμα επιρριψης ευθυνών ,θα έλεγα.

 

Το οικογενειακό περιβάλλον είναι η κοιτίδα. Δυστυχώς , υπάρχουν γονείς που μεταδίδουν στα παιδιά το μισος,την κοροϊδία,την ανωτερότητα ,την ψευτομαγκια... Το θεωρούν πλεονεκτήμα να υπερέχει το παιδί τους σε θράσος έναντι άλλων ανθρώπων. Ικανοποιούνται όταν διαφορετικά από εκείνους άτομα υπόκεινται σε εξευτελισμό η ειρωνία από τα καμαρια τους. Η υπέροχη τους με κάθε θεμιτό η αθέμιτο μέσο πρέπει να "λάμψει".

 

Από την άλλη , ευαίσθητα παιδιά μεγαλωμένα με άλλο τρόπο και εσωστρεφή γίνονται θύματα τέτοιων ανθρώπων και προκειμένου να μη βλάψουν εκείνα κάποιον δίνουν τέλος στη δική τους ζωή.

 

Η αρχή γίνεται από τους γονείς, διδάσκουμε στα παιδιά μας (λεκτικά και πρακτικά) τον αυτοσεβασμό ,τον σεβασμό ,την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, το κοινό καλό. Βασικές αξίες δηλαδή που έχουν ξεχαστεί αν και για πολλούς ως άκουσμα είναι αυτονόητες. Γινόμαστε οι ίδιοι παράδειγμα για τα παιδιά μας. Αν αλλάξουμε τους εαυτούς μας ,θα αλλάξει και ο κόσμος όπως λέει και η ρήση. Και τέλος ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας...τα μπαλάκια είναι καλά ,αλλά για το τένις.

 

Παντού και πάντα υπάρχει μια μαμά ή ένας μπαμπάς που με έπαρση λέει "ο κοντός", ο χοντρός, η αδερφή, ο κουτσος, ο χαζος κτλ που "κλέβει" τον αέρα που αναπνέουμε και μας ανήκει...

[ΑΡΓΚ]

1 ώρα πρίν, Βερενίκη είπε:

Καλησπέρα!

ήθελα να (ξανα) ανοίξω το θέμα του bulling στα σχολεία, και κυρίως στα γυμνάσια- λύκεια. Δεν υποτιμώ το bulling στα δημοτικά σχολεία, απλά έχοντας παιδί που θα πάει στην α' γυμνασίου, και μάλιστα σε καινούργιο σχολείο, με ενδιαφέρει περισσότερο. Άλλωστε νομίζω ότι το παιδί που θα κάνει ή θα υποστεί bulling στο γυμνάσιο μεταφέρει συμπεριφορές από το δημοτικό. 

Θα θέσω τη βάση της συζήτησης αλλά πραγματικά νομίζω ότι δεν μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω, γιατί δεν έχω την εμπειρία. 

Άκουσα ότι φταίνε οι ανεκπαίδευτοι δάσκαλοι, ε τότε κάποιοι γιατί τα καταφέρνουν?. 

Άκουσα ότι δεν υπάρχουν ψυχολόγοι, ε τότε γιατί υπάρχει bulling και σε σχολεία που υπάρχουν ψυχολόγοι?

Διάβασα ότι τα παιδιά είναι υπερευαίσθητα, δηλαδή ποιο είναι το 'πρέπον' μέτρο της ευαισθησίας?

Διάβασα ότι δεν συνεργάζονται οι γονείς, δηλαδή τους έδωσε κανείς οδηγίες ή τους φώναξαν απλά στο σχολείο να τους κατηγορήσουν το παιδί?

Διάβασα ότι γίνονται δράσεις, παντού σε όλα τα σχολεία. Τι δεν πετυχαίνει? Πού χαλάει η συνταγή?

Επίσης διάβασα ότι δεν υπάρχουν ποινές. Δηλαδή παραιτούμαστε από το να πείσουμε ένα 13χρονο να συμπεριφερθεί σωστά και πρέπει να το τιμωρήσουμε και πόσο αυστηρά? 

 

Υπάρχει συνταγή τελικά πέραν από αυτό το ατελείωτο μπλα μπλα μπλα?

 

 

 

 

 

Φαντάζομαι ότι κάποια σχολεία είναι σε καλύτερη μοίρα, κάποια σε χειρότερη. Ειναι θέμα της γνωστής ανοργανωσιάς, των ανύπαρκτων διαδικασιών αξιολόγησης, και του γενικά "κάνω ό,τι μου κατέβει ως δημόσιος υπάλληλος και δεν έχω συνέπειες". Ένας εκπαιδευτικός μπορεί να έχει και τη γνώση και την ευαισθησία να βοηθήσει και να ενημερώσει, ένας άλλος να μεταφέρει στο σχολείο την αναισθησία, την αδιαφορία και τις δικές του προκαταλήψεις.

Μέχρι στιγμής, και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο της περιοχής, ο τρόπος που έχουν οι δάσκαλοι και οι διευθυντές χειριστεί το bullying είναι από αναποτελεσματικός ως τραγικός.

Σε συνεχιζόμενα περιστατικά λεκτικής και σωματικής βίας στο δημοτικό, ένας διευθυντής δοκίμασε να εμπλέξει κοινωνικό λειτουργό και ψυχολόγο, τελικά απλά έπεσε στον τοίχο της μη-συνεργασίας των γονιών του θύτη και δεν πήρε κανείς την ευθύνη να εμπλέξει εισαγγελέα (που μάλλον δε θα είχε κάνει και τίποτα). Ο αντικαταστάτης του εν λόγω διευθυντή, απλά δεν έκανε τίποτα και "άφησε τα παιδιά να παίξουν". Ειπώθηκε και το καταπληκτικό να παρει το θύμα ένα βιβλίο αυτοβοήθειας για να τονώσει το ηθικό της ...

Σε συνεχιζόμενο bullying σε παιδάκι τρίτης δημοτικού που πια αρνείται να πάει σχολείο γιατί το έχει αποκαλέσει παρέα συμμαθητών από χοντρό ως που... (επανειλημμένα, μέσα στο σχολείο) η αντίδραση είναι "αγόρια είναι και παίζουν" και οι γονείς τώρα εξετάζουν την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος (του θύματος φυσικά). Με το γιατί οι θύτες ετών 8 εκφράζονται έτσι και τι μηνυμα περνά η ανοχή, δε δείχνει να ασχολείται κανείς.

Στο γυμνάσιο έχει μέχρι στιγμής ακουστεί από εκπαιδευτικούς ότι οι Μουσουλμάνοι είναι "ζωα που έχουν έρθει να βιάσουν τις κοπέλες μας" (σε σχολείο που έχει και Μουσουλμάνους μαθητές και έχει ειπωθεί σε θηλυπρεπές αγόρι (εννοώ κοτσιδάκια στα μαλλιά και λουλουδάτα πουκάμισα, όχι make-up και δεν ξέρω τι άλλο αταίριαστο με το σχολείο) ότι οι gay θα καούν στην κόλαση και ότι οι γονείς του θα πρέπει να ντρέπονται. Όλα αυτά εν ώρα μαθήματος. Με την ανοχή του συλλόγου γονέων, μιας και η πλειοψηφία έχει σε γενικές γραμμές παρόμοιες απόψεις. Μετά απλά γίνονται και κάποιες "δράσεις" κατά του bullying, για να είμαστε όλοι αγαπημένοι.

Είναι θέμα κοινωνίας και θεσμών, ανύπαρκτων ελέγχων και πλήρους ασυδοσίας, και στα σχολεία. Κακά τα ψέματα, η κοινωνία μας γενικά δεν είναι ανεκτική στην Ελλάδα. Πόσα ανέκδοτα και εκφράσεις με τη λέξη "που..." θα ακούσει κανείς σε μία βόλτα ή και στο γραφείο; Πόσο εύκολα δηλώνει κανείς στη δουλειά του τη διαφορετικότητά του; Πόσο εφαρμόζονται οι νόμοι για τις διακρίσεις σε οποιοδήποτε περιβάλλον; Γιατί το σχολείο να είναι διαφορετικό;

[ninaki80]

Δεν νομιζω οτι υπαρχει λυση εξαλειψης του φαινομενου γιατι πολυ απλα αφορα την ανθρωπινη φυση. 

υπαρχει τροπος αντιμετωπισης ατομικα απο καθε οικογενεια. προσπαθησε να μιλας στο παιδι σου να του δινεις λυσεις για το αν συμβει κατι πως να το αντιμετωπισει πριν ακομα του συμβει. δηλαδη πολυ απλα μην αρχισεις να μιλας σε ενα παιδι μονο οταν το δεις προβληματισμενο. μιλα του οταν ειναι καλα ωστε αν τυχον του τυχει κατι να ξερει οτι υπαρχει λυση. 

επισης μιλα του ωστε να μην το κανει αυτο σε αλλα παιδια. τωρα για το αν ειναι πιο ευαισθητα τα παιδια σημερα μαλλον οχι απλα σημερα υπαρχουν περισσοτεροι τροποι για να θιχτει ενα παιδι κ πιο σκληροι. δηλαδη το κοροιδεμα το παλιοτερο στο δρομο πχ εχει γινει κοροιδεμα σε ολο το διαδυκτυο κτλ κτλ. τωρα το να κανει ενα παιδι κακο στον εαυτο του ειναι ενα ακραιο γεγονος που σιγουρα προυποθετει κ αλλα προβληματα οχι μονο στο σχολειο αλλα κ οικογενειακα κ ψυχολογικα που με τον εκφοβισμο πατιεται πιο ευκολα το κουμπι. 

 

[Deena]

4 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

το να κανει ενα παιδι κακο στον εαυτο του ειναι ενα ακραιο γεγονος που σιγουρα προυποθετει κ αλλα προβληματα οχι μονο στο σχολειο αλλα κ οικογενειακα κ ψυχολογικα που με τον εκφοβισμο πατιεται πιο ευκολα το κουμπι. 

 

 

Όχι απαραιτήτως και εκεί είναι η παγίδα και ο κίνδυνος.

 

Ο εγκέφαλος των εφήβων δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα εντελώς, ειδικά το μέρος του εγκεφάλου που βοηθά στην ιεράρχηση των καταστάσεων και στον έλεγχο των παρορμήσεων και των συναισθημάτων δεν έχει "συνδεθεί" ακόμα πλήρως με τον υπόλοιπο εγκέφαλο, με αποτέλεσμα ένα περιστατικό που στα 30 φαντάζει επουσιώδες και ανάξιο περαιτέρω ενασχόλησης, στο μυαλό του 15χρονου εφήβου φαντάζει ως το τέλος του κόσμου.

 

Δεν ξέρω αν κάποιοι έχετε δει το "13 reasons why", αν όχι και αν είστε προετοιμασμένοι για γερή γροθιά στο στομάχι δείτε το! Προσωπικά 100 φορές σε κάθε επεισόδιο μετάνιωνα που το είχα αρχίσει και άλλες τόσες αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που έπεσα πάνω στη σειρά, κυρίως για την ματιά στον κόσμο των εφήβων, την οποία προσφέρει.

[Dust pink]

πρίν από 56 λεπτά , Deena είπε:

 

Όχι απαραιτήτως και εκεί είναι η παγίδα και ο κίνδυνος.

 

Ο εγκέφαλος των εφήβων δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα εντελώς, ειδικά το μέρος του εγκεφάλου που βοηθά στην ιεράρχηση των καταστάσεων και στον έλεγχο των παρορμήσεων και των συναισθημάτων δεν έχει "συνδεθεί" ακόμα πλήρως με τον υπόλοιπο εγκέφαλο, με αποτέλεσμα ένα περιστατικό που στα 30 φαντάζει επουσιώδες και ανάξιο περαιτέρω ενασχόλησης, στο μυαλό του 15χρονου εφήβου φαντάζει ως το τέλος του κόσμου.

 

Δεν ξέρω αν κάποιοι έχετε δει το "13 reasons why", αν όχι και αν είστε προετοιμασμένοι για γερή γροθιά στο στομάχι δείτε το! Προσωπικά 100 φορές σε κάθε επεισόδιο μετάνιωνα που το είχα αρχίσει και άλλες τόσες αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που έπεσα πάνω στη σειρά, κυρίως για την ματιά στον κόσμο των εφήβων, την οποία προσφέρει.

Με αφορμή την ανάρτηση σου ,διάβασα πρόσφατα μια έρευνα πάνω σε εφηβική θνησιμότητα από αυτοκτονίες. Το ποσοστο ήταν 11% το μεγαλύτερο μέρος από ερωτική απογοήτευση. Κάτι που στα 25 το παιρνεις ελαφρά τη καρδία γιατί το έχεις δει το έργο στα 15 ως κάτι πρωτόγνωρο και σταθμό ζωής, σε σημαδεύει.

[Dust pink]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Φαντάζομαι ότι κάποια σχολεία είναι σε καλύτερη μοίρα, κάποια σε χειρότερη. Ειναι θέμα της γνωστής ανοργανωσιάς, των ανύπαρκτων διαδικασιών αξιολόγησης, και του γενικά "κάνω ό,τι μου κατέβει ως δημόσιος υπάλληλος και δεν έχω συνέπειες". Ένας εκπαιδευτικός μπορεί να έχει και τη γνώση και την ευαισθησία να βοηθήσει και να ενημερώσει, ένας άλλος να μεταφέρει στο σχολείο την αναισθησία, την αδιαφορία και τις δικές του προκαταλήψεις.

Μέχρι στιγμής, και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο της περιοχής, ο τρόπος που έχουν οι δάσκαλοι και οι διευθυντές χειριστεί το bullying είναι από αναποτελεσματικός ως τραγικός.

Σε συνεχιζόμενα περιστατικά λεκτικής και σωματικής βίας στο δημοτικό, ένας διευθυντής δοκίμασε να εμπλέξει κοινωνικό λειτουργό και ψυχολόγο, τελικά απλά έπεσε στον τοίχο της μη-συνεργασίας των γονιών του θύτη και δεν πήρε κανείς την ευθύνη να εμπλέξει εισαγγελέα (που μάλλον δε θα είχε κάνει και τίποτα). Ο αντικαταστάτης του εν λόγω διευθυντή, απλά δεν έκανε τίποτα και "άφησε τα παιδιά να παίξουν". Ειπώθηκε και το καταπληκτικό να παρει το θύμα ένα βιβλίο αυτοβοήθειας για να τονώσει το ηθικό της ...

Σε συνεχιζόμενο bullying σε παιδάκι τρίτης δημοτικού που πια αρνείται να πάει σχολείο γιατί το έχει αποκαλέσει παρέα συμμαθητών από χοντρό ως που... (επανειλημμένα, μέσα στο σχολείο) η αντίδραση είναι "αγόρια είναι και παίζουν" και οι γονείς τώρα εξετάζουν την αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος (του θύματος φυσικά). Με το γιατί οι θύτες ετών 8 εκφράζονται έτσι και τι μηνυμα περνά η ανοχή, δε δείχνει να ασχολείται κανείς.

Στο γυμνάσιο έχει μέχρι στιγμής ακουστεί από εκπαιδευτικούς ότι οι Μουσουλμάνοι είναι "ζωα που έχουν έρθει να βιάσουν τις κοπέλες μας" (σε σχολείο που έχει και Μουσουλμάνους μαθητές και έχει ειπωθεί σε θηλυπρεπές αγόρι (εννοώ κοτσιδάκια στα μαλλιά και λουλουδάτα πουκάμισα, όχι make-up και δεν ξέρω τι άλλο αταίριαστο με το σχολείο) ότι οι gay θα καούν στην κόλαση και ότι οι γονείς του θα πρέπει να ντρέπονται. Όλα αυτά εν ώρα μαθήματος. Με την ανοχή του συλλόγου γονέων, μιας και η πλειοψηφία έχει σε γενικές γραμμές παρόμοιες απόψεις. Μετά απλά γίνονται και κάποιες "δράσεις" κατά του bullying, για να είμαστε όλοι αγαπημένοι.

Είναι θέμα κοινωνίας και θεσμών, ανύπαρκτων ελέγχων και πλήρους ασυδοσίας, και στα σχολεία. Κακά τα ψέματα, η κοινωνία μας γενικά δεν είναι ανεκτική στην Ελλάδα. Πόσα ανέκδοτα και εκφράσεις με τη λέξη "που..." θα ακούσει κανείς σε μία βόλτα ή και στο γραφείο; Πόσο εύκολα δηλώνει κανείς στη δουλειά του τη διαφορετικότητά του; Πόσο εφαρμόζονται οι νόμοι για τις διακρίσεις σε οποιοδήποτε περιβάλλον; Γιατί το σχολείο να είναι διαφορετικό;

Μου κάνει εντύπωση, μεγαλύτερη απ' όλες το περιστατικό στο Γυμνάσιο με τα λόγια καθηγητή για τους gay... Δηλαδή, όταν αυτός ο άνθρωπος διδάξει στην τάξη (όπως ορίζει η ύλη στο γυμνάσιο) ,στην ίδια τάξη που προηγουμένως έχει σχολιάσει αισχρά τους gay, Καβάφη η Λαπαθιώτη και τα βιογραφικά τους (στα οποία αναφέρονται ξεκάθαρα οι ερωτικές προτιμήσεις τους) δεν θα πέσει κάποιο ταβάνι να τον πλακώσει;;; Και αν δεν πέσει απ' όλη αυτή την τάξη δεν θα βρεθεί ένα παιδί με στοιχειώδης αρχές από το σπίτι του ( με βάση την ηλικιακή ωριμότητα αντιλαμβάνονται περισσότερα από ένα παιδί δημοτικού) να επισημάνει το άστοχο του πράγματος. 

[Macgyver]

@Βερενίκη δυστυχώς εκφοβισμός από παρέες συνομηλίκων ή και μεγαλύτερων παιδιών υπήρχε από πάντα. Δεν είναι κάτι σημερινό. Απλά τώρα μαθαίνονται τα σοβαρά περιστατικά και επιπλέον έχει ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος. 

Θυμήσου πχ τον φίλο "της καρπαζιάς" στις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου ( έτρωγε φάπες ο Γκιωνάκης πχ στην Αλίκη στο Ναυτικό ή ο Τζανετάκος σε πολλές ταινίες κλπ ) 

Προσωπικά θεωρώ ότι είναι χρέος μας να θωρακίζουμε όπως μπορούμε τα παιδιά μας και να βρισκόμαστε κοντά τους. Μιλάμε όμως για ανθρώπους, κάποιοι είναι πιο ευαίσθητοι κάποιοι πιο "σκληροί". 

Δεν νομίζω ότι θα αλλάξουν πολλά πράγματα σε αυτό το κομμάτι, διότι είναι ΚΑΙ αυτό  μέσα στη ζωή κι ας φαίνεται άδικο, σκληρό, άπονο κλπ 

Για να είμαι ειλικρινής, είχα υπάρξει θύμα bullying μια φορά στη ζωή μου. Επανήλθα δριμύτερη μία εβδομάδα μετά ( χωρίς να το πω πουθενά ) και τους έκανα τέτοια "πλάκα" που με έβλεπαν και έστριβαν  Στους γονείς μου δεν το έχω πει ποτέ. 

Ένα υπερευαίσθητο παιδί ενδεχομένως να καθόταν και να υπέμενε. 

Θεωρώ πως το Α και το Ω είναι το σπίτι μας πάντως. 

Δηλαδή αν το παιδί από μικρό βλέπει εικόνες μέσα στο σπίτι του οι οποίες περνούν το μήνυμα "υπομένω = αγαπάω, είμαι καλός άνθρωπος κλπ " θα επηρεαστεί. 

το ίδιο ισχύει αν βλέπει και αντίθετες εικόνες "χτυπάω τον άλλον, φωνάζω, προσβάλλω= είμαι δυνατός, μάγκας, κυρίαρχος κλπ" 

Πρέπει να είμαστε κοντά στα παιδιά μας. Κοντά και διακριτικά. Να χτίζουμε σχέση από όταν είναι μωρά ώστε να μας εμπιστεύονται και να ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΙΤΕΣ όταν μας εξομολογούνται λάθη ή τα βλέπουμε να κάνουν λάθη. 

Στα λόγια φυσικά όλα είναι πιο εύκολα ...  

[vtgian]

Τέτοιοι καθηγητές @Dust pink είναι συνήθως απλά εκτελεστικά όργανα. Θα περάσουν τσακ μπαμ την ύλη και δε θα δώσουν σημασία. Όσο για το ένα παιδί που θα μιλήσει; Το έκανε η κόρη μου πέρυσι σε καθηγήτρια ιστορίας που άρχισε να λέει ότι η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία και το παιδί (γνωρίζοντας ότι ένας μαθητής είναι ομοφυλόφιλος) διαμαρτυρήθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να στοχοποιηθεί την υπόλοιπη χρονιά με αυστηρή βαθμολογία και επιθετικότητα από την πλευρά της καθηγήτριας. Και δε μιλάμε καν για δημόσιο σχολείο, αλλά για ιδιωτικό και από τα θεωρούμενα ως προοδευτικά. 

Συμφωνώ με την @Macgyver πραγματικά πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος θωράκισης του δικού μας παιδιού είναι το χτίσιμο εμπιστοσύνης από τη βρεφική ηλικία. Ειδικά το σημείο "να ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΙΤΕΣ όταν μας εξομολογούνται λάθη ή τα βλέπουμε να κάνουν λάθη" είναι πραγματικά ακριβέστατο.

[ninaki80]

10 ώρες πρίν, Deena είπε:

 

Όχι απαραιτήτως και εκεί είναι η παγίδα και ο κίνδυνος.

 

Ο εγκέφαλος των εφήβων δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα εντελώς, ειδικά το μέρος του εγκεφάλου που βοηθά στην ιεράρχηση των καταστάσεων και στον έλεγχο των παρορμήσεων και των συναισθημάτων δεν έχει "συνδεθεί" ακόμα πλήρως με τον υπόλοιπο εγκέφαλο, με αποτέλεσμα ένα περιστατικό που στα 30 φαντάζει επουσιώδες και ανάξιο περαιτέρω ενασχόλησης, στο μυαλό του 15χρονου εφήβου φαντάζει ως το τέλος του κόσμου.

 

Δεν ξέρω αν κάποιοι έχετε δει το "13 reasons why", αν όχι και αν είστε προετοιμασμένοι για γερή γροθιά στο στομάχι δείτε το! Προσωπικά 100 φορές σε κάθε επεισόδιο μετάνιωνα που το είχα αρχίσει και άλλες τόσες αισθανόμουν ευγνωμοσύνη που έπεσα πάνω στη σειρά, κυρίως για την ματιά στον κόσμο των εφήβων, την οποία προσφέρει.

συμφωνω οτι ενα παιδι το παιρνει πιο βαρια απο οτι ενας ενηλικος αλλα εκει παιζει ρολο η οικογενεια ποσες διεξοδους εχει δωσει στο παιδι κ ποσο κοντα του ειναι. γιαυτο κ ειπα οτι για να φτασει σε ενα τετοιο σημειο κατι απουσιαζει απτη ζωη του δεν ειναι μονο ενας παραγοντας που οδηγει ενα εφηβο στην αυτοκτονια οπως δεν ειναι μονο ενας παραγοντας που οδηγει ενα παιδι στα ναρκωτικα. σιγουρα παιζουν πολλα ρολο αλλα κυριως ειναι η οικογενεια ποσο ακολουθει το παιδι.

οι διεξοδοι δινονται απο την οικογενεια για καθε προβλημα ακομα κ πριν αυτο προκυψει πρεπει ενα παιδι να εχει δει την διεξοδο απο τους δικους του ωστε οταν του συμβει κατι να ειναι προετοισμενο κ να μην το παρει τοσο βαρια. να ξερει απο πριν πως θα το ξεπερασει κ ποιους θα εχει διπλα του. 

[Dust pink]

πρίν από 48 λεπτά , vtgian είπε:

Τέτοιοι καθηγητές @Dust pink είναι συνήθως απλά εκτελεστικά όργανα. Θα περάσουν τσακ μπαμ την ύλη και δε θα δώσουν σημασία. Όσο για το ένα παιδί που θα μιλήσει; Το έκανε η κόρη μου πέρυσι σε καθηγήτρια ιστορίας που άρχισε να λέει ότι η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία και το παιδί (γνωρίζοντας ότι ένας μαθητής είναι ομοφυλόφιλος) διαμαρτυρήθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να στοχοποιηθεί την υπόλοιπη χρονιά με αυστηρή βαθμολογία και επιθετικότητα από την πλευρά της καθηγήτριας. Και δε μιλάμε καν για δημόσιο σχολείο, αλλά για ιδιωτικό και από τα θεωρούμενα ως προοδευτικά. 

Συμφωνώ με την @Macgyver πραγματικά πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος θωράκισης του δικού μας παιδιού είναι το χτίσιμο εμπιστοσύνης από τη βρεφική ηλικία. Ειδικά το σημείο "να ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΡΙΤΕΣ όταν μας εξομολογούνται λάθη ή τα βλέπουμε να κάνουν λάθη" είναι πραγματικά ακριβέστατο.

Το αναφέρω γιατί κάπως και με κάποιο τρόπο κάποια πράγματα πρεπει να μπαίνουν στη θέση τους... Ας αδικήσει ο καθηγητής στον βαθμό, δεν θα αφορά την επίδοση αλλά την λογική τού. 

 

Δεν αρκεί μόνο να είμαστε ακουστικά όργανα και να μην το παίζουμε κριτές στα παιδιά μας, αλλά να μαθουμε (δεν ξέρω πως) να ανοιγομαστε σ αυτά ,να μοιραζόμαστε μαζί τους δικές μας εμπειρίες έτσι ώστε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να ανοίγουν την καρδιά του οπότε νιώθουν την ανάγκη. 

Το γεγονός ότι είμαστε φυσικοί γονείς δεν σημαίνει αυτόματα τίποτα. Υπάρχουν ατομα που ούτε στο ελάχιστο δεν γνωρίζουν ποιοι πράγματικα είναι οι γονείς ή τα παιδιά τους.

[vtgian]

πρίν από 17 λεπτά , Dust pink είπε:

Το αναφέρω γιατί κάπως και με κάποιο τρόπο κάποια πράγματα πρεπει να μπαίνουν στη θέση τους... Ας αδικήσει ο καθηγητής στον βαθμό, δεν θα αφορά την επίδοση αλλά την λογική τού. 

 

Δεν αρκεί μόνο να είμαστε ακουστικά όργανα και να μην το παίζουμε κριτές στα παιδιά μας, αλλά να μαθουμε (δεν ξέρω πως) να ανοιγομαστε σ αυτά ,να μοιραζόμαστε μαζί τους δικές μας εμπειρίες έτσι ώστε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να ανοίγουν την καρδιά του οπότε νιώθουν την ανάγκη. 

Το γεγονός ότι είμαστε φυσικοί γονείς δεν σημαίνει αυτόματα τίποτα. Υπάρχουν ατομα που ούτε στο ελάχιστο δεν γνωρίζουν ποιοι πράγματικα είναι οι γονείς ή τα παιδιά τους.

Δεν καταλαβαίνω την πρώτη σου παραγραφο, ποια πράγματα να μπουν στη θέση τους; τι εννοείς "Ας αδικήσει ο καθηγητής στον βαθμό, δεν θα αφορά την επίδοση αλλά την λογική τού" Ποιανού λογική; (δε το λέω επιθετικά, ειλικρινά δε το έπιασα).

 

Στη δεύτερη παράγραφο νομίζω συμφωνούμε όλοι. Ο δεσμός με το παιδί είναι κάτι που δουλεύεται από τη γέννηση και πρωταρχική προϋπόθεση είναι το 'άνοιγμα" του γονέα προς το παιδί. Με φυσική και πνευματική διαθεσιμότητα, με έκθεση εμπειριών (όχι όμως ως νουθεσία), με διάθεση ειλικρινούς κατανόησής του, με σεβασμό στην προσωπικότητά του. Αυτά θα επιτρέψουν στο παιδί να ανοιχτεί προς εμάς. Δεν μπορούμε να περιμένουμε απο το παιδί να έρχεται σε εμάς, αν εμείς είμαστε τοίχος. Το βιολογικό κομμάτι (έκανα παιδί) φυσικά και δε σε κάνει αυτόματα γνώστη του ψυχικού κόσμου του παιδιού σου.

[Dust pink]

πρίν από 45 λεπτά , vtgian είπε:

Δεν καταλαβαίνω την πρώτη σου παραγραφο, ποια πράγματα να μπουν στη θέση τους; τι εννοείς "Ας αδικήσει ο καθηγητής στον βαθμό, δεν θα αφορά την επίδοση αλλά την λογική τού" Ποιανού λογική; (δε το λέω επιθετικά, ειλικρινά δε το έπιασα).

 

Στη δεύτερη παράγραφο νομίζω συμφωνούμε όλοι. Ο δεσμός με το παιδί είναι κάτι που δουλεύεται από τη γέννηση και πρωταρχική προϋπόθεση είναι το 'άνοιγμα" του γονέα προς το παιδί. Με φυσική και πνευματική διαθεσιμότητα, με έκθεση εμπειριών (όχι όμως ως νουθεσία), με διάθεση ειλικρινούς κατανόησής του, με σεβασμό στην προσωπικότητά του. Αυτά θα επιτρέψουν στο παιδί να ανοιχτεί προς εμάς. Δεν μπορούμε να περιμένουμε απο το παιδί να έρχεται σε εμάς, αν εμείς είμαστε τοίχος. Το βιολογικό κομμάτι (έκανα παιδί) φυσικά και δε σε κάνει αυτόματα γνώστη του ψυχικού κόσμου του παιδιού σου.

Εννοώ ότι σωστά έκανε η κόρη σου και το επεσήμανε στον καθηγητή της. Είναι ακραίο να ακούγεται τέτοια άποψη από εκπαιδευτικούς στην τάξη και κάτι τέτοιο πρέπει να καταδικάζεται από τα παιδιά. Ο καθηγητής διάλεξε να τιμωρήσει το παιδί μέσω της εξουσίας του (βαθμοί)... Ένας "κακο" βαθμός για αυτό τον λόγο δεν ανταποκρίνεται στην επίδοση του μαθητή αλλά στην ενόχληση του καθηγητή. Αυτό ήθελα να πάω.

Ότι με βάση τις αρχές που δίνουμε στα παιδιά τα κάνουμε και ικανά να "τακτοποίησουν" τις οποίες άδικες απόψεις ή πράξεις συναντούν!

[ΑΡΓΚ]

18 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Μου κάνει εντύπωση, μεγαλύτερη απ' όλες το περιστατικό στο Γυμνάσιο με τα λόγια καθηγητή για τους gay... Δηλαδή, όταν αυτός ο άνθρωπος διδάξει στην τάξη (όπως ορίζει η ύλη στο γυμνάσιο) ,στην ίδια τάξη που προηγουμένως έχει σχολιάσει αισχρά τους gay, Καβάφη η Λαπαθιώτη και τα βιογραφικά τους (στα οποία αναφέρονται ξεκάθαρα οι ερωτικές προτιμήσεις τους) δεν θα πέσει κάποιο ταβάνι να τον πλακώσει;;; Και αν δεν πέσει απ' όλη αυτή την τάξη δεν θα βρεθεί ένα παιδί με στοιχειώδης αρχές από το σπίτι του ( με βάση την ηλικιακή ωριμότητα αντιλαμβάνονται περισσότερα από ένα παιδί δημοτικού) να επισημάνει το άστοχο του πράγματος. 

 

Παιδιά έχουν υπάρξει 2-3 σε κάθε τάξη, τα περισσότερα είτε συμφωνούν είτε χαζογελούν και νιώθουν ότι δεν τους αφορά. Η κόρη μου ήταν από τα παιδιά που διαφωνουσαν συστηματικά στην αρχή, πλέον δεν το κάνει παρά σε ακραίες καταστάσεις (αν δηλαδή στοχοποιείται ευθέως συμμαθητής). Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που και εγώ θα τοποθετηθώ αν κάποιος βρίσει έναν συνάδελφο ευθέως, αλλά όχι αν γενικά λέει σεξιστικά ανέκδοτα ή εκφράσεις του τύπου "όχι ρε που..." χωρίς να απευθύνεται σε εμένα. Γιατί είναι αδύνατο από το πρωί ως το βράδυ να τσακώνεσαι με μία ολόκληρη κοινωνία και κουλτούρα. Η ελευθερία στη σεξουαλική έκφραση ή η ελευθερία στη θρησκεία, στις περισσότερες περιοχές και κύκλους στην χώρα μας είναι μόνο στα χαρτιά. Είναι κάτι στην καλύτερη θεωρητικό, αν αφορά τον Καβάφη ή κάποιο άλλο πρόσωπο που δε θα συναντήσουμε ποτέ ή την καταπίεση των άλλων χωρών προς μειονότητες κλπ κλπ, δεν είναι κάτι που αποδεχόμαστε στην ίδια μας την καθημερινότητα. Οπότε έρχεται η ώρα που και ακτιβιστής να είσαι, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να διαλέξεις τις μάχες σου. Κανείς δεν μπορεί κάθε μέρα μόνος του σαν τον τρελό να διαμαρτύρεται για κάθε κουβέντα που θα πει η θεολόγος στην τάξη, για κάθε σχόλιο της ομοφοβικής φιλολόγου ή της φανατισμένης χριστιανής γυμνάστριας, ή για κάθε ανέκδοτο στον ίδιο τόνο που θα πει ένας συμμαθητής. Η διαφορετικότητα δεν είναι καλά ανεκτή στην κοινωνία μας, και δεν είναι κάτι περίεργο αυτό που συμβαίνει στο μικρόκοσμο του σχολείου.

[Βερενίκη]

Πέραν από τις πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις, υπάρχει και αυτή που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το θέμα, ενισχύοντας τους 'δεσμούς' ανάμεσα στα παιδιά. Η λογική είναι ότι όταν αισθάνομαι κοντά στον συμμαθητή μου, δεν θα τον κοροϊδέψω. Η προσέγγιση αυτή προσπαθεί να 'λύσει' το θέμα μέσα στην τάξη. Δεν ανακατεύει την οικογένεια, που έτσι κι αλλιώς είναι αστάθμητος παράγοντας. Βάζει τα παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους. Να λέει το ένα στο άλλο τα παράπονά του, ξεκάθαρα, δημόσια και μέσα στην ομάδα. Δίνει ρόλους στα παιδιά, τα φέρνει αντιμέτωπα με τις ευθύνες τους, τους μαθαίνει να μη θυματοποιούνται αλλά να συμμετέχουν στην επίλυση του προβλήματος. Η αδερφή μου, που είναι εκπαιδευτικός, με ενημέρωσε, ότι η πρακτική αυτή εφαρμόζεται από μεμονωμένους δασκάλους σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία.

Πώς θα σας φαινόταν να ερχόταν το παιδί σας με το μάτι μελανιασμένο και να σας έλεγε: "Μου το έκανε ο Δημήτρης, γενικά χτυπάει, αλλά νομίζω ότι είναι καλό παιδί και αν καταλάβει ποσό πολύ τον αποδεχόμαστε και τον θέλουμε για φίλο μας, θα σταματήσει? Μην πεις τίποτα στο σχολείο, θα το λύσουμε μεταξύ μας στην τάξη, στο κάτω κάτω θα είναι έξι χρόνια συμμαθητής μου, πρέπει να τα βρούμε! "

[Dust pink]

6 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Παιδιά έχουν υπάρξει 2-3 σε κάθε τάξη, τα περισσότερα είτε συμφωνούν είτε χαζογελούν και νιώθουν ότι δεν τους αφορά. Η κόρη μου ήταν από τα παιδιά που διαφωνουσαν συστηματικά στην αρχή, πλέον δεν το κάνει παρά σε ακραίες καταστάσεις (αν δηλαδή στοχοποιείται ευθέως συμμαθητής). Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που και εγώ θα τοποθετηθώ αν κάποιος βρίσει έναν συνάδελφο ευθέως, αλλά όχι αν γενικά λέει σεξιστικά ανέκδοτα ή εκφράσεις του τύπου "όχι ρε που..." χωρίς να απευθύνεται σε εμένα. Γιατί είναι αδύνατο από το πρωί ως το βράδυ να τσακώνεσαι με μία ολόκληρη κοινωνία και κουλτούρα. Η ελευθερία στη σεξουαλική έκφραση ή η ελευθερία στη θρησκεία, στις περισσότερες περιοχές και κύκλους στην χώρα μας είναι μόνο στα χαρτιά. Είναι κάτι στην καλύτερη θεωρητικό, αν αφορά τον Καβάφη ή κάποιο άλλο πρόσωπο που δε θα συναντήσουμε ποτέ ή την καταπίεση των άλλων χωρών προς μειονότητες κλπ κλπ, δεν είναι κάτι που αποδεχόμαστε στην ίδια μας την καθημερινότητα. Οπότε έρχεται η ώρα που και ακτιβιστής να είσαι, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να διαλέξεις τις μάχες σου. Κανείς δεν μπορεί κάθε μέρα μόνος του σαν τον τρελό να διαμαρτύρεται για κάθε κουβέντα που θα πει η θεολόγος στην τάξη, για κάθε σχόλιο της ομοφοβικής φιλολόγου ή της φανατισμένης χριστιανής γυμνάστριας, ή για κάθε ανέκδοτο στον ίδιο τόνο που θα πει ένας συμμαθητής. Η διαφορετικότητα δεν είναι καλά ανεκτή στην κοινωνία μας, και δεν είναι κάτι περίεργο αυτό που συμβαίνει στο μικρόκοσμο του σχολείου.

Δεν εστίασα στην γενικότητα του φαινομένου αλλά στο συγκεκριμένο περιστατικό του καθηγητή που χαρακτήρισε όπως αναφέρθηκε συγκεκριμένο παιδί εντός της τάξης παρουσία όλων.Εξευτελισε στοχευμένο πρόσωπο ενώ ταυτόχρονα η δουλειά του επιβάλλει να εκθιασει άλλο πρόσωπο για τον ίδιο λόγο. Ειναι σχήμα οξύμωρο. Δεν το αμφισβητώ απλώς επισημαίνω το οξύμωρο.

Τέτοιου είδους παραδείγματα συναντάς από τον μπροστινό στο μάρκετ μέχρι τον καθηγητή στο Πανεπιστήμιο ή τον δημοσιογράφο που εκτίθεται σε εμβέλεια πανελλαδική. Είναι καθημερινότητα σε σημείο που ακούγεται και φυσιολογικο στα αφτιά ,το ανέκδοτο για τον που... η τον Πόντιο η τον χοντρό κτλ.

 

@Βερενίκη Η πολιτισμένη επίλυση των από κοινού ενδιαφερομένων φυσικά και θα ήταν το ιδανικό. Αν λειτουργουσε η κοινωνία μας θα ήταν κάλλιστη. Μακαρι να ευοδωσει η προσπάθεια στην τάξη στο σύνολο των σχολικών συγκροτημάτων. Το ερώτημα όμως είναι αν ο Δημήτρης του παραδειγματος θέλει πραγματικά να αλλάξει. Η αν η βία έχει περάσει στην φιλοσοφία του ως αρχή εξουσίας προς άλλους. Χτυπω ,όχι για να με αποδεκτουν αλλά για να επιβληθω ως κυρίαρχος στους άλλους.

Έχω την εντύπωση ότι "αποδοχή"ζητούν τα θύματα και όχι οι θύτες. Η φιλοσοφία του αυτή, της βίας ,της ειρωνίας,της μαγκιάς εχει ζυμωθει και επεξεργαστεί χρόνια πριν εκτονωθεί στο σχολικό περιβάλλον. εκεί τοποθετώ το θέμα.

Αν αφήσετε ελεύθερα τα παιδιά (εννοώ χωρίς τον μπουσουλα των σκελετών και των στάνταρ απαντήσεων) να γράψουν μια έκθεση ιδεών η καταγραφή απόψεων για τον ρατσισμό πχ , θα πάθετε σοκ με πολλές απόψεις και με τους τρόπους αντιμετώπισης τού. Οι απόψεις αυτές από κάπου προήλθαν και υιοθετήθηκαν από τα παιδιά...

 

Τέλος, όσο καλή πρόθεση και αν έχει ένας εξαιρετικός εκπαιδευτικος να καταπολεμήσει ουσιαστικά τέτοια φαινόμενα, η διάρκεια είναι 6-7 ώρες 5 μέρες την εβδομάδα. Τις υπόλοιπες 17-18 ώρες και 2 μέρες τι γίνεται;; Γκρεμίζονται όλα σαν πύργος στην άμμο;;

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, Βερενίκη είπε:

Πέραν από τις πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις, υπάρχει και αυτή που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το θέμα, ενισχύοντας τους 'δεσμούς' ανάμεσα στα παιδιά. Η λογική είναι ότι όταν αισθάνομαι κοντά στον συμμαθητή μου, δεν θα τον κοροϊδέψω. Η προσέγγιση αυτή προσπαθεί να 'λύσει' το θέμα μέσα στην τάξη. Δεν ανακατεύει την οικογένεια, που έτσι κι αλλιώς είναι αστάθμητος παράγοντας. Βάζει τα παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους. Να λέει το ένα στο άλλο τα παράπονά του, ξεκάθαρα, δημόσια και μέσα στην ομάδα. Δίνει ρόλους στα παιδιά, τα φέρνει αντιμέτωπα με τις ευθύνες τους, τους μαθαίνει να μη θυματοποιούνται αλλά να συμμετέχουν στην επίλυση του προβλήματος. Η αδερφή μου, που είναι εκπαιδευτικός, με ενημέρωσε, ότι η πρακτική αυτή εφαρμόζεται από μεμονωμένους δασκάλους σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία.

Πώς θα σας φαινόταν να ερχόταν το παιδί σας με το μάτι μελανιασμένο και να σας έλεγε: "Μου το έκανε ο Δημήτρης, γενικά χτυπάει, αλλά νομίζω ότι είναι καλό παιδί και αν καταλάβει ποσό πολύ τον αποδεχόμαστε και τον θέλουμε για φίλο μας, θα σταματήσει? Μην πεις τίποτα στο σχολείο, θα το λύσουμε μεταξύ μας στην τάξη, στο κάτω κάτω θα είναι έξι χρόνια συμμαθητής μου, πρέπει να τα βρούμε! "

 

Να σου πω, όχι με τόσο πολλές λέξεις, αλλά με το ίδιο νόημα, έχουν έρθει και τα δύο αγόρια μου να αναφέρουν χτυπήματα που έγιναν στο σχολείο, αλλά δεν ήταν κάτι που θεωρούσαν οι ίδιοι bullying. Ηταν του τύπου "Ο Δημήτρης παραφέρθηκε, τσακωθήκαμε για τη μπάλα και με χτύπησε, αλλά ΟΚ, τόσα χρόνια φίλοι είμαστε, έγινα έξω φρενών αλλά δε θέλω να κάνεις κάτι γι αυτό, πιστεύω θα τα βρούμε. Του είπε και ο Γιάννης ότι αν κάνει έτσι δεν τον ξαναπαίζει". Δε νομίζω ότι αυτό μετρά για bullying, με την έννοια ότι το θύμα θεωρεί ότι δεν είναι στόχος, ότι είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και προφανώς το παρακολουθώ σαν γονιός, να δω αν είναι όντως η κακή στιγμή ή υπάρχει επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά κλπ, αλλά κάποια πράγματα τελικα τα λύνουν τα παιδιά μόνα τους.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς μία τέτοια προσέγγιση δουλεύει όταν μιλάμε για πραγματικό bullying ή πώς γίνεται διάλογος χωρίς τον κίνδυνο να τραυματιστεί ακόμη περισσότερο το θύμα, ψυχικά και σωματικά. Ξέρω ότι προβλέπεται (ή τουλάχιστον ίσχυε πριν κάποια χρόνια) διαδικασία  παρέμβασης από το υπουργείο, με παρέμβαση ψυχολόγου που κάνει συναντήσεις και με θύμα και θύτη, αλλά (1) απαιτεί σύμφωνη γνώμη των γονιών και (2) όταν το είχα συζητήσει κάποτε, η απάντηση της διευθύντριας ήταν πολύ αρνητική "γιατί τα παιδιά και το σχολείο στιγματίζονται", οπότε εκεί καταλαβαίνεις ότι σε αυτό το σχολείο, δεν υπάρχει ελπίδα...

Οταν λέω ότι δε λύνονται όλα με κουβέντα και πόσο μάλλον παρουσία ακροατών, σε Δημοτικό σχολείο, υπήρξε bullying επιπέδου το ένα εφτάχρονο να έχει πιάσει το άλλο από το γιακά και να το κοπανήσει στον τοίχο μέχρι να βγάλει αίμα, και ήταν ένα από πολλά περιστατικά, δε μιλάμε για παιδικά πειράγματα. Το θύμα τελικά κατέληξε να κάνει χρόνια συνεδρίες με παιδοψυχολόγο, για το θύτη όλες οι παρεμβάσεις έπεσαν στην άρνηση της οικογένειας να συνεργαστεί. Δεν νομίζω ότι οι συζητήσεις στην τάξη, πόσο μάλλον σε ανοιχτό κύκλο και από μη εκπαιδευμένο προσωπικό, θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Στο "Ο Δημήτρης μου τραβάει την κοτσίδα στο διάλειμμα" ή "Ο Δημήτρης με λέει κοντό", σίγουρα . Αλλά δεν ξέρω αν ο δάσκαλος έχει πάντα στο νου του να το ψάξει περισσότερο. Εχω δει και εγώ τέτοια παιχνίδια ρόλων, αλλά ήταν τόσο μεμονωμένα, π.χ. για μια βδομάδα, και τόσο γενικά, που τελικά δεν άλλαξε τίποτα, και έμεινε μόνο η δασκάλα με την ψευδαίσθηση ότι κάπως βοήθησε.

[Dust pink]

Θεωρώ λίγο λάθος να ρίχνουμε όλο το βάρος στον δάσκαλο ή την διεύθυνση ή το σχολείο σε όλα και για όλα. Οι γονείς βιώνουν το παιδί τους καθημερινά στο 100% της συμπεριφοράς του. Μου φαίνεται αδιανόητο ένα παιδί να βγάζει τον "κακό" εαυτό του στο σχολείο και στο σπίτι ή τις εξωσχολικές δραστηριότητες να είναι αγγελος. Τα σημάδια είναι πρόδηλα (δεν αναφέρομαι σε παροδικά περιστατικά διαπληκτισμων η τσακωμων των παιδιών που λύνονται) ωμής βίας ή λεκτικής βίας για όποιον γονιο δεν φορά ωτοασπιδες η παρωπιδες και σίγουρα έχουν υποπέσει στην αντίληψη του.

Αν λοιπόν βλέπω η μαθαίνω ότι το παιδί μου έχει ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά και δεν το πάω εγώ ο ίδιος από την αρχή στον ειδικό από το χέρι προκειμένου να το βοηθήσω αλλά περιμένω από τον εκάστοτε δάσκαλο ή διευθυντή ή σχολικό ψυχολόγο να βάλουν το χέρι τους αποκλειστικά, λυπάμαι αλλά το πρόβλημα το έχω εγώ που αδιαφορώ η δεν κατανοώ η δεν θέλω να αντιληφθώ το πρόβλημα.

Του χρόνου θα αλλάξει δάσκαλο ή διευθυντή ή συμμαθητές ,το πρόβλημα του όμως θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Αν δεν ενεργησω πρώτος για το παιδί μου εγώ που έχω την ευθύνη του ποιος περίμενω ότι θα το κάνει; Ο δάσκαλος; 

Είναι σαν να καίγεται το σπίτι μου, να βρίσκομαι μπροστά αλλά να περιμένω από τον γείτονα να σβήσει την φωτιά...

 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Θεωρώ λίγο λάθος να ρίχνουμε όλο το βάρος στον δάσκαλο ή την διεύθυνση ή το σχολείο σε όλα και για όλα. Οι γονείς βιώνουν το παιδί τους καθημερινά στο 100% της συμπεριφοράς του. Μου φαίνεται αδιανόητο ένα παιδί να βγάζει τον "κακό" εαυτό του στο σχολείο και στο σπίτι ή τις εξωσχολικές δραστηριότητες να είναι αγγελος. Τα σημάδια είναι πρόδηλα (δεν αναφέρομαι σε παροδικά περιστατικά διαπληκτισμων η τσακωμων των παιδιών που λύνονται) ωμής βίας ή λεκτικής βίας για όποιον γονιο δεν φορά ωτοασπιδες η παρωπιδες και σίγουρα έχουν υποπέσει στην αντίληψη του.

Αν λοιπόν βλέπω η μαθαίνω ότι το παιδί μου έχει ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά και δεν το πάω εγώ ο ίδιος από την αρχή στον ειδικό από το χέρι προκειμένου να το βοηθήσω αλλά περιμένω από τον εκάστοτε δάσκαλο ή διευθυντή ή σχολικό ψυχολόγο να βάλουν το χέρι τους αποκλειστικά, λυπάμαι αλλά το πρόβλημα το έχω εγώ που αδιαφορώ η δεν κατανοώ η δεν θέλω να αντιληφθώ το πρόβλημα.

Του χρόνου θα αλλάξει δάσκαλο ή διευθυντή ή συμμαθητές ,το πρόβλημα του όμως θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Αν δεν ενεργησω πρώτος για το παιδί μου εγώ που έχω την ευθύνη του ποιος περίμενω ότι θα το κάνει; Ο δάσκαλος; 

Είναι σαν να καίγεται το σπίτι μου, να βρίσκομαι μπροστά αλλά να περιμένω από τον γείτονα να σβήσει την φωτιά...

 

 

Μα παιδιά που στο σπίτι ασχολούνται οι γονείς με το πρόβλημα της συμπεριφοράς είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, θα βοηθηθούν και θα αλλάξουν. Το θέμα είναι τι γίνεται αν το σπίτι ενισχύει ή αγνοεί τη συμπεριφορά; Γιατί υπάρχει από τη μία το παιδί - θύτης που σαφώς και θέλει βοήθεια (και δε θα την πάρει από το σπίτι) αλλά και το παιδί - θύμα, που μπορεί να είναι εκ των πραγμάτων σε θέση αδυναμίας (ακόμη και να είναι αδύνατη η υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον) αλλά και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί ο γονιός να πηγαίνει μαζί του στο σχολείο για να το προστατέψει.

[popi76]

Θίγετε ένα θέμα πάρα πολύ σοβαρό και επίκαιρο, δυστυχώς. Κάποιες παρατηρήσεις θα κάνω και αυτές από την μικρή εμπειρία μου ως εκπαιδευτικού. Πολλές φορές οι καθηγητές δεν αντιλαμβάνονται αμέσως το bullying που υφίσταται κάποιος μαθητής. Οι μαθητές προτιμούν να κρύβουν το bullying που υφίστανται, ίσως γιατί δεν εμπιστεύονται τους καθηγητές, ίσως γιατί φοβούνται τα αντίποινα αν το αποκαλύψουν (αυτό συνήθως). Δηλαδή μπορεί να το ξέρει όλο το σχολείο και οι καθηγητές να το μάθουν τελευταίοι. Ακόμη και αν κάποιος καθηγητής το ξέρει εναπόκειται στην ευαισθησία του δυστυχώς, να ενημερώσει τον σύλλογο. Αν οι μαθητές βεβαίως έχουν χτίσει μια καλή σχέση με τον καθηγητή, κάτι θα του αποκαλύψουν, ακόμη και αν αφορά σε τρίτο μαθητή. Πού μπορεί να αντιληφθούμε το bullying; Μες στην τάξη, από λεκτική επίθεση συνήθως, ή στο διάλειμμα εν ώρα εφημερίας (εκεί ο ευαίσθητοποιημένος εκπαιδευτικός παρατηρεί την συμπεριφορά των μαθητών και βγάζει κάποια πρώτα συμπεράσματα). Όταν βλέπω να χτυπιούνται (συνήθως στην πρώτη ή στην δευτέρα γυμνασίου), τους φωνάζω να σταματήσουν. Τότε μού λένε "Κυρία παίζουμε" και εκεί τελειώνει το θέμα.  Ευτυχώς, αν και εργάζομαι σε δύσκολη περιοχή, δεν έχουμε ανησυχητικά φαινόμενα, με μία-δύο εξαιρέσεις. Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ με όσα γράφω, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα...

[Dust pink]

4 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα παιδιά που στο σπίτι ασχολούνται οι γονείς με το πρόβλημα της συμπεριφοράς είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, θα βοηθηθούν και θα αλλάξουν. Το θέμα είναι τι γίνεται αν το σπίτι ενισχύει ή αγνοεί τη συμπεριφορά; Γιατί υπάρχει από τη μία το παιδί - θύτης που σαφώς και θέλει βοήθεια (και δε θα την πάρει από το σπίτι) αλλά και το παιδί - θύμα, που μπορεί να είναι εκ των πραγμάτων σε θέση αδυναμίας (ακόμη και να είναι αδύνατη η υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον) αλλά και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί ο γονιός να πηγαίνει μαζί του στο σχολείο για να το προστατέψει.

Αν οι γονείς εστίαζαν στο πραγματικό πρόβλημα του παιδιού δεν θα υπήρχαν ούτε θύτες ούτε και θύματα. Αν το παιδί που είναι θύμα δέχεται από κάποιον/κάποιους επίθεση ,αν οι κηδεμόνες των κάποιων είχαν μεριμνήσει η έστω προβληματίζονται από την πρώτη αναφορά της δασκάλας σχετικώς με το παιδί τους ούτε εκείνο θα ήταν θύτης αλλά ούτε και τα αλλά παιδί θύματα.Το να καταντάει το σχολείο εμπόλεμη ζώνη ή χώρος εκτόνωσης λανθασμένων αξιών εκ μέρους παιδιών είναι ευθύνη σχεδόν αποκλειστική των γονιών τους που εκμεταλλευόμενοι την δυσλειτουργία του και αδυνατοντας οι ίδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους ψάχνουν για διαιτητές η εξιλαστήρια θύματα.

Όχι ,δεν θα γίνομουν η σκιά του στο σχολείο του για να το προστατέψω αλλα αν το παιδί μου επέστρεφε σπίτι ματωμένο κατά εξακολούθηση από κάποιον "νταή" συμμαθητή του η καταρρακώμενο  λεκτικά το ορθό θα ήταν να στραφω νομικά πλέον κατά του ίδιου και των γονέων του θύτη. Είναι και ένας τρόπος να κατανοήσει το παιδί μου ως θύμα πως το δίκαιο αν δεν μπορεί να κατακτηθεί λεκτικά θα κατακτηθεί πρακτικα και σε συγκεκριμένο χώρο. 

Εκεί που κάθε πολίτης ενήλικος η ανήλικος μπορεί να απευθυνθεί υπεύθυνα για επίλυση διαφορών.

Το να διαιωνίζεται μια νοσηρή κατάσταση μεταξύ θυτών και θυμάτων , δασκάλων, διευθυντών , Αννα και Καϊάφα πέραν του ,ότι δεν οδηγεί κάπου (καθώς το σχολείο δεν είναι ούτε δικαστήριο ούτε κέντρο ψυχικής υγείας για τόσο βίαια περιστατικά ) το μόνο αποτέλεσμα που φέρει είναι να συντηρεί και να επιβαρύνει το πρόβλημα.

Επέρχονται λοιπόν οι νομικές πια κυρώσεις απέναντι στους γονείς του θύτη που έχουν και την επιμέλεια του άρα και την ευθύνη του έτσι ώστε να είναι και υπόλογοι πλέον απέναντι στο νόμο...και όχι στον δάσκαλο ή το θύμα η δεν ξέρω ποιον άλλο. 

Όταν λοιπόν ένα θέμα που λόγω των διαστάσεων έχει σοκάρει και πρόβληματισει την κοινή γνώμη διώκεται και ποινικά σήμερα. Που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή συμβεί η συμβαίνει υπάρχει η δυνατότητα παραπομπής στην δικαιοσύνη προς όφελος του θύματος και προφύλαξης του αλλά και απόδοσης εμπρακτων ευθυνών στους θύτες, δεν βρίσκω τον λόγο να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες και για αυτό στα σχολεία.

Αναλαμβάνει το χρέος του ο κάθε γονιός και απευθύνεται εκεί που πρέπει ώστε το θέμα να δρομολογηθεί κατά πως πρέπει.

 

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Αν οι γονείς εστίαζαν στο πραγματικό πρόβλημα του παιδιού δεν θα υπήρχαν ούτε θύτες ούτε και θύματα. Αν το παιδί που είναι θύμα δέχεται από κάποιον/κάποιους επίθεση ,αν οι κηδεμόνες των κάποιων είχαν μεριμνήσει η έστω προβληματίζονται από την πρώτη αναφορά της δασκάλας σχετικώς με το παιδί τους ούτε εκείνο θα ήταν θύτης αλλά ούτε και τα αλλά παιδί θύματα.Το να καταντάει το σχολείο εμπόλεμη ζώνη ή χώρος εκτόνωσης λανθασμένων αξιών εκ μέρους παιδιών είναι ευθύνη σχεδόν αποκλειστική των γονιών τους που εκμεταλλευόμενοι την δυσλειτουργία του και αδυνατοντας οι ίδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους ψάχνουν για διαιτητές η εξιλαστήρια θύματα.

Όχι ,δεν θα γίνομουν η σκιά του στο σχολείο του για να το προστατέψω αλλα αν το παιδί μου επέστρεφε σπίτι ματωμένο κατά εξακολούθηση από κάποιον "νταή" συμμαθητή του η καταρρακώμενο  λεκτικά το ορθό θα ήταν να στραφω νομικά πλέον κατά του ίδιου και των γονέων του θύτη. Είναι και ένας τρόπος να κατανοήσει το παιδί μου ως θύμα πως το δίκαιο αν δεν μπορεί να κατακτηθεί λεκτικά θα κατακτηθεί πρακτικα και σε συγκεκριμένο χώρο. 

Εκεί που κάθε πολίτης ενήλικος η ανήλικος μπορεί να απευθυνθεί υπεύθυνα για επίλυση διαφορών.

Το να διαιωνίζεται μια νοσηρή κατάσταση μεταξύ θυτών και θυμάτων , δασκάλων, διευθυντών , Αννα και Καϊάφα πέραν του ,ότι δεν οδηγεί κάπου (καθώς το σχολείο δεν είναι ούτε δικαστήριο ούτε κέντρο ψυχικής υγείας για τόσο βίαια περιστατικά ) το μόνο αποτέλεσμα που φέρει είναι να συντηρεί και να επιβαρύνει το πρόβλημα.

Επέρχονται λοιπόν οι νομικές πια κυρώσεις απέναντι στους γονείς του θύτη που έχουν και την επιμέλεια του άρα και την ευθύνη του έτσι ώστε να είναι και υπόλογοι πλέον απέναντι στο νόμο...και όχι στον δάσκαλο ή το θύμα η δεν ξέρω ποιον άλλο. 

Όταν λοιπόν ένα θέμα που λόγω των διαστάσεων έχει σοκάρει και πρόβληματισει την κοινή γνώμη διώκεται και ποινικά σήμερα. Που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή συμβεί η συμβαίνει υπάρχει η δυνατότητα παραπομπής στην δικαιοσύνη προς όφελος του θύματος και προφύλαξης του αλλά και απόδοσης εμπρακτων ευθυνών στους θύτες, δεν βρίσκω τον λόγο να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες και για αυτό στα σχολεία.

Αναλαμβάνει το χρέος του ο κάθε γονιός και απευθύνεται εκεί που πρέπει ώστε το θέμα να δρομολογηθεί κατά πως πρέπει.

 

 

Να σου πω, σε θεωρητικές γραμμές ναι, και στην Αμερική σίγουρα  Στην Ελλάδα όμως, το καλό σενάριο είναι μία τέτοια υπόθεση να εκδικαστεί άντε σε ένα χρόνο, μετά να πάρει αναβολή κλπ κλπ. Δυστυχώς η δικαιοσύνη στη χώρα αργεί σε βαθμό που καθίσταται άχρηστη. Αυτό το χρόνο ή και χρόνια, το θύμα θα πηγαίνει σχολείο με το θύτη. Για να φτάσουμε σε αυτό το σενάριο στο μεταξύ, προφανώς το σχολείο δεν έχει βοηθήσει και δε μιλάμε για κλίμα συνεργασίας. Οι δάσκαλοι θα είναι πλέον αρνητικά προδιατεθειμένοι, και αυτούς τους δασκάλους θα έχει το παιδί και τα επόμενα χρόνια, ή τα αδέρφια του παιδιού. Στο δικαστήριο θα είναι "ο λόγος σου ο λόγος μου". Θα είναι ο γονιός που θα φωνάζει για το δίκιο που τον πνίγει και από την άλλη οι γονείς του θύτη, οι εμπλεκόμενοι δάσκαλοι και ο διευθυντής που θα λένε όλοι μαζί ότι όλα αυτά είναι υπερβολές. Μάρτυρες δε θα έρθουν, ακόμη και αν έχουν τα ίδια παράπονα, γιατί κανείς δε θέλει να μπλέξει, υπάρχει πάντα η λογική να βγάλει άλλος το φίδι από την τρύπα, μη στιγματιστεί το παιδί, άσε που μετά έρχεται και αδερφάκι στο σχολείο και θα το πάρει η μπάλα, και η ξαδέρφη της μαμάς του θύτη τυχαίνει να έχει και το φροντιστήριο αγγλικών και πού να ψυχραίνεσαι και από εκεί κλπ κλπ . Οπότε απλά θα έχει γίνει μία ακριβή τρύπα στο νερό...

Συγγνώμη αν ακούγονται πολύ αρνητικά όλα αυτά, αλλά έχω δει δικαστήριο γονιού σε τέτοιο σενάριο και απλά σου περιγράφω τι ακριβώς έγινε. Το παιδί μου δεν εμπλέκοταν, δεν ήταν καν στην ίδια τάξη, οπότε σαν οικογένεια τι να πάμε να λέμε, αλλά ούτε ένας δεν στάθηκε πλάι στους γονείς του θυματος, ακόμη και όσοι στα πηγαδάκια των γονέων για μήνες είχαν παράπονα και ήταν εξοργισμένοι. Υπήρχε και ιατρική έκθεση για το περιστατικό, αλλά πώς να αποδείξεις την πρόθεση; Τα 8χρονα δεν είναι μάρτυρες που θα κληθούν στο δικαστήριο να εξηγήσουν (μη φαντάζεστε αμερικάνικο σήριαλ, με παιδοψυχολόγους, διερεύνηση από δικαστή εκπαιδευμένο στο να μιλάει με παιδιά και άλλα ουτοπικά).

Από εκεί και πέρα, είχαμε πέρσι πιο απλές καταστάσεις όπου δεν έβγαινε άκρη με το σχολείο, με ατυχέστατους χειρισμούς σε περίπτωση επιθετικού παιδιού με όμως διεγνωσμένη πάθηση, όπου δεν υπήρχε θέμα αντιπαράθεσης γονέων, όλοι με τους χειρισμούς του σχολείου τα είχαν. Εγιναν συζητήσεις, συγκεντρώσεις, ανταλλάχθηκαν ηλεκτρονικά μηνύματα, ενεπλάκησαν δικηγόροι, και όταν ήρθε η ώρα να υπογραφεί μία επίσημη επιστολή προς το σχολείο και την πρωτοβάθμια, από μία τάξη όπου όλοι έλεγαν ότι δεν πάει άλλο, υπέγραψαν ακριβώς 3... Οι άλλοι είχαν ένα ραντεβού, δεν πρόλαβαν, είπαν ότι φοβούνται να μην στιγματιστεί η οικογένειά τους στο σχολείο και δεν ξέρω τι άλλο. 

[Dust pink]

9 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Να σου πω, σε θεωρητικές γραμμές ναι, και στην Αμερική σίγουρα  Στην Ελλάδα όμως, το καλό σενάριο είναι μία τέτοια υπόθεση να εκδικαστεί άντε σε ένα χρόνο, μετά να πάρει αναβολή κλπ κλπ. Δυστυχώς η δικαιοσύνη στη χώρα αργεί σε βαθμό που καθίσταται άχρηστη. Αυτό το χρόνο ή και χρόνια, το θύμα θα πηγαίνει σχολείο με το θύτη. Για να φτάσουμε σε αυτό το σενάριο στο μεταξύ, προφανώς το σχολείο δεν έχει βοηθήσει και δε μιλάμε για κλίμα συνεργασίας. Οι δάσκαλοι θα είναι πλέον αρνητικά προδιατεθειμένοι, και αυτούς τους δασκάλους θα έχει το παιδί και τα επόμενα χρόνια, ή τα αδέρφια του παιδιού. Στο δικαστήριο θα είναι "ο λόγος σου ο λόγος μου". Θα είναι ο γονιός που θα φωνάζει για το δίκιο που τον πνίγει και από την άλλη οι γονείς του θύτη, οι εμπλεκόμενοι δάσκαλοι και ο διευθυντής που θα λένε όλοι μαζί ότι όλα αυτά είναι υπερβολές. Μάρτυρες δε θα έρθουν, ακόμη και αν έχουν τα ίδια παράπονα, γιατί κανείς δε θέλει να μπλέξει, υπάρχει πάντα η λογική να βγάλει άλλος το φίδι από την τρύπα, μη στιγματιστεί το παιδί, άσε που μετά έρχεται και αδερφάκι στο σχολείο και θα το πάρει η μπάλα, και η ξαδέρφη της μαμάς του θύτη τυχαίνει να έχει και το φροντιστήριο αγγλικών και πού να ψυχραίνεσαι και από εκεί κλπ κλπ . Οπότε απλά θα έχει γίνει μία ακριβή τρύπα στο νερό...

Συγγνώμη αν ακούγονται πολύ αρνητικά όλα αυτά, αλλά έχω δει δικαστήριο γονιού σε τέτοιο σενάριο και απλά σου περιγράφω τι ακριβώς έγινε. Το παιδί μου δεν εμπλέκοταν, δεν ήταν καν στην ίδια τάξη, οπότε σαν οικογένεια τι να πάμε να λέμε, αλλά ούτε ένας δεν στάθηκε πλάι στους γονείς του θυματος, ακόμη και όσοι στα πηγαδάκια των γονέων για μήνες είχαν παράπονα και ήταν εξοργισμένοι. Υπήρχε και ιατρική έκθεση για το περιστατικό, αλλά πώς να αποδείξεις την πρόθεση; Τα 8χρονα δεν είναι μάρτυρες που θα κληθούν στο δικαστήριο να εξηγήσουν (μη φαντάζεστε αμερικάνικο σήριαλ, με παιδοψυχολόγους, διερεύνηση από δικαστή εκπαιδευμένο στο να μιλάει με παιδιά και άλλα ουτοπικά).

Από εκεί και πέρα, είχαμε πέρσι πιο απλές καταστάσεις όπου δεν έβγαινε άκρη με το σχολείο, με ατυχέστατους χειρισμούς σε περίπτωση επιθετικού παιδιού με όμως διεγνωσμένη πάθηση, όπου δεν υπήρχε θέμα αντιπαράθεσης γονέων, όλοι με τους χειρισμούς του σχολείου τα είχαν. Εγιναν συζητήσεις, συγκεντρώσεις, ανταλλάχθηκαν ηλεκτρονικά μηνύματα, ενεπλάκησαν δικηγόροι, και όταν ήρθε η ώρα να υπογραφεί μία επίσημη επιστολή προς το σχολείο και την πρωτοβάθμια, από μία τάξη όπου όλοι έλεγαν ότι δεν πάει άλλο, υπέγραψαν ακριβώς 3... Οι άλλοι είχαν ένα ραντεβού, δεν πρόλαβαν, είπαν ότι φοβούνται να μην στιγματιστεί η οικογένειά τους στο σχολείο και δεν ξέρω τι άλλο. 

Όλο αυτό το σενάριο μου βγάζει καθαρά παθητικη στάση και μοιρολατρία. Αν παραμείνω σιωπηλή η φοβάμαι μήπως τα "χαλάσω" με την αγγλικού που έχει το φροντιστήριο (ο τόπος βρωμάει από αγγλικαδικα) η προεξοφλήσω πως δεν έχει νόημα να στραφω στην δικαιοσύνη αν το παιδί μου αιμορραγει ,είναι σαν να του βάζω εγώ την θηλιά στον λαιμό του για να κρεμαστεί... Μετά φυσικά θα τρέχω δικαστικώς για να βρω το δίκιο μου αλλά θα αξίζει τον κόπο; Όντως η δικαιοσύνη είναι με τις μεγάλες ώρες αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για να αφήνω βίαια περιστατικά να αλωνιζουν η να μαλώνω κάθε τόσο με γονείς και σχολείο αν αυτό αποδεικνύεται αναποτελεσματικό. Ασκώ τα νόμιμα και ότι βγεί.

Η περιγραφή του 7χρονου που πιάνει από τον γιακά συμμαθητή κάι τον χτυπά στον τοίχο μέχρι να βγάλει αίμα, μου κάνει περισσότερο αμερικανικό σήριαλ, με την έννοια ότι τέτοιες πρακτικες Καμόρας η μαφιας από τόσο μικρά παιδιά θα μπορούσες να τα δεις και σε ταινία με τον Statham . Αν αυτό το παιδάκι που τώρα είναι 7 λειτουργεί σαν φουσκωτός τοκογλυφου στα 17 του είναι πολύ πιθανό να μπει στην τάξη με καλάσνικοφ και να θερίσει τα πάντα. Εκεί συγγνώμη αλλά τον πρώτο λόγο έχει η δικαιοσύνη και όχι η εκπαίδευση. 

Όλα αυτά τα σκηνικά συμβαίνουν στο ίδιο σχολείο;; Θυμάμαι (ίσως κάνω και λάθος βεβαία, αν κάνω ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη) ένα σχόλιο που νομίζω είχες κάνει για μια δασκάλα που τιμωρούσε τα παιδία βάζοντας τα να ψηφίσουν τιμωρία;; Πες μου ότι και αυτό συνέβη στο ίδιο σχολείο;

[Βερενίκη]

Έβλεπα αυτές τις ημέρες το 13 reasons why (ευχαριστώ Deena) με τον 13χρονο γιο μου (ΟΚ, όχι όλα τα επεισόδια αλλά σε δύο μέρες το είδαμε όλο, εγώ χωρίς και αυτός με περικοπές), με τον οποίο προσπαθούμε να έχουμε μία σχέση εμπιστοσύνης και αυτό δυστυχώς συνεπάγεται να μην μπαίνουμε σαν οδοστρωτήρες στη ζωή του. Δηλαδή, όταν το παιδί σου λέει το 'απίθανο΄αλλά επίσης σου λέει να μην ανακατευτείς, μένεις σε απόσταση για να συνεχίσεις να έχεις την πληροφόρηση. Μία φορά να προδώσεις αυτή την εμπιστοσύνη, την πάτησες για πολύ πολύ πολύ καιρό . 

Το παιδί λοιπόν ξαφνικά  μου λέει: Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Μας λένε να τους εμπιστευόμαστε και, όταν το κάνουμε, τελικά βρισκόμαστε τις πιο πολλές φορές κατηγορούμενοι. Ψαχνουν να βρούνε λύση (οι δάσκαλοι) αλλά η μόνη λύση είναι να τους διώξουν από το σχολείο. Αλλά πώς να τους διώξουν, αφού τα πιο πολλά είναι μικροπράγματα. Γίνεται να διώξουν κάποιον επειδή έσπρωξε?  Σου λεει ο δάσκαλος, πες συγνώμη και παίξτε σαν φίλοι. Δεν θέλω να παίξουμε σαν φίλοι, θέλω να μας αφήσει ήσυχους εμένα και τους φίλους μου και να μην έχω συνέχεια το άγχος μην χάσω την ψυχραιμία μου και του σπάσω τα μούτρα."

Τι θα κάνατε, αν ακούγατε αυτό από το υπέροχο, καλοαναθρεμένο παιδί σας?

Δεν ρωτώ πώς θα νοιώθατε (ξέρω), ρωτώ τι θα κάνατε? 

 

Θέλω να πω ότι εκτός από τους θύτες και τα θύματα είναι και τα παιδιά που παρατηρούν, ενοχλούνται και αργά ή γρήγορα θα πάρουν θέση. Και μάλιστα υπάρχει μία ολόκληρη προπαγάνδα ενοχοποίησης αυτών των παιδιών. Αυτό που δεν μπορούν να λύσουν οι γονείς, οι ψυχολόγοι, οι δάσκαλοι και τα θύματα, καλούνται να το λύσουν τα άλλα 13χρονα, γιατί λέει δεν πρέπει να μένουν αμέτοχα. .....Είναι αυτό βάρος να το σηκώσει ένα παιδί? Θέτω αυτόν το προβληματισμό γιατί είναι η ιστορία της ζωής μου. Να έρχεται το παιδί κουρέλι, μαμά, πάλι τον κορόιδευαν (κλπ κλπ) σήμερα το Γιώργο. Και οι γονείς του Γιώργου στην καρακοσμάρα τους και ο Γιώργος να το παίζει  και κοινωνικός (α εμένα το παιδί μου έχει πολλές παρέες, υπερήφανη η συμπαθέσταση μαμά, που δεν ξέρω τι σόι σχέση έχει με το γιο της που το παιδί δεν τολμάει να της πει ότι στην ημερήσια εκδρομή έκανε εμετό γιατί τον έβαλαν να πιει δεν ξερω γω τι). 

Επεξεργάστηκαν 16 Ιουλίου,2018 by Βερενίκη