Εξωσχολικές δραστηριότητες

[ΑΡΓΚ]

Ερωτησεις πάνω στο ίδιο θέμα:

Πόσες ώρες τη βδομάδα αθλούνται τα παιδιά σας; Και πόσες ώρες πιστεύετε ότι θα έπρεπε να αθλούνται;

Τα δύο μου αγόρια γενικά κινούνται πολύ. Παίζουν κυνηγητό στα διαλείμματα, μπάλα με τους φίλους τους, μπάσκετ στην αυλή. Εχουμε επίσης φέτος 2 αθλήματα επειδή το ζητούν, αλλά και με ένα ή και κανένα θα ήταν μία χαρά πιστεύω.

Η κόρη μου από την άλλη, είναι ο άνθρωπος που ευχαρίστως δε θα κουνιόταν ποτέ πέραν να κάνει τη διαδρομή καναπε-κρεβάτι και πίσω αγκαλιά με ένα βιβλίο. Την "υποχρεώνω" να αθλείται τουλάχιστον 3-4 απογεύματα την βδομάδα, και πάλι νομίζω ότι δε φτάνει, για λόγους υγείας και μόνο. Ηταν πάντα το παιδί που όταν τα άλλα έπαιζαν κυνηγητό στο σχολειο θα καθοταν με μια φίλη στη γωνία να μιλήσουν. Την ευχαριστεί το να έχει καλές αθλητικές επιδόσεις, και κάνει σταθερά ένα άθλημα αλλά με "σπρώξιμο". Δε θέλει να κάνει ποδηλατο, δεν της αρέσουν οι βόλτες με τα πόδια, δε θέλει να πάμε μαζί για τρέξιμο, θα παίξει μπάλα με τις φίλες της μόνο αν επιμείνουν πάρα πολύ, μόνο για κολύμπι πάει οικειοθελώς (οπότε το ένα άθλημα που στάνταρ έχει είναι η κολύμβηση, αλλά και αυτό αμφιβάλλω αν θα το έκανε αν δεν την υποχρεώναμε να διαλέξει ένα άθλημα). 

Οπότε η ερώτηση είναι, θα αφήνατε ένα παιδί να μην κινείται καθόλου; Μιλάω για τελευταίες τάξεις δημοτικού και γυμνάσιο, όχι για μικρούλι που το πας στην παιδική χαρά και τον παιδότοπο.

[ravT]

Πέρυσι είπαμε στην κόρη μας να επιλέξει ένα άθλημα. Διάλεξε την ρυθμική γυμναστική την οποία ζητούσε απ τα μέσα της χρονιάς. Το δεχτήκαμε με χαρά διότι το παιδί έχει τάση για παχυσαρκία και πρέπει να κινείται. Λόγω της 2ης δραστηριότητας, η μια ημέρα της ρυθμικής αντικαταστάθηκε με μια ώρα ενόργανη (είναι στο ίδιο γυμναστήριο και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις). Την αγαπάει το ίδιο. Προσωπικά δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο. Έχει τα αγγλικά, έχει τη ζωγραφική που γεμίζει την ανάγκη της για δημιουργία και έχει και τη γυμναστική που και αποτέλεσμα είδαμε πέρυσι και της αρέσει ανέλπιστα πολύ. Άρα για μένα, 3 ώρες άθλησης την εβδομάδα είναι μια χαρά. 

[Deena]

1 ώρα πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Ερωτησεις πάνω στο ίδιο θέμα:

Πόσες ώρες τη βδομάδα αθλούνται τα παιδιά σας; Και πόσες ώρες πιστεύετε ότι θα έπρεπε να αθλούνται;

Τα δύο μου αγόρια γενικά κινούνται πολύ. Παίζουν κυνηγητό στα διαλείμματα, μπάλα με τους φίλους τους, μπάσκετ στην αυλή. Εχουμε επίσης φέτος 2 αθλήματα επειδή το ζητούν, αλλά και με ένα ή και κανένα θα ήταν μία χαρά πιστεύω.

Η κόρη μου από την άλλη, είναι ο άνθρωπος που ευχαρίστως δε θα κουνιόταν ποτέ πέραν να κάνει τη διαδρομή καναπε-κρεβάτι και πίσω αγκαλιά με ένα βιβλίο. Την "υποχρεώνω" να αθλείται τουλάχιστον 3-4 απογεύματα την βδομάδα, και πάλι νομίζω ότι δε φτάνει, για λόγους υγείας και μόνο. Ηταν πάντα το παιδί που όταν τα άλλα έπαιζαν κυνηγητό στο σχολειο θα καθοταν με μια φίλη στη γωνία να μιλήσουν. Την ευχαριστεί το να έχει καλές αθλητικές επιδόσεις, και κάνει σταθερά ένα άθλημα αλλά με "σπρώξιμο". Δε θέλει να κάνει ποδηλατο, δεν της αρέσουν οι βόλτες με τα πόδια, δε θέλει να πάμε μαζί για τρέξιμο, θα παίξει μπάλα με τις φίλες της μόνο αν επιμείνουν πάρα πολύ, μόνο για κολύμπι πάει οικειοθελώς (οπότε το ένα άθλημα που στάνταρ έχει είναι η κολύμβηση, αλλά και αυτό αμφιβάλλω αν θα το έκανε αν δεν την υποχρεώναμε να διαλέξει ένα άθλημα). 

Οπότε η ερώτηση είναι, θα αφήνατε ένα παιδί να μην κινείται καθόλου; Μιλάω για τελευταίες τάξεις δημοτικού και γυμνάσιο, όχι για μικρούλι που το πας στην παιδική χαρά και τον παιδότοπο.

 

Προσωπικά, δεν θα το άφηνα σε καμία περίπτωση. Θεωρώ την άσκηση απολύτως απαραίτητη, για μένα μια αθλητική δραστηριότητα είναι το μίνιμουμ, την βάζω στο ίδιο επίπεδο με τα αγγλικά.

 

Καλώς ή κακώς σε μερικά παιδιά πρέπει να "επιβληθεί", αυτά που δεν είναι πολύ "κινητικά" και αυτό γιατί θα καταλήξουν -το πιθανότερο- να μην αθλούνται καθόλου, ούτε καν "ανεπισήμως", π.χ. με κυνηγητό ή μπάσκετ στο διάλειμα.

 

Ίσως για τα πολύ κινητικά παιδιά δεν είναι και απαραίτητο, αλλά αυτά είναι που το ζητάνε απεγνωσμένα. Ο γιος μου - αν και μικρός (5 ετών) - είναι έτσι, τρέχει συνεχώς, κάνει στο σχολείο 2 αθλητικές δραστηριότητες από 2 φορές την εβδομάδα και τώρα θέλει κι άλλο τα απογεύματα, είμαι κι εγώ σε προβληματισμό αλλά μάλλον θα τον πάω.

[vicky86]

Ειδικα εφοσον δ το θελει δ θα επεμενα για πανω απο μια δραστηριοτητα.για τη μια θα επεμενα στο δημοτικο,αν το παιδι δ πολυκινειται μονο του κ τεινει να εχει καποιο θεματακι στο βαρος

Δυο φορες την εβδομαδα απο μια ωρα μου φαινεται οκ

Κ εφοσον της αρεσει,κολυμβηση

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 8 λεπτά , vicky86 είπε:

Ειδικα εφοσον δ το θελει δ θα επεμενα για πανω απο μια δραστηριοτητα.για τη μια θα επεμενα στο δημοτικο,αν το παιδι δ πολυκινειται μονο του κ τεινει να εχει καποιο θεματακι στο βαρος

Δυο φορες την εβδομαδα απο μια ωρα μου φαινεται οκ

Κ εφοσον της αρεσει,κολυμβηση

To πρόβλημά μου είναι ότι ακόμη και για τον εαυτό μου θεωρώ ότι δύο ώρες τη βδομάδα κίνηση δεν είναι τίποτα. Και ολες οι διεθνείς ιατρικές οδηγίες που έχω διαβάσει μιλούν για ελάχιστο μία ώρα φυσικής δραστηριότητας τη μέρα για εφήβους, εκ των οποίων τουλάχιστον 3 ώρες αερόβια άσκηση μέτριας ως υψηλής έντασης και 3 ώρες μυικής ενδυνάμωσης, για να εξασφαλστεί ένα μινιμουμ στάνταρ μελλοντικής καλής υγείας. Για ένα παιδί που παίζει μπάσκετ, κάνει ποδήλατο κλπ πιθανόν αυτό να καλύπτεται από καθημερινες μη οργανωμένες δραστηριότητες, αλλά για ένα παιδί σαν την κόρη μου, δυστυχώς δε γίνεται αυθόρμητα.

[vicky86]

Δ αμφιβαλλω οτι ισχυει αυτο που λες αλλα για μενα δ ισχυει με τπτ κτ τετοιο.ειμαι στην.κατηγορια της κορης σου

Συζητα το κ με τον παιδιατρο

[ΑΡΓΚ]

1 ώρα πρίν, vicky86 είπε:

Δ αμφιβαλλω οτι ισχυει αυτο που λες αλλα για μενα δ ισχυει με τπτ κτ τετοιο.ειμαι στην.κατηγορια της κορης σου

Συζητα το κ με τον παιδιατρο

Oι παιδίατροι λένε το ελάχιστο 6-7 ώρες έντονης φυσικής δραστηριότητας τη βδομάδα.

[kine]

On 9/3/2017 at 1:38 ΠΜ, belleblue είπε:

εκτός από το ότι το ταμπλετ είναι εστω μέτριος τροπος αυτορύθμισης.

είναι ο χείριστος σύμφωνα με κάθε μελέτη:-). 

Ισως να μην κατάλαβα καλά αυτό που λες, αλλά δεν εννοώ ότι επικροτώ την ενασχόληση με κάποιου είδους οθόνη, αλλά ότι εφόσον είναι μέσα στη ζωή της οικογένειας, είναι φυσικό κι επόμενο, να το αποζητούν και τα παιδιά. Κι εφόσον το αποζητούν και τα παιδιά, δεν βρίσκω "εντιμο" από τους γονείς, να κάνουν εσκεμμένες ενέργειες, όπως προτροπή για οργανωμένες δραστηριότητες, προκειμένου να μειώσουν την πρόσβαση και την απασχόληση σε τάμλετ, κινητά, τηλεόραση ή ότι άλλο. Η εσκεμμένες ενέργειες που θα μπορούσε να κάνει ένας γονέας σε τέτοια περίπτωση, είναι να μειώσει την χρησή των συσκευών αυτών για τον εαυτό του, όχι απλώς να απομακρύνει τα παιδιά από αυτές. πχ. σε ένα σπίτι όπου παίζει μονίμως η τηλεόραση, δεν είναι λύση, να λες στα παιδία "πηγαίνετε στο δωματιο σας να παίξετε". 

 

 

 

On 9/3/2017 at 11:39 ΠΜ, ravT είπε:

γενίκευσες σε προηγούμενο ποστ...

Με συγχωρείς που επιμένω, αλλά δεν αντιλήφθηκες, ότι προσβλήθηκες γιατί πήρες προσωπικά κάτι που δεν αναφερόταν σε εσένα. Απλώς εξέφρασα την προσωπική μου άποψη, ότι προτιμώ ένα παιδί που θα οδηγηθεί στην οθόνη από βαρεμάρα (αφού έχει εξαντλήσει τις επιλογές άλλων παιχνιδιών, φίλων, γιετονιάς, επικοινωνίας με τους γονείς κ τα αδέρφια κτλ.), από την εκ των προτέρων καθοδήγηση ή προγραμματισμό συγκεκριμένων δραστηριοήτων, προκειμένου να "κάνουν κάτι" τον ελεύθερο τους χρόνο. Δεν αναφέρομαι στις δικές σας επιλογές ή στα δικά σας κίνητρα για δραστηριότητες και δεν σχολιάζω τον τρόπο σας και τον προγραμματισμό σας, αλλά εκφράζω την δική μου, προσωπική κατανόηση του πώς λειτουργούν οι δραστηριότητες και τι σκοπό έχουν.

 

On 9/3/2017 at 11:39 ΠΜ, ravT είπε:

Κατανόησες το τι αισθανόσουν ως παιδί, μόνο όταν ενηλικιώθηκες.

Περιγράφω το πως αισθανόμουν ως παιδί. Οχι τι νομίζω τώρα, ότι αισθανόμουν τότε. Δεν ερμηνεύω εκ των υστέρων το πως αντιλαμβανόμουν την δεδομένη συνθήκη. Αυτό που μπορώ να κάνω εκ των υστέρων, ως ενήλικας, είναι να βρω τρόπους να κατανοήσω καλύτερα άλλα παιδιά, τα δικά μου παιδιά ή όσα βρεθούν κοντά μου. Αυτό που κατανοώ ως ενήλικας, είναι το πως να δώσω καλύτερα εργαλεία επικοινωνίας σε ένα παιδί, για να μπορέσει να μου μεταφέρει, τι αισθάνεται. (πράγμα που δεν μπορούσαν να κάνουν οι γονείς μου - και προσωπική μου άποψη, δεν μπορούν να κάνουν οι περισσότεροι γονείς)

 

On 9/3/2017 at 11:39 ΠΜ, ravT είπε:

Αγάπη μου και εγώ στην ηλικία σου νόμιζα πως ήθελα να κάνω πιάνο αλλά τελικά δυσκολεύομουν, πιεζόμουν και δεν το απολάμβανα. Μήπως να το αφήσουμε για αργότερα;"

Αυτή η πρόταση είναι μια παρερμηνεία αυτών που έγραψα. Το ζήτημα δεν είναι, αφού καταπιεζόμουν εγώ από την μαθητεία στο ωδείο, να προσπαθήσω να απομακρύνω και το παιδί μου από το ωδείο. Το ζήτημα είναι να μπορέσω να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές, ώστε να διακρίνω καλύτερα, αν θέλει ή όχι ένα όργανο κι εφόσον το κάνει, εάν το απολαμβάνει ή καταπιέζεται μέσα από αυτό, ώστε να μπορέσω να του δώσω διεξόδους κι εναλλακτικές, είτε για περισσότερη ενασχόληση, είτε για εγκατάλειψη της μουσικής μαθητείας.

 

On 9/3/2017 at 11:39 ΠΜ, ravT είπε:

Μιλάμε για παιδιά. Δεν έχουν την πολυτέλεια της απόλυτης αντίληψης.

Ισχύει. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τον ενήλικα, με άλλα μέτρα, αλλά ισχύει. Ποιος μπορεί να πει ότι έχει "απόλυτη αντίληψη" για κάτι;

 

 

 

11 ώρες πρίν, ΜΑΡΙΤΑ είπε:

Εγώ kine είμαι σε εντελώς αντίθετη φάση από εσένα ως παιδί, ήθελα δηλαδή αθλήματα σαν τρελή και δε με πηγαίνανε. Αυτό δε θέλω να το ζήσει το παιδί μου αλλά όχι και να με τρέχει από εδώ και εκεί κάθε μέρα. Ενα μέτρο πάντα χρειάζεται.

ΜΑΡΙΤΑ δεν υπήρξε κάτι που να ζητήσαμε ως παιδιά κι εγώ και τα αδέρφια μου και να μην μας το παρείχαν. Και διάφορες δραστηριότητες από τις οποίες σταματήσαμε και πάλι μονάχα λόγω της δικής μας επιθυμίας και χωρίς την καθοδήγηση των γονέων. Απλώς, λέω πως έκανα κάτι το οποίο ναι μεν ήθελα, αλλά ως παιδί δεν μπορούσα να ξέρω ότι κάποιοι όροι αυτής της δραστηριότητας, μπορούνε να αλλάξουνε και να μεταβληθούν. Δηλαδή, η δασκάλα έλεγε "τώρα δίνουμε εξετάσεις" και δίναμε εξετάσεις. "τώρα κάνουμε συναυλία" και κάναμε συναυλία. "Τώρα προχωράμε στο επόμενο κομμάτι" και προχωρούσαμε παρακάτω την ύλη. Δεν μπορούσα ως παιδί, να σκεφτώ, ότι, μπορώ να μάθω ένα όργανο, χωρίς απαραιτήτως να δίνω εξετάσεις σε αυτό και να κάνω δημόσιες εμφανίσεις στο πλαίσιο μαθητικών συναυλιών. Αυτές οι καταστάσεις ήταν πιεστικές για μένα (και για πολλά παιδιά-αλλά όχι για όλα), αλλά επειδή τις έφερνα εις πέρας, με επιβράβευαν και με καθοδηγούσαν (από το ωδείο) στο παρακάτω, θεωρώντας δεδομένο ότι το ταλέντο ή η ευχέρια σε ένα όργανο, σημαίνουν ταυτόχρονα και θέληση για δέσμευση και αριστεία στο όργανο αυτό. Οι γονείς μου από την άλλη, άκουγαν από την δασκάλα ότι "είναι πολύ καλή...τα πάει πολύ καλά...να συνεχίσει...κτλ". Οπότε έμεναν εκεί. Ενίοτε με ρωτούσαν "θέλεις να συνεχίσεις;" . Και εγώ τότε, θεωρούσα ότι έχω κάποιου είδους δέσμευση και υποχρέωση να συνεχίζω "επειδή είμαι καλη".

 

Μέτρο υπήρχε, κατανόηση της ψυχοσύνθεσης και του μυαλού των παιδιών δεν υπήρχε. Οχι αρκετή τουλάχιστον.

 

 

 

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Οπότε η ερώτηση είναι, θα αφήνατε ένα παιδί να μην κινείται καθόλου; Μιλάω για τελευταίες τάξεις δημοτικού και γυμνάσιο, όχι για μικρούλι που το πας στην παιδική χαρά και τον παιδότοπο.

Εμένα, η ερώτηση αυτή καθε αυτή, με ξενίζει, με προβληματίζει. Βρίσκω πολύ λανθασμένη την αντίληψη, ότι ο γονέας θα αποφασίσει την υποχρέωση του παιδιού για χ ώρες τμηματοποιημένης και οργανωμένης άθλησης και το μόνο που μένει, είναι να δώσει στο παιδί την επιλογή του "ποιο άθλημα, θέλεις να κάνεις". Αλλά υποχρεούσε να κάνεις άθλημα! Κινούμαι προς την κατεύθυνση, "πάω όπου με πάει το παιδί". Αν ζητήσει κάτι, προσπαθώ να το προσφέρω ή το αρνούμαι όταν κρίνω ότι είναι ακατάλληλο για το παιδί ή αδύνατο για μένα να το υποστηρίξω. Δεν επιβάλλω όμως πράγματα, επειδή τα έχω κρίνει εγώ, ως καλά και αποφασίζω εγώ, για το ίδιο με το μότο "όταν γίνεις γονιός, θα καταλάβεις ή όταν μεγαλώσεις, θα με ευχαριστείς".

 

Καλό θα ήταν, να μην καθόμαστε όλη μέρα σε μια καρέκλα, αλλά από αυτό, μέχρι το να προαποφασίζουμε πόσες ώρες άθλησης πρέπει να έχει ένα παιδί, υπάρχει ένα χάσμα τεράστιο. Τώρα, αν υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας ή κάποιο άλλα ιατρικό πρόβλημα, είναι ιδιαίτερη περίπτωση και μια άλλη κουβέντα.

 

Ως παιδί είχα έλξη προς κάθε τι αερόβιο παιχνίδι και συμμετείχα με όλη μου την ψυχή. Αλλά αν υπήρχε "συζήτηση" που θα έκανα με φίλη, στην άκρη του σχολείου για θέμα που μας απασχολούσε, δεν υπήρχει περίπτωση να αφήσω την διαλεκτική, για να παίξω. Πιστεύω ότι το πόσο θα παίξει/αθληθεί ένα παιδί, είναι ζήτημα τελείως προσωπικό του, εφόσον δεν εμποδίζεται από το να το κάνει όποτε επιθυμεί.

 

Αλλά και πάλι, αντιλαμβάνομαι από την κουβέντα, ότι μιλάμε για παιδιά με οργανωμένο εβδαμαδιαίο πρόγραμμα, σε κάθε έκφανση του. Αυτό το οποίο εκφράζω, αφορά παιδιά των οποίων οι υποχρεώσεις, σταματούν με το διάβασμα για το σχολείο. Ο ελεύθερος χρόνος ταυτίζεται με τη γειτονιά κι όχι με την παιδική χαρά συνοδεία της μαμάς ή των playdates που ομολογώ πρώτη φορά άκουσα/διάβασα τον όρο και δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει, αλλά έλα που με εκπλήσομαι και θλίβομαι τρομερά.

 

Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ, ότι για τα παιδιά που δεν παίζουν μόνα τους, ελεύθερα, ασυνόδευτα, ανεπίβλεπτα και πρέπει να ορίσει ο γονέας το φάσμα των δραστηριοτήτων τους, οι οργανωμένες δραστηριότητες είναι μονόδρομος και η τμηματοποιημένη άθληση, είναι και χαρά και εκτόνωση για τα ίδια τα παιδιά.

[vicky86]

Κ μεις εξω στη γειτονια παιζαμε.αλλα δ ξερω αν θα μπορω να αφηνω την κορη μου στα 8,εξω μονη,πλεον.κ μενουμε επαρχια

Το χειμωνα παιζαμε με τα παιδακια στην πολυκατοικια,στις μερες μας δ εχει τοσα πολλα παιδακια,συνηθως ολες οι μαμαδες δουλευουν,οποτε για το χειμωνα κανονιζεις να βρεθουμεπαιδια σε σπιτια για παιχνιδι.με τις υποχρεωσεις ειναι λιγο δυσκολο.εστω κ μονο των μεγαλων

Για την αθληση συγκεκριμενα αν το θεωρουσα για λογους υγειας απαραιτητο θα εβαζα πχ μαξ 3φορες κολυμβηση,1-2φορες την εβδομαδα περπατημα η ποδηλατο,στη χειροτερη ενα οργανο γυμναστικης στο σπιτι για το χειμωνα

[vicky86]

16 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Oι παιδίατροι λένε το ελάχιστο 6-7 ώρες έντονης φυσικής δραστηριότητας τη βδομάδα.

Οποτε 3ωρες κολυμβητηριο κ 3κτ μαζι με καποιον αλλο απο την οικογενεια.περπατημα η ποδηλατο

[ΑΡΓΚ]

17 ώρες πρίν, kine είπε:

ΜΑΡΙΤΑ δεν υπήρξε κάτι που να ζητήσαμε ως παιδιά κι εγώ και τα αδέρφια μου και να μην μας το παρείχαν. Και διάφορες δραστηριότητες από τις οποίες σταματήσαμε και πάλι μονάχα λόγω της δικής μας επιθυμίας και χωρίς την καθοδήγηση των γονέων. Απλώς, λέω πως έκανα κάτι το οποίο ναι μεν ήθελα, αλλά ως παιδί δεν μπορούσα να ξέρω ότι κάποιοι όροι αυτής της δραστηριότητας, μπορούνε να αλλάξουνε και να μεταβληθούν. Δηλαδή, η δασκάλα έλεγε "τώρα δίνουμε εξετάσεις" και δίναμε εξετάσεις. "τώρα κάνουμε συναυλία" και κάναμε συναυλία. "Τώρα προχωράμε στο επόμενο κομμάτι" και προχωρούσαμε παρακάτω την ύλη. Δεν μπορούσα ως παιδί, να σκεφτώ, ότι, μπορώ να μάθω ένα όργανο, χωρίς απαραιτήτως να δίνω εξετάσεις σε αυτό και να κάνω δημόσιες εμφανίσεις στο πλαίσιο μαθητικών συναυλιών. Αυτές οι καταστάσεις ήταν πιεστικές για μένα (και για πολλά παιδιά-αλλά όχι για όλα), αλλά επειδή τις έφερνα εις πέρας, με επιβράβευαν και με καθοδηγούσαν (από το ωδείο) στο παρακάτω, θεωρώντας δεδομένο ότι το ταλέντο ή η ευχέρια σε ένα όργανο, σημαίνουν ταυτόχρονα και θέληση για δέσμευση και αριστεία στο όργανο αυτό. Οι γονείς μου από την άλλη, άκουγαν από την δασκάλα ότι "είναι πολύ καλή...τα πάει πολύ καλά...να συνεχίσει...κτλ". Οπότε έμεναν εκεί. Ενίοτε με ρωτούσαν "θέλεις να συνεχίσεις;" . Και εγώ τότε, θεωρούσα ότι έχω κάποιου είδους δέσμευση και υποχρέωση να συνεχίζω "επειδή είμαι καλη".

 

Μέτρο υπήρχε, κατανόηση της ψυχοσύνθεσης και του μυαλού των παιδιών δεν υπήρχε. Οχι αρκετή τουλάχιστον.

 

 

 Τωρα με συχωρείς, αλλά πλέον αυτό λέγεται αχαριστία  Δε μιλάς για γονεις που σε παράτησαν σε μαθήματα για να σε ξεφορτωθούν ή σε πίεσαν, αλλά που δεν είχαν τις μαγικές ικανότητες να προσφέρουν ακόμη περισσότερες και πιο ευέλικτες μορφές δραστηριοτήτων.

Καταλαβαίνω ότι ακόμη το μικρό σου είναι μωρό, αλλά από καρδιάς σου εύχομαι τέτοιου επιπέδου απογοητεύσεις να είναι αυτές και μόνο που θα θα δώσεις και εσύ στο παιδί σου  

[ΑΡΓΚ]

17 ώρες πρίν, kine είπε:

Εμένα, η ερώτηση αυτή καθε αυτή, με ξενίζει, με προβληματίζει. Βρίσκω πολύ λανθασμένη την αντίληψη, ότι ο γονέας θα αποφασίσει την υποχρέωση του παιδιού για χ ώρες τμηματοποιημένης και οργανωμένης άθλησης και το μόνο που μένει, είναι να δώσει στο παιδί την επιλογή του "ποιο άθλημα, θέλεις να κάνεις". Αλλά υποχρεούσε να κάνεις άθλημα! Κινούμαι προς την κατεύθυνση, "πάω όπου με πάει το παιδί". Αν ζητήσει κάτι, προσπαθώ να το προσφέρω ή το αρνούμαι όταν κρίνω ότι είναι ακατάλληλο για το παιδί ή αδύνατο για μένα να το υποστηρίξω. Δεν επιβάλλω όμως πράγματα, επειδή τα έχω κρίνει εγώ, ως καλά και αποφασίζω εγώ, για το ίδιο με το μότο "όταν γίνεις γονιός, θα καταλάβεις ή όταν μεγαλώσεις, θα με ευχαριστείς".

 

Καλό θα ήταν, να μην καθόμαστε όλη μέρα σε μια καρέκλα, αλλά από αυτό, μέχρι το να προαποφασίζουμε πόσες ώρες άθλησης πρέπει να έχει ένα παιδί, υπάρχει ένα χάσμα τεράστιο. Τώρα, αν υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας ή κάποιο άλλα ιατρικό πρόβλημα, είναι ιδιαίτερη περίπτωση και μια άλλη κουβέντα.

 

Ως παιδί είχα έλξη προς κάθε τι αερόβιο παιχνίδι και συμμετείχα με όλη μου την ψυχή. Αλλά αν υπήρχε "συζήτηση" που θα έκανα με φίλη, στην άκρη του σχολείου για θέμα που μας απασχολούσε, δεν υπήρχει περίπτωση να αφήσω την διαλεκτική, για να παίξω. Πιστεύω ότι το πόσο θα παίξει/αθληθεί ένα παιδί, είναι ζήτημα τελείως προσωπικό του, εφόσον δεν εμποδίζεται από το να το κάνει όποτε επιθυμεί.

 

Αλλά και πάλι, αντιλαμβάνομαι από την κουβέντα, ότι μιλάμε για παιδιά με οργανωμένο εβδαμαδιαίο πρόγραμμα, σε κάθε έκφανση του. Αυτό το οποίο εκφράζω, αφορά παιδιά των οποίων οι υποχρεώσεις, σταματούν με το διάβασμα για το σχολείο. Ο ελεύθερος χρόνος ταυτίζεται με τη γειτονιά κι όχι με την παιδική χαρά συνοδεία της μαμάς ή των playdates που ομολογώ πρώτη φορά άκουσα/διάβασα τον όρο και δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει, αλλά έλα που με εκπλήσομαι και θλίβομαι τρομερά.

 

Αντιλαμβάνομαι και κατανοώ, ότι για τα παιδιά που δεν παίζουν μόνα τους, ελεύθερα, ασυνόδευτα, ανεπίβλεπτα και πρέπει να ορίσει ο γονέας το φάσμα των δραστηριοτήτων τους, οι οργανωμένες δραστηριότητες είναι μονόδρομος και η τμηματοποιημένη άθληση, είναι και χαρά και εκτόνωση για τα ίδια τα παιδιά.

 

Δεν είμαστε φίλοι των παιδιών, είμαστε γονείς. Αν βλέπω ότι το παιδί μου το ευχαριστεί να παίζει μπάσκετ και να διαβάζει και να τρώει και τα λαχανικά του, τέλεια. Αν το παιδί μου παρόλα τα καλά παραδείγματα και τις άπειρες συζητήσεις, επιμένει να μη σηκώνεται από τον καναπέ ή να τρώει μόνο ψωμί και μακαρόνια ή να μην ανοίγει βιβλίο, δουλειά μου ως γονιός είναι να θέσω όρια. Για το καλό του από πλευράς υγείας, μελλοντικών σπουδών, κοινωνικοποίησης ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν "πάω όπου με πάει το παιδί". Γιατί κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα που ως γονιός ξέρω τι έιναι καλύτερο και ας μην είναι το πιο ευχάριστο. Και γιατί τα παιδιά χρειάζεται να ξέρουν ότι υπάρχουν όρια, κανόνες και διακριτοί ρόλοι στη ζωή. Ειμαι μαμά, δεν είμαι κολλητή. Κι εγώ έχω το ρόλο μου, και οι κολλητές το ίδιο. Και το θεωρώ τεράστειο σφάλμα για το παιδί να μπερδεύονται οι ρόλοι.

[Josephine]

Δεν πρόλαβα να διαβάσω άλλες απόψεις, πέρα απ' την αρχική ερώτηση, επειδή νομίζω όμως ότι ήμουν απ' τις εξαιρέσεις και επειδή ήμουν και μοναχοπαίδι θα γράψω την εμπειρία μου: ως παιδί μου άρεσαν πολύ οι πολλές δραστηριότητες και μάλιστα να αλλάζω τις δευτερεύουσες συχνά και να δοκιμάζω καινούριες και να κρατάω 2-3 βασικές που έκανα πάνω από 10 χρόνια, σκάκι, μπαλέτο κ.λπ. Τις δυο ξένες γλώσσες δεν τις βάζω στις "ευχάριστες" δραστηριότητες, παρ' όλο που καλύπτουν σημαντικό χρόνο απ' τον ελεύθερο. Στην περίοδο του δημοτικού όμως, ναι, μου άρεσε να έχω δύο τουλάχιστον εξωσχολικές τη μέρα (σύνολο περίπου 4 την εβδομάδα) και μάλιστα έλεγα ότι η αγαπημένη μου μέρα ήταν η Παρασκευή επειδή είχα όλες τις δραστηριότητες μαζεμένες. Αυτό με βοήθησε και να οργανώνω το διάβασμά μου αμέσως μετά το σχολείο για να ξενοιάζω και έπειτα ν' ασχολούμαι με τις δραστηριότητες. Συνεπώς, ακούω με πολύ σκεπτικισμό το "αφήστε τα παιδιά να βαρεθούν", ειδικά αν αυτή η βαρεμάρα οδηγεί σε ένα καθημερινό δίωρο τηλεόρασης, ειδικά αν μιλάμε π.χ. για ένα μοναχοπαίδι ή απλώς αν μιλάμε για ένα δραστήριο παιδί που είναι πολύ αθλητικός τύπος.

 

Απ' την άλλη, επειδή αυτό δεν ισχύει κατ' ανάγκη για κάθε παιδί, πάλι θεωρώ ότι το καλύτερο είναι να παρέχουμε τα ερεθίσματα και τις ευκαιρίες για δραστηριότητα και να αφήνουμε το παιδί εν τέλει να αποφασίσει. Παιδί όμως που δεν έλαβε ερέθισμα ή ευκαιρία να δοκιμάσει μια δραστηριότητα αντιπροσωπευτικά από ορισμένα είδη, π.χ. άθληση, μουσική, χορό κ.λπ. δεν σημαίνει ότι τις έχει απορρίψει συνειδητά και προτιμά το ανοργάνωτο ελεύθερο παιχνίδι.

 

Όσον αφορά τα βρέφη και τα νήπια, όπου πρωτίστως προέχει ο ανοργάνωτος χρόνος και το ελεύθερο παιχνίδι, η μισή ώρα κολύμβησης την εβδομάδα ή η μία ώρα μουσικοκινητικής, τα οποία πάντα μα πάντα γίνονται άλλωστε μαζί με τον γονέα, δεν αποκλίνουν καθόλου από το πλαίσιο της αδόμητης δραστηριότητας και αποτελούν κατά τη γνώμη μου ερέθισμα, που μόνο προνόμιο μπορεί να είναι για κάθε βρέφος και νήπιο, εφόσον δείχνει να το απολαμβάνει. Αγκαλιά και σωματική επαφή υπάρχει άφθονη όταν συμμετέχει ο γονέας, μάλιστα πολύ περισσότερη από ένα βρέφος στο πάρκο ή στο χαλί και τη μαμά στην κουζίνα. Ιδανικότερο ακόμα όταν γίνεται χρόνος αποκλειστικός με τη μαμά, ιδίως αν υπάρχει άλλο αδερφάκι.

[kine]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Δε μιλάς για γονεις που σε παράτησαν σε μαθήματα για να σε ξεφορτωθούν ή σε πίεσαν, αλλά που δεν είχαν τις μαγικές ικανότητες να προσφέρουν ακόμη περισσότερες και πιο ευέλικτες μορφές δραστηριοτήτων.

Οχι δεν μιλώ για τέτοιους γονείς. Μιλάω για δυο πολύ "κανονικούς" γονείς, που ήθελαν και θέλουν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά τους. 

 

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεσαι μάλλον, είναι ότι ο "καλός" από τον "κακό" γονέα (με όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις), δεν κρίνεται από το πόσες ή ποιας ποιότητας δραστηριότητες είναι σε θέση να προσφέρει στα παιδιά του. Οσο για τις μαγικές ικανότητες, είναι αυτές του να κατανοείς τί χρειάζεται το κάθε ένα σου παιδί για να είναι ψυχικά υγιές κι όχι απλώς κοινωνικά προσαρμοσμένο στο κατάλληλο πλαίσιο δραστηριοτήτων.

Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω κοινωνικά, εννοώ ότι όσο κι αν φαίνεται σωστό ή λογικό ή κανονικό το να στέλνεις ένα παιδί σε αθλήματα και άλλες δραστηριότητες, άλλο τόσο είναι σημαντικό να μπορείς να κατανοήσεις ότι κάποια παιδιά, θα ήταν πιο χαρούμενα με λιγότερες ή και καθόλου δραστηριότητες, ότι δεν τις χρειάζονται ή ακόμη κι ότι δεν τις θέλουν. Κι αυτό θα έπρεπε να μπορεί να λεχθεί από ένα παιδί και να μπορεί να γίνει ακουστό, αλλά και σεβαστό.

Στην κουβέντα που γίνεται, βλέπω ότι θεωρείται δεδομένο, να ορίζουν οι γονείς και να εφαρμόζουν τα παιδιά, με ένα ελαστικό πλαίσιο επιλογών για το παιδί, που ποτέ όμως δεν φτάνει ως το σημείο, να ερωτηθεί, τι θα ήθελε να κάνει όντως το ελεύθερο του χρόνο. Δεν αμφισβητώ φυσικά ότι πολλά παιδιά, θέλουν όντως να κάνουν διάφορες δραστηριότητες. Το επιβεβαιώνει και η εμπειρία της Josephine. 

 

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Αν το παιδί μου παρόλα τα καλά παραδείγματα και τις άπειρες συζητήσεις, επιμένει να μη σηκώνεται από τον καναπέ ή να τρώει μόνο ψωμί και μακαρόνια ή να μην ανοίγει βιβλίο, δουλειά μου ως γονιός είναι να θέσω όρια.

Πιστεύω ότι το παράδειγμα των γονέων, για να έχει αποτέλεσμα και να το δεχτεί το παιδί, πρέπει να είναι αυθεντικό. Να είναι η ζωή τους. Αν είναι προσποιητό ή τυπολατρικό, το παιδί θα το φτύσει. πχ. Αν όντως οι γονείς γουστάρουν κι απολαμβάνουν να τρώνε λαχανικά, αμφισβητώ την πιθανότητα να μην τα θέλει καθόλου το παιδί τους. Αν όμως οι γονείς προτιμούν άλλου είδους τροφές και μονάχα παρεμπιπτόντως, βάζουν λαχανικά στο τραπέζι τους, είναι λογικό, το παιδί να μην δεχτεί να οικειοποιηθεί το ψεύτικο παράδειγμα τους, όπου ναι μεν βάζουν και λαχανικά στο στόμα τους, αλλά και οι ίδιοι προτιμούν άλλες τροφές στο πιάτο τους- κι ας μη το ομολογούν μπροστά στο παιδί.

Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση, ένα παιδί να διαφέρει πολύ από το παράδειγμα των γονιών του κι ας είναι αυτοί σωστοί σε όλα τους (λέμε τώρα). Σε αυτή την περίπτωση, τα όρια θεωρώ ότι πρέπει να μπαίνουν όχι προκαταβολικά, αλλά όταν το πράγμα φτάνει σε ένα σημείο ανησυχητικό. πχ. το παιδί δεν τρώει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ εκτός από το α και το β, οπότε βάζω όρια και αλλάζω άμεσα τακτική, προκειμένου να διευρύνει το διατροφολόγιο του ΑΜΕΣΑ. Φυσικά, εάν αυτό γίνει με επιβολή, είναι βέβαιο ότι με την πρώτη ευκαιρία, όπου το παιδί δεν θα είναι υπό την επίβλεψη του γονέα, θα καταργήσει το επιβεβλημένο. Αυτό μπορεί να γίνει στα 18 ή νωρίτερα, αλλά θα γίνει.

 

Πιστεύεις ας πούμε ότι ένα παιδί που με το ζόρι θα το πείσεις να κάνει κάποιο άθλημα, βοηθάει την υγεία του; Δεν είναι βέβαιο ότι μόλις η μαμά ρίξει τις άμυνες ή μόλις μπορέσει να φύγει από την επιτήρηση της (πχ φοιτητής), θα επιστρέψει σε ότι το εκφράζει; Οπότε, προς τι η επιβολή άθλησης ή λαχανικών ή διαβάσματος αν το ίδιο το παιδί, δεν τα κάνει όλα αυτά με τη δική του θέληση; Αν τα κάνει διότι οι γονείς του, το έχουν απαιτήσει, οριοθετήσει, επιβάλλει;

 

Πάω όπου με πάει το παιδί, σημαίνει πρώτα ακούω τι έχει να μου πει, πρώτα κοιτώ τι έχει να μου δείξει, πρώτα κατανοώ τη δεδομένη κατάσταση του κι έπειτα ορίζω τι θα γίνει, πώς θα γίνει, τις θέσεις ή τις αντιρρήσεις μου. Αν δεν συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί να λέει κανείς ότι "ξέρει" το παιδί του και "ξέρει" ότι δεν το καταπιέζει ή δεν το πατρονάρει, αλλά πως το ίδιο το παιδί, θέλει τα όσα κάνει.

Τέλος, θέλω να προσθέσω ότι ο ρόλος της μαμάς, είναι να μπορέσει να αγαπήσει τόοοοοσο το παιδί της, ώστε να χωρέσει μέσα της, όλη του η εύπλαστη ακόμη, αλλά πολύ διακριτή προσωπικότητα, να στεριώσει εκεί και να ανθίσει. Όταν χρειάζονται όρια, μπαίνουν όρια. Αλλά όταν δεν χρειάζονται όρια πρέπει να είμαστε συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι τα παιδιά μας, μπορεί να αποκλίνουν περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που φανταζόμαστε γι' αυτά (κι από αυτό που είναι κοινωνικά αποδεκτό) και να είμαστε έτοιμοι να το υποστηρίξουμε. Σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι η αυτοπραγμάτωση, να γίνει αυτός που Ειναι, όχι αυτός που πρέπει ή αυτός που θέλει ο γονέας του. 

 

Στο δια ταύτα δηλαδή, κάθε παιδί θα έπρεπε να αφήνεται να κινηθεί προς μια δραστηριότητα που θέλει κι αν συνεχίσει να την θέλει αφού την δοκιμάσει, να συνεχίσει (στο βαθμό που μπορεί να το υποστηρίξει ο γονέας φυσικά). Αλλά αν δεν εκδηλώνει τέτοιες επιθυμίες, γιατί θα έπρεπε να εξωθείται σε δραστηριότητες, στον αθλητισμό ή στις τέχνες; Για να μην υστερεί από τους άλλους; Για το "καλό" του; 

 

Και η δική μου ερώτηση: πότε μπορείς να θεωρήσεις ότι ένα παιδί "ξέρει" ποιο είναι το καλύτερο για τον εαυτό του; Δηλαδή, εάν διαφωνεί ως προς κάτι με το γονέα - πχ. να κάνει ένα άθλημα ή μια δεύτερη γλώσσα - πότε λέμε ότι "όκ, μπορεί να ξέρει καλύτερα από μένα, ποιο είναι το καλό του";

 

Επεξεργάστηκαν 5 Σεπτεμβρίου,2017 by kine

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, kine είπε:

Οχι δεν μιλώ για τέτοιους γονείς. Μιλάω για δυο πολύ "κανονικούς" γονείς, που ήθελαν και θέλουν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά τους. 

 

Αυτό που δεν αντιλαμβάνεσαι μάλλον, είναι ότι ο "καλός" από τον "κακό" γονέα (με όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις), δεν κρίνεται από το πόσες ή ποιας ποιότητας δραστηριότητες είναι σε θέση να προσφέρει στα παιδιά του. Οσο για τις μαγικές ικανότητες, είναι αυτές του να κατανοείς τί χρειάζεται το κάθε ένα σου παιδί για να είναι ψυχικά υγιές κι όχι απλώς κοινωνικά προσαρμοσμένο στο κατάλληλο πλαίσιο δραστηριοτήτων.

Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω κοινωνικά, εννοώ ότι όσο κι αν φαίνεται σωστό ή λογικό ή κανονικό το να στέλνεις ένα παιδί σε αθλήματα και άλλες δραστηριότητες, άλλο τόσο είναι σημαντικό να μπορείς να κατανοήσεις ότι κάποια παιδιά, θα ήταν πιο χαρούμενα με λιγότερες ή και καθόλου δραστηριότητες, ότι δεν τις χρειάζονται ή ακόμη κι ότι δεν τις θέλουν. Κι αυτό θα έπρεπε να μπορεί να λεχθεί από ένα παιδί και να μπορεί να γίνει ακουστό, αλλά και σεβαστό.

Στην κουβέντα που γίνεται, βλέπω ότι θεωρείται δεδομένο, να ορίζουν οι γονείς και να εφαρμόζουν τα παιδιά, με ένα ελαστικό πλαίσιο επιλογών για το παιδί, που ποτέ όμως δεν φτάνει ως το σημείο, να ερωτηθεί, τι θα ήθελε να κάνει όντως το ελεύθερο του χρόνο. Δεν αμφισβητώ φυσικά ότι πολλά παιδιά, θέλουν όντως να κάνουν διάφορες δραστηριότητες. Το επιβεβαιώνει και η εμπειρία της Josephine. 

 

Πιστεύω ότι το παράδειγμα των γονέων, για να έχει αποτέλεσμα και να το δεχτεί το παιδί, πρέπει να είναι αυθεντικό. Να είναι η ζωή τους. Αν είναι προσποιητό ή τυπολατρικό, το παιδί θα το φτύσει. πχ. Αν όντως οι γονείς γουστάρουν κι απολαμβάνουν να τρώνε λαχανικά, αμφισβητώ την πιθανότητα να μην τα θέλει καθόλου το παιδί τους. Αν όμως οι γονείς προτιμούν άλλου είδους τροφές και μονάχα παρεμπιπτόντως, βάζουν λαχανικά στο τραπέζι τους, είναι λογικό, το παιδί να μην δεχτεί να οικειοποιηθεί το ψεύτικο παράδειγμα τους, όπου ναι μεν βάζουν και λαχανικά στο στόμα τους, αλλά και οι ίδιοι προτιμούν άλλες τροφές στο πιάτο τους- κι ας μη το ομολογούν μπροστά στο παιδί.

Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση, ένα παιδί να διαφέρει πολύ από το παράδειγμα των γονιών του κι ας είναι αυτοί σωστοί σε όλα τους (λέμε τώρα). Σε αυτή την περίπτωση, τα όρια θεωρώ ότι πρέπει να μπαίνουν όχι προκαταβολικά, αλλά όταν το πράγμα φτάνει σε ένα σημείο ανησυχητικό. πχ. το παιδί δεν τρώει ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ εκτός από το α και το β, οπότε βάζω όρια και αλλάζω άμεσα τακτική, προκειμένου να διευρύνει το διατροφολόγιο του ΑΜΕΣΑ. Φυσικά, εάν αυτό γίνει με επιβολή, είναι βέβαιο ότι με την πρώτη ευκαιρία, όπου το παιδί δεν θα είναι υπό την επίβλεψη του γονέα, θα καταργήσει το επιβεβλημένο. Αυτό μπορεί να γίνει στα 18 ή νωρίτερα, αλλά θα γίνει.

 

Πιστεύεις ας πούμε ότι ένα παιδί που με το ζόρι θα το πείσεις να κάνει κάποιο άθλημα, βοηθάει την υγεία του; Δεν είναι βέβαιο ότι μόλις η μαμά ρίξει τις άμυνες ή μόλις μπορέσει να φύγει από την επιτήρηση της (πχ φοιτητής), θα επιστρέψει σε ότι το εκφράζει; Οπότε, προς τι η επιβολή άθλησης ή λαχανικών ή διαβάσματος αν το ίδιο το παιδί, δεν τα κάνει όλα αυτά με τη δική του θέληση; Αν τα κάνει διότι οι γονείς του, το έχουν απαιτήσει, οριοθετήσει, επιβάλλει;

 

Πάω όπου με πάει το παιδί, σημαίνει πρώτα ακούω τι έχει να μου πει, πρώτα κοιτώ τι έχει να μου δείξει, πρώτα κατανοώ τη δεδομένη κατάσταση του κι έπειτα ορίζω τι θα γίνει, πώς θα γίνει, τις θέσεις ή τις αντιρρήσεις μου. Αν δεν συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω, πως μπορεί να λέει κανείς ότι "ξέρει" το παιδί του και "ξέρει" ότι δεν το καταπιέζει ή δεν το πατρονάρει, αλλά πως το ίδιο το παιδί, θέλει τα όσα κάνει.

Τέλος, θέλω να προσθέσω ότι ο ρόλος της μαμάς, είναι να μπορέσει να αγαπήσει τόοοοοσο το παιδί της, ώστε να χωρέσει μέσα της, όλη του η εύπλαστη ακόμη, αλλά πολύ διακριτή προσωπικότητα, να στεριώσει εκεί και να ανθίσει. Όταν χρειάζονται όρια, μπαίνουν όρια. Αλλά όταν δεν χρειάζονται όρια πρέπει να είμαστε συμφιλιωμένοι με την ιδέα ότι τα παιδιά μας, μπορεί να αποκλίνουν περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που φανταζόμαστε γι' αυτά (κι από αυτό που είναι κοινωνικά αποδεκτό) και να είμαστε έτοιμοι να το υποστηρίξουμε. Σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι η αυτοπραγμάτωση, να γίνει αυτός που Ειναι, όχι αυτός που πρέπει ή αυτός που θέλει ο γονέας του. 

 

Στο δια ταύτα δηλαδή, κάθε παιδί θα έπρεπε να αφήνεται να κινηθεί προς μια δραστηριότητα που θέλει κι αν συνεχίσει να την θέλει αφού την δοκιμάσει, να συνεχίσει (στο βαθμό που μπορεί να το υποστηρίξει ο γονέας φυσικά). Αλλά αν δεν εκδηλώνει τέτοιες επιθυμίες, γιατί θα έπρεπε να εξωθείται σε δραστηριότητες, στον αθλητισμό ή στις τέχνες; Για να μην υστερεί από τους άλλους; Για το "καλό" του; 

 

Και η δική μου ερώτηση: πότε μπορείς να θεωρήσεις ότι ένα παιδί "ξέρει" ποιο είναι το καλύτερο για τον εαυτό του; Δηλαδή, εάν διαφωνεί ως προς κάτι με το γονέα - πχ. να κάνει ένα άθλημα ή μια δεύτερη γλώσσα - πότε λέμε ότι "όκ, μπορεί να ξέρει καλύτερα από μένα, ποιο είναι το καλό του";

 

Καταρχήν:

1) Πολλά από όσα πιστεύεις, θα τα έλεγα και εγώ προ παιδιών ή όσο είχα μωρά. Θα είχα γίνει βαπόρι αν μου έλεγαν "κατσε και θα δεις", και καταλαβαίνω πώς ακουγεται, αλλά ναι, έτσι είναι. Συγγνώμη που το λέω, και μαμάδες παλιότερες που μου τα λέγατε, επίσης ταπεινά συγγνώμη, είχατε δίκιο

Κατα δεύτερον:

2) Πολλά από όσα γράφεις καταλαβαίνω ότι είναι επηρρεασμένα πολύ από το (1) (τη φιλοσοφία "τα δικά μου παιδιά θα τα μεγαλώσω με κατανόηση, κουβέντα και καλό παράδειγμα και θα είναι τέλεια, άρα αν οι άλλοι έχουν προβληματάκια, προφανώς κάτι κάνουν λάθος ως γονείς". Εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας (που είναι στον κόσμο της, την έιχα κι εγώ όμως οπότε την καταλαβαίνω, και την κατάπια φυσικά) βγάζεις λάθος και προσβλητικά συμπεράσματα. Ξέρω ότι δεν είναι η πρόθεσή σου, αλλά έτσι βγαίνει. Για να σου δώσω μερικά παραδείγματα, ο άντρας μου κι εγώ δεν βλέπουμε τηλεόραση, παρά μόνο τελικές φάσεις πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου και μπάσκετ, ας πούμε 5 ώρες το χρόνο χωρίς υπερβολή. Και τα 3 μας παιδιά, αν είχαν την επιλογή θα έβλεπαν αρκετές ώρες τη μέρα. Και εγώ και ο άντρας μου δεν παίζουμε ηλετκτρονικα και δεν ασχολούμαστε ιδιαίτερα με social media, να περνάω μεσα στη μέρα 3-4 20λεπτα χαζεύοντας στο internet σε διαλείμματα κυρίως από τη δουλεια, όπως τώρα καλή ώρα. Και όμως αν δεν υπήρχαν όρια τα παιδιά θα ζούσαν με ένα tablet ή smartphone κολλημένο στο χέρι, όπως και οι φίλοι τους. Kαι εγώ και ο άντρας μου είμαστε σχεδόν χορτοφάγοι. Τα παιδιά ανεχονται τα λαχανικά, ο μικρός τρώει σαλάτα και τον βλέπεις να υποφέρει. Αν ήταν στο χέρι τους, θα είχαμε κάθε μέρα σουβλάκια και χάμπουργκερ, τα οποίο προσωπικά σιχαίνομαι και τα δύο. Αν και ο άντρας μου προτιμά ως άσκηση το περπάτημα, προσωπικά αθλούμαι μάλλον περισσότερα από όλους τους γνωστούς μου: κολύμβηση, τρέξιμο, βάρη, pilates, και ο,τι άλλο κάτσει κάθε σεζόν  είναι μοιρασμένα μέσα στην βδομάδα κάθε μέρα. Τα 2 παιδιά έχουν μία λίστα από αθλήματα που θα ήθελαν να χορέσουν στη βδομάδα τους. Το 3ο πάει με το "ζόρι". Στο ίδιο σπίτι μεγάλωσαν.

Το τι θα καταργήσει ή δε θα καταργήσει το παιδί ως ενήλικας, δεν μπορώ να το ελέγξω και δεν θέλω. Μπορώ να τους έχω μάθει συνηθειες που θεωρώ καλές και να τους έχω εξηγήσει το γιατί, αλλά από εκεί και περα, όχι δεν έχω ευθύνη να κατευθύνω όλη τη ζωή τους, υπάρχει και η προσωπική ευθύνη στους ενήλικες. Δεν πιστεύω ότι για τα πάντα μπορούμε να κατηγορούμε την παιδική μας ηλικία. Στην τελική αν ένας 40αρης είναι χοντρός, αγύμναστος, καπνιστής ή αποτυχημένος επαγγελματικά, όχι δε φταίει η μαμά του που δεν τον έμαθε να αγαπάει το μπρόκολο, το στίβο και τα μαθηματικά στο δημοτικό. Η περιορισμένη προσωπική μου εμπειρία πάντως από τους γνωστούς και φίλους είναι ότι τα παιδιά που έστω με το ζόρι έμαθαν να τα τρώνε όλα δεν άρχισαν να τρέφονται με πίτσες στα 20, ότι τα παιδιά που έστω με πολλή πίεση υπήρξαν συνεπείς μαθητές από μικροί δεν απέτυχαν ως επαγγελματίες, και ότι τα παιδιά που συνήθισαν την άσκηση από μικρά δεν τα εγκατέλειψαν όλα ως ενηλίκες.

 

Από εκεί και πέρα, και δεν ξέρω πώς να το εκφράσω σωστά, οπότε συγχώρεσέ με αν δεν ακούγεται σωστά, βλέπω σε πολλά post σου μία πικρία απέναντι στους γονείς σου, ότι δεν σε κατάλαβαν αρκετά, δεν αφιέρωσαν αρκετό χρόνο, δεν έδειξαν αρκετή κατανόηση. Μερικοί από εμάς δυστυχώς μεγάλωσαν όντως σε προβληματικές οικογένειες, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα: άλλος είχε γονείς βίαιους, αλλος δεν είχε η οικογένεια να πληρώσει το ρεύμα πόσο μάλλον να σκεφτεί αν το παιδί θέλει πιάνο και ποια είναι η σωστή μέθοδος εκμάθησης, άλλος είχε γονείς που δεν ασχολιόντουσαν γιατί ήταν χωμένοι σε μία μπουκάλα τσίπουρο, άλλος μεγάλωσε με τη γιαγιά γιατί οι γονείς δούλευαν δυο δουλειές για να τα φέρουν πέρα. Δεν αναφέρομαι σε μυθιστορήματα, αλλά στην πραγματική ζωή πολλών από εμας. Ελεγε κάποια στιγμή η κόρη μου στο παραλήρημα της εφηβείας, τι κακοί που είμαστε γιατί η δασκάλα του πιάνου που η ίδια επιμένει να κάνει στο ωδείο που μόνη της επέλεξε, είναι πολύ αυστηρή. Και γυρνά ο άντρας μου πολύ σωστά και λεει: "είδες τι καταφέραμε με όλες αυτές τις επιλογές που τους δώσαμε, μεγαλώνουμε κακομαθημένα". Στην ηλικία της κόρης μου, ο άντρας μου δεν ερωτήθηκε αν θέλει πιάνο ή κιθάρα, πήγε στο μηχανουργείο της γειτονιά να δουλέψει παράνομα τα απογεύματα μπας και πληρωθεί κανενας λογαριασμός. 

[Lisbet]

On 9/4/2017 at 10:47 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

Η κόρη μου από την άλλη, είναι ο άνθρωπος που ευχαρίστως δε θα κουνιόταν ποτέ πέραν να κάνει τη διαδρομή καναπε-κρεβάτι και πίσω αγκαλιά με ένα βιβλίο. Την "υποχρεώνω" να αθλείται τουλάχιστον 3-4 απογεύματα την βδομάδα, και πάλι νομίζω ότι δε φτάνει, για λόγους υγείας και μόνο. Ηταν πάντα το παιδί που όταν τα άλλα έπαιζαν κυνηγητό στο σχολειο θα καθοταν με μια φίλη στη γωνία να μιλήσουν. Την ευχαριστεί το να έχει καλές αθλητικές επιδόσεις, και κάνει σταθερά ένα άθλημα αλλά με "σπρώξιμο". Δε θέλει να κάνει ποδηλατο, δεν της αρέσουν οι βόλτες με τα πόδια, δε θέλει να πάμε μαζί για τρέξιμο, θα παίξει μπάλα με τις φίλες της μόνο αν επιμείνουν πάρα πολύ, μόνο για κολύμπι πάει οικειοθελώς (οπότε το ένα άθλημα που στάνταρ έχει είναι η κολύμβηση, αλλά και αυτό αμφιβάλλω αν θα το έκανε αν δεν την υποχρεώναμε να διαλέξει ένα άθλημα). 

Οπότε η ερώτηση είναι, θα αφήνατε ένα παιδί να μην κινείται καθόλου; Μιλάω για τελευταίες τάξεις δημοτικού και γυμνάσιο, όχι για μικρούλι που το πας στην παιδική χαρά και τον παιδότοπο.

Κι εμένα δεν ήταν η άθληση το φόρτε μου σαν παιδί, από την άποψη οργανωμένων αθλημάτων. Τα βαριόμουν αφόρητα. Το πρόβλημα ήταν ότι οι άλλοι, και ειδικά οι γυμναστές (είχα και θεία γυμνάστρια), έβλεπαν ένα ψηλό και λεπτό παιδί με καλές αθλητικές επιδόσεις και με έσπρωχναν ανελέητα. Οι γονείς μου τους άκουγαν κι έτσι κατέληξα να πάω στίβο, χάντμπολ, βόλλεϋ κι ούτε θυμάμαι τι άλλο, αντί να ακολουθήσω τις φυσικές καλλιτεχνικές μου κλίσεις (ζωγραφική και μουσική). Ήουν και βιβλιοφάγος και μου την έδινε τρομερά που έπρεπε να παρατήσω στη μέση το βιβλίο για την προπόνηση.

 

Από την άλλη, βέβαια, δεν απέφευγα γενικά την κίνηση. Έπαιζα στα διαλείμματα, τρελαινόμουν για ποδήλατο, έκανα κάθε μέρα σχεδόν μεγάλες βόλτες το σκυλί μου, κολυμπούσα κάθε μέρα 3 μήνες το χρόνο, λόγω σπιτιού δίπλα στη θάλασσα. Επίσης, είχα ξετρελαθεί με το σκι (υπήρχε πρόγραμμα του δήμου μας και με είχε ξεκινήσει η γυμνάστρια θεία, που συμμετείχε), αλλά ο πατέρας μου φοβόταν μη σπάσω τίποτα και δε με άφησε να συνεχίσω. 

 

Βασικά, πόσο χρονών είναι η κόρη σου; Στη θέση σου δε θα την πίεζα πάρα πολύ, εκτός αν έχει θέμα με το βάρος της. Αν είναι μέχρι 8-9, θα έλεγα ότι η κολύμβηση της φτάνει, χωρίς να κοιτάω τι λένε μελέτες, ειδικοί κλπ. Η πίεση σου βγάζει μια άρνηση και μπορεί να σταματήσει να κάνει ακόμα κι αυτά που θέλει, ως έφηβη, μόνο και μόνο για να σου τη σπάσει. Αν είναι πιο μεγάλη, θα έψαχνα κάτι που να την εμπνέει περισσότερο. Χορό, ας πούμε. Ας είναι και χορευτικό. Υπάρχουν τόσες επιλογές σήμερα.  Ή κάπου που να πηγαίνει με τις φίλες της, να το βλέπει παρεϊστικα ή κάπου που να της κάνει κλικ ο χώρος ή ο προπονητής. Κατανοώ ότι είναι κουραστικό και θέλει να αφιερώσεις χρόνο, αλλά όσο σημαντική είναι η κίνηση, ακόμα περισσότερο είναι η κατανόηση της ψυχολογίας ενός παιδιού με μεγαλύτερη κλίση στην καθιστική ζωή. Θα πρέπει να πηγαίνει με ευχαρίστηση κι όχι επειδή την πρήζουν από το σπίτι. Εμένα αυτή η τακτική με έκαψε δια βίου στο θέμα γυμναστική.

 

@kine έχει δίκιο η @ΑΡΓΚ σε αυτό που σου λέει, ότι, επειδή δεν έχεις εμπειρία ακόμα, έχεις την εντύπωση ότι αν τα κάνεις όλα σωστά, θα σου βγει το παιδί ακριβώς όπως ονειρεύεσαι. Δεν είναι έτσι. Όλες πάνω κάτω είχαμε αυτή την εντύπωση ξεκινώντας, αλλά στην πορεία φάγαμε πόρτα.  Μπορεί να είσαι τυχερή βεβαια και να σου βγει, αλλά οι περισσότερες εμπειρίες καταγράφουν κάτι διαφορετικό. 

[ravT]

Το κλειδί είναι αυτό που έχουμε πει εξ αρχής (δεν ξέρω αν εγώ το έχω αναφέρει διότι για μένα είναι αυτονόητο...). Το παιδί να πηγαίνει εκεί που θέλει να πάει. Εκεί που περνάει καλά. Όταν είπα στην κόρη μου πως πρέπει να βρει μια δραστηριότητα με την οποία θα κινείται, ήξερα πως θα μου πει "ρυθμική" διότι το είχε ζητήσει ήδη απ τα μέσα της προηγούμενης χρονιάς. Δεν επρόκειτο να την πάμε κάπου με το ζόρι αλλά τόσο επειδή οι γονείς είμαστε υπέρβαροι, όσο και επειδή η παιδίατρος το ζήτησε, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσουμε χωρίς κίνηση. Έτσι, και το παιδί αθλείται καθημερινά τουλάχιστον 1 ώρα την ημέρα (3 ώρες την εβδομάδα κάνουν γυμναστική στο σχολείο) και το απολαμβάνει. Παρότι λόγω του σωματότυπού της θα περιμέναμε να τα παρατήσει με την πρώτη δύσκολη άσκηση, το παιδί μας εξέπληξε ευχάριστα καθώς αντί να δυσκολευτεί, το χαίρεται! 

Βρες κάτι που της αρέσει. Υπάρχουν τόσες επιλογές πια. Αν της αρέσει ο χορός, γιατί όχι; 

Επεξεργάστηκαν 6 Σεπτεμβρίου,2017 by ravT

[vicky86]

Αυτο θυμηθηκα.οτι στις συνολικες ωρες αθλησης θα πρεπει να συμβαλλουν κ οι ωρες γυμναστικης στο σχολειο

Ο χορος ειναι καλη ιδεα,ακομη κ συλλογος με παραδοσιακα.αυτο που θα ξετρελανε αυτη τη στιγμη την μικρη μου κ ας ειναι 3ειναι η αναρριχηση

Φυσικα το καλοκαιρι με τη θαλασσα κ κανενα ποδηλατο ειναι πιο χαλαρα τα πραγματα

Κ παλι πιστευω μεχρι να τελειωσουν το δημοτικο μπορει να τα παροτρυνεις να αθληθουν η οτι αλλο προτεινεις,μετα πολυ δυσκολο

[poulxeria]

6 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 Η περιορισμένη προσωπική μου εμπειρία πάντως από τους γνωστούς και φίλους είναι ότι τα παιδιά που έστω με το ζόρι έμαθαν να τα τρώνε όλα δεν άρχισαν να τρέφονται με πίτσες στα 20, ότι τα παιδιά που έστω με πολλή πίεση υπήρξαν συνεπείς μαθητές από μικροί δεν απέτυχαν ως επαγγελματίες, και ότι τα παιδιά που συνήθισαν την άσκηση από μικρά δεν τα εγκατέλειψαν όλα ως ενηλίκες.
 

Συμφωνώ απολύτως.

 

[ΑΡΓΚ]

H γυμναστική στο Δημοτικό (το δικό μας τουλάχιστον) είναι όντως γυμναστική. Στο Γυμνάσιο, πέραν του ότι είναι μόνο 2 φορές τη βδομάδα, είναι βασικά ελεύθερη ώρα

 

[vicky86]

Τουλ ειναι καλο που ειναι σωστη στο δημοτικο

Ενα παιδι γυμνασιου αν δ θελει δυσκολο να το πεισεις

Καποιο ειδος αυτοαμυνας;η περιπατικου συλλογου για οταν επιτρεπει ο καιρος μια κ ειστε της αθλησης οι υπολοιποι;

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 4 λεπτά , vicky86 είπε:

Τουλ ειναι καλο που ειναι σωστη στο δημοτικο

Ενα παιδι γυμνασιου αν δ θελει δυσκολο να το πεισεις

Καποιο ειδος αυτοαμυνας;η περιπατικου συλλογου για οταν επιτρεπει ο καιρος μια κ ειστε της αθλησης οι υπολοιποι;

 

Επειδή έχει μάθει από μικρή οτι πρέπει να αθλείται, το θεωρεί μερος της ζωής. Οπως ξέρει ότι δεν έχει επιλογή στο να μάθει αγγλικά, έτσι έχει αποδεχτεί ότι θα κάνει και κάποιο άθλημα, για φέτος κολύμβηση.

Είναι περισσότερο από περιέργεια η ερώτηση, κατά πόσο οι άλλοι γονείς πιέζουν για άθληση ή όχι. Από όσο βλέπω, στο Γυμνάσιο και πέρα τα περισσότερα παιδιά εγκαταλείπουν γενικά τον αθλητισμό, στη γειτονιά μας, αλλά δεν ξέρω αν είναι γενικό φαινόμενο ή έτυχε.

[kine]

 ΑΡΓΚ : το ότι αναφέρομαι στις αστοχίες των γονιών μου, δεν σημαίνει ότι έχω την αίσθηση πως ήταν "κακοί" ή αδιάφοροι γονείς. Απλώς σε μια συζήτηση, βρίσκω χρήσιμο να εστιάζω στις αστοχίες και να προσπαθώ να βρω μια καλύτερη προσέγγιση (όχι ότι αυτό προεξοφλεί την καλή έκβαση της προσπάθειας). Το να παραθέσω το πόσο καλοί είναι οι γονείς μου, που με έστειλαν μουσική και πόσα πολλά έμαθα και τι φιλίες έκανα κτλ. δεν ξέρω τι θα πρόσθετε σε αυτή την κουβέντα, πέρα από το να αναλωθώ σε μια αυτοαναφορικότητα, άνευ ουσίας. Και μάλιστα όταν εξαρχής ανέφερα και επανέλαβα πολλαπλώς, ότι η μουσική δεν ήταν μια εξολοκλήρου αρνητική εμπειρία για μένα, τουναντίον. Υπήρχαν όμως παράμετροι, που τελικά την καθιστούσαν βάρος για μένα, ενώ πιστεύω ότι αν την είχα προσεγγίσει διαφορετικά, μπορεί να είχα όντως αγαπήσει κι όχι απλώς να διεκπεραιώνω. Αυτή την διαφορά στην προσέγγιση, προσπάθησα να επισημάνω, αλλά δεν ξέρω αν έγινα αντιληπτή.

 

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

(τη φιλοσοφία "τα δικά μου παιδιά θα τα μεγαλώσω με κατανόηση, κουβέντα και καλό παράδειγμα και θα είναι τέλεια, άρα αν οι άλλοι έχουν προβληματάκια, προφανώς κάτι κάνουν λάθος ως γονείς"

Η φιλοσοφία μου είναι να έχω κατανόηση, να κουβεντιάζω και να είμαι αυτό που θέλω από το παιδί μου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε τελειότητα, ούτε απουσία προβλημάτων, ούτε έλλειψη λαθών και αστοχιών, ούτε ανικανότητα να συμμεριστώ την φιλοσοφία άλλων ανθρώπων/γονιών. Σημαίνει απλώς, μια προσωπική συνέπεια, μεταξύ θεωρίας και πράξης. Το ξανα είπα, ότι δεν με ενδιαφέρει να γίνει κάτι συγκεκριμένο το παιδί μου. Δεν έχω κάποιο όραμα γι' αυτό. Είχα, πριν γεννηθεί. Πλέον δεν με απασχολεί τι θα γίνει ή πως θα γίνει. Με ενδιαφέρει μονάχα, κάθε δεδομένη εποχή, κάθε δεδομένη ηλικία, να είμαι όσο πιο υποστηρικτική και κατανοητική μπορώ απέναντι της. Αυτό. Το τι θα φέρει αυτή η στάση, θα το δείξει ο χρόνος. 

 

Έχω άλλα 3 αδέρφια και είμαστε πολύ κοντά ηλικιακά και δεν έχουμε καμία σχέση μεταξύ μας, ούτε στη διατροφή, ούτε στην έκφραση, ούτε στα γούστα, ούτε στη μουσική, ούτε σε οτιδήποτε μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή. Από μια άποψη είναι σαν να μην έχουμε μεγαλώσει καν, μαζί. Γνωρίζω λοιπόν εξ ιδίων, πως οι γονείς και τα παιδιά δεν έχουν απλώς μια σχέση πομπού και δέκτη. Χίλιοι μύριοι άλλοι παράγοντες διαμορφώνουν προσωπικότητες και το παράδειγμα του γονέα είναι εξαιρετικά ισχυρό αλλά όχι αποκλειστικός παράγοντας διαμόρφωσης. Παρόλα αυτά, το αυθεντικό παράδειγμα, είναι ότι καλύτερο έχει να προσφέρει ο γονέας προς το παιδί του, γιατί είναι το μόνο που θα μείνει στο τέλος. Το να μην λειτουργεί η μίμηση, παρά το καλό παράδειγμα, δεν επιτάσσει όμως κατά τη γνώμη μου, την με άλλα μέσα, επιβολή, του ζητηθέντος. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να πεις αυτό που θεωρείς σωστό, να το αιτιολογήσεις, να το συζητήσεις, αλλά αν δεν γίνει αποδεκτό από το παιδί, να το δεχτείς. Μιλάω τώρα για θέματα μείζονος σημασίας, όπως την άθληση ή την ξένη γλώσσα ή κάτι άλλο, τέτοιου τύπου. Γιατί μπορεί το παιδί, πχ. να μην θέλει να πάει σχολείο - δε μπορείς εκεί να ακολουθήσεις. Αλλά το να μη θέλει να γίνει γιατρός είναι δικαίωμα του κι ας έχει ο μπαμπάς έτοιμο ιατρείο και πελατεία. Ελπίζω και πάλι, να γίνομαι κατανοητή.

 

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Ελεγε κάποια στιγμή η κόρη μου στο παραλήρημα της εφηβείας, τι κακοί που είμαστε γιατί η δασκάλα του πιάνου που η ίδια επιμένει να κάνει στο ωδείο που μόνη της επέλεξε, είναι πολύ αυστηρή. Και γυρνά ο άντρας μου πολύ σωστά και λεει: "είδες τι καταφέραμε με όλες αυτές τις επιλογές που τους δώσαμε, μεγαλώνουμε κακομαθημένα". Στην ηλικία της κόρης μου, ο άντρας μου δεν ερωτήθηκε αν θέλει πιάνο ή κιθάρα, πήγε στο μηχανουργείο της γειτονιά να δουλέψει παράνομα τα απογεύματα μπας και πληρωθεί κανενας λογαριασμός.

Αυτό το παράδειγμα που δίνεις είναι πολύ καλό. Ο άντρας σου, είχε ένα πλαίσιο ζωής συγκεκριμένο. Η κόρη σου από την άλλη έχει ένα πλαίσιο πολύ διαφορετικό. Στο πλαίσιο που έχει ο καθένας (οικογενειακό, οικονομικό, πολιτιστικό, μορφωτικό κτλ), πρέπει να μπορεί να βρει το χώρο του,να εκφραστεί, να κάνει τις επιλογές του κτλ. Τ΄' ότι ο άντρας σου, δεν είχε την επιλογή να πάει σε δραστηριότητες αλλά έπρεπε να εργαστεί, δεν κάνει υπόχρεη την κόρη, να λογοδοτεί επειδή έχει αξιώσεις για καλύτερη μεταχείριση από την δασκάλα της. Εϊναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι, σε διαφορετικά πλαίσια ζωής. Δεν κρίνω ούτε τον σύζυγο ούτε την κόρη, απλώς λέω ότι δεν είναι η ζωή του πατέρα, μέτρο για να αξιολογήσει την ζωή της κόρης.

 

9 ώρες πρίν, Lisbet είπε:

επειδή δεν έχεις εμπειρία ακόμα, έχεις την εντύπωση ότι αν τα κάνεις όλα σωστά, θα σου βγει το παιδί ακριβώς όπως ονειρεύεσαι. Δεν είναι έτσι. Όλες πάνω κάτω είχαμε αυτή την εντύπωση ξεκινώντας, αλλά στην πορεία φάγαμε πόρτα.  Μπορεί να είσαι τυχερή βεβαια και να σου βγει, αλλά οι περισσότερες εμπειρίες καταγράφουν κάτι διαφορετικό. 

Δεν ονειρεύομαι το παιδί μου, με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν έχω την εντύπωση ότι τα κάνω όλα σωστά, αλλά θεωρώ δεδομένο ότι πρέπει να προσπαθώ μονίμως να γίνομαι καλύτερη, να προοδεύω στο μέτρο της διάνοιας μου, ώστε να είμαι όσο πιο αυθεντική και ουσιαστική απέναντι της. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ ουσιαστικά να προσφέρω.

 

9 ώρες πρίν, ravT είπε:

Το παιδί να πηγαίνει εκεί που θέλει να πάει. Εκεί που περνάει καλά. Όταν είπα στην κόρη μου πως πρέπει να βρει μια δραστηριότητα με την οποία θα κινείται, ήξερα πως θα μου πει "ρυθμική" διότι το είχε ζητήσει ήδη απ τα μέσα της προηγούμενης χρονιάς.

Είναι πολύ ευχάριστο να παίρνεις χαρά από αυτό που κάνεις και ειδικά όταν μπορείς να απολαμβάνεις κάτι που περιλαμβάνει και σωματική άσκηση γιατί πέρα από το σωματικό, είναι και ψυχικά αναζωογονητικό. Σε περίπτωση που δεν έγινα αντιληπτή, να σου ζητήσω συγνώμη που αισθάνθηκες προσβεβλημένη. Τα σχόλια μου, δεν ήταν επί του προσωπικού σε καμία από τις αναρτήσεις μου.

 

 

ΑΡΓΚ, αλλά και γενικότερα το ρωτώ, τα παιδιά σας έχουν χρόνο ελεύθερο, ασυνόδευτα; Δηλαδή στη γειτονιά, σε κάποιο πάρκο ή σε σπίτι φίλου; Βγαίνουν μόνα τους ή δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα; Δηλαδή, πέρα από το σχολείο και την όποια γυμναστική κάνουν εκεί, δεν παίζουν αλλού; Καλοκαίρι; Χωριό; Κάτι άλλο; 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 1 λεπτό , kine είπε:

 

ΑΡΓΚ, αλλά και γενικότερα το ρωτώ, τα παιδιά σας έχουν χρόνο ελεύθερο, ασυνόδευτα; Δηλαδή στη γειτονιά, σε κάποιο πάρκο ή σε σπίτι φίλου; Βγαίνουν μόνα τους ή δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα; Δηλαδή, πέρα από το σχολείο και την όποια γυμναστική κάνουν εκεί, δεν παίζουν αλλού; Καλοκαίρι; Χωριό; Κάτι άλλο; 

Τα παιδιά ασφαλώς εχουν χρόνο, συνήθως τουλάχιστον 2-3 ώρες τις καθημερινές, και πολλές περισσότερες τα ΣΚ. Καθημερινες δυστυχώς παιχνίδι σε πλατεια κλπ δεν παίζει, γιατί απλά δεν είναι κανείς εκεί και σπάνια ταιριάζουν οι ώρες. Συνήθως φίλους βλέπουν Σαββατο απόγευμα ή/και Κυριακή. Τα καλοκαίρια γενικά παίζει πολύ η πλατεία, γήπεδο γειτονιάς κλπ, για τα μικρά. Από Γυμνάσιο και πέρα, αρχίζει η πλατεία να γίνεται "πασαρέλα" σε μεγάλο βαθμό. Τα κορίτσια που μαζεύονται εξω, από 12-13 και μετά βασικά βγαίνουν κατά το σούρουπο ,με μακιγιάζ, πολύ προσεκτικο χτένισμα, μίνι και πολυ χαχάνισμα με τα μεγαλύτερα αγόρια. Δε συμμετέχουν όλα ασφαλώς, αλλά τα υπόλοιπα σε γενικές γραμμές ή βρίσκουν άλλες δραστηριότητες πιο οργανωμένες, ή έχουν γιαγιά σε χωριό (εμείς δεν) ή περνάνε τη μέρα αγκαλιά με το smartphone. 

[ΑΝΝΑ24]

Ουσιαστικά οι δραστηριότητες αντικαθιστούν σε ένα βαθμό το ελεύθερο, ασυνόδευτο παιχνίδι που είχαμε εμείς. Στη δική μου γενιά δεν υπήρχαν όλες αυτές οι δραστηριότητες (κάποιες μπορεί και να μην είχαν εφευρεθεί ), αλλά κάποια στιγμή το απόγευμα, αφού είχα τελειώσει τα μαθήματά μου, άνοιγα την πόρτα του σπιτιού, έβγαινα από την πολυκατοικία κι εξαφανιζόμουν από το οπτικό πεδίο των γονιών μου για 2-3 ώρες. Αυτό καλώς ή κακώς (κακώς δηλαδή) είναι αδιανόητο για τον τρόπο ζωής που έχουμε πια. Ακόμη κι αν άνοιγα την πόρτα να βγεί έξω η κόρη μου, το πολύ να καθόταν στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι να περιμένει να της ανοίξω να ξαναμπεί μέσα. Πάντως παρέα στο δρόμο για να παίξει αποκλείεται να συναντούσε.

Οπότε, προσαρμοζόμαστε ανάλογα και συνυπολογίζουμε ότι τα παιδιά μας πια κάνουν εντελώς καθιστική ζωή. Εμείς πηγαίνουμε και στο σχολείο με αυτοκίνητο. Αν δεν έκανε δραστηριότητα δεν θα κινούνταν καθόλου όλο το χειμώνα. Οπότε, θεωρώ τη μια τουλάχιστον σωματική δραστηριότητα απόλύτως απαραίτητη, είτε είναι άθλημα, είτε χορός.

Η ξένη γλώσσα κάποια στιγμή νωρίτερα ή αργότερα θα καταλάβει κι αυτή τη θέση της και κάπου εκεί εγώ είμαι πλήρης. Περαιτέρω θα επεκτεινόμουν μόνο αν το ζητούσε επίμονα το παιδί κι αν το σαρκίο μου το άντεχε. Φέτος μου ζήτησε και βόλεϋ, ίσως την πάω να κάνει ένα δοκιμαστικό να δει αν την τραβάει στ' αλήθεια, αλλά ομολογώ ότι το απεύχομαι. Το κοντινότερο γήπεδο είναι εντελώς άβολα από το σπίτι μας και το παρκάρισμα εφιάλτης. Θα δώσω μια ευκαιρία, αλλά δε θα βγάλω και τα μάτια μου με τα χέρια μου.

Θεωρητικά θα ήθελα να την πάω να δοκιμάσει τα πάντα, προσφέρονται τόσο ωραία πράγματα στην εποχή μας. Αλλά μετά από 4 χρόνια πήγαινε-έλα για μία μόνο δραστηριότητα συν μια γλώσσα από πέρσυ, βλέπω ότι η εβδομάδα του χειμώνα βγαίνει δύσκολα και δεν μου αρέσει να είναι η κάθε μέρα χρονομετρημένη από την ώρα που χτυπάει το ξυπνητήρι μέχρι που ξεραινόμαστε όλοι αποκαμωμένοι.

Θα προτιμούσα (αλλά δεν το έχω καταφέρει ως τώρα) να είχα το κουράγιο να την πηγαίνω κάποια βόλτα ένα απόγευμα την εβδομάδα. Αλλά στην πράξη δεν το κάνεις, ότι και να πούμε είναι και δύσκολη πόλη η Αθήνα.