Εξωσχολικές δραστηριότητες

[ΑΡΓΚ]

Εχω δύο ερωτήσεις που με απασχολούν κάθε χρονιά τέτοια εποχή

Πόσες ώρες εξωσχολικών δραστηριοτήτων θεωρείτε υπερβολικές για παιδιά δημοτικού; Πότε δηλαδή πρέπει κανείς να πει ότι ΣΤΟΠ, το παιδί χρειάζεται περισσότερο ελεύθερο χρόνο;

Και πόσο βέτο μπαίνει σε ένα παιδί που θέλει να κάνει πολλά πράγματα; Πέραν από το οικονομικό, πότε λέει κανείς στο παιδί ότι όχι δεν μπορείς να κάνεις και το Α και το Β και το Γ, γιατί εγώ το βρίσκω εξωντωτικό;

 

Για τα παιδιά μου έχω μία ξένη γλώσσα (αγγλικά, υποχρεωτικά), ένα μουσικό όργανο (το ζητούσαν, αν και ο μικρός μου γιος ζητά κατά καιρούς και δεύτερο και νιώθω προβληματισμένη για το αν καλώς το αρνούμαι, αν και είναι και τεράστειο το κόστος) και 1 ή 2 αθλήματα, αναλόγως το άθλημα (πόσες ώρες χρειάζεται) και πόσο επιμένουν τα παιδιά. 

Εχει χρειαστεί να "κόψω" δραστηριότητες, π.χ. ο ένας μου γιος θα ήθελε να κάνει 3 αθλήματα, που μου φαίνεται παράλογο από πλευράς χρόνου, όπως και έχω αρνηθεί συγκεκριμένο άθλημα το οποίο ουσιαστικά θα έπιανε 10 ώρες τουλάχιστον τη βδομάδα, πάλι γιατί θεωρώ ότι είναι εξωφρενικά πολλές οι ώρες. Η ο άλλος μου γιος θα ήθελε να κάνει 4 διαφορετικές δραστηριότητες το Σάββατο, που επίσης μου φαίνεται παράλογο!

 

Πόσο αφήνετε τα παιδιά να διαλέξουν τι θα κάνουν, και πόσο μπαίνει βέτο;

 

Ξέρω παιδάκια που δεν κάνουν καμία εξωσχολική δραστηριότητα, ξέρω και οικογένειες με 2 ή 3 ξένες γλώσσες και αθλήματα και μουσική και εικαστικά, οπότε καταλαβαίνω οτι υπάρχει μεγάλη γκάμα απόψεων, αλλά είναι και ένα θέμα που ψιλοντρέπομαι να συζητήσω με γνωστούς. Δηλαδή το  "πώς τα καταφέρνει η κόρη σου και τα κάνει όλα αυτά" μπορεί να το εκλάβει κάποιος και σαν μομφή και όχι ειλικρινή περιέργεια.

 

[magdoulini]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

Εχω δύο ερωτήσεις που με απασχολούν κάθε χρονιά τέτοια εποχή

Πόσες ώρες εξωσχολικών δραστηριοτήτων θεωρείτε υπερβολικές για παιδιά δημοτικού; Πότε δηλαδή πρέπει κανείς να πει ότι ΣΤΟΠ, το παιδί χρειάζεται περισσότερο ελεύθερο χρόνο;

Και πόσο βέτο μπαίνει σε ένα παιδί που θέλει να κάνει πολλά πράγματα; Πέραν από το οικονομικό, πότε λέει κανείς στο παιδί ότι όχι δεν μπορείς να κάνεις και το Α και το Β και το Γ, γιατί εγώ το βρίσκω εξωντωτικό;

 

Για τα παιδιά μου έχω μία ξένη γλώσσα (αγγλικά, υποχρεωτικά), ένα μουσικό όργανο (το ζητούσαν, αν και ο μικρός μου γιος ζητά κατά καιρούς και δεύτερο και νιώθω προβληματισμένη για το αν καλώς το αρνούμαι, αν και είναι και τεράστειο το κόστος) και 1 ή 2 αθλήματα, αναλόγως το άθλημα (πόσες ώρες χρειάζεται) και πόσο επιμένουν τα παιδιά. 

Εχει χρειαστεί να "κόψω" δραστηριότητες, π.χ. ο ένας μου γιος θα ήθελε να κάνει 3 αθλήματα, που μου φαίνεται παράλογο από πλευράς χρόνου, όπως και έχω αρνηθεί συγκεκριμένο άθλημα το οποίο ουσιαστικά θα έπιανε 10 ώρες τουλάχιστον τη βδομάδα, πάλι γιατί θεωρώ ότι είναι εξωφρενικά πολλές οι ώρες. Η ο άλλος μου γιος θα ήθελε να κάνει 4 διαφορετικές δραστηριότητες το Σάββατο, που επίσης μου φαίνεται παράλογο!

 

Πόσο αφήνετε τα παιδιά να διαλέξουν τι θα κάνουν, και πόσο μπαίνει βέτο;

 

Ξέρω παιδάκια που δεν κάνουν καμία εξωσχολική δραστηριότητα, ξέρω και οικογένειες με 2 ή 3 ξένες γλώσσες και αθλήματα και μουσική και εικαστικά, οπότε καταλαβαίνω οτι υπάρχει μεγάλη γκάμα απόψεων, αλλά είναι και ένα θέμα που ψιλοντρέπομαι να συζητήσω με γνωστούς. Δηλαδή το  "πώς τα καταφέρνει η κόρη σου και τα κάνει όλα αυτά" μπορεί να το εκλάβει κάποιος και σαν μομφή και όχι ειλικρινή περιέργεια.

 

τα καταφερνει οντως ή απλα ετσι εχει συνηθισει να τρεχει ολομερις?? η αποψη μου ειναι οτι ισχυει το δευτερο...

 

μεγαλωνουμε κουρασμενα παιδια...ολη την ημερα τα "αναγκαζουμε" να τρεχουν σε κατευθυνομενες δραστηριοτητες αντι να τα αμολαμε στις παιδικες χαρες να παιζουν...οσο περισσοτερες δραστηριοτητες τοσο περηφανος ο γονιος! τα παιδια ζητανε περισσοτερο,οχι γιατι αντεχουν, αλλα γιατι δεν εχουν μαθει να ...βαριουνται!...δεν εχουν μαθει να παιζουν,δεν εχουν μαθει να δημιουργουν...εχουν μαθει ολη μερα να τρεχουν...απο την μια δραστηριοτητα στην αλλη,απο το ενα φροντιστηριο στο αλλο...ακομα και στα παρτυ τους,δεν τα αφηνουμε να παιξουν και εκει κατευθυνση,υπαρχει ο υπευθυνος,ο ανιματερ  και παει λεγοντας...ειναι η γενικοτερη αποψη μου και φυσικα δεν αναφερομαι στην θεματοθετρια που δικαιως αναρωτιεται τι να κανει...

 

εχω ενα σχεδον 8χρονο...μια δραστηριοτητα που την επελεξε εκεινος...φετος θα ξεκινησει και αγγλικα...μου ζητησε και ζωγραφικη και με δεδομενο οτι τα μαθηματα θα ειναι μια φορα την εβδομαδα μια ωριτσα,το σκεφτομαι σοβαρα...ο υπολοιπος χρονος ειναι για παιχνιδι...για βαρεμαρα....για βολτες...και εννοειτε τα σαββατοκυριακα ειναι ελευθερα!! καμμια δραστηριοτητα!! και ας μην ξεχναμε και το σχολειο,γιατι το ξεχναμε!...τα παιδια δεν εχουν χρονο να διαβασουν!!με το που σχολανε αρχιζει ο αγωνας τρεξιματος!!! και φτανουν κατακοπα νυχτα στο σπιτι να διαβασουν...γινεται??φυσικα και οχι...και μην μου πειτε οτι τα παιδια διαβαζουν στην φυλαξη των σχολειων γιατι φυσικα και αυτο δεν ισχυει...

 

τα παιδια θα ζητανε...γιατι αυτους τους ρυθμους εχουν μαθει...απο ενος ετους αναρωτιωμαστε σε ποια δραστηριοτητα να τα παμε "για να απασχολουνται"! ...αντι να τα γεμιζουμε αμετρητες αγκαλιες,τρεχουμε τα χρονιαρικα στα κολυμβητηρια για να μαθουν κολυμπι!! να τα κοινονικοποιησουμε! λες και δεν εχουν χρονια μπροστα τους να μαθουν...δεν μπορουμε σαν γονεις να επικαλουμαστε "το ζηταει το παιδι μου,το θελει"...το ζηταει γιατι δεν το εχουμε μαθει να παιζει ελευθερα...γιατι -οσο και αν ακουστει ασχημο- δεν ασχολουμαστε με τα παιδια μας...νομιζουμε οτι κανουμε "το χρεος μας" προσθετοντας τους ολο και περισσοτερες δραστηριοτητες...γιατι "το παιδι μου βαριεται στο σπιτι"...κανενα παιδι δεν θα επελεγε να τρεχει ολη μερα σε μπασκετ ποδοσφαιρα και μπαλετα αν εμεις διαθεταμε τις ωρες που τρεχουμε πανικοβλητοι να τα παμε απο την μια δραστηριοτητα στην αλλη, απλα να παιζαμε μαζι τους...απλα να ασχολιομασταν ουσιαστικα μαζι τους...και για να μην πεσετε να με φατε οπως συνηθιζεται εδω μεσα, συμπεριλαμβανεται και ο εαυτος μου μεσα!

 

οποτε στην θεματοθετρια θα προτεινα να βαλει ενα φρενο στα "θελω" των παιδιων της...σ/κ ελευθερα, διαβασμα για το σχολειο και επιλογη μιας δραστηριοτητας...καπου θα ειναι σιγουρα και μια ξενη γλωσσα και τελος...οποια ηλικια δημοτικου και αν ειναι τα παιδιακια (γιατι νομιζω δεν το γραφει)

[ΑΡΓΚ]

Just now, magdoulini είπε:

τα καταφερνει οντως ή απλα ετσι εχει συνηθισει να τρεχει ολομερις?? η αποψη μου ειναι οτι ισχυει το δευτερο...

 

μεγαλωνουμε κουρασμενα παιδια...ολη την ημερα τα "αναγκαζουμε" να τρεχουν σε κατευθυνομενες δραστηριοτητες αντι να τα αμολαμε στις παιδικες χαρες να παιζουν...οσο περισσοτερες δραστηριοτητες τοσο περηφανος ο γονιος! τα παιδια ζητανε περισσοτερο,οχι γιατι αντεχουν, αλλα γιατι δεν εχουν μαθει να ...βαριουνται!...δεν εχουν μαθει να παιζουν,δεν εχουν μαθει να δημιουργουν...εχουν μαθει ολη μερα να τρεχουν...απο την μια δραστηριοτητα στην αλλη,απο το ενα φροντιστηριο στο αλλο...ακομα και στα παρτυ τους,δεν τα αφηνουμε να παιξουν και εκει κατευθυνση,υπαρχει ο υπευθυνος,ο ανιματερ  και παει λεγοντας...ειναι η γενικοτερη αποψη μου και φυσικα δεν αναφερομαι στην θεματοθετρια που δικαιως αναρωτιεται τι να κανει...

 

εχω ενα σχεδον 8χρονο...μια δραστηριοτητα που την επελεξε εκεινος...φετος θα ξεκινησει και αγγλικα...μου ζητησε και ζωγραφικη και με δεδομενο οτι τα μαθηματα θα ειναι μια φορα την εβδομαδα μια ωριτσα,το σκεφτομαι σοβαρα...ο υπολοιπος χρονος ειναι για παιχνιδι...για βαρεμαρα....για βολτες...και εννοειτε τα σαββατοκυριακα ειναι ελευθερα!! καμμια δραστηριοτητα!! και ας μην ξεχναμε και το σχολειο,γιατι το ξεχναμε!...τα παιδια δεν εχουν χρονο να διαβασουν!!με το που σχολανε αρχιζει ο αγωνας τρεξιματος!!! και φτανουν κατακοπα νυχτα στο σπιτι να διαβασουν...γινεται??φυσικα και οχι...και μην μου πειτε οτι τα παιδια διαβαζουν στην φυλαξη των σχολειων γιατι φυσικα και αυτο δεν ισχυει...

 

τα παιδια θα ζητανε...γιατι αυτους τους ρυθμους εχουν μαθει...απο ενος ετους αναρωτιωμαστε σε ποια δραστηριοτητα να τα παμε "για να απασχολουνται"! ...αντι να τα γεμιζουμε αμετρητες αγκαλιες,τρεχουμε τα χρονιαρικα στα κολυμβητηρια για να μαθουν κολυμπι!! να τα κοινονικοποιησουμε! λες και δεν εχουν χρονια μπροστα τους να μαθουν...δεν μπορουμε σαν γονεις να επικαλουμαστε "το ζηταει το παιδι μου,το θελει"...το ζηταει γιατι δεν το εχουμε μαθει να παιζει ελευθερα...γιατι -οσο και αν ακουστει ασχημο- δεν ασχολουμαστε με τα παιδια μας...νομιζουμε οτι κανουμε "το χρεος μας" προσθετοντας τους ολο και περισσοτερες δραστηριοτητες...γιατι "το παιδι μου βαριεται στο σπιτι"...κανενα παιδι δεν θα επελεγε να τρεχει ολη μερα σε μπασκετ ποδοσφαιρα και μπαλετα αν εμεις διαθεταμε τις ωρες που τρεχουμε πανικοβλητοι να τα παμε απο την μια δραστηριοτητα στην αλλη, απλα να παιζαμε μαζι τους...απλα να ασχολιομασταν ουσιαστικα μαζι τους...και για να μην πεσετε να με φατε οπως συνηθιζεται εδω μεσα, συμπεριλαμβανεται και ο εαυτος μου μεσα!

 

οποτε στην θεματοθετρια θα προτεινα να βαλει ενα φρενο στα "θελω" των παιδιων της...σ/κ ελευθερα, διαβασμα για το σχολειο και επιλογη μιας δραστηριοτητας...καπου θα ειναι σιγουρα και μια ξενη γλωσσα και τελος...οποια ηλικια δημοτικου και αν ειναι τα παιδιακια (γιατι νομιζω δεν το γραφει)

Aυτα τα Σ/Κ μεγάλη πίκρα, ειδικά όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, αν ασχολούνται σοβαρά με κάποιο άθλημα ή μουσική, καταλήγουν να είναι εργάσιμη  Βέβαια υποτίθεται ότι αν πράγματι τους αρέσει κατι πολύ, δεν είναι υποχρέωση πια, αλλά γενικά δε μου κάθεται καλά. Ειναι ο λόγος που εχω απαγορεύσει στο μεγάλο μου να κάνει ποδόσφαιρο που του αρέσει πολύ, γιατί πάει και το Σάββατο και η Κυριακή!

Αυτό πάντως σκέφτομαι κι εγω, ότι δεν πρέπει να κάτσουν και κάποια στιγμή; Από την άλλη έχω και την αγωνία ότι μπορεί όντως να στερούνται κάτι στο οποίο εχουν κληση ή που θα τους ήταν πολύ χρήσιμο, όπως μία δεύτερη γλώσσα. Αλλά πιο πολύ φοβάμαι ότι θα καούν στο τέλος αμα τρέχουν συνεχώς.

[vicky86]

Εμενα ειναι μικρη αλλα αυτο που σκεφτομαι για το μελλον ειναι αγγλικα απο τριτη ταξη,αν δω τρελο ενδιαφερον θα σταματησω αλλη,ενα μουσικο οργανο,κ ενα αθλημα.κ παλι αν τα θελει αυτα.δευτερο αθλημα δ βρισκω λογο.δευτερο οργανο μονο αν δ υπαρχει κτ αλλο.δλδ μονο μια ξενη γλωσσα.καπως ετσι το σκεφτομαι για παιδια δημοτικου.ακομη κ αν τα ζηταει.σ/κ θα ηθελα ελευθερο αν ειναι ελευθερο κ το δικο μας.τωρα αν καθονται στο ταμπλετ καλυτερα δραστηριοτητες

Επισης σκεφτομαι οτι οταν ενα παιδακι παει πρωτη καλυτερα να μην εχει καποια δραστηριοτητα για να εχει το χρονο για τις αλλαγες που ερχονται στο δημοτικο

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, vicky86 είπε:

τωρα αν καθονται στο ταμπλετ καλυτερα δραστηριοτητες

 

Eιναι κι αυτο.

Κακά τα ψέματα, αλλά είναι και αυτό μία πραγματικότητα όσο μεγαλώνουν: ταμπλετ, τηλεόραση, smartphones και οι μισές επισκέψεις σε φίλους καταλήγουν σε ηλεκτρονικά όλοι μαζί

[mamana]

Ο γιος μου θα παει Α'δημοτικου,φετος διαλεξε να παει ταεκβοντο που ειναι 3 φορες την εβδομαδα,αποφασιαμε φετος να εχει μονο αυτο μεχρι να δουμε πως θα τα παει στο σχολειο,

περυσι εκανε κολυμβηση με το νηπιο,μπασκετ κ μουσικοκινητικη.

Θελει παλι κολυμβηση κ να μαθει βιολι που του αρεσει πολυ αλλα με ολα αυτα θα κουραζεται.

Επεξεργάστηκαν 31 Αυγούστου,2017 by mamana

[Lisbet]

Στις μεγάλες πόλεις κι εγώ απορώ πώς γίνονται τόσες δραστηριότητες. Στην επαρχία είναι πολύ διαφορετικά από άποψη χρόνου-διαδρομών-χρήματος. 

[kine]

Θα αναφερθώ στις δικές μου "δραστηριότητες" ως παιδί, μιας και η κόρη μου είναι πολύ μικρή ακόμη για οργανωμένες δραστηριότητες. 

 

Πρώτα πρώτα, δεν τις λέγαμε δραστηριότητες τότε. Τα αγγλικά ας πούμε ήταν απλώς μια υποχρέωση, ένα ακόμη σχολείο. Φροντιστήριο το λέγαμε και απλώς όλα τα παιδιά είχαμε υποχρέωση να πάμε γιατί απλούστατα "τα αγγλικά είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να ξέρεις γιατί θα τα χρειαστείς κτλ κτλ κτλ". Ξέρω ελάχιστα παιδιά της εποχής μου, που να θεωρούσαν το φροντηστήριο κάτι ωραίο, ή θετικό, πόσο μάλλον να το είχαν επιλέξει. Αργότερα, στις τάξεις του Λυκείου, όντως υπήρχαν παιδιά που επέλεγαν μαι ξένη γλώσσα και δεν τους την επέβαλαν, με κίνητρο όμως την επένδυση σε "δεξιότητες", όχι το ενδιαφέρον για μια νέα γλώσσα.

 

Πήγα σε ωδείο, όταν ήμουν νήπιο. Μουσική προπαιδεία. Οποτε έχω ρωτήσει τους γονείς μου, πως αποφάσισαν να με πάνε πρώτη φορά, παίρνω συνη]ήθως αόριστες απαντήσεις, σε φάση "τραγουδούσες καλά" ή "μας είπες ότι θέλεις" ή "δεν θυμάμαι". Το θέμα είναι, ότι θυμάμαι να είμαι εκεί και να παίζουμε με όργανα και να μαθαίνουμε πραγματάκια. Μου άρεσε, αλλά δεν είχα το αίσθημα ότι θέλω να βρίσκομαι εκεί ή θέλω να πάω στο ωδείο, όσο ότι αυτό συμβαίνει, αυτό είναι, απλώς είμαι εδώ και θα είμαι εδώ μέχρι να τελειώσουμε το μάθημα. Μετά από δυο χρόνια στο συγκεκριμένο τμήμα, με ρώτησαν αν ήθελα να ακολουθήσω κάποιο όργανο. Αυτό που αισθανόμουν (δευτέρα δημοτικού) ήταν ότι έπρεπε να επιλέξω κάποιο όργανο, σαν φυσική συνέχεια της προϋπάρχουσας κατάστασης - ότι αυτή θα ήταν η "επόμενη τάξη" στο ωδείο. Δεν αντιλαμβανόμουν πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, ότι θα μπορούσα να τελείωσω αυτοστιγμή με αυτό το σχολείο, δηλαδή το ωδείο. Κι άλλοστε, δεν ήταν ότι δεν μου άρεσε. Ζήτησα λοιπόν να κάνω ένα όργνανο στην τύχη (δεν είπα στους γονείς μου ότι το λέω στην τύχη, αυτοί νόμιζαν ότι ζητώ αυτό που θέλω κι ότι ξέρω τι θέλω). Η δασκάλα που εμφανίστηκε ήταν αποκρουστική στα δικά μου μάτια - ψυχρή, με μεγάλο κόκκινο ξεμαλλιασμένο κότσο, κόκκινα μεγάλα νύχια και γενικά...ήταν μια φιγούρα με την οποία δεν ήθελα να σχετίζομαι. Οπότε αφήνω το εν λόγω όργανο και γυρίζω, απαιτώντας(!) το επόμενο όργανο που μου ήρθε στο μυαλό. Οι γονείς μου θεωρούσαν ότι εφόσον είμαι ένα παιδί τολμηρό και εξωστρεφές, για να ζητώ περι παθώς το συγκεκριμένο όργανο, άρα "ξέρω πολύ καλά τι θέλω να κάνω!". Η αλήθεια είναι πως ζητούσα περι παθώς το συγκεκριμένο όργανο, γιατί στο μυαλό μου, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγω από την άλλη δασκάλα, που με απωθούσε. Η δασκάλα του νέου οργάνου ήταν μια πολύ γλυκιά κοπέλα, με τρυφερό χαμόγολο και προσιτή και να να μην τα πολυλογώ, συνέχισα στο ωδείο για τα επόμενα 15-17 χρόνια; Ούτε θυμάμαι πια. 

 

Αυτό που θέλω να πω με την ιστορία μου, είναι πως, έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι θα μπορούσα κάλλιστα, ανά πάσα στιγμή, να σταματήσω, αυτή τη "δραστηριότητα". Οταν όμως έφτασα στο σημείο να το κατανοήσω αυτό, ένιωθα ότι έχω αφιερώσει πολύ κόπο και χρόνο πλέον σε αυτό το όργανο, για να το παρατήσω, πριν πάρω το πτυχίο μου. Οπότε μετά, δέσμευα εν γνώση μου τον εαυτό μου, στην όλη κατάσταση, γιατί είχα μέσα εγκατεστημένη την ιδέα, ότι "πρέπει να το τελειώσω". Οι γονείς μου από την άλλη, θεωρούσαν ότι θυσιάζονται (οικονομικά ήταν πολύ μεγάλο το βάρος για τις δυνατότητες μας τότε), ότι με παροτρύνουν σε σχέση με τις δικές μου επιθυμίες και ότι εφόσον το επέλεξα, έπρεπε να μου υπενθυμίζουν να είμαι σωστή απέναντι στις εκεί υποχρεώσεις μου. Στο διαταύτα, εγώ ήξερα ότι έχω τρεις υποχρεώσεις: σχολείο, φροντηστήριο, ωδείο. Για να τελειώνω με το φροντηστήριο, ζήτησα να σταματήσω με το πτυχίο του lower, για να τελειώνω με το σχολείο, έπρεπε να περάσω πανελλήνιες και για να τελειώνω με το ωδείο, έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου και το βάρος ότι "πρέπε να παρω το πτυχίο". 

 

Η μέρα που αποφάσισα (ενήλικη πια κι ενώ πλήρωνα η ίδια τα δίδακτρα μου) ότι θα σταματήσω το ωδείο, υπήρξε μια μέρα εσωτερικού πανηγυριού, μεγάλης ψυχικής απελευθέρωσης και εσωτερικής ανάτασης. Σαν να έφυγε από πάνω μου ένα τεράστιο ΠΡΕΠΕΙ. Απελευθερώθηκα. Συνέχισα το όργανο, αλλά όχι ακαδημαϊκά. 

 

Κάτι άλλες "δραστηριότητες" του τύπου μια ζωγραφική από δω, ένας στίβος από κει, λίγο θέατρο στα πεταχτά, δεν τα συμπεριλαμβάνω γιατί ήταν πολύ μικρής διάρκειας, είχίαν το χαρακτήρα του ευκαιριακού - μια φίλη πήγε, θέλω να πάω κι εγώ. 

 

Μπορώ να βρω άπειρα ανάλογα παραδείγματα σαν το δικό μου, όπου οι γονείς από τη μια κάνουν κάτι επειδή αισθάνονται ότι τα παιδιά τους το θέλουν, αλλά από την άλλη, έμμεσα το παροτρύνουν, το καθοδηγούν και το παιδί αισθάνεται ότι κάνει αυτό που οι γονείς του θέλουν. Και κάθε παιδί, κατά βάθος θέλει να ικανοποιήσει, να χαροποιήσει με τα επιτεύγματα του, τον γονιό του.

 

Αυτό που έχω να προτείνω, είναι, όταν τα παιδιά ζητούν κάτι, το οποίο ο γονιός δύναται και θέλει να ακολουθήσει το παιδί, να κάνει και μια κουβέντα που και που με το παιδί του και να του εξηγεί τί σημαίνει αυτή η επιλογή, κατά πόσο τον δεσμεύει και τι θα του προσφέρει ή τι θα του στερήσει από την υπόλοιπη καθημερινότητα. Υπάρχουν παιδιά που από σπόντα ξεκινούν ένα άθλημα και μετά (επειδή έχουν καλές επιδόσεις) βρίσκεται ένας προπονητής να τα τραβάει για χρόνια σε πρωταθλητικού τύπου προπονήσεις. Το παιδί, από ένα σημείο και μετά, νιώθει υπεύθυνο να φέρει σε πέρας το στόχο του και δεν μπορεί να απαλλαχθεί απότ ο βάρος των υποχρεώσεων που αυτός φέρνει, γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει τον κόσμο, από μια απόσταση, όπως κάνει ο ενήλικας.

 

Κατά τα άλλα και γλώσσες μαθαίνεις πολύ εύκολα ενήλικας και άθληση μπορείς να κάνεις και ζωγραφική να μάθεις και χορό και ότι θέλεις κάνεις. Το γεγονός ότι ξεκινούν από μωρά να κάνουν δραστηριότητες είναι προϊόν ματαιοδοξίας των γονιών, συνήθειας (όλοι το κάνουν), ομοιομορφίας των παιδιών (και η φίλη μου πήγε μπαλέτο) και αποτέλεσμα τις αστικής ζωής, όπου όντως, είσαι όλη μέρα σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι και για τα παιδιά σπίτι-σχολείο, σχολείο- σπίτι και νομίζουμε ότι για να δώσουμε ένα ενδιαφέρον στην ανιαρή ρουτίνα μας, πρέπει να κάνουμε μια δραστηριότητα ή για τον ενήλικα, ένα χόμπι.

 

 

[ΑΡΓΚ]

@kine, μερικα σημεία όντως είναι υποχρεώσεις. Η μία ξένη γλώσσα όντως δεν ήταν επιλογή για τα παιδιά μου, για πολλά παιδιά και η δεύτερη. Μακάρι να το κάλυπτε το σχολείο, αλλά έλα που δεν ...

Για τα υπόλοιπα όντως, δεν ξέρω πότε σταματά το ενδιαφέρον και η περιέργεια και γίνεται υποχρέωση. Και δεν ξέρω και αν είναι λάθος να παροτρύνεται ενα παιδί να κάνει κάτι επειδή είναι καλό σε αυτό. Βλέπω για παράδειγμα παιδάκια που έχουν ένα βαρύ αθλητικό πρόγραμμα και αναρρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο σε αυτή την ηλικία. Από την άλλη αντικειμενικά, κάποια από αυτά τα παιδιά θα είναι μελλοντικοί πρωταθλητές και ίσως τελικά δεν είναι και διαφορετικό από το να πιεστεί ένα παιδί να μπει στο πανεπιστήμιο π.χ. 

[ravT]

Είναι θέμα που μας απασχολεί κάθε χρόνο. 

Η κόρη μου θα πάει Γ' Δημοτικού φέτος. Θα ξεκινήσει αγγλικά τα οποία είχαμε σκεφτεί να αρχίσουμε από την Α' Δημοτικού καθώς το παιδί είχε κλίση (αν μπορείς να το πεις αυτό για ξένη γλώσσα) από το προνήπιο σύμφωνα με τη δασκάλα των αγγλικών. Μας το απέρριψε το φροντιστήριο που τελικά θα φοιτήσει φέτος τονίζοντας πως δεν προσφέρεις κάτι σε ένα παιδί που δεν έχει εμπεδώσει τη μητρική του γλώσσα πρώτα. 

Από την Α' Δημοτικού πηγαίνει σε εικαστικό εργαστήρι ζωγραφική γιατί πραγματικά όλος ο περίγυρος έβλεπε "κάτι" στις ζωγραφιές της. Πράγματι η δασκάλα της είναι περήφανη για το συγκεκριμένο τμήμα και κάνει προσπάθεια να μην "χαλάσει" το τμήμα αλλάζοντας μέρα/ώρα. 

Από τη Β΄Δημοτικού πηγαίνει γυμναστική και θα συνεχίσει και εκεί και φέτος. 

Τα αγγλικά είναι 3 ώρες την εβδομάδα, ομοίως και η γυμναστική, ενώ η ζωγραφική είναι 1.5 ώρα την εβδομάδα. Όπως έχει για την ώρα το πρόγραμμα, την Παρασκευή θα έχει ελεύθερο το απόγευμα ενώ δυο μέρες την εβδομάδα θα συμπίπτουν 2 δραστηριότητες. 

Η Γ΄ Δημοτικού λένε (και το πιστεύω) πως είναι δύσκολη χρονιά. Το παιδί μου τις δυο αυτές προηγούμενες χρονιές έχει δείξει πως δεν αντιμετωπίζει δυσκολίες στο διάβασμα, παρά μόνο τη βαρεμάρα και την αδυναμία συγκέντρωσης σε κάποιες μικρές περιόδους διάσπαρτες μες τη χρονιά. 

Φέτος ενδεχομένως θα πάει ολοήμερο. Και λέω ενδεχομένως διότι θα είναι δική της απόφαση. Ξέρει ήδη πως δεν υπάρχει λόγος να πάει ολοήμερο αν δεν σκοπεύει να κάνει τα μαθήματα της επόμενης ημέρας εκεί και να μένουν τα θεωρητικά για το σπίτι. Με δεδομένο πως είτε πάει ολοήμερο, είτε επιστρέφει νωρίς στο σπίτι, της παίρνει λίγο χρόνο το διάβασμα (σπάνια τύχαινε 4.30 να μην έχει ολοκληρώσει) οπότε δεν θα έχει διάβασμα (ή τέλος πάντων θα έχει μισή ώρα διάβασμα μάξιμουμ) μετά τις δραστηριότητες. Όπερ σημαίνει πως καθώς όλες οι δραστηριότητες είναι νωρίς το απόγευμα, στις 18.30 το παιδί θα έχει επιστρέψει στο σπίτι και θα έχει 2 ώρες να παίξει. 

Μόνο που δυστυχώς τα παιδιά στις μέρες μας δεν παίζουν με τα παιχνίδια.  Βλέπουν τηλεόραση και παίζουν με το tablet. Προτιμώ λοιπόν να κάνει κάτι δημιουργικό, κάτι καλό για την ψυχή και το σώμα της, απ το να είναι μπροστά σε μια οθόνη. Τώρα, θα βρεθεί κάποια που θα πει "να της απαγορεύσεις τις οθόνες". Θα της απαντήσω πως προτιμώ το μέτρο απ την απαγόρευση. Το όριο απ την τιμωρία. 

Εν κατακλείδι, και το λέω κάθε φορά, τα παιδιά μας οδηγούν. Τα όρια μπαίνουν από εμάς αγαπητή θεματοθέτρια και όχι με τις δικές μας αντοχές (όταν σαφώς δεν υπάρχει οικονομικό ζήτημα) αλλά με του παιδιού. Αν και διαφωνώ πως τα ίδια τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση της κούρασης, ο ενήλικας γονιός είναι αυτός που θα επισημάνει το πρόβλημα που θα προκύψει όταν αφιερώνουμε όλο το απόγευμα σε δραστηριότητες, όσο κι αν τις αποζητούμε. 

Καλή χρονιά σε παιδιά και γονείς!  

[ΑΡΓΚ]

Ενα άλλο πράγμα που δυστυχώς μου προκαλεί και τύψεις αλλά είναι και μη διορθώσιμο είναι ότι μέρος των δραστηριοτήτων των μεγαλύτερων παιδιών είναι που οδηγεί και τις δραστηριότητες των μικρών.

Για παράδειγμα βλέπει ο μικρός μου γιος ότι η αδερφή του παίζει πιάνο, ζητάει κι αυτός. Προσπαθήσαμε να τον φέρουμε σε επαφή με άλλα όργανα, αλλά κόλλησε με το θα κάνει ότι και η μεγάλη. Θα είχε άραγε την ίδια εμμονή αν η αδερφή του δεν έκανε μουσική ή μάθαινε άλλο όργανο; Θα μας μείνει η απορία. Δεν αντιγράφει βέβαια τα αδέρφια του σε όλα, αλλά όσο να 'ναι δεν σκέφτεται όσο αυτόνομα όσο ένα πρώτο παιδί.

Αλλά το ακόμη χειρότερο είναι ότι όταν μπλέκονται τα ωράρια, μοιραία υπερισχύει ο πιπ προχωρημένος. Οταν το ένα παιδί έχει επενδύσει χρόνο και κόπο σε μία δραστηριότητα και το μικρό γυρεύει κάτι που είναι αδύνατο να γίνει λόγω ωραρίων (ίδιες ώρες αλλα άλλη περιοχή είναι το κλασικό) δυστυχώς θα πάρει την απάντηση "δε γίνεται". 

[kine]

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Μακάρι να το κάλυπτε το σχολείο, αλλά έλα που δεν ...

 

Την ίδια άποψη είχαν και οι δικοί μου τότε και λογικό, απλά έχοντας πλέον γνώση, του πως μαθαίνεται όντως μια ξένη γλώσσα, δεν θεωρώ το φροντιστήριο, την καλύτερη λύση. Οταν έρθει η ώρα, θα δούμε φυσικά.

 

11 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

δεν ξέρω πότε σταματά το ενδιαφέρον και η περιέργεια και γίνεται υποχρέωση. Και δεν ξέρω και αν είναι λάθος να παροτρύνεται ενα παιδί να κάνει κάτι επειδή είναι καλό σε αυτό

 

Προσωπικά, θεωρώ ΛΑΘΟΣ να παροτρύνεται ένα παιδί, να κάνει κάτι στο οποίο είναι καλός, απλά και μόνο επειδή είναι καλός. Το ζήτημα είναι να παίρνει χαρά, να τον γεμίζει αυτό που κάνει κι όχι να προσπαθεί να πάρει ευχαρίστηση, από τα εύσημα που θα του δώσει μια "αναγνώριση". Είχα συμμαθητές που χάρις στις επιδόσεις τους στα αθλήματα, δεν χρειάστηκε να δώσουν καν πανελλήνιες. Είχαν πρόσβαση σε όποια σχολή ήθελαν (πανευρωπαϊκές διακρίσεις αν δεν κάνω λάθος). Ε και; Ξέρεις τι επέλεξαν; ΤΕΦΑΑ. Εχοντας ασχοληθεί ΜΟΝΟ με το άθλημα τόσα χρόνια, ήταν το μόνο το οποίο ήξεραν να κάνουν και δεν είχαν καμία διάθεση να κοπιάσουν για να προχωρήσουν σε οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Δεν το κρίνω ως κακό, αλλά αυτή την εισαγωγή σε αυτή τη σχολή θα την επιτύγχαναν με πολύ λιγότερο κόπο. Ευελπιστώ μονάχα, να απολάμβαναν όντως το άθλημα στο οποίο αγωνιζόντουσαν ο καθένας. Ούτε την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θεωρώ λόγο για να πιέσεις/καθοδηγήσεις/μεθοδεύσεις ένα παιδί, ώστε να εισαχθεί.

Αλλά πέρα από αυτό, αν έχεις ευχέρεια στο πιάνο, γιατί αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις πιανίστας; Δεν μπορείς απλά να χαίρεσαι να παίζεις μουσική; Η αδερφή μου έχει τρομερό χέρι στο σχέδιο. Εκανε εξαιρετικά σκίτσα, με σκιάσεις επιπέδου, να μην αντιλαμβάνεσαι ότι έχει γίνει από ένα μολύβι αυτό κι όντως πήγε κάποια χρόνια ζωγραφική. Δεν βρέθηκε όμως κάτι ή κάποιος να την εμπνεύσει. Εμαθε πέντε πράγματα αλλά μέχρι εκεί. Οταν ήρθε η εποχή για το πανεπιστήμιο (όπου όπως πολλα παιδιά δεν είχε καμία ιδέα τι θα ήθελε να σπουδάσει, πέραν του κοινότυπου για τα κορίτσι ψυχολογία(;) και της πρότεινα να δοκιμάσει σχέδιο και την καλών τεχνών. Πήγε σε σχολή και άμεσα ξανα φάνηκε πως "το 'χει". Και πάλι όμως, δεν την κράτησε το σχέδιο. Δεν σχεδιάζει, δεν ζωγραφίζει, δεν ασχολείται. Αλλά όταν τύχει να το κάνει, είναι ταλεντο. Ε και τι να κάνουμε; Αφού δεν την γοητεύει το αντικείμενο. Με το ζόρι να της ενισχύσεις το αίσθημα ότι, αφού έχεις μια κλίση, ΠΡΕΠΕΙ να την ακολουθήσεις; Έχει άλλα χίλια δυο ταλέντα! Οπως και ολοι μας. Κάπου αλλού είναι προφανώς, αυτό που την ευχαριστεί.

Στο τέλος τέλος, μπορείς να μάθεις ένα όργανο, μια τέχνη, μια γλώσσα, ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙΣ. Το να το κάνεις από παιδί είναι απλώς ψυχαναγκασμός των γονέων και της εποχής μας. Μπορεί η αδερφή μου, σε 20 χρόνια να αρχίσει να ζωγραφίζει και να γίνει ο επόμενος Πικάσο. Τι είναι αυτό που μας λέει, ότι πρέπει το ταλέντο σου να αναδειχθεί από νωρίς και να επενδύσεις σε αυτό με μαθήματα και ασκήσεις από παιδί, ώστε να σου αποφέρει κάτι το συγκεκριμένο ταλέντο, στην ενήλικη ζωή; Και μάλιστα να το ακολουθήσεις επαγγελματικά και να σου αποφέρει οικονομικές απολαβές ή ένα συγκεκριμένο status quo.

οκ. Αν φαντασιώνεσαι να χορέψεις τη λίμνη των κύκνων, σε μεγάλη σκηνή, πρέπει να λιώσεις τα πέλματα σου από παιδάκι. Αλλά αυτή καθε αυτή η κακοποίηση του εαυτού προς χάριν μιας αριστείας, δεν με εκφράζει και δεν μπορώ να την προτείνω ή να την προκαλέσω σε κανέναν. 

Αν ένα παιδί, όντως λαχταρά να κάνει κάτι, θα το ζητά και θα το αποζητά και θα το κάνει και χωρίς να του το προσφέρει ο γονέας, θεσμοθετημένα, οριοθετημένα, στο πλαίσιο μιας δραστηριότητας.

 

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

ο μικρός μου γιος ότι η αδερφή του παίζει πιάνο, ζητάει κι αυτός

Και τι πειράζει που την μιμήθηκε; Δεν θα μιμηθεί κάθε τι που κάνει. Για να ζητά αυτό, σημαίνει ότι δεν είναι απλώς μιμητικό αλλά ότι αυτό που κάνει η αδερφή του, όντως του κινεί το ενδιαφέρον. Θα μπορούσε να θέλει κάτι που κάνει ένας φίλος του, που είδε σε ένα παιδικό στην τηλεόραση ή οτιδήποτε. Δεν αποκαλύπτεται με αυτό τον τρόπο η ιδιαιτερότητα του κάθε χαρακτήρα, ούτε και υποχωρεί φυσικά. 

 

8 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

όταν μπλέκονται τα ωράρια, μοιραία υπερισχύει ο πιπ προχωρημένος.

Καταλαβαίνω την προσπάθεια να γίνει λάστιχο για να τα χωρέσεις όλα, αλλά προσωπικά, προτιμούσα η μητέρα μου να έχει περισσότερο χρόνο για ξεκούραση και ανάπαυλα από το τρέξιμο (είμαστε 4 αδέρφια με πολύ μικρή διαφορά ηλικίας μεταξύ μας), παρά να μας πάει ΚΑΙ σε αυτήν ή την άλλη δραστηριότητα. Θέλω να πω δηλαδή, ότι ως γονέας, αισθάνεσαι ότι πρέπει να τα καταφέρεις όλα και κάνεις πολλά σενάρια για να σου βγει τελικά το πρόγραμμα, αλλά έτσι πολύ συχνά, χάνεις την ουσία. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Κατ' εμέ, πρέπει να κάνεις το ελάχιστο δυνατό, αλλά να προσπαθείς να προσφέρεις το πιο σημαντικό. Να κάνεις ένα φιλτράρισμα, μια αξιολόγηση και φυσικά ειλικρινές συζητήσεις με το κάθε παιδί, ώστε να πάρεις και ένα feedback και να ξέρεις, αν όντως πρέπει, να βρεις τον τρόπο, ώστε να μπορέσει και το τελευταίο μέλος της οικογένειας να κάνει αυτή την δραστηριότητα. Αν μιλάμε όμως απλά για ένα αίτημα του τύπου "να πάω κι εγώ ποδόσφαιρο (πχ. γιατί πάνε όλοι στην τάξη)", νομίζω πρέπει να μπορείς να πεις όχι-για τους σωστούς λόγους- και να μην έχεις τύψεις και ενοχές γι'αυτό.

 

 

Τελευταίο: γνωρίζω ότι τα περισσότερα παιδιά "του διαμερίσματος" πλέον, δεν θα βγουν να παίξουν έξω, δεν θα πάνε απλώς στον γείτονα να παίξουν, δεν θα έχουν χρόνο για πέταμα ώστε να τον κάνουν, ότι τους κατέβει. Αν η έξοδος από το σπίτι είναι πάντοτε πλαισιωμένη κι οριοθετημένη, τότε οι δραστηριότητες είναι κι η μόνη διέξοδος από τη φυλακή του σπιτιού. Το να έχεις μετρημένες με το ρολόι, πόσες στιγμές μπορείς να παίξεις "ελεύθερα", είναι λυπηρό από μόνο του, αλλά αν το ζεις από μέσα και έχεις μεγαλώσει με αυτό, είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις. Προσωπικά, προτιμώ παιδιά που παίζουν με ηλεκτρονικά μεταξύ τους (πχ. μαζευτήκαμε στον τάδε και παίξαμε αυτό, στην κονσόλα χ), παρά ένα παιδί που πηγαίνει από δραστηριότητα σε δραστηριότητα και δεν αφήνεται ποτέ να αυτορυθμίσει την μέρα και την ώρα του, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα αυτής της αυτορύθμισης είναι playstation ή tablet. Στην τελική, αν η διασκέδαση, η ραστώνη, μέσα στο σπίτι, ταυτίζεται με μια οθόνη για τη μαμά και τον μπαμπά, γιατί να μην το κάνει και το παιδί, γιατί να πρέπει προσποιητά, να δείξουμε σε αυτό, ένα καλύτερο παράδειγμα; Ας κάτσει και το παιδί να ζαλιστεί μπροστά σε μια οθόνη, τον ελεύθερο του χρόνο. Αν ο γονιός ζαλιζόταν με ένα βιβλίο στο χέρι ή παίζοντας πιάνο ή κάνοντας χειροτεχνίες και κατασκευές ή συζητώντας με την υπόλοιπη οικογένεια ή ... ή ... ή ... τότε πιθανότατα και το παιδί να είχε λιγότερο ενδιαφέρον για την οθόνη. Aν δεν συμβαίνει όμως τίποτα από τα παραπάνω, το να θέλεις τα παιδιά μακρυα από τις οθόνες, αλλά εσύ να μη σηκώνεις δάχτυλο από το πληκτρολόγιο ή το τηλεχειριστήριο ή το smart phone, είναι ανάλογο με το να τιμωρείς τον έφηβο που κάπνισε, αλλά να ανάβεις μετά ένα τσιγάρο για να χαλαρώσεις.

[vicky86]

Συμφωνω απολυτα με οσα ειπε η κινε.δ θα μπορουσα να τα πω καλυτερα

[ravT]

Kine, είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε τους γονείς από ένα πληκτρολόγιο... Εδώ κρίνεις τα λεγόμενα του ενός και του άλλου, προσφέροντας ένα δικό σου προφίλ όπως το επιθυμείς. Είναι εύκολο για όλους μας να το κάνουμε αυτό. Μήπως όμως να αναφέραμε τις εμπειρίες μας και να αφήναμε την μόνιμη κρίση; 

Δε σε κατακρίνω, το έκανα κι εγώ προ παιδιών. Είναι στην ανθρώπινη φύση να κρίνεις κάτι που δεν γνωρίζεις...

Ας προσέχουμε λίγο με τις κριτικές όμως, ιδίως όταν δεν γνωρίζουμε ποιον και τι κατάσταση ακριβώς κρίνουμε διότι δεν είναι πρέπον. 

 

Υ.Γ. Εννοείται και εξυπακούεται πως δεν σέρνουμε το παιδί σε δραστηριότητες που γεμίζουν εμάς ή το "εγώ" μας κατ οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό έχει αναφερθεί πολλάκις και σε αντίστοιχα θέματα στο παρελθόν ενώ στο παρόν θέμα δεν είδα καμία συμμετέχουσα να λέει "θέλω να το πάω εκεί θέλω να γίνει αθλητής". Τώρα αν πιάστηκες απ τη δική μου έκφραση περί "κλίσης", να σου υπογράψω με τα δυο μου χέρια ότι αν το παιδί μου δεν ήθελε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ και χωρίς άλλη κουβέντα να κάνει όσα κάνει, δεν θα τα έκανε. Τα κάνει με φοβερή οικονομική δυσκολία εκ μέρους μας. Προφανώς δεν είμαστε ανόητοι να στερούμαστε για να αναγκάζουμε το παιδί να τρέχει. 

Υ.Γ. 2 Έχεις αναφέρει πως το παιδάκι σου είναι μικρό. Νομίζω πως σου έχω ξαναπεί πως θα χαρώ να διαβάσω τις απόψεις σου όταν μεγαλώσει και αποκτήσεις προσωπική άποψη...

[kine]

Δεν κατανοώ γιατί θίγεσαι προσωπικά, ενώ δεν έχω κρίνει ή σχολιάσει εσένα προσωπικά, τις δραστηριότητες που κάνουν τα παιδιά σου ή την κλίση τους προς μια δραστηριότητα ή την ΑΡΓΚ ή οποιονδήποτε άλλο. Αν έχεις την καλή πρόθεση, να διαβάσεις και το πρώτο μου μήνυμα, θα δεις ότι εκφράζω άποψη, προσωπική, σύμφωνα με τα βιώματα μου και το πως έζησα εγώ τις δικές μου "δραστηριότητες". Φυσικά κι έχω προσωπική άποψη, χωρίς να χρειάζεται να βρεθεί το παιδί μου σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Αν ήθελα, θα μπορούσα κάλλιστα, να πηγαίνουμε ήδη, μαζί σε δραστηριότητες, μιας και είμαι άεργη και χωρίς άλλες υποχρεώσεις.

Θα μπορούσες να μου υποδείξεις τί δεν γνωρίζω κι άρα δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη: το πως μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί, το πως αισθάνεται ο γονέας, την συνήθεια της εποχής μας; το να ζεις στην πόλη και στο διαμέρισμα;

Ακριβώς επειδή ταυτίζομαι με τις εμπειρίες και τις ανησυχίες της θεματοθέτριας και τα έχουμε περάσει κι εμείς στην οικογένεια μας, όπως και οι περισσότεροι, μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω κάποιες πεπατημένες και κάποια αυτονόητα, τα οποία όλοι έχουμε υποστεί. Προτείνω αυτό που με εκφράζει, όπως ο καθένας μας και είναι στην ευγενική κρίση του καθενός, να πάρει κάτι χρήσιμο από την λίγο διαφορετική στάση, ενός άλλου ή να πετάξει εξ ολοκλήρου στον κάλαθο των αχρήστων, οτιδήποτε αμφισβητεί την κανονικότητα, την συνήθεια του σπιτιού του.  

 

 

[ravT]

Δεν θίγομαι προσωπικά, λέω πως κρίνεις με ευκολία καταστάσεις. Επίσης, όχι δεν έχεις ακόμα εμπειρίες. Οι εμπειρίες σου ως παιδί, αφορούν εσένα και συμπέρασμα για τα όσα βίωνες έβγαλες ως σκεπτόμενος ενήλικας πια. Οι εμπειρίες σου ως αδελφή επίσης δεν λένε κάτι. Επιπροσθέτως, από παιδί σε παιδί υπάρχει γιγάντια διαφορά ενίοτε. Κάτσε το παιδί σου να πάει στο σχολείο, να ζητάει από ρούχα έως διακοπές συγκεκριμένες επειδή "όλοι το κάνουν/φοράνε/χρησιμοποιούν". Περίμενε έως ότου να δεις αν αυτά που πολύ σωστά ενδεχομένως τώρα σκέφτεσαι πως θα ακολουθήσεις θα σου βγουν... Δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός και δεν υπάρχει άνθρωπος αλάθητος. Γι αυτό καλό είναι να μην κρίνουμε έναν άνθρωπο που δεν ξέρουμε και μια κατάσταση που δε βιώνουμε. 

Το ρητό "εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις", βρίσκει εφαρμογή απ το "στο λεγα" της μητέρας μας, έως σε αυτά που προ ολίγου έγραψα. 

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφωνία και προσωπικά δεν θα ήθελα να επανέλθω αλλά να διαβάσω και από άλλα μέλη, πόστ σχετικά με την ανάρτηση της θεματοθέτριας. 

[ΑΡΓΚ]

Ενα σημείο στο οποίο θα διαφωνήσω με την Kine, ή μάλλον που με προβληματίζει, είναι το κατά ποσο όντως γίνεται κάποιος να ακολουθήσεις τις κλίσεις του αργοτερα στη ζωή. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν ασχολείται παρά μόνο με περιορισμένα γνωστικά αντικείμενα. Αν ένα παιδί δεν έχει από μικρό την ευκαιρία εκτός σχολείου να εξερευνήσει τη σχέση του με διάφορα αθλήματα ή τέχνες, μέσω του σχολείου δε θα το μάθει ποτέ. Οχι μόνο μπορεί ένα ταλέντο να χαθεί, αλλά εκ των υστέρων αυτά τα ταλέντα μπορεί απλά να οδηγήσουν έναν ενήλικα σε ένα χόμπυ και τίποτε άλλο. Δεν ξεκινά κανείς από το μηδέν στα 18 να γίνει ποδοσφαιριστής, κολυμβητής ή πιανίστας, παρά μόνο απλά ως μία διασκέδαση τα Σαββατοκύριακα. Αν ένα παιδί δεν έχει ασχοληθεί με τη μουσική ή ένα άθλημα ως παιδί, αυτές οι επαγγελματικές προοπτικές απλά χάνονται.

Ασφαλώς δεν εννοώ να σπρώξουμε ένα παιδί με το ζόρι σε ατέλειωτες ώρες βιολιού με την ελπίδα να το κάνουμε το πρώτο βιολί στην λυρική σκηνή, ούτε να το βάλουμε από τα 2 στο μπαλέτο μήπως και γίνει πρίμα μπαλαρίνα. Αλλά αν το παιδί έχει ταλέντο σε κάτι από αυτά, και τελικά μπορεί ως τρόπο ζωής να το ευχαριστούσε ως ενήλικας το να παίζει μουσική ή να χορεύει επαγγελματικά, αυτές είναι ευκαιρίες που μετά από μία ηλικία χάνονται.

[kine]

Πιστεύω ότι ποτέ δεν χάνεται καμία ευκαιρία. Οντως, αν θέλεις να έχεις διακρίσεις πρωταθλητισμού, μέχρι να τελειώσεις το σχολείο πρέπει να έχεις δείξει τι αξίζεις. Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο 30αρης είναι γέρος! Αλλά για το πιάνο που είπες, θα σου πω κάτι που δεν το είχα σκεφτεί κι εγώ ποτέ, μιας και θέλεις τουλάχιστον 15χρόνια για να ολοκληρώσεις τις σπουδές κλασικού πιάνου: κοπέλα που γνώρισα όταν ετοίμαζε το πρόγραμμα της για δίπλωμα πιάνου (30 ετών!!!), μου είπε ότι είχε ξεκινήσει το πιάνο, μόλις 4 χρόνια νωρίτερα!! Είχε πολύ αγάπη για το όργανο, αλλά διάφορες αντιξοότητες και λάθος πρακτικές, την είχαν κρατήσει μακρυά ως παιδί. Τελικά, παντρεμένη πια, αποφάσισε με τον άντρα της, ότι πρέπει να ακολουθήσει το όνειρό της κι έτσι άρχισε ένα εντατικότατο πρόγραμμα μελέτης και μαθημάτων, με άπειρες ώρες διαβάσματος, τις οποίες όμως ήθελε να αφιερώνει και δεν την υποχρέωνε κανείς. Στόχος της ήταν να γίνει επαγγελματίας πιανίστα και να κάνει συναυλίες, οπότε προσπαθούσε και επιδίωκε να παίζει σε όσες περισσότερες συναυλίες της δινόταν ευκαιρία, για να ξεκομπλαριστεί και να ξεπεράσει το άγχος της έκθεσης σε κοινό και να προετοιμαστεί για τις συναυλίες, που είχε στόχο να κάνει αργότερα. Ο χρόνος και το χρήμα που ξόδευε γι' αυτό το στόχο ήταν επαγγελματικού επιπέδου και φυσικά, σκόπευε να βιοπορίζεται αργότερα, από αυτό.

 

Κατ' εμέ, μόνο στα αθλήματα, η μικρή ηλικία παίζει ρόλο, μιας και αν περάσεις ένα όριο, δεν σε αναλαμβάνουν καν οι προπονητές. Ο χορός από την άλλη, είναι σχετικός. Εξαρτάται από το είδος που θα ακολουθήσεις. Αν δεν είναι μπαλέτο ή κάποιο είδος που να προϋποθέτει αυτές τις βάσεις, σίγουρα μπορείς να ασχοληθείς σοβαρά και επαγγελματικά, ακόμη κι αν ξεκινήσεις ενήλικας.

 

Τελοσπάντων, είναι άλλο να δώσεις μια εικόνα σε ένα παιδί, του τι υπάρχει και τι θα μπορούσε να κάνει, έναν χώρο να πειραματιστεί και να δει λίγο το άθλημα, λίγο τα εικαστικά, λίγο τη μουσική κι άλλο να αποφασίσεις ότι το ταλέντο που βλέπεις στο παιδί, ΠΡΕΠΕΙ να το ακολουθήσει και να το ενισχύσει με συστηματικό τρόπο.

 

Μη ξεχνάμε κιόλας, ότι όταν λέμε επαγγελματικά, δεν έχουμε πάντοτε πολύ καθαρή εικόνα για το τι να περιμένουμε, πόσο μάλλον τα παιδιά. πχ. Είναι άλλο να είσαι επαγγελματίας χορευτής κι άλλο, δάσκαλος χορού. Και τα δυο επαγγέλματα είναι και δεύτερο μπορεί να είναι καλύτερη οικονομικά αποκατάσταση από το πρώτο, αλλά για τους χορευτές που δουλεύουν αναζητώντας μια θέση στη λίμνη των κύκνων, είναι απογοήτευση να πάρουν μια θέση μισθωτού, στη σχολή χορού της γειτονιάς. Όπως και με τα αθλήματα. Ακόμη και τα παιδιά που θα έχουν διακρίσεις στο άθλημα που κάνουν, συνήθως μια επαγγελματική διέξοδος είναι το να γίνουν προπονητές. Ειδικά με το ποδόσφαιρο, όπου πολλά αγόρια φαντασιώνονται να γίνουν παίχτες μια μεγάλης ομάδας και κάνουν πολλές προπονήσεις για χρόνια, αλλά στην τελική, ελάχιστοι είναι αυτοί που θα ξεχωρίσουν και θα έχουν μια ευκαιρία να παίξουν ίσως επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και είναι και λογικό.

 

 

ΥΓ. ravT είναι τουλάχιστον προσβλητικό να απαξιώνεις τις εμπειρίες ή την ζωή άλλων ανθρώπων, επειδή δεν σου ταιριάζουν ή δε μπορείς να ταυτιστείς με αυτές, πόσο μάλλον να ακυρώνεις την όποια αξία τους, από το γεγονός και μόνο ότι είναι οι εμπειρίες παιδιών. Υποτίθεται ότι στην όλη συζήτηση, αναζητούμε το κατά πόσο είναι επιθυμία των παιδιών κάτι ή παρασύρονται και καταπιάνονται με πράγματα που τελικά τους βαραίνουν, αντί να τους ευχαριστούν. Το να μπορώ να βάζω υπό κρίση την εμπειρία των παιδικών μου χρόνων, να θυμάμαι τι σκεφτόμουν και πως έκρινα καταστάσεις, τι συζητούσα με τους γονείς μου και πόσο κατανοούσαν την σκέψη μου και την αντίληψη μου και να μη ξεχνώ τώρα ως μητέρα, τι σημαίνει να είσαι παιδί, είναι προνόμιο! Προνόμιο και προσόν, που δεν έχουν οι γονείς που ακολουθούν το μότο "στα έλεγα εγώ". Είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να μπορώ να μπαίνω στη θέση του άλλου και μάλιστα ενός παιδιού. Το πρότυπο του γονέα που "ξέρει καλύτερα", μόνο και μόνο επειδή είναι ο γονέας κι αντιμετωπίζει ένα παιδί από θέση εξουσίας, εύχομαι και προσπαθώ να ξεπεραστεί, ξεκινώντας από την οικογένεια μου.

 

Δεν κρίνω συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ. Στον αντίποδα, κρίνεις εμένα κι άκομψα.

[belleblue]

On 9/2/2017 at 0:12 ΠΜ, vicky86 είπε:

Συμφωνω απολυτα με οσα ειπε η κινε.δ θα μπορουσα να τα πω καλυτερα

Και εγω συμφωνώ σε όλα εκτός από το ότι το ταμπλετ είναι εστω μέτριος τροπος αυτορύθμισης.

είναι ο χείριστος σύμφωνα με κάθε μελέτη:-). 

 Πιστεύω ότι οι γονεις σημερα (κάποιοι απο δουλειά ή απλως επειδή έτυχε , κάποιοι επειδή βαριούνται) έχουν χάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό επαφή με τις τέχνες ή άλλες εκτός δουλειάς γνώσεις έτσι ώστε να μεταφέρουν χΑρά για οτιδήποτε άλλο πέραν των δραστηριοτήτων από άλλους που πληρώνονται , στα παιδιά και έτσι δίνουν το τάμπλετ. 

Προσωπικά το έχουμε και εδώ και 2 χρόνια έχει "χαλάσει" και βγαίνει μόνο σε έκτακτα ιατρικά φτου φτου περιστατικά. Ούτε κινητό ούτε κάτι άλλο για αυτορύθμιση, youtube επιλεγμένα παιδικά για μία ώρα το πολύ και όχι κάθε μέρα, εντος σαιζον.

Μονιμως στη τσαντα μου εχω κασετινα σπέσιαλ με ξυλομπογιες μολυβι ξυστρα γομα ψαλιδι α5 χαρτια, για τις ταβέρνες ή για τα καφέ ή τη παραλία όταν είναι. 

Φέτος πήραμε επιτραπέζιο στη παραλία. 

Για να δεί παιδικά, η προυπόθεση είναι να είναι μαζεμένα τα ρούχα της και ότι μετά θα παίξει μόνη της λίγη ωρα με τα παιχνίδια της. 

Και χαίρεται πολύ εκείνη τη στιγμή κ παίζει μετά όμορφα.

Έχουμε 2 δραστηριότητες μόνο- κολύμπι κ αγγλικά 1χ το καθε ενα.

όλα τα άλλα τα αφήνω για πιο μετά να τα διαλέξει πιο συνειδητα.

Επισης εχουμε 2χ την εβδομαδα ραντεβου ελεύθερα playdates ειτε σπιτι μας είτε στο σπίτι του άλλου παιδιου ή έξω. 

Όταν δουλεύουν κ οι δυο γονεις πιο δυσκολα αλλα και πάλι όταν το έχεις στόχο τα καταφέρνεις.

Θέλει δουλειά με τον προγραμματισμό των playdates, σαν να κανονίζεις κάθε εβδομάδα τραπέζι, όμως αξίζει 100% η χαρά της όταν λες σημερα κανονισα να παιξεις με την τον τάδε. 

(!!!)

 

 Περι κριτικής: όταν το σωστό είναι ένα - να δίνεις στα παιδιά την ευκαιρία για ελεύθερο χρόνο χωρίς πίεση για "παραγωγή" αποτελεσμάτων, 

ακόμα και εάν σε κάποιον δεν αρέσει επειδή έχει ο ίδιος κανονίσει για τα παιδιά του κάθε μέρα δραστηριότητες που είναι εκτελεστικές (δηλ το παιδί καλείται να φέρει εις πέρας κάτι που του ζητείται που δεν μπορεί το ίδιο το παιδι να αυτορρυθμίσει αλλά ακολουθεί οδηγίες καποιου άλλου), θα πω .. αν διαφωνείς τόςο που θυμώνεις κ δε σου αρέσει, μη διαβάζεις... .

...είναι λάθος επιλογή, το πήξιμο κάθε μέρα με δραστηριότητες και όσοι το κάνουν , νομίζω ότι δεν θέλουν να το ακούσουν, 

γιατί έτσι έχουν βρεί μια λύση απασχόλησης για τα παιδιά τους ή για να μην ασχοληθούν οι ίδιοι ή επειδή έχουν πιστέψει το παραμυθάκι των 

υπευθύνων των δραστηριοτήτων, 

για το "πόσο καλό θα κάνει στο παιδί σας"(να έρχεται εδω και εδώ και να έρχεται και 3χ την εβδομαδα).

εξαιρώ κάποιες περιπτώσεις παιδιών μεγαλύτερων που χρειάζονται εκτόνωση μεγάλη; 

αν ρωτήσεις παιδί 5 ετών που πηγαίνει 3χ τη εβδομαδα κολυμβηση αν θα προτιμούσε playdate αντι την τριτη μέρα ξανα κολύμβηση εννοείται οτι αυτό θα επέλεγε.

γενικά, πολλοί δεν ρωτούν τα παιδιά τους, ή αυτά έχοντας μάθει να παίρνουν οδηγίες(πρωι στον παιδικο), απλως εκτελούν το πιο κοντινο/εύκολο χωρίς ρίςκο

που κάνει και ο διπλανος ή το αδερφάκι.

 

Δεν θα ωραιοποιούσα ποτέ κατι, απλώς για να χαιδέψω αυτιά. 

Φυσικά και δεν χρειάζεται να έχεις παιδια σε χ ηλικία για να έχεις εικόνα για το τι θα κάνεις με αυτά όταν μεγαλώσουν , ειδικά και εάν έχεις γνώση του τι σημαίνει  για τον εγκέφαλο του παιδιού, το να μπορεί να μάθει τι να κάνει στον ελεύθερο του χρόνο για να τον απολαύσει. 

 επιστημονικά είναι 100% αποδεδειγμένο οτι είναι κρίσιμο.

Πρέπει νομίζω να μπούν συνδεσμοι εδώ αλλά με ένα google search πανεύκολα βρίσκεις πράγματα.  

"Free time to play children 

unstructured play time ? Λογικά με αυτές τις λέξεις..

 

 

Και ειναι πολυ καλο που γινεται ετσι η συζητηση εδω γιατι εξω στους γνωστούς και φίλους θα προσβληθούν κιόλας... να λέμε αλήθειες! Επιστημονικά σωστές. 

Τουλάχιστον εδώ δεν χάνεις φίλους /συγγενείς αλλά username αν τσακωθεις και στην τελική θα τα διαβάσουν/ακούσουν κ πέντε άνθρωποι περισσότερο.

 

Το πιό εύκολο ειναι να έχεις λεφτα και να πληρώνεις για χρυσοποίκιλτες δραστηριότητες. Δεν είναι όμως αυτό το καλύτερο  όπως λένε οι ειδικοί. 

 

[ΑΡΓΚ]

7 ώρες πρίν, belleblue είπε:

αν ρωτήσεις παιδί 5 ετών που πηγαίνει 3χ τη εβδομαδα κολυμβηση αν θα προτιμούσε playdate αντι την τριτη μέρα ξανα κολύμβηση εννοείται οτι αυτό θα επέλεγε.

 

Η αλήθεια είναι ότι έχω δει όλα τα σεναρια με τα χρόνια:

Από το γνωστό σενάριο με το παιδί που το σέρνουν σε διάφορα πράγματα και πέφτει και καμιά σφαλιάρα γιατί δεν θέλει να μπει στο νερό, να μελετήσει πιάνο κλπ ως και παιδί που θα θυσιάσει οτιδήποτε άλλο, ακόμη και το πάρτυ γενεθλίων του κολλητού του για να πάει στην προπόνηση, και μάλιστα ήδη από 6-7 χρονών.

Εχω 3 τέτοια σενάρια σε στενό φιλικό κύκλο, όπου τα παιδιά πραγματικά ζουν για το ποδόσφαιρο, μιλάμε ήδη για προπονήσεις πολύωρες, αγωνες κλπ από δημοτικό, και που ευχαρίστως δε θα έκαναν τίποτε άλλο εκτός από αυτό, ούτε καν θα έπαιζαν με φίλους. Και μάλιστα είχα μία κουβέντα προσφάτως με τη μία μαμά, γιατί αν και ο γιος της είναι κατα όλους πολλά υποσχόμενος και κοιμάται και ξυπνάει με την έννοια του ποδοσφαιρου, της ίδιας δεν της αρέσει που έχει πια φύγει από τα όρια της γυμναστικής/διασκέδασης και προσπαθεί να τον στρέψει μάταια αλλού.

 

Πάντως μετά από μία ηλικία, καπου στα 7-8 θα έλεγα, playdates μεσοβδόμαδα δεν παίζουν. Και να θες και να παρακαλας και να προγραμματίζεις βδομάδες νωρίτερα, είναι κάτι σπάνιο και συνήθως άντε καμιά ώρα μετά το σχολείο. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι υπάρχουν παιδιά με ελεύθερα απογεύματα, πόσο μάλλον αν έχουν και μεγαλύτερα αδέρφια, με τις δικές τους υποχρεώσεις και διαβάσματα. Συνήθως και τα Σαββατα το πρωί δεν υπάρχει σχεδόν κανείς διαθέσιμος, και όσα παιδιά είναι σε αθλήματα με αγωνες, έχουν δεσμευμένα και πολλές Κυριακές

[vicky86]

Φανταζομαι σε ενα οχταχρονο υπαρχει ακομη ενας ελεγχος στις ωρες με την οθονη ειτε τηλεοραση,ειτε υπολογιστης η ταμπλετ

Στα 12δ ειναι το ιδιο.κ φυσικα αν παει στους φιλους λογικο να καταληξουν να παιζουν σε καποια κονσολα

Βεβαια ολα αυτα αλλαζουν καιως περνανε τα χρονια.εμεις παιρναμε κινητο η τουλ θελαμε απο τα 13πλεον γινεται νωριτερα

Σορρυ για το οφ τοπικ

[ravT]

12 ώρες πρίν, kine είπε:

 

 

ΥΓ. ravT είναι τουλάχιστον προσβλητικό να απαξιώνεις τις εμπειρίες ή την ζωή άλλων ανθρώπων, επειδή δεν σου ταιριάζουν ή δε μπορείς να ταυτιστείς με αυτές, πόσο μάλλον να ακυρώνεις την όποια αξία τους, από το γεγονός και μόνο ότι είναι οι εμπειρίες παιδιών. Υποτίθεται ότι στην όλη συζήτηση, αναζητούμε το κατά πόσο είναι επιθυμία των παιδιών κάτι ή παρασύρονται και καταπιάνονται με πράγματα που τελικά τους βαραίνουν, αντί να τους ευχαριστούν. Το να μπορώ να βάζω υπό κρίση την εμπειρία των παιδικών μου χρόνων, να θυμάμαι τι σκεφτόμουν και πως έκρινα καταστάσεις, τι συζητούσα με τους γονείς μου και πόσο κατανοούσαν την σκέψη μου και την αντίληψη μου και να μη ξεχνώ τώρα ως μητέρα, τι σημαίνει να είσαι παιδί, είναι προνόμιο! Προνόμιο και προσόν, που δεν έχουν οι γονείς που ακολουθούν το μότο "στα έλεγα εγώ". Είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να μπορώ να μπαίνω στη θέση του άλλου και μάλιστα ενός παιδιού. Το πρότυπο του γονέα που "ξέρει καλύτερα", μόνο και μόνο επειδή είναι ο γονέας κι αντιμετωπίζει ένα παιδί από θέση εξουσίας, εύχομαι και προσπαθώ να ξεπεραστεί, ξεκινώντας από την οικογένεια μου.

 

Δεν κρίνω συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ. Στον αντίποδα, κρίνεις εμένα κι άκομψα.

 

 

Είδες που και εσύ θεωρείς πως σε κρίνω άκομψα και προσβλητικά; Όπως προσβλήθηκα κι εγώ όταν γενίκευσες σε προηγούμενο ποστ... Ο καθένας μας παλεύει για το καλύτερο καθημερινά. Γνωρίζω ελάχιστες περιπτώσεις γονέων που αφήνουν τα παιδιά ανεξέλεγκτα μπροστά σε μια οθόνη για να τους αφήσουν στην ησυχία τους ή που τα τρέχουν ανελέητα σε απογευματινές δραστηριότητες απλά για να μη τα έχουν στο σπίτι. Για αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν, ο κάθε αναγνώστης του παρόντος θαρρείς πως πρέπει να τσουβαλιάζεται επειδή επιτρέπει με όρια το καθετί στο παιδί του;

Για τις εμπειρίες σου λοιπόν, επειδή θίχτηκες, δεν κατανόησες τι έγραψα... Κατανόησες το τι αισθανόσουν ως παιδί, μόνο όταν ενηλικιώθηκες. Σαφέστατα αυτό σε βοηθάει τώρα ως μητέρα να σκεφτείς προτού πράξεις. Όλοι το κάνουμε αυτό. Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω όταν αναφέρω πως το παιδάκι σου είναι ακόμα μικρό είναι πως αυτά που εσύ σκέφτεσαι να κάνεις, δεν θα συμβαδίζουν με τα "θέλω" του παιδιού. Ακόμα κι αν του πεις "Αγάπη μου και εγώ στην ηλικία σου νόμιζα πως ήθελα να κάνω πιάνο αλλά τελικά δυσκολεύομουν, πιεζόμουν και δεν το απολάμβανα. Μήπως να το αφήσουμε για αργότερα;", αυτό ενδεχομένως να θυμώσει και να απαιτήσει να κάνει το δικό του με χίλιους δυο τρόπους. Μιλάμε για παιδιά. Δεν έχουν την πολυτέλεια της απόλυτης αντίληψης. Εκεί κολλάει το "μου το λεγε η μαμά μου ότι όταν κάνω παιδιά θα καταλάβω". Δεν μίλησα για θέσεις εξουσίας, αυτές τις πρακτικές δεν τις βίωσα ούτε ως παιδί απ τους γονείς μου. 

 

[ΑΡΓΚ]

2 ώρες πρίν, ravT είπε:

Γνωρίζω ελάχιστες περιπτώσεις γονέων που αφήνουν τα παιδιά ανεξέλεγκτα μπροστά σε μια οθόνη για να τους αφήσουν στην ησυχία τους ή που τα τρέχουν ανελέητα σε απογευματινές δραστηριότητες απλά για να μη τα έχουν στο σπίτι.

Καλά το πρώτο το καταλαβαίνω να το κάνει κάποιος από ανάγκη ή λόγω χαρακτήρα ή πες γιατί είναι φρικτά τεμπέλης ως γονιός.

Αλλά το δεύτερο; Ως εργαζόμενη τουλάχιστον, πραγματικά είναι μέρες που τρέμω το ότι πρέπει να κάνω τα απογευματινά πέρα-δωθε, να βρω τρόπο να χωρέσω μεταξύ πιάνου του ενός και ταεκβοντο του αλλουνού το να μαγειρέψω, να μαζέψω το σπίτι, να πάω τον τρίτο στην πλατεία για μπάλα και κάπου ανάμεσα να βρω και μισή ώρα για μένα πριν τρελαθώ. Πώς είναι δυνατό κάποιος να βρίσκει ως εύκολη λύση το να τρέχει πάνω κάτω; Δεν ξέρω κανένα γονιό που να μην προτιμά να κάτσει σπίτι ή να πάει μια βόλτα. Ειδικά άμα ακούω και το "μαμα αυτό το Σαββατο έχουμε αγώνα και την άλλη Τρίτη έκτακτη συγκέντρωση" θέλω να ανοίξω μία τρύπα να κρυφτώ!

[ravT]

Και εγώ αυτή την απορία έχω. Είναι και οι δυο τους εργαζόμενοι και είναι όλη μέρα εκτός σπιτιού. Θαρρώ δε πως τα παιδιά πρέπει να τρώνε μέσα στα αυτοκίνητα! Κάνουν 3 - 4 διαφορετικές ειδικότητες το κάθε παιδί, η μια  κοινή στο σπίτι. Πραγματικά απορώ. Η απάντησή τους είναι πως τα ζητάνε τα παιδιά άρα ακολουθούν... 

 

[ΜΑΡΙΤΑ]

Όλα είναι σχετικά κορίτσια και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες πιστεύω. Ξέρω παιδί που είναι 9 και δε θέλει καμία δραστηριότητα, πήγε σε κανά δυο και σταμάτησε, ακόμα και τα αγγλικά τα κάνει σπίτι και ξέρω παιδί που κάνει αγγλικά και δυο απαιτητικά αθλήματα που πολλές φορές διαβάζει το βράδυ τα μαθήματά του. Ποιο είναι σωστό και ποιο λάθος; Και ποιος θα το κρίνει αυτό; Και οι δύο μαμάδες μου λένε αφού έτσι θέλει τι να κάνω; να το πιέσω; Εγώ δε θα ήθελα ούτε το ένα ούτε το άλλο για το παιδί μου.

Επίσης, συγνώμη αλλά αυτή τη μητέρα του δεύτερου παιδιού που δουλεύει και μέχρι τις 6 και προσπαθεί να τα χώσει όλα αυτά στο πρόγραμμα τους (γιατί έχει και δεύτερο παιδί με αγγλικά και δυο αθλήματα) και τρώει για μεσημέρι στις 9 που γυρίζουν εγώ την λυπάμαι. Δε μπορώ να διανοηθώ να είμαι στη θέση της, είμαστε άνθρωποι και εμείς. Και τι πάει να πει το θέλει το παιδί; Οκ θέλεις; μπορείς να κάνεις ή αυτό ή αυτό, όχι όλα. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει ένα παιδί; Μάλλον όμως το θέλει και το κάνει η ίδια αλλιώς δε παλεύεται αυτό το ωράριο.

 

Το παιδί μου πέρυσι στη τρίτη δημοτικού έκανε αγγλικά 2 φορές τη βδομάδα και ένα άθλημα 2 φορές τη βδομάδα. Δύο μέρες της βδομάδας συναντιόταν με 2 φίλους της ή σπίτι μας ή σπίτι τους. Κάθε μέρα από τις 6 και μετά ήταν ελεύθερη από διαβάσματα και δραστηριότητες και μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Να πω την αλήθεια μου ζήτησε πέρυσι να κάνει κάτι ακόμα αλλά δυστυχώς δε βρέθηκε έτσι ήμασταν πολύ χαλαροί. 

 

Πάντως και τα βιώματα του κάθε γονιού ως γονέας παίζει μεγάλο ρόλο πιστεύω. Εγώ kine είμαι σε εντελώς αντίθετη φάση από εσένα ως παιδί, ήθελα δηλαδή αθλήματα σαν τρελή και δε με πηγαίνανε. Αυτό δε θέλω να το ζήσει το παιδί μου αλλά όχι και να με τρέχει από εδώ και εκεί κάθε μέρα. Ενα μέτρο πάντα χρειάζεται.

 

Οπότε για να απαντήσω στην θεματοθέτρια, νομίζω πως πρέπει να υπάρχει ένα στοπ στα θέλω τους. Δηλαδή δεν γίνεται να είναι ένα τρέξιμο σε όλα κάθε μέρα, δεν αντέχει κανένας οργανισμός ούτε του παιδιού ούτε του γονιού. Και αν οι αποστάσεις είναι κοντά κάτι γίνεται, αν μιλάμε για την Αθήνα που πρέπει να πας από την μία άκρη στην άλλη ευχαριστώ δε θα πάρω.