Τραβηγμένες (;) φοβίες για το παιδί μου...

[joe]

Κοριτσια μου θα ηθελα να σας εμπιστευτω ενα προβλημα που εχω τον τελευταιο καιρο:τρεμω και φοβαμαι για το μελλον της μικρης μου,οχι ομως μεσα στα φυσιολογικα πλαισια που ανησυχουν ολες οι μαμαδες.Μυ μπαινουν συνεχως τρομερες σκεψεις,κανω συνειρμους και ολα μου φαινονται σαν οιωνοι για το μελλον της,με αποτελεσμα να ειμαι μονιμως στην τσιτα.Για παραδειγμα,μπορει να δω ενα ονειρο το βραδυ που να μου φανει "καπως" και μετα ολη μερα να σκεφτομαι μηπως παθει κατι η μικρη,μηπως σημαινε κατι για την υγεια της κλπ.. Σκεφτομαι με αγχος ακομη και το απωτερο μελλον,πχ φοβαμαι μηπως παθει κατι μεθαυριο σε μια σχολικη εκδρομη,στις πρωτες τις εξοδους με αγορια,οταν θα πρωτοοδηγησει,κι ολα αυτα τη στιγμη που ειναι μολις 10 μηνων ακομη,ετσι?

Αλλο που με εχει αγχωσει ειναι οτι επειδη ετοιμαζμαι να αγορασω ενα σπιτι το οποιο ειναι στον 5ο οροφο,εχουν αρχισει οι φοβιες μου μηπως κινδυνευσει το παιδι με τα μπαλκονια,και μηπως μου βγει ξυνη η αγορα και το πληρωσει το παιδι μου και τετοια πραγματα. Χωρια που οταν γυριζαμε σπιτι απο το μαιευτηριο,σε αυτη την πρωτη διαδρομη διασταυρωθηκαμε με ενα αυτοκινητο,καταλαβαινετε τι ειδους,δε θελω να το γραψω,απο αυτα που καποιαα στιγμη ολοι μας θα μπουμε θελοντας και μη.Περιττο να σας πω οτι απο τοτε μου εχει καρφωθει το αγχος μηπως ηταν οιωνος αυτο,και μηπως παθει κατι το παιδι,και γενικα δεν μπορει να ησυχασει με τιποτα η ψυχη μου.Ειναι φορες που κοιταζω τη μικρη μου στα ματια και με πιανει πανικος μη μου παθει κατι,με το ζορι κρατιεμαι να μη βαλω τα κλαμματα,και ειλικρινα υποφερω πολυ γιατι μου μπαινουν ιδεες σε ανυποπτο χρονο και δεν μπορω να τις διωξω απο το μυαλο μου.Αυτο που φοβαμαι περισσοτερο ειναι τα ατυχηματα,ισως επειδη προσφατα πηγε να καταπιει ενα κουμπι και οταν ηταν 3 μηνων ειχε χτυπησει δυνατα στο κεφαλι-ειχα ανοιξει και σχετικο θεμα τοτε.

Μη νομιζετε οτι ειμαι μια τρελλη που δεν εχει τι να κανει ολη μερα και φανταζεται διαφορα,ισα ισα,εχω τη δουλεια μου οπου ανταποκρινομαι πιστευω αψογα,ετοιμαζομαι να παρω ενα δανειο,γενικα θελω να πω οτι δεν ειμαι μια ψυχανωμαλη που παιρνει χαπια αλλα ενας φαινομενικα νορμαλ ανθρωπος.Αυτες ομως οι φριχτες σκεψεις και τα αγχη που μου μπαινουν ωρες-ωρες (μαλλον,τις περισσοτερες ωρες) για το παιδι με εχουν εξουθενωσει ψυχικα.Φοβαμαι μηπως ολα αυτα ειναι προαισθηματα,μηπως το ενστικτο της μανας με προειδοποιει για καποιον κινδυνο,δεν ξερω. Ο αντρας μου που του τα λεω,αρχικα με καθησυχαζε οταν ομως ειδε οτι κοντευουν να μου γινουν εμμονη καποια πραγματα αρχισε να νευριαζει και πλεον μου λεει οτι δε θελει να του μεταδιδω τα αγχη μου και να τα κραταω καλυτερα για τον εαυτο μου.Κοριτσια σας εχει συμβει εσας κατι τεοιο,να εχετε τραβηγμενα αγχη και φοβιες για το παιδι σας,που συχνα φτανουν και σε μακαβριες σκεψεις? Μηπως ειμαι τελικα για δεσιμο?(Μωρε η μικρη να 'ναι καλα κι εγω ας ειμαι για ζουρλομανδυα!!! )

[Jean]

Ελα Joe... εδω σ' εχω 

 

Welcome to the club!!

[joe]

Jean μου,δηλαδη δεν ειμαι η μονη? Ειναι τοσο ανακουφιστικο αυτο.Μακαρι δηλαδη να μην εμπαινε καμμια μας στο λουκι της παραλογης φοβιας,αλλα απο τη στιγμη που ξερεις οτι το περνανε κι αλλες μανουλες καταλαβαινεις οτι ισως να ειναι απλα μια υπερβολη κι οχι οιωνος ή ενστικτο.Θα διαβασω τα posts σας σε εκεινο το topic και θα συνεχισω κι εγω εκει!!! Να εισαι καλα.

[MSM2]

Καλή μου όσα γράφεις είναι σαν να σου υπαγόρευα ...τιε σκέψεις και τους φόβους μου.

Με την διαφορά ότι η κόρη μου είναι 10 χρονων όχι μηνών,αλλά νιώθω ακριβώς πως νιώθεις.Πόσες φορές με κάποιο όνειρο που μου φάνηκε προφητικό είμαι στην τσίτα όλη μέρα (χτύπαει το κινητό και είμαι σίγουρη ότι είναι από το σχολείο και έχει χτυπήσει.)Πόσες φορές τηνέχω κοιτάξει με το βλέμμα που λες έτοιμη να βάλω τα κλάματα ( τώρα που μεγάλωσε με επαναφέρει λέγοντάς μου ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΛΕ;

Άλλοτε λέω ότι είμαι τρελή και άλλοτε ότι φωνάζει το ενστικτο της μάνας.

Τίποτα κακό δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια και πάλι ανησυχώ για διαφορετικά πράγματα τώρα όπως μην την σπρώξει κάποιος στο σχολείο πχ

Να φανταστείς σήμερα μου είπε ΄΄οτι πονάει το κεφάλι της και έγω το πρώτο που σκέφτηκα ήταν μινιγγίτιδα εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου και τους φόβους μου, ευτυχώς δεν είναι συνεχείς υπάρχουν περίοδοι που είμαι σχετικα ήρεμη.

Αυτό που προσπαθώ πάντως και το έχω καταφέρει εως ένα βαθμό είναι να μην το καταλαβαίνει εκείνη να μην της μεταφέρω τις φοβίες μου. Μία ανακούφηση πάντως ένιωσα που δεν είμαι η μόνη!

[rani]

Oλοι οι ανθρωποι, σε καποια σταδια της ζωης τους, βιωνουν καποια φοβια, απλή ή σύνθετη.Αυτο που περιγραφεις θα ηταν καλο να το συζητησεις με εναν ειδικο,(ψυχολογο ή ψυχιατρο αν δεν εχεις ταμπου), οι οποιοι μπορουν να σε βοηθησουν.Εμεις μπορουμε να κανουμε ενα απλο group therapy , αλλα δεν ειμαι σιγουρη οτι θα βοηθησει.Ειναι φυσιολογικο οι γονεις να εχουν ανησυχιες, αλλα οταν παει να γινει εμμονη, καλυτερα ενας ειδικος να παρεμβει.Στο προτεινω για να μη βασανιζεσαι αδικα!

[rani]

Βy the way, εγω φοβαμαι μηπως πνιγει!Με το φαγητο ή καποιο μικροαντικειμενο.Οταν βηχει, παει η καρδια μου στην κουλουρη....Σημερα την αφησα 2 λεπτα στο παρκο να παρω κατι απο το δωματιο και πιπιλαγε το κουμπι απο την καζακα της! Δεν της την ξαναφοραω...

[joe]

Rani μου ταμπου δεν εχω καθολου,και σε ψυχολογο εχω παει ,και ψυχαναλυση κανονικα στο ντιβανι και πολλα βιβλια πανω στο θεμα εχω διαβασει,αλλα να σου πω την αληθεια μεχρι στιγμης δεν εχω βοηθηθει ιδιαιτερα.Ισως να μη μου εκανε και ο ψυχαναλυτης,ξερεις,σε αυτα τα πραγματα πρεπει να σου κανει απολυτα ο αλλος για να δουλεψει η υποθεση.

Παντως ειναι πραγματι ανακουφιστικο να μην εισαι μονη σου.Εγω αρχικα οταν δημοσιευσα το θεμα ελεγα "να δεις που θα με παρουν ολες για παλαβη και δε θα μου ξανααπαντησει καμμια σε post,θα με θεωρησουν ντιπ για ντιπ".

Ομως να που το περναμε ισως ολες μας,αλλες σε πιο ελεγχομενο κι αλλες σε πιο "φευγατο" βαθμο.

Βρε κοριτσια,αυτο με το αυτοκινητο που ειδα οταν γυριζαμε απο το αμιευτηριο,λετε να ειναι ομως κατι σαν σημαδι? Εννοειται οτι εχω δει πολλες φορες,αλλα επρεπε γαμωτο ΕΚΕΙΝΗ τη μερα να βρεθει μπροστα μας? Εχω την εντυπωση οτι επειδη ειμαι και προληπτικη,θα με κυνηγαει μια ζωη αυτο το αγχος,μηπως σημαινε κατι.

[joe]

Βy the way, εγω φοβαμαι μηπως πνιγει!Με το φαγητο ή καποιο μικροαντικειμενο.Οταν βηχει, παει η καρδια μου στην κουλουρη....Σημερα την αφησα 2 λεπτα στο παρκο να παρω κατι απο το δωματιο και πιπιλαγε το κουμπι απο την καζακα της! Δεν της την ξαναφοραω...

 

Οσο γι΄αυτο που λες,μια απο τα ιδια!!! Εμενα οχι απλα το μασουλησε,αλλα το εκοψε κιολας και της καθισε στο λαιμο,στην αρχη την ακουσα να αναγουλιαζει και νομισα οτι θα καταπιε κανενα χνουδακι ή οτι θα ειχε βαλει το χερι της στο στομα,ααλλα να 'ναι καλα η μανα μου που ειδε οτι ειχε το κουμπι στο στομα της,ευτοιμο να το καταπιει!!! Προχτες παλι την ακουσα να αναγουλιαζει,λεω "δε θα ειναι τιποτα","ναι μωρε,τιποτα δεν ειναι" λεει κι ο αντρας μου,αλλα κοριτσια δεν ξερω αν το πιστευετε,τα ποδια μου μονα τους σηκωθηκαν κι ετρεξαν στο παρκο,τα χερια μου μονα τους την αρπαξαν και τοτε εκανε εμετο κι εβγαλε τι νομιζετε? Το στομιο απο ενα μπαλονι που της ειχα στο παρκο της και το μασουλαγε ολο το πρωι.Που να παει ο νους μου οτι θα το εκοβε με τα δοντια της? Ειναι τοσοι πολλοι οι κινδυνοι παιδια,που ειναι να φρικαρει κανεις.

[MSM2]

Rani μου ταμπου δεν εχω καθολου,και σε ψυχολογο εχω παει ,και ψυχαναλυση κανονικα στο ντιβανι και πολλα βιβλια πανω στο θεμα εχω διαβασει,αλλα να σου πω την αληθεια μεχρι στιγμης δεν εχω βοηθηθει ιδιαιτερα.Ισως να μη μου εκανε και ο ψυχαναλυτης,ξερεις,σε αυτα τα πραγματα πρεπει να σου κανει απολυτα ο αλλος για να δουλεψει η υποθεση.

Παντως ειναι πραγματι ανακουφιστικο να μην εισαι μονη σου.Εγω αρχικα οταν δημοσιευσα το θεμα ελεγα "να δεις που θα με παρουν ολες για παλαβη και δε θα μου ξανααπαντησει καμμια σε post,θα με θεωρησουν ντιπ για ντιπ".

Ομως να που το περναμε ισως ολες μας,αλλες σε πιο ελεγχομενο κι αλλες σε πιο "φευγατο" βαθμο.

Βρε κοριτσια,αυτο με το αυτοκινητο που ειδα οταν γυριζαμε απο το αμιευτηριο,λετε να ειναι ομως κατι σαν σημαδι? Εννοειται οτι εχω δει πολλες φορες,αλλα επρεπε γαμωτο ΕΚΕΙΝΗ τη μερα να βρεθει μπροστα μας? Εχω την εντυπωση οτι επειδη ειμαι και προληπτικη,θα με κυνηγαει μια ζωη αυτο το αγχος,μηπως σημαινε κατι.

 

Aντε καλέ που ήταν σημάδι ! και έγω όλο τέτοιες βλακείες σκέφτομαι.

Αν σου απαριθμήσω τα σημάδια που έχω έγω δεί 10 χρόνια τώρα ( μη σου πω για τα προφητικά όνειρα ) άστα να πάνε όλα τα κακά του κόσμου θα με είχανε βρει.

Να χαίρεσαι το μωρουλίνι σου και βαθιές ανασες τα 100 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα μετά φεύγουν οι φοβίες

[Jean]

τα 100 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα μετά φεύγουν οι φοβίες

 

Nαι σου φευγουν οι φοβιες και μετα η κορη σου σου κανει εγγονι, εχει γεμισει αυτη φοβιες κι εσυ που εν τω μεταξυ τις εχεις ξεπερασει τις φοβιες την λες τρελη και υπερβολικη και ο καυγας καλα κρατει... Μου φαινεται πως ολα κυκλο κανουν!!

[joe]

Κοριτσια τελικα ξερετε κατι?Θα ηταν τελειο να καναμε οντως ενα group therapy.Ξερω πως δεν ειναι εφικτο κατι τετοιο,αλλα θα ηταν σιγουρα αποτελεσματικο.Δεν πειραζει,και μεσα απο το forum κανουμε ενα ειδος group therapy και σιγουρα μας βοηθαει.Θυμαμαι που καποια στιγμη μου ειχε πει ο ψυχαναλυτης που πηγαινα οτι δε χρειαζομαι ιδιωτικες συνεδριες αλλα ομαδικες και με ειχε προτρεψει να ενταχθω σε γκρουπ αλλα ντρεπομουν να τα λεω ολα μπροστα σε αλλους.Στο forum ειναι αλλιως,μας καλυπτει η ανωνυμια και μπορουμε να τα πουμε ολα χωρις φοβο και παθος,ειλικρινα αν πιστευω οτι αξιζει για κατι το Internet ειναι για το Parents.Σας ευχαριστω που τα μοιραζομαστε ολα αυτα,κοριτσια.

[Olg@]

Φιλοσοφοντας το λίγο το ζήτημα των φοβων μου κατέληξα στο εξής: Όλες οι μαύρες σκέψεις που έκανα κατα καιρούς ( και πίστεψέ με ήταν το ίδιο μη σου πω και περισσότερο μακάβριες απο τις δικές σου...) δεν ήταν απορροια τελικά μιας υπερβολικής αγάπης ή ενός ανευ ορίων νοιαξίματος για του δικους μου ανθρώπους αλλά ήταν μια καθαρά εγωκεντρική δική μου θεώρηση των πραγμάτων. Τι θέλω να πω ... ψάχνοντας βαθιά μέσα μου κατάλαβα ότι αυτό που με απασχολούσε τελικά και με εκανε να τρέμω στην ιδέα και μονο της αρρώστιας ή του χαμού ενος δικού μου ανθρώπου ήταν κυρίως το ερώτημα: τι θα απογίνω εγω μετά απο αυτό;;; Πως θα καταφέρω εγώ να επιζήσω, πως θα τα καταφέρω εγω να ανταπεξέλθω σε όλο αυτο που θα μου συμβεί;;; Κατάλαβα δηλαδή οτι όλο αυτό που εγω έβγαζα ως ενδόμυχο φόβο για τους άλλους δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια καμουφλαρισμένη υπερβολικη αγάπη απέναντι στον εαυτούλη μου ... ένα παιχνίδι του μυαλού μου που κατά έναν "άρρωστο" ίσως τρόπο με αυτοεπιβεβαίωνε και με κρατούσε στο κέντρο των εξελίξεων της φαντασίας μου.

Ε μολις το συνειδητοποιησα όλο αυτό κατα έναν περίεργο τροπο ξεμπλόκαρα κιολας ... μακάρι να την ειχα κανει πολυ νωρίτερα αυτη την απλή σκέψη ...

[Jen.]

Όλγα τι να πω...είσαι στο μυαλό μου...και εγώ έχω εδώ και καιρό μακάβριες σκέψεις για δικούς μου αλλά εκεί που νόμιζα ότι πήγαινα να τρελαθώ τελικά σκέφτομαι περίπου ότι έγραψες...ότι θα περάσουν όλες οι στιγμές με τα άγχη μου και θα χάσω την ουσία, την χαρά, το τώρα και γενικά δεν θα διασκεδάζω την ζωή μου αν σκέφτομαι συνέχεια έτσι...φυσικά αυτές οι σκέψεις δεν ελέγχονται αλλά πλέον προσπαθώ να τις αποβάλλω για να είμαι ένας πιο χαρούμενος άνθρωπος και για τους γύρω μου αλλά και για το μωρό που θα φέρω στο κόσμο...συμφωνώ μαζί σου ότι τελικά ο φόβος μην πάθει κάτι δικός μου άνθρωπος είναι φόβος και για το πόσο κουρέλι θα γίνω εγώ.

 

Πάντως ρε κορίτσια εγώ έχω τρελές φοβίες προς το παρόν για την υγεία του άντρα μου και από ότι κατάλαβα και αυτός για μένα...ουφ!!!!!! Πότε θα είμαστε επιτέλους ήρεμοι αφού όταν τελικά βρούμε αυτό που ψάχνουμε μια ζωή σπαταλάμε όλην την ενέργεια μας με το άγχος μήπως το χάσουμε????

[Αντιγόνη78]

Τη νεκροφόρα (γράφω ακριβώς τι αυτοκίνητο είναι για δεις ότι δεν έγινε και τίποτα αν το πουμε με το όνομά της) την είδες όταν επέστρεφες από το μαιευτήριο γίατί απλώς έτυχε ο άνθρωπός που την οδηγούσε να στρίψει σε εκείνο το δρόμο. Γιατί όμως δεν πρόσεξες, αφού πιστεύεις σε οιωνούς, ότι σε άλλο αυτοκίνητο ήταν μία πολύ χαρούμενη και αγαπημένη οικογένεια που πήγαιναν βόλτα και «σου έδειχνάν» ότι έτσι θα είναι και σένα η ζωή σου;

Το κακό δεν είναι ότι συναντήσατε μια νεκροφόρα, το κακό είναι ότι εσύ από όλη τη διαδρομή πρόσεξες μόνο αυτή.... και όχι τον ουρανό, το αγκαλιασμένο ζευγάρι, τη γιαγιά με τα εγγόνια....

[rani]

Βρε!Προσεχε....δεν αφηνουμε ποτε επικινδυνα παιχνιδια στο παρκο του μωρου...το μπαλονι ειναι πολυ επικινδυνο.... Μονο παιχνιδια ειδικα για μωρα και αφου τα δοκιμασουμε πρωτα εμεις...τα τραβηξουμε, τα ζουλιξουμε, να δουμε μηπως βγαινει κανενα εξαρτημα....

[vouraikos]

joe εδω σε εχω και εγω!

 

[joe]

Καλησπερα Vouraike μου,πατησα πανω στη διευθυνση που εγραψες αλλα μου εμφανιζει μονο την κεντρικη σελιδα του forum!!!

[joe]

Παρεπιπτοντως,μολις διαπιστωσα οτι τα μωρακια μας ειναι ακριβως συνομιλικα!!! 15 Ιανουαριου κι εσεις?

[vouraikos]

Ναιιι!! Σωστα! 16 ιανουαριου και εμεις!

Δεν βγαινει η διευθυνση??? θακανω αλλη μια προσπαθεια για δοκιμασε αλλη μια φορα εδω : 

αργησα να σου απαντησω γιατι οι ιωσεις, κατι εχουν παθει με το σπιτι μας και δεν λενε να μας αφησουν λιιιιγο ησυχους!

[ΧΡΥΣΑ]

Τη νεκροφόρα (γράφω ακριβώς τι αυτοκίνητο είναι για δεις ότι δεν έγινε και τίποτα αν το πουμε με το όνομά της) την είδες όταν επέστρεφες από το μαιευτήριο γίατί απλώς έτυχε ο άνθρωπός που την οδηγούσε να στρίψει σε εκείνο το δρόμο. Γιατί όμως δεν πρόσεξες, αφού πιστεύεις σε οιωνούς, ότι σε άλλο αυτοκίνητο ήταν μία πολύ χαρούμενη και αγαπημένη οικογένεια που πήγαιναν βόλτα και «σου έδειχνάν» ότι έτσι θα είναι και σένα η ζωή σου;

Το κακό δεν είναι ότι συναντήσατε μια νεκροφόρα, το κακό είναι ότι εσύ από όλη τη διαδρομή πρόσεξες μόνο αυτή.... και όχι τον ουρανό, το αγκαλιασμένο ζευγάρι, τη γιαγιά με τα εγγόνια....

 

Παρολο που δεν καταφερνω παντα να κανω τα παραπανω, συμφωνω οτι ετσι θα επρεπε να κανουμε.

Να προσεχουμε και τα ωραια και τα καλα.

Τελικα παιζει μεγαλο ρολο πως βαζουμε τα πραγματα μεσα στο μυαλο μας.

 

Οσο κανουμε αρνητικες σκεψεις μονο αρνητικα μπορουν να μας φερουν.

Αρνητικη διαθεση, αρνητικη ενεργεια.

Με τις αρνητικες σκεψεις δυσκολευουμε τη ζωη μας και δεν χαιρομαστε τιποτα.

Αν παλι σκεφτουμε θετικα τοτε τα θετικα ειναι αυτα που θα επικρατησουν.

Think positive.

[joe]

Βρε Vouraike μου (εχεις ενα απο τα αγαπημενα μου nick names εδω στο forum!!! ) παλι την αρχικη σελιδα μου βγαζει!!! Τι θεμα ητανε,να το ψαξω? Περαστικα για τις ιωσουλες!!!

[elias-christina]

joe κ εγω σε εχω εκει που σου εδειξε η jean!!!!

ΠΑΡΑΝΟΙΚΗ κ εγω! χαχα

[vouraikos]

Δεν ξερω γιατι δεν σου ανοιγει. Πηγαινε στο θεμα: Γονείς: Υγεία, φυσική κατάσταση & ψυχολογία - στην δευτερη σελιδα -το 27ο θρεντ. Με Θεμα: Πως πατε απο φοβιες??

Νομιζω πως θα διαπιστωσεις οτι δεν εισαι μονη σου για ακομα μια φορα.

 

Το nick name μου ειναι επιλεγμενο γιατι μενουμε πλεον στο διακοφτο(φυγαμε επιτελους απο αθηνα) και με τον βουραικο εχουμε μια στενη σχεση, λογο τοποθεσιας.

 

 

 

[Ειρήνη]

Η μανούλα μου είναι από το Διακοφτό και έχουμε ένα κτήμα εκεί, στο οποίο σκεφτόμαστε να κάνουμε ένα εξοχικό (κάποια στιγμή). Πηγαίνω πολύ συχνά!!! Το λατρεύω!

[teacher40]

On 11/25/2008 at 12:22 AM, Olg@ said:

Φιλοσοφοντας το λίγο το ζήτημα των φοβων μου κατέληξα στο εξής: Όλες οι μαύρες σκέψεις που έκανα κατα καιρούς ( και πίστεψέ με ήταν το ίδιο μη σου πω και περισσότερο μακάβριες απο τις δικές σου...) δεν ήταν απορροια τελικά μιας υπερβολικής αγάπης ή ενός ανευ ορίων νοιαξίματος για του δικους μου ανθρώπους αλλά ήταν μια καθαρά εγωκεντρική δική μου θεώρηση των πραγμάτων. Τι θέλω να πω ... ψάχνοντας βαθιά μέσα μου κατάλαβα ότι αυτό που με απασχολούσε τελικά και με εκανε να τρέμω στην ιδέα και μονο της αρρώστιας ή του χαμού ενος δικού μου ανθρώπου ήταν κυρίως το ερώτημα: τι θα απογίνω εγω μετά απο αυτό;;; Πως θα καταφέρω εγώ να επιζήσω, πως θα τα καταφέρω εγω να ανταπεξέλθω σε όλο αυτο που θα μου συμβεί;;; Κατάλαβα δηλαδή οτι όλο αυτό που εγω έβγαζα ως ενδόμυχο φόβο για τους άλλους δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια καμουφλαρισμένη υπερβολικη αγάπη απέναντι στον εαυτούλη μου ... ένα παιχνίδι του μυαλού μου που κατά έναν "άρρωστο" ίσως τρόπο με αυτοεπιβεβαίωνε και με κρατούσε στο κέντρο των εξελίξεων της φαντασίας μου.

Ε μολις το συνειδητοποιησα όλο αυτό κατα έναν περίεργο τροπο ξεμπλόκαρα κιολας ... μακάρι να την ειχα κανει πολυ νωρίτερα αυτη την απλή σκέψη ...

Να σου πω κι εγώ την έχω αυτή τη φοβία...ο άντρας μου έχει χρόνια νεφρική ανεπάρκεια εδώ και 10 χρονια. Τώρα ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσει την αικοκάθαρση και πιάνω τον εαυτο μου να σκέφτεται πώς θα αντέξω τόσο μαυρίλα; ΕΓΩ, όχι αυτός που θα κάνει αιμοκάθαρση....σκέφτομαι  κι αυτόν...αλλά σκέφτομαι κ τον εαυτό μου...πώς όμως αυτό σε βοήθησε να ξεμπλοκάρεις;