Το παίζει "μαμά" χωρίς να είναι

[livinath]

Συγνώμη κορίτσια αλλά πραγματικά δεν ξέρω από που να πρωτοτραβήξω τα μαλλιά μου!!

 

Νομίζω πως η summer wine έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και γι'αυτό γίνεται στόχος αυτή την στιγμή αλλά και γίνεται προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί παντελώς η κουβέντα από την αρχική της διάσταση.

 

Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική συζήτηση θα πω ότι απορώ κι εγώ μαζί με την ΖΩΗ, την mkcm και την mother_tree για το πόσο large είμαστε όταν η οικειοποίηση της μητρότητας συμβαίνει από την νέα συμβία του πατέρα (η οποία μάλιστα έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην διάλυση της οικογένειας!! ) αλλά βγαίνουμε από τα ρούχα μας όταν η γιαγιά, η νταντά ή οποιοσδήποτε άλλος κάνει σχεδόν το ίδιο πράγμα (γιατί δεν έχω ακούσει και καμία να πει ότι "η πεθερά μου λέει το παιδί μου παιδί της" αν και δεν το αποκλείω να υπάρχουν και τέτοιες στρεβλότητες... ).

 

Είναι τουλάχιστον ανούσιο να γίνεται σύγκριση μιας γυναίκας που έχει υιοθετήσει και μιας γυναίκας που καλείται να συναναστραφεί το παιδί του συζύγου της από τον πρώτο του γάμο, μιας άλλης γυναίκας δηλαδή. Η μια το περιμένει με λαχτάρα και η άλλη πρέπει απλώς να συμβιβαστεί. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Το ότι θα πρέπει να του συμπεριφέρεται καλά, θέλει δεν θέλει, είναι εκ των ων ουκ άνευ για τις περισσότερες διότι ποιος σας λέει ότι τις παίρνει να κάνουν κι αλλιώς?? Ξέρετε, παρόλο που ένας άντρας έχει πάρει διαζύγιο και παρόλο που μπορεί να έχει φερθεί σαν γνήσιος asshole στην πρώτη του σύζυγο και μητέρα των παιδιών του, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός πατέρας παρόλα αυτά. Και ποιος πατέρας θα επιτρέψει στην νέα του σύζυγο να φερθεί στο παιδί του λες και είναι παρίας?? Σαφώς και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις αλλά συνήθως δεν έχουν καλή κατάληξη για το νέο ζεύγος... Αν έχει ψήγματα νοημοσύνης η νέα σύζυγος θα είναι τουλάχιστον τυπική. Ξέρετε, δεν είναι μόνο το μάτι του μπαμπά αλλά και των οικείων του...

 

Επίσης, είναι μεγάλο τρυπάκι να κατηγορήσει η νέα σύζυγος την παλιά... Πολλές φορές μπαίνει από μόνη της στην διαδικασία της σύγκρισης γιατί απλά είναι ανασφαλής. Και πάνω στην προσπάθεια να πείσει για την ανωτερότητά της μπαίνει και στην διαδικασία να οικειοποιηθεί ρόλους και τίτλους που δεν της αρμόζουν. Ίσως αν το σκεφτούμε και από μια άλλη άποψη να συμφωνούσαμε όλες ότι δεν πρέπει να πυροβολούμε μια γυναίκα που συμπεριφέρεται μ'αυτόν τον τρόπο γιατί κατά βάσιν, είναι για λύπηση.

 

Σαφώς και υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις γυναικών ή αντρών που αγαπούν αληθινά και βαθιά τα παιδιά των συντρόφων τους από προηγούμενες σχέσεις. Και που προσπαθούν να έχουν καλή και αρμονική σχέση με αυτά τα παιδιά. Σ'αυτές τις περιπτώσεις όμως δεν κατηγορεί τον άλλο γονέα, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Είναι ντροπή να προσπαθείς να υπονομεύσεις τη σχέση του παιδιού με τον άλλο γονιό. Αν υπάρχει θέμα στην σχέση τους αυτό είναι δικό τους θέμα, όχι του κάθε άσχετου να επεμβαίνει. Εδώ αυτό που βλέπουμε όμως δεν είναι μια γυναίκα που νοιάζεται. Ίσα ίσα που βλέπουμε μια γυναίκα η οποία σπάει όλους τους κανόνες που έχει θεσπίσει η μητέρα για το καλό του παιδιού της με σκοπό να γίνει αρεστή χωρίς να την νοιάζει αν οι πράξεις της είναι βλαπτικές για το παιδί! Και προσπαθούμε να πείσουμε η μία την άλλη ότι αυτή η γυναίκα αγαπάει και νοιάζεται το παιδί του συντρόφου της και γι'αυτό αυτοαποκαλείται μαμά??? Το μαύρο δεν μπορεί να γίνει και να παρουσιαστεί σαν λευκό κυρίες μου, λυπάμαι. Όποιος έχει μάτια βλέπει!

 

Επίσης, για το πόσο μπορεί να κάνει κάτι η μαμά του παιδιού ή όχι, είναι σχετικό ξέρετε. Γιατί παρόλο που επίσημα κανένας δεν το λέει, υπάρχουν τρόποι, αν η συζήτηση με τον μπαμπά του παιδιού αποβεί άκαρπη, να σαμποτάρει την επικοινωνία με το παιδί και να τον τσούξει για τα καλά. Και επειδή θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι σωστό, θα σας πω απλά πως καμιά φορά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παρόλα αυτά όμως για κάποιο λόγο είμαι σίγουρη ότι η συζήτηση με τον μπαμπά θα έχει αποτέλεσμα. Ειδικά αν γίνει μαζί με το παιδί ή από το ίδιο το παιδί, αν φυσικά αυτό ενοχλείται από αυτήν την κατάσταση. Έτσι για να μην υπάρχει καν η υπόνοια ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας της μαμάς...

 

Κάτι ακόμα. Στο προηγούμενο ποστ μου μίλησα για την αυτοαποκαλούμενη "μαμά" ως τρίτο πρόσωπο αλλά μάλλον δεν έγινα πλήρως αντιληπτή. Ο λόγος που χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη λέξη είναι ο εξής απλός:

 

Μια οικογένεια, παραμένει οικογένεια ακόμα και όταν το ζευγάρι χωρίσει καθώς εξακολουθούν να έχουν την ίδια σχέση με το παιδί τους και τις ίδιες υποχρεώσεις, αν μη τι άλλο, που απορρέουν από αυτή την σχέση. ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ άλλος είναι ΤΡΙΤΟΣ σε αυτήν την σχέση. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι. Οι άνθρωποι που θα μπουν στην ζωή των γονιών τους ως σύντροφοι είναι τρίτα πρόσωπα σ'αυτήν την σχέση και καλά θα κάνουν να κάθονται στα αυγά τους για να μην βρεθούν προ εκπλήξεων αργά ή γρήγορα.

 

Και κάτι ακόμα. Όσες μιλάτε για υποθέσεις περί της υπόθεσης θα πω πως υπόθεση αποτελεί και η βεβαιότητα ότι η μητέρα του παιδιού είναι μια κακομοίρα κολλημένη με τον πρώην της και την πρότερη κατάσταση της οικογένειάς τους. Μπορεί - κάλλιστα - να τον έχει χ3σμ3νο πατόκορφα καθώς μόνος του απέδειξε πόσο ανάξιος της εκτίμησής της είναι. Προσωπικά - γνωρίζω πολλές γυναίκες που νιώθουν έτσι - καθόλου δεν νιώθουν όλες νοσταλγία για έναν άντρα που δεν μπορούσε να κρατήσει το π0υλί του μέσα στο παντελόνι του οπότε μην κρίνετε εξ' ιδίων τα αλλότρια. Ίσα ίσα που νιώθουν και ντροπή να πουν ότι κάποτε υπήρξαν με έναν τόσο άχρηστο άντρα. Και όχι κυρίες μου. Οι απανταχού απατημένες δεν είναι κακομοίρες. Λυπάμαι, αλλά ότι απλά έκαναν οικογένεια με ένα άντρα που αποδείχτηκε ανάξιος τους δεν καταλαβαίνω πως πιστεύετε ότι τις τοποθετεί σε αυτήν την θέση....

[Αγγελίνα_2]

Γεια στο στόμα σου, livinath. Παρακολουθώ το θέμα, αλλά δε συμμετέχω 1) γιατί δεν έχω παρόμοια εμπειρία ούτε από φίλες, οπότε δεν έχω κάτι χρήσιμο να πω και 2) γιατί με όλα αυτά που διάβαζα, ένιωσα μια ματαιότητα...

[robenula]

Συγνώμη κορίτσια αλλά πραγματικά δεν ξέρω από που να πρωτοτραβήξω τα μαλλιά μου!!

 

Νομίζω πως η summer wine έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και γι'αυτό γίνεται στόχος αυτή την στιγμή αλλά και γίνεται προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί παντελώς η κουβέντα από την αρχική της διάσταση.

 

Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική συζήτηση θα πω ότι απορώ κι εγώ μαζί με την ΖΩΗ, την mkcm και την mother_tree για το πόσο large είμαστε όταν η οικειοποίηση της μητρότητας συμβαίνει από την νέα συμβία του πατέρα (η οποία μάλιστα έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην διάλυση της οικογένειας!! ) αλλά βγαίνουμε από τα ρούχα μας όταν η γιαγιά, η νταντά ή οποιοσδήποτε άλλος κάνει σχεδόν το ίδιο πράγμα (γιατί δεν έχω ακούσει και καμία να πει ότι "η πεθερά μου λέει το παιδί μου παιδί της" αν και δεν το αποκλείω να υπάρχουν και τέτοιες στρεβλότητες... ).

 

Είναι τουλάχιστον ανούσιο να γίνεται σύγκριση μιας γυναίκας που έχει υιοθετήσει και μιας γυναίκας που καλείται να συναναστραφεί το παιδί του συζύγου της από τον πρώτο του γάμο, μιας άλλης γυναίκας δηλαδή. Η μια το περιμένει με λαχτάρα και η άλλη πρέπει απλώς να συμβιβαστεί. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Το ότι θα πρέπει να του συμπεριφέρεται καλά, θέλει δεν θέλει, είναι εκ των ων ουκ άνευ για τις περισσότερες διότι ποιος σας λέει ότι τις παίρνει να κάνουν κι αλλιώς?? Ξέρετε, παρόλο που ένας άντρας έχει πάρει διαζύγιο και παρόλο που μπορεί να έχει φερθεί σαν γνήσιος asshole στην πρώτη του σύζυγο και μητέρα των παιδιών του, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός πατέρας παρόλα αυτά. Και ποιος πατέρας θα επιτρέψει στην νέα του σύζυγο να φερθεί στο παιδί του λες και είναι παρίας?? Σαφώς και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις αλλά συνήθως δεν έχουν καλή κατάληξη για το νέο ζεύγος... Αν έχει ψήγματα νοημοσύνης η νέα σύζυγος θα είναι τουλάχιστον τυπική. Ξέρετε, δεν είναι μόνο το μάτι του μπαμπά αλλά και των οικείων του...

 

Επίσης, είναι μεγάλο τρυπάκι να κατηγορήσει η νέα σύζυγος την παλιά... Πολλές φορές μπαίνει από μόνη της στην διαδικασία της σύγκρισης γιατί απλά είναι ανασφαλής. Και πάνω στην προσπάθεια να πείσει για την ανωτερότητά της μπαίνει και στην διαδικασία να οικειοποιηθεί ρόλους και τίτλους που δεν της αρμόζουν. Ίσως αν το σκεφτούμε και από μια άλλη άποψη να συμφωνούσαμε όλες ότι δεν πρέπει να πυροβολούμε μια γυναίκα που συμπεριφέρεται μ'αυτόν τον τρόπο γιατί κατά βάσιν, είναι για λύπηση.

 

Σαφώς και υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις γυναικών ή αντρών που αγαπούν αληθινά και βαθιά τα παιδιά των συντρόφων τους από προηγούμενες σχέσεις. Και που προσπαθούν να έχουν καλή και αρμονική σχέση με αυτά τα παιδιά. Σ'αυτές τις περιπτώσεις όμως δεν κατηγορεί τον άλλο γονέα, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Είναι ντροπή να προσπαθείς να υπονομεύσεις τη σχέση του παιδιού με τον άλλο γονιό. Αν υπάρχει θέμα στην σχέση τους αυτό είναι δικό τους θέμα, όχι του κάθε άσχετου να επεμβαίνει. Εδώ αυτό που βλέπουμε όμως δεν είναι μια γυναίκα που νοιάζεται. Ίσα ίσα που βλέπουμε μια γυναίκα η οποία σπάει όλους τους κανόνες που έχει θεσπίσει η μητέρα για το καλό του παιδιού της με σκοπό να γίνει αρεστή χωρίς να την νοιάζει αν οι πράξεις της είναι βλαπτικές για το παιδί! Και προσπαθούμε να πείσουμε η μία την άλλη ότι αυτή η γυναίκα αγαπάει και νοιάζεται το παιδί του συντρόφου της και γι'αυτό αυτοαποκαλείται μαμά??? Το μαύρο δεν μπορεί να γίνει και να παρουσιαστεί σαν λευκό κυρίες μου, λυπάμαι. Όποιος έχει μάτια βλέπει!

 

Επίσης, για το πόσο μπορεί να κάνει κάτι η μαμά του παιδιού ή όχι, είναι σχετικό ξέρετε. Γιατί παρόλο που επίσημα κανένας δεν το λέει, υπάρχουν τρόποι, αν η συζήτηση με τον μπαμπά του παιδιού αποβεί άκαρπη, να σαμποτάρει την επικοινωνία με το παιδί και να τον τσούξει για τα καλά. Και επειδή θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι σωστό, θα σας πω απλά πως καμιά φορά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παρόλα αυτά όμως για κάποιο λόγο είμαι σίγουρη ότι η συζήτηση με τον μπαμπά θα έχει αποτέλεσμα. Ειδικά αν γίνει μαζί με το παιδί ή από το ίδιο το παιδί, αν φυσικά αυτό ενοχλείται από αυτήν την κατάσταση. Έτσι για να μην υπάρχει καν η υπόνοια ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας της μαμάς...

 

Κάτι ακόμα. Στο προηγούμενο ποστ μου μίλησα για την αυτοαποκαλούμενη "μαμά" ως τρίτο πρόσωπο αλλά μάλλον δεν έγινα πλήρως αντιληπτή. Ο λόγος που χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη λέξη είναι ο εξής απλός:

 

Μια οικογένεια, παραμένει οικογένεια ακόμα και όταν το ζευγάρι χωρίσει καθώς εξακολουθούν να έχουν την ίδια σχέση με το παιδί τους και τις ίδιες υποχρεώσεις, αν μη τι άλλο, που απορρέουν από αυτή την σχέση. ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ άλλος είναι ΤΡΙΤΟΣ σε αυτήν την σχέση. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι. Οι άνθρωποι που θα μπουν στην ζωή των γονιών τους ως σύντροφοι είναι τρίτα πρόσωπα σ'αυτήν την σχέση και καλά θα κάνουν να κάθονται στα αυγά τους για να μην βρεθούν προ εκπλήξεων αργά ή γρήγορα.

 

Και κάτι ακόμα. Όσες μιλάτε για υποθέσεις περί της υπόθεσης θα πω πως υπόθεση αποτελεί και η βεβαιότητα ότι η μητέρα του παιδιού είναι μια κακομοίρα κολλημένη με τον πρώην της και την πρότερη κατάσταση της οικογένειάς τους. Μπορεί - κάλλιστα - να τον έχει χ3σμ3νο πατόκορφα καθώς μόνος του απέδειξε πόσο ανάξιος της εκτίμησής της είναι. Προσωπικά - γνωρίζω πολλές γυναίκες που νιώθουν έτσι - καθόλου δεν νιώθουν όλες νοσταλγία για έναν άντρα που δεν μπορούσε να κρατήσει το π0υλί του μέσα στο παντελόνι του οπότε μην κρίνετε εξ' ιδίων τα αλλότρια. Ίσα ίσα που νιώθουν και ντροπή να πουν ότι κάποτε υπήρξαν με έναν τόσο άχρηστο άντρα. Και όχι κυρίες μου. Οι απανταχού απατημένες δεν είναι κακομοίρες. Λυπάμαι, αλλά ότι απλά έκαναν οικογένεια με ένα άντρα που αποδείχτηκε ανάξιος τους δεν καταλαβαίνω πως πιστεύετε ότι τις τοποθετεί σε αυτήν την θέση....

συμφωνω απολυτα μαζι σου και μου αρεσει πολυ ο τροπος που γραφεις

[mkcm]

Συγνώμη κορίτσια αλλά πραγματικά δεν ξέρω από που να πρωτοτραβήξω τα μαλλιά μου!!

 

Νομίζω πως η summer wine έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και γι'αυτό γίνεται στόχος αυτή την στιγμή αλλά και γίνεται προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί παντελώς η κουβέντα από την αρχική της διάσταση.

 

Επιστρέφοντας λοιπόν στην αρχική συζήτηση θα πω ότι απορώ κι εγώ μαζί με την ΖΩΗ, την mkcm και την mother_tree για το πόσο large είμαστε όταν η οικειοποίηση της μητρότητας συμβαίνει από την νέα συμβία του πατέρα (η οποία μάλιστα έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην διάλυση της οικογένειας!! ) αλλά βγαίνουμε από τα ρούχα μας όταν η γιαγιά, η νταντά ή οποιοσδήποτε άλλος κάνει σχεδόν το ίδιο πράγμα (γιατί δεν έχω ακούσει και καμία να πει ότι "η πεθερά μου λέει το παιδί μου παιδί της" αν και δεν το αποκλείω να υπάρχουν και τέτοιες στρεβλότητες... ).

 

Είναι τουλάχιστον ανούσιο να γίνεται σύγκριση μιας γυναίκας που έχει υιοθετήσει και μιας γυναίκας που καλείται να συναναστραφεί το παιδί του συζύγου της από τον πρώτο του γάμο, μιας άλλης γυναίκας δηλαδή. Η μια το περιμένει με λαχτάρα και η άλλη πρέπει απλώς να συμβιβαστεί. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Το ότι θα πρέπει να του συμπεριφέρεται καλά, θέλει δεν θέλει, είναι εκ των ων ουκ άνευ για τις περισσότερες διότι ποιος σας λέει ότι τις παίρνει να κάνουν κι αλλιώς?? Ξέρετε, παρόλο που ένας άντρας έχει πάρει διαζύγιο και παρόλο που μπορεί να έχει φερθεί σαν γνήσιος asshole στην πρώτη του σύζυγο και μητέρα των παιδιών του, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλός πατέρας παρόλα αυτά. Και ποιος πατέρας θα επιτρέψει στην νέα του σύζυγο να φερθεί στο παιδί του λες και είναι παρίας?? Σαφώς και υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις αλλά συνήθως δεν έχουν καλή κατάληξη για το νέο ζεύγος... Αν έχει ψήγματα νοημοσύνης η νέα σύζυγος θα είναι τουλάχιστον τυπική. Ξέρετε, δεν είναι μόνο το μάτι του μπαμπά αλλά και των οικείων του...

 

Επίσης, είναι μεγάλο τρυπάκι να κατηγορήσει η νέα σύζυγος την παλιά... Πολλές φορές μπαίνει από μόνη της στην διαδικασία της σύγκρισης γιατί απλά είναι ανασφαλής. Και πάνω στην προσπάθεια να πείσει για την ανωτερότητά της μπαίνει και στην διαδικασία να οικειοποιηθεί ρόλους και τίτλους που δεν της αρμόζουν. Ίσως αν το σκεφτούμε και από μια άλλη άποψη να συμφωνούσαμε όλες ότι δεν πρέπει να πυροβολούμε μια γυναίκα που συμπεριφέρεται μ'αυτόν τον τρόπο γιατί κατά βάσιν, είναι για λύπηση.

 

Σαφώς και υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις γυναικών ή αντρών που αγαπούν αληθινά και βαθιά τα παιδιά των συντρόφων τους από προηγούμενες σχέσεις. Και που προσπαθούν να έχουν καλή και αρμονική σχέση με αυτά τα παιδιά. Σ'αυτές τις περιπτώσεις όμως δεν κατηγορεί τον άλλο γονέα, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Είναι ντροπή να προσπαθείς να υπονομεύσεις τη σχέση του παιδιού με τον άλλο γονιό. Αν υπάρχει θέμα στην σχέση τους αυτό είναι δικό τους θέμα, όχι του κάθε άσχετου να επεμβαίνει. Εδώ αυτό που βλέπουμε όμως δεν είναι μια γυναίκα που νοιάζεται. Ίσα ίσα που βλέπουμε μια γυναίκα η οποία σπάει όλους τους κανόνες που έχει θεσπίσει η μητέρα για το καλό του παιδιού της με σκοπό να γίνει αρεστή χωρίς να την νοιάζει αν οι πράξεις της είναι βλαπτικές για το παιδί! Και προσπαθούμε να πείσουμε η μία την άλλη ότι αυτή η γυναίκα αγαπάει και νοιάζεται το παιδί του συντρόφου της και γι'αυτό αυτοαποκαλείται μαμά??? Το μαύρο δεν μπορεί να γίνει και να παρουσιαστεί σαν λευκό κυρίες μου, λυπάμαι. Όποιος έχει μάτια βλέπει!

 

Επίσης, για το πόσο μπορεί να κάνει κάτι η μαμά του παιδιού ή όχι, είναι σχετικό ξέρετε. Γιατί παρόλο που επίσημα κανένας δεν το λέει, υπάρχουν τρόποι, αν η συζήτηση με τον μπαμπά του παιδιού αποβεί άκαρπη, να σαμποτάρει την επικοινωνία με το παιδί και να τον τσούξει για τα καλά. Και επειδή θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι σωστό, θα σας πω απλά πως καμιά φορά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Παρόλα αυτά όμως για κάποιο λόγο είμαι σίγουρη ότι η συζήτηση με τον μπαμπά θα έχει αποτέλεσμα. Ειδικά αν γίνει μαζί με το παιδί ή από το ίδιο το παιδί, αν φυσικά αυτό ενοχλείται από αυτήν την κατάσταση. Έτσι για να μην υπάρχει καν η υπόνοια ότι όλα αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας της μαμάς...

 

Κάτι ακόμα. Στο προηγούμενο ποστ μου μίλησα για την αυτοαποκαλούμενη "μαμά" ως τρίτο πρόσωπο αλλά μάλλον δεν έγινα πλήρως αντιληπτή. Ο λόγος που χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη λέξη είναι ο εξής απλός:

 

Μια οικογένεια, παραμένει οικογένεια ακόμα και όταν το ζευγάρι χωρίσει καθώς εξακολουθούν να έχουν την ίδια σχέση με το παιδί τους και τις ίδιες υποχρεώσεις, αν μη τι άλλο, που απορρέουν από αυτή την σχέση. ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ άλλος είναι ΤΡΙΤΟΣ σε αυτήν την σχέση. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι. Οι άνθρωποι που θα μπουν στην ζωή των γονιών τους ως σύντροφοι είναι τρίτα πρόσωπα σ'αυτήν την σχέση και καλά θα κάνουν να κάθονται στα αυγά τους για να μην βρεθούν προ εκπλήξεων αργά ή γρήγορα.

 

Και κάτι ακόμα. Όσες μιλάτε για υποθέσεις περί της υπόθεσης θα πω πως υπόθεση αποτελεί και η βεβαιότητα ότι η μητέρα του παιδιού είναι μια κακομοίρα κολλημένη με τον πρώην της και την πρότερη κατάσταση της οικογένειάς τους. Μπορεί - κάλλιστα - να τον έχει χ3σμ3νο πατόκορφα καθώς μόνος του απέδειξε πόσο ανάξιος της εκτίμησής της είναι. Προσωπικά - γνωρίζω πολλές γυναίκες που νιώθουν έτσι - καθόλου δεν νιώθουν όλες νοσταλγία για έναν άντρα που δεν μπορούσε να κρατήσει το π0υλί του μέσα στο παντελόνι του οπότε μην κρίνετε εξ' ιδίων τα αλλότρια. Ίσα ίσα που νιώθουν και ντροπή να πουν ότι κάποτε υπήρξαν με έναν τόσο άχρηστο άντρα. Και όχι κυρίες μου. Οι απανταχού απατημένες δεν είναι κακομοίρες. Λυπάμαι, αλλά ότι απλά έκαναν οικογένεια με ένα άντρα που αποδείχτηκε ανάξιος τους δεν καταλαβαίνω πως πιστεύετε ότι τις τοποθετεί σε αυτήν την θέση....

 

Εύγε!!!!

[summer wine]

livinath Τα ξεκαθαρισες και τα βαλες ολα στην σωστη τους διασταση.

 

 

Είναι τουλάχιστον ανούσιο να γίνεται σύγκριση μιας γυναίκας που έχει υιοθετήσει και μιας γυναίκας που καλείται να συναναστραφεί το παιδί του συζύγου της από τον πρώτο του γάμο, μιας άλλης γυναίκας δηλαδή. Η μια το περιμένει με λαχτάρα και η άλλη πρέπει απλώς να συμβιβαστεί. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο.

 

 

 

Να προσθεσω κατι ακομα σχετικα με την υιοθεσια εκτος αυτων που εγραψες, γιατι βλεπω οτι αναφερεται και χρησιμοποιειται με πολυ ελαφρια τη καρδια, σαν καραμελα και οπως βολευει καποιους. Οι θετοι γονεις ελεγχονται απο φορεις για την ικανοτητα τους και υπαρχει μια δοκιμαστικη περιοδος που εξεταζονται για τις ικανοτητες τους αλλα κια για την πραγματικη τους διαθεση. Δεν ειναι λιγα τα ζευγαρια που δεν προχωρανε. Ομως απαραιτητη προυποθεση και πανω απο ολα ειναι η συγκαταθεση της μητερας για τους γονεις αυτους. Εαν η ιδια δεν τους εγκρινει και δεν τους θεωρησει καταλληλους δεν ολοκληρωνεται η υιοθεσια. Απο την στιγμη της ολοκληρωσης της υιοθεσιας η φυσικη μητερα αποχωρει και δεν εχει καμια αναμειξη στο παιδι η αξιωση. Πλεον φυσικη μητερα θεωρειται η θετη. Το παιδι εχει προσβαση στα πρακτικα της υιοθεσιας μονο οταν ενηλικιωθει.

 

Και αυτο γιατι το παιδι πρεπει να μεγαλωνει σε ενα ηρεμο, ξεκαθαρο περιβαλλον με μια μητερα. Οι θετοι γονεις εχουν αναλαβει ενα πολυ δυσκολο ρολο, πιο δυσκολο απο του φυσικου γονεα και πρεπει να μην υπαρχουν επιπλεον δυσκολιες στο εργο τους.

 

Ομως καμια σχεση δεν εχουν οι θετες μητερες με τις γυναικες των πατεραδων και τελειως αστοχος οποιοσδηποτε παραλληλισμος.

 

Συνεχιζω με αφορμη καποια μηνυματα που διαβασα σημερα.

1. Οσο το ανηλικο παιδι πηγαινει στο σπιτι του πατερα , ο πατερας δεν μπορει να φερνει την καθεμια στο σπιτι του, οπως ακουστηκε.

Δεν μπορει να κανει οτι θελει. Οφειλει να ειναι προσεκτκος και να φροντιζει το παιδι. Εαν οχι υπαρχουν και τα ασφαλιστικα μετρα η αλλα νομικα μεσα για την απομακρυνση του παδιιου, εφοσον θεωρηθει αναρμοστη η συμπεριφορα του.

 

2. Το 10-χρονο οχι δεν ειναι μεγαλο παιδι, δεν ειναι αντρακι που μπορει να βαλει στη θεση της την μητρια και να της απαντησει οτι δεν θελει να την αποκαλει μαμα. Το πιο πιθανο ειναι να στενοχωρηθει και να το κλεινει μεσα του.

Το ακουσαμε και αυτο σε forum γονων.

 

Ειναι ακομα παιδι με ολα τα προβληματα της ηλικας του και πολυ πιο ευαλωτο λογω του διαζυγιου. Θελει ειδικη μεταχειριση γιατι βιωνει μια ιδιαιτερα δυσκολη περιοδο λογω του χωρισμου.

 

Μερικες φορες αναρωτιεμαι εαν ειστε πραγματι γονεις με αυτα που διαβαζω.

 

3. Ο ρολος της χωρισμενης μητερας που εχει αναλβει την επιμελεια των παιδιων ειναι διπλος. Αντικαθιστα και τον πατερα. Ειναι πολυ δυσκολος ρολος και σαν γονεας αλλα και σαν γυναικα που ειναι μονη της. Αυτες οι γυναικες που καταφερονυν και μεγαλωνουν ευτυχισμενα παιδια ειναι αξιες θαυμασμου.

 

3. Επειδη καποιες παρουσιασαν προβληματικη την μητερα που κακως δεν το εχει παρει αποφαση

Τζατζικακι εχω να πω οτι η φιλη σου ειχει την πιο φυσιολογικη αντιδραση. Θυμωνει, εκνευριζεται και ειναι απολυτα λογικο και φυσιολογικο. Το αφυσικο θα ηταν να μην θυμωνε. Τοτε θα υπηρχε καποιο θεμα, η ψυχοπαθολογικο η θα ηταν αδιαφορη.

 

Οποτε δεν πρεπει να παλευει με τον εαυτο της για να διαχειρστει το θυμο της, ουτε να κανει γιογκα, ουτε να παει σε ειδικο, ουτε να το παρει αποφαση γιατι ετσι παραιτειται , τα βαζει μεσα της και αντικτυπο θα εχει στο παιδι της και σε αυτην. Πρεπει να παρει δυναμεις, να παλεψει και να συμβουλευτει δικηγορο ωστε να της βρει λυση. Σιγουρα καποια θεματα θα υπαρχουν που θα μπορουσε να στηριχτει για να αποδειξει οτι το περιβαλλον δεν ειναι καταλληλο και να προειδοποιησει τον αντρα της. Η κακη διατροφη μπορει να ειναι και ενας λογος, επισης η αναρμοστη συμπεριφορα της γυναικας του. Δεν ειναι τοσο απλα αυτα που γραφεις. Δικηγορος δεν ειμαι, αλλα πιστευω οτι θα υπαρχουν λογοι εαν ψαξει. Και μετα να περασει στην επιθεση, με οπλα ομως. Οχι να μην το βαλει κατω, ουτε να το παρει αποφαση. Αυτο θα βολευε πολυ τη αλλη πλευρα και θα την κατηγορησουν και αδιαφορη απο πανω.

[Niki81]

H δική σου εμπειρία ήταν ότι η γέννα και η εγκυμοσύνη ήταν μαγικές εμπειρίες, για πολλές άλλες γυναίκες είναι εφιάλτης (δες και τα ποσοστά των εκτρώσεων). Οπως ακριβώς σε κάποιους ανθρώπους ταιριάζει η υιοθεσία ενω σε καποιους δεν ταιριάζει καν η μητρότητα. Δεν είναι η εμπειρία μίας γυναίκας ικανή να κρίνει τις εμπειρίες, πόσο μάλλον τα συναισθήματα, όλων των γυναικών.

 

Ουτε που εχω καταλαβει που κολανε όλα αυτά που λετε στη συζητηση.Ωστοσο τα ποσοστα των εκτρψσεων ουδεμια σχεση δεν εχουν με το ποσο ευκολη η δυσκολη είναι μια εγκυμοσυνη και ενας τοκετος.

 

Επισης το θεωρω αδικο για τους ανθρώπους που παλευουν για μια υιοθεσια να λεμε ότι σε καποιους ταιριαζει η υιοθεσια.Αν κάθε μια από εμας εκανε μια ευχη υποθετω θα ηταν να μη χρειαστεί καμια γυναικα να υιοθετησει και να μην υπαρχει κανενα παιδακι που να είναι προς υιοθεσια.

 

Τελος επειδή μας διαβαζουν και κοπελες που ακομα δν εχουν γεννησει εγω θα πω ότι όταν παμε να γεννήσουμε το παιδι μας καλο είναι να πηγαίνουμε συνειδητοποιημένες για το που παμε.Οταν πας να γεννησεις το παιδι σου,να το δεις πρωτη φορα ,να το αγγίξεις πρωτη φορα,να το γνωρίσεις πρωτη φορα καλο είναι να πηγαίνεις επικεντρωμενη σε αυτό.Εαν ετσι πηγαίνεις τοτε οσο δυσκολο τοκετο κι αν εχεις...δεν παυει η στιγμη που παιρνεις το παιδι σου αγκαλια για πρωτη φορα να είναι μια μοναδικη στιγμη.

 

Αν πας να γεννησεις φοβισμενη...αν αντιμετωπίζεις τον τοκετο ως ιατρικη επεμβαση και αναλώνεσαι στο αν θα πονεσεις και ποσο θα πονεσεις και αν θα σου κανουν κλισμα και ποσα ραμματα θα χρειαστείς τοτε προφανως και δεν αντιλαμβάνεσαι καμια ιεροτητα της στιγμης αυτης.

[ΑΡΓΚ]

Ουτε που εχω καταλαβει που κολανε όλα αυτά που λετε στη συζητηση.Ωστοσο τα ποσοστα των εκτρψσεων ουδεμια σχεση δεν εχουν με το ποσο ευκολη η δυσκολη είναι μια εγκυμοσυνη και ενας τοκετος.

 

Επισης το θεωρω αδικο για τους ανθρώπους που παλευουν για μια υιοθεσια να λεμε ότι σε καποιους ταιριαζει η υιοθεσια.Αν κάθε μια από εμας εκανε μια ευχη υποθετω θα ηταν να μη χρειαστεί καμια γυναικα να υιοθετησει και να μην υπαρχει κανενα παιδακι που να είναι προς υιοθεσια.

 

Τελος επειδή μας διαβαζουν και κοπελες που ακομα δν εχουν γεννησει εγω θα πω ότι όταν παμε να γεννήσουμε το παιδι μας καλο είναι να πηγαίνουμε συνειδητοποιημένες για το που παμε.Οταν πας να γεννησεις το παιδι σου,να το δεις πρωτη φορα ,να το αγγίξεις πρωτη φορα,να το γνωρίσεις πρωτη φορα καλο είναι να πηγαίνεις επικεντρωμενη σε αυτό.Εαν ετσι πηγαίνεις τοτε οσο δυσκολο τοκετο κι αν εχεις...δεν παυει η στιγμη που παιρνεις το παιδι σου αγκαλια για πρωτη φορα να είναι μια μοναδικη στιγμη.

 

Αν πας να γεννησεις φοβισμενη...αν αντιμετωπίζεις τον τοκετο ως ιατρικη επεμβαση και αναλώνεσαι στο αν θα πονεσεις και ποσο θα πονεσεις και αν θα σου κανουν κλισμα και ποσα ραμματα θα χρειαστείς τοτε προφανως και δεν αντιλαμβάνεσαι καμια ιεροτητα της στιγμης αυτης.

 

Αν και έχουμε ξεφύγει εντελώς απ'ο το θέμα: συγγνώμη,αλλά όχι. Αυτό είναι το σκεπτικό με το οποίο οι γυναίκες που μένουν έγκυες χωρίς να το θέλουν νιώθουν υποχρεωμένες να κρατήσουν το παιδί, ή ντρέπονται να μιλήσουν όσες δε νιώθουν αμέσως δέσιμο (περιπου 1 στις 5 λενε οι στατιστικές). Καθε εμπειρία είναι διαφορετική και σεβαστή.

 

Από εκεί και πέρα, για να γυρίσω στο θέμα, επειδή θεωρήθηκε ότι υπερασπίστηκα την άλλη γυναίκα και πήγαν να βγάλω τρελή τη μάνα: Προφανώς το να έχεις δεσμό με παντρεμένο είναι κατάπτυστο και δε νομίζω ότι καμία κοπέλα είπε κατι διαφορετικο. Προφανώς στη θέση αυτής της μάνας οποιαδήποτε από εμάς θα ήταν αναστατωμένη και προσωπικά ασφαλώς και θα ήθελα να σπάσω το κεφάλι και του πρώην και της γυναίκας του. Αλλα το τι θέλουμε, το τι θα βοηθήσει τα παιδιά μας και το τι προβλέπει ο νόμος δεν ταυτίζονται. Η αντίρρηση δεν είναι για το αν η νυν είναι ιδανική μητριά ή όχι. Η αντίρρηση είναι στο αν και πώς μπορει η μάνα να προστατεύσει τον ευατό της, και να βρει με ηρεμία μία λύση για το παιδί της. Γιατί ούτε περιοριστικά μέτρα θα βγάλει κανένας εισαγγελέας με βάση τα πατατάκια, ούτε θα βρει το δίκιο της η μαμά απειλώντας τη μητριά.

Από εκεί και πέρα, έχουν γραφεί τέρατα σε αυτό το thread, όπως ότι καμία μητριά ποτέ δεν έχει δικαίωμα να αναφέρεται στο παιδί ως δικό της, κάτι το οποίο είναι μία ακατανόητη γενίκευση, και άκρως προσβλητικό για μελος του φόρουμ που ζει μία τέτοια ιστορία.

[mother_tree]

Καταρχάς ΕΥΓΕ σε summer wine, Niki81, Livinath.

 

 

Απορία: γιατί χρησιμοποιείται το παρόν θέμα για να προβάλλονται, προωθούνται, υποστηρίζονται ιδέες και απόψεις που ουδεμία σχέση έχουν με το παρόν θέμα?

 

Γιατί δεν ανοίγονται νέα θέματα και να γίνει η συζήτηση εκεί? Γιατί κάποιος εκ του πονηρού σκεπτόμενος μπορεί να θεωρήσει ότι γίνεται μία συντονισμένη προσπάθεια να κουκουλωθεί το εν λόγω θέμα και εν κατακλείδι να βγουν συμπεράσματα που ουδεμία σχέση έχουν με το παρόν.

 

Επί του θέματος: όπως ειπώθηκε, εάν η μαμά εντοπίσει γεγονότα και καταστάσεις που υποψιάζεται ότι «βλάπτουν» το παιδί μπορεί να κινηθεί μέσω ασφαλιστικών μέτρων.

 

Αν και υπερθεματίζω της συζήτησης με τον μπαμπά καθώς όπως ήδη ειπώθηκε ο μπαμπάς πάνω από όλα είναι πατέρας και το παιδί του θεωρώ ότι θα το βάζει πάνω από κάθε νυν και παρατρεχάμενη.

Φίλη τζατζικάκι, πες στην φίλη σου να έχει από κοντά το παιδί, να βλέπει τι παίζει, όχι τόσο βασιζόμενη σε μαρτυρίες τρίτων που συμφωνώ ότι μπορεί να είναι μερικές φορές υπερβολικές όσο σε αυτά που της λέει το παιδί και κυρίως στην συμπεριφορά του παιδιού.

 

Όπως ήδη έγραψες, το παιδί της λέει κάποια πράγματα. Να τονίσω επίσης ενώ τα αγόρια στην αρχή δένονται πολύ με τις μαμάδες, το πρότυπο του πατέρα είναι ανυπέρβλητο. Οπότε αν η συμπεριφορά της νυν δεν του αρέσει σε κάποια πράγματα και μόνο το γεγονός ότι θέλει να είναι κοντά στον πατέρα μπορεί να προσπερνά πράγματα.

 

Και όπως λέει και η ψυχολόγος:

Όταν το οιδιπόδειο σπάει!

Σύνήθως τα μικρά αγόρια αισθάνονται πιο οικεία με κάποια γυναικεία φιγούρα. βΤα μικρά αγόρια αντιμετωπίζουν τον μπαμπά τους αρχικά ανταγωνιστικά, καθώς θεωρούν ότι η αγάπη της μητέρας ανήκει μόνο σε αυτά και ο πατέρας είναι αυτός που τη διεκδικεί, δε θέλουν λοιπόν να τη μοιράζονται με κανένανβ εξηγεί η ψυχολόγος Νατάσσα Πατεράκη.

Όσο τα αγόρια μεγαλώνουν, ο μπαμπάς παίζει κεντρικό ρόλο στη ζωή τους. βΟι πατεράδες παίζουν πιο ενεργό ρόλο στη ζωή τους με το να παίζουν παιχνίδια (περισσότερο σωματικά απ΄ ότι λεκτικά), δίνουν περισσότερη σημασία στην αγωγή των αγοριών, όσον αφορά σε κανόνες συμπεριφοράς, ηθικούς κώδικες, συμπεριφορές προς το άλλο φύλο αλλά και να επιβραβεύουν ή να τιμωρούν με λιγότερη συχνότητα αλλά μεγαλύτερη έντασηβ.

Ο πατέρας με τη γενικότερη συμπεριφορά του αλλά και ειδικότερα με τον τρόπο που αντιμετωπίζει και προσεγγίζει το γιο του, συμβάλλει στην πνευματική ανάπτυξή του και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, καθώς ο γιος μιμείται τις κινήσεις, τον τρόπο που μιλάει και αντιδρά, ακόμα και το χιούμορ του. Τον θεωρεί ʽήρωάʼ του, ικανό να κάνει τα πάντα και όταν μεγαλώσει θέλει να του μοιάσει.

Από το εν λόγω κείμενο της ψυχολόγου αντιλαμβανόμαστε ότι με την συμπεριφορά της η νυν δεν ακυρώνει μόνο την μητέρα αλλά και τον ρόλο του πατέρα καθώς ο πατέρας με την μητέρα έχουν συμφωνήσει σε βασικούς κανόνες διαπαιδαγώγησης του παιδιού και έρχεται η νυν να τους ακυρώσει όλους, οικειοποιώντας έναν ρόλο που δεν της τον έδωσε κανείς.

[ΑΡΓΚ]

Βρε κορίτσια, πόσες από εσάς που μιλάτε για ασφαλιστικά μετρα και δικαστήρια έχετε χρειαστεί ποτέ να κάνετε κάτι τετοιο; Να πάτε σε εισαγγελέα, να παραστείτε σε δίκη και μάλιστα για τέτοια θέματα, να ζητήσετε αστυνομική βοήθεια για οικογενειακά προβλήματα; Αν η μητριά έπαιρνε ναρκωτικά και έφερνε στο σπίτι και έναν γκόμενο που έκανε σεξουαλικές κινήσεις προς το παιδί, θα είχαν μία λογική όλα αυτά και πάλι δυστυχώς το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ αμφίβολο και η διαδικασία τραγικά χρονοβόρα και τραυματική. Αλλά να πάει στον εισαγγελέα, να περιμένει ώρες εν μέσω ανθρώπων που έχουν συγγενείς σε που απειλούν με μαχαίρια, αυτοκτονούμ και δεν ξέρω τι άλλο και να λέει "θέλω περιοριστικά μέτρα γιατί μου είπε η γειτονισσα ότι η μητριά αναφέρεται στο παιδί ως δικό της και το ταϊζει πατατάκια"; Καταλαβαίνετε τι τη συμβουλεύετε την γυναίκα να κάνει; Και ότι μετά κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενη και από πάνω;

[livinath]

Βρε κορίτσια, πόσες από εσάς που μιλάτε για ασφαλιστικά μετρα και δικαστήρια έχετε χρειαστεί ποτέ να κάνετε κάτι τετοιο; Να πάτε σε εισαγγελέα, να παραστείτε σε δίκη και μάλιστα για τέτοια θέματα, να ζητήσετε αστυνομική βοήθεια για οικογενειακά προβλήματα; Αν η μητριά έπαιρνε ναρκωτικά και έφερνε στο σπίτι και έναν γκόμενο που έκανε σεξουαλικές κινήσεις προς το παιδί, θα είχαν μία λογική όλα αυτά και πάλι δυστυχώς το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ αμφίβολο και η διαδικασία τραγικά χρονοβόρα και τραυματική. Αλλά να πάει στον εισαγγελέα, να περιμένει ώρες εν μέσω ανθρώπων που έχουν συγγενείς σε που απειλούν με μαχαίρια, αυτοκτονούμ και δεν ξέρω τι άλλο και να λέει "θέλω περιοριστικά μέτρα γιατί μου είπε η γειτονισσα ότι η μητριά αναφέρεται στο παιδί ως δικό της και το ταϊζει πατατάκια"; Καταλαβαίνετε τι τη συμβουλεύετε την γυναίκα να κάνει; Και ότι μετά κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενη και από πάνω;

 

Είναι δυνατόν να κάνει οποιαδήποτε νομική ενέργεια μόνη της? Δικηγόρο θα συμβουλευτεί έτσι ώστε να την κατατοπίσει στο πως θα διαχειριστεί την κατάσταση και θα ενεργήσει ο ίδιος εκ μέρους της. Αυτό γίνεται πάντα. Και αυτό αφού φυσικά συζητήσει πρώτα με τον πατέρα του παιδιού της. Μπορεί να συνεννοηθούν απόλυτα χωρίς να χρειαστεί να κάνει τίποτε άλλο η μητέρα του παιδιού.

[mother_tree]

Βρε κορίτσια, πόσες από εσάς που μιλάτε για ασφαλιστικά μετρα και δικαστήρια έχετε χρειαστεί ποτέ να κάνετε κάτι τετοιο; Να πάτε σε εισαγγελέα, να παραστείτε σε δίκη και μάλιστα για τέτοια θέματα, να ζητήσετε αστυνομική βοήθεια για οικογενειακά προβλήματα; Αν η μητριά έπαιρνε ναρκωτικά και έφερνε στο σπίτι και έναν γκόμενο που έκανε σεξουαλικές κινήσεις προς το παιδί, θα είχαν μία λογική όλα αυτά και πάλι δυστυχώς το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ αμφίβολο και η διαδικασία τραγικά χρονοβόρα και τραυματική. Αλλά να πάει στον εισαγγελέα, να περιμένει ώρες εν μέσω ανθρώπων που έχουν συγγενείς σε που απειλούν με μαχαίρια, αυτοκτονούμ και δεν ξέρω τι άλλο και να λέει "θέλω περιοριστικά μέτρα γιατί μου είπε η γειτονισσα ότι η μητριά αναφέρεται στο παιδί ως δικό της και το ταϊζει πατατάκια"; Καταλαβαίνετε τι τη συμβουλεύετε την γυναίκα να κάνει; Και ότι μετά κινδυνεύει να βρεθεί κατηγορούμενη και από πάνω;

 

Εγώ προσωπικά έχω παρακολουθήσει δίκη όπου μητέρα είχε κάνει ασφαλιστικά μέτρα στον πατέρα για 2 λόγους, πρώτον γιατί δεν της πλήρωνε την διατροφή και δεύτερον απαιτούσε να μην παρίσταται η νυν όταν ο πατέρας έπαιρνε τα παιδιά στο σπίτι γιατί τους έβαζε λόγια για την μητέρα κλπ. Η δικαστής είχε ρωτήσει και τον πατέρα και τους δικηγόρους τι μπορεί να γίνει με αυτό και οι δικηγόροι είχαν πει ότι είχαν μιλήσει ήδη μεταξύ τους και είχαν συμφωνήσει η μητέρα με τον πατέρα όταν ο πατέρας πάει τα παιδιά σπίτι να μην είναι εκεί η νυν. Η μητέρα είχε προσκομίσει και χαρτί ψυχολόγου που έλεγε ότι τα παιδιά όντως επηρεάζονταν αρνητικά από την συμπεριφορά της νυν.

Αν κρίνω από αυτό που έγραψε η κοπέλα που άνοιξε το θέμα ότι η νυν δεν τρελαίνεται να κάνει δικά της παιδιά γιατί ΕΧΕΙ ΗΔΗ, τότε δεν νομίζω ότι το θέμα είναι μόνο τα πατατάκια.

 

 

 

Ναι καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι λέμε! αυτό που εγώ δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να τρομάζουμε την μαμά να κάνει οτιδήποτε, ακόμη δηλ. και μία ερώτηση στον δικηγόρο της που ανέλαβε το διαζύγιο, για να μην "βλάψει" την νυν και αντιθέτως να βλάπτεται το παιδί!

[ΑΝΝΑ24]

Είναι δυνατόν να κάνει οποιαδήποτε νομική ενέργεια μόνη της? Δικηγόρο θα συμβουλευτεί έτσι ώστε να την κατατοπίσει στο πως θα διαχειριστεί την κατάσταση και θα ενεργήσει ο ίδιος εκ μέρους της. Αυτό γίνεται πάντα. Και αυτό αφού φυσικά συζητήσει πρώτα με τον πατέρα του παιδιού της. Μπορεί να συνεννοηθούν απόλυτα χωρίς να χρειαστεί να κάνει τίποτε άλλο η μητέρα του παιδιού.

 

Χωρίς να θέλω να είμαι ειρωνική, βρε livinath, πιστεύεις πραγματικά ότι αν το θέμα ήταν να συννενοηθεί απόλυτα με τον μπαμπά έτσι απλά θα έφτανε να έχει σκάσει η κοπέλα? θα το είχε κάνει εδώ και χρόνια και θα ζούσαν όλοι μαζί ευτυχισμένοι στην ακρογιαλιά.

 

Τέλος πάντων, εγώ rest my case. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

[vtgian]

Από εκεί και πέρα, για να γυρίσω στο θέμα, επειδή θεωρήθηκε ότι υπερασπίστηκα την άλλη γυναίκα και πήγαν να βγάλω τρελή τη μάνα: Προφανώς το να έχεις δεσμό με παντρεμένο είναι κατάπτυστο και δε νομίζω ότι καμία κοπέλα είπε κατι διαφορετικο. Προφανώς στη θέση αυτής της μάνας οποιαδήποτε από εμάς θα ήταν αναστατωμένη και προσωπικά ασφαλώς και θα ήθελα να σπάσω το κεφάλι και του πρώην και της γυναίκας του. Αλλα το τι θέλουμε, το τι θα βοηθήσει τα παιδιά μας και το τι προβλέπει ο νόμος δεν ταυτίζονται. Η αντίρρηση δεν είναι για το αν η νυν είναι ιδανική μητριά ή όχι. Η αντίρρηση είναι στο αν και πώς μπορει η μάνα να προστατεύσει τον ευατό της, και να βρει με ηρεμία μία λύση για το παιδί της. Γιατί ούτε περιοριστικά μέτρα θα βγάλει κανένας εισαγγελέας με βάση τα πατατάκια, ούτε θα βρει το δίκιο της η μαμά απειλώντας τη μητριά.

 

Αυτό ακριβώς!

 

Στα υπόλοιπα, το ποιος αποσυντονίζει (επίτηδες ή όχι) την κουβέντα είναι ηλίου φαεινότερο. Τα σχόλια (όσα δεν αφαιρέθηκαν) εκεί είναι, όποιος θέλει μπορεί να τα διαβάσει. Το προσωπικό μου βίωμα καλώς ή κακώς μου δίνει μια εμπειρία παραπάνω.

 

Προσπερνώ τα σχόλια επί προσωπικού γιατί δεν αφορούν το θέμα, όποια έχει όρεξη να συζητήσουμε τα περι μητρικού ενστίκτου, υπάρχει το άλλο θέμα στο οποίο έχει δοθεί από την αρχή βιβλιογραφία και έρευνες (άλλο αν κάποιοι συνεχίζουν να αδιαφορούν). Για οτιδήποτε άλλο, υπάρχουν τα πμ.

 

Από το πρώτο μου σχόλιο κιόλας τονίζω ότι ο ρόλος της μητέρας είναι αναντικατάστατος. Και ότι θα έπρεπε να υπάρχει κοινή αντιμετώπιση από τους γονείς (αφήνοντας εκτός το τρίτο μέρος) με κύριο συμφέρον το καλό του παιδιού. Από την αρχή του θέματος ρωτάω για τις αντιδράσεις του παιδιού σε όλο αυτό.

 

Απαντώ λοιπόν βάσει του τελευταίου μηνύματος της θεματοθέτριας:

[Με ρωτήσατε πώς διατυπώνει το παιδί την ενόχλησή του. Το έχει πει ευθέως στη μαμά του ότι ενοχλείται. Κάτι γελοιότητες του στυλ "τώρα που είσαι εδώ, εγώ είμαι η μαμά", έχει πει το παιδί ότι δεν του αρέσουν (στη μαμά του, να το έχει πει στην άλλη δε νομίζω). Προφανώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν τα λέει έτσι ακριβώς η νυν. Αλλά για να τα λέει το παιδί στη μαμά του, ΚΑΤΙ έχει ειπωθεί

Από την άλλη, ο μικρός ευχαρίστως θα χρησιμοποιήσει τη μητριά σε έναν καυγά με τη μαμά του, για να την πληγώσει. Έχει τύχει μάλιστα 2-3 φορές να βρεθώ παρούσα σε τέτοιους καυγάδες, σε επισκέψεις των δύο στο σπίτι μας. Η φίλη μου είναι "πειθαρχημένη" ως γονέας, υπό την έννοια ότι δεν κάνει συνεχώς χατήρια, μελετάει πολύ τις κινήσεις της, σκέπτεται συνεχώς των αντίκτυπο των πράξεών της στο παιδί, ψάχνεται συνεχώς να του προσφέρει ό,τι το καλύτερο (πέρα από το αυτονόητο συναισθηματικό κομμάτι) από διατροφή, μέχρι ψυχαγωγία κτλ. Και όπως γνωρίζετε, ένας πειθαρχημένος γονέας είναι συχνά δυσάρεστος για ένα παιδί.

Η άλλη σα να μη θέτει όρια, λες και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να κερδίσει στη σύγκριση με τη βιολογική μαμά, με όποιο κόστος]

 

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μαμά-παιδί-μητριά χάνονται στη μετάφραση, λόγω προσωπικής εμπάθειας. Η φράση "τώρα που είσαι εδώ, εγώ είμαι η μαμά", σε εμένα δείχνει ότι η μητριά προσπάθησε (με λάθος τρόπο το μόνο σίγουρο) να εφαρμόσει όρια και αυτά ενόχλησαν το παιδί (και το μετέφερε στη μητέρα του). Το ενόχλησε δηλαδή το όριο. Επίσης για ακόμα μια φορά, διαπιστώνω ότι το παιδί έχει κατανοήσει πλήρως πόσο ενοχλεί τη μαμά του η πρώην και το εκμεταλλεύεται. Ίσως υπέκυψε κάποιες φορές σε αυτό το συναισθηματικό εκβιασμό και το παιδί έχει βρει πάτημα πια.

 

Πρότασή μου για ακόμα μια φορά, ας μιλήσει ήρεμα και χωρίς εμπάθεια με τον πατέρα, μπας και βγάλουν άκρη. Σε σχέση με το παιδί, ας εφαρμόσει αυστηρά τα όρια που έχει η ίδια θέσει και πάση θυσία να δείχνει αδιάφορη στο τι της λένε τρίτοι. Προτάσεις του στυλ να σαμποτάρει την επικοινωνία με το παιδί για να συμμορφωθεί, είναι επικίνδυνες καθώς οι ώρες επικοινωνίας είναι ορισμένες δικαστικά. Αν κάνει κάτι τέτοιο η γυναίκα μπορεί να βρεθεί με την αστυνομία κάτω από την πόρτα της. Ας προσέχουμε λιγάκι τι γράφουμε.

 

Η συμπεριφορά της μητριάς μπορεί να είναι ευθέως εκνευριστική και ανταγωνιστική ωστόσο δεν είναι κακοποιητική, πως να το κάνουμε δηλαδή! Το ότι αγοράζει ακριβά πράγματα που η μαμά δεν μπορεί, δεν είναι κακοποίηση, ούτε ότι έφαγε 2 σαχλαμάρες παραπάνω. Αν θέλει να μπει σε διαδικασία να αποδείξει ότι είναι κακοποιητική, θα πρέπει να το τεκμηριώσει με ψυχολόγους (το ίδιο βέβαια μπορεί να κάνει και ο πατέρας) και όχι με το τι της είπε η κάθε φίλη σε ένα πάρτυ...

[livinath]

Χωρίς να θέλω να είμαι ειρωνική, βρε livinath, πιστεύεις πραγματικά ότι αν το θέμα ήταν να συννενοηθεί απόλυτα με τον μπαμπά έτσι απλά θα έφτανε να έχει σκάσει η κοπέλα? θα το είχε κάνει εδώ και χρόνια και θα ζούσαν όλοι μαζί ευτυχισμένοι στην ακρογιαλιά.

 

Τέλος πάντων, εγώ rest my case. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

 

 

Επειδή έχω δει από κοντά παρόμοια κατάσταση και μάλιστα με πρώην πεθερά να εμπλέκεται, όχι την νυν απλά, η κίνηση της μαμάς να προτρέψει το παιδί να μιλήσει στον πατέρα για ότι στρεβλό συνέβαινε αποδείχτηκε ΜΑΤ. Η γιαγιά μαζεύτηκε κακήν κακώς και μάλιστα το παιδί ένιωσε πολύ καλλίτερα που έβγαλε από μέσα του ότι το πίεζε και το εκμυστηρεύτηκε στον πατέρα του. Η μαμά ήταν παρούσα στην όλη συζήτηση. Ο μπαμπάς σε πληροφορώ πως έπεσε από τα σύννεφα ακούγοντας τις περιγραφές του παιδιού καθώς δεν είχε ιδέα. Βλέπετε όλα αυτά γινόντουσαν εν τη απουσία του. Ποιος μας λέει λοιπόν ότι και στην προκειμένη περίπτωση και τα τραγελαφικά με την νυν σύζυγο δεν συμβαίνουν εν τη απουσία του μπαμπά? Ή μπορεί η μαμά να του το έχει πει αλλά εκείνος να θεωρεί ότι είναι δικές της υπερβολές. Αλλάζει πολύ το πράγμα όταν το ακούς από το στόμα του παιδιού σου.

 

Στα υπόλοιπα, το ποιος αποσυντονίζει (επίτηδες ή όχι) την κουβέντα είναι ηλίου φαεινότερο. Τα σχόλια (όσα δεν αφαιρέθηκαν) εκεί είναι, όποιος θέλει μπορεί να τα διαβάσει. Το προσωπικό μου βίωμα καλώς ή κακώς μου δίνει μια εμπειρία παραπάνω.

 

Σαφώς και είναι ηλίου φαεινότερο. Αυτό είπα κι εγώ. Το ότι δεν πήγαν στο αρχείο, όπως θα έπρεπε, ήταν γιατί μάλλον κανείς δεν ασχολήθηκε να κάνει αναφορά. Ίσως γιατί δεν είναι και ανάγκη. Απλά δεν δίνεις συνέχεια σε μια συζήτηση που είναι εκτός θέματος. Ε, δεν μπορεί να κάνει μονόλογο το εκάστοτε μέλος...

 

Επίσης, προσωπικά βιώματα έχουμε όλοι. Και συνήθως είναι αυτά που μας κάνουν να διαμορφώνουμε την άποψή μας πάνω στο εκάστοτε ζήτημα. Αυτό δεν σημαίνει όμως, επ' ουδενί, ότι επειδή έχουμε προσωπικό βίωμα πάνω σε ένα θέμα, διεκδικούμε και το αλάθητο του Πάπα. Είναι τουλάχιστον αστείο να τεκμηριώνουμε την ορθότητα των λεγομένων μας με μια τέτοια δικαιολογία...!

[tzatzikaki]

Επίσης, προσωπικά βιώματα έχουμε όλοι. Και συνήθως είναι αυτά που μας κάνουν να διαμορφώνουμε την άποψή μας πάνω στο εκάστοτε ζήτημα. Αυτό δεν σημαίνει όμως, επ' ουδενί, ότι επειδή έχουμε προσωπικό βίωμα πάνω σε ένα θέμα, διεκδικούμε και το αλάθητο του Πάπα. Είναι τουλάχιστον αστείο να τεκμηριώνουμε την ορθότητα των λεγομένων μας με μια τέτοια δικαιολογία...!

Χωρίς να έχω πρόθεση να προσβάλω κανέναν, θα συμφωνήσω με το παραπάνω. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

 

Μάλλον θα την προτρέψω να συζητήσει άμεσα το θέμα με το μπαμπά και να προσπαθήσει να διατηρήσει όσο γίνεται την ψυχραιμία της.

Πιστεύετε πως θα ήταν καλή ιδέα να παρίσταται κάποιος τρίτος ως "διαιτητής"? Υπάρχουν στενοί, κοινοί φίλοι που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Σκέπτομαι μήπως είναι καλή ιδέα, για να μην καταλήξει η συζήτηση σε καυγά. Τι λέτε?

[marakiz]

Χωρίς να έχω πρόθεση να προσβάλω κανέναν, θα συμφωνήσω με το παραπάνω. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

 

Μάλλον θα την προτρέψω να συζητήσει άμεσα το θέμα με το μπαμπά και να προσπαθήσει να διατηρήσει όσο γίνεται την ψυχραιμία της.

Πιστεύετε πως θα ήταν καλή ιδέα να παρίσταται κάποιος τρίτος ως "διαιτητής"? Υπάρχουν στενοί, κοινοί φίλοι που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Σκέπτομαι μήπως είναι καλή ιδέα, για να μην καταλήξει η συζήτηση σε καυγά. Τι λέτε?

 

Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα! Το πιο σωστό είναι αυτό, να πιάσει ΗΡΕΜΑ η μαμά τον μπαμπά και να μιλήσουν ως γονείς για το καλό του παιδιού τους. Πιστεύω πως όσο πιο ψύχραιμη είναι η μαμά τόσο πιο δεκτικός θα είναι κι αυτός.

[Dragonfly]

Όχι δεν είναι καλή ιδέα. Μπροστά σε τρίτους ο μπαμπάς σίγουρα θα σπεύσει να υπερασπιστεί τη νυν. Και επίσης να μην εμπλέξουν το παιδί στη συζήτηση.

[tzatzikaki]

Και επίσης να μην εμπλέξουν το παιδί στη συζήτηση.

Εννοείς να μην αναφερθεί ότι και το παιδί ενοχλείται?

[ΑΡΓΚ]

Λες:

 

Μάλλον θα την προτρέψω να συζητήσει άμεσα το θέμα με το μπαμπά και να προσπαθήσει να διατηρήσει όσο γίνεται την ψυχραιμία της.

 

ενώ τo πρώτο post λέει

"Το θέμα είναι πως όταν βγουν, όπου και να πάνε, είτε σε πάρτυ είτε σε παιδική χαρά είτε σε κοινούς γνωστούς κλπ η νέα σύζυγος συστήνεται ως η «μαμά» του παιδιού.Αυτό ενοχλεί πάρα πολύ την φίλη μου και έχει τσακωθεί με τον πρώην πολλές φορές γιʼ αυτό."

 

Αρα τι έχει αλλάξει τώρα; Τι καινούριο θα του πει; Αφού ήδη έχουν μιλήσει, και της έχει δείξει ότι ενοχλείται από όσα του λέει; Τι θα κερδίσει αμα τα ξαναπεί άλλη μια φορά;

[Niki81]

Λες:

 

 

 

ενώ τo πρώτο post λέει

"Το θέμα είναι πως όταν βγουν, όπου και να πάνε, είτε σε πάρτυ είτε σε παιδική χαρά είτε σε κοινούς γνωστούς κλπ η νέα σύζυγος συστήνεται ως η «μαμά» του παιδιού.Αυτό ενοχλεί πάρα πολύ την φίλη μου και έχει τσακωθεί με τον πρώην πολλές φορές γιʼ αυτό."

 

Αρα τι έχει αλλάξει τώρα; Τι καινούριο θα του πει; Αφού ήδη έχουν μιλήσει, και της έχει δείξει ότι ενοχλείται από όσα του λέει; Τι θα κερδίσει αμα τα ξαναπεί άλλη μια φορά;

 

Τπτ καινουριο δεν εχει να του μπορει.Θα του τα πριζει ομως μεχρι να αποφασισει να δωσει μια λυση.Τουλαχιστον ετσι θα ξεδινει απο το να τα κραταει μεσα της και να μη μιλαει.

[tzatzikaki]

Λες:

 

 

 

ενώ τo πρώτο post λέει

"Το θέμα είναι πως όταν βγουν, όπου και να πάνε, είτε σε πάρτυ είτε σε παιδική χαρά είτε σε κοινούς γνωστούς κλπ η νέα σύζυγος συστήνεται ως η «μαμά» του παιδιού.Αυτό ενοχλεί πάρα πολύ την φίλη μου και έχει τσακωθεί με τον πρώην πολλές φορές γιʼ αυτό."

 

Αρα τι έχει αλλάξει τώρα; Τι καινούριο θα του πει; Αφού ήδη έχουν μιλήσει, και της έχει δείξει ότι ενοχλείται από όσα του λέει; Τι θα κερδίσει αμα τα ξαναπεί άλλη μια φορά;

Τίποτα καινούριο, σκοπός είναι να αλλάξει και ο τρόπος!

Τουτέστιν να μιλήσει με μεγαλύτερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Προσωπικά της πρότεινα να έχει μαζί της και σκονάκι, για να μην παρεκκλίνει!

[livinath]

Τπτ καινουριο δεν εχει να του μπορει.Θα του τα πριζει ομως μεχρι να αποφασισει να δωσει μια λυση.Τουλαχιστον ετσι θα ξεδινει απο το να τα κραταει μεσα της και να μη μιλαει.

 

Είναι κι αυτό...

 

Παρόλα αυτά νομίζω πως μια συζήτηση με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα από την μεριά της φίλης σου νομίζω πως μπορεί να τον κάνει να δει ότι ή θα δώσει λύση ή θα λουστεί τις όποιες συνέπειες....

[ΑΡΓΚ]

Είναι κι αυτό...

 

Παρόλα αυτά νομίζω πως μια συζήτηση με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα από την μεριά της φίλης σου νομίζω πως μπορεί να τον κάνει να δει ότι ή θα δώσει λύση ή θα λουστεί τις όποιες συνέπειες....

 

Aρκεί να μην την κάνει και αυτός να λουστεί διάφορα. Γιατί μεχρι στιγμής η ιστορία λέει ότι αυτός είναι που παράτησε γυναίκα και παιδί για την καινουρια, άρα είναι πιο πιθανό να μπορεί να τραβήξει πολύ το σκοινί, χωρίς ενοχές για το παιδί. Το κακό με το να μπει κανείς σε ένα παιχνίδι νεύρων, απειλών κλπ, είναι ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένος ότι και ο άλλος μπορεί να παίξει, και δυστυχώς το παιδί θα είναι στην μέση. Δηλαδή, πρακτικά συνέπειες δύσκολο να υπάρξουν αν η μαμά θέλει να μην πέσει πολύ χαμηλά και να μην παίξει με τα νεύρα του παιδιού, αλλά πόσο σίγουρη μπορεί να είναι ότι ο μπαμπάς δε θα συμπεριφερθεί ο ίδιος γαϊδουρινά, βάζοντας π.χ. λογια στο παιδί. Μην μου πείτε ότι υπάρχουν και δικαστηρια, γιατί αυτές οι ιστορίες κρατάνε χρόνια.

[summer wine]

Δεν νομιζω οτι μπορει να γινει ομαλη συζητηση μεταξυ τους με ολα αυτα που εχουν προηγηθει και η καταληξη θα ειναι αλλος ενας καυγας. Το ιδανικο βεβαια θα ηταν να υπηρχε επικοινωνια και κοινη γραμμη στην ανατροφη του παιδιου, ομως εαν υπηρχε το ιδανικο δεν θα ειχαν χωρισει.

 

Ενα τριτο ατομο που εχει εμπιστοσυνη ο πατερας και υπολογιζει την γνωμη του, μπορει να βοηθουσε λιγο.

 

Αλλιως πρεπει να κινηθει οργανωμενα χωρις σπασμωδικες κινησεις.

Πρωτον να συμβουλευτει δικηγορο που θα την κατευθυνει και δευτερο να απευθυνθει σε παιδοψυχολογο που θα περιγραφει εγγραφως τις επιπτωσεις αυτης της συμπεριφορας στην ψυχολογια του παιδιου, οπως εγραψε καποια κοπελα παραπανω, ωστε ο πατερας να τα λαβει υποψην του σοβαρα.

[mother_tree]

Θα μπορούσε να κάνει την συζήτηση παρουσία του δικηγόρη της, αφού έχει μιλήσει πρώτα μαζί του. Από εκεί και πέρα και μόνο η παρουσία του δικηγόρου στην μεταξύ τους συζήτηση, όπου η μαμά θα θέσει όλα τα θέματα που την απασχολούν και ήδη δημιουργούν θέματα στο παιδί, μπορεί να ταρακουνήσει τον σύζυγο, καθώς θα δείξει ότι η μαμά πλέον δεν αστειεύεται.

Τι στο καλό? και αυτόν δεν τον ενοχλεί να συμφωνεί κάποια πράγματα με την μητέρα του παιδιού του και να έρχεται η νυν και να τους γράφει και τους 2?

τόσο πολύ από την μύτη τον σέρνει?

Θέλω να πιστεύω ότι θα βάλει το καλό του παιδιού του πάνω από τις απαιτήσεις της νυν!