παρεξηγήσεις..

[BabyCute]

Eγω κοριτσια κανω παρέα με μαμαδες που αρκετες εχουν διαφορετικη προσσεγιση παιδαγωγικη απο μενα,δεν ταιριαζουμε.Ούτε συστάσεις κανω-ουτε παρατηρησεις(Τη γνωμη μ ακομη κ σε θεματα που ειναι του επαγγελματος μ τη λεω μονο οταν μ τη ζητουν)Δε με πειραζει αυτο αρκει να μην μ κανουν κ αυτες συστάσεις-κριτικη κ να μην αποτελουν εμποδιο στην επικοινωνια μας ή στην επαφη των παιδιων μας.ΓιΑ παραδειγμα μαμα-φιλη χαλαρη με τα παιδια της μ ελεγε συνεχως να χαλαρωσω με τον μικρο μ κ να μην τον εχω συνεχεια στα ματια μου(αυτο εκανα)Οποτε μια μερα που ηταν σπιτι την αφηνω να προσεχει τα παιδια,ο δικος της μεγαλυτερος,κ παω να κανω καφε.Ησυχη εγω οτι τα προσεχει ξαφνικα ακουω πολυ ησυχια,τα παιδια ειχαν βγει στο μπαλκονι ,ανεβηκαν στις καρεκλες,γιατι η χαλαρη φιλη μ τα αφησε για να περιηγηθει στο σπιτι.Κοντεψα να λυποθυμησω οταν συνειδητοποιησα τι μπορουσε να συμβει.Φυσικα δεν την ξανακαλεσα σπιτι.

Το αστειο ξερετε ποιο ειναι;Οτι ακομη κ σημερα σε κοινες παρεες μου κανει συστάσεις να ειμαι χαλαρη με τον μικρο.Προς το παρον κανω υπομονη ,να δω ποτε θα ανοιξω το στομα μου.

 

Άνοιξε το και ριχτης τα γιατι αν δεν το κανεις τωρα θα βγει ξαφνικά και αςχημα!!!

[summer wine]

Οι υποδειξεις για χαλαροτητα στους κινδυνους οταν προκειται για τα παιδια των αλλων ποσο με εκνευριζουν!

Τετοια ατομα δεν τα εμπιστευομαι ουτε λεπτο!

Και τις περισσοτερες φορες ειναι μητερες μεγαλυτερων παιδιων και μιλουν εκ του ασφαλους.

[BabyCute]

Οι υποδειξεις για χαλαροτητα οταν προκειται για τα παιδια των αλλων ποσο με εκνευριζουν!

Τετοια ατομα δεν τα εμπιστευομαι ουτε λεπτο!

Και τις περισσοτερες φορες ειναι μητερες μεγαλυτερων παιδιων και μιλουν εκ του ασφαλους.

 

Έτσι μπραβο... Και οι υποδείξεις γενικά...

[Unpluged]

Unpluged σχετικα με το παραδειγμα που ανεφερες οταν ενα παιδι διψαει, εννοειται οτι πρεπει να σταματησουμε να του δωσουμε νερο. Ειναι δικο μας λαθος μας που δεν εχουμε προνοησει να εχουμε μαζι μας στο αυτοκινητο λιγο νερο για τα παιδια. Πολλες φορες μας εχει συμβει σε ταξιδια. Και δεν φταιει το παιδι . Εδω δεν τιθεται θεμα οριοθετησης.

 

Σοβαρά τώρα? Κουβαλάτε νερό για το 10χρονο σε απογευματινή έξοδο? (εσύ ειπες για ταξίδι, προφανώς για να το κάνεις πιο μελοδραματικό, αλλά στο ταξίδι κουβαλάμε νερό για όλους, φυσικά). Το οποίο 10χρονο δεν μπορεί να περιμένει ένα μισάωρο.... διψασμένο μέχρι να φτάσουμε σπίτι, ενώ είναι αντικειμενικά δύσκολο να βρεθεί νερό? Ε, μάλλον θα έπρεπε να μου έχουν στείλει την πρόνοια εδώ και καιρό. Ευτυχώς πρόλαβα να τα μεγαλώσω!

 

Η γνώμη μου για την ανατροφή των παιδιών είναι ότι: στα 10 μας μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα πάμε τουαλέτα (όταν ξεκινάμε από το σπίτι, πριν φύγουμε για το εστιατόριο ή από το σπίτι των φίλων μας), πότε θα πιούμε νερό, και αν έχουμε και τρομερή δίψα φροντίζουμε να παίρνουμε μαζί το σακιδιάκι με το παγούρι μας, ώστε να πίνουμε όποτε θέλουμε. Το 10χρονο (5η Δημοτικού, όχι η μανούλα.

 

Επίσης ο άλλος μπορεί να έχει τα παιδιά του όσο πιο σφιχτά ή χαλαρά θέλει. Αν του κάνω υπόδειξη, εννοείται είμαι κατακριτέα. Πρέπει όμως να τον ανεχτώ κιόλας?

[summer wine]

Σοβαρά τώρα? Κουβαλάτε νερό για το 10χρονο σε απογευματινή έξοδο? (εσύ ειπες για ταξίδι, προφανώς για να το κάνεις πιο μελοδραματικό, αλλά στο ταξίδι κουβαλάμε νερό για όλους, φυσικά). Το οποίο 10χρονο δεν μπορεί να περιμένει ένα μισάωρο.... διψασμένο μέχρι να φτάσουμε σπίτι, ενώ είναι αντικειμενικά δύσκολο να βρεθεί νερό?Ε, μάλλον θα έπρεπε να μου έχουν στείλει την πρόνοια εδώ και καιρό. Ευτυχώς πρόλαβα να τα μεγαλώσω!

 

Η γνώμη μου για την ανατροφή των παιδιών είναι ότι: στα 10 μας μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα πάμε τουαλέτα (όταν ξεκινάμε από το σπίτι, πριν φύγουμε για το εστιατόριο ή από το σπίτι των φίλων μας), πότε θα πιούμε νερό, και αν έχουμε και τρομερή δίψα φροντίζουμε να παίρνουμε μαζί το σακιδιάκι με το παγούρι μας, ώστε να πίνουμε όποτε θέλουμε. Το 10χρονο (5η Δημοτικού, όχι η μανούλα.

 

Επίσης ο άλλος μπορεί να έχει τα παιδιά του όσο πιο σφιχτά ή χαλαρά θέλει. Αν του κάνω υπόδειξη, εννοείται είμαι κατακριτέα. Πρέπει όμως να τον ανεχτώ κιόλας?

 

Οταν η απογευματινη εξοδο συμπεριλαμβανει μεγαλη διαδρομη μεσα στο αυτοκινητο μπορεις να πεις οτι ισοδυναμει και με ταξιδι, εφοσον λες οτι θα πρεπει να περιμενει ενα μισαωρο για να φτασει στο σπιτι. Δεν ειναι και λιγο. Και ενα παιδι 10 χρονων δεν μπορει να εκτιμησει ακριβως τις αποστασεις ωστε να εχει μονο του προνοησει απο πριν να πιει νερο για να μην διψασει μεσα στο αυτοκινητο. .Και για να ζητησουν και τα 2 παιδια μαζι σημαινει οτι το ειχαν πολυ αναγκη. Ισως ειχαν παιξει , τρεξει....

 

Το παραδειγμα το συγκεκριμενο δεν νομιζω οτι δειχνει οτι το ενα παιδι δεν ειναι οριοθετημενο .

[christina77]

Κι εγώ για νερό ή τουαλέτα σταματάω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Ελπίζω να μη μεγαλώνω μ΄αυτον τον τροπο παιδιά δυναστες. Κατα τα αλλα είμαι φυσικά υπέρ της οριοθέτησης.

[arieta]

Κι εγώ με φίλους που δεν μπορούν να οριοθετούν τα παιδιά τους, δεν μπορώ να βγαίνω. Κουράζομαι και κυρίως το θεωρώ άδικο για το δικό μου παιδί, που τελικά υφίσταται την παραξενιά κάθε άλλου παιδιού. Θυμάμαι τον δικό μου στα 10 να λέει ότι διψάει και να του λέω να κάνει υπομονή μισή ώρα για να επιστρέψουμε σπίτι και, δέκα λεπτά αργότερα, η φίλη μου να με υποχρεώνει να σταματήσω με το αυτοκίνητο στην Πανεπιστημίου να βγει να αγοράσει νερό για τον καθόλα συμπαθή Γιωργάκης. Ο καθένας μεγαλώνει τα παιδιά του όπως θέλει. Δεν κάνω συστάσεις. Απλά με δυσκολεύει να βγαίνω με ένα παιδί - δυνάστη.

Ακόμα θυμάμαι παιδί φίλης, πεντάχρονο, που ήρθε σπίτι και μας ... ισοπέδωσε το υπνοδωμάτιο του παιδιού. Δεν άφησε λέγκο πάνω σε λέγκο. Ο γιος μου, 15ριδες και οι δύο πια, δεν το έχει ξεπεράσει. Μου λέει, χαμογελώντας, κάθε φορά που περνάει το κατώφλι μας ο Γιάννης, παθαίνω ... ταχυπαλμία.

 

Βέβαια πρέπει να ξέρετε ότι τα παιδιά μεγαλώνοντας, είναι πιο διαχειρίσιμα και οι παρέες ... ξαναβρίσκονται.

Στη θέση της θεματοθέτριας, φυσικά δεν θα το έλεγα, αλλά δεν θα καλούσα σπίτι. Θα φρόντιζα να βρίσκομαι έξω...

Φαντάζομαι ένα δίχρονο στο δωμάτιο του γιου μου, αυτή τη στιγμή και παθαίνω σκοτοδίνη.

 

Δεν θεωρώ παραξενιά ότι σου ζήτησαν να σταματήσεις για να πάρουν νερό , καλά έκαναν . Αν το παιδί μου δε, διψούσε πολύ , προσωπικά θα του πρότεινα να περιμένει, αν δεν μπορούσε, θα φρόντιζα να βρω νερό, στο κέντρο της Αθήνας θα έβρισκα παντού... Για τι όρια μιλάμε? Για το νερό που θα πιει κάποιος ή για την τουαλέτα που θα πάει? Ούτε στο στρατό δεν κάνουν τέτοια καψόνια...

 

Και αναρωτιέμαι... μήπως είσαι πολύ αυστηρή με τις φίλες σου και το έχεις περάσει αυτό και στα παιδιά σου? Είναι δυνατόν 15χρονών παιδιά να παθαίνουν ...ταχυπαλμία στη θύμηση ότι ένα 5χρονο στο παρελθόν τους χάλασε τα lego?

 

Βάζουμε και λίγο νερό στο κρασί μας για τέτοια μικροπράγματα , πώς να το κάνουμε... Ή, αλλιώς, μοναχοί χορεύουμε και όσο θέλουμε πηδάμε...

[less_serious]

Νομίζω οτι το παράδειγμα του νερού αλλα και αρκετά αλλα αποδεικνύουν απλά οτι το να βρεθούν γονείς με ακριβώς ίδιες απόψεις και να εχουν και παιδια συνομήλικα και να ταιριάζουν να κανουν παρέα και τα παιδια αλλα και οι γονεις ειναι εξίσου πιθανό με το να πιάσεις το τζόκερ! Οπότε ή μένουμε μόνοι μας με οποίες συνέπειες εχει αυτο και για εμας και για τα παιδια μας ή κάνουμε τους συμβιβασμούς μας όσους μπορει και όσους θελει ο καθένας. Πάντως ολα αυτά τα θέματα ειναι διαχειρίσιμα οταν η επαφή ειναι πιο σποραδική. Για μια φορά στις 15 ή μια φορά την εβδομάδα κανεις και μια υπομονή παραπάνω. Το καθημερινό που εχει η θεματοθετρια σίγουρα κουράζει πιο πολυ και μεγαλοποιει τα οποια θέματα

[EVIL]

Θα σου μιλήσω ως μαμά που έχει μεγαλύτερα παιδάκια. Είναι ανεκτίμητο να έχεις γειτονιά, η παιδική ηλικία των παιδιών είναι τόσο πιο πλούσια όταν έχουν κάποιους να παίξουν καθώς μεγαλώνουν!

 

Πιστεύω ότι τέτοια θέματα όπως τα περιέγραψες, λύνονται, αρκεί να μην μαζεύει ο καθένας τα δικά του παράπονα και να μην ξεσπάει κάποια στιγμή μετά, γιατί χάνει το δίκιο του.

 

Ως έμπειρη πλέον μαμά, θα το έβλεπα με περισσότερη κατανόηση, γιατί τα παιδιά γρήγορα ξεπερνάνε καθώς μεγαλώνουν διάφορα τέτοια "κολλήματα", αν έχουν.

 

Ως άπειρη, μπορεί να έκανα ό,τι ακριβώς έκανες εσύ. Ναι, βλέπω ότι το δικό σου παιδί δικαιούται να έχει έλεγχο στο χώρο του και αλοίμονο και εμείς έχουμε συνηθίσει τα παιδιά στο καθιστικό, για να είναι μαζί μας. Ε, δεν θα βάλει τους κανόνες το ξένο παιδί, που στο κάτω κάτω πρέπει να μάθει ότι δεν είναι όλα για να τα πειράζουμε / να τα χαλάμε, να τα παίρνουμε σπίτι μας αν μας αρέσουν, χωρίς να ρωτήσουμε κανέναν! Δηλαδή δεν πάνε ποτέ σε σούπερ μάρκετ, πρέπει να τα πειράξουν όλα;

 

Θεωρώ ότι το δικό σου παιδί βγάζει έντονα συναισθήματα γύρω από το θέμα, γιατί με τον τρόπο του εισπράττει ότι δίνεις αξία πιο πολύ στο ξένο παιδί, μέχρι στιγμής, πιθανόν βάζοντας σε προτεραιότητα τη δική σου παρέα. Ασε που αυτή η συμπεριφορά / εμμονή με τα παιχνίδια του είναι αποδεκτή εκ των πραγμάτων από όλους σας για το μεγάλο παιδάκι της γειτόνισσας! Εξαρτάται και ποσο δύσκολα, ή σημαντικά είναι αυτά που χαλάνε, που δεν μπορεί να γίνει ξεκάθαρο από το γραπτό λόγο.

 

Μάλλον το σωστό θα ήταν από την πρώτη φορά το μικρό να έχει παιχνιδάκια που μπορεί να παίξει και αν πάει κοντά στα μεγαλίστικα, να του δείξει κάποιος να παίζει χωρίς να χαλάει. Το ίδιο που θα μάθει πχ στην ίδια ηλικία σε μια παραλία, αν πάει να χαλάσει το κάστρο κάποιου. Ότι μπορεί αν θέλει να παίξει με την άμμο δίπλα, αλλά δεν χαλάμε το κάστρο κάποιου που το έφτιαξε. Μπορούμε να του δείξουμε τι να κάνει, πώς να παίξει με τα άλλα παιδάκια στο βαθμό που μπορεί, πχ να κουβαλάει νερό με το κουβαδάκι του.

 

Όπως και να έχει, το παιδάκι αυτό ήδη έμαθε ότι μπορεί να πηγαίνει στο συγκεκριμένο σπίτι και να πειράζει πράγματα, σε άλλο σπίτι αν του γίνουν γνωστοί οι κανόνες, δεν θα πειράζει το ίδιο. Όπως φαίνεται στο δικό του σπίτι δεν πειράζει τα πράγματα από το αδερφάκι του όπως κάνει στο δικό σας! Στο δικό σας, αν θέλετε με ωραίο τρόπο να αλλάξετε την κατάσταση, σκοπός είναι να ξεμάθει αυτό που έμαθε, που είναι πάντα πιο δύσκολο, σε μικρές ηλικίες, αλλά αν είναι συνεπής κάποιος πιάνει. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείτε να συμφωνήσετε οι μαμάδες για το τι είναι σωστό τελικά.

 

Πάρα πολύ συμφωνώ με όσα γράφεις. Πρεπει ν αδειξουμε σε μικρότερα παιδάκια πως να παιζουν με κάποια παιχνίδια. Ετσι έμαθε και ο μικρότερος γιος μου (μαστροχαλαστης απο τους πρώτους) πως να χειριζεται τα αγαπημένα τρένα του μεγάλου ο οποίος δεν τα εδινε σε κανέναν. Δε μπορούσε όμως αυτο να συνεχιζεται, π.χ. ηταν αδύνατον να παιζει στο σαλόνι με τα τρενα και ο μικρός να μην αγγίζει, μόνο να κοιταει, εμαθε σιγα σιγά να μοιράζεται, να του δείχνει και ο ίδιος πως να παιζει, το ίδιο κάνει τώρα και με άλλα παιδάκια, πάντα βγαζει όλα του τα παιχνιδια και απλά τους εξηγει.

Θεωρω και εγω οπως ειπε η babycute λίγο περίεργο να λέμε ''ειναι δικαιωμα τους να μη μοιράζονται'', το να μοιραζονται το βρίσκω πολύ υγιες!

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Δεν διαβασα όλα τα μηνύματα εκτός απο το πρώτο της θεματοθέτριας. Εχεις δίκιο και εσύ απο την μεριά σου και κυρίως το παιδάκι σου. Απο την άλλη το να είσαι ΄΄ωμή΄΄δεν είναι και πολύ ωραίο βρε παιδί μου... όλα θέλουν ένα τακτ... και εγώ θα σε παρεξηγούσα κυρίως για τον τρόπο σου και οχι για την επιθυμία σου. Φιλικά στα λέω αυτά... τώρα ποιες είναι οι σχέσεις σας;

[mkcm]

Περίπλοκο το θέμα από πολλές απόψεις.

Αρχικά, σε ό,τι αφορά το παιδάκι σου. Αν ήμουν ο άντρας μου θα σου έλεγα καλά έκανες, καθότι κι εκείνος σαν παιδί έτσι ακριβώς ήταν, απ' ότι μου λένε. Δεν άφηνε κανέναν να αγγίζει τα πράγματά του. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι και τώρα ως ενήλικας έτσι είναι. Σε ό,τι αφορά τα πράγματά του - ή τα πράγματα που θεωρεί δικά του (π.χ. το PC της οικογένειας) - δε θέλει να τα αγγίζει κανείς . Ως ο εαυτός μου, θα σου έλεγα δούλεψέ το με το παιδί σου το θέμα αυτό, γιατί ως ενήλικας θα έχει δυσκολίες και θα δυσκολεύει και τους άλλους. Όπως και να το κάνουμε δεν είναι ωραίο να μη μοιράζεται κανείς τίποτα.

Από την άλλη, βέβαια, κι εμένα με ενδιαφέρει να σέβομαι τις επιθυμίες του παιδιού μου. Δε θα ήθελα να πιεστεί. Οπότε ο χειρισμός ενός τέτοιου θέματος είναι λίγο tricky.... Στη θεωρία δε θα υπέκυπτα στην απαίτηση του παιδιού μου, στην πράξη όμως, προβληματίζομαι για το τι θα έκανα :roll:

Τώρα σε ό,τι αφορά τη φίλη σου... Αν εσένα σου έλεγε κάποιος φάτσα φόρα: "Δε θέλω να ξαναέρθεις σπίτι μου, γιατί ... (αδιάφορος ο ρόλος)" δεν θα κρατούσες το πρώτο σκέλος; Εγώ προσωπικά ναι. Τώρα το θέμα είναι αν θέλεις να αποκατασταθούν οι σχέσεις σας. Αν ναι, πιάστην την κοπέλα, ζήτησέ της συγνώμη για τον τρόπο σου, εξήγησέ της ότι τα όσα είπες τα είπες εν βρασμώ και έλπιζε να τα ξαναβρείτε. Αν πάλι δεν καίγεσαι να ξαναφτιάξουν οι σχέσεις σας, προχώρα και συμβιβάσου με την ψυχρότητα που θα υπάρχει μεταξύ σας... Πάντως, από πείρα σου λέω ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν γείτονες με παιδιά με τους οποίους να μπορείς να κάνεις παρέα για πολλούς λόγους....

[livinath]

sogni d'oro νομίζω ότι έγινες όσο αγενής ήταν κι εκείνη και αυτό πιστεύω σε ενόχλησε περισσότερο. Προσωπικά δεν θα πω ότι δεν έκανες καλά. Καλές οι ευγένειες και το τακτ αλλά όταν ο άλλος δεν παίρνει χαμπάρι να μαζευτεί πρέπει να "τα ακούει". Το μόνο που θα σου πω είναι κρίμα που δεν της είπες και τα υπόλοιπα της συμπεριφοράς των παιδιών της.

 

Κατά τα άλλα... Ναι είναι θεμιτό ένα παιδί να μάθει να μοιράζεται και αυτό γίνεται σταδιακά από την ηλικία των 18 μηνών περίπου και πάνω. Αλλά πολύ σταδιακά. Εδώ μέχρι τα 3 το παιχνίδι είναι παράλληλο και αλληλεπιδρούν ελάχιστα με τα άλλα παιδάκια, να μοιραστούν περιμένουμε? Έχει όμως κάθε δικαίωμα να οριοθετεί τον χώρο του, το δωμάτιο του δηλαδή. Δεν μπορεί να μπαίνει κανείς όσο λείπει, δεν μπορεί να του ισοπεδώνει τα παιχνίδια του κοκ. Το κάθε σπίτι έχει κανόνες και οφείλουμε να τους σεβόμαστε όταν έχουν λογική (αν κάποιοι πχ κυκλοφορούν με το βρακί στο σπίτι τους, δεν θα πάω ξεβράκωτη κι εγώ) αν όμως βγάζουν τα παπούτσια τους, οκ θα βγάλω κι εγώ τα δικά μου. Έτσι πρέπει να μάθουμε και τα παιδιά μας νομίζω. Αν στο σπίτι τα παιχνίδια τους να κάνουν φύλλο και φτερό είναι δεδομένο ότι θα το επιτρέψουμε και στο ξένο σπίτι? Ή μήπως θα γίνει ανεκτό? Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση των παιδιών. Αν η φίλη σας ερχόταν σπίτι και έπαιρνε τα καλλυντικά σας ή άλλα προσωπικά σας αντικείμενα χωρίς να σας ρωτήσει, δεν θα σας ενοχλούσε? Το ίδιο νιώθουν και τα παιδιά. Πρέπει να τους δίνουμε την ευκαιρία νομίζω να έχουν τα "στεγανά" τους. Αν δεν θέλουν να μοιραστούν τα αγαπημένα τους παιχνίδια ας τα κρύψουν κι ας μην τα μοιραστούν. Στην πορεία, όπως διαπίστωσα με την κόρη μου, αρχίζουν να μοιράζονται και αυτά αλλά όχι με όλους.

 

Πολλές φορές βρέθηκα στη θέση σου ακόμα και σε σπίτια άλλων. Να βλέπεις τώρα το δίχρονο να έχει πάρει το μουράνο δελφινάκι και να το κοπανάει πάνω στα έπιπλα του ζευγαριού κι εκείνοι να μην μιλάνε από ευγένεια (αλλά η φίλη μου να κοντεύει να βάλει τα κλάματα που έβλεπε το έπιπλά της να σημαδεύονται) και οι γονείς του παιδιού στη μακαριότητά τους?? Συγγνώμη, σηκώθηκα και το πήρα, ευγενικά, από το παιδάκι λέγοντας ότι αυτό θα σπάσει και θα κοπεί. Η μαμά βούδας ξύπνησε γιατί το βλαστάρι της ενοχλήθηκε. Για το ότι είχε γεμίσει τα μισά έπιπλα με λακουβίτσες δεν ίδρωσε τ'αυτί της. Ψέλισε κάτι "δεν το σπάει.." αλλά μέχρι εκεί. Δεν γύρισα καν να την κοιτάξω. Ή σε παιδικό πάρτυ να πετάνε στη μοκέτα τούρτα και πατατάκια, να τα πατάνε και η μαμά των παιδιών (δύο αγοράκια 4 και 5 ετών) να μην κουνάει ούτε το βλέφαρο?? Αφού νομίζαμε ότι ήταν βαλσαμωμένη...! Εκείνο το πάρτυ και ένα κάλεσμα για παιχνίδι στο σπίτι μας (που είδα ΟΛΑ τα παιχνίδια της κόρης μου στο πάτωμα πεταμένα και πατημένα και τη μικρή σε έτοιμη να βάλει τα κλάματα) με έκαναν να καταλάβω γιατί έχει επικρατήσει ο παιδότοπος τα τελευταία χρόνια στα παιδικά πάρτυ. Όχι φίλες μου, δεν είναι νεοπλουτιά... Είναι η προσπάθεια του κάθε γονέα να γιορτάσει το παιδί του και να μην γίνει το σπίτι του Βαγδάτη.

 

Είναι πολύ δύσκολο να συναναστραφώ με γονείς που δεν οριοθετούν - σε λογικά πλαίσια - τα παιδιά τους. Μου είναι τραγικά δύσκολο να τους δεχτώ στο σπίτι μου. Βάζω νερό στο κρασί μου - πολύ - αλλά κάποια πράγματα απλά δεν τα ανέχομαι. Είναι άλλο να γίνει μια ζημιά από λάθος κι άλλο να γίνει από απροσεξία ή ακόμα κι επίτηδες. Και μην νομίζετε ότι όλες οι φίλες της κόρης μου είναι άριστα οριοθετημένες. Όμως δεν πρόκειται για πράγματα που μας επηρεάζουν. Το αν γκρινιάζει μια ώρα στη μαμά της για παγωτό ελάχιστα με ενοχλεί, μη σας πω και καθόλου. Έτσι κι αλλιώς μετά από λίγο θα της το πάρει και το δικό μου κεφάλι θα ησυχάσει. Εννοείται ότι δεν είναι σωστό αλλά θα κάνω εγώ υποδείξεις στην άλλη μαμά? Αν με ρωτήσουν θα πω, αν όχι, γιατί να ανακατευτώ? Αν όμως έρθουν σπίτι μου για καφέ και παιχνίδι, θα φάνε στην κουζίνα κι όχι γυρνώντας με τα μπισκότα στο σπίτι. Δεν θα ανοίξω εκτροφείο μυρμηγκιών, ούτε θα βάλω σκούπα σε όλο το σπίτι για μην με πουν περίεργη. Κι αν σηκωθούν, θα τα βάλω να ξανακάτσουν. Κι όποιος παρεξηγηθεί, ξύδι. Στο παιχνίδι των κανόνων αυτών έχω βάλει και την κόρη μου πια. Της έχω εξηγήσει ότι αν εκείνη δεν σέβεται το σπίτι της δεν θα το σεβαστεί κανείς άλλος και δεν θα μπορεί να του πει και τίποτα μετά. Αν λοιπόν εκείνη ανεβαίνει στο κρεβάτι της και χοροπηδάει, θα ανέβουν και οι φίλοι της γιατί θα θεωρούν ότι αυτό είναι οκ. Και δεν θα είναι δικό τους φταίξιμο σ'αυτήν την περίπτωση.

 

Κι εγώ έχω πολλές παραξενιές με τα πράγματά μου. Δεν θέλω να μου τα πειράζει κανείς. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το ότι δεν μοιραζόμουν σαν παιδί. Αντίθετα. Όμως δεν είχα και "στεγανά" διότι οι γονείς μου θεωρούσαν ότι δεν είναι ευγενικό για τα άλλα παιδιά. Τα άλλα παιδιά όμως πολλές φορές δεν σεβόντουσαν τα παιχνίδια μου. Και πάλι όμως κανείς δεν μίλαγε γιατί δεν ήταν ευγενικό. Κι όταν άρχισα να έχω τον έλεγχο μεγαλώνοντας δεν άφηνα, ομοίως κι εγώ να μπαίνουν τα μικρότερα ξαδέρφια μου και να αλωνίζουν στο δωμάτιο μου κοκ. Κι όταν κάποια στιγμή μια θεία μου δυσανασχέτησε της είπα να κάνει κουμάντο στα παιδιά της (ήμουν και στην εφηβεία τότε ) . Η μαμά μου κόντευε να πάθει εγκεφαλικό βέβαια αλλά λίγο με ένοιαζε. Θυμάμαι έντονα το συναίσθημα ότι ένιωθα εκτεθειμένη (εγώ και τα πράγματά μου) στις διαθέσεις του καθενός χωρίς να έχω δικαίωμα επιλογής ή αντίδρασης κι αυτό με καταπίεζε. Και κάποτε αντέδρασα. Άσχημα.

[Niki81]

sogni d'oro νομίζω ότι έγινες όσο αγενής ήταν κι εκείνη και αυτό πιστεύω σε ενόχλησε περισσότερο. Προσωπικά δεν θα πω ότι δεν έκανες καλά. Καλές οι ευγένειες και το τακτ αλλά όταν ο άλλος δεν παίρνει χαμπάρι να μαζευτεί πρέπει να "τα ακούει". Το μόνο που θα σου πω είναι κρίμα που δεν της είπες και τα υπόλοιπα της συμπεριφοράς των παιδιών της.

 

Κατά τα άλλα... Ναι είναι θεμιτό ένα παιδί να μάθει να μοιράζεται και αυτό γίνεται σταδιακά από την ηλικία των 18 μηνών περίπου και πάνω. Αλλά πολύ σταδιακά. Εδώ μέχρι τα 3 το παιχνίδι είναι παράλληλο και αλληλεπιδρούν ελάχιστα με τα άλλα παιδάκια, να μοιραστούν περιμένουμε? Έχει όμως κάθε δικαίωμα να οριοθετεί τον χώρο του, το δωμάτιο του δηλαδή. Δεν μπορεί να μπαίνει κανείς όσο λείπει, δεν μπορεί να του ισοπεδώνει τα παιχνίδια του κοκ. Το κάθε σπίτι έχει κανόνες και οφείλουμε να τους σεβόμαστε όταν έχουν λογική (αν κάποιοι πχ κυκλοφορούν με το βρακί στο σπίτι τους, δεν θα πάω ξεβράκωτη κι εγώ) αν όμως βγάζουν τα παπούτσια τους, οκ θα βγάλω κι εγώ τα δικά μου. Έτσι πρέπει να μάθουμε και τα παιδιά μας νομίζω. Αν στο σπίτι τα παιχνίδια τους να κάνουν φύλλο και φτερό είναι δεδομένο ότι θα το επιτρέψουμε και στο ξένο σπίτι? Ή μήπως θα γίνει ανεκτό? Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση των παιδιών. Αν η φίλη σας ερχόταν σπίτι και έπαιρνε τα καλλυντικά σας ή άλλα προσωπικά σας αντικείμενα χωρίς να σας ρωτήσει, δεν θα σας ενοχλούσε? Το ίδιο νιώθουν και τα παιδιά. Πρέπει να τους δίνουμε την ευκαιρία νομίζω να έχουν τα "στεγανά" τους. Αν δεν θέλουν να μοιραστούν τα αγαπημένα τους παιχνίδια ας τα κρύψουν κι ας μην τα μοιραστούν. Στην πορεία, όπως διαπίστωσα με την κόρη μου, αρχίζουν να μοιράζονται και αυτά αλλά όχι με όλους.

 

Πολλές φορές βρέθηκα στη θέση σου ακόμα και σε σπίτια άλλων. Να βλέπεις τώρα το δίχρονο να έχει πάρει το μουράνο δελφινάκι και να το κοπανάει πάνω στα έπιπλα του ζευγαριού κι εκείνοι να μην μιλάνε από ευγένεια (αλλά η φίλη μου να κοντεύει να βάλει τα κλάματα που έβλεπε το έπιπλά της να σημαδεύονται) και οι γονείς του παιδιού στη μακαριότητά τους?? Συγγνώμη, σηκώθηκα και το πήρα, ευγενικά, από το παιδάκι λέγοντας ότι αυτό θα σπάσει και θα κοπεί. Η μαμά βούδας ξύπνησε γιατί το βλαστάρι της ενοχλήθηκε. Για το ότι είχε γεμίσει τα μισά έπιπλα με λακουβίτσες δεν ίδρωσε τ'αυτί της. Ψέλισε κάτι "δεν το σπάει.." αλλά μέχρι εκεί. Δεν γύρισα καν να την κοιτάξω. Ή σε παιδικό πάρτυ να πετάνε στη μοκέτα τούρτα και πατατάκια, να τα πατάνε και η μαμά των παιδιών (δύο αγοράκια 4 και 5 ετών) να μην κουνάει ούτε το βλέφαρο?? Αφού νομίζαμε ότι ήταν βαλσαμωμένη...! Εκείνο το πάρτυ και ένα κάλεσμα για παιχνίδι στο σπίτι μας (που είδα ΟΛΑ τα παιχνίδια της κόρης μου στο πάτωμα πεταμένα και πατημένα και τη μικρή σε έτοιμη να βάλει τα κλάματα) με έκαναν να καταλάβω γιατί έχει επικρατήσει ο παιδότοπος τα τελευταία χρόνια στα παιδικά πάρτυ. Όχι φίλες μου, δεν είναι νεοπλουτιά... Είναι η προσπάθεια του κάθε γονέα να γιορτάσει το παιδί του και να μην γίνει το σπίτι του Βαγδάτη.

 

Είναι πολύ δύσκολο να συναναστραφώ με γονείς που δεν οριοθετούν - σε λογικά πλαίσια - τα παιδιά τους. Μου είναι τραγικά δύσκολο να τους δεχτώ στο σπίτι μου. Βάζω νερό στο κρασί μου - πολύ - αλλά κάποια πράγματα απλά δεν τα ανέχομαι. Είναι άλλο να γίνει μια ζημιά από λάθος κι άλλο να γίνει από απροσεξία ή ακόμα κι επίτηδες. Και μην νομίζετε ότι όλες οι φίλες της κόρης μου είναι άριστα οριοθετημένες. Όμως δεν πρόκειται για πράγματα που μας επηρεάζουν. Το αν γκρινιάζει μια ώρα στη μαμά της για παγωτό ελάχιστα με ενοχλεί, μη σας πω και καθόλου. Έτσι κι αλλιώς μετά από λίγο θα της το πάρει και το δικό μου κεφάλι θα ησυχάσει. Εννοείται ότι δεν είναι σωστό αλλά θα κάνω εγώ υποδείξεις στην άλλη μαμά? Αν με ρωτήσουν θα πω, αν όχι, γιατί να ανακατευτώ? Αν όμως έρθουν σπίτι μου για καφέ και παιχνίδι, θα φάνε στην κουζίνα κι όχι γυρνώντας με τα μπισκότα στο σπίτι. Δεν θα ανοίξω εκτροφείο μυρμηγκιών, ούτε θα βάλω σκούπα σε όλο το σπίτι για μην με πουν περίεργη. Κι αν σηκωθούν, θα τα βάλω να ξανακάτσουν. Κι όποιος παρεξηγηθεί, ξύδι. Στο παιχνίδι των κανόνων αυτών έχω βάλει και την κόρη μου πια. Της έχω εξηγήσει ότι αν εκείνη δεν σέβεται το σπίτι της δεν θα το σεβαστεί κανείς άλλος και δεν θα μπορεί να του πει και τίποτα μετά. Αν λοιπόν εκείνη ανεβαίνει στο κρεβάτι της και χοροπηδάει, θα ανέβουν και οι φίλοι της γιατί θα θεωρούν ότι αυτό είναι οκ. Και δεν θα είναι δικό τους φταίξιμο σ'αυτήν την περίπτωση.

 

Κι εγώ έχω πολλές παραξενιές με τα πράγματά μου. Δεν θέλω να μου τα πειράζει κανείς. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το ότι δεν μοιραζόμουν σαν παιδί. Αντίθετα. Όμως δεν είχα και "στεγανά" διότι οι γονείς μου θεωρούσαν ότι δεν είναι ευγενικό για τα άλλα παιδιά. Τα άλλα παιδιά όμως πολλές φορές δεν σεβόντουσαν τα παιχνίδια μου. Και πάλι όμως κανείς δεν μίλαγε γιατί δεν ήταν ευγενικό. Κι όταν άρχισα να έχω τον έλεγχο μεγαλώνοντας δεν άφηνα, ομοίως κι εγώ να μπαίνουν τα μικρότερα ξαδέρφια μου και να αλωνίζουν στο δωμάτιο μου κοκ. Κι όταν κάποια στιγμή μια θεία μου δυσανασχέτησε της είπα να κάνει κουμάντο στα παιδιά της (ήμουν και στην εφηβεία τότε ) . Η μαμά μου κόντευε να πάθει εγκεφαλικό βέβαια αλλά λίγο με ένοιαζε. Θυμάμαι έντονα το συναίσθημα ότι ένιωθα εκτεθειμένη (εγώ και τα πράγματά μου) στις διαθέσεις του καθενός χωρίς να έχω δικαίωμα επιλογής ή αντίδρασης κι αυτό με καταπίεζε. Και κάποτε αντέδρασα. Άσχημα.

 

 

Η θεματοθετρια αναφερθηκε σε κατι πολύ συγκεκριμενο.Σε παιδι διχρονο το οποιο επαιζε με τα παιχνίδια που ηταν αραδιασμένα στο σαλονι.Αυτο υποτίθεται σχολιαζουμε.Στο συγκεκριμενο που είναι η μη οριοθετηση του παιδιου?

 

Αυτά που αναφέρεις εσυ δεν εχουν καμια σχεση με αυτά που περιγραφει η κοπελα.Προφανως το παιδι που κοπανάει τα επιπλα και τα καταστρεφει και η μαμα στην κοσμαρα του..εχει θεμα...και το παιδι και η μαμα πανω απ όλα.

[mkcm]

Αν η φίλη σας ερχόταν σπίτι και έπαιρνε τα καλλυντικά σας ή άλλα προσωπικά σας αντικείμενα χωρίς να σας ρωτήσει, δεν θα σας ενοχλούσε? Το ίδιο νιώθουν και τα παιδιά. Πρέπει να τους δίνουμε την ευκαιρία νομίζω να έχουν τα "στεγανά" τους. Αν δεν θέλουν να μοιραστούν τα αγαπημένα τους παιχνίδια ας τα κρύψουν κι ας μην τα μοιραστούν. Στην πορεία, όπως διαπίστωσα με την κόρη μου, αρχίζουν να μοιράζονται και αυτά αλλά όχι με όλους.

 

Ομολογώ, πως αυτή η τοποθέτησή σου, μου έκανε κάτι και με βοήθησε να απαντήσω στον αρχικό μου προβληματισμό: τι θα έκανα στην πράξη; Μάλλον θα υπέκυπτα κι εγώ στην απαίτηση του παιδιού μου να σέβονται τα παιχνίδια του.... Τον τρόπο δεν έχω βρεί ακόμη, αλλά θα βρισκόταν φαντάζομαι...

 

Υ.Γ.: Εμείς πάντως τα ευαίσθητα παιχνίδια τύπου playmobil όταν έρχονται παιδάκια τα κρύβουμε....

[osin]

sogni d'oro, καλημέρα,

είναι λίγο δύσκολο να μείνουν ανεπηρέαστες οι σχέσεις των γονιών από τις σχέσεις που αναπτύσσουν τα παιδιά τους όταν έρχονται σε επαφή, παίζουν, κλπ. Το ιδανικό θα ήταν να μην επηρεάζονται οι σχέσεις των ενηλίκων από των παιδιών τους, αλλά πρέπει να κρατηθούν λεπτές ισορροπίες για να γίνει αυτό!

Επίσης, σχετικά με όσα αναφέρθηκαν περί των παιχνιδιών, έχω να πω πως, ναι, σίγουρα δεν πρέπει να πιέζουμε ένα παιδί να μοιραστεί το παιχνίδι του αν δεν το θέλει, και είναι πολύ άσχημο όταν επεμβαίνουν οι γονείς του τύπου «δώσε το παιχνίδι σου στο Μιχαλάκη», γιατί εκεί, όντως το παιδί μπορεί να καταπιεστεί, και, δη, όταν γίνεται ενώπιον άλλων και να γίνει χαμός. Όμως, από την άλλη θεωρώ ότι από τέτοιες μικρές κινήσεις, όπως το να παροτρύνουμε κατʼ ιδίαν το παιδί να δίνει τα πράγματά του, τότε μαθαίνει να μοιράζεται, να αναπτύσσει και να εξελίσσει τις σχέσεις του με τους άλλους.

Στο δια ταύτα, συγκεκριμένα για το χειρισμό του θέματος με τη γειτόνισσα, κοίταξε, η δική μου προσωπική θέση σε αυτά τα ζητήματα γενικώς είναι ότι σαφώς η αλήθεια και η ειλικρίνεια είναι βασικό και σημαντικό στοιχείο στις ανθρώπινες σχέσεις, απλώς πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι κάποιες φορές η δική μας αλήθεια μπορεί να πικράνει, να προσβάλει η να στενοχωρήσει κάποιον. Κι αν μας νοιάζει μην πικραθεί αυτός ο κάποιος, τότε θα πρέπει να μην του πούμε την αλήθειά μας. Δηλαδή, εσύ, αν για τους δικούς σου λόγους (οι οποίοι τελικά μοιάζει να είναι περισσότεροι από τα αγαπημένα παιχνίδια του παιδιού σου) δε θέλεις να έρχεται η γυναίκα αυτή με τα παιδιά της σπίτι σου, αλλά δεν θέλεις να τη στενοχωρήσεις, τότε είτε έπρεπε να το θέσεις πιο κομψά, είτε να έλεγες κάποια άλλη δικαιολογία. Αν, βέβαια, δε σε νοιάζει αν προσβλήθηκε, και δε σε απασχολεί αν της κακοφάνηκε, τότε έπραξες ορθά, γιατί την «ξεφορτώθηκες» μία κι έξω!

[mkcm]

 

Πολλές φορές βρέθηκα στη θέση σου ακόμα και σε σπίτια άλλων. Να βλέπεις τώρα το δίχρονο να έχει πάρει το μουράνο δελφινάκι και να το κοπανάει πάνω στα έπιπλα του ζευγαριού κι εκείνοι να μην μιλάνε από ευγένεια (αλλά η φίλη μου να κοντεύει να βάλει τα κλάματα που έβλεπε το έπιπλά της να σημαδεύονται) και οι γονείς του παιδιού στη μακαριότητά τους?? Συγγνώμη, σηκώθηκα και το πήρα, ευγενικά, από το παιδάκι λέγοντας ότι αυτό θα σπάσει και θα κοπεί. Η μαμά βούδας ξύπνησε γιατί το βλαστάρι της ενοχλήθηκε. Για το ότι είχε γεμίσει τα μισά έπιπλα με λακουβίτσες δεν ίδρωσε τ'αυτί της. Ψέλισε κάτι "δεν το σπάει.." αλλά μέχρι εκεί.

 

Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι βούδας, είναι εγωιστής, παρτάκιας και δε σέβεται κανέναν παρά τον εαυτούλι του. Γνωστός μας, που στο σπίτι του φοβάσαι να φας το κέικ που σου προσφέρουν μη και πέσει ψίχουλο κάτω και γίνει της π@τ@νας ήρθε στο δικό μου σπίτι και λέρωσε την καινούργια λευκή μου πολυθρόνα με κόκκινο κρασί - γιατί απλούστατα το σπίτι δεν ήταν δικό του και στα @ρχίδι@ του αν χαλούσε κάτι ή όχι....

[livinath]

Η θεματοθετρια αναφερθηκε σε κατι πολύ συγκεκριμενο.Σε παιδι διχρονο το οποιο επαιζε με τα παιχνίδια που ηταν αραδιασμένα στο σαλονι.Αυτο υποτίθεται σχολιαζουμε.Στο συγκεκριμενο που είναι η μη οριοθετηση του παιδιου?

 

Αυτά που αναφέρεις εσυ δεν εχουν καμια σχεση με αυτά που περιγραφει η κοπελα.Προφανως το παιδι που κοπανάει τα επιπλα και τα καταστρεφει και η μαμα στην κοσμαρα του..εχει θεμα...και το παιδι και η μαμα πανω απ όλα.

 

Αναφέρθηκε, στο πρώτο της post, σ'αυτό που λες. Στα υπόλοιπα αναφέρθηκε και στο ότι το ένα παιδί της γειτόνισσας χτύπαγε το ένα της παιδί και η γειτόνισσα δεν μίλαγε. Εμένα δεν μου μοιάζει για οριοθετημένο παιδί αυτό. Και η μαμά του μου φαίνεται να είναι στην κοσμάρα της. Το αν το μικρότερο παιδί της έπαιζε με τα παιχνίδια που ήταν στο σαλόνι και η μαμά του κατσαδιάστηκε γι'αυτό - ναι μοιάζει άδικο. Όμως αυτό - όπως κατάλαβα - ήταν το κερασάκι στην τούρτα και η αφορμή, όχι η αιτία.

[livinath]

Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι βούδας, είναι εγωιστής, παρτάκιας και δε σέβεται κανέναν παρά τον εαυτούλι του. Γνωστός μας, που στο σπίτι του φοβάσαι να φας το κέικ που σου προσφέρουν μη και πέσει ψίχουλο κάτω και γίνει της π@τ@νας ήρθε στο δικό μου σπίτι και λέρωσε την καινούργια λευκή μου πολυθρόνα με κόκκινο κρασί - γιατί απλούστατα το σπίτι δεν ήταν δικό του και στα @ρχίδι@ του αν χαλούσε κάτι ή όχι....

 

Συμφωνώ... Καλά, αν πιάσουμε το θέμα με κάποιους ενήλικες και πως συμπεριφέρονται στο σπίτι τους και πως σε ξένα σπίτια, πραγματικά θα είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος...! Έχω μια θεία που την έκανα να το φυσάει και να μην κρυώνει... Γαϊδάρα μεγάλη...!

[mkcm]

Συμφωνώ... Καλά, αν πιάσουμε το θέμα με κάποιους ενήλικες και πως συμπεριφέρονται στο σπίτι τους και πως σε ξένα σπίτια, πραγματικά θα είναι πολύ μακρύς ο κατάλογος...! Έχω μια θεία που την έκανα να το φυσάει και να μην κρυώνει... Γαϊδάρα μεγάλη...!

 

Πολύ θα ήθελα να μου δώσεις ιδέες για το επόμενο encounter με τον εν λόγω....

[livinath]

Πολύ θα ήθελα να μου δώσεις ιδέες για το επόμενο encounter με τον εν λόγω....

Ααα! Δεν έκανα κάτι εγώ! Όλοι όμως βρίσκουν τον μάστορα τους κάποτε...

 

Χριστούγεννα στο πατρικό μου γιορτάζει η μαμά μου. Το μεσημέρι έχουμε τραπέζι στα αδέρφια της και το βράδυ γιορτή για όποιον θέλει να έρθει. Ήμουν ανύπαντρη τότε. Είχα ανεβάσει εκείνη τη μέρα πυρετό 38,9. Χάλια ήμουν. Ενημερώσαμε τους καλεσμένους μας γιατί είχαν μικρά παιδιά αλλά δεν είχε κανένας άγχος...! Τεσπα. Πριν κάτσουμε στο τραπέζι, η μια θεία μου δίνει στην κόρη της, 2 ετών τότε, ένα κομμάτι τυρί φέτα να τρώει.... τριγυρίζοντας μέσα στο σαλόνι, με τα στρωμένα χαλιά...!! Την βλέπω... Μαζεύω ότι μπορώ από τυράκι στο χαλί αλλά δεν με βαστάγανε τα πόδια μου. Φωνάζω στη μαμά μου - τάχα μου δεν έχω δει ότι το έδωσε η θεία μου... "Πάς καλά; Έδωσες στο μωρό φέτα και την έχει σκορπίσει σε όλο το χαλί??". Η μαμά μου να λέει ότι δεν έδωσε τίποτα και η θεία μου ότι - το δίχρονο - προσέχει και δεν έχει πετάξει τίποτα κάτω...!! Το τυρί της το πήρανε πάντως...

 

Την επόμενη μέρα είμαστε καλεσμένοι για φαγητό στο σπίτι της θείας μου. Δεν ασχολούμαι με το περίγυρό μου ιδιαίτερα γιατί έχω πάλι πυρετό αν και λίγο. Πριν κάτσουμε στο τραπέζι όλοι έχει προηγηθεί η μαμά της θείας μου με την ξαδερφούλα μου, το δίχρονο που λέγαμε. Η οποία έχει βάλει τη μικρή να τρώει μόνη της ρύζι. Και φυσικά το μισό έχει καταλήξει στο χαλί. Όταν κάποια στιγμή βγήκε η θεία μου από την κουζίνα άρχισε να φωνάζει στη μαμά της ότι δεν βλέπει τι κάνει και το έχει σκορπίσει όλο κάτω και είναι δυνατόν ένα παιδί δύο χρονών να μπορεί να φάει μόνο ρύζι?? Ενώ τυρί, γυρνώντας στο σαλόνι μπορεί να φάει...! Την έβλεπα από την γωνιά μου, το παραδέχομαι, αλλά δεν είπα κουβέντα.

[sogni d'oro]

Αναφέρθηκε, στο πρώτο της post, σ'αυτό που λες. Στα υπόλοιπα αναφέρθηκε και στο ότι το ένα παιδί της γειτόνισσας χτύπαγε το ένα της παιδί και η γειτόνισσα δεν μίλαγε. Εμένα δεν μου μοιάζει για οριοθετημένο παιδί αυτό. Και η μαμά του μου φαίνεται να είναι στην κοσμάρα της. Το αν το μικρότερο παιδί της έπαιζε με τα παιχνίδια που ήταν στο σαλόνι και η μαμά του κατσαδιάστηκε γι'αυτό - ναι μοιάζει άδικο. Όμως αυτό - όπως κατάλαβα - ήταν το κερασάκι στην τούρτα και η αφορμή, όχι η αιτία.

 

Πιστεύω με κατάλαβες απόλυτα. Ναι δεν είναι καθόλου οριοθετημένα αλλά δεν γίνεται ούτε και προσπάθεια οριοθέτησης και η κοπελιά στην κοσμάρα της. (δεν την παλεύει με τα παιδιά, ο άνδρας της έχει αναλάβει το μητρικό ρόλο, την αποκαλεί το 5χρονο χαζομαμά και αυτή γελάει, μου έχει πει σκάσε το μεγάλο της παιδί και δεν λέει τίποτα στο γιό της). Απομακρυνόμουν διακριτικά, της έλεγε διακριτικά κάποια πράγματα για τις επισκέψεις στο σπίτι όταν απουσιάζει ο δικός μου, αλλά δεν. Γι αυτό δεν μπαίνω στον κόπο να την εξηγήσω... δεν θα καταλάβει. Αλλά απο εκεί που την είχα κολλητσίδα γειτόνισσα (άνοιξα σχετικό θέμα), πήγε στο άλλο άκρο. Εγώ τώρα τι να κάνω? Ναι φταίω ..που δεν είχα οριοθετήσει κάποια πράγματα απο την αρχή. Ναι δεν ταιριάζουμε αλλά να κλείνει την πόρτα για να μην συναντηθούμε?!?!

[mkcm]

Ααα! Δεν έκανα κάτι εγώ! Όλοι όμως βρίσκουν τον μάστορα τους κάποτε...

 

Χριστούγεννα στο πατρικό μου γιορτάζει η μαμά μου. Το μεσημέρι έχουμε τραπέζι στα αδέρφια της και το βράδυ γιορτή για όποιον θέλει να έρθει. Ήμουν ανύπαντρη τότε. Είχα ανεβάσει εκείνη τη μέρα πυρετό 38,9. Χάλια ήμουν. Ενημερώσαμε τους καλεσμένους μας γιατί είχαν μικρά παιδιά αλλά δεν είχε κανένας άγχος...! Τεσπα. Πριν κάτσουμε στο τραπέζι, η μια θεία μου δίνει στην κόρη της, 2 ετών τότε, ένα κομμάτι τυρί φέτα να τρώει.... τριγυρίζοντας μέσα στο σαλόνι, με τα στρωμένα χαλιά...!! Την βλέπω... Μαζεύω ότι μπορώ από τυράκι στο χαλί αλλά δεν με βαστάγανε τα πόδια μου. Φωνάζω στη μαμά μου - τάχα μου δεν έχω δει ότι το έδωσε η θεία μου... "Πάς καλά; Έδωσες στο μωρό φέτα και την έχει σκορπίσει σε όλο το χαλί??". Η μαμά μου να λέει ότι δεν έδωσε τίποτα και η θεία μου ότι - το δίχρονο - προσέχει και δεν έχει πετάξει τίποτα κάτω...!! Το τυρί της το πήρανε πάντως...

 

Την επόμενη μέρα είμαστε καλεσμένοι για φαγητό στο σπίτι της θείας μου. Δεν ασχολούμαι με το περίγυρό μου ιδιαίτερα γιατί έχω πάλι πυρετό αν και λίγο. Πριν κάτσουμε στο τραπέζι όλοι έχει προηγηθεί η μαμά της θείας μου με την ξαδερφούλα μου, το δίχρονο που λέγαμε. Η οποία έχει βάλει τη μικρή να τρώει μόνη της ρύζι. Και φυσικά το μισό έχει καταλήξει στο χαλί. Όταν κάποια στιγμή βγήκε η θεία μου από την κουζίνα άρχισε να φωνάζει στη μαμά της ότι δεν βλέπει τι κάνει και το έχει σκορπίσει όλο κάτω και είναι δυνατόν ένα παιδί δύο χρονών να μπορεί να φάει μόνο ρύζι?? Ενώ τυρί, γυρνώντας στο σαλόνι μπορεί να φάει...! Την έβλεπα από την γωνιά μου, το παραδέχομαι, αλλά δεν είπα κουβέντα.

 

Κάπως έτσι κάνει κι ο εν λόγω. Στο σπίτι τους τα παιδιά κι οι ίδιοι σούζα... Σε σημείο παλαβομάρας. Ούτε μπισκότο δεν τρώνε τα παιδιά αν δεν είναι καθισμένα στο τραπέζι με πιάτο. Σουβέρ απαραίτητα στο τραπεζάκι του σαλονιού και σκύβουμε πάνω από το τραπέζι για να πιούμε το ο,τιδήποτε. Αυτές είναι οι "οδηγίες" που δίνει σε όλους τους καλεσμένους. Στο δικό μου σπίτι όμως το να ακουμπήσεις το κρασοπότηρό σου γεμάτο με κόκκινο κρασί στο μπράτσο της άσπρης πολυθρόνας και φυσικά να μην το κρατάς εκείνη την ώρα, αλλά να ψάχνεις κάτι στις τσέπες σου και να ρίχνεις σε όλη την πολυθρόνα το κρασί ήταν λογικό.... Πάντως εγώ του έστειλα το λογαριασμό του καθαρίσματος , αφού με έπιασε κρίση και πέταξε το κλασικό "σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι, δεν έγινε και τίποτα. Υποχόνδρια μου φαίνεται είσαι. Αφού είναι τόσο μεγάλο θέμα στείλε μου το λογαριασμό για να τον καθαρίσεις" (με ειρωνία φυσικά το παραπάνω).

Για την ιστορία: μας πήραν 135? για να καθαρίσουν την πολυθρόνα (λίγο το ύφασμα, λίγο η μεταφορά....).

[mkcm]

λίγο το ότι μας έπιασαν κότσους....

[ZWH]

Εγω θα μεινω στο πρωτο ποστ. Θεωρω κακομαθημενο ενα παιδι να μην μοιραζεται κανενα απο τα παιχνιδια του, Συνηθως αυτα τα παιδιακια, κρατανε τα παιχνιδια τους για τον εαυτο τους και συγχρονως οικιοποιουνται και τα παιχνιδια των αλλων . Ολα αυτα συνοδευονται συνηθως με στριγγλες... Δεν το λεω για το παιδακι της θεματοθετριας, δεν το ξερω . Μιλαω γενικα και απο αυτα που εχω δει κατα καιρους γυρω μου. Εννοειται οτι τα παιδακια εχουν καποιο αγαπημενο παιχνιδι που δεν θελουν να το μοιραζονται, αλλα ως εκει!!! Δεν εχω ακουσει απο πουθενα ποτε οτι ειναι δικαιωμα του παιδιου να μην μοιραζεται. Το να μην μοιραζεται νομιζω οτι λαμβανει λαθος μηνυμα...

Οσον αφορα το συγκεκριμενο... ας μαζευατε τα παιχνιδια απο το σαλονι. Ξερετε οτι ερχεται ενα παιδακι μικρουλι και ειναι φυση αδυνατο να μην του κινησουν την περιεργεια και να θελει να παιξει. Παροτι εχω απο μικρα στα παιδια μου ορια, θα εκνευριζομουν πολυ εαν πηγαινα σε ενα σπιτι, θα τα κοιτουσα με μισο ματι και θα τους απαγορευαν να αγγιξουν το οποιοδηποτε παιχνιδι που ειναι μπροστα στα ματια τους. Μιλαω για παιχνιδι και οχι για επιπλα, μουρανο ή οτιδηποτε αλλο εχει το σπιτι.

Ναι θα με ενοχλουσε αν στα μουτρα η φιλη μου μου ελεγε οτι δεν θελει να ξαναπω στο σπιτι της γιατι ο γιος της δεν θελει το παιδι μου να πειραζει τα παιχνιδια. ΠΡαγματικα το ακουτε? Ενα μικρο παιδι επιβαλλει την γνωμη του και η μητερα ακολουθει, και μαλιστα με αυτο τον αγενη τροπο. Συγνωμη αλλα εγω θα ειχα προσβληθει και δεν θα ξαναπατουσα ποτε... Προσεξτε το λιγακι, γιατι αν το παιδακι σας επιβαλλει καθε φορα την γνωμη του, οχι μονο θα μεινετε μονοι σας, αλλα θα φτιαξετε και ενα παιδι εγωιστη που δεν τον ενδιαφερει τιποτα περα απο τον εαυτο του.

[mkcm]

Πιστεύω με κατάλαβες απόλυτα. Ναι δεν είναι καθόλου οριοθετημένα αλλά δεν γίνεται ούτε και προσπάθεια οριοθέτησης και η κοπελιά στην κοσμάρα της. (δεν την παλεύει με τα παιδιά' date=' ο άνδρας της έχει αναλάβει το μητρικό ρόλο, την αποκαλεί το 5χρονο χαζομαμά και αυτή γελάει, μου έχει πει σκάσε το μεγάλο της παιδί και δεν λέει τίποτα στο γιό της). Απομακρυνόμουν διακριτικά, της έλεγε διακριτικά κάποια πράγματα για τις επισκέψεις στο σπίτι όταν απουσιάζει ο δικός μου, αλλά δεν. Γι αυτό δεν μπαίνω στον κόπο να την εξηγήσω... δεν θα καταλάβει. Αλλά απο εκεί που την είχα κολλητσίδα γειτόνισσα (άνοιξα σχετικό θέμα), πήγε στο άλλο άκρο. Εγώ τώρα τι να κάνω? Ναι φταίω ..που δεν είχα οριοθετήσει κάποια πράγματα απο την αρχή. Ναι δεν ταιριάζουμε αλλά να κλείνει την πόρτα για να μην συναντηθούμε?!?![/quote']

 

Ε, το πρόβλημα προφανώς και είναι ότι η κοπέλα δε ΣΕΒΕΤΑΙ πρωτίστως τα παιδιά σου και στη συνέχεια το χώρο σου/ τους. Και αφού η σχέση ήταν εξαρχής προβληματική (το θέμα το είχα διαβάσει) μάλλον έτσι θα κατέληγε... Δυστυχώς, ορισμένοι άνθρωποι είναι τόσο εγωκεντρικοί που η συναίσθησή τους φτάνει μοναχά σε ό,τι αφορά τους ίδιους άμεσα.

Επίσης, η καθημερινή βίζιτα δεν είχε να κάνει με την ανάγκη της για επικοινωνία μαζί σου, αλλά ήταν τρόπος να απασχολούνται τα παιδιά της χωρίς να εμπλέκεται άμεσα η ίδια στην απασχόλησή τους...

Οπότε, έτσι όπως το βλέπω εγώ συνδυάζοντας τα δύο θέματα.... Μάλλον γλίτωσες....