Έξοδος χωρίς παιδιά

[Χαρα-Μαρια2]

Ο Θεός φυλάξει !!!και εσυ τι είπες;;

 

Δεν βρισκω νοημα στο να απαντω σε τετοια ουτε να τσακωνομαι στις διακοπες μου. Κουβεντα θελουν να ανοιξουν. Αν απαντησεις δινεις δικαιωματα να πουν κι αλλα. Απλα χαμογελω ηλιθια, σε τετοια ατομα. Κι αν καταλαβαν, καταλαβαν

[daisy1]

Αυτο το εχω ζησει κι εγω αρκετα, και δεν ειμαι ατομο που δινω δικαιωματα.

 

 

Μαλιστα για να το γενικευσω, μου εχει κανει εντυπωση γενικα το ποση οικειοτητα εχουν αγνωστες μαμαδες σε παιδικες χαρες, στο δρομο, σε μεσα μεταφορας, να σε ρωτανε προσωπικα πραγματα, τι τρωει το παιδι, γιατι δεν του φορας καλτσακια κλπ. Ακομα και σε τετοιες περιστασεις, εχω ακουσει σχολια του τυπου "γιατι το εφερες το παιδι σε νησι? και μπηκατε σε πλοιοοοο? Αααααα.... Γιαγια δεν εχεις να το αφησεις?"... (που να μαθαινε οτι γυρισαμε με C130, θα καλουσε την προνοια)

 

Καλά αυτά τα άκουσα κι εγώ και μάλιστα όχι μόνο απο ξένους... Θα μπει το παιδί σε φέρι??? (σιγά 10 λεπτά απόσταση ήταν), καλά θα πάρεις το παιδί σε κάμπινγκ και θα κοιμάται σε σκηνή??? Γιατί ρε παιδιά να μην το πάρω??? Το πιο κουφό που άκουσα ήταν απο την κυρία που δουλευει στο φούρνο της γειτονιάς. Με βλέπει κάθε μέρα με τα ψώνια στα χέρια και με τη μικρή και πηγαίνω να πάρω ψωμι. Μια μέρα με κοιτάει με λύπηση και συμπόνια και μου λέει: αχ, δεν έχεις που να την αφήσεις ε??? σε βλέπω κάθε μέρα που την κουβαλάς μαζί σου. Εγώ τα παιδιά μου δεν τα έπαιρνα πουθενά μαζί μου μέχρι να γίνουν 12 χρονών, ούτε στο φούρνο, ούτε στα παιχνιδάδικα τι θα καταλάβαιναν? Ότι χρειαζόταν για αυτά τα διάλεγα μόνη μου, αλλά εσύ δεν έχεις που να την αφήσεις, σωστά??? Βασικά τότε με ενόχλησε πολύ που τα είπε αυτά μπροστά στο παιδί. Δεν την παίρνω μαζί μου μόνο επειδή δεν έχω που να την αφήσω, το χαίρομαι!!!Ακόμη και στο λεωφορείο που κουράζομαι πάλι χαίρομαι που την έχω μαζί μου, μαθαίνει τη ζωή, πως κινούμαστε στους δρόμους, πως αλληλεπιδρούμε με άλλους ακόμη και με τον ψαρα της γειτονιάς!!! Το παιδί μου ξέρει πολύ καλά τη γειτονιά του (και την γνωρίζουν όλοι) και εγώ νιώθω καλά με αυτό. Βλέπω και άλλα παιδάκια εδώ που μεγάλωσαν μέσα στο σπίτι, στο σχολείο που είναι δίπλα μας πηγαίνουν με το αυτοκίνητο(χωρίς να εργάζεται η μητέρα) και δεν είναι καθόλου αυτόνομα, ούτε καν ξέρουν να περάσουν απέναντι το δρόμο.

[christina77]

αυτο ειναι που μερικές απο μας δεν καταλαβαίνουμε, πως μπορεις να χρησιμοποιήσεις την άδεια σου σε κατι 'ευχάριστο' που δεν συμμετέχει το παιδι σου

 

Ισως γιατί όταν έχεις τρεις μήνες διακοπές όπως στη δική μας συγκεκριμένα περίπτωση - από την αρχή έγραψα ότι είμαστε από τους πολυυυυ τυχερούς, χωρίς να θέλω να γίνομαι προκλητική - να μη σε πειράζει να αφιερώσεις μία εβδομάδα αποκλειστικά στον άντρα σου κι αυτός σε σένα και τις υπόλοιπες 11 σε ολόκληρη την οικογένειά σου. Με τα παιδιά μας έχουμε οργώσει όλη την ελλάδα, οπότε δεν στερούνται εμπειριών, ας αφησουμε το εξωτερικό για λίγο αργότερα. Μέχρι στιγμής την τακτική αυτή ακολουθούμε και τη δέχονται πολύ πολύ θετικά τα παιδιά, αυτό τουλάχιστον εισπράττω, όσο κι αν δυσκολεύονται να το πιστέψουν ορισμένες από τις συνομιλήτριες.

[Χαρα-Μαρια2]

Εχεις δίκιο και εγω νοιωθω άβολα μου φαίνεται σαν να κάνουμε μερικές μανούλες να νοιωθουν ανίκανες

Περίεργο θέμα!

 

Η ουσια του θεματος για εμενα ειναι η εξης: δυο καρπουζια δεν χωρουν στην ιδια μασχαλη. Μας εχουν φορτωσει με ενα σωρο ρολους, που παιζουμε ταυτοχρονα. Και τρεχουμε και δεν φτανουμε. Αλλο το να λεμε λοιπον πως το αξιολογουμε εμεις, αλλο το να κατηγορουμε οσες δεν κανουν το ιδιο.

 

Φετος ειχα ενα εξαιρετικα δυσκολο Χειμωνα, να μενω 40 χλμ απο την εργασια μου και χωρις μεσο, συγγενη στο νοσοκομειο στην αλλη πλευρα της Αττικης, παιδι σε προσαρμογη στο προνηπιο, αδερφη εγκυος....καποια στιγμη πηγα να αρρωστησω. Δεν ειχα χρονο ουτε να κανω τη δουλεια μου καλα, επαιρνα ενα σωρο αδειες, δεν ειχα χρονο για το παιδι, δεν ειχα χρονο για τον πατερα μου και παλευε τις περισσοτερες ωρες μονος του, δεν ειχα χρονο να δω τη μανα μου να την στηριξω, δεν ειχα χρονο για την αδερφη μου, για τις φιλες μου...για εμενα δεν μιλαω, οφθαλμιατρο εχω ακυρωσει 5 φορες ραντεβου και η ριζα εφτασε στις ακρες. Ουτε για το συζυγο (ασε που εχει μια γυναικα με ασπρες ριζες, αυτο το αφηνω στην ακρη)....Καποια στιγμη αποφασισα να ηρεμησω και να σκεφτω, αν κανω κατι λαθος. Μα δεν μπορω ομως να κλωνοποιηθω! (ακομα) Και εκει, καταλαβα οτι πανω απ ολα, χρειαζεται ψυχραιμια και να δωσω προτεραιοτητα, εκει που πιστευω οτι πρεπει.

Δεν γινεται λοιπον να ειναι το παιδι σε προσαρμογη κι εγω σε ταξιδι στο Λονδινο, ουτε στο κομμωτηριο, ουτε αλλου. Αυτη ηταν η δικη μου αξιολογηση.

Ειναι δυσκολο να βαλεις προτεραιοτητες. Και κανεις δεν σου λεει, πως. Οποτε η καθεμια μας μονη της, κανει τη βολη της. Κι εχει σημασια τι γονιο εχεις. Αν πχ η μαμα σου, σου πει "εγω θα την κραταω, πρεπει να εργαστεις" η αν σου πει "μανα εισαι, κατσε σπιτι". Ολα και ολοι μας επηρεαζουν.

 

Ενα εχω να πω μονο: τυψεις, να μην εχει καμμια. Ειμαστε ολες ηρωιδες. Και θυματα μαζι, ενος συστηματος που μας εμαθε οτι για να ειμαστε επιτυχημενες, πρεπει απλα, να τρεχουμε για να τα κανουμε τελεια, ολα.

[ekavi_]

Ισως γιατί όταν έχεις τρεις μήνες διακοπές όπως στη δική μας συγκεκριμένα περίπτωση - από την αρχή έγραψα ότι είμαστε από τους πολυυυυ τυχερούς, χωρίς να θέλω να γίνομαι προκλητική - να μη σε πειράζει να αφιερώσεις μία εβδομάδα αποκλειστικά στον άντρα σου κι αυτός σε σένα και τις υπόλοιπες 11 σε ολόκληρη την οικογένειά σου. Με τα παιδιά μας έχουμε οργώσει όλη την ελλάδα, οπότε δεν στερούνται εμπειριών, ας αφησουμε το εξωτερικό για λίγο αργότερα. Μέχρι στιγμής την τακτική αυτή ακολουθούμε και τη δέχονται πολύ πολύ θετικά τα παιδιά, αυτό τουλάχιστον εισπράττω, όσο κι αν δυσκολεύονται να το πιστέψουν ορισμένες από τις συνομιλήτριες.

 

Άλλη περίπτωση τότε η δική σου.

 

Όταν έχεις όμως 2-3 βδομάδες όλο το χρόνο για διακοπές και διαλέγεις να τις περάσεις σε κάποιο ταξίδι μόνο με τον άντρα σου, αφήνοντας τα παιδιά στο χωριό ή στην πόλη, το θεωρώ απαράδεκτο από πολλές απόψεις.

Όπως απαράδεκτο θεωρώ να αφήνεις τα παιδιά κάθε ΣΚ στη γιαγιά, ώστε να πηγαίνεις εκδρομές ή να κάνεις βόλτες.

 

Γενικώς το να κανονίζεις πως θα διαθέσεις τον ελεύθερο χρόνο σου χωρίς να συνυπολογίζεις τα παιδιά.

[Deena]

....αυτο ειναι που μερικές απο μας δεν καταλαβαίνουμε, πως μπορεις να χρησιμοποιήσεις την άδεια σου σε κατι 'ευχάριστο' που δεν συμμετέχει το παιδι σου (καμμια κριτική απλα ειναι δύσκολο να καταλάβουμε πως γίνεται και απο που προέρχεται )

 

Σε μένα προέρχεται αποκλειστικώς και μόνον από την ανάγκη για ξεκούραση. Και εννοώ κατά κύριο λόγο την σωματική και όχι την ψυχολογική, καθώς το παιδάκι μου δεν με κουράζει ψυχολογικά, κάθε άλλο θα έλεγα!:)

 

Και τα δύο καλοκαίρια που έχουν περάσει από την γέννηση του γιου μου, έχω φύγει για 4-5 μέρες μόνη με τον άντρα μου, αποκλειστικά και μόνον λόγω της ανωτέρω ανάγκης. Εννοείται ότι έχουμε πάει διακοπές και με τον μικρό (αλίμονο!) τις υπόλοιπες μέρες της άδειας, περάσαμε καταπληκτικά, αλλά να πώ ότι ξεκουράστηκα θα πω ψέματα!

 

Βεβαίως, στην περίπτωσή μας βοηθάει το γεγονός ότι μπορούμε να είμαστε πραγματικά ήσυχοι για τον μικρό, καθώς, όπως έχω πει ήδη, εμπιστευόμαστε πολύ τους ανθρώπους με τους οποίους μένει. Δεν έχουμε δηλαδή συνεχώς την έννοια "Είναι καλά? Τον προσέχουν?". Η κουμπάρα μου για παράδειγμα θα ήθελε πάρα πολύ να μπορέσει να φύγει για λίγες μέρες με τον άντρα της, αλλά οι γιαγιάδες δεν είναι ικανές να μείνουν μέρες με την μικρή της (αν και προθυμοποιούνται πάντα!!!) οπότε απλά δεν το κάνει! Την ανάγκη όμως την αισθάνεται!

 

Είναι και αυτό ένα σημείο άξιο συζήτησης : Μήπως κάποιες από τις μαμάδες που δεν αφήνουν ποτέ τα παιδιά τους για να πάνε για λίγες μέρες μόνες κάπου με τον άντρα/σύντροφό τους, το κάνουν όχι τόσο γιατί πραγματικά δεν αισθάνονται την ανάγκη, αλλά γιατί η κατάσταση που αφήνουν πίσω μόνο να ξεκουραστούν και να χαλαρώσουν δεν θα τις αφήσει?

 

Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε εγώ κατακρίνω, ρωτώ περισσότερο από περιέργεια. Καταλαβαίνω το να μην αφήνεις ποτέ το παιδί γιατί φοβάσαι, δεν έχεις εμπιστοσύνη, ανησυχείς, νομίζεις ότι πουθενά δεν περνάει τόσο καλά όσο με σένα, πραγματικά όμως την ανάγκη για λίγες μέρες σωματικής ξεκούρασης δεν την αισθάνεσαι?

 

Τέλος, κι εγώ είμαι σίγουρη ότι ο μικρός μου περνάει μεν καλά με τους παππουδογιαγιάδες, αλλά σίγουρα μαζί μας καλύτερα και αν τον ρωτούσες θα προτιμούσε να είναι μαζί μας. Απλά το ομολογώ ότι για αυτές τις 4-5 μέρες τον χρόνο, ιεραρχώ ένα σκαλί παραπάνω την δική μου ανάγκη.

 

Ορίστε...το είπα....σιγά-σιγά το μαστίγωμα παρακαλώ!!!:p:p:p

 

Υ.Γ. : Πλάκα κάνω έτσι?;)

[Deena]

Η ουσια του θεματος για εμενα ειναι η εξης: δυο καρπουζια δεν χωρουν στην ιδια μασχαλη. Μας εχουν φορτωσει με ενα σωρο ρολους, που παιζουμε ταυτοχρονα. Και τρεχουμε και δεν φτανουμε. Αλλο το να λεμε λοιπον πως το αξιολογουμε εμεις, αλλο το να κατηγορουμε οσες δεν κανουν το ιδιο.

 

Ενα εχω να πω μονο: τυψεις, να μην εχει καμμια. Ειμαστε ολες ηρωιδες. Και θυματα μαζι, ενος συστηματος που μας εμαθε οτι για να ειμαστε επιτυχημενες, πρεπει απλα, να τρεχουμε για να τα κανουμε τελεια, ολα.

 

Πω, πω!!!Πόσο δίκιο έχεις!

 

Την έχουμε πατήσει και δεν το έχουμε καλοκαταλάβει!

[ekavi_]

Όντως έχω πολύ ανάγκη από σωματική ξεκούραση. Αλλά επιλέγω να αναζητήσω αυτή την ξεκούραση μέσα στην καθημερινότητα και όχι σε ταξίδι διακοπών. Δηλαδή μπορεί να τα αφήσω ένα απόγευμα στη γιαγιά μια στο τόσο (όχι σε μόνιμη βάση) για να ξεκουραστώ όπως θα το αντιλαμβάνομαι εκείνη τη στιγμή. Αλλά για να πάω ταξίδι δεν θέλω.

Μια φορά φύγαμε ένα ΣΚ για έναν γάμο σε επαρχία, όπου θεωρήσαμε ότι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τα παιδιά και είχα το μυαλό μου συνέχεια εκεί. Δεν ένιωσα ότι ξεκουράζομαι. Ένιωσα ότι τελικά θα μπορούσα να τα έχω πάρει μαζί και εγώ η κακούργα δεν το έκανα... Το ίδιο ένιωθε και ο άντρας μου.

Βέβαια είναι άλλη η περίπτωση επαγγελματικού ταξιδιού (δεν έχω κάνει, αλλά λέμε τώρα...)

[Aimee]

Και για να μην παρεξηγηθώ, ούτε εγώ κατακρίνω, ρωτώ περισσότερο από περιέργεια. Καταλαβαίνω το να μην αφήνεις ποτέ το παιδί γιατί φοβάσαι, δεν έχεις εμπιστοσύνη, ανησυχείς, νομίζεις ότι πουθενά δεν περνάει τόσο καλά όσο με σένα, πραγματικά όμως την ανάγκη για λίγες μέρες σωματικής ξεκούρασης δεν την αισθάνεσαι?

 

Τέλος, κι εγώ είμαι σίγουρη ότι ο μικρός μου περνάει μεν καλά με τους παππουδογιαγιάδες, αλλά σίγουρα μαζί μας καλύτερα και αν τον ρωτούσες θα προτιμούσε να είναι μαζί μας. Απλά το ομολογώ ότι για αυτές τις 4-5 μέρες τον χρόνο, ιεραρχώ ένα σκαλί παραπάνω την δική μου ανάγκη.

 

 

 

Α, κι εγώ την αισθάνομαι την ανάγκη για σωματική ξεκούραση. Τότε ο άντρας μου κρατά τα παιδιά και ρίχνω ένα 12ωρο ύπνο!

Αλλά διακοπές και σωματική ξεκούραση ποτέ δεν συνδυάζονταν για τον άντρα μου και μένα. Δεν είμαστε τύποι που θα πάμε μια κρουαζιέρα ή σε ένα ξενοδοχείο να χαλαρώσουμε όλη μέρα. Μας αρέσει πολύ να τριγυρνάμε. Οπότε, στα ταξίδια, η λαχτάρα για εξερεύνηση καλύπτεται αλλά όχι η η ανάγκη για σωματική ξεκούραση.

 

Μου άρεσε πολύ που έγραψες ότι το παιδί θα προτιμούσε να είναι μαζί σας, όσο καλά και αν περνάει με τους παππούδες. Νομίζω ότι αυτό είναι υγιές!

(Και ισχύει όχι μόνο για τις "διακοπές" αλλά και για τον χρόνο που δουλεύουμε).

[ΑΝΝΑ24]

Η ουσια του θεματος για εμενα ειναι η εξης: δυο καρπουζια δεν χωρουν στην ιδια μασχαλη. Μας εχουν φορτωσει με ενα σωρο ρολους, που παιζουμε ταυτοχρονα. Και τρεχουμε και δεν φτανουμε. Αλλο το να λεμε λοιπον πως το αξιολογουμε εμεις, αλλο το να κατηγορουμε οσες δεν κανουν το ιδιο.

 

Φετος ειχα ενα εξαιρετικα δυσκολο Χειμωνα, να μενω 40 χλμ απο την εργασια μου και χωρις μεσο, συγγενη στο νοσοκομειο στην αλλη πλευρα της Αττικης, παιδι σε προσαρμογη στο προνηπιο, αδερφη εγκυος....καποια στιγμη πηγα να αρρωστησω. Δεν ειχα χρονο ουτε να κανω τη δουλεια μου καλα, επαιρνα ενα σωρο αδειες, δεν ειχα χρονο για το παιδι, δεν ειχα χρονο για τον πατερα μου και παλευε τις περισσοτερες ωρες μονος του, δεν ειχα χρονο να δω τη μανα μου να την στηριξω, δεν ειχα χρονο για την αδερφη μου, για τις φιλες μου...για εμενα δεν μιλαω, οφθαλμιατρο εχω ακυρωσει 5 φορες ραντεβου και η ριζα εφτασε στις ακρες. Ουτε για το συζυγο (ασε που εχει μια γυναικα με ασπρες ριζες, αυτο το αφηνω στην ακρη)....Καποια στιγμη αποφασισα να ηρεμησω και να σκεφτω, αν κανω κατι λαθος. Μα δεν μπορω ομως να κλωνοποιηθω! (ακομα) Και εκει, καταλαβα οτι πανω απ ολα, χρειαζεται ψυχραιμια και να δωσω προτεραιοτητα, εκει που πιστευω οτι πρεπει.

Δεν γινεται λοιπον να ειναι το παιδι σε προσαρμογη κι εγω σε ταξιδι στο Λονδινο, ουτε στο κομμωτηριο, ουτε αλλου. Αυτη ηταν η δικη μου αξιολογηση.

Ειναι δυσκολο να βαλεις προτεραιοτητες. Και κανεις δεν σου λεει, πως. Οποτε η καθεμια μας μονη της, κανει τη βολη της. Κι εχει σημασια τι γονιο εχεις. Αν πχ η μαμα σου, σου πει "εγω θα την κραταω, πρεπει να εργαστεις" η αν σου πει "μανα εισαι, κατσε σπιτι". Ολα και ολοι μας επηρεαζουν.

 

Ενα εχω να πω μονο: τυψεις, να μην εχει καμμια. Ειμαστε ολες ηρωιδες. Και θυματα μαζι, ενος συστηματος που μας εμαθε οτι για να ειμαστε επιτυχημενες, πρεπει απλα, να τρεχουμε για να τα κανουμε τελεια, ολα.

 

Έχω βγάλει έναν αναστεναγμό, που κουνήθηκε όλο το κτίριο.

[Iris29]

Κοριτσια η καθεμια κανει οτι κρινει καλυτερο για τα παιδακια της. Εγω απλα αυτο που διαπιστωνω, ειναι πως υπαρχει κυριως ασχημη συμπεριφορα προς αυτους που επιλεγουν να αφησουν τα παιδια τους. Προς τι ολοι αυτοι οι χαρακτηρισμοι του τυπου ξεφορτώνονται, παρκαρουν,τομαρισμος, ας μην εκαναν παιδια, αδιαφορια κτλ? Εκτος αν εγω εχω καταλαβει κατι λαθος.

 

Δεν υπαρχει λογος διαμαχης...

 

Στο θεμα μας τωρα, εμεις σπανια την αφηνουμε να βγουμε 1 φορα καθε 3-4 μηνες απλα γιατι δουλευουμε πολυ και μας λειπει, αλλα φετος πρωτο καλοκαιρι με το μωρο (ειναι 15 μηνων) πηγαμε 4 μερες διακοπες μονοι μας. Πριν απο αυτο ειχαμε παει 20 μερες διακοπες ολοι μαζι και ηταν ωραιο μεν, εξαντλητικο δε. Οποτε για λογους καθαρα σωματικους πηγαμε καπου κυριως για υπνο αραγμα και ανεμελο σεξ .

[ΑΝΝΑ24]

Θέλω να πω κάτι που έχω παρατηρήσει.

Πολλοί φίλοι, που συνηθίζουν να αφήνουν τα παιδιά αρκετά, όταν τα έχουν μαζί τους και θέλουν να τα ευχαριστήσουν, τα τρέχουν σε παιδότοπους που δεν αρέσουν στους ίδιους, σε γνωστούς με παιδιά που δεν πολυταιριάζουν, σε περιοχές και επιλογές που οι ίδιοι σκυλοβαριούνται...

Εγώ το κάνω διαφορετικά.

Βρίσκω εξόδους και ιδέες που αρέσουν σε μένα προτίστως, όχι κατ' ανάγκη παιδικές ασχολίες, ή την εμπλέκω σε δικές μου υποχρεώσεις, προσπαθώντας να εντάξω κάποια στοιχεία fun. Για μένα λειτουργεί.

πχ, δεν την πολυπηγαίνω στην παιδική χαρά, γιατί βαριέμαι. Την πηγαίνω για καφέ στην πλάκα, περπατάμε μαζί στο μοναστηράκι, τρώμε σουβλάκι χαζεύοντας τους τουρίστες. Το καλοκαίρι πήγαμε οι δυό μας για μπάνιο, αρκετές φορές.

Μια φορά στις δυο βδομάδες τη φέρνω στο γραφείο μετά το σχολείο. Την παίρνω μαζί μου στα ψώνια, και στο supermarket.

Καταλαβαίνω ότι αυτό λειτουργεί ευκολότερα γιατί έχω ένα παιδί.

Νομίζω θα έκανα το ίδιο, ίσως εκ περιτροπής αν είχα περισσότερα.

 

Για μένα το να εμπλέξεις το παιδί σε κάτι που θέλεις ή πρέπει να κάνεις, και να το δεις αυτό δημιουργικά και όχι σαν ταλαιπωρία, μου έχει δώσει μεγάλη ανάσα, και νιώθω ότι μας δένει πάρα πολύ.

[Χαρα-Μαρια2]

Θέλω να πω κάτι που έχω παρατηρήσει.

Πολλοί φίλοι, που συνηθίζουν να αφήνουν τα παιδιά αρκετά, όταν τα έχουν μαζί τους και θέλουν να τα ευχαριστήσουν, τα τρέχουν σε παιδότοπους που δεν αρέσουν στους ίδιους, σε γνωστούς με παιδιά που δεν πολυταιριάζουν, σε περιοχές και επιλογές που οι ίδιοι σκυλοβαριούνται...

Εγώ το κάνω διαφορετικά.

Βρίσκω εξόδους και ιδέες που αρέσουν σε μένα προτίστως, όχι κατ' ανάγκη παιδικές ασχολίες, ή την εμπλέκω σε δικές μου υποχρεώσεις, προσπαθώντας να εντάξω κάποια στοιχεία fun. Για μένα λειτουργεί.

πχ, δεν την πολυπηγαίνω στην παιδική χαρά, γιατί βαριέμαι. Την πηγαίνω για καφέ στην πλάκα, περπατάμε μαζί στο μοναστηράκι, τρώμε σουβλάκι χαζεύοντας τους τουρίστες. Το καλοκαίρι πήγαμε οι δυό μας για μπάνιο, αρκετές φορές.

Μια φορά στις δυο βδομάδες τη φέρνω στο γραφείο μετά το σχολείο. Την παίρνω μαζί μου στα ψώνια, και στο supermarket.

Καταλαβαίνω ότι αυτό λειτουργεί ευκολότερα γιατί έχω ένα παιδί.

Νομίζω θα έκανα το ίδιο, ίσως εκ περιτροπής αν είχα περισσότερα.

 

Για μένα το να εμπλέξεις το παιδί σε κάτι που θέλεις ή πρέπει να κάνεις, και να το δεις αυτό δημιουργικά και όχι σαν ταλαιπωρία, μου έχει δώσει μεγάλη ανάσα, και νιώθω ότι μας δένει πάρα πολύ.

 

Συμφωνω, το εχω παρατηρησει σε φιλες και το εχω συζητησει μαλιστα μαζι τους. Δεν χρειαζεται να διαχωριζουμε "εδω ναι, εδω οχι" στα περισσοτερα, μπορουμε να βρουμε πολλες δραστηριοτητες που αρεσουν και στις δυο μας (η στους τρεις μας με το μπαμπα).

Για να δωσω ιδεες, εχουμε παει πολλες εκδρομες ανα την Ελλαδα μαζι, εχει παει απο Φλωρινα μεχρι Κορωνη και απο Σαντορινη μεχρι Ζακυνθο... Την εχω παρει τη μικρη αρκετες βολτες στην Αθηνα αν και μενουμε μακρια, παμε σε Μουσεια συχνα, ακομα και κοντα στην περιοχη μας (την Κυριακη πχ πηγαμε στο λαογραφικο Βαρναβα), στην παραλια βολτα, κανουμε πικ νικ στην Πεντελη, την παιρνω σε εστιατορια και μαθαινει να δοκιμαζει γευσεις, παμε σινεμα, μπαλετο κλπ. Θεωρω οτι ειναι σημαντικο, να δεθουμε ολοι μαζι σαν οικογενεια, αντι να κανει ο καθενας τις δικες του χωριστες δραστηριοτητες συνεχεια. Καλο ειναι να υπαρχουν κι αυτες, αλλα σε ενα λογικο οριο.

[ekavi_]

ΑΝΝΑ σωστό αυτό που λες, αλλά χρειάζεται μια μέση λύση. Δηλαδή να εμπλέκεις το παιδί στις δικές σου δραστηριότητες, αλλά να εμπλέκεσαι και εσύ στις δικές του.

Δηλαδή δεν μπορείς να του στερήσεις και τελείως τις κούνιες για παράδειγμα, αλλά ούτε και να το πηγαίνεις κάθε μέρα.

[mkcm]

Εγώ αυτό που εισπράττω γενικά είναι εκατέρωθεν αφορισμός (δε μιλάω για το συγκριμένο θέμα στο φόρουμ) ανάμεσα σε αυτές που επιλέγουν είτε το ένα είτε το άλλο και εννοώ για όλα τα θέματα (το γνωστό μαμαδόμετρο).

 

Εμένα προσωπικά δε με ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στην οικογένειά του. Το τι ευχαριστεί εμένα δε σημαίνει ότι θα ευχαριστήσει κι εσένα, το πρόγραμμα που έχουμε εμείς στο σπίτι μας δε σημαίνει ότι μπορείς να το ακολουθήσεις κι εσύ (ωράρια δουλειάς, κλπ.), οπότε καθένας κάνει όπως καταλαβαίνει και μπορεί.

Αλλά ναι με ενοχλεί να ξέρω ή να μαθαίνω ότι ο τάδε ή δείνα λέει από πίσω μου: αυτή είναι κολλημένη με το παιδί της, θα το κάνει μαμόθρεφτο, αντικοινωνικό και ένα σωρό άλλα πράγματα (που στο κάτω κάτω της γραφής δεν ισχύουν) επειδή δεν το αφήνω να διανυκτερεύσει ακόμη αλλού και επειδή δεν έχω την ανάγκη να φύγω μόνη μου με τον άντρα μου τριήμερο. Και ταυτόχρονα να ακούω και τον άλλο να λέει για τη φίλη μου ότι αν δεν ήθελε να έχει ευθύνες ας μην έκανε παιδιά που τώρα με την πρώτη ευκαιρία τα "παρκάρει" από δω και από κει.

 

Το βασικό είναι να υπάρχει ισορροπία στην οικογένεια, συμφωνία ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα και στη συνέχεια να σεβόμαστε την απόφαση του καθενός να χτίσει το μοντέλο οικογένειας που επιθυμεί χωρίς να τον χαρακτηρίζουμε ή να κάνουμε ακόμη και διαγνώσεις για τις ψυχολογικές επιπτώσεις που θα έχουν οι πράξεις τους στα παιδιά τους. Σε πολλά δε συμφωνώ με πολλούς, άλλο αυτό όμως και άλλο να ακυρώνω τον άλλο ως γονιό επειδή δε συμφωνεί μαζί μου.

[ΑΝΝΑ24]

Το λέω σαν troubleshooting, πως μπορείς να συνδυάσεις το να περάσεις καλά και να κάνεις κάτι "για τον εαυτό σου", χωρίς να αποκλείσεις το παιδί.

Τις κούνιες δεν τις γλίτωσε ποτέ κανείς.

[Χαρα-Μαρια2]

Εγω ekavi το ειδα περισσοτερο ως εξης: και η επισκεψη στο Αττικο Παρκο, δραστηριοτητα της μικρης ειναι. Ομως μου αρεσει και εμενα. Καθε μερα στην παιδικη χαρα, θα βαριομουν οποτε στο τελος θα ηταν καθαρα "η ωρα της μικρης" και θα ανυπομονουσα να φυγω, να κανω κατι δικο μου. Ενω τωρα περναμε καλα και οι δυο μας σε κοινη δραστηριοτητα.

Εννοειται βεβαια οτι παμε και στην παιδικη χαρα.

[Deena]

Αλλά διακοπές και σωματική ξεκούραση ποτέ δεν συνδυάζονταν για τον άντρα μου και μένα. Δεν είμαστε τύποι που θα πάμε μια κρουαζιέρα ή σε ένα ξενοδοχείο να χαλαρώσουμε όλη μέρα. Μας αρέσει πολύ να τριγυρνάμε. Οπότε, στα ταξίδια, η λαχτάρα για εξερεύνηση καλύπτεται αλλά όχι η η ανάγκη για σωματική ξεκούραση.

 

Για εμάς πάλι οι διακοπές μας εξαντλούνται στην διαδρομή από την ξαπλώστρα στο κρεβάτι με μια ενδιάμεση στάση για να καλυφθεί η βιολογική ανάγκη της σίτισης!!!:p:p

[Χαρα-Μαρια2]

Για εμάς πάλι οι διακοπές μας εξαντλούνται στην διαδρομή από την ξαπλώστρα στο κρεβάτι με μια ενδιάμεση στάση για να καλυφθεί η βιολογική ανάγκη της σίτισης!!!:p:p

 

Πωπω ζηλευω δεν καταφερω ποτε να κανω τετοιες διακοπες, το εχω προσπαθησει λογω κουρασης προπερισυ με το παιδι αλλα σε θερετρο και απετυχα παταγωδως. Δωματιο-πρωινο-παραλια-δωματιο, την μεθεπομενη φυγαμε λογω βαρεμαρας.

Και νεονυμφοι πηγαμε 4000 χλμ οδηγωντας!

[γιαννα!]

Ελισα24.....

 

 

Πες τα κοριτσι μου να αγιασει το στομα σου!!!!!!!

 

 

La Latina....... Επισης........

 

 

Αμα περιμενα το 3ηνερο να περασω καλα.....χαιρετισματα....

 

Εχω 3μηνων μωρο κ 21 νηνων νηπιο κ εχουμε παει σε ενα σωρο γαμους φετος.......και γουρλωνουν κ τα ματια οταν λεω πως θα παρω τα παιδια κοντα....... .

 

Σε ενα απο αυτους τους γαμους μια φιλη μου εχει παιδια 8+6 χρωνων κ ειχε παρει κοντα μονο την μια......για εμενα πρωσοπικα απαραδεχτο...πως ξεχωριζεις τα παιδια κ αφηνεις το ενα σπιτι κ το αλλο το περνεις κοντα?!?!?!?!?

[rosaki]

Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω τι θα εισπράξει ένα παιδάκι 2 χρονών που θα ταλαιπωρηθεί σε ένα βραδινό τραπέζι γάμου.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ασφυκτιά σε μια καρέκλα και στη χειρότερη θα δημιουργήσει θέμα. Σίγουρα το παιδάκι σε ένα τραπέζι βάφτισης που θα παίξει με άλλα παιδάκια, αλλά στο γάμο? άν δεν έχω που να το αφήσω προτιμώ να μείνω σπίτι μου και να παίξω μαζί του.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τα κορίτσια ότι τα προγράμματα μικρών μεγάλων πρέπει να μπλέκονται για να δένεται η οικογένεια και να περνάμε όμορφα όλοι μαζί. αυτό κάνω και εγώ κάθε Σ/Κ που έχουμε περισσότερο χρόνο.Μου αρέσει πολύ η κοπέλα που γράφει πως παίρνει την μικρή και πάνε για καφέ στην Πλάκα, κάνουν βόλτες, μοιράζονται εμπειρίες. Άλλο αυτό και άλλο τραβάω το παιδί πάντα και παντού από άποψη.

 

Στενοί μου φίλοι δεν έχουν κανένα να κρατήσει τα παιδιά και τα παίρνουν πάντα μαζί τους. Τους θυμάμαι σε πάρτυ ενηλίκων με τα μικράκια να τα έχουν κάνει όλα μπάχαλο, την μαμά σε έξαλλη κατάσταση και τελικά να φεύγουν στο μισάωρο.

[ekavi_]

Εγω ekavi το ειδα περισσοτερο ως εξης: και η επισκεψη στο Αττικο Παρκο, δραστηριοτητα της μικρης ειναι. Ομως μου αρεσει και εμενα. Καθε μερα στην παιδικη χαρα, θα βαριομουν οποτε στο τελος θα ηταν καθαρα "η ωρα της μικρης" και θα ανυπομονουσα να φυγω, να κανω κατι δικο μου. Ενω τωρα περναμε καλα και οι δυο μας σε κοινη δραστηριοτητα.

Εννοειται βεβαια οτι παμε και στην παιδικη χαρα.

 

Κάθε μέρα στην παιδική χαρά εγώ δεν μπορώ με τίποτα, ούτε και είμαι από τις μαμάδες που θα κάνουν πηγαδάκι στα παγκάκια. Τα πηγαίνω, αλλά όχι συνέχεια. Προσπαθώ και εγώ να κάνω αυτό που λέει η ΑΝΝΑ, αλλά με δραστηριότητες που μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο. Μέρη που να συνδυάζονται όλα.

[Iris29]

Την ωρα που ειναι οι γαμοι, τα βρεφη και τα νηπια αναπτυξιακα πρεπει να κοιμουνται. Δεν οφελουνται απο το ξενυχτι...

[rosaki]

για όλες εκείνες τις μαμάδες που είναι ορεξάτες, δοτικές, εμπνευσμένες όλη την ώρα τρέφω μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό.

εγώ δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή, είμαι μια μαμά που ώρες ωρες λυγίζω από την κούραση και δεν έχω δύναμη ούτε κουβέντα να πω στο μικρό, υπάρχουν στιγμές που είμαι τσιτωμένη/ψυχολογικα ζορισμένη που πάλι δεν είμαι δοτική. για όλες αυτές τις στιγμές δεν νομίζω ότι είμαι η καλύτερη παρέα πάντα για την μικρή.

 

Σας δίνω ένα παράδειγμα. Παρασκευή βράδυ με παίρνει τηλ η γιαγιά της και μοτ λέει "Μου την δίνεις -είναι 2 ετών-για Σ/Κ που θα πάμε αύριο στο χωριό με κάτι φίλους μου? ". όχι απάντησα εγώ θέλω να την δω το Σ/Κ, αν και αισθανόμουνα πολύ κουρασμένη από μια ιδιαίτερη εβδομάδα (δεν είναι πάντα έτσι). Τελικά, το Σ/Κ ήμουν όντως down χωρίς πολλή όρεξη, με μια μικρή που ήταν μέσα στη γκρίνια από την βαρεμάρα και που σίγουρα θα είχε περάσει πιο όμορφα αν αποχωριζόταν την μαμά της για ένα Σ/Κ και ξεσάλωνε σε ένα χωριό.

[Deena]

Την ωρα που ειναι οι γαμοι, τα βρεφη και τα νηπια αναπτυξιακα πρεπει να κοιμουνται. Δεν οφελουνται απο το ξενυχτι...

 

Εννοείται! Ειναι κατά την γνώμη μου αξίωμα, δεν ισχύει δηλ. το "όπως το μάθεις". Έχω και άσχημο προσωπικό βίωμα απο την παιδική μου ηλικία, καθώς οι γονείς μου μας έπαιρναν παντού μαζι και καταληγαμε πάντα να τους παρακαλάμε να φύγουμε!