Έξοδος χωρίς παιδιά

[Ελισα24]

δεν ξέρω αν το δικό μου παιδάκι είναι ιδιαίτερα ανεξάρτητο, αλλά πως καταλαβαίνουμε ότι αισθάνεται ανασφάλεια αν πέσει για ύπνο 3 νύχτες χωρίς την μαμα? Η δική μου, ακόμη και όταν δεν ήμουν εκεί ακολούθησε κατά γράμμα το πρόγραμμα της χωρίς πρόβλημα.

μήπως και εμείς οι ίδιοι στο πλαίσιο μια εγωκεντρικής προσέγγισης, διογκώνουμε την ανάγκη του παιδιού για την παρουσία μας?

 

Οχι. Απλα τα παιδακια απο το βαθος της ιστοριας, εχουν αναγκη τη μαμα τους. Το αν ακολουθουν το προγραμμα δεν ειναι το ζητουμενο, για το πως νιωθουν μιλαμε. Μερικοι λαοι τα εχουν μαζι τους ακομα και στη δουλεια. Αλλα τους λεμε απολιτιστους. Αν το παιδι ειναι καλα ψυχολογικα, προφανως καλα κανεις. Εγω ξερω οτι στα παιδια αρεσει η ρουτινα και η ασφαλεια. Αλλα οσο για το εγωκεντρικο, εσυ λες οτι το να μενω με το παιδι ειναι εγωιστικο και το να το αφηνω και να πηγαινω στη Νεα Υορκη η στο Λονδινο, μη εγωιστικο; ΟΚ. καληνυχτα παιδια.

[argini]

Αλλα οσο για το εγωκεντρικο, εσυ λες οτι το να μενω με το παιδι ειναι εγωιστικο και το να το αφηνω και να πηγαινω στη Νεα Υορκη η στο Λονδινο, μη εγωιστικο; ΟΚ. καληνυχτα παιδια.

 

Πόσο μα πόσο συμφωνω!!! Ας κανει ο καθένας τις επιλογες του αλλα ας μην φτανουμε να κανουμε και το ασπρο-μαυρο...σε λίγο θα γραψετε ότι τα ταξίδια γίνονται για τα παιδακια και όχι για την προσωπικη ευχαρίστηση...όσο αυτό για τα "ανεξάρτητα" παιδακια...τι να πω...ας ρωτήσουμε έναν παιδοψυχολογο αν υπάρχει η έννοια του "ανεξαρτητου" νηπίου...ή του "ανεξάρτητου" παιδιού προσχολικής ηλικίας...

[AthinaP]

Καλά,Αθήνα, ακαρδη μάνα , αφησες μια εβδομάδα τα παιδιά μόνα με παππούδες; Για διακοπές ; Και δε σου κρατούσαν μούτρα επιστρέφοντας; τι άλλο θα ακούσω εδώ μέσα τόσα χρόνια...

 

Το έχω ακούσει για μικρά παιδάκια. Από νεογέννητο έως 2 ετών περιπου, όταν δεν έχουν αντίληψη του χρόνου και αν θα γυρίσει κανείς και πότε. Αν ξαφνικά φύγει η μαμά για ασυνήθιστο διάστημα, μπορεί να της κάνουν μούτρα. Το έχω ακούσει και για επιστροφή από μαιευτήριο με το δεύτερο μωράκι. Γενικά εξαρτώνται πολλά πράγματα από την ηλικία, από μια ηλικία και πέρα απλά συζητάει κανείς με το παιδί και βλέπει. Εγώ τα άφησα πρώτη φορά 2,5 χρονών με τον άντρα μου να πάνε ΣΚ στο χωριό, αλλα πιο πολυ γιατί δεν ήταν η γιαγιά πολύ κοντά στα παιδιά. Αλλιώς θα τα αφήναμε στη γιαγιά για κανένα ΣΚ, από εκείνη την ηλικία και πέρα δεν έβλεπα κάποιο πρόβλημα, για μέρες, με έμπιστα άτομα. Επίσης όταν αποφάσισα ότι μου έλειπε ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό και επειδή δεν είχαμε να αφήσουμε τότε κάπου και τα δυο παιδιά, αποφάσισα ότι το ένα παιδάκι ήταν καλύτερη παρέα από τον άντρα μου και φύγαμε μαζί, αφήνοντας το άλλο σπιτι με τον μπαμπά. Και σε όσους έλεγαν δεν καταλαβαίνει το μικρό - δεν θυμάται, δεν ξέρω, είναι κάτι τελείως έξω από εμένα, ήθελα να έχει το παιδί εξαιρετικές εμπειρίες, σε εκείνη ακριβώς την ηλικία που όλα είναι καινούργια και ενδιαφέροντα. Επίσης κανείς από τους 2 μεγάλους και 2 μικρούς δεν παρεξηγήθηκε και στενοχωρήθηκε και όλα τα δυσάρεστα, λόγω αποχωρισμού... Δεν ξέρω, δεν θεωρώ ότι το βράδυ πρέπει τα παιδιά μου να έχουν ανάγκη εμένα ή τον οποιονδήποτε, γενικά δεν είναι καλό για τα ίδια να έχουν ανήσυχο ύπνο και μέχρι πότε άλλωστε; Τη μέρα τα αποχωριζόμαστε έτσι και αλλιώς για να πάνε στα σχολεία τους...

[christina77]

 

σίγουρα το τι είναι και πως σκέφτεται η καθεμιά μας διαμορφώθηκε από τα βιώματα και τις εμπειρίες της

 

Τελικά αυτό είναι το μόνο σίγουρο και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε όλοι μας φαντάζομαι μετά από τόοοοση ώρα συζήτησης.

 

Το rosaki προφανώς εννοουσε ότι είναι εγωιστικό για έναν γονιό να πιστεύει ότι το παιδί του περνάει καλά μόνο μαζί του και με κανέναν άλλο. Και όχι εγωιστική η πράξη του ταξιδιού αυτού καθ' αυτού. Και δράττομαι της ευκαιρίας να ρωτήσω για όσες έχουν αυτή την άποψη, αν και πάλι εκτός θέματος:

 

Για όσες εργάζεστε και αναγκάζεστε να αφήνετε τα μικρά παιδιά σας που δεν κατανοούν τους λόγους για τους οποίους λείπτετε, δε σας δημιουργεί αυτό πρόβλημα και τύψεις; Δε σας δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις; Το να αναγκάζονται να μένουν με κάποιους που σίγουρα δε θα τα προσέξουν το ίδιο καλά με εσάς (αναφέρθηκαν προηγουμένως ατυχήματα με παππούδες) ή με τους οποίους δεν περνάνε το ίδιο καλά όσο με εσάς; Απλά ερωτήματα θέτω.

[christina77]

Το έχω ακούσει για μικρά παιδάκια. Από νεογέννητο έως 2 ετών περιπου, όταν δεν έχουν αντίληψη του χρόνου και αν θα γυρίσει κανείς και πότε. Αν ξαφνικά φύγει η μαμά για ασυνήθιστο διάστημα, μπορεί να της κάνουν μούτρα. Το έχω ακούσει και για επιστροφή από μαιευτήριο με το δεύτερο μωράκι. Γενικά εξαρτώνται πολλά πράγματα από την ηλικία, από μια ηλικία και πέρα απλά συζητάει κανείς με το παιδί και βλέπει. Εγώ τα άφησα πρώτη φορά 2,5 χρονών με τον άντρα μου να πάνε ΣΚ στο χωριό, αλλα πιο πολυ γιατί δεν ήταν η γιαγιά πολύ κοντά στα παιδιά. Αλλιώς θα τα αφήναμε στη γιαγιά για κανένα ΣΚ, από εκείνη την ηλικία και πέρα δεν έβλεπα κάποιο πρόβλημα, για μέρες, με έμπιστα άτομα. Επίσης όταν αποφάσισα ότι μου έλειπε ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό και επειδή δεν είχαμε να αφήσουμε τότε κάπου και τα δυο παιδιά, αποφάσισα ότι το ένα παιδάκι ήταν καλύτερη παρέα από τον άντρα μου και φύγαμε μαζί, αφήνοντας το άλλο σπιτι με τον μπαμπά. Επίσης κανείς δεν παρεξηγήθηκε και στενοχωρήθηκε και όλα τα δυσάρεστα... Δεν ξέρω, δεν θεωρώ ότι το βράδυ πρέπει τα παιδιά μου να έχουν ανάγκη εμένα ή τον οποιονδήποτε, γενικά δεν είναι καλό για τα ίδια να έχουν ανήσυχο ύπνο και μέχρι πότε άλλωστε; Τη μέρα τα αποχωριζόμαστε έτσι και αλλιώς για να πάνε στα σχολεία τους...

 

Εννοείται οτι συμφωνώ μαζί σου σε όλα και ελπίζω να μη σε πείραξε που αστειεύτηκα λίγο προηγουμένως με βάση το δικό σου μήνυμα. Κι εγώ αυτό ήθελα να πω, ότι το ίδιο το παιδί είναι αυτό που συνήθως σε καθοδηγεί, είτε με τα λόγια του - αν είναι αρκετά μεγάλο - είτε με τη συμπεριφορά του - αν είναι μικρό και δεν μπορεί να εκφραστεί λεκτικά, αρκεί να είσαι δίπλα του και να προσπαθείς να αφουγκραστείς τις ανάγκες του.

[Aimee]

δεν ξέρω αν το δικό μου παιδάκι είναι ιδιαίτερα ανεξάρτητο, αλλά πως καταλαβαίνουμε ότι αισθάνεται ανασφάλεια αν πέσει για ύπνο 3 νύχτες χωρίς την μαμα? Η δική μου, ακόμη και όταν δεν ήμουν εκεί ακολούθησε κατά γράμμα το πρόγραμμα της χωρίς πρόβλημα.

μήπως και εμείς οι ίδιοι στο πλαίσιο μια εγωκεντρικής προσέγγισης, διογκώνουμε την ανάγκη του παιδιού για την παρουσία μας?

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε την ανασφάλεια του παιδιού, πάντα στο παρόν.

Γιατί μπορεί το παιδί να αντιδράσει, όπως έγραψε η Μανούλα για πάντα, αλλά μπορεί και -σαν μηχανισμό άμυνας- να κάνει ότι δεν συνέβη τίποτε. Το ότι το παιδάκι ακολούθησε το πρόγραμμα δείχνει ότι έχει την προσαρμοστικότητα, που είναι έμφυτη στους περισσότερους ανθρώπους, διαφορετικά το είδος μας δεν θα είχε επιβιώσει.

Το παιδί "εκπαιδεύεται" από τον τρόπο που δηλώνουμε την παρουσία μας. Αν το "μάθουμε" ότι δεν πρόκειται να το πάρουμε αγκαλιά, κάθε φορά που κλαίει, δεν θα το περιμένει. Αν το μάθουμε ότι δεν θα ανταποκρινόμαστε στο νυχτερινό κλάμα του, απλά θα σταματήσει να κλαίει. Αν αντιληφθεί ότι δεν έχουμε όρεξη ή δυνάμεις να ασχοληθούμε μαζί του, όταν γυρίζουμε κατάκοπες από τη δουλειά, θα πάρει το μήνυμα και θα στραφεί σε αυτόν που είναι ορεξάτος.

Είναι κάπως πιο ακραίο το παράδειγμα, αλλά τα μωρά στα ιδρύματα γιατί δεν έχουν πρόβλημα να κοιμηθούν το βράδυ ή γιατί δεν κλαίνε όταν είναι άρρωστα; Ίσως γιατί ξέρουν ότι δεν θα ανταποκριθεί κάποιος στην ανάγκη τους.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν βιώνει μια ματαίωση οδυνηρή και αδικαιολόγητη για αυτό.

Το "ταμείο" θα γίνει αργότερα. Στην εφηβεία και πιο μετά... Όταν οι γονείς παραπονούνται για την απόσταση που έχουν με τα παιδιά τους, το έλλειμμα επικοινωνίας, την απροθυμία τους να συμμετάσχουν στη ζωή της οικογένειας, αυτά δεν προέκυψαν ξαφνικά. Από κάπου ξεκίνησαν. Και οι περισσότερες σχολές ψυχολογίας λένε ότι αυτά ξεκινούν στην πρώτη παιδική ηλικία. Τότε περίπου καθορίζεται και η σχέση με τους γονείς και η εμπέδωση της βασικής ασφάλειας.

Όταν το κράτος προχώρησε στη θέσπιση άδειας μητρότητας και ανατροφής 9+3 μήνες (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης), αυτά τα ευρήματα είχε υπόψη του.

[peony]

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτή.

Εγώ είμαι μαμά 2 παιδιών, λείπω περίπου 10 ώρες την ημέρα από το σπίτι με μια απαιτητική δουλειά. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να τα αφήσουμε με κάποιον για να πάμε διακοπές για λίγες μέρες μόνοι μας (κι ας έχουμε μια ήρεμη κι αρμονική σχέση). Ούτε έχουμε γιαγιά για το καλοκαίρι, κι έτσι τα παιδιά βολοδέρνουν στο διαμέρισμα με τη ζέστη.

Θα τα θελα τα παραπάνω πάρα, μα πάρα πολύ όμως για τους λόγους που αναλύει πολύ πολύ ωραία παρακάτω το rosaki.

Επίσης έχει τύχει να πάω 2-3 φορές σε επαγγελματικό ταξίδι έχοντας παιδιά (48 ώρες μάξιμουμ όμως) και μου άρεσε πάρα πολύ, ξέφυγα λίγο από τη ρουτίνα. Αλλά συμφωνώ ότι κατά τα άλλα τέτοιου είδους ταξίδια είναι σκότωμα.

 

Υπάρχουν απογεύματα που γυρίζω πτώμα από το γραφείο στο σπίτι. με το που μπαίνω σπίτι ασχολούμαι με την μικρή, όχι πάντα δημιουργικά και όχι πάντα με κέφι.Έχω παρατηρήσει πως εκείνες τις φορές που είναι σαν να είμαι και να μην είμαι, δεν της αρκεί της μικρής μου (2 ετών). Θα αναζητήσει την παρέα του μπαμπά, ή βέβαια αν είναι η περίοδος που η γιαγιά έχει έρθει από την επαρχία (και μένει μαζί μας 1 εβδομάδα κάθε περίπου 2-2,5 μήνες) με όρεξη για παιχνίδι 24 ώρες δεν θα ξεκολλήσει από την γιαγιά και δεν θα μου δώσει και πολλή σημασία. και μιλάμε για ένα παιδάκι ψιλοκολλημένο με την μαμά.

 

Αυτή την αίσθηση έχω εγώ, οπότε αν εγώ δεν μπορώ το καλοκαίρι λόγω δουλειάς να πάω διακοπές, δεν έχω κανένα ενδοιασμό να στέιλω την μικρή στη γιαγιά σε σπίτι δίπλα στη θάλασσα. το έκανα φέτος που πνιγόμουνα στο γραφείο, η μικρή ήταν κάθε μέρα όλη μέρα στη θάλασσα, έμεινε 20 μέρες στη γιαγιά, και όταν πήγα να την πάρω με υποδέχτηκε με μια αγκαλιά που ποτέ δεν θα ξεχάσω. βέβαια, την επόμενη μέρα που είδε πως ήμουν πτώμα από το ταξίδι και δεν μπορούσα να την πάω στη θάλασσα, πήγε στον άνθρωπο που ήξερε ότι μπορούσε να της προσφέρει αυτό που ήθελε βλ. γιαγιά.και το απόγευμα που επέστρεψε από θάλασσα και βρήκε μια μαμά ορεξάτη κολλησε πάνω μου.

 

Κοινώς δεν θεωρώ πως μόνο μια μαμά,μπορεί να προσφέρει το καλύτερο σε ενα παιδάκι. Υπάρχουν άνθρωποι στο περιβάλλον μου (δυστυχώς μένουν μακρια) με απέραντη αγάπη για το παιδί μου, υπεύθυνοι και ίσως (λόγω άνεσης χρόνου, π.χ παπουδογιαγιάδες) με μεγαλύτερη όρεξη για αλληλεπιδράση με το μικράκι. και θα ήθελα να έμεναν πιο κοντά μας και να ήταν κομμάτι της ζωής μας. οι γονείς μου είναι άνθρωποι μορφωμένοι, με ευαισθησίες με φιλοσοφία ζωής που ασπάζομαι και εγώ, και μου στοιχίζει που λόγω απόστασης δεν προσφέρουν στο παιδί μου τα πολλά που έχουν να δώσουν.

 

Την άνοιξη χρειάστηκε να λείψω στο εξωτερικό για 3 μέρες για επαγγελματικούς λόγους. Πρόσθεσα και άλλες δύο μέρες για να χαλαρώσω. Δεν σκέφτηκα να πάρω την μικρή μαζί μου. εξάλλου τις πρώτες 3 μέρες έλειπα 12 ωρες καθημερινά. έκανα και τουρισμό τις άλλες 2 και επέστρεψα. Δεν το θεωρώ κάτι τραγικό για την μικρή και σε μένα έκανε πολύ καλό.

 

Στη δική μου περίπτωση πάντως και τα δύο καλοκαίρια με την μικρούλα, πήγαμε 3-4 μέρες μόνοι με τον άντρα μου και 5 μέρες με την μικρούλα. μας έκανε καλό, ουσιαστικά καλό, γιατί δεν ανήκουμε σε εκείνη την κατηγορία ζευγαριών που διαχειρίζεται αρμονικά και με ηρεμία πάντα την καθημερινότητα. έχουμε και οι δύο πολύ απαιτητικές δουλειές, οπότε συχνά υπάρχουν εντάσεις από θέματα καθημερινότητας. σ΄αυτές τις λίγες μέρες, τις σπάνιες εξόδους ξαναθυμόμαστε πράγματα που (δυστυχώς) ξεχνάμε στο καθημερινό τρέξιμο.οι διακοπές με το δίχρονο έχουν γέλιο, έχουν χαρά αλλά όχι δεν έχουν ξεκούραση. δεν έχουν ύπν, δεν έχουν σωματική χαλάρωση. και αν όλο το χειμώνα αυτά είναι πολυτέλειες δεν είναι τόσο τραγικό για έναν ενήλικο άνθρωπο να τα αναζητήσει χωρίς ενοχές απέναντι στο παίδί του.Δεν ξέρω αν είμαι κακή μαμά, πέρασα όμορφα στις διακοπές με την μικρή, αυτή να τρέχει, να ανακαλύπτει και εγώ από πίσω, αλλά επέστρεψα εξαντλημένη και η επιστροφή στο γραφείο φάνταζε πιο εύκολο πράγμα.

 

Rosaki, πάλι συμφωνώ απόλυτα με τα παρακάτω.

 

θα ξαναμιλήσω για το πόσο σημαντικές είναι οι εσωτερικές ισορροπίες για κάθε μαμά. οπότε Ελίσα καταλαβαίνω ποιές είναι οι δικές σου και είναι απολύτως σεβαστές.

Εγώ πάλι ανήκω στην κατηγορία που η δουλειά μου έχει μεγάλη σημασία για την δική μου ισορροπία.όχι για τα χρήματα, αλλά για την καταξίωση σε ένα επαγγελματικό επιστημονικό πεδίο που έχω αφιερώσει τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου. είμαι άλλωστε μεγάλο κορίτσι κοντεύω τα 40, οπότε και τα περιθώρια για δημιουργία στενεύουν.

 

Θα ακουστεί υπερβολικό? αλλά νιώθω ενοχές απέναντι στον εαυτό μου, που έχω παραμελήσει ευκαιρίες, σεμινάρια, ταξίδια. Σήμερα μάλιστα μου πρότειναν ενα υπερατλαντικό επαγγελματικό ταξίδι και ενώ ήθελα να ουρλιάξω ΝΑΙ απο χαρά, είπα ένα μαζεμένο "θα δούμε".

πάντως κάτι που πιστεύω πολύ είναι ότι προϋπόθεση για να μεγαλώνουμε χαρούμενα παιδιά πρέπει και οι μαμάδες να είμαστε χαρούμενες.

επίσης έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά σε χρειάζονται περισσότερο όσο μεγαλώνουν. π.χ μπορεί να είναι σημαντικότερο (για να μην παρεξηγηθώ δεν το λέω απόλυτα, αλλά συγκριτικά) για ένα 8χρονο να έχει κάθε απόγευμα/βράδυ την μαμά εκεί. για να διαβάσουν μαζί, να συζητήσουν πιθανά προβλήματα στο σχολείο, γενικές απορίες....από ότι σε ένα δίχρονο που θέλει αγκαλιές και παιχνίδι.

 

 

Πράγματι, πιστεύω ακράδαντα στο χαρούμενη μαμά = χαρούμενο παιδί (όπου χαρούμενη είναι για μένα γενικά ικανοποιημένη από τη ζωή της, όχι αν είναι μια μέρα ξενυχτισμένη ή με πονοκέφαλο).

Επίσης, ναι μεν δεν με προσδιορίζει το επάγγελμά μου (νομίζω ) αλλά μου δίνει ισορροπία. Έτυχε βέβαια να είμαι σε μια δουλειά κουραστική μεν, που όμως μου αρέσει. Ζηλεύω τις κοπέλες που δεν εργάζονται από επιλογή, γιατί θα ήθελα κι εγώ αυτή την επιλογή, αλλά εν τέλει δεν τις πολυκαταλαβαίνω, τουλάχιστον όταν τα παιδιά περάσουν τα 5-6 (η μητέρα μου τότε επέστρεψε στη δουλειά της). Θεωρώ μάλιστα καλό πρότυπο για τα παιδιά μια εργαζόμενη μαμά. Ομολογώ πάντως ότι ένιωθα και νιώθω και τύψεις και εσωτερικές συγκρούσεις για τη δουλειά μου, αλλά σε αυτό φταίει το ωραριο και όχι το γεγονός ότι εργάζομαι από μόνο του.

 

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, είναι και λίγο νωρίς

 

Τεσπα, νομίζω ότι πλέον η συζήτηση δεν οδηγεί πουθενά, ας συμφωνήσουμε να διαφωνούμε. To each their own.

[peony]

Όταν το κράτος προχώρησε στη θέσπιση άδειας μητρότητας και ανατροφής 9+3 μήνες (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης), αυτά τα ευρήματα είχε υπόψη του.

Αχ Αimee μου, στον ιδιωτικό τομέα ισχύουν άλλα ευρήματα φαίνεται 4 μήνες! Και το εξάμηνο του ΟΑΕΔ δεν ισχύει για όσες δεν είναι στο ΙΚΑ..

 

Τεσπα, μικρό παράπονο αυτό...συνεχίστε!

[Aimee]

θα ξαναμιλήσω για το πόσο σημαντικές είναι οι εσωτερικές ισορροπίες για κάθε μαμά. οπότε Ελίσα καταλαβαίνω ποιές είναι οι δικές σου και είναι απολύτως σεβαστές.

Εγώ πάλι ανήκω στην κατηγορία που η δουλειά μου έχει μεγάλη σημασία για την δική μου ισορροπία.όχι για τα χρήματα, αλλά για την καταξίωση σε ένα επαγγελματικό επιστημονικό πεδίο που έχω αφιερώσει τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου. είμαι άλλωστε μεγάλο κορίτσι κοντεύω τα 40, οπότε και τα περιθώρια για δημιουργία στενεύουν.

Θα ακουστεί υπερβολικό? αλλά νιώθω ενοχές απέναντι στον εαυτό μου, που έχω παραμελήσει ευκαιρίες, σεμινάρια, ταξίδια. Σήμερα μάλιστα μου πρότειναν ενα υπερατλαντικό επαγγελματικό ταξίδι και ενώ ήθελα να ουρλιάξω ΝΑΙ απο χαρά, είπα ένα μαζεμένο "θα δούμε". .

 

Συμφωνώ με αυτό που λες για τις εσωτερικές ισορροπίες. Και η δική μου δουλειά με "γεμίζει" και έδωσα μεγάλο αγώνα για να κάνω αυτό ακριβώς που σπούδασα και εξειδικεύτηκα στο μεταπτυχιακό μου. Και ο αγώνας αυτός κόστισε στο πρώτο μου παιδί, που ήρθε "νωρίς", και με στερήθηκε σε σχέση με τα αδελφάκια του.

Οπότε σε καταλαβαίνω όσο δεν φαντάζεσαι όταν λες ότι δεν θέλεις να "συμβιβαστείς". Για αυτό θα σου πρότεινα να πας στο επαγγελματικό ταξίδι (που είναι σημαντικό ακόμα και για να μπορέσεις να διατηρήσεις τη θέση εργασίας σου). Να είναι όμως επαγγελματικό μόνο. Όχι και τουριστικό / ταξιδάκι αναψυχής. Να προσπαθήσεις να επιστρέψεις το ταχύτερο δυνατόν.

Κάπου εκεί μπαίνει και η διαχωριστική γραμμή (εργασία που σε γεμίζει / καριέρα και ανέλιξη, επαγγελματικό ταξίδι / ταξίδι που συνδυάζει τερπνόν μετά ωφελίμου).

Έχω την ελπίδα ότι τα παιδιά θα κατανοήσουν κάποια στιγμή και θα σεβαστούν το γεγονός ότι οι γονείς εργάστηκαν όπως εργάστηκαν και γιατί η δουλειά τους τους άρεσε και γιατί ήθελαν να προσφέρουν κάτι καλύτερο στα ίδια. Υπάρχει όμως πιθανότητα να δεχθούν τα ίδια ότι στην κλίμακα προτεραιοτήτων πρώτα είναι η καριέρα, μετά η αναψυχή και τρίτα τα ίδια;

 

πάντως κάτι που πιστεύω πολύ είναι ότι προϋπόθεση για να μεγαλώνουμε χαρούμενα παιδιά πρέπει και οι μαμάδες να είμαστε χαρούμενες. .

 

Άλλη μια φράση-καραμέλα. Για μένα αγγίζει τα όρια του εγωκεντρισμού και της βλασφημίας.

Την ξεστομίζουν όσοι είναι τυχεροί και δεν συνειδητοποιούν το πόσο τυχεροί είναι τώρα.

Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Προϋπόθεση για να είμαστε χαρούμενοι οι γονείς (όχι απλώς μαμάδες) είναι να είναι χαρούμενα τα παιδιά μας.

Η ζωή κρύβει εκπλήξεις και επιφυλάσσει δοκιμασίες στον καθένα μας. Οπότε, έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που αυτή η φράση θα φανεί τόσο τόσο λάθος...

[Aimee]

Το rosaki προφανώς εννοουσε ότι είναι εγωιστικό για έναν γονιό να πιστεύει ότι το παιδί του περνάει καλά μόνο μαζί του και με κανέναν άλλο. Και όχι εγωιστική η πράξη του ταξιδιού αυτού καθ' αυτού. Και δράττομαι της ευκαιρίας να ρωτήσω για όσες έχουν αυτή την άποψη, αν και πάλι εκτός θέματος:

 

Για όσες εργάζεστε και αναγκάζεστε να αφήνετε τα μικρά παιδιά σας που δεν κατανοούν τους λόγους για τους οποίους λείπτετε, δε σας δημιουργεί αυτό πρόβλημα και τύψεις; Δε σας δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις; Το να αναγκάζονται να μένουν με κάποιους που σίγουρα δε θα τα προσέξουν το ίδιο καλά με εσάς (αναφέρθηκαν προηγουμένως ατυχήματα με παππούδες) ή με τους οποίους δεν περνάνε το ίδιο καλά όσο με εσάς; Απλά ερωτήματα θέτω.

 

Εγώ πιστεύω ότι τα παιδιά μου περνάνε καλά με πάρα πολλούς ανθρώπους. Πιο καλά όμως περνάνε όταν διασκεδάζουν με τους γονείς τους.

 

Εσωτερική σύγκρουση ένιωθα όταν ήταν μικρό το πρώτο μου παιδί και αναγκαστικά έλειπα πολλές ώρες (60-70 ώρες). Αυτήν την πίκρα, που έχασα πράγματα από τη ζωή του μικρού μου τους πρώτους 18 μήνες, την έχω ακόμα. Έχω όμως συμβιβαστεί με αυτήν (ή απενοχοποιηθεί) γιατί α) δεν το έκανα από φιλοδοξία καριέρας αλλά για να μπορέσω να "στρώσω" το έδαφος ώστε να κάνω όλα τα υπόλοιπα χρόνια αυτό που μου αρέσει και σε λογικά πλαίσια, β) τα χρήματα ήταν αναγκαία για να έχουμε μια καλή ζωή, γ) πάντα πίστευα ότι η γυναίκα, όταν γίνεται μητέρα, οφείλει να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και δ) χάριζα στο παιδί και το τελευταίο δευτερόλεπτο του ελεύθερου χρόνου μου.

Τώρα που έχω τρία παιδιά και ομαλό ωράριο εργασία, δεν νιώθω καμία σύγκρουση. Ούτε καχυποψία προς τα άτομα που τα προσέχουν: ξέρω ότι είναι αξιόπιστα.

[Aimee]

Αχ Αimee μου, στον ιδιωτικό τομέα ισχύουν άλλα ευρήματα φαίνεται 4 μήνες! Και το εξάμηνο του ΟΑΕΔ δεν ισχύει για όσες δεν είναι στο ΙΚΑ..

 

Τεσπα, μικρό παράπονο αυτό...συνεχίστε!

 

Εννοείται peony!

Αναφερόμουν στους λόγους που η Ελλάδα (όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες) θεώρησε σκόπιμη την άδεια ανατροφής με αυτήν τη διάρκεια.

(Πολλά credits και στον Γιωσαφάτ βέβαια!).

Είναι ντροπή που δεν υπήρξε μέριμνα για όλες μας...

[mkcm]

Αυτό που εξακολουθώ να πιστεύω είναι ότι τα ίδια μας τα παιδιά μας οδηγούν στη μία ή την άλλη συμπεριφορά και προσδιορίζουν το μοντέλο οικογένειας που έχουμε φτιάξει ή όχι, αλλά και η ίδια η καθημερινότητα. Π.χ. άλλα παιδιά είναι πιο δεκτικά σε αλλαγές, διαφορετικούς ανθρώπους που τα φροντίζουν, έχουν συχνότατες επαφές με παπουδογιαγιάδες, κλπ. άλλα όχι.

Εμείς με τον άντρα μας είμαστε μόνοι στην Αθήνα με τη μικρή. Οι περισσότεροι φίλοι μας έχουν επίσης μωράκια στην ηλικία της δικιάς μας ή και μικρότερα και αρκετοί από αυτούς και δεύτερα, οπότε δεν τους είναι εύκολο να αναλάβουν το babysitting της δικιάς μας, οι δε ανύπαντροι είτε δε βρίσκουν χρόνο (λογικό το βρίσκω) ή ορισμένοι φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη (επίσης κατανοητό). Αυτό μας έχει οδηγήσει στο να έχει το παιδί μας πάντα και τους δύο μας ή έναν από τους δύο μας δίπλα του (κούνιες, βόλτα, σπίτι, κλπ.).

Και η ανάγκη της να μας έχει κοντά μας είναι εμφανής. Π.χ. έρχεται η γιαγιά επίσκεψη, έχει να τη δει 1 - 2 μήνες θα κάτσει μαζί της 15 - 20' και μετά θα ακούσω το γνωστό: "που είναι η μανούλα μου;" Και κούτσου κούτσου έρχεται να με βρει. Είναι λογικό. Τη γιαγιά της την έχει συνηθίσει ως επισκέπτρια, όχι ως άτομο που αναλαμβάνει τη φροντίδα της. Της λέει η γιαγιά "έλα να σε πάω τουαλέτα" και της απαντάει η μικρή "θα με πάει η μαμά μου", γιατί δεν έχει μάθει να την πηγαίνει η γιαγιά. Η γιαγιά είναι για μας - εξαιτίας των συνθηκών - μια κυρία που έρχεται που και που σπίτι μας και μας διαβάζει κανένα παραμύθι και το καλοκαίρι πάμε κι εμείς 1 βδομάδα σπίτι της. Αυτό. Η δε γιαγιά θα πει στη μικρή π.χ. μην ανεβαίνεις στα κάγκελα, η μικρή δε θα την ακούσει και μετά θα μου φωνάξει "έλα να τη μαζέψεις την κόρη σου, κάνει σκανδαλιές". Ε, εγώ δεν μπορώ να φύγω ένα τριήμερο και να αφήσω το παιδί με τη γιαγιά, γιατί και το παιδί θα νιώσει ανασφάλεια και η γιαγιά επίσης (για να μην παρεξηγηθώ και οι δύο γιαγιάδες).

Επίσης, βλέπω πως λάμπουν τα ματάκια της κάθε μερημέρι όταν την παίρνω από τον παιδικό σταθμό από λαχτάρα να με αγκαλιάσει. Το νιώθω ότι της λείπω εκείνες τις ώρες και πλέον μου το λέει κιόλας σχεδόν καθημερινά, ζητώντας μου την επομένη να έρθει μαζί μου στη δουλειά και να μην πάει σχολείο. Ε, κορίτσια το σκέφτομαι και δύο και τρεις φορές να την αφήσω μετά το απόγευμα και άλλη 1 ώρα για να κάνω κάτι άλλο.

Και ειλικρινά δε μου λείπει να πηγαίνω για καφέ, για ποτό, για φαγητό. Έχουμε μια χαρά κοινωνική ζωή, μπορεί όχι τη νύχτα, αλλά βρισκόμαστε απογεύματα, μεσημέρια, ΣΚ με φίλους που έχουν παιδιά και περνάμε τέλεια.

Και έχουμε και το χρόνο μας οι δύο μας, αφού είμαστε τυχεροί που η μικρούλα μας κοιμάται νωρίς το βράδυ.

Αυτά....

[ekavi_]

Για αυτό θα σου πρότεινα να πας στο επαγγελματικό ταξίδι (που είναι σημαντικό ακόμα και για να μπορέσεις να διατηρήσεις τη θέση εργασίας σου). Να είναι όμως επαγγελματικό μόνο. Όχι και τουριστικό / ταξιδάκι αναψυχής. Να προσπαθήσεις να επιστρέψεις το ταχύτερο δυνατόν.

Κάπου εκεί μπαίνει και η διαχωριστική γραμμή (εργασία που σε γεμίζει / καριέρα και ανέλιξη, επαγγελματικό ταξίδι / ταξίδι που συνδυάζει τερπνόν μετά ωφελίμου).

 

 

Άλλη μια φράση-καραμέλα. Για μένα αγγίζει τα όρια του εγωκεντρισμού και της βλασφημίας.

Την ξεστομίζουν όσοι είναι τυχεροί και δεν συνειδητοποιούν το πόσο τυχεροί είναι τώρα.

Ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Προϋπόθεση για να είμαστε χαρούμενοι οι γονείς (όχι απλώς μαμάδες) είναι να είναι χαρούμενα τα παιδιά μας.

 

Συμφωνώ απόλυτα στα παραπάνω.

 

Αυτό που δεν θα μπορούσα να κάνω με τίποτα, θα ήταν να πάω ταξιδάκι αναψυχής, καλοκαιρινές διακοπές κτλ, χωρίς τα παιδιά.

 

Επίσης, αυτό που είναι σημαντικό για εμένα και πρώτη προτεραιότητα, είναι όχι να είμαι χαρούμενη εγώ. Να είναι χαρούμενα τα παιδιά μου. Όταν είναι αυτά ευτυχισμένα, τότε μπορώ και εγώ να ανταπεξέλθω καλύτερα στα πάντα και να είμαι και εγώ ευτυχισμένη.

[LA LATINA]

Πριν λίγες μέρες ο σύζυγος μου για πρώτη φορά χρειάστηκε να λείψει 4 μέρες στο εξωτερικό για μια σοβαρή δουλειά. Ο επτάχρονος γιος μου κάθε λίγο με ρωτούσε αν έφαγε ο μπαμπάς, αν κοιμάται τώρα ο μπαμπάς, γιατί η οικογένεια χωρίστηκε, γιατί δε θα είναι ο μπαμπάς να του πει καληνύχτα.........ο πεντάχρονος έλεγε "καλέ πως κάνεις έτσι? θα έρθει ο μπαμπάς τη Δευτέρα!"....

 

Μια μέρα πριν έρθει, μου λέει ο μεγάλος "Μαμά, θέλω να σου πω κάτι. Στο σχολείο μας έχουμε παιδάκια που οι μαμάδες τους τα αφήνουν μέρες στις γιαγιάδες, πάνε ταξίδια, πάνε για καφέ, βγαίνουν βόλτες, και τα παιδιά είναι με τους παππούδες και δεν πάνε ούτε να τα δουν. Μαμά, δε θέλω να μου συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο". Τι περιγραφές άκουσε άραγε από τα παιδιά???

 

Πολλές φορές με έχουν στραβοκοιτάξει όταν λέω ότι δεν τα δίνω - ειδικά στις διακοπές, μου διηγούνται ότι τα δίνουν Ιούνιο και τα παίρνουν δυο μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, με λένε χαζή γιατί θα μπορούσα να περνάω πιο χαλλλλλαρά και τα παιδιά "δεν παθαίνουν τίποτα καλέ".

 

Καθένας ξέρει τα παιδιά του. Καθεμιά ξέρει μέχρι τι είναι διατεθειμένη να κάνει. Για μένα το να είμαι με τα παιδιά μου είναι πολύτιμο, πάνω από οτιδήποτε άλλο. Και αν ο γάμος μου στηριζόταν σε ανάσες τριημέρων μακριά απ τα παιδιά μου, θα ανησυχούσα, δεν το κρύβω. Για κάθε μία είναι από ότι βλέπω διαφορετικό και είναι πραγματικά ενδιαφέρον να διαβάζω και τις άλλες γνώμες.

 

Το να περνάμε όμως στο ότι τα παιδιά θα γίνουν ακοινώνητα (!!!!!!!!) ή ότι θα απαξιώνουν τη μάνα επειδή δεν έχει προσωπικές εξόδους και ενδιαφέροντα (!!!!!!!!) ή ότι περνάνε τόσο καλά με τους τρίτους που τους στερούμε την ευτυχία (!!!!!!!!) νομίζω, και συγχωρήστε με, πως είναι ένας αδόκιμος τρόπος να εξευμενίσετε τις τύψεις σας.

 

Αν η γιαγιά ήταν άρτια, στην ηλικία που είναι, να προσέχει μωρά, θα μπορούσε και να κάνει τα δικά της ακόμα. Η φύση δεν προέβλεψε κάτι τέτοιο. Δε λέω σε μια ώρα ανάγκης, προς Θεού, αλλά ειλικρινά, είναι πια τόσα τα παραδείγματα του κοινού παρκαρίσματος και για μέρες ολόκληρες, που αν ακούσετε τι λένε οι ίδιες οι γιαγιάδες μεταξύ τους γι αυτό, θα φρίξετε.....

[daisy1]

Αυτο παλι ποιος το ειπε? Εννοειται οτι δεν ειναι κακη μανα!...

Απλα το πως αισθανομαστε οσες κανουμε διαφορετικες επιλογες παραθεσαμε, και με ποια συλλογιστικη, μετα απο ερωτημα της ιδιας.

 

Έχεις δίκιο, δεν το είπε κάποιος έτσι απλά με τόσα επιχειρήματα που παρατέθηκαν αυτό ένιωσα εγώ, οτι δλδ την κρίνουμε σα μάνα. Συγνώμη αν παρανόησα, εξάλλου όλες τη γνώμη μας λέμε.

[christina77]

Προϋπόθεση για να είμαστε χαρούμενοι οι γονείς (όχι απλώς μαμάδες) είναι να είναι χαρούμενα τα παιδιά μας.

 

Νομίζω ότι με αυτή την έκφραση κανένας δεν διαφωνεί, είναι προφανώς κοινός στόχος όλων. Το θεωρώ όπως και όλοι οι υπόλοιποι φαντάζομαι αυτονόητο. Απλά δεν πιστεύω ότι είναι αντίθετο όπως έγραψες με το ότι χαρούμενες μαμάδες = χαρούμενα παιδιά, είναι απλώς αντίστροφο.

 

Εννοείται ότι μόνο όταν τα παιδιά μας είναι χαρούμενα είμαστε κι εμείς σαν γονείς.

 

Απλά κάποιοι πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας περνάνε και με άλλους ανθρώπους καλά - όταν δεν γίνεται κατάχρηση φυσικά, γιατί διαβάζω για κάτι ακραία παραδείγματα - είτε αυτοί λέγονται παππούδες, είτε φίλοι, είτε παιδικός, είτε κατασκήνωση, είτε σχολείο, είτε εξωσχολικές δραστηριότητες κλπ κλπ.

[ekavi_]

 

Πολλές φορές με έχουν στραβοκοιτάξει όταν λέω ότι δεν τα δίνω - ειδικά στις διακοπές, μου διηγούνται ότι τα δίνουν Ιούνιο και τα παίρνουν δυο μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, με λένε χαζή γιατί θα μπορούσα να περνάω πιο χαλλλλλαρά και τα παιδιά "δεν παθαίνουν τίποτα καλέ".

 

.

 

Να τα δώσει κάποιος γιατί δουλεύει και δεν έχει άλλη επιλογή που να τα αφήσει το καταλαβαίνω. Ώστε και αυτά να περνάνε καλά-κάνουν διακοπές και οι γονείς να μην έχουν πρόβλημα στη δουλειά τους. Βέβαια, αν γινόταν κάτι τέτοιο θα μου έλειπαν απίστευτα και σίγουρα δεν θα ήμουν χαλλλαρά...

 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι να αφήνουν τα παιδιά όχι λόγω ανάγκης, αλλά για να πάνε διακοπές μόνοι τους.

[BabyCute]

Απλά κάποιοι πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας περνάνε και με άλλους ανθρώπους καλά - όταν δεν γίνεται κατάχρηση φυσικά, γιατί διαβάζω για κάτι ακραία παραδείγματα - είτε αυτοί λέγονται παππούδες, είτε φίλοι, είτε παιδικός, είτε κατασκήνωση, είτε σχολείο, είτε εξωσχολικές δραστηριότητες κλπ κλπ.

 

Εχεις δίκιο και εγω πιστεύω οτι ο μικρός μου περναει και με άλλους καλα (παιδικό στην δική μου περιπτωση) αλλα οχι καλύτερα απο μένα και το κανω απο ανάγκη και οχι γιατι θελω να κουλαρω κατω απο τον ήλιο σε μια παραλία με τον άντρα μου.... αυτο ειναι που μερικές απο μας δεν καταλαβαίνουμε, πως μπορεις να χρησιμοποιήσεις την άδεια σου σε κατι 'ευχάριστο' που δεν συμμετέχει το παιδι σου (καμμια κριτική απλα ειναι δύσκολο να καταλάβουμε πως γίνεται και απο που προέρχεται )

[BabyCute]

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι να αφήνουν τα παιδιά όχι λόγω ανάγκης, αλλά για να πάνε διακοπές μόνοι τους.

 

Χαχα το ιδιο γράψαμε δυο λεπτά διάφορα

[BabyCute]

Έχεις δίκιο, δεν το είπε κάποιος έτσι απλά με τόσα επιχειρήματα που παρατέθηκαν αυτό ένιωσα εγώ, οτι δλδ την κρίνουμε σα μάνα. Συγνώμη αν παρανόησα, εξάλλου όλες τη γνώμη μας λέμε.

 

Εχεις δίκιο και εγω νοιωθω άβολα μου φαίνεται σαν να κάνουμε μερικές μανούλες να νοιωθουν ανίκανες

Περίεργο θέμα!

[Χαρα-Μαρια2]

Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε την ανασφάλεια του παιδιού, πάντα στο παρόν.

Γιατί μπορεί το παιδί να αντιδράσει, όπως έγραψε η Μανούλα για πάντα, αλλά μπορεί και -σαν μηχανισμό άμυνας- να κάνει ότι δεν συνέβη τίποτε. Το ότι το παιδάκι ακολούθησε το πρόγραμμα δείχνει ότι έχει την προσαρμοστικότητα, που είναι έμφυτη στους περισσότερους ανθρώπους, διαφορετικά το είδος μας δεν θα είχε επιβιώσει.

Το παιδί "εκπαιδεύεται" από τον τρόπο που δηλώνουμε την παρουσία μας. Αν το "μάθουμε" ότι δεν πρόκειται να το πάρουμε αγκαλιά, κάθε φορά που κλαίει, δεν θα το περιμένει. Αν το μάθουμε ότι δεν θα ανταποκρινόμαστε στο νυχτερινό κλάμα του, απλά θα σταματήσει να κλαίει. Αν αντιληφθεί ότι δεν έχουμε όρεξη ή δυνάμεις να ασχοληθούμε μαζί του, όταν γυρίζουμε κατάκοπες από τη δουλειά, θα πάρει το μήνυμα και θα στραφεί σε αυτόν που είναι ορεξάτος.

Είναι κάπως πιο ακραίο το παράδειγμα, αλλά τα μωρά στα ιδρύματα γιατί δεν έχουν πρόβλημα να κοιμηθούν το βράδυ ή γιατί δεν κλαίνε όταν είναι άρρωστα; Ίσως γιατί ξέρουν ότι δεν θα ανταποκριθεί κάποιος στην ανάγκη τους.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν βιώνει μια ματαίωση οδυνηρή και αδικαιολόγητη για αυτό.

Το "ταμείο" θα γίνει αργότερα. Στην εφηβεία και πιο μετά... Όταν οι γονείς παραπονούνται για την απόσταση που έχουν με τα παιδιά τους, το έλλειμμα επικοινωνίας, την απροθυμία τους να συμμετάσχουν στη ζωή της οικογένειας, αυτά δεν προέκυψαν ξαφνικά. Από κάπου ξεκίνησαν. Και οι περισσότερες σχολές ψυχολογίας λένε ότι αυτά ξεκινούν στην πρώτη παιδική ηλικία. Τότε περίπου καθορίζεται και η σχέση με τους γονείς και η εμπέδωση της βασικής ασφάλειας.

Όταν το κράτος προχώρησε στη θέσπιση άδειας μητρότητας και ανατροφής 9+3 μήνες (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης), αυτά τα ευρήματα είχε υπόψη του.

 

Aimee συμφωνω απολυτα μαζι σου.

[Χαρα-Μαρια2]

Πολλές φορές με έχουν στραβοκοιτάξει όταν λέω ότι δεν τα δίνω - ειδικά στις διακοπές, μου διηγούνται ότι τα δίνουν Ιούνιο και τα παίρνουν δυο μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία, με λένε χαζή γιατί θα μπορούσα να περνάω πιο χαλλλλλαρά και τα παιδιά "δεν παθαίνουν τίποτα καλέ".

 

Αυτο το εχω ζησει κι εγω αρκετα, και δεν ειμαι ατομο που δινω δικαιωματα.

 

Εχω ακουσει σχολια και παροτρυνσεις οπως τα περιγραφεις, απο μαμαδες στο σχολειο της μικρης. Χωρις βεβαια, να τις εχω ρωτησει καν τι εκαναν το καλοκαιρι οι ιδιες.

 

Μαλιστα για να το γενικευσω, μου εχει κανει εντυπωση γενικα το ποση οικειοτητα εχουν αγνωστες μαμαδες σε παιδικες χαρες, στο δρομο, σε μεσα μεταφορας, να σε ρωτανε προσωπικα πραγματα, τι τρωει το παιδι, γιατι δεν του φορας καλτσακια κλπ. Ακομα και σε τετοιες περιστασεις, εχω ακουσει σχολια του τυπου "γιατι το εφερες το παιδι σε νησι? και μπηκατε σε πλοιοοοο? Αααααα.... Γιαγια δεν εχεις να το αφησεις?"... (που να μαθαινε οτι γυρισαμε με C130, θα καλουσε την προνοια)

[BabyCute]

Ακομα και σε τετοιες περιστασεις, εχω ακουσει σχολια του τυπου "γιατι το εφερες το παιδι σε νησι? και μπηκατε σε πλοιοοοο? Αααααα.... Γιαγια δεν εχεις να το αφησεις?"...

Ο Θεός φυλάξει !!!και εσυ τι είπες;;

[argini]

Το να περνάμε όμως στο ότι τα παιδιά θα γίνουν ακοινώνητα (!!!!!!!!) ή ότι θα απαξιώνουν τη μάνα επειδή δεν έχει προσωπικές εξόδους και ενδιαφέροντα (!!!!!!!!) ή ότι περνάνε τόσο καλά με τους τρίτους που τους στερούμε την ευτυχία (!!!!!!!!) νομίζω, και συγχωρήστε με, πως είναι ένας αδόκιμος τρόπος να εξευμενίσετε τις τύψεις σας.

 

Αν η γιαγιά ήταν άρτια, στην ηλικία που είναι, να προσέχει μωρά, θα μπορούσε και να κάνει τα δικά της ακόμα. Η φύση δεν προέβλεψε κάτι τέτοιο. Δε λέω σε μια ώρα ανάγκης, προς Θεού, αλλά ειλικρινά, είναι πια τόσα τα παραδείγματα του κοινού παρκαρίσματος και για μέρες ολόκληρες, που αν ακούσετε τι λένε οι ίδιες οι γιαγιάδες μεταξύ τους γι αυτό, θα φρίξετε.....

 

Συμφωνώ 100%...

[argini]

.

Το "ταμείο" θα γίνει αργότερα. Στην εφηβεία και πιο μετά... Όταν οι γονείς παραπονούνται για την απόσταση που έχουν με τα παιδιά τους, το έλλειμμα επικοινωνίας, την απροθυμία τους να συμμετάσχουν στη ζωή της οικογένειας, αυτά δεν προέκυψαν ξαφνικά. Από κάπου ξεκίνησαν. Και οι περισσότερες σχολές ψυχολογίας λένε ότι αυτά ξεκινούν στην πρώτη παιδική ηλικία. Τότε περίπου καθορίζεται και η σχέση με τους γονείς και η εμπέδωση της βασικής ασφάλειας.

Όταν το κράτος προχώρησε στη θέσπιση άδειας μητρότητας και ανατροφής 9+3 μήνες (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης), αυτά τα ευρήματα είχε υπόψη του.

 

Ευχαριστούμε για την επιστημονική προσέγγιση!

Συμφωνώ 100%!