Έξοδος χωρίς παιδιά

[love4]

Λαιδα οντως το δεκαρικακι θα "βοηθουσε" λιγο στη "δημιουργικοτητα"

[ekavi_]

Όταν λέω πως βρίσκει το νόημα της ζωής όποιος προσαρμόζεται στις συνθήκες, εννοώ το εξής:

Όσο τα παιδιά είναι μικρά, αναπόφευκτα έχουν (ή πρέπει να έχουν) προτεραιότητα οι δικές τους ανάγκες. Οι δικές μας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να ικανοποιούνται και οι δικές μας, αλλά όχι εις βάρος των παιδιών. Πρέπει να βρεθεί η ανάλογη φόρμουλα η οποία μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα, με γνώμονα πάντα όμως τα παιδιά. Αν κάποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό και νιώθει ότι θυσιάζεται και ψάχνει διακαώς τρόπο να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, τότε χάνει το νόημα και δεν είναι και ποτέ ευχαριστημένος με τη ζωή του.

Όταν πάλι τα παιδιά μεγαλώσουν, αλλά ο γονιός έχει προσδεθεί σε αυτά και δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι τώρα πια είναι (ή πρέπει να είναι ανεξάρτητα) και ο ίδιος να διαμορφώσει τη ζωή του ανάλογα, πάλι χάνει το νόημα της ζωής και δεν είναι ικανοποιημένος.

 

Πρέπει λοιπόν να προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε συνθήκες και να φερόμαστε ανάλογα. Δεν γίνεται συνεχώς να αναζητούμε μια ζωή διαφορετική από αυτήν που μας επιτρέπουν οι συνθήκες. Το βρίσκω πολύ αγχωτικό.

[free dom]

Εμενα παλι πολυ μ αρεσει ν ακουω τοσες διαφορετικες αποψεις και τα επιχειρηματα τους.. Τα σκεφτομαι, μου δινουν οπτικες που δεν ειχα σκεφτει μονη μου κι επισης θα ηταν πολυ βαρετο να γραφαμε ολες τα ιδια. Δε χρειαζεται να θιγεται κανεις, αποψεις ανταλλασουμε και στο κατω κατω δε θα αποδειξουμε σ ενα φορουμ αν ειμαστε καλες μαμαδες η ενδιαφεροντα ατομα.

[ekavi_]

Το δεκαρικάκι θα το ήθελα και εγώ ανεξαρτήτως συνθηκών.

[ekavi_]

Εμενα παλι πολυ μ αρεσει ν ακουω τοσες διαφορετικες αποψεις και τα επιχειρηματα τους.. Τα σκεφτομαι, μου δινουν οπτικες που δεν ειχα σκεφτει μονη μου κι επισης θα ηταν πολυ βαρετο να γραφαμε ολες τα ιδια. Δε χρειαζεται να θιγεται κανεις, αποψεις ανταλλασουμε και στο κατω κατω δε θα αποδειξουμε σ ενα φορουμ αν ειμαστε καλες μαμαδες η ενδιαφεροντα ατομα.

 

Συμφωνώ. Είμαι έτοιμη και κριτική να δεχτώ (με επιχειρήματα όμως), αλλά και να κάνω. Γι΄αυτό και μπαίνω σε φόρουμ. Για διάλογο.

[Χαρα-Μαρια2]

Τα "υποτιμιτικα", "ειρωνικα" "μαμαδομετρα" "ξεμαλλιασματα" κλπ τα αισθανεται οποιος θελει να τα αισθανθει. Ολοι οι υπολοιποι απλα συζητανε.

 

Συμφωνω. Δεν βοηθα κιολας η οργη, ουτε η παρεξηγηση. Αγνωστες μεταξυ μας ειμαστε και ανταλλαζουμε αποψεις-αν μια δεν μας κανει, ειτε να την αντικρουσουμε με επιχειρηματα αν θεωρησουμε οτι αξιζει τον κοπο, ειτε να την αγνοησουμε αν δεν αξιζει.

[Χαρα-Μαρια2]

Όταν λέω πως βρίσκει το νόημα της ζωής όποιος προσαρμόζεται στις συνθήκες, εννοώ το εξής:

Όσο τα παιδιά είναι μικρά, αναπόφευκτα έχουν (ή πρέπει να έχουν) προτεραιότητα οι δικές τους ανάγκες. Οι δικές μας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να ικανοποιούνται και οι δικές μας, αλλά όχι εις βάρος των παιδιών. Πρέπει να βρεθεί η ανάλογη φόρμουλα η οποία μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα, με γνώμονα πάντα όμως τα παιδιά. Αν κάποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό και νιώθει ότι θυσιάζεται και ψάχνει διακαώς τρόπο να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, τότε χάνει το νόημα και δεν είναι και ποτέ ευχαριστημένος με τη ζωή του.

Όταν πάλι τα παιδιά μεγαλώσουν, αλλά ο γονιός έχει προσδεθεί σε αυτά και δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι τώρα πια είναι (ή πρέπει να είναι ανεξάρτητα) και ο ίδιος να διαμορφώσει τη ζωή του ανάλογα, πάλι χάνει το νόημα της ζωής και δεν είναι ικανοποιημένος.

 

Πρέπει λοιπόν να προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε συνθήκες και να φερόμαστε ανάλογα. Δεν γίνεται συνεχώς να αναζητούμε μια ζωή διαφορετική από αυτήν που μας επιτρέπουν οι συνθήκες. Το βρίσκω πολύ αγχωτικό.

 

Πολυ σωστα.

Βασικα συμφωνω με αυτη τη θεωρηση γενικοτερα, οχι μονο στο θεμα μας. Αν ζεις μια κατασταση που δεν σε βολευει, ειτε την αλλαζεις αν το επιτρεπουν οι συνθηκες, ειτε προσαρμοζεσαι αν δεν το επιτρεπουν. Το να χανεις κομματι της ζωης σου με γκρινια ειναι λαθος προσεγγιση. Και παντα υπαρχει τροπος να επιβιωσεις και -οσο απιστευτο κι αν ακουγεται- να περασεις ΚΑΙ καλα....το μονο σοβαρο εμποδιο θεωρω την υγεια. Τιποτα αλλο.

[free dom]

Παντως λιγο η πολυ ολες οι μανουλες στερουνται πραγματα απ την προσωπικη τους ζωη, ειδικα οταν εχουν μικρα παιδια. Δεν ξερω αν φταινε οι ορμονες μου (γεννησα τον τριτο μου πριν δυο μηνες), αλλα ωρες ωρες νιωθω οτι εχω βαλει το κεφαλι κατω και τρεχω, και οταν το ξανασηκωσω θα δω στον καθρεφτη μια μεσηλικη κυριουλα και δε θα ξερω τι να κανω μαζι της

[Aimee]

mkcm ακου τωρα και το αλλο...ετσι ειναι ο διαλογος, πεφτουν στο τραπεζι διαφορετικες αποψεις, τις ακουμε, με αλλες συμφωνουμε με αλλες οχι. Αν καποιες μας φανουν ακραιες το εκφραζουμε, δεν ειναι κακο...Η δικη μου ερωτηση ηταν ειλικρινης...ρωτησα για να ακουσω τον αλλο τροπο σκεψης... Αν δεν πει η καθεμια την αποψη της πως θα γινει ο διαλογος? Ας αποχωρησουμε τοτε ολοι απο το φορουμ αφου δεν πρεπει να εφραστουμε

 

Τα "υποτιμιτικα", "ειρωνικα" "μαμαδομετρα" "ξεμαλλιασματα" κλπ τα αισθανεται οποιος θελει να τα αισθανθει. Ολοι οι υπολοιποι απλα συζητανε.

 

Κοίτα που θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου!

Έτσι είναι ο διάλογος: καταθέτεις τη γνώμη σου και τα επιχειρήματά σου και περιμένεις και οι άλλοι να καταθέσουν επίσης επιχειρήματα.

 

Τι να αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα στην επιλογή του τρόπου ζωής; Εδώ μοιάζει αδύνατον να αποδεχθούμε το διαφορετικό επιχείρημα και, αντί να προσπαθήσουμε να το αντικρούσουμε, δηλώνουμε ότι "μια χαρά το καταλαβαίνουμε" αλλά μας δημιουργείται η εντύπωση ότι υπάρχει πολλή πολλή πολλή μα πολλή ενοχή και ανάγκη δικαιολόγησης και ανάγκη εντυπώσεων και ότι "ποιούμε την ανάγκη φιλοτιμία".

 

Ας είμαστε ειλικρινείς: Προφανώς και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Είναι τόσο περίεργο αυτό; Αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε πραγματικά, θα είχαμε υιοθετήσει την άλλη προσέγγιση.

Αυτό σημαίνει ότι δεν αποδεχόμαστε ?! Αν δεν αποδεχόμασταν μια πρακτική, θα λέγαμε ότι οι γονείς είναι άχρηστοι ή επικίνδυνοι.

Τι σύγχυση είναι αυτή;

Ας κάνω λοιπόν δήλωση νομιμοφροσύνης ότι βεβαίως αποδέχομαι το δικαίωμα του άλλου να κάνει ό,τι θέλει στο σπίτι του αλλά δεν την "εννοώ", βρε παιδί μου, και παρακαλώ να μου επιτραπεί το δικαίωμα να εκφράσω την αντίθετη γνώμη μου.

 

Αλήθεια, το να (επιχειρεί) να εμφανίζεται κάποια υπεράνω, συμβάλλει στον διάλογο; Το φόρουμ έχει ήδη διαχειριστές, δεν χρειάζεται να αναλάβουν άλλα μέλη το φορτίο αυτό. Έχει και κανόνες: όποιος/-α αισθανθεί ότι ενοχλείται, ας αποστείλει την αναφορά, να τελειώνουμε.

Όποιος ενοχλείται γενικώς, ας μην διαβάζει το θέμα.

Πάντως, σίγουρα, δεν χρειαζόμαστε 3-4 τιμητές, που θα μας ανακαλέσουν στην τάξη, 4-5 φορές μέχρι τώρα.

 

 

Πάντως βρε κορίτσια αν πέφτει τέτοιο ξεμαλλιασμα σε ένα τόσο απλό και αθώο θεματάκι, φαντάζομαι τι γίνεται στα θέματα που καίνε (βλ. Θηλασμος, ρατσισμός , φυσιολ τοκετος κλπ.) Μωρε καλά κάνω που ούτε καν τα ανοίγω κάτι τέτοια! .

Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο θέμα άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή ορισμένων.

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί... Συνήθως, κάποιος μπαίνει στο site για τα άλλα θέματα.

Παρεμπιπτόντως, η ποιότητα του διαλόγου είναι πολύ υψηλή στα αναφερθέντα.

 

 

Άλλωστε το να είσαι ανοικτός, να αγαπάς τις νέες εμπειρίες, τα ταξίδια, να είσαι κοινωνικός, να επιζητάς την επικονωνία και την συζήτηση με άλλους ανθρώπους είναι στάση ζωής και δεν σταματάει ποτέ. Δεν υπάρχει σημείου κορεσμού. .

Δράττομαι από αυτό που λέει το rosaki.

Προφανώς, δεν υπάρχει σημείο κορεσμού σε όλα όσα αναφέρονται.

Από την άλλη υπάρχει σημείο κορεσμού στο να αγαπάς να μοιράζεσαι με το παιδί σου τις νέες εμπειρίες που βιώνει, να λατρεύεις να ταξιδεύεις μαζί του και να ανακαλύπτεις και μια άλλη πλευρά των πραγμάτων;

Το θέμα είναι πώς ιεραρχούμε και πώς συνδυάζουμε αυτά τα δύο. Και πώς τελικά ο ερχομός του παιδιού συμπλήρωσε / ολοκλήρωσε / τροποποίησε / δεν άλλαξε τίποτα σε εμάς ή στο lifestyle μας.

Εξυπακούεται ότι η απάντηση του καθενός μας διαφέρει.

 

Η δική μου εντύπωση από την εξέλιξη της συζήτησης είναι ότι υπάρχουν 2 προσεγγίσεις:

Η μία αντιμετωπίζει το θέμα της χωριστής διασκέδασης και των χωριστών διακοπών, από την πλευρά των παιδιών. Αναφέρονται επιχειρήματα σχετικά με την ψυχολογία των παιδιών και το γενικότερο δέσιμο της οικογένειας. Συνοπτικά: "παιδιά μας έχουν ανάγκη και είναι εγωισμός να μην τους την καλύψουμε".

Η άλλη αντιμετωπίζει το θέμα από την πλευρά των αναγκών των γονιών, με βασικό επιχείρημα ότι "ικανοποιημένος γονιός=ευτυχισμένο παιδί". Δεν είδα κάποιο αντεπιχείρημα στα θέματα ψυχολογίας, πέρα από τις αναφορές περί ενοχών, βαρεμάρας με τον σύζυγο και άλλα ωραία.

Ανάμεσα στις δύο, τοποθετούμαστε με αποχρώσεις η πολύ μεγάλη πλειοψηφία όσων συμμετείχαμε στη συζήτηση. Άρα, μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να υιοθετεί απόλυτα τη μία ή την άλλη προσέγγιση.

 

 

Φυσικά ήταν μια φάση, φυσικά και μου αρέσει να κάνω πράγματα με τα παιδιά, όμως μου φαίνεται κάπως να διακυρήσσεται ότι η μαμά πρέπει να συντηρεί τον ομφάλιο λώρο... Μέχρι πότε; .

Αυτό το έγραψε κανείς;

Νομίζω ότι όλοι πιστεύουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αμφίδρομες.

Φαίνεται ότι εννοείς τον ομφάλιο λώρο ως σχέση εξάρτησης του παιδιού με τη μαμά του (για αυτό δεν αναφέρεις τον μπαμπά, οπότε πρόκειται για παιδί "μαμάκια" και μαμόθρεφτο που δεν μπορεί να ζήσει ανεξάρτητο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτή η πλευρά. Υπάρχουν ενήλικες που ζουν -από επιλογή- μόνοι τους και απολύτως οικονομικά ανεξάρτητα από τα 24 τους και συντονίζουν τις καλοκαιρινές τους άδειες, προκειμένου να συμπέσουν όλα τα αδέρφια για 5-6 μέρες σε διακοπές με τους γονείς τους, εννοείται συν γυναιξί, ανδράσι και τέκνοις.

 

 

Η δική μου γνώμη είναι ότι ο ομφάλιος λώρος (με την έννοια του δεσίματος με την οικογένεια) διατηρείται όσο τα μέλη της οικογένειας περνούν ωραία μαζί. (Αυτά που έλεγε τόσο όμορφα η Άννα για τις "καλύτερες στιγμές"; Αυτά!).

Όταν οι γονείς-παππουδογιαγιάδες αρνηθούν να δώσουν μία χείρα βοηθείας στα παιδιά τους, γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους (από φιλανθρωπίες ως ταξίδια, τούρκικα ή οτιδήποτε, αδιάφορο), τότε ο ομφάλιος λώρος έχει σίγουρα κοπεί. Και, κατά πάσα πιθανότητα, με ευθύνη και των δύο πλευρών.

Όταν τα παιδιά (8-10-15 χρονών) βαριούνται να περνούν χρόνο με τους γονείς τους και προτιμούν το κομπιούτερ από τη μονόπολη ή βαριούνται να πάνε έστω 1 εβδομάδα διακοπές με τους γονείς, αν δεν έχουν και φίλους, τότε επίσης έχει κοπεί ο ομφάλιος λώρος.

Προφανώς, για ορισμένους αυτός μπορεί να είναι και ο βασικός στόχος και να νιώθουν έτσι πιο ξεκούραστοι ή χαρούμενοι. Για άλλους όμως κάτι τέτοιο θα σήμαινε πολλή θλίψη.

[ΑΝΝΑ24]

Όταν λέω πως βρίσκει το νόημα της ζωής όποιος προσαρμόζεται στις συνθήκες, εννοώ το εξής:

Όσο τα παιδιά είναι μικρά, αναπόφευκτα έχουν (ή πρέπει να έχουν) προτεραιότητα οι δικές τους ανάγκες. Οι δικές μας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να ικανοποιούνται και οι δικές μας, αλλά όχι εις βάρος των παιδιών. Πρέπει να βρεθεί η ανάλογη φόρμουλα η οποία μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα, με γνώμονα πάντα όμως τα παιδιά. Αν κάποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό και νιώθει ότι θυσιάζεται και ψάχνει διακαώς τρόπο να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, τότε χάνει το νόημα και δεν είναι και ποτέ ευχαριστημένος με τη ζωή του.

Όταν πάλι τα παιδιά μεγαλώσουν, αλλά ο γονιός έχει προσδεθεί σε αυτά και δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι τώρα πια είναι (ή πρέπει να είναι ανεξάρτητα) και ο ίδιος να διαμορφώσει τη ζωή του ανάλογα, πάλι χάνει το νόημα της ζωής και δεν είναι ικανοποιημένος.

 

Πρέπει λοιπόν να προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε συνθήκες και να φερόμαστε ανάλογα. Δεν γίνεται συνεχώς να αναζητούμε μια ζωή διαφορετική από αυτήν που μας επιτρέπουν οι συνθήκες. Το βρίσκω πολύ αγχωτικό.

 

 

Εκάβη, έχεις θίξει κάτι πολύ σημαντικό.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο και καθόλου σπάνιο το να αποτύχουμε να συγχρονίσουμε την ψυχολογία μας με τις καταστάσεις.

Αν αφεθούμε στην "κεκτημένη ταχύτητα" κατά τα πρώτα χρόνια που γινόμαστε γονείς και ψάχνουμε την προηγούμενη ζωή μας (στα επαγγελματικά, τα γκομενικά, τα κοινωνικά ...), κινδυνεύουμε να χάσουμε μια από τις σπουδαιότερες περιόδους της ζωής μας. Προσωπικά μου έχει συμβεί σε ένα βαθμό, με τα επαγγελματικά.

Μετά πάλι μπορεί να "ξυπνήσουμε" με μια διαφορά φάσης και να "κατσικωθούμε" ετεροχρονισμένα στους ώμους των παιδιών μας ή να μην προλάβουμε να "φρενάρουμε" εγκαίρως.

 

Γενικά είναι ένα μεγάλο ζήτημα της ζωής, να ΒΛΕΠΕΙΣ και να ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ αυτά που σου συμβαίνουν ΤΩΡΑ. Κι όχι αυτά που νοσταλγείς, ούτε αυτά που περιμένεις.

[ekavi_]

Aimee τα είπες πολύ ωραία!

[ekavi_]

Εκάβη, έχεις θίξει κάτι πολύ σημαντικό.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο και καθόλου σπάνιο το να αποτύχουμε να συγχρονίσουμε την ψυχολογία μας με τις καταστάσεις.

Αν αφεθούμε στην "κεκτημένη ταχύτητα" κατά τα πρώτα χρόνια που γινόμαστε γονείς και ψάχνουμε την προηγούμενη ζωή μας (στα επαγγελματικά, τα γκομενικά, τα κοινωνικά ...), κινδυνεύουμε να χάσουμε μια από τις σπουδαιότερες περιόδους της ζωής μας. Προσωπικά μου έχει συμβεί σε ένα βαθμό, με τα επαγγελματικά.

Μετά πάλι μπορεί να "ξυπνήσουμε" με μια διαφορά φάσης και να "κατσικωθούμε" ετεροχρονισμένα στους ώμους των παιδιών μας ή να μην προλάβουμε να "φρενάρουμε" εγκαίρως.

 

Γενικά είναι ένα μεγάλο ζήτημα της ζωής, να ΒΛΕΠΕΙΣ και να ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ αυτά που σου συμβαίνουν ΤΩΡΑ. Κι όχι αυτά που νοσταλγείς, ούτε αυτά που περιμένεις.

 

Όλοι μας πιστεύω πέφτουμε λίγο ή περισσότερο σε αυτή την παγίδα, όταν συμβαίνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας. Αν δεν βρούμε όμως σύντομα τρόπο να προσαρμοστούμε στις υφιστάμενες συνθήκες ή να βρούμε μια χρυσή τομή και όπως λες να βλέπουμε και να αισθανόμαστε αυτά που συμβαίνουν ΤΩΡΑ, θα καταλήξουμε με απωθημένα και θα επηρρεάσουμε και τους γύρω μας.

[free dom]

Εκάβη, έχεις θίξει κάτι πολύ σημαντικό.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο και καθόλου σπάνιο το να αποτύχουμε να συγχρονίσουμε την ψυχολογία μας με τις καταστάσεις.

Αν αφεθούμε στην "κεκτημένη ταχύτητα" κατά τα πρώτα χρόνια που γινόμαστε γονείς και ψάχνουμε την προηγούμενη ζωή μας (στα επαγγελματικά, τα γκομενικά, τα κοινωνικά ...), κινδυνεύουμε να χάσουμε μια από τις σπουδαιότερες περιόδους της ζωής μας. Προσωπικά μου έχει συμβεί σε ένα βαθμό, με τα επαγγελματικά.

Μετά πάλι μπορεί να "ξυπνήσουμε" με μια διαφορά φάσης και να "κατσικωθούμε" ετεροχρονισμένα στους ώμους των παιδιών μας ή να μην προλάβουμε να "φρενάρουμε" εγκαίρως.

 

Γενικά είναι ένα μεγάλο ζήτημα της ζωής, να ΒΛΕΠΕΙΣ και να ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ αυτά που σου συμβαίνουν ΤΩΡΑ. Κι όχι αυτά που νοσταλγείς, ούτε αυτά που περιμένεις.

Πολυ ωραια τοποθετηση. Αυτα ακριβως με προβληματιζουν, και πως θα τα ισορροπησω και με την τελευταια σου παραγραφο με καλυψες απολυτα.

[elenip]

To "τομάρια" μου έχει διαφύγει. Δεν είδα που γράφτηκε αυτό.

 

 

 

Όταν ξεκινάμε μια συζήτηση γενικού περιεχομένου και υπάρχουν αντίθετες απόψεις, πρακτικές, νοοτροπίες κτλ, προφανώς και θα ασκηθεί κριτική στα πλαίσια της συζήτησης. Αλλιώς ποιο το νόημα να συζητάμε; Απλώς για να καταθέτουμε η καθεμία το τι πρεσβεύει χωρίς να τεθούν αντεπιχειρήματα;

 

Διαφωνώ ως προς την κριτική.. άλλο να καταθέσει κάποιος την προσωπική του εμπειρία και να δει τι κάνουν και οι άλλες μαμάδες σε κάποιο θέμα και άλλο να απαξιώνουμε τι κάνει μία μαμά... και εγώ μπορεί να θεωρώ "καλομαθημένη" μία μαμά που μπορεί π.χ. οι γονείς της να κρατάνε όλη την ημέρα τα παιδιά γιατί δουλεύει και να τους τα φορτώνει και το Σαββατοκύριακο αλλά αυτό δεν σημαίνεί ότι δεν είναι και ικανή / άξια μαμά.... υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ο ποιοτικός χρόνος μετρά και όχι ο ποσοτικός.. οπότε ναι μπορεί να θεωρήσω κάποιον βολεμένο / καλομαθημένο αλλά αυτό δεν τον κάνει και "κακό" γονιό.. απλώς στα περισσότερα θέμα υπάρχει η νοοτροπία ότι αυτό που κάνω εγώ είναι το σωστό και σώνει και καλά πρέπει να το δεχτούν και οι άλλοι είμαστε σε φόρουμ για μαμάδες και θεωρώ πως κάθε μαμά κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο για την οικογένειά της... εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα να την κρίνω... να της πω και την άλλη άποψη ναι, να την κρίνω όχι....

[mkcm]

Καταρχήν, αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά την έννοια του διαλόγου και το γεγονός ότι περιλαμβάνει διαφορετικές προτάσεις και επιχειρήματα και φυσικά αναγνωρίζω και την αξία του διαλόγου.

Το πόστ μου δεν αφορούσε το διάλογο αυτό καθεαυτό, ούτε τις διαφορετικές γνώμες και τα διαφορετικά επιχειρήματα. Αλοίμονο, διαφορετικά δε θα υπήρχε λόγος να συμμετέχω σε φόρουμ. Αφορούσε χαρακτηρισμούς και ειρωνίες που γράφτηκαν από ορισμένες συνομιλήτριες και που πραγματικά δεν έχουν θέση σε έναν διάλογο. Νομίζω, δηλαδή...

Και πραγματικά, εκπλήσσομαι που ενόχλησε τόσο πολύ η τοποθέτησή μου (υπέρμαχους μάλιστα του διαλόγου) που με ειρωνία προσπαθούν να με βάλουν στη θέση μου υπενθυμίζοντάς μου μάλιστα (κάτι που προφανώς ήδη ξέρω) ότι δεν είμαι διαχειρίστρια.

[ekavi_]

Διαφωνώ ως προς την κριτική.. άλλο να καταθέσει κάποιος την προσωπική του εμπειρία και να δει τι κάνουν και οι άλλες μαμάδες σε κάποιο θέμα και άλλο να απαξιώνουμε τι κάνει μία μαμά... και εγώ μπορεί να θεωρώ "καλομαθημένη" μία μαμά που μπορεί π.χ. οι γονείς της να κρατάνε όλη την ημέρα τα παιδιά γιατί δουλεύει και να τους τα φορτώνει και το Σαββατοκύριακο αλλά αυτό δεν σημαίνεί ότι δεν είναι και ικανή / άξια μαμά.... υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ο ποιοτικός χρόνος μετρά και όχι ο ποσοτικός.. οπότε ναι μπορεί να θεωρήσω κάποιον βολεμένο / καλομαθημένο αλλά αυτό δεν τον κάνει και "κακό" γονιό..

 

Εγώ συνήθως μιλάω για γενικές καταστάσεις. Δεν θα κάτσω να κρίνω εσένα την elenip προσωπικά και για επιμέρους ζητήματα (εκτός και αν με βρίσεις ), ούτε θα βγάλω πόρισμα αν είσαι καλός ή κακός γονιός. Δεν νομίζω ότι το έχω κάνει ποτέ.

Αλλά γενικότερες καταστάσεις ναι θα τις κρίνω και θα τις κατακρίνω (σύμφωνα πάντα με τη δική μου γνώμη-οπτική γωνία κτλ) στα πλαίσια του διαλόγου που γίνεται. Τώρα αν κάποια κοπέλα εδώ μέσα ταυτιστεί με κάποια από τις καταστάσεις που μπορεί να περιγράψω, δεν χρειάζεται να θιγεί προσωπικά. Και εγώ κατά καιρούς μπορεί να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε κάποια κριτική που γίνεται. Ε, δεν θα θιγώ προσωπικά. Μπορεί να γράψω την αντίθετη άποψη από μια άλλη οπτική γωνία, αλλά δεν θα μαλώσω.

 

Γενικά μιλώντας πάντα, μου φαίνεται άσχημο να κάνει κάποιος οικογένεια και να μην δέχεται να αλλάξει στο παραμικρό τις συνήθειές του ή τον παλιό τρόπο ζωής. Αν μπορεί να τα συνδυάσει όλα (λέμε τώρα), έχει καλώς. Αλλά κάπου πρέπει να κάνει πίσω χάρη των παιδιών.

 

ΥΓ. και το "καλομαθημένη" που είπες, ένας χαρακτηρισμός είναι. Ασκείς μία κριτική (και καλά κάνεις). Αν εγώ αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε αυτόν τον χαρακτηρισμό δεν χρειάζεται να θιγώ προσωπικά.

[Λαΐδα]

Εγω ουσα ειλικρινης με τον εαυτο μου πανω από όλα, θα πω ότι μπορει να σεβομαι καποια αποψη μιας αγνωστης για εμενα μητερας αλλα αυτό δε σημαινει ότι την αποδεχομαι. Αν την αποδεχομουν θα την ακολουθουσα. Επισης αν ειχε η αδερφη μου πχ την ιδια αποψη θα προσπαθουσα να την αλλαξω.

Όχι οποιαδήποτε άλλη αποψη αλλα αυτές που είναι των ακρων για την δικη μου κριση.

Αν μου ελεγε οχ η αδερφη μου , που σπουδαζε καποια χρονια και εδώ και 10 χρονια εχει μια καλη δουλεια , ότι θα αφησει την δουλεια της για να αφοσιωθεί στο παιδι ολοκληρωτικα θα προσπαθουσα να την αποτρέψω. Είναι κατι που θεωρω ότι θα μετανιωσει αργοτερα. Αν όμως ειχε μια δουλεια που δεν την εξασφαλιζε ισως και ανα πασα στιγμη μπορει αν βρει μια αναλογη τοτε αλλαζουν τα δεδομενα.

Όπως επισης αν καποια φιλη μου ελεγε ότι θα στειλει το παιδι της στο χωριο από τον Ιουνη ως τον Σεπτεμβρη που δεν εχει σχολειο και εκεινη θα το βλεπει κάθε δευτερο σκ, υπαρκτο σεναριο, θα την θεωρησω επιπολαιη ως μητερα. Μη με παρεξηγήσετε αν καποιες κανετε το ιδιο...το τι θεωρω εγω δεν σημαινει ότι είναι το σωστο. Αλλα και δεν θα βλεπω μ,ε το ιδιο ματι την φιλη μου, αυτή είναι η αληθεια μου!

Όπως καποια γνωστη μου....φυγαμε τριημερο και εγω ειχα μαζι τα παιδια, ενώ εκεινη τα αφησε γιατι ηθελε να ηρεμησει με τον αντρα της λεει....ε και ειχε τα δικα μου παιδια να παιζει, μια που το κλιμα ηταν οικογενειακο, ενώ τα δικα της ειχαν μεινει με τον παππου και τη γιαγια. Φυσικα και μεσα μου θεωρησα ότι ηταν λαθος της ολο αυτό...

[elenip]

Εγώ συνήθως μιλάω για γενικές καταστάσεις. Δεν θα κάτσω να κρίνω εσένα την elenip προσωπικά και για επιμέρους ζητήματα (εκτός και αν με βρίσεις ), ούτε θα βγάλω πόρισμα αν είσαι καλός ή κακός γονιός. Δεν νομίζω ότι το έχω κάνει ποτέ.

Αλλά γενικότερες καταστάσεις ναι θα τις κρίνω και θα τις κατακρίνω (σύμφωνα πάντα με τη δική μου γνώμη-οπτική γωνία κτλ) στα πλαίσια του διαλόγου που γίνεται. Τώρα αν κάποια κοπέλα εδώ μέσα ταυτιστεί με κάποια από τις καταστάσεις που μπορεί να περιγράψω, δεν χρειάζεται να θιγεί προσωπικά. Και εγώ κατά καιρούς μπορεί να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε κάποια κριτική που γίνεται. Ε, δεν θα θιγώ προσωπικά. Μπορεί να γράψω την αντίθετη άποψη από μια άλλη οπτική γωνία, αλλά δεν θα μαλώσω.

 

Γενικά μιλώντας πάντα, μου φαίνεται άσχημο να κάνει κάποιος οικογένεια και να μην δέχεται να αλλάξει στο παραμικρό τις συνήθειές του ή τον παλιό τρόπο ζωής. Αν μπορεί να τα συνδυάσει όλα (λέμε τώρα), έχει καλώς. Αλλά κάπου πρέπει να κάνει πίσω χάρη των παιδιών.

 

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου... δεν νομίζω πάντως ότι είναι πολύ αυτοί που κάνουν οικογένεια και δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους.. απλώς προσαρμόζονται ... ο παιδίατρός μου θυμάμαι μου είχε πει.. ή θα προσαρμόσεις εσύ την ζωή σου στο πρόγραμμα του παιδιού ή θα προσαρμόσεις το παιδί στο πρόγραμμα το δικό σου.. επιλογή είναι αυτή.... εγώ επειδή δεν έχω και κανέναν να τον κρατάει έχω προσαρμόσει την ζωή μου στο δικό του πρόγραμμα .. εμένα π.χ. επειδή είναι και ζόρικος, δεν έπαιζε να πάμε σε ένα γάμο και να κοιμόταν στο καρότσι.. εδώ καλά καλά δεν κοιμάται στο κρεβάτι του οπότε δεν πηγαίναμε στους γάμους!!

[ekavi_]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου... δεν νομίζω πάντως ότι είναι πολύ αυτοί που κάνουν οικογένεια και δεν αλλάζουν τις συνήθειές τους.. απλώς προσαρμόζονται ... ο παιδίατρός μου θυμάμαι μου είχε πει.. ή θα προσαρμόσεις εσύ την ζωή σου στο πρόγραμμα του παιδιού ή θα προσαρμόσεις το παιδί στο πρόγραμμα το δικό σου.. επιλογή είναι αυτή.... εγώ επειδή δεν έχω και κανέναν να τον κρατάει έχω προσαρμόσει την ζωή μου στο δικό του πρόγραμμα .. εμένα π.χ. επειδή είναι και ζόρικος, δεν έπαιζε να πάμε σε ένα γάμο και να κοιμόταν στο καρότσι.. εδώ καλά καλά δεν κοιμάται στο κρεβάτι του οπότε δεν πηγαίναμε στους γάμους!!

 

Είναι πάντως λίγοι εκείνοι που το κάνουν συνειδητά και όχι επειδή αναγκάζονται. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που αντιστέκονται σθεναρά και δεν αλλάζουν το παραμικρό, αλλά υπάρχουν και γνωρίζω κάποιους.

παράδειγμα: προσπαθείς διακαώς να μείνεις έγκυος, κάνεις εξωσωματικές, κάποια στιγμή τα καταφέρνεις, έρχεται το πολυπόθητο παιδί και το αφήνεις μόλις σαραντήσει σε νταντά για να πας ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό... Ε, λυπάμαι δεν μπορώ να μην το κατακρίνω αυτό. Όση καλή διάθεση και να έχω δεν μπορώ να το δικαιολογήσω.

[mkcm]

Συμφωνώ, ότι η ζωή μας αλλάζει - άλλων ριζικά, άλλων λιγότερο - όταν έρχεται το παιδί. Εμένα η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Πριν το παιδί δε δούλευα λιγότερο από 12ωρο, έφευγα 7.30 το πρωί από το σπίτι, καθόμουν μέχρι τις 8 - 8.30μμ στη δουλειά και μετά είτε έβγαινα με φίλους, είτε με τον άντρα μου, είτε περίμενα κόσμο σπίτι, είτε πήγαινα εγώ σε σπίτια και αυτό κάθε μέρα. Κάπνιζα, έπινα, κοκ.

Ε, με το που ήρθε το παιδί δεν είχα την πολυτέλεια να φεύγω στις 8 κι 8.30 από τη δουλειά, μάλιστα για να προλαβαίνω τον παιδικό δε δουλεύω πλέον καν ολόκληρο 8ωρο. Και κάνω εγώ τη "θυσία" στον επαγγελματικό τομέα γιατί εγώ έχω το περιθώριο αυτό, ενώ ο σύζυγός μου δεν το έχει. Δεν έχει πέσει η απόδοσή μου στη δουλειά, ούτε κάνω λιγότερα, απλά πλέον τα κάνω όλα πολύ πιο γρήγορα...

Ούτε έχω πλέον την πολυτέλεια να βγαίνω κάθε βραδυ με φίλους, ούτε καν κάθε Σαββατοκύριακο, όπως έχω πει δεν έχουμε κανέναν να μας κρατήσει το παιδί... Έχουμε όμως πολλούς φίλους με παιδιά, οπότε έχουμε προσαρμόσει τη διασκέδασή μας ανάλογα και τις ώρες συναστροφής μας επίσης. Οι εργένηδες έρχονται το Σ/Κ σπίτι νωρίς μέχρι τις 12 - 12.30 και μετά βρίσκουν την εργένικη παρέα τους σε κανένα μπαράκι...

Δε μου λείπουν τα τριήμερα με τον άντρα μου, ούτε τα μπαράκια και οι ταβέρνες. Αυτό που ίσως μου λείπει κάποιες στιγμές είναι η ανεμελειά, το δε δίνω λόγο σε κανέναν, δε λογοδοτώ σε κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Ε, αυτό δε θα το έχω πια ποτέ... Δεν είναι θέμα εξόδο μιας νύχτας ή τριήμερης απόδρασης, γιατί και για ποτό να είσαι και τριήμερο στην Αράχοβα να είσαι δεν μπορείς να διαγράψεις τα παιδιά σου από το μυαλό σου...

Ίσως αν είχαμε την άνεση να αφήσουμε το παιδί κάπου ανά πάσα ώρα και στιγμή να βγαίναμε πιο πολύ, να είχαμε εντάξει την έξοδο αυτή στην καθημερινότητά μας και να μην μπορούσαμε να διανοηθούμε να μη βγαίνουμε βράδυ μόνοι. Ίσως, δεν ξέρω... Πάντως και τώρα που το καλοκαίρι επισκεπτόμαστε τους παπούδες και τις γιαγιάδες και δυνητικά έχουμε την ευκαιρία να βγούμε, δεν το κάνουμε συχνά. Π.χ. φέτος βγήκαμε όλες κι όλες 1 (!!!!) φορά. Εξωπραγματικό ίσως για κάποια ζευγάρια και ακατανόητο, φυσιολογικό για εμάς που έχουμε συνηθίσει να γεμίζουμε τα βράδια μας με επιτραπέζια, ταινίες και γεύμα για δύο...

[elenip]

Είναι πάντως λίγοι εκείνοι που το κάνουν συνειδητά και όχι επειδή αναγκάζονται. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που αντιστέκονται σθεναρά και δεν αλλάζουν το παραμικρό, αλλά υπάρχουν και γνωρίζω κάποιους.

παράδειγμα: προσπαθείς διακαώς να μείνεις έγκυος, κάνεις εξωσωματικές, κάποια στιγμή τα καταφέρνεις, έρχεται το πολυπόθητο παιδί και το αφήνεις μόλις σαραντήσει σε νταντά για να πας ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό... Ε, λυπάμαι δεν μπορώ να μην το κατακρίνω αυτό. Όση καλή διάθεση και να έχω δεν μπορώ να το δικαιολογήσω.

 

Κοίταξε να δεις η συγκεκριμένη μαμά μπορεί να σου έλεγε ότι κουράστηκε πολύ για να αποκτήσει το παιδί, (η εξωσωματική δεν είναι και κάτι εύκολο) και αφού τα κατάφερε ήθελε λίγο χρόνο με τον σύζυγό της να "ξεκουραστεί" "ξεσκάσει" κλπ.... από την άλλη είναι και για ποιο λόγο κάνουμε ένα παιδί... άλλος το κάνει γιατί η κοινωνία το επιβάλλει, άλλος το κάνει γιατί αγαπάει τα παιδιά, άλλος γιατί θεωρεί πως "πρέπει" να το κάνει, άλλος γιατί έχει βρει ένα σύντροφο και θέλουν να κάνουν οικογένεια, άλλος μπορεί να μην ξέρει γιατί το κάνει

[elenip]

Συμφωνώ, ότι η ζωή μας αλλάζει - άλλων ριζικά, άλλων λιγότερο - όταν έρχεται το παιδί. Εμένα η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Πριν το παιδί δε δούλευα λιγότερο από 12ωρο, έφευγα 7.30 το πρωί από το σπίτι, καθόμουν μέχρι τις 8 - 8.30μμ στη δουλειά και μετά είτε έβγαινα με φίλους, είτε με τον άντρα μου, είτε περίμενα κόσμο σπίτι, είτε πήγαινα εγώ σε σπίτια και αυτό κάθε μέρα. Κάπνιζα, έπινα, κοκ.

Ε, με το που ήρθε το παιδί δεν είχα την πολυτέλεια να φεύγω στις 8 κι 8.30 από τη δουλειά, μάλιστα για να προλαβαίνω τον παιδικό δε δουλεύω πλέον καν ολόκληρο 8ωρο. Και κάνω εγώ τη "θυσία" στον επαγγελματικό τομέα γιατί εγώ έχω το περιθώριο αυτό, ενώ ο σύζυγός μου δεν το έχει. Δεν έχει πέσει η απόδοσή μου στη δουλειά, ούτε κάνω λιγότερα, απλά πλέον τα κάνω όλα πολύ πιο γρήγορα...

Ούτε έχω πλέον την πολυτέλεια να βγαίνω κάθε βραδυ με φίλους, ούτε καν κάθε Σαββατοκύριακο, όπως έχω πει δεν έχουμε κανέναν να μας κρατήσει το παιδί... Έχουμε όμως πολλούς φίλους με παιδιά, οπότε έχουμε προσαρμόσει τη διασκέδασή μας ανάλογα και τις ώρες συναστροφής μας επίσης. Οι εργένηδες έρχονται το Σ/Κ σπίτι νωρίς μέχρι τις 12 - 12.30 και μετά βρίσκουν την εργένικη παρέα τους σε κανένα μπαράκι...

Δε μου λείπουν τα τριήμερα με τον άντρα μου, ούτε τα μπαράκια και οι ταβέρνες. Αυτό που ίσως μου λείπει κάποιες στιγμές είναι η ανεμελειά, το δε δίνω λόγο σε κανέναν, δε λογοδοτώ σε κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Ε, αυτό δε θα το έχω πια ποτέ... Δεν είναι θέμα εξόδο μιας νύχτας ή τριήμερης απόδρασης, γιατί και για ποτό να είσαι και τριήμερο στην Αράχοβα να είσαι δεν μπορείς να διαγράψεις τα παιδιά σου από το μυαλό σου...

Ίσως αν είχαμε την άνεση να αφήσουμε το παιδί κάπου ανά πάσα ώρα και στιγμή να βγαίναμε πιο πολύ, να είχαμε εντάξει την έξοδο αυτή στην καθημερινότητά μας και να μην μπορούσαμε να διανοηθούμε να μη βγαίνουμε βράδυ μόνοι. Ίσως, δεν ξέρω... Πάντως και τώρα που το καλοκαίρι επισκεπτόμαστε τους παπούδες και τις γιαγιάδες και δυνητικά έχουμε την ευκαιρία να βγούμε, δεν το κάνουμε συχνά. Π.χ. φέτος βγήκαμε όλες κι όλες 1 (!!!!) φορά. Εξωπραγματικό ίσως για κάποια ζευγάρια και ακατανόητο, φυσιολογικό για εμάς που έχουμε συνηθίσει να γεμίζουμε τα βράδια μας με επιτραπέζια, ταινίες και γεύμα για δύο...

 

κάπως έτσι και εγώ... με την διαφορά ότι δουλεύω πλήρες ωράριο... αυτό που εγώ έχω καταλάβει πάντως είναι πως "όπως είχαμε μάθει πριν κάνουμε τα δικά μας παιδιά" κάπως έτσι συνεχίζεται και με το που κάνουμε οικογένεια.. γενικά μιλάω... δηλ. π.χ. εσύ και εγώ ήμασταν εντελώς ανεξάρτητες, εγώ προσωπικά έμενα μόνη μου στην Αθήνα, οι δικοί μου επαρχία... από τις δικές μου φίλες, αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως όσες είχαν "βοήθεια" από τις οικογένειές τους (οικονομική, να μένουν ακόμη στο πατρικό σπίτι, να τους μαγειρεύουν, πλένουν, σιδερώνουν κλπ) συνεχίζουν και όντας παντρεμένες με παιδιά να "απολαβαίνουν" από τους γονείς τους την βοήθεια... οπότε άμα μία κοπέλα ήταν πως να το πω "καλομαθημένη" με την καλή έννοια, από πριν, το θεωρεί πολυ φυσιολογικό να της κρατάνε τα παιδιά, να της βοηθάνε στο σπίτι, να τα κρατάνε σαββατοκύριακα για να βγαίνουν κλπ.... και ξέροντας από την κολλητή μου το θεωρούν πολύ φυσιολογικό... θέτω μία άλλη παράμετρο δεν λέω ότι είναι ο κανόνας....

[ekavi_]

Κοίταξε να δεις η συγκεκριμένη μαμά μπορεί να σου έλεγε ότι κουράστηκε πολύ για να αποκτήσει το παιδί, (η εξωσωματική δεν είναι και κάτι εύκολο) και αφού τα κατάφερε ήθελε λίγο χρόνο με τον σύζυγό της να "ξεκουραστεί" "ξεσκάσει" κλπ.... από την άλλη είναι και για ποιο λόγο κάνουμε ένα παιδί... άλλος το κάνει γιατί η κοινωνία το επιβάλλει, άλλος το κάνει γιατί αγαπάει τα παιδιά, άλλος γιατί θεωρεί πως "πρέπει" να το κάνει, άλλος γιατί έχει βρει ένα σύντροφο και θέλουν να κάνουν οικογένεια, άλλος μπορεί να μην ξέρει γιατί το κάνει

 

Όταν λαχταράς ένα παιδί και δυσκολεύτηκες τόσο να το αποκτήσεις δεν μπορώ να διανοηθώ ότι το αποχωρίζεσαι ενώ είναι ακόμα νεογέννητο για καμιά βδομάδα για να πας ταξιδάκι. Άρα αναπόφευκτα βγάζω το συμπέρασμα ότι τελικά δεν ήταν ίσως τόσο η λαχτάρα του παιδιού, όσο το ότι έπρεπε να το κάνει. Και τώρα που επιτέλους το κάναμε, χαλαρώνουμε...

 

Δεν ξέρω ποιος είναι ο αντίλογός της γιατί δεν το σχολίασα. Πάντως το θεωρούσε πολύ φυσικό να αφήσει το νεογέννητο και να φύγει. Εμένα αυτό με σόκαρε.

[ekavi_]

οπότε άμα μία κοπέλα ήταν πως να το πω "καλομαθημένη" με την καλή έννοια, από πριν, το θεωρεί πολυ φυσιολογικό να της κρατάνε τα παιδιά, να της βοηθάνε στο σπίτι, να τα κρατάνε σαββατοκύριακα για να βγαίνουν κλπ.... και ξέροντας από την κολλητή μου το θεωρούν πολύ φυσιολογικό... θέτω μία άλλη παράμετρο δεν λέω ότι είναι ο κανόνας....

 

Εγώ που ήμουν πολύ καλομαθημένη, το πήρα πατριωτικά το θέμα. Μετά τη γέννηση των παιδιών προσπαθώ να αποδείξω (στον εαυτό μου), ότι μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου χωρίς να εξαρτώμαι από τη βοήθεια (οποιασδήποτε φύσεως) κάποιου άλλου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δέχομαι βοήθεια. πχ ναι έχω κάποιον που παραλαμβάνει τα παιδιά από το σχολείο. Αλλά θα περιοριστώ στην απολύτως αναγκαία βοήθεια και μόνο αν μου προσφερθεί (δεν θα τη ζητήσω εκτός και αν υπάρξει πολύ σοβαρός λόγος).

[skountoufla]

.. Ε, λυπάμαι δεν μπορώ να μην το κατακρίνω αυτό. Όση καλή διάθεση και να έχω δεν μπορώ να το δικαιολογήσω.

 

Μα γιατί νιωθεις την αναγκη να το "κατακρινεις", όπως λες?

Ασε που αυτο ειναι απλα κουτσομπολιο.

Και γιατι φερνεις το συγκεκριμένο παραδειγμα, που ειναι ομολογουμενως ενα ευαισθητο θεμα (γυναίκα με προβληματα υπογονιμοτητας). Αν αυτη η χ μάνα το είχε αποκτήσει ευκολα το παιδι της, παίζει κάποιο ρολο στο πώς το βλέπεις?

Οι μαμαδες εξωσωματικής είναι περισσότερο υπόλογες?

("δε φτανει μωρή που μπόρεσες να κανεις παιδι, τωρα το αφηνεις και φευγεις?")