Περί κοινωνικότητας γονέων και παιδιών...

[Little Monkey]

Πως μας βρίσκεις;

Σε καλό δρόμο είσαστε

 

Κοίτα, η απάντηση εξαρτάται από την κόρη σου αλλά και από την αντικειμενική θεώρηση της κατάστασης. Αν ας πούμε η μικρή σου ζητάει επίμονα περισσότερη επαφή με παιδιά, τότε πρέπει να σκεφτείς μήπως όλα αυτά τα επιλεκτικά παραείναι επιλεκτικά. Αν συγκρίνοντας την κόρη σου με άλλα παιδιά, βλέπεις πως έχει μικρότερο κοινωνικό κύκλο, ίσως χρειάζεται να κάνεις μερικές υπερβάσεις ακόμα.

 

Στην τελική, αν ισχύει ένα (ή και τα δύο) από τα παραπάνω, είναι συμφέρον σου να κάνεις τη νταντά για να οφεληθεί το παιδί σου. Μπορεί να θεωρείς ότι ο άλλος γονιός σε εκμεταλλεύεται, αλλά καλύτερα αυτό παρά να μην δώσεις στο δικό σου παιδί τα ερεθίσματα που πρέπει. Η άλλη μαμά θα βρει άνθρωπο να της κρατήσει το παιδί. Σιγά το δύσκολο. Εσύ πώς θα αυξήσεις τις κοινωνικές επαφές του δικού σου;

 

Αλλά το ίδιο ακραίο βρίσκω η κοινωνική ζωή των γονέων να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από το παιδί και τους φίλους του. Δηλαδή το παιδί συναντάει μόνο τους φίλους που διαλέγει (πχ κάποιους συμμαθητές) και αποφεύγουμε να συναντήσει πχ τα παιδιά των κουμπάρων με τα οποία δεν κάνει παρέα.

Αυτό γιατί είναι ακραίο; Το παιδί δεν επέλεξε τους κουμπάρους, οπότε γιατί να νιώθει υποχρέωση να συναντήσει τα παιδιά τους; Αν πραγματικά δεν ταιριάζουν και δεν θέλουν να παίξουν μαζί, με ποιο σκεπτικό απαιτείς από το παιδί να θέλει να συναντηθεί με τα παιδιά αυτά; Εσύ που είσαι και ενήλικας δυσανασχετείς όταν σου επιβάλλουν παρέα με άνθρωπο που δεν συμπαθείς, το παιδί γιατί να μην δυσανασχετήσει; Καταλαβαίνω τι εννοείς ως προς τις υποχρεώσεις, σαφώς να μάθει να υποφέρει και το παιδί για να περάσουν καλά οι γονείς αλλά δεν μπορεί να το φέρνεις σε επαφή με άλλα παιδιά με το ζόρι και αυτό να το θεωρείς κοινωνικότητα.

 

Ας μην σταθούμε στην επι λέξη ερμηνεία του ψυχαναγκασμού, νομίζω ότι όλοι καταλάβαμε τι θέλουμε να πούμε χρησιμοποιώντας αυτή την λέξη. Αν θες να το πούμε ότι κάποια μαμά αισθάνεται άσχημα που δεν ανήκει στο καλούπι ας το πούμε έτσι, μην κολλήσουμε με τις ερμηνείες.

Δεν είναι εύκολο να κάνεις κουβέντα όταν ο ένας λέει κάτι και ο άλλος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει. ΟΚ να μην κολλήσουμε με τις ερμηνείες, αλλά αν δεν το είχαμε συζητήσει εγώ ακόμα (εντελώς ειλικρινά) θα είχα απορία.

 

Τέλος πάντων, αφού το ξεκαθαρίσαμε, όλα καλά

[katerinag]

Εμένα ρε κορίτσια τις τελευταίες μέρες μου ζητάει κάθε μέρα φίλο… (είναι 5 χρ).

Συνήθως 2 φορές τις καθημερινές και όλο το ΣΚ κανονίζω να παίζει με τους δικούς του φίλους και από τότε που άνοιξε ο καιρός τα απογεύματα μετά τις δραστηριότητες που μπορεί να έχει πάμε στις κούνιες / πλατεία με ποδήλατο και παίζει με όποια παιδάκια είναι εκεί.. όμως τώρα τελευταία θέλει να παίζει μόνο με τους φίλους του στη πλατεία η σπίτι.. όμως είναι αδύνατον να βρίσκω κάποιον από τους κολλητούς του ΚΑΘΕ μέρα… μήπως και αυτό που θέλει είναι υπερβολικό ή φυσιολογικό ??

[Little Monkey]

όμως τώρα τελευταία θέλει να παίζει μόνο με τους φίλους του στη πλατεία η σπίτι.. όμως είναι αδύνατον να βρίσκω κάποιον από τους κολλητούς του ΚΑΘΕ μέρα… μήπως και αυτό που θέλει είναι υπερβολικό ή φυσιολογικό ??

Μεγαλώνει και έχει προτιμήσεις. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Σκέψου τον εαυτό σου: εσύ τι θα προτιμούσες, να πιεις καφέ με την κολλητή σου ή να πας σε μια γιορτή με 30 άγνωστες γυναίκες;

 

Εμένα πριν λίγο ο γιος μου ξεσήκωσε τη γιαγιά του να τον πάει στην απέναντι πυλωτή για να παίξει με τον φίλο του. Τον είδε από το μπαλκόνι και άντε να τον κρατήσεις σπίτι! Σκέψου ότι κατάφερε τη γιαγιά να αφήσει τα φασολάκια που καθάριζε στη μέση

 

Τώρα αν δεν μπορείς να βρεις τους φίλους του κάθε μέρα, αναγκαστικά θα του κάνεις μια εξήγηση. Πάντως το παιδί καλώς ζητάει, άλλωστε δεν καταλαβαίνει τους δικούς σου περιορισμούς.

[ekavi_]

Σε καλό δρόμο είσαστε

 

Κοίτα, η απάντηση εξαρτάται από την κόρη σου αλλά και από την αντικειμενική θεώρηση της κατάστασης. Αν ας πούμε η μικρή σου ζητάει επίμονα περισσότερη επαφή με παιδιά, τότε πρέπει να σκεφτείς μήπως όλα αυτά τα επιλεκτικά παραείναι επιλεκτικά. Αν συγκρίνοντας την κόρη σου με άλλα παιδιά, βλέπεις πως έχει μικρότερο κοινωνικό κύκλο, ίσως χρειάζεται να κάνεις μερικές υπερβάσεις ακόμα.

 

Στην τελική, αν ισχύει ένα (ή και τα δύο) από τα παραπάνω, είναι συμφέρον σου να κάνεις τη νταντά για να οφεληθεί το παιδί σου. Μπορεί να θεωρείς ότι ο άλλος γονιός σε εκμεταλλεύεται, αλλά καλύτερα αυτό παρά να μην δώσεις στο δικό σου παιδί τα ερεθίσματα που πρέπει. Η άλλη μαμά θα βρει άνθρωπο να της κρατήσει το παιδί. Σιγά το δύσκολο. Εσύ πώς θα αυξήσεις τις κοινωνικές επαφές του δικού σου;

 

 

Αυτό γιατί είναι ακραίο; Το παιδί δεν επέλεξε τους κουμπάρους, οπότε γιατί να νιώθει υποχρέωση να συναντήσει τα παιδιά τους; Αν πραγματικά δεν ταιριάζουν και δεν θέλουν να παίξουν μαζί, με ποιο σκεπτικό απαιτείς από το παιδί να θέλει να συναντηθεί με τα παιδιά αυτά; Εσύ που είσαι και ενήλικας δυσανασχετείς όταν σου επιβάλλουν παρέα με άνθρωπο που δεν συμπαθείς, το παιδί γιατί να μην δυσανασχετήσει; Καταλαβαίνω τι εννοείς ως προς τις υποχρεώσεις, σαφώς να μάθει να υποφέρει και το παιδί για να περάσουν καλά οι γονείς αλλά δεν μπορεί να το φέρνεις σε επαφή με άλλα παιδιά με το ζόρι και αυτό να το θεωρείς κοινωνικότητα.

 

 

- Όχι η κόρη μου δεν ζητάει επίμονα επαφή περισσότερη επαφή με παιδιά γενικώς. Μου ζήταγε επαφή με ένα παιδάκι συγκεκριμένο και μέχρι στιγμής της έχω κάνει το χατήρι.

(εκείνη που έψαχνε για νταντά ήταν πριν 2-3 χρόνια.. Είναι σε άλλο σχολείο τώρα, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα)

- Όσο για τους κουμπάρους, δεν λέω να έχουν επαφή κάθε εβδομάδα. Αλλά δεν μπορώ να παώ επίσκεψη στη βαφτισιμιά μου ας πούμε χωρίς τα παιδιά μου, γιατί δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Στη ζωή δεν συναναστρεφόμαστε πάντα μόνο εκείνους με τους οποίους ταιριάζουμε απόλυτα..

 

Ακραίο βρίσκω στην περίπτωση αυτή να την απαλλάξω εντελώς από τα παιδιά των κουμπάρων επειδή δεν θέλει (υποθετικά μιλάω. Δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα. Το φέρνω ως παράδειγμα για καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις λόγω υποχρεώσεων).

[Little Monkey]

Όσο για τους κουμπάρους, δεν λέω να έχουν επαφή κάθε εβδομάδα. Αλλά δεν μπορώ να παώ επίσκεψη στη βαφτισιμιά μου ας πούμε χωρίς τα παιδιά μου, γιατί δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Στη ζωή δεν συναναστρεφόμαστε πάντα μόνο εκείνους με τους οποίους ταιριάζουμε απόλυτα..

Γιατί είναι σημαντικό να πας με τα παιδιά σου; Ίσα-ίσα που αν πας μόνη σου, θα σε έχει η βαφτισιμιά όλη δική της

 

Εγώ πάντως στα βαφτιστήρια έχει τύχει να πάω χωρίς το γιο μου, δεν βλέπω πού είναι το πρόβλημα.

 

Ακραίο βρίσκω στην περίπτωση αυτή να την απαλλάξω εντελώς από τα παιδιά των κουμπάρων επειδή δεν θέλει (υποθετικά μιλάω. Δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα. Το φέρνω ως παράδειγμα για καταστάσεις από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις λόγω υποχρεώσεων).

Υποθετικά, το αν θα την απαλλάξεις ή όχι από μια υποχρέωση δεν παίζει ρόλο στην κοινωνικοποίησή της. Με δεδομένο ότι το παιδί πρέπει να παίξει με φίλους του για να επωφεληθεί του ελεύθερου/συνεργατικού παιχνιδιού, να αλληλεπιδράσει κλπ. το να το υποχρεώσεις να περάσει χρόνο με άτομα που δεν συμπαθεί και είτε να μαλώνει είτε να κάθεται στο σαλόνι με τους γονείς αντί να παίζει, δεν βοηθάει το σκοπό της κοινωνικόποιησης. Απλά του διδάσκει ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και ότι δεν γίνεται πάντα να περνάει το δικό του (χρήσιμα μαθήματα, αλλά άσχετα με το θέμα μας).

[Daphne-]

Εμένα ρε κορίτσια τις τελευταίες μέρες μου ζητάει κάθε μέρα φίλο… (είναι 5 χρ).

Συνήθως 2 φορές τις καθημερινές και όλο το ΣΚ κανονίζω να παίζει με τους δικούς του φίλους και από τότε που άνοιξε ο καιρός τα απογεύματα μετά τις δραστηριότητες που μπορεί να έχει πάμε στις κούνιες / πλατεία με ποδήλατο και παίζει με όποια παιδάκια είναι εκεί.. όμως τώρα τελευταία θέλει να παίζει μόνο με τους φίλους του στη πλατεία η σπίτι.. όμως είναι αδύνατον να βρίσκω κάποιον από τους κολλητούς του ΚΑΘΕ μέρα… μήπως και αυτό που θέλει είναι υπερβολικό ή φυσιολογικό ??

 

Νομιζω οτι ειναι φυσιολογικο. Στα 5 (κλεινει τα 6 το φθινοπωρο) ειναι και η κορη μου και θελει να βρισκει φιλες/φιλους για να παιζει εξω.

Μπορεις να κρινεις και απο τον εαυτο σου. Προτιμας μια φιλη/ο απο καποιον αγνωστο που λες τα τυπικα ε?

 

Οταν δεν εχει καποιον συμβιβαζεται με αυτους που υπαρχουν αν ταιριαζουν τα γουστα τους, αλλα βαριεται λιγο.

Κι η βαρεμαρα μεσα στο προγραμμα ειναι παντως...

Δεν ειναι ολες οι μερες εξισου καλες

 

Εγω την αφηνω σε φιλους-συμμαθητες για τους λογους που εγραψε η little monkey παραπανω αλλα καποιες φορες και απο αναγκη. (Δηλαδη οταν γεννησα, λογω ελλειψης παπουδογιαγιαδων κτλ).

Δεν εχει μεινει καπου να κοιμηθει αλλα θα γινει συντομα γιατι το θελει πολυ.

 

Το ιδιο κανω κι εγω με τα παιδια των φιλων, αν και για διανυκτερευση σπιτι μου δυσκολο ακομα, λογω μωρου.

Επισης ειναι γνωστο οτι οι περισσοτεροι κινδυνοι οπως η σεξουαλικη κακοποιηση συμβαινουν απο πολυ γνωστους ανθρωπους και εμπιστους. Καποιες φορες απο συγγενεις. Οποτε κρινουμε κι εμπιστευομαστε ή οχι. Μαθαινουμε στο παιδι να λεει "οχι" και το αποδεχομαστε για να μπορει να μας μιλαει για ολα.

[ekavi_]

Γιατί είναι σημαντικό να πας με τα παιδιά σου; Ίσα-ίσα που αν πας μόνη σου, θα σε έχει η βαφτισιμιά όλη δική της

 

Εγώ πάντως στα βαφτιστήρια έχει τύχει να πάω χωρίς το γιο μου, δεν βλέπω πού είναι το πρόβλημα.

 

 

Υποθετικά, το αν θα την απαλλάξεις ή όχι από μια υποχρέωση δεν παίζει ρόλο στην κοινωνικοποίησή της. Με δεδομένο ότι το παιδί πρέπει να παίξει με φίλους του για να επωφεληθεί του ελεύθερου/συνεργατικού παιχνιδιού, να αλληλεπιδράσει κλπ. το να το υποχρεώσεις να περάσει χρόνο με άτομα που δεν συμπαθεί και είτε να μαλώνει είτε να κάθεται στο σαλόνι με τους γονείς αντί να παίζει, δεν βοηθάει το σκοπό της κοινωνικόποιησης. Απλά του διδάσκει ότι η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και ότι δεν γίνεται πάντα να περνάει το δικό του (χρήσιμα μαθήματα, αλλά άσχετα με το θέμα μας).

 

Μα πρέπει κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας να στοχεύει στην κοινωνικοποίηση; Επίσης η κοινωνικοποίηση συντελείται μόνο με άτομα που μπορούν να γίνουν κολλητοί μας;

Εντάξει θα περάσει και 2 ώρες καθήμενο στο σαλόνι των κουμπάρων, ή θα παίξει με παιδάκια με τα οποία δεν θα γίνουν ποτέ κολλητοί φίλοι. Ε, και τι έγινε; Την επόμενη μέρα θα παίξει με τη δικιά της φίλη...

 

Μα είναι δυνατόν να πας μια επίσκεψη σε μια οικογένεια με συνομήλικα παιδιά και θα πεις δεν έφερα τα δικά μου γιατί βαριούνται ή δεν ταιριάζουν με τα δικά σας;

[katerinag]

Μεγαλώνει και έχει προτιμήσεις. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Σκέψου τον εαυτό σου: εσύ τι θα προτιμούσες, να πιεις καφέ με την κολλητή σου ή να πας σε μια γιορτή με 30 άγνωστες γυναίκες;

 

Εμένα πριν λίγο ο γιος μου ξεσήκωσε τη γιαγιά του να τον πάει στην απέναντι πυλωτή για να παίξει με τον φίλο του. Τον είδε από το μπαλκόνι και άντε να τον κρατήσεις σπίτι! Σκέψου ότι κατάφερε τη γιαγιά να αφήσει τα φασολάκια που καθάριζε στη μέση

 

Τώρα αν δεν μπορείς να βρεις τους φίλους του κάθε μέρα, αναγκαστικά θα του κάνεις μια εξήγηση. Πάντως το παιδί καλώς ζητάει, άλλωστε δεν καταλαβαίνει τους δικούς σου περιορισμούς.

 

 

Ναι σωστά δίκιο έχετε…

4 από τις 6 φορές τους βρίσκω (γιατί πρέπει να τηλεφωνήσω στη μαμά τους και να μπορούν…)

Αλλά είναι πολύ δύσκολο να μπορούν κάθε μέρα . Εμείς εννοείτε ότι θέλουμε/μπορούμε κάθε μέρα!... δεν μπορώ να του πω όχι στο παιχνίδι και στους φίλους έστω και αν είμαι πολύ κουρασμένη, μου φτάνει να τον βλέπω να περνάει καλά…

γι αυτό ρώτησα μήπως το παρακάνουμε και αυτός ζητάει ακόμα περισσότερα..

[Βερενίκη]

Επαναφέρω το θέμα για να ρωτήσω:

 

Τι κάνετε όταν το παιδί σας θέλει να κάνει παρέα (εκτός σχολείου) με παιδάκια που όμως δεν μπορείτε σε καμία περίπτωση να ταιριάξετε με τους γονείς τους; και προφανώς ούτε εκείνοι θέλουν να ταιριάξουν μαζί σας;

Πως το χειρίζεστε;

 

Εγώ δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλες τις απαντήσεις, αλλά αυτό που ρωτάς χρειάζεται να το συγκεκριμενοποιήσεις λίγο περισσότερο. Για παράδειγμα εγώ θα λάμβανα υπόψη μου:

Ποιος είναι ο χαρακτήρας του παιδιού μου? Είναι γενικά κοινωνικό ή είναι κλειστός τύπος και ζητά μόνο το συγκεκριμένο παιδάκι

Γιατί δεν ταιριάζω με τους γονείς? Απλά δεν έχω κάτι κοινό, ή έχουν κάτι που δεν μου αρέσει?

Για πόσων χρόνων παιδιά μιλάμε? Αρχές δημοτικού, μέσα δημοτικού ή μεγαλύτερα?

Όλα αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο και δεν μπορείς να βάλεις κανόνες.

 

Θα σου πω όμως για ηλικίες αρχών του δημοτικού, που ξέρω.

Ή άποψή μου είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τους φίλους του, τους συμμαθητές του, την οικογένειά του (τα ξαδέρφια του), τα παιδιά των φίλων των γονιών του, ένα άγνωστο παιδάκι που γνώρισε κάπου και θα κάνει παρέα γιατί έτσι έτυχε. Καλό είναι να μάθει να περνάει καλά με όλους αυτούς, με διαφορετικό τρόπο. Έτσι θα χτίσει την κοινωνικότητά του πάνω στην ικανότητα προσαρμογής και δεν θα είναι δυστυχισμένο αν δεν μπορεί να έχει δίπλα του συγκεκριμένα άτομα. Νομίζω ότι κάθε άλλη αντιμετώπιση στο θέμα κάνει τα παιδιά δύστροπα και εμποδίζει την κοινωνικοποίησή τους.

Δεν είναι κοινωνικότητα το να θέλει το παιδί να είναι πάντα με έναν κύκλο 5 παιδιών, ούτε πηγαίνει όπου το καλούν ή να φέρνει όποιον τύχει στο σπίτι. Κοινωνικότητα είναι να μάθει να επιλέγει τους φίλους του, να χτίζει σχέσεις σιγά σιγά, να κάνει παρέα και με πιο 'αδιάφορους' ανθρώπους, να 'ανέχεται' τα παιδάκια της κουμπάρας γιατί ακολουθεί την οικογένεια.

[Λαΐδα]

Μα πρέπει κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας να στοχεύει στην κοινωνικοποίηση; Επίσης η κοινωνικοποίηση συντελείται μόνο με άτομα που μπορούν να γίνουν κολλητοί μας;

Εντάξει θα περάσει και 2 ώρες καθήμενο στο σαλόνι των κουμπάρων, ή θα παίξει με παιδάκια με τα οποία δεν θα γίνουν ποτέ κολλητοί φίλοι. Ε, και τι έγινε; Την επόμενη μέρα θα παίξει με τη δικιά της φίλη...

 

Μα είναι δυνατόν να πας μια επίσκεψη σε μια οικογένεια με συνομήλικα παιδιά και θα πεις δεν έφερα τα δικά μου γιατί βαριούνται ή δεν ταιριάζουν με τα δικά σας;

 

συμφωνω....

δεν είναι δυνατον ΟΛΗ ΜΕΡΑ , ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ να καλύπτουμε τις επιθυμιες ( όχι τις ανάγκες τις οποιες πρεπει να καλύπτουμε ετσι και αλλιως) των παιδιων μας!

Αν εχεις πανω από ένα παιδι εξαλλου αυτό το ξερεις καλα...

 

Η κοινωνικοποιηση των παιδιων ολοκληρώνεται με την τριτβη τους στην καθημερινοτητα....και καθημερινα δεν κανουμε παρεα μονο με οποιον μας αρεσει.

Από την άλλη , αυτό ισχυει και για τους μεγαλους.....

αρα και με την μαμα φιλης τους θα βγω καποια στιγμη και ας μην ταιριαζουμε αλλα και το παιδι μου θα με ακολουθησει σε δραστηριότητες που δεν είναι η πρωτη τους επιλογή.

[ekavi_]

συμφωνω....

δεν είναι δυνατον ΟΛΗ ΜΕΡΑ , ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ να καλύπτουμε τις επιθυμιες ( όχι τις ανάγκες τις οποιες πρεπει να καλύπτουμε ετσι και αλλιως) των παιδιων μας!

Αν εχεις πανω από ένα παιδι εξαλλου αυτό το ξερεις καλα...

 

Η κοινωνικοποιηση των παιδιων ολοκληρώνεται με την τριτβη τους στην καθημερινοτητα....και καθημερινα δεν κανουμε παρεα μονο με οποιον μας αρεσει.

Από την άλλη , αυτό ισχυει και για τους μεγαλους.....

αρα και με την μαμα φιλης τους θα βγω καποια στιγμη και ας μην ταιριαζουμε αλλα και το παιδι μου θα με ακολουθησει σε δραστηριότητες που δεν είναι η πρωτη τους επιλογή.

 

Αυτό προσπαθώ να πω και εγώ! Συμφωνούμε...

 

Γιατί βλέπω προωθείται η ιδέα να μπαίνουν πάνω απ΄όλα μόνο οι επιθυμίες του παιδιού (καλά έκανες και το διαχώρισες από τις ανάγκες). Μα δεν είναι εφικτό αυτό στην καθημερινότητα. Αλλά και να γίνει εφικτό, για πόσο διάστημα θα διαρκέσει και τι μήνυμα θα περάσει στο παιδί;

[ekavi_]

Θα σου πω όμως για ηλικίες αρχών του δημοτικού, που ξέρω.

Ή άποψή μου είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τους φίλους του, τους συμμαθητές του, την οικογένειά του (τα ξαδέρφια του), τα παιδιά των φίλων των γονιών του, ένα άγνωστο παιδάκι που γνώρισε κάπου και θα κάνει παρέα γιατί έτσι έτυχε. Καλό είναι να μάθει να περνάει καλά με όλους αυτούς, με διαφορετικό τρόπο. Έτσι θα χτίσει την κοινωνικότητά του πάνω στην ικανότητα προσαρμογής και δεν θα είναι δυστυχισμένο αν δεν μπορεί να έχει δίπλα του συγκεκριμένα άτομα. Νομίζω ότι κάθε άλλη αντιμετώπιση στο θέμα κάνει τα παιδιά δύστροπα και εμποδίζει την κοινωνικοποίησή τους.

Δεν είναι κοινωνικότητα το να θέλει το παιδί να είναι πάντα με έναν κύκλο 5 παιδιών, ούτε πηγαίνει όπου το καλούν ή να φέρνει όποιον τύχει στο σπίτι. Κοινωνικότητα είναι να μάθει να επιλέγει τους φίλους του, να χτίζει σχέσεις σιγά σιγά, να κάνει παρέα και με πιο 'αδιάφορους' ανθρώπους, να 'ανέχεται' τα παιδάκια της κουμπάρας γιατί ακολουθεί την οικογένεια.

 

Συμφωνώ απόλυτα. Το διατύπωσες πολύ ωραία!

[Aimee]

Αυτό προσπαθώ να πω και εγώ! Συμφωνούμε...

 

Γιατί βλέπω προωθείται η ιδέα να μπαίνουν πάνω απ΄όλα μόνο οι επιθυμίες του παιδιού (καλά έκανες και το διαχώρισες από τις ανάγκες). Μα δεν είναι εφικτό αυτό στην καθημερινότητα. Αλλά και να γίνει εφικτό, για πόσο διάστημα θα διαρκέσει και τι μήνυμα θα περάσει στο παιδί;

 

Από ποιον προωθείται αυτή η ιδέα;

Γιατί δεν διάβασα ούτε ένα ποστ που να λέει ότι μπαίνουν πάνω από όλα ΜΟΝΟ οι επιθυμίες του παιδιού.

Αυτό που γράφτηκε είναι ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν και οι επιθυμίες του παιδιού, ότι δικαίωμα στην κρίση και στην επιλογή έχει και το παιδί καθώς και ότι οι συνθήκες της ζωής μας κάνουν εκλεκτικούς ούτως ή άλλως.

[Daphne-]

Ή άποψή μου είναι ότι το παιδί πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει τους φίλους του, τους συμμαθητές του, την οικογένειά του (τα ξαδέρφια του), τα παιδιά των φίλων των γονιών του, ένα άγνωστο παιδάκι που γνώρισε κάπου και θα κάνει παρέα γιατί έτσι έτυχε.

 

Καλό είναι να μάθει να περνάει καλά με όλους αυτούς, με διαφορετικό τρόπο. Έτσι θα χτίσει την κοινωνικότητά του πάνω στην ικανότητα προσαρμογής και δεν θα είναι δυστυχισμένο αν δεν μπορεί να έχει δίπλα του συγκεκριμένα άτομα. Νομίζω ότι κάθε άλλη αντιμετώπιση στο θέμα κάνει τα παιδιά δύστροπα και εμποδίζει την κοινωνικοποίησή τους.

 

Δεν είναι κοινωνικότητα το να θέλει το παιδί να είναι πάντα με έναν κύκλο 5 παιδιών, ούτε πηγαίνει όπου το καλούν ή να φέρνει όποιον τύχει στο σπίτι. Κοινωνικότητα είναι να μάθει να επιλέγει τους φίλους του, να χτίζει σχέσεις σιγά σιγά, να κάνει παρέα και με πιο 'αδιάφορους' ανθρώπους, να 'ανέχεται' τα παιδάκια της κουμπάρας γιατί ακολουθεί την οικογένεια.

 

Συμφωνω.

 

συμφωνω....

δεν είναι δυνατον ΟΛΗ ΜΕΡΑ , ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ να καλύπτουμε τις επιθυμιες ( όχι τις ανάγκες τις οποιες πρεπει να καλύπτουμε ετσι και αλλιως) των παιδιων μας!

Αν εχεις πανω από ένα παιδι εξαλλου αυτό το ξερεις καλα...

 

Η κοινωνικοποιηση των παιδιων ολοκληρώνεται με την τριτβη τους στην καθημερινοτητα....και καθημερινα δεν κανουμε παρεα μονο με οποιον μας αρεσει.

Από την άλλη , αυτό ισχυει και για τους μεγαλους.....

αρα και με την μαμα φιλης τους θα βγω καποια στιγμη και ας μην ταιριαζουμε αλλα και το παιδι μου θα με ακολουθησει σε δραστηριότητες που δεν είναι η πρωτη τους επιλογή.

Συμφωνω επίσης.

 

Να προσθεσω οτι τα παιδια ειναι πιο ευπροσαρμοστα απο τους ενηλικες.

Μου κανει εντυπωση Εκαβη που τα παιδια σου βαριουνται τοσο τα παιδια των κουμπαρων. Ειναι συνομιληκα, και εχουν ειδωθει αρκετες φορες οποτε κατι θα βρουν να κανουν αυτες τις 2 ωρες. Εστω να δουν ενα dvd τρωγοντας ποπ κορν?

 

Εμεις τυχαινει να εχουμε ενα ζευγαρι πολυ φιλων που παιρναμε πολυ καλα, αλλα ο μικρος τους (συνομιληκος της κορης μου) τη χτυπαει, την πειραζει, δεν την αφηνει να παιξει ουτε μονη της.

Στην περιπτωση αυτη δεχομαι να μη θελει να ερθει και τους το εχω πει (αν και το καταλαβαινουν).

[Aimee]

...Δεν είναι κοινωνικότητα το να θέλει το παιδί να είναι πάντα με έναν κύκλο 5 παιδιών, ούτε πηγαίνει όπου το καλούν ή να φέρνει όποιον τύχει στο σπίτι. Κοινωνικότητα είναι να μάθει να επιλέγει τους φίλους του, να χτίζει σχέσεις σιγά σιγά, να κάνει παρέα και με πιο 'αδιάφορους' ανθρώπους, να 'ανέχεται' τα παιδάκια της κουμπάρας γιατί ακολουθεί την οικογένεια.

 

Συμφωνώ με όλο το ποστ της Βερενίκης.

Θα ήθελα όμως να επεκτείνω το τονισμένο και για τους γονείς: Δεν είναι λοιπόν ένδειξη κοινωνικότητας των γονέων να θέλουν να είναι πάντα με έναν κύκλο 5 ανθρώπων. Ούτε βέβαια να νιώθουν ανασφάλεια να μείνουν λίγο μόνοι τους και να καταλήγουν να βγαίνουν συνέχεια με όποιον τύχει.

 

Πάντως για την κοινωνικότητα των παιδιών, ισχύει το ότι οι δάσκαλοι αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα πράγματα για το παιδί μας από εμάς τους γονείς: συνήθως ξέρουν αν κάνει παρέα και με πόσα παιδιά, τι ρόλο έχει στην παρέα, πόσο εξαρτημένο είναι από την παρουσία ενός άλλου παιδιού κλπ.

[ekavi_]

Να προσθεσω οτι τα παιδια ειναι πιο ευπροσαρμοστα απο τους ενηλικες.

Μου κανει εντυπωση Εκαβη που τα παιδια σου βαριουνται τοσο τα παιδια των κουμπαρων. Ειναι συνομιληκα, και εχουν ειδωθει αρκετες φορες οποτε κατι θα βρουν να κανουν αυτες τις 2 ωρες. Εστω να δουν ενα dvd τρωγοντας ποπ κορν?

 

Καλέ παράδειγμα έφερα τους κουμπάρους... Δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Λέω ότι αν για παράδειγμα δεν ήθελαν να πάνε, εγώ τι θα έκανα; θα ξέκοβα μαζί τους για να μην "καταπιέσω" τα παιδιά μου; Η απάντηση είναι όχι.

[ekavi_]

Από ποιον προωθείται αυτή η ιδέα;

Γιατί δεν διάβασα ούτε ένα ποστ που να λέει ότι μπαίνουν πάνω από όλα ΜΟΝΟ οι επιθυμίες του παιδιού.

Αυτό που γράφτηκε είναι ότι πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν και οι επιθυμίες του παιδιού, ότι δικαίωμα στην κρίση και στην επιλογή έχει και το παιδί καθώς και ότι οι συνθήκες της ζωής μας κάνουν εκλεκτικούς ούτως ή άλλως.

 

Η εντύπωση που σχημάτισα από όσους έχουν αντίθετη γνώμη με εμένα είναι πως χάρην της κοινωνικοποίησης του παιδιού εκείνο πρέπει να διαλέγει μόνο του τις παρέες του, πρέπει σε όσο πιο συχνή βάση να έρχεται σε επαφή με τους φίλους που έχει διαλέξει και να μην το πιέζουμε να ανεχτεί κόσμο που δεν θέλει. Ο γονιός από την πλευρά του να κάνει πέρα τις δικές του επιθυμίες και όλα να έχουν γνωμονα την κοινωνικοποίηση του παιδιού, όπως αυτό θέλει.

Κατάλαβα λάθος;

 

Εσύ όπως τα έγραψες συμφωνούμε

[Daphne-]

Καλέ παράδειγμα έφερα τους κουμπάρους... Δεν ισχύει στην πραγματικότητα. Λέω ότι αν για παράδειγμα δεν ήθελαν να πάνε, εγώ τι θα έκανα; θα ξέκοβα μαζί τους για να μην "καταπιέσω" τα παιδιά μου; Η απάντηση είναι όχι.

Α οκ! Αλλά και πάλι μου φαινεται σχεδον αδυνατο να μη θελουν να πανε σε συνομιληκα παιδια που γνωριζουν.

 

Ακομη κι εγω που δεν ημουν καθολου κοινωνικο παιδι, περιμενα πως και πως να πηγαινουμε και να ερχονται οι κουμπαροι των γονιων μου, και με την κορη τους ειμαστε πολυ καλες φιλες ακομα...

 

Πάντως για την κοινωνικότητα των παιδιών, ισχύει το ότι οι δάσκαλοι αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα πράγματα για το παιδί μας από εμάς τους γονείς: συνήθως ξέρουν αν κάνει παρέα και με πόσα παιδιά, τι ρόλο έχει στην παρέα, πόσο εξαρτημένο είναι από την παρουσία ενός άλλου παιδιού κλπ.

Χμ εξαρταται απο τους δασκαλους. Επίσης τα παιδια, τουλαχιστον μεχρι την ηλικια των 5-6 ετων, αλλαζουν. Π.χ. ενα παιδι που ηταν ηγετικο στον παιδικο σταθμο, μπορει να σταματησει να ειναι στο νηπιο.

[Βερενίκη]

 

......

Εμεις τυχαινει να εχουμε ενα ζευγαρι πολυ φιλων που παιρναμε πολυ καλα, αλλα ο μικρος τους (συνομιληκος της κορης μου) τη χτυπαει, την πειραζει, δεν την αφηνει να παιξει ουτε μονη της.

Στην περιπτωση αυτη δεχομαι να μη θελει να ερθει και τους το εχω πει (αν και το καταλαβαινουν).

 

Αυτό είναι πρόβλημα. Αλλά σου συστήνω να μην το αφήσεις έτσι, γιατί σε βάθος χρόνου θα σας δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερα, ειδικά αν το ζευγάρι είναι πολύ φίλοι σας και δεν θέλετε να γίνουν τυπικές οι σχέσεις σας. Έχω παρατηρήσει ότι ακόμα και τα πιο αντίθετα παιδιά, με τον συγχρωτισμό γίνονται συμβατά, φτάνει να το θέλουν και οι δύο γονείς. Επειδή η επιθετική συμπεριφορά έρχεται από την πλευρά του άλλου παιδιού, καλό θα ήταν να το συζητήσετε με τη φίλη σου, να βρείτε κάτι που να ενδιαφέρει και τους δύο (ίσως μία κοινή έξοδο, ακόμα καλύτερα μία κοινή δραστηριότητα).

 

Κι επειδή είναι μικρά ακόμα τα παιδιά και διαφορετικού φύλου (διαφορετικοί ρυθμοί), αν τα φέρετε κοντά ελεγχόμενα, μπορεί να θα βελτιωθεί η κατάσταση.

Και λέω 'μπορεί', γιατί εγώ έχω προσωπικό παράδειγμα που δυστυχώς δεν βελτιώθηκε και ο γιος μου μου δήλωσε ορθά κοφτά για την κόρη φίλης μου, μετά από χρόνια προσπαθειών, από την πλευρά μας: 'εγώ τέτοια συμπεριφορά δεν ανέχομαι ούτε από τους κολλητούς μου. Δεν θέλω να ξαναπατήσει στο δωμάτιό μου'. Εκεί βάλαμε κι εμείς τελεία.

Υπάρχουν, όμως, αναρίθμητες περιπτώσεις που πέτυχε.

[ekavi_]

Α οκ! Αλλά και πάλι μου φαινεται σχεδον αδυνατο να μη θελουν να πανε σε συνομιληκα παιδια που γνωριζουν.

 

Μπορεί να προτιμούν να πάνε σε άλλα παιδιά.

 

πχ δεν θέλω να παίξω με τον Γιώργο (λέμε τώρα), θέλω να πάμε στην Αννούλα.

 

Εγώ τι πρέπει να κάνω; Να στείλω το παιδί στο σπίτι της Αννούλας μόνο του και εγώ να πάω με τον άντρα μου να δούμε τον Γιωργάκη; για τέτοιες καταστάσεις μιλάω... όχι κάτι χοντρό.

[Daphne-]

Αυτό είναι πρόβλημα. Αλλά σου συστήνω να μην το αφήσεις έτσι, γιατί σε βάθος χρόνου θα σας δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερα, ειδικά αν το ζευγάρι είναι πολύ φίλοι σας και δεν θέλετε να γίνουν τυπικές οι σχέσεις σας. Έχω παρατηρήσει ότι ακόμα και τα πιο αντίθετα παιδιά, με τον συγχρωτισμό γίνονται συμβατά, φτάνει να το θέλουν και οι δύο γονείς. Επειδή η επιθετική συμπεριφορά έρχεται από την πλευρά του άλλου παιδιού, καλό θα ήταν να το συζητήσετε με τη φίλη σου, να βρείτε κάτι που να ενδιαφέρει και τους δύο (ίσως μία κοινή έξοδο, ακόμα καλύτερα μία κοινή δραστηριότητα).

 

Κι επειδή είναι μικρά ακόμα τα παιδιά και διαφορετικού φύλου (διαφορετικοί ρυθμοί), αν τα φέρετε κοντά ελεγχόμενα, μπορεί να θα βελτιωθεί η κατάσταση.

Και λέω 'μπορεί', γιατί εγώ έχω προσωπικό παράδειγμα που δυστυχώς δεν βελτιώθηκε και ο γιος μου μου δήλωσε ορθά κοφτά για την κόρη φίλης μου, μετά από χρόνια προσπαθειών, από την πλευρά μας: 'εγώ τέτοια συμπεριφορά δεν ανέχομαι ούτε από τους κολλητούς μου. Δεν θέλω να ξαναπατήσει στο δωμάτιό μου'. Εκεί βάλαμε κι εμείς τελεία.

Υπάρχουν, όμως, αναρίθμητες περιπτώσεις που πέτυχε.

 

Δεν το έχουμε αφησει ετσι. Το συζητησα με τη φιλη, αλλα και με την κορη μου που ειχε δηλωσει οτι δεν ξαναπαει. Της ειπα "ναι αλλα εγω ειμαι πολυ φιλη με τη μαμα του Χ και θελω να τη βλεπω συχνα, σκεφτεσαι καποια λυση?"

Και προτεινε σχεδον τη λυση που προτεινες εσυ "να βγαινουμε εξω, ωστε ο Χ να παιζει με κανενα αλλο παιδι και νε με αφηνει ησυχη":).

Αυτο κανουμε και δεν υπαρχουν τοσα προβληματα πια. Εξοδους κοινες ειχαμε και εχουμε. Δραστηριοτητα δυσκολο ειδικα αυτη την περιοδο.

 

Το προβλημα ειναι οτι ο μικρος ειναι επιθετικος γενικα και οχι ειδικα με την κορη μου. Τη μικρη του αδελφη τη χτυπαει συνεχεια πχ. Και στα παρτυ χτυπαει τους κολλητους του. Ειναι κατι που οι γονεις θα λυσουν μαζι του. Γιατι στο σχολειο δεν κανει ετσι, αλλα μονο οταν οι γονεις του ειναι παροντες.

 

Ομως πραγματι εξαιτιας των παιδιων δημιουργουνται αλλα και χαλανε σχεσεις.

Οχι μονο γιατι τα παιδια ειναι ασυμβατα, αλλα και γιατι οι γονεις παρεξηγουνται απο τις συμπεριφορες των αλλων παιδιων προς τα δικα τους.

[Daphne-]

Μπορεί να προτιμούν να πάνε σε άλλα παιδιά.

 

πχ δεν θέλω να παίξω με τον Γιώργο (λέμε τώρα), θέλω να πάμε στην Αννούλα.

 

Εγώ τι πρέπει να κάνω; Να στείλω το παιδί στο σπίτι της Αννούλας μόνο του και εγώ να πάω με τον άντρα μου να δούμε τον Γιωργάκη; για τέτοιες καταστάσεις μιλάω... όχι κάτι χοντρό.

Ναι σε τετοια περιπτωση γινονται οι γονεις υποχειρια των παιδιων.

Ειπαμε να περνανε καλα τα παιδια, αλλα και οι γονεις!

[Little Monkey]

Δεν ξέρω γιατί συζητάμε ακόμα τους κουμπάρους. Τα πράγματα είναι απλά και τα κάνουμε πολύπλοκα

 

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από φίλους και χρειάζεται να αλληλεπιδρούν με τους φίλους τους συστηματικά ώστε να αναπτύξουν κοινωνικότητα, ικανότητες επικοινωνίας, χτίσιμο διαπροσωπικών σχέσεων και φυσικά να επωφεληθούν από την κοινωνική επαφή και το ελεύθερο/συνεργατικό παιχνίδι.

 

Από μια ηλικία και μετά, τα παιδιά έχουν προτιμήσεις ως προς τους φίλους τους. Με κάποια παιδιά ταιριάζουν περισσότερο, με κάποια λιγότερο και με άλλα καθόλου. Είναι ευχής έργο το παιδί να αποζητά την παρέα των συνομηλίκων και να έχει προτιμήσεις σχετικά με την παρέα του. Δεν είναι δηλαδή καλό σημάδι το 8χρονο να μην ζητάει να παίξει με το Γιαννάκη ή τη Μαρία, να μην θέλει να παίξει με κανέναν ή να δέχεται αδιαμαρτύρητα να παίξει όποτε και με όποιον του πούνε (μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν φυσιολογική σε ένα παιδάκι 3 χρονών).

 

Οι κουμπάροι είναι μια κοινωνική υποχρέωση που την έχουμε εμείς οι ενήλικες και όχι τα παιδιά. Μπορείς να επιμείνεις να ακολουθήσουν τα παιδιά τους ενήλικες στις υποχρεώσεις τους, όπως μπορείς να επιμείνεις να πάνε εκκλησία την Κυριακή ή για ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή στο σπίτι του τάδε θείου που γιορτάζει. Εναλλακτικά, μπορείς να εκπληρώνεις μόνος τις υποχρεώσεις σου χωρίς να παίρνεις μαζί τα παιδιά, αν δεν θέλουν. Αυτό είναι απόφαση της κάθε οικογένειας.

 

Αν οι κουμπάροι έχουν παιδιά και τα παιδιά σου χαίρονται να παίζουν μαζί τους, τότε η επίσκεψη στους κουμπάρους εξυπηρετεί δύο σκοπούς: πρώτον μαθαίνει στο παιδί να ακολουθεί την οικογένεια στις υποχρεώσεις της και δεύτερον προσφέρει όλα τα πλεονεκτήματα του παιχνιδιού και της επαφής με συνομιλήκους. Αν οι κουμπάροι δεν έχουν παιδιά ή τα παιδιά τους είναι μεγάλα ή δεν ταιριάζουν με τα δικά σου, τότε εξυπηρετείται μόνο ο πρώτος σκοπός και όχι ο δεύτερος. Βέβαια ένα μέσο φυσιολογικό παιδί θα θέλει και άλλες επαφές με συνομηλίκους και δεν θα καλύπτει τις ανάγκες του παίζοντας μόνο με τα παιδιά των κουμπάρων (εκτός ας πούμε αν οι κουμπάροι έχουν 7-8 παιδιά και τους επισκέπτεστε κάθε μέρα).

 

Δεν είναι σωστό να πεις "η 8χρονη Μαρία δεν έχει ανάγκη από εξωσχολικές παρέες αφού παίζει με τα παιδιά των κουμπάρων μας όταν τους επισκεπτόμαστε". Ακόμα κι αν η Μαρία δεν θέλει άλλες παρέες, θα πρέπει να τη βοηθήσεις να διευρύνει τον κύκλο της και όχι να επαναπαύεται στις παρέες που επιλέγεις εσύ.

 

Το τι θα απαντήσεις στη Μαρία αν σου πει εγώ δεν θέλω να πάω να παίξω με το Γιωργάκη (όπου Γιωργάκης ο γιος των κουμπάρων) θέλω να παίξω με τη συμμαθήτριά μου την Ελενίτσα, είναι ανάλογο του τι θα απαντήσεις αν σου πει εγώ δεν θέλω να πάω εκκλησία / να έρθω στο σούπερ μάρκετ / να πάω επίσκεψη στη θεία Ευτέρπη. Όσο καλό θα της κάνει να πάει με το ζόρι εκκλησία / σούπερ μάρκετ / επίσκεψη στη θεία Ευτέρπη, άλλο τόσο θα της κάνει να πάει με το ζόρι στο σπίτι του Γιωργάκη.

[Little Monkey]

Μα πρέπει κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας να στοχεύει στην κοινωνικοποίηση; Επίσης η κοινωνικοποίηση συντελείται μόνο με άτομα που μπορούν να γίνουν κολλητοί μας;

Εντάξει θα περάσει και 2 ώρες καθήμενο στο σαλόνι των κουμπάρων, ή θα παίξει με παιδάκια με τα οποία δεν θα γίνουν ποτέ κολλητοί φίλοι. Ε, και τι έγινε; Την επόμενη μέρα θα παίξει με τη δικιά της φίλη...

Αναλόγως την ηλικία. Φυσικά δεν θα πάθει τίποτα να καθήσει στο σαλόνι των κουμπάρων για 2 ώρες, αλλά ούτε και θα κερδίσει κάτι από πλευράς επαφής με συνομηλίκους. Άρα τι είχε τι έχασε.

 

Μα είναι δυνατόν να πας μια επίσκεψη σε μια οικογένεια με συνομήλικα παιδιά και θα πεις δεν έφερα τα δικά μου γιατί βαριούνται ή δεν ταιριάζουν με τα δικά σας;

Δεν είναι ανάγκη να το πεις αυτό. Μπορείς να πεις ότι ήταν κουρασμένα ή είχαν να πάνε σε ένα πάρτι ή λείπουν σε εκδρομή ή έχουν πάει επίσκεψη στην δική τους νονά. Δεν είσαι υποχρεωμένη να έχεις πάντα τα παιδιά μαζί σου όπου πας.

 

Λόγοι για τους οποίους έχουν έρθει να μας επισκεφτούν οι κουμπάροι μας χωρίς το ένα ή και τα δύο παιδιά τους:

 

- Δεν ήθελε να έρθει

- Είχε κανονίσει να πάει σε μια φίλη της

- Έχει πάει εκδρομή με τους προσκόπους

- Έχουν πάει στη γιαγιά (στην ίδια πόλη, όχι διακοπές)

 

Λόγοι για τους οποίους εγώ έχω πάει επίσκεψη χωρίς το γιο μου:

 

- Έχει ευαισθησία στις ιώσεις και τα παιδιά των κουμπάρων είναι συνέχεια άρρωστα

- Είναι στη γιαγιά

- Είναι η ώρα του ύπνου του και δεν ήθελα να τον ξυπνήσω

 

Το προβλημα ειναι οτι ο μικρος ειναι επιθετικος γενικα και οχι ειδικα με την κορη μου. Τη μικρη του αδελφη τη χτυπαει συνεχεια πχ. Και στα παρτυ χτυπαει τους κολλητους του. Ειναι κατι που οι γονεις θα λυσουν μαζι του. Γιατι στο σχολειο δεν κανει ετσι, αλλα μονο οταν οι γονεις του ειναι παροντες.

Εγώ πάντως με μια φίλη που ο γιος της είναι πολύ επιθετικός (χτυπάει και δαγκώνει την αδερφή του και τα άλλα παιδάκια) απλά δεν ξαναπήρα μαζί το γιο μου. Μας κάλεσε μία σε πάρτι, μας κάλεσε δύο, αρνηθήκαμε ευγενικά. Τρίτη δεν μας έχει καλέσει (ακόμα). Συναντιόμαστε μόνες μας και μιλάμε και στο FB μια χαρά, αλλά δεν κάνουμε οικογενειακή παρέα.

[katerinag]

Συμφωνώ με αυτά που λες όμως θεωρώ πως χρειάζεται δουλειά και από τους ίδιους τους γονείς/φίλους γιατί πιστεύω πως είναι κρίμα να μην μπορούν να παίξουν μαζί συνομήλικα παιδάκια που οι γονείς τους είναι πολύ φίλοι… και πιστεύω πως είναι και λίγο σπάνιο αν δεν υπάρχουν ακραίες συμπεριφορές βέβαια.

Θεωρώ πως δυο παιδιά που βλέπονται συχνά λόγω των γονιών τους από πολύ μικρά και έχουν και παρόμοια ηλικία θα προσαρμοστούν, θα συνηθίσει το ένα το άλλο και θα το αγαπήσει, όπως φαντάζομαι γίνεται και με τα αδερφάκια/ξαδερφάκια, θα πάρουν ως δεδομένη αυτή τη φιλία/ παρέα.