Περί κοινωνικότητας γονέων και παιδιών...

[tzoutzouka]

Σκέψου το αλλιώς: τι λόγο είχε να μην σου έχει εμπιστοσύνη; Της ήσουν τελείως άγνωστη; Δεν ήξερε το όνομά σου, πού μένεις;

 

Πέραν του ονόματός μου και που μένω, ναι, της ήμουνα άγνωστη. Το ότι ξέρει δηλαδή το όνομά μου πάει να πει ότι είμαι και καλός άνθρωπος? Κι αν ο άντρας μου είναι κανένας ψυχανώμαλος? Αυτό που το ξέρει?

 

Είχε ενδείξεις ότι είσαι απρόσεκτη ή ότι κακοποιείς το παιδί σου ή ότι δεν το φροντίζεις όπως πρέπει;

 

Ούτε και ενδείξεις ότι το φροντίζω σωστά είχε πάντως.

 

Το παιδί της ήταν κάτω από 5 χρονών;

 

Άσχετα με το πόσο φοβικές μπορεί να είμαστε με τα παιδιά μας, αντικειμενικά, οι πιθανότητες να πάθει κάτι ένα παιδί 5+ χρονών αν το αφήσουμε μόνο του με τη μαμά συμμαθητή του που φαίνεται να είναι ένα φυσιολογικό και χαρούμενο παιδί, και η μαμά εξίσου νορμάλ, είναι μηδαμινές.

 

 

Σχετικά με το υπογραμμισμένο... Χθες το βράδυ έμαθα (και είμαι ακόμα σοκαρισμένη) πως, ζευγάρι που ξέρουμε πολλά χρόνια, με μεγάλα παιδιά, ετοιμάζεται να χωρίσει γιατί ο άντρας χτυπάει την γυναίκα. Όλα τα χρόνια που τους γνωρίζουμε φαίνονταν φυσιολογικοί, χαρούμενοι και νορμάλ. Θέλω να σου πω ότι, άλλο τι φαίνεται προς τα έξω κι άλλες οι πραγματικές συνθήκες μιας οικογένειας.

[Melia13]

Πρεπει να κραταμε καποια επιφυλαξη οταν ακουμε τους λογους που χωριζει ενα ζευγαρι κυριως οταν εχουμε την αποψη της μιας μονο πλευρας.

[Little Monkey]

Σαφώς δεν το γράφει στο κούτελο αν είναι βαρεμένη, αλλά αν όντως είναι "βαρεμένη" (σε σημείο να κινδυνεύει το παιδί σου) θα υπάρχει κάποια ένδειξη: θα πει κάτι παλαβό πάνω στην κουβέντα, θα είναι κάπως η συμπεριφορά της. Κυρίως, θα είναι "κάπως" το παιδί της. Αν βλέπεις μια μαμά που φαίνεται συντονισμένη και φυσιολογική, με ένα παιδί που φαίνεται φροντισμένο και χαρούμενο, το πιθανότερο είναι ότι το δικό σου παιδί δεν θα πάθει κάτι να μείνει στο σπίτι τους μερικές ώρες ένα απόγευμα για να παίξει. Δεν θα το υιοθετήσουν κιόλας, για παιχνίδι θα πάει...

 

Τώρα αν θεωρείς βαρεμένο όποιον δεν συμφωνεί μαζί σου σε όλα τα βασικά θέματα ανατροφής των παιδιών και κοσμοθεωρίας, σαφώς αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις έτσι εύκολα, αλλά ίσως να μην το μάθεις ακόμα και μετά από στενή παρέα. Οπότε ποια είναι η λύση; Να μην πάει το παιδί ποτέ μόνο του σε ξένο σπίτι αν δεν έχεις περάσει πρώτα τους γονείς από Ιερά Εξέταση; Και πότε σταματάει αυτό; Στα 10, στα 12, στα 15; Γιατί προφανώς, ακόμα και οι άνθρωποι που τους ξέρεις πολλά χρόνια και τους θεωρείς φίλους μπορούν να σε καταπλήξουν δυσάρεστα. Άρα με αυτό το σκεπτικό, δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι ποτέ κανένα!

 

Και καλά να έχεις ένα παιδί μόνο, αν έχεις δύο ή τρία παιδιά τι κάνεις; Πάνε στα σπίτια των φίλων τους εναλλάξ κι εσύ πίνεις καφέδες 7 μέρες την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα; Ή κλείνεις τα παιδιά στο σπίτι και περιορίζεις την κοινωνική τους ζωή επειδή δεν προλαβαίνεις να την επιβλέψεις;

 

Πάντως ακόμα κι αν ο άντρας χτυπάει τη γυναίκα (πράγμα σαφώς απαράδεκτο αλλά υποψιάζομαι όχι τόσο σπάνιο) η πιθανότητα να κινδυνεύσει το παιδί σου όσο παίζει στο σπίτι τους ή ακόμα και να δει κάποιο συμβάν είναι πολύ μικρή.

[ekavi_]

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είμαι κοινωνική με άτομα που γνωρίζω ελάχιστα ή γιατί πρέπει να τους αφήνω το παιδί μου στο βωμό της κοινωνικότητας, όταν θα μπορούσα κάλλιστα να συναναστρέφομαι άτομα που γνωρίζω καλύτερα (φίλους, συγγενείς κτλ). Γιατί πρέπει να ανοίξω παρτίδες με γονείς συμμαθητών που κατά τα άλλα δεν έχουμε καθόλου σχέσεις; Επειδή κάνουν παρέα τα παιδιά μας; Ωραία, κάνουν στο σχολείο παρέα. Εφόσον εκτός σχολείου δεν έχουμε καθόλου επαφές, για ποιο λόγο να αφήνει ο ένας το παιδί του στον άλλον;

Όταν το παιδί μεγαλώσει προφανώς και θα δημιουργήσει τις δικές του παρέες και θα έχει και μια άλφα ωριμότητα να διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις. Στα 5 και στα 6 όμως δεν την έχει.

[tzoutzouka]

Για να πει κάτι παλαβό πάνω στην κουβέντα θα πρέπει να μιλήσετε. Και για να μιλήσεις με κάποιον πως θα το κάνεις αν δεν έχεις πιει τουλάχιστον ένα καφέ μαζί του? Κι αν εννοούμε κουβέντα αυτά τα πεταχτά έξω απο το σχολείο, συγνώμη αλλά αυτό δεν το θεωρώ γνωριμία και ουδέποτε θα έστελνα το παιδί μου στο σπίτι κάποιου με τον οποίο έχω ανταλλάξει δύο κουβέντες στο άσχετο.

 

Βαρεμένο δεν θεωρώ κάποιον που δεν έχει τις ίδιες απόψεις με μένα και σαφώς άνθρωποι που ξέρω πολλά χρόνια με έχουν εκπλήξει δυσάρεστα και μάλιστα αυτό μου συνέβει πρόσφατα. Ωστόσο θεωρώ πως και κάποιος που δεν είναι βαρεμένος μπορεί να προκαλέσει άθελά του κιόλας, απο αμέλεια, κάποιο ατύχημα. Εγώ ας πούμε έχω φροντίσει να καλύψω όλες τις πρίζες του σπιτιού με τα ειδικά καλύματα για εύλογους λόγους. Ο άλλος γονιός το έχει κάνει? Και μη διανοηθείς ότι τα παιδιά ηλικίας 7 χρονών δεν κάνουν κουλά και απροσδόκητα πράγματα. Το έχω δει να συμβαίνει μπροστά μου κι ευτυχώς είχα τα καλύματα στις πρίζες. Η ας πούμε, όταν έρχονται ξένα παιδάκια στο σπίτι δεν αφήνω να βγουν στο μπαλκόνι - δεν αναλαμβάνω τέτοια ευθύνη. Ας παίξουν μέσα για δύο ώρες, εκτός κι αν έχει καύσωνα οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν νομίζω να είμαστε σπίτι, μάλλον σε καμιά παραλία θα την βγάζουμε. Ο άλλος γονιός θα το σκεφτεί αυτό ή θα πάει μέσα και θα μαγειρεύει και θα έχει αφήσει τα παιδιά χωρίς επίβλεψη να παίζουν στο μπαλκόνι?

 

Επίσης εκτός κι αν τα παιδιά είναι πολύ μικρά ή εσύ δεν δουλεύεις, δεν έχεις τον χρόνο να τρέχεις 2-3 φορές την εβδομάδα στα ξένα σπίτια για να παίξουν τα παιδιά. Άσε που άμα έχεις δύο ή τρία παιδιά νομίζω ότι μέσα στην εβδομάδα μπορούν να απασχοληθούν και μεταξύ τους.

[Little Monkey]

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είμαι κοινωνική με άτομα που γνωρίζω ελάχιστα ή γιατί πρέπει να τους αφήνω το παιδί μου στο βωμό της κοινωνικότητας, όταν θα μπορούσα κάλλιστα να συναναστρέφομαι άτομα που γνωρίζω καλύτερα (φίλους, συγγενείς κτλ). Γιατί πρέπει να ανοίξω παρτίδες με γονείς συμμαθητών που κατά τα άλλα δεν έχουμε καθόλου σχέσεις; Επειδή κάνουν παρέα τα παιδιά μας; Ωραία, κάνουν στο σχολείο παρέα. Εφόσον εκτός σχολείου δεν έχουμε καθόλου επαφές, για ποιο λόγο να αφήνει ο ένας το παιδί του στον άλλον;

Ο μόνος λόγος να το κάνεις αυτό είναι για να διευρύνεις τον κοινωνικό κύκλο του παιδιού σου και να ικανοποιήσεις το "θέλω" του. Αν θεωρείς σωστό να μην έχει το παιδί σου κοινωνικό κύκλο ή να αποφασίζεις εσύ με ποιο παιδάκι θα κάνει παρέα, τότε σαφώς δεν χρειάζεται να δημιουργήσεις σχέσεις με άλλους γονείς, ούτε καφέ να πιεις, ούτε καν καλημέρα να τους λες.

 

Ο γονιός που θέλει να διευρύνει τον κοινωνικό κύκλο του παιδιού του και να μην το κατευθύνει στις παρέες, αναγκαστικά θα βάλει νερό στο κρασί του. Ειδικά όταν για οποιοδήποτε αντικειμενικό λόγο δεν μπορεί να πίνει καφέδες όσο συχνά θέλει (ή πρέπει) για να παίξει το παιδί. Δεν γίνεται να τα έχεις και τα δύο.

 

Βαρεμένο δεν θεωρώ κάποιον που δεν έχει τις ίδιες απόψεις με μένα και σαφώς άνθρωποι που ξέρω πολλά χρόνια με έχουν εκπλήξει δυσάρεστα και μάλιστα αυτό μου συνέβει πρόσφατα. Ωστόσο θεωρώ πως και κάποιος που δεν είναι βαρεμένος μπορεί να προκαλέσει άθελά του κιόλας, απο αμέλεια, κάποιο ατύχημα. Εγώ ας πούμε έχω φροντίσει να καλύψω όλες τις πρίζες του σπιτιού με τα ειδικά καλύματα για εύλογους λόγους. Ο άλλος γονιός το έχει κάνει?

Τα θέματα ασφάλειας είναι άλλο πακέτο, αλλά αυτά δεν πρόκειται να τα λύσεις με τη γνωριμία ή με τον καφέ. Ακόμα κι αν πάρεις συνέντευξη από τον άλλο γονιό (έχετε καλύματα στις πρίζες; αφήνετε τα παιδιά να παίζουν στο μπαλκόνι; κλπ) πάλι δεν υπάρχει εγγύηση ότι τη δεδομένη στιγμή που θα πάει το παιδί σου σπίτι τους όλες οι πρίζες θα είναι καλυμένες, η πόρτα του μπαλκονιού κλειδωμένη κλπ. Κάνεις τον σταυρό σου και ελπίζεις να μην συμβεί το κακό.

 

Ακόμα κι εσύ να είσαι στο σπίτι, τι θα κάνεις; Θα κυνηγάς από πίσω τα παιδιά να δεις μην κάνουν κάτι επικίνδυνο; Αν το σπίτι της φίλης είναι δυόροφο και το παιδικό δωμάτιο είναι στον πάνω όροφο, θα ανεβείς πάνω με τα παιδιά για να τα επιβλέπεις; Όταν παίζουν κυνηγητό ή κρυφτό, θα τα ακολουθείς από πίσω; Αν είσαι μόνη σου με τα παιδιά και χρειαστεί να πας στο μπάνιο, τι κάνεις; Τα μαζεύεις γύρω σου και αφήνεις ανοιχτή την πόρτα για να τα βλέπεις;

[Aimee]

συμφωνω 100%....και με εμας αυτό συμβαινει.

 

Και σε εμάς το ίδιο συμβαίνει!

 

 

Τόσα χρόνια, έχει τύχει να αφήσω τον μεγάλο μου γιο σε σπίτι φίλων του, χωρίς να είμαι παρούσα, μόνο δύο φορές. Ήταν σε σπίτια φίλων που γνωριζόμαστε οικογενειακώς 2+ χρόνια. Και μάλιστα, δεν έλειψα όλο το διάστημα, αλλά περίπου τις 2 από τις 4 ώρες παιχνιδιού.

 

Οι λόγοι που δεν τον αφήνουμε είναι κυρίως οι εξής: 1) Όπως ταιριάζει το παιδί μας με τους φίλους του, έτσι ταιριάζουμε κι εμείς με τους γονείς τους, οπότε μας δίνει πραγματική ευχαρίστηση να πιούμε καφέ και να κουβεντιάσουμε, 2) Θεωρούμε πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε καλά τους γονείς των συμμαθητών μας.

 

Είναι δεδομένο ότι η "κοινωνικοποίηση" των παιδιών διέρχεται κυρίως από το σχολείο. Όσο και να έχει επαφές το παιδί μας εκτός σχολείου, πάντα οι συμμαθητές από το σχολείο θα το επηρεάζουν περισσότερο. Και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο αυξάνεται η επιρροή των κοινωνικών σχέσεων από το σχολικό περιβάλλον. Οπότε, υφίστανται τα ακόλουθα ενδεχόμενα:

 

α) Το παιδί δεν έχει αναπτύξει ουσιώδεις δεσμούς με συμμαθητές. Αυτό το παιδί βαθμιαία θα νιώθει συναισθήματα απόρριψης και απομόνωσης.

 

β) Το παιδί έχει αναπτύξει δεσμούς φιλίας με τους συμμαθητές.

-Αν εμείς ξέρουμε το οικογενειακό πλαίσιο και είναι ΟΚ, τότε θα είμαστε κάπως πιο "καθησυχασμένοι" για την εξέλιξη του παιδιού μας.

-Αν το οικογενειακό πλαίσιο δεν φαίνεται ΟΚ, θα πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί μας να το αντιληφθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα ξέρουμε τι αντιμετωπίζουμε.

-Αν, όμως, δεν ξέρουμε καθόλου το οικογενειακό πλαίσιο, δεν είναι σαν να αδιαφορούμε για ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ζωής του παιδιού μας;

[tzoutzouka]

 

Τα θέματα ασφάλειας είναι άλλο πακέτο, αλλά αυτά δεν πρόκειται να τα λύσεις με τη γνωριμία ή με τον καφέ. Ακόμα κι αν πάρεις συνέντευξη από τον άλλο γονιό (έχετε καλύματα στις πρίζες; αφήνετε τα παιδιά να παίζουν στο μπαλκόνι; κλπ) πάλι δεν υπάρχει εγγύηση ότι τη δεδομένη στιγμή που θα πάει το παιδί σου σπίτι τους όλες οι πρίζες θα είναι καλυμένες, η πόρτα του μπαλκονιού κλειδωμένη κλπ. Κάνεις τον σταυρό σου και ελπίζεις να μην συμβεί το κακό.

 

Αν έχεις πάει στο σπίτι του άλλου κάποιες φορές μπορείς να δεις ορισμένα βασικά πράγματα. Αν έχει καλύματα στις πρίζες ή πως αντιδρά με τα παιδιά. Μία μαμά μπορεί να κάθεται και να πίνει αδιάφορα τον καφέ της ή να έχει το νου της στα παιδιά που παίζουν, μάνα είσαι, θα καταλάβεις τι στυλ είναι η άλλη απέναντί σου, δεν μπορεί, κάποια βασικά πράγματα φαίνονται. Προσωπικά δεν θέλω, σε αυτές τις ηλικίες, να κάνω τον σταυρό μου και να ελπίζω να μην γίνει το κακό, εφόσον μπορώ να το προλάβω. Τώρα όταν με το καλό μεγαλώσουν, αυτό θα κάνω. Αλλά δεν θέλω να το κάνω τώρα χωρίς να υπάρχει λόγος.

 

Ακόμα κι εσύ να είσαι στο σπίτι, τι θα κάνεις; Θα κυνηγάς από πίσω τα παιδιά να δεις μην κάνουν κάτι επικίνδυνο;

 

'Οχι αλλά μια διακριτική ματιά θα ρίχνω και ναι, εννοείται ότι θα έχω το νου μου μην κάνουν κάτι επικίνδυνο.

 

Αν το σπίτι της φίλης είναι δυόροφο και το παιδικό δωμάτιο είναι στον πάνω όροφο, θα ανεβείς πάνω με τα παιδιά για να τα επιβλέπεις;

 

Αν το σπίτι είναι δυόροφο θα προτιμούσα να σιγουρευτώ ότι τα παιδιά βρίσκονται σε οπτική επαφή με την επιβλέπουσα μητέρα.

 

Όταν παίζουν κυνηγητό ή κρυφτό, θα τα ακολουθείς από πίσω;

 

Κυνηγητό ή κρυφτό μέσα στο σπίτι δεν νομίζω να παίξουνε.

 

Αν είσαι μόνη σου με τα παιδιά και χρειαστεί να πας στο μπάνιο, τι κάνεις; Τα μαζεύεις γύρω σου και αφήνεις ανοιχτή την πόρτα για να τα βλέπεις;

 

Σε μικρότερες ηλικίες ναι, αυτό έκανα. Σε μεγαλύτερες δεν νομίζω οτι χρειάζεται. Καλού κακού όμως, δεν κάνω και χίλιες ώρες να κάνω την ανάγκη μου.

 

 

με bold

[Aimee]

...

Και καλά να έχεις ένα παιδί μόνο, αν έχεις δύο ή τρία παιδιά τι κάνεις; Πάνε στα σπίτια των φίλων τους εναλλάξ κι εσύ πίνεις καφέδες 7 μέρες την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα; Ή κλείνεις τα παιδιά στο σπίτι και περιορίζεις την κοινωνική τους ζωή επειδή δεν προλαβαίνεις να την επιβλέψεις;

....

 

Εμείς βρισκόμαστε με συμμαθητές+γονείς περίπου 2-3 φορές τον μήνα. Όχι αναγκαστικά σε σπίτι: υπάρχουν τα πάρτυ, προγραμματίζονται κοινές έξοδοι, γίνονται έκτακτες εκδηλώσεις στο σχολείο.

Κάτι παραπάνω από αυτό το βρίσκω δύσκολο: γιατί έχουμε και άλλα δύο παιδιά που η κοινωνικοποίησή τους περνάει κυρίως μέσα από την παρέα με παιδιά φίλων μας, γιατί θέλουμε να έχουμε χρόνο μόνοι μας με τα παιδιά μας, γιατί υπάρχουν και οι οικογενειακές-συγγενικές γιορτές και φυσικά τις καθημερινές έχουμε διάβασμα και ενίοτε έξτρα δραστηριότητες.

 

Οπότε, μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε περισσότερες επαφές με τις σχολικές παρέες: και το παιδί το ζητάει και εμείς συμπαθούμε κι εκτιμούμε τους γονείς. Αλλά, όταν εργάζεσαι και διαθέτεις μόνο ένα Σαββατοκύριακο (και αυτό συχνά επιβαρυμένο με διάφορες δουλειές), δεν έχεις άλλες επιλογές. Ή μάλλον αν κάνεις την επιλογή να βρίσκεσαι 4 φορές / εβδομάδα με σχολικούς φίλους, αναγκαστικά θα αποξενωθείς από οικογένεια / συγγενείς / στενούς φίλους.

[tzoutzouka]

β) Το παιδί έχει αναπτύξει δεσμούς φιλίας με τους συμμαθητές.

-Αν εμείς ξέρουμε το οικογενειακό πλαίσιο και είναι ΟΚ, τότε θα είμαστε κάπως πιο "καθησυχασμένοι" για την εξέλιξη του παιδιού μας.

-Αν το οικογενειακό πλαίσιο δεν φαίνεται ΟΚ, θα πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί μας να το αντιληφθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα ξέρουμε τι αντιμετωπίζουμε.

-Αν, όμως, δεν ξέρουμε καθόλου το οικογενειακό πλαίσιο, δεν είναι σαν να αδιαφορούμε για ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ζωής του παιδιού μας;

 

Συμφωνώ!

[Little Monkey]

Το θέμα είναι πως ανεξάρτητα από τη λύση που έχει βρει η κάθε μία από εμάς για να ενθαρρύνει την κοινωνικοποίηση των παιδιών της, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος δεν διστάζει να αφήσει το παιδί του στο σπίτι συμμαθητή και μερικοί από αυτούς είναι:

 

- Δεν ανησυχεί τόσο πολύ για τα πάντα (είναι πιο cool σε θέματα ασφάλειας και επιρροών).

- Δεν έχει μεγάλο κοινωνικό κύκλο ή δεν υπάρχουν παιδιά στον κοινωνικό του κύκλο και έτσι αναγκάζεται να ανοιχτεί.

- Εργάζεται ή έχει άλλες υποχρεώσεις και δεν μπορεί να παρίσταται στην ώρα του παιχνιδιού.

- Δεν αντέχει τους πολλούς καφέδες και τα πολλά μπλα-μπλα.

- Το παιδί του είναι πολύ κοινωνικό ή πολύ μοναχικό και ζητά έντονα την παρέα των συμμαθητών του.

 

Αν κάποιος δηλαδή δεν έχει φίλους και γνωστούς (που να τους ξέρει για Χ χρόνια, όχι ότι αυτό είναι εγγύηση) και δεν μπορεί να συνοδεύει το παιδί σε σπίτια φίλων, τι εναλλακτική έχει; Ή περιορίζει τον κοινωνικό κύκλο του παιδιού ή βάζει νερό στο κρασί του.

 

-Αν, όμως, δεν ξέρουμε καθόλου το οικογενειακό πλαίσιο, δεν είναι σαν να αδιαφορούμε για ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ζωής του παιδιού μας;

Το θέμα δεν είναι αν είναι καλό να μάθεις το οικογενειακό πλαίσιο των φίλων του παιδιού για να δείξεις ενδιαφέρον, το θέμα είναι αν πρέπει να μάθεις το οικογενειακό πλαίσιο πριν επιτρέψεις στο παιδί σου να έχει πάρε-δώσε εκτός σχολείου. Και πόσο καιρό πρέπει να μελετήσεις το οικογενειακό πλαίσιο για να πεις ότι το ξέρεις. Εδώ μιλάμε για 2+ χρόνια ή και για περισσότερο. Άρα αν το παιδί σου είναι στην Α Δημοτικού, μέχρι να θεωρήσεις ότι ξέρεις και μπορείς να εμπιστευτείς τους γονείς, τα παιδιά θα τελειώνουν τη Γ' Δημοτικού. Είναι λογικό αυτό;

[ekavi_]

Ο μόνος λόγος να το κάνεις αυτό είναι για να διευρύνεις τον κοινωνικό κύκλο του παιδιού σου και να ικανοποιήσεις το "θέλω" του.

Ακόμα κι εσύ να είσαι στο σπίτι, τι θα κάνεις; Θα κυνηγάς από πίσω τα παιδιά να δεις μην κάνουν κάτι επικίνδυνο;

 

Μα θέλω να διευρύνω τον κοινωνικό του κύκλο. Με άτομα που θα γνωριστώ και εγώ όμως (άσχετα αν ταιριάζουμε σαν άνθρωποι ή όχι). Όχι με κάποιον που λέω μια καλημέρα το πρωί στο σχολείο (και κατά τα άλλα δεν έχουμε επαφές) και ξαφνικά θα του αφήσω ή θα μου αφήσει το παιδί του.

 

Σχετικά με τα θέματα ασφαλείας δεν είναι μόνο τα αν θα πέσει από τις σκάλες ή από το μπαλκόνι. Δεν μπορώ να αφήσω το παιδί μόνο του σε ένα ξένο σπίτι που δεν ξέρω στην ουσία τι άνθρωποι είναι οι γονείς του, πως συμπεριφέρονται, πως θα χειριστούν μια έκτακτη κατάσταση, τι προθέσεις μπορεί να έχουν, ποιος μπαινοβγαίνει στο σπίτι κτλ.

 

Για παράδειγμα, μια φορά είχα πάει στο σπίτι συμμαθήτριας όταν τα παιδιά ήταν μόνο 4χρονών. Είχε καλέσει και εμένα (εννοείται αλλιώς δεν θα άφηνα το παιδί). Πολύ ευγενική γυναίκα και ήρεμη.

αλλά: είχε τα παιδιά συνέχεια στις παρατηρήσεις μην της χαλάσουν-λερώσουν το σπίτι. Παιχνίδια δεν υπήρχαν μέσα. Τα είχε όπως έμαθα στην αποθήκη.

Τους βάζει να φάνε, αφήνει το πιάτο 10 λεπτά και πολύ λέω, με παροτρύνει και εμένα να μην τα βοηθήσουμε καθόλου για να μάθουν να τρώνε και ξαφνικα τους λέει λήξη χρόνου και τους παίρνει το πιάτο. Η δικιά μου δεν είχε φάει ούτε 2 πηρουνιές και ντράπηκα και εγώ η ηλίθια να της πω άστης το πιάτο.

 

Θα μου πεις, σιγά το πρόβλημα. Εμένα όλα αυτά μου φάνηκαν πολύ καταπιεστικά. Που ξέρω εγώ τι θα γινόταν αν το τετράχρονο της λέρωνε το χαλί ας πούμε, ή αν έκλαιγε ότι θέλει να φάει και άλλο ή αν βαριόντουσαν λόγω της έλλειψης παιχνιδιών μέσα στο σπίτι και άρχιζαν τις αταξίες; Πως θα αντιδρούσε αυτή η "περίεργη" για εμένα μητέρα; Όσο ήμουν εκεί τουλάχιστον κοίταγα μήπως ξεφύγει στην επιβολή των κανόνων της...

[Little Monkey]

Θα μου πεις, σιγά το πρόβλημα. Εμένα όλα αυτά μου φάνηκαν πολύ καταπιεστικά. Που ξέρω εγώ τι θα γινόταν αν το τετράχρονο της λέρωνε το χαλί ας πούμε, ή αν έκλαιγε ότι θέλει να φάει και άλλο ή αν βαριόντουσαν λόγω της έλλειψης παιχνιδιών μέσα στο σπίτι και άρχιζαν τις αταξίες; Πως θα αντιδρούσε αυτή η "περίεργη" για εμένα μητέρα; Όσο ήμουν εκεί τουλάχιστον κοίταγα μήπως ξεφύγει στην επιβολή των κανόνων της...

Το 4χρονο δεν είναι καλή ιδέα να το στείλεις μόνο του σε ξένο σπίτι, ακόμα κι αν τους γονείς τους ξέρεις. Αλλά το μεγαλύτερο παιδάκι, που είναι 6 ή 7 ή 8 χρονών γιατί να μην το αφήσεις; Αν η άλλη μαμά είναι καταπιεστική ή δεν τα αφήνει να παίξουν, τότε θα σου το πει και από μόνο του δεν θα θέλει να ξαναπάει.

 

Άλλωστε κι εσύ που ήσουν εκεί τι έκανες; Ούτε τα παιχνίδια έφερες από την αποθήκη, ούτε στο φαγητό έκανες παρέμβαση και έμεινε το παιδί σου νηστικό - όπως ακριβώς θα έμενε αν δεν ήσουν εκεί. Τρύπα στο νερό με άλλα λόγια. Απλά δεν το άφησες να ξαναπάει, αλλά αν ήταν μεγαλύτερο το παιδί, το πιθανότερο θα ήταν να μην ήθελε να ξαναπάει από μόνο του. Οπότε μια στη μία, μια στην άλλη.

[AMD080911]

Σαφώς δεν το γράφει στο κούτελο αν είναι βαρεμένη, αλλά αν όντως είναι "βαρεμένη" (σε σημείο να κινδυνεύει το παιδί σου) θα υπάρχει κάποια ένδειξη: θα πει κάτι παλαβό πάνω στην κουβέντα, θα είναι κάπως η συμπεριφορά της. Κυρίως, θα είναι "κάπως" το παιδί της. Αν βλέπεις μια μαμά που φαίνεται συντονισμένη και φυσιολογική, με ένα παιδί που φαίνεται φροντισμένο και χαρούμενο, το πιθανότερο είναι ότι το δικό σου παιδί δεν θα πάθει κάτι να μείνει στο σπίτι τους μερικές ώρες ένα απόγευμα για να παίξει. Δεν θα το υιοθετήσουν κιόλας, για παιχνίδι θα πάει...

 

Τώρα αν θεωρείς βαρεμένο όποιον δεν συμφωνεί μαζί σου σε όλα τα βασικά θέματα ανατροφής των παιδιών και κοσμοθεωρίας, σαφώς αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις έτσι εύκολα, αλλά ίσως να μην το μάθεις ακόμα και μετά από στενή παρέα. Οπότε ποια είναι η λύση; Να μην πάει το παιδί ποτέ μόνο του σε ξένο σπίτι αν δεν έχεις περάσει πρώτα τους γονείς από Ιερά Εξέταση; Και πότε σταματάει αυτό; Στα 10, στα 12, στα 15;

Παντως δεν σταματαει στα 5!Γιατί προφανώς, ακόμα και οι άνθρωποι που τους ξέρεις πολλά χρόνια και τους θεωρείς φίλους μπορούν να σε καταπλήξουν δυσάρεστα. Άρα με αυτό το σκεπτικό, δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι ποτέ κανένα!

 

Και καλά να έχεις ένα παιδί μόνο, αν έχεις δύο ή τρία παιδιά τι κάνεις; Πάνε στα σπίτια των φίλων τους εναλλάξ κι εσύ πίνεις καφέδες 7 μέρες την εβδομάδα, κάθε εβδομάδα; Ή κλείνεις τα παιδιά στο σπίτι και περιορίζεις την κοινωνική τους ζωή επειδή δεν προλαβαίνεις να την επιβλέψεις;

Και οι ιδιοκτητες παιδοτοπων τι θα γινουν, κλεφτες; Η μηπως πρεπει τα παιδια να παιζουν μονο στο σπιτι; Επισης εγω που εχω τρια παιδια κανονιζω με αλλες μαμαδες εξοδο σε παιδοτοπο και παιρνω και τα τρια μαζι, κι εκεινες τα δικα τους (ενα η δυο η τρια παιδακια), οποτε τα παιδια μας παιζουν σε σχετικα ασφαλη χωρο, ολα μαζι και οι μαμαδες λεμε και καμια κουβεντα...

 

Πάντως ακόμα κι αν ο άντρας χτυπάει τη γυναίκα (πράγμα σαφώς απαράδεκτο αλλά υποψιάζομαι όχι τόσο σπάνιο) η πιθανότητα να κινδυνεύσει το παιδί σου όσο παίζει στο σπίτι τους ή ακόμα και να δει κάποιο συμβάν είναι πολύ μικρή.

 

Απανταω με κοκκινο

[AMD080911]

Και κατι αλλο: (απευθυνομαι στην Εκαβη κυριως που το ψαχνει)

Οταν ημουν μικρη η μαμα μου ειχε ασχετες φιλες, καμια μαμα απο το σχολειο μου. Δεν παθαμε και τιποτε με τον αδερφο μου, μια χαρα καναμε τις παρεες μας. Προσωπικα στο σπιτι ως παιδι ελαχιστες φορες ειχα καλεσει παιδακια να παιξω, τις καθημερινες δεν προλαβαιναμε απο τις σχολικες και εξωσχολικες υποχρεωσεις ενω τα σαββατοκυριακα την εβγαζα στο σπιτι της γιαγιας με τις ξαδερφες μου...

[Aimee]

Το θέμα δεν είναι αν είναι καλό να μάθεις το οικογενειακό πλαίσιο των φίλων του παιδιού για να δείξεις ενδιαφέρον, το θέμα είναι αν πρέπει να μάθεις το οικογενειακό πλαίσιο πριν επιτρέψεις στο παιδί σου να έχει πάρε-δώσε εκτός σχολείου. Και πόσο καιρό πρέπει να μελετήσεις το οικογενειακό πλαίσιο για να πεις ότι το ξέρεις. Εδώ μιλάμε για 2+ χρόνια ή και για περισσότερο. Άρα αν το παιδί σου είναι στην Α Δημοτικού, μέχρι να θεωρήσεις ότι ξέρεις και μπορείς να εμπιστευτείς τους γονείς, τα παιδιά θα τελειώνουν τη Γ' Δημοτικού. Είναι λογικό αυτό;

 

Δεν είναι απλώς καλό. Είναι αναγκαίο! Και κυρίως από σεβασμό προς το παιδί μου!

Όπως εμείς (οι γονείς) βγαίνουμε με τους φίλους μας και "υποχρεώνουμε" το παιδί μας να συναναστραφεί με τα παιδιά των φίλων μας, θεωρώ "υποχρέωσή" μας και αντίστοιχο "δικαίωμα" του παιδιού και το αντίστροφο: να έχει επαφές με τους φίλους του και να συναναστρεφόμαστε τους γονείς των συμμαθητών του.

 

Το να μην γνωρίζεις το οικογενειακό πλαίσιο των φίλων των παιδιών σου εμένα μου φαίνεται σαν "αδιαφορία" προς το παιδί και τις επιλογές του. Ανεξάρτητα από τους λόγους: είτε δηλαδή έχεις ήδη φίλους και δεν θέλεις άλλους, είτε δεν θεωρείς κανένα γονιό άξιο για παρεούλα, είτε δεν είσαι κοινωνικός είτε δεν θέλεις καφέδες, είτε, είτε, είτε.

Το αποτέλεσμα είναι ίδιο: αδιαφορούμε για τους ανθρώπους που συναναστρέφεται το παιδί μας 6 ώρες την ημέρα / 5 μέρες την εβδομάδα.

 

Little Monkey, εγώ δεν μίλησα για "μελέτη" της οικογένειας ως προϋπόθεση για να επιτρέψω την παρέα... Μου φαίνεται κάπως "αστυνόμος σαϊνης" κάτι τέτοιο, και επίσης πολύ αυταρχικό-δικτατορικό.

 

Ειδικά με τους γονείς των συμμαθητών, που το παιδί μας έχει επιλέξει ως φίλους, θα βρεθείς αρχικά σε ένα πάρτυ, μετά μπορεί να κανονιστεί μία κοινή έξοδος (κούνιες; πρόγραμμα σε μουσείο; πικνικ σε κάποιο άλσος; παιδότοπος; σινεμά+καφέ, εν συνεχεία ανταλλαγή επισκέψεων. Διάθεση να υπάρχει! Από εκεί ξεκινάμε!

 

Και όλη αυτή η διαδικασία ολοκληρώνεται σε 1 μήνα. Προφανώς τα παιδιά μπορούν να ιεραρχούν τους πιο "στενούς" δεσμούς. Ακόμα και αν παίζουν με 10 συμμαθητές τους στο σχολείο, σίγουρα θα προτιμούν 2-3 από αυτούς.

Ξεκινάμε λοιπόν από 1 από αυτούς τους 3 φίλους, με τους γονείς του οποίου έτυχε να έχουμε μεγαλύτερη άνεση στην επικοινωνία / στον χρόνο / στα προγράμματα και βλέπουμε σιγά-σιγά...

Πάντως μετά από αυτόν τον 1 μήνα, εφόσον τίποτα δεν με έχει προβληματίσει από την επαφή με τους γονείς, θα έχω καταλήξει αν μπορώ να αφήνω το παιδί μου σε αυτό το σπίτι για 1 ώρα χωρίς να είμαι παρούσα.

Αν πάλι κάτι με προβλημάτιζε (...δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο...), η εξωσχολική παρέα θα συνεχιζόταν με εμένα παρούσα. Και ταυτόχρονα θα ανοιγόμουν και προς έναν άλλο φίλο...

 

Αυτά! Τουλάχιστον σε εμένα ακούγονται κάπως "προσχηματικά" τα "έχω πολλή δουλειά" / "μπορώ τα μπλα-μπλα" κλπ.

Ή η μαμά ή ο μπαμπάς σίγουρα διαθέτουν ένα 2ωρο την εβδομάδα για να το αφιερώσουν στο να γνωρίσουν τους γονείς ενός συμμαθητή, που το παιδί μας θεωρεί φίλο του.

Υπάρχει κάτι περισσότερο σημαντικό από την κάλυψη αυτής της ανάγκης για κοινωνικότητα του παιδιού μας;

[Aimee]

Και κατι αλλο: (απευθυνομαι στην Εκαβη κυριως που το ψαχνει)

Οταν ημουν μικρη η μαμα μου ειχε ασχετες φιλες, καμια μαμα απο το σχολειο μου. Δεν παθαμε και τιποτε με τον αδερφο μου, μια χαρα καναμε τις παρεες μας. Προσωπικα στο σπιτι ως παιδι ελαχιστες φορες ειχα καλεσει παιδακια να παιξω, τις καθημερινες δεν προλαβαιναμε απο τις σχολικες και εξωσχολικες υποχρεωσεις ενω τα σαββατοκυριακα την εβγαζα στο σπιτι της γιαγιας με τις ξαδερφες μου...

 

AMD080911, έχεις ακόμη φίλες από τα σχολικά σου χρόνια;

 

Τότε που ήσουν παιδί, είχες "κολλητές φίλες"; Αν είχες, δεν σου έλειπαν π.χ. κατά τις διακοπές; Δεν σου έλειπε το να μπορείς να βγαίνεις εκτός σχολείου με την κολλητή σου, το να την φέρνεις στο σπίτι σου και να παίζετε με τα παιχνίδια σου;

 

Μου έκανε εντύπωση το ποστ σου, γιατί πραγματικά έχουμε αντίθετη κοσμοθεωρία.

 

Να υποθέσω ότι επαναλαμβάνεις, κατά κάποιον τρόπο, το μοντέλο της μαμάς σου; Δηλαδή καλείτε σπάνια στο σπίτι σας συμμαθητές των παιδιών σας; Και ότι δεν έχετε σχέσεις (πέρα από τα απολύτως τυπικά) με κανένα γονιό συμμαθητή;

[ekavi_]

Το 4χρονο δεν είναι καλή ιδέα να το στείλεις μόνο του σε ξένο σπίτι, ακόμα κι αν τους γονείς τους ξέρεις. Αλλά το μεγαλύτερο παιδάκι, που είναι 6 ή 7 ή 8 χρονών γιατί να μην το αφήσεις; Αν η άλλη μαμά είναι καταπιεστική ή δεν τα αφήνει να παίξουν, τότε θα σου το πει και από μόνο του δεν θα θέλει να ξαναπάει.

 

Άλλωστε κι εσύ που ήσουν εκεί τι έκανες; Ούτε τα παιχνίδια έφερες από την αποθήκη, ούτε στο φαγητό έκανες παρέμβαση και έμεινε το παιδί σου νηστικό - όπως ακριβώς θα έμενε αν δεν ήσουν εκεί. Τρύπα στο νερό με άλλα λόγια. Απλά δεν το άφησες να ξαναπάει, αλλά αν ήταν μεγαλύτερο το παιδί, το πιθανότερο θα ήταν να μην ήθελε να ξαναπάει από μόνο του. Οπότε μια στη μία, μια στην άλλη.

 

Δεν έχεις άδικο σε αυτό. Αλλά δεν μπορώ να βασιστώ ούτε στο 8χρονο αν θα μου πει ακριβώς τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί και στην περίπτωση που γίνει κάτι πιο σοβαρό (πχ να το χτυπήσει), μία φορά αρκεί...

Τουλάχιστον όσο ήμουν εκεί, μπορεί και η άλλη να συγκρατιόταν λίγο. Δεν ξέρω πως θα τους μίλαγε εάν δεν ήμουν.

[ekavi_]

Και κατι αλλο: (απευθυνομαι στην Εκαβη κυριως που το ψαχνει)

Οταν ημουν μικρη η μαμα μου ειχε ασχετες φιλες, καμια μαμα απο το σχολειο μου. Δεν παθαμε και τιποτε με τον αδερφο μου, μια χαρα καναμε τις παρεες μας. Προσωπικα στο σπιτι ως παιδι ελαχιστες φορες ειχα καλεσει παιδακια να παιξω, τις καθημερινες δεν προλαβαιναμε απο τις σχολικες και εξωσχολικες υποχρεωσεις ενω τα σαββατοκυριακα την εβγαζα στο σπιτι της γιαγιας με τις ξαδερφες μου...

 

Η μαμά μου προσπαθούσε να συνυπάρξει για χάρη μου με γονείς που ούτε εγώ δεν τους άντεχα...

[Little Monkey]

Να υποθέσω ότι επαναλαμβάνεις, κατά κάποιον τρόπο, το μοντέλο της μαμάς σου; Δηλαδή καλείτε σπάνια στο σπίτι σας συμμαθητές των παιδιών σας; Και ότι δεν έχετε σχέσεις (πέρα από τα απολύτως τυπικά) με κανένα γονιό συμμαθητή;

Κι εγώ αυτό σκέφτηκα.

 

Η μαμά μου προσπαθούσε να συνυπάρξει για χάρη μου με γονείς που ούτε εγώ δεν τους άντεχα...

Αυτό είναι προς τιμήν της μαμάς σου (φαντάζομαι ότι εσύ δεν είχες πρόβλημα με τα παιδιά).

[Little Monkey]

Υπάρχει κάτι περισσότερο σημαντικό από την κάλυψη αυτής της ανάγκης για κοινωνικότητα του παιδιού μας;

Μην ρωτάς εμένα, ρώτα την Εκάβη

[ekavi_]

Κι εγώ αυτό σκέφτηκα.

 

 

Αυτό είναι προς τιμήν της μαμάς σου (φαντάζομαι ότι εσύ δεν είχες πρόβλημα με τα παιδιά).

 

Στην αρχή όχι, μετά είχα γιατί συνήθως πάνε πακέτο με τους γονείς.

[ekavi_]

Μην ρωτάς εμένα, ρώτα την Εκάβη

 

Η ανάγκη για κοινωνικότητα του παιδιού μπορεί να καλυφθεί με διάφορους τρόπους.

[Aimee]

Η ανάγκη για κοινωνικότητα του παιδιού μπορεί να καλυφθεί με διάφορους τρόπους.

 

Αν όμως αυτοί οι τρόποι δεν λαμβάνουν υπόψιν τις επιθυμίες του ίδιου του παιδιού ή διαγράφουν το τμήμα της σχολικής ζωής του παιδιού, τότε δεν ξέρω για ποιο "μοντέλο ανατροφής / διαπαιδαγώγησης" πρόκειται, σίγουρα όμως ΔΕΝ πρόκειται για "παιδοκεντρική ανατροφή" και "δημοκρατική διαπαιδαγώγηση".

[Little Monkey]

Στην αρχή όχι, μετά είχα γιατί συνήθως πάνε πακέτο με τους γονείς.

Αυτό μπορεί να συμβεί με κάθε φιλία. Μπορεί να ταιριάξεις με κάποιον στην ηλικία των 4 χρονών και να ταιριάζετε ακόμα στα 40 σας, ενώ κάποιος άλλος να σου είναι παντελώς αδιάφορος πριν καν τελειώσεις το δημοτικό, κι ας είναι οι γονείς του χρυσοί άνθρωποι.

 

Από ένα σημείο και μετά, οι φιλίες είναι (και πρέπει να είναι) αποκλειστικά με τους φίλους και όχι με τους γονείς τους.

 

Σημείωση για εσάς που κοινωνικοποιείτε τα παιδιά σας μέσω του κύκλου σας: προετοιμαστείτε ψυχολογικά για τη στιγμή που τα παιδιά σας δεν θα θέλουν να κάνουν παρέα με τα παιδιά των φίλων σας ή των συγγενών σας... γιατί θα έρθει...