Περί κοινωνικότητας γονέων και παιδιών...

[ekavi_]

Αν όμως αυτοί οι τρόποι δεν λαμβάνουν υπόψιν τις επιθυμίες του ίδιου του παιδιού ή διαγράφουν το τμήμα της σχολικής ζωής του παιδιού, τότε δεν ξέρω για ποιο "μοντέλο ανατροφής / διαπαιδαγώγησης" πρόκειται, σίγουρα όμως ΔΕΝ πρόκειται για "παιδοκεντρική ανατροφή" και "δημοκρατική διαπαιδαγώγηση".

 

Σημείωση για εσάς που κοινωνικοποιείτε τα παιδιά σας μέσω των φίλων σας: προετοιμαστείτε ψυχολογικά για τη στιγμή που τα παιδιά σας δεν θα θέλουν να κάνουν παρέα με τα παιδιά των φίλων σας... γιατί θα έρθει...

 

Μα έχει έρθει αυτή η ημέρα.

Κάποιες φορές πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις τα παιδιά (πχ δεν μπορείς να ξεκόψεις από τους κουμπάρους και τα παιδιά τους)

Άλλες φορές κάνουν υποχωρήσεις οι γονείς (πχ αν θέλει να κάνει διακαώς παρέα με κάποιο παιδί θα ανεχτώ και τους γονείς του και ας μην τους πάω καθόλου)

Άλλες φορές θα κάνεις υποχώρηση ως προς τον τόπο συνάντησης

Άλλες φορές αναγκαστικά δεν θα κάνεις παρέα με κάποιους για τον χ, ψ λόγο που αδυνατούν να κατανοήσουν τα μικρά παιδιά... κτλ

 

Εσείς τι προτείνετε δηλαδή; Τα παιδιά θα διαλέγουν αποκλειστικά τις παρέες τους σε αυτές τις ηλικίες, το χρόνο και τον τόπο συνάντησης, ώστε να είναι παιδοκεντρική η ανατροφή;

 

Προσωπικά δεν θέλω να είναι η ανατροφή ούτε παιδοκεντρική, ούτε γονεο-κεντρική... Θέλω να είναι σε πραγματικές συνθήκες ώστε να προετοιμάζονται και για το μέλλον.

[Little Monkey]

Εσείς τι προτείνετε δηλαδή; Τα παιδιά θα διαλέγουν αποκλειστικά τις παρέες τους σε αυτές τις ηλικίες, το χρόνο και τον τόπο συνάντησης, ώστε να είναι παιδοκεντρική η ανατροφή;

Για ποιες ηλικίες μιλάμε; Εγώ πάντως ναι, ακόμα και τώρα που ο μικρός δεν είναι ακόμα 4, λαμβάνω υπόψιν με ποιον θέλει να κάνει παρέα. Αν ας πούμε δεν ταιριάζει με τα παιδιά των κουμπάρων μας, θα πάω επίσκεψη μόνη μου. Και θα κάνω περισσότερη παρέα με τους γείτονες, αν προτιμά να παίζει με τα δικά τους παιδιά. Δεν μου φαίνεται σωστό να επιμείνω να παίξει με κάποιο παιδί μόνο και μόνο επειδή εγώ ταιριάζω με τη μαμά του ή το αντίστροφο.

 

Όχι συγκεκριμένα για να είναι παιδοκεντρική η ανατροφή, αλλά επειδή σκοπός μου είναι να περάσει καλά το παιδί και να κάνει φιλίες. Το αν θα πιω καφέ ή τι θα συζητώ στον καφέ δεν με νοιάζει και τόσο. Προτιμώ να χαραμίσω δύο ώρες από τη ζωή μου συζητώντας για καθαριστικά παρά να μην δεχτώ να παίξει με τα κοριτσάκια που μένουν απέναντι επειδή δεν ταιριάζω με τη μαμά τους.

[tzoutzouka]

Εγώ πάντως δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτό το σχεδόν ψυχαναγκαστικό σενάριο της κοινωνικοποίησης το οποίο υπαγορεύει να αφήνω το παιδί μου σε κάθε άγνωστο στον δικό του προσωπικό χώρο. Φυσικά και το παιδί θα διαλέξει τους φίλους του και δεν θα είμαι εγώ που θα του απαγορέψω να κάνει παρέα με κάποιο - εκτός κι αν διαπιστώσω κάποια ακραία συμπεριφορά. Και τότε ακόμα δεν θα το απαγορέψω, θα το βοηθήσω να καταλάβει από μόνο του τι είναι πιο σωστό για τον εαυτό του.

 

Όμως στην ηλικία των εφτά που είναι η κόρη μου, όχι δεν θα την αφήσω χύμα σε κάποιο σπίτι που μου είναι παντελώς άγνωστο, το θεωρώ ανεύθυνο και όπως είπα και πιο πάνω, θεωρώ απόλυτα ψυχαναγκαστικό να κάνω κάτι τέτοιο προς χάριν της κοινωνικότητας. Νιώθω λες και έχουμε θεοποιήσει την κοινωνικότητα σε βάρος άλλων πραγμάτων που έχουν την ίδια βαρύτητα αν όχι μεγαλύτερη.

[katerinag]

AMD080911, έχεις ακόμη φίλες από τα σχολικά σου χρόνια;

 

Τότε που ήσουν παιδί, είχες "κολλητές φίλες"; Αν είχες, δεν σου έλειπαν π.χ. κατά τις διακοπές; Δεν σου έλειπε το να μπορείς να βγαίνεις εκτός σχολείου με την κολλητή σου, το να την φέρνεις στο σπίτι σου και να παίζετε με τα παιχνίδια σου;

 

Μου έκανε εντύπωση το ποστ σου, γιατί πραγματικά έχουμε αντίθετη κοσμοθεωρία.

 

Να υποθέσω ότι επαναλαμβάνεις, κατά κάποιον τρόπο, το μοντέλο της μαμάς σου; Δηλαδή καλείτε σπάνια στο σπίτι σας συμμαθητές των παιδιών σας; Και ότι δεν έχετε σχέσεις (πέρα από τα απολύτως τυπικά) με κανένα γονιό συμμαθητή;

 

 

 

Συνήθως αυτό δε συμβαίνει ??

Εγώ θυμάμαι πάντα τις συμμαθήτριες μου να ξημεροβραδιάζονται σπίτι μου, η κολλητή μου που έμενε δίπλα μου είχε ότι παιχνίδι κυκλοφορούσε τότε όμως ήταν πάντα αποθηκευμένα στην πάνω ντουλάπα του δωματίου της για να μην τα φτάνει και της τα έδιναν να τα παίζει 1 φορά την εβδομάδα για να μην τα χαλάσει … βέβαια τα έχει ακόμα άθικτα χαχαχα ! στο δικό της σπίτι δεν πηγαίναμε ποτέ διότι οι γονείς της ήταν πάρα πολύ αυστηροί και τους φοβόμασταν και οι δύο… και κάνει και αυτή το ίδιο τώρα...

επίσης, αν κάποια μαμά είναι πολύ αυστηρή ή φοβάται μην της χαλάσουν/λερώσουν το σπίτι είμαι σίγουρη ότι δεν θα προσκαλεί με πολύ άνεση παιδάκια στο σπίτι της για παιχνίδι…

[Little Monkey]

Εγώ πάντως δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτό το σχεδόν ψυχαναγκαστικό σενάριο της κοινωνικοποίησης το οποίο υπαγορεύει να αφήνω το παιδί μου σε κάθε άγνωστο στον δικό του προσωπικό χώρο.

Πρώτον, ποιος υποστηρίζει αυτό το σενάριο κοινωνικοποίησης;

 

Και δεύτερον, σε τι έγκειται ο ψυχαναγκασμός;

[katerinag]

Για ποιες ηλικίες μιλάμε; Εγώ πάντως ναι, ακόμα και τώρα που ο μικρός δεν είναι ακόμα 4, λαμβάνω υπόψιν με ποιον θέλει να κάνει παρέα. Αν ας πούμε δεν ταιριάζει με τα παιδιά των κουμπάρων μας, θα πάω επίσκεψη μόνη μου. Και θα κάνω περισσότερη παρέα με τους γείτονες, αν προτιμά να παίζει με τα δικά τους παιδιά. Δεν μου φαίνεται σωστό να επιμείνω να παίξει με κάποιο παιδί μόνο και μόνο επειδή εγώ ταιριάζω με τη μαμά του ή το αντίστροφο.

 

Όχι συγκεκριμένα για να είναι παιδοκεντρική η ανατροφή, αλλά επειδή σκοπός μου είναι να περάσει καλά το παιδί και να κάνει φιλίες. Το αν θα πιω καφέ ή τι θα συζητώ στον καφέ δεν με νοιάζει και τόσο. Προτιμώ να χαραμίσω δύο ώρες από τη ζωή μου συζητώντας για καθαριστικά παρά να μην δεχτώ να παίξει με τα κοριτσάκια που μένουν απέναντι επειδή δεν ταιριάζω με τη μαμά τους.

 

Συμφωνώ και επαυξάνω! Εμένα πάντως που είναι 5 χρ ο γιός μου τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα κανονίζουμε παιχνίδι / παρέα με τους συμμαθητές και φίλους και μια χαρα τον πίνω τον καφέ μου με τις μαμάδες τους χωρίς να θέλω να γίνω και κολλητή τους… πιστεύω πως δυο μαμάδες και ειδικά συμμαθητών πάντα θα βρίσκουν πράγματα να συζητήσουν και να περάσει ευχάριστα η ώρα…

[tzoutzouka]

Δεν θέλω να αναφερθώ συγκεκριμένα γιατί μπορεί να εκληφθεί σαν προσωπική επίθεση και δεν θα ήθελα - απόψεις ανταλλάσσουμε ναι?

 

Ας πούμε ότι δεν θα άφηνα το παιδί να πάει στο σπίτι της τάδε μητέρας που την βλέπω έξω από την πόρτα του σχολείου και, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων μου προτείνει να πάω το παιδί μου στο σπίτι της να παίξει με το παιδί της.

 

Ο ψυχαναγκασμός έγκειται στο ότι αν δεν είσαι ο σούπερ κοινωνικός τύπος σαν άτομο, δεν είναι το στυλ σου, αυτόματα νιώθεις σαν να είσαι ο περίεργος της υπόθεσης.

[AMD080911]

AMD080911, έχεις ακόμη φίλες από τα σχολικά σου χρόνια;Ναι! Απλως η πιο κολλητη μου ειναι μια κοπελα που γνωριστηκαμε στην α Λυκειου.

Τότε που ήσουν παιδί, είχες "κολλητές φίλες"; Nαι, ειχα.Αν είχες, δεν σου έλειπαν π.χ. κατά τις διακοπές;Οχι, γιατι στις διακοπες εβρισκα αλλες που γνωριζα εκει που διακοπευαμε (πηγαιναμε για χρονια στο ιδιο θερετρο). Δεν σου έλειπε το να μπορείς να βγαίνεις εκτός σχολείου με την κολλητή σου, το να την φέρνεις στο σπίτι σου και να παίζετε με τα παιχνίδια σου;Οχι!

 

Μου έκανε εντύπωση το ποστ σου, γιατί πραγματικά έχουμε αντίθετη κοσμοθεωρία.

 

Να υποθέσω ότι επαναλαμβάνεις, κατά κάποιον τρόπο, το μοντέλο της μαμάς σου;Δηλαδή καλείτε σπάνια στο σπίτι σας συμμαθητές των παιδιών σας; Και ότι δεν έχετε σχέσεις (πέρα από τα απολύτως τυπικά) με κανένα γονιό συμμαθητή;

Καθε αλλο! Κανω παρεα με αρκετες μαμαδες απο το νηπιο της κορης και το δημοτικο του γιου

[Little Monkey]

Ας πούμε ότι δεν θα άφηνα το παιδί να πάει στο σπίτι της τάδε μητέρας που την βλέπω έξω από την πόρτα του σχολείου και, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων μου προτείνει να πάω το παιδί μου στο σπίτι της να παίξει με το παιδί της.

ΟΚ αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο με το "αφήνω το παιδί μου σε κάθε άγνωστο". Το σενάριο που συζητάμε είναι: βλέπεις μια μαμά έξω από την πόρτα του σχολείου, κάνετε μερικές κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, τα παιδιά σας γνωρίζονται στο σχολείο και γίνονται φίλοι, η μαμά φαίνεται νορμάλ, το παιδάκι παρομοίως. Και μετά καλούν το παιδί σου στο σπίτι τους για να παίξει (για κανένα δύωρο φαντάζομαι). Είναι τόσο φοβερό να δεχτείς, είτε να πας με το παιδί και πιεις ένα καφέ με μια γυναίκα που δεν είναι φίλη σου και μπορεί ποτέ να μην γίνει φίλη σου, είτε να αφήσεις το παιδί μόνο του; Γιατί σου ακούγεται απίστευτο ή παρανοϊκό αυτό το σενάριο;

 

Ο ψυχαναγκασμός έγκειται στο ότι αν δεν είσαι ο σούπερ κοινωνικός τύπος σαν άτομο, δεν είναι το στυλ σου, αυτόματα νιώθεις σαν να είσαι ο περίεργος της υπόθεσης.

Ο ψυχαναγκασμός πού κολλάει; Δεν σε βάζει κανείς με το ζόρι να κάνεις κάτι. Σωστά;

 

Το αν εσύ θα το έκανες ή όχι, δεν έχει σχέση. Δικαίωμά σου να μην δεχτείς αν στο προτείνουν. Η απορία μου είναι γιατί σου φαίνεται περίεργο το ότι κάποιοι το κάνουν (είτε επειδή είναι σούπερ κοινωνικοί, είτε επειδή είναι πιο χαλαροί, είτε εξ ανάγκης).

[AMD080911]

Little Monkey ο ψυχαναγκασμος κολλαει στο γεγονος οτι αυτου του ειδους η κοινωνικοτητα θεωρειται το "φυσιολογικο" και ο,τι παρεκκλινει απο αυτο στιγματιζεται ως παραδοξο.

[Aimee]

Δεν θέλω να αναφερθώ συγκεκριμένα γιατί μπορεί να εκληφθεί σαν προσωπική επίθεση και δεν θα ήθελα - απόψεις ανταλλάσσουμε ναι?

 

Ας πούμε ότι δεν θα άφηνα το παιδί να πάει στο σπίτι της τάδε μητέρας που την βλέπω έξω από την πόρτα του σχολείου και, συζητώντας περί ανέμων και υδάτων μου προτείνει να πάω το παιδί μου στο σπίτι της να παίξει με το παιδί της.

 

Ο ψυχαναγκασμός έγκειται στο ότι αν δεν είσαι ο σούπερ κοινωνικός τύπος σαν άτομο, δεν είναι το στυλ σου, αυτόματα νιώθεις σαν να είσαι ο περίεργος της υπόθεσης.

 

Μα δεν είναι καθόλου περίεργο το να μην αφήνεις το παιδί σου στο σπίτι του πρώτου τυχόντα. Άλλωστε, οι συνθήκες της ζωής (λίγος ελεύθερος χρόνος) επιτάσσουν να είμαστε εκλεκτικοί.

Είναι φυσιολογικό λοιπόν να επιλέγεις τους γονείς εκείνων των συμμαθητών, με τους οποίους το παιδί σου κάνει περισσότερη παρέα.

Είναι επίσης φυσιολογικό να πας στο σπίτι αυτό μαζί με το παιδί σου, όσες φορές χρειάζεστε και εσύ και το παιδί (το δικό μου δεν νιώθει άνετα σε μέρη που δεν γνωρίζει αρκετά καλά π.χ.), ώστε να αισθανθείτε σιγουριά και άνεση.

Σε αυτά βλέπεις κάτι παράδοξο;

 

Ψυχαναγκασμός θα ήταν να σου ήταν επιβεβλημένο να εμπιστευτείς μια μητέρα που απλώς την έχεις δει στην πόρτα του σχολείου, όταν δεν νιώθεις την αντίστοιχη οικειότητα.

 

Μήπως είναι όμως ψυχαναγκασμός και για το παιδί όταν δεν του επιτρέπεις να βλέπει φίλους εκτός σχολείου;

Βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση, όλα εξαρτώνται από τη συχνότητα των έξω σχολικών επαφών. Για παράδειγμα, όταν το παιδί μας πηγαίνει σε 2-3 πάρτυ ή άλλες εξόδους το μήνα και βλέπει έτσι 3*4 ώρες τους φίλους του, είναι εύλογο το ότι οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι ανάγκες των γονιών για κοινωνικότητα δεν θα μπορέσουν να επιτρέψουν παρά πολύ λίγες ξεχωριστές επαφές με τους κολλητούς. Αν όμως οι έξω σχολικές επαφές (οργανωμένες έξοδοι/πάρτυ) είναι μόλις 3-4 το έτος, είναι προφανές ότι υπάρχει ένα κενό κοινωνικότητας.

[Aimee]

Εγώ πάντως δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτό το σχεδόν ψυχαναγκαστικό σενάριο της κοινωνικοποίησης το οποίο υπαγορεύει να αφήνω το παιδί μου σε κάθε άγνωστο στον δικό του προσωπικό χώρο. Φυσικά και το παιδί θα διαλέξει τους φίλους του και δεν θα είμαι εγώ που θα του απαγορέψω να κάνει παρέα με κάποιο - εκτός κι αν διαπιστώσω κάποια ακραία συμπεριφορά. Και τότε ακόμα δεν θα το απαγορέψω, θα το βοηθήσω να καταλάβει από μόνο του τι είναι πιο σωστό για τον εαυτό του.

 

Όμως στην ηλικία των εφτά που είναι η κόρη μου, όχι δεν θα την αφήσω χύμα σε κάποιο σπίτι που μου είναι παντελώς άγνωστο, το θεωρώ ανεύθυνο και όπως είπα και πιο πάνω, θεωρώ απόλυτα ψυχαναγκαστικό να κάνω κάτι τέτοιο προς χάριν της κοινωνικότητας. Νιώθω λες και έχουμε θεοποιήσει την κοινωνικότητα σε βάρος άλλων πραγμάτων που έχουν την ίδια βαρύτητα αν όχι μεγαλύτερη.

 

Μάλλον έχει γίνει παρανόηση στο τι είναι η κοινωνικότητα.

Την κοινωνικότητα δεν χρειάζεται να την θεοποιήσουμε εμείς σε ένα φόρουμ. Η σημασία της είναι τριςσμέγιστη και άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση: άνθρωπος=ον κοινωνικο.

Ένας σοφός (ο Αριστοτέλης είχε πει ότι μόνο τα άγρια θηρία και ο Θεός δεν νιώθουν την ανάγκη για φίλους.

Βέβαια κοινωνικότητα δεν σημαίνει να ξεφορτώνομαι το παιδί μου όπου να 'ναι και να μη νοιάζομαι για το πώς-πού-πότε-με ποιον το παιδί μου θα περάσει καλά. Κάτι τέτοιες στάσεις ίσα-ίσα αντιβαίνουν στην έννοια της κοινωνικότητας, που σκοπεύει προφανώς στην ανάπτυξη δεσμών και όχι να γεμίσουμε το χρόνο μας με χύμα-κύμα επαφές.

 

Με αυτήν την έννοια ακούγεται παράδοξο να ισχυριζόμαστε ότι ένα παιδί δεν έχει ανάγκη να δει εκτός σχολείου κανένα φίλο του. Και αυτό γιατί το σχολείο βάζει μεν τις βάσεις της κοινωνικότητας αλλά δεν μπορεί και να την οικοδομήσει. Το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών είναι πολύ περιορισμένο χρονικά: περίπου τριάντα λεπτά, κατανεμόμενα σε 2 διαλείμματα, όπου το παιδί επίσης θα φάει, θα πάει τουαλέτα, θα πει κάτι στη δασκάλα, θα μαζέψει τα πράγματά του κλπ.

Το κουδούνι χτυπάει πάντα τη στιγμή που οργανώνεται πια το ελεύθερο παιχνίδι ή αρχίζει να εξελίσσεται και να το απολαμβάνουν τα παιδιά.

Οπότε, αν αποδεχθούμε ότι οι επαφές του παιδιού μας με τους συμμαθητές του σταματούν στο σχολείο, αποδεχόμαστε να "ακρωτηριάσουμε" την κοινωνικότητα του.

[AMD080911]

Μάλλον έχει γίνει παρανόηση στο τι είναι η κοινωνικότητα.

Την κοινωνικότητα δεν χρειάζεται να την θεοποιήσουμε εμείς σε ένα φόρουμ. Η σημασία της είναι τριςσμέγιστη και άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση: άνθρωπος=ον κοινωνικο.

Ένας σοφός (ο Αριστοτέλης είχε πει ότι μόνο τα άγρια θηρία και ο Θεός δεν νιώθουν την ανάγκη για φίλους.

Βέβαια κοινωνικότητα δεν σημαίνει να ξεφορτώνομαι το παιδί μου όπου να 'ναι και να μη νοιάζομαι για το πώς-πού-πότε-με ποιον το παιδί μου θα περάσει καλά. Κάτι τέτοιες στάσεις ίσα-ίσα αντιβαίνουν στην έννοια της κοινωνικότητας, που σκοπεύει προφανώς στην ανάπτυξη δεσμών και όχι να γεμίσουμε το χρόνο μας με χύμα-κύμα επαφές.

 

Με αυτήν την έννοια ακούγεται παράδοξο να ισχυριζόμαστε ότι ένα παιδί δεν έχει ανάγκη να δει εκτός σχολείου κανένα φίλο του. Και αυτό γιατί το σχολείο βάζει μεν τις βάσεις της κοινωνικότητας αλλά δεν μπορεί και να την οικοδομήσει. Το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών είναι πολύ περιορισμένο χρονικά: περίπου τριάντα λεπτά, κατανεμόμενα σε 2 διαλείμματα, όπου το παιδί επίσης θα φάει, θα πάει τουαλέτα, θα πει κάτι στη δασκάλα, θα μαζέψει τα πράγματά του κλπ.

Το κουδούνι χτυπάει πάντα τη στιγμή που οργανώνεται πια το ελεύθερο παιχνίδι ή αρχίζει να εξελίσσεται και να το απολαμβάνουν τα παιδιά.

Οπότε, αν αποδεχθούμε ότι οι επαφές του παιδιού μας με τους συμμαθητές του σταματούν στο σχολείο, αποδεχόμαστε να "ακρωτηριάσουμε" την κοινωνικότητα του.

 

Aimee μιλας σωστα! Παντως αναμεσα στην υπερβολη του "δεν κανω παρεα με κανεναν" και την υπερβολη του "κανω παρεα με ολους" υπαρχει και η αριστοτελικη "μεσοτης", η οποια ειναι το ζητουμενο για μια ισορροπημενη ζωη. Ουτε 7 φορες την εβδομαδα εξοδο, αλλα ουτε και 7 το χρονο. Καθε οικογενεια βρισκει τους ρυθμους της και διαμορφωνει το προγραμμα της οπως εκεινη κρινει καλυτερα.

[Aimee]

Μα έχει έρθει αυτή η ημέρα.

Κάποιες φορές πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις τα παιδιά (πχ δεν μπορείς να ξεκόψεις από τους κουμπάρους και τα παιδιά τους)

Άλλες φορές κάνουν υποχωρήσεις οι γονείς (πχ αν θέλει να κάνει διακαώς παρέα με κάποιο παιδί θα ανεχτώ και τους γονείς του και ας μην τους πάω καθόλου)

Άλλες φορές θα κάνεις υποχώρηση ως προς τον τόπο συνάντησης

Άλλες φορές αναγκαστικά δεν θα κάνεις παρέα με κάποιους για τον χ, ψ λόγο που αδυνατούν να κατανοήσουν τα μικρά παιδιά... κτλ

 

Εσείς τι προτείνετε δηλαδή; Τα παιδιά θα διαλέγουν αποκλειστικά τις παρέες τους σε αυτές τις ηλικίες, το χρόνο και τον τόπο συνάντησης, ώστε να είναι παιδοκεντρική η ανατροφή;

 

Προσωπικά δεν θέλω να είναι η ανατροφή ούτε παιδοκεντρική, ούτε γονεο-κεντρική... Θέλω να είναι σε πραγματικές συνθήκες ώστε να προετοιμάζονται και για το μέλλον.

 

Έτσι, όπως το προσδιορίζεις στην αρχή, αυτό προτείνω κι εγώ.

Να λαμβάνονται υπόψιν οι ανάγκες όλων.

Όπως ο γονιός βλέπει τα Σαββατοκύριακα όποιον θέλει, το ίδιο δικαίωμα έχει το παιδί.

Όπως ο γονιός καλεί στο σπίτι του όποιον θέλει από τους φίλους του, το ίδιο δικαίωμα έχει το παιδί.

 

 

Ως γονεο-κεντρική προσέγγιση, δηλαδή ΕΓΩκεντρική, εννοώ το να ισχυρίζεται κάποιος ότι δεν μπορεί να βρει μέσα στις 365 μέρες του χρόνου 4-5 δίωρα για να παίξει το παιδί του με όποιον θεωρεί φίλο του. Ή να μην επιτρέπεται (αποθαρρύνεται) στο παιδί να φέρει κάποιον φίλο του στο σπίτι. Ή να απορρίπτονται συλλήβδην όλοι οι συμμαθητές του, γιατί θεωρούνται οι γονείς τους συνολικά ως ιδιόρρυθμοι. Ή να μην γνωρίζουν οι γονείς τις οικογένειες των κολλητών του παιδιού τους και να μην νοιάζονται να τους γνωρίσουν. Ή να αποφασίζουν οι γονείς με ποιους το παιδί τους θα περνάει ΟΛΟ τον ελεύθερο χρόνο του.

Πρόκειται βεβαίως για ακραίες περιπτώσεις.

[Aimee]

Καθε οικογενεια βρισκει τους ρυθμους της και διαμορφωνει το προγραμμα της οπως εκεινη κρινει καλυτερα.

 

Σωστά, εφόσον βέβαια η κρίση γίνεται ΚΑΙ από τα παιδιά και όχι μόνο από τους γονείς.

[Little Monkey]

Μάλλον έχει γίνει παρανόηση στο τι είναι η κοινωνικότητα.

Την κοινωνικότητα δεν χρειάζεται να την θεοποιήσουμε εμείς σε ένα φόρουμ. Η σημασία της είναι τριςσμέγιστη και άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση: άνθρωπος=ον κοινωνικο.

Ακριβώς αυτό - και δεν το λέει μόνο ο Αριστοτέλης

 

Προσωπικά θεωρώ ότι από τη στιγμή που έχεις έναν μικρό άνθρωπο στο σπίτι, οι δικές του ανάγκες για διαπροσωπική επαφή (και οι δικές του ανάγκες γενικότερα) έρχονται πρώτες, μιας που είναι το αδύναμο μέλος της οικογένειας. Οπότε σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ σοβαρό επιχείρημα για να στερήσω από το παιδί την επαφή με τους φίλους του το ότι εγώ δεν θέλω να δω άνθρωπο πάνω από 2 φορές το μήνα και δεν μπορώ να ξεκόψω από τους κουμπάρους, άρα εκείνες τις δύο φορές που μπορώ να συνοδέψω το παιδί μου για να πάει να παίξει, θα παίξει με τα παιδιά των κουμπάρων είτε του αρέσει είτε όχι. Θα προτιμήσω εκείνες τις 2 φορές να πιω καφέ με μια άσχετη μαμά για να μπορέσουν να παίξουν τα παιδιά μας, και με τους κουμπάρους θα κρατήσω επαφή μέσω τηλεφώνου ή Facebook.

 

Και αντιστρόφως αν εγώ είμαι μια κοινωνική πεταλούδα (κάθε βράδυ έξω με διαφορετική παρέα) και βλέπω πως το παιδί δυσανασχετεί ή κουράζεται με τις συνεχείς εξόδους, θα τις περιορίσω ώστε να του δώσω την ευκαιρία να χαλαρώσει στη θαλπωρή του σπιτιού.

 

Ως προς την επιλογή των φίλων, πάλι θα αφήσω το παιδί να με καθοδηγήσει. Από 3-4 χρονών μπορείς να δεις με ποια παιδιά ταιριάζουν και θέλουν να κάνουν παρέα και με ποια όχι. Πολύ περισσότερο μετά τα 5 που πάνε και σχολείο και αποκτάνε "κολλητούς". Δεν θεωρώ πως το βασικό κριτήριο για επιλογή φίλων πρέπει να είναι το αν ταιριάζω εγώ με τους γονείς τους.

 

Ο ψυχαναγκασμός εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πού κολλάει, εκτός αν εννοούμε πως οι γονείς επιμένουν να βάλουν σε καλούπι τα παιδιά τους και να τους επιβάλλουν το τι θα κάνουν και με ποιον θα παίξουν και πόσο συχνά.

[tzoutzouka]

ΟΚ αλλά αυτό δεν είναι το ίδιο με το "αφήνω το παιδί μου σε κάθε άγνωστο". Το σενάριο που συζητάμε είναι: βλέπεις μια μαμά έξω από την πόρτα του σχολείου, κάνετε μερικές κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, τα παιδιά σας γνωρίζονται στο σχολείο και γίνονται φίλοι, η μαμά φαίνεται νορμάλ, το παιδάκι παρομοίως. Και μετά καλούν το παιδί σου στο σπίτι τους για να παίξει (για κανένα δύωρο φαντάζομαι). Είναι τόσο φοβερό να δεχτείς, είτε να πας με το παιδί και πιεις ένα καφέ με μια γυναίκα που δεν είναι φίλη σου και μπορεί ποτέ να μην γίνει φίλη σου, είτε να αφήσεις το παιδί μόνο του; Γιατί σου ακούγεται απίστευτο ή παρανοϊκό αυτό το σενάριο;

 

Μα δεν υποστήριξα εγώ κάτι τέτοιο. Το ίδιο λέμε, εκτός απο το ότι δεν θα άφηνα το παιδί μόνο του απο την πρώτη φορά. Φυσικά και θα δεχόμουνα να γνωριστώ και να πιω καφέ με την μαμά που δεν είναι φίλη μου αλλά τα παιδιά μας κάνουν παρέα - αν φυσικά κι αυτή έχει την ίδια διάθεση.

 

 

Ο ψυχαναγκασμός πού κολλάει; Δεν σε βάζει κανείς με το ζόρι να κάνεις κάτι. Σωστά;

 

Παραθέτω το κείμενο της AMD080911 που με εκφράζει απόλυτα

"Little Monkey ο ψυχαναγκασμος κολλαει στο γεγονος οτι αυτου του ειδους η κοινωνικοτητα θεωρειται το "φυσιολογικο" και ο,τι παρεκκλινει απο αυτο στιγματιζεται ως παραδοξο."

 

Το αν εσύ θα το έκανες ή όχι, δεν έχει σχέση. Δικαίωμά σου να μην δεχτείς αν στο προτείνουν.

 

Σωστό, είναι επιλογή μου αν θα το κάνω ή όχι.

 

Η απορία μου είναι γιατί σου φαίνεται περίεργο το ότι κάποιοι το κάνουν (είτε επειδή είναι σούπερ κοινωνικοί, είτε επειδή είναι πιο χαλαροί, είτε εξ ανάγκης).

 

Δεν μου φαίνεται περίεργο, ο καθένας πράττει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Είπα ότι εγώ, προσωπικά, δεν θα το έκανα.

[tzoutzouka]

Μα δεν είναι καθόλου περίεργο το να μην αφήνεις το παιδί σου στο σπίτι του πρώτου τυχόντα. Άλλωστε, οι συνθήκες της ζωής (λίγος ελεύθερος χρόνος) επιτάσσουν να είμαστε εκλεκτικοί.

Είναι φυσιολογικό λοιπόν να επιλέγεις τους γονείς εκείνων των συμμαθητών, με τους οποίους το παιδί σου κάνει περισσότερη παρέα.

Είναι επίσης φυσιολογικό να πας στο σπίτι αυτό μαζί με το παιδί σου, όσες φορές χρειάζεστε και εσύ και το παιδί (το δικό μου δεν νιώθει άνετα σε μέρη που δεν γνωρίζει αρκετά καλά π.χ.), ώστε να αισθανθείτε σιγουριά και άνεση.

Σε αυτά βλέπεις κάτι παράδοξο;

 

'Οχι, συμφωνούμε απόλυτα.

 

Ψυχαναγκασμός θα ήταν να σου ήταν επιβεβλημένο να εμπιστευτείς μια μητέρα που απλώς την έχεις δει στην πόρτα του σχολείου, όταν δεν νιώθεις την αντίστοιχη οικειότητα.

 

Εγώ προσωπικά δεν οδηγούμαι απο ψυχαναγκασμούς. Μερικές μαμάδες όμως νιώθουν πραγματικά άσχημα αν δεν νιώθουν οικειότητα απο την πρώτη φορά. Σκέφτονται ότι κάτι πάει στραβά με αυτές και την κοινωνική τους ζωή. Αισθάνονται μειονεκτικά.

 

Μήπως είναι όμως ψυχαναγκασμός και για το παιδί όταν δεν του επιτρέπεις να βλέπει φίλους εκτός σχολείου;

 

Δεν νομίζω όμως ότι μιλάμε για αυτή την περίπτωση. Σαφώς και δεν είναι σωστό οτιδήποτε απόλυτο.

 

Βέβαια και σε αυτήν την περίπτωση, όλα εξαρτώνται από τη συχνότητα των έξω σχολικών επαφών. Για παράδειγμα, όταν το παιδί μας πηγαίνει σε 2-3 πάρτυ ή άλλες εξόδους το μήνα και βλέπει έτσι 3*4 ώρες τους φίλους του, είναι εύλογο το ότι οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι ανάγκες των γονιών για κοινωνικότητα δεν θα μπορέσουν να επιτρέψουν παρά πολύ λίγες ξεχωριστές επαφές με τους κολλητούς. Αν όμως οι έξω σχολικές επαφές (οργανωμένες έξοδοι/πάρτυ) είναι μόλις 3-4 το έτος, είναι προφανές ότι υπάρχει ένα κενό κοινωνικότητας.

 

με bold

[tzoutzouka]

Aimee μιλας σωστα! Παντως αναμεσα στην υπερβολη του "δεν κανω παρεα με κανεναν" και την υπερβολη του "κανω παρεα με ολους" υπαρχει και η αριστοτελικη "μεσοτης", η οποια ειναι το ζητουμενο για μια ισορροπημενη ζωη. Ουτε 7 φορες την εβδομαδα εξοδο, αλλα ουτε και 7 το χρονο. Καθε οικογενεια βρισκει τους ρυθμους της και διαμορφωνει το προγραμμα της οπως εκεινη κρινει καλυτερα.

 

Συμφωνώ κι εγώ σε αυτά.

[ekavi_]

Για ποιες ηλικίες μιλάμε; Εγώ πάντως ναι, ακόμα και τώρα που ο μικρός δεν είναι ακόμα 4, λαμβάνω υπόψιν με ποιον θέλει να κάνει παρέα. Αν ας πούμε δεν ταιριάζει με τα παιδιά των κουμπάρων μας, θα πάω επίσκεψη μόνη μου. Και θα κάνω περισσότερη παρέα με τους γείτονες, αν προτιμά να παίζει με τα δικά τους παιδιά. Δεν μου φαίνεται σωστό να επιμείνω να παίξει με κάποιο παιδί μόνο και μόνο επειδή εγώ ταιριάζω με τη μαμά του ή το αντίστροφο.

 

 

Για ηλικίες έως ας πούμε 12...

Αν δεν ταιριάζει η κόρη μου (8χρ) με τα παιδιά των κουμπάρων, εγώ θα την πάρω μαζί μου και θα της εξηγήσω ότι πρέπει να πάμε και να προσπαθήσει να βρει τρόπο να συνυπάρξει ακόμα και αν δεν τρελαίνεται για την παρέα τους... Δεν πρέπει να μάθουν τα παιδιά ότι υπάρχουν και κάποιες υποχρέωσεις;

Όπως και εγώ θα προσπαθήσω να συνυπάρξω με τη μαμά που δεν χωνεύω για να παίξουν τα παιδιά που είναι φίλοι...

[ekavi_]

Ως γονεο-κεντρική προσέγγιση, δηλαδή ΕΓΩκεντρική, εννοώ το να ισχυρίζεται κάποιος ότι δεν μπορεί να βρει μέσα στις 365 μέρες του χρόνου 4-5 δίωρα για να παίξει το παιδί του με όποιον θεωρεί φίλο του. Ή να μην επιτρέπεται (αποθαρρύνεται) στο παιδί να φέρει κάποιον φίλο του στο σπίτι. Ή να απορρίπτονται συλλήβδην όλοι οι συμμαθητές του, γιατί θεωρούνται οι γονείς τους συνολικά ως ιδιόρρυθμοι. Ή να μην γνωρίζουν οι γονείς τις οικογένειες των κολλητών του παιδιού τους και να μην νοιάζονται να τους γνωρίσουν. Ή να αποφασίζουν οι γονείς με ποιους το παιδί τους θα περνάει ΟΛΟ τον ελεύθερο χρόνο του.

Πρόκειται βεβαίως για ακραίες περιπτώσεις.

 

Όχι, όλα αυτά είναι ακραία... Αλλά το ίδιο ακραίο βρίσκω η κοινωνική ζωή των γονέων να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από το παιδί και τους φίλους του. Δηλαδή το παιδί συναντάει μόνο τους φίλους που διαλέγει (πχ κάποιους συμμαθητές) και αποφεύγουμε να συναντήσει πχ τα παιδιά των κουμπάρων με τα οποία δεν κάνει παρέα.

[Little Monkey]

Παραθέτω το κείμενο της AMD080911 που με εκφράζει απόλυτα

"Little Monkey ο ψυχαναγκασμος κολλαει στο γεγονος οτι αυτου του ειδους η κοινωνικοτητα θεωρειται το "φυσιολογικο" και ο,τι παρεκκλινει απο αυτο στιγματιζεται ως παραδοξο."

Πρώτον αυτό δεν είναι ψυχαναγκασμός. Ψυχαναγκασμός είναι να σε αναγκάζει κάποιος να κάνεις κάτι παρά τη θέλησή σου ασκώντας πάνω σου ψυχολογική πίεση. Επίσης ψυχαναγκασμός είναι να έχεις εμμονές (άλλη ερμηνεία αυτή). Το ότι ο κόσμος γύρω σου συμπεριφέρεται σε γενικές γραμμές διαφορετικά απ' ό,τι συμπεριφέρεσαι εσύ, δεν σημαίνει πως ψυχαναγκάζεσαι. Απλά αισθάνεσαι άσχημα που δεν ταιριάζεις με το "καλούπι".

 

Ένα από μειονεκτήματα των παιδιών είναι ότι σε φέρνουν σε επαφή με κόσμο που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα συναναστρεφόσουν (από τις λεχώνες με τις οποίες μοιράζεσαι το δωμάτιό σου στο μαιευτήριο μέχρι τις μαμάδες στα παιδικά πάρτι). Δυστυχώς παρότι μερικές από αυτές τις επαφές μπορείς να τις αποφύγεις (π.χ. με μονόκλινο δωμάτιο στο μαιευτήριο) κάποιες άλλες πρέπει να τις αποδεκτείς αλλιώς ψυχαναγκάζεις το παιδί σου. Γιατί θα περιορίσεις τις επαφές του παιδιού μία, θα τις περιορίσεις δύο, στο τέλος ή το παιδί θα φρικάρει ή εσύ θα παραδεχτείς την ήττα σου. Κατά τη γνώμη μου, καλύτερα να γίνει το δεύτερο.

 

Όπως κάνουμε υπερβάσεις σε άλλα πράγματα (θηλασμός, ξενύχτια κλπ) έτσι καλούμαστε να κάνουμε μια υπέρβαση και σε αυτό. Ο καθένας την υπέρβασή του αναλόγως των συνθηκών του και των δεδομένων του.

[Little Monkey]

Για ηλικίες έως ας πούμε 12...

Α εντάξει βρε συ.... εγώ έλεγα ότι εννοούσες μέχρι να πάνε φαντάροι ή έστω να τελειώσουν τον πρώτο χρόνο στο πανεπιστήμιο

 

Αν δεν ταιριάζει η κόρη μου (8χρ) με τα παιδιά των κουμπάρων, εγώ θα την πάρω μαζί μου και θα της εξηγήσω ότι πρέπει να πάμε και να προσπαθήσει να βρει τρόπο να συνυπάρξει ακόμα και αν δεν τρελαίνεται για την παρέα τους... Δεν πρέπει να μάθουν τα παιδιά ότι υπάρχουν και κάποιες υποχρέωσεις;

Όπως και εγώ θα προσπαθήσω να συνυπάρξω με τη μαμά που δεν χωνεύω για να παίξουν τα παιδιά που είναι φίλοι...

Κοίτα ποιο είναι το θέμα. Αν εσύ είσαι μια κοινωνική μαμά που δεν έχεις πρόβλημα να πιεις καφέ με τις μαμάδες των φιλενάδων τις 8χρονης κόρης σου προκειμένου να έχει και η κόρη σου κοινωνική ζωή ή δεν έχεις πρόβλημα να αφήσεις την κόρη σου να πάει στα σπίτια των φιλενάδων της ή τις καλείς συχνά-πυκνά στο δικό σου σπίτι - με άλλα λόγια, αν η κοινωνική ζωή της κόρης σου είναι πλούσια - τότε σαφώς να διατηρήσετε οικογενειακώς επαφές και με τους κουμπάρους.

 

Αν όμως εσύ είσαι κλειστός χαρακτήρας, δεν θέλεις να αφήνεις την κόρη σου να πηγαίνει σε άλλα σπίτια, δεν θέλεις να έρχονται παιδιά στο δικό σας σπίτι και δεν θέλεις να πίνεις καφέ πάνω από 2 φορές το μήνα - άρα η κοινωνική ζωή της κόρης σου είναι περιορισμένη - τότε το να πηγαίνεις στους κουμπάρους εκείνες τις δύο φορές και να παίρνεις μαζί και την κόρη σου που δεν θέλει να πάει και να νομίζεις ότι έτσι της προσφέρεις κοινωνικά ερεθίσματα και δεν έχεις άλλη υποχρέωση απέναντί της, τότε αυτό είναι πρόβλημα. Γιατί ναι μεν έτσι μαθαίνει περί υποχρεώσεων, αλλά δεν κοινωνικοποιείται όπως είναι σωστό για την ηλικία της.

 

Όσο τα παιδιά είναι ακόμα μικρά, πιστεύω πως καλό είναι να ζυγίζουμε τα μεν και τα δε των επιλογών μας ώστε το αποτέλεσμα να βγαίνει υπέρ τους και όχι υπέρ μας ή υπέρ της ηρεμίας της οικογένειας. Π.χ. αν δεν θέλουμε να πίνουμε καφέδες με μαμάδες, ας δεχτούμε άλλα παιδιά στο σπίτι μας (αυτά που έρχονται χωρίς συνοδεία μαμάς). Αν δεν θέλουμε να δεχτούμε παιδιά στο σπίτι μας, ας στείλουμε τα δικά μας στα σπίτια των φίλων τους. Αν δεν θέλουμε να πάνε πουθενά τα παιδιά ασυνόδευτα, ας πιούμε μερικούς καφέδες παραπάνω. Για όλα υπάρχει λύση και η λύση δεν είναι να γίνουν τα παιδιά μας λίγο πιο μονόχνωτα ή αντικοινωνικά για να μην ξεβολευτούμε εμείς. Έχουν καιρό στην εφηβεία για τέτοιες αλλαγές...

[ekavi_]

Εγώ είμαι μια μαμά που είμαι επιλεκτικά κοινωνική. Που κάνει όμως προσπάθειες για να γίνει πιο κοινωνική χάρην των παιδιών.

Ούτε τα έχω απομονωμένα, ούτε διάγουμε τον σούπερ κοινωνικό βίο.

-Θα δεχτώ άλλα παιδάκια στο σπίτι (ασυνόδευτα) επιλεκτικά

(όχι από την άγνωστη που ψάχνει για νταντά ή που νομίζει ότι αφήνοντας το παιδί όπου να΄ναι, ξεμπερδεύει με την κοινωνικότητα της κόρης της)

-Θα αφήσω τα παιδιά στο σπίτι κάποιου άλλου ακόμα πιο επιλεκτικά

(στη θεία για να παίξουν με τα ξαδέρφια, στο σπίτι της νονάς για να παίξει με την κόρη της, άντε και στη γειτόνισσα που την ξέρω και με ξέρει για κάνα 2ωρο-σε καμία περίπτωση για διανυκτέρευση)

-Θα πάμε σε πάρτυ, στην παιδική χαρά, στην πλατεία, στον παιδότοπο (όπου μπορεί να συναντήσω και καμιά μαμά που δεν θα την άντεχα υπό άλλες συνθήκες)

-Θα πάμε και επίσκεψη στους κουμπάρους

-Θα δεχτούμε και από εκείνους επίσκεψη ή από φιλικές οικογένειες

 

Όλα αυτά κυρίως Σαββατοκύριακα και λιγότερο συχνά κάποιες καθημερινές.

 

Πως μας βρίσκεις;

[tzoutzouka]

Ας μην σταθούμε στην επι λέξη ερμηνεία του ψυχαναγκασμού, νομίζω ότι όλοι καταλάβαμε τι θέλουμε να πούμε χρησιμοποιώντας αυτή την λέξη. Αν θες να το πούμε ότι κάποια μαμά αισθάνεται άσχημα που δεν ανήκει στο καλούπι ας το πούμε έτσι, μην κολλήσουμε με τις ερμηνείες.

 

'Οσο για τα συγκεκριμένα που είπες και παραθέτω με εισαγωγικά

"Π.χ. αν δεν θέλουμε να πίνουμε καφέδες με μαμάδες, ας δεχτούμε άλλα παιδιά στο σπίτι μας (αυτά που έρχονται χωρίς συνοδεία μαμάς). Αν δεν θέλουμε να δεχτούμε παιδιά στο σπίτι μας, ας στείλουμε τα δικά μας στα σπίτια των φίλων τους. Αν δεν θέλουμε να πάνε πουθενά τα παιδιά ασυνόδευτα, ας πιούμε μερικούς καφέδες παραπάνω. Για όλα υπάρχει λύση."

 

αυτά τα θεωρώ φυσιολογικά. Νομίζω ότι διευκρίνησα πως δεν μιλάω για περιορισμό των επαφών του παιδιού, μιλάω για επιλογές, σύμφωνα πάντα και με τις ανάγκες του.