Θέλει συνέχεια αγκαλιά

[Dimitra83]

συμφωνω οτι αυτο με το 3ημερο κλαμα το θεωρω απανθρωπο κ σε καμια περιπτωση δε το υποστηριζω.επειδη εκανες παραθεση το σχολειο μου ελπιζω να καταλαβες τι εννοουσα εγω κ 2-3 αλλα ατομα.οταν μιλαμε για νεογεννητο ΝΑΙ συμφωνω στην αμεση αγκαλια.αλλα ειπα οτι εχει διαφορα ενα νεογεννητο ενα 6 μηνων ενα 2 ετων κ ενα 4.κ σε καθε ηλικια αντιδρας αλλιως σε καθε τυπο κλαματος.αλλο να πειναει να ποναει να ειναι αρρωστο αλλο να βαριεται να εχει πεισμωσει κτλ.

πχ η κορη μου 2 ετων καμια φορα απο βαρεμαρα ερχοταν κ ηθελε αγκαλια κ τσιριζε.την επαιρνα κ μολις την αφηνα παλι τα ιδια.προτιμοτερο ηταν να την παρω κ να παμε να παιξουμε κουκλοθεατρο η να ζωγραφισουμε η να πουμε παραμυθι κ το ευχαριστιοταν.

ο γιος μου 2 ετων κ αυτος οπως ειπα δεν ειναι της αγκαλιας απο πολυ μωρο.απο 2 μηνων δε κοιμοταν αγκαλια με τιποτα.σπαραζε κ κουνουσε χερια ποδια οπως κ αν τον κρατουσα.μολις τον τυλιγα ελαφρα με μια πανα κ τον εβαζα στο ριλαξ κοιμοταν αμεσως.επρεπε ντε και καλα να ειναι αγκαλια?αφου δεν ηθελε το μωρο!σημερα συγκεκριμενα επαιζε με τα τουβλακια του κ πηγα να τον φιλισω κ δυσανασχετησε γιατι νομιζε οτι θα του χαλασω το παιχνιδι.

οχι δε το ζορισα το παιδι.ειχε αναγκη να παιξει μονος του κ τον αφησα.

[Iride]

Ο μεγαλύτερος γιος μας μεγάλωσε μες τις αγκαλιές μας από νεογέννητο μέχρι τώρα. Κουραζόμασταν κάποιες φορές συνέχεια αγκαλιά, αλλά με τον ίδιο τρόπο μεγαλώσαμε και το δεύτερο παιδάκι μας. Τώρα τα κυνηγάμε να τα πάρουμε αγκαλιά! Έχουν τις δικές τους ασχολίες, τα παιχνίδια τους... Έχω καταλήξει ότι η αγκαλιά δεν τα "χάλασε" σε τίποτα, η παιδίατρος έλεγε "αγκαλιά ναι, κούνημα για να κοιμηθούν όχι". Αν έχω την ευκαιρία και τρίτη φορά, πάλι στην αγκαλιά θα μεγαλώσει...

[kit_katerina]

Χιλιοειπωμενο αλλα ανεξαντλητο το θεμα, εε?

 

Εχω καταληξει στο οτι κανενας δεν μπορει να πει σε κανενα τι να κανει, ουτε καν να του υποδειξει. Η καθεμια/καθενας παιρνει το ρισκο του πιστευοντας οτι κανει το καλυτερο για τα παιδια του. Το τι θα βγει στην πορεια κανεις δεν ξερει. Οι γνωμες των "ειδικων" (γιατι δεν πιστευω οτι υπαρχουν ειδικοι σε τετοια θεματα) και μη διαφερουν και παντα θα διαφερουν. Τελικα μαλλον εμεις προσπαθουμε να πεισουμε -ποιους?, μηπως και τους εαυτους μας?- οτι κανουμε καλη δουλεια σαν γονεις! Ευχομαι πραγματικα ολοι να κανουμε οντως το καλυτερο για τα παιδια μας, οποιασδηποτε ηλικιας κι αν ειναι, για να γινει και το μελλον τους καλυτερο απο αυτο που ειχαμε εμεις...

 

Παρολα αυτα, (για να πω και την εμπειρια μου και οχι τη γνωμη μου) ειμαι υπερμαχος της αγκαλιας και ολων αυτων που ισως θεωρουνται οτι χαλανε ενα παιδι (κουνημα, τραγουδι κ.α.) Κατα καιρους φορεσα ζωνη στη μεση απο την κουραση, χρησιμοποιησα θερμαντικες αλοιφες και συσκευες μασαζ για την υπερκοπωση, δεν προλαβαινα να ασχοληθω καθολου με τον εαυτο μου (νυχια, αποτριχωση, κομμωτηριο και τα λοιπα "των γυναικων"). Αλλα δε με ενοιαξε καθοοοολου! Η κουραση περασε (ή περναει), τα υπολοιπα ειναι δευτερευουσας σημασιας για μενα. Οταν αποφασισα να γινω μαμα αποφασισα επισης οτι ο εαυτος μου ερχεται σε 2η μοιρα και προτεραιοτητα θα εχουν τα παιδια μου. Το κυριοτερο για μενα ειναι να κανω αυτο που πιστευω οτι ειναι καλυτερο για το παιδι μου και αυτο τελικα πιστευω πως πρεπει να κανουμε ολοι.

[Ellemphriem]

Παρολα αυτα, (για να πω και την εμπειρια μου και οχι τη γνωμη μου) ειμαι υπερμαχος της αγκαλιας και ολων αυτων που ισως θεωρουνται οτι χαλανε ενα παιδι (κουνημα, τραγουδι κ.α.) Κατα καιρους φορεσα ζωνη στη μεση απο την κουραση, χρησιμοποιησα θερμαντικες αλοιφες και συσκευες μασαζ για την υπερκοπωση, δεν προλαβαινα να ασχοληθω καθολου με τον εαυτο μου (νυχια, αποτριχωση, κομμωτηριο και τα λοιπα "των γυναικων"). Αλλα δε με ενοιαξε καθοοοολου! Η κουραση περασε (ή περναει), τα υπολοιπα ειναι δευτερευουσας σημασιας για μενα. Οταν αποφασισα να γινω μαμα αποφασισα επισης οτι ο εαυτος μου ερχεται σε 2η μοιρα και προτεραιοτητα θα εχουν τα παιδια μου. Το κυριοτερο για μενα ειναι να κανω αυτο που πιστευω οτι ειναι καλυτερο για το παιδι μου και αυτο τελικα πιστευω πως πρεπει να κανουμε ολοι.

 

Πολυ ομορφα το εθεσες......:lol:

[νινάκια2]

Στα μαθήματα ψυχοπροφυλακτικής μας είχαν πει κάτι που μου άρεσε." Το παιδί γεννιέτε από την κοιλιά και ο άνθρωπος από την αγκαλιά"

[tarshou]

Συμφωνώ απόλυτα. Επίσης όμως να μην ξεχνάμε ότι τόσο το παιδί όσο και ο άνθρωπος χρειάζονται και αέρα για να αναπνέουν.

[kit_katerina]

Συμφωνώ απόλυτα. Επίσης όμως να μην ξεχνάμε ότι τόσο το παιδί όσο και ο άνθρωπος χρειάζονται και αέρα για να αναπνέουν.

Βεβαια, συμφωνω! Οπως ειναι ασχημο να το καταπιεζεις και να μην το παιρνεις αγκαλια οταν το θελει, ετσι ασχημο ειναι και να το παιρνεις αγκαλια οταν αυτο δε θελει.

[maan]

αχ ρε κορίτσια...μου φαίνεται αδιανόητο μια μανούλα να μην παίρνει ένα βρεφάκι-μωράκι-παιδάκι αγκαλιά ενώ αυτό το ζητάει, επειδή αυτή δεν θέλει-πονάει-πεινάει...και ο,τιδήποτε άλλο...έτσι μεγάλωσα δεν ξέρω...εγώ ακόμα ζητάω αγκαλιά από τη μαμά και το μπαμπά μου και αν δε με πάρουν θυμώνω...

[tarshou]

Να σου πω, προσωπική μου θέση πάντα, όπως με ενοχλεί να βλέπω ένα μωρό να σπαρταράει στο κλάμα για να το πάρει η μητέρα του αγκαλιά και εκείνη να αδιαφορεί ή να προτιμάει να διαβάσει περιοδικό ή να μιλήσει στο τηλέφωνο (δεν λέω να έχει να κάνει πραγματικά κάτι επείγον εκείνη τη στιγμή), το ίδιο με ενοχλεί ένα παιδί που κλαίει και χτυπιέται γιατί έχει μάθει να κρέμεται συνέχεια πάνω από τη μητέρα του. Αγκαλιές, φιλιά, χάδια, παιχνίδια, όλα για τα παιδάκια μας. Αλλά όχι να φτάνουμε και στο άλλο άκρο. Ούτε το έτσι ούτε το αλλιώς κάνουν καλό.

[marandnik]

Να σου πω, προσωπική μου θέση πάντα, όπως με ενοχλεί να βλέπω ένα μωρό να σπαρταράει στο κλάμα για να το πάρει η μητέρα του αγκαλιά και εκείνη να αδιαφορεί ή να προτιμάει να διαβάσει περιοδικό ή να μιλήσει στο τηλέφωνο (δεν λέω να έχει να κάνει πραγματικά κάτι επείγον εκείνη τη στιγμή), το ίδιο με ενοχλεί ένα παιδί που κλαίει και χτυπιέται γιατί έχει μάθει να κρέμεται συνέχεια πάνω από τη μητέρα του. Αγκαλιές, φιλιά, χάδια, παιχνίδια, όλα για τα παιδάκια μας. Αλλά όχι να φτάνουμε και στο άλλο άκρο. Ούτε το έτσι ούτε το αλλιώς κάνουν καλό.

 

Όλες έχουμε παιδιά και δε νομίζω να υπάρχει κάποια από εμάς που να μην έχει βιώσει ξέσπασμα γκρίνιας από το παιδί της, εκεί κυρίως στις ηλικίες 2 με 3. Όταν βλέπει ένας τρίτος το ξέσπασμα ενός παιδιού δεν είναι σε θέση να γνωρίζει για ποιο λόγο φέρεται έτσι. Έχει δίκιο; Έχει άδικο; Είναι κουρασμένο; Είναι απογοητευμένο; Κρυώνει; Ζηλεύει;

Πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη και να βγάζεις το συμπέρασμα ότι όλα τα παιδιά που κλαίνε και ζητούν την αγκαλιά της μητέρας τους το κάνουν επειδή είναι απλά κακομαθημένα;

 

Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν δύο άκρα. Πιστεύω ότι τα παιδιά δεν κακομαθαίνουν από την εκδήλωση στοργής, όταν αυτά την επιζητούν αλλά από πολλά άλλα πράγματα. Επίσης θεωρώ ότι η αγκαλιά δεν είναι παραχώρηση που κάνουμε στο παιδί αλλά πρωταρχικό του δικαίωμα.

 

Δεν θα δώσω τίποτα λιγότερο στο παιδί μου από ότι δικαιούται ακόμα και ένα μικρό "άλογο" ζώο της ζούγκλας.

 

[tarshou]

Ποιός μίλησε για κακομαθημένα παιδιά; Σε αυτά που είπα, διάβασες πουθενά να αναφέρομαι σε κακομαθημένα παιδιά ή όχι; Ούτε σε κανένα απολύτως σημείο ανέφερα ότι όποτε ένα παιδί κλαίει το κάνει επειδή θέλει μόνο να γκρινιάξει και επειδή είναι κακομαθημένο. Τι συμπεράσματα είναι αυτά που έβγαλες; Αν είναι δυνατόν!!! Στο νύχι στέκεσαι; Να καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε, εκτός αν το κάνεις μόνο και μόνο για να αντιταχθείς. Κι εγώ έχω δύο παιδιά, κι εγώ τα παίρνω συνέχεια αγκαλιά και προσπαθώ να ρουφήξω κάθε στιγμή τους. Ούτε είπε κανείς ότι κρίνουμε τα παιδιά των άλλων. Μάλλον διάβαζες κάποια άλλο μήνυμα και τα μπέρδεψες με το δικό μου.

[marandnik]

το ίδιο με ενοχλεί ένα παιδί που κλαίει και χτυπιέται γιατί έχει μάθει να κρέμεται συνέχεια πάνω από τη μητέρα του.

 

Από αυτό, έβγαλα το συμπέρασμα, ότι μιλάς για ένα παιδί που κλαίει και χτυπιέται και βγάζεις το συμπέρασμα ότι το κάνει επειδή έχει μάθει να κρέμεται συνέχεια πάνω από τη μητέρα του....

Εννοούσες κάτι άλλο; Σε έθιξα με κάποιον τρόπο; Διάβασες κάτι στο προηγουμενο post μου που να σε θίγει ή να σε προσβάλει;

[tarshou]

Δε θίχτηκα καθόλου. Απλά μου έκαναν εντύπωση αυτά που έλεγες γιατί καμία σχέση δεν είχαν με αυτά που έλεγα εγώ. Ακόμη και στα λόγια μου που παρέθεσες δε λέω ότι όποιο παιδί που κλαίει είναι κακομαθημένο και το κάνει γιατί έχει μάθει να κρέμεται από τη μητέρα του. Να το πω με άλλα λόγια: ένα παιδί που κλαίει σίγουρα έχει τους λόγους του. Μπορεί να πονάει. Μπορεί να πεινάει/διψάει. Μπορεί να είναι θυμωμένο. Μπορεί να είναι στεναχωρημένο. Μπορεί... μπορεί... μπορεί... Η κάθε μάνα ξέρει καλύτερα το δικό της παιδί και μόνο εκείνη ξέρει (κι όχι πάντα) τους λόγους για τους οποίους κλαίει το παιδί της. Αυτό που είπα, λοιπόν, είναι ότι όταν ο λόγος που κλαίει ένα παιδί είναι επειδή θέλει ντε και καλά αγκαλιά ενώ εκείνη την ώρα η μητέρα του δεν μπορεί να το πάρει και αυτό επιμένει κλαίγοντας (και αυτό σε ηλικία που το παιδί να μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα) και χάνοντας εντελώς τον έλεγχό του, αυτό είναι που με ενοχλεί. Δε γενίκευσα, δεν μίλησα για κακομαθημένα παιδιά. Ακόμη κι αυτό το παιδί δε θα το χαρακτήριζα κακομαθημένο σε καμία περίπτωση. Βασικά, δε θα το χαρακτήριζα τίποτα, όπως δε θα μου άρεσε να χαρακτηρίζουν και τα δικά μου τα παιδιά. Δεν έβγαλα κανένα συμπεράσμα, είπα απλά ότι όταν γίνεται μόνο για αυτόν τον λόγο, εμένα προσωπικά δε μου αρέσει. Αυτό.

 

Φαντάζομαι ότι και στη δική μας παρεξήγηση έπαιξε ρόλο ο γραπτός λόγος που δεν γίνεται πάντα τόσο κατανοητός όσο ο προφορικός. Αν κάτι από όσα είπα ακούστηκε προσβλητικό, ζητάω συγγνώμη.

[marandnik]

 

Φαντάζομαι ότι και στη δική μας παρεξήγηση έπαιξε ρόλο ο γραπτός λόγος που δεν γίνεται πάντα τόσο κατανοητός όσο ο προφορικός. Αν κάτι από όσα είπα ακούστηκε προσβλητικό, ζητάω συγγνώμη.

 

Καθόλου. Ούτε χρειάζεται συγγνώμη. Απλά και εγώ αυτά ακριβώς ήθελα να πω:

 

ένα παιδί που κλαίει σίγουρα έχει τους λόγους του. Μπορεί να πονάει. Μπορεί να πεινάει/διψάει. Μπορεί να είναι θυμωμένο. Μπορεί να είναι στεναχωρημένο. Μπορεί... μπορεί... μπορεί... Η κάθε μάνα ξέρει καλύτερα το δικό της παιδί και μόνο εκείνη ξέρει (κι όχι πάντα) τους λόγους για τους οποίους κλαίει το παιδί της.

 

Ότι ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι γιατί κλαίει και ζητά αγκαλιά ένα παιδί, οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι το κάνει γιατί έχει μάθει να κρεμιέται πάνω από τη μητέρα του. Τελικά, το ίδιο ακριβώς είπες και εσύ σε επόμενο post σου, οπότε δεν τίθεται θέμα παρεξήγησης αλλά συμφωνίας!

[tarshou]

Μ'αρέσει να διαφωνούμε συμφωνώντας... ή να συμφωνούμε διαφωνώντας

[marandnik]

Μ'αρέσει να διαφωνούμε συμφωνώντας... ή να συμφωνούμε διαφωνώντας

 

:mrgreen:

[xristina 32]

μπορείς να το αγοράσεις. όποια φτιάχνει να της στείλει ένα πμ.

καλύτερο θα ήταν να το αγοράσεις απο κάποια έμπειρη στο θέμα, έτσι ώστε να σου κάνει μια καθοδήγηση γιατί δεν έινια ότι το φοράς όπως να ναι το μωρό, θέλει συγκεκριμένους τρόπους.

δες το babywearing.gr αλλά νομίζω ότι λείπει διακοπές! κάνουν και συναντήσεις, κάτι που θα σε βοηθήσει πολύ για να δείς τρόπους κτλ!

 

εχω μια μπεμπουλα 4,5 μηνων και συμπασχω με την evita... Δεν μπορω να κανω βημα μακρυα της χωρις να μας ακουσει ολη η περιοχη.. την εχω κακομαθει ή οχι δεν ξερω, ομως με ενδιαφερει πολυ να αγορασω απο καποια που θα μου δειξει και τη σωστη χρηση του. Αν υπαρχουν συστασεις παρακαλω στειλτε μου!! Μ αρεσει να την εχω αγκαλια, αλλα πρεπει να γινονται κ αλλες δουλειες μεσα στο σπιτι δυστηχως ή ευτυχως

[xristina 32]

Χιλιοειπωμενο αλλα ανεξαντλητο το θεμα, εε?

 

Εχω καταληξει στο οτι κανενας δεν μπορει να πει σε κανενα τι να κανει, ουτε καν να του υποδειξει. Η καθεμια/καθενας παιρνει το ρισκο του πιστευοντας οτι κανει το καλυτερο για τα παιδια του. Το τι θα βγει στην πορεια κανεις δεν ξερει. Οι γνωμες των "ειδικων" (γιατι δεν πιστευω οτι υπαρχουν ειδικοι σε τετοια θεματα) και μη διαφερουν και παντα θα διαφερουν. Τελικα μαλλον εμεις προσπαθουμε να πεισουμε -ποιους?, μηπως και τους εαυτους μας?- οτι κανουμε καλη δουλεια σαν γονεις! Ευχομαι πραγματικα ολοι να κανουμε οντως το καλυτερο για τα παιδια μας, οποιασδηποτε ηλικιας κι αν ειναι, για να γινει και το μελλον τους καλυτερο απο αυτο που ειχαμε εμεις...

 

Παρολα αυτα, (για να πω και την εμπειρια μου και οχι τη γνωμη μου) ειμαι υπερμαχος της αγκαλιας και ολων αυτων που ισως θεωρουνται οτι χαλανε ενα παιδι (κουνημα, τραγουδι κ.α.) Κατα καιρους φορεσα ζωνη στη μεση απο την κουραση, χρησιμοποιησα θερμαντικες αλοιφες και συσκευες μασαζ για την υπερκοπωση, δεν προλαβαινα να ασχοληθω καθολου με τον εαυτο μου (νυχια, αποτριχωση, κομμωτηριο και τα λοιπα "των γυναικων"). Αλλα δε με ενοιαξε καθοοοολου! Η κουραση περασε (ή περναει), τα υπολοιπα ειναι δευτερευουσας σημασιας για μενα. Οταν αποφασισα να γινω μαμα αποφασισα επισης οτι ο εαυτος μου ερχεται σε 2η μοιρα και προτεραιοτητα θα εχουν τα παιδια μου. Το κυριοτερο για μενα ειναι να κανω αυτο που πιστευω οτι ειναι καλυτερο για το παιδι μου και αυτο τελικα πιστευω πως πρεπει να κανουμε ολοι.

 

πολυ συγκινητικο ετσι οπως το θετεις και ομοιως πραττω και εγω!! Αλλα μην ξεχναμε οτι πρεπει πρωτα να ειμαστε εμεις καλα για να μπορουμε να μεγαλωνουμε και τα παιδακια μας! Σωστα??

[maria_s]

...έψαχνα στο φόρουμ κάτι σχετικό να καταλάβω γιατί ο 5 μηνών γιος μου, παρόλο που από βρεφάκι είναι αρκετά ανεξάρτητο, ξαφνικά τις τελευταίες μέρες μου γκρινιάζει όποτε τον ξαπλώνω για λίγο και αποχωρίζεται την αγκαλιά μου...και έπεσα πάνω στις αντιπαραθέσεις σας, τις οποίες και δεν καταλαβαίνω...

 

Kάτι μου θυμίζει η ιστορία σου AGE...

Επίσης Δήμητρα εγώ σαν παιδάκι βίωσα πολύ έντονα το άγχος του αποχωρισμού κι εγώ έκλαιγα κι εγώ δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ κι εγώ δεν ήθελα να πάω σχολείο...ακόμα θυμάμαι εκείνη την πρώτη μέρα στο νήπιο!!! Να ψάχνω τον μπαμπά μου τρελή από αγωνία... κι αυτός απέξω να με κοιτάζει χωρίς να τον βλέπω. Ακόμα μου το λέει... Αγκαλιά δε θυμάμαι όμως ποτέ να με πήρε! Την αγκαλιά της μάνας μου αμυδρά, του πατέρα μου ΠΟΤΕ! Ομοίως τον λατρεύω και με λατρεύει, μου έχει προσφέρει τα πάντα και συνεχίζει να μου προσφέρει, χαλί να τον πατήσω θα γίνει! Γεννούσα κι έκλαιγε από έξω από την αίθουσα. Αλλά αυτό το κενό δε γεμίζει ποτέ! Αν χρειαστεί να τον πάρω αγκαλιά θα νιώσω άβολα! Μου φαίνεται αφύσικο να πάρω τον πατέρα μου αγκαλιά. Ντρέπομαι, νιώθω παράξενα, σαν κάτι απαγορευμένο...δεν μπορώ να το εξηγήσω! Θεωρώ ότι είναι κατάλοιπο από την παιδική μου ηλικία. Δεν έχει να κάνει το άγχος του αποχωρισμού με τις αγκαλιές. Είναι στο παιδί. Ή αν έχει να κάνει εγώ προσωπικά και χωρίς να είμαι ειδικός πιστεύω ότι αν ο πατέρας μου με έκανε να νιώθω περισσότερο ασφαλής κι ότι είναι κοντά μου, δεν θα βίωνα με τέτοιο τρόπο τον αποχωρισμό. Το παιδί μου λοιπόν εγώ προσωπικά νιώθω ότι θέλω να το παίρνω αγκαλιά. Και ότι αυτός είναι ένας από πολλούς τρόπους για να νιώσει ασφαλές! Μου λείψανε εμένα, δε θέλω να λείψουν στο παιδί μου! Κατοχικό σύνδρομο!!!!!!!!!!!!

 

Κοριτσάκι, διάβασα και τα προηγούμενα ποστς σου και επειδή τα παιδάκια μας είναι σχεδόν συνομήλικα, συμφωνώ μαζί σου. Όσον αφορά στο παραπάνω, αντίθετα με σένα, έχω μεγάλη εξοικείωση με τον μπαμπά μου που ακόμα και σήμερα ταράζουμε τις αγκαλιές και παρόλαυτα, και γω και ο αδελφός μου είμαστε ανεξάρτητοι χαρακτήρες που είχαμε κλειδί του σπιτιού 5 χρονών και γυρνούσαμε μόνα μας από το σχολείο (τα καλά της επαρχίας), φύγαμε από το σπίτι στα 18 για σπουδές στο εξωτερικό και από τότε ζούμε μόνοι μας. Και σαν παιδιά πήραμε πολλές αγκαλιές. Το ίδιο επιλέγω και γω για το παιδί μου, καθώς ξέρω από πρώτο χέρι, ότι τα παιδιά που σαν βρέφη ένιωσαν την ασφάλεια της αγκαλιάς, γίνονται ως επί το πλείστον ανεξάρτητοι και δυναμικοί άνθρωποι χωρίς ανασφάλειες και στερητικά σύνδρομα (σύμφωνα με τα λεγομένα σου ).

 

απο οτι καταλαβα οι περισσοτεροι ειστε παιδια που ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δε τα πηραν αγκαλια κ για να ικανοποιησετε τη δικη σας ελλειψη παιρνετε ολη μερα τα μωρα σωστα?κ

 

Δήμητρα, το παραπάνω, απαντάει και στο ερώτημά σου. Η απορία όμως που μου γεννήθηκε διαβάζοντας τα ποστς σας είναι κατά πόσον εσύ είσαι παιδί που το έπαιρναν αγκαλιά ή όχι;

Σημειωτέον και για να μην αρχίσουμε πάλι την ίδια κουβέντα, μιλάω σαν μάνα που έχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ παιδί και δη ΒΡΕΦΟΣ

 

Κι επειδή σε 2-3 χρόνια θα λέει "ΑΑΑΑΣΕΕΕΕ ΜΕΕΕΕ!!" και σε καμιά 15αριά "Παράτα μας ρε μάνα!" λέω τώρα να το χορτάσω.

 

Επίσης θα μας λέει "Άσε με βλε μαμά, τώλα παίαίαίζωωωω" :lol:

 

εμενα πολλες φορες κανει οτι κλαιει ψευτικα, οταν δεν της γινεται το δικο της...

 

ε, δε τρεχω να την παρω αγκαλια!! της λεω 'εεεεεεεεεεεεεπ... μουφοκλαμααααααα'

 

και ξεραινεται στο γελιο!!!

 

χαχαχαχαχα ξύπνιο το ζουζουνάκι σου! και όταν ήταν βρεφάκι; την έπαιρνες αγκαλίτσα όταν έκλαιγε;

[maria_s]

εχω μια μπεμπουλα 4,5 μηνων και συμπασχω με την evita... Δεν μπορω να κανω βημα μακρυα της χωρις να μας ακουσει ολη η περιοχη.. την εχω κακομαθει ή οχι δεν ξερω, ομως με ενδιαφερει πολυ να αγορασω απο καποια που θα μου δειξει και τη σωστη χρηση του. Αν υπαρχουν συστασεις παρακαλω στειλτε μου!! Μ αρεσει να την εχω αγκαλια, αλλα πρεπει να γινονται κ αλλες δουλειες μεσα στο σπιτι δυστηχως ή ευτυχως

 

Χριστινούλα, δες εδώ: www.babywearing.gr. Θα βρεις πολλές λύσεις και πολλή βοήθεια από την Στέλλα

[Dimitra83]

η αληθεια ειναι πως δεν ενηλικιωθηκα κρεμασμενη απο τη μαμα μου ωστοσο δεν εχω καποιο ψυχιατρικο προβλημα

επισης αν προσεξες καλα ολα τα ποστ οπως ειπες θα ειδες οτι συμφωνω στην αγκαλια σε ενα βρεφος αλλα οχι στο να εχουμε ενα παιδι 2 3 4 5 κ βαλε ετων στα χερια ολη μερα για να μη κανει κιχ

ας μην αναμασαμε τα ιδια.διαβασε τα ποστ μου μιας κ αναφερθηκες σε εμενα κ στο τελος βγαλε συμπερασμα.

[kokoraki]

Γειά σας κορίτσια.... νέα μαμά είμαι και γεμάτη απορίες και άγχη (είμαι καλή στο νέο μου ρόλο ή τα έχω ήδη θαλασσώσει και έπεται συνέχεια??). Ο μπέμπης μου είναι μόλις 22 ημερών, θηλάζω αποκλειστικά και προσπαθώ να τον καταλάβω ακόμα. Η ερώτησή μου είναι η εξής: Πώς γίνεται όλη την ημέρα να τρώει και να κοιμάται σχεδόν κατευθείαν και το βράδυ να θέλει συνέχεια αγκαλιά και το στήθος μου για πιπίλα?? Ειδικά το βράδυ, πρέπει να πάει απαραιτήτως η ώρα 1:30 για να κοιμηθεί (το μάτι γαρίδα μέχρι τότε) και αυτό με στήθος, αγκαλιά και κούνημα και φυσικά κλάματα. Βέβαια άπαξ και κοιμηθεί, θα ξυπνήσει μόνο 1 φορά ενδιάμεσα (γύρω στις 4:30 συνήθως) για φαί και μετά στις 7:30-8. Να σημειώσω ότι γενικά μετά τις 6-7 το απόγευμα βρίσκεται σε υπερδιέγερση και γκρινιάζει, κατά πάσα πιθανότητα έχει κολικούς και δείχνει ότι πονάει. Επίσης, έχω να ρωτήσω και το εξής: Είναι φυσιολογικό το ότι δεν μπορεί να μείνει μόνος του στο πορτ μπεμπέ χωρίς να κλαίει? Μόλις τολμήσω να τον αφήσω για λίγο (εννοείται αλλαγμένο και ταϊσμένο), αρχίζει να κλαίει και θέλει αγκαλιές και βόλτες. Μήπως τον έχω μάθει εγώ έτσι και τώρα αυτό παγιώθηκε και δεν αλλάζει? Από την άλλη πάλι, δε μπορώ να τον έχω να κλαίει πάνω από 3-4 λεπτά (σπαράζει και με σκοτώνει..). Κάποιοι μου λένε "μωρό είναι και κλαίει...τί θες να κάνει?" εγώ όμως ανησυχώ ότι πρόκειται για νευρικό μωρό και ότι εγώ τον έχω κάνει έτσι...Αν μπορεί να με διαφωτίσει κάποια κοπέλα, θα είμαι ευγνώμων. Ευχαριστώ.

[Dimitra83]

ολα τα μωρα το ιδιο κανουν συνηθως μεχρι τις 40 μερες.απλα εχει ανασφαλειες.μεχρι πριν λιγεσ μερες ηταν μεσα σου σε ενιωθε σεε ακουγε καθε δευτερολεπτο.ειναι φυσικο να μην αντεχει μακρυα σου.στον υπνο συνηθως στους 3 μηνες παιρνει προγραμμα απο μονο του.ειναι φυσικο να εχει υπερδιεγερση λογω κουρασης αλλα κ περισσοτερων ερεθισματων.κ οι κολικοι ειναι φυσικο φαινομενο.παρα πολυ λιγα μωρα δεν ειχαν καθολου κολικους.θελει υπομονη κ να συνεχισεις να κανεις οτι κανεις για λιγο καιρο ακομα.ολες τα ιδια περασαμε μεχρι να 40ντισει ειναι το μεγαλο ζορι

[Mina G]

Και εγω θελω να πω την εμπειρια μου. Ο μικρος ειναι σχεδον 10 μηνων και θελει να ειναι γατζωμενος πανω μας. Δεν αρνηθηκα ποτε την αγκαλια στο μωρο ομως υπαρχουν και στιγμες που πρεπει να κατσει μονο του για λιγο οπως π.χ. να μαγειρεψω. Εχω αναγκαστει να καθαριζω γαριδες με το μωρο στο χερι. Εχω ριξει μακαρονια με το μωρο στο χερι. Στρωνω τραπεζι με το μωρο στο χερι. Φτιαχνω το γαλα με το μωρο στο χερι. Γιατι δεν θελει να μεινει μονος του. Δεν ειναι οτι ποναει, διψαει, πειναει κτλ. απλα θελει να ειναι πανω μας συνεχεια. Καποιες φορες λεω ποτε θα περπατησει να ανεξαρτητοποιηθει και ολοι μου λενε τοτε θα τον κυνηγαω. Το προτιμω να σας πω την αληθεια.

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ναι δινω την αγκαλια μου στο μωρο και μερικες φορες το χρειαζομαι και εγω, αλλα παλι αλλες φορες πρεπει να περιμενει να τελειωσω αυτο που κανω και να τον παρω. Πρεπει να μαθει και να περιμενει οταν κατι δεν ειναι επειγον και απλα κλαιει γιατι θελει να γινει το δικο του.

[pk33]

Δεν θέλει να μείνει μόνος του ή δεν θέλεις να μείνει μόνος του;

 

Αν το έχεις μάθει να είναι συνέχεια αγκαλιά αυτό θα θέλει! Τι είναι, χαζό; Αφού τώρα το έχει μάθει ότι με το που κλαίει το παίρνεις αγκαλιά, οπότε σε εκμεταλεύεται πλήρως. Τα δικά μας τα δίδυμα που είναι 8 μηνών μια χαρά κάθονται στα καρεκλάκια τους στην κουζίνα και ευχαριστιούνται να παρακολουθούν τι κάνουμε.

 

Δυστυχώς θα πρέπει να αρχίσεις να ανέχεσαι μερικά λεπτά κλάμα, σιγά σιγά θα μάθει ότι υπάρχουν και οι στιγμές που πρέπει να κάθεται.

 

Τώρα φυσικά πάλι θα μου επιτεθούν όσες μαμάδες είναι οπαδοί του "φόρα το παιδί σου" κτλ και θα γίνει πάλι ένας μύλος και πάλι θα πλακωθούμε για αυτά που λέω.

 

Τα μωρά όταν γεννιουνται δεν ξέρουν τίποτα. ούτε αγκαλιά ούτε τίποτα. Όλα τους τα μαθαίνουμε εμείς σιγά σιγά. Δηλαδή όσα παιδιά ήταν στη θερμοκοιτίδα με το που γεννήθηκαν, τα έπαιρνε κανείς αγκαλιά; όχι βέβαια! και στις 20 πρώτες μέρες συνήθως κοιμούνται, και κοιμούνται εκεί που τα βάζουμε, στο κρεβάτι τους ή στην αγκαλιά μας.

Από την 1η μέρα μαθαίνει το μωρό. Σαφώς και του αρέσει η αγκαλιά (σε ποιόν δεν αρέσει) αλλά όταν δεν ξέρει, φυσικά μπορεί να αρχίσει να μαθαίνει ότι κάποιες ώρες είναι στο κρεβάτι του, κάποιες ώρες κάθεται και κάποιες φορές είναι αγκαλιά.