Διακοπή κύησης..

[nefeli-afrodite]

Οι ιστορίες σας είναι πολύ συγκινητικές... Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου...

Ήμουν σχεδόν 21 όταν γνώρισα τον άντρα μου και μερικούς μήνες μετά έμεινα έγκυος. Όταν το έμαθα, είχα πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης και το έκανα στην τουαλέτα, έπεσα πραγματικά κάτω στο πάτωμα, γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Επειδή όμως, θεωρούσα και θεωρώ ότι τις ευθύνες των πράξεών μου τις έχω αποκλειστικά και μόνο εγώ, και επειδή ο άντρας μου ήθελε σαν τρελός ένα παιδί, σκέφτηκα να το κρατήσω, όπως κι έκανα. Τοτε για να είμαι ειλικρινής, το έκανα μόνο για τον άντρα μου κι επειδή ούτως ή άλλως ήμουν ανίκανη ψυχολογικά να κάνω έκτρωση. Όταν το έμαθε, κυριολεκτικά τρελάθηκε από τη χαρά του, και λίγο μετά παντρευτήκαμε. Σαν έγκυος, επειδή γενικότερα είμαι πολύ δραστήρια στη ζωή μου, ζόρισα πάρα πολύ τον εαυτό μου, αφού πήγαινα στη δουλειά με τα πόδια (δούλευα κι ευτυχώς δουλεύω ακόμα, στο ραδιόφωνο) περίπου 5-6 χλμ κάθε μέρα, πήγα ταξίδι στη Σαντορίνη (ως γαμήλιο ταξίδι) και περπάτησα κι εκεί δεκάδες χιλιόμετρα, ανέβηκα Αθήνα για κάτι σεμινάρια, μέχρι που στον 7ο μήνα άρχισα να έχω συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να ηρεμήσω λίγο και να συμπεριφερθώ περισσότερο σαν... έγκυος! Σταμάτησα λοιπόν για λίγο το ραδιόφωνο (έτσι κι αλλιώς κυριολεκτικά η κοιλιά μου ήταν τοσο μεγάλη, είχα πάρει 27 κιλά, που δεν έφτανα τα κουμπιά στην κονσόλα!) και γέννησα το γιο μου, ένα υπέροχο πλάσμα, για το οποίο δε μετανιώνω ποτέ. Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα... 6 χρόνια μετά, ξαναμένω έγκυος, και επειδή όπως είπα ήμουν και είμαι αρκετά δραστήρια, εκείνη την περίοδο σπούδαζα στο Ρέθυμνο, γιατί ήθελα πραγματικά να το κάνω αφού δε το έκανα στην ωρα του (είμαι από Χανιά) και ήδη μου ήταν δύσκολο να είμαι φοιτήτρια, για ένα διάστημα εργαζόμενη και με παιδί. Αλλά ας το πάρω λίγο από την αρχή... Όλα άρχισαν όταν μια μέρα άρχισα να βλέπω σκούρο αίμα και να πονάω πολύ στην κοιλιά. Εκείνη την περίοδο περνούσα και μια φαρυγγίτιδα και έπαιρνα και αντιβίωση. Επειδή όμως είχα πάντα εξαιρετικά άστατη περίοδο, το πήρα το όλο θεμα σαν πόνους περιοδου. Παρόλα αυτά, κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου να πάω στο γιατρό. Έτσι λοιπόν πήγα στην κλινική όπου είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδί και επειδή εμπιστευόμουν πολύ τον γιατρό στον οποίο γέννησα ήθελα να παω σε αυτόν. Εκείνος όμως έλειπε εκτός τότε, οπότε πήγα σε έναν άλλο γυναικολόγο της ίδιας κλινικής. Όταν πήγα, με περασε από υπέρηχο και με ρώτησε αν υπάρχει καμιά πιθανότητα να είμαι έγκυος. Εγώ του απάντησα αρνητικά και αυτό ήταν έφυγα! Το λάθος μου ήταν ότι άφησα να περάσει κοντά ένας μήνας, ενώ είχα κατά διαστήματα αίμα.Τότε ήταν που πήρα το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε άκυρο. Παίρνω και δεύτερο και βγαίνει θετικό! Αντί να πάει το μυαλό μου στο κακό, άρχισα να σκεφτομαι -και ντρέπομαι γι'αυτό- ότι δε το θέλω το παιδί, δεν είμαι έτοιμη, έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί και αυτό δε μου το συγχώρησα ποτέ. Έτσι λοιπον πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου επιβεβαιωσε ότι είμαι έγκυος, μόνο... που δε μπορούσα έτσι κι αλλιώς να το κρατήσω. Με έβαλε στον υπέροχο, άκουσα την καρδούλα του και ειλικρινά άλλαξα αμέσως γνώμη, σαν μου έδωσε κάποιος μια πολύ δυνατή σφαλιάρα και σκέφτηκα "Τι βλακειες λέω; Θα το κρατήσω φυσικά!" Και μετά ο γιατρός μου 'ξεφούρνισε' ότι το μωρό ήταν σχεδόν 3 μηνών με ανάπτυξη ενός μηνα και ότι μέσα στη μήτρα είχε μαζευτεί τόσο αίμα, όλο αυτόν τον καιρό, που άρχιζε να 'σαπίζει' και να δημιουργείται μόλυνση. Έτσι εξηγούνταν το αίμα όλο εκείνο τον καιρό και τα δέκατα που κατα καιρούς είχα και νόμιζα ότι ήταν ψιλοκρυώματα... Μου είπε ότι αν δε μπω επιτόπου χειρουργείο, είναι θεμα ωρών ή το πολύ μερών, να 'σκάσει' όλο αυτό το πράγμα, να πάει το μολυσμένο στην καρδιά και μετά... Όταν του είπα ότι είχα ξαναέρθει στην κλινική και με εξετασε γιατρός του και δεν είδε τίποτα, έγινε έξαλλος με τον άλλο γιατρό, άρχισε να παίρνει τηλέφωνα, κλπ... Μετά από αυτό, έπαθα σοκ. Άρχιζα να φωνάζω στην κλινική ότι δε πρόκειται να το ρίξω και έτρεχα προς την έξοδο. Ο γιατρός με πήρε από πίσω και άρχιζε να μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, πάω στη δουλειά του άνδρα μου που ήταν 6-7 χλμ μακριά και στη διαδρομή άρχισα να αιμορραγώ στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα στον άνδρα μου με γύρισε φυσικά πίσω, όπου αναγκάστηκα και για το δικό μου καλό να το βγάλω. Πριν μπω χειρουργείο, ζήτησα να πάω τουαλέτα (...με πρόσεχε κι ο άνδρας μου μη το ξανασκάσω...). Έκλεισα την πόρτα κι άρχισα να μιλάω στο μωρό μου... έκλαιγα και του ζητούσα συγνώμη, γιατί ένιωθα πως όλο αυτό έγινε επειδή είπα πως δε το θέλω... του είπα πολλά πράγματα που δε μπορώ να τα γράψω τώρα, αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα που τα είπα. Μπορεί να φανεί τρελό, αλλά ένιωθα ότι με 'άκουγε'. Μετά το χειρουργείο, πήρα κάποια αντιβίωση και ο γιατρός μου είπε 3-4 μήνες ίσως και λίγο παραπάνω, να προσέξω να μην μείνω έγκυος. Το πρόσεξα, πάνω στο 4 μηνο ξανάμεινα έγκυος. Αυτή τη φορά το ήθελα σαν τρελή και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Εκείνο το διάστημα μάλιστα σπούδαζα και πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητο έγκυος Χανιά - Ρέθυμνο. Η εγκυμοσύνη πήγε καλά, όταν γέννησα όμως την κόρη μου, οι γιατροί βρήκαν κάτι στην καρδιά της. Μετά από εξετάσεις βρήκαν ότι έχει συγγενή καρδιοπάθεια, μεσοκοιλιακή και μεσοκολπική επικοινωνία (δυο τρυπούλες στην καρδιά) και στένωση πνευμονικής αορτής... Ένιωθα ότι πλήρωνα την αμαρτία μου για το προηγούμενο μωρό... Ο γιατρός δεν έφταιγε, γιατί από τον απλό υπέρηχο δε φαινόταν, αργότερα έμαθα ότι πλέον έχει καθιερωθεί ένας άλλος υπέρηχος τρισδιάστατος και κάτι εξετάσεις που τα δεχνουν όλα, δε ξέρω ακριβώς τί, δε μου ξαναχρειάστηκε... Το περίεργο ήταν οτι κανεις και από τις δυο πλευρές δεν είχε ιστορικό καρδιάς... Η μικρούλα δυσκολευόταν πολύ με την καρδιά της ακόμα και να πιει γάλα... Το χρώμα της ήταν σκούρο μπλε και όταν προσπαθούσε να πιει γάλα γινόταν μωβ... Οι γιατροί μας έδιναν πολλές ελπίδες, αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο... Επί 3 μήνες δε ξεκόλλησα από την κουνια της, δε βγήκα από το σπίτι, δεν έτρωγα, έπαθα κατάθλιψη, και κοίταζα σαν τρελή κάθε στιγμή στην κούνια της να δω αν αναπνεει... Της μιλούσα συνέχεια... της έλεγα ότι την αγαπάμε όλοι πολύ και ότι πρέπει να τα καταφέρει. Δε θυμάμαι πόσα εκατομμύρια φορές της είπα ότι την αγαπάω... Στη δουλειά του άνδρα μου όταν έμαθαν ότι γέννησα του έκαναν τα συγχαρτήρια κάνοντάς του και πλάκα, κι εκείνος ο καημένος κατέρρεε, είχε μάτια ολόμαυρα και ολοκόκκινα από το κλάμα. τους έλεγε ότι είναι από το ξενύχτι... Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτό το μωρό έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια να τα καταφέρει. Προσπαθούσε πολλές φορές και 1 ώρα για να πιει 50γρ γάλα, και από το ζόρι της ίδρωνε, γινόταν μπλε, έκλαιγε, αλλά δε το έβαζε κάτω... Μέχρι που 4 μήνες μετά, στην καθιερωμένη επίσκεψή μας στον καρδιολόγο, προς έκπληξή μας, μας είπαν ότι η μια τρύπα, η πιο επικίνδυνη από τις 2 έκλεισε! Εκείνη την περίοδο την παρακολουθούσε ένας γιατρός στα Χανιά και κυρίως μια γιατρός στο Ηράκλειο. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας και πήγαμε στο Ηράκλειο για να το επιβεβαιώσουμε. Εκεί μας είπαν... ότι τελικά δεν έκλεισε, ότι έγινε λάθος και το έδαφος χάθηκε για ακομη μια φορά κάτω από τα πόδια μας. Τελικά όμως, 1 χρόνο μετά, έκλεισε εκείνη η επικίνδυνη τρύπα (το διασταυρώσαμε και με Ωνάσειο) και πριν λίγους μήνες έκλεισε και η άλλη!!! Τώρα είναι 3 χρονών (10 Μαϊου γίνεται 3!) χαίρει άκρας υγείας και μας μένει μόνο μια τελευταία επίσκεψη πριν πάει στο σχολείο για να επιβεβαιώσουμε ότι όλα έχουν παραμείνει καλά. Το πιο ευχάριστο από όλα είναι ότι αφού εκλεισαν δεν ξανανοίγουν, οπότε όλα τέλεια! Νιώθω πολύ τυχερή για τα παιδιά μου και από δω και πέρα, όσες φορές κι αν έμενα έγκυος, παρόλο που οικονομικά δε θα το αντέχαμε, θα τα κρατούσα όλα! Γιατί πιστεύω ότι όση φτώχεια κι αν υπάρχει σε μια οικογένεια, αν η οικογένεια είναι δεμένη και υπάρχει αγάπη, όλα πάνε μια χαρά. Κι έχω αρκετά παραδείγματα από τον περιγυρό μου. Αυτά από μένα, ελπιζω να μη σας κούρασα...

[ΟΛΓΑ79]

Ολγα μου καλημερα θα μιλησω για εμενα μονο προσωπικα ...ποιος σου ειπε οτι οι προφυλαξεις ειναι οκ και ασφαλεις????εμενα μου ετυχε σπαζωντας το προφυλακτικο...και κακος που αναλυουμε τοσο πολυ το γιατι και πως...οπως ηδη αναφερες μην κρινεις για να μην κριθεις...απλα εμπειριες μοιραζομαστε και οχι για να κρινουμε τον αλλον....:roll::roll:

 

καλημερα!Σιγουρα υπαρχουν περιπτωσεις σαν και σενα και δεν τις σχολιαζω καν.Ειναι να μην σου τυχει πραγματικά.Ομως φραουλιτσα μου οι περισσότερες κοπέλες που προχωρουν σε εκτρωση ειναι αυτες που απλα δεν παιρνουν προφυλαξεις για να μην χαλασουν την ευχαριστηση.

Εκει πήγαινε η ερωτηση μου γιατι πραγματικα δεν το καταλαβαινω αυτο.

πως λενε μετα δεν το περιμενα ή ηταν ατυχημα απο την στιγμη που μονο και μονο για την ευχαριστηση ρισκαρουν να μεινουν εγκυος.Και μετα εκτρωση?Εκει διαφωνω

[fraoulitsa 1]

Οι ιστορίες σας είναι πολύ συγκινητικές... Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου...

Ήμουν σχεδόν 21 όταν γνώρισα τον άντρα μου και μερικούς μήνες μετά έμεινα έγκυος. Όταν το έμαθα, είχα πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης και το έκανα στην τουαλέτα, έπεσα πραγματικά κάτω στο πάτωμα, γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Επειδή όμως, θεωρούσα και θεωρώ ότι τις ευθύνες των πράξεών μου τις έχω αποκλειστικά και μόνο εγώ, και επειδή ο άντρας μου ήθελε σαν τρελός ένα παιδί, σκέφτηκα να το κρατήσω, όπως κι έκανα. Τοτε για να είμαι ειλικρινής, το έκανα μόνο για τον άντρα μου κι επειδή ούτως ή άλλως ήμουν ανίκανη ψυχολογικά να κάνω έκτρωση. Όταν το έμαθε, κυριολεκτικά τρελάθηκε από τη χαρά του, και λίγο μετά παντρευτήκαμε. Σαν έγκυος, επειδή γενικότερα είμαι πολύ δραστήρια στη ζωή μου, ζόρισα πάρα πολύ τον εαυτό μου, αφού πήγαινα στη δουλειά με τα πόδια (δούλευα κι ευτυχώς δουλεύω ακόμα, στο ραδιόφωνο) περίπου 5-6 χλμ κάθε μέρα, πήγα ταξίδι στη Σαντορίνη (ως γαμήλιο ταξίδι) και περπάτησα κι εκεί δεκάδες χιλιόμετρα, ανέβηκα Αθήνα για κάτι σεμινάρια, μέχρι που στον 7ο μήνα άρχισα να έχω συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να ηρεμήσω λίγο και να συμπεριφερθώ περισσότερο σαν... έγκυος! Σταμάτησα λοιπόν για λίγο το ραδιόφωνο (έτσι κι αλλιώς κυριολεκτικά η κοιλιά μου ήταν τοσο μεγάλη, είχα πάρει 27 κιλά, που δεν έφτανα τα κουμπιά στην κονσόλα!) και γέννησα το γιο μου, ένα υπέροχο πλάσμα, για το οποίο δε μετανιώνω ποτέ. Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα... 6 χρόνια μετά, ξαναμένω έγκυος, και επειδή όπως είπα ήμουν και είμαι αρκετά δραστήρια, εκείνη την περίοδο σπούδαζα στο Ρέθυμνο, γιατί ήθελα πραγματικά να το κάνω αφού δε το έκανα στην ωρα του (είμαι από Χανιά) και ήδη μου ήταν δύσκολο να είμαι φοιτήτρια, για ένα διάστημα εργαζόμενη και με παιδί. Αλλά ας το πάρω λίγο από την αρχή... Όλα άρχισαν όταν μια μέρα άρχισα να βλέπω σκούρο αίμα και να πονάω πολύ στην κοιλιά. Εκείνη την περίοδο περνούσα και μια φαρυγγίτιδα και έπαιρνα και αντιβίωση. Επειδή όμως είχα πάντα εξαιρετικά άστατη περίοδο, το πήρα το όλο θεμα σαν πόνους περιοδου. Παρόλα αυτά, κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου να πάω στο γιατρό. Έτσι λοιπόν πήγα στην κλινική όπου είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδί και επειδή εμπιστευόμουν πολύ τον γιατρό στον οποίο γέννησα ήθελα να παω σε αυτόν. Εκείνος όμως έλειπε εκτός τότε, οπότε πήγα σε έναν άλλο γυναικολόγο της ίδιας κλινικής. Όταν πήγα, με περασε από υπέρηχο και με ρώτησε αν υπάρχει καμιά πιθανότητα να είμαι έγκυος. Εγώ του απάντησα αρνητικά και αυτό ήταν έφυγα! Το λάθος μου ήταν ότι άφησα να περάσει κοντά ένας μήνας, ενώ είχα κατά διαστήματα αίμα.Τότε ήταν που πήρα το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε άκυρο. Παίρνω και δεύτερο και βγαίνει θετικό! Αντί να πάει το μυαλό μου στο κακό, άρχισα να σκεφτομαι -και ντρέπομαι γι'αυτό- ότι δε το θέλω το παιδί, δεν είμαι έτοιμη, έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί και αυτό δε μου το συγχώρησα ποτέ. Έτσι λοιπον πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου επιβεβαιωσε ότι είμαι έγκυος, μόνο... που δε μπορούσα έτσι κι αλλιώς να το κρατήσω. Με έβαλε στον υπέροχο, άκουσα την καρδούλα του και ειλικρινά άλλαξα αμέσως γνώμη, σαν μου έδωσε κάποιος μια πολύ δυνατή σφαλιάρα και σκέφτηκα "Τι βλακειες λέω; Θα το κρατήσω φυσικά!" Και μετά ο γιατρός μου 'ξεφούρνισε' ότι το μωρό ήταν σχεδόν 3 μηνών με ανάπτυξη ενός μηνα και ότι μέσα στη μήτρα είχε μαζευτεί τόσο αίμα, όλο αυτόν τον καιρό, που άρχιζε να 'σαπίζει' και να δημιουργείται μόλυνση. Έτσι εξηγούνταν το αίμα όλο εκείνο τον καιρό και τα δέκατα που κατα καιρούς είχα και νόμιζα ότι ήταν ψιλοκρυώματα... Μου είπε ότι αν δε μπω επιτόπου χειρουργείο, είναι θεμα ωρών ή το πολύ μερών, να 'σκάσει' όλο αυτό το πράγμα, να πάει το μολυσμένο στην καρδιά και μετά... Όταν του είπα ότι είχα ξαναέρθει στην κλινική και με εξετασε γιατρός του και δεν είδε τίποτα, έγινε έξαλλος με τον άλλο γιατρό, άρχισε να παίρνει τηλέφωνα, κλπ... Μετά από αυτό, έπαθα σοκ. Άρχιζα να φωνάζω στην κλινική ότι δε πρόκειται να το ρίξω και έτρεχα προς την έξοδο. Ο γιατρός με πήρε από πίσω και άρχιζε να μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, πάω στη δουλειά του άνδρα μου που ήταν 6-7 χλμ μακριά και στη διαδρομή άρχισα να αιμορραγώ στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα στον άνδρα μου με γύρισε φυσικά πίσω, όπου αναγκάστηκα και για το δικό μου καλό να το βγάλω. Πριν μπω χειρουργείο, ζήτησα να πάω τουαλέτα (...με πρόσεχε κι ο άνδρας μου μη το ξανασκάσω...). Έκλεισα την πόρτα κι άρχισα να μιλάω στο μωρό μου... έκλαιγα και του ζητούσα συγνώμη, γιατί ένιωθα πως όλο αυτό έγινε επειδή είπα πως δε το θέλω... του είπα πολλά πράγματα που δε μπορώ να τα γράψω τώρα, αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα που τα είπα. Μπορεί να φανεί τρελό, αλλά ένιωθα ότι με 'άκουγε'. Μετά το χειρουργείο, πήρα κάποια αντιβίωση και ο γιατρός μου είπε 3-4 μήνες ίσως και λίγο παραπάνω, να προσέξω να μην μείνω έγκυος. Το πρόσεξα, πάνω στο 4 μηνο ξανάμεινα έγκυος. Αυτή τη φορά το ήθελα σαν τρελή και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Εκείνο το διάστημα μάλιστα σπούδαζα και πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητο έγκυος Χανιά - Ρέθυμνο. Η εγκυμοσύνη πήγε καλά, όταν γέννησα όμως την κόρη μου, οι γιατροί βρήκαν κάτι στην καρδιά της. Μετά από εξετάσεις βρήκαν ότι έχει συγγενή καρδιοπάθεια, μεσοκοιλιακή και μεσοκολπική επικοινωνία (δυο τρυπούλες στην καρδιά) και στένωση πνευμονικής αορτής... Ένιωθα ότι πλήρωνα την αμαρτία μου για το προηγούμενο μωρό... Ο γιατρός δεν έφταιγε, γιατί από τον απλό υπέρηχο δε φαινόταν, αργότερα έμαθα ότι πλέον έχει καθιερωθεί ένας άλλος υπέρηχος τρισδιάστατος και κάτι εξετάσεις που τα δεχνουν όλα, δε ξέρω ακριβώς τί, δε μου ξαναχρειάστηκε... Το περίεργο ήταν οτι κανεις και από τις δυο πλευρές δεν είχε ιστορικό καρδιάς... Η μικρούλα δυσκολευόταν πολύ με την καρδιά της ακόμα και να πιει γάλα... Το χρώμα της ήταν σκούρο μπλε και όταν προσπαθούσε να πιει γάλα γινόταν μωβ... Οι γιατροί μας έδιναν πολλές ελπίδες, αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο... Επί 3 μήνες δε ξεκόλλησα από την κουνια της, δε βγήκα από το σπίτι, δεν έτρωγα, έπαθα κατάθλιψη, και κοίταζα σαν τρελή κάθε στιγμή στην κούνια της να δω αν αναπνεει... Της μιλούσα συνέχεια... της έλεγα ότι την αγαπάμε όλοι πολύ και ότι πρέπει να τα καταφέρει. Δε θυμάμαι πόσα εκατομμύρια φορές της είπα ότι την αγαπάω... Στη δουλειά του άνδρα μου όταν έμαθαν ότι γέννησα του έκαναν τα συγχαρτήρια κάνοντάς του και πλάκα, κι εκείνος ο καημένος κατέρρεε, είχε μάτια ολόμαυρα και ολοκόκκινα από το κλάμα. τους έλεγε ότι είναι από το ξενύχτι... Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτό το μωρό έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια να τα καταφέρει. Προσπαθούσε πολλές φορές και 1 ώρα για να πιει 50γρ γάλα, και από το ζόρι της ίδρωνε, γινόταν μπλε, έκλαιγε, αλλά δε το έβαζε κάτω... Μέχρι που 4 μήνες μετά, στην καθιερωμένη επίσκεψή μας στον καρδιολόγο, προς έκπληξή μας, μας είπαν ότι η μια τρύπα, η πιο επικίνδυνη από τις 2 έκλεισε! Εκείνη την περίοδο την παρακολουθούσε ένας γιατρός στα Χανιά και κυρίως μια γιατρός στο Ηράκλειο. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας και πήγαμε στο Ηράκλειο για να το επιβεβαιώσουμε. Εκεί μας είπαν... ότι τελικά δεν έκλεισε, ότι έγινε λάθος και το έδαφος χάθηκε για ακομη μια φορά κάτω από τα πόδια μας. Τελικά όμως, 1 χρόνο μετά, έκλεισε εκείνη η επικίνδυνη τρύπα (το διασταυρώσαμε και με Ωνάσειο) και πριν λίγους μήνες έκλεισε και η άλλη!!! Τώρα είναι 3 χρονών (10 Μαϊου γίνεται 3!) χαίρει άκρας υγείας και μας μένει μόνο μια τελευταία επίσκεψη πριν πάει στο σχολείο για να επιβεβαιώσουμε ότι όλα έχουν παραμείνει καλά. Το πιο ευχάριστο από όλα είναι ότι αφού εκλεισαν δεν ξανανοίγουν, οπότε όλα τέλεια! Νιώθω πολύ τυχερή για τα παιδιά μου και από δω και πέρα, όσες φορές κι αν έμενα έγκυος, παρόλο που οικονομικά δε θα το αντέχαμε, θα τα κρατούσα όλα! Γιατί πιστεύω ότι όση φτώχεια κι αν υπάρχει σε μια οικογένεια, αν η οικογένεια είναι δεμένη και υπάρχει αγάπη, όλα πάνε μια χαρά. Κι έχω αρκετά παραδείγματα από τον περιγυρό μου. Αυτά από μένα, ελπιζω να μη σας κούρασα...

Καλημερα ειλικρινα και πιστεψε με εγω τουλαχιστον ανατριχιασα ,ευχομαι να ειναι η τελευταια στεναχωρια που παιρνατε,απο δω και περα η ζωη να σας μοιραζει χαμογελα,ευτυχια,να πανε ολα οπως τα θελετε να ζησετε ευτυχισμενα χρονια ,παντα επιτυχιες,και ειναι πραγματικα ενα τυχερο μωρο!!!!!:-D:-D

[fraoulitsa 1]

καλημερα!Σιγουρα υπαρχουν περιπτωσεις σαν και σενα και δεν τις σχολιαζω καν.Ειναι να μην σου τυχει πραγματικά.Ομως φραουλιτσα μου οι περισσότερες κοπέλες που προχωρουν σε εκτρωση ειναι αυτες που απλα δεν παιρνουν προφυλαξεις για να μην χαλασουν την ευχαριστηση.

Εκει πήγαινε η ερωτηση μου γιατι πραγματικα δεν το καταλαβαινω αυτο.

πως λενε μετα δεν το περιμενα ή ηταν ατυχημα απο την στιγμη που μονο και μονο για την ευχαριστηση ρισκαρουν να μεινουν εγκυος.Και μετα εκτρωση?Εκει διαφωνω

Καλημερα σωστο και δικαιο αυτο που λες..βλεπεις δυστυχως οτι ολα τα εχουμε ισωπεδωσει....αφου πλεον ενα 80%τα κοριτσια εχουν σεξουαλικη ζωη απο τα 13 απο κει και περα βραστα....

[fraoulitsa 1]

αισιοδοξια και ολα θα πανε καλα, ειλικρινα μια φιλη μου που ειχε πολυ σοβαρο προβλημα και δε μπορουσε να συλλαβει εμεινε εγκυος εκει που δε το περιμενε οταν ειχε παρει αποφαση οτι δεν... αλλα το σπορακι της, της την εκανε τη χαρη

μην απελπιζεσται μονο ηρεμιστε και θα ερθει και σας το φασολακι σας

Καλημερα αγγελικη μου τωρα θα πρεπει να ειμαι βραχος στηριξης στον αντρα μου και αυτος το ιδιο εκανε οατν εγω τραβαγα ζορι....μακαρι να γεμισω την κοιλια μου με φασολακι,μπιζελακι....:-D:-D

[ΟΛΓΑ79]

Καλημερα σωστο και δικαιο αυτο που λες..βλεπεις δυστυχως οτι ολα τα εχουμε ισωπεδωσει....αφου πλεον ενα 80%τα κοριτσια εχουν σεξουαλικη ζωη απο τα 13 απο κει και περα βραστα....

 

αυτο ακριβως.Δεν τα βαζουμε ολα στο ιδιο καζανι αλλα δυστηχως η πλειοψηφια αφορα καθαρη επιπολαιοτητα.Και εκνευριζομαι ρε γαμωτο γιατι ζοριστηκα παρα πολυ για να εχω τα παιδακια μου

Σου ευχομαι συντομα να μας πεις τα ευχαριστα!!!

[baswgeogon]

κοριτσια το λαθος και το καταλαθος θα υπαρχει παντα στη ζωη μας.. για μενα ηταν λαθος μου που εκανα σεξ στην περιοδο χωρις προφυλαξη..καταλαθος εμεινα εγκυος τοτε.. και τωρα προσπαθω 7 μηνες και τιποτα. γι αυτο ολα μεσα στη ζωη ειναι..

[sternchen]

Nefeli-afrodite εύχομαι από δω και πέρα μόνο χαρές!!!!

Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!! Με συγκίνησες!!!!

[fraoulitsa 1]

κοριτσια το λαθος και το καταλαθος θα υπαρχει παντα στη ζωη μας.. για μενα ηταν λαθος μου που εκανα σεξ στην περιοδο χωρις προφυλαξη..καταλαθος εμεινα εγκυος τοτε.. και τωρα προσπαθω 7 μηνες και τιποτα. γι αυτο ολα μεσα στη ζωη ειναι..

Καλησπερα διαβασε τις ιστοριες μας και θα καταλαβεις..κανε τις εξετασεις σου και ευχομαι να μη εχεις κανενα προβλημα....ολα καλα θα πανε οχι αγχος(στο γαρφει μια που εχει πρωτη θεση στο αγχος):smile:

[athina1]

κοριτσια το λαθος και το καταλαθος θα υπαρχει παντα στη ζωη μας.. για μενα ηταν λαθος μου που εκανα σεξ στην περιοδο χωρις προφυλαξη..καταλαθος εμεινα εγκυος τοτε.. και τωρα προσπαθω 7 μηνες και τιποτα. γι αυτο ολα μεσα στη ζωη ειναι..

και γω την ιδια αγωνια ζω!σε καταλαβαινω...ελπιζω να μας παν ολα καλα κ να μεινουμε κ μεις συντομα εγκυουλες!

[ΝΤΟΛΗ]

Οι ιστορίες σας είναι πολύ συγκινητικές... Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου...

Ήμουν σχεδόν 21 όταν γνώρισα τον άντρα μου και μερικούς μήνες μετά έμεινα έγκυος. Όταν το έμαθα, είχα πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης και το έκανα στην τουαλέτα, έπεσα πραγματικά κάτω στο πάτωμα, γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Επειδή όμως, θεωρούσα και θεωρώ ότι τις ευθύνες των πράξεών μου τις έχω αποκλειστικά και μόνο εγώ, και επειδή ο άντρας μου ήθελε σαν τρελός ένα παιδί, σκέφτηκα να το κρατήσω, όπως κι έκανα. Τοτε για να είμαι ειλικρινής, το έκανα μόνο για τον άντρα μου κι επειδή ούτως ή άλλως ήμουν ανίκανη ψυχολογικά να κάνω έκτρωση. Όταν το έμαθε, κυριολεκτικά τρελάθηκε από τη χαρά του, και λίγο μετά παντρευτήκαμε. Σαν έγκυος, επειδή γενικότερα είμαι πολύ δραστήρια στη ζωή μου, ζόρισα πάρα πολύ τον εαυτό μου, αφού πήγαινα στη δουλειά με τα πόδια (δούλευα κι ευτυχώς δουλεύω ακόμα, στο ραδιόφωνο) περίπου 5-6 χλμ κάθε μέρα, πήγα ταξίδι στη Σαντορίνη (ως γαμήλιο ταξίδι) και περπάτησα κι εκεί δεκάδες χιλιόμετρα, ανέβηκα Αθήνα για κάτι σεμινάρια, μέχρι που στον 7ο μήνα άρχισα να έχω συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να ηρεμήσω λίγο και να συμπεριφερθώ περισσότερο σαν... έγκυος! Σταμάτησα λοιπόν για λίγο το ραδιόφωνο (έτσι κι αλλιώς κυριολεκτικά η κοιλιά μου ήταν τοσο μεγάλη, είχα πάρει 27 κιλά, που δεν έφτανα τα κουμπιά στην κονσόλα!) και γέννησα το γιο μου, ένα υπέροχο πλάσμα, για το οποίο δε μετανιώνω ποτέ. Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα... 6 χρόνια μετά, ξαναμένω έγκυος, και επειδή όπως είπα ήμουν και είμαι αρκετά δραστήρια, εκείνη την περίοδο σπούδαζα στο Ρέθυμνο, γιατί ήθελα πραγματικά να το κάνω αφού δε το έκανα στην ωρα του (είμαι από Χανιά) και ήδη μου ήταν δύσκολο να είμαι φοιτήτρια, για ένα διάστημα εργαζόμενη και με παιδί. Αλλά ας το πάρω λίγο από την αρχή... Όλα άρχισαν όταν μια μέρα άρχισα να βλέπω σκούρο αίμα και να πονάω πολύ στην κοιλιά. Εκείνη την περίοδο περνούσα και μια φαρυγγίτιδα και έπαιρνα και αντιβίωση. Επειδή όμως είχα πάντα εξαιρετικά άστατη περίοδο, το πήρα το όλο θεμα σαν πόνους περιοδου. Παρόλα αυτά, κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου να πάω στο γιατρό. Έτσι λοιπόν πήγα στην κλινική όπου είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδί και επειδή εμπιστευόμουν πολύ τον γιατρό στον οποίο γέννησα ήθελα να παω σε αυτόν. Εκείνος όμως έλειπε εκτός τότε, οπότε πήγα σε έναν άλλο γυναικολόγο της ίδιας κλινικής. Όταν πήγα, με περασε από υπέρηχο και με ρώτησε αν υπάρχει καμιά πιθανότητα να είμαι έγκυος. Εγώ του απάντησα αρνητικά και αυτό ήταν έφυγα! Το λάθος μου ήταν ότι άφησα να περάσει κοντά ένας μήνας, ενώ είχα κατά διαστήματα αίμα.Τότε ήταν που πήρα το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε άκυρο. Παίρνω και δεύτερο και βγαίνει θετικό! Αντί να πάει το μυαλό μου στο κακό, άρχισα να σκεφτομαι -και ντρέπομαι γι'αυτό- ότι δε το θέλω το παιδί, δεν είμαι έτοιμη, έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί και αυτό δε μου το συγχώρησα ποτέ. Έτσι λοιπον πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου επιβεβαιωσε ότι είμαι έγκυος, μόνο... που δε μπορούσα έτσι κι αλλιώς να το κρατήσω. Με έβαλε στον υπέροχο, άκουσα την καρδούλα του και ειλικρινά άλλαξα αμέσως γνώμη, σαν μου έδωσε κάποιος μια πολύ δυνατή σφαλιάρα και σκέφτηκα "Τι βλακειες λέω; Θα το κρατήσω φυσικά!" Και μετά ο γιατρός μου 'ξεφούρνισε' ότι το μωρό ήταν σχεδόν 3 μηνών με ανάπτυξη ενός μηνα και ότι μέσα στη μήτρα είχε μαζευτεί τόσο αίμα, όλο αυτόν τον καιρό, που άρχιζε να 'σαπίζει' και να δημιουργείται μόλυνση. Έτσι εξηγούνταν το αίμα όλο εκείνο τον καιρό και τα δέκατα που κατα καιρούς είχα και νόμιζα ότι ήταν ψιλοκρυώματα... Μου είπε ότι αν δε μπω επιτόπου χειρουργείο, είναι θεμα ωρών ή το πολύ μερών, να 'σκάσει' όλο αυτό το πράγμα, να πάει το μολυσμένο στην καρδιά και μετά... Όταν του είπα ότι είχα ξαναέρθει στην κλινική και με εξετασε γιατρός του και δεν είδε τίποτα, έγινε έξαλλος με τον άλλο γιατρό, άρχισε να παίρνει τηλέφωνα, κλπ... Μετά από αυτό, έπαθα σοκ. Άρχιζα να φωνάζω στην κλινική ότι δε πρόκειται να το ρίξω και έτρεχα προς την έξοδο. Ο γιατρός με πήρε από πίσω και άρχιζε να μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, πάω στη δουλειά του άνδρα μου που ήταν 6-7 χλμ μακριά και στη διαδρομή άρχισα να αιμορραγώ στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα στον άνδρα μου με γύρισε φυσικά πίσω, όπου αναγκάστηκα και για το δικό μου καλό να το βγάλω. Πριν μπω χειρουργείο, ζήτησα να πάω τουαλέτα (...με πρόσεχε κι ο άνδρας μου μη το ξανασκάσω...). Έκλεισα την πόρτα κι άρχισα να μιλάω στο μωρό μου... έκλαιγα και του ζητούσα συγνώμη, γιατί ένιωθα πως όλο αυτό έγινε επειδή είπα πως δε το θέλω... του είπα πολλά πράγματα που δε μπορώ να τα γράψω τώρα, αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα που τα είπα. Μπορεί να φανεί τρελό, αλλά ένιωθα ότι με 'άκουγε'. Μετά το χειρουργείο, πήρα κάποια αντιβίωση και ο γιατρός μου είπε 3-4 μήνες ίσως και λίγο παραπάνω, να προσέξω να μην μείνω έγκυος. Το πρόσεξα, πάνω στο 4 μηνο ξανάμεινα έγκυος. Αυτή τη φορά το ήθελα σαν τρελή και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Εκείνο το διάστημα μάλιστα σπούδαζα και πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητο έγκυος Χανιά - Ρέθυμνο. Η εγκυμοσύνη πήγε καλά, όταν γέννησα όμως την κόρη μου, οι γιατροί βρήκαν κάτι στην καρδιά της. Μετά από εξετάσεις βρήκαν ότι έχει συγγενή καρδιοπάθεια, μεσοκοιλιακή και μεσοκολπική επικοινωνία (δυο τρυπούλες στην καρδιά) και στένωση πνευμονικής αορτής... Ένιωθα ότι πλήρωνα την αμαρτία μου για το προηγούμενο μωρό... Ο γιατρός δεν έφταιγε, γιατί από τον απλό υπέρηχο δε φαινόταν, αργότερα έμαθα ότι πλέον έχει καθιερωθεί ένας άλλος υπέρηχος τρισδιάστατος και κάτι εξετάσεις που τα δεχνουν όλα, δε ξέρω ακριβώς τί, δε μου ξαναχρειάστηκε... Το περίεργο ήταν οτι κανεις και από τις δυο πλευρές δεν είχε ιστορικό καρδιάς... Η μικρούλα δυσκολευόταν πολύ με την καρδιά της ακόμα και να πιει γάλα... Το χρώμα της ήταν σκούρο μπλε και όταν προσπαθούσε να πιει γάλα γινόταν μωβ... Οι γιατροί μας έδιναν πολλές ελπίδες, αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο... Επί 3 μήνες δε ξεκόλλησα από την κουνια της, δε βγήκα από το σπίτι, δεν έτρωγα, έπαθα κατάθλιψη, και κοίταζα σαν τρελή κάθε στιγμή στην κούνια της να δω αν αναπνεει... Της μιλούσα συνέχεια... της έλεγα ότι την αγαπάμε όλοι πολύ και ότι πρέπει να τα καταφέρει. Δε θυμάμαι πόσα εκατομμύρια φορές της είπα ότι την αγαπάω... Στη δουλειά του άνδρα μου όταν έμαθαν ότι γέννησα του έκαναν τα συγχαρτήρια κάνοντάς του και πλάκα, κι εκείνος ο καημένος κατέρρεε, είχε μάτια ολόμαυρα και ολοκόκκινα από το κλάμα. τους έλεγε ότι είναι από το ξενύχτι... Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτό το μωρό έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια να τα καταφέρει. Προσπαθούσε πολλές φορές και 1 ώρα για να πιει 50γρ γάλα, και από το ζόρι της ίδρωνε, γινόταν μπλε, έκλαιγε, αλλά δε το έβαζε κάτω... Μέχρι που 4 μήνες μετά, στην καθιερωμένη επίσκεψή μας στον καρδιολόγο, προς έκπληξή μας, μας είπαν ότι η μια τρύπα, η πιο επικίνδυνη από τις 2 έκλεισε! Εκείνη την περίοδο την παρακολουθούσε ένας γιατρός στα Χανιά και κυρίως μια γιατρός στο Ηράκλειο. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας και πήγαμε στο Ηράκλειο για να το επιβεβαιώσουμε. Εκεί μας είπαν... ότι τελικά δεν έκλεισε, ότι έγινε λάθος και το έδαφος χάθηκε για ακομη μια φορά κάτω από τα πόδια μας. Τελικά όμως, 1 χρόνο μετά, έκλεισε εκείνη η επικίνδυνη τρύπα (το διασταυρώσαμε και με Ωνάσειο) και πριν λίγους μήνες έκλεισε και η άλλη!!! Τώρα είναι 3 χρονών (10 Μαϊου γίνεται 3!) χαίρει άκρας υγείας και μας μένει μόνο μια τελευταία επίσκεψη πριν πάει στο σχολείο για να επιβεβαιώσουμε ότι όλα έχουν παραμείνει καλά. Το πιο ευχάριστο από όλα είναι ότι αφού εκλεισαν δεν ξανανοίγουν, οπότε όλα τέλεια! Νιώθω πολύ τυχερή για τα παιδιά μου και από δω και πέρα, όσες φορές κι αν έμενα έγκυος, παρόλο που οικονομικά δε θα το αντέχαμε, θα τα κρατούσα όλα! Γιατί πιστεύω ότι όση φτώχεια κι αν υπάρχει σε μια οικογένεια, αν η οικογένεια είναι δεμένη και υπάρχει αγάπη, όλα πάνε μια χαρά. Κι έχω αρκετά παραδείγματα από τον περιγυρό μου. Αυτά από μένα, ελπιζω να μη σας κούρασα...

Κορίτσι μου με έκανες κι έκλαψα με την ιστορία σου...άσε και την αγωνία μέχρι να διαβάσω ότι όλα πήγαν καλά τελικά...Σε αυτές τις περιπτώσεις τα γενέθλια γιορτάζονται με ιδιαίτερο τρόπο..Σου εύχομαι να είναι πάντα γερή και να μην το βάλει ποτέ κάτω, όπως έκανε από την ώρα που γεννήθηκε...Μια μικρή πεισματάρα αγωνίστρια...Χρόνια της πολλά πολλά. Να χαίρεσαι και τα δυό σου παιδάκια.

[fraoulitsa 1]

και γω την ιδια αγωνια ζω!σε καταλαβαινω...ελπιζω να μας παν ολα καλα κ να μεινουμε κ μεις συντομα εγκυουλες!

Καλημερα ,καλη εβδομαδα,να πω ενα χρονια πολλα στις μαμαδες μας που οσα χρονια και αν περασουν θα τις πριζουμε,ενα χρονια πολλα στις νεες αλλα και μελουσες μαμαδες!!!!!α και σε εμας που προσπαθουμε του χρονου να γιορταζουμε και εμεις....και να μη ειμαστε σε αυτο το κομματι εκτρωσεις,αλλα στο κομματι μελλουσες μαμαδες!!!!!!:p:p:p(εχθες ηταν η γιορτη αλλα σημερα μπορεσα να γραψω)

[fraoulitsa 1]

Κορίτσι μου με έκανες κι έκλαψα με την ιστορία σου...άσε και την αγωνία μέχρι να διαβάσω ότι όλα πήγαν καλά τελικά...Σε αυτές τις περιπτώσεις τα γενέθλια γιορτάζονται με ιδιαίτερο τρόπο..Σου εύχομαι να είναι πάντα γερή και να μην το βάλει ποτέ κάτω, όπως έκανε από την ώρα που γεννήθηκε...Μια μικρή πεισματάρα αγωνίστρια...Χρόνια της πολλά πολλά. Να χαίρεσαι και τα δυό σου παιδάκια.

 

 

καποια σημερα εχει γενεθλια....nefeli-afrodite...Χρονια πολλα να ειναι χιλιοχρονη ενα γερο,ευτυχισμενο μωρο...και αν εμαθε πολυ σκληρα και απο την κοιλια της μανουλας να γωνιζεται,τοτε μεγαλωνωντας δεν εχει να φοβηθει τιποτα γιατι απεδειξε οτι ειναι πολυ σκληρο καρυδι.....Επισης ενα χρονια πολλα στην μανουλα της για εχθες που γιορταζε......:-)

[ziu_zitsu]

Οι ιστορίες σας είναι πολύ συγκινητικές... Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου...

Ήμουν σχεδόν 21 όταν γνώρισα τον άντρα μου και μερικούς μήνες μετά έμεινα έγκυος. Όταν το έμαθα, είχα πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης και το έκανα στην τουαλέτα, έπεσα πραγματικά κάτω στο πάτωμα, γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Επειδή όμως, θεωρούσα και θεωρώ ότι τις ευθύνες των πράξεών μου τις έχω αποκλειστικά και μόνο εγώ, και επειδή ο άντρας μου ήθελε σαν τρελός ένα παιδί, σκέφτηκα να το κρατήσω, όπως κι έκανα. Τοτε για να είμαι ειλικρινής, το έκανα μόνο για τον άντρα μου κι επειδή ούτως ή άλλως ήμουν ανίκανη ψυχολογικά να κάνω έκτρωση. Όταν το έμαθε, κυριολεκτικά τρελάθηκε από τη χαρά του, και λίγο μετά παντρευτήκαμε. Σαν έγκυος, επειδή γενικότερα είμαι πολύ δραστήρια στη ζωή μου, ζόρισα πάρα πολύ τον εαυτό μου, αφού πήγαινα στη δουλειά με τα πόδια (δούλευα κι ευτυχώς δουλεύω ακόμα, στο ραδιόφωνο) περίπου 5-6 χλμ κάθε μέρα, πήγα ταξίδι στη Σαντορίνη (ως γαμήλιο ταξίδι) και περπάτησα κι εκεί δεκάδες χιλιόμετρα, ανέβηκα Αθήνα για κάτι σεμινάρια, μέχρι που στον 7ο μήνα άρχισα να έχω συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να ηρεμήσω λίγο και να συμπεριφερθώ περισσότερο σαν... έγκυος! Σταμάτησα λοιπόν για λίγο το ραδιόφωνο (έτσι κι αλλιώς κυριολεκτικά η κοιλιά μου ήταν τοσο μεγάλη, είχα πάρει 27 κιλά, που δεν έφτανα τα κουμπιά στην κονσόλα!) και γέννησα το γιο μου, ένα υπέροχο πλάσμα, για το οποίο δε μετανιώνω ποτέ. Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα... 6 χρόνια μετά, ξαναμένω έγκυος, και επειδή όπως είπα ήμουν και είμαι αρκετά δραστήρια, εκείνη την περίοδο σπούδαζα στο Ρέθυμνο, γιατί ήθελα πραγματικά να το κάνω αφού δε το έκανα στην ωρα του (είμαι από Χανιά) και ήδη μου ήταν δύσκολο να είμαι φοιτήτρια, για ένα διάστημα εργαζόμενη και με παιδί. Αλλά ας το πάρω λίγο από την αρχή... Όλα άρχισαν όταν μια μέρα άρχισα να βλέπω σκούρο αίμα και να πονάω πολύ στην κοιλιά. Εκείνη την περίοδο περνούσα και μια φαρυγγίτιδα και έπαιρνα και αντιβίωση. Επειδή όμως είχα πάντα εξαιρετικά άστατη περίοδο, το πήρα το όλο θεμα σαν πόνους περιοδου. Παρόλα αυτά, κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου να πάω στο γιατρό. Έτσι λοιπόν πήγα στην κλινική όπου είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδί και επειδή εμπιστευόμουν πολύ τον γιατρό στον οποίο γέννησα ήθελα να παω σε αυτόν. Εκείνος όμως έλειπε εκτός τότε, οπότε πήγα σε έναν άλλο γυναικολόγο της ίδιας κλινικής. Όταν πήγα, με περασε από υπέρηχο και με ρώτησε αν υπάρχει καμιά πιθανότητα να είμαι έγκυος. Εγώ του απάντησα αρνητικά και αυτό ήταν έφυγα! Το λάθος μου ήταν ότι άφησα να περάσει κοντά ένας μήνας, ενώ είχα κατά διαστήματα αίμα.Τότε ήταν που πήρα το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε άκυρο. Παίρνω και δεύτερο και βγαίνει θετικό! Αντί να πάει το μυαλό μου στο κακό, άρχισα να σκεφτομαι -και ντρέπομαι γι'αυτό- ότι δε το θέλω το παιδί, δεν είμαι έτοιμη, έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί και αυτό δε μου το συγχώρησα ποτέ. Έτσι λοιπον πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου επιβεβαιωσε ότι είμαι έγκυος, μόνο... που δε μπορούσα έτσι κι αλλιώς να το κρατήσω. Με έβαλε στον υπέροχο, άκουσα την καρδούλα του και ειλικρινά άλλαξα αμέσως γνώμη, σαν μου έδωσε κάποιος μια πολύ δυνατή σφαλιάρα και σκέφτηκα "Τι βλακειες λέω; Θα το κρατήσω φυσικά!" Και μετά ο γιατρός μου 'ξεφούρνισε' ότι το μωρό ήταν σχεδόν 3 μηνών με ανάπτυξη ενός μηνα και ότι μέσα στη μήτρα είχε μαζευτεί τόσο αίμα, όλο αυτόν τον καιρό, που άρχιζε να 'σαπίζει' και να δημιουργείται μόλυνση. Έτσι εξηγούνταν το αίμα όλο εκείνο τον καιρό και τα δέκατα που κατα καιρούς είχα και νόμιζα ότι ήταν ψιλοκρυώματα... Μου είπε ότι αν δε μπω επιτόπου χειρουργείο, είναι θεμα ωρών ή το πολύ μερών, να 'σκάσει' όλο αυτό το πράγμα, να πάει το μολυσμένο στην καρδιά και μετά... Όταν του είπα ότι είχα ξαναέρθει στην κλινική και με εξετασε γιατρός του και δεν είδε τίποτα, έγινε έξαλλος με τον άλλο γιατρό, άρχισε να παίρνει τηλέφωνα, κλπ... Μετά από αυτό, έπαθα σοκ. Άρχιζα να φωνάζω στην κλινική ότι δε πρόκειται να το ρίξω και έτρεχα προς την έξοδο. Ο γιατρός με πήρε από πίσω και άρχιζε να μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, πάω στη δουλειά του άνδρα μου που ήταν 6-7 χλμ μακριά και στη διαδρομή άρχισα να αιμορραγώ στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα στον άνδρα μου με γύρισε φυσικά πίσω, όπου αναγκάστηκα και για το δικό μου καλό να το βγάλω. Πριν μπω χειρουργείο, ζήτησα να πάω τουαλέτα (...με πρόσεχε κι ο άνδρας μου μη το ξανασκάσω...). Έκλεισα την πόρτα κι άρχισα να μιλάω στο μωρό μου... έκλαιγα και του ζητούσα συγνώμη, γιατί ένιωθα πως όλο αυτό έγινε επειδή είπα πως δε το θέλω... του είπα πολλά πράγματα που δε μπορώ να τα γράψω τώρα, αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα που τα είπα. Μπορεί να φανεί τρελό, αλλά ένιωθα ότι με 'άκουγε'. Μετά το χειρουργείο, πήρα κάποια αντιβίωση και ο γιατρός μου είπε 3-4 μήνες ίσως και λίγο παραπάνω, να προσέξω να μην μείνω έγκυος. Το πρόσεξα, πάνω στο 4 μηνο ξανάμεινα έγκυος. Αυτή τη φορά το ήθελα σαν τρελή και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Εκείνο το διάστημα μάλιστα σπούδαζα και πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητο έγκυος Χανιά - Ρέθυμνο. Η εγκυμοσύνη πήγε καλά, όταν γέννησα όμως την κόρη μου, οι γιατροί βρήκαν κάτι στην καρδιά της. Μετά από εξετάσεις βρήκαν ότι έχει συγγενή καρδιοπάθεια, μεσοκοιλιακή και μεσοκολπική επικοινωνία (δυο τρυπούλες στην καρδιά) και στένωση πνευμονικής αορτής... Ένιωθα ότι πλήρωνα την αμαρτία μου για το προηγούμενο μωρό... Ο γιατρός δεν έφταιγε, γιατί από τον απλό υπέρηχο δε φαινόταν, αργότερα έμαθα ότι πλέον έχει καθιερωθεί ένας άλλος υπέρηχος τρισδιάστατος και κάτι εξετάσεις που τα δεχνουν όλα, δε ξέρω ακριβώς τί, δε μου ξαναχρειάστηκε... Το περίεργο ήταν οτι κανεις και από τις δυο πλευρές δεν είχε ιστορικό καρδιάς... Η μικρούλα δυσκολευόταν πολύ με την καρδιά της ακόμα και να πιει γάλα... Το χρώμα της ήταν σκούρο μπλε και όταν προσπαθούσε να πιει γάλα γινόταν μωβ... Οι γιατροί μας έδιναν πολλές ελπίδες, αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο... Επί 3 μήνες δε ξεκόλλησα από την κουνια της, δε βγήκα από το σπίτι, δεν έτρωγα, έπαθα κατάθλιψη, και κοίταζα σαν τρελή κάθε στιγμή στην κούνια της να δω αν αναπνεει... Της μιλούσα συνέχεια... της έλεγα ότι την αγαπάμε όλοι πολύ και ότι πρέπει να τα καταφέρει. Δε θυμάμαι πόσα εκατομμύρια φορές της είπα ότι την αγαπάω... Στη δουλειά του άνδρα μου όταν έμαθαν ότι γέννησα του έκαναν τα συγχαρτήρια κάνοντάς του και πλάκα, κι εκείνος ο καημένος κατέρρεε, είχε μάτια ολόμαυρα και ολοκόκκινα από το κλάμα. τους έλεγε ότι είναι από το ξενύχτι... Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτό το μωρό έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια να τα καταφέρει. Προσπαθούσε πολλές φορές και 1 ώρα για να πιει 50γρ γάλα, και από το ζόρι της ίδρωνε, γινόταν μπλε, έκλαιγε, αλλά δε το έβαζε κάτω... Μέχρι που 4 μήνες μετά, στην καθιερωμένη επίσκεψή μας στον καρδιολόγο, προς έκπληξή μας, μας είπαν ότι η μια τρύπα, η πιο επικίνδυνη από τις 2 έκλεισε! Εκείνη την περίοδο την παρακολουθούσε ένας γιατρός στα Χανιά και κυρίως μια γιατρός στο Ηράκλειο. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας και πήγαμε στο Ηράκλειο για να το επιβεβαιώσουμε. Εκεί μας είπαν... ότι τελικά δεν έκλεισε, ότι έγινε λάθος και το έδαφος χάθηκε για ακομη μια φορά κάτω από τα πόδια μας. Τελικά όμως, 1 χρόνο μετά, έκλεισε εκείνη η επικίνδυνη τρύπα (το διασταυρώσαμε και με Ωνάσειο) και πριν λίγους μήνες έκλεισε και η άλλη!!! Τώρα είναι 3 χρονών (10 Μαϊου γίνεται 3!) χαίρει άκρας υγείας και μας μένει μόνο μια τελευταία επίσκεψη πριν πάει στο σχολείο για να επιβεβαιώσουμε ότι όλα έχουν παραμείνει καλά. Το πιο ευχάριστο από όλα είναι ότι αφού εκλεισαν δεν ξανανοίγουν, οπότε όλα τέλεια! Νιώθω πολύ τυχερή για τα παιδιά μου και από δω και πέρα, όσες φορές κι αν έμενα έγκυος, παρόλο που οικονομικά δε θα το αντέχαμε, θα τα κρατούσα όλα! Γιατί πιστεύω ότι όση φτώχεια κι αν υπάρχει σε μια οικογένεια, αν η οικογένεια είναι δεμένη και υπάρχει αγάπη, όλα πάνε μια χαρά. Κι έχω αρκετά παραδείγματα από τον περιγυρό μου. Αυτά από μένα, ελπιζω να μη σας κούρασα...

 

Με εκανες να δακρυσω....

[chinook]

Ο Ωνάσης προερχόταν απο μία πολύφτωχή οικογένεια. Κάποια στιγμή ο πατέρας του του είπε ότι είναι τελείως άχρηστος, και αυτό ήταν το έναυσμα για να φύγει Λατινική Αμερική και μέσα απο σκληρή δουλειά και αντιξοότητες να γίνει ο Αριστοτέλης Ωνάσης που όλοι ξέρουμε!!!!! Έτσι λοιπόν μπορεί και το οποιοδήποτε παιδί που προέρχεται απο οποιαδήποτε άπορη οικογένεια να μεγαλουργήσει. Αρκεί να του δώσουμε τοην ευκαιρία στο δικαίωμα που έχει να έρθει στον μάταιο τούτο κόσμο και να προσπαθήσει!!! Και να αφήσει και αυτό το στίγμα του, όπως το αφήνουμε όλοι

Λατρεύω το γεγονός ότι απο την κοιλιά μου θα έρθει στον κόσμο η νέα γεννιά!!!! Και η Παναγία πάντα μα πάντα βοηθάει. Αρκεί να ζητήσουμε την βοήθειά της!

[chinook]

Όταν σκοτώθηκαν οι τρείς εργαζόμενοι στην marfin οι δημοσιογράφοι οι υποκριτές μιλάγανε για τέσσερις ψυχές (υπήρχε έγκυος κοπέλα) για να βγάλουν δάκρυ και συγκίνηση και... τηλεθέαση. Για τόσες εκατοντάδες εκτρώσεις που γίνονται τον χρόνο, δεν βγάζουν άχνα. Το εμβρυάκι που άδικα έχασε την ζωή του μαζί με την μανούλα του θα γινόταν παιδί. Τα υπόλοιπα τί θα γίνονταν? αποπαίδια???????????

 

Ας γίνουμε πιό αγνοί!

[koufetaki]

ειπαμε οταν ειναι ιατρικα αναγκαιο να σκοτωνετε ενα εμβρυο οχι αλλιως κι εγω που εχω κανει δεν κλαφτηκα,απλα καταλαβα τι εχω κανει γι αυτο το ξαναλεω να υπαρχει ενημερωση για να σταματησουν οι εκτρωσεις πας να το ριξεις?κατσε δες τι ακριβως θα κανεις και φυσικα τι καταλαβαινει το μωρο μεσα στην κοιλια σου που προσπαθει να ξεφυγει απο τον αναρροφητηρα,και μετα αν σου κανει καρδια ριξτο....για πειτε μου αν δεν το ριξεις το παιδακι σου θα την ξανακανεις την βλακεια να κανεις το λαθος?οχι βεβαια!!και εκει ειναι η λυση!ενημερωση!!

[ladycat]

παντως μπορω να πω οτι τα κοριτσια πιο επανω εχουν δικιο δεν ειναι σωστο να ειναι η εκτρωση μεθοδος αντισυλληψης

[fraoulitsa 1]

παντως μπορω να πω οτι τα κοριτσια πιο επανω εχουν δικιο δεν ειναι σωστο να ειναι η εκτρωση μεθοδος αντισυλληψης

Οχι βεβαια και οποια εχει αυτη την αποψη ειναι για τα πανηγυρια...απλα λεμε τι μας συνεβει ,τι αναγκαστηκαμε να κανουμε...αλλα απο οτι φαινεται δεν μπορουμε να μιλησουμε γιατι κρινομαστε εδω μεσα.....

[barbarossa]

Οι ιστορίες σας είναι πολύ συγκινητικές... Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου...

Ήμουν σχεδόν 21 όταν γνώρισα τον άντρα μου και μερικούς μήνες μετά έμεινα έγκυος. Όταν το έμαθα, είχα πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης και το έκανα στην τουαλέτα, έπεσα πραγματικά κάτω στο πάτωμα, γιατί τότε δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο. Επειδή όμως, θεωρούσα και θεωρώ ότι τις ευθύνες των πράξεών μου τις έχω αποκλειστικά και μόνο εγώ, και επειδή ο άντρας μου ήθελε σαν τρελός ένα παιδί, σκέφτηκα να το κρατήσω, όπως κι έκανα. Τοτε για να είμαι ειλικρινής, το έκανα μόνο για τον άντρα μου κι επειδή ούτως ή άλλως ήμουν ανίκανη ψυχολογικά να κάνω έκτρωση. Όταν το έμαθε, κυριολεκτικά τρελάθηκε από τη χαρά του, και λίγο μετά παντρευτήκαμε. Σαν έγκυος, επειδή γενικότερα είμαι πολύ δραστήρια στη ζωή μου, ζόρισα πάρα πολύ τον εαυτό μου, αφού πήγαινα στη δουλειά με τα πόδια (δούλευα κι ευτυχώς δουλεύω ακόμα, στο ραδιόφωνο) περίπου 5-6 χλμ κάθε μέρα, πήγα ταξίδι στη Σαντορίνη (ως γαμήλιο ταξίδι) και περπάτησα κι εκεί δεκάδες χιλιόμετρα, ανέβηκα Αθήνα για κάτι σεμινάρια, μέχρι που στον 7ο μήνα άρχισα να έχω συσπάσεις και ο γιατρός μου είπε να ηρεμήσω λίγο και να συμπεριφερθώ περισσότερο σαν... έγκυος! Σταμάτησα λοιπόν για λίγο το ραδιόφωνο (έτσι κι αλλιώς κυριολεκτικά η κοιλιά μου ήταν τοσο μεγάλη, είχα πάρει 27 κιλά, που δεν έφτανα τα κουμπιά στην κονσόλα!) και γέννησα το γιο μου, ένα υπέροχο πλάσμα, για το οποίο δε μετανιώνω ποτέ. Τα δύσκολα ήρθαν αργότερα... 6 χρόνια μετά, ξαναμένω έγκυος, και επειδή όπως είπα ήμουν και είμαι αρκετά δραστήρια, εκείνη την περίοδο σπούδαζα στο Ρέθυμνο, γιατί ήθελα πραγματικά να το κάνω αφού δε το έκανα στην ωρα του (είμαι από Χανιά) και ήδη μου ήταν δύσκολο να είμαι φοιτήτρια, για ένα διάστημα εργαζόμενη και με παιδί. Αλλά ας το πάρω λίγο από την αρχή... Όλα άρχισαν όταν μια μέρα άρχισα να βλέπω σκούρο αίμα και να πονάω πολύ στην κοιλιά. Εκείνη την περίοδο περνούσα και μια φαρυγγίτιδα και έπαιρνα και αντιβίωση. Επειδή όμως είχα πάντα εξαιρετικά άστατη περίοδο, το πήρα το όλο θεμα σαν πόνους περιοδου. Παρόλα αυτά, κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου να πάω στο γιατρό. Έτσι λοιπόν πήγα στην κλινική όπου είχα γεννήσει το πρώτο μου παιδί και επειδή εμπιστευόμουν πολύ τον γιατρό στον οποίο γέννησα ήθελα να παω σε αυτόν. Εκείνος όμως έλειπε εκτός τότε, οπότε πήγα σε έναν άλλο γυναικολόγο της ίδιας κλινικής. Όταν πήγα, με περασε από υπέρηχο και με ρώτησε αν υπάρχει καμιά πιθανότητα να είμαι έγκυος. Εγώ του απάντησα αρνητικά και αυτό ήταν έφυγα! Το λάθος μου ήταν ότι άφησα να περάσει κοντά ένας μήνας, ενώ είχα κατά διαστήματα αίμα.Τότε ήταν που πήρα το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε άκυρο. Παίρνω και δεύτερο και βγαίνει θετικό! Αντί να πάει το μυαλό μου στο κακό, άρχισα να σκεφτομαι -και ντρέπομαι γι'αυτό- ότι δε το θέλω το παιδί, δεν είμαι έτοιμη, έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί και αυτό δε μου το συγχώρησα ποτέ. Έτσι λοιπον πήγα στο γυναικολόγο μου, ο οποίος μου επιβεβαιωσε ότι είμαι έγκυος, μόνο... που δε μπορούσα έτσι κι αλλιώς να το κρατήσω. Με έβαλε στον υπέροχο, άκουσα την καρδούλα του και ειλικρινά άλλαξα αμέσως γνώμη, σαν μου έδωσε κάποιος μια πολύ δυνατή σφαλιάρα και σκέφτηκα "Τι βλακειες λέω; Θα το κρατήσω φυσικά!" Και μετά ο γιατρός μου 'ξεφούρνισε' ότι το μωρό ήταν σχεδόν 3 μηνών με ανάπτυξη ενός μηνα και ότι μέσα στη μήτρα είχε μαζευτεί τόσο αίμα, όλο αυτόν τον καιρό, που άρχιζε να 'σαπίζει' και να δημιουργείται μόλυνση. Έτσι εξηγούνταν το αίμα όλο εκείνο τον καιρό και τα δέκατα που κατα καιρούς είχα και νόμιζα ότι ήταν ψιλοκρυώματα... Μου είπε ότι αν δε μπω επιτόπου χειρουργείο, είναι θεμα ωρών ή το πολύ μερών, να 'σκάσει' όλο αυτό το πράγμα, να πάει το μολυσμένο στην καρδιά και μετά... Όταν του είπα ότι είχα ξαναέρθει στην κλινική και με εξετασε γιατρός του και δεν είδε τίποτα, έγινε έξαλλος με τον άλλο γιατρό, άρχισε να παίρνει τηλέφωνα, κλπ... Μετά από αυτό, έπαθα σοκ. Άρχιζα να φωνάζω στην κλινική ότι δε πρόκειται να το ρίξω και έτρεχα προς την έξοδο. Ο γιατρός με πήρε από πίσω και άρχιζε να μου φωνάζει να γυρίσω πίσω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, πάω στη δουλειά του άνδρα μου που ήταν 6-7 χλμ μακριά και στη διαδρομή άρχισα να αιμορραγώ στο αυτοκίνητο. Όταν έφτασα στον άνδρα μου με γύρισε φυσικά πίσω, όπου αναγκάστηκα και για το δικό μου καλό να το βγάλω. Πριν μπω χειρουργείο, ζήτησα να πάω τουαλέτα (...με πρόσεχε κι ο άνδρας μου μη το ξανασκάσω...). Έκλεισα την πόρτα κι άρχισα να μιλάω στο μωρό μου... έκλαιγα και του ζητούσα συγνώμη, γιατί ένιωθα πως όλο αυτό έγινε επειδή είπα πως δε το θέλω... του είπα πολλά πράγματα που δε μπορώ να τα γράψω τώρα, αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα που τα είπα. Μπορεί να φανεί τρελό, αλλά ένιωθα ότι με 'άκουγε'. Μετά το χειρουργείο, πήρα κάποια αντιβίωση και ο γιατρός μου είπε 3-4 μήνες ίσως και λίγο παραπάνω, να προσέξω να μην μείνω έγκυος. Το πρόσεξα, πάνω στο 4 μηνο ξανάμεινα έγκυος. Αυτή τη φορά το ήθελα σαν τρελή και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη. Εκείνο το διάστημα μάλιστα σπούδαζα και πηγαινοερχόμουν με το αυτοκίνητο έγκυος Χανιά - Ρέθυμνο. Η εγκυμοσύνη πήγε καλά, όταν γέννησα όμως την κόρη μου, οι γιατροί βρήκαν κάτι στην καρδιά της. Μετά από εξετάσεις βρήκαν ότι έχει συγγενή καρδιοπάθεια, μεσοκοιλιακή και μεσοκολπική επικοινωνία (δυο τρυπούλες στην καρδιά) και στένωση πνευμονικής αορτής... Ένιωθα ότι πλήρωνα την αμαρτία μου για το προηγούμενο μωρό... Ο γιατρός δεν έφταιγε, γιατί από τον απλό υπέρηχο δε φαινόταν, αργότερα έμαθα ότι πλέον έχει καθιερωθεί ένας άλλος υπέρηχος τρισδιάστατος και κάτι εξετάσεις που τα δεχνουν όλα, δε ξέρω ακριβώς τί, δε μου ξαναχρειάστηκε... Το περίεργο ήταν οτι κανεις και από τις δυο πλευρές δεν είχε ιστορικό καρδιάς... Η μικρούλα δυσκολευόταν πολύ με την καρδιά της ακόμα και να πιει γάλα... Το χρώμα της ήταν σκούρο μπλε και όταν προσπαθούσε να πιει γάλα γινόταν μωβ... Οι γιατροί μας έδιναν πολλές ελπίδες, αλλά τίποτα δεν ήταν σίγουρο... Επί 3 μήνες δε ξεκόλλησα από την κουνια της, δε βγήκα από το σπίτι, δεν έτρωγα, έπαθα κατάθλιψη, και κοίταζα σαν τρελή κάθε στιγμή στην κούνια της να δω αν αναπνεει... Της μιλούσα συνέχεια... της έλεγα ότι την αγαπάμε όλοι πολύ και ότι πρέπει να τα καταφέρει. Δε θυμάμαι πόσα εκατομμύρια φορές της είπα ότι την αγαπάω... Στη δουλειά του άνδρα μου όταν έμαθαν ότι γέννησα του έκαναν τα συγχαρτήρια κάνοντάς του και πλάκα, κι εκείνος ο καημένος κατέρρεε, είχε μάτια ολόμαυρα και ολοκόκκινα από το κλάμα. τους έλεγε ότι είναι από το ξενύχτι... Το καλό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτό το μωρό έκανε απεγνωσμένη προσπάθεια να τα καταφέρει. Προσπαθούσε πολλές φορές και 1 ώρα για να πιει 50γρ γάλα, και από το ζόρι της ίδρωνε, γινόταν μπλε, έκλαιγε, αλλά δε το έβαζε κάτω... Μέχρι που 4 μήνες μετά, στην καθιερωμένη επίσκεψή μας στον καρδιολόγο, προς έκπληξή μας, μας είπαν ότι η μια τρύπα, η πιο επικίνδυνη από τις 2 έκλεισε! Εκείνη την περίοδο την παρακολουθούσε ένας γιατρός στα Χανιά και κυρίως μια γιατρός στο Ηράκλειο. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας και πήγαμε στο Ηράκλειο για να το επιβεβαιώσουμε. Εκεί μας είπαν... ότι τελικά δεν έκλεισε, ότι έγινε λάθος και το έδαφος χάθηκε για ακομη μια φορά κάτω από τα πόδια μας. Τελικά όμως, 1 χρόνο μετά, έκλεισε εκείνη η επικίνδυνη τρύπα (το διασταυρώσαμε και με Ωνάσειο) και πριν λίγους μήνες έκλεισε και η άλλη!!! Τώρα είναι 3 χρονών (10 Μαϊου γίνεται 3!) χαίρει άκρας υγείας και μας μένει μόνο μια τελευταία επίσκεψη πριν πάει στο σχολείο για να επιβεβαιώσουμε ότι όλα έχουν παραμείνει καλά. Το πιο ευχάριστο από όλα είναι ότι αφού εκλεισαν δεν ξανανοίγουν, οπότε όλα τέλεια! Νιώθω πολύ τυχερή για τα παιδιά μου και από δω και πέρα, όσες φορές κι αν έμενα έγκυος, παρόλο που οικονομικά δε θα το αντέχαμε, θα τα κρατούσα όλα! Γιατί πιστεύω ότι όση φτώχεια κι αν υπάρχει σε μια οικογένεια, αν η οικογένεια είναι δεμένη και υπάρχει αγάπη, όλα πάνε μια χαρά. Κι έχω αρκετά παραδείγματα από τον περιγυρό μου. Αυτά από μένα, ελπιζω να μη σας κούρασα...

 

Katarxhn elpizw na zhsei to paidaki sou san ta psila bouna kai na einai gia to upoloipo ths zwhs toy GERO KAI DYNATO!!!!! :)

 

Ti na pw ki egw diabazontas eida arketes fores ton eauto mou s' autes tis selides.

Einai 4 meres pou anagkastika na diwksw to 2o paidi mou. Den to programmatisa arrwsthsa phra xapia (antibiwsi), eimaste kai me ton antra pername mia arketa dyskoli fasi kai synaisthimatiki kai oikonomiki, kai egine oti egine................

Akoma de niwthw tipota. to niwthw san na min egine se mena!

Sa na eimai theatis se oti egine ston idio mou ton eayto!! tou zhthsa 1000 fores sugnwmi pou den to krathsa, zhthsa alles toses sugxwresh apo to theo kai anapsa kai kerakia gi ayto.

Alla den niwthw kati parapanw... ki ayto me tsakizei giati den eimai anaisuhth oute sklhrh sth zvh mou genika. oute stignos DOLOFONOS.

Eutuxws o giatros mou den m' afise oute na dw oute na akousw tipota. giati apo thn arxi tou eipa oti exw parei xapia kai poia kai ola ta kathekasta..... Opote den to syzhtouse ki autos na to kratisw..................

Thelw kapoia stigmh na kanw ki allo paidi giati ta latreuw......... kai 8a i8ela na min 3exasw!!!!!!!!!! alla fobamai oti epeidi de niw8w 8q symbei me to xrono!!!!!!!!!!

[ladycat]

Οχι βεβαια και οποια εχει αυτη την αποψη ειναι για τα πανηγυρια...απλα λεμε τι μας συνεβει ,τι αναγκαστηκαμε να κανουμε...αλλα απο οτι φαινεται δεν μπορουμε να μιλησουμε γιατι κρινομαστε εδω μεσα.....

 

κοριτσακι μου το λεω γιατι εχω μια γνωστη που εχει κανει 10 εκτρωσης κ το μονο που εχει καταφερει μεχρι τωρα ειναι να ειναι μονη της οταν στο τελευταιο μωρο μιλησαμε της ειχα πει να το κρατησει γιατι ετσι οπως παει την βλεπω να καταληγει μαγκουφα χωρις κανεναν εκεινη δεν με ακουσε κ το εριξε μετα απο τοτε εχουν περασει 3 χρονια ειναι μονη της κ μονη της μονο λογη γιατι να μην το ειχε κρατησει κ μαλιστα λεει οτι ειχα κ δικιο αλλα τι να το κανω τωρα που τοτε επρεπε να με ειχε ακουσει

δεν θα κρινω εγω τις επιλογες του αλλου απλα ειναι η αποψη μου κ ελπιζω να μην ενοχλει κανεναν

[mpouloum]

Χμ...τί μου θυμήσατε....

 

Ήταν Αύγουστος του 2008 όταν έμεινα έγκυος από τον φίλο μου με τον οποίο είχαμε χωρίσει. Ενώ αρχικά ήμουν ανένδοτη στο να το ρίξω, στη συνέχεια και βλέποντας την τότε συμπεριφορά του συντρόφου μου, το δίλημμα ήταν μεγάλο. Απ' τη μία να φέρω αυτό το μωρό στον κόσμο είτε ήταν ευτυχισμένο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που είχαν διαφορές είτε όχι κι απ την άλλη να κάνω έκτρωση.Μόνη μου παρηγοριά το φόρουμ εδώ ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.....

 

...γιατί όταν διηγήθηκα την ιστορία μου εδώ, όλες οι "ευηπόληπτες" μαμάδες έπεσαν να με φάνε. "Άνθρωποι" που θέλουν να λέγονται και γονείς, μου έκαναν την πιο ανήθικη επίθεση είτε αμφισβητωντας την ιστορία μου (ναι πολύ πρωτόγνωρο να μένεις έγκυος απ' τον πρώην σου) είτε βρίζοντάς με, με τον τότε admin να παίρνει θέση υπέρ τους μη χάσει την επισκεψιμότητα μιας που εγώ ήμουν νεόφερτη και δεν είχα προλάβει να μπω σε κλίκες....με λίγα λόγια δεν μου έφτανε ο πόνος μου, είχα και τον καθένα να μου επιτίθεται αποκαλώντας με δολοφόνο (φαντάζομαι το ίδιο θα διδάσκουν και τα παιδιά τους!). Κατανοώ ότι υπάρχουν γυναίκες που προσπαθούν χρόνια να κάνουν ένα παιδί και χωρίς αποτέλεσμα αλλά αδυνατώ να καταλάβω γιατί το φέρνουν κάθε φορά σαν (άστοχο κατά τη γνώμη μου) παράδειγμα-επιχείρημα λες και η Α' δεν δικαιούται να αποφασίσει να μην κάνει παιδί επειδή δεν μπορεί να κάνει η Β'..........

 

Φυσικά απομακρύνθηκα απ το φόρουμ γιατί την είδαν όλοι παντογνώστες, έξυπνοι και πάνσοφοι βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα για το άτομό μου και θεωρώντας εαυτούς σούπερ γονείς και ανθρώπους επειδή έκαναν παιδί το οποίο μπορεί να βλέπει τους γονείς του να πετάνε τασάκια ok και; Τουλάχιστον δεν τους ακολουθεί η ρετσινιά της άμβλωσης-δολοφονίας (γιατί το να μαραζώνει ένα παιδί ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται δεν είναι δολοφονία και μάλιστα καθημερινή όοοχι....).

 

Έκανα έκτρωση και έτρεχα σε ψυχολόγους να το ξεπεράσω.Δεν το έχω ξεπεράσει απόλυτα και ούτε πρόκειται. Έμεινα έγκυος ξανά με τον ίδιο άνθρωπο και θα το κρατήσω.Όχι επειδή το λένε τα μέλη του parents αλλά επειδή θεωρώ πως σ αυτή τη φάση θα είναι ευτυχισμένο. Αν κάποια κοπέλα με ρωτούσε σήμερα τί να κάνει σε ανάλογη περίπτωση, θα της έλεγα να το κρατήσει. Αν δεν το έκανε όμως θα το σεβόμουν και δεν θα την πυροβολούσα στο κεφάλι!

[jackrussel]

σ αυτη τη γωνια του πλανητη εν ετη 2010 καμια γυναικα που δεν θελει να μεινει εγκυος δεν μενει...υπαρχει και το χαπι της επομενης μερα.....

 

και οσες απο εμας καποια στιγμη της ζωης μας εγκλωβιστηκαμε, μπερδευτηκαμε, τα παιξαμε η λειτουργησαμε ανωριμα και αφησαμε τον χρονο να περασει και οδηγηθηκαμε στην εκτρωση πρεπει να πληρωνουμε συμβολικα ενα ειδος προστιμου-ποινης....ενα χρηματικο ποσο ας πουμε η εθελοντικη εργασια σε καποια ιδρυματα....οτιδηποτε θα μας εκανε να νοιωσουμε καλυτερα με τις τυψεις μας αλλα και που θα μας βοηθουσε να συνειδητοποιησουμε οτι δεν προκειεται μονον για το σωμα μας αλλα για μια αλλη ζωη-ψυχη στην οποια αφαιρουμε το δικαιωμα του να υπαρξει....

 

ενας ειδος προστιμου θα αποκαταστουσε μεσα μας την ηθικη ταξη

 

Κι επειδη προκειεται για μια πολυ σκληρη πραξη που σου στοιχιζει παρα πολυ τελικα, καλο ειναι οσες ειχαν αυτη την εμπειρια αλλα και ολες οι αλλες που εζησαν μια εγκυμοσυνη να ενημερωνουν τις νεοτερες γυναικες του περιβαλλοντος τους για τις επιπτωσεις κατι τετοιου καθως και για τις δυνατοτητες προληψης που υπαρχουν.

 

Τι να πουν και οι γυναικες που αναγκαζονται να διακοψουν την κυηση επειδη φερουν αρρωστα εμβρυα, η για αυτες που που προσπαθουν να κανουν και δεν μπορουν....ας σκεφτουμε λιγο και ολες αυτες τις γυναικες...

 

εδω υπαρχουν γυναικες σε ολα τα μηκη και πλατη του κοσμου που ανα τους αιωνες κακοποιηθηκαν σεξουαλικα εμειναν εγκυες, γεννησαν και τα παιδακια τους τα λατρεψαν....

[Christina 09]

Χμ...τί μου θυμήσατε....

 

Ήταν Αύγουστος του 2008 όταν έμεινα έγκυος από τον φίλο μου με τον οποίο είχαμε χωρίσει. Ενώ αρχικά ήμουν ανένδοτη στο να το ρίξω, στη συνέχεια και βλέποντας την τότε συμπεριφορά του συντρόφου μου, το δίλημμα ήταν μεγάλο. Απ' τη μία να φέρω αυτό το μωρό στον κόσμο είτε ήταν ευτυχισμένο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που είχαν διαφορές είτε όχι κι απ την άλλη να κάνω έκτρωση.Μόνη μου παρηγοριά το φόρουμ εδώ ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.....

 

...γιατί όταν διηγήθηκα την ιστορία μου εδώ, όλες οι "ευηπόληπτες" μαμάδες έπεσαν να με φάνε. "Άνθρωποι" που θέλουν να λέγονται και γονείς, μου έκαναν την πιο ανήθικη επίθεση είτε αμφισβητωντας την ιστορία μου (ναι πολύ πρωτόγνωρο να μένεις έγκυος απ' τον πρώην σου) είτε βρίζοντάς με, με τον τότε admin να παίρνει θέση υπέρ τους μη χάσει την επισκεψιμότητα μιας που εγώ ήμουν νεόφερτη και δεν είχα προλάβει να μπω σε κλίκες....με λίγα λόγια δεν μου έφτανε ο πόνος μου, είχα και τον καθένα να μου επιτίθεται αποκαλώντας με δολοφόνο (φαντάζομαι το ίδιο θα διδάσκουν και τα παιδιά τους!). Κατανοώ ότι υπάρχουν γυναίκες που προσπαθούν χρόνια να κάνουν ένα παιδί και χωρίς αποτέλεσμα αλλά αδυνατώ να καταλάβω γιατί το φέρνουν κάθε φορά σαν (άστοχο κατά τη γνώμη μου) παράδειγμα-επιχείρημα λες και η Α' δεν δικαιούται να αποφασίσει να μην κάνει παιδί επειδή δεν μπορεί να κάνει η Β'..........

 

Φυσικά απομακρύνθηκα απ το φόρουμ γιατί την είδαν όλοι παντογνώστες, έξυπνοι και πάνσοφοι βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα για το άτομό μου και θεωρώντας εαυτούς σούπερ γονείς και ανθρώπους επειδή έκαναν παιδί το οποίο μπορεί να βλέπει τους γονείς του να πετάνε τασάκια ok και; Τουλάχιστον δεν τους ακολουθεί η ρετσινιά της άμβλωσης-δολοφονίας (γιατί το να μαραζώνει ένα παιδί ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που σκοτώνεται δεν είναι δολοφονία και μάλιστα καθημερινή όοοχι....).

 

Έκανα έκτρωση και έτρεχα σε ψυχολόγους να το ξεπεράσω.Δεν το έχω ξεπεράσει απόλυτα και ούτε πρόκειται. Έμεινα έγκυος ξανά με τον ίδιο άνθρωπο και θα το κρατήσω.Όχι επειδή το λένε τα μέλη του parents αλλά επειδή θεωρώ πως σ αυτή τη φάση θα είναι ευτυχισμένο. Αν κάποια κοπέλα με ρωτούσε σήμερα τί να κάνει σε ανάλογη περίπτωση, θα της έλεγα να το κρατήσει. Αν δεν το έκανε όμως θα το σεβόμουν και δεν θα την πυροβολούσα στο κεφάλι!

 

 

Με το ίδιο άνθρωπο και τότε το «έριξες» γιατί θα πετάγατε τασάκια ό ένας στον άλλον , και τώρα με τον ίδιο άνθρωπο και το κρατάς γιατί θα είναι ευτυχισμένο???

Εγώ καταλαβαίνω ότι ένας άνθρωπός χάθηκε (γιατί με το που θα κρατήσεις το μωρό σου στα χέρια θα καταλάβεις τι έκανες τότε)

Σου εύχομαι τα καλύτερα για την νέα ζωή που κουβαλάς!!

[vouraikos]

σ αυτη τη γωνια του πλανητη εν ετη 2010 καμια γυναικα που δεν θελει να μεινει εγκυος δεν μενει...υπαρχει και το χαπι της επομενης μερα.....

 

και οσες απο εμας καποια στιγμη της ζωης μας εγκλωβιστηκαμε, μπερδευτηκαμε, τα παιξαμε η λειτουργησαμε ανωριμα και αφησαμε τον χρονο να περασει και οδηγηθηκαμε στην εκτρωση πρεπει να πληρωνουμε συμβολικα ενα ειδος προστιμου-ποινης....ενα χρηματικο ποσο ας πουμε η εθελοντικη εργασια σε καποια ιδρυματα....οτιδηποτε θα μας εκανε να νοιωσουμε καλυτερα με τις τυψεις μας αλλα και που θα μας βοηθουσε να συνειδητοποιησουμε οτι δεν προκειεται μονον για το σωμα μας αλλα για μια αλλη ζωη-ψυχη στην οποια αφαιρουμε το δικαιωμα του να υπαρξει....

 

ενας ειδος προστιμου θα αποκαταστουσε μεσα μας την ηθικη ταξη

 

Κι επειδη προκειεται για μια πολυ σκληρη πραξη που σου στοιχιζει παρα πολυ τελικα, καλο ειναι οσες ειχαν αυτη την εμπειρια αλλα και ολες οι αλλες που εζησαν μια εγκυμοσυνη να ενημερωνουν τις νεοτερες γυναικες του περιβαλλοντος τους για τις επιπτωσεις κατι τετοιου καθως και για τις δυνατοτητες προληψης που υπαρχουν.

 

Τι να πουν και οι γυναικες που αναγκαζονται να διακοψουν την κυηση επειδη φερουν αρρωστα εμβρυα, η για αυτες που που προσπαθουν να κανουν και δεν μπορουν....ας σκεφτουμε λιγο και ολες αυτες τις γυναικες...

 

εδω υπαρχουν γυναικες σε ολα τα μηκη και πλατη του κοσμου που ανα τους αιωνες κακοποιηθηκαν σεξουαλικα εμειναν εγκυες, γεννησαν και τα παιδακια τους τα λατρεψαν....

 

Μου ειναι αδυνατον να καταλαβω αυτη την λογικη!!!

ΑΔΥΝΑΤΟΝ!!!!

επειδη καποιες γυναικες δυσκολευοντε να κανουν παιδι , εγω πρεπει να κρατησω ενα , την στιγμη που για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ λογο δεν νιωθω ετοιμη!!!!

 

Και θα απολογηθω γιαυτο και μαλιστα θα το πληρωσω με εθελοντικη εργασια???

δεν ειμαστε καλα μου φαινεται!!

εθελοντικη εργασια και οποιαδηποτε αλλη τιμωρια να υποστουν οι ανευθυνες γυναικες που κρατανε ενα παιδι για να μην κανουν τον "φονο" της εκτρωσης....και μετα το παιδι ειναι δυστυχισμενο, μεσα σε φασαριες και ανωριμες μαμαδες που τους αφηνουν ψυχολογικα κενα!

 

και θα το ξαναπω.......

εμεινα εγκυος περισυ, αφου ειχα ηδη τα 2 παιδια μου . και η μικρη μου ηταν 1 1/2....χωρις να το περιμενω και εκανα εκτρωση γιατι πολυ απλα δεν ηθελα 3ο παιδι!!!

γιατι ενιωθα οτι ενα 3ο παιδι εκεινη την στιγμη , δεν θα με εκανε καλη μητερα για κανενα απο τα 3 παιδια!

και ας εχω μια ομορφη σχεση και οικογενεια!!

 

Και δεν θα απολογηθω καθολου γιαυτο και σε κανενα!!!

δεν εχω τυψεις ....αντιθετα καθε μερα που περναει και με διαφορα δεδομενα στην ζωη μας , λεω ......τι σοφα πραξαμε με τον αντρα μου , που με στηριξε στην αποφαση αυτη....γιατι τωρα με 2 παιδια και ενα νεο μωρο.......θα ημουν μια υστερικη μανα.....μια καταθληπτικη συζυγος και μια απαραδεκτη γυναικα! και τοτε ναι!!! θα αξιζα διαφορες ποινες για την ανωριμοτητα μου, παρολο που ηξερα οτι δενθα τα βγαλω περα .,......να κρατουσα αυτο το μωρο!!!!

 

λοιπον ας χαλαρωσουμε λιγο αυτα τα ηθικοπλαστικα.....γιατι καπου γινονται και προσβλητικα .....προς την επιλογη του αλλου!