Διακοπή κύησης..

[elepet]

Ήθελα απο καιρο να σας ρωτήσω..ποιες απο σας έχετε καταφύγει στη λύση της έκτρωσης για διαφορους λόγους,δεν εξετάζω αυτο,και πως νιωθετε γι αυτο??

 

Αν θέλετε να μιλήσω για μενα..δυστυχως το εχω κανει και δεν νομίζω να το ξεπεράσω ποτε.Στην αρχή αισθάνθηκα ανακούφιση γιατι δεν το ηθελα το μωρο αλλα μετα απο κανα μηνα αρχισα να αισθανομαι τρομερα ασχημα..όχι τύψεις..αλλά βαθια λύπη και θλίψη..ένα κενό στη ψυχη μου.

Ακόμα και σήμερα που ο θεός μου έκανε τη χαρη να έχω στη ζωή μου την κορούλα μου το κενό παραμένει και πάντα σκεφτομαι πως θα ήταν και τι θα ήταν αυτό το παιδι.

Αν τωρα με ρωτούσατε αν θα το ξανακανα θα σας έλεγα...όχι οχι οχι!!!!!

 

Και το ίδιο θα συμβούλευα οποια κοπέλα το σκέφτεται.Οι ψυχολογικές επιπτώσεις τουλάχιστον σε μένα ήταν μεγάλες και δεν τις είχα καν φανταστεί όταν πηρα την απόφαση να μην το κρατήσω.

Δεν το λέω καθόλου απο θρησκευτικής πλευρας,δεν είμαι καθόλου θρήσκα,αλλά απο ψυχολογικής πλευρας είναι κατι που δεν ξεπερνιεται όσα χρόνια κι αν περάσουν και όσα παιδιά και αν κάνει μια γυναίκα.

 

Για καιρό μετα την εκτρωση ένιωθα μαχαίρια να με κόβουν στη κοιλιά μου..φωνές στον ύπνο μου και πεταγόμουν...άρχισαν πολλά απο τα ψυχολογικα μου προβλήματα.

 

Αυτα είχα να πω..περιμένω την δική σας εμπειρία αν έχετε...

[fistikaki]

εγω εκανα εκτρωση οταν ημουν μικρη. δεν το μετανιωσα ποτε. μετανιωσα το οτι δεν προσεξα να μη μεινω εγκυος,οχι την αποφαση μου να το ριξω.

[yogini]

Πάντα ήμουν υπέρ της έκτρωσης όταν γίνεται για σοβαρούς λόγους και υπερασπίζομαι πολύ το δικαίωμα της γυναίκας να κάνει ότι θέλει με το σώμα της.

 

Απο τότε όμως που έμεινα έγκυος νιώθω πως δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω έκτρωση...στην αρχή κιόλας που ήμουν και ανύπαντρη, φοβόμουν το γάμο παρόλο που με τον άντρα μου ειμαστε πολλά χρονια μαζί κτλ πέρασε απο το μυαλό μου στιγμιαία...ήξερα όμως ότι δεν θα το έκανα ποτέ....ειδικά απο τη στιγμή που βλέπεις το φασολάκι με την καρδούλα του στον υπέρηχο νομίζω ότι δεν γίνεται με τίποτα!

 

Τώρα υπο ακραίες συνθήκες πχ βιασμός, ανήλικη μητέρα, ασθένεια του εμβρύου κτλ ΟΚ το καταλαβαίνω αλλά σίγουρα για μια υπεύθυνη γυναίκα αυτό εχει μεγάλο κόστος στην ψυχολογιά της.

[nnm004]

Στα 20 μου οταν πηγαινα στη σχολη μια φιλη μου εμεινε εγκυος , με το φιλο της αποφασησανε να κανει εκτρωση , την συνοδευσα μαζι με το φιλο της στο γιατρο , τοτε δεν ηξερα πως ακριβως γινονται αυτες οι επεμβασεις ουτε ειχα δει ποτε υπερηχο μωρου για να ξερω οτι προκειτε για ενα ζωντανο ανθρωπο , εκει λοιπον δεν ξερω γιατι ενοιωσα τοσο ασχημα για τον εαυτο μου και για τη φιλη μου ωστε ορκιστικα οτι αυτο δεν θα αφηνα να συμβει ποτε σε μενα , κρατησα τον ορκο μου , η πρωτη φορα που εμεινα εγκυος στη ζωη μου ητανε με τον Πανο στον Κωνσταντινο .Εδω και πολυ καιρο εχω ενημερωθει για το τι ειναι μια εκτρωση και εχω παρακολουθησει στο you tube τετοια επεμβαση . Σαν Βικυ ειμαι κατα των εκτρωσεων παρα μονο αμα ειναι προιον βιασμου , υπαρχει προβλημα υγειας στη μητερα ή το εμβρυο , δεν καταδικαζω ομως μια γυναικα οπου εφτασε να παρει μια τετοια δυσκολη αποφαση σε καποια φαση της ζωης της .

[elenik]

Πιστευω οτι για να το κανεις δεν ειχες αλλη επιλογη. Ισως μεσα σου ενοιωθες οτι ηταν καλυτερα και για το φασολακι σου.

Παντως απο μια φιλη μου που ξερω οντως σε σημαδευει αυτο.

[DaF]

Να πω μια ιστορία;

 

Μου τη θύμισε ο άντρας μου προχτές: είναι από τον Γκυ Ντε Μωπασσαν, από μία συλλογή διηγημάτων:

 

Ήταν μια φορά ένα ζευγάρι πάμφτωχο με πολλά παιδιά. Πρόσφατα, η γυναίκα έιχε γεννήσει ένα όμορφο αγοράκι. Κάποια μέρα, πέρασε από εκεί μία άμαξα, από την οποία βγήκε μία καλοντυμένη κυρία και επισκέφτηκε το σπίτι τους, ζητώντας το παίδάκι για υιοθεσία και προσφέροντας χρήματα στους γονείς, αλλά και μία καλή και άνετη ζωή στο παιδί. Οι γονείς αρνήθηκαν να δώσουν το μωρό τους και τότε η κυρία κατευθύνθηκε προς το γειτονικό σπίτι, όπου ένα άλλο μωράκι είχε γεννηθεί. Εκείνοι οι γονείς το έδωσαν αμέσως.

Πέρνούσαν τα χρόνια και η μητέρα που είχε κρατήσει το παιδί της κατηγορούσε καθημερινά τη γειτόνισα, που είχε δώσει το δικό της, ενώ περηφανευόταν για τη δική της ηθική στάση.

Μια μέρα, ένα παλικάρι καθαρό και καλοντυμένο ήρθε στο χωριό. Ήταν ο γιος της γειτόνισας που είχε έρθει για να γνωρίσει την οικογένειά του. Βλέποντας τον, ο γιος της άλλης οικογένειας, είπε: 'Εμένα με αφήσατε να πεινάω κάθε μέρα και να ντύνομαι με κουρέλια, ενώ αυτός ζει πλουσιοπάροχα. Φεύγω λοιπόν, γιατί εσείς δεν είστε γονείς.'

 

Το συζητήσαμε λίγο με τον άντρα μου γιατί είναι εντυπωσιακό το τέλος. Αυτό που με ενδιέφερε στην ιστορία ήταν η επίκληση της μάνας στην ηθική και όχι στην αγάπη ή τη φροντίδα, που νομίζω μπορεί να φανεί τελικά με πολλούς τρόπους. Χίλιες φορές προτιμότερη η αντισύλληψη από την έκτρωση, αλλά και χίλιες φορές προτιμότερο ένα χαρούμενο παιδί από ένα δυστυχισμένο και ανεπιθύμητο.

Ας σημειωθεί ότι στο τέλος κατηγορούνται και οι δύο γονείς, όχι μόνο ο ένας...

[sofia_nefeli]

μου αρεσε πολυ η ιστορια....δεν μπορω να εκφρασω ποσο πολυ...

[melina_m]

Το θέμα της έκτρωσής είναι πιο μεγάλο και πιο σκληρό.

Δυστύχώς το παιρνάει κατά κύριο ρόλο η γυναίκα ενώ αντίθετα ο ανήρ δεν πολύσκοτίζεται, αν και έχει συμβάλλει και ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό.

 

πολλές γυναίκες έπειτα από μια έκτρωση δεν έχουν καταφέρει να κάνουν παιδιά αυτό οφέιλεται είτε στον τρόπο που έγίνε η έκτρωση (πειράχτηκε η μήτρα) είτε σε ψυχολογικό τομέα.

αντίθετα κατι τέτοιο για τους άντρες δεν ισχύει

 

έπειτα αλλες γυναικες έπειτα απο μία εγκυμοσύνη "απρογραμμάτιστή"

αποφασίζουν να κρατήσουν το μωρό και μπαίνουν σε διαδικασία γάμου που πολλές φορές είναι μια κίνηση η οπόια πιθανόν να μην γινόταν αν δεν υπήρχε ή εγκυμοσύνη και συχνά πυκνά καταλήγει σε διαζύγιο.

 

όσο για το θέμα της υοθεσίας πολλά υοθετημένα παιδια ζουν με το μαράζι να γνωρίσουν τους πραγματικόυς τους γονιούς και δεν είναι λιγα τα παιδιά που δυστηχώς δεν καταφερνουν να τους βρουν.

προσωπικά πιστεύω ότι οι παμφτωχες μάνες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με πραγματικό κόπο και πόνο είναι ηρωίδες και σε αυτές αξίζει να περιφανεύονται για την ηθική και την αγάπη που δείχνουν στα παιδιά τους γιατί ο καθέ γονιός θέλει το καλύτερο για το παιδί του και κάνει τα καλυτερα όνειρα για αυτό. και σίγουρα δεν είναι εύκολο για ένα γονιό να δίνει το παιδί του. πόσο μάλλον για μία μάνα που κυοφορόυσε το μωράκι της για 9 μήνες.

 

για έμενα ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν υπάρχει η γυναικεία ψυχολογία είναι έτσι φτιαγμένη που το καμπανάκι της μητρότητας χτυπάει αυτόματα μολίς ακουσεις την καρδούλα του εμβρύου στον πρώτο υπέρυχο.

για μενα υπάρχει μόνο απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη.

 

και εδώ το θέμα θεωρώ είναι εντελως στην γυναίκα και της δίνω το πιο βαρύ κομμάτι γιατί θέτει σε κίνδυνο τον εαυτό της ενώ υπάρχουν τρόποι προφύλαξης οπως λέει και η Danae αντισύλληψη.

[vickyk]

κοριτσια και εγω πηρα ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτη την αποφαση πριν απο ενα χρονο περιπου...με τον συντροφο μου και μελλοντα συζυγο μου μια μοναδικη φορα δν προσεξαμε...Τον πανικο μου εκεινη την στιγμη δν μπορω να σας τον περιγραψω...επειδη δν ημουν σε γονιμες μερες και αφου ειχα παρει αμεσως το χαπι της επομενης μερας πιστευα πως τλκ δν ειχα μεινει εγκυος...2 εβδομαδες μετα πηγα στον γυναικολογο της μητερας μου και μετα απο την γυναικολογικη εξεταση μου ειπε ο ιδιος να κανω μια β χοριακη χωρις να του εχω αναφερει εγω το περιστατικο απλα του ειπα οτι ειχα 2 μερες καθυστερηση..με εβαλε σε υποψιες αν καταλαβε κατι με την εξεταση και γι'αυτο μου το ειπε..Αμεσως παω στο φαρμακειο και παιρνω διπλο τεστ το οποιο βγηκε θετικο με την πρωτη σταγονα!!!!!!!!!!ημουν ετοιμη να λιποθυμησω!!!!!!!!δν μπορουσα να το πιστεψω...σε εκεινη την περιοδο της ζωης μου εγω ημουν οπως και ειμαι ακομη φοιτητρια στην Αθηνα και ο συντροφος μου φοιτητης στην Αγγλια!!!Δν θα μπορουσα να μεγαλωσω μονη μου το παιδακι μας και η πρωτη μας σκεψη ηταν η διακοπη της εγκυμοσυνης...Οσο περνουσαν οι μερες ομως και εβλεπα της αλλαγες στο σωμα μου οπως το στηθος μου να μεγαλωνει και τις ναυτιες δενομουν με το παιδι μου...δν μπορουσα να το κανω...εκλαιγα πριν ακομη κανω την διακοπη...πηγα σε αλλο γιατρο και ημουν 5 εβδομαδων εγκυος...καθε μερα εψαχνα να βρω πληροφοριες για το τι γινεται στο σωμα μου και πως ειναι το παιδακι μου μεσα μου...εκανα τλκ την διακοπη στην 8 εβδομαδα μετα απο πολλες συζητησεις με τον συντροφο μου και παντοτε προσπαθουσαμε να βρουμε μια λυση...και οι 2 ημασταν οικονομικα εξαρτημενοι απο τους γονεις μας και ημασταν 21 χρονων μονο!!!!!απο την ημερα και εκεινη δν μποτω να ξεπερασω αυτο που εκανα!!!!ξερω πως η αληθεια ειναι πως εγω σκοτωσα το μωρο μου...για μενα ειναι φονος!!!!!δν ειχα ομως την ωριμοτητα και το κουραγιο που εχω τωρα...χωρις δευτερη σκεψηθα το κρατουσα αυτη την στιγμη και ξερω πως θα εβρισκα την δυναμη να το μεγαλωσω ακμη και μονη μου καοιταζοντας τα ματακια του!!!!!καθε βραδυ το σκεφτομαι και κλαιω ακομη για τον αγγελο μου που εγω αποφασισα πως δν μπορω να τον φερω στην ζωη!!!ξερω πως εγω εχω ευθυνη και δν προσπαθω να δικαιολογηθω...ειναι παιδι μου και μ λειπει απιστευτα πολυ...καθε μερα σκεφτομαι πως θα ηταν αν το ειχα κοντα μου...αν ειχα καποιον να με συμβουλεψει σωστα με καθαροτερο μυαλο απο το δικο μου...Ειναι πρωτη φορα που μιλαω γι'αυτο και παντοτε οι τυψεις και οι ενοχες θα με τρωνε...το αγαπαω το παιδακι μου κ ας ,ν το εχω κοντα μου...Μ λειπεις καθε μερα καρδια μου!!!!!ελπιζω να με συγχωρεσει καποια στιγμη...

[livinath]

Πριν 7 περίπου χρόνια έμεινα έγκυος από τον τότε σύντροφο μου και μετέπειτα σύζυγο μου από μια "αστοχία υλικού", κοινώς ένα σπασμένο προφυλακτικό. Δεν πανικοβλήθηκα από το συμβάν γιατί πίστευα ακράδαντα (τρομάρα μου) ότι από μια φορά και μάλιστα από μια τόσο μικρή ποσότητα σπέρματος, αποκλείεται να έμενα έγκυος. Έτσι το έβγαλα από το μυαλό μου και συνέχισα κανονικά τη ζωή μου. Παράλληλα χρειάστηκε λόγω προβλημάτων με την μέση μου να πάρω φάρμακα και να κάνω εξετάσεις (ακτινογραφία και αξονική οσφυικής χώρας). Πράγματι διαπιστώσαμε μια κήλη ανάμεσα στον τελευταίο σπόνδυλο και το ιερό οστούν (αυτό που λέμε ουρά). Την καθυστέρηση την απέδωσα αφενώς μεν στην κατάκλιση (με πόναγε η μέση μου) και την ταλαιπωρία και πιθανότατα στα φάρμακα. Η κοιλιά μου πόναγε, το στήθος μου ήταν πρησμένο άρα ήταν θέμα ημερών να αδιαθετήσω. Δεν ήξερα ότι αυτά ήταν τα πρώτα σημάδια της εγκυμοσύνης.... Την τύφλα μου δεν ήξερα... Τεσπα, όταν άρχισα να το ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά και αφού το συζήτησα με τον σύντροφο μου, με προέτρεψε να πάρω τεστ. Και πάλι πίστευα όμως ότι απλά έχει καθυστερήσει η περίοδος μου, ότι αποκλείεται να ήμουν έγκυος. Τόσο αρνητική ήμουν που ακόμα κι όταν είδα το θετικό τεστ είπα πως μπορεί να είναι χαλασμένο, λάθος έκανε. Πήγαμε την ίδια μέρα στην γιατρό μου τότε και μόλις με εξέτασε μου είπε αμέσως ότι είναι εγκυμοσύνη. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από το κρεβάτι και της είπα "είστε σίγουρη;; είδατε καλά;;; δεν μπορεί να είμαι έγκυος!". Είχα σοκαριστεί. Δεν το πίστευα, αρνιόμουν να το πιστέψω. Η γυναίκα με κοίταζε απορημένη. Πήγαμε στο γραφείο της όπου ήταν και ο σύντροφος μου και τον ενημέρωσε. Θυμάμαι ότι την ρώτησα "τι θα κάνουμε τώρα;" και μου είπε πως καταρχήν θα έπρεπε να κάνω έναν υπέρηχο και μετά θα συζητούσαμε εκτενέστερα. Κάναμε τον υπέρηχο στο διπλανό ιατρείο και ξαναπήγαμε. Της είπα ότι δεν είναι κάτι που το προγραμματίζαμε και της εξήγησα για τις εξετάσεις που είχα κάνει και τα φάρμακα που είχα πάρει. Σύμφωνα με τον υπέρηχο η αξονική είχε γίνει μετά την σύλληψη και από ότι μου είχε πει τότε υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να έχουμε ανωμαλίες στο έμβρυο, θυμάμαι ότι μου είχε μιλήσει ακόμα και για τερατογέννεση, αν φυσικά οι βλάβες που είχαν προκληθεί άφηναν την κύηση να εξελιχθεί. Θα μπορούσαμε μου είπε να διαπιστώσουμε αν τυχόν υπάρχουν προβλήματα αλλά αργότερα, σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη. Θα έπρεπε δηλαδή να περιμένω να μάθω αν το μωρό μου ήταν καλά ή αν θα έπρεπε να διακόψω την κύηση πολύ αργότερα. Φύγαμε αμίλητοι. Αναρωτιόμουν τι θα κάναμε, τι ήθελε ο άντρας μου (το αγόρι μου τότε) και 1002 άλλα. Όταν τελικά μιλήσαμε θυμάμαι ότι με ρώτησε τι ήθελα και του είπα ότι πραγματικά δεν ξέρω. Και δεν ήξερα. Δεν με τρόμαζε το ενδεχώμενο να γίνω μαμά, ήταν πρώιμο, ήταν αναπάντεχο αλλά δεν το έβρισκα τόσο τραγικό. Με τον άντρα μου ήμασταν πολύ καιρό φίλοι και λίγο λιγότερο ζευγάρι και ήμασταν καλά μαζί. Τις δουλειές μας τις είχαμε, δεν υπήρχε κάτι να μας φοβήσει. Το ενδεχώμενο όμως να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί που ξέραμε τι προβλήματα θα είχε με τρομοκρατούσε. Και να έπρεπε να περιμένω να δώ τι θα γίνει;; Να το νιώθω να σαλεύει πρώτα και μετά να μου πούνε ότι είναι άρρωστο ή ότι έχει κάποια δυσμορφία που δεν διορθώνεται;; Και μετά;; Θα ήταν ευκολότερο;; Η γιατρός μας είχε πει πως οι πιθανότητες να υπάρχει σοβαρή ανωμαλία στο μωρό ήταν μεγάλες καθώς η αξονική έγινε στις πρώτες εβδομάδες της ζωής του και μάλιστα σε σημείο όπου τράβηξε σχεδόν όλη την ακτινοβολία. Αποφασίσαμε να μην το κρατήσουμε. Ήμουν υπεύθυνη για αυτό γιατί δεν έλαβα καν υπόψιν μου το ενδεχώμενο της εγκυμοσύνης έτσι ώστε να αποφύγω τις εξετάσεις. Δεν μπορούσα όμως πια να αλλάξω τίποτα. Αυτό ήταν και έπρεπε να προχωρήσουμε. ΄

 

Θυμάμαι να ξυπνάω στην ανάνηψη και να ακούω γυναίκες να συζητάνε την εμπειρία τους. Άλλες το έβλεπαν σαν μια διαδικασία απλά, άλλες ήταν λυπημένες για τα μωρά που χάσανε, άλλες ανακουφισμένες. Εγώ δεν ήξερα σε ποια κατηγορία ανήκα. Έκλεγα αλλά η ανακούφιση δεν ερχόταν. Ξέρω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν μπορώ να το αφήσω πίσω μου γιατί νιώθω σαν να προδίδω το 1ο μου μωρό ξανά. Το καλοκαίρι θα γινόταν 6 χρονών αν είχε γεννηθεί.

 

Όσο για την ηθική της πράξης... Δεν έχει νόημα για κανέναν να κρίνει. Κρίνεσαι μόνη σου κάθε μέρα... Η "τιμωρία" σου είναι να ξέρεις εσύ, όχι να ξέρουν οι άλλοι.

[elias-christina]

Οταν ημουν 17 χρονων, η καλυτερη μου φιλη εμεινε εγκυος απο τον 16χρονο φιλο της ( κ η ιδια 17 χρονων ).

Οταν μου το ειπε χαρηκα απιστευτα γιατι πιστεψα πως θα το κρατησουν, οταν ηρθε να τα πουμε απο κοντα μου μιλησε για την αποφαση τους να κανουν εκτρωση κ θυμωσα παρα πολυ...

Πηγα μαζι της οταν εγινε, μονο μετα απο 13 χρονια κ εχοντας κανει το δικο μου παιδι, καταλαβα την αποφαση τους. Μονο σημερα το δικαιολογω.

Η ελαφροτητα της νεοτητας μου δεν με αφηνε να καταλαβω τι θα σημαινε αυτο για 2 εφηβους...

Προσωπικα δεν θα μπορουσα ποτε να παρω τετοια αποφαση κ ευτυχως δεν χρειαστηκε, ελπιζω κ να μην χρειαστει για κανενα λογο.

Η φιλη μου αυτη ακομη κλαιει οταν το σκεφτεται κ μιλαει με απεραντη αγαπη για τον γυιο που θα ειχε. ( εχει την σιγουρια πως ηταν αγορι )

[vickyk]

και εγω εχω την σιγουρια κομη και σιγουρα οτι ηταν αγορι...το ενιωθα κ το ξερω πως ηταν!!!!Αν μπορουσα να γυρισω τον χρονο πισω θα εδινα την δικη μου ζωη για να ζησει...θυμαμαι και εγω πως η πρωτη μου αντιδραση οταν εκανα το τεστ ηταν πως δν ειναι δυνατον!!!εχει γινει λαθος...με την πρωτη σταγονα βγηκαν και τα 2 θετικα!!!δν χρειαστηκε να περιμενω καθολου!!!!!Ο λογος που τλκ το εκανα ηταν κυριως ο φοβος μου οτι θα εχω κανει κακο στο παιδι μου με τα χαπια που πηρα...Δν ηθελα να ταλαιπωρειται μια ζωη και να ξερω μετα πως αν ειχε καποιο σοβαρο προβλημα εξαιτιας μου θα εκανε μια ζωη αυτες τις σκεψεις...οτι δν τον αγαπησα ποτε μου και να τα αποτελεσματα!!!!!!θυμαμαι εκεινη την ημερα σαν να ηταν εχθες..οταν ξυπνησα εκεινο το πρωι ηθελα καποιος να μου πει οτι ειναι εφιαλης...πως δν παω να σκοτωσω το παιδι μου!!!!το αιμα μου....που απο εμενα τρεφοταν και μου εδειχνε την παρουσια του με καθε αλλαγη στο σωμα μου!!!!!!και μονο που σκεφτομουν το τι θα γινει στη επεμβαση ενιωθα πως με σκοτωνα!!!!οταν με πηγαν στο δωματιο για να ετοιμαστω ηθελα να σταματησει ο χρονος...θυμαμαι οτι μου μιλουσε ο γιατρος μου και με ειχε αγκαλιασει και εγω νομιζα πως ηταν ολα ενα ψεμα!!!!!!ηθελα να ακουσω μια φωνη απο καποιον να μου πει πως πρεπει να σταματησω...δν ηθελα με τπτ να κανω την επεμβαση αλλα φοβομουν το κακο που μπορει να του εχω κανει...απο την στιγμη που ανακαλυψα οτι ημουν εγκυος μεχρι την ημερα της διακοπης αλλαξαν πολυ τα συναισθηματα μου...το αγαπησα το παιδι μου και το πονεσα...ακομη το ποναω και δν εχει βγει στιγμη απο το μυαλο μου...ουτε μια στιγμη πραγματικα!!!!!!!!!σκεφτομαι πως τωρα θα το ειχα στην αγκαλια μου και θα κοιταζα τα ματια του και τρελαινομαι!!!!

θελω τοσο πολυ να κανω παιδια...Ομως και εγω σκεφτομαι πως θα τον προδοσω...πως θα σκεφτεται οτι δν τον ηθελα και θελω τα αδελφια του πιο πολυ απο αυτον!!!!φοβαμαι επισης, μηπως δν αγαπησω τα αλλα μου παιδια απο τυψεις...φοβαμαι μηπως δν γινω καλη μαμα...

νιωθω πως εχει φυγει ενα βαρος απο πανω μου τωρα που μοιραζομαι τις σκεψεις και τις φοβιες μου μαζι σας...Δν ειμαι η μονη που νιωθω ετσι για αυτην την πολυ κακη μου αποφαση...εψαχνα πολυ καιρο να βρω ενα θεμα που να σχετιζεται με την εκτρωση γτ ηθελα να το μοιραστω με καποιον που εχει περασει απο αυτη την κατασταση...

[nnm004]

  livinath είπε:

Πριν 7 περίπου χρόνια έμεινα έγκυος από τον τότε σύντροφο μου και μετέπειτα σύζυγο μου από μια "αστοχία υλικού", κοινώς ένα σπασμένο προφυλακτικό. Δεν πανικοβλήθηκα από το συμβάν γιατί πίστευα ακράδαντα (τρομάρα μου) ότι από μια φορά και μάλιστα από μια τόσο μικρή ποσότητα σπέρματος, αποκλείεται να έμενα έγκυος. Έτσι το έβγαλα από το μυαλό μου και συνέχισα κανονικά τη ζωή μου. Παράλληλα χρειάστηκε λόγω προβλημάτων με την μέση μου να πάρω φάρμακα και να κάνω εξετάσεις (ακτινογραφία και αξονική οσφυικής χώρας). Πράγματι διαπιστώσαμε μια κήλη ανάμεσα στον τελευταίο σπόνδυλο και το ιερό οστούν (αυτό που λέμε ουρά). Την καθυστέρηση την απέδωσα αφενώς μεν στην κατάκλιση (με πόναγε η μέση μου) και την ταλαιπωρία και πιθανότατα στα φάρμακα. Η κοιλιά μου πόναγε, το στήθος μου ήταν πρησμένο άρα ήταν θέμα ημερών να αδιαθετήσω. Δεν ήξερα ότι αυτά ήταν τα πρώτα σημάδια της εγκυμοσύνης.... Την τύφλα μου δεν ήξερα... Τεσπα, όταν άρχισα να το ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά και αφού το συζήτησα με τον σύντροφο μου, με προέτρεψε να πάρω τεστ. Και πάλι πίστευα όμως ότι απλά έχει καθυστερήσει η περίοδος μου, ότι αποκλείεται να ήμουν έγκυος. Τόσο αρνητική ήμουν που ακόμα κι όταν είδα το θετικό τεστ είπα πως μπορεί να είναι χαλασμένο, λάθος έκανε. Πήγαμε την ίδια μέρα στην γιατρό μου τότε και μόλις με εξέτασε μου είπε αμέσως ότι είναι εγκυμοσύνη. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από το κρεβάτι και της είπα "είστε σίγουρη;; είδατε καλά;;; δεν μπορεί να είμαι έγκυος!". Είχα σοκαριστεί. Δεν το πίστευα, αρνιόμουν να το πιστέψω. Η γυναίκα με κοίταζε απορημένη. Πήγαμε στο γραφείο της όπου ήταν και ο σύντροφος μου και τον ενημέρωσε. Θυμάμαι ότι την ρώτησα "τι θα κάνουμε τώρα;" και μου είπε πως καταρχήν θα έπρεπε να κάνω έναν υπέρηχο και μετά θα συζητούσαμε εκτενέστερα. Κάναμε τον υπέρηχο στο διπλανό ιατρείο και ξαναπήγαμε. Της είπα ότι δεν είναι κάτι που το προγραμματίζαμε και της εξήγησα για τις εξετάσεις που είχα κάνει και τα φάρμακα που είχα πάρει. Σύμφωνα με τον υπέρηχο η αξονική είχε γίνει μετά την σύλληψη και από ότι μου είχε πει τότε υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να έχουμε ανωμαλίες στο έμβρυο, θυμάμαι ότι μου είχε μιλήσει ακόμα και για τερατογέννεση, αν φυσικά οι βλάβες που είχαν προκληθεί άφηναν την κύηση να εξελιχθεί. Θα μπορούσαμε μου είπε να διαπιστώσουμε αν τυχόν υπάρχουν προβλήματα αλλά αργότερα, σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη. Θα έπρεπε δηλαδή να περιμένω να μάθω αν το μωρό μου ήταν καλά ή αν θα έπρεπε να διακόψω την κύηση πολύ αργότερα. Φύγαμε αμίλητοι. Αναρωτιόμουν τι θα κάναμε, τι ήθελε ο άντρας μου (το αγόρι μου τότε) και 1002 άλλα. Όταν τελικά μιλήσαμε θυμάμαι ότι με ρώτησε τι ήθελα και του είπα ότι πραγματικά δεν ξέρω. Και δεν ήξερα. Δεν με τρόμαζε το ενδεχώμενο να γίνω μαμά, ήταν πρώιμο, ήταν αναπάντεχο αλλά δεν το έβρισκα τόσο τραγικό. Με τον άντρα μου ήμασταν πολύ καιρό φίλοι και λίγο λιγότερο ζευγάρι και ήμασταν καλά μαζί. Τις δουλειές μας τις είχαμε, δεν υπήρχε κάτι να μας φοβήσει. Το ενδεχώμενο όμως να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί που ξέραμε τι προβλήματα θα είχε με τρομοκρατούσε. Και να έπρεπε να περιμένω να δώ τι θα γίνει;; Να το νιώθω να σαλεύει πρώτα και μετά να μου πούνε ότι είναι άρρωστο ή ότι έχει κάποια δυσμορφία που δεν διορθώνεται;; Και μετά;; Θα ήταν ευκολότερο;; Η γιατρός μας είχε πει πως οι πιθανότητες να υπάρχει σοβαρή ανωμαλία στο μωρό ήταν μεγάλες καθώς η αξονική έγινε στις πρώτες εβδομάδες της ζωής του και μάλιστα σε σημείο όπου τράβηξε σχεδόν όλη την ακτινοβολία. Αποφασίσαμε να μην το κρατήσουμε. Ήμουν υπεύθυνη για αυτό γιατί δεν έλαβα καν υπόψιν μου το ενδεχώμενο της εγκυμοσύνης έτσι ώστε να αποφύγω τις εξετάσεις. Δεν μπορούσα όμως πια να αλλάξω τίποτα. Αυτό ήταν και έπρεπε να προχωρήσουμε. ΄

 

Θυμάμαι να ξυπνάω στην ανάνηψη και να ακούω γυναίκες να συζητάνε την εμπειρία τους. Άλλες το έβλεπαν σαν μια διαδικασία απλά, άλλες ήταν λυπημένες για τα μωρά που χάσανε, άλλες ανακουφισμένες. Εγώ δεν ήξερα σε ποια κατηγορία ανήκα. Έκλεγα αλλά η ανακούφιση δεν ερχόταν. Ξέρω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δεν μπορώ να το αφήσω πίσω μου γιατί νιώθω σαν να προδίδω το 1ο μου μωρό ξανά. Το καλοκαίρι θα γινόταν 6 χρονών αν είχε γεννηθεί.

 

Όσο για την ηθική της πράξης... Δεν έχει νόημα για κανέναν να κρίνει. Κρίνεσαι μόνη σου κάθε μέρα... Η "τιμωρία" σου είναι να ξέρεις εσύ, όχι να ξέρουν οι άλλοι.

Καλη μου με εκανες και δακρυσα , να εισαι καλα να υποδεχτεις το μωρακι σου , για ολους παντα υπαρχει 2η ευκαιρια .

[livinath]

  grafistria είπε:

Καλη μου με εκανες και δακρυσα , να εισαι καλα να υποδεχτεις το μωρακι σου , για ολους παντα υπαρχει 2η ευκαιρια .

 

Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου! Το πιστεύω αυτό που λες και το εύχομαι για όλες τις γυναίκες άσχετως από τους λόγους που τις οδήγησαν σ'αυτήν την απόφαση. Να'σαι πάντα καλά και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου...!

[νεφελη]

Εγω εμεινα εγκυος οταν η μικρη μας ηταν οχτω μηνων περιπου. Δεν το σκεφτηκα καθολου..η διακοπη ης κυησης ηταν για μενα η μονη λυση. Ο αντρας μου ειναι η αληθεια οτι το σκεφτοταν κ δεν του αρεσε η ιδεα της εκτρωσης καθολου, αλλα δεν μου εφερε αντιρηση. Οσο για μενα κ κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης μου κ μετα περασα πολυ ασχημα ψυχολογικα. Ενιωθα τοσο πιεσμενη κ κουρασμενη απο ολα που ουτε που μπορουσα να με φανταστω να περναω μια δευτερη εγκυμοσυνη.. Τωρα δεν ξερω τι θα εκανα αλλα τοτε ημουν τοσο χαλια που για μενα ηταν η μονη λυση...

Κ βεβαια μετα εβαλα σπιραλ γιατι οπως κ να το κανεις δε θα ηθελα να περασω ολη την διαδικασια ξανα..

[ELKARAK]

Λοιπον.......ημουν 20 χρονων εξι μηνες σχεσης με τον αντρα μου....

ειχε προηγηθει μια θεραπεια με αντισσυληπτικα...

τα οποια μου προκαλεσαν συνεχομενη αιμοραγια και ετσι τα σταματησα

μετα απο συμβουλη του γιατρου μου φυσικα......οταν πλησιαζαν οι μερες

δεν ενοιωθα κανενα συμπτωμα περιοδου και ειχα αρχισει να ανησυχω....μετα απο 2-3 μερες καθυστερησης αρχισε να ποναει πολυ το στηθος μου

και η κοιλια μου και περιμενα απο στιγμη σε στιγμη να αδιαθετησω....μετα απο 1 εβδομ καθυστερησης εκανα το τεστ..και ηταν θετικο....

Δε θα κεχασω ποτε το σοκ εκεινης της στιγμης...ενιωθα πως πνιγομαι και

δε μπορω να αναπνευσω....συζητησαμε στην αρχη την περιπτωση να το κρατησουμε.....την αλλη μερα ξυπνησα και ενιωθα πως ηξερα τι επρεπε να κανω....πηρα τηλ τον γιατρο μου να κανονισουμε ρ/β..................

Την διαδικασια την εζησα.....δεν κοιμομουν..δεν ενιωθα αλλα θυμαμαι τα παντα...εκλαιγα ολη την ωρα...αφου τελειωσε ηρεμησα και φυγαμε...

Φυσικα και δεν μπορεσα και ουτε μπορω ακομα να το ξεχασω....οταν πια

παντρευτηκαμε και ξεκινησαμε προσπαθιες για παιδι πιστευα οτι δε

θα μπορω να μεινω εγκυος...οχι σαν τιμωρια βεβαια απο το θεο..αλλα

σαν συνεπεια της πραξης μου.....οταν εμεινα εγκυος δε το πιστευα....

οταν γεννησα και αντικρισα τον πιτσιρικα μου ενιωσα οτι ειμαι τοσο

ευλογημενη και απορουσα...πως ειναι δυνατον εχω που εχω κανει κατι τοσο ασχημο να εχω ευλογηθει με ενα τοσο καταπληκτικο μωρο......

εχουν πια περασει σχεδον 12 χρονια....η πληγη με τον ερχομο του μικρου

μαζεψε...αλλα δεν εκλεισε......θεωρω οτι δεν ειναι κατι που

θα ξεχασω ή θα προπερασω ποτε απλα εχω μαθει πια να ζω με αυτο...

[Μαριλίνα]

Συγκινήθηκα πολύ με τις ιστορίες σας, αν και δεν έχω βρεθεί σε παρόμοια θέση.

Όταν ήμουνα πιο μικρή με ενεργή σεξουαλικά ζωή έλεγα ότι αν τύχαινε κάτι θα έκανα σίγουρα έκτρωση. Υποστήριζα ότι εφ' όσον έπαιρνα προφυλάξεις, το να υπάρξει "αστοχία υλικού" ή κάτι παρόμοιο δεν θα βάραινε εμένα ως ευθύνη, μιας και δεν θα ήταν δική μου υπαιτιότητα.

Μετά την εγκυμοσύνη μου, μου φαίνεται αδιανόητο να κάνω κάτι τέτοιο. Βέβαια, είμαι και πάλι υπέρ του ασφαλούς σ@ξ όταν δεν θες εγκυμοσύνη.

Δεν θεωρώ ακόμα και σήμερα την έκτρωση "φόνο" και πιστεύω ότι πάντοτε δικαιολογείται η διακοπή μιας κύησης.

Ξέρω, όμως, από γνωστές μου, τις ψυχολογικές συνέπειες, ιδίως στη μάνα:

Θυμάμαι ακόμα φίλη μου να μου λέει δακρυσμένη ότι αναγκάστηκε να κάνει 2 εκτρώσεις με διαφορά λίγων ημερών γιατί δεν είχε δει ο γιατρός ότι ήταν δίδυμα και με την πρώτη έκτρωση της πήρε μόνο το ένα. Μάλιστα θεωρούνταν πολύ τυχερή που της πήρε το ένα ολόκληρο και της άφησε το δεύτερο ολόκληρο και δεν έτυχε καμία σιψαιμία.

εύχομαι σε όλες σας να το ξεπεράσετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε και

livinath με το καλό να δεχτείς το μωράκι σου!!

[elachl]

καλημερα!δεν μου εχει τυχει ποτε κατι τετοιο αλλα αν μου τυχαινε φανταζομαι οτι τορα θα εγραφα και γω στη στηλη ανυπαντρες μητερες!δεν υπηρχε οπυτε μια στο εκατομυριο περιπτωση να κανω αυτην την πραξη!μπραβο στις ανυπαντρες μητερες!μπραβο ξανα και ξανα!

[Μίκα]

  DaF είπε:

Χίλιες φορές προτιμότερη η αντισύλληψη από την έκτρωση, αλλά και χίλιες φορές προτιμότερο ένα χαρούμενο παιδί από ένα δυστυχισμένο και ανεπιθύμητο.

 

Έκανα δύο εκτρώσεις σκεφτόμενη το παραπάνω. Δεν μπορείς βέβαια να προεξοφλήσεις το μέλλον, αλλά τότε ήμουν σίγουρη ότι θα είμασταν δυστυχισμένοι (εγώ και το μωρό).

Όπως αποδείχθηκε, καλώς έπραξα...

[ELKARAK]

  elachl είπε:

μπραβο στις ανυπαντρες μητερες!μπραβο ξανα και ξανα!

Συμφωνω απόλυτα!!!!

Ενα μεγαλο μπράβο κι απο μενα!!!!!!!!

Παντως ο λογος που το εκανα εγω τουλαχιστον..δεν ηταν σιγουρα το αν θα παντρευομουν ή όχι....ειχε πιο πολυ να κανει με το νεαρο της ηλικιας μου και το τι θα μπορουσα να προσφερω σε εκεινο το μωρο...απο ολες τις αποψεις....

[vickyk]

μονο οσες εχουμε βρεθει σ'αυτη την θεση μπορουμε να καταλαβουμε ποσο δυσκολη αποφαση ηταν και ποσο πολυ εχουμε μετανιωσει!!!!!!!

Προσωπικα εγω δν προκειται να συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου που σκοτωσα το μωρα μου αλλα οταν εισαι 20 χρονων δν εχεις την λογικη και την ωριμοτητα να αντιμετωπισεις τα πραγματα...το μητρικο ενστικτο ηταν αυτο που σε κρατουσε να μν το κανεις αλλα.....ο πανικος και ο φοβος πως θα μεγαλωσεις ενα μωρο σε οδηγουν εκει..στην χειροτερη αποφαση που μπορει να παρει μια μανα!!!!!αν καποια κοπελα βρισκεται στην θεση αυτη και διαβαζει το θεμα,θα της ελεγα οτι οσο δυσκολα και αν ειναι τα πραγματα να προσπαθησει να σκεφτει το θεμα ωριμα και με ψυχραιμια..Αν χρειαστει βοηθεια να την ζητησει..Υπαρχουν πολλοι οργανισμοι και ομαδες που θα μπορεσουν να την συμβουλεψουν και ακομη και να την περιλθαψουν μεχρι να γεννησει το παιδι της...εγω δν το ηξερα οταν πηρα αυτη την αποφαση οτι υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να σε βοηθησουν ομως οι τυψεις μου με εκαναν να ψαχνω συνεχως οτι αφορα την εκτρωση..Ας μν κανουν αλλες κοπελες το λαθος το δικο μας...

[snowwhite]

  Μίκα είπε:

  DaF είπε:

Χίλιες φορές προτιμότερη η αντισύλληψη από την έκτρωση, αλλά και χίλιες φορές προτιμότερο ένα χαρούμενο παιδί από ένα δυστυχισμένο και ανεπιθύμητο.

 

Έκανα δύο εκτρώσεις σκεφτόμενη το παραπάνω. Δεν μπορείς βέβαια να προεξοφλήσεις το μέλλον, αλλά τότε ήμουν σίγουρη ότι θα είμασταν δυστυχισμένοι (εγώ και το μωρό).

Όπως αποδείχθηκε, καλώς έπραξα...

 

 

δεν είναι έτσι,αλλοίμονο αν κάνουμε εκτρώσεις σκεπτόμενες τα παραπάνω.

δεν είναι όλες οι εγκυμοσύνες επιθυμητες αλλά τελικά οι περισσότερες γυναικες (αν όχι όλες)που έχουν κρατήσει τα μωρά (από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες) δεν το έχουν μετανιώσει.....

 

είμαι μια γυναίκα που είχα 2 ανεπιθυμητες εγκυμοσύνες...στην μία περίπτωση κράτησα το μωρό και στην άλλη όχι!

 

δεν μετάνιωσα ποτέ που κράτησα το μωρό στη μία περίπτωση και μετανιώνω κάθε στιγμή που δεν κράτησα το δευτερο!

 

(όταν έκανα την έκτρωση έκανα πολύ πολύ καιρό να το ξεπεράσω....αρκετους μήνες αφού είχα κάνει την έκτρωση ,είδα στον ύπνο μου ότι γεννάω.....ήταν πολύ εντονο και "ζωντανό" όνειρο....με είχε επηρεάσει παρα πολύ..το σκεφτόμουν όλη μέρα...και όταν κοίταξα το ημερολόγιο κατάλαβα ότι αν είχα κρατήσει το μωρό ,τότε θα γεννούσα)

[Rachel]

Να πω και γω...... ημουν 20 χρονων ,φοιτητρια, ο φιλοσ μου 23 εμεινα εγκυος........... ΞΑΦΝΙΚΑ...... ΠΑΓΩΣΑ...... ΑΛΛΑ............ σημερα εχω μια κορη 8 μηνων........ δεν αλλαζει με τιποτα......... σκεφτειτε πριν κανετε οτιδηποτε... ημουν 20!!!!!!!!!

[ELKARAK]

  Rachel είπε:

Να πω και γω...... ημουν 20 χρονων ,φοιτητρια, ο φιλοσ μου 23 εμεινα εγκυος........... ΞΑΦΝΙΚΑ...... ΠΑΓΩΣΑ...... ΑΛΛΑ............ σημερα εχω μια κορη 8 μηνων........ δεν αλλαζει με τιποτα......... σκεφτειτε πριν κανετε οτιδηποτε... ημουν 20!!!!!!!!!

 

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!!!!!!

[nnm004]

rachel εφτασε κιολας 8 μηνων το μαναρι σου ??? πωπω πως περναει ο καιρος , να μας ζησουνε τα μικρα μας .