Attachment Parenting

[mariab]

Πρώτη φορά πέφτω πάνω σε αυτό το τόπικ και ομολογώ ότι με έχει εντυπωσιάσει. Τελείως ενστικτωδώς έχω ακολουθήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των θέσεων, με μοναδική ουσιαστική εξαίρεση το θηλασμό, τον οποίο δεν ακολούθησα για διάφορους λόγους σε κάνενα παιδί μου.

Συμφωνώ απολύτως με την προλαλήσασα "τα παιδιά ανήκουν στην αγκαλιά της μάνας". Πρέπει να απενοχοποιηθούμε και να παψουμε να ακολουθούμε διάφορα δόγματα του στυλ "το μωρό πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί, να κοινωνικοποιηθεί κ.λ.π., κ.λ.π, κ.λ.π.". Πρέπει βέβαια να πω ότι έχω δεχτεί πολύ κριτική για το ότι δεν τις άφηνα να κλαίνε, για το ότι ακόμη κοιμούνται μαζί μου όποτε θέλουν κ.λ.π.

[myfavouritelullaby]

Νιώθω πολύ χαζή!! Μόλις διάβασα όλα σας τα ποστ και ενημερώθηκα πλήρως!

[myfavouritelullaby]

Πρώτη φορά πέφτω πάνω σε αυτό το τόπικ και ομολογώ ότι με έχει εντυπωσιάσει. Τελείως ενστικτωδώς έχω ακολουθήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των θέσεων, με μοναδική ουσιαστική εξαίρεση το θηλασμό, τον οποίο δεν ακολούθησα για διάφορους λόγους σε κάνενα παιδί μου.

Συμφωνώ απολύτως με την προλαλήσασα "τα παιδιά ανήκουν στην αγκαλιά της μάνας". Πρέπει να απενοχοποιηθούμε και να παψουμε να ακολουθούμε διάφορα δόγματα του στυλ "το μωρό πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί, να κοινωνικοποιηθεί κ.λ.π., κ.λ.π, κ.λ.π.". Πρέπει βέβαια να πω ότι έχω δεχτεί πολύ κριτική για το ότι δεν τις άφηνα να κλαίνε, για το ότι ακόμη κοιμούνται μαζί μου όποτε θέλουν κ.λ.π.

 

Συμφωνώ με όλα αλλά διαφωνώ με το να κοιμάται το παιδί με τους γονείς,ειδικά μετά τους 12 μήνες!! Τι γίνεται με τη σχέση του ζευγαριού μετά?Τη σεξουαλική σχέση? Με προβλημάτισε λίγο αυτό..

Ο μάρσιπος πάλι με προβληματίζει στις δουλειές του σπιτιού!! Πώς θα στρώνω το κρεβάτι?πώς θα μαγειρεύω?πώς θα ξεσκονίζω κ θα βάζω σκούπα? και όπως είπα και σε άλλο ποστ,πήρα και πανάκριβο καρότσι!!! (ξέρω πως ακούγεται χάλια αλλά επένδυσα σε ένα καλό καρότσι)

Με ενδιαφέρει να χτίσω μια καλή σχέση με το μωράκι μου και θα μου άρεσε να εξελιχθεί σε AP παιδάκι αλλά αυτό με τον ύπνο κάπως μου κάνει!

[opal]

Κι εμένα δε μου αρέσει ο κοινός ύπνος. Δε θεωρώ ότι θα έκανε το μωράκι μου πιο χαρούμενο. Γενικά δε θεωρώ ότι το babywearing, breastfeeding, co-bedding είναι τόσο σημαντικά για να πετύχεις να έχει το παιδί σου ασφαλή προσκόλληση. Να πω την αλήθεια δεν τα θεωρώ σχεδόν καθόλου σημαντικά. Πολύ πιο σημαντικά θεωρώ άλλα πράγματα που δεν αναφέρει ο dr. Sears όπως να αφιερώνεις χρόνο για να παίζεις με το μωρό σου, να του μιλάς όσο γίνεται περισσότερο, να φροντίζεις να έρχεται σε επαφή με ανθρώπους και άλλα μωράκια και να κοινωνικοποιείται από μικρό.

 

Παρ' όλα αυτά μου αρέσει πολύ ο θηλασμός, θα ήθελα να αποθηλάσω φυσικά και έχω μεγάλη αγάπη στο babywearing. Το μωρό δε χρειάζεται να το έχεις όλη μέρα πάνω σου. Στην ουσία ο μάρσιπος αντικαθιστά την αγκαλιά. Το βάζεις στο μάρσιπο όταν και για όσο θα το είχες αγκαλιά αλλά θέλεις να έχεις και τα χέρια σου ελεύθερα. Όταν το μωρό κλαίει και εσύ τρέχεις να προλάβεις τις δουλειές είναι μεγάλο βοήθημα. Δε χρειάζεται να περιμένεις να ηρεμήσει ή να κοιμηθεί για να συνεχίσεις τη ζωή σου. Το ηρεμείς στην αγκαλιά σου και κάνεις παράλληλα και τις δουλειές σου. Εγώ μέσα στο σπίτι τον χρησιμοποιώ κυρίως το μάρσιπο. Και μαγείρεμα μπορείς να κάνεις και πλύσιμο πιάτων και σκούπα. Βάζω το σλινγκ και έξω για βόλτες γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να έχω το μωράκι μου αγκαλίτσα αλλά για βόλτα που κρατάει πάνω από μία ώρα δεν αντέχω να την κουβαλάω. Επιπλέον όταν ξέρω ότι θα φορτωθώ και με ψώνια παίρνω το καρότσι. Είναι πολύ πιο βολικό να βάλω τα ψώνια στο καλαθάκι από κάτω παρά να είμαι φορτωμένη και με τα ψώνια και με το μωρό. Επομένως το καρότσι καρότσι και ο μάρσιπος μάρσιπος. Για διαφορετικά πράγματα το καθένα. Επιπλέον μη νομίζεις... το μωρό μετά τους 3 μήνες θέλει κι αυτό το χώρο του, δεν του αρέσει να είναι γατζωμένο πάνω σου αν δεν κάνετε κάτι ενδιαφέρον εκείνη την ώρα.

[kinkajoujou]

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το Baby book του Sears, όπου εξηγεί και τη βάση της θεωρίας του περί attachment parenting. Εντάξει, τα περισσότερα που λέει είναι θέμα κοινής λογικής, αλλά λέει και κάτι ανεκδιήγητα, π.χ. ότι τα μωρά που τα φοράνε στο μάρσιπο γίνονται πιο έξυπνα γιατί λένε κλαίνε λιγότερο κι έτσι έχουν περισσότερο χρόνο να επεξεργαστούν ερεθίσματα... προφανώς εκεί οφείλεται το γενικότερο dumbing down που παρατηρείται στο δυτικό κόσμο, στις πωλήσεις των ριλάξ και των πάρκων...

 

Α, επίσης στην έκδοση που έπεσε στα χέρια μου (που είναι λίγο πιο παλιά) αναφέρεται στα εμβόλια ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της σύγχρονης παιδιατρικής και δεν συζητάει καν το ενδεχόμενο να τα καθυστερήσεις ή να μην τα κάνεις... αργότερα όμως έβγαλε βιβλίο περί εμβολίων και ποια πρέπει να καθυστερούνται κλπ...

[myfavouritelullaby]

'Εχω γνωστή που εμφάνισε το ΑΡ κατά γράμμα και ο άντρας της κοιμάται στο σαλόνι 3 χρόνια τώρα..βασικά κοντεύει να χωρίσει (αλλά το μωράκι της είναι πάντα γελαστό βέβαια)

Είμαι τη λογικής του "μέτρον άριστον".

Συμφωνώ σίγουρα με τη θεωρία οτι όσο πιο προσκολλημένο είναι ένα μωρό στη μάνα του τα πρώτα του χρόνια, τόσο πιο ανεξάρτητο,χαρούμενο και λιγότερο κομπλεξικό θα γίνει (το έχω διαπιστώσει η ίδια,παρατηρώντας τους γύρω μου)

Εγκρίνω απόλυτα το θηλασμό μέχρι όσο πάρει,και μου αρέσει η ιδέα του μάρσιπου (παρήγγειλα κι όλας έναν) απλά δεν ξέρω πώς θα τον εντάξω στην καθημερινότητά μου ακόμα. Θα έχω το μωρό στην κούνια,αλλά η κούνια δίπλα μας για 9 περίπου μήνες,ίσως και χρόνο. Το να κοιμάται μαζί μας το θεωρώ υπερβολή! Το να ανταποκρίνομαι αμέσως στο κλάμα,επίσης μου ακούγεται λογικό κι αναμενόμενο (ειδικά με βάση το χαρακτήρα μου!) και γενικά το να είναι κολλημένο σε μένα και τον μπαμπά μέχρι τα 3-4,δεν μου ακούγεται καθόλου κακή ιδέα!!

[Nina-Nana]

'Εχω γνωστή που εμφάνισε το ΑΡ κατά γράμμα και ο άντρας της κοιμάται στο σαλόνι 3 χρόνια τώρα..βασικά κοντεύει να χωρίσει (αλλά το μωράκι της είναι πάντα γελαστό βέβαια)

Είμαι τη λογικής του "μέτρον άριστον".

Συμφωνώ σίγουρα με τη θεωρία οτι όσο πιο προσκολλημένο είναι ένα μωρό στη μάνα του τα πρώτα του χρόνια, τόσο πιο ανεξάρτητο,χαρούμενο και λιγότερο κομπλεξικό θα γίνει (το έχω διαπιστώσει η ίδια,παρατηρώντας τους γύρω μου)

Εγκρίνω απόλυτα το θηλασμό μέχρι όσο πάρει,και μου αρέσει η ιδέα του μάρσιπου (παρήγγειλα κι όλας έναν) απλά δεν ξέρω πώς θα τον εντάξω στην καθημερινότητά μου ακόμα. Θα έχω το μωρό στην κούνια,αλλά η κούνια δίπλα μας για 9 περίπου μήνες,ίσως και χρόνο. Το να κοιμάται μαζί μας το θεωρώ υπερβολή! Το να ανταποκρίνομαι αμέσως στο κλάμα,επίσης μου ακούγεται λογικό κι αναμενόμενο (ειδικά με βάση το χαρακτήρα μου!) και γενικά το να είναι κολλημένο σε μένα και τον μπαμπά μέχρι τα 3-4,δεν μου ακούγεται καθόλου κακή ιδέα!!

 

Οι περισσότεροι γονείς που κατέληξαν να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδια τους δεν το είχαν προσχεδιασμένο. Περίμενε να δεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και θα δεις πως θα αντιδράσεις. Καποιες φορές δεν έχει σημασία που κοιμάται το μωρο αλλα να κοιμούνται όλοι όσο το δυνατόν καλύτερα!

[babycobra]

είναι καθαρα θέμα χαρακτήρα, τρόπου ζωής προτεραιοτήτων...η κόρη μου ειναι πεντέμιση και περιμενω το δεύτερο..

φυσικά και τρέχαμε όταν έκλαιγε η μικρή, την είχαμε δίπλα μας ένα εξάμηνο, δεν θήλασα παρόλα αυτά.. είχαμε και μάρσιπο για τις βόλτες έξω..πιστεύω ότι τέτοιες μεθοδοι εφαρμοζουν κάποιες πρακτικές στα άκρα,προκειμένου να καταπολεμήσουν άλλες ακραίες πρακτικές τύπου "το αφήνω να κλάψει μέχρι να πλαντάξει" και φυσικά΄από μια ηλικία και μετά έτσι..

αν αφήσεις ένα παιδί να κοι΄μάται στο κρεβάτι σου ..θα ερχεται μέχρι τα πέντε και παραπάνω.δεν υπερ βά΄λω, το κανει ακόμη η κορη μου κάποιες φορές και τη γυρνάμε πισω..προχτές το βράδυ ακούω ένα γκουπ..είχε έρθει δίπλα μου και δεν την είχα καταλάβει και έπεσε κάτω με το κεφάλι

 

Επίσης..ο ξάδελφός μου είχε το μωρό στον μάρσιπο, όλη μέρα, μέσα και έξω από το σπίτι..χωρίς υπερβολή,έχουν να κοιμηθούν έναν ολόκληρο χρόνο..η μικρή έμαθε να κοιμάται μόνο εκεί..τη βάζουν στην κούνια και ξυπνάει...δλδ τους λυπάται η ψυχή μου..η μανα της ειναι δ. υπάλληλος και καθόταν έναν χρονο..τώρα που θα γυρίσει στη δουλειά πώς θα ξεκουράζεται και θα ξυπνάει στις έξη..είναι -πολλά...αν εργάζεσαι , ο τρόπος ζ'ωής σου κλπ..ξέρω κοπέλα που ορκίζεται στο ΑΤ αλλα δεν δουλεύει, έχει απεριόριστες ώρες στο σπίτι ε εντάξει..άλλο να χτυπαει το ξυπνητήρι και άλλο να ξυπνάς όποτε θέλεις.

 

επίσης για μενα..ειναι σημαντικό να μπορεί να κρατήσει και κάποιος αλλος το μωρό για λίγο και οχι η μαμά..εγω πχ ήθελα να πάω και για έναν καφέ, η στη γυμναστική μου..δεν μπορούσα να με φανταστώ κολημένη με το μωρό 24 ώρες το 24ωρο..

 

επισης στο σεξουαλικό θέμα..το λέω για όσες δεν έχουν παιδάκι ακόμη..είναι κοινό μυστικό ότι μετά τη γέννα ο οργανισμός μπαίνει σε mommy mode και η σεξουαλική΄διάθεση πιάνει πάτο..στην πλειοψηφία των γυναικών..αυτό μπορεί να κρατήσει και έναν χρόνο..φανταστειτε να κοιμάται το μωρό ανάμεσα κιόλας..ούτω ς ή άλλως δλδ ξυπνάς που θα κλαίει..δεν ξέρω.ειναι προσωπικά του καθενός αυτά

 

συμφωνώ ότι μεγάλη σημασία έχει η ουσιαστική ενασχόληση..και ο ποιοτικός χρονος..θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις..

 

τώρα στο δεύτερο λεω να πάρω ένα σλινγκ..αλλά για έξω και όχι για ολες τις ώρες..

[mariab]

Εγώ που λίγο πολύ έχω εφαρμόσει ενστικτωδώς το attachment έχω να πω ότι αυτά που λέει η θεωρία δεν είναι ευαγγέλιο. Ο καθένας προσαρμόζεται. Για παράδειγμα, στην μεγάλη μου κόρη μετά τον τοκετό παρουσιαστηκε ένα πρόβλημα στη μέση μου και δεν μπορουσα με τίποτα το sling. Να πω την αλήθεια, απολύτως συνειδητά έβαλα τις δουλειές του σπιτιού σε τρίτη, τέταρτη, πέμπτη.... μοίρα και πέρασα ατελείωτες ώρες κρατώντας το μωρό αγκαλιά στον καναπέ. Δεν λέω ότι αυτό είναι το σωστό για όλους, απλώς εμάς έτσι μας βγήκε.

Επίσης, στο θέμα του κοινού ύπνου: Εγώ βλέπω ότι τα δικά μου παιδιά αυτό το έχουν μεγάλη ανάγκη. Εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να είναι το μωρό όοοοολη την ημέρα παρέα με κάποιον και ξαφνικά το βράδυ να του λέμε ότι πρέπει να είναι μόνο του. Το βρίσκω λίγο σκληρό. Για το θέμα της σεξουαλικής ζωής, ποτέ δεν προβληματίστηκα στα σοβαρά. Όπου γης και πατρίς. Έχουμε λειώσει τον καναπέ του σαλονιού, το χαλί κ.λ.π. Έχουμε ρίξει τρελό γέλιο. Κάνουμε ακροβατικά που δεν τα κάναμε ούτε σαν νιόπαντροι.:lol:

Να πω βέβαια ότι η μεγάλη μου πια εδώ και αρκετους μήνες έχει πάψει να θέλει να κοιμάται μαζί μας. Έρχεται το πρωί για να χουχουλιάσει ή όταν δεν αισθάνεται καλά. Την ενοχλεί να είναι στριμωγμένη και προτιμάει την άπλα του κρεβατιού της. Βλέπω δηλαδή ότι τα παιδιά δεν πρόκειται να κοιμηθούν μαζί μας για πάντα. Νομίζω ότι ορίζουν μόνα τους τους χρόνους που μας χρειάζονται μαζί τους τόσο πολύ.

[myfavouritelullaby]

είναι καθαρα θέμα χαρακτήρα, τρόπου ζωής προτεραιοτήτων...η κόρη μου ειναι πεντέμιση και περιμενω το δεύτερο..

φυσικά και τρέχαμε όταν έκλαιγε η μικρή, την είχαμε δίπλα μας ένα εξάμηνο, δεν θήλασα παρόλα αυτά.. είχαμε και μάρσιπο για τις βόλτες έξω..πιστεύω ότι τέτοιες μεθοδοι εφαρμοζουν κάποιες πρακτικές στα άκρα,προκειμένου να καταπολεμήσουν άλλες ακραίες πρακτικές τύπου "το αφήνω να κλάψει μέχρι να πλαντάξει" και φυσικά΄από μια ηλικία και μετά έτσι..

αν αφήσεις ένα παιδί να κοι΄μάται στο κρεβάτι σου ..θα ερχεται μέχρι τα πέντε και παραπάνω.δεν υπερ βά΄λω, το κανει ακόμη η κορη μου κάποιες φορές και τη γυρνάμε πισω..προχτές το βράδυ ακούω ένα γκουπ..είχε έρθει δίπλα μου και δεν την είχα καταλάβει και έπεσε κάτω με το κεφάλικαι για φαντάσου εκείνη την ώρα να κάνεις διάφορα!!!πωπω!!

 

Επίσης..ο ξάδελφός μου είχε το μωρό στον μάρσιπο, όλη μέρα, μέσα και έξω από το σπίτι..χωρίς υπερβολή,έχουν να κοιμηθούν έναν ολόκληρο χρόνο..η μικρή έμαθε να κοιμάται μόνο εκεί..τη βάζουν στην κούνια και ξυπνάει...δλδ τους λυπάται η ψυχή μου..η μανα της ειναι δ. υπάλληλος και καθόταν έναν χρονο..τώρα που θα γυρίσει στη δουλειά πώς θα ξεκουράζεται και θα ξυπνάει στις έξη..είναι -πολλά...αν εργάζεσαι , ο τρόπος ζ'ωής σου κλπ..ξέρω κοπέλα που ορκίζεται στο ΑΤ αλλα δεν δουλεύει, έχει απεριόριστες ώρες στο σπίτι ε εντάξει..άλλο να χτυπαει το ξυπνητήρι και άλλο να ξυπνάς όποτε θέλεις.

εγώ πχ δεν θα δουλεύω..αλλά και να κοιμάται ΜΟΝΟ στο sling δεν μου φαίνεται καλή ιδέα!!

επίσης για μενα..ειναι σημαντικό να μπορεί να κρατήσει και κάποιος αλλος το μωρό για λίγο και οχι η μαμά..εγω πχ ήθελα να πάω και για έναν καφέ, η στη γυμναστική μου..δεν μπορούσα να με φανταστώ κολημένη με το μωρό 24 ώρες το 24ωρο.. κι εγώ το είχα ανάγκη αλλά εκεί που μπορώ να το αφήνω δεν θέλω να το αφήνω οπότε..

 

επισης στο σεξουαλικό θέμα..το λέω για όσες δεν έχουν παιδάκι ακόμη..είναι κοινό μυστικό ότι μετά τη γέννα ο οργανισμός μπαίνει σε mommy mode και η σεξουαλική΄διάθεση πιάνει πάτο..στην πλειοψηφία των γυναικών..αυτό μπορεί να κρατήσει και έναν χρόνο..φανταστειτε να κοιμάται το μωρό ανάμεσα κιόλας..ούτω ς ή άλλως δλδ ξυπνάς που θα κλαίει..δεν ξέρω.ειναι προσωπικά του καθενός αυτά. αυτό μου το έχουν ξαναπεί!! και κρατάω την αναπνοή μου!!γιατί τώρα είμαστε στην πείνα,δεν με αφήνει ο γιατρός!

 

συμφωνώ ότι μεγάλη σημασία έχει η ουσιαστική ενασχόληση..και ο ποιοτικός χρονος..θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις..

 

τώρα στο δεύτερο λεω να πάρω ένα σλινγκ..αλλά για έξω και όχι για ολες τις ώρες..

 

Εγώ που λίγο πολύ έχω εφαρμόσει ενστικτωδώς το attachment έχω να πω ότι αυτά που λέει η θεωρία δεν είναι ευαγγέλιο. Ο καθένας προσαρμόζεται. Για παράδειγμα, στην μεγάλη μου κόρη μετά τον τοκετό παρουσιαστηκε ένα πρόβλημα στη μέση μου και δεν μπορουσα με τίποτα το sling. Να πω την αλήθεια, απολύτως συνειδητά έβαλα τις δουλειές του σπιτιού σε τρίτη, τέταρτη, πέμπτη.... μοίρα και πέρασα ατελείωτες ώρες κρατώντας το μωρό αγκαλιά στον καναπέ. Δεν λέω ότι αυτό είναι το σωστό για όλους, απλώς εμάς έτσι μας βγήκε.

Επίσης, στο θέμα του κοινού ύπνου: Εγώ βλέπω ότι τα δικά μου παιδιά αυτό το έχουν μεγάλη ανάγκη. Εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν κατάλαβα πώς γίνεται να είναι το μωρό όοοοολη την ημέρα παρέα με κάποιον και ξαφνικά το βράδυ να του λέμε ότι πρέπει να είναι μόνο του. Το βρίσκω λίγο σκληρό. Εχεις δίκιο αλλά,μια ενδιάμεση λύση ρε παιδί μου!

Για το θέμα της σεξουαλικής ζωής, ποτέ δεν προβληματίστηκα στα σοβαρά. Όπου γης και πατρίς. Έχουμε λειώσει τον καναπέ του σαλονιού, το χαλί κ.λ.π. Έχουμε ρίξει τρελό γέλιο. Κάνουμε ακροβατικά που δεν τα κάναμε ούτε σαν νιόπαντροι.:lol:αυτό καλό μου ακούγεται

Να πω βέβαια ότι η μεγάλη μου πια εδώ και αρκετους μήνες έχει πάψει να θέλει να κοιμάται μαζί μας. Έρχεται το πρωί για να χουχουλιάσει ή όταν δεν αισθάνεται καλά. Την ενοχλεί να είναι στριμωγμένη και προτιμάει την άπλα του κρεβατιού της. Βλέπω δηλαδή ότι τα παιδιά δεν πρόκειται να κοιμηθούν μαζί μας για πάντα. Νομίζω ότι ορίζουν μόνα τους τους χρόνους που μας χρειάζονται μαζί τους τόσο πολύ.

Είμαι κάπου ανάμεσα. Θέλω να αφοσιωθώ τελείως στο παιδί (και αυτά που θα κάνω μετά),είμαι συμβιβασμένη με το να μην βγαίνω,να μην ταξιδεύω κλπ κλπ αλλά όχι και εις βάρος της σχέσης μου με τον άντρα μου. Ακόμα,θα ήθελα να έχω μερικές ώρες στην εβδομάδα για μένα πχ να κάνω τζόκινγκ,να πιω έναν καφέ,να κάνω πεντικιούρ ή να πάω γυμναστήριο..

Δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό! Πάντως όχι το να βάλω το μωρό μόνο του με τη μία όπως μου λένε όλοι!! απο 40 ημερών μόνο του λέει στο δωμάτιο!! με τίποτα!

[Μπεμπούλα10]

6. Να προσέχεις τους "ειδικούς" που αντιμετωπίζουν το μωρό σα να είναι κατοικίδιο και να πρέπει να το εκπαιδεύσεις γιατί αυτό ήρθε στον κόσμο να σε τυρρανήσει. Συνήθως οι συμβουλές των ειδικών είναι να μην το παίρνεις αγκαλιά και να το αφήνεις και λίγο να κλαίει γιατί ανοίγουν τα πνευμόνια(Beware of baby trainers)

:evil::evil::evil::evil:

[*PASTEL*]

Xωρίς να ξέρω οτι αυτό που νιώθω ενστικτωδώς να κάνω έχει επιστημονική ονομασία και ακούγοντας τις μεγαλύτερες,μάλλον οδηγήθηκα σε ότι περιγράφει το άρθρο. "Το μωρό, έλεγε κάποτε μια διάσημη κριτικός θεάτρου, μπορεί να κλαίει γιατί βλέπει όνειρο, γιατί δεν ξέρει που τελειώνει το σώμα του, γιατί με την ανάσα της μάνας μεγαλώνει". Δεκαπέντε ήμουν όταν την άκουσα.......το κράτησα! Δεκατρία ήμουν όταν είδα τον Χαρδαβέλλα που έδειξε το βίντεο με το έμβρυο κατά τη διάρκεια της έκτρωσης να μάχεται για τη ζωή του. Με σημάδεψε. Διάβασα Μπουσκάλια, ΝΑ ΖΕΙΣ, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ...έγραψε κάθε λέξη στην ψυχή μου! Δεν ξέρω αν λέγεται κάπως αυτός ο τρόπος μεγαλώματος παιδιών. Δεν ξέρω κανέναν άλλο τρόπο. Δεν μπορώ καν να κατανοήσω το "απ το μαιευτήριο στο δωμάτιό του, ας το να κλαίει, να μη φάει μέχρι να λυσάξει στην πείνα, όχι αγκαλιά, όχι στο κρεβάτι μας". Δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας τη ζωή. Εμείς μαθαίνουμε τι σημαίνει ΜΑΝΑ.

[alcyon]

Καμιά φορά, με αυτά που διαβάζω, αισθάνομαι πως ο ομφάλιος λώρος δεν έχει κοπεί για τις μαμάδες. (Βάζω και τον εαυτό μου μέσα).

 

Σαφώς έχει σημασία ο δεσμός προσκόλλησης του παιδιού με τον άνθρωπο που το ανατρέφει. Μια υγιής ψυχοσωματική ανάπτυξη χρειάζεται και ισορροπημένο περιβάλλον. Πώς αυτό επιτυγχάνεται με έναν από τους δύο γονείς μόνιμα κολλημένο με το παιδί, ενώ για κάποιο λόγο οι μαμπάδες απουσιάζουν από αυτό το πλάνο.

 

Από τη χαρά μας να γίνουμε μαμάδες (όχι γονείς... τονίζω το μαμάδες), θέλουμε να μονοπωλούμε το χρόνο του παιδιού. Νομίζουμε πως αναπνέει επειδή εμείς (και μόνο εμείς) είμαστε εκεί. Νομίζουμε πως το παιδί δε μπορεί να κάνει τίποτα μόνο του και πως εμείς πρέπει να το κάνουμε αντί για αυτό.

 

Attachment parenting και οι μπαμπάδες ας είναι στον καναπέ, αφού στο τέλος όλοι κοιμούνται... Attachment parenting αλλά χάνουμε τη σχέση... ή βλέπουμε τη σχέση μας με τον σύντροφό μας μόνο μέσα από το πρίσμα του παιδιού.

 

Πέφτουμε με τα μούτρα...

 

Είναι διαφορετικό πράγμα το να ανταποκρίνεται κάποιος στις ανάγκες του παιδιού και να του δίνει το χρόνο και το χώρο του για να αναπτυχθεί και εντελώς διαφορετικό αυτό το 24ώρες το 24ωρο, μόνιμα κολλημένο πάνω σε μια μαμά.

 

 

Νομίζω πως τέτοιες πρακτικές βασίζονται σε παρερμηνεία της έννοιας της δημιουργίας δεσμού προσκόλλησης.

 

 

Υπάρχει κάποιο όριο στο "φοράω" το παιδί 24 ώρες το 24ωρο με ένα slling, κοιμάμαι μαζί του για απεριόριστα χρόνια (κι ας λείπει ο σύζυγος από το κρεβάτι), το θηλάζω για επίσης απεριόριστα χρόνια (κι ας φτάσει το δημοτικό);

Όσο καλό κι αν είναι κάτι, θέλει μέτρο στην έκφρασή του. Πού μπαίνει το όριο; Πότε κάτι τέτοιο γίνεται υπερβολή;

 

Μήπως πνίγουμε το παιδί με την παρουσία μας;

Έχω την εντύπωση πως όταν λένε οι ψυχολόγοι να δημιουργείται ασφαλής δεσμός του γονιού (όχι μόνο με τη μαμά!) και το παιδί δεν εννοούν αυτήν την απεριόριστη και ασφυκτική παρουσία που καλύπτει τις ανάγκες πριν αυτές δημιουργηθούν, που σκέφτεται πριν από αυτό γι' αυτό και που μιλάει πριν από εκείνο για εκείνο.

 

Αν κάτι ήθελα να κάνω πραγματικά διαφορετικό στα πρώτα μου παιδιά, είναι να είμαι λίγο πιο cool και αποστασιοποιημένη. Να μην τρέχω με την πρώτη ανάσα. Όταν το κατάλαβα και έβαζα μια μικρή καθυστέρηση, τα περισσότερα πράγματα για τα οποία έτρεχα αλαφιασμένη... λύνονταν αποτελεσματικά, χωρίς να τα κάνω εγώ αντί για το παιδί. Στα άλλα παιδιά, που σεβάστηκα περισσότερο το χώρο και το χρόνο τους... τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Η καθημερινότητα ομορφότερη για όλους μας!

 

Για να κλείσω... ας συνοψίσω λίγο:

Νομίζω πως είναι καλό να βρισκόμαστε κοντά στο παιδί αλλά όχι πάνω στο παιδί. Είναι λογικό να καλύπτουμε τις ανάγκες του μα να του δίνουμε το χώρο και το χρόνο να προσπαθήσει να βρει και μόνο του λύσεις κατά τις δυνάμεις του. Να μην υποτιμάμε τις δυνάμεις του!

Το άγγιγμα δεν είναι ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί μια πλούσια γονεϊκή αγάπη. Δε μένει παρά να τους ανακαλύψουμε μαζί με τα παιδιά μας.

[ΑΝΝΑ24]

Παίρνω την ευκαιρία να καταχραστώ την αναβίωση αυτού του θέματος, για να ζητήσω τη "βοηθεια του κοινού" για ένα θέμα που με προβληματίζει ιδιαίτερα.

Η μικρή μου, αν και ήταν αρκετά εύκολη στον ύπνο ως μωρό, πέρασε στη συνέχεια στο στάδιο "δεν θα πάω για ύπνο ποτέ, δεν μπαίνω καν στο δωμάτιο, θα τσιρίξω μέχρι να με ακούσουν στην Ανταρκτική και να έρθουν να με σώσουν".

Ψιλοπροσπαθήσαμε στα ψέμματα, ασύντακτα και χωρίς βεβαιότητα να εφαρμόσουμε μεθόδους, και τελικά μάθαμε να ξαπλώνουμε μαζί της, να της τραγουδάμε ή να της λέμε ιστορίες μέχρι να κοιμηθεί.

Αυτή η φάση έκανε το γύρω αρκετών κρεβατιών, με περιόδους κατά τις οποίες την κοιμίζαμε στο δικό μας ή σε ένα μονό στο δωμάτιό της (και την μεταφέραμε κοιμισμένη), με διαλείμματα όπου καθόμουν σε καρέκλα δίπλα της ή εκείνη στην κούνια κι εγώ στο μονό, και πάει λέγοντας.

Κάποιες περιόδους ήταν τόσο αρνητική στον ύπνο που έπρεπε να σκαρφίζομαι ενδιαφέροντες αντιπερισπασμούς, γιατί ακόμα και με εμένα εκεί, πάλευε να ξεφύγει.

 

Και επειδή ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, κλείσαμε πρόσφατα αισίως τα πέντε.

Βεβαίως η κατάσταση είχε ωριμάσει, πλέον δεν είχαμε δράματα, και η ώρα του ύπνου έγινε μια δική μας ώρα, όπου μου ζητούσε να συζητήσουμε, και συχνά μου μίλαγε για θέματα που μέσα στη μέρα δεν είχα την ευκαιρία ή τις συνθήκες να ακούσω.

Όμως πρέπει να πω ότι σακατεύτηκα.

Όσο ομαλο και να έγινε, δεν έπαυε να είναι ένας καθημερινός άθλος για μένα, που, από ένα σημείο και μετά κατέληγε είτε να βράζω στο ζουμί μου με το μάτι γαρίδα και να περιμένω να την πάρει ο ύπνος, είτε να με παίρνει ο ύπνος εμένα και να βγαίνω κάποτε ένα σκέτο ζόμπι τρικλίζοντας και εισβάλλοντας γκρινιάζοντας στο φωτεινό σαλόνι, όπου με περίμενε, αιώνια, ο φτωχός σύζυγος.

Της έκανα όλες τις σχετικές συζητήσεις, τις έδωσα εναλλακτικές ("θα κάθομαι δίπλα στο δωμάτιό μου και θα αφήσω αρκετό φως" κτλ), και η αντίδρασή της ήταν, φυσικά, απολύτως αρνητική .

Τελικά πήρα την μεγάλη απόφαση την Παρασκευή που μας πέρασε. Της ανακοινώσαμε με τον πατέρα της ότι από σήμερα μπλα μπλα, και μετά από αρκετό κλαψούρισμα και την επίκληση της υπόσχεσης που είχα δώσει σε στιγμή αδυναμίας ότι δε θα της κόψω το co bedding αν δεν είναι έτοιμη, τελικά στρώθηκα σε ένα σκαμπό δίπλα στο κρεβάτι της.

Δεν συζητάω το λουμπάγκο, και βελτίωση για μένα δεν το λες. Είναι όμως τόσο εξαρτημένη από την παρουσία μου που δεν θέλω να το κάνω με μεγάλα βήματα.

 

Αυτό που θα ήθελα να δω και μέσα από το πρίσμα της δικής σας σκέψης είναι, μήπως το πάρει σαν απόρριψη από την πλευρά μου.

 

Ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλη για να συνεχίσουμε, και ειλικρινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν τόσα χρόνια έχω κάνει το σωστό ή το λάθος.

Αν σκεφτείς ότι έχω ένα πεντάχρονο που δεν μπορεί να αποκοιμηθεί μόνο του, τότε είμαι λάθος. Αν σκεφτείς ότι στα χρόνια τα γεμάτα φοβίες και ανασφάλειες από την πλευρά της, και με μια προσκόλληση πάνω μου που μπορεί να είναι και κραυγή έλλειψης (λείπω για τη δουλειά αρκετά από πολύ νωρίς), δεν μπορώ να δω πολύ αρνητικό το ότι αποκοιμιόταν κάθε βράδυ ασφαλής και ήρεμη στην αγκαλιά μου.

Ό,τι και να έγινε πάντως, έγινε και ανήκει στις αναμνήσεις μας.

Τώρα, όσο χαζό κι αν ακούγεται με ένα προνήπιο, επειδή είμαι πάλι μπροστά σε μια μετάβαση, έχω τις ίδιες ανασφάλειες και απορίες, όσο και για ένα μωρό.

Δεν μου έρχεται ωραίο να με παρακαλάει να ξαπλώσω δίπλα της κι εγώ να στέκομαι βράχος, έχουσα καταπιεί μπαστούνι, στο σκαμπό μου.

Ούτε βρίσκω πολύ έξυπνες αιτίες να δώσω στο σπαραξικάρδιο "γιατί " της. Της λέω ότι μεγάλωσε αρκετά που αξίζει να έχει δικό της το κρεβάτι, ότι στριμωχνόμαστε, πήγα να πω ότι με πονάει η μέση μου (αληθές), αλλά μου ράγισε την καρδιά "-θα κάνω πιο κει να χωράς καλύτερα".

Και βέβαια σε εύλογο χρονικό διάστημα, πρέπει να σηκωθώ και από το σκαμπώ. Σήμερα τα ψιλοκατάφερα, μετά από άπειρη ώρα που γλάρωσε, τάχα πήγα τουαλέτα κι εξαφανίστηκα, εν γνώση της.

Ξέρω ότι είναι κάτι από αυτά που πρέπει να γίνουν, και για να δώσω το στίγμα της σκέψης μου, συντάσσομαι ιδεολογικά με το κείμενο της αλκυών, δεν είμαι η μαμά που απολαμβάνει την προσκόλληση.

Κάνω καλά όμως? Κι αν ναι, η μέθοδός μου είναι έξυπνη?

[LA LATINA]

Νομίζω πως είναι καλό να βρισκόμαστε κοντά στο παιδί αλλά όχι πάνω στο παιδί. Είναι λογικό να καλύπτουμε τις ανάγκες του μα να του δίνουμε το χώρο και το χρόνο να προσπαθήσει να βρει και μόνο του λύσεις κατά τις δυνάμεις του. Να μην υποτιμάμε τις δυνάμεις του!

Το άγγιγμα δεν είναι ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί μια πλούσια γονεϊκή αγάπη. Δε μένει παρά να τους ανακαλύψουμε μαζί με τα παιδιά μας.

 

Συμφωνώ σε όλα.......

[alcyon]

Άννα, να διευκρινίσω:

Μία μαμά που ασχολείται με το παιδί της και καλύπτει τις ανάγκες του σωματικές και ψυχολογικές δημιουργεί ασφαλή δεσμό με το παιδάκι της.

Είναι όμως εντελώς διαφορετικό αυτό, από τη μόνιμη σωματική προσκόλληση (-εξάρτηση; ) μιας μαμάς με το παιδί της. Θα πάω όταν κλάψει, όχι όμως στο πρώτο νανοσεκοντ (πλέον).

 

Αυτό που είδα κι εγώ ήταν πως όσες συμπεριφορές επέτρεπα να εξελιχθούν, αργότερα δυσκολευόμουν περισσότερο για να τις αλλάξω. Και ναι, ήταν η δική μου ανασφάλεια, ο δικός μου φόβος μήπως δημιουργήσω αρνητικά συναισθήματα, που με ωθούσε να τρέξω με το πρώτο κιχ. Το "κιχ" του παιδιού ήταν μόνο μια αφορμή.

 

Αν ο φόβος μου ήταν να μην πιέσω το παιδάκι και το άφηνα για αργότερα, τότε αυτό το “πλήρωνα” πολλαπλάσια κι εγώ και το παιδί.

Αν αφήσουμε ορισμένα πράγματα στις διαθέσεις των παιδιών (=για όσο θέλει) έχω την εντύπωση πως βάζουμε τον εαυτό μας σε έναν ρόλο “πιστού υπηρέτη” αντί για “οδηγού”.

 

 

Φαντάσου ένα παιδάκι που ανακαλύπτει το βάζο με τη ζάχαρη και του αρέσει να την τρώει. Σκέψου να “φοβάμαι” να του το αρνηθώ για να μην του στερήσω αυτό το αγαθό, για να μην το “τραυματίσω” ψυχολογικά μιας και θα κλαίει αν θα του το πάρω. Το αφήνω λοιπόν να τρώει όσο θέλει και όποτε θέλει. Αν θέλω να αιτιολογήσω την δική μου στάση μπορώ να βρω αναφορές που να λένε τα θετικά των υδαταθράκων και τη χρησιμότητα των σακχάρων στον οργανισμό. Στο νου μου δηλαδή, μπορώ να το απενοχοποιήσω όσο θέλω. Είναι όμως εντάξει;;

 

Κάπως έτσι τα βλέπω όλα. Μέτρο. Το “χωρίς όρια” είναι κάτι που δε με βρίσκει σύμφωνη για κανέναν τομέα.

 

 

 

 

Γι' αυτό αναρωτιέμαι, πίσω από αυτόν τον -συγκεκριμένο- τρόπο εφαρμογής του “attachment parenting”, μήπως δημιουγείται εξάρτηση κυρίως του γονιού από το παιδί και όχι του παιδιού από το γονιό.

[kathy110908]

Αγαπητή Anna24,

κατι που δοκίμασα εγώ και δούλεψε ήταν το εξής απλό:

Πλέον 5 χρονων το παιδάκι σου πάει στο νηπιαγωγείο ναι; Και υποθέτω εχει φίλες και φίλους ναι;

 

Εγώ της είπα: λοιπόν, τώρα που μεγάλωσες νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε την παρέα του ύπνου. Μου απάντησε "όχι, μα εγώ θέλω" και τα συναφή και τότε τη ρώτησα " η φίλη σου η τάδε πιστεύεις ότι κοιμάται παρεα με τη μαμά της; Η φιλη σου η δείνα; ο φίλος σου ο τάδε;"

Μου είπε "πιστεύω πως όχι".

"Και τι νομίζεις ότι θα σκέφτονταν για σένα αν ήξεραν ότι θέλεις παρέα για να κοιμηθείς; μήπως θα νόμιζαν ότι είσαι λίγο ... μωρό;"

 

Κι ετσι η κορη μου ντράπηκε στη σκέψη αυτή και το σκέφτηκε καλύτερα. Τα αιτήματά της τα επόμενα βράδυα ήταν πιο χλιαρά, και όπως έχω ξαναπεί... χρειάζεται λιγότερο από 3 μέρες σε ένα παιδί για να αλλάξει συνήθειες...

[LA LATINA]

Για μένα παίζει ρόλο και η ηλικία.....στο λεχούδι δε μπορώ να το διανοηθώ οτι θα κλάψει και δε θα τρέξω......κοιμόμουν και πρόσεχα αν αναπνέουν! Στο δίχρονο δε θα πας στο πρώτο νανοσεκόντ (χαχα πολύ γέλασα!).....επίσης εξαρτάται και από το παιδί. Αν κάποιο παιδί δεν κλαίει για να σε έχει σούζα και κλάψει, δεν είναι το ίδιο με κάποιο άλλο που το έκανε συνήθειο να κλαίει και να τρέχουν όλοι!

 

Γι αυτό και πιστεύω πως όλα αυτά τα υπέροχα, βαρύγδουπα, που τα έχουμε αναγάγει σε πυρηνική φυσική, τους έχουμε δώσει ονόματα και κρινόμαστε από το αν τα ακολουθούμε ή όχι, δεν είναι τυφλοσούρτης για κάθε οικογένεια....γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό! Εγώ πχ σλινγκ δεν αγόρασα, και πάνω μου τα παιδιά δε μπορούσα να τα έχω για πολύ σοβαρό λόγο.....δεν μπορώ να μπαίνω στο τρυπάκι των things to do γιατί στο δικό μου σπίτι, ζω εγώ και η οικογένειά μου, και όχι ο καθένας που γράφει ένα άρθρο και ανετότατα μπορεί να μην έχει καν παιδιά.

[ΑΝΝΑ24]

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις.

Όντως, είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα μπορούν να προγραμματιστούν σε ένα νέο καθεστώς, κι εγώ είμαι στην 4η νύχτα και έχει πάει καλύτερα από όσο πίστευα. (Ελπίζω βέβαια να μη μείνω στο σκαμπώ για άλλα 5 χρόνια ).

kathy, εσένα έκατσε μόνη της στο δωμάτιο? Θα το βάλω στόχο, δεν ξέρω πόσο γρήγορα να κινηθώ στο επόμενο στάδιο, δεν θέλω να κάνω ημίμετρα, ούτε όμως να της δημιουργήσω αίσθημα απώλειας.

 

Αλκυών, το θέμα με τα όρια είναι όχι πως τα εφαρμόζουμε, αλλά πως τα διαλέγουμε. Πότε γινόμαστε οδηγοί, και πότε πρέπει να αφήνουμε το παιδί να οδηγήσει για να μας ξεδιπλώσει τις ανάγκες του. Αυτό με προβληματίζει πάντα.

 

Οι δισταγμοί μου έγκεινται στο ότι αν εγώ ζούσα για χρόνια μια διαμορφωμένη κατάσταση που μου άρεσε πολύ και με έκανε να νιώθω ωραία, θα βίωνα αρνητικά συναισθήματα αν κάποιος αποφάσιζε μια ωραία πρωία να μου τη στερήσει (και όχι οποιοσδήποτε άλλος, αυτός που την μοιραζόταν μαζί μου).

Δεν είναι λογικό να της συμβεί το ίδιο?

Από την άλλη, ξέρω ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αποσπάσω συγκατάθεση για να προχωρήσω.

[alcyon]

Τα λες πολύ σωστά Άννα. Τους ίδιους προβληματισμούς έχουμε λίγο πολύ όλοι.

 

Από τη στιγμή που η φύση επέλεξε μια χρονική στιγμή για να αποσπάσει το έμβρυο από τη μητέρα, είναι ήδη ο πρώτος -δύσκολος- αποχωρισμός, για το παιδί. Ήδη πρέπει να πιεστεί για να αναπνεύσει μόνο του, πρέπει να κάνει θηλαστικές κινήσεις για να τραφεί. Τίποτα δεν είναι πια έτοιμο.

 

Εμείς γιατί να πάμε κόντρα σε αυτό; Η φύση όρισε πως οι ικανότητες του παιδιού είναι τέτοιες που μπορεί να περάσει στο επόμενο στάδιο. Εμείς όμως ερχόμαστε και επιλέγουμε πράγματα που μοιάζει σα να θέλουμε να ξαναβάλουμε τα παιδιά στην κοιλιά μας και να τα επανασυνδέσουμε με εμάς.

 

Ο δικός μου γνώμονας (πλέον) είναι να κοιτάζω ποιες είναι οι βιολογικές ικανότητες του παιδιού και από εκεί και πέρα να κοιτάζω πόσο μπορούν κάποια πράγματα να αρχίζουν να μοιάζουν με τη ζωή στο μέλλον. Να στήσω δηλαδή το "νορμαλ" στο επίπεδο που θέλω για να μη χρειαστεί να "διορθώνω" πολλά.

 

Προσπαθώ να προσθέτω συνήθειες από το να τις τροποποιώ.

 

Αφού λοιπόν ο ομφάλιος λώρος έχει κοπεί, μπορεί το παιδί να κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Από τη στιγμή που κι εγώ σιγουρεύτηκα πως το παιδί μπορεί να αλλάζει πλευρό, νομίζω πως μπορώ να πάω κι εγώ στο δικό μου κρεβάτι. Οι ανάγκες του (φαγητό, ύπνο, αγκαλιά, κτλ) καλύπτονται όοοοοοολη μέρα (και νύχτα αφού ξυπνάνε συχνά). Αλλά κατά τη διάρκεια του ύπνου... η ξεκούραση είναι κάτι που νομίζω οφείλω να σεβαστώ. Γιατί να κοιμηθεί ένα παιδί "όρθιο" στο σλινγκ για ώρα; Δεν είναι καλύτερα ξαπλωτό;

 

 

Αν κάνεις αλλαγή στον ύπνο, εφόσον έχεις συνέπεια στη στάση σου, θέλεις 3 μέρες για το πρώτο κύμα. Στην εβδομάδα θα έχει αλλάξει. Στις 10 μέρες ούτε που θα θυμάστε τα παλιά.

[G.Geo]

Για να κλείσω... ας συνοψίσω λίγο:

Νομίζω πως είναι καλό να βρισκόμαστε κοντά στο παιδί αλλά όχι πάνω στο παιδί. Είναι λογικό να καλύπτουμε τις ανάγκες του μα να του δίνουμε το χώρο και το χρόνο να προσπαθήσει να βρει και μόνο του λύσεις κατά τις δυνάμεις του. Να μην υποτιμάμε τις δυνάμεις του!

Το άγγιγμα δεν είναι ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί μια πλούσια γονεϊκή αγάπη. Δε μένει παρά να τους ανακαλύψουμε μαζί με τα παιδιά μας.

 

Συμφωνώ πάρα πολύ μαζί σου και από το πρώτο μου παιδί κάτι μέσα μου μου έλεγε, πως έτσι πρέπει να το κάνω. ΓΟΝΕΙΣ είναι δύο, μάνα μόνο μία, αλλά μαμά-παιδί 24 ώρες μαζί και ο μπαμπάς στον καναπέ, είναι πολύ πολύ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ και ΑΔΙΚΟ!

[LA LATINA]

ANNA, θα συνηθίσει μια χαρά, θα δεις! Είναι ολόκληρη κοπέλα......τόνισέ το λίγο αυτό! Τώρα που είναι μεγάλη κοπέλα, και κατάφερε να κοιμηθεί στο τέλειο δωμάτιό της και δεν είναι πια μπέμπα κλπ κλπ.....παίνεψε την, να νιώσει οτι έκανε κάτι πολύ σημαντικό......

[lovely people]

Παίρνω την ευκαιρία να καταχραστώ την αναβίωση αυτού του θέματος, για να ζητήσω τη "βοηθεια του κοινού" για ένα θέμα που με προβληματίζει ιδιαίτερα.

Η μικρή μου, αν και ήταν αρκετά εύκολη στον ύπνο ως μωρό, πέρασε στη συνέχεια στο στάδιο "δεν θα πάω για ύπνο ποτέ, δεν μπαίνω καν στο δωμάτιο, θα τσιρίξω μέχρι να με ακούσουν στην Ανταρκτική και να έρθουν να με σώσουν".

Ψιλοπροσπαθήσαμε στα ψέμματα, ασύντακτα και χωρίς βεβαιότητα να εφαρμόσουμε μεθόδους, και τελικά μάθαμε να ξαπλώνουμε μαζί της, να της τραγουδάμε ή να της λέμε ιστορίες μέχρι να κοιμηθεί.

Αυτή η φάση έκανε το γύρω αρκετών κρεβατιών, με περιόδους κατά τις οποίες την κοιμίζαμε στο δικό μας ή σε ένα μονό στο δωμάτιό της (και την μεταφέραμε κοιμισμένη), με διαλείμματα όπου καθόμουν σε καρέκλα δίπλα της ή εκείνη στην κούνια κι εγώ στο μονό, και πάει λέγοντας.

Κάποιες περιόδους ήταν τόσο αρνητική στον ύπνο που έπρεπε να σκαρφίζομαι ενδιαφέροντες αντιπερισπασμούς, γιατί ακόμα και με εμένα εκεί, πάλευε να ξεφύγει.

 

Και επειδή ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, κλείσαμε πρόσφατα αισίως τα πέντε.

Βεβαίως η κατάσταση είχε ωριμάσει, πλέον δεν είχαμε δράματα, και η ώρα του ύπνου έγινε μια δική μας ώρα, όπου μου ζητούσε να συζητήσουμε, και συχνά μου μίλαγε για θέματα που μέσα στη μέρα δεν είχα την ευκαιρία ή τις συνθήκες να ακούσω.

Όμως πρέπει να πω ότι σακατεύτηκα.

Όσο ομαλο και να έγινε, δεν έπαυε να είναι ένας καθημερινός άθλος για μένα, που, από ένα σημείο και μετά κατέληγε είτε να βράζω στο ζουμί μου με το μάτι γαρίδα και να περιμένω να την πάρει ο ύπνος, είτε να με παίρνει ο ύπνος εμένα και να βγαίνω κάποτε ένα σκέτο ζόμπι τρικλίζοντας και εισβάλλοντας γκρινιάζοντας στο φωτεινό σαλόνι, όπου με περίμενε, αιώνια, ο φτωχός σύζυγος.

Της έκανα όλες τις σχετικές συζητήσεις, τις έδωσα εναλλακτικές ("θα κάθομαι δίπλα στο δωμάτιό μου και θα αφήσω αρκετό φως" κτλ), και η αντίδρασή της ήταν, φυσικά, απολύτως αρνητική .

Τελικά πήρα την μεγάλη απόφαση την Παρασκευή που μας πέρασε. Της ανακοινώσαμε με τον πατέρα της ότι από σήμερα μπλα μπλα, και μετά από αρκετό κλαψούρισμα και την επίκληση της υπόσχεσης που είχα δώσει σε στιγμή αδυναμίας ότι δε θα της κόψω το co bedding αν δεν είναι έτοιμη, τελικά στρώθηκα σε ένα σκαμπό δίπλα στο κρεβάτι της.

Δεν συζητάω το λουμπάγκο, και βελτίωση για μένα δεν το λες. Είναι όμως τόσο εξαρτημένη από την παρουσία μου που δεν θέλω να το κάνω με μεγάλα βήματα.

 

Αυτό που θα ήθελα να δω και μέσα από το πρίσμα της δικής σας σκέψης είναι, μήπως το πάρει σαν απόρριψη από την πλευρά μου.

 

Ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλη για να συνεχίσουμε, και ειλικρινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν τόσα χρόνια έχω κάνει το σωστό ή το λάθος.

Αν σκεφτείς ότι έχω ένα πεντάχρονο που δεν μπορεί να αποκοιμηθεί μόνο του, τότε είμαι λάθος. Αν σκεφτείς ότι στα χρόνια τα γεμάτα φοβίες και ανασφάλειες από την πλευρά της, και με μια προσκόλληση πάνω μου που μπορεί να είναι και κραυγή έλλειψης (λείπω για τη δουλειά αρκετά από πολύ νωρίς), δεν μπορώ να δω πολύ αρνητικό το ότι αποκοιμιόταν κάθε βράδυ ασφαλής και ήρεμη στην αγκαλιά μου.

Ό,τι και να έγινε πάντως, έγινε και ανήκει στις αναμνήσεις μας.

Τώρα, όσο χαζό κι αν ακούγεται με ένα προνήπιο, επειδή είμαι πάλι μπροστά σε μια μετάβαση, έχω τις ίδιες ανασφάλειες και απορίες, όσο και για ένα μωρό.

Δεν μου έρχεται ωραίο να με παρακαλάει να ξαπλώσω δίπλα της κι εγώ να στέκομαι βράχος, έχουσα καταπιεί μπαστούνι, στο σκαμπό μου.

Ούτε βρίσκω πολύ έξυπνες αιτίες να δώσω στο σπαραξικάρδιο "γιατί " της. Της λέω ότι μεγάλωσε αρκετά που αξίζει να έχει δικό της το κρεβάτι, ότι στριμωχνόμαστε, πήγα να πω ότι με πονάει η μέση μου (αληθές), αλλά μου ράγισε την καρδιά "-θα κάνω πιο κει να χωράς καλύτερα".

Και βέβαια σε εύλογο χρονικό διάστημα, πρέπει να σηκωθώ και από το σκαμπώ. Σήμερα τα ψιλοκατάφερα, μετά από άπειρη ώρα που γλάρωσε, τάχα πήγα τουαλέτα κι εξαφανίστηκα, εν γνώση της.

Ξέρω ότι είναι κάτι από αυτά που πρέπει να γίνουν, και για να δώσω το στίγμα της σκέψης μου, συντάσσομαι ιδεολογικά με το κείμενο της αλκυών, δεν είμαι η μαμά που απολαμβάνει την προσκόλληση.

Κάνω καλά όμως? Κι αν ναι, η μέθοδός μου είναι έξυπνη?

 

Σαν να διαβάζω για μένα. Μόλις πριν απο λίγους μήνες καταφερα να μάθει να κομάται μόνη της (με τον αδερφό της στο ίδιο δωμάτιο). Μεγάλη ανακόυφηση. Αυτό που έχω να πω είναι η κάνεις ΑP χωρίς αγχος μην το κακομάθεις και το αποδέχεσαι και περιμένεις το παιδί να ζητήσει την ανεξαρτησία του μόνο του (αν ποτέ γίνει) ή του μαθαίνεις να κοιμάται απο νωρίς μόνο του (μετά τον χρόνο που έιναι πιο δεκτικό). Αυτό που κάναμε εμείς είναι νομίζω η ντεμι λύση..''ναι μεν κάθομαι/κοιμάμαι μαζί σου αλλα το κατακρίνω και κάποια στιγμή πρέπει να το κόψεις''. Για την ιστορία ο γιος μου (1,5χρονών) κοιμάται μόνος του απο πολύ μικρός..Είναι στο παιδί;;;φταίω εγώ που δεν ήμουν διατεθημένη να περάσω ξανά τα ίδια..;; δεν ξέρω! Παντως η μεγάλη ακόμα ξυπνάει και με φωνάζει που κ που..και η καραμέλα ''φοβάμαι μόνη μου μαμα'' καλά κρατεί. Και φυσικά εγώ φταίω που δεν της έμαθα να αντιμετωπίζει και να νικά τους φόβους της. Πάντα προσπαθούσα αλλα και πάντα υπέκειπτα..

[ΑΝΝΑ24]

Αν κάνεις αλλαγή στον ύπνο, εφόσον έχεις συνέπεια στη στάση σου, θέλεις 3 μέρες για το πρώτο κύμα. Στην εβδομάδα θα έχει αλλάξει. Στις 10 μέρες ούτε που θα θυμάστε τα παλιά.

 

Από το στόμα σου και στου Μορφέα το αυτί.

Γενικά συμφωνώ με την προσέγγισή σου, δεν ξέρω αν θα θεωρηθώ γαιδούρα κι άψυχη αλλά δεν είμαι καθόλου ο sling mother type.

Εγώ χρειάστηκε να βγω στη βιοπάλη αμέσως μετά τη γέννα, χειρίστηκα άσχημα το θηλασμό κι εγκαταλείφθηκε νωρίς, την άφηνα με τις γιαγιάδες σταδιακά από 2-3 μηνών γιατί έτσι ήταν οι συνθήκες και παρόλα αυτά ξέρω ότι είναι χορτάτη από την αγάπη μου και έχουμε εξαίρετο δέσιμο.

Και φυσικά υπήρχε άφθονος χώρος για τον πατέρα ο οποίος έλιωνε για την αγκαλιά της.

Για τα βρεφικά χρόνια, η αλήθεια είναι ότι ήμουν απροετοίμαστη για όλο αυτό το κύμα "υπερμαμαδίασης" και μου δημιούργησε κάποιες υποψίες ενοχικού.

Για την παιδική-εφηβική και βάλε ηλικία της όμως, είμαι πολύ κατασταλαγμένη ότι δεν θα είμαι η μαμά που έχει το παιδί κολλημένο επάνω της και αφήνει να περνάνε από πάνω της όλα τα θέματα που πρέπει εκείνο να αντιμετωπίσει.

[ΑΝΝΑ24]

Σαν να διαβάζω για μένα. Μόλις πριν απο λίγους μήνες καταφερα να μάθει να κομάται μόνη της (με τον αδερφό της στο ίδιο δωμάτιο). Μεγάλη ανακόυφηση. Αυτό που έχω να πω είναι η κάνεις ΑP χωρίς αγχος μην το κακομάθεις και το αποδέχεσαι και περιμένεις το παιδί να ζητήσει την ανεξαρτησία του μόνο του (αν ποτέ γίνει) ή του μαθαίνεις να κοιμάται απο νωρίς μόνο του (μετά τον χρόνο που έιναι πιο δεκτικό). Αυτό που κάναμε εμείς είναι νομίζω η ντεμι λύση..''ναι μεν κάθομαι/κοιμάμαι μαζί σου αλλα το κατακρίνω και κάποια στιγμή πρέπει να το κόψεις''. Για την ιστορία ο γιος μου (1,5χρονών) κοιμάται μόνος του απο πολύ μικρός..Είναι στο παιδί;;;φταίω εγώ που δεν ήμουν διατεθημένη να περάσω ξανά τα ίδια..;; δεν ξέρω! Παντως η μεγάλη ακόμα ξυπνάει και με φωνάζει που κ που..και η καραμέλα ''φοβάμαι μόνη μου μαμα'' καλά κρατεί. Και φυσικά εγώ φταίω που δεν της έμαθα να αντιμετωπίζει και να νικά τους φόβους της. Πάντα προσπαθούσα αλλα και πάντα υπέκειπτα..

 

 

Είναι και στο παιδί, φίλες μου πολύτεκνες μου το έχουν επιβεβαιώσει, αλλά και η εμπειρία μας είναι αναντικατάστατη.

Με το μεσονύκτιο, έχω πετύχει το θαύμα. Τώρα τελευταία ανάβω το φως του μπάνιου και της φέγγει, της εξηγώ ότι πονάει η μέση μου και πρέπει να πάω στο κρεβάτι μου, και τελικά τη νικάει η νύστα. Φτου μη το ματιάσω