Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - στα δικά σας παιδιά

[Melina22]

http://www.paidiatros.gr/index.php?cid=1&id=2290&st=2

 

Το βρήκα τυχαία κ μιας κ το συζητάμε το παρέθεσα.

[Melina22]

Και το πιο "κουφο" ειναι οτι η ίδια η δασκάλα της μου ειπε μπροστα της "ειναι καλό παιδί" και της ειπα "μα ολα τα παιδιά ειναι καλά" και απάντησε πώς υπάρχουν και κακά παιδιά....και ολα αυτα τα ακουγε η μικρή....

 

Δάφνη, εσύ απάντησες κάτι; Το συζητήσατε με την δασκάλα; με την κόρη σου το συζητήσατε καθόλου; Απορώ πως θα το αντιμετώπιζα ώστε και να μην χάσει την εμπιστοσύνη κ τον θαυμασμό στην δασκάλα της αλλά και να της περάσω την δική μου άποψη περί κακών παιδιών...

Ίσως να έλεγα ότι η δασκάλα έκανε λάθος στο συγκεκριμένο θέμα όπως κάνουμε όλοι κάποιες φορές... Γιατί ενδέχεται να το χρησιμοποιεί κ στην τάξη όταν μιλά στα παιδιά..

[Daphne-]

Δάφνη, εσύ απάντησες κάτι; Το συζητήσατε με την δασκάλα; με την κόρη σου το συζητήσατε καθόλου; Απορώ πως θα το αντιμετώπιζα ώστε και να μην χάσει την εμπιστοσύνη κ τον θαυμασμό στην δασκάλα της αλλά και να της περάσω την δική μου άποψη περί κακών παιδιών...

Ίσως να έλεγα ότι η δασκάλα έκανε λάθος στο συγκεκριμένο θέμα όπως κάνουμε όλοι κάποιες φορές... Γιατί ενδέχεται να το χρησιμοποιεί κ στην τάξη όταν μιλά στα παιδιά..

Το έχω συζητήσει πολλές φορές μαζί της γιατί κάποια στιγμή άρχισε να λέει "κακό παιδί". Αυτό προέρχονταν από το σχολείο. Σίγουρα το λένε και τα παιδιά μεταξύ τους.

Η συγκεκριμένη δασκάλα ειναι βρεφονηπιαγωγός και οχι νηπιαγωγός. Σταμάτησε λόγω το οτι θα γεννήσει.

Εκείνη τη μέρα την αντέκρουσα, εκείνη επέμενε και στο τέλος της ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοεί με το "καλο παιδί". Ετσι για να καταλάβω κι εγω δηλαδή. Μου ειπε οτι ειναι ισοοροπημένη και διάφορα άλλα. Η μικρή άκουγε. Δεν τη θαυμάζει τη δασκάλα της αυτή, ούτε και την άλλη που έχει τώρα. Θα έλεγα οτι τις συμπαθεί και τις δύο. Μου κάνει εντύπωση γιατί και οι δύο φωνάζουν πολύ και είναι αγριωπές. Με τη συγκεκριμένη έχει φάει κόλλημα που θα γεννήσει και μιλάει για το μωρό συνέχεια και μου ειπε οτι δεν πρέπει να κάνουν τα παιδιά φασαρία γιατί έχει και το μωρό στην κοιλιά και δεν μπορεί να φωνάξει....(Πράγμα που τους ειπε εκείνη..). Επίσης οταν παιζει σχολείο συνήθως υποδύεται αυτη τη δασκάλα και βάζει ένα κουκλάκι στην κοιλιά...

Εντάξει λοιπόν έχει την άποψη τηςκι ας καταλαβαίνει ότι εγώ δεν ειμαι fan!

 

Στην κόρη μου εχω πει οτι δεν υπάρχουν κακά αλλά μπερδεμένα και θυμωμένα παιδιά.

Πάντως με το σχολείο έχουμε θέμα χοντρό φέτος....Περιμένουμε να φύγει η χρονιά γιατί συζητάμε οι γονείς με τις δασκάλες και δεν βλέπουμε αλλαγή...ΧΑΛΙΑ....

[Aimee]

Πολύ ωραίο αυτό που γράψατε για το "καλό" και το "κακό" (μπερδεμένο / θυμωμένο) παιδί! Προσπαθούσαμε και εμείς να το εφαρμόζουμε πριν από χρόνια και πραγματικά εύκολα το συνηθίζεις. Έχώ δύο ενστάσεις όμως:

1) Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις ως προς το ότι τα παιδιά κάνουν τον συνειρμό κακή πράξη - κακό παιδί. Είναι αστεράκια! Αντιλαμβάνονται τόοοσα πράγματα τόοοοσο εύκολα, είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται ότι κακή πράξη = αποδοκιμασία γονιού στο πρόσωπό τους;

2) Για μένα, η έκφραση της αποδοκιμασίας είναι απαραίτητη, όπως και η δημιουργία αισθημάτων ενοχής (= μετανιώματος) του παιδιού για κάτι που έκανε. Είμαι γενικά οπαδός της "βιωματικής" θεωρίας: "πρέπει" να αισθανθείς άσχημα, εφόσον έκανες κάποιον άλλο να αισθανθεί άσχημα. Όχι βέβαια, με όρους ανταπόδοσης και εκδίκησης αλλά εν-συναίσθησης.

 

Τελικά, χρησιμοποιούμε περισσότερο εκφράσεις του τύπου "αυτό που κάνεις είναι ενοχλητικό γιατί .....", "αυτό που κάνεις με στενοχωρεί γιατί ...".

Πιο συγκεκριμένα, όταν προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι δεν πρέπει να κοπανάνε τα αυτοκίνητα πάνω στο πάτωμα (αλλά πάνω στο παχύ χαλί που απορροφούσε τους θορύβους ), δυσκολευόμασταν να τα πείσουμε για το πόσο ενοχλητικός είναι ο θόρυβος για τους γείτονες. Ώσπου τους είπαμε ότι ο γείτονάς μας δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί από την φασαρία ο καημένος και πήγε κουρασμένος στη δουλειά και δεν έβλεπε μπροστά του και πάτησε σε ένα μολύβι (και μετά από πολλά αστεία και ευτράπελα...) έπεσε κάτω και χτύπησε το χέρι του και "πώς θα γράφει τώρα", "και πώς θα τρώει τώρα", "και πόσο θα πονάει τώρα...". Από τότε, έχουν να το λένε. Και αν τους διαφύγει στιγμιαία, επανέρχονται μόνα τους...

Παρόμοιες ιστορίες, πάντα με την αναγκαία δόση χιούμορ, φτιάχνουμε και για το "ότι πρέπει να τρώμε αυτά που βάζουμε στο πιάτο", "ότι δεν καταστρέφουμε το σπίτι και τα πράγματά μας" (γιατί μετά η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να λείψουν περισσότερες ώρες στη δουλειά για να ξανααγοράσουν τα ίδια πράγματα), τους κανόνες συμπεριφοράς κλπ. ΠΙΑΝΕΙ!

[Aimee]

Το έχω συζητήσει πολλές φορές μαζί της γιατί κάποια στιγμή άρχισε να λέει "κακό παιδί". Αυτό προέρχονταν από το σχολείο. Σίγουρα το λένε και τα παιδιά μεταξύ τους.

Η συγκεκριμένη δασκάλα ειναι βρεφονηπιαγωγός και οχι νηπιαγωγός. Σταμάτησε λόγω το οτι θα γεννήσει.

Εκείνη τη μέρα την αντέκρουσα, εκείνη επέμενε και στο τέλος της ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοεί με το "καλο παιδί". Ετσι για να καταλάβω κι εγω δηλαδή. Μου ειπε οτι ειναι ισοοροπημένη και διάφορα άλλα. Η μικρή άκουγε. Δεν τη θαυμάζει τη δασκάλα της αυτή, ούτε και την άλλη που έχει τώρα. Θα έλεγα οτι τις συμπαθεί και τις δύο. Μου κάνει εντύπωση γιατί και οι δύο φωνάζουν πολύ και είναι αγριωπές. Με τη συγκεκριμένη έχει φάει κόλλημα που θα γεννήσει και μιλάει για το μωρό συνέχεια και μου ειπε οτι δεν πρέπει να κάνουν τα παιδιά φασαρία γιατί έχει και το μωρό στην κοιλιά και δεν μπορεί να φωνάξει....(Πράγμα που τους ειπε εκείνη..). Επίσης οταν παιζει σχολείο συνήθως υποδύεται αυτη τη δασκάλα και βάζει ένα κουκλάκι στην κοιλιά...

Εντάξει λοιπόν έχει την άποψη τηςκι ας καταλαβαίνει ότι εγώ δεν ειμαι fan!

 

Στην κόρη μου εχω πει οτι δεν υπάρχουν κακά αλλά μπερδεμένα και θυμωμένα παιδιά.

Πάντως με το σχολείο έχουμε θέμα χοντρό φέτος....Περιμένουμε να φύγει η χρονιά γιατί συζητάμε οι γονείς με τις δασκάλες και δεν βλέπουμε αλλαγή...ΧΑΛΙΑ....

 

Σπάνια οι γονείς είναι ευχαριστημένοι με τις δασκάλες των παιδιών τους.

Ό,τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς το περνούν συνήθως από μικροσκόπιο και κόσκινο και -σχεδόν- πάντα το βρίσκουν ελλιπές, ανεπαρκές ή επιδεχόμενο βελτίωσης. Και βέβαια, έχουμε δίκιο γιατί στο σχολείο εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε και ΘΕΛΟΥΜΕ να τους συμπεριφέρονται ακριβώς έτσι: ως "θησαυρό".

Και έτσι ξεχνάμε ότι και οι δάσκαλοι είναι άνθρωποι καθώς ότι και εμείς επίσης απέχουμε από την τελειότητα...

 

Νομίζω Δάφνη μου ότι τα αισθήματά σου αντικατοπτρίζουν αυτό που είσαι: τη μαμά που βλέπει πρώτη φορά το παιδί της να εντάσσεται στο σχολείο (άλλο πράγμα ο παιδικός σταθμός, άλλο πράγμα το Νήπιο). Με τον καιρό, θα συνηθίσεις. (λέμε τώρα...)

Θα σου έλεγα να εμπιστευτείς το παιδί σου! Εφόσον αυτό είναι χαρούμενο με τη δασκάλα του και την συμπαθεί, κάτι θετικό θα μεταδίδεται. Άσχετα με τις μικρές ή μεγάλες παραλείψεις και αστοχίες... Άρα, ο στόχος επιτεύχθηκε!

Α! Και σίγουρα η κορούλα σου θαυμάζει τη δασκάλα της. Αφού την μιμείται...

[ekavi_]

Σχετικά με το καλό και κακό παιδί, εγώ τις χρησιμοποιώ σαν φράσεις. Όχι δεν είναι όλα τα παιδιά "καλά παιδιά". Αν κάνουν κάτι κακό με πρόθεση εκείνη τη στιγμή γίνονται κακά παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την αμέσως επόμενη στιγμή δεν μπορούν να γίνουν πάλι καλά παιδιά και να επανορθώσουν.

Επίσης χρησιμοποιώ τις φράσεις "φέρεσαι άσχημα", "αυτό που κάνεις είναι κακό" κτλ. Αλλά έχει τύχει να φερθεί κάποιο άλλο παιδί πολύ άσχημα στα παιδιά μου. Εκείνη τη στιγμή δεν θα το δικαιολογήσω στα μάτια τους λέγοντας ότι είναι μπερδεμένο ή θυμωμένο. Αυτά μπορεί να είναι η αιτία. Όμως έκεινη τη στιγμή που έκαναν κάτι κακό, έγιναν κακά παιδιά. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Το ίδιο λέω και στα παιδιά μου-για σοβαρά θέματα. Αποφεύγω να λέω "είσαι κακό παιδί", λέω όμως "τώρα δεν είσαι καλό παιδί-δεν φέρεσαι καλά"

[alcyon]

Οι χαρακτηρισμοί δίνουν μια αίσθηση συνέχειας στα παιδιά. Κι εγώ τους αποφεύγω. Όταν υπάρχουν συμπεριφορές που τα δυσκολεύουν, προτιμώ να τους εξηγώ την πράξη και την αιτιολογία της, ανάλογα με την περίσταση.

π.χ. δεν το έμαθε ακόμα ότι..., ή αναστατώθηκε για αυτό και δεν ήξερε να το εκφράσει ... κτλ.

 

Έτσι συζητάμε και προτείνουμε τρόπους προσέγγισης του ίδιου παιδιού με στόχο να αποφύγουμε -όσο γίνεται- τις δύσκολες συμπεριφορές.

 

Πέρυσι ήταν ένα παιδάκι στο σχολείο της κόρης μου, πολύ ζωηρό. Δυσκόλευε δασκάλους και παιδιά. Και ... η δασκάλα το έβαλε διπλανό στην κόρη μου! Ήρθε μέσα στα νεύρα.. (με το δίκιο της). Από την άλλη τι να πω;! Κι αυτό κάπου έπρεπε να κάτσει. Του άλλαζε συχνά θέση για να μην είναι πάντα στο ίδιο παιδί δίπλα. Ρώτησα την κόρη μου γιατί δεν το ήθελε και ξεκίνησε με το "είναι κακό παιδί". Όταν ζήτησα εξηγήσεις και μου είπε πράγματι πολλάααααα, της πρότεινα να του λέει αυτό που τη δυσκολεύει κάθε φορά μαζί του. π.χ. αν της πετάει τα βιβλία κάτω να του πει πως αυτό την ενοχλεί. Παράλληλα να του εξηγήσει πώς βάζουμε τα βιβλία για να μην πέφτουν κτλ

 

Τελικά, την άλλη μέρα ήρθε ενθουσιασμένη! Όταν τη ρώτησα τι έγινε, εκείνη απάντησε πως απλά το άλλο παιδί δεν ήξερε πώς να βολέψει την τσάντα του και αυτό τον εμπόδιζε να καθίσει επομένως στριφογύρναγε στην καρέκλα. Έτσι όλο το θρανίο ήταν ανάστατο και για να κάνει χώρο... έσπρωχνε τα πάντα πάνω του (δικά του και δικά της). Του έδειξε -είπε- πώς να τα βολεύει και ... προβλήματα τέλος!

 

Από τότε τη θεώρησε φίλη του και σταμάτησε να την τσιμπάει στα διαλείμματα (όπως έκανε σε όλους γιατί δεν είχε με ποιον να παίξει).

 

Ντόμινο συμπεριφορών...

Αυτό λοιπόν το "κακό" παιδί, δεν ήταν τελικά τόσο κακό... αλλά μάλλον δυσκολευόταν κάπου και δεν είχε τρόπο να το εκφράσει ή να ξεπεράσει τη δυσκολία του.

 

Η έκφραση "κακό παιδί" δίνει στα παιδιά μας μια γενικότητα... και το αποφεύγουν γενικότερα είτε κάνει είτε δεν κάνει κάτι.

[Λαΐδα]

Και εγω δεν πιστευω οτι υπαρχουν κακα παιδια αλλα κακες στιγμες που εχουν τα παιδια...αν ομως οι στιγμες αυτες ειναι πολλες τοτε μιλαμε για προβληματα συμπεριφορας.

 

Σε στιγμες που οι δικοι μου κανουν χαζομαρες τους λεω οτι φερονται σαν κακομαθημενα δειχνοντας και εγω την δυσαρεσκεια μου. Συνηθως τους αντιπροτεινω τον τροπο με τον οποιο δεν θα ειναι κακομαθημενα και αυτα τον ακολουθουν.

 

Οταν τα αλλα παιδια κανουν κατι ασχημο , πρωτοι οι γιοι μου θα με ρωτησουν ΄γιατι ο Χ φερεται ετσι?΄....αλλες φορες εχω κατσει και αναλυσει περι μπερδεματος και θυμου οπως λετε και αλλες φορες εχω πει ΄γιατι δεν ειναι καλο παιδι ΄ οπως λεει η εκαβη. Θα μπορουσα να πω βεβαια περι προβληματος συμπεριφορας αλλα δεν εχουμε φταςει σε τετοιο επιπεδο ακομη, να συζηταμε δηλαδη τετοια θεματα με τοσες λεπτομερειες. Εξαλλου δενε ιμαι και σιγουρη γιατι καποιο παιδι φερεται ΄καπως ΄....παντως αν δεν αναρρωτηθουν τα παιδια, δεν το συζητω καν.

 

Συμφωνω με τις ενστασεις της Aimee περι βιωματικης θεωριας.

[Melina22]

 

Ντόμινο συμπεριφορών...

Αυτό λοιπόν το "κακό" παιδί, δεν ήταν τελικά τόσο κακό... αλλά μάλλον δυσκολευόταν κάπου και δεν είχε τρόπο να το εκφράσει ή να ξεπεράσει τη δυσκολία του.

 

 

Και αν κ οι υπόλοιποι γονείς ή οι δάσκαλοι δεν έκαναν τέτοιους χαρακτηρισμούς θα βοηθούσαν πολλά τέτοια παιδιά...αλλά και τα δικά τους. Όταν ένα παιδί κρίνει τον εαυτό του επηρεάζεται κ από όσα λέμε για άλλα παιδιά ή ακόμα και για το αδερφάκι-α του. Το να νιώσει ότι δεν είναι καλό παιδί (άρα κακό) που βοηθά στην εικόνα που έχει για τον εαυτό του; Αν κάνει ένα από τα λάθη που κάνουν τα "κακά" παιδιά τι θα αισθανθεί; Ότι είναι κακός άνθρωπος; Κακό παιδί; Τα παιδιά πιστεύουν ότι τους λέμε. ΑΝ τους πούμε έκανες λάθος θα πιστέψουν αυτό. Αν τους πούμε είσαι κακό παιδί επίσης θα το πιστέψουν. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας ακόμη τρόπος (υπάρχουν πάρα πολλοί) για να "φτιάξεις" έναν "ενοχικό" άνθρωπο! Και δεν μιλάω για κάτι υγιές. Άλλο η ενσυναίσθηση που ανέφερε η Aimee κ η υγιής εκδοχή της ενοχής. Με αυτούς κ με πολλούς παρόμοιους χαρακτηρισμούς κ σχόλια ανατράφηκε η δική μας γενιά. Είναι κρίμα να επαναλάβουμε το ίδιο.

 

Πιστεύω ότι αν ένα παιδί μεγαλώσει με σεβασμό κ ενσυναίσθηση όπως ακριβώς το είπε η Δάφνη, θα το ανταποδώσει. Ωχ, ο τάδε πόνεσε...όχι είσαι κακό παιδί ή δεν είσαι καλό παιδί που χτύπησες τον τάδε...

[Melina22]

Τελικά, χρησιμοποιούμε περισσότερο εκφράσεις του τύπου "αυτό που κάνεις είναι ενοχλητικό γιατί .....", "αυτό που κάνεις με στενοχωρεί γιατί ...".

Πιο συγκεκριμένα, όταν προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι δεν πρέπει να κοπανάνε τα αυτοκίνητα πάνω στο πάτωμα (αλλά πάνω στο παχύ χαλί που απορροφούσε τους θορύβους ), δυσκολευόμασταν να τα πείσουμε για το πόσο ενοχλητικός είναι ο θόρυβος για τους γείτονες. Ώσπου τους είπαμε ότι ο γείτονάς μας δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί από την φασαρία ο καημένος και πήγε κουρασμένος στη δουλειά και δεν έβλεπε μπροστά του και πάτησε σε ένα μολύβι (και μετά από πολλά αστεία και ευτράπελα...) έπεσε κάτω και χτύπησε το χέρι του και "πώς θα γράφει τώρα", "και πώς θα τρώει τώρα", "και πόσο θα πονάει τώρα...". Από τότε, έχουν να το λένε. Και αν τους διαφύγει στιγμιαία, επανέρχονται μόνα τους...

Παρόμοιες ιστορίες, πάντα με την αναγκαία δόση χιούμορ, φτιάχνουμε και για το "ότι πρέπει να τρώμε αυτά που βάζουμε στο πιάτο", "ότι δεν καταστρέφουμε το σπίτι και τα πράγματά μας" (γιατί μετά η μαμά και ο μπαμπάς πρέπει να λείψουν περισσότερες ώρες στη δουλειά για να ξανααγοράσουν τα ίδια πράγματα), τους κανόνες συμπεριφοράς κλπ. ΠΙΑΝΕΙ!

 

Και εμείς το ίδιο έχουμε πει για τον γείτονά μας, ότι όταν παίζει τύμπανο ο μικρός το μεσημέρι ξυπνάει τον κ Θανάση! Και πιάνει! Είναι μικρός ακόμα δεν έχουμε προχωρήσει σε ιστορία. Αφού μου λέει πολλές φορές όταν παίρνει το τύμπανο στα χέρια του κ ετοιμάζεται, μαμά ο κ Θανάσης δεν κοιμάται. Όχι ερώτηση, κατάφαση....

[ekavi_]

 

Αυτό λοιπόν το "κακό" παιδί, δεν ήταν τελικά τόσο κακό... αλλά μάλλον δυσκολευόταν κάπου και δεν είχε τρόπο να το εκφράσει ή να ξεπεράσει τη δυσκολία του.

 

Η έκφραση "κακό παιδί" δίνει στα παιδιά μας μια γενικότητα... και το αποφεύγουν γενικότερα είτε κάνει είτε δεν κάνει κάτι.

 

Εγώ δεν χρησιμοποιώ την έκφραση για ψύλλου πήδημα, δηλαδή για κάθε αταξία που μπορεί να κάνει ένα παιδί. Μερικά παιδιά έχουν όμως επαναλαμβανόμενα κακή συμπεριφορά κάποιες φορές για οποιοδήποτε λόγο. Εκεί θα πω ότι αυτό δεν είναι καλό παιδί με αυτά που κάνει. Αν σταματήσει να τα κάνει, θα γίνει πάλι καλό παιδί.

Δηλαδή δεν χαρακτηρίζω το παιδί γενικά. Το χαρακτηρίζω σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή σε σχέση με τις πράξεις του (και ανάλογα τη σοβαρότητα αυτών των πράξεων. Δηλαδή η ιδιότητα καλού-κακού παιδιού δεν αλλάζει 50 φορές τη μέρα γιατί έτσι θα έχανε και το νόημά της).

 

πχ πρόσφατα ένα κοριτσάκι έσπρωξε την κόρη μου (χωρίς λόγο από ότι κατάλαβα) και χτύπησε στο σχολείο. Η δασκάλα το έβαλε να ζητήσει συγγνώμη, αλλά εκείνο την έβριζε (την κόρη μου). Εγώ παρόλαυτά έψαχνα δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του κοριτσιού. Την επόμενη μέρα, έσπρωξε άλλο παιδί το οποίο επίσης χτύπησε και έμαθα ότι γενικώς φέρεται επιθετικά. Ε, σε αυτή τη φάση σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω γιατί το κάνει αυτό και είπα στην κόρη μου ότι το άλλο παιδί δεν φέρεται καλά και όσο συνεχίζει αυτή τη συμπεριφορά να μην το κάνει παρέα. Γιατί με την άσχημη συμπεριφορά διώχνουμε τους άλλους μακρυά μας. Αν τυχόν το καταλάβει αυτό το κοριτσάκι και ξαναγίνει καλό παιδί και αλλάξει συμπεριφορά να ξανακάνει μαζί της παρέα. Εσείς τι θα λέγατε σε αντίστοιχη περίπτωση;

[Λαΐδα]

πχ πρόσφατα ένα κοριτσάκι έσπρωξε την κόρη μου (χωρίς λόγο από ότι κατάλαβα) και χτύπησε στο σχολείο. Η δασκάλα το έβαλε να ζητήσει συγγνώμη, αλλά εκείνο την έβριζε (την κόρη μου). Εγώ παρόλαυτά έψαχνα δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του κοριτσιού. Την επόμενη μέρα, έσπρωξε άλλο παιδί το οποίο επίσης χτύπησε και έμαθα ότι γενικώς φέρεται επιθετικά. Ε, σε αυτή τη φάση σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω γιατί το κάνει αυτό και είπα στην κόρη μου ότι το άλλο παιδί δεν φέρεται καλά και όσο συνεχίζει αυτή τη συμπεριφορά να μην το κάνει παρέα. Γιατί με την άσχημη συμπεριφορά διώχνουμε τους άλλους μακρυά μας. Αν τυχόν το καταλάβει αυτό το κοριτσάκι και ξαναγίνει καλό παιδί και αλλάξει συμπεριφορά να ξανακάνει μαζί της παρέα. Εσείς τι θα λέγατε σε αντίστοιχη περίπτωση;

εγω τα ιδια και ισως και χειροτερα!

[ΑΝΝΑ24]

Συμφωνώ με την τοποθέτησή σου, Εκάβη.

Εγώ μέχρι στιγμής χρησιμοποιώ το "φαίνεται ότι δεν είναι καλή φίλη. Όταν αποφασίσει να γίνει πάλι καλή φίλη θα κάνετε περισσότερο παρέα".

Χτύπημα ιδιαίτερο δε μου έχει τύχει, εκτός από μια συμμαθήτρια που είχε πέρσι στον παιδικό που ισχυριζόταν ότι την τσίμπαγε όταν θέλανε το ίδιο παιχνίδι.

Τελικά συναρμολόγησα την πληροφορία ότι μάλλον μια φορά την τσίμπησε. Πήρα πάντως τηλ. τη δασκάλα (για να μην είναι μπροστά η μικρή και ακούει) και ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση να τη χτυπάει. Η δασκάλα ήταν σίγουρη πως όχι, απλώς μου εξήγησε ότι το κοριτσάκι περνάει μια φάση "bossy", και ότι και στο σπίτι έχει κάποια θέματα συμπεριφοράς με τα αδερφάκια της.

Στη δικιά μου είπα πάνω κάτω την αλήθεια, αλλά της ξεκαθάρισα ότι δεν επιτρέπω να την χτυπήσει κανένας, και αν την ξανατσιμπήσει να πάει αμέσως στη δασκάλα. Και κατά τα άλλα να κάνει υπομονή μαζί της μέχρι εκείνη να καταλάβει πως να είναι καλή φίλη.

Φέτος πάντως που δεν είναι μαζί τη νοσταλγεί, παρόλο που είχε πιο "κολλητές" φίλες.

[alcyon]

Και αν κ οι υπόλοιποι γονείς ή οι δάσκαλοι δεν έκαναν τέτοιους χαρακτηρισμούς θα βοηθούσαν πολλά τέτοια παιδιά...αλλά και τα δικά τους. Όταν ένα παιδί κρίνει τον εαυτό του επηρεάζεται κ από όσα λέμε για άλλα παιδιά ή ακόμα και για το αδερφάκι-α του. Το να νιώσει ότι δεν είναι καλό παιδί (άρα κακό) που βοηθά στην εικόνα που έχει για τον εαυτό του; Αν κάνει ένα από τα λάθη που κάνουν τα "κακά" παιδιά τι θα αισθανθεί; Ότι είναι κακός άνθρωπος; Κακό παιδί; Τα παιδιά πιστεύουν ότι τους λέμε. ΑΝ τους πούμε έκανες λάθος θα πιστέψουν αυτό. Αν τους πούμε είσαι κακό παιδί επίσης θα το πιστέψουν. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας ακόμη τρόπος (υπάρχουν πάρα πολλοί) για να "φτιάξεις" έναν "ενοχικό" άνθρωπο! Και δεν μιλάω για κάτι υγιές. Άλλο η ενσυναίσθηση που ανέφερε η Aimee κ η υγιής εκδοχή της ενοχής........

Μιας και πιάστηκα από αυτό το παιδάκι που έφερα ως παράδειγμα ας συνεχίσω λίγο:

Το παιδάκι αυτό μάλλον αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα συγκέντρωσης και υπερκινητικότητας. Μάλλον συνοδεύονται από έντονα προβλήματα μαθησιακά. Αυτό όμως δεν το ξέρουν τα παιδιά και σαφώς ούτε οι γονείς τους από την πρώτη μέρα. Ούτε οι γονείς του παιδιού το ήξεραν.

 

Όταν λοιπόν αυτό το παιδάκι δοκιμάσει κάποιος να το βάλει να καθίσει για ένα χρονικό διάστημα σε καρέκλα... απλά δε μπορεί να κάτσει. Στριφογυρίζει, σκαλίζει, πειράζει τους πάντες. Φυσικά και έχουν όλα τα παιδιά πρόβλημα. Όταν του δείχνουν τι να κάνει, κάπως προσπαθεί, αλλά δε μπορεί να το διατηρήσει για πολύ χρόνο.

 

Έτσι έβγαλε το όνομα του "κακού παιδιού" και σχετικά άρχισε να απομονώνεται από παρέες, παρ' όλες τις (μεγάλες) προσπάθειες της δασκάλας για το αντίθετο. Η δασκάλα το έκανε θέμα με τους γονείς, εξήγησε, προσπάθησε κτλ Αρκετοί γονείς όμως αντέδρασαν λέγοντας πως για να λένε τα παιδιά πως είναι "κακό παιδί"... δε φταίνε τα δικά τους αλλά εκείνο, και "καλά να πάθει".

 

Αυτή η συμπεριφορά προσέλκυσε τα πιο ζωηρά παιδιά της τάξης. Έτσι πήγαιναν και πείραζαν το παιδάκι αυτό για να το προκαλούν και να διασκεδάζουν με τις αντιδράσεις του οι οποίες ήταν σαφώς απρόβλεπτες. π.χ. πήγαιναν και του τράβαγαν την τσάντα, την πέταγαν, την έκαναν "μπάλα". Το παιχνίδι δεν άρεσε, αλλά προκειμένου να είναι μέσα στην "εικόνα" του κοινωνικού συνόλου... και γέλασε με αυτό που του έκαναν και έπαιξε με τη "μπάλα" και έκανε κι άλλες τσάντες μπάλα... παρόλο που θύμωνε που του πήραν τη δική του. Προκλήθηκε εν τέλη μια μεγάλη αναστάτωση σε όλη την τάξη από τα παιδιά που επέστρεφαν από το διάλειμμα και έβρισκαν μια τάξη ανάστατη και αχταρμά τσάντες-βιβλία κτλ.

 

 

Να επιστρέψω στα γενικά:

Τα παιδιά. θέλουν να μας ευχαριστούν. Αυτό είναι κατά βάση το κίνητρό τους. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχουν την προσοχή μας. Αυτή την κατακτούν είτε με θετικό τρόπο, είτε με αρνητικό. Αν λοιπόν εισπράττουν από εμάς την εικόνα του "κακού παιδιού" για τον εαυτό τους, θα την υποστηρίξουν στην προσπάθειά τους να μας... ευχαριστήσουν!

 

... ... Ε, σε αυτή τη φάση σταμάτησα να προσπαθώ να εξηγήσω γιατί το κάνει αυτό και είπα στην κόρη μου ότι το άλλο παιδί δεν φέρεται καλά και όσο συνεχίζει αυτή τη συμπεριφορά να μην το κάνει παρέα. Γιατί με την άσχημη συμπεριφορά διώχνουμε τους άλλους μακρυά μας. Αν τυχόν το καταλάβει αυτό το κοριτσάκι και ξαναγίνει καλό παιδί και αλλάξει συμπεριφορά να ξανακάνει μαζί της παρέα. Εσείς τι θα λέγατε σε αντίστοιχη περίπτωση;

 

Τα παρακάτω αναφέρονται σε ηλικίες 5-7 και είναι ένα συμμάζεμα από διάφορες συζητήσεις που έχουμε κάνει σε διαφορετικές στιγμές και φάσεις. Συνολικά λοιπόν:

 

Τους έχω εξηγήσει, πως πρέπει να διαλέγουμε τις παρέες μας. Πως, ανάλογα με το πώς φερόμαστε έρχονται παιδάκια με παρόμοια "γούστα". Αν κάνουμε δηλαδή όμορφο παιχνίδι και καλά πράγματα, τότε στις παρέες μας θα έρχονται παιδιά που θα παίζουν συνήθως όμορφα και θα έχουν καλές ιδέες για την παρέα τους. Αν όμως παίζουν άτακτα, ζαβολιάρικα κτλ τότε τα ήρεμα παιδιά δε θα μπορούν να αντέξουν και θα φύγουν, άρα θα μείνουν μόνο τα ζαβολιάρικα. Αν λοιπόν θέλουν καλές παρέες, οφείλουν να φέρονται όμορφα.

Επίσης είναι υπεύθυνα για να περιφρουρούν την παρέα τους. Αν δηλαδή κάνει κάποιο παιδί συνέχεια ζαβολιές, τότε οφείλουν να το αφήνουν εκτός παιχνιδιού. Αν αποφασίσει να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού, φυσικά θα είναι ξανά ευπρόσδεκτο. Επίσης εξήγησα πως ένα παιδί φυσικά θέλει να παίξει και είναι πιθανό να προτιμήσει να παίξει με τους κανόνες προκειμένου να βρεθεί πάλι εντός του παιχνιδιού. Άρα να είναι έτοιμα να τον ξαναδεχτούν ...

 

Επί της ουσίας... μόνοι τους κανονίζουν πότε θα αφήσουν κάποιον εκτός παρέας, και αν και πότε θα τον ξαναδεχτούν. Δίνουν ευκαιρίες ξανά και ξανά, και δοκιμάζουν αν κάποιος αποφάσισε να παίξει πιο αρμονικά με τους υπόλοιπους. Εκτός από μία φορά τελευταία (δύσκολη και επικίνδυνη περίπτωση), δεν έχω επέμβει με τη φράση "μην τον/την κάνεις παρέα".

[Daphne-]

Σπάνια οι γονείς είναι ευχαριστημένοι με τις δασκάλες των παιδιών τους.

Ό,τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς το περνούν συνήθως από μικροσκόπιο και κόσκινο και -σχεδόν- πάντα το βρίσκουν ελλιπές, ανεπαρκές ή επιδεχόμενο βελτίωσης. Και βέβαια, έχουμε δίκιο γιατί στο σχολείο εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε και ΘΕΛΟΥΜΕ να τους συμπεριφέρονται ακριβώς έτσι: ως "θησαυρό".

Χμ...δεν ξέρω εάν συμφωνώ. Κρίνοντας από μένα και από εκείνους που γνωρίζω, θα έλεγα ότι είμαστε κάπου στη μέση.

 

Και έτσι ξεχνάμε ότι και οι δάσκαλοι είναι άνθρωποι καθώς ότι και εμείς επίσης απέχουμε από την τελειότητα...

 

Νομίζω Δάφνη μου ότι τα αισθήματά σου αντικατοπτρίζουν αυτό που είσαι: τη μαμά που βλέπει πρώτη φορά το παιδί της να εντάσσεται στο σχολείο (άλλο πράγμα ο παιδικός σταθμός, άλλο πράγμα το Νήπιο). Με τον καιρό, θα συνηθίσεις. (λέμε τώρα...)

 

Προσωπικά δεν ξεχνάω ότι ειναι άνθρωποι και ότι απέχουν από την τελειότητα. Ομως θα ήθελα να εφαρμόζουν έστω τα στοιχειώδη.

 

Δηλαδή ένας εκπαιδευτικός ξέρει ότι ειναι αντιπαιδαγωγικό να χαρακτηρίζει τα παιδιά "κακά" και "καλά". Εγραψα το "χαλια" γιατί γινονται κι αλλα στο σχολείο μας που είναι απαράδεκτα. Πχ βάζουν τα παιδιά να βλέπουν dvd με τις ώρες. Εχουμε πει σε περισινή μάζωξη οτι δεν θέλουμε, ωστόσο βάζουν.

 

Σπάνια οι γονείς είναι ευχαριστημένοι με τις δασκάλες των παιδιών τους.

Ό,τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς το περνούν συνήθως από μικροσκόπιο και κόσκινο και -σχεδόν- πάντα το βρίσκουν ελλιπές, ανεπαρκές ή επιδεχόμενο βελτίωσης. Και βέβαια, έχουμε δίκιο γιατί στο σχολείο εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε και ΘΕΛΟΥΜΕ να τους συμπεριφέρονται ακριβώς έτσι: ως "θησαυρό".

Χμ...δεν ξέρω εάν συμφωνώ. Κρίνοντας από μένα και από εκείνους που γνωρίζω, θα έλεγα ότι είμαστε κάπου στη μέση.

 

Νομίζω Δάφνη μου ότι τα αισθήματά σου αντικατοπτρίζουν αυτό που είσαι: τη μαμά που βλέπει πρώτη φορά το παιδί της να εντάσσεται στο σχολείο (άλλο πράγμα ο παιδικός σταθμός, άλλο πράγμα το Νήπιο). Με τον καιρό, θα συνηθίσεις. (λέμε τώρα...)

 

Πάει προνήπιο αλλά σε παιδικό σταθμό (γι αυτό οι δασκάλες δεν ειναι νηπιαγωγοί). Δηλαδή πέρισυ πρωτοπήγε.

 

Δεν ξέρω εάν έδωσα την εικόνα μιας μαμάς που τα ψειρίζει γιατί δεν είμαι έτσι.

 

Βλέπω την ουσία. Η ουσία ειναι οτι η μικρή λατρευει το σχολείο. Προχθές έκλαιγε γιατί δεν την έστειλα, λόγω ασθένειας....

Εμπιστευομαι την κρίση της. Εάν συμπαθεί τη δασκάλα της τότε αρχίζω να τη βλέπω κι εγώ με "καλό μάτι". Αυτό συνέβει π.χ. με τη συγκεκριμένη δασκάλα που ανέφερα.

 

Ομως θα ήταν πολύ καλύτερα και θα ειχε μάθει πολύ περισσότερα εάν γινόταν ουσιαστική δουλειά στο σχολείο.

Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει αυτό. Κατανοώ οτι η κρίση, η ανησυχία απολύσεων, οι μειώσεις μισθών κτλ έχουν επηρεάσει και τους εκπαιδευτικούς....Ομως διατηρώ το δικαίωμα να κρίνω.

Βγηκα εντελώς εκτός θέματος....

[Daphne-]

Να επιστρέψω στα γενικά:

Τα παιδιά. θέλουν να μας ευχαριστούν. Αυτό είναι κατά βάση το κίνητρό τους.

Ακριβώς αυτή ειναι η βάση για να χτιστούν τα πάντα.

[ΑΝΝΑ24]

Δάφνη μου το να βάζουν τα παιδιά να βλέπουν DVD είναι εντελώς απαράδεκτο.

Κάντε ό,τι μπορείτε.

Φαντάσου ότι εμάς οι δασκάλες (επίσης προνήπιο σε παιδικό) στη συγκέντρωση γονέων μας ωθούσαν να ελαχιστοποιήσουμε την τηλεόραση και το DVD στα παιδιά. Το σχολείο για τα τόσο μικρά παιδιά είναι ο χώρος που θα παίξουν, θα μάθουν τραγούδια, ποιήματα, κατασκευές, θα χορέψουν, θα φτιάξουν την κοινωνία τους. Το να τα ξεφορτώνονται...υπάρχουν κακές δασκάλες ή μόνο κακή διδακτική συμπεριφορά?

[marw st.]

εγω της λεω "θα σε κανω νταντα" και σηκώνομαι και της αφηνω κυριολεκτικα ενα χαδι στο χερακι η στο πωπω και υποτιθεται αυτο ειναι το νταντα μας... ομως εκεινη γελαει η γυρναει και μου λεει νταντα και μου δειχνει τη παλαμη της,οπωσ κανω και εγω...!!!εχει καταλαβει οτι αυτο ειναι το μαλωμα τησ....ουτε ποναει (γιατι κυριολεκτικα τη χαιδευω)ουτε κλαιει ουτε εγω μετα εχω τυψεις ... δεν με ακουει παντα φυσικα....αλλα δεν θελω και να ξεφυγω ποτε

[Daphne-]

Δάφνη μου το να βάζουν τα παιδιά να βλέπουν DVD είναι εντελώς απαράδεκτο.

Κάντε ό,τι μπορείτε.

Φαντάσου ότι εμάς οι δασκάλες (επίσης προνήπιο σε παιδικό) στη συγκέντρωση γονέων μας ωθούσαν να ελαχιστοποιήσουμε την τηλεόραση και το DVD στα παιδιά. Το σχολείο για τα τόσο μικρά παιδιά είναι ο χώρος που θα παίξουν, θα μάθουν τραγούδια, ποιήματα, κατασκευές, θα χορέψουν, θα φτιάξουν την κοινωνία τους. Το να τα ξεφορτώνονται...υπάρχουν κακές δασκάλες ή μόνο κακή διδακτική συμπεριφορά?

Νομίζω ότι ειναι υπό διάλυση φέτος ο σταθμός....Δεν θα χαρακτήριζα "κακές δασκάλες" τις φετινές. Τις δε περυσινές ούτε λόγος...

Φταίει η προχειρότητα, η αβεβαιότητα. Ξεκινά από τη διεύθυνση αυτό....

Ευτυχώς καταφέραμε να πηγαίνουν τα παιδιά εγκαίρως τουαλέτα γιατί κάποια στιγμή ουτε αυτό δεν έκαναν...με αποτέλεσμα να κατουριούνται πάνω τους και μερικά να κάνουν και κακά πάνω τους...

[ΑΝΝΑ24]

Νομίζω ότι ειναι υπό διάλυση φέτος ο σταθμός....Δεν θα χαρακτήριζα "κακές δασκάλες" τις φετινές. Τις δε περυσινές ούτε λόγος...

Φταίει η προχειρότητα, η αβεβαιότητα. Ξεκινά από τη διεύθυνση αυτό....

Ευτυχώς καταφέραμε να πηγαίνουν τα παιδιά εγκαίρως τουαλέτα γιατί κάποια στιγμή ουτε αυτό δεν έκαναν...με αποτέλεσμα να κατουριούνται πάνω τους και μερικά να κάνουν και κακά πάνω τους...

 

Δε θέλω να καταχραστώ το θέμα μας, μια μικρή παρένθεση μόνο κάνω.

Να ξεκαθαρίσω ότι τις δασκάλες τις θεωρώ σύμμαχο των γονέων, τις σέβομαι και κατανοώ τις δυσκολίες και την ευθύνη που αντιμετωπίζουν.

Άλλωστε είμαι κόρη καθηγήτριας, ανιψιά δασκάλας και νηπιαγωγού, και έχω περάσει κι εγώ από την εκπαίδευση ως καθηγήτρια σε ιδιωτικό ΙΕΚ.

Με κάνει όμως έξαλλη το ότι πολλοί εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα έχουν αφεθεί λόγω της κακουχίας (ή μη) και επιτρέπουν στους εαυτούς τους να υπολειτουργούν. Ειδικά όταν αυτό μετακυλείται σε ελλειπή φροντίδα νηπίων είναι επιεικώς απαράδεκτο.

Από ανασφάλεια και κακουχία, κανείς μας δεν είναι αλώβητος.

Προσπάθησε να είσαι από κοντά, πάντα ευγενικά, αλλά "ενόχλησέ" τες λίγο, γιατί φαίνεται ότι έχουν ροπή προς τον κακό το δρόμο.

[Daphne-]

Προσπάθησε να είσαι από κοντά, πάντα ευγενικά, αλλά "ενόχλησέ" τες λίγο, γιατί φαίνεται ότι έχουν ροπή προς τον κακό το δρόμο.

Ναι το κάνω. Ευτυχώς η μικρή όπως έγραψα τρελαίνεται για το σχολείο. Αφου την πείθουμε να κοιμηθεί με το να της λέμε "αύριο δεν θα ξυπνάς και θα χάσεις το σχολείο"...

Κάνουμε υπομονή φέτος οσον αφορά αυτά τα θέματα και μπαλώνουμε στο σπίτι....

[teacher40]

Συγνώμη ρε κορίτσια...να ρωτήσω κάτι, ελπίζοντας ότι κάτι θα μάθω από την εμπειρία σας...μαμά δεν είμαι - ακομα, ελπιζω να γίνω- αλλά είμαι εκπαιδευτικός συνεπώς έχω μια μικρή εμπειρία από παιδιά - αν και καμία σχέση με την εμπειρία μιας μαμάς. Συμφωνώ μαζί σας ότι δεν είναι σωστό να χτυπάμε τα παιδιά ή να φωνάζουμε. Κι ως εκπαιδευτικός βέβαια το πρώτο δεν το έχω κάνει ποτέ - θεωρώ ότι δεν έχω το δικαίωμα - αλλά το δεύτερο το θεωρώ αναπόφευκτο. Γιατί; Γιατί λες κάτι σε ένα παιδί μια , δυο , τρεις, δέκα φορές...δε σε ακούει...τι άλλο μένει;

 

έχω λοιπόν να ρωτήσω: Πώς χωρίς ξύλο και χωρίς φωνές μαθαίνετε στα παιδιά σας να σέβονται τους άλλους κι ότι δε θα γίνεται πάντα το δικό τους; Γιατί δυστυχώς εγώ βλέπω μαθητές που έχουν μάθει να γίνεται το δικό τους. Και το παιδί μιας φίλης μου...που θεωρεί τραγικό όχι να τη χτυπήσει...και να υψώσει λίγο τη φωνή της...το αποτέλεσμα; η μικρή θέλει να μιλάει μονο εκείνη, να είναι το επίκεντρο και φυσικά αν δεν ασχοληθούμε μαζί της, τους παίρνει και φεύγουν. Μήπως λοιπόν χρειάζεται καμιά φωνή που και που;

 

κι έχω και παράδειγμα μαθήτριας που κάνει ό,τι θέλει. Με γράφει κανονικά και μάλιστα με κοιτάει και επιδεικτικά ευχαριστημένη όταν τη μαλώνω επειδή δε γράφει. ε, με συγχωρείτε αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις κάτι κάνουν λάθος οι γονείς!!

[diminna]

Ειμαι δασκαλα και μητερα.Καταρχην δεν εχουμε κανενα απολυτως δικαιωμα να σηκωσουμε χερι στους μαθητες μας.Οχι γιατι δεν το θεωρουμε σωστο αλλα γιατι μας το απαγορευει ο νομος και πολυ σωστα κατα τη γνωμη μου.Χωρις να θελω να σε προσβαλω αλοιμονο αν πιστευουμε οτι μπορουμε να επιβληθουμε σε ενα παιδι με το ξυλο και τις φωνες.Αλιμονο αν πιστευουμε οτι μεσα απο τη βια διδασκουμε το σεβασμο και την υπακοη.Οταν ασκεις βια σε ενα παιδι πολυ απλα του διδασκεις τη βια.Του μαθαινεις οτι οι κανονες επιβαλλονται με τη βια και οτι στη ζωη του θα λυνει τα προβληματα του με τη βια.Ενα αγορακι που τρωει ξυλο απο τους γονεις του θα θεωρησει πολυ φυσιολογικο στο μελλον να ασκησει βια στο σπιτι του,στη γυναικα του και τα παιδια του.Ενα κοριτσακι που τρωει ξυλο στο σπιτι του θα θεωρησει φυσιολογικο να τρωει ξυλο και απο τον αντρα του.Το ιδιο ισχυει και με τις φωνες.Στα ματια των παιδιων ειμαστε γιγαντες.Φαντασου λοιπον ενα γιγαντα διπλα σου να ουρλιαζει.Σε καμια βεβαια περιπτωση δεν εννοω να αφησουμε ανεξελεγκτα τα παιδια.Ο καλυτερος τροπος ειναι η τιμωρια.Η στερηση σε κατι.Εγω ξερεις τι κανω οταν καποιο παιδι με βγαλει εκτος εαυτου?Δεν το αφηνω να βγει διαλειμμα.Πιστεψε με!Και το πιο αναποδο παιδι,γινεται αρνακι.

[teacher40]

Ειμαι δασκαλα και μητερα.Καταρχην δεν εχουμε κανενα απολυτως δικαιωμα να σηκωσουμε χερι στους μαθητες μας.Οχι γιατι δεν το θεωρουμε σωστο αλλα γιατι μας το απαγορευει ο νομος και πολυ σωστα κατα τη γνωμη μου.Χωρις να θελω να σε προσβαλω αλοιμονο αν πιστευουμε οτι μπορουμε να επιβληθουμε σε ενα παιδι με το ξυλο και τις φωνες.Αλιμονο αν πιστευουμε οτι μεσα απο τη βια διδασκουμε το σεβασμο και την υπακοη.Οταν ασκεις βια σε ενα παιδι πολυ απλα του διδασκεις τη βια.Του μαθαινεις οτι οι κανονες επιβαλλονται με τη βια και οτι στη ζωη του θα λυνει τα προβληματα του με τη βια.Ενα αγορακι που τρωει ξυλο απο τους γονεις του θα θεωρησει πολυ φυσιολογικο στο μελλον να ασκησει βια στο σπιτι του,στη γυναικα του και τα παιδια του.Ενα κοριτσακι που τρωει ξυλο στο σπιτι του θα θεωρησει φυσιολογικο να τρωει ξυλο και απο τον αντρα του.Το ιδιο ισχυει και με τις φωνες.Στα ματια των παιδιων ειμαστε γιγαντες.Φαντασου λοιπον ενα γιγαντα διπλα σου να ουρλιαζει.Σε καμια βεβαια περιπτωση δεν εννοω να αφησουμε ανεξελεγκτα τα παιδια.Ο καλυτερος τροπος ειναι η τιμωρια.Η στερηση σε κατι.Εγω ξερεις τι κανω οταν καποιο παιδι με βγαλει εκτος εαυτου?Δεν το αφηνω να βγει διαλειμμα.Πιστεψε με!Και το πιο αναποδο παιδι,γινεται αρνακι.

 

 

Συγνώμη....ειπα εγώ κάπου ότι θεωρώ επιτρεπτό το ξύλο;;;;;;;;;; το να υψώσεις λίγο τη φωνή...ναι, δεν το θεωρώ τραγικό....αλλά δεν είπα ΠΟΥΘΕΝΑ ότι θεωρώ επιτρεπτό το ξύλο...Απλά βλέποντας κάποιες συμπεριφορές γύρω μου προβληματίζομαι...μήπως η υπερβολική ελαστικότητα και έλλειψη αυστηρότητας τελικά γυρίζει μπούμερανγκ

[teacher40]

Σε καμια βεβαια περιπτωση δεν εννοω να αφησουμε ανεξελεγκτα τα παιδια.Ο καλυτερος τροπος ειναι η τιμωρια.Η στερηση σε κατι.Εγω ξερεις τι κανω οταν καποιο παιδι με βγαλει εκτος εαυτου?Δεν το αφηνω να βγει διαλειμμα.Πιστεψε με!Και το πιο αναποδο παιδι,γινεται αρνακι.

 

όσο για τη στέρηση προμομίων...η συγκεκριμένη μαθήτρια αν της πω ότι δε θα βγει διάλειμμα...καθόλου δεν ιδρώνει το αυτί της...αυτή απλά δε θα γράψει. ούτε αν της πω ότι δε θα ζωγραφίσει ούτε αν μπει τιμωρία από τη μαμά στο σπίτι (να μη δει ταινία ή τηλεόραση)