Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - στα δικά σας παιδιά

[novak]

Άσχετο με σένα, αλλά μιας και μιλάμε για διαφορετική αντιμετώπιση, ας το αναφέρω:

Το χειρότερο είναι όταν υπάρχουν οικογένειες με έντονα διαφορετική "γραμμή" μεταξύ μπαμπά και μαμάς. Εκεί, υπάρχει έντονο πρόβλημα ορίων και είναι και η πιο επίφοβη "κατηγορία" για να προκύψουν παιδάκια με προβλήματα πειθαρχίας στη σχολική ζωή αλλά και αργότερα, αν αυτό δεν αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα και από τους δύο.

 

Το ξύλο όμως δε θα βοηθήσει σε κανένα από τα παραπάνω. (Στη δεύτερη περίπτωση θα χρειαζόταν ίσως συνδρομή ειδικού, για διαχείριση συμπεριφορών).

 

Aχ, έλα πού δεν είναι άσχετο με μένα...'Ενα από τα βασικά μας θέματα είναι ότι μαμά, μπαμπάς, γιαγιά έχουν διαφορετική αντιμετώπιση στα ίδια θέματα...Και επειδή συμμετέχουν και οι τρεις ενεργότατα και σχεδόν εξίσου στην ανατροφή του παιδιού, δημιουργείται σύγχυση...Προσπαθούμε να συνεννοηθούμε αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα πλήρως...Βάλε και ότι είναι ένα παιδί πολύ ζωηρό και 'ισχυρογνώμον' από τη φύση του...Κατάλαβες!!

 

Αυτά τα λέω και για να διευκρινίσω ότι προφανώς και υπάρχουν αιτίες και λάθη δικά μας που δυσκολευόμαστε να οριοθετήσουμε ένα παιδί, και πρέπει να βρούμε ποια είναι και προσπαθούμε να τα δουλέψουμε...

 

Όμως το ότι υπάρχουν και δικά μας λάθη, παραλείψεις ή καταστάσεις έξω από τον έλεγχό μας που μπορεί να έχουν επιδεινώσει την κατάσταση, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχόμαστε άλλες μαμάδες να μας "κουνάνε το δάχτυλο" για αυτά, σε στυλ "ε, αφού δεν έβαλες σωστές βάσεις μετά τί διαμαρτύρεσαι;" (δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά)...

 

Επαναλαμβάνω ότι σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ τη χρήση σωματικής τιμωρίας, παρόλο που δυστυχώς το έχω κάνει. Εύχομαι να μην το είχα κάνει και στόχος μου είναι να μην το ξανακάνω ποτέ. Απλά ξανα-επαναλαμβάνω ότι οι καταστάσεις μπορεί να είναι πιο σύνθετες από όσο φανταζόμαστε και καλό είναι να μην βγάζουμε πορίσματα κσι διαγνώσεις τόσο εύκολα...

 

Και, αν μου επιτρέπεις, το τελευταίο που λες ότι αυτά τα παιδιά είναι πιο πιθανό να έχουν σοβαρότερα προβλήματα πειθαρχίας στο σχολείο και στη ζωή γενικότερα, μου κάνει λίγο σε διάγνωση / δασκαλίστικο κλπ. Όπως είπε και η Λαϊδα, ας μην προδικάζουμε...

[alcyon]

.....

Όμως το ότι υπάρχουν και δικά μας λάθη, παραλείψεις ή καταστάσεις έξω από τον έλεγχό μας που μπορεί να έχουν επιδεινώσει την κατάσταση, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχόμαστε άλλες μαμάδες να μας "κουνάνε το δάχτυλο" για αυτά, σε στυλ "ε, αφού δεν έβαλες σωστές βάσεις μετά τί διαμαρτύρεσαι;" (δεν αναφέρομαι σε σένα προσωπικά)...

Δε μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρα του κάθε μέλους, αλλά έχω την εντύπωση πως δεν ήταν αυτή η αρχική πρόθεση όσων υπερασπίστηκαν τη θέση της μη χρήσης οποιασδήποτε μορφής "ξυλιάς".

 

Εγώ προσωπικά ήθελα να τονίσω τη σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος και σε καμία περίπτωση δεν είχα στο νου το "τα 'θελες και τα 'παθες".

....

Και, αν μου επιτρέπεις, το τελευταίο που λες ότι αυτά τα παιδιά είναι πιο πιθανό να έχουν σοβαρότερα προβλήματα πειθαρχίας στο σχολείο και στη ζωή γενικότερα, μου κάνει λίγο σε διάγνωση / δασκαλίστικο κλπ. Όπως είπε και η Λαϊδα, ας μην προδικάζουμε...

Διάγνωση σε καμία περίπτωση. Μια παρατήρηση -βασισμένη σε υπαρκτά πρόσωπα- ήταν, και αυτή ισχύει σε ορισμένες περιπτώσεις στις οποίες συντρέχουν κι άλλοι παράγοντες.

[Daphne-]

Όταν η συμπεριφορά μας έχει συνέχεια και συνέπεια δε θα φτάσει το παιδί να γίνει ο Ντένις ο τρομερός. Αν έχουμε ήδη τον Ντένις τον τρομερό -επομένως κάτι μας ξέφυγε- τότε πρέπει να αποφασίσουμε να επιδείξουμε συνέπεια και να περιμένουμε σίγουρα μεγαλύτερη αντίδραση από μέρους του παιδιού επομένως και μεγαλύτερη υπομονή από μέρους μας. Φυσικά πρέπει να επιμείνουμε πολύ περισσότερο ξανά και ξανά για την εφαρμογή ενός κανόνα.

 

Ναι μπορεί να χρειαστεί να πάρω το παιδί από την παιδική χαρά υπό μάλης, προσέχοντας να μην το τραβολογήσω -όσο αυτό είναι δυνατό. Ένα πιάσιμο από τη μέση του, προσέχοντας να μη μας τραυματίσει, είναι αρκετό. Δε χρειάζεται ούτε μαλλί να τραβήξει κανείς, ούτε ξυλιά να δώσει.

 

Για να μη φτάσει σε αυτό το σημείο μπορεί να έχει δουλέψει για ένα καλό αποτέλεσμα. Να κάνει μια συμφωνία πριν ξεκινήσουμε από το σπίτι. Να εξηγήσουμε ποια είναι η συμπεριφορά που περιμένουμε. Τι μπορεί να κάνει και τι δεν μπορεί να κάνει. Επίσης να γνωρίζει τις άμεσες συνέπειες, τις οποίες πρέπει να είμαστε σε θέση να τις εφαρμόσουμε άμεσα.

 

π.χ.

- Θέλεις να πάμε βόλτα;

- Ναιιιιι !!!

- Ωραία! Ότι θες θα το ζητάς χωρίς γκρίνια.

- Ναι (εδώ μπορεί να το πει το ναι... χωρίς να το εννοεί... ίσα ίσα "άντε πες να τελειώνουμε")

- (Εμείς λοιπόν επιμένουμε τραβώντας του την προσοχή): Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουμε γκρίνιες ή φασαρίες (κτλ... συμπληρώστε τι ανεπιθύμητο) τότε θα φύγουμε αμέσως. Πάμε για να περάσουμε καλά, άρα... αν δεν περνάμε, γυρίζουμε α-μ-ε-σ-ω-ς!

(Σε αυτό το σημείο συνήθως συμφωνεί, ειδικά αν γνωρίζει ήδη πως ό,τι λέμε το εννοούμε).

 

Πιθανά στην παιδική χαρά να το ξεχάσει, ειδικά αν είναι η πρώτη φορά. Εκεί πρέπει οπωσδήποτε να τηρήσουμε αυτό που του έχουμε πει. "Φεύγουμε, τώρα!" Στη χειρότερη περίπτωση θα το πάρουμε από τη μέση του και θα φύγουμε.

 

Ναι μπορεί να κλαίει, ναι μπορεί να κλοτσάει τον αέρα με τα χέρια και τα πόδια, αλλά ούτε τραυματισμός υπάρχει, ούτε άγριες και απότομες κινήσεις. Ένα σταθερό κράτημα στη μέση, είναι αρκετό.

 

 

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Και τρόποι επίσης.

Αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση και υπομονή.

 

Ουσιαστικά πρόκειται για δική μας οριοθέτηση Αlcyon και οχι του παιδιού.

Nα αποφασίσουμε δηλ. οτι θα λειτουργούμε με τον Α τρόπο στην Α περίπτωση (συνέπεια).

Οπως και το να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιδράμε (πολλοί απαντάνε, 159 μέχρι τώρα, οτι το μετάνιωσαν οταν κατέφυγαν σε σωματική τιμωρία).

 

Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τα όρια. "Τα παιδιά χρειάζονται όρια". Οκ συμφωνώ. Ομως νομίζω οτι περισσότερα όρια χρειάζονται οι γονείς....

 

Οταν ήταν βρέφος η κόρη μου μας ειχε πει ο παιδίατρος κάτι πολύ σοφό: "Αποφασίστε πότε θα λέτε ναι και πότε οχι. Μπορεί να θέλετε να πείτε μόνο ένα οχι. Ομως αυτό το οχι θα ισχύει πάντα και παντού. Αν δεν ειστε σίγουροι οτι θα το τηρήσετε, καλύτερα να μην το πείτε"

[elenip]

Η ερώτησή μου ήταν όπως σου είπα ειλικρινής...Όμως επιβεβαιώνεται η υποψία μου ότι το παιδάκι σου είναι μάλλον συνεργάσιμο...Αν όντως εφαρμόζεις αυτές τις μεθόδους και πιάνουν τόσο απλά όσο τα περιγράφεις, τότε το παιδάκι σου ουδεμία σχέση με ντένις τρομερό δεν έχει! Εγώ πχ. τα εφαρμόζω όλα αυτά, αλλά σπανίως πιάνουν, και σχεδόν ποτέ αμέσως (εντάξει, δεν καταλήγουμε πάντα στο "σε παίρνω σηκωτό", αλίμονο! απλά μας παίρνει πολύ χρόνο και πολλές απόπειρες μέχρι αν βρεθεί η λύση κάθε φορά, η οποία δεν είναι ποτέ η ίδια, και πάντα υπάρχει αντίσταση, κλάμα κλπ.)

 

Δεν αμφισβητώ λοιπόν ότι δεν έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ κανενός είδους βία, αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να παραδεχτείς ότι πιθανόν να μην έχεις αντιμετωπίσει και κάποιες καταστάσεις...Αν είσαι σίγουρη ότι, και να τις αντιμετώπιζες, θα έβρισκες πάντα κάποιον μη βίαιο / έντονο τρόπο να τις λύσεις, πάω πάσο...

 

Κάποια παραδείγματα σου έφερα γιατί τελείως συνεργάσιμο δεν τον λες.. ήθελα να σου δείξω το πως σκέφτομαι γενικά.... κάθε παιδί βέβαια έχει τον δικό του χαρακτήρα, πάντα παίζει ρόλο και η ηλικία / φύλο παιδιού, πιστεύω όμως ακράδαντα ότι κάθε παιδί έχει τα κουμπιά του... ο δικός μου είναι πολύ απαιτητικό παιδί και πολύ γκρινιαρούλης.. θα σου πω το χτεσινοβραδινό μας ... επειδή ήμουν με ένα στομάχι χάλια ανέλαβε ο άντρας μου να τον κάνει μπάνιο (ο άντρας μου τον πάει σουπερ μάρκετ, μπορεί να παίζει ώρες μαζί του, μην του πεις να τον ταίσει να τον μπανιάρει να τον κοιμήσει) .. με το που άρχισαν τον μπάνιο άρχισε και η μουρμούρα,,, του έφταιγε το ένα του έφταιγε το άλλο γκρινια γκρινια γκρινια... μετά άρχισε το κλάμα... μπαίνω στο μπάνιο του λέω τι συμβαίνει? μου απαντά ο μπαμπάς μου έβρεξε τα μαλλιά, δεν θέλω να μου βρέξει τα μαλλιά... σημειωτέον είχε τελειώσει το μπάνιο... άρχισε μια τρελη γκρίνια δεν θέλω να μου βρέξει τα μαλλιά, το έλεγε κλαίγοντας συνέχειααα όμως (σημειωτέον τα μαλλιά είχαν κοντέψει να στεγνώσουν) .. από την μία να είμαι σε φάση να κάνω εμετό με το στομάχι χάλια από την άλλη η τσιρίδα μέσα στο αυτί... παίρνω βαθιά ανάσα και του λέω "σταμάτα λίγο γιατί κάτι μου μυρίζει.... άρχισα να μυρίζω την ατμόσφαιρα συνέχεια, βρε τι μου μυρίζει τι μου μυρίζει,,, ααααααααα τα μαλλάκια σου μυρίζουν τόσο όμορφα, τη καταπληκτική μυρωδιά είναι αυτή.. περιττό να σου πω ότι μετά το κάναμε το "παιχνιδάκι" άλλες 10 φορές και είχε σκάσει στα γέλια.. θέλω να πω πως καταλαβαίνω πως μία μαμά μπορεί να φτάσει στα όριά της... και να καταφύγει περιστασιακά στην σωματική τιμωρία.... δεν μιλάω για βία μιλάω για τον ορισμό της σωματικής τιμωρίας... αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το να το θεωρεί σωστό.. δηλαδή μπορώ να καταλάβω ότι μία μαμά υπό πίεση έφτασε σε αυτό το σημείο και δεν την κατακρίνω... το να το θεωρείς σωστό όμως αυτό με χαλάει λίγο..... ok με έφτασε στα όρια και της τράβηξα το κοτσιδάκι, της έδωσα μία ξυλιά... να καταλαβαίνω μετά όμως ότι αυτό δεν είναι σωστό (όπως το λένε όλοι οι ψυχολόγοι - άνθρωποι που ασχολούναι με τα δικαιώματα του παιδιού - υπουργεια υγείας κλπ) .. το να προσπαθήσω να αποδείξω ότι είναι σωστό με χαλάει....

στο δικό σου παράδειγμα με την γκρίνια το πρωί σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος.. π.χ. εάν δουλεύεις της λείπεις και δεν θέλει να σε αποχωριστεί, αυτό δυστυχώς είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσεις... στο σχολείο μπορεί να συμβαίνουν πράγματα που την ενοχλούν.... εάν μιλάμε για 2-3 πρωινά Ok πες ότι ξύπνησε στραβά και γκρίνιαζε .. επειδή όμως είναι καθημερινό φαινόμενο σίγουρα κάτι την ενοχλεί... ξέρεις το παιδί σου καλύτερα από όλους, πρέπει να βρεις τι είνα αυτό που την πειράζει και να βρεις το κουμπί της.... λάβε υπόψη σου πως όσο πιο πολύ αγχωμένοι μπορεί να είμαστε π.χ. εμείς (ξέρω ότι θα αργήσω στη δουλειά, ξέρω ότι θα αργήσει στο σχολείο κλπ) ασυνείδητα το μεταδίδουμε στο παιδί....

[Daphne-]

Όχι, το τι θα δεχτεις εσυ ως μεθοδο οριοθέτησης είναι κατι που δεν με απασχολει

 

αλλα το να κρινεις ποια μεθοδο εχω διαλλεξει εγω θεωρώντας την δικη σου σωστη, το θεωρω 'απολυτο ' ναι...και δεν μιλαμε για extreme περιπτωσεις.....δεν λεμε ουτε για βια, ουτε για κακοποιηση ουτε για συστηματικη σωματικη τιμωρια...

Αυτό το θα μας κρινουν οι παντες.....προσωπικα με χαλαει...ξερεις με ποσα πραγματα διαφωνω? ουυυυ....αλλα δεν παω στα μουτρα τους να τους πω πχ 'Λαθος σου που καπνιζεις γιατι εισαι μανα και πρεπει να προσεχεις την υγεια σου για να μη σε στερηθουν τα παιδια σου ' (δεν καπνιζω όπως καταλαβαίνεις)....ολοι εχουμε αποψεις...αλλα τις λεμε σχολιαζοντας συγκεκριμενους ανθρώπους και συμπεριφορές μονο αν μας ζητηθεί από τους ανθρώπους αυτους...αλλιως, απλα λεμε τη γνωμη μας γενικα.

εκτος πια αν μιλαμε για καταστασεις που πραγματικα κινδυνευει ενα παιδι, κακοποιείται, παραμελειται κλπ...

Περίμενε. Εδω έχουμε μια ψηφοφορία με συγκεκριμένα ερωτήματα. Ψήφισα. Μετά έγραψα κάποια ποστ για το τι κάνω και γιατί και γιατί δεν κάνω το άλλο, κι έκανα εκείνο αλλά θέλω να αλλάξω κτλ.

Επειτα έτυχε να μιλήσουμε μεταξύ μας με quote. Εσύ γιατί το πήρες προσωπικά? Δηλ. σε ποιο σημείο σε συμβούλευσα ή σε κατέκρινα για αυτά που έγραψες οτι κάνεις ακριβώς?

 

Επίσης εάν μπει ψηφοφορία ή ανοιχτεί συζήτηση για το κάπνισμα μπορεί και να πεις τη γνώμη σου και να διαφωνώ ή να συμφωνώ κτλ.

 

Ουσιαστικά μέσα από την ανταλλαγή απόψεων εδω, ακόμα και την αντιπαράθεση, μαθαίνουμε πολλά, αλλάζουμε, βελτιωνόμαστε (όπως νομίζει ο καθένας οτι είναι καλύτερο).

 

Η παγίδα είναι όταν αφήσουμε τον εαυτό μας να πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, ότι το παιδί φταίει που μας φέρνει σ΄αυτήν την κατάσταση.

Αυτό είναι πραγματικά επικίνδυνο και μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος δρόμους.

Ναι εδώ είναι η παγίδα για όλα....Εάν καταλάβουμε οτι εμείς ερχόμαστε σε οποιαδήποτε κατάσταση και κανείς δεν ορίζει τα συναισθήματα μας πέρα από εμάς. Ισχύει για ολες τις διαπροσωπικές σχέσεις αυτό. Κανείς δεν μπορεί να μας κάνει οτι θέλει, εάν είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Δύσκολο, αλλά εφικτό πιστεύω και προσπαθώ.

[elenip]

Για τη γυμνάστρια: Ήταν συμβεβλημένη με κάποιον χώρο εδώ. Μίλησα με τον υπεύθυνο και έλαβα την απάντηση... "ναι ξέρουμε, είναι γνωστό". Ένα στραβό χαμόγελο και τέλος.

 

Έπειτα, όταν το συζήτησα με άλλους... έπεσα με έκπληξη σε μια παράξενη -για τα δεδομένα μου- αντίδραση: Οι άλλοι δεν το έβλεπαν και τόσο τραγικό! "Σιγά, μωρέ -μου έλεγαν- πώς κάνεις έτσι; Εσύ δηλαδή δε ρίχνεις καμιά "ψιλή"; Το ίδιο είναι!

 

Σε μερικούς από αυτούς, δεν τολμούσα να πω πως δεν έχω χτυπήσει τα παιδιά μου... γιατί δε με πίστευαν. Σε όσους είπα πως δε χτυπώ τα παιδιά, με αντιμετώπισαν με ένα ειρωνικό χαμόγελο δυσπιστίας.

 

Έτσι, εγώ η "υπερβολική", που έκανα θέμα ένα"απλό" τράβηγμα αυτιού... σταμάτησα απλά το παιδί από το γυμναστήριο και έμεινα μόνο στο παράπονο που εξέφρασα στον υπεύθυνο, ο οποίος δεν έκανε τίποτα.

 

Σε ότι αφορά το καμάρι, το μέλος που το σχολίασε για εμένα πήγαινε η ειρωνία όχι για εσένα, αλλά δεν της κάνω την χάρη να ασχοληθώ άλλο μαζί της, ας επιτεθεί σε όποιο άλλο μέλος θέλει, είναι λυπηρό πάντως πως ένας γονιός που δεν έχει την ανάγκη να χτυπήσει το παιδί του να πρέπει να "ντρέπεται" κιόλας... άσε την καραμέλα ότι πρέπει να λέει ψέματα οπωσδήποτε.... γιατί???? για να πείσω τους ανώνυμους σε ένα φόρουμ???? δυστυχώς για κάποιους δεν θεωρώ ότι ανήκω σε κομπλεξικούς που θα έμπαινα σε ένα φόρουμ να γράφω αρλούμπες... εάν κάποιος δει κάποια από τα χιλιάδες μηνύματά μου θα καταλάβει τι άτομο είμαι.. αλλά και να μην καταλάβει δεν με νοιάζει κιόλας.. εγώ αυτό που ήθελα να σου πω είναι ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!! και σε όσους σε αντιμετωπίζουν ειρωνικά, πίστεψέ με είναι που οι ίδιοι αισθάνονται τύψεις....

[Daphne-]

Έπειτα, όταν το συζήτησα με άλλους... έπεσα με έκπληξη σε μια παράξενη -για τα δεδομένα μου- αντίδραση: Οι άλλοι δεν το έβλεπαν και τόσο τραγικό! "Σιγά, μωρέ -μου έλεγαν- πώς κάνεις έτσι; Εσύ δηλαδή δε ρίχνεις καμιά "ψιλή"; Το ίδιο είναι!

 

Σε μερικούς από αυτούς, δεν τολμούσα να πω πως δεν έχω χτυπήσει τα παιδιά μου... γιατί δε με πίστευαν. Σε όσους είπα πως δε χτυπώ τα παιδιά, με αντιμετώπισαν με ένα ειρωνικό χαμόγελο δυσπιστίας.

 

Έτσι, εγώ η "υπερβολική", που έκανα θέμα ένα"απλό" τράβηγμα αυτιού... σταμάτησα απλά το παιδί από το γυμναστήριο και έμεινα μόνο στο παράπονο που εξέφρασα στον υπεύθυνο, ο οποίος δεν έκανε τίποτα.

Κάνω κι εγώ quote στο ίδιο ποστ της Αlcyon.

Eδω (στην περιοχή που μένω και πάει και η κόρη μου σχολείο), συμβαίνει το αντίθετο. Δηλ. σε έναν κύκλο κυρίως μεταξύ γονιών συμαθητών είναι αδιανόητο να ρίξει κανείς ξυλιά και να φωνάξει. ΟΜΩΣ στο σχολείο οι απειλητικές φωνές (μέχρι και εάν δεν σταματήσεις να κλαις στο 3χρονο δεν θα έρθει η μαμά σου να σε πάρει ποτέ) και η αυταρχικότητα είνα δεδομένες και ενώ έχουμε προσπαθήσει πέφτουμε σε τοίχο. Το κυριότερο επιχείρημα ειναι οτι τα παιδιά μας μεταφέρουν άλλα.

[Χαρά-Μαρία]

sorry αλλά δεν είχα διαβάσει το Post σου, λοιπόν:

α) στην παιδική χαρά και τώρα που κρύωσε ο καιρός στον παιδότοπο, όταν είναι η ώρα να φύγουμε του λέω ότι φεύγω, κάνω ότι φεύγω, φοράω μπουφάν ή παίρνω τσάντα και τρέχει από πίσω

 

ΤΟ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ -ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ

 

β) εμένα είναι αγόρι δεν ξέρω εάν τα κορίτσια έχουν άλλη αντιμετώπιση, το πρωί του λέω "δες τι καταπληκτικό ρούχο θα φορέσουμε σήμερα, νομίζω ότι είναι το πιο ωραίο που έχουμε", ντύνεται αδιαμαρτύρητα, αφού βέβαια του έχω βάλει στην τηλεόραση να χαζοβλέπει λίγο ντόρα που τρελαίνεται, οπότε έχει αποσπασμένη και λίγο την προσοχή του εκεί και τον ντύνω... με το που τον ντύνω του λεω "κλείσε την ντορα θα πάει σχολείο τώρα, πρέπει να πάμε πρώτοι

ΤΟ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ -ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ

 

γ) αυτό με το πρέπει να το κάνω πρώτη πετυχαίνει σε διάφορα π.χ. θα κοιμηθώ πρώτη, θα πάω τουαλέτα πρώτη, θα μαζέψω τα παιχνίδια από το πάτωμα πρώτη

ΤΟ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ -ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ

 

δ) όταν αρχίζουν τα επικίνδυνα π.χ. ανεβαίνω στον πάγκο κουζίνας κλπ του αποσπώ την προσοχή με κάτι άλλο, αγκαλιάζοντας τον τον απομακρύνω από τον πάγκο / πλάτη καναπε κλπ του λέω ότι αυτό που κάνεις είναι επικίνδυνο και θα χτυπήσεις πάμε να κάνουμε π..χ αυτό

ΤΟ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ -ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ

 

ε) προσπαθώ να σκαρφίζομαι πράγματα.. π.χ. τον τελευταίο καιρό δεν ήθελε να πιει γάλα πιστεύω από αντίδραση... φτιάχνω το γάλα ξαπλάρω στον καναπέ και του λέω δώστο μου να το πιω... το πίνει μόνος του με την μία.. άλλες φορές του λέω "θα κάνουμε ένα παιχνιδάκι: θα φτιάξω το γάλα και θα πάω να φορέσω τις πυζάμες μου, πρόσεχέ το μην μου το πιει κανείς" .. παίρνει το ύφος του ντένις και περιμένει πως και πως να φύγω από το δωμάτιο .. το πίνει μονορούφι και όταν γυρίζω είμαι έκπληκτη που ακόμη μία φορά μου είπιε το γάλα μου...

ΤΟ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ -ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ

 

.

 

μπαίνω στο μπάνιο του λέω τι συμβαίνει? μου απαντά ο μπαμπάς μου έβρεξε τα μαλλιά, δεν θέλω να μου βρέξει τα μαλλιά... σημειωτέον είχε τελειώσει το μπάνιο... άρχισε μια τρελη γκρίνια δεν θέλω να μου βρέξει τα μαλλιά, το έλεγε κλαίγοντας συνέχειααα όμως (σημειωτέον τα μαλλιά είχαν κοντέψει να στεγνώσουν) .. από την μία να είμαι σε φάση να κάνω εμετό με το στομάχι χάλια από την άλλη η τσιρίδα μέσα στο αυτί... παίρνω βαθιά ανάσα και του λέω "σταμάτα λίγο γιατί κάτι μου μυρίζει.... άρχισα να μυρίζω την ατμόσφαιρα συνέχεια, βρε τι μου μυρίζει τι μου μυρίζει,,, ααααααααα τα μαλλάκια σου μυρίζουν τόσο όμορφα, τη καταπληκτική μυρωδιά είναι αυτή.. περιττό να σου πω ότι μετά το κάναμε το "παιχνιδάκι" άλλες 10 φορές και είχε σκάσει στα γέλια..

ΤΟ ΕΧΩ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ -ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ

 

 

 

 

Βασικα η συγκεκριμενη συζητηση ειναι πολυ διαφωτιστικη. Θα διαφωνησω καθετα, με οσους λενε ξανα και ξανα οτι δεν εχει σημασια η προσωπικοτητα του παιδιου.

Παρακολουθω με ενδιαφερον τα οσα προτεινουν, οσοι δεν εχουν καταφυγει εκει.

 

Εμας, δεν πιανουν. Δεν πιανουν. Δεν πιανουν.

 

Το γραφω ξανα και ξανα, γιατι αυτο που εχω βαρεθει στη συζητηση ειναι το εξης

 

«δεν μπορει, απλα δεν κανεις αυτο που κανω εγω»

 

ΚΑΝΩ αυτο που κανεις εσυ, αλλα στο ΔΙΚΟ μου παιδι, ΔΕΝ πιανει. Οχι γιατι ειναι ζωηρο, οχι γιατι ειναι ο Ντενις ο τρομερος, αλλα γιατι εχει αλλη προσωπικοτητα.

 

Δηλαδη ειλικρινα μας εχετε για τοσο χαζες, να μην τα ειχαμε σκεφτει ολα αυτα???? Τι νομιζατε οτι ανακαλυψατε τον τροχο? Απλα εμας δεν τσουλαει εχει λακκουβες!

[elenip]

Βασικα η συγκεκριμενη συζητηση ειναι πολυ διαφωτιστικη. Θα διαφωνησω καθετα, με οσους λενε ξανα και ξανα οτι δεν εχει σημασια η προσωπικοτητα του παιδιου.

Παρακολουθω με ενδιαφερον τα οσα προτεινουν, οσοι δεν εχουν καταφυγει εκει.

 

Εμας, δεν πιανουν. Δεν πιανουν. Δεν πιανουν.

 

Το γραφω ξανα και ξανα, γιατι αυτο που εχω βαρεθει στη συζητηση ειναι το εξης

 

«δεν μπορει, απλα δεν κανεις αυτο που κανω εγω»

 

ΚΑΝΩ αυτο που κανεις εσυ, αλλα στο ΔΙΚΟ μου παιδι, ΔΕΝ πιανει. Οχι γιατι ειναι ζωηρο, οχι γιατι ειναι ο Ντενις ο τρομερος, αλλα γιατι εχει αλλη προσωπικοτητα.

 

Δηλαδη ειλικρινα μας εχετε για τοσο χαζες, να μην τα ειχαμε σκεφτει ολα αυτα???? Τι νομιζατε οτι ανακαλυψατε τον τροχο? Απλα εμας δεν τσουλαει εχει λακκουβες!

 

Να σε βοηθήσω προσπαθώ και σου δίνω δικά μας παραδείγματα μήπως πάρεις και μερικές άλλες ιδέες να εφαρμόσεις... δεν μπορώ να ξέρω τι έχεις ήδη εφαρμόσει ... ούτε σε θεωρώ χαζή για αυτό και σου λέω δικά μας στιγμές μήπως βρουμε κάτι κοινό.... εγώ προσωπικά εχω βοηθηθεί από αρκετές συμβουλές μαμάδων εδώ....σίγουρα υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που τα παιδιά μπορεί να συνεχίσουν να γκρινιάζουν και να έχεις εφαρμόσει τα πάντα... αυτό όμως θεωρώ ότι γίνεται περιστασιακά.. εάν σου παρουσιάζει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά όμως συνεχώς και μπορεί π.χ. για διάφορα πράγματα να γκρινιάζει συνεχώς τότε πιστεύω ότι με το δικό της τρόπο θέλει να δείξει κάτι.. π.χ. ότι κάτι την ενοχλεί? ότι θέλει να σου επιβληθεί? από πείσμα? από αντίδραση? σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος .... εσύ τι πιστεύεις????

[Χαρά-Μαρία]

Να σε βοηθήσω προσπαθώ και σου δίνω δικά μας παραδείγματα μήπως πάρεις και μερικές άλλες ιδέες να εφαρμόσεις... δεν μπορώ να ξέρω τι έχεις ήδη εφαρμόσει ... ούτε σε θεωρώ χαζή για αυτό και σου λέω δικά μας στιγμές μήπως βρουμε κάτι κοινό.... εγώ προσωπικά εχω βοηθηθεί από αρκετές συμβουλές μαμάδων εδώ....σίγουρα υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που τα παιδιά μπορεί να συνεχίσουν να γκρινιάζουν και να έχεις εφαρμόσει τα πάντα... αυτό όμως θεωρώ ότι γίνεται περιστασιακά.. εάν σου παρουσιάζει μία συγκεκριμένη συμπεριφορά όμως συνεχώς και μπορεί π.χ. για διάφορα πράγματα να γκρινιάζει συνεχώς τότε πιστεύω ότι με το δικό της τρόπο θέλει να δείξει κάτι.. π.χ. ότι κάτι την ενοχλεί? ότι θέλει να σου επιβληθεί? από πείσμα? από αντίδραση? σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος .... εσύ τι πιστεύεις????

 

 

Ειναι καθαρα πεισμα. Δεν ειναι ζωηρη η τιποτα τετοιο. Ειναι παναγια το 99% του χρονου. Μεχρι χθες, ηταν γενικα συνεννοησιμο παιδι. Απο τοτε που πηγε στο προνηπιο, οποτε της καρφωθει κατι στο κεφαλι (πχ θα βαλω καλοκαιρινο φορεμα στο χιονι) πρεπει να γινει. Τελειωσε. Μαλιστα εχθες ειπε στον μπαμπα της «ο,τι λες εσυ ΔΕ θα γινεται» γελωντας.

Αλλες φορες, μου λεει αμεσως «ναι μαμα» αρχιζει να κανει κατι που ειπαμε (πχ να μαζεψει τα παιχνιδια της) και μολις γυρισω την πλατη μου κανει μια χοντρη ζημια, επιτηδες.

[Ελισα24]

Εχεις δοκιμάσει να της αποσπάς την προσοχή; Καμμιά φορά πιάνει σε εμένα. Όχι πάντα όμως. Όσες φορές τελικά κατέφυγα σε μια στον πωπό βέβαια, είχα εξαντλήσει όλα τα ήπια μέσα.

Το πρόβλημα είναι, ότι μετά βλέπεις τα θετικά αποτελέσματα και δύσκολα γυρίζεις πίσω στην «πειθώ»- με αμφίβολα αποτελέσματα.

[Χαρά-Μαρία]

Εχω καταλήξει στο οτι ειχε δικιο η Αννα πιο πανω που ελεγε για τα terrible twos (και 3,4,5). Οσο διαβαζω εδω κι εκει για το θεμα, τοσο βλεπω να μας ταιριαζει....η διαγνωση. Δεν μπορει, ειναι τοσο καλο παιδι. Την επιασε το πεισμα της λογω ηλικιας, οποτε της καρφωθει κατι ξαφνικα παθαινει κατι σαν αμοκ και δεν την κανεις καλα με τιποτα.

Χαρακτηριστικο το οτι τη μια μερα μπαινει για λουσιμο μεσα στην τρελλη χαρα, την αλλη μπορει να μην μπαινει μεσα με τιποτα ενω ξερει, οτι καθε μερα απο τοτε που γεννηθηκε κανουμε μπανιο τη συγκεκριμενη ωρα.

 

Για τα θετικα αποτελεσματα που λες δεν ειμαι σιγουρη, αν και μου ερχεται μετα, μεσα στη μεταμελεια. Εγω ομως το μετανιωνω αν πχ της εχω τραβηξει λιγο το μαλλακι της. Θα προτιμουσα μια αλλη μεθοδο. Βεβαια ειναι δυσκολο μερικες φορες, εχθες πχ εκει που της εξηγουσα κατι με ηρεμια μου εδωσε μια στο ματι, αρχισε να ουρλιαζει και με θυμωσε παρα πολυ.

[elenip]

Εχω καταλήξει στο οτι ειχε δικιο η Αννα πιο πανω που ελεγε για τα terrible twos (και 3,4,5). Οσο διαβαζω εδω κι εκει για το θεμα, τοσο βλεπω να μας ταιριαζει....η διαγνωση. Δεν μπορει, ειναι τοσο καλο παιδι. Την επιασε το πεισμα της λογω ηλικιας, οποτε της καρφωθει κατι ξαφνικα παθαινει κατι σαν αμοκ και δεν την κανεις καλα με τιποτα.

Χαρακτηριστικο το οτι τη μια μερα μπαινει για λουσιμο μεσα στην τρελλη χαρα, την αλλη μπορει να μην μπαινει μεσα με τιποτα ενω ξερει, οτι καθε μερα απο τοτε που γεννηθηκε κανουμε μπανιο τη συγκεκριμενη ωρα.

 

Για τα θετικα αποτελεσματα που λες δεν ειμαι σιγουρη, αν και μου ερχεται μετα, μεσα στη μεταμελεια. Εγω ομως το μετανιωνω αν πχ της εχω τραβηξει λιγο το μαλλακι της. Θα προτιμουσα μια αλλη μεθοδο. Βεβαια ειναι δυσκολο μερικες φορες, εχθες πχ εκει που της εξηγουσα κατι με ηρεμια μου εδωσε μια στο ματι, αρχισε να ουρλιαζει και με θυμωσε παρα πολυ.

 

αυτό με το μπάνιο το ίδιο ακριβώς... ο παιδίατρος μου είχε πει δεν είναι απαραίτητο κάθε ημέρα πια το μπάνιο... δεν είναι μωρό να τα κάνει πάνω του και να χρειάζεται καθημερινά μπάνιο... οπότε το τελευταίο δίμηνο άμα δω ότι κάποια μέρα δεν θέλει με τίποτε δεν τον κάνω... με μία μέρα να μην κάνει μπάνιο όντως δεν θα πάθει και κάτι.... θα κάνει την επόμενη άσε που και στο μυαλουδάκι τους νιώθουν ότι πέρασε και μία φορά το δικό τους φέρνω και τον ευατό μου στην θέση τους καμία φορά... μπάνιο κάθε μέρα ίδια ώρα... τι θα γίνει άμα μία μέρα δεν θέλω με τίποτε όμως να κάνω μπάνιο ο μπόμπιρας, θα με πάνε σηκωτό!!! οπότε άστην και καμία μέρα να περάσει το δικό της, πιστεύω ότι θα νιώθει ότι μετράει η γνώμη της.. και άμα σου κάνει νερά την άλλη μέρα, πες της ότι σου έκανα το χατηρι και δεν έκανες χτες μπανιο σήμερα όμως θα κάνεις οπωσδήποτε!

[Λαΐδα]

Δεν μπορει, ειναι τοσο καλο παιδι. Την επιασε το πεισμα της λογω ηλικιας, οποτε της καρφωθει κατι ξαφνικα παθαινει κατι σαν αμοκ και δεν την κανεις καλα με τιποτα.

.

 

φαση είναι....Τωρα αρχισε το σχολειο? ισως για αυτό. Μπορει να αντιγραφει συμπεριφορές εκει, μπορει να νιωθει ενταση.

Εγω θα σου ελεγα για ένα διαστημα να μην αντιδράς καθολου..να δεις πως θα παει...ουτε φωνες ουτε τιμωρια. Ισως τωρα που δεν θα πηγαινει σχολειο, τα χριστουγεννα, να μπορεις να το κανεις.

Ξερω ότι ισως σου σπασουν τα νευρα αλλα μιλαω για ένα μικρο διαστημα, δοκιμαστικα.

[alcyon]

Χαρά-Μαρία γιατί δεν ανοίγεις ένα καινούριο θέμα για αυτό που σε δυσκολεύει; Εδώ το θέμα αφορά τη σωματική τιμωρία, αλλά οι απορίες σου αγγίζουν κι άλλα ενδιαφέροντα θέματα: "κρίσεις θυμού", οριοθέτηση κτλ. Για να μην ξεχειλώνουμε αυτό το νήμα... Θα ήθελες να ανοίξεις ένα νέο να τα πούμε εκεί;

[Sofiade]

Κάπου αναφέρθηκε πως η ξυλιά έρχεται ως "συνέπεια" των πράξεων ενός παιδιού. Πως ο γονιός δηλαδή δεν έχει θυμό ή νεύρα. Δηλαδή έχει αντιστοιχίσει συγκεκριμένες πράξεις του παιδιού με ... ξυλιά; (Μπορεί να κατάλαβα λάθος εγώ, οπότε εδώ θα ήθελα μια διευκρίνηση).

Όταν ο γιος μου ήταν πιο μικρός, του έριχνα ξυλιά όταν σήκωνε χέρι επάνω μου. Δηλαδή αν με χτυπούσε, του έλεγα αυστηρά σηκώνοντας το δάχτυλο "δεν χτυπάμε τη μαμά". Αν συνέχιζε, τον χτυπούσα κι εγώ. Όχι δυνατά, όχι νευριασμένα, αλλά σαν "ποινή" για αυτό που έκανε. Έμαθε απίστευτα γρήγορα ότι δεν χτυπάμε.

 

Γενικά δεν νευριάζω εύκολα και στο ξύλο καταφεύγω μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Συνήθως πιάνουν άλλες τακτικές: η εντολή, το σηκωμένο δάχτυλο, η αυστηρότητα και στην ανάγκη το "σηκωνόμαστε και φεύγουμε". Απειλές και φωνές δεν χρησιμοποιώ, συνήθως είναι αρκετό να μιλήσω με αυστηρή φωνή. Γενικά είναι υπάκουο παιδί, αλλά πιστεύω ότι και οι δικές μου απαιτήσεις είναι λογικές για την ηλικία του. Π.χ. μια φορά ήθελε ντε και καλά να βάλει γαλότσες για να πάμε στην παιδική χαρά - ήταν Οκτώβριος και είχε ζέστη, φορούσαμε κοντομάνικα. Τον άφησα. Δεν θεώρησα ότι υπήρχε λόγος να μαλώσουμε για αυτό το θέμα. Και επειδή είναι πολύ πεισματάρης από χαρακτήρα, δεν τον πιέζω να κάνει ή να πει κάτι που δεν θέλει γιατί ξέρω ότι το μόνο που θα καταφέρω είναι να χαλαστούμε. Είμαι όμως πολύ απαιτητική στο θέμα της συμπεριφοράς. Αν κάνει κάτι που δεν είναι σωστό, θα τον τιμωρήσω και το ξέρει.

[Ελένη6]

Όταν ο γιος μου ήταν πιο μικρός, του έριχνα ξυλιά όταν σήκωνε χέρι επάνω μου. Δηλαδή αν με χτυπούσε, του έλεγα αυστηρά σηκώνοντας το δάχτυλο "δεν χτυπάμε τη μαμά". Αν συνέχιζε, τον χτυπούσα κι εγώ. Όχι δυνατά, όχι νευριασμένα, αλλά σαν "ποινή" για αυτό που έκανε. Έμαθε απίστευτα γρήγορα ότι δεν χτυπάμε.

 

Γενικά δεν νευριάζω εύκολα και στο ξύλο καταφεύγω μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Συνήθως πιάνουν άλλες τακτικές: η εντολή, το σηκωμένο δάχτυλο, η αυστηρότητα και στην ανάγκη το "σηκωνόμαστε και φεύγουμε". Απειλές και φωνές δεν χρησιμοποιώ, συνήθως είναι αρκετό να μιλήσω με αυστηρή φωνή. Γενικά είναι υπάκουο παιδί, αλλά πιστεύω ότι και οι δικές μου απαιτήσεις είναι λογικές για την ηλικία του. Π.χ. μια φορά ήθελε ντε και καλά να βάλει γαλότσες για να πάμε στην παιδική χαρά - ήταν Οκτώβριος και είχε ζέστη, φορούσαμε κοντομάνικα. Τον άφησα. Δεν θεώρησα ότι υπήρχε λόγος να μαλώσουμε για αυτό το θέμα. Και επειδή είναι πολύ πεισματάρης από χαρακτήρα, δεν τον πιέζω να κάνει ή να πει κάτι που δεν θέλει γιατί ξέρω ότι το μόνο που θα καταφέρω είναι να χαλαστούμε. Είμαι όμως πολύ απαιτητική στο θέμα της συμπεριφοράς. Αν κάνει κάτι που δεν είναι σωστό, θα τον τιμωρήσω και το ξέρει.

 

Δηλαδη ουσιαστικα για να μην σε χτυπαει τον χτυπουσες εσυ.Δεν το βρισκω καθολου δικαιο αυτο για ενα παιδι.Ο γονιος πρεπει να δινει το σωστο παραδειγμα πρωτα ο ιδιος στο παιδι του,οταν σε βλεπει να το χτυπας μπορει να μην το ξανα κανει σε σενα απο φοβο και μονο αλλα σιγουρα θα το κανει σε καποιον αλλο.Ασε που το "οχι δυνατα" δεν ξερεις πως το εκλαμβανει ενα μικρο παιδι,μπορει για σενα να ειναι "σιγα" αλλα για εκεινο οχι,αν βαλεις και το ψυχολογικο κομματι..

[μυρι]

3η επιλογη και παντα το μετανοιωνω απιστευταααααααα!!!!

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Ας μιλήσουμε εντελώς υποθετικά: Μαμά που γνωρίζει και ενστερνίζεται την άποψη ότι η σωματική τιμωρία είναι μορφή κακοποίησης και μόνο κακό μπορεί να κάνει, ωστόσο δηλώνει ανήμπορη να αντιδράσει με αποτελεσματικό τρόπο σε κάποιες συμπεριφορές των παιδιών της και χρησιμοποιεί το ξύλο σε καθημερινή βάση. Μάλιστα τώρα τελευταία εξομολογείται στη φίλη της ότι έχει ξεφύγει. Λέει δε, ότι εκεί που χάνει τελείως τον έλεγχο είναι όταν το ένα παιδί της, το μεγάλο, κακοποιεί λεκτικά ή σωματικά το άλλο, το μικρό. Δοκιμάζει να σταματήσει με ήρεμο τρόπο τη συμπεριφορά αυτή, αλλά αποτυγχάνει. Κατανοεί ότι έχει πρόβλημα, αλλά βιώνει την κατάσταση του σπιτιού της ως φαύλο κύκλο. Τι της προτείνουμε;

[Cωνσταντίνα]

Ας μιλήσουμε εντελώς υποθετικά: Μαμά που γνωρίζει και ενστερνίζεται την άποψη ότι η σωματική τιμωρία είναι μορφή κακοποίησης και μόνο κακό μπορεί να κάνει, ωστόσο δηλώνει ανήμπορη να αντιδράσει με αποτελεσματικό τρόπο σε κάποιες συμπεριφορές των παιδιών της και χρησιμοποιεί το ξύλο σε καθημερινή βάση. Μάλιστα τώρα τελευταία εξομολογείται στη φίλη της ότι έχει ξεφύγει. Λέει δε, ότι εκεί που χάνει τελείως τον έλεγχο είναι όταν το ένα παιδί της, το μεγάλο, κακοποιεί λεκτικά ή σωματικά το άλλο, το μικρό. Δοκιμάζει να σταματήσει με ήρεμο τρόπο τη συμπεριφορά αυτή, αλλά αποτυγχάνει. Κατανοεί ότι έχει πρόβλημα, αλλά βιώνει την κατάσταση του σπιτιού της ως φαύλο κύκλο. Τι της προτείνουμε;

 

Αυτές οι περιπτώσεις είναι πραγματικά οι πιο δύσκολες. Οι γονείς που δεν έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο ακόμα (να χρησιμοποιούν το ξύλο) είναι πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστούν και να το προλάβουν εξ' αρχής, ενώ όσοι το έχουν ήδη κάνει πρέπει να δουλέψουν πολύ σκληρά για να βγούν από αυτήν την κατάσταση. Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να δώσει κανείς συμβουλές γραπτώς μην έχοντας δει από κοντά μια από αυτές τις εκρήξεις των γονιών-παιδιών, γιατί καμιά φορά ως γονείς λέμε "συμβαίνει αυτό και αυτό.." αλλά μπορεί να συμβαίνουν και άλλα πράγματα, όπου ένας γονιός που βιώνει άμεσα την κατάσταση αυτή δεν μπορεί να τα αντιληφθεί. Το σίγουρο είναι πως κάθε κουβάρι έχει και μια αρχή. Η αντίδραση του παιδιού που χτυπάει το μικρότερο αδερφάκι, είναι η συνέπεια των πράξεων του γονιού όπου ξεκίνησε πρώτος να χτυπάει το πρώτο παιδί. Οπότε αυτό γίνεται αυτομάτως ένας μεγάλος φαύλος κύκλος, καθιστώντας τον γονιό ανήμπορο ψυχολογικά να ανταπεξέλθει καταφεύγοντας πάλι στο ξύλο όπου του δίνει μια προσωρινή λύση. Για να ξετυλιχτεί το κουβάρι πρέπει να βρούμε την άκρη πρώτα, και η άκρη πιστεύω πως είναι η ανάκτηση του ελέγχου από τον γονιό για τον εαυτό του πρώτα. Ο γονιός οφείλει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και την ψυχραιμία του και να προσπαθήσει να διορθώσει τη δική του συμπεριφορά πρωτα και κατά συνέπεια να διορθωθεί και του παιδιού. Τώρα προτάσεις για την αντιμετωπιση της συμπεριφοράς των παιδιών είναι καλύτερο να δοθούν από κάποιον ειδικό. Εγώ ως μητέρα αυτό που θα έκανα, θεωρολογώντας πάντα, είναι να απομόνωνα το παιδί που δημιουργούσε το πρόβλημα, με ηρεμία, σε κάποιον ήσυχο -αν γίνεται- χώρο, και θα προσπαθούσα να εξηγήσω ψύχραιμα πως από εδώ και πέρα κανείς σε αυτό το σπίτι δεν θα ξαναχτυπήσει κανέναν και πως η συνέπεια θα είναι η τιμωρία. Και αυτό θα το εφάρμοζα κάθε φορά με συνέπεια, και πιστεύω πως ένα παιδί όταν ξέρει πως κάνοντας μια "κακή" πράξη αυτομάτως θα στερηθεί κάτι που του αρέσει να κάνει, σταδιακά θα το σταματήσει.

[Franklin]

Δεν πιστευω οτι οσες λετε οτι δεν εχετε χτυπησει ποτε τα παιδια σας λετε ψεματα,αλλα σιγουρα αυτες που το κανουν δεν τολμουν να το πουν δημοσια σε ενα φορουμ που δεν ξερουν καν ποιοι και απο που τις διαβαζουν λογικο ειναι.... Ετσι εξηγειται οτι στον περιγυρο μας επαγγελματικο,φιλικο,συγγενικο,γειτονικο το ποσοστο "δεν εχω χτυπησει το παιδι μου ποτέ" ειναι ελαχιστο αλλα στα φορουμς καθε ειδους αυτοι οι τυποι ειναι οι μονοι που υπαρχουν.

 

Και γιες...ειμαι κατα της βιας στα παιδια.Στη θεωρια. Γιατι με εχουν φτασει σε εκρηξη οπως η μικρη της Χαρας Μαριας και οχι δεν ανοιξα πανω απο το ουρλιαζων διαβολακι τα απαντα του Ντραικορς και αλλων τυπων που ειτε δεν ειχαν ποτε τους παιδια ειτε τους τα εχουν μεγαλωσει αλλοι,απλα της εδωσα μια ξεγυρισμενη σφαλιαρα γιατι κι εγω ειμαι ανθρωπος και εχω ορια. Αυτα. Σκοτωστε με.

[Λαΐδα]

Θαλασσα, συμφωνω με Κωνσταντινα. Μετα απο ενα σημειο ειναι δυσκολο να ΄ξεφυγουμε ΄ και ισως ενας ειδικος μπορει να βοηθησει πολυ αποτελεσματικα.

Frnaklin αυτο συμβαινει επειδη πολλοι δεν ειναι ειλικρινεις με τον εαυτο τους....η αλλες φορες, δεν τους εχει εκπληξει ακομη ο εαυτος τους.

Θεωρω οτι μεχρι να μεγαλωσουν τα παιδια μας, να ενηλικωθουν, καμια δεν μπορει να ξερει τι θα προκυψει και πως αυτο θα εξελιχθει.

Χρονια πολλα σε ολους, υγεια!

[ΑΝΝΑ24]

Όποιος είναι έξω απ' το χορό... Και λέγοντας έξω δεν εννοώ να μην έχεις παιδιά. Εγώ η ίδια, με το ίδιο παιδί τώρα που κοντεύει τα 5 και έχει γίνει συννενοήσιμη, σκέφτομαι τον εαυτό μου 2 χρόνια πριν και τον απορρίπτω, και νομίζω ότι ήμουν νευρική, οτι δεν είχα αρκετή υπομονή, οτι είχα απειρία ...

Και πάνω που σκέφτομαι οτι τώρα θα τα χειριζόμουν τα πράγματα πολύ καλύτερα, την πιάνει μια "αναλαμπή" και μου θυμίζει πως ήταν η ζωή μου τότε.

Είναι αλήθεια ότι τώρα που το έχω ζήσει όλο αυτό έχω κατασταλάξει σε κάποια συμπεράσματα και αποφάσεις, έχω γνωρίσει καλύτερα και το παιδί μου και χειρίζομαι καλύτερα τις κρίσεις.

Αλλά αυτό δεν είναι η εμπειρία? Αν δεν ζήσεις κάτι στο πετσί σου, αν δε δουλέψεις με το δικό σου παιδί, δεν μπορείς να ξέρεις...

Από την άλλη, αν την είχα πάλι τριών και εκτός ελέγχου, ίσως όλα τα παραπάνω να ήταν απλή φιλολογία.

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Κωνσταντίνα86, σ' ευχαριστώ για την απάντηση, πολύ μεστή! Υποπτεύομαι επίσης ότι η μητέρα αυτή βιώνοντας έντονες ενοχές για τη βία που διδάσκει στα παιδιά της τα τιμωρεί έτσι, σαν για να πείσει τον εαυτό της ότι φταίνε εκείνα και όχι η ίδια. Το καλό είναι ότι φαίνεται να έχει επίγνωση του προβλήματος, το κακό ότι νιώθει - υποστηρίζει - αδυναμία να βρει λύσεις.

[Sofiade]

Ετσι εξηγειται οτι στον περιγυρο μας επαγγελματικο,φιλικο,συγγενικο,γειτονικο το ποσοστο "δεν εχω χτυπησει το παιδι μου ποτέ" ειναι ελαχιστο αλλα στα φορουμς καθε ειδους αυτοι οι τυποι ειναι οι μονοι που υπαρχουν.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι αυτοί που μιλάνε σε ένα τέτοιο θέμα (το οποίο εξ αρχής τοποθετείται κατά όλων των μορφών σωματικής τιμωρίας, όπως φαίνεται και από τις επιλογές του αρχικού "δημοψηφίσματος") έχουν μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία και δεν αντιπροσωπεύουν τον γενικό πληθυσμό....

 

Δηλαδη ουσιαστικα για να μην σε χτυπαει τον χτυπουσες εσυ.Δεν το βρισκω καθολου δικαιο αυτο για ενα παιδι.Ο γονιος πρεπει να δινει το σωστο παραδειγμα πρωτα ο ιδιος στο παιδι του,οταν σε βλεπει να το χτυπας μπορει να μην το ξανα κανει σε σενα απο φοβο και μονο αλλα σιγουρα θα το κανει σε καποιον αλλο.

Όχι, τον χτυπάω για να καταλάβει ότι αυτό που κάνει δεν είναι ωραίο, ότι πονάει και ότι αν συνεχίσει να το κάνει θα έχει αντίποινα. Σε πληροφορώ ότι μια χαρά λειτούργησε η τακτική και δεν χτυπάει πια, ούτε εμένα, ούτε κανέναν άλλο, ούτε απλώνει χέρι σε άλλα παιδάκια. Ενώ έχω παράδειγμα φίλης μου η οποία είναι εντελώς κατά της σωματικής τιμωρίας και αυτή και ο άντρας της, πάντα δίνουν το καλό παράδειγμα στο παιδί, του μιλάνε και τον καλοπιάνουν - πλην όμως ο μικρός χτυπάει και τους γονείς του, και τους παπούδες και άλλα παιδάκια. Στο μεταξύ αυτή προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα διαβάζοντας βιβλία και θεωρίες...

 

Ασε που το "οχι δυνατα" δεν ξερεις πως το εκλαμβανει ενα μικρο παιδι,μπορει για σενα να ειναι "σιγα" αλλα για εκεινο οχι,αν βαλεις και το ψυχολογικο κομματι..

 

Σαφώς ελπίζω ο γιος μου να εκλαμβάνει το "χτύπημά" μου ως σοβαρότερο από αυτό που είναι, αλλιώς δεν έχει νόημα να τον χτυπάω, έτσι δεν είναι; Πρέπει αυτή τη μία ξυλιά να την καταλάβει ως κάτι που "πονάει" χωρίς να είναι τόσο δυνατή που θα τον τραυματίσει σωματικά.

 

Επιπλέον εγώ να σας πω την αλήθεια δεν έχω πειστεί για το πόσο σημαντικό είναι να δίνει ο γονιός το σωστό παράδειγμα. Σίγουρα αν το παιδί μεγαλώνει σε ένα βίαιο περιβάλλον, θα δείχνει ανάλογη συμπεριφορά, αλλά βλέπω παιδάκια που βαράνε ενώ οι γονείς τους είναι εντελώς κατά της σωματικής τιμωρίας και δεν τα έχουν ακουμπήσει ποτέ. Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του "χρησιμοποιώ συστηματικά τη σωματική τιμωρία ως μέσο νουθεσίας του παιδιού" και του "ρίχνω καμιά ξυλιά όταν το θεωρώ απαραίτητο", το οποίο δεν είναι καθόλου το ίδιο με το "δέρνω το παιδί μου όταν έχω νεύρα και μετά το μετανιώνω".

 

Επίσης υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο "δεν δέρνω ποτέ τα παιδιά μου αλλά τα μαλώνω και τα τιμωρώ όταν χρειάζεται" και στο "δεν δέρνω ποτέ τα παιδιά μου και τα έχω αφήσει να με καβαλήσουν". Δεν είναι το α και το ω του μεγαλώματος των παιδιών το αν χρησιμοποιείς σωματική τιμωρία ή όχι.