Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - στα δικά σας παιδιά

[gavramid]

νομιζω οτι αυτη η περιπτωση δεν ειναι ΄οριοθετηση ΄...δεν ηξεραν η δεν καταλαβαν τον κινδυνο.

κι ομως εγω νομιζω οτι απο την στιγμη που δεν εχουν συναισθηση του τι γινεται αυτο πρεπει να τεθει ως οριο.

ΔΕΝ θα φευγεις για κανεναν λογo μακρια μου!

 

Παιδιά, εγω θα είχα δώσει σφαλιάρα στο μπαμπά!

Οχι βρε τον καημενο!!:p:pΝομιζω πως μπορει να συμβει στον καθενα αυτο...ανθρωποι ειμαστε

 

Ηδη απο τη φραση "αυτο ηταν ΠΟΛΥ επικινδυνο", η δικια μου εχει βγαλει τη γλωσσα, κοιταει αλλου, γελαει, και ηδη δεν σε ακουει. Που να πας στο μπλα μπλα μπλα......

 

Ετσι ακριβως ηταν η μεγαλη μου!!ειχε την ταση να θελει να φυγει και με εγραφε κι ολας.Δεν μπορουσα να κανω βημα χωρις να την κοιταω!!Ημουνα λιγο ωμη ομως στην περιγραφη του τι θα παθει αν με χασει...Ποσο κακοι ανθρωποι υπαρχουν πως αν με χασει δεν θα μεξαναδει..πως αν την χτυπησει αυτοκινητο τι θα παθει κλπκλπ...Μια μερα μαλιστα που ηθελε να προχωραει μονη της σε εναν ηρεμο δρομο κρυφτηκα για λιγο να με χασει.τρομαξε το καημενο πολυ αλλα καλυτερα λεω να τρομαξει αυτη παρα εγω που θα χαθει ή θα παθει κατι σοβαρο και θα ειναι αληθεια

Τωρα δεν κανει βημα μακρια μου

Παρολα αυτα παιδια ειναι και δεν ξερεις πως θα τους τη σβουριξει!!

Συμφωνω πολυ με alcyon

[Daphne-]

κι ομως εγω νομιζω οτι απο την στιγμη που δεν εχουν συναισθηση του τι γινεται αυτο πρεπει να τεθει ως οριο.

ΔΕΝ θα φευγεις για κανεναν λογo μακρια μου!

Το πρωι ο αντρας της ειχε παει καπου με τα παιδια(5 και 4 ετων) και αυτα για 5 δευτερολεπτα που γυρισε να παρει την τσαντα του βγηκαν στο δρομο....?

Αυτός ο κανόνας οτι δεν φεύγεις μακρυά μου και θέλω να σε βλέπω, ειναι κατάλληλος. Αλλα στην περίπτωση αυτη ο μπαμπάς απομακρύνθηκε απο οτι εγραψες.

 

Παρολα αυτα παιδια ειναι και δεν ξερεις πως θα τους τη σβουριξει!!

Ναι ναι γι αυτό στο δρόμο κρατάμε χεράκι ΠΑΝΤΑ.

[ΑΝΝΑ24]

Η αλήθεια είναι ότι το έχω πάθει. Στεκόμουν με τη μικρή στο απέναντι πεζοδρόμιο από το σπίτι μας (σχετικά στενός δρόμος, γειτονιάς.

Το σπίτι μας είναι κοντά στη στροφή, δεν έχεις ορατότητα τι έρχεται).

Την κρατάω από το χέρι, αλλά χαλαρά. Απέναντι, μπροστά στο σπίτι είναι ο άντρας μου και μιλάμε, και στο μπαλκόνι η μαμά μου. Ξαφνικά της τη δίνει να πάει στον μπαμπά, φεύγει με άνεση από το χαλαρό μου κράτημα και διασχίζει το δρόμο. Τρια δευτερόλεπτα αφού την έχει πιάσει ο άντρας μου περνάει αυτοκίνητο.

 

Απολύτως ηλίθιο σκηνικό, αφάνταστα προβλέψιμο, αλλά να που το έπαθα.

 

Και να πεις ότι ήμουν ανυποψίαστη. Της έχω αρχίσει εκπαίδευση από μωρό, γιατί είχα ανέκαθεν τρομερή φοβία.

Έχουμε κλάψει αναρίθμητα γατάκια εγώ και η αδερφή μου σε αυτό το δρόμο, και, από τότε που άρχισε να περπατάει, έκανα την πολύ "υγιή" φαντασίωση...

 

Της ξεκίνησα οδική εκπαίδευση πριν μάθει να μιλάει, σταύρωσα τις γιαγιάδες να προσέχουν, κλειδώνουμε την εξώπορτα γιατί έχει άμεση πρόσβαση στο δρόμο, για να πετύχω τι? να την πάθω από μόνη μου.

 

Για να μείνω και στο θέμα μας, δε χρειάστηκε πολύ μάλωμα. Κατάλαβε πλήρως την γκάφα της και τον κίνδυνο. Μάλιστα της το θυμίζω από καιρό σε καιρό, και με αυτή την αφετηρία συζητάμε πάλι για τους κινδύνους του δρόμου.

 

Και μια πληροφορία: έχω διαβάσει ότι μέχρι την ηλικία των 8? (δεν είμαι σίγουρη για το νούμερο), ο εγκέφαλός τους δεν αναλύει σωστά τις αποστάσεις σε σχέση με την ταχύτητα, και γι αυτό πρέπει να τα κρατάμε στο δρόμο.

[Λαΐδα]

Το θεμα του δρομου θεωρω οτι πρεπει να συζητηθει παιρνοντας υπ οψιν μας αν το παιδι το εκανε επιτηδες η οχι. Καθως επισης και την ηλικια.

Αν το εκανε επιτηδες και ηταν πεντε χρονων ας πουμε θα φερομουν διαφορετικα απο το να εφευγε ενα τριχρονο απο διπλα μου, ενω δεν το κραταγα απο το χερακι. Στην δευτερη περιπτωση θα ηταν δικη μου η ευθυνη.

[Daphne-]

Bρήκα και αυτο http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=64856

Αννα τυχεροι σταθήκατε! Ευτυχώς!

[Melina22]

Δεν χρειάζεται να με βεβαιώσεις, το βλέπω κι εγώ γύρω μου. Βλέπω όμως και το αντίστροφο, πράγμα που εμένα τουλάχιστον με κάνει να αμφισβητώ τις θεωρίες περί παραδείγματος. Γιατί αν ίσχυαν, τα παιδάκια που δεν τα έχουν βαρέσει ποτέ οι γονείς τους θα ήταν αγγελάκια, ενώ τα παιδάκια που τα έχουν βαρέσει θα ήταν θηρία. Δεν ισχύει όμως.

 

Άρα μήπως (λέω εγώ, μήπως) η θεωρία είναι λάθος ή δεν έχουμε καταλάβει τι λέει;

 

Η θεωρία δεν είναι λάθος απλά την ερμηνεύεις με λανθασμένο τρόπο. Η θεωρία δεν υποστηρίζει ότι αν σε μια οικογένεια δεν ασκείται καθόλου σωματική βία (απο την πιο ήπια ως την πιο αυστηρή) τα παιδιά δεν χτυπούν. Υπάρχουν κ άλλες παράμετροι που δεν λαμβάνεις υπόψιν. Το πιο απλό θα πω. Σε μια οικογένεια οι γονείς δεν χτυπούν ποτέ, αλλά το παιδί βλέπει με τις ώρες στην τηλ σκηνές βίας...κ άλλες πολύ πιο πολύπλοκες κ "υπόγειες" καταστάσεις που επιδρούν σε ένα παιδί παρόλο που δεν το χτυπούν ποτέ....

 

Η θεωρία υποστηρίζει ότι η σωματική τιμωρία ως μέθοδος επιβολής ορίων δίνει λάθος μηνύματα στα παιδιά για την αυτοαξία τους κ αποτυγχάνει να διδάξει ουσιαστικά αυτό που θέλουμε. Επίσης η στάση αυτή δίνει στα παιδιά το μην ότι με την επιβολή της δύναμης κ της σωματικής ισχύος "καταφέρνω πράγματα" κ είναι πολύ πιθανό τα παιδιά που οι γονείς τους το εφαρμόζουν να κάνουν το ίδιο όταν βρεθούν απέναντι σε κάποιον πιο αδύναμο. Και χίλιοι δύο ακόμη λόγοι που τα παιδιά αυτών των γονέων έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να δείξουν κ τα ίδια επιθετικότητα όπως μάθηση μέσω μίμησης κλπ

 

 

Με λίγα λόγια δεν είναι βέβαιο ότι σε οικογένειες που δεν χτυπούν ποτέ οτι τα παιδιά δεν θα είναι επιθετικά αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ή πολύ πιθανό ότι σε οικογένειες που οι γονείς χτυπούν πως και τα παιδιά θα δείξουν αντίστοιχες συμπεριφορές...

 

Η μέθοδος που χρησιμοποίησες για να του διδάξεις να μην σε χτυπά δίνει τελείως αντιφατικά μην κ μπερδεύει το παιδί. Η μαμά μου θεωρεί λάθος το να την χτυπάω. Ότι κάνει η μαμά μου όμως που είναι το προτυπό μ είναι σωστό....Άρα;;; Γιατί η ίδια με χτυπά; Ακόμα κ αν το χρησιμοποίησες μεμονωμένα.

 

Το λυπηρό είναι ότι το έχω ακούσει κ από αρκετές συναδέλφους αυτό κ μάλιστα ήταν από τις πρώτες συμβουλές που μ είχε δώσει μια συνάδελφος παλιά όταν ήμουν πρωτάρα. Ένα παιδί άλλου τμήματος με κλωτσούσε κ όταν ρώτησα τι να κάνω μου απάντησε κλώτσα τον κ εσύ μια φορά για να καταλάβει....

 

Αν είναι δυνατόν!...Σε άλλη τάξη άλλη συνάδελφος συμβούλευε παιδί να δαγκώνει επειδή το δάγκωσαν, δάγκωνε κ η ίδια ή απειλούσε ότι θα το κάνει κ άλλα τέτοια ωραία...:shock:

 

Δεν είναι το α και το ω του μεγαλώματος των παιδιών το αν χρησιμοποιείς σωματική τιμωρία ή όχι.

 

Είναι το Α και το Ω του μεγαλώματος όμως να συμβάλεις στο να χτίσει μια θετική αυτοεικόνα κ με την οποιαδήποτε χρήση σωματικής ισχύος άθελά σου το σαμποτάρεις....

[Melina22]

Κοιταξτε, αν και ειμαι απο τους γονεις που εχουν χρησιμοποιησει χωρις να θελουν και αναζητουν αλλες μεθοδους, δεν συμφωνω με το οτι η παλια αυτη δοκιμασμενη μεθοδος, δεν ηταν αποτελεσματικη.

Γενιες μεγαλωσαν ετσι και μαλιστα ειχαν πιστευω και περισσοτερο ηθος -σορρυ. Ειχαν τροπους και παιδεια.

Και αγαπουσαν τους γονεις τους!!!!!!

 

Δε νομιζω οτι ο λογος που ψαχνουμε οσοι ψαχνουμε αλλους τροπους οριοθετησης, ειναι γιατι δεν ειναι αποτελεσματικο, αλλα γιατι δεν μας αρεσει η μεθοδος αυτη καθαυτη.

 

Χαρά-Μαρία διαφωνώ. Περισσότερο ήθος όχι. Ένιωθαν σίγουρα όμως περισσότερο φόβο, θύματα άδικης μεταχείρισης, ντροπή και ταπείνωση με τόοοοσο ξύλο που έτρωγαν!. Ένιωθαν ανίσχυροι κ τελικά θυμωμένοι με τους γονείς τους...

 

Μετά από το ξύλο το παιδί πιο πιθανό είναι να σκεφτεί την εκδίκηση παρά την αυτοβελτίωση του. Και ωθεί τα παιδιά είτε να αρνηθούν τα λάθη είτε να σκεφτούν τρόπους να μην γίνουν αντιληπτά την επόμενη φορά.

 

Και γι αυτο δεν μας αρέσει η μέθοδος γιατί εκτός του έχει αποδειχτεί ότι κάνει

ζημιά στον ψυχικό κόσμο του παιδιού αποτυγχάνει παταγωδώς να διδάξει κ μόνο επιφανειακά κ βραχυπρόθεσμα πετυχαίνει τον στόχο. Όταν το παιδί βρεθεί μόνο κ μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα είναι αρνητικά. Συν του ότι τραυματίζει τις σχέσεις γονέα παιδιού...

 

Να προσθέσω σε αυτο που λες ότι δεν μας αρέσει η μέθοδος αυτή καθεαυτή, ότι είναι πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα ερευνών που έδειξαν ότι οι γονείς που εκπαιδεύτηκαν σε άλλες μεθόδους πειθαρχίας, μόλις βρήκαν άλλες αποτελεσματικές εναλλακτικές λύσεις, σταμάτησαν να χτυπούν τα παιδιά τους.

[Χαρά-Μαρία]

Χαρά-Μαρία διαφωνώ. Περισσότερο ήθος όχι. Ένιωθαν σίγουρα όμως περισσότερο φόβο, θύματα άδικης μεταχείρισης, ντροπή και ταπείνωση με τόοοοσο ξύλο που έτρωγαν!. Ένιωθαν ανίσχυροι κ τελικά θυμωμένοι με τους γονείς τους...

 

Μετά από το ξύλο το παιδί πιο πιθανό είναι να σκεφτεί την εκδίκηση παρά την αυτοβελτίωση του. Και ωθεί τα παιδιά είτε να αρνηθούν τα λάθη είτε να σκεφτούν τρόπους να μην γίνουν αντιληπτά την επόμενη φορά.

 

Και γι αυτο δεν μας αρέσει η μέθοδος γιατί εκτός του έχει αποδειχτεί ότι κάνει

ζημιά στον ψυχικό κόσμο του παιδιού αποτυγχάνει παταγωδώς να διδάξει κ μόνο επιφανειακά κ βραχυπρόθεσμα πετυχαίνει τον στόχο. Όταν το παιδί βρεθεί μόνο κ μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα είναι αρνητικά. Συν του ότι τραυματίζει τις σχέσεις γονέα παιδιού...

 

Να προσθέσω σε αυτο που λες ότι δεν μας αρέσει η μέθοδος αυτή καθεαυτή, ότι είναι πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα ερευνών που έδειξαν ότι οι γονείς που εκπαιδεύτηκαν σε άλλες μεθόδους πειθαρχίας, μόλις βρήκαν άλλες αποτελεσματικές εναλλακτικές λύσεις, σταμάτησαν να χτυπούν τα παιδιά τους.

 

Συμφωνουμε οτι διαφωνουμε λοιπον!

 

Οχι, δεν πιστευω οτι σημερα τα παιδια εχουν περισσοτερο, αλλα λιγοτερο ηθος, ηδη απο τη δικια μου γενια που δεν ειχε ξυλο και μας μεγαλωναν με τις νεες μεθοδους, της "επικοινωνιας" κλπ. Απο τα 12 σου μιλανε για αντισυλληψη, συμμοριες και ναρκωτικα. Δεν εχουν τροπους. ΚΑΙ ειναι θυμωμενοι με τους γονεις τους σημερα!!!! Δεν φταιει το ξυλο λοιπον.

Ουτε πιστευω αντιθετα οτι οι παλαιες γενεες, ειχαν σημαδευτει ψυχολογικα κι οτι αν ειχαν, εφταιγε η σφαλιαρα απο τη μαμα τους, αν εκλεβαν γλυκο απο το βαζο. Οι προηγουμενες γενεες περασαν πολεμους, δικτατοριες, φτωχεια, το χαστουκι απο τη μαμα τους τους μαρανε.

 

Βεβαια, πρεπει να ξεκαθαρισουμε για τι μιλαμε. Δεν μιλαμε για κακοποιηση....μιλαμε για μια στον ποπο πχ.

 

Και για να μην παρεξηγηθω, εχω τονισει οτι ΔΕΝ θελω να χρησιμοποιω τη μεθοδο αυτη-επειδη δεν μου αρεσει η βια γενικοτερα. Οταν τη χρησιμοποιησα παντως (μια δυο φορες σε πολυ προχωρημενες καταστασεις και πολυ ηπια, μια στον ποπο και αυστηρη φωνη) ηταν 100% ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ. Και το παιδι δεν με φοβαται, απενταντιας.

[Melina22]

Συμφωνουμε οτι διαφωνουμε λοιπον!

 

Οχι, δεν πιστευω οτι σημερα τα παιδια εχουν περισσοτερο, αλλα λιγοτερο ηθος, ηδη απο τη δικια μου γενια που δεν ειχε ξυλο και μας μεγαλωναν με τις νεες μεθοδους, της "επικοινωνιας" κλπ. Απο τα 12 σου μιλανε για αντισυλληψη, συμμοριες και ναρκωτικα. Δεν εχουν τροπους. ΚΑΙ ειναι θυμωμενοι με τους γονεις τους σημερα!!!! Δεν φταιει το ξυλο λοιπον.

Ουτε πιστευω αντιθετα οτι οι παλαιες γενεες, ειχαν σημαδευτει ψυχολογικα κι οτι αν ειχαν, εφταιγε η σφαλιαρα απο τη μαμα τους, αν εκλεβαν γλυκο απο το βαζο. Οι προηγουμενες γενεες περασαν πολεμους, δικτατοριες, φτωχεια, το χαστουκι απο τη μαμα τους τους μαρανε.

 

 

 

Βεβαια, πρεπει να ξεκαθαρισουμε για τι μιλαμε. Δεν μιλαμε για κακοποιηση....μιλαμε για μια στον ποπο πχ.

 

Μα οι συγκεκριμένες γενιές δεν έτρωγαν μια στον ποπό! Έτρωγαν ξύλο πολύ, πολλές φορές ανελέητο που θεωρείται κακοποίηση. Και όχι μόνο από γονείς αλλά κ από δασκάλους! Το ξύλο αυτό σίγουρα ευθύνεται για πάρα πολλά ψυχολογικά. Ο πόλεμος κ η φτώχεια έχουν άλλες επιπτώσεις αλλά δεν αναιρούν τις όποιες πληγές από την κακοποίηση. Αν υπήρχε αυτή η λογική τότε όταν θα παίρναμε ένα παιδί που πέρασε φτώχεια ή πόλεμο θα θεωρούσαμε σωστό να το κακοποιούμε για να συνετιστεί...ε τόσα δεινά πέρασε οι λίγες σφαλιάρες το μάραναν; Δεν πιστεύω ότι θα σκεφτόταν κάποιος έτσι..

Επίσης το να έχει γίνει πολύ "σκληρός" ένας άνθρωπος κ να έχει αποξενωθεί από τα ανθρώπινα συναισθήματα κ τον εαυτό του λόγω του ότι πέρασε οδυνηρές κακουχίες και λόγω αυτής της κατάστασης να μην επηρεάζεται "φαινομενικά"από το ξύλο δεν είναι δείκτης για την επίδραση του ξύλου στους ανθρώπους..

 

Για την σύγκριση ανάμεσα στο ήθος των γενιών θα πω ότι είναι δύσκολο να βγει έτσι απλά ένα συμπέρασμα: είχαν περισσότερο ή λιγότερο... Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο σύνθετο θέμα...τι είναι ήθος; πώς μετριέται θεωρητικά; Με βάση ποια στοιχεία γίνεται η σύγκριση; Πώς μπορεί να μετρηθεί στην πράξη; Επίσης κάθε γενιά θεωρεί ότι η προηγούμενη είναι πιο ανήθικη...Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα...αν εμπλέξουμε κ τον παράγοντα διαπαιδαγώγηση γίνεται ακόμα πιο σύνθετο..γιατί αν π.χ με το πέρασμα των χρόνων κ τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά η έννοια του ήθους μεταβάλλεται έστω κ ελάχιστα τότε και τα παιδιά ασχέτως διαπαιδαγώγησης επηρεάζονται με πολλούς τρόπους...

 

Αλλά εγώ δεν μίλησα για το ήθος κ τον θυμό συγκριτικά στις 2 γενιές, (σίγουρα κ η σημερινή γενιά έχει πολύ θυμό που πηγάζει από χίλιους δύο παράγοντες) αλλά για το ήθος κ τον θυμό που προκύπτει συγκεκριμένα σε παιδιά που τα χτυπούν κ σε παιδιά που δεν τα χτυπούν. Και στα παιδιά που τα χτυπούν ισχύουν όσα είπα παραπάνω όχι επειδή το λέω εγώ αλλά έχει μελετηθεί το θέμα...

[Χαρά-Μαρία]

Μα οι συγκεκριμένες γενιές δεν έτρωγαν μια στον ποπό! Έτρωγαν ξύλο πολύ, πολλές φορές ανελέητο που θεωρείται κακοποίηση. Και όχι μόνο από γονείς αλλά κ από δασκάλους! Το ξύλο αυτό σίγουρα ευθύνεται για πάρα πολλά ψυχολογικά. Ο πόλεμος κ η φτώχεια έχουν άλλες επιπτώσεις αλλά δεν αναιρούν τις όποιες πληγές από την κακοποίηση. Αν υπήρχε αυτή η λογική τότε όταν θα παίρναμε ένα παιδί που πέρασε φτώχεια ή πόλεμο θα θεωρούσαμε σωστό να το κακοποιούμε για να συνετιστεί...ε τόσα δεινά πέρασε οι λίγες σφαλιάρες το μάραναν; Δεν πιστεύω ότι θα σκεφτόταν κάποιος έτσι..

Επίσης το να έχει γίνει πολύ "σκληρός" ένας άνθρωπος κ να έχει αποξενωθεί από τα ανθρώπινα συναισθήματα κ τον εαυτό του λόγω του ότι πέρασε οδυνηρές κακουχίες και λόγω αυτής της κατάστασης να μην επηρεάζεται "φαινομενικά"από το ξύλο δεν είναι δείκτης για την επίδραση του ξύλου στους ανθρώπους..

 

Για την σύγκριση ανάμεσα στο ήθος των γενιών θα πω ότι είναι δύσκολο να βγει έτσι απλά ένα συμπέρασμα: είχαν περισσότερο ή λιγότερο... Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο σύνθετο θέμα...τι είναι ήθος; πώς μετριέται θεωρητικά; Με βάση ποια στοιχεία γίνεται η σύγκριση; Πώς μπορεί να μετρηθεί στην πράξη; Επίσης κάθε γενιά θεωρεί ότι η προηγούμενη είναι πιο ανήθικη...Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα...αν εμπλέξουμε κ τον παράγοντα διαπαιδαγώγηση γίνεται ακόμα πιο σύνθετο..γιατί αν π.χ με το πέρασμα των χρόνων κ τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά η έννοια του ήθους μεταβάλλεται έστω κ ελάχιστα τότε και τα παιδιά ασχέτως διαπαιδαγώγησης επηρεάζονται με πολλούς τρόπους...

 

Αλλά εγώ δεν μίλησα για το ήθος κ τον θυμό συγκριτικά στις 2 γενιές, (σίγουρα κ η σημερινή γενιά έχει πολύ θυμό που πηγάζει από χίλιους δύο παράγοντες) αλλά για το ήθος κ τον θυμό που προκύπτει συγκεκριμένα σε παιδιά που τα χτυπούν κ σε παιδιά που δεν τα χτυπούν. Και στα παιδιά που τα χτυπούν ισχύουν όσα είπα παραπάνω όχι επειδή το λέω εγώ αλλά έχει μελετηθεί το θέμα...

 

Γι αυτο ειπα, να εχουμε ξεκαθαρισει για τι μιλαμε. Αλλο μια στον ποπο αν κανει κατι επανηλειμμενα και επιτηδες, κι αλλο να το κανεις τουλουμι στο ξυλο γιατι δεν σε αφησε να κοιμηθεις το απογευμα....

 

Τελος ο θυμος πηγαζει απο πολλα και δεν πιστευω οτι το ξυλο, ειναι το βασικο εκτος αν μιλαμε επαναλαμβανω για κακοποιηση-αλλο θεμα εντελως. Δεν ξερω για ποιες μελετες μιλας-εχω μαθει να μην τις εμπιστευομαι γενικα- αλλα μαλλον για κακοποιηση θα μιλουσαν κι οχι να τραβηξεις λιγο το αυτι οταν πηγε να πνιξει το αδερφακι του.

[Cωνσταντίνα]

Η θεωρία δεν είναι λάθος απλά την ερμηνεύεις με λανθασμένο τρόπο. Η θεωρία δεν υποστηρίζει ότι αν σε μια οικογένεια δεν ασκείται καθόλου σωματική βία (απο την πιο ήπια ως την πιο αυστηρή) τα παιδιά δεν χτυπούν. Υπάρχουν κ άλλες παράμετροι που δεν λαμβάνεις υπόψιν. Το πιο απλό θα πω. Σε μια οικογένεια οι γονείς δεν χτυπούν ποτέ, αλλά το παιδί βλέπει με τις ώρες στην τηλ σκηνές βίας...κ άλλες πολύ πιο πολύπλοκες κ "υπόγειες" καταστάσεις που επιδρούν σε ένα παιδί παρόλο που δεν το χτυπούν ποτέ....

 

Η θεωρία υποστηρίζει ότι η σωματική τιμωρία ως μέθοδος επιβολής ορίων δίνει λάθος μηνύματα στα παιδιά για την αυτοαξία τους κ αποτυγχάνει να διδάξει ουσιαστικά αυτό που θέλουμε. Επίσης η στάση αυτή δίνει στα παιδιά το μην ότι με την επιβολή της δύναμης κ της σωματικής ισχύος "καταφέρνω πράγματα" κ είναι πολύ πιθανό τα παιδιά που οι γονείς τους το εφαρμόζουν να κάνουν το ίδιο όταν βρεθούν απέναντι σε κάποιον πιο αδύναμο. Και χίλιοι δύο ακόμη λόγοι που τα παιδιά αυτών των γονέων έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να δείξουν κ τα ίδια επιθετικότητα όπως μάθηση μέσω μίμησης κλπ

 

Με λίγα λόγια δεν είναι βέβαιο ότι σε οικογένειες που δεν χτυπούν ποτέ οτι τα παιδιά δεν θα είναι επιθετικά αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ή πολύ πιθανό ότι σε οικογένειες που οι γονείς χτυπούν πως και τα παιδιά θα δείξουν αντίστοιχες συμπεριφορές...

 

Η μέθοδος που χρησιμοποίησες για να του διδάξεις να μην σε χτυπά δίνει τελείως αντιφατικά μην κ μπερδεύει το παιδί. Η μαμά μου θεωρεί λάθος το να την χτυπάω. Ότι κάνει η μαμά μου όμως που είναι το προτυπό μ είναι σωστό....Άρα;;; Γιατί η ίδια με χτυπά; Ακόμα κ αν το χρησιμοποίησες μεμονωμένα.

 

Το λυπηρό είναι ότι το έχω ακούσει κ από αρκετές συναδέλφους αυτό κ μάλιστα ήταν από τις πρώτες συμβουλές που μ είχε δώσει μια συνάδελφος παλιά όταν ήμουν πρωτάρα. Ένα παιδί άλλου τμήματος με κλωτσούσε κ όταν ρώτησα τι να κάνω μου απάντησε κλώτσα τον κ εσύ μια φορά για να καταλάβει....

 

Αν είναι δυνατόν!...Σε άλλη τάξη άλλη συνάδελφος συμβούλευε παιδί να δαγκώνει επειδή το δάγκωσαν, δάγκωνε κ η ίδια ή απειλούσε ότι θα το κάνει κ άλλα τέτοια ωραία...:shock:

 

 

 

Είναι το Α και το Ω του μεγαλώματος όμως να συμβάλεις στο να χτίσει μια θετική αυτοεικόνα κ με την οποιαδήποτε χρήση σωματικής ισχύος άθελά σου το σαμποτάρεις....

 

:!::!::!:

[Melina22]

κι οχι να τραβηξεις λιγο το αυτι οταν πηγε να πνιξει το αδερφακι του.

 

Αν πήγε να πνίξει το αδερφάκι του και του τράβηξε μια μαμά το αυτί για να μάθει να μην το κάνει, λειτουργεί όπως προείπα σαν το "δάσκαλε που δίδασκες... Στην παιδαγωγική μας ενδιαφέρει να ενσωματώσει το παιδί στο σύστημα αξιών του, να εσωτερικεύσει με άλλα λόγια τον κανόνα και να τον κάνει κτήμα του. Να λειτουργήσει έτσι αυτόνομα, όχι υπό το καθεστώς του φόβου. Επίσης πολύ σημαντικό, να καταλάβει ότι ο κανόνας θεσπίζεται γιατί υπάρχει λόγος που ισχύει για όλους κ δεν επιβάλλεται αυθαίρετα από την οποιαδήποτε εξουσία γονεϊκή η όχι. Αν λοιπόν η μητέρα έχει δικαίωμα να τραβάει αυτί και το θεωρεί σωστό κ αποδεκτό γιατί να μην τραβήξει κ το ίδιο το αυτί στο αδερφάκι του ; Καταλαβαίνεις πως το εννοώ; Δεν διδάσκεις αυτό που έχεις στόχο να διδάξεις, οπότε γιατί να χρησιμοποιήσεις αυτή κ όχι κάποια άλλη μέθοδο; Μιλάω για το πως το βλέπουμε θεωρητικά το θέμα. Το ότι είμαστε άνθρωποι κ οι γονείς κ όχι ρομποτ κ ότι παρόλο που έχουμε κάποιες απόψεις για το τι είναι προτιμότερο ή σωστό, ενίοτε θα κάνουμε τα λάθη μας, είναι άλλο κεφάλαιο κ απόλυτα κατανοητό.

 

Και κάτι τελευταίο που πρέπει πιστεύω να μας προβληματίσει σχετικά.. όταν ρίχνεις ξύλο συστηματικά ή κ περιστασιακά μια ή 2 ή 3 στον ποπό ή τραβάς το αυτί σε ένα παιδί κλπ (είτε ως εκπαιδευτικός είτε ως γονιός), του δείχνεις εκείνη τη στιγμή ότι το σέβεσαι ως άνθρωπο; Αν το κάνεις σε έναν άλλο ενήλικο τον σέβεσαι;Δηλ δεν θα νιώσουμε τουλάχιστον προσβεβλημένοι αν π.χ στη δουλειά έρθει κάποιος "ανώτερος" ή πελάτης κ μας ρίξει μια ή τραβήξει το αυτί, γιατί κάναμε κάτι όχι σωστό; Ή ο συντροφός μας που είναι δικός μας άνθρωπος κ μας αγαπά;; Όταν πρόκειται για παιδί αλλάζει αυτό;

[Melina22]

Η έκφραση του προσώπου μας και μόνο, είναι αρκετή.

 

Συμφωνώ...Και συζήτηση για το θέμα όπως ήδη ειπώθηκε...Σίγουρα πάντως όχι με το να φάνε μια γερή.... Μου θυμίζει κάτι που μ λεγε ένας φίλος κ γελούσαμε για την μητέρα του...όποτε έκανε κάτι κ χτυπούσε (π.χ έπαιζε με τα αδέρφια του κ έφαγε τούμπα) δεν του έφτανε ο πόνος κ η τρομάρα απ' το χτύπημα έτρωγε κ ένα χέρι ξύλο από πάνω....:lol:

 

Η πρώτη μου αντίδραση πάντως από το σοκ, πιστεύω θα ταν να σφίξω στην αγκαλιά το παιδί μου κ να πω ευτυχώς αγάπη μου είσαι καλά...μπορώ να λιποθυμήσω ήσυχη...:lol:

[Λαΐδα]

 

Και κάτι τελευταίο που πρέπει πιστεύω να μας προβληματίσει σχετικά.. όταν ρίχνεις ξύλο συστηματικά ή κ περιστασιακά μια ή 2 ή 3 στον ποπό ή τραβάς το αυτί σε ένα παιδί κλπ (είτε ως εκπαιδευτικός είτε ως γονιός), του δείχνεις εκείνη τη στιγμή ότι το σέβεσαι ως άνθρωπο; Αν το κάνεις σε έναν άλλο ενήλικο τον σέβεσαι;Δηλ δεν θα νιώσουμε τουλάχιστον προσβεβλημένοι αν π.χ στη δουλειά έρθει κάποιος "ανώτερος" ή πελάτης κ μας ρίξει μια ή τραβήξει το αυτί, γιατί κάναμε κάτι όχι σωστό; Ή ο συντροφός μας που είναι δικός μας άνθρωπος κ μας αγαπά;; Όταν πρόκειται για παιδί αλλάζει αυτό;

να σε ρωτησω κατι, μια που βλεπω ότι εχεις πραγματικα διαθεση να το συζητήσεις και όχι να αισθανθεις καλυτερη ( ) μαμα, παιδαγωγος κλπ.

Θεωρεις ότι οι μεθοδοι οριοθετησης γενικοτερα σεβονται το παιδι? Είναι σεβασμος το να αρπαξεις το παιδι και να φυγεις από την παιδικη χαρα, τους φιλους του, κατι που προφανως θα κανεις και μπροστα τους?

Είναι σεβασμος το να είναι ολοι στο σαλονι πχ και εσυ να εχεις κλεισει το παιδι στο δωματιο του, μονο του? Προσωπικα δεν πιστευω.

Μιλαμε για οριοθετηση και όχι για ξέσπασμα νευρων η 'μαλωματα' και θεωρω ότι η συγκριση με το αν είναι ιδιο το να τσακωθω με ανωτερο, συζυγο κλπ, είναι ατοπη.

Η οριοθετηση για εμενα από μονη της επιβαλλει τροπους που δεν αρεσουν στα παιδια, και που μερικα από αυτά προσβαλλονται και 'μειωνονονται'. Αν ρωτήσεις ένα μεγαλυτερο παιδακι τι το 'προσβαλλε ' περισσοτερο το να το παρεις από την παιδικη χαρα η το να τραβηξει η μαμα το μαλλι, θα σου πει το πρωτο.

Όλα αυτά τα λεω σκεπτομενη την περιστασιακη ελαφρυα σωματικη τιμωρια ως μεσο οριοθέτησης που στην δικη μου περιπτωση δεν χρειαζεται. Δεν δικαιολογω λοιπον τον τροπο επειδή τον χρησιμοποιω, εχω την τυχη να επιβαλλομαι στα παιδια ευκολα.

Αλλα αυτή η 'καραμελα' του 'δεν αγγιζω τα παιδια για κανεναν λογο' τα τελέυταια χρονια θεωρω ότι είναι υπερτιμημενη. Και οκ, αν είναι να το χρησιμοποιούμε επειδή υπαρχουν γονεις που χανουν τα ορια και ξεσπουν στα παιδια η τα χτυπουν κλπ, να το κανουμε.

Στα παιδια δεν μενει ο τροπος οιοθετησης αν αυτος δεν είναι υπερβολικος. Γιατι υπερβολή είναι και η συνεχης τιμωρια.....Στα παιδια μενει η αγαπη που πηγαζει από τους γονεις σε κάθε στιγμη. Και αυτό είναι κατι που μπορει να το νιωθουν ακομη και αν ο γονιος του σφιξει λιγο παραπανω το μπρατσο.

Δεν ειναι τυχαιο που πολλα παιδακια, που ΠΟΤΕ δεν τα ακουμπησε καποιος γονιος, ενιωθαν παραμελημενα και όχι αγαπητα.

[Λαΐδα]

Αρχικό μήνυμα απο alcyon

Η έκφραση του προσώπου μας και μόνο, είναι αρκετή.

 

Συμφωνώ...

και εγω συμφωνω. Για να φτασεις όμως εκει, περνας από μεσα οριοθέτησης οποτε εκει είναι και η δυσκολια . Δηλαδη όταν η μαμα δεν εχει καταφερει να οριοθετησει το παιδι, η εκφραση του προσωπου και ο τονος της φωνης ακουγονται ανουσια στα αυτια της.

[Χαρά-Μαρία]

Αλλα αυτή η 'καραμελα' του 'δεν αγγιζω τα παιδια για κανεναν λογο' τα τελέυταια χρονια θεωρω ότι είναι υπερτιμημενη. Και οκ, αν είναι να το χρησιμοποιούμε επειδή υπαρχουν γονεις που χανουν τα ορια και ξεσπουν στα παιδια η τα χτυπουν κλπ, να το κανουμε.

Στα παιδια δεν μενει ο τροπος οιοθετησης αν αυτος δεν είναι υπερβολικος. Γιατι υπερβολή είναι και η συνεχης τιμωρια.....Στα παιδια μενει η αγαπη που πηγαζει από τους γονεις σε κάθε στιγμη. Και αυτό είναι κατι που μπορει να το νιωθουν ακομη και αν ο γονιος του σφιξει λιγο παραπανω το μπρατσο.

Δεν ειναι τυχαιο που πολλα παιδακια, που ΠΟΤΕ δεν τα ακουμπησε καποιος γονιος, ενιωθαν παραμελημενα και όχι αγαπητα.

 

 

Συμφωνω

[Χαρά-Μαρία]

Αν πήγε να πνίξει το αδερφάκι του και του τράβηξε μια μαμά το αυτί για να μάθει να μην το κάνει, λειτουργεί όπως προείπα σαν το "δάσκαλε που δίδασκες... Στην παιδαγωγική μας ενδιαφέρει να ενσωματώσει το παιδί στο σύστημα αξιών του, να εσωτερικεύσει με άλλα λόγια τον κανόνα και να τον κάνει κτήμα του. Να λειτουργήσει έτσι αυτόνομα, όχι υπό το καθεστώς του φόβου. Επίσης πολύ σημαντικό, να καταλάβει ότι ο κανόνας θεσπίζεται γιατί υπάρχει λόγος που ισχύει για όλους κ δεν επιβάλλεται αυθαίρετα από την οποιαδήποτε εξουσία γονεϊκή η όχι. Αν λοιπόν η μητέρα έχει δικαίωμα να τραβάει αυτί και το θεωρεί σωστό κ αποδεκτό γιατί να μην τραβήξει κ το ίδιο το αυτί στο αδερφάκι του ; Καταλαβαίνεις πως το εννοώ; Δεν διδάσκεις αυτό που έχεις στόχο να διδάξεις, οπότε γιατί να χρησιμοποιήσεις αυτή κ όχι κάποια άλλη μέθοδο; Μιλάω για το πως το βλέπουμε θεωρητικά το θέμα. Το ότι είμαστε άνθρωποι κ οι γονείς κ όχι ρομποτ κ ότι παρόλο που έχουμε κάποιες απόψεις για το τι είναι προτιμότερο ή σωστό, ενίοτε θα κάνουμε τα λάθη μας, είναι άλλο κεφάλαιο κ απόλυτα κατανοητό.

 

Και κάτι τελευταίο που πρέπει πιστεύω να μας προβληματίσει σχετικά.. όταν ρίχνεις ξύλο συστηματικά ή κ περιστασιακά μια ή 2 ή 3 στον ποπό ή τραβάς το αυτί σε ένα παιδί κλπ (είτε ως εκπαιδευτικός είτε ως γονιός), του δείχνεις εκείνη τη στιγμή ότι το σέβεσαι ως άνθρωπο; Αν το κάνεις σε έναν άλλο ενήλικο τον σέβεσαι;Δηλ δεν θα νιώσουμε τουλάχιστον προσβεβλημένοι αν π.χ στη δουλειά έρθει κάποιος "ανώτερος" ή πελάτης κ μας ρίξει μια ή τραβήξει το αυτί, γιατί κάναμε κάτι όχι σωστό; Ή ο συντροφός μας που είναι δικός μας άνθρωπος κ μας αγαπά;; Όταν πρόκειται για παιδί αλλάζει αυτό;

 

 

Πρωτον, μιλαμε για παιδια και οχι για ενηλικες-πολλοι το μπερδευετε.

 

Δευτερον, δεν ειναι ολες οι περιπτωσεις, ιδιες. Για να μην επαναλαμβανομαστε, θα δεις παραπανω οτι δεν μιλαμε μονο για τις περιπτωσεις γενικα μη οριοθετημενου παιδιου. Συχνα, πολυ καλα και οριοθετημενα παιδια, εχουν ξεσπασματα, για να δοκιμασουν τα ορια σου. Ειναι φυσικο, μεγαλωνουν και πιστευουν οτι ενας κανονας, που τον εχεις εξηγησει, ειναι καιρος να αλλαξει γιατι πχ νιωθουν μεγαλα (ενω δεν ειναι). Οπως πχ, παραπανω "ειμαστε ετοιμα, να περασουμε τον δρομο ΜΟΝΑ μας", οπως η δικια μου, που αποφασισε να αλλαξει ξαφνικα τον κανονα που ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ πιστα καθε πρωι, να της εχω διαλεξει ρουχα απο το βραδυ αναλογα με τον καιρο, κι ενιωσε ΕΤΟΙΜΗ να επιλεξει μονη της, ενα.....καλοκαιρινο φορεμα μεσα στο καταχειμωνο. Αν ειναι ΠΕΙΣΜΑΤΑΡΑ οπως η δικια μου, ΔΕΝ θα παραδεχεται με ΚΑΜΜΙΑ Παναγια, οτι εκανε λαθος εκτιμηση και οτι δεν γινεται να περασει το δικο της. ("δεν θα κρυωσω σου το υποσχομαι, δεν κρυωνω εγω εσυ κρυωνεις")

Μπορει σε αλλα παιδια, να επιανε μια εξηγηση ή ενα βλεμμα, μπορει σε αλλα επισης να ηταν αλλη η αιτιολογια μιας αναλογης αντιδρασης. Δεν ειναι ολα τα παιδια ιδια, ουτε οι καταστασεις, ουτε μπορουμε να μιλαμε συνεχως για ΠΡΟΛΗΨΗ. Σε ολα, καμμια φορα ο,τι προληπτικα μετρα και να παρεις, κατι μπορει να γινει.

 

Τριτον, κανεις δεν πιστευω οτι απο εμας, υποστηριζει την εν λογω μεθοδο, για οριοθετηση των παιδιων οποιουδηποτε. Μερικοι απο εμας αναφερθηκαν, σε εξαιρετικα σπανιες περιπτωσεις που το παιδι σε φερνει στα ορια σου, για οποιαδηποτε αιτιολογια, και εχεις εξαντλησει ΟΛΑ τα ΑΛΛΑ μεσα, και να χρησιμοποιησεις πολυ ηπια μεθοδο. Εδω θα επαναλαβω οτι πιστευω οτι τα εχουμε βαλει ολα σε ενα τσουβαλι, δεν ειναι το ιδιο η κακοποιηση και οι σφαλιαρες, με το να το τραβηξεις αν πνιγει ενα αλλο παιδακι.

[Cωνσταντίνα]

Θεωρεις ότι οι μεθοδοι οριοθετησης γενικοτερα σεβονται το παιδι? Είναι σεβασμος το να αρπαξεις το παιδι και να φυγεις από την παιδικη χαρα, τους φιλους του, κατι που προφανως θα κανεις και μπροστα τους?

Είναι σεβασμος το να είναι ολοι στο σαλονι πχ και εσυ να εχεις κλεισει το παιδι στο δωματιο του, μονο του? Προσωπικα δεν πιστευω.

 

Φίλη Λάιδα, πιστεύω πως υπάρχουν μέθοδοι οριοθέτησης -πέρα από τη σωματική τιμωρία- όπου πραγματικά σέβονται το παιδί. Το να "αρπάξεις" το παιδί σου από την παιδική χαρά μεταφράζεται με πολλούς τρόπους. Αν το αρπάξεις από το μαλλί σίγουρα δεν το σέβεσαι, αν όμως το πάρεις αγκαλιά, χωρίς φωνές και υποτιμητικά προς εκείνο σχόλια και απλά φύγεις, δεν πιστεύω πως αυτό θα του προκαλέσει κανένα αίσθημα ντροπής ή ασέβειας. Επίσης, συμφωνώ πως το να κλείσουμε ένα παιδί στο δωμάτιο μόνο του, ως τιμωρία, είναι επίσης λάθος. Οι περιορισμοί τέτοιου τύπου για'μένα είναι το ίδιο με τη σωματική τιμωρία.

 

Μιλαμε για οριοθετηση και όχι για ξέσπασμα νευρων η 'μαλωματα' και θεωρω ότι η συγκριση με το αν είναι ιδιο το να τσακωθω με ανωτερο, συζυγο κλπ, είναι ατοπη.

Η οριοθετηση για εμενα από μονη της επιβαλλει τροπους που δεν αρεσουν στα παιδια, και που μερικα από αυτά προσβαλλονται και 'μειωνονονται'. Αν ρωτήσεις ένα μεγαλυτερο παιδακι τι το 'προσβαλλε ' περισσοτερο το να το παρεις από την παιδικη χαρα η το να τραβηξει η μαμα το μαλλι, θα σου πει το πρωτο.

 

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει να του επιβάλλεις κανόνες. Ωστόσο οι κανόνες είναι υποχρεωτικοί μέσα στην οικογένεια, χωρίς αυτούς δεν υπάρχει μέτρο. Μου κάνει εντύπωση που πιστεύεις πως οι κανόνες προσβάλλουν ένα παιδί, ενώ το να του τραβήξεις το μαλλί όχι..

 

Όλα αυτά τα λεω σκεπτομενη την περιστασιακη ελαφρυα σωματικη τιμωρια ως μεσο οριοθέτησης που στην δικη μου περιπτωση δεν χρειαζεται. Δεν δικαιολογω λοιπον τον τροπο επειδή τον χρησιμοποιω, εχω την τυχη να επιβαλλομαι στα παιδια ευκολα.

Αλλα αυτή η 'καραμελα' του 'δεν αγγιζω τα παιδια για κανεναν λογο' τα τελέυταια χρονια θεωρω ότι είναι υπερτιμημενη. Και οκ, αν είναι να το χρησιμοποιούμε επειδή υπαρχουν γονεις που χανουν τα ορια και ξεσπουν στα παιδια η τα χτυπουν κλπ, να το κανουμε.

 

Γιατί το λες αυτό; Πιστεύεις πως όλοι οι γονεις χτυπούν τα παιδιά τους, απλά δεν το παραδέχονται;

 

Στα παιδια δεν μενει ο τροπος οιοθετησης αν αυτος δεν είναι υπερβολικος. Γιατι υπερβολή είναι και η συνεχης τιμωρια.....Στα παιδια μενει η αγαπη που πηγαζει από τους γονεις σε κάθε στιγμη. Και αυτό είναι κατι που μπορει να το νιωθουν ακομη και αν ο γονιος του σφιξει λιγο παραπανω το μπρατσο.

 

Η δική μας η γεννιά έχει "φάει" μπόλικη σωματική τιμωρία (αναφέρομαι στις φυσιολογικές περιπτώσεις πάντα, πχ τράβηγμα μαλλιού ή ξυλιά στον ποπό, και όχι σε βίαιες καταστάσεις!), αλλά έχουμε πάρει και μπόλικη αγάπη. Ωστόσο, αν φέρω μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα και τα χέρια μου να τρέμουν, όταν έκανα κάποιο λάθος και δεν ήξερα από που θα έρθει εκείνο το "χτύπημα", που σε εμάς τους μεγάλους τώρα φαντάζει αστείο..

 

Δεν ειναι τυχαιο που πολλα παιδακια, που ΠΟΤΕ δεν τα ακουμπησε καποιος γονιος, ενιωθαν παραμελημενα και όχι αγαπητα.

 

Το να νιώθει παραμελημένο ένα παιδί, δεν θεωρώ πως έχει σχέση με το αν το χτυπάει ο γονιός ή όχι. Ποιός είπε ότι οι γονείς που δεν χτυπούν τα παιδιά τους είναι και οι καλύτεροι γονείς; Εδώ κρίνουμε την πράξη της σωματικής τιμωρίας και όχι τον γονιό εξ ολοκλήρου.

[Λαΐδα]

Φίλη Λάιδα, πιστεύω πως υπάρχουν μέθοδοι οριοθέτησης -πέρα από τη σωματική τιμωρία- όπου πραγματικά σέβονται το παιδί. Το να "αρπάξεις" το παιδί σου από την παιδική χαρά μεταφράζεται με πολλούς τρόπους. Αν το αρπάξεις από το μαλλί σίγουρα δεν το σέβεσαι, αν όμως το πάρεις αγκαλιά, χωρίς φωνές και υποτιμητικά προς εκείνο σχόλια και απλά φύγεις, δεν πιστεύω πως αυτό θα του προκαλέσει κανένα αίσθημα ντροπής ή ασέβειας. Επίσης, συμφωνώ πως το να κλείσουμε ένα παιδί στο δωμάτιο μόνο του, ως τιμωρία, είναι επίσης λάθος. Οι περιορισμοί τέτοιου τύπου για'μένα είναι το ίδιο με τη σωματική τιμωρία.

 

Καλημέρα! Συνηθως , αυτά που βλέπουμε δηλαδή στις παιδικες χαρες, δειχνουν ότι οι μαμαδες δεν τα παιρνουν αγκαλιτσα και φευγουν. Και αυτό επειδή το παιδι εκεινη την ωρα ουρλιαζει, τσιριζει και χτυπιέται. Η αντιδραση σε αυτην την δραση τους λοιπον είναι πολύ πιο εντονη

Στο δευτερο σκελος συμφωνούμε.

 

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει να του επιβάλλεις κανόνες. Ωστόσο οι κανόνες είναι υποχρεωτικοί μέσα στην οικογένεια, χωρίς αυτούς δεν υπάρχει μέτρο. Μου κάνει εντύπωση που πιστεύεις πως οι κανόνες προσβάλλουν ένα παιδί, ενώ το να του τραβήξεις το μαλλί όχι..

Φυσικα είναι υποχρεωτικοι και για εμενα η οριοθετηση είναι κατι που 'ανακουφιζει ' και το παιδι...Το τράβηγμα μαλιου δεν είναι κανονας, δεν πιστευω ότι οι κανονες προσβαλλουν το παιδι αλλα οι συνεπειες της παραβασης του κανονα. Το τράβηγμα μαλλιου φυσικα και θα το προσβαλλει, θελω να πιστευω τουλάχιστον γιατι αν δεν συμβει αυτό τοτε ειμαστε ακομη σε πιο δυσκολο δρομο. Η ιδια προσβολή όμως θα ερθει και με το να του απαγορεψεις να παει στο παρτυ πχ (θα προσβληθεί στους φιλους του) η να του φωνάξεις μπροστα σε αλλους (κατι πολυυυυυυ κοινο).

 

Γιατί το λες αυτό; Πιστεύεις πως όλοι οι γονεις χτυπούν τα παιδιά τους, απλά δεν το παραδέχονται;

 

Αυτό το ειπα μια που ακούγεται από πολύ κοσμο, δεν αναφερθηκα στο αν τηρείται. Σαφως και βλεπω πολλους να το λενε αλλα τελικα (μεχρι το παιδι να ενηλικιωθεί) να μην το τηρουν αλλα αυτό δεν σημαινει ότι δεν υπαρχουν γονεις που το τηρουν. Τον αντρα μου ας πουμε ποτε κανεις δεν τον ακουμπησε και μαλιστα πριν 35 και 40 χρονια. Αλλα 'καυχιεται' για τα λαθη που εκανε και κανεις δεν τον πηρε χαμπαρι .

Όπως παλια ηταν 'καραμελα' το δωσε του μια για να ισιωσει, ετσι τωρα εχει γινει καραμελα το αντιθετο.

 

Η δική μας η γεννιά έχει "φάει" μπόλικη σωματική τιμωρία (αναφέρομαι στις φυσιολογικές περιπτώσεις πάντα, πχ τράβηγμα μαλλιού ή ξυλιά στον ποπό, και όχι σε βίαιες καταστάσεις!), αλλά έχουμε πάρει και μπόλικη αγάπη. Ωστόσο, αν φέρω μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα και τα χέρια μου να τρέμουν, όταν έκανα κάποιο λάθος και δεν ήξερα από που θα έρθει εκείνο το "χτύπημα", που σε εμάς τους μεγάλους τώρα φαντάζει αστείο..

ετσι όπως το γραφεις νομιζω ότι απλα τα ορια ηταν πολύ 'στενα'. Γιατι εκανες καποιο λαθος και περιμενες πχ την ξυλια. Θεωρω ότι σε κανενα λαθος δεν πρεπει να τιμωρείται το παιδι. Την τιμωρια (δεν μιλαω για τη σωματικη) τη χρησιμοποιω όταν επίτηδες κανει πραγματα που ξερει οτι δεν είναι σωστα.

 

 

Το να νιώθει παραμελημένο ένα παιδί, δεν θεωρώ πως έχει σχέση με το αν το χτυπάει ο γονιός ή όχι. Ποιός είπε ότι οι γονείς που δεν χτυπούν τα παιδιά τους είναι και οι καλύτεροι γονείς; Εδώ κρίνουμε την πράξη της σωματικής τιμωρίας και όχι τον γονιό εξ ολοκλήρου.

 

τοτε, γιατι συζητάμε για το τι ενηλικες θα μεγαλωσουν αν το παιδι εχει δεχτει σωματικη τιμωρια? Συμφωνω σε αυτό που γραφεις και βλεπω να το διαχωρίζεις μεσα σου αλλα στο θρεντ εχει αναφερθεί με λιγα λογια και πολακις ότι αν το παιδι δεχτει οποιαδήποτε σωματικη τιμωρια το πιθανοτερο είναι να μεγαλωσει χωρις αυτοεκτιμηση, επιθετικο κλπ. Αρα δεν κρινουμε μονο την πραξη... και ξαναγραφω ολη την παραγραφο όπως την ειχα γραψει γιατι ισως ετσι βγει καλυτερο νοημα

Στα παιδια δεν μενει ο τροπος οιοθετησης αν αυτος δεν είναι υπερβολικος. Γιατι υπερβολή είναι και η συνεχης τιμωρια.....Στα παιδια μενει η αγαπη που πηγαζει από τους γονεις σε κάθε στιγμη. Και αυτό είναι κατι που μπορει να το νιωθουν ακομη και αν ο γονιος του σφιξει λιγο παραπανω το μπρατσο.

Δεν ειναι τυχαιο που πολλα παιδακια, που ΠΟΤΕ δεν τα ακουμπησε καποιος γονιος, ενιωθαν παραμελημενα και όχι αγαπητα.

 

Για να τελειωσω λοιπον τις σκεψεις μου, θα πω ότι υπαρχουν γονεις που τα παιδακια τους δεχονται πολύ ευκολοτερα την οριοθετηση από τα αλλα. Πολλες φορες δεν χρειαζεται η οποιαδήποτε τιμωρια. Σαφως είναι και θεμα ανατροφης τους αλλα πολλες φορες είναι και θεμα χαρακτήρα.

Όταν όμως δεν είναι ετσι τα δεδομενα, και ερχεται στιγμη που το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να οριοθετηθει, προτιμω αυτό να γινει εστω και με την ελαφρυα σωματικη τιμωρια από το να μη γινει καθολου.

Και υπαρχουν και περιπτώσεις που ο γονιος εκανε λαθος στον τροπο που αντιμετωπιζε τη συμπεριφορα του παιδιου του. Και αυτό το 'σηκωνω τη φωνη ' η το ΄κοιταζω εντονα ', δεν μπορει να το καθιερωσει. Νομιζετε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το παιδι θα συμμορφωθεί με τις τιμωριες τυπου ΄πηγαινε στο δωματιο σου'? Αν το παιδακι εχει μαθει να φτυνει πχ οποιον του φερνει αντιρρηση (ξερω , πολύ ασχημο αλλα υπαρχουν και αυτές οι περιπτώσεις), νομιζετε ότι θα συμορφωθει με τα λογια, την κουβεντουλα κλπ?? Αυτό θα γινονταν μονο αν ηταν το αρχικο σταδιο....Προκειμενου λοιπον το παιδι μου να φερονταν ετσι, σαφως και θα το τραβαγα το μαλλι μεχρι να σταματησει!

[Cωνσταντίνα]

Καλημέρα! Συνηθως , αυτά που βλέπουμε δηλαδή στις παιδικες χαρες, δειχνουν ότι οι μαμαδες δεν τα παιρνουν αγκαλιτσα και φευγουν. Και αυτό επειδή το παιδι εκεινη την ωρα ουρλιαζει, τσιριζει και χτυπιέται. Η αντιδραση σε αυτην την δραση τους λοιπον είναι πολύ πιο εντονη

Στο δευτερο σκελος συμφωνούμε.

 

Έτσι γίνεται δυστυχώς, θεωρώ όμως πως είναι εφικτό να πάρουμε το παιδί μας αγκαλιά από την παιδική χαρά και να φύγουμε, και όχι σέρνοντάς το ή αρπάζοντάς το με βια, ακόμα και αν χτυπιέται ή τσιρίζει.

 

 

Φυσικα είναι υποχρεωτικοι και για εμενα η οριοθετηση είναι κατι που 'ανακουφιζει ' και το παιδι...Το τράβηγμα μαλιου δεν είναι κανονας, δεν πιστευω ότι οι κανονες προσβαλλουν το παιδι αλλα οι συνεπειες της παραβασης του κανονα. Το τράβηγμα μαλλιου φυσικα και θα το προσβαλλει, θελω να πιστευω τουλάχιστον γιατι αν δεν συμβει αυτό τοτε ειμαστε ακομη σε πιο δυσκολο δρομο. Η ιδια προσβολή όμως θα ερθει και με το να του απαγορεψεις να παει στο παρτυ πχ (θα προσβληθεί στους φιλους του) η να του φωνάξεις μπροστα σε αλλους (κατι πολυυυυυυ κοινο).

 

Κοίτα, είναι μεγάλη συζήτηση το θέμα της τιμωρίας. Αν στο παιδί έχει υποσχεθεί ο γονιός πως θα πάει στο πάρτυ και μεσολαβήσει κάποια επανελημένη "αταξία" του παιδιού, θεωρώ άδικο για το παιδί να μην πάει στο πάρτυ ως τιμωρία για την "αταξία" του, γιατί ο γονιός καταπατά την υπόσχεσή του. Ωστόσο, αν το παιδί κάνει μια "αταξία", και ο γονιός ορίσει την απαγόρευση εξόδου ως τιμωρία, και τύχει ένα πάρτυ μετά την επιβολή της τιμωρίας, θεωρώ πως το παιδί δεν πρέπει να πάει στο πάρτυ αυτό.

 

 

Αυτό το ειπα μια που ακούγεται από πολύ κοσμο, δεν αναφερθηκα στο αν τηρείται. Σαφως και βλεπω πολλους να το λενε αλλα τελικα (μεχρι το παιδι να ενηλικιωθεί) να μην το τηρουν αλλα αυτό δεν σημαινει ότι δεν υπαρχουν γονεις που το τηρουν. Τον αντρα μου ας πουμε ποτε κανεις δεν τον ακουμπησε και μαλιστα πριν 35 και 40 χρονια. Αλλα 'καυχιεται' για τα λαθη που εκανε και κανεις δεν τον πηρε χαμπαρι .

Όπως παλια ηταν 'καραμελα' το δωσε του μια για να ισιωσει, ετσι τωρα εχει γινει καραμελα το αντιθετο.

 

Εγώ προσωπικά, φίλη Λάιδα είμαι κατά της σωματικής τιμωρίας και θα σου εξηγήσω το γιατί. Αν χρησιμοποιούσα τη σωματική τιμωρία στο παιδί μου όποτε το παιδί έκανε κάτι, για να του το "κόψω" θα έπρεπε πχ να του δώσω ξυλιά στον ποπό. Ωστόσο η "ξυλιά" αυτή δεν θα έπρεπε να είναι δυνατή, γιατί αν ήταν δυνατή δεν θα ήταν μια απλή ξυλιά αλλά θα συγκαταλεγόταν στην βίαιη σωματική τιμωρία. Οπότε αφού η "ξυλιά" δεν θα ήταν δυνατή το παιδί δεν θα πόναγε, οπότε πως θα καταλάβαινε οτι δεν πρέπει να ξανακάνει το λάθος αυτό;

 

 

ετσι όπως το γραφεις νομιζω ότι απλα τα ορια ηταν πολύ 'στενα'. Γιατι εκανες καποιο λαθος και περιμενες πχ την ξυλια. Θεωρω ότι σε κανενα λαθος δεν πρεπει να τιμωρείται το παιδι. Την τιμωρια (δεν μιλαω για τη σωματικη) τη χρησιμοποιω όταν επίτηδες κανει πραγματα που ξερει οτι δεν είναι σωστα.

 

Τα όρια δεν ήταν πολύ στενά. Ίσα-ίσα υπήρχε πολλή αγάπη και ανεκτικότητα. Όταν όμως οι γονείς κάποιες φορές χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία, το παιδί δεν μπορεί να ξέρει πότε θα συμβεί αυτό, οπότε δεν ξέρει τι το περιμένει κάθε φορά που κάνει ένα λάθος και αυτομάτως του δημιουργείται ανασφάλεια.

 

τοτε, γιατι συζητάμε για το τι ενηλικες θα μεγαλωσουν αν το παιδι εχει δεχτει σωματικη τιμωρια? Συμφωνω σε αυτό που γραφεις και βλεπω να το διαχωρίζεις μεσα σου αλλα στο θρεντ εχει αναφερθεί με λιγα λογια και πολακις ότι αν το παιδι δεχτει οποιαδήποτε σωματικη τιμωρια το πιθανοτερο είναι να μεγαλωσει χωρις αυτοεκτιμηση, επιθετικο κλπ. Αρα δεν κρινουμε μονο την πραξη... και ξαναγραφω ολη την παραγραφο όπως την ειχα γραψει γιατι ισως ετσι βγει καλυτερο νοημα

Στα παιδια δεν μενει ο τροπος οιοθετησης αν αυτος δεν είναι υπερβολικος. Γιατι υπερβολή είναι και η συνεχης τιμωρια.....Στα παιδια μενει η αγαπη που πηγαζει από τους γονεις σε κάθε στιγμη. Και αυτό είναι κατι που μπορει να το νιωθουν ακομη και αν ο γονιος του σφιξει λιγο παραπανω το μπρατσο.

Δεν ειναι τυχαιο που πολλα παιδακια, που ΠΟΤΕ δεν τα ακουμπησε καποιος γονιος, ενιωθαν παραμελημενα και όχι αγαπητα.

 

Αυτό που εννοούσα, λέγοντας πως κρίνουμε την πράξη της σωματικής τιμωρίας και όχι τον γονιό εξ ολοκλήρου, είναι πως ένας γονιός μπορεί να είναι πολύ σωστός γενικότερα, αλλά να χρησιμοποιεί τη σωματική τιμωρία ως μέθοδο οριοθέτησης. Ενώ αντίθετα, ένας γονιός μπορεί να μην έχει ακουμπήσει ποτέ το παιδί του, αλλά κατά τα άλλα να είναι κακός γονιός. Οπότε καταλήγουμε στο ότι παίζουν όλοι οι παράγοντες ρόλο για το αν θα μεγαλώσει ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση, με επιθετικότητα κλπ..

 

Για να τελειωσω λοιπον τις σκεψεις μου, θα πω ότι υπαρχουν γονεις που τα παιδακια τους δεχονται πολύ ευκολοτερα την οριοθετηση από τα αλλα. Πολλες φορες δεν χρειαζεται η οποιαδήποτε τιμωρια. Σαφως είναι και θεμα ανατροφης τους αλλα πολλες φορες είναι και θεμα χαρακτήρα.

Όταν όμως δεν είναι ετσι τα δεδομενα, και ερχεται στιγμη που το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να οριοθετηθει, προτιμω αυτό να γινει εστω και με την ελαφρυα σωματικη τιμωρια από το να μη γινει καθολου.

Και υπαρχουν και περιπτώσεις που ο γονιος εκανε λαθος στον τροπο που αντιμετωπιζε τη συμπεριφορα του παιδιου του. Και αυτό το 'σηκωνω τη φωνη ' η το ΄κοιταζω εντονα ', δεν μπορει να το καθιερωσει. Νομιζετε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το παιδι θα συμμορφωθεί με τις τιμωριες τυπου ΄πηγαινε στο δωματιο σου'? Αν το παιδακι εχει μαθει να φτυνει πχ οποιον του φερνει αντιρρηση (ξερω , πολύ ασχημο αλλα υπαρχουν και αυτές οι περιπτώσεις), νομιζετε ότι θα συμορφωθει με τα λογια, την κουβεντουλα κλπ?? Αυτό θα γινονταν μονο αν ηταν το αρχικο σταδιο....Προκειμενου λοιπον το παιδι μου να φερονταν ετσι, σαφως και θα το τραβαγα το μαλλι μεχρι να σταματησει!

 

Όχι, το "πήγαινε στο δωμάτιό σου" το θεωρώ εξίσου λάθος με τη σωματική τιμωρία. Θα επανέλθω αργότερα να σου εξηγήσω το γιατί

[Cωνσταντίνα]

Sorry αλλά υπάρχει έλλειψη χρόνου..

[Λαΐδα]

κωνσταντινα, πανω κατω συμφωνούμε σε όλα θεωρητικα απλα εγω επιφυλάσσομαι υπερ της ελαφρυας σωματικης τιμωρια, οπου αυτή απαιτείται, εναντι αλλης μεθοδου τιμωριας.

 

Να διευκρινισω μονο σχετικα με αυτό: Αν χρησιμοποιούσα τη σωματική τιμωρία στο παιδί μου όποτε το παιδί έκανε κάτι, για να του το "κόψω" θα έπρεπε πχ να του δώσω ξυλιά στον ποπό. Ωστόσο η "ξυλιά" αυτή δεν θα έπρεπε να είναι δυνατή, γιατί αν ήταν δυνατή δεν θα ήταν μια απλή ξυλιά αλλά θα συγκαταλεγόταν στην βίαιη σωματική τιμωρία. Οπότε αφού η "ξυλιά" δεν θα ήταν δυνατή το παιδί δεν θα πόναγε, οπότε πως θα καταλάβαινε οτι δεν πρέπει να ξανακάνει το λάθος αυτό;

 

Θεωρω ότι υπαρχουν ΜΟΝΟ μερικες περιπτωσεις που είναι και ελάχιστες μαλιστα, που θα μπορουσε η ελαφρυα σωματικη τιμωρια να χρησιμοποηθει. αν καταντησει να ειναι μονιμη μεθοδος αντιμετωπισης, το εχουμε χασει το παιχνιδι...

 

Επισης για εμενα το 'ελαφρυα' δεν σημαινει ξυλια σε καμια περιπτωση...εχω ξαναπει το να το 'συρω' προς τα καπου, το τράβηγμα μαλλιου, το παραπανω σφιξιμο από οσο πρεπει στο μπρατσο , είναι. και αυτό όχι καθ αυτου τιμωρια αλλα τροπος για να του αποσπασεις την προσοχη εκεινη την ωρα που είναι εκτος εαυτου ώστε να μπορέσεις να του μιλησεις μετα....

 

Πιστευω ότι το δικο μου παιδι, που το ξερω καλα, αν εκανε κατι επανηλειμενα και επίτηδες και το εστελνα στο δωματιο του η του στερουσα ένα παιχνιδι , δεν θα το ενδιεφερε καθολου...από τη στιγμη που το κανει επίτηδες και συνεχεια, κατι άλλο φταιει που το εχει αγγιξει αρνητικα πολύ περισσοτερο από καποια στερηση που θα του επιβαλλω. Οποτε ισως το επαναφερω στην ταξη με καποια κινηση σαν αυτές αλλα μετα θα κατσω να του μιλησω....να του εξηγησω...και να δω που εχουμε χασει τη μπαλα!

[alcyon]

... Αν ρωτήσεις ένα μεγαλυτερο παιδακι τι το 'προσβαλλε ' περισσοτερο το να το παρεις από την παιδικη χαρα η το να τραβηξει η μαμα το μαλλι, θα σου πει το πρωτο. ....

Έτσι θα απαντήσει ένα παιδί που οι γονείς του του πέρασαν ως δεδομένη αυτή την αντιμετώπιση. Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς χρήση αυτής της μεθόδου, θα ξαφνιαστεί τόσο πολύ και θα προσβληθεί πολύ περισσότερο απ' οτιδήποτε, με το να το χτυπήσει κάποιος ή να του τραβήξει μαλλί ή ... (κτλ) ... .

και εγω συμφωνω. Για να φτασεις όμως εκει, περνας από μεσα οριοθέτησης οποτε εκει είναι και η δυσκολια . Δηλαδη όταν η μαμα δεν εχει καταφερει να οριοθετησει το παιδι, η εκφραση του προσωπου και ο τονος της φωνης ακουγονται ανουσια στα αυτια της.

Ακριβώς !

[alcyon]

...

 

...

Και υπαρχουν και περιπτώσεις που ο γονιος εκανε λαθος στον τροπο που αντιμετωπιζε τη συμπεριφορα του παιδιου του. Και αυτό το 'σηκωνω τη φωνη ' η το ΄κοιταζω εντονα ', δεν μπορει να το καθιερωσει. Νομιζετε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το παιδι θα συμμορφωθεί με τις τιμωριες τυπου ΄πηγαινε στο δωματιο σου'? Αν το παιδακι εχει μαθει να φτυνει πχ οποιον του φερνει αντιρρηση (ξερω , πολύ ασχημο αλλα υπαρχουν και αυτές οι περιπτώσεις), νομιζετε ότι θα συμορφωθει με τα λογια, την κουβεντουλα κλπ??...

 

Όταν έχουμε κάνει λάθος στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ένα θέμα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε διπλό κόπο. Πρώτα εμείς πρέπει να αναγνωρίσουμε το λάθος, έπειτα να προσδιορίσουμε με ποια μέθοδο θα το αντιμετωπίζουμε και μετά θα πρέπει να την εφαρμόζουμε με απόλυτη συνέπεια, μέχρι να αποκτήσει ο λόγος μας ξανά αξιοπιστία και να καταλάβει το παιδί πως το εννοούμε αυτό που λέμε. Το τελευταίο κομμάτι που αφορά το παιδί, σαφώς χρειάζεται περισσότερο κουράγιο και ενέργεια από μέρους μας γιατί δε θέτουμε κάποιο κανόνα εξ αρχής αλλά μεταβάλλουμε τον "κανόνα" που είχε συνηθίσει.

 

Είναι κατά πολύ δυσκολότερο να διορθώνουμε συμπεριφορές από το να τις βάζουμε εξαρχής. Γι' αυτό κατά τη γνώμη μου έχει μεγάλη σημασία να θέσουμε όρια από μικρά γιατί μετά δε μαζεύονται τα παιδιά εύκολα.

[Cωνσταντίνα]

Πιστευω ότι το δικο μου παιδι, που το ξερω καλα, αν εκανε κατι επανηλειμενα και επίτηδες και το εστελνα στο δωματιο του η του στερουσα ένα παιχνιδι , δεν θα το ενδιεφερε καθολου...από τη στιγμη που το κανει επίτηδες και συνεχεια, κατι άλλο φταιει που το εχει αγγιξει αρνητικα πολύ περισσοτερο από καποια στερηση που θα του επιβαλλω. Οποτε ισως το επαναφερω στην ταξη με καποια κινηση σαν αυτές αλλα μετα θα κατσω να του μιλησω....να του εξηγησω...και να δω που εχουμε χασει τη μπαλα!

 

Επανήλθα λοιπόν..

Απομονώνω αυτό το κομμάτι από το κείμενό σου γιατί μου δίνει "πάσα" να σου διευκρινίσω το περί τιμωρίας. Προσωπικά είμαι υπέρ της τιμωρίας, γιατί πιστεύω πως όπως επιβραβεύουμε ένα παιδί έτσι πρέπει και να το τιμωρούμε όταν πρέπει, πάντα στα φυσιολογικά πλαίσια και όχι με το παραμικρό γιατί χάνεται η ουσία. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου πάντα, αυτό το είδος τιμωρίας που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια, του τύπου "βάζω το παιδί στο δωμάτιο τιμωρίας" ή "στην πολυθρόνα τιμωρίας", και δεν το αφήνω να σηκωθεί για 3-4-5 λεπτά ανάλογα με την ηλικία, συγνώμη κιόλας αλλά το θεωρώ άκρως γελοίο και μη αποτελεσματικό. Ο σωματικός περιορισμός για'μένα είναι άδικος για το παιδί και άτοπος γιατί πιστεύω πως δεν του διδάσκει απολύτως τίποτα. Είμαι υπέρ του να απομονώσω το παιδί από ένα χώρο με πολύ κόσμο, όταν αρχίσει να χτυπιέται ή να τσιρίζει, αλλά να μείνω μαζί του μέχρι να ηρεμήσει.

Στη δική σου περίπτωση τώρα, έχεις δίκιο πως τα περισσότερα παιδιά όταν κάνουν κάτι και η "ποινή" είναι η τιμωρία του τύπου "δεν θα παίξεις με τους φίλους/ες σου" ή "δεν θα δεις τηλεόραση" κλπ, συνήθως την πρώτη φορά αδιαφορούν. Αυτή η αδιαφορία όμως συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, γιατί οι τιμωρίες δεν είναι άμεσες όπως ας πούμε το τράβηγμα του μαλλιου. Αν όμως το παιδί διαπιστώσει πως η τιμωρία τηρείται πάντα και με συνέπεια, και πως ό,τι λάθος κάνει θα έχει και ένα κόστος, τότε πιστεύω πως θα αρχίσει να δίνει πολλή σημασία στις πράξεις του. Όλα τα παιδιά έχουν κάποιες αγαπημένες συνήθειες που αν τις στερηθούν το ξανασκέφτονται.