Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - στα δικά σας παιδιά

[Melina22]

Στο συγκεκριμένο θέμα με έχει καλύψει τόσο πολύ η σκέψη της Κωνσταντίνας που έχω αρχίσει κ ανησυχώ...:lol: Σε πολλά σημεία διαβάζω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι και την ίδια επιχειρηματολογία. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό σε τέτοιο βαθμό. Βρε Κωνσταντίνα τι γίνεται;

 

Θα σταθώ σε ένα από όλα:

 

Αν χρησιμοποιούσα τη σωματική τιμωρία στο παιδί μου όποτε το παιδί έκανε κάτι, για να του το "κόψω" θα έπρεπε πχ να του δώσω ξυλιά στον ποπό. Ωστόσο η "ξυλιά" αυτή δεν θα έπρεπε να είναι δυνατή, γιατί αν ήταν δυνατή δεν θα ήταν μια απλή ξυλιά αλλά θα συγκαταλεγόταν στην βίαιη σωματική τιμωρία. Οπότε αφού η "ξυλιά" δεν θα ήταν δυνατή το παιδί δεν θα πόναγε, οπότε πως θα καταλάβαινε οτι δεν πρέπει να ξανακάνει το λάθος αυτό;

 

 

Κάτι πολύ ήπιο κ εγώ πιστεύω δεν θα κατάφερνε να αποσπάσει την προσοχή, ούτε να επαναφέρει το παιδάκι που χτύπησε το αδερφάκι του στο προηγούμενο παράδειγμα. Γιατί αναφέρθηκε ήδη ότι πρόκειται για παιδιά "δύσκολα". Οπότε γιατί αυτή η επέμβαση επιδρά άμεσα; Τι προκαλεί; Γιατί δεν προκαλεί το ίδιο κ κάτι άλλο;

 

Αυτό όμως που πιστεύω είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί (το είχα γράψει αλλά δεν σχολιάστηκε) κ που με έχει στριμώξει σαν σκέψη κ στη δουλειά αλλά κ ως γονιό, είναι ότι δεν μπορείς να διδάξεις μια συμπεριφορά που εσύ ο ίδιος εφαρμόζεις. Ό,τι κ αν λες, τα παιδιά στο τέλος θα κάνουν αυτό που βλέπουν κ εκεί την χάσαμε την μάχη έστω κ αν στιγμιαία ή προσωρινά νιώθουμε ότι τα καταφέραμε...

 

Και μια άλλη πιο γενική τοποθέτηση περί διαπαιδαγώγησης που ήθελα να μοιραστούμε, είναι ότι όταν ακριβώς έχουμε να κάνουμε με πιο "δύσκολο" παιδί που όλα δείχνουν να μην πιάνουν ( είναι κάτι που σκέφτομαι πάντα κ ταλαιπωρούμαι μόνη μου) εκεί είναι που πρέπει να ψαχτούμε πάρα πολύ και να είμαστε πολύ πιο προσεχτικοί παρόλο που μας δημιουργούνται έντονα αρνητικά συναισθήματα. Για μένα πάντα μα πάντα υπεύθυνος είναι ο ενήλικος. Απλώς πολλές φορές δεν βλέπει καν το λάθος του...Αν το παιδί φτύνει γιατί το κάνει; Χρειάζεται να βρεθεί η αιτία για να σταματήσει. Το λέω κ από προσωπική εμπειρία μέσα από την οικογένεια μου αλλά και με βάση τις όποιες ελάχιστες θεωρητικές γνώσεις...δεν εννοώ ότι φτύναμε στην οικογένεια μου, καταλάβατε πιστεύω...:lol:

[Melina22]

Και μια μικρή διευκρίνηση: Δεν λέμε Λάιδα ότι π.χ το παιδάκι σου, χρησιμοποιώ το προσωπικό παράδειγμα για να σου εξηγήσω, θα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση ως ενήλικος. ( Ίσα ίσα αν κρίνω από τον τρόπο σκέψης σου, είναι πάρα πολύ τυχερό που έχει μια μητέρα σαν κ εσένα.)

 

Λέμε ότι ανάλογα τον γονέα κ την έκταση που χρησιμοποιεί την σωματική βία το παιδί δεν θα έχει την ίδια αυτοεκτίμηση που θα είχε αν δεν γινόταν χρήση αυτής της μεθόδου, αλλά κάποια άλλη. Αν ένας γονιός αγαπά πολύ το παιδί του κ φροντίζει με διάφορους τρόπους να ενισχύει την καλή αυτοεικόνα κ αυτοεκτίμηση του παιδιού, αλλά παράλληλα το δέρνει που κ που, αφαιρούνται ας πούμε "πόντοι" από την όλη προσπάθειά του στο συνολικό αποτέλεσμα. Δηλ σε σύγκριση με έναν υποτιθέμενο εαυτό του που κάνει ακριβώς τα ίδια χωρίς όμως το συστηματικό ξύλο έχει πιο μικρή συνολική βαθμολογία αν μπορώ να το πω έτσι. Όσο πιο λίγο χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους τόσο ελαχιστοποιείται κ η αφαίρεση πόντων. Εννοείται πως η αυτοεκτίμηση διαμορφώνεται μέσα από χιλιάδες πράξεις του γονέα. Πάντα συγκρίνουμε με τον τρόπο που σου εξήγησα. Οπότε καταλαβαίνουμε πιο εύκολα γιατί με βάση τις έρευνες ο συστηματικός ξυλοδαρμός (αυτές οι έρευνες δεν αναφέρονται σε κάτι ήπιο κ σπάνιο) ισούται με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Γιατί έχουν χαθεί τόσο πολλοί πόντοι που ότι κ αν έχει γίνει από την αντίστροφη το αποτέλεσμα παραμένει χαμηλό...

 

:lol:

 

Γελάω με την εξήγησή μου τώρα...

[Melina22]

Οι περισσότεροι γονείς πάντως που δεν θέλουν αλλά χρησιμοποιούν το ξύλο είναι γιατί αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν με όλους τους άλλους τρόπους την κατάσταση. Κάπου είχα δει ότι το ξύλο ισούται με αδυναμία του ενήλικα να ελέγξει την κατάσταση. Παραδίδει τα όπλα. Συνήθως δεν γίνεται με ήρεμο τρόπο αλλά αφού έχει αγανακτίσει ο γονιός δηλ με ένταση. Δηλώνει όμως κ το νιώθει κ ο ίδιος πολύ βαθιά μέσα του ότι είναι αδύναμος.

[Cωνσταντίνα]

Στο συγκεκριμένο θέμα με έχει καλύψει τόσο πολύ η σκέψη της Κωνσταντίνας που έχω αρχίσει κ ανησυχώ...:lol: Σε πολλά σημεία διαβάζω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι και την ίδια επιχειρηματολογία. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό σε τέτοιο βαθμό. Βρε Κωνσταντίνα τι γίνεται;

 

Χα χα, αυτό σκεφτόμουν και εγώ διαβάζοντας τα δυο τελευταία ποστ σου, γι'αυτό δεν έγραφα τίποτα γιατί με κάλυπτες 100%. Είδες, τελικά υπάρχει χημεία και μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται καν Αυτό που λες το παθαίνω συνέχεια και με την alcyon σε σημείο να λέω "μα καλά μέσα στο μυαλό μου είναι;;":lol:

[Cωνσταντίνα]

Πρωτον, μιλαμε για παιδια και οχι για ενηλικες-πολλοι το μπερδευετε.

 

Χαρά-Μαρία, θα μπορούσες, αν θες, να μου αναλύσεις για ποιόν λόγο κάνεις αυτόν τον διαχωρισμό παιδιού-ενήλικα; Για'μένα δεν υπάρχει διαφορά, και αυτό επειδή καταρχήν θεωρώ πως τα παιδιά είναι πανέξυπνα (καμιά φορά και πιο έξυπνα από κάποιους ενήλικες), και κατά δεύτερον οι ιδιοτροπίες υπάρχουν ανεξαρτήτου ηλικίας. Δηλαδή, έχω συναντήσει ενήλικες εξίσου πεισματάρηδες με ένα παιδί, ενήλικες εξίσου νευρικούς και αντιδραστικούς, ειρωνικούς και πνεύματα αντιλογίας.. Ωστόσο δεν τους χτύπησα ποτέ. Θα ήθελα όμως να μου πεις και την άλλη άποψη..

[elenip]

Χαρά-Μαρία, θα μπορούσες, αν θες, να μου αναλύσεις για ποιόν λόγο κάνεις αυτόν τον διαχωρισμό παιδιού-ενήλικα; Για'μένα δεν υπάρχει διαφορά, και αυτό επειδή καταρχήν θεωρώ πως τα παιδιά είναι πανέξυπνα (καμιά φορά και πιο έξυπνα από κάποιους ενήλικες), και κατά δεύτερον οι ιδιοτροπίες υπάρχουν ανεξαρτήτου ηλικίας. Δηλαδή, έχω συναντήσει ενήλικες εξίσου πεισματάρηδες με ένα παιδί, ενήλικες εξίσου νευρικούς και αντιδραστικούς, ειρωνικούς και πνεύματα αντιλογίας.. Ωστόσο δεν τους χτύπησα ποτέ. Θα ήθελα όμως να μου πεις και την άλλη άποψη..

 

Την ίδια απορία έχω και εγώ... δηλ. όταν ένας ενήλικας δεν καταλαβαίνει με τίποτε όμως και συνεχίζει να εξακολουθεί να επιδεικνύει την ίδια συμπεριφορά απέναντί μας (π.χ. βλέπε πεθερές) γιατί δεν σηκώνουμε το χέρι να ρίξουμε καμία μπούφλα, να τραβήξουμε κανένα μαλλί, να τραβολογήσουμε βίαια για να οριοθετήσουμε την συμπεριφορά??

[Λαΐδα]

Καλησπέρα σε ολες! ...τι ωραια μερα σημερα ε??

 

Έτσι θα απαντήσει ένα παιδί που οι γονείς του του πέρασαν ως δεδομένη αυτή την αντιμετώπιση. Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς χρήση αυτής της μεθόδου, θα ξαφνιαστεί τόσο πολύ και θα προσβληθεί πολύ περισσότερο απ' οτιδήποτε, με το να το χτυπήσει κάποιος ή να του τραβήξει μαλλί ή ... (κτλ) ... .

συμφωνω αλλα αυτό συμβαινει με οποιαδήποτε διαφορετικη μεθοδο χρησιμοποιησει ο γονιος για πρωτη φορα. Αν ένα παιδι μεγαλωνει χωρις να μπαινει τιμωριες, δοκιμασε να το στελεις στο δωματιο του να δεις πως θα κανει.

 

 

Είναι κατά πολύ δυσκολότερο να διορθώνουμε συμπεριφορές από το να τις βάζουμε εξαρχής. Γι' αυτό κατά τη γνώμη μου έχει μεγάλη σημασία να θέσουμε όρια από μικρά γιατί μετά δε μαζεύονται τα παιδιά εύκολα.

Μα εκει είναι το σημειο κλειδι που πιστευω συμφωνούμε ολες. Τα περισσοτερα προβλήματα ερχονται όμως όταν οι γονεις δεν τα καταφερνουν...όταν δυσκολεύονται...όταν χανουν τη μπαλα. Και εκει είναι σημαντικο να βρεθει ενας τροπος να ξαναβαλουν τα θεμελια.

 

Είμαι υπέρ του να απομονώσω το παιδί από ένα χώρο με πολύ κόσμο, όταν αρχίσει να χτυπιέται ή να τσιρίζει, αλλά να μείνω μαζί του μέχρι να ηρεμήσει.

.

και εγω. Να το απομονώσουμε μεν για να μην δημιουργει εντασεις μεσα του και γυρω του αλλα να μεινουμε εκει μεχρι να ηρεμησει,. μιλωντας του.

 

 

Αυτό όμως που πιστεύω είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί (το είχα γράψει αλλά δεν σχολιάστηκε) κ που με έχει στριμώξει σαν σκέψη κ στη δουλειά αλλά κ ως γονιό, είναι ότι δεν μπορείς να διδάξεις μια συμπεριφορά που εσύ ο ίδιος εφαρμόζεις. Ό,τι κ αν λες, τα παιδιά στο τέλος θα κάνουν αυτό που βλέπουν κ εκεί την χάσαμε την μάχη έστω κ αν στιγμιαία ή προσωρινά νιώθουμε ότι τα καταφέραμε...

 

Και μια άλλη πιο γενική τοποθέτηση περί διαπαιδαγώγησης που ήθελα να μοιραστούμε, είναι ότι όταν ακριβώς έχουμε να κάνουμε με πιο "δύσκολο" παιδί που όλα δείχνουν να μην πιάνουν ( είναι κάτι που σκέφτομαι πάντα κ ταλαιπωρούμαι μόνη μου) εκεί είναι που πρέπει να ψαχτούμε πάρα πολύ και να είμαστε πολύ πιο προσεχτικοί παρόλο που μας δημιουργούνται έντονα αρνητικά συναισθήματα. Για μένα πάντα μα πάντα υπεύθυνος είναι ο ενήλικος. Απλώς πολλές φορές δεν βλέπει καν το λάθος του...Αν το παιδί φτύνει γιατί το κάνει; Χρειάζεται να βρεθεί η αιτία για να σταματήσει. Το λέω κ από προσωπική εμπειρία μέσα από την οικογένεια μου αλλά και με βάση τις όποιες ελάχιστες θεωρητικές γνώσεις...δεν εννοώ ότι φτύναμε στην οικογένεια μου, καταλάβατε πιστεύω...:lol:

Ακριβως αυτό Μελινα....τα παιδια δεν κανουν ο,τι ακουν αλλα ο,τι βλεπουν! Αυτό που βλεπουν όμως είναι μια γενικοτερη συμπεριφορα, εχουν μνημη από τη μαμα η τον μπαμπα και όχι από μεμονωμένα γεγονοτα, Σαφως και αν καποιος οριοθετεί το παιδι του, μονο η συχνοτερα με σωματικη τιμωρια, το παιδι σιγουρα θα μαθει να χτυπάει....

Αν όμως γενικοτερα επικρατει μια ηρεμια, μια λογικη κλπ και το παιδι το δεχτει ΜΟΝΟ μια αντε δυο φορες, δεν το υιοθετει...ισα ισα καταλαβαινει και αυτό ότι δεν πρεπει να φτανει σε ορια που θα επιτρεπει να εκδηλώνονται τέτοιες συμπεριφορές.

Μπορει να διαφωνήσετε με αυτό αλλα δεν θεωρω οτι το 8 χρονο η το 10 χρονο δεν εχει ευθυνη των πραξεων του. Και ξαναλεω δεν μιλαω για λαθακια.....Κανενα λαθακι δεν βρισκω σωστο να τιμωρείται. Μιλαω για συμπεριφορές από 'γινατι '.

Και εδώ ξαναγυρίζουμε στο αν εχει μεγαλωσει οκ, συνηθως δεν τις εκδηλωνει αλλα οι εξαιρέσεις παντα επιβεβαιωνουν τον κανονα.

 

Και μια μικρή διευκρίνηση: Δεν λέμε Λάιδα ότι π.χ το παιδάκι σου, χρησιμοποιώ το προσωπικό παράδειγμα για να σου εξηγήσω, θα έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση ως ενήλικος. ( Ίσα ίσα αν κρίνω από τον τρόπο σκέψης σου, είναι πάρα πολύ τυχερό που έχει μια μητέρα σαν κ εσένα.)

 

Λέμε ότι ανάλογα τον γονέα κ την έκταση που χρησιμοποιεί την σωματική βία το παιδί δεν θα έχει την ίδια αυτοεκτίμηση που θα είχε αν δεν γινόταν χρήση αυτής της μεθόδου, αλλά κάποια άλλη. Αν ένας γονιός αγαπά πολύ το παιδί του κ φροντίζει με διάφορους τρόπους να ενισχύει την καλή αυτοεικόνα κ αυτοεκτίμηση του παιδιού, αλλά παράλληλα το δέρνει που κ που, αφαιρούνται ας πούμε "πόντοι" από την όλη προσπάθειά του στο συνολικό αποτέλεσμα. Δηλ σε σύγκριση με έναν υποτιθέμενο εαυτό του που κάνει ακριβώς τα ίδια χωρίς όμως το συστηματικό ξύλο έχει πιο μικρή συνολική βαθμολογία αν μπορώ να το πω έτσι. Όσο πιο λίγο χρησιμοποιεί τέτοιες μεθόδους τόσο ελαχιστοποιείται κ η αφαίρεση πόντων. Εννοείται πως η αυτοεκτίμηση διαμορφώνεται μέσα από χιλιάδες πράξεις του γονέα. Πάντα συγκρίνουμε με τον τρόπο που σου εξήγησα. Οπότε καταλαβαίνουμε πιο εύκολα γιατί με βάση τις έρευνες ο συστηματικός ξυλοδαρμός (αυτές οι έρευνες δεν αναφέρονται σε κάτι ήπιο κ σπάνιο) ισούται με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Γιατί έχουν χαθεί τόσο πολλοί πόντοι που ότι κ αν έχει γίνει από την αντίστροφη το αποτέλεσμα παραμένει χαμηλό...

 

...

καταρχήν σε ευχαριστω, τα λαθη τα δικα μου είναι αρκετα αλλα ισως τα αναλυσω σε άλλο ποστ!

Συμφωνω με την τοποθετηση αυτή, ετσι ακριβως όπως τα εχεις γραψει.

 

 

Την ίδια απορία έχω και εγώ... δηλ. όταν ένας ενήλικας δεν καταλαβαίνει με τίποτε όμως και συνεχίζει να εξακολουθεί να επιδεικνύει την ίδια συμπεριφορά απέναντί μας (π.χ. βλέπε πεθερές) γιατί δεν σηκώνουμε το χέρι να ρίξουμε καμία μπούφλα, να τραβήξουμε κανένα μαλλί, να τραβολογήσουμε βίαια για να οριοθετήσουμε την συμπεριφορά??

τον ενηλικα φανταζομαι τον αποφευγεις....και επισης δεν εχεις ευθυνη απεναντι του....και σαφως δεν τον αγαπας οσο το παιδι σου...

Δεν είναι δυνατον να εχεις ιδιες συμπεριφορές, το παιδακι σου θελεις να το μεγαλώσεις, να το προστατεψεις, να του μαθεις..να το δεις ευτυχισμενο!!!

[Cωνσταντίνα]

Καλησπέρα σε ολες! ...τι ωραια μερα σημερα ε??

 

τον ενηλικα φανταζομαι τον αποφευγεις....και επισης δεν εχεις ευθυνη απεναντι του....και σαφως δεν τον αγαπας οσο το παιδι σου...

Δεν είναι δυνατον να εχεις ιδιες συμπεριφορές, το παιδακι σου θελεις να το μεγαλώσεις, να το προστατεψεις, να του μαθεις..να το δεις ευτυχισμενο!!!

 

Kαλησπέρα και σε εσένα Λάιδα! Όντως σήμερα είναι για βόλτα!!

Την ερώτηση την έκανα αναφερόμενη σε ενήλικες που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Για παράδειγμα μπορεί να είναι ο πατέρας κάποιου έτσι ή η αδερφή, άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά..

[Ελένη6]

τον ενηλικα φανταζομαι τον αποφευγεις....και επισης δεν εχεις ευθυνη απεναντι του....και σαφως δεν τον αγαπας οσο το παιδι σου...

Δεν είναι δυνατον να εχεις ιδιες συμπεριφορές, το παιδακι σου θελεις να το μεγαλώσεις, να το προστατεψεις, να του μαθεις..να το δεις ευτυχισμενο!!!

 

Λαιδα καλησπερα!Δεν εχω καταλαβει ακριβως τι θες να πεις.Δηλαδη οποιον αγαπας περισσοτερο και εχεις ευθυνη απεναντι του σημαινει πως που και που μπορει και να τον χτυπησεις,ενω στους υπολοιπους μπορεις και συγκρατεισαι?

[alcyon]

....

Μα εκει είναι το σημειο κλειδι που πιστευω συμφωνούμε ολες. Τα περισσοτερα προβλήματα ερχονται όμως όταν οι γονεις δεν τα καταφερνουν...όταν δυσκολεύονται...όταν χανουν τη μπαλα. Και εκει είναι σημαντικο να βρεθει ενας τροπος να ξαναβαλουν τα θεμελια.

Εκεί ακριβώς, σε αυτό το σημείο (που πράγματι συμφωνούμε όλες), πρέπει να προσέξουμε:

Η οριοθέτηση είναι πράγματι πολύ απαιτητική ως διαδικασία και δεν είναι προφανείς οι τρόποι προσέγγισης. Θέλει χρόνο και ψυχραιμία κάποιες φορές για να βρούμε μια αποδεκτή (και αποτελεσματική) λύση. Και σαφώς... δεν τη βρίσκουμε πάντα.

 

Θεωρώ παγίδα όμως την σωματική τιμωρία. Γιατί κόβει τη δική μας αναζήτηση για λύσεις, πέρα από τα αντιφατικά μηνύματα και τις αρνητικές συνέπειες που έχει, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω.

(Αναφέρομαι σε περιπτώσεις που θεωρούν πως υπάρχει και αυτή στο πλάνο της διαπαιδαγώγισης).

και εγω. Να το απομονώσουμε μεν για να μην δημιουργει εντασεις μεσα του και γυρω του αλλα να μεινουμε εκει μεχρι να ηρεμησει,. μιλωντας του.

Είναι γενικό το σχόλιο που θα κάνω, αλλά μου δίνεις μια ωραία ευκαιρία να διευκρινήσουμε κάτι:

Η επίπληξη μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Ο τρόπος που θα μιλήσουμε, η έκφραση του προσώπου μας, το τι νιώθουμε... ΟΛΑ, προσλαμβάνονται από το παιδί.

 

Έστω πως έχουμε ένα παιδάκι που από βαρεμάρα-νεύρα πετά τα πράγματά του κάτω επίτιδες. Ας το βάλουμε σε ηλικία 4 και κάτω...

 

Είναι λοιπόν εντελώς διαφορετικό να πούμε:

-ΑΜΑΝ! Πάλι τα ίδια?! Γρήγορα στο δωμάτιό σου!!

 

Ας το δούμε διαφορετικά:

- Αχ κρίμα τα παιχνίδια σου! Έτσι, δε θα τα έχεις αύριο! Πώς θα παίξεις;

Πάμε λίγο στο δωμάτιό σου και κάτσε να ξεκουραστείς. (Εφόσον έχουμε παιδί που κοιμάται ήδη στο δωμάτιό του και θεωρείται πως είναι χώρος ξεκούρασης και χαλάρωσης. Μπορούμε εμείς να διαλέξουμε άλλο χώρο για αυτή τη δουλειά.)

 

Στόχος δεν είναι να "ξεπληρώσουμε"/εκδικηθούμε το παιδί για την "κακή" του πράξη. Αλλά να κάνουμε κάτι που θα αποκλιμακώσει την υπερδιέγερση και θα αποκαταστήσει την ηρεμία και την αμφίδρομη επικοινωνία.

 

Με αυτή τη λογική η οριοθέτηση δεν περνά μέσα από εκδικητική τιμωρία αλλά από ελεγχόμενες συνέπειες πράξεων.

 

 

Το παραπάνω, όταν το χρησιμοποίησα στα παιδιά, εκείνα αντέδρασαν αναστατωμένα. Μα όταν τους εξηγούσα πως πολλές φορές η κούραση μας δυσκολεύει και οφείλουμε να ξεκουραστούμε, τα πράγματα άλλαξαν. Τις πρώτες φορές ήταν πιο θυμωμένα αλλά επέμεινα πως πρέπει να μείνουν στο δωμάτιο. Όταν κατάλαβαν πως πράγματι ο στόχος μου ήταν η χαλάρωση και έχοντας την εμπειρία από το σχετικό αποτέλεσμα από 2-3 φορές, μετά ... όταν τσατίζονταν και "έσκαγαν" ... πήγαιναν μόνα τους στο δωμάτιο για να προσφέρουν ουσιαστικά στον εαυτό τους μια διέξοδο από την ένταση, για να επιστρέψουν ύστερα ήρεμα και να συνεχίσουν το παιχνίδι τους (ή και το ανάποδο: Να ερχόταν το άλλο παιδί κι εκείνο μαζί στο δωμάτιο για να συμμετάσχει στη ... χαλάρωση ).

Έχω ακούσει την ατάκα: "ΑΜΑΝ!! Με νευρίασες! Πάω στο δωμάτιο ..." Και τότε πράγματι πήγε στο δωμάτιο ... έπαιξε για λίγο και μετά ξάπλωσε και κοιμήθηκε!

 

Και τους δύο τρόπους τους έχω χρησιμοποιήσει. Η ίδια πράξη, αλλά διαφορετική προσέγγιση. Κατά τη γνώμη μου, λάθος η πρώτη, καλύτερη η δεύτερη. Επίσης πρόσεξα πως όταν είμαι ξεκούραστη είναι πιθανότερο να χρησιμοποιήσω τη δεύτερη. Άρα, κυνηγώ τον καλό ύπνο... (είδατε δικαιολογίες εγώ ... η τεμπέλα! )

 

Μελίνα, Κωνσταντίνα... σας απολαμβάνω...

[Λαΐδα]

Την ερώτηση την έκανα αναφερόμενη σε ενήλικες που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Για παράδειγμα μπορεί να είναι ο πατέρας κάποιου έτσι ή η αδερφή, άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά..

Να ειναι τι? ανθρωποι που χρειαζονται και οριοθετηση και εκμαθηση και προστασια? τι να πω....ξαναδιευκρινιζω οτι η τιμωρια δεν ερχεται επειδη ΄διαφωνουμε΄ με το παιδι, ετσι? ουτε επειδη ΄μας νευριαζει ΄. Αν πραττουμε σε αυτους τους δυο αξονες, λαθος ειναι η οποια προσεγγιση. Η οριοθετηση ερχεται μεσα απο την αγαπη μας....μεσα απο την υποχρεωση και την χαρα να του προσφερουμε.

Με τους ενηλικες ειναι διαφορετικα...απλα μας νευριαζουν, απλα μας ΄χαλανε ΄....δεν ειναι το ιδιο πιστευω.

 

Δηλαδη οποιον αγαπας περισσοτερο και εχεις ευθυνη απεναντι του σημαινει πως που και που μπορει και να τον χτυπησεις,ενω στους υπολοιπους μπορεις και συγκρατεισαι?

Αυτη η ερωτηση με παει κατευθειαν να ξαναναλυσω το θεμα απο το πρωτο αημειο που το επιασα ...φυσικα και δεν εννοω αυτο. νομιζω εξαλλου σε καλυψα με την προηγουμενη απαντηση, στην Κωνσταντινα.

 

Θεωρώ παγίδα όμως την σωματική τιμωρία. Γιατί κόβει τη δική μας αναζήτηση για λύσεις, πέρα από τα αντιφατικά μηνύματα και τις αρνητικές συνέπειες που έχει, όπως ήδη αναφέρθηκε παραπάνω.

Απομονωνω αυτο γιατι κατα τα αλλα συμφωνουμε πιστευω. Οχι οτι διαφωνουμε απολυτα και στο παραπανω....

Ολες οι μεθοδοι διαπαιδαγωγησης, εχουν αρνητικα και θετικα σημεια. καποιες εχουν περισοτερα αρνητικα και καποιες , θετικα.

μου αρεσε πολυ ο τροπος που το ανελυση η μελινα, με τους ΄ποντους ΄ γιατι πιστευω οτι πραγματικα ετσι ειναι. Σημασια εχει το συνολο, δηλαδη το πως τελικα θα αντιμετωπισει το παιδι τις δικες μοας μεθοδους...το πως θα τις διαχειριστει.

Ειμαι υπερ της ηρεμιας και καμιας τιμωριας κλπ και της οτιοθετησης που το παιδι θα δεχτει αυτονοητα. Αυτο ομως ειναι κατι ουτοπικο.

Διαλεγοντας τα ΄εργαλεια ΄ που εχω για να οριοθετησω το παιδι, φυσικα και διαλεγω τα λιγοτερο επωδυνα και για τους δυο....υπαρχουν κλιμακωτες αντιδρασεις - συνεπειες.

πιστευω οτι αυτο κανουμε ολες μας και λιγο πολυ τα ιδια αποτελεσματα εχουμε, τουλαχιστον οσες ασχολουμαστε με το θεμα αυτο τωρα.

Ομως ειμαι πεπεισμενη οτι σε καποιες περιοτωσεις που βλεπω γυρω μου, που οι γονεις εχουν φτασει σε σημειο να μην επιβαλλονται , οτι για να φτασουν στο σημειο να επαναδιαπραγματετυτουν τα ορια, θα πρεπει να χρησιμοποιησουν και τηνε λαφρυα σωματικη τιμωρια.

Γιατι αλλιως ΔΕΝ θα καταφερουν να το ΄ξαναπαρουν ΄ απ΄την αρχη.

Αν βεβαια, αυτος ο τροπος καθιερωθει η χρησιμοποιειται πολυ ευκολα, σαφως και μονο αρνητικα αποτελεσματα θα εχει.....κανενα θετικο.

 

νομιζω οτι ανελυσα οσο μπορουσα τη θεση μου, εννοειται οτι δεν περιμενω και δεν θελω να κανω καποια μαμα να ΄χτυπησει ΄τ ο παιδι της , αλλα πιστευω οτι καποιες περιπτωσεις δεν μπορει να ειναι απολυτα ΄συζητισιμες΄.

 

Αυτα απο εμενα παιδια, ο,τι αλλο πω νομιζω θα επαναλαμβανομαι...

[alcyon]

Πράγματι του δώσαμε και κατάλαβε του θέματος! (Προσωπικά το βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον).

 

....

Ομως ειμαι πεπεισμενη οτι σε καποιες περιοτωσεις που βλεπω γυρω μου, που οι γονεις εχουν φτασει σε σημειο να μην επιβαλλονται , οτι για να φτασουν στο σημειο να επαναδιαπραγματετυτουν τα ορια, θα πρεπει να χρησιμοποιησουν και τηνε λαφρυα σωματικη τιμωρια.

Γιατι αλλιως ΔΕΝ θα καταφερουν να το ΄ξαναπαρουν ΄ απ΄την αρχη.

Αν βεβαια, αυτος ο τροπος καθιερωθει η χρησιμοποιειται πολυ ευκολα, σαφως και μονο αρνητικα αποτελεσματα θα εχει.....κανενα θετικο.

Ε.. θα μπορούσαμε να έχουμε σταματήσει ένα βηματάκι πριν από το "παφ". Αν μέσα μας το πήραμε απόφαση οτι θα επιβληθούμε, θα γίνει γιατί η γλώσσα του σώματος (ισχυρότατη!) θα το λέει. Ένα βηματάκι.

Δεν είναι το παφ που κάνει τα παιδιά να αντιληφθούν πως το εννοούμε, αλλά η φάτσα μας και το μάτι (που γυαλίζει ).

Κατά τα άλλα όμως έχεις δίκιο...

 

 

Έτσι για την ιστορία, χωρίς να γενικεύω το συγκεκριμένο, να αναφέρω ένα παράδειγμα:

Παιδάκι 4-5 ετών να ξέρει πως θα τιμωρηθεί με ξύλο για κάτι (π.χ. χτυπάω το αδερφάκι, βγαίνω μόνο μου στο δρόμο, ...) και παρόλ' αυτά να το κάνει από πείσμα. Όταν οι γονείς υπενθύμισαν πως θα τις φάει για αυτό που πάει να κάνει, εκείνο απάντησε "δε με νοιάζει!" ... Σαφώς και το ένοιαζε αλλά το είχε δει ως ένα είδος μύησης στον κόσμο των μεγάλων! Πως δηλαδή είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να αποφασίζει εκείνο και να αντέχει το ξύλο. Το έβλεπε ως ένα είδος... γενναιότητας από μέρους της.

 

Στο ίδιο παιδάκι (είχαμε επαφές και οικειότητα με τους γονείς και με το ίδιο), όταν άπλωσε το χέρι στη γιαγιά του επειδή δεν του έκανε ένα χατήρι, η μαμά του το μόνο που έκανε στην αρχή είναι να πει πως διαφωνεί με την πράξη αυτή. Το παιδάκι κοιτούσε υπό γωνία τη μαμά του και εξακολουθούσε να χτυπά τη γιαγια του. Η μαμά το απειλεί με ξύλο (αλλά με το βλέμα και τον τόνο που χρησιμοποιεί φαίνεται σα να παρακαλάει) και εκείνο συνεχίζει. Η μαμά τελικά δίνει μια ξυλιά, αλλά το παιδί πατάει άλλη μία στη γιαγιά για να έχει τον τελευταίο λόγο-πράξη.

 

Εκεί, μου την έδωσε κομματάκι με το όλο σκηνικό... και χώθηκα.

Χωρίς κουβέντες στην επόμενη που πήγε να απλώσει στη γιαγιά (από γινάτι πια), απλά του έπιασα το χέρι για να μη φτάσει το χτύπημα στο στόχο του. Όπως προσπαθούσε να ξεφύγει από το χέρι μου, του είπα πως όσο είμαι εγώ εδώ, δε θέλω να βλέπω να χτυπάνε τη γιαγιά (του). Προσπαθούσε να ξεφύγει, και του λέω "θα σε αφήσω μόλις με κοιτάξεις στα μάτια και απαντήσεις". Όταν με κοίταξε στα μάτια, χαλάρωσα κι εγώ το χέρι μου και του βάσταγα τα χεράκια απαλά στις χούφτες (σα χάδι). Αργά, ήρεμα και σταθερά του λέω πως δε χτυπάμε κανέναν για κανένα λόγο. Όσο λοιπόν βρίσκομαι εγώ εδώ, αυτό απαγορεύεται.

 

Το παιδάκι, σαστισμένο, σταμάτησε. Χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και παραπονιέται πως το μάλωσα. Η μαμά προσπαθεί να πει πως εγώ δεν το μάλωσα. Πως το αγαπάω εγώ το παιδάκι και γι' αυτό δεν το μαλώνω.

 

Εκεί επίσης επενέβη... "Λάθος -λέω-... Επειδή σε αγαπάω, σε μαλώνω. Το ότι σε μάλωσα δε σε κάνει να χάνεις την αγάπη μου. Για μένα είσαι το καλύτερο παιδί και χαίρομαι όταν σε βλέπω να φέρεσαι όμορφα."

 

 

Με το παράδειγμα αυτό, θέλω να πω πως απ' ότι φαίνεται η ξυλιά ΔΕΝ είναι το μέσο που θα κάνει το παιδί να μας πάρει στα σοβαρά. Σίγουρα παίζουν ρόλο πολλά σε αυτό το συγκεκριμένο που έγινε, μα... ποια η δύναμη του ξύλου εδώ τελικά; Έχει;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί η πρόθεσή μου να παραθέσω αυτό το παράδειγμα. Το δίνω καθαρά για να το συζητήσουμε.

[Melina22]

Φοβερό το παράδειγμα σου με το παιδάκι γιατί κατά τη γνώμη μου πιάνει μεγάλη μερίδα γονέων. Τέτοια περιστατικά βλέπω συνεχώς αλλά έχω κ η ίδια εμπειρία που την θυμάμαι πάρα πολύ καλά.

 

Με τους γονείς μου υπήρχαν όρια ξεκάθαρα κ δηλωνόταν κ μέσω της συνέπειας στα όσα έλεγαν και με τον τρόπο ομιλίας και λόγω του ότι ήταν σταθεροί στους "κανόνες".

 

Δεν μπορώ όμως να σας περιγράψω τι γινόταν όταν μέναμε με την γιαγιά. Με το που έκλεινε η πόρτα νιώθαμε ότι ξεκινάει το πάρτυ!! Γινόμασταν άλλα παιδιά! Δεν μπορούσε να επιβληθεί, γιατί δεν ήθελε μέσα της να μας χαλάσει χατίρι, και εμείς το πιάναμε στον αέρα φυσικά ότι αισθανόταν έτσι! μας άφηνε, μας άφηνε, μας άφηνε, ώσπου στο τέλος εμείς ξεφεύγαμε, και αυτή αγανακτούσε κ ίσως μας έριχνε κ καμία στον ποπό για να συνετιστούμε. Παρόλο που γινόταν αυτό δηλ τρώγαμε κ καμία ένιωθα ότι την γιαγιά δεν την υπολογίζω, το βασικό συναίσθημα ήταν τώρα κάνουμε ότι μας αρέσει!

 

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ένας γονιός αδυνατεί να δείξει ότι εννοεί αυτό που λέει. Κάποιοι αισθάνονται ότι γίνονται κακοί γονείς όπως η μαμά που ανέφερες. "Ο καλός γονιός αυτός που αγαπά, δεν μαλώνει". Έχει να κάνει με τα δικά τους βιώματα ως παιδιά. Είναι βαθύ πρόβλημα κ όχι τόσο απλό όσο ακούγεται.

 

Κάποιοι απλά έχουν τεχνικό πρόβλημα. Σαν ένας κακός "ηθοποιός" δεν ξέρουν ότι δεν χρησιμοποιούν σωστά την φωνή κ την γλώσσα του σώματος. Αν βλέπατε την νταντά άμεσης δράσης θα θυμάστε ότι όταν οι γονείς έβλεπαν τα βίντεο σάστιζαν από το πως τους φαινόταν ο εαυτός τους...

 

Φαντάζομαι λοιπόν την απελπισία του γονέα που δεν αντιλαμβάνεται την αδυναμία του στην γλώσσα του σώματος του και που έχει πλέον να κάνει με 1, 2 ή κ 3 "τερατάκια"... Φαντάζομαι την θέση του έχοντας στο μυαλό μ την αίσθηση "δύναμης" που είχα ως παιδί με την γιαγιά...δύσκολα τα πράγματα....

 

Αυτός ο γονιός απελπίζεται κ με το δίκιο του αφού δεν ''βλέπει" το λάθος του κ νιώθει ότι μόνο άμα ρίξει ξύλο θα επιβληθεί.

 

Ένας εξωτερικός παρατηρητής όμως βλέπει πολύ εύκολα που έγκειται το πρόβλημα κ κατανοεί πως τα μόνα που δεν ευθύνονται είναι τα παιδιά...

[Cωνσταντίνα]

Να ειναι τι? ανθρωποι που χρειαζονται και οριοθετηση και εκμαθηση και προστασια? τι να πω....ξαναδιευκρινιζω οτι η τιμωρια δεν ερχεται επειδη ΄διαφωνουμε΄ με το παιδι, ετσι? ουτε επειδη ΄μας νευριαζει ΄. Αν πραττουμε σε αυτους τους δυο αξονες, λαθος ειναι η οποια προσεγγιση. Η οριοθετηση ερχεται μεσα απο την αγαπη μας....μεσα απο την υποχρεωση και την χαρα να του προσφερουμε.

Με τους ενηλικες ειναι διαφορετικα...απλα μας νευριαζουν, απλα μας ΄χαλανε ΄....δεν ειναι το ιδιο πιστευω.

 

Όχι, παρανόησες.. Άλλο ήταν το νόημα σε αυτό που ρώτησα

Ρώτησα τη Χαρά-Μαρία για ποιόν λόγο μέσα της διαχωρίζει τον ενήλικα από το παιδί. Δεν αναφερόμουν στην τιμωρία, σαφώς ο ενήλικας δεν μπορεί να οριοθετηθεί ούτε να τιμωρηθει. Αναφερόμουν στην ξυλιά που θα δώσει ο γονιός σε ένα παιδί το οποίο έχει ξεπεράσει τα όρια και αρχίζει να γίνεται αντιδραστικό, ειρωνικό, επιθετικό κλπ.. Για ποιόν λόγο δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ξυλιά και σε έναν ενήλικα όταν αυτός είναι το ίδιο αντιδραστικός, ειρωνικός και επιθετικός με ένα παιδί;

 

 

 

Έτσι για την ιστορία, χωρίς να γενικεύω το συγκεκριμένο, να αναφέρω ένα παράδειγμα:

Παιδάκι 4-5 ετών να ξέρει πως θα τιμωρηθεί με ξύλο για κάτι (π.χ. χτυπάω το αδερφάκι, βγαίνω μόνο μου στο δρόμο, ...) και παρόλ' αυτά να το κάνει από πείσμα. Όταν οι γονείς υπενθύμισαν πως θα τις φάει για αυτό που πάει να κάνει, εκείνο απάντησε "δε με νοιάζει!" ... Σαφώς και το ένοιαζε αλλά το είχε δει ως ένα είδος μύησης στον κόσμο των μεγάλων! Πως δηλαδή είναι αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να αποφασίζει εκείνο και να αντέχει το ξύλο. Το έβλεπε ως ένα είδος... γενναιότητας από μέρους της.

 

Στο ίδιο παιδάκι (είχαμε επαφές και οικειότητα με τους γονείς και με το ίδιο), όταν άπλωσε το χέρι στη γιαγιά του επειδή δεν του έκανε ένα χατήρι, η μαμά του το μόνο που έκανε στην αρχή είναι να πει πως διαφωνεί με την πράξη αυτή. Το παιδάκι κοιτούσε υπό γωνία τη μαμά του και εξακολουθούσε να χτυπά τη γιαγια του. Η μαμά το απειλεί με ξύλο (αλλά με το βλέμα και τον τόνο που χρησιμοποιεί φαίνεται σα να παρακαλάει) και εκείνο συνεχίζει. Η μαμά τελικά δίνει μια ξυλιά, αλλά το παιδί πατάει άλλη μία στη γιαγιά για να έχει τον τελευταίο λόγο-πράξη.

 

Εκεί, μου την έδωσε κομματάκι με το όλο σκηνικό... και χώθηκα.

Χωρίς κουβέντες στην επόμενη που πήγε να απλώσει στη γιαγιά (από γινάτι πια), απλά του έπιασα το χέρι για να μη φτάσει το χτύπημα στο στόχο του. Όπως προσπαθούσε να ξεφύγει από το χέρι μου, του είπα πως όσο είμαι εγώ εδώ, δε θέλω να βλέπω να χτυπάνε τη γιαγιά (του). Προσπαθούσε να ξεφύγει, και του λέω "θα σε αφήσω μόλις με κοιτάξεις στα μάτια και απαντήσεις". Όταν με κοίταξε στα μάτια, χαλάρωσα κι εγώ το χέρι μου και του βάσταγα τα χεράκια απαλά στις χούφτες (σα χάδι). Αργά, ήρεμα και σταθερά του λέω πως δε χτυπάμε κανέναν για κανένα λόγο. Όσο λοιπόν βρίσκομαι εγώ εδώ, αυτό απαγορεύεται.

 

Το παιδάκι, σαστισμένο, σταμάτησε. Χώθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και παραπονιέται πως το μάλωσα. Η μαμά προσπαθεί να πει πως εγώ δεν το μάλωσα. Πως το αγαπάω εγώ το παιδάκι και γι' αυτό δεν το μαλώνω.

 

Εκεί επίσης επενέβη... "Λάθος -λέω-... Επειδή σε αγαπάω, σε μαλώνω. Το ότι σε μάλωσα δε σε κάνει να χάνεις την αγάπη μου. Για μένα είσαι το καλύτερο παιδί και χαίρομαι όταν σε βλέπω να φέρεσαι όμορφα."

 

 

Με το παράδειγμα αυτό, θέλω να πω πως απ' ότι φαίνεται η ξυλιά ΔΕΝ είναι το μέσο που θα κάνει το παιδί να μας πάρει στα σοβαρά. Σίγουρα παίζουν ρόλο πολλά σε αυτό το συγκεκριμένο που έγινε, μα... ποια η δύναμη του ξύλου εδώ τελικά; Έχει;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί η πρόθεσή μου να παραθέσω αυτό το παράδειγμα. Το δίνω καθαρά για να το συζητήσουμε.

 

Πολύ πολύ ενδιαφέρον και ενημερωτικό παράδειγμα!!

[ΑΝΝΑ24]

Εγώ αρχίζω και τη σκέφτομαι την οριοθέτηση ενηλίκων δια ξύλου!

Έχω αφήσει τη μικρή σήμερα στους γονείς μου, και, όταν πηγαίνω να την πάρω αντικρίζω το εξής θέαμα: όλο το σαλόνι-χωλ-χώρος τηλεόρασής τους καλυμένο από μικροσκοπικά χαρτάκια από εφημερίδα. Ζητώ την σχετική πληροφόρηση, για να μάθω ότι ζητούσε να σκίσει ένα βιβλίο και για αντιπερισπασμό η μαμά μου σκέφτηκε να της δώσει για σκίσιμο τη σημερινή εφημερίδα που ο πατέρας μου ακόμα διάβαζε. Και να την αφήσει να την σκορπίσει παντού. Και να το βρίσκει και αστείο.

Έχω αποκάμει πραγματικά με τους 3 από τους 4 παπουδογιαγιάδες της. Ό,τι φτιάχνω με κόπο, με στρατηγική, με διάβασμα, με ασκήσεις υπομονής και επιμονής, με διαλογισμό και αυτοσυγκέντρωση, μου το κλωτσάνε πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις. Και να φανταστείτε ότι ανταποκρίνεται μια χαρά στις μεθόδους μου. Εκείνοι όχι μόνο δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια, αλλά μου ανοίγουν πληγές και από μόνοι τους.

 

Δε θέλω να εκτοχιάσω το θέμα, μάλλον θα ανοίξω ένα άλλο για οριοθέτηση γιαγιάδων.

 

Στο θέμα μας, έχω ατυχέστατα καταφύγει στο ξύλο στο παρελθόν, μου γύρισε εντελώς μπούμερανγκ, δεν ωφέλησε σε τίποτα.

Όσο γίνομαι πιο έμπειρη μαμά και κυρίως, όσο μαθαίνω το παιδί μου και μελετώ τον χαρακτήρα και τις αντιδράσεις της, βρίσκω καλύτερους τρόπους που βοηθάνε και τις δυο μας να είμαστε πιο ήρεμες, πιο πολιτισμένες, να χρησιμοποιούμε το χιούμορ σα διέξοδο και να μη δηλητηριάζουμε τη σχέση μας με εκρήξεις θυμού.

Το ξύλο πιστεύω ότι φυλακίζει το γονέα, του κόβει το δρόμο προς ένα πιο εις βάθος ψάξιμο του εαυτού του και της σχέσης του με το παιδί.

[Daphne-]

τι είναι ήθος; πώς μετριέται θεωρητικά; Με βάση ποια στοιχεία γίνεται η σύγκριση; Πώς μπορεί να μετρηθεί στην πράξη; Επίσης κάθε γενιά θεωρεί ότι η προηγούμενη είναι πιο ανήθικη...Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα...αν εμπλέξουμε κ τον παράγοντα διαπαιδαγώγηση γίνεται ακόμα πιο σύνθετο..γιατί αν π.χ με το πέρασμα των χρόνων κ τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά η έννοια του ήθους μεταβάλλεται έστω κ ελάχιστα τότε και τα παιδιά ασχέτως διαπαιδαγώγησης επηρεάζονται με πολλούς τρόπους...

το σύνολο των θεσμοθετημένων κανόνων μιας κοινωνίας που καθορίζουν τη συμπεριφορά των ατόμων με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό: Bικτοριανή ~ . Σύμφωνα με την παραδεδεγμένη ~. H ~ της αστικής τάξης στις αρχές του αιώνα.

http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BA%CE%AE&dq=

 

Για τον παπού μου ήταν ανήθικο οι γυναίκες να φοράνε παντελόνια πχ. Στην εποχή του οι γυναίκες δεν είχαν ούτε δικαίωμα ψήφου (δηλαδή και τώρα που έχουν, τι το κάνουν θα σκεφτεί κανεις...). Η ηθική είναι υποκειμενική τελικά.

 

Θεωρεις ότι οι μεθοδοι οριοθετησης γενικοτερα σεβονται το παιδι?

 

Είναι σεβασμος το να αρπαξεις το παιδι και να φυγεις από την παιδικη χαρα, τους φιλους του, κατι που προφανως θα κανεις και μπροστα τους?

Είναι σεβασμος το να είναι ολοι στο σαλονι πχ και εσυ να εχεις κλεισει το παιδι στο δωματιο του, μονο του?

Καλά το δεύτερο δεν είναι μέθοδος οριοθέτησης με τίποτα. Το πρώτο το έχω κάνει κι έχεις δίκιο. Οχι δεν είναι σεβασμός είναι επιβολή με βία. Οσο ήρεμα κι αν γίνει, οσο κι αν δικαιολογείται (εγώ το έκανα γιατί έβγαινε στο δρόμο, είχε υπερένταση δεν άκουγε οπότε λόγω επικινδυνότητας την πήρα σηκωτή).

Δεν μου άρεσε ο εαυτός μου. Ειχα τύψεις μετά.

 

 

Σε κανένα παιδί δεν αρέσει να του επιβάλλεις κανόνες. Ωστόσο οι κανόνες είναι υποχρεωτικοί μέσα στην οικογένεια, χωρίς αυτούς δεν υπάρχει μέτρο.

Σε κανένα παιδί και σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει η επιβολή. Οι κανόνες και τα όρια αρέσουν όμως. Τα παιδιά αισθάνονται ασφαλή. Νομίζω ότι ένας λόγος που δοκιμάζουν τα όρια είναι για να δουν πόσο δυνατοί είναι οι γονείς τους και να αισθανθούν ασφάλεια.

 

Είναι λοιπόν εντελώς διαφορετικό να πούμε:

-ΑΜΑΝ! Πάλι τα ίδια?! Γρήγορα στο δωμάτιό σου!!

 

Ας το δούμε διαφορετικά:

- Αχ κρίμα τα παιχνίδια σου! Έτσι, δε θα τα έχεις αύριο! Πώς θα παίξεις;

Πάμε λίγο στο δωμάτιό σου και κάτσε να ξεκουραστείς. (Εφόσον έχουμε παιδί που κοιμάται ήδη στο δωμάτιό του και θεωρείται πως είναι χώρος ξεκούρασης και χαλάρωσης. Μπορούμε εμείς να διαλέξουμε άλλο χώρο για αυτή τη δουλειά.)

 

Στόχος δεν είναι να "ξεπληρώσουμε"/εκδικηθούμε το παιδί για την "κακή" του πράξη. Αλλά να κάνουμε κάτι που θα αποκλιμακώσει την υπερδιέγερση και θα αποκαταστήσει την ηρεμία και την αμφίδρομη επικοινωνία.

 

Με αυτή τη λογική η οριοθέτηση δεν περνά μέσα από εκδικητική τιμωρία αλλά από ελεγχόμενες συνέπειες πράξεων.

 

Το δικό μου παιδί λοιπόν μια περίοδο έλεγε μόνη της "πάω τώρα στο δωμάτιο μου να ηρεμήσω". Δεν της το ειχα επιβάλει ή διδάξει εγω μάλλον στο σχολείο το έμαθε.

Ενα Σαββατο ξύπνησε κι αρχισε μια ακατάσχετη γκρίνια επειδή ο μπαμπάς της ήταν στη δουλειά. Της ειπα οτι την καταλαβαίνω μπλα μπλα, οτι θα γυρίσει...αλλά τίποτα...η γκρίνια έγινε κλάμα και αυτό κρατούσε 45' ήδη.

 

Τελικά αποφάσισε μόνη της να πάει στο δωμάτιο να ηρεμήσει. Και την άκουσα να λέει "ΜΑ ΠΩΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ? ΑΦΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ: ΘΕΛΩ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ!"

[alcyon]

....

 

Το δικό μου παιδί λοιπόν μια περίοδο έλεγε μόνη της "πάω τώρα στο δωμάτιο μου να ηρεμήσω". Δεν της το ειχα επιβάλει ή διδάξει εγω μάλλον στο σχολείο το έμαθε.

Ενα Σαββατο ξύπνησε κι αρχισε μια ακατάσχετη γκρίνια επειδή ο μπαμπάς της ήταν στη δουλειά. Της ειπα οτι την καταλαβαίνω μπλα μπλα, οτι θα γυρίσει...αλλά τίποτα...η γκρίνια έγινε κλάμα και αυτό κρατούσε 45' ήδη.

 

Τελικά αποφάσισε μόνη της να πάει στο δωμάτιο να ηρεμήσει. Και την άκουσα να λέει "ΜΑ ΠΩΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ? ΑΦΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ: ΘΕΛΩ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ!"

 

Σε εμάς, στο δωμάτιο υπήρχαν παιχνίδια. Άρα μετά από λίγα λεπτά συνήθως σταματούσε η γκρίνια και όταν έριχνα κλεφτή ματιά να δω τι κάνει, ήταν απασχολημένο με κάποιο παιχνίδι και σχεδόν είχε ξεχάσει το προηγούμενο. Μία από τα παιδιά πράγματι προτιμούσε να ξαπλώσει και να κοιμηθεί. Έτσι αναγνώρισε μόνη της πότε ένιωθε κουρασμένη και με τον καιρό, υπήρξαν αρκετές φορές που μου έλεγε πως πάει στο δωμάτιο να ξεκουραστεί, κάτι που πράγματι έκανε.

 

Αν ένα παιδάκι πάει σε ένα δωμάτιο απλά για να πάει... τότε ενδεχομένως να δεσμευτεί από τις σκέψεις του. Δε λέω πως πάντα είναι επιτυχημένο στο πρώτο λεπτό. Άλλες φορές θέλει 5 λεπτά άλλες 10. Αλλά όχι πολύ περισσότερο.

 

ΠΑΝΤΑ όμως πρέπει να ακολουθεί συζήτηση όταν το παιδί είναι πια ήρεμο και δεκτικό. Αυτό το σημείο έχω βρει ως πιο χρήσιμο από όλα τα άλλα που κάνουμε. Τα άλλα είναι για να τραβήξουμε την προσοχή του ή να το ηρεμήσουμε (πάλι για να μπορούμε να επικοινωνούμε πιο ήρεμα). Από τη στιγμή όμως που έχουμε την προσοχή του, με κάτι πρέπει να το "τροφοδοτήσουμε". Του δείξαμε τι δε θέλουμε. Είναι καιρός λοιπόν να συζητήσουμε τι είναι επιθυμητό και γιατί, καθώς και με ποιο τρόπο θα το πετύχουμε και πώς εμείς θα γίνουμε συνεργάτες για να το πετύχει αυτό, επειδή το αγαπάμε.

 

Η οριοθέτηση δεν περιλαμβάνει μόνο συνέπειες (ή τιμωρίες αν το θέλετε) αλλά και επιβράβευση.

[Daphne-]

ΠΑΝΤΑ όμως πρέπει να ακολουθεί συζήτηση όταν το παιδί είναι πια ήρεμο και δεκτικό. Αυτό το σημείο έχω βρει ως πιο χρήσιμο από όλα τα άλλα που κάνουμε. Τα άλλα είναι για να τραβήξουμε την προσοχή του ή να το ηρεμήσουμε (πάλι για να μπορούμε να επικοινωνούμε πιο ήρεμα). Από τη στιγμή όμως που έχουμε την προσοχή του, με κάτι πρέπει να το "τροφοδοτήσουμε". Του δείξαμε τι δε θέλουμε. Είναι καιρός λοιπόν να συζητήσουμε τι είναι επιθυμητό και γιατί, καθώς και με ποιο τρόπο θα το πετύχουμε και πώς εμείς θα γίνουμε συνεργάτες για να το πετύχει αυτό, επειδή το αγαπάμε.

 

Η οριοθέτηση δεν περιλαμβάνει μόνο συνέπειες (ή τιμωρίες αν το θέλετε) αλλά και επιβράβευση.

ΣΥΜΦΩΝΩ. ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ. Εχουμε εστιάσει στις κακές συνέπειες κυρίως, αλλά είναι 100πλάσσιες οι θετικές συνέπειες. Δεν εννοώ επιβράβευση με δώρα ή σοκολάτα, αλλά και μόνο η φράση "είμαι περήφανος για σένα" αρκεί.

Και τέλος δεν είναι μόνο οι συνέπειες. Ειναι ο ρόλος που δίνουμε ασυνείδητα πολλές φορές στο παιδί. Και αυτό ειναι ένα κομμάτι που θέλει απίστευτη δουλειά. Προσωπική δουλειά.

[Χαρά-Μαρία]

Γεια σας κ απο εμενα τελικα με εμπνευση απο καποια απο εσας, εχω βρει ενα κολπο τα τελευταια οταν βγαινει εκτος εαυτου, κλωτσαει κλπ της λεω "καλε που πηγε το ΚΑΛΟ μου το κοριτσακι???" και ξαφνικα αλλαζει υφος. Μεχρι στιγμης πιανει ευτυχωωωςς

[Daphne-]

εχω βρει ενα κολπο τα τελευταια οταν βγαινει εκτος εαυτου, κλωτσαει κλπ της λεω "καλε που πηγε το ΚΑΛΟ μου το κοριτσακι???" και ξαφνικα αλλαζει υφος. Μεχρι στιγμης πιανει ευτυχωωωςς

Θα πιάσει για πάντα εάν το πιστέψεις κι εσυ βαθιά. Οτι έχεις ένα πολύ καλό κοριτσάκι. Διαφορετικά θα πιάσει για λίγο και θα πρέπει να βρίσκεις συνέχεια κόλπα. Τα παιδιά διαισθάνονται και τα ξέρουν όλα.

[Melina22]

Εγώ να σας πω την αλήθεια δεν θέλω να χρησιμοποιώ τις λέξεις καλό κ κακό παιδί. Αρχικά το χρησιμοποιούσα στην δουλειά λέγοντας π.χ Γιωργάκη εσύ που είσαι τόσο καλό παιδί, δεν το δείχνεις με αυτό που κάνεις τώρα.. κλπ (κάτι σαν αυτό που περιγράφει η Χαρά - Μαρία)Στη συνέχεια (μετά από πολύ κόπο γιατί μου έβγαινε κάπως αυθόρμητα) το σταμάτησα και το χρησιμοποιούσα μόνο για συμπεριφορές. Δεν ήταν καλό αυτό που έγινε γιατί.... Αλλά τώρα ακόμα κ για συμπεριφορές το αποφεύγω. Προτιμώ άλλους χαρακτηρισμούς πιο συγκεκριμένους, πιο κατανοητούς, που δεν γεμίζουν ενοχές..

 

Δεν θέλω να νιώσει ποτέ ο γιος μου ότι τον θεωρώ καλό παιδί μόνο όταν εκφράζεται με θετικούς τρόπους αλλά ότι και τα λάθη και όλα είναι αποδεκτά κ ότι η ίδια του η ύπαρξη είναι βαθιά αποδεκτή ό,τι κ αν κάνει, όσες φορές κ αν κάνει λάθος. Ίσως πω ότι αυτό που έγινε δεν ήταν σωστό γιατί..., ότι έχει ως αποτέλεσμα αυτό κ αυτό..ότι ενοχλεί, ότι την επόμενη φορά μπορείς να δοκιμάσεις αυτό..ότι χίλια δύο... Η έννοια καλό παιδί τι σημαίνει; Αμφιβάλλουμε για την ποιότητα ενός μικρού παιδιού; Κάπως μου κάθεται άσχημα όλο αυτό. Ίσως να μαι υπερβολική αλλά έτσι το νιώθω...

 

Και με στεναχωρεί αφάνταστα που το ακούω συνεχώς γύρω μου... Δεν είσαι καλό παιδί, δεν είσαι καλό παιδί...μου έρχεται να επέμβω στο ξένο παιδί κ να πω: Όχι εσείς δεν είστε καλοί γονείς- παππούδες-γιαγιάδες-ενήλικες!!!

 

Που μπορεί να είναι οι καλύτεροι αλλά είναι λάθος τους να χαρακτηρίζουν έτσι το παιδί τους...

[Daphne-]

Εγώ να σας πω την αλήθεια δεν θέλω να χρησιμοποιώ τις λέξεις καλό κ κακό παιδί. Αρχικά το χρησιμοποιούσα στην δουλειά λέγοντας π.χ Γιωργάκη εσύ που είσαι τόσο καλό παιδί, δεν το δείχνεις με αυτό που κάνεις τώρα.. κλπ (κάτι σαν αυτό που περιγράφει η Χαρά - Μαρία)Στη συνέχεια (μετά από πολύ κόπο γιατί μου έβγαινε κάπως αυθόρμητα) το σταμάτησα και το χρησιμοποιούσα μόνο για συμπεριφορές. Δεν ήταν καλό αυτό που έγινε γιατί.... Αλλά τώρα ακόμα κ για συμπεριφορές το αποφεύγω. Προτιμώ άλλους χαρακτηρισμούς πιο συγκεκριμένους, πιο κατανοητούς, που δεν γεμίζουν ενοχές..

 

Δεν θέλω να νιώσει ποτέ ο γιος μου ότι τον θεωρώ καλό παιδί μόνο όταν εκφράζεται με θετικούς τρόπους αλλά ότι και τα λάθη και όλα είναι αποδεκτά κ ότι η ίδια του η ύπαρξη είναι βαθιά αποδεκτή ό,τι κ αν κάνει, όσες φορές κ αν κάνει λάθος. Ίσως πω ότι αυτό που έγινε δεν ήταν σωστό γιατί..., ότι έχει ως αποτέλεσμα αυτό κ αυτό..ότι ενοχλεί, ότι την επόμενη φορά μπορείς να δοκιμάσεις αυτό..ότι χίλια δύο... Η έννοια καλό παιδί τι σημαίνει; Αμφιβάλλουμε για την ποιότητα ενός μικρού παιδιού; Κάπως μου κάθεται άσχημα όλο αυτό. Ίσως να μαι υπερβολική αλλά έτσι το νιώθω...

 

Και με στεναχωρεί αφάνταστα που το ακούω συνεχώς γύρω μου... Δεν είσαι καλό παιδί, δεν είσαι καλό παιδί...μου έρχεται να επέμβω στο ξένο παιδί κ να πω: Όχι εσείς δεν είστε καλοί γονείς- παππούδες-γιαγιάδες-ενήλικες!!!

 

Που μπορεί να είναι οι καλύτεροι αλλά είναι λάθος τους να χαρακτηρίζουν έτσι το παιδί τους...

Συμφωνώ. Χρησιμοποιώ το "καλό παιδί" σε φάσεις τρυφερότητας κυρίως. Δυστυχώς το "κακό παιδί" μου το μετέφερε από το σχολείο. Και το πιο "κουφο" ειναι οτι η ίδια η δασκάλα της μου ειπε μπροστα της "ειναι καλό παιδί" και της ειπα "μα ολα τα παιδιά ειναι καλά" και απάντησε πώς υπάρχουν και κακά παιδιά....και ολα αυτα τα ακουγε η μικρή....

[Melina22]

Και το πιο "κουφο" ειναι οτι η ίδια η δασκάλα της μου ειπε μπροστα της "ειναι καλό παιδί" και της ειπα "μα ολα τα παιδιά ειναι καλά" και απάντησε πώς υπάρχουν και κακά παιδιά....και ολα αυτα τα ακουγε η μικρή....

 

:shock: Ωραία....

[alcyon]

Πράγματι είναι αρκετά δύσκολο να εστιάζεις στην πράξη χωρίς να χαρακτηρίζεις το παιδί. Θέλει συνεχή εγρήγορση το να θυμάται κανείς να μιλάει για την πράξη, χωρίς να γενικεύει για το χαρακτήρα του παιδιού.

 

Άκουσα και κάτι πολύ όμορφο εχθές και νομίζω πως είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σε όλες τις ηλικίες αλλά κυρίως στις μικρές.

 

Όταν είναι να επέμβουμε για να διορθώσουμε συμπεριφορά, χρησιμοποιούμαι το πρώτο πληθυντικό. Έτσι το παιδί δε νιώθει πως το στήνουμε στη γωνία. Ακούγεται ως υπενθύμιση του κανόνα και το παιδί είναι πιο δεκτικό σε αυτόν, αυξάνοντας τις πιθανότητες για συμμόρφωση και σταδιακά ενσωμάτωση της επιθυμητής συμπεριφοράς.

 

Όταν όμως είναι να επιβραβεύσουμε για κάτι καλό, τότε χρησιμοποιούμε το δεύτερο ενικό. Του χαρίζουμε ολοκληρωτικά αυτή την επιτυχία. Την προσωποποιούμε έτσι και την ενισχύουμε στο μέγιστο.

 

 

 

Αυτό μ' αρέσει με τα παιδιά... Κάθε μέρα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο που έχει τη δυνατότητα να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!

[Daphne-]

Άκουσα και κάτι πολύ όμορφο εχθές και νομίζω πως είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σε όλες τις ηλικίες αλλά κυρίως στις μικρές.

 

Όταν είναι να επέμβουμε για να διορθώσουμε συμπεριφορά, χρησιμοποιούμαι το πρώτο πληθυντικό. Έτσι το παιδί δε νιώθει πως το στήνουμε στη γωνία.

Ναι δείχνει και οτι ολη η ομάδα/οικογένεια δεν κάνει αυτό. "Εμείς δεν χτυπάμε"

Επίσης οταν θέλουμε να σχολιάσουμε μια άλλη συμπεριφορά που δεν θέλουμε να μιμηθεί το παιδί κι εκει χρησιμοποιούμε το 1ο πληθυντικό "Εμείς δεν κάνουμε έτσι"

 

Αυτό μ' αρέσει με τα παιδιά... Κάθε μέρα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο που έχει τη δυνατότητα να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!

 

:)