ΦΟΒΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ

[kiknaki]

Αφού δεν έχεις πολύ άγχος εγώ πιστεύω οτι όλα θα πάνε καλά.

Την πρώτη φορά που έδωσα για δίπλωμα είχα τόσο άγχος που δεν κοιμήθηκα σχεδόν όλο το βράδι. Την επομένη κόπηκα. Την επόμενη φορά που έδωσα δεν είχα πολύ άγχος αλλά όσο έπρεπε. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ήμουν χαλαρή λέγοντας οτι ξέρω και θα περάσω και όντως πέρασα.

Έτσι κι εσύ από τη στιγμή που ξέρεις θα περάσεις να είσαι σίγουρη.

Περιμένουμε να μας πεις αύριο τα ευχάριστα.

[Active Member]

Σχετικα με την οδηγηση, εχω διαπιστωσει τα εξης:

 

1. Οποιος φοβαται το τιμονι, καλυτερα να μη το πιανει στα χερια του. Δε μιλαω για το φοβο της πρωτης-δευτερης φορας, αλλα οποιος ΓΕΝΙΚΑ φοβαται...αστο! Δε μαθαινει ποτε! Μια ζωη θα οδηγει ετσι: http://www.youtube.com/watch?v=vIeKfn65UU4

 

2. Επειδη οταν οδηγεις μπορει να συμβουν πολλα (ακομα και το μοιραιο ), πρεπει σε στιγμες που ειμαστε ψυχραιμοι, να εχουμε σκεφτει και αποφασισει τι θα κανουμε μια τετοια στιγμη. Αν αντιδρασεις επι τοπου....σιγουρα δε θα αντιδρασεις καλα....

[Αγγελίνα#2]

Καλά τα λες Ράννια...γι' αυτό κι εγώ απέχω από το σπορ!

[mamavasia]

Άλλη μια με δίπλωμα οδήγησης που φοβάται να οδηγήσει

 

Εγώ το πήρα το δίπλωμα το 1999 εκτός Αθηνών και τότε ο μπαμπάς μου, αγόρασε ένα μικρό αυτοκινητάκι για να το παίρνω και εγώ αλλά και εκείνος...με τον καιρό όμως ερχόμενη Αθήνα και ζώντας σε πυκνοκατοικημένη περιοχή το άφησα αφού είχα πτυχίο μπροστά μου (δικαιολογίες)...πέρασαν δύο χρόνια και τότε γνώρισα τον άντρα μου ο οποίος με ενθάρρυνε και έτσι πήγα και έδωσα άλλα 150 ευρώ σε σχολή για να τα ξαναθυμηθώ και τα κατάφερα, και αρχίσαμε τις βόλτες στην Αθήνα, αλλά πάντα ήθελα κάποιον δίπλα, φοβόμουν μόνη μου πολύ.....μετά από λίγο καιρό πήρε ο άντρας μου καινούργιο αυτοκίνητο και μου έδινε το δικό του το παλιό μέχριιιιιιιιιιιι που έκλεψαν του μπαμπά μου το αυτοκίνητο οπότε του δανείσαμε το δικό μας το μικρό και τελικά εγώ σταμάτησα πάλι την πρακτική , από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια και σκέφτομαι να το ξαναπιάσω μόνο όταν πάει και η μικρή σχολείο για να έχω ελεύθερο χρόνο......Πάντως πραγματικά χρειάζεται πλέον με τα παιδιά πολύ!!

[Ellemphriem]

Σχετικα με την οδηγηση, εχω διαπιστωσει τα εξης:

 

1. Οποιος φοβαται το τιμονι, καλυτερα να μη το πιανει στα χερια του. Δε μιλαω για το φοβο της πρωτης-δευτερης φορας, αλλα οποιος ΓΕΝΙΚΑ φοβαται...αστο! Δε μαθαινει ποτε! Μια ζωη θα οδηγει ετσι: http://www.youtube.com/watch?v=vIeKfn65UU4

 

2. Επειδη οταν οδηγεις μπορει να συμβουν πολλα (ακομα και το μοιραιο ), πρεπει σε στιγμες που ειμαστε ψυχραιμοι, να εχουμε σκεφτει και αποφασισει τι θα κανουμε μια τετοια στιγμη. Αν αντιδρασεις επι τοπου....σιγουρα δε θα αντιδρασεις καλα....

 

1. Συμφωνω 100%....για να μην πω 1000%. Δεν φοβηθηκα ποτε το τιμονι. το κυνηγουσα απο 7 χρονων παιδι που εβαζα μπροστα την μηχανη και ηθελα να οδηγησω. Πρωτη φορα οδηγησα ΧΩΡΙΣ φοβο ford cortina (μαουνα) μεσα στην ομονοια 14 χρονων χωρις διπλωμα με τον παππου μου διπλα και ενα τεραστιο μαξιλαρι απο κατω γιατι δεν εβλεπα πανω απο το τιμονι. Κορες αν φοβαστε? Αφηστε το. Θα σας πηγαινει, ΔΕΝ θα το πηγαινετε..........

 

2. Διαφωνω κουκλα. Οτι και να εχεις σκεφτει και αποφασισει να κανεις σε μια ασχημη στιγμη το ενστικτο και τα αντανακλαστικα ειναι αυτα που θα σε σωσουν ή θα σε καταδικασουν οταν γινει το κακο. Γιατι αυτο το κακο θα γινει σε ΔΕΚΑΤΑ του δευτερολεπτου. Πρακτικα κανενας εγκεφαλος δεν μπορει να ανασυρει και εφαρμοσει πληροφορια μεσα σε δεκατα......δυστυχως.........

[Morchelina]

Σχετικα με την οδηγηση, εχω διαπιστωσει τα εξης:

 

1. Οποιος φοβαται το τιμονι, καλυτερα να μη το πιανει στα χερια του. Δε μιλαω για το φοβο της πρωτης-δευτερης φορας, αλλα οποιος ΓΕΝΙΚΑ φοβαται...αστο! Δε μαθαινει ποτε!

 

Διαφωνώ γιατί οι πιο πολλές έτσι ξεκινήσαμε και είναι φυσιολογικό να φοβάσαι την οδήγηση και ιδίως στην Ελλάδα που οι συνθήκες είναι τραγικές. Εγώ πήρα το δίπλωμά μου εδώ αλλά οδήγησα στην αγγλία με ανάποδο τιμόνι. Ήταν πολύ πιο εύκολο γιατί ήμουν σε επαρχία και επίσης οι οδηγοί σέβονται ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει περίπτωση να προσπαθείς να βγεις σε κεντρικό δρόμο και να μην κόψουν οι άλλοι να σε αφήσουν να βγεις. Καμία σχέση με τη ζούγκλα της ασφάλτου εδώ. Κατόπιν στην ελλάδα οδηγώ συνέχεια και σε πόλη και σε εθνική αλλά κατανοώ απόλυτα τον φόβο του πρωτάρη που προκαλείται κυρίως από τη συμπεριφορά των άλλων οδηγών.

 

Επομένως όλες φοβηθήκαμε στην αρχή αλλά είναι κάτι που το ξεπερνάς. Δεν είναι πια και τίποτα σπουδαίο η οδήγηση να θέλει και πολύ μυαλό, δείτε πόσος κόσμος οδηγεί, θέμα συνήθειας είναι. Αλλά ο φόβος φυλάει τα έρημα. Καλά κάνετε και φοβάστε μέχρι να του πάρετε τον αέρα. Γιατί παθαίνοντας μαθαίνουμε και εγώ ως παθούσα τώρα οδηγώ πιο προσεκτικά και συντηρητικά από ότι οδηγούσα πριν δέκα χρόνια. Ξεκινήστε με ένα μικρό και παλιό αυτοκίνητο να μην κλαίτε τα λεφτά σας, οδηγείστε συντηρητικά και άστε τους άλλους να φωνάζουν. Κανείς δεν γεννήθηκε οδηγός, όλοι γίναμε, και όποιος το ξεχνάει αυτό στο δρόμο έχει πολλά θέματα να λύσει.

[Morchelina]

διπλό μήνυμα

Επεξεργάστηκαν 15 Νοεμβρίου,2010 by Morchelina
Παρακαλώ να διαγραφεί

[ARNIKOL]

Εγώ ρε παιδιά δε φοβάμαι να οδηγήσω... οι άλλοι φοβούνται να μου δώσουν το αυτοκίνητό τους Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Πέρασα με την πρώτη, δεν έκαναν κανένα λάθος, εντάξει είμαι λίγο αφηρημένη, αλλά θα το διορθώσω που θα μου πάει... Ε πώς να αποκτήσω αυτοπεποίθηση μετά όταν όλοι περιμένουν να κάνω λάθος;!

[Morchelina]

Εγώ ρε παιδιά δε φοβάμαι να οδηγήσω... οι άλλοι φοβούνται να μου δώσουν το αυτοκίνητό τους Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Πέρασα με την πρώτη, δεν έκαναν κανένα λάθος, εντάξει είμαι λίγο αφηρημένη, αλλά θα το διορθώσω που θα μου πάει... Ε πώς να αποκτήσω αυτοπεποίθηση μετά όταν όλοι περιμένουν να κάνω λάθος;!

 

Τα λάθη είναι αυτονόητα και αναμενόμενα αρκεί να είναι μικρά και φθηνά. Θα σου διορθωθεί και η αφηρημάδα και όλα μόλις σκάσεις τα λεφτά στο φαναρτζή . Στην Καρδίτσα μια χαρά είσαι. Λίγη κίνηση, επίπεδο μέρος, ξεκίνα. Με παιδί το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο, σου δίνει ελευθερία κινήσεων.

[elenik]

Οταν πηρα το διπλωμα επρεπε να οδηγησω και μπηκα μεσα επειδη δεν ειχα εναλλακτικη (θα μεταφεροταν η εταιρεια εκτος Αθηνων οποτε.....).

Ηταν ενα παλιο του 1989. Ετρεμα. Οι περισσοτεροι λεγανε καλα αυτο φοβασαι μην τρακαρεις? Σιγα παλιο ειναι. Ναι αλλα εμεις αυτο ειχαμε και αν χαλαγε κι αυτο λεφτα θα ηθελε να φτιαχτει... Οποτε ετρεμα. Το εκανα ομως γιατι επρεπε. Εθνικη δεν βγηκα γιατι αλλαξα δουλεια τελικα παντως

 

Οταν πηραμε το καινουργιο το πηραμε γιατι το αλλο δεν ειχε ζωνες. Ο παιδικος του μικρου ειναι κοντα στην δουλεια μου και εγω ημουν αυτη που θα τον πηγαινοεφερνε . Οποτε επρεπε να παρω την "κουμουτσα". Τρεμοντας το πηρα (με αυτο ακομα τρεμοντας πηγαινω) αλλα κινούμαι.

 

Δεν θα ελεγα οτι ειμαι απο τις καλυτερες οδηγους. Εθνικη δεν εχω βγει ποτε μου γιατι παντα ηταν ο συζυγος οδηγος σε αυτα τα ταξιδια.

Κι εγω δεν ντρεπομαι να πω οτι "ζηλευω" τις φιλες μου που βγαινουν σε δρομους ταχειας κυκλοφοριας (κατι που εγω δεν κατεχω). Να το κανω και να βγω σε τετοιους δρομους αν δεν πρεπει υποχρεωτικα δεν το βλεπω. Προς το παρον.

 

Δλδ εμαθα να οδηγω επειδη δεν ειχα αλλη επιλογη και μονο. Και πιστευω οτι μονο ετσι θα μαθαινα. Και ναι ειναι μερικες φορες ο μονος τροπος.

 

Κανε μια μικτη ασφαλεια. Παρε μια βαθια ανασα και βγες εξω. Στην αρχη χωρις παιδι για να εισαι απερισπαστη. Αν σε παιρνει παρε ενα μικρο σαραβαλακι και μην λογαριαζεις κανεναν παρα μονο την τσεπη σου (γι αυτο λεω αν σε παιρνει οικονομικα) .

Ειναι ο μονος τροπος.

Μπαινεις μεσα και λες δεν εχω αλλη επιλογη , ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΟΤΙ ΓΙΝΕΙ .

[natty26]

Εγω εχω διπλωμα απο το 2004. Δεν οδηγησα ποτε μεχρι το Σεπτεμβριο του 2010. Τρελη φοβια παιδια! Αναγκαστηκα να μαθω να οδηγω γιατι τον Σεπτεμβριο το παιδι παει σε σταθμο κοντα στη δουλεια μου και πρεπει να τον πηγαινω και να τον φερνω εγω. Δεν γινοταν διαφορετικα. Τον Αυγουστο πηγα και εκανα ξανα μαθηματα και η δασκαλα μου ελεγε πως δεν θελω μαθηματα οδηγησης αλλα ''ντιβανι'' γιατι δεν εχω προβλημα ουσιαστικο μονο τρελο φοβο. Λοιπον τις πρωτες μερες με το παιδι μεσα πηγαινα αρχικα σε πολυ κοντινα μερη, μεχρι το super market. Την τριτη μερα πηγα με το παιδι στο σταθμο. Για 2 εβδομαδες περιπου το βραδυ επαιρνα βαλεριανα γιατι ειχα τρελο αγχος πως δεν θα τα καταφερω μετα ροδιολα (φυτικο εναντια στο στρες) μιλαμε για τρελο γελιο!!!! Τωρα μετα απο 2 μιση μηνες μπορω να πω πως το παιρνω πολυ πιο ανετα. Το Σαββατο μαλιστα το πηρα μονη μου το βραδυ πηγα μια βολτα σε ενα εφημερευον φαρμακειο που ηθελα κατι και γυρισα πολυ ανετα. Η αληθεια ειναι οτι ακομα κανω μια συγκεκριμενη διαδρομη και φοβαμαι να παω σε δρομους που δεν ξερω. Το σημαντικο ειναι να αποκτησεις σιγα σιγα οδικη συμπεριφορα να μαθεις ποιοι δρομοι στριβουν και που κλπ κλπ. Γιατι εως τωρα ημουν παντα πεζη και ειχα υιοθετησει συμπεριφορα πεζου. Οταν οδηγεις τα πραγματα ειναι διαφορετικα. Μετα απο λιγο τα ποδια σου πανε μονα τους, μην ανησυχεις για αυτο. Το θεμα ειναι να μαθεις να κινησε με το αυτοκινητο και το μεγαλυτερο να παρκαρεις! Εγω ακομα θελω αλανα αλλα ευελπιστω πως σιγα σιγα θα τα καταφερω.

[maria.tst]

Ταυτιζομαι με όσες φοβούνται.

Εχω κι εγω το δίπλωμα 7 χρόνια και απο τότε δεν έχω οδηγήσει ουτε για 2 λεπτά. Φοβάμαι ακομα και να το βάλλω μπροστα για να ζεσταθει.

Είμαι σίγουρη οτι τα έχω ξεχάσει ΟΛΑ!!! Ο αντρας μου με παροτρύνει να ξεκινήσω αλλά δεν με πιέζει κιόλας. Θα ήθελα να πάρουμε ενα αυτοματο αλλά τέτοια εποχή ... δυσκολο. Πρέπει σιγουρα να ξεκινήσω μαθήματα με δάσκαλο γιατι φοβάμαι οτι ο συζυγος θα με αγχωσει λιγάκι.

Μπράβο σε όσες καταφεραν να ξεπεράσουν τους φόβους τους!!!!

Μακαρι να το πάρω αποφαση κι εγω ... !!!!!!!!!!!

[Elli]

Πήρα δίπλωμα το 95 κλείνοντας τα 18.Είχε η αδερφή μου αυτοκινητάκι και το μοιραζόμασταν.Πραγματικά πετούσα.Μου άρεζε πολύ και η ταχύτητα,και ακόμα μου αρέσει δηλαδή...Οδηγούσα για 4-5 χρόνια χωρίς πρόβλημα.Μετά η αδερφή μου παντρεύτηκε και έμεινα χωρίς αυτοκίνητο.Ο άντρας μου όταν τον γνώρισα είχε αυτοκίνητο αλλά το πολύ να το έπαιρνα σε κανένα ταξίδι για καμιά δεκαριά χιλιόμετρα.Δεν ένιωθα άνετα.Τελικά είχα να οδηγήσω κανονικά κοντά 10 χρόνια.

Όταν πήραμε καινούριο πριν 2 χρόνια,το οποίο εγώ είχα ανακαλύψει και είχα φαγωθεί να το πάρουμε,με είχε ξετρελλάνει και το ήθελα οπωσδήποτε (honda civic),ενώ ήθελα σαν τρελλή να το οδηγήσω,δεν τολμούσα με τίποτα.

Ένιωθα ότι είχα ξεχάσει τα πάντα...και πραγματικά τα είχα ξεχάσει.Με εμένα δεν ίσχυε το "δεν το ξεχνάς ποτέ".Μπορεί να μην ξεχνάς τη διαδικασία,αλλά εγώ είχα ξεχάσει την οδηγική συμπεριφορά.Στις διασταυρώσεις έπρεπε να σκεφτώ για ώρα ποιός περνάει πρώτος.Ξεχνούσα να ανάψω τα φώτα.Ένιωθα ότι ο φόβος μου με έκανε αφηρημένη.Τον πρώτο καιρό δεν τολμούσα να κοιτάξω λίγο παραδίπλα,να βάλω το ράδιο,να πάρω ένα χαρομάντηλο...

Τον πρώτο καιρό πήγαινα με τον άντρα μου αλλά ούτε αυτό μου έκανε καλό.Σε κάθε περίσταση περίμενα να με βοηθήσει,κάθε λίγο τον ρώταγα "τώρα τί να κάνω"...

Μια μέρα του είπα ότι θα πάω μόνη μου τα παιδιά στους παππούδες και αυτό ήταν.Εδώ και ένα χρόνο που οδηγώ νιώθω πια όπως παλιά.

Εντάξει έχω κάνει και βλακίτσες αλλά ευτυχώς δεν ήταν μοιραίεςΚαι δυο μικρές γρατσουνιές,εκ των οποίων η μια πρόσφατααλλά μάλλον δεν ήταν η μέρα μου όπως μου είπε και ο σύζυγος

Το θεϊκό ήταν τις πρώτες φορές που πήγαινα,κατέβαζα τα παιδιά και πήγαινα να μπω στη θέση του συνοδηγού

 

Έχω ξαναβρεί κατά πολύ την παλιά μου αυτοπεποίθηση.Αρκεί να μην είναι ο σύζυγος μέσα.Όταν είναι θα κάνω ένα σωρό βλακείες και όλη την ώρα θα νιώθω πως θα με κατευθύνει εκείνος.Δεν ξέρω γιατί.

[EvaBar]

Όπως έχω ξαναγράψει, φοβόμουν τρομερά να οδηγήσω. Θα ήθελα να σας πω πως η φοβία μου αυτή, μου δημιουργήθηκε όταν στα 17 μου σκοτώθηκε σε ατύχημα ο εξάδερφός μου (είμασταν συνομίληκοι και είχαμε μεγαλώσει μαζί). Ηταν επιβάτης σε αυτοκίνητο και ένας μεθισμένος έπεσε στο αυτοκίνητο που επέβενε. Από τότε φοβόμουν τρομερά το αυτοκίνητο σαν μέσο γενικά. Το να οδηγήσω, ήταν κάτι που απλά με τρομοκρατούσε! Το είχα αποκλείσει απο το μυαλό μου.

Όμως, ήρθε η στιγμή που πήρα το δίπλωμα (με το ζόρι). Δεν οδηγούσα σχεδόν καθόλου μέχρι που έγινα 24 και αυτό, επειδή με έβαλε (πα΄λι με το ζόρι) ο άντρας μου.

Ενα μόνο πράγμα θα σου πω για να σε κινητοποιήσω να ξεπεράσεις το φόβο σου. Αν κάτι ξαφνικό συμβεί στο παιδί σου (που εύχομαι ποτέ να μη συμβεί τίποτα στο αγγελούδι σου!) και πρέπει να το πας ΑΜΕΣΩΣ στο νοσοκομείο, τι θα κάνεις; Θα κάτσεις να περιμένεις αβοήθητη τη βοήθεια από κάποιον άλλο ή θα πάρεις το αμάξι να το πάς το συντομότερο στο γιατρό?

Μόνο γι αυτό σου λέω λοιπόν να ξεκινήσεις μερικά μαθηματάκια με ένα δάσκαλο και πες του πως θες να σε βοηθήσει και με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο που έχετε. Να είσαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις όπως τα κατάφερα και εγώ και από τον 3ο μήνα του μικρού μου τον κουβαλούσα με το αυτοκίνητο Αθήνα- Ναυπλιο 3 φορές την εβδομάδα με όποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες.

Επίσης, δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει η ιδέα μου, αλλά αν όπως λές το Jeep δεν το χρησιμοποιείτε τόσο πολύ, γιατί το έχετε? Μόνο για να χαίρεται ο σύζηγος πως έχει Jeep; Τι θα έλεγες να πάρετε ένα άλλο οικογενειακό αμάξι για τις βόλτες σας; Γιατι πραγματικα αν δεν πηγαίνετε στα βουνα και τα λαγκάδια εκδρομές ή δεν έχετε αγροτικές δραστηριότητες, το Jeep σίγουρα δεν το χρειάζεστε. Μπορείτε να πάρετε ένα άλλο οικογενειακό αυτοκίνητο που να είναι πιο μαζεμένο, να καίει λιγότερα καύσημα και να έχει λιγότερα τέλη. Και βέβαια θα μπορείς και εσύ να το χρησιμοποιείς πολύ πιο άνετα. Καλώς ή κακώς το αυτοκίνητο είναι εργαλίο. Τι να το κάνεις άμα είναι να κάθεται στο γκαράζ;

[kiknaki]

Επομένως όλες φοβηθήκαμε στην αρχή αλλά είναι κάτι που το ξεπερνάς. Δεν είναι πια και τίποτα σπουδαίο η οδήγηση να θέλει και πολύ μυαλό, δείτε πόσος κόσμος οδηγεί, θέμα συνήθειας είναι. Αλλά ο φόβος φυλάει τα έρημα. Καλά κάνετε και φοβάστε μέχρι να του πάρετε τον αέρα. Γιατί παθαίνοντας μαθαίνουμε και εγώ ως παθούσα τώρα οδηγώ πιο προσεκτικά και συντηρητικά από ότι οδηγούσα πριν δέκα χρόνια. Ξεκινήστε με ένα μικρό και παλιό αυτοκίνητο να μην κλαίτε τα λεφτά σας, οδηγείστε συντηρητικά και άστε τους άλλους να φωνάζουν. Κανείς δεν γεννήθηκε οδηγός, όλοι γίναμε, και όποιος το ξεχνάει αυτό στο δρόμο έχει πολλά θέματα να λύσει.

 

Μου αναπτέρωσες το ηθικό μου, να είσαι καλά. Thanks:)

[Skybeam]

Έτσι και μια φίλη είχε πάρει το δίπλωμα μετά το λύκειο και δεν οδήγησε ποτέ ξανά. Φοβόταν. Και ξαφνικά στα 31 της το πήρε απόφαση, έκανε και μερικά μαθήματα με φίλους να ξαναθυμηθεί και ξεκίνησε να οδηγεί. Στην αρχή πολύ συντηρητικά και τώρα μετά από δυο χρόνια έχει ξεψαρώσει και οδηγεί μια χαρά!

 

Εγώ η άχρηστη που δεν έχω ούτε δίπλωμα...

[ERIANTON]

αν το θελεις πραγματικα θα τα καταφερεις.

ευτυχως το αγορασα μονη μου το αυτοκινητο. επειδη ημουν νεα οδηγος ολοι με κοροιδευαν που ηθελα να το παρω καινουργιο και μου ελεγαν οτι θα το κανω για πεταμα.

το μονο που εκανε ο καλος μου οταν το αγορα ηταν να ερθει μαζι μου και να μου το φερει απο την αντιπροσωπεια.

την αλλη μερα που ειχα να παω για δουλεια το φλερταρα και ημουν σε διλημμα.να το παρω ή να παρω ταξι.μετα απο κανα 10 ευτυχως το πηρα αποφαση και ειπα......

τι σκατα?εχω αυτοκινητο και θα παρω ταξι?θα το παρω και οτι γινει.ευτυχως απο τοτε (2005) δεν μου συνεβη τιποτα.

[kiknaki]

Εγώ η άχρηστη που δεν έχω ούτε δίπλωμα...

 

 

Α μη το λες αυτό κι εγώ τώρα το πήρα το δίπλωμα.

Να φανταστείς οτι έδωσα την προκαταβολή πριν 2 χρόνια και ξεκίνησα την διαδικασία σημάτων και οδήγησης φέτος.

Είμαι τόσο νέα(στην οδήγηση) που ακόμη το δίπλωμα δεν το πήρα στα χέρια μου.

Γι'αυτό λοιπόν ποτέ δεν είναι αργά, αν το θέλεις.....βουρ στη σχολή!

[Aeriko]

Θέλω προσοχή για να μην μπερδευτείς......οδηγούσα μηχανάκι από το 2000, 4 χρόνια χωρίς δίπλωμα, το 2004 πήρα δίπλωμα για αυτοκίνητο, το 2006 έβγαλα δίπλωμα για μηχανάκι (γιατι με έγραψαν), το 2006 επίσης πήρα αυτοκίνητο, το 2008 ξεκίνησα να οδηγώ!!!

 

Εντάξει υπάρχουν και χειρότερα... Οδηγούσα μηχανάκια από το 1983. Έβγαλα δίπλωμα οδήγησης για μηχανάκι το 1998 (γιατί με σταμάτησαν σε μία μέρα 3 φορές και την τρίτη φυσικά με έγραψαν! ) και για αυτοκίνητο το 1999. Αυτοκίνητο είχα από το 1998

 

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια για το κουράγιο που μου δίνετε....

Συζήτησα χθες πάλι με τον άντρα μου...για το θέμα μας...περί αυτοκινήτου δηλαδή και μου είπε πως είναι καλύτερα να οδηγώ αυτό που έχουμε γιατί:

-Αν πάρω άλλο θα έχουμε ασφαλειες, σήματα, κλπ

-Εχουμε ηδη τρομερο και φοβερο πρόβλημα με ελλεψη χωρου παρκιν στη περιοχη που μένω (πυκνοκατοικημένη, αγορα, τιγκα καφετέριες, κλπ). Πού θα βρίσκω να το βάζω;

-Αν πάρω άλλο θα παρω σακαρακα γιατι στη παρουσα φαση τα οικονομικα μας δεν μας επιτρεπουν να παρουμε κατι καινουργιο...οπότε..μπορεί να μου βγάζει συνέχεια συνεργεία, κ.λ.π.

Και αφού λοιπόν μου αράδιασε ολους αυτους τους λόγους και με έπεισε πως οντως καλύτερα να οδηγήσω το δικό μας..μετα ξεκίνησε:

-Το δικό μας βέβαια είναι "του κουτιού".. Ατρακάριστο, αγρατζούνιστο, κρίμα δεν είναι έστω και μια γραντζουνιά να του κάνω;

- Το στενο που μένουμε..είναι πολύ στενο...κ ακόμη και εκεινος δυσκολευεται πολλές φορές να περασει το Jeep από τόσο στενο δρόμο...πόσο μάλλον εγώ..

-Ψάχνεται μεχρι και μιση ώρα να βρει να παρκάρει...και το χώνει με δυσκολία αν βρει κάπου...πόσο μάλλον εγώ

-Ειναι μεγάλο αυτοκίνητο..και μέχρι να μάθω τον όγκο του...θα το έχω κάνει αφηρημένη τέχνη απέξω....αμαρτία δεν είναι...λέει....

Απάντηση δική μου: Ε, χεσε μας και εσυ και το Jeep....μόνο κοίταξε εσυ μην του κάνεις έστω και μια γρατζουνιά..γιατί θα σε ταράξω μετά στο δούλεμα..!!!

Ουφ...δεν ξέρω..απογοητευτηκα...σε οτι προτείνω..εμπόδια βγάζει..και δεν με εχει πάει καν ακομη να το οδηγήσω (έχουμε κανονισει να παμε την Κυριακή)..

Δηλαδή, συγνώμη, με τι ψυχολογία θα μπω με αυτόν τον άνθρωπο μάλιστα συνοδηγό...να οδηγήσω; Θα τρέμουν τα ποδια μου...

 

Πρώτα απ' όλα ο όγκος του αυτοκινήτου αν ο εκπαιδευτής σου έχει δείξει τα σημάδια στο αυτοκίνητο που πρέπει να προσέχεις δεν θα πρέπει να σε τρομάζει. Για αρχή πάρτο και βγες σε μεγάλους δρόμους και στην ανάγκη σε ό,τι αφορά το στενό σας πάρκαρέ το κάπου πιο μακριά μέχρι να νιώσεις έτοιμη να το βάλεις μέσα ή να βρεις άνεση.

 

Όσο για τον άντρα σου και τη λογική του αγρατζούνιστου αμαξιού εξήγησέ του ότι το αυτοκίνητο είναι μια κινητή περιουσία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης ότι είναι ένα αναλώσιμο υλικό και ότι ακόμα και αν δεν τρακάρει ο ίδιος όλο και κάποιος έξυπνος θα βρεθεί να το γρατζουνίσει ξεπαρκάροντας ή περνώντας ξυστά από δίπλα του! Πάντως καινούργιο δεν θα είναι για πάντα και αν πρόκειται γρατζουνίζοντάς το να αποκτήσεις την αυτονομία σου και την ελευθερία κινήσεων που χρειάζεται με το παιδί ε ας το γρατζουνίσεις μη σου πω να του κάνεις και μια λακούβα για να θυμάσαι τι ωραία περάσαμε το παιδί στην βόλτα που πηγατε. Γιατί τα αναλώσιμα είναι για να μας υπηρετούν και να μας βοηθούν να ζούμε στιγμές... όχι για να τα διατηρούμε χωρίς τα σημάδια μας.

 

Όταν πρωτοτράκαρα κόντεψα να πεθάνω λέμε! Δεν είχα πάθει τίποτα αλλά το γυαλιστερό ωραίο μπλε σκούρο αμάξι μου είχε τσαλακωθεί και εγώ πλήρωνα ακόμα γραμμάτια. Μου πήρε μια εβδομάδα να συνέλθω και να αρχίσω να ξαναοδηγώ σαν άνθρωπος και όχι σαν βάτραχος! Με τις παραπάνω σκέψεις το κατάφερα. Δεν ξανατράκαρα. Όταν το κατέστρεψα (από ολισθηρότητα του δρόμου σε συνδυασμό με ληγμένα λάστιχα στην Κατεχάκη) ήταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση που βγήκα από το αμάξι και ούτε καν είχα προσέξει τι έχει πάθει... κοίταγα αν μου λείπει κάτι (όπως και οι περαστικοί γιατί δεν πίστευαν ότι είχα βγει ολόκληρη από εκεί μέσα, αυτοί βέβαια είχαν δει και το αμάξι ). Όταν είδα πως έγινε το άμαξι είπα σκέτο "ρε παιδιά ένα τηλέφωνο να πάρω το συνεργείο να έρθει να το μαζέψει για να ξεμπλοκάρετε κι εσείς"

 

Σίδερα που απλώς τα χρησιμοποιούμε για να μεταφερθούμε και που αν τα γρατζουνίσουμε... απλώς τα βάφουμε και συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους.

 

Μην πας για μάθημα με τον καλό σου! Βρες κάποιον που να εμπιστεύεσαι και πήγαινε με εκείνον. Αν πάλι θυμώσεις και νιώθεις σίγουρη... πάρτο μόνη σου (χωρίς το παιδί γιατί θα τρέμεις με την ιδέα ότι είναι μέσα) και πήγαινε βόλτα.

[Aeriko]

Ε, χαιρω πολύ..εκεινος εχει smart...το εχω παρει 2-3 φορες..το πάω..."σφαίρα"....Με το δικό μας τι κάνω...οεο;;;

 

Θα πάρεις το αμάξι σας και θα πας να τον πάρεις από το σπίτι του να πάτε βόλτα! Απλά πράγματα. Και μετά θα κάνεις αυτό που σου είπε η Ellephriem

[Aeriko]

Αι καλά... τώρα είδα από πότε είναι το θέμα

 

candy πως πάνε τα πράγματα;

[melina_m]

ήμουν στην θέση σου πριν απο λίγα χρόνια .....(καμια 10 χρονια πριν)

είχα πάντα στην ζωή μου μηχανάκι και το οδηγουσα μια χαρά όμως δίπλωμα αυτοκινήτου εβγαλα στην Κύπρο (δεν έμενα Κυπρο,μην με ρωτήσετε πως απλά έτυχε ) και ήρθα στην Αθήνα και μετα το γάμο αλλάζουμε και περιοχή δεν έχω μηχανάκι και εχουμε ενα αυτοκίνητο μαουνα σκέτη , το renauo megane το οποιο εχει εναν απίστευτο μεγαλο ποπο !!!!!

(όλο λέγαμε θα παρουμε ένα μικρό να μάθει η Μελίνα .....)

και καθημερινά το χαιρέταγα στο πάρκινγκ και έπαιρνα το λεωφορείο ..... τελικά ....

πήγα σε έναν δάσκαλο της περιοχής μου έκανα κάμποσα μαθήματα και μάλιστα του ζήτησα να κάνουμε και μάθημα με το δικό μου αυτοκίνητο .

και όταν αισθάνθηκα έτοιμη μετά απο τα μαθήματα απλά το ξεκίνησα και το έπαιρνα ....

πήγαινε σε έναν δάσκαλο και κάνε μαθήματα και πες του να κάνεις και με το δικό σου το αυτοκίνητο μαθήματα .

και εαν πηγαίνεις σιγά σιγά , απο την πλευρά σου και προσέχεις τα ΣΤΟΠ δεν υπάρχει κανενα θέμα !!!!!

[sofakipap]

οδηγουσα μηχανακι γυρω στα 3χρονια...με τις κλασικες τουμπες....

διπλωμα για αυτοκ πηρα πριν 8χρονια....

και 2,5χρονια μετα ειχα ενα σοβαρο τροχαιο

δεν θελω να μπω στο πως κ γιατι κ κατω απο ποιες συνθηκες εγινε

το αποτελεσματα αυτου του ατυχηματος ηταν-ειναι μια αναπηρια..

μετα απο αυτο φοβομουν ακομα και να μπω στο αυτοκνητο για 10μ αποσταση

τωρα 5χρονια μετα νιωθω πολυ δυνατη και σχεδον ετοιμη για να ξεκινησω διαδικασια

αποκτησης διπλωματος ξανα και να ξαναβγω στους δρομους....

ο φοβος ειναι κατι φυσιολογικο...

πρεπει να τον ξεπερασουμε ομως...ή να τον παραμερισουμε λιγακι...

μπορουμε...εχουμε αυτη τη δυναμη μεσα μας.....και τη θεληση....

μεγαλη προσοχη χρειαζεται...τα ματια μας 1014...

οχι μονο να προσεχουμε εμας αλλα να σκεφτομαστε τι μπορει να κανει ο αλλος...

τι θελει,αν οντως θα στριψει δεξια αν,αν,αν,αν,αν.....

κ ποτε αγχος....δεν ειναι καλος συμβουλος....

[elenik]

Εγώ η άχρηστη που δεν έχω ούτε δίπλωμα...

Ετσι ενοιωθα εγω. Το ηθελα, το ονειρευομουνα απο τα 18 αλλα παντα κατι αλλο προηχε οικονομικα... 12 χρονια παντα ηταν μια πολυτελεια που καποτε θα προσεφερα στον εαυτο μου

Το μονο πραγμα που ευγνωμωνω την προηγουμενη δουλεια μου ηταν οτι υποχρεωθηκα να το βαλω στα απαραιτητα για χαρη τους (το εβαλα στην καρτα ) .

 

Μου ελυσε τα χερια αλλα παιδια κακα τα ψεματα φαρδυνε λιγο η περιφερεια μετα απο αυτο :lol:

[AngiCat]

Πέρασα σήμερα το δίπλωμα για την μηχανή και όταν αποφασίσουμε ότι θα πάρω αυτοκίνητο θα δώσω και για οδήγηση.