Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

[loukomamy]

Η δικιά μου με ρώτησε πως έρχονται τα αδερφάκια στο σπίτι μας? Ποιος τα φέρνει? Η ηλίθια μάνα της απάντησα ότι τα στέλνει ο Χριστούλης όταν είμαστε αγαπημένη οικογένεια. Προχτές την άκουσα να λέει στο Χριστούλη αφού αγαπώ τη μαμά και το μπαμπά γιατί δεν μου στέλνεις αδερφάκι? Θέλεις να κάνω την προσευχή μου κάθε βράδυ?.

 

Πουσου γκέλααααα....

[klouzeau]

Να σας πώ, κορίτσια.Όταν έμεινα έγκυος στο 2, το μωρό μου ήταν μόνο 4 μηνών.Τις πρώτες μέρες έκλεγα απο τη στεναχώρια μου.Έβριζα απο μέσα μου τον άντρα μου, είχα απελπιστεί.:Φυσικά άλλαξαν τα συναισθήματα μου.Αυτό που θέλω να πώ όμως είναι οτι λέω ευτυχώς που έγινε τότε γιατί τα παιδιά μου είναι σαν δίδυμα.Μεγάλωσαν μαζί,πάνε νηπιαγωγείο μαζι(προνήπια και νήπια), παίζουν μαζί, μαλώνουν βέβαια αλλά είναι αχώριστα.

[culte]

Η δικιά μου με ρώτησε πως έρχονται τα αδερφάκια στο σπίτι μας? Ποιος τα φέρνει? Η ηλίθια μάνα της απάντησα ότι τα στέλνει ο Χριστούλης όταν είμαστε αγαπημένη οικογένεια. Προχτές την άκουσα να λέει στο Χριστούλη αφού αγαπώ τη μαμά και το μπαμπά γιατί δεν μου στέλνεις αδερφάκι? Θέλεις να κάνω την προσευχή μου κάθε βράδυ?

 

Μετά ήθελα να πάω να πέσω μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας.

 

ΥΓ. Η κόρη μου έχει κλείσει 2.5 (λάθος τικεράκι).

 

πωπω την πάτησες σκεκάκι!

[eleanax]

Θα σου μιλησει ενα ευτυχισμενο μοναχοπαιδι!Οι γονεις μου δεν εκαναν αλλο παιδι για τους δικους τους λογους!Περασα πολυ πολυ ευτυχισμενα' date='ημουν λιγο κακομαθημενη και παντα ειχα πολυ καλους φιλους(αφου δεν εχω αδερφια)!Το μονο πουμε προβληματιζει ειναι τι θα κανω οταν οι γονεις μου μεγαλωσουν και μς χρειαστουν που θα ειμαι μονη μου!Αλλα αυτος δν ειναι λογος να κανεις αλλο παιδακι...

Δεν μπορω να καταλαβω αυτους που σου λενε αυτα τα πραγματα...γιατι ειναι εγωιστικο???Με μια αλλη λογικη εγω που θα φερω στον γιο μου ενα αδερφακι και θα του στερησω χρονο απο τη μαμα του και χωρο απο το δωματιο του χωρις να τον ρωτησω δεν ειναι εγωιστικο???

Αν αυτο το αγκαθακι στο εχουν δημιουργησει τριτοι και με τον αντρα σου ειστε οκ....μην ακους κανεναν!

Τωρα αυτο που σου λενε οτι θα μεινει μονος του καποια στιγμη...να τους πεις οτι φροντιζεις να μεγαλωσεις εναν δυνατο και ανεξαρτητο αντρα!

επειδη δεν εχω αδερφια δεν καταλαβα ποτε τη λογικη του να στηριζεσαι τοσο πολυ σε εναν αλλο ανθρωπο εστω κι αν ειναι οικογενεια σου(μιλαω για ενηλικες ετσι?)[/quote']

 

έχουμε μεγαλώσει παρόμοια, κι εγώ ως μοναχοπαίδι και ο σύζυγος, ποτέ δε νιώσαμε μοναξιά, είχαμε παρέες και φίλους και όλα καλά,

μεγαλώνοντας όμως βλέπω το εξής, όταν αρχίζουν οι φίλοι και κάνουν οικογένεια αλλάζουν όλα, σπάνε οι δεσμοί, βρισκόμαστε λιγότερο, πάντα κάτι συμβαίνει, και σε γιορτές και αργίες βρίσκονται όλοι με τις οικογένειές τους, ακόμη στη δική μου υπάρχουν γονείς, και θείοι και μας συγκεντρώνουν, μετά όμως? όταν ο τάδε φίλος θα είναι με τον/την αδερφό/η εμείς που θα είμαστε, θα μείνουμε εμείς οι 3, ωραίο δε λέω, μιλάμε για μακρινό μέλλον τώρα, από αυτήν την άποψη σκέφτομαι καλύτερα 4 παρά 3, αλλά θα τα καταφέρουμε?

δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι λέω γιατί για να εξηγήγω ακριβώς πρέπει να γράψω έκθεση, ελπίζω να μην είναι ακαταλαβίστικα τα όσα γράφω

[SKEK]

Μία ερώτηση: Τι πολυτιμότερο μπορεί να προσφέρει μια μάνα στο παιδί της από ένα αδελφάκι?

 

Και γω πάνω σ'αυτό δεν είμαι πολύ σίγουρη. Νιώθω τυχερή που έχω μία αδελφή και έναν αδελφό αλλά κάποια παιδιά θέλουν να είναι μόνα τους και να μεγαλώνουν μόνα τους. Επίσης να πω ότι πρέπει να μεγαλώσεις για να καταλάβεις την αξία των αδελφιών αν έχεις και τα πηγαίνεις καλά μαζί τους. Αν δεν έχεις, πιθανά να έχεις δημιουργήσει άλλες σχέσεις που συμπληρώνουν την απουσία αδερφιών.

 

Από τη μια θέλω παιδάκι και για μένα (εγωιστικά βέβαια) και για το παιδί μου που το ζητάει. Θα στεναχωρηθώ αν δεν προκύψει αλλά ΟΚ., και το δικό μου θα μεγαλώσει, με ή χωρίς αδέλφια. Μην πω ότι θέλω και τρίτο γιατί λατρεύω τη μεγάλη οικογένεια αλλά δεν νομίζω να με πέρνει χρονικά.

[culte]

έχουμε μεγαλώσει παρόμοια, κι εγώ ως μοναχοπαίδι και ο σύζυγος, ποτέ δε νιώσαμε μοναξιά, είχαμε παρέες και φίλους και όλα καλά,

μεγαλώνοντας όμως βλέπω το εξής, όταν αρχίζουν οι φίλοι και κάνουν οικογένεια αλλάζουν όλα, σπάνε οι δεσμοί, βρισκόμαστε λιγότερο, πάντα κάτι συμβαίνει, και σε γιορτές και αργίες βρίσκονται όλοι με τις οικογένειές τους, ακόμη στη δική μου υπάρχουν γονείς, και θείοι και μας συγκεντρώνουν, μετά όμως? όταν ο τάδε φίλος θα είναι με τον/την αδερφό/η εμείς που θα είμαστε, θα μείνουμε εμείς οι 3, ωραίο δε λέω, μιλάμε για μακρινό μέλλον τώρα, από αυτήν την άποψη σκέφτομαι καλύτερα 4 παρά 3, αλλά θα τα καταφέρουμε?

δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι λέω γιατί για να εξηγήγω ακριβώς πρέπει να γράψω έκθεση, ελπίζω να μην είναι ακαταλαβίστικα τα όσα γράφω

 

σε καταλαβαίνω απόλυτα ελεανα γιατί και γω μοναχοπαίδι και το νιώθω αυτό...

 

από την άλλη ο άντρας μού έχει έναν αδερφό που δεν έχουν καμμιά σχέση...ακόμη και σε μια δύσκολη στιγμή στηρίχτηκε σε φίλους του παρά σ'άυτον.....

 

γιαυτό λέω ότι τίποτα δεν είναι δεδομενο και σίγουρο..

[SKEK]

πωπω την πάτησες σκεκάκι!

 

Εξαρτάται πως το εννοείς. Αν εννοείς ότι θα μου το κρατήσει μανιάτικο αν δεν έρθει το νινί τότε ναι την πάτησα γιατί ποιος ακούει τη γκρίνια της. Αν εννοείς όμως ότι την πάτησα, πρέπει να κάνουμε 2ο, ουουουουού μετά χαράς την πατάω και καλώς να ορίσει. Το πρόβλημα προς το παρόν είναι ότι είτε δε θέλει να έρθει είτε δεν είναι αρκετές οι προσπάθειες για να το καλέσουμε, λόγω έλλειψης χρόνου, λόγω άγχους, λόγω πολλών λόγων

[rkt]

μεγαλώνοντας όμως βλέπω το εξής, όταν αρχίζουν οι φίλοι και κάνουν οικογένεια αλλάζουν όλα, σπάνε οι δεσμοί, βρισκόμαστε λιγότερο, πάντα κάτι συμβαίνει, και σε γιορτές και αργίες βρίσκονται όλοι με τις οικογένειές τους, ακόμη στη δική μου υπάρχουν γονείς, και θείοι και μας συγκεντρώνουν, μετά όμως? όταν ο τάδε φίλος θα είναι με τον/την αδερφό/η εμείς που θα είμαστε, θα μείνουμε εμείς οι 3,

Πόσο δίκιο έχεις. Οντως όσο περνούν τα χρονια, όλοι μαζεύονται με τις οικογένειες τους. Εγώ βέβαια είμαι τυχερή να έχω 3 αδέρφια και δεν έχω τίποτα καλύτερο από όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί στις γιορτές τα καλοκαίρια κλπ. Και επειδή τα 2 αδέρφια μου ζουν, δυστυχώς, στην Αθήνα, όταν κατεβαίνουν Πάτρα, κανεις, μα κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με πείσει να βρισκομαι κάπου αλλού, εκτός από μαζί τους. Και με τις νύφες μου και με τα ανηψάκια μου.

Για αυτό και ποτέ δεν σκέφτηκα να μείνω με ένα μόνο παιδί, εκτός βέβαια, αν δεν ερχόταν το δεύτερο με τίποτα. Μακάρι να μπορούσα να κάνω άλλα 2 παιδάκια, αλλά δεν.....

[Morchelina]

Μία ερώτηση: Τι πολυτιμότερο μπορεί να προσφέρει μια μάνα στο παιδί της από ένα αδελφάκι?

 

Την αγάπη της.

 

Κορίτσια δεν πάει έτσι. Αν δεν νιώσει η γυναίκα έντονη την ανάγκη για 2ο ή να προαισθανθεί ότι θα νιώσει την ανάγκη, απόφαση δεν παίρνει. Εγώ είμαι βασικά του δεύτερου αλλά φρόντισε ο σύζυγος και με έβγαλε από την αναποφασιστικότητά μου. Σιγά το δύσκολο.

[nastasia]

Kορίτσια, έχω δύο αγοράκια με 22 μήνες διαφορά! Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη και νιώθω πλήρης! Πέρασα ένα πολύ δύσκολο στάδιο αλλά τώρα που ο ένας είναι 4 και ο άλλος 2 και κάτι, όλα είναι πολύ πιο εύκολα! Εγώ δεν βασάνισα και πολύ το μυαλό μου, έμεινα έγκυος στο δεύτερο χωρίς να καθήσω να το αναλύσω καθόλου! Δεν το ματάνιωσα ποτέ! Έχω βέβαια βοήθειες και είμαι και δημόσιος υπάλληλος! Πάντως η εικόνα ενός παιδιού μόνο του μέσα σε ένα δωμάτιο με δεκάδες παιχνίδια γύρω του, πάντα με έθλιβε (προσωπική μου άποψη)!

[Morchelina]

Πάντως η εικόνα ενός παιδιού μόνο του μέσα σε ένα δωμάτιο με δεκάδες παιχνίδια γύρω του, πάντα με έθλιβε (προσωπική μου άποψη)!

 

Kαλά αυτό μου κάνει λίγο μελό και υπερβολή τώρα.

[pitsoulis]

κοριτσια και γω βρισκομαι σε αυτο το διλλημα!!! να κανω 2 παιδι τωρα ή οχι???

ο γιος μου ειναι 21 μηνων και σκεφτομαι ποσα πραγματα θα του στερήσω με τον ερχομο ενος 2 παιδιου, την μαμα του πανω απ ολα

δεν θα εχω χρονο να ασχολουμαι πλεον μαζι του, να βγαινουμε μαζι στις κουνιες, να παιζουμε μαζι κτλ. κτλ.

(βοηθεια δεν εχω, μονη μου τον μεγαλωνω, δεν δουλευω βεβαια αλλα και παλι...)

γιατι να βαλω το παιδι μου σε αυτη τη διαδικασια, να μαθει να μοιραζεται και να διεκδικει τη μαμα του???? δεν ειναι λιγο αδικο αυτο για τα παιδια????

σε ολη τους τη ζωη θα αγωνιζονται και θα διεκδικουν πραγματα, στο σχολειο, στις φιλιες, στη δουλεια, πρεπει και τη μανουλα????

και το 2 παιδι που θα ερθει?? δεν θα εχει την αποκλειστικοτητα που ειχε το πρωτο, τις αγκαλιες και τα φιλια (γιατι θα βλεπει και το αλλο και θα ζηλευει!!)

ολα αυτα και αλλα πολλα σκεφτομαι (μην πιασω θεμα σπουδων, διαβιωσης κτλ. κλτ) και μαλλον λεω να το καθυστερησω λιγο ακομα για 1-2 χρονια να δουμε που θα μας βγαλει και αυτη η κριση

[boy'smam]

Εμενα με θλιβει πεισσοτερο η εικονα 2 αδερφων να τσακωνονται και να κλαινε...Σε οποιαδηποτε ηλικια!!!!

[nastasia]

Εμενα με θλιβει πεισσοτερο η εικονα 2 αδερφων να τσακωνονται και να κλαινε...Σε οποιαδηποτε ηλικια!!!!

Σκέψου όμως ότι πολλές φορές θα εγκαλιάζονται κιόλας! Κι αυτή είναι μια πανέμορφη εικόνα!

[eleanax]

κοριτσια και γω βρισκομαι σε αυτο το διλλημα!!! να κανω 2 παιδι τωρα ή οχι???

ο γιος μου ειναι 21 μηνων και σκεφτομαι ποσα πραγματα θα του στερήσω με τον ερχομο ενος 2 παιδιου, την μαμα του πανω απ ολα

δεν θα εχω χρονο να ασχολουμαι πλεον μαζι του, να βγαινουμε μαζι στις κουνιες, να παιζουμε μαζι κτλ. κτλ.

(βοηθεια δεν εχω, μονη μου τον μεγαλωνω, δεν δουλευω βεβαια αλλα και παλι...)

γιατι να βαλω το παιδι μου σε αυτη τη διαδικασια, να μαθει να μοιραζεται και να διεκδικει τη μαμα του???? δεν ειναι λιγο αδικο αυτο για τα παιδια????

σε ολη τους τη ζωη θα αγωνιζονται και θα διεκδικουν πραγματα, στο σχολειο, στις φιλιες, στη δουλεια, πρεπει και τη μανουλα????

και το 2 παιδι που θα ερθει?? δεν θα εχει την αποκλειστικοτητα που ειχε το πρωτο, τις αγκαλιες και τα φιλια (γιατι θα βλεπει και το αλλο και θα ζηλευει!!)

ολα αυτα και αλλα πολλα σκεφτομαι (μην πιασω θεμα σπουδων, διαβιωσης κτλ. κλτ) και μαλλον λεω να το καθυστερησω λιγο ακομα για 1-2 χρονια να δουμε που θα μας βγαλει και αυτη η κριση

 

δεν μπορώ να πω ότι δεν τα έχω σκεφτεί όλα αυτά! από την άλλη δε θα ήθελα να κρεμαστώ από πάνω του αν μείνει μόνος του, έχω και την εμπειρία από τους γονείς μου, αλλά δεν έχω εμπειρία από αδέρφια οπότε δύσκολο να καταλάβω γιατί είναι τόσο σημαντικό να έχεις

[tzini]

έχουμε μεγαλώσει παρόμοια, κι εγώ ως μοναχοπαίδι και ο σύζυγος, ποτέ δε νιώσαμε μοναξιά, είχαμε παρέες και φίλους και όλα καλά,

μεγαλώνοντας όμως βλέπω το εξής, όταν αρχίζουν οι φίλοι και κάνουν οικογένεια αλλάζουν όλα, σπάνε οι δεσμοί, βρισκόμαστε λιγότερο, πάντα κάτι συμβαίνει, και σε γιορτές και αργίες βρίσκονται όλοι με τις οικογένειές τους, ακόμη στη δική μου υπάρχουν γονείς, και θείοι και μας συγκεντρώνουν, μετά όμως? όταν ο τάδε φίλος θα είναι με τον/την αδερφό/η εμείς που θα είμαστε, θα μείνουμε εμείς οι 3, ωραίο δε λέω, μιλάμε για μακρινό μέλλον τώρα, από αυτήν την άποψη σκέφτομαι καλύτερα 4 παρά 3, αλλά θα τα καταφέρουμε?

δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι λέω γιατί για να εξηγήγω ακριβώς πρέπει να γράψω έκθεση, ελπίζω να μην είναι ακαταλαβίστικα τα όσα γράφω

 

για το πιο πανω καταλαβαινω κ εγω τι λες, μιας κ ειμαστε οι τρεις (ας πουμε χαριτες) αδερφες, εγω ο βενιαμην. ο αντρας μου τωρα αρχιζει κ συνειδητοποιει την πραγματικη εννοια της οικογενειας, γιατι σαν μοναχοπαιδι δεν ειχε κ πολλα να μοιραστει-διαπραγματευτει-επιλεξει, παρα μονο φιλους ελευθερους. μπαινοντας σε μια πολυαριθμη οικογενεια ειδε κ την αλλη οψη. τα πρεπει κ τα δεν πρεπει. τα ωραια κ τα ασχημα ωραια.

 

κ θα σας πω τι εννοω. με την μεγαλη μου αδερφη εχω 8 χρονια διαφορα, με την αμεσως μεγαλυτερη μου 2 κ κατι. το μεγαλο παιδι χανει αναγκαστικα την αποκλειστικοτητα κ μερικες φορες δεν αντιδρα καλα για ολη τη διαρκεια της ζωης του κ μενει στην ουσια με ενα ψυχολογικο τραυμα. παντα ημασταν ''οι μικρες που μας προσφεραν απλοχερα τα παντα''. που τα βρηκαμε οοολα ετοιμα, που δεν στερηθηκαμε τιποτα οπως εκεινη. με αποτελεσμα οι σχεσεις μας να ειναι ψυχραμενες, γιατι ηταν καθαρα δικη της επιλογη. μπλεχτηκε στις ζωες μας με το δικαιωμα του μεγαλου αδερφου, που κανεις δεν της εδωσε ποτε, με την ανοχη των γονιων μας κ την δικη μας.

 

βλεποντας λιγο πιο επειφανιακα το θεμα οικογενεια ο συζυγος μου, ηθελε να κανουμε κι αλλο παιδι (να μην ειναι μονο του το πρωτο μας παιδι, οπως αυτος)

μας ηρθαν τα διδυμα. δεχτηκαμε βοηθεια απο τους γονεις μου, αλλα ουσιαστικα η συλια, η πρωτη κορη, ειχε παραμεληθει. ειχε ηδη αλλαξει συμπεριφορα, ειχε χαθει. ειναι νευρικη, εμαθε την εννοια του ''δικο μου'' κ ματαια προσπαθω να της εξηγησω οτι ολα τα μοιραζομαστε οπως τοτε πιο παλια στην παιδικη χαρα, προσπαθει να αποσπαση την προσοχη μου χοροπηδοντας κ φωναζοντας συνεχεια οταν ταϊζουμε τα μωρα, κοκ... τωρα απλα προσπαθω να την ''ξαναβρω'' με την βοηθεια μιας νταντας για τα διδυμα. εχουν μολις 22 μηνες διαφορα τα παιδια μας.

 

αν ηταν στο χερι μου ( και οχι στα υπεροχα ποδια μου τοτε) θα εκανα την προσπαθεια για 2ο παιδι μετα απο 3 χρονια.

[tzini]

apricot...τι λεει το πακετακι?! σου 'ρχετε? σου 'ρχετε?!

[rkt]

Εγώ πάλι, δεν καταλαβαίνω αυτά που λέτε βρε κορίτσια.

Τι εννοείτε, θα χάσει τα πρωτεία, θα πρέπει να μάθει να μοιράζεται, δεν θα ασχολείστε μαζί του κλπ? Μα ούτως ή άλλως όταν μεγαλώσει λίγο και πάει σχολείο, δεν θα είναι μόνο του, θα πρέπει να μοιράζεται, να ανταγωνίζεται, να παλεύει, να διεκδικεί κλπ.

Άλλοι λόγοι, μπορεί να σε αποτρέψουν από το να κάνεις 2ο παιδί (οικονομικοί, υγείας κλπ.).

Η αγάπη της μάνας δεν φτάνει μόνο για ένα παιδί, αλλά για όλα τα παιδιά του κόσμου.

[μαμαλευτερακι]

όταν γέννησα τον λευτερακι μου έλεγα δεν μπορώ δεν θα αγαπήσω άλλο μωρό μα πως θα μοιράσω την αγάπη ????????

 

τώρα που ήρθε στην ζωή μου το τζουτζουκακι μου το χαμογελακι μου ΟΧΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΙΚΕ Η ΑΓΑΠΗ απλά ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΙΚΕ

Κ ο λόγος που θα κάνω πολλά παιδία είναι ότι θα πολλαπλασιαστή η αγάπη …………..

[aleca]

To οτι πολλα αδερφια τσακωνονται σιγουρα ειναι θλιβερο αλλα αυτο ειναι η εξαιρεση.....Κοιταξτε γυρω σας....δειτε ποσα παιδακια ειναι ευτυχισμνενα που εχουν αδερφακια, δειτε ποσο πιο ολοκληρωμενες ειναι οι μανουλες τους....διπλα ευτυχισμενες.

Μονο σοβαροι λογοι θα πρεπει να υπαρχουν για να μην θελουμε να κανουμε δευτερο παιδακι..πχ η υγεια ή σοβαρα οικονομικα προβληματα.

Μην σκεφτεστε οτι θα στερησετε παραγματα, αγαπη και προσοχη απο το πρωτο σας παιδακι. Ισα ισα που θα το μαθετε να μοιραζετε, να ειναι χαρουμενο χωρις να εχει τα παντα, να ειναι ευτυχισμενο εχοντας διπλα τους ανθρωπους που αγαπαει....γιατι στην τελικη αυτα ειναι εφοδιο γαι να ζησει ομορφα.

Ακομη και την προωπικη κουραση που ισως σκεφτεστε, ή το 'ξεβολεμα' απο την καπως τακτοποιημενη ζωη σας μην τα φοβαστε...δεν θα καταλαβετε τιποτα απο ολα αυτα...μονο δπλη ευτυχια.....

[Morchelina]

Ακομη και την προωπικη κουραση που ισως σκεφτεστε, ή το 'ξεβολεμα' απο την καπως τακτοποιημενη ζωη σας μην τα φοβαστε...δεν θα καταλαβετε τιποτα απο ολα αυτα...μονο δπλη ευτυχια.....

 

Ε, όχι και δεν θα καταλάβουμε τίποτε Αλέκα μου. Έχω κλείσει 14 χρόνια ως μάνα, τα 9 διπλά. Έχει το τίμημά του. Μαλλιάζει η γλώσσα μου κάθε μέρα και η πίεση ανεβοκατεβαίνει. Αλλάζουν και οι αντοχές από τη μία δεκαετία στην άλλη, πίστεψέ με. Αν κάτι μετάνιωσα είναι αυτό, που δεν τα έκανα μία πενταετία νωρίτερα ή πιο κοντά γιατί κάθε παιδί κακά τα ψέματα θέλει μία δεκαετία για να ξεπεταχτεί και να μην είσαι διαρκώς εκεί.

[agentP]

Συμφωνώ με την aleca.

Και υπάρχει και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, όταν υπάρχουν αδέρφια, δεν προσκολλάται ο γονιός στο παιδί, του αφήνει χώρο ν' ανακαλύψει πράγματα μόνο του. Είναι κέρδος για το παιδί να μην έχει 100% την προσοχή του γονιού επάνω του.

[aleca]

Ε, όχι και δεν θα καταλάβουμε τίποτε Αλέκα μου. Έχω κλείσει 14 χρόνια ως μάνα, τα 9 διπλά. Έχει το τίμημά του. Μαλλιάζει η γλώσσα μου κάθε μέρα και η πίεση ανεβοκατεβαίνει. Αλλάζουν και οι αντοχές από τη μία δεκαετία στην άλλη, πίστεψέ με. Αν κάτι μετάνιωσα είναι αυτό, που δεν τα έκανα μία πενταετία νωρίτερα ή πιο κοντά.

χαχαχαχχαχ....και εγω βρε δεν ειμαι παιδουλα!'Εφαγα' τα κουραγια μου στο ναιτ λαιφ!

Στο πρωτο παιδι επαθα σοκ μονο λογω κιλων. Στο δευτερο εκτος απο τα κιλα κοντευα να παθω εγκεφαλικο απο το τρεξιμο....δουλευω κι ολας.....

Αλλα νομιζω θα συμφωνησεις πως μπροστα στην ευτυχια, αυτη η κουραση δεν ειναι τιποτα

[Morchelina]

Συμφωνώ με την aleca.

Και υπάρχει και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό, όταν υπάρχουν αδέρφια, δεν προσκολλάται ο γονιός στο παιδί, του αφήνει χώρο ν' ανακαλύψει πράγματα μόνο του. Είναι κέρδος για το παιδί να μην έχει 100% την προσοχή του γονιού επάνω του.

 

Αυτό ξαναπέστο. Τη στιγμή που γέννησα το 2ο αμέσως σκέφτηκα "σώθηκε η κόρη μου" από μένα φυσικά.

 

Αλλα νομιζω θα συμφωνησεις πως μπροστα στην ευτυχια, αυτη η κουραση δεν ειναι τιποτα

 

Αναμφισβήτητα. Και είναι μία τεράστια άσκηση υπομονής για εμάς τις καλομαθημένες και μας προσγειώνει κιόλας, τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.

[νελλίτσα]

και πρακτικά όλα αυτά πως μεταφράζονται; θέλω να πω: ο μπέμπης μου είναι 9 μηνών και ασπόλυτα κολλημένος πάνω μου. αυτό θα μπορούσα να το κάνω αν είχα και ένα μεγαλύτερο παιδί που θα ήθελε και εκείνο το χρόνο μου και την προσοχή μου; ένα από τα 2 παιδιά δεν θα στερούταν κάτι; πως τα καταφέρνετε;